ესეც მეოთხე და არ ვიცი როგორია... თქვენთვის მომინდია კრიტიკა და ყველაფერი... ეს მგონი ნამეტანი დიდი თავი გამოვიდა მაგრამ არაუშვას, უბრალოდ სხვანაირად ვერ გამოდიოდა.
გელით...
........
-დავიღალე რაა… სულ ჭამა მინდა, რომ ვჭამ მერე ცუდად ვხდები. -დილიდან ბუზღუნით დადიოდა, უხასიათოდ იყო, მოღრუბლული ამინდიც მოქმედებდა და სულ ეძინებიდა.
-სადმე გავიდეთ? -სავარძელში მჯდომმა ამოხედა წამით, მერე ისევ მუხლებზე დადებულ ლეპტოპში ჩაძვრა.
-ძილი მინდა.
-ორი საათია უკვე მაგას იძახი და რატომ გღვიძავს ისევ.
-საერთოდ არაფერს აღარ გეტყვი. -უცებ წასკდა ცრემლები ფეხზე წამოდგა და საძინებლისკენ წავიდა.
-რა გატირებს ნუცა? -გვერძე გადადო ლეპტოპი და ატირებულს უკან გაჰყვა.
-ცუდად ვარ, ვერ ვიგებ რა მინდა, ვერ ვჩერდები ერთ ადგილზე, ვწუწუნებ, შენ კიდე ჩემი თავიდან მოშორება გინდა! წადი სამუშაოზე და ვეღარ დამინახავ ეგრე თუ გაღიზიანებ! -ქვითინებდა, თან ლოგინზე მიწოლილი ბალიშს ხვევდა ხელებს.
-რას ატრა.კებ ნუციკო. -საწოლზე ჩამოჯდა და თმაზე ხელი გადაუსვა.
-თავი დამანებე, არ გიყვარს შენ ჩვენი შვილი, იმიტომ რომ ჩემგან გეყოლება და ვერცერთს ვერ გვიტან.
-რეებს ბოდავ გოგო. -წარბაწეული უყურებდა გიგანს, მერე უცებ გადმოატრიალა და ზევიდან დახედა.
-არაფერს არ ვბოდავ, წადი ვისთანაც გინდა და ვეღარ დამინახავ.
-ვისთან წავიდე? -ქვედა ტუჩზე იკბინა. მხიარულდებოდა უკვე ასეთი ნუცას ყურებისას.
-მერავიცი ხომ გყავს ვიღაცეები, ის… ის გრძელფეხება ელენე, თუ რაც ქვია.
-ნენე?
-ჰო ეგ… წადი მაგასთან, მაგის სახლიდან იმუშავე და ჩემი წუწუნიც აღარ შეგიშლის ხელს.
-პრინციპში მართალი ხარ.
-რა?
-წავალ, შენგანაც დავისვენებ და ნერვების მოშლის მაგივრად ნენე მასიამოვნებს. -მხრები აიჩეჩა. ერთობოდა ნუცას ლაპარაკით და არსად წასვლას არ აპირებდა.
-ესეიგი მე ნერვებს გიშლი ხო?
-ჰო.
-ხოდა წადი! ვერ გიტან! საზიზღარი კაცი ხარ! -ხელებს ურტყავდა მკერდზე თან ტიროდა.
-კარგი ეხლა, გეყოფა… გაჩერდი თორემ გაკოცებ. -ხელები გაუკავა თავს ზემოთ, თვითონ კი ზევიდან მოექცა.
-მომშორდი! არაფერი არ მინდა შენგან! მე ხომ ნერვებს გიშლი, ჩემი დანახვა არ გსიამოვნებს და… და… -სუნთქვა შეეკრა საბას ამონასუნთქი ჰაერი სახეზე რომ იგრძნო, მერე კი საყვარელი ტუჩები თავისაზე და გული გაუჩერდა. შემდეგ გაორმაგებულად დაიწყო ფეთქვა.
-მტირალა და სულელი ხარ, ვერაფერს ხვდები მე თუ არ გითხარი. -ყბის ძვალზე მიაკრო ტუჩები, მერე ყელზე გაუსვა ცხვირის წვერი და ნუცას სურნელი შეისუნთქა. იქვე დაუტივა სველი კოცნა, შემდეგ მუცლისკენ დაუყვა. -ვერ ხვდები ან არ გინდა მიხვდე რომ ჩემთვის ყველა ქალზე მაღლა დგახარ და ჩვენი შვილი უკვე ყველაზე მეტად მიყვარს. -მაიკა მკერდამდე აუწია და ოდნავ ამობურცულ მუცელზე ტუჩები ხანგრძლივად მიაწება. -სახლიდან იმიტომ ვმუშაობ რომ შენთან ვიყო რამე რომ დაგჭირდეს და არა იმიტომ რომ დასვენება მინდა.
-მართლა?
-ღმერთო ჩემო. -თვალები გადაატრიალა საბამ და ფეხზე წამოდგა.
-საბა…
-რა უნდა ნუციკოს? -გაეღიმა სახე აწითლებული ნუცას დანახვაზე, ნელი ნაბიჯებით რომ მიიწევდა მისკენ.
-ჩამეხუტე -ტუჩებ დაბრეცილი მიუახლოვდა, ისე უნდოდა იმ დროს მისი ჩახუტება საერთოდ არ აინტერესებდა ლუკას რეაქცია.
-მოდი. -ხელებ გაშლილმა გადადგა ერთი ნაბიჯი ნუცასკენ, შემდეგ ტანზე აკრულს ხელები ძლიერად მოხვია და თავზე აკოცა. -ჩაიცვი, გარეთ გავიდეთ, მთელი დღეები სახლშიხარ, ჩავასუნთქოს ბავშვს ჰაერი და მერე შენებთან წავიდეთ. -ლოყაზე ეფერებოდა ცერა თითით.
-ცივა გარეთ.
-თბილად ჩაიცვი… მიდი ნუ გეზარება, ასე ჯდომით გახდები ოთხმოცდაათი კილო, აღარ მომეწონები და გიღალატებ.
-რასამბობ ჯერ არავისთან ყოფილხარ. -უცებ მოშორდა, ნელი ნაბიჯებით მიუახლოვდა კარადას და ტანსაცმელი გამოალაგა.
-რა გინდა ეხლა?
-არაფერი. -მხრები აიჩეჩა, შემდეგ შარვალი ამოიცვა. -მორჩა ვსო… იქით თვეში ვეღარაფერს ჩავიცმევ ძველს.
-ახალს იყიდი არაუშავს. -თვალს არ აშორებდა სხეულიდან. შეცვლილ ფორმას აკვირდებოდა, თითქოს ახლა უფრო ელამაზებოდა გამობერილი მუცლით. ვერ ხვდებოდა რას გრძნობდა, სულ არეული ჰქონდა გონება, უბრალოდ იმ მომენტში ძალიან უნდოდა ნუცა გაემხიარულებინა. მთლიანად რომ შეიმოსა მერე შეამჩნია რა ეცვა და წარბები შეკრა. -ეგ მაიკა გაიხადე არ მომწონს.
-რაა? -დაბნეულმა შეხედა ჯავახიშვილს, მერე სარკეში ჩაიხედა. -რა მოგელანდა?
-ზედმეტად ამოჭრილია, მკერდიც გაგეზარდა, რომ გადაიხარო გადმოგეყრება ძუ.ძუები.
-სერიოზულად მეუბნები? -სიმწრით გაეცინა, ვერც წარმოიდგენდა რამეს თუ ეტყოდა ჯავახიშვილი ჩაცმულობაზე.
-მალე.
-არა! მომწონს ეს მაიკა.
-ნუცა ნერვებს მუ მომიშლი გთხოვ, გამოიცვალე ეს დედამოტ*ნული მაიკა და ჩაიცვი რამე უფრო თბილი და ისეთი რომ ვინმეს ცემა არ დამჭირდეს. -წყნარად ჩაილაპარაკა, თვითონ მიუახლოვდა კარადას და ერთ ერთ სვიტრს მოკიდა ხელი. -ეს ჩაიცვი და წავედით.
-არ მინდა ეს… სულ ასე დავდიოდი და ახლა რა გეტაკა.
-აქამდე არ შემიმჩნევია ალბათ. -ძალით გახადა მაიკა და ის გადააცვა რომელიც თვითონ გამოიღო.
-სერიოზულად ჭედავ შენ დეკოლტეზე?
-არა, მაგრამ ამ სიტუაციაშია მირჩევნია რამე წესიერი გეცვას.
-რა სიტუაციაში.
-არ მინდა ჩემს ცოლს ვიღაც სი*რებმა მკერდზე უყურონ, მითუმეტეს ეხლა და ნუღარ მალაპარაკებ, ჩაიცვი ეს და გავედით.
-მე ისეთი ლამაზი ვარ სახიდან თვალს ვერ მაშორებენ ხოლმე ძვირფასო, ტყუილად ნერვიულობ. -მკლავები გაუყარა საბას გამოწვდილ ჯინსის ჟაკეტში და სარკეში მომზირალმა თხელი კაშნე მოიხვია ყელზე. -წავედით? -გამხიარულებული შეტრიალდა ჯავახიშვილისკენ რომელიც კარზე მიყრდნობილი უყურებდა ნუცას. -ამ ბოლო დროს სულ მიყურებ საბა, არ ვიმჩნევ მაგრამ ვიწვი და ხომ უნდა მიხვდე რომ გაიხედო.
-მაგიტომ დადიხარ დაბნეული თხასავით?
-ვითომ არ იცის. -თვალები გადაატრიალა, გვერძე გასწია ჯავახიშვილი და კარი გამოაღო. უყურებდა წინ მიმავალს და ხედავდა რომ ძველი ნუცა ბრუნდებოდა. რომ მოენდომებინა სულ რამოდენიმე დღეში ნუცა ისევ ის ნუცა გახდებოდა, გიჟი, მხიარული და თამამი როგორც სამი თვის წინ იყო. -მაღაზიებში ხომ არ გავიაროთ ქმარო? ყელიან სვიტრებს ვიყიდი.
-არა… შენთან ერთად საყიდლებზე მეორედ აღარ წამოვალ.
-საბაა… მჭირდება რამე ახალი რომ გავბედნიერდე.
-არა მეთქი! მეყო მაშინ მთელი დღე რომ მატარე და ბოლოს ერთი შორტი იყიდე… კიდევ ერთი მაიკა… არ უნდა დაგეფრთხე წინასწარ პატარავ, ახლა ხომ გამოგყვებოდი.
-მაშინ არაფერი იყო, ახლა არის და სანამ გაიყიდა წამიყვანე, გეფიცები ერთ საათზე მეტი არ დამჭირდება. შენთვისაც ვიყიდოთ რამე ძვირფასო. -ლოყაზე მოუთათუნა ხელი ლიფტში შესულმა და გაღიმებული მიაჩერდა კარებს.
-რა იყო შენ… რომ გითხარი ყველა ქალზე მაღლა დგახართქო იფერებ?
-არ შეიძლება? -წარბები ასწია გაღიმებულმა.
-რა კარგ ხასიათზე მოხვედი? ცუდად იყავი მახსოვს.
-გეცოდინება სულხან საბავ რომ თბილი ადამიანი ვარ, მიყვარს ჩახუტება, მოფერება და ის გრძნობა რომ ჩემი საყვარელი ადამიანისთვის მნიშვნელოვანი ვარ.
-ანუ კარგად ვმოქმედებ შენზე.
-სასააულად. -თვალი ჩაუკრა. იმხელა ენერგიით დაიმუხტა ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან, ბოლოს როდის იყო ასეთ კარგ ხასიათზე აღარც ახსოვდა.
-და მე რა მეშველება ნუციკო? -გაღიმებული აკვირდებოდა ცოლს, სულ რომ შესცვლოდა გამომეტყველება და თვალებიც უბწყინავდა. მაშინ მიხვდა რომ სულ ცოტა იყო საჭირო ნუცას გასაბედნიერებლად.
-ახლა თავს გამოუსადეგარ ადამიანად მაგრძნობინებ მაგრამ გაპატიებ თუ საყიდლებზე წამიყვან, რაც შეეხება შენს კითხვას, მოითმინე ექვსი თვეც, გავაჩენ ბავშვს და იქნებ მერე მაინც გეშველოს რამე, ნუ რათქმაუნდა ლიკუნა თუ არ ჩამოვიდა მანამდე. -მხრები აიჩეჩა უდარდელად. გარეგნულად არაფერი ეტყობოდა, მაგრამ გული საშინლად სტკიოდა ამ ყველაფრის გამო. თვითონაც არ იცოდა რატომ ახსენებდა ლიკას იმ მომენტში როცა თითქოსდა ყველაფერი ლაგდებოდა.
-მე ხომ არ წავიდე? -ნერვები მოთოკა, არ უნდოდა ხასიათის გაფუჭებოდა და საუბარი გაუგრძელა.
-როგორც გინდა, ხომ ხედავ როგორი კარგი ცოლი ვარ.
-შენ იმას კარგ ცოლობას ეძახი სხვასთან რომ მიშვებ?
-ძალით ვერავის დაიჭერ ძვირფასო.
-იქნებ სცადო. -მანქანის კარი გაუღო, შემდეგ საჭესთან დაჯდა და სწრაფად დაქოქა.
-მივდივართ საყიდლებზე თუ ხმა აღარ გაგცე?
-მივდივართ. -ჩაიცინა ნუცას ბურტყუნზე, შემდეგ წითლად ანთებულ შუქნიშანზე გაჩერდა და ამღერებულ ტელეფონს უპასუხა. -ალო.
-სად ხარ?
-ნუცა მიმყავს საშოპინგოთ.
-როგორ დაგითანხმა?
-ელისაბედი როგორ გითანხმებს ხოლმე?
-თურმე ვის გავს ჩემი შვილი.
-რა ხდება?
-მამაჩემს დავურეკე ეხლა, ლალისთან ერთად არის ნათლიაჩემთან წასული და გვიან მოვლენ, ნუცას კითხე სახლის გასაღები აქვს?
-კი აქვს, მერე?
-ჩემი სახლის მისამართს მოგწერ, ელისაბედი აიყვანე, წადით თქვენ და დანარჩენებიც მოვლენ. ვერ ვასწრებს სახლში მისვლას, გამო*ლევებულმა ლალიაშვილმა აურია რაღაცეები, თან ტატიშვილმაც ტვინი მო*ყნა უკვე… მთელი დღეა ვლაპარაკობ საქმიდან რომ არ გავიდეს.
-რა უნდა მაგ ჩემისას ხო იღებს თავის წილს, ტრა.კს ეგ არ ანძრევს, მოსდის მაყუთები და კიდე პრეტენზიებიაქვს?
-ეგ საქმე მიდიოდა ტრა.კისკენ და მოასწრო ვითომ გასვლა, პროსტა გუშინ ვიჭყლიტე ტვინი და დავტოვე. თან ჩემმა ექს ცოლმაც ნერვები მომიშალა რასაც ქვია, ერთი საათი მეძინა მარტო და თავი მისკდება.
-რატო რა უნდოდა?
-გერმანიაში წავიდა დღეს, ელისაბედიც მიყავდა თან.
-ღადაობ ხო?
-არა… მერე ვილაპრაკოთ. დღეს ნინა ჩამოდის, მაგას უნდა დავხვდე დიდუბეში, შენ ელი წაიყვანე და სასმელიც წაიყოლე, დღეს უნდა დავლიო და გამოვიძინო, თან ჩემი გაყრა არ აგვიღნიშნია. -სიმწრით გაეცინა, ცოტახანი დუმდა, მერე ღრმად ჩაისუნთქა და თემა შეცვალა. -კი ვაპირებდი მაგრამ დამაცადეთ?
-კარგი ეხლა.
-არც კი შემეპასუხო… სი*ო… რომ გელაპარაკები იმას არ ნიშნავს რომ გაბრაზებამ გადამიარა.
-შენ დას ხო შეურიგდი. -გაიცინა და წამით ჩაფიქრებულ ნუცას გახედა.
-ნუცა ჩემი დაა.
-მე მეგონა ნუცაზე მეტად გიყვარდი. -ისე დაბრიცა ტუჩები თითქოს დაინახავდა გიგანი.
-დავაი რა. გამოგიგზავნი ეხლა მისამართს.
-მიდი… გქონდეს რა. -ტელეფონი ნუცას ჩაუდო კალთაში, იმანაც ჩუმათ ჩადო ჩანთაში. -რაზე ფიქრობ?
-მარიამზე… ბავშვი როგორ დატოვა? მე ჩემს შვილს არავის დავუთმობ.
-არ ვიცი პატარავ რა გითხრა. -მხრები აიჩეჩა ჯავახიშვილმა. ისე ბუნებრივად თქვა თვითონაც გაუკვირდა. დაიბნა ნუცამ რომ გამოხედა, ძლივს გადააბა სიტყვები და ისევ გზას გახედა. -ალბათ იცის რომ ლუკასთან უფრო კარგად იქნება.
-არ ვიცი, უბრალოდ… -ცოტახანი ჩუმათ ეფერებოდა მუცელს, მერე ღრმად ჩაისუნთქა და ჯავახიშვილს გახედა. -დედა სხვა არის, მამა როგორც არ უნდა მიყვარდეს დედა ყოველთვის სხვა განზომილება იქნება… ახლა მე ვხდები დედა… ვგრძნობ როგორ იზრდება, ცოტა ხანში მოძრაობას დაიწყებს. ვიცი რაც მელის შემდეგ თვეებში, მაგრამ ამ პატარას გამო ყველფერს გავუძლებ. მერე ღამეებს უთენებ, ზრუნავ, ზრდი, გიყვარს და უცებ ჰოპ… ვიღაც გართმევს. შეიძლება ჩემი ძმა ყველაზე კარგი მამაა და იქნება კიდეც, ეჭვიც არ მეპარება რომ ელისაბედს ყველაფრს მისცემს, მაგრამ… მამა ვერასდროს იქნება დედა… და ახლა საერთოდ არ მესმის მარიამის… ოდნავადაც კი არ მესმის როგორ უნდა მიატოვო შენი ნაწილი როცა ჩასახვის წამიდან შენზეა დამოკიდებული, შენ უვლი და შენ ზრუნავ მასზე.
-მართალი ხარ… დედა სხვა არის, მაგრამ ჩვენ ხომ არ ვიცით რა ხდება მარიამის თავში.
-მე ვიცი რატომ წავიდა გერმანიაში.
-რატო?
-ერთი წლის დაქორწინებულებიც არ იყვნენ, ლუკას ერთი დღით ბათუმში მოუწია წასვლა, ღამე მარტო ვერ რჩებოდა სახლში და მე მთხოვა დარჩენა. მაშინ ვკითხე თავის პროფესიაზე… თურმე და ყავდა ქირურგი, როგორც მახსოვს 16 წლის იყო მარი და რომ გარდაეცვალა, სიმსიმნე ჰქონდა თავში, არადა თვითონ ნეიროქირურგი იყო. მკურნალობდა, მაგრამ უკვე დიდი იყო რომ გაიგო და აზრი აღარ ჰქონდა. მარიამმა არასდროს მიფიქრია სამედიცინოზე ჩაბარება, არც არასდროს მინდოდაო. სოფოს რომ ვუყურებდი სურვილიც არ მიჩნდებიოდა მაგრამ ჩემი და სულ მეჩიჩინებოდა სამედიცინოზე ჩააბარეო. სანამ გარდაიცვლებოდა პირობა დამადებინა რომ ყველაფერს გავაკეთებდი მასზე უკეთესი ქირურგი რომ გამოვსულიყავიო და იმიტომ ათენებდა ღამეებს სწავლაში და ყველა ოპერაციას ესწრებოდა ლუკას დახმარებით.
-სერიოზულად? არ ვიცოდი. -გაოცებულმა გახედა ნუცას.
-ჰოო და მაგიტომ არის ახლა იქ, მაგრამ რაც არ უნდა იყოს მაინც არ უნდა დაეტოვებინა ელი… გახსოვს 12 ის ვიყავი მამა რუსეთში რომ წავიდა.
-კი.
-15 წლის ვიყავი რომ ჩამოვიდა. შავი ქვედაბოლო მეცვა გაშლილი, ცოტა მოკლე კი იყო მაგრამ ისეთი არ იყო რამე რომ ეთქვა, მაგრამ დამინახა თუარა გამახდევინა, შარვალი ჩაიცვი და ისე წადიო. მეწყინა, თან გავბრაზდი, გამოვიცვალე და ისე წავედი სკოლაში. მერე 16-ს ვიყავი სულ რომ ჩამოვიდა და პირველად რომ ჭურჭლის დარეცხვა მომთხოვა სულ გადავირიე. ვერ ვეგუებოდი მამასთან ერთად ცხოვრებას, არ ვიცი, ყველფერზე ვღიზიანბდებოდი, ვეწინააღმდეგებოდი და ვეჯიბრებოდი იმიტომ რომ გადაჩვეული ვიყავი მასთან ერთად ცხოვრებას. არ მინდა ელიც მიეჩვიოს დედის გარეშე ცხოვრებას.
-მახსოვს ჰო… ერთხელ იტირე, ზღვაზე არ გიშვებდა, ტვინი გაუბურღე და რომ დაგიყვირა მაგაზე დაიწყე ტირილი. დაჟე მაგ დღეს საჭმელიც არ ჭამე. გვერდი ამიარე რომ არ დამენახა შენი ცრემლები და ეზოში საქანელაზე დაჯექი. მტირალა იყავი თავიდანვე, ