მისი ტუჩების შეხებისას ზიზღისაგან ჟრუანტელმა დამიარა მთელ სხეულში, მე ერთ ადგილზე მიყინული ვიდექი და როგორცკი მომშორდა ამოვისუნთქე, მაგრამ იდგა და თვალმოუშორებლივ მომჩერებოდა და ისევ დავიძაბე, სულ ერთი წამით შევხედე თვალებში და ვერაფერი დავინახე მის ცივ, ცისფერ თვალებში, მაშინვე ავარიდე თვალი და მზერა მის მშობლებზე გადავიტანე რომელნიც ამაყად, გრაციოზელად და ამპარტავნულად იდგნენ მაგიდასთან და ჩვენ გვიყურებდნენ კმაყოფილი სახით.მე ისევ დავიძაბე და მზერა ავარიდე ამ უსულგულო ხალხს, ლუკას მკლავზე ჩამოვეკონწიალე და მამაჩემს გავხედე რომელიც ბედნიერი სახით შემოვიდა დარბაზში და მათკენ წავიდა ზე აღფრთოვანებული დედაჩემიანათ...ისე მოხდა რომ მე სანდროს გვერდოთ აღმოვჩნდი მაგიდასთან, ისევ დავიძაბე და მოუთმენლად ველოდი ამ საზიზღარი ვახშმის დამთავრებას რომ ამ სამ ურჩხულს გავცლოდი, ლუკა ტელწფონში იყო ჩამძვრალი და წარმოდგენა არ ქონდა აქ რა ხდებოდა, მე მაქსიმალურად შორს მეჭირა თავი სანდროსგან რომელიც ჭიქას ჭიქაზე ცლიდა, აშკარად უჭირდა ჩემს გვერდით ჯდომა, რამდენჯერმე გავიდა მისაწევად, აივანზე და იქიდანაც კი ახერხებდა ჩემი ყურადღების მიქცევა სთავისი მწველი დაჟინებული მზერით, მე ძალიან დავიძაბე რადგან მამამისი ბატონი აკაკი ზედმეტად გაერთო ჩემით, თვალს არ მაშორებდა დამცინავი ღიმილით და მამაჩემს მოულოდნელად რომ გამოუცხადა ფინანსთა მინისტრად დაგნიშნეო მაშინაც მე მიყურებდა, ამის მერე კი ვერაფერი დავინახე და გავიგე, თითქოს თავში რაღაც ჩამარტყესო გავითიშე საერთოდ, ყურები დამეხშო, ასე ვიყავი იქამდე სანამ სანდროს ხმამ გონს არ მომიყვანა
-მამიკოს მინისტრობას არ მიულოცავ?-მე დაბნეულმა შევხედე და ძლივს გავიაზრე რომ სე სიზმარი კიარა რეალობა იყო -შენს გამო ხდება რაცხდება ხო იცი?-მიჩურჩულა ყურთან ისე რომ მისი ტუჩები ჩემ კანს შეეხო, ისევ ზიზღისაგან გამაჟრჟოლა და ინსტიქტურად თავი გავწიე მას ირონიულმა ღიმილმა გადაურბინა სახეზე და შუბლი შეჭმუხნა წამში -მხოლოდ შენს გამო-დაიჩურჩულა და ჭიქას დაავლო ხელი, მე ისე დავიძაბე რომ მოძრაობის უნარიც დავკარგე, ვიჯექი გაქვავებულივით და მამას ვუყურებდი რომელიც ვერაფერს ხვდებოდა და ბედნიერი იჯდა და აკაკის მეასეჯერ უხდიდა მადლობას დაფასებისათვის, დედაჩემი კი საერთოდ დაფრინავდა სიხარულისაგან მეკი მინდოდა ავმდგარიყავი ახლა ეს მაგიდა ამეყირავებინა და მეყვირა რომ მათი მოწყალება არ გვჭირდებოდა მაგრამ ვიცოდი რომ ეს ჩემს ოჯახა დაღუპავდა... ვეღარ ავიტანე ეს ყველაფერი და აივანზე გავედი, ცივი ჰაერი ხარბად ჩავისუნთქე და სავარძწლში ჩავჯექი,მიწოლილ ცრემლებს შევეწინააღმდეგე მაგრამ მაინც გადმომცვივდა სიმწრისგან, რა უნდა ამ ხალხს ჩვენგან? რატომ გადაგვეკიდნენ?ნუთუ სანდროს გამო აკეთებენ ამ ყველაფერს? ნუთუ ვერ ხვდებიან ჩემი მშობლები რომ მათთან სიახლოვით ცხოვრებას გავინადგურებთ? ფეხის ხმამ ფიქრები გამიფანტა და უმალ ცრემლები შევიმძრალე, სანდროს დედა წამომადგა თავზე და ჩემს წინ მდგომ სავარძელში დაჯდა სიგარეტი ამოიღო და შემომთავაზა
-არ ვეწევი-მივუგდე ზიზღნარევი ხმით და სივრცეს გავუშტერე მზერა, მან მოუკიდა და მზერა მე მომაბჯინა იმდენად დაჟინებული რომ მეც გავუსწორე თვალი
-ძლიან ამაყი ხარ გოგონა-მითხრა დამცინავი ტონით
-როგორიც მინდა ისეთი ვარ-ვუპასიხე ამაყად
-ვერ ვხვდები სანდროს შენში რა მოსწონს-და უკმეხად ამათვალიერ-ჩამათვალიერა
-არაფერი!უბრალოდ პატარა ჯიუტი ბავშვივით მაინცდამინვ ის უნდა რასაც ვერ მიიღებს
-დარწმუნებული ხარ რომ ვერ მიიღებს იმას რაც უნდა?-მკითხა აგდებული ტონით მე გავჩუმდი და პასუხის ძებნაში რომ ვიყავი თავზე წამომადგა ქორივით და ყურთან ჩამჩურჩულა -სიამაყეს მაშინ აქვს აზრი როცა საკუთარ თავს ფლობ-ამ დროს სისხლმა აასხა თავში, გონება დამებინდა ბრაზისგან, გავგიჟდი, გამამწარა მისმა სიტყვებმა და მივახალე
-თქვენ გგონიათ რომ თქვენი ბინძური ფულით ყველას იყოდით მაგრამ მე ვერ მიყოდით-ვუყვირე ბილო ხმაზე
-ფულით ყელას და ყველაფერს იყიდი-ჩამისისინა ყურში და ისე ჩამიარა რო. მხარი გამარტყა, რა ამაყია, რა ამპარტავანი, არ აუტანელი ვფიქრობდი გაბრაზებული და მოწოლილ ცრემლებს აღარ შევეწინააღმდეგე. დიდი დრო დამჭირდა სანამ დავმშვიდდებოდი და თავს მოვთოკავდი,ბოლოს ვიპოვე ძალა და დარბაზში შევედი მაგიდისაკენ წასულს სანდრომ გადამიჭრა გზა და ხელები მომხვია, ნაზი და სასიამოვნო მელოდია აჟღერდა უმალ, მე დაბნეული და შეშინებული გაქვავებულივით ვიდექი
-გთხოვ-სანდრო თვალებში ჩამაშტერდა -მხოლოდ ერთხელ-თან ხელებს უფრო ძლირე მიჭერდა წელზედა უფრო ახლოს მიზიდავდა -მეცეკვე-მითხრა იკვეგაღიზიანებული ტონით რადგან ინსტიქტირად წინააღმდეგობას ვუწევდი,მე ვიგრძენი რომ მღელვარებისგან თითები ამითრთოლდა და გულმა გამალებით დაიწყო ცემა -ნეტა ასე ძლიერ შემყვარებოდი- მითხრა იმედგაცრუებულმა და ხელები გამიშვა, მე ისევ ისე ვიდექი და გონს მაშინ მოვედი როცა ნატას ყვირილი შემომესმა რომელიც გაქცეულ სანდროს დაედევნა, სუფრიდან წამოვარდა ყველა და კიბეზე დაეშვნენ მეც დავედევნე ინსტიქტურად, სანდრო მანქანაში ჩაჯდა და ბღმუილით გავარდა პორშე ტრასაზე
-მას რომრომ რამე მოუვიდეს-ნატა მეცა და დამაჯანჯღარა -იცოდე პასუხს გაგებინებთ -მიკივლა ბოლო ხმაზე მაკიჟდათხუპნულმა და მანქანაში ჩაჯდა, აკაკიმ ზიზღიანი მზერა გვესროლა და ცოლს მიუჯდა გვერდით, მათ მანქანას კიდევ ხუთი დაცვუს მანქანა გაეკიდა.
-ხომ მიიღე რაც გინდოდა-მკლავზე დამეჯაჯგურა დედა-კმაყოფილი ხარ? ხომ ჩაგვაშხამე ეს ბედნიერი დღეც ახლა დამშვიდდი?
-მოეშვი-მამამ მკვლელი მზერა მესროლა და მანქანაზე მიგვითითა, მთელი გზა დედა საყვედურებით და მუქარით მავსებდა
-არ მიყვარს ეგ არანორმალური და დანაშაულია ეს?-ვიკივლე ბოლოს და შუქნიშანზე რომ გაჩერდა მანქანა კარი გავაღე, გადავედი და გავიქეცი, ლუკა დამედევნა, გამაჩერა და გულში ჩამიკრა
-კაი ნუ ტირიხარ, თან იმ იდიოტი ბიჭის გამო, არაფერი მოუვა ნუ გეშინია
-დაგვემიქრა ის შეშლილი ქალი-ამოვისლუკუნე
-დაიკიდე-მითხრა ძალიან მშვიდი ტონით და ორივეს გაგვეცინა.
საბედნიეროდ სანდრო ცოცხალი და უვნებელი გადარჩა, ამ ღამის გამო აკაიმ ოჯახით მიგვიპატიჟა შინ და ყველაფერი სასმელს დააბრალა. დედაჩემი გავარდა დილიდან მაღაზიებში კაბის ასრჩევათ მამა სახლში დარჩა და არჩევდა სამოს,გამოაცხადეს რომ ჩვენც უნდა წავსულიყავით, ამიტომ ჩანთაში ჩავალაგე ნივთები და აივნიდან გადავძვერი მეზობლის გისოსიან აივანზე და დაბლა ჩავედი დედაას მანქანა რომ ვერ დავინახე ამოვისუნთქე და ტრასისკენ გავიქეცი, მამას მეხუთეჯერ რომ დარეკა ვუპასუხე
-სად გდიხარ? კიდე აივნიდან გაიპარე არა? მოეთრიე სახლში და წამოდი იმ ოჯხში თორემ არ გაპატიებ
-არ წამოვალ მათ სახლში-ამოვისლუკუნე და გავუთიშე სწორეთ ამ დროს სანამ ტრასაზე გავიდოდი შავი ჯიპი გაჩერდა ჩემ ფეხებთან სამნი გადმიცვივდნენ და ჩემსკენ წამოვიდნენ უკან დახევას და გაქცევას ვერ მოვასწრებდი ამიტომ დავიკივლე მაგრამ მაშივე მეცნენ და ჩემი ჯაჯგურის და წინააღმდეგობის მიუხედავად მანქანაში ჩამტენეს და გაურკვეველი მიმართულებით წამიყვანე