მინდოდა სიზმარი ყოფილიყო,სკამზე ხმაამოუღებლად დავჯექი,რომ არ წავქეცეულვიყავი და ხელი შუბლზე მივიდე.
-ანანო არც მე არ ვიცოდი,ვიცი რომ ძალიან რთული იქნება ეს შენთვის,მაგრამ დამიჯერე რომ არაფერი არ მოხდება ჩვენს შორის,ეხ ხო დიდი სისულელეა? ახსნაც არ უნდა დამჭირდეს -ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და დამაჯერებელი მზერა აიკრო.
-ყველანაიირი ლაპარაკის გარეშე რატო არ უთხარი მაშინვე უარი? -დავიწყე ლაპარაკი ცოტახნის დუმილის შემდეგ.
-ანო აქამდე კარგად ვართმევდით თავს ბიზნესს,ახლა ცოტა წარჩინებული პარტნიორი რომ არა ხო იცი რომ გავკოტრდებით?
-ხვდები რომ ამ ბოლოს მხოლოდ ფული გადარდებს? -თვალებმოჭუტული გავხედე
-ანანო სისულეელბს მორჩი -მიყვირა და ჩემი მუხლებიდან ხელი აიღო,ფანჯარა გამოაღო და ანერვიულებული სიგარეტს მოუკიდა
-არვიცი,მაგრამ ეგ გოგო არ მომწონს და ის ფაქტიც არ მომწონს რომ ერთად დადებთ კონტრაქტს.
-არ მენდობი? ჩემსკენ მობრუნდა
-შენ კი და მას არა. -სიტყვა მოვუჭერი ცივად
-მამა დედას რატო უყვირი? -ხელით თვალი მოიფხანა მიამ და ჩემსკენ წამოვიდა.
-ყოჩაღ,გოგა ბავშვიც გააღვიძე -კალთაში დავისვი შვილი და მივიხუტე
-დედა რა ხდება? -ნაწყენი გამოგვხედა მიამ
-არაფერი,დე უბრალოდ ვსაუბრობთ,მიდი ხელ-პირი დაიბანე ჩაიცვი და ვჭამოთ..მია მალევე დამემორჩილა და კარებში გაუჩინარდა.
-წავედი მაგვიანდება -სიგარეტი მოისროლა დევდარინმა და ცივი ხმით მომმართა
-დღეს კვირაა,წესით სადმე უნდა გაგვეყვანა მია
-ხო მაგრამ ბევრი საქმეა ოფისში,მინდოდა შენც წამოსულიყავი
-კაი არარის პრობლემა,არ მოაგცდენ,მე თვითონ მივხედავ ჩემს შვილს. -თვალები ცრემლებით ამევსო,მაგრამ არ შევიმჩნიე
-6ზე მზად იყავით,გამოგივლით -მოჭრა სიტყვა დევდარიანმა და სახლი დატოვა
იმის გაფიქრება,რომ დევდარიანი და მისი ყოფილი საცოლე ერთ შენობაში იყვნენ და ერთად მუშაობდნენ,საშინლად ცუდად ვხდდებოდი ამაზე ფიქრით და წარმოდგენით..შიშს მგვრიდა და ეჭვიანობის პიკზე მისულს მინდოდა ორივე დამეხოცა..6საათზე გოგამ გამოგვიარა,მია სასეირნოდ წავიყვანეთ,მამა და შვილი კარგად ერთობოდნენ,მე შორიდან ვუმზერდი მათ და ფიქრები არ მასვენებდა..დევდარიანს არ გამოპარვია ჩემი დადუმებული სახე,მაგრამ თავს იკავებდა მიასთან რამის ლაპარაკს.
მია ძალიან დაიღალა,სახლში დავბრუნდით და მალევე დაიძინა.
დივანზე გოგას პირდაპირ დავიკავე ადგილი და მას ავხედე,ღვინის ჭიქა შევივსე და გამოვცალე წამებში.
-რატო ნერვიულობ? -მკითხა და ღრმად ჩამხედა თვალებში
უაზრო მომენტებში თუ დალევას დავიწყებდი,იცოდა რომ ვნერვიულობდი,თანაც ძალიან რომ ვნერვიუკობდი,ახლაც არ გამოეპარა ეს ფაქტი და პირდაპირ ამ კითხვით შემოიფარგლა დევდარიანი.
-არ ვნერვულობ -ვუთხარი ცივად და ფანჯარას გავხედე
-მე მაინც რას მატყუებ? -ჩაიცინა სარკაზმულად
-სანამ შენ და შენი ყოფილი საცოლე ერთ შენობაში იმუშავებთ,ყოველთვის ასეთს დამინახავ,ასე რომ შეეჩვიე ან ამხელა მასკარადები რო არ მოვაწყოთ პირდაპირ შეგიძლია დამშორდე -მეც არ დავაკელი სარკაზმი,თვალი ჩავუკარი და ჭიქა შევივსე.
-ანანო ერთხელ და სამუდამოდ მორჩები ამ ეჭვიანობას ან -წინადადება აღარ დაასრულა თავი დახარა და დააქნია უკმაყოფილოდ
-ან რა? გაამართლა ხო ჩემმა სიტყვამ? -ამჯერად აკანკალებული ამოვთქვი ეს სიტყვა,თამამად ველაპარაკებოდი მაგრამ მეშინოდა,ძალიან მეშინოდა მისი დაკარგვის.
-ანო გთხოვ რა -ხელი აიქნია და ფეხზე წამოდგა
-ჯობია ცოტახანი პაუზა ავიღოთ -ვუთხარი ცოტა დუმილის შემდეგ და მეორე ჭიქა გამოვცალე..ჩვენს მეორე სახლში ვიცხოვრებ მიასთან ერთად,სანამ ჩამოვყალიბდებით რა გვინდა ერთმანეთისგან..დედასთან არ მინდა,არც ის მინდა გაიგოს და ინერვიულოს.მგონი ასე აჯობებს -შესვენებით ვაბავდი სიტყვებს ერთმანეთზე,ძალიან მიჭირდა ამდენის თქმა,მის განადგურებული სახეს ვერ ვუყურებდი,ძალიან მიმძიმდა,მაგრამ ასე აჯობებდა.
-სხვა გყავს ხო? -ხელი ძლიერ დაარტყა მაგიდას და ღრიალი დაიწყო
-შენ ნორმალური ხარ? საერთოდ როგორ ბედავ მაგის თქმას? -მეც ვუყვირე
-შენ როგორ ბედავ შენ? რა პაუზაზე მელაპარაკები გოცირიძე? იმენა მაგრად ატრ*კებ ამის დედაც ვა*ირე -მომიახლოვდა და პირზე მომიჭირა ხელი
-ტონს დაუწიე გოგა,მია გაიღვიძებს -ვუთხარი დამშვიდებული
-გაიღვიძოს,გაიგოს რო დედამისი ცოტა ვერარის,ვნახოთ რა რეაქცია ექნება ბავშვს,შენს ასეთ *ლეობებზე
-გოგა შენც ძალიან კარგად იცი,რომ ავირიეთ,არ გვაწყენდა ცოტახანი პაუზა..მიას ამაში არ ჩარევ და ზედმეტებსაც მოერიდები მასთან,ცოტახანი განცალკევებულები ვიყოთ და დავფიქრდეთ..არაფერი აღარ უთქვამს,ტყავის კურტკა მოიკიდა და სახლი დატოვა..არვიცოდი სწორად ვიქცეოდი,თუ არა მაგრამ ამ მომენტში ასე აჯობებდა,ორივე დავფიქრდებოდით,ერთმანეთის რეპლიკებისგან დავისვენებდით და გონს მოვიდოდიით,შეიძლება ეს უარესი ყოფილოყო,ჩვენი ცოტახნით დაშორება და მიასთვისაც დიდი სტრესი მიგვეყენებინა,მაგრამ ყველანაირად შევეცდებოდი ამეხსნა მისთვიის ყველაფრი.

--------------------------------------
2:32
ვერ ვიძინებდი,სახლში რომ არ იყო გოგა და გვერდით არ მეწვა,დარწმუნებული ვიყავი რომ ძალიან გამირთულდებოდა მის გარეშე ყოფნა,მაგრამ ზოგჯერ საჭიროა მარტოობა.
სახლში ძალიან მთვრალი მოვიდა,თავი ჰქონდა დაკარგული და საშინლად ჰქონდა ალკოჰოლი გადაჭარბებული..
-რას გავხარ? -ზიზღით ავხედე და მისი გახდა დავიწყე
-ოჰ ქალბატონო,რატო მელოდებოდი? ხო არ გიყვარს შენი ქმარი და მარტოს ტოვებ,რატო გაინტერესებ? -ძლივს აბავდა სიტყვებს ერთმანეთზე
-ნუ ლაპარაკობ სისულელეებს რა,შენც ძაან კარგად იცი რომ მასე არარის -ვუთხარი და მაისური გავხადე
-აბა როგორაა მაშინ ამიხსენი,ცოლი ქმარს რომ დატოვებს ან არ უყვარს ან საყვარელი ყავს ან ან ან ან -სიცილს არ წყვეტდა
-არ გინდა გაიგო უბრალოდ,იმიტომაც არ იგებ და თუ კიდევ საყვარლის სახელს ახსენებ,საერთოდ ვეღარ დამინახავ -თითი მივუშვირე ცხვირის წვერზე და დავაგდე საწოლზე
-როგორ მინდა შემოგახიო ეგ მოკლე კაბა და მაგრად გაგ*იმო -ტუჩები კბილებს შორის მოიქცია და თვალები დახუჭა
-გინდა მაგრამ მაგის ტრ*კი არ გაქვს სამწუხაროდ -მეც არ დავაყოვნე პასუხის გაცემა და საბანი დავაფარე -და საერთოდ სად იყავი,სად დათვერი ?
-ხვალე ვილაპარაკოთ,მოდი დაწექი -ამოღერღა ორიოდე სიტყვა და მიითიშა
მეც ვწვებოდი,როცა გოგას ტელეფონმა გაანათა რამდენიმეჯერ,უცხო ნომრიდან შეტყობინება იყო გამოგზავნილი "როცა დაგჭირდება ლაპარაკი აქ ვარ" "არ გვაწყენდა ისევ შეხვედრა" ბოლოში მითითებული იყო ადრესატი "სიყვარულით სალომე".
წარმოდგენაც არ გაქვთ რა დღეში ჩავვარდი,სურვილი გამიჩნდა სადმე თავი ჩამომეხრჩო.ცრემლებიც გამეყინა,ვერ ვსუნთქავდი,ტანმა თავისით დაიწყო კანკალი..იმედგაცრუება ყველაზე საშინელი გრძნობაა,რაც ახლა განვიცადე..თავი იმაში დავირწმუნე,რომ გოგა არ მიღალატებდა მითუმეტეს მის ყოფილთან,თავის თავს ასე არ დაიმცირებდა ჩემთან..მიას საძინებელში გავედი და მის გვერდით მოვთავსდი..თავს თუ ოდნავ მაინც ვიკავებდი და ვყოყმანობდი,ცოტახნით დაშორრებაზე ამ მომენტში ყველანაიირი ყოყმანიც გამიქრა,არ მინდოდა მიას გაღვიძება,თორე ახლავე წავიდოდი სახლიდან..
მინდოდა მალე გათენებულიყო,რომ პასუხი მომეთხოვა მისგან,ახსნა-განმარტება..ფიქრებში გადაღლილს მალევე ჩამეძინა,დილით მიამ გამაღვიძა..
-დე აქ რატო გძინავს? -გაკვირვებული გამომხედა
-დე რატო გაქვს თვალები დასიებული? -არ ცხრებოდა მია
-მია ადექი ხელ-პირი დაიბანე,ტანსაცმელი ჩაიცვი და დავილაპარაკოთ კაი?
მალევე წამოდგა ფეხზე და მზადებას შეუდგა,ვერ ითმენდა და კვდებოდა ინტერესით რა ხდებოდა..
ფეხზე წამოვდექი,თავბრუ მეხვეოდა საშინლად..მიას კარადა გამოვაღე და ბარგის ჩალაგება დავიწყე,როცა გოგა და მია ერთიანად წამოვიდნენ ჩემსკენ.
-დე რას აკეთებ? -გაოცებული გამომხედა მიამ
-მაინც არ იცვლი გადაწყვეტილებას ხო? -გამოსცრა დევდარიანმა
-მია ცოტახანი გადი,მიამ სწრაფად გახედა დევდარიანს,გოგამ თავი დაუქნია და გასვლა სთხოვა..
-რა გულით მეუბნებოდი და მადანაშაულებდი,რომ სხვა მყავდა? -ცრემლები თავისით ჩამომიგორდა
-რა? -ცოტა დაბნეული გამომხედა დევდარიანმა
-ჩემთან რომ გელაპარაკა,იმ კახპ*სთან გაიქეცი და მასთან არჩიე ლაპარაკი ხო? კარგად გაიხსენეთ წარსული? ტკბილად გაიხსენეთ ერთმანეთის გა*იმვა? -ცრემლები ერთი ხელის მოსმით მოვიწმინდე და ტანსაცმლის ჩალაგება განვაგრძე
-და კიდევ ერთი გოგა,სანამ ჩემს ერთგულებაზე დაიწყებ ლაპარაკს,შენ უნდა გაიწმინდო გონივრულად !
-ანანო მომისმინე -მოახლოება უნდოდა,როცა ხელი ვკარი და ჩემს საძინებელში შევედი კარი ჩავკეტე და ჩალაგება დავიწყე..განშორება,ტრავმის სიღრმით ახლობელი ადამიანის სიკვდილის შემდეგ მეორე ადგილზეა.
დაშორება არ ნიშნავს იმას,რომ დაივიწყებ,უბრალოდ ხანდახან ასე სჯობია მისთვის..როცა არჩევანს ვერ აკეთებს ადამიანი,შენ უნდა გაეცალო რადგან გაიხლიჩება მისი სული..გაუშვი,რადგან თუ არა შენთან ყოფნა მაინც წავა და მიგატოვებს..სიყვარული გრძნობაა და არა თანაგრძნობა,რომელიც მე არ მჭირდება მე არავისგან..შეიძლევა ვუყვარდი ან ვუყვარვარ კიდეც,მაგრამ ალბათ ისეთი ძვირფასი არ ვარ მისთვის,რომ ჩემს გამო მას რაიმე დაეთმო.შეიძლება ვცდები და არეული გონება ასეთი ფიქრისკენ მიბიძგებს,მაგრამ ეს ერთადერთი გამოსავალია რაც ამ მომენტში შემიძლია გავაკეთო..უნდა გამოვძვრე და თავს ძალა დავატანო მარტოობაში ვიპოვო ცოტახანი შვება.
-------------------------
ბარგით ხელში გავდივარ საძინებლიდან,ვხედავ დევდარიანის განადგურებულ სახეს,მეც ვნადგურებდი მასთან ერთად,ორგანიზმი მეთიშება,ფეხები მეკეცება..კუთხეში მია მხვდება ნამტირალევი სახით
-დედა ამიხსნით რა ხდება?
-მია -მისკენ ჩავიკეცე ხელით ლოყაზე მოვეფერე და თვალებში ჩავხედე - მე და მამიკო ცოტახანი ცალ-ცალკე ვიცხოვრებთ,სამივესთვის ეს კარგი იქნება კაი დე?
-მამიკოს არ დავტოვებ -ტირილით მიემართება დევდარიანისკენ და ეხუტება
-მა დედიკო მართალია,ჩვენ ვერაფერი ვერ დაგვაშორებს ხოიცი? მოხვალ ჩემთან დარჩები,მე მოვალ შენთან,მაგრამ ცოტახანი ასე უნდა მოხერხდეს და გავიჭირვოთ კარგი? მე და დედიკოს არ გვიჩხუბია,სამსახურის გამო ცოტახანი ასე უნდა მოვიმოქმედოთ,შენ ხო უკვე დიდი ხარ და უნდა გესმოდეს -უთხრა შვილს დევდარიანმა და გულზე მიიხუტა
-და მალე ვიცხოვრებთ ერთად? -არ იხევდა უკან მია
-კი მა პირობას გაძლევ -უთხრა ღიმილით და მკაცრი მზერა მომაპყრო..
-წავედით მია -ვუთხარი შვილს და კარი გავაღე
-მე წაგიყვანთ -სიტყვა მოჭრა დევდარიანმა,მანქანის გასაღებს ხელი დაავლო და კარებში გაუჩინარდა..
დავემორჩილე,მანქანაში ჩავსხედით..სიგარეტს მოუკიდა და მანქანა დაძრა.
-ანანო შენ შენი უაზრო ფიქრებით,თავს იღუპავ და ჩვენც გვღუპავ,ახსნის საშუალებაც კი არ მომეცი და შენ შენით მიიღე გადაწყვეტილება
-გოგა ახლა ამის დრო არარის,საკმარისი ვნახე უკვე..თავი შეიკავე მიასთან -ჩავიჩურჩულე და გზას გავხედე..თავი გააქნია დევდარიანმა და სიჩქარეს უმატა..
ნახევარ საათში ადგილზე ვიყავით..ღვედი მოვიხსენი და მანქანის კარი გავაღე
-მია გადმოდი
-მა მიყვარხარ -წინა სავარძელზე გადასკუპდა,მამა მიიხუტა და ლოყები დაუკოცნა
-მეც მიყვარხარ ჩემო პრინცესა,დედიკოს მიხედე კაი? მიამ თავი დაუქნია და მანქანიდან გადმოვიდა..მანქანა ხმაურით მოწყდა ადგილს..სახლში შევედით თუ არა მია საძინებელში ჩაიკეტა და მოიმიზეზა ძილი..
აქეთ მიაა,იქეთ გოგა..თავი ძალიან გაბრუებული მქონდა..ყავას ვიკეთებ,ვჯდები,ვისვენებ ირგვლივ სიწყნარეა..ყოველი ჩვენგანი ვირჩევთ,რა არის ეს -მარტოობა თუ თავისუფლება? ამ კითხვაზე პასუხი არ მაქვს..

ხანდახან უბრალოდ გინდა ვიღაცას ცხვირწინ დაუჯდე,პირზე ხელები ააფარო,თვალებში უყურო და ელაპარაკო..ელაპარაკო შენზე,შენს ტკივილებზე,სიხარულზე,იმაზე რა გიყვარს,რა გენატრება ან რა გინდა..ის ვიღაც იჯდეს და უბრალოდ გისმენდეს,უბრალოდ ესმოდეს შენი..გინდა,ხანდახან ძალიან გინდა გულიდან ამოიღო,დღეების,თვეების,წლების ნაგროვები ემოციები და წინ დაულაგო.გინდა სამყაროში ერთ ადამიანს მაინც გააგებინო ვინ ხარ სინამდვილეში..ამოალაგო ყუთიდან ამდენი ტკივილი და როგორ გეცვრება თვალებიდან სისხლი..ამ მომენტში ვისთანაც ლაპარაკი მინდოდა მხოლოდ ლენკა იყო,დაუყონებლივ დავურეკე და ქვითინით ვუყვებოდი ყველაფერს..სწრაფად გაჩნდა ის ჩემს სახლში და აღმოვჩნდი მასთან ჩახუტებული..თავზე ხელს მისმევდა და სტიმულს მაძლევდა ყველაფრის მიუხედავად,მეუბნებოდა რომ ეს დროებითია და ისევ ყველაფერი თავის კალაპოტში ჩადგება.
-ჩემო პატარა,გოგას დარწმუნებული ვარ არ უღალატია შენთვის,უნდა დააცადო მას ახსნა..გუშინდელი ბავშვები ხომ აღარ ხართ,რომ ერთმანეთს არ უსმინოთ..ასე ვერ დალაგდება ხო იცი ვერაფერი ანო?! შენ თუ შენი სათქმელი უთხარი,მასაც აცადე იქნებ რას გიყვება და რით იმართლებს თავს..დარწმუნებული ვარ მისთვის ეს უფრო დიდი ტკივილია,რადგან შენც დაგკარგა და ამასობაში მიასაც ჩამოშორდა,ხო ხვდები? უცბად ქმარს ბოიკოტი გამოუცხადე და რა გეგონა ადვილად გადაიტანდა? სალომე მეორეხარისხოვანია მისთვის მე თუ მკითხავ,ის დიდიხნის წარსულია და უბრალოდ მეგობრობს..თავს ამ დონემდე არ დაიმცირებს ,ირგვლივ უამრავი გოგოები არიან ვისთანაც შეიძლებოდა გართობა და სიამოვნება მიეღო,რატო მაინცდამაინც სალომე ტურენკო? დაფიქრდი ანო,დაფიქრდი..
-ლენკა შენ რომ არ მყავდე რა მეშველებოდა? -ტირილით გავხედე დაქალს
-არაფერიც არ გეშველებოდა,დაიტანჯებოდი შენი შეცდომების გამო,გოგას საკუთარ თავზე მეტად უყვარხარ და ნაწილობრივ ეს დაშორება მაგდენს მიგახვედრებთ,იმედია ისეთ გამოცდას ჩაგიტარებთ რომ ინანოთ ეს უერთმანეთოდ ოხვრად გადატანილი დღეები..მიაზეც უნდა იფიქროთ ანო,ბავშვი ცოდოა.
-ვიცი ლენ და გთხოვ დაელაპარაკე მასაც და აუხსენი,უყვარხარ და დაგიჯერებს
-მივხედავ მიას,ცოტა დაიძინე შენ საშინელ დღეში გაქვს თვალები.
ლენკასთან ლაპარაკმა კარგად იმოქმედა ჩემზე და დამამშვიდა კიდეც..დაქალი ფსიქოლოგი მყავდა,ყველაზე მაგარი ფსიქოლოგი.
-------------------------------------------
გავიდა ორი კვირა და ცოტა არიყოს შევეგუეთ ამ ყველაფერს..გოგა მოვიდა მიას მოსანახულებლად..ვგრძნობდი მონატრებისგან,როგორ მტკიოდა მთელი ტანი,ძვლებში მამტვრევდა,მიისი თბილი კოცნა და ჩახუტება,ისე მენატრებოდა რომ ყელში მაჭერდა ბოღმას,მინდოდა უსასრულოდ მეკოცნა მისთვის და ისე ჩამეხუტა,რომ ერთმანეთი სიკვდილამე გვეგრძნო..
-არაფერი არ გჭირდებათ? -გაისმა დევდარიანის ბოხი ბარიტონი
-მა ჩვენთან დარჩი -მხიარულად წამოკრა ტაში მიამ
-მია მიდი ჩემო პატარა საძინებელში ცოტახანი -აკოცა შუბლზე ქალიშვილს და ტრაკზე წამოსცხო ხელი.
-ანანო სალაპარაკო გვაქვს -გამოსცრა მკაცრად და სიგარეტს მოუკიდა - სალომე სულ *ლეზე და ეს შენ მშვენივრად უნდა გესმოდეს..2კვირა დაგაცადე,გაგიგე რომ დასვენება და განტვირთვა გჭირდდებოდა,მაგრამ საკმარისია..იმ დღეს ტურენკო ბარში შემხვდა,მთვრალი უკვე ვიყავი,რომ შემამჩნია და შემომიერთდა,მაგრამ ისეთი მთვრალიც არ ვყოფილვარ რომ საყვარელი ცოლისთვის მეღალატა და ყოფილი საცოლე გამე*იმა..გასაგებია? მორჩი უაზრო გამოხტომებს და ეჭვიანობებს და დაბრუნდი,დაბრუნდი თუ არადა მიას მე წავიყვან..
-რა? მემუქრები? -ფეხზე წამოვდექი და ყვირილი დავიწყე
-ტონი!
-მია რო წაიყვანო ჯერ ჩემს გვამს უნდა გადააბიჯო მაშინ.
-მენატრები ეს დედამო*ყნული
-იქამდე გეფიქრა,სანამ რაიმეს მოიმოქმედებდი -(გამარჯობა ჩემო სიამაყევ,კარგად იმოგზაურე?)
-ისევ თავიდან იწყებ ანანო
-მიაააა
-მიაააააააააა!
-ხო დედა -კარებში გამოჩნდა პატარა წერტილი
-მამას დაემშვიდობე უკვე მიდის.
-მა ჩვენთან დარჩი გთხოვ
დევდარიანმა ამათვალიერა და თავი გააქნია,ბრაზმა მოაწვა.
-დედაშენი თუ თანახმაა დავრჩები პრინცესა -ირონიულად ჩაიღიმა და ჩემს წინააღმდეგ დაიწყო მოქმედება
-დედიკო -შემომხედა მია ხვეწნით
-კარგი,ჯანდაბას.
გოგამ პოპკორნი გააკეთა და დივანზე წამოვჯექით ბედნიერი ოჯახივით,მიას საპატივსაცემოდ მულტფილმი ჩავრთეთ და ყურება დავიწყეთ..

21:50

მიას ჩაეძინა,ძველ ტრადიციას მიჰყვა დევდარიანი და შვილი გადაიყვანა საძინებელში..
მომიახლოვდა,ფრთხილად დამისვა ხელი აშიშვლებულ ფეხზე და ნელ-ნელა მაღლა მიიწევდა
-რას აკეთებ? -ათრთოლებული გავხედე
-ჩშ -თითი ტუჩებზე მიმადო -ნუთუ არ მოგენატრე? დაუყვა ჩემს ტანს ნელა,დენდარტყმულივით ვკრთებოდი მის ყოველ შეხებაზე..ხალათი ერთი ხელის მოსმით გამხადა და ზემოდან დამაწვა,ხელისგულებით მივებჯინე მის მკერდს
-მია?
-სძინავს -შიშველ მკერდზე ცხელი კოცნები დამიტოვა,გაიკვალა სველი კოცნებით ჩემს ყელში,ინაცვლებდა ნელა ჩემს მუცელზე,როგორც ჩვევაში ჰქონდა,სტაცა კბილები ჩემს ტანგას და წამში გამხადა,ფეხები ფრთხილად გამაშლევინა,სწრაფად დაუბრუნდა კოცნით ჩემს ტუჩებს,ვაგემოვნებდით ერთმანეთს დიდიხნის მონატრებულებივით,ენებს ვაერთებდით ერთმანეთზე..ნელი ბიძგით შემოვიდა დევდარიანი ჩემში,სიამოვნების მაღალ მწვერვალზე ვიყავი..სიჩქარეს უმატებდა,მე კვნესას..ხელი პირზე ამაფარა და უფრო ძლიერი ბიძგით შემოიჭრებოდა ჩემს სხეულში..ოფლით ვისვრებოდით,გადმოცვენილ თმას უკან მიწევდა და შუბლს მიკოცნიდა,ხელებს კისერზე ვხვევდი და უფრო ვიზიდავდი ჩემში,უფრო ვამხეცებდი ჩემი კვნესით მას..
-მიყვარხარ ისევ ისე,უფრო ძლიერად -მიჩურჩულებდა კოცნებსშორის
-მეც -ვუპასუხე გაგუდული ხმით,მაგრამ კარგად გარჩევადი.
ნელნელა დააშორა ჩვენი სხეულები ერტმანეთს,ნელნელა ვეშვებოდით მაღალი მწვერვალიდან მიწაზე,კისერზე ვეხვეოდი და ვერ ვცილდებოდი მის ტუჩებს..ერთმანეთზე გადახვეულები ვიყავით დიდიხანი,ცოტახანაში ცხელი აბაზანა მივიღეთ და საძინებლისკენ მივაშურეთ გზა..

-----------------------------------------
ბავშვებო აღარ აქტიურობთ და სტიმული ხო უნდა ვიგრძნო თქვენგან? დააფიქსირეთ თქვენი აზრი არა ლაიქებით,არამედ კომენტარებით!