თვალებს ვახელ და სრულ წყვდიადს რომ, ვაწყდები ისევ ვხუჭავ, თავს ძალას ვატან, რომ გონს მოვიდე, სრული ქაოსი მაქვს თავში და აზრებს თავს ვერ ვუყრი, არაფერი მახსოვს გარდა იმისა რომ მანქანაში ჩამტენეს, მერე რაღაც მიმაფარეს ცხვირზე... ალბათ გამთიშეს. ოსევ ვახელ თვალებს და ვცდილობ გავაცნობიერო რახდება ჩემს თავს.ახლა რა მჭირს? სკამზე ვზივარ და მიბმული ვარ მასზე ხელფეხით,რომ ვაცნობიერებ ყველაფერს სული მეხუთება, სუნთქვა მეკვრის, თითქოს ყელში ხელი წამიჭირეს, ერთიანად მეწყება კანკალი შიშისგან
-მიშველეთ დამეხმარეთ-ვკივი ბოლო ხმაზე
და რომ არავინ მეხმიანება უფრო ხმამაღლა ვკივივარ და დახმარებას ვითხოვ მაგრამ მაოდ იქამდე ვკივი სანამ ხმა არ მიწყდება და არ ვხავივარ, რომ ვაცნობიერებ რომ გარშემო არავინაა ხმამაღლა და მოთქმით ვიწყებ ტირილს, კანკალი მემატება და ვგრძნობ რომ სხეული აღარ მემორჩილება, ვცახცახებ შიშისა და უსუსურობის განცდით დათრგუნული და კვლავ ვხავივარ, არავინაა ირგვლივ სრულ სიბნელეში ვზივარ მარტო დაბმული, ისე ბნელა რომ ამდენი ხნის მანძილზე მაინც ვერ გავარჩიე ვერაფერი, ვერაფერს ვხედავ საერთოდ და ეს კიდევ უფრო მაშინებს ვინიცის ვინ არიან და რა უნდათ ჩემგან, იქნებ ამ სკამზე ამომხდეს სული...ტირილს ვუმატებ დაუკვე რომ შიშისგან ვეღარ ვიოკებ სხეულს ღრმად სუნთქვას ვიწყებ რომ როგორმე დავმშვიდდე და თავი ხელში ავიყვანო რომ არ გავგიჟდე. თავს ოდნავ ვიმშვიდებ და ვიწყებ ფიქრს იმაზე თუ ვის შეეძლო ასეთი საზიზღრობის ჩადენა და მხოლოდ სანდრო მაფიქრდება, სანდროს წვდება ჩემი ფიქრები, იმ ადამიანს ვინც გაცნობის წამიდან სული ამიფორიაქა, ვინც მშვიდი ცხოვრება ამირია, ვინც თავისი სიყვარულით გამაწამა, ვინც თავს მომახვია თავისი გიჟური გრძნობები და ცდილობს უფსკრულში გადამჩეხოს...ვინც დამირღვია სიმშვიდე, არია ჩემი და ჩემი ოჯახის ცხოვრება...იმ დღეს...იმ დღეს რომ არ წავსულიყავი...მას არ გავიცნობდი, როგორ ვნანაობ იმ წამებს როცა ის გავიცანი, როგორ ვნანობ იმ წუთებს, ნეტავ დროის უკან დაბრუნება შემეძლოს, ნეტავ...სინანულს აზრი რომ არ აქვს ვიცი მაგრამ მაინც ვერ ვერევი თავს... რას ვიდიქრებდი რომ საუკეთესო მეგობრის დაბადების დღიდან დაიწყებოდა ეს ჯოჯოხეთი, რესტორანში მაგიდასთან მოაყენეს ბანტიანი შავი იქს ექვსი და მთვრალი სანდრო შემოდის მთავარი კარიდან, ყველა მას ვუყურენთ ის კი მე მომაჩერდა, მე გამომარჩია, მიყურებს დაჟინებით და გამომწვევად, მე იქ მყოფთ ვერევი რომ მას არ გადავეყარო
-ლიკუნა ჩემო ულამაზესო და ერთადერთო ბიძაშვილო ეს შენი მანქანაა-ყვირის ბოლო ხმაზე და იწყება წივილკივილი, მე უკვე დაშოშმინებულ ლიკუნას ვემშვიდობები რომ თავზე წამოგვადგა სანდრო
-ლიკუნა ეს მარიამია?-მიყურენს ნიშნის მოგებით და ჭიქიდან სასმელ წრუპავს
-კიი-იცინის ლიკუნა, მე ვიბნევი რაიცის ამ არანორმალურმა მე ვინ ვარ და რა მქვია, მითუმეტეს რომ ამერიკიდან დღეს ჩამოვიდა
-სანდრო ჯაყელი-ხელს მიწვდის,მე წარბშეკრული ვართმევ ხელს
-მარიამ ჯავახიშვილი-ვეუბნები მკაცრი ტონით და ხელს ვტაცებ
-ცხოვრებაში უფრო ლამაზი და მიმზიდველი ყოფილხარ-მეუბნება უტიფრად და თვალებში მიყურებს ჯიქურ
-შენ კი უფრო უტიფარი და თავხედი ვიდრე მეგონე-ვეუბნები გაღიზიანებული და ლიკუნას ვემშვიდობები, გარეთ გავდივარ და ღრმად ვისუნთქავ ცივ ჰაერს
-სად მიდიხარ წაგიყვან-მესმის მისი ხმა გაჩერებაზე მდგომს
-უთქვენოდაც გავიგნებ გზას როგორმე-არც შემიხედია ისე მივუგდე სიტყვა
-მომწონს მკაცრი გოგოები-იფხრიწება სიცილისგან და ვისკის ბოთლს იყუდებს მე დაძაბული ვდგავარ ერთ ადგილას მიყინული და ვწყევლი ამ წამებს და წუთებს, არადა ლიკუნამ მითხრა ჩემი შეშლილი ბიძაშვილი ჩამოდის ჩემს დაბადებისდღეზეო, ნეტა არ მოვსულიყავი, ვგრძნობდი რაღაცას, გული არ მომიწევდა მაგრამ რას ვიფიქრებდი მე თუ გადამეკიდებოდა მაინცდამაინც, ტაქსი რომ დავინახე ისე გამიხარდა ლამის ვიხტუნავე სიხარულისგან, ხელი დავუქნიე და რომ გააჩერა კარს ვეცი
-თქვენ გამოიძახეთ?
-დიახ დიახ-ვეუბნები აჩქარებით მაგრამ სანდრო მკლავზე მაბლებს ხელს უკან მაგდებს მძღოლს ფულს უყრის მანქანაში და უყვირის
-დაახვიე მიდი დროზე-რომ არ მიდის უმეორებს მკაცრი ტონით -დაახვიე-მე ხმას არ ვიღებ არმინდა ჩხუბი ატყდეს და მძღოლს ვანიშნებ წავიდეს მერე კი ვბრუნდები და მივდივარ ფეხით
-პეკინიდან რუსთაველამდე დიდი გზაა-მიყვირის გაბრაზებული ტონით
-გზა ვიცი რაც მთავარია, ვუყვირი ისე რომ მისკენ არ ვტრიალდები და გზას ვაგრძელებ, რომ მივხვდი არ მომდევდა ამოვისუნთქე და ნაბიჯს ვუმატე, ოდნავ დავმშვიდდი კიდეც მაგრამ შიშისგან შევხტი პორშე რომ გამისორდა და დააბღმუილა იმ შეშლილმა
-დაჯექი-ფანჯრიდან გამოყო თავი
-შემეშვი-ვუყვირე მწყობრიდან გამოსულმა
-გინდა მაინცდამაინც ძალით ჩაგტენო? კარგი-მანქანას აჩერებს და გადმოდის მე მოსკენ ვბრუნდები და უკუსვლით მივდივარ
-არ მომეკარო-ვყვირი გაღიზიანებული
-მაშინ დაჯექი
-მარიამ-ლიკა მორბის რომელსაც მივწერე გამოსულიყო ჩემ საშველად-პაპა მიდის და გაგიყოლებს აქ დაველოდოთ-მეუბნება დაძაბული
-კიდე შევხვდებით-გაიცინა ირონიულად და ნიკაპზე ხელი ამარტყა.
-მაპატიე ლიკუნა მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა
-კაი დაიკიდე, მე მასწავლი ეგ რა არანორმალირია?
-ლამის თორნიკეს დავურეკე შიშისგან
-მარიამ გაგიჟდი? მოკლავდა ამ უბედურს
-ხო ეგ ვიფიქრე მეც, ვიცი რა გიჟიცაა, არც მომისმენდა ეგრევე ცემაზე გადავიდოდა
-ისე არ აწყენდა ციტა გალამაზება მაგრამ...ორივეს გაგვეცინა-თორნიკე ძაან გიჟია მართლა მოკლავდა. თორნიკეს გახსენებაზე გამეღიმა და ცრემლები მომაწვა, ჩემი სულელი და გიჟი, ნეტავ ახლა დამანახა სულ ერთი წამით, ნეტა მისი სურნელი მაგრძნობინა სულ ერთი წამით და მერე თუნდაც მომკლან, ცრემლები ისე მომაწვა რომ თვალები ამეწვა და გადმომედინა მწარედ, თორნიკე ის ადამიანი იყო ვინც მე მაბედნიერებდა მხოლოდ თავისი არსებობით, რომ ვიცოდი რომ ის სადღაც იყო და სუნთქავდა მე ეს მაბესნიერებდა, უკვე ბედნიერს მხდიდა, მისი დანახვა უსაზღვრო სიხარულს მანიჭებდა, მისი სიახლოვე მაბრუებდა, მაგიჟებდ, მწვავდა და მაწამებდა მაგრამ ეს ყველაფერი მაინც ხიხარულს მანიჭებდა, ის იყო ერთადერთი ვისგამოც სიცოცხლე რამედ მიღირდა,მხოლოდ მისგამო მინდოდა მეტი წამი მეცოცლა, რომ მეტად მეგრძნო მისი სურნელი, მისი სითბო,მეტად დამენახა მისი ღიმილი ,მწვანე უძირო თვალები... ვიგრძენი რომ გამეღიმა მასზე ფიქრში და სწორედ ამ დროს აინთო შუქი, შიშისგან შევხტი და თვალები დავხუჭე კარგახანს ვერ ვახელდი რადგან თვალს მჭრიდა მისი სიკაშკაშე, კარი ჭრიალით გაიღო და ნაცნობი ქერა შემოვიდაუკან დამიდგა და სკამიანად მიმათრია ჩემს წინ აღმართულ მინამდ
-კარგად დააკვირდი-მიჩურჩულა ყურთან და მინაზე მიაკაკუნა, იქაც შუქი აინთო და შეშინებული სკამზე შევტოკდი ნანახით
-რახდება-ამივიბლუყუნე და ქერას ავხედე
-მე არა მას უყურე-ქერა დაიხარა და ნიკაპზე ხელი წამავლო
მინის იქით ჩემსავით სკამზე მიბმული ბიჭი იჯდა ტომარა ჩამოფარებული, მაგრამ აშკარად ნაცემი იყო სისხლიანი ქონდა პერანგი
-იცანი? -მკითხა ქერამ დმცინავი ტონით,
მე გონება ლუკაზე გამექცა მაგრამ ის ძალიან გამხდარია და ის არ იყო, მამაჩემი სრული და დაბალი იყო არც,ის იყო, მე კი სხვა ვერავინ მომაფიქრდა იმ წამებში -რადგან ვერ იცანი გავაგრძელოთ-ქერამ მიაკაუნა და იმ ბიჭს მუცელში დაარტყეს მუშტი, მე თვალები დავხუჭე მან თმაზწ დამქაჩა და მიყვირა -უყურე-იმ ბიჭს ბევრი ურტყეს მე კი ვტიროდი და ყვიროდი რომ შეეწყვიტათ
-გინდა რომ შევწყვიტო?-აკაკის ხმის გაგონებაზე გონება დამებინდა, მივიყინე იმ სკამზე -გინდამეთქი?-დამიყვირა რომ გონს მოვსულიყავი
-მინდა-ამოვიკივლე
-მეც მინდა ჩემი შვილის წამება შეწყვიტო! რაც შენ გაგიცნო იმ წუთიდან ცხოვრება მოუწამლე, რა არ გააკეთა შენსგამო, მამაშენი გამაცნო და დამაახლოვა ჭაობიდან ამოათრია მექრთამე გაიძვერა საკრებულოს თავმჯდომარე, ბანკი სახლს გართმევდათ და ფული მე მიმაცემინა, მამაშენს იჭერდნენ და ადვიკატები უქირავა, შენსგამო შენი ბინძური ოჯახი ამოათრია ჭაობიდან, შენი მოთამაშე ძმის ვალებს იხდის ეხლაც, რომ შენ გული არ გეტკინოს შენ კი სულს უწამლავ, შენსგამო სასმელს მიეძალა, ჩემი ერთადერთი შვილი შენსგამო სიგიჟის ზღვარზეა, შენდამი სიყვარულმა გააგიჟა, წამლებს იჩხირავს უკვე... ვინხარ ვინ?-მიღრიალა და დამაჯანჯღარა სკამიანად -ნახე უყურე-მინაზე მიაკაკუნა ახლა მან და ტომარა მოხსნენს ბიჭს
-თორნიკე-ვიღრიალე ბოლო ხმაზე და იქამდე ვკიოდი სანამ აკაკიმ არ გამარტყა
-მოკეტე-მიღრიალა და რაღაც ანიშნა ქერას ის გავიდა თორნიკე გაანთავისუფლა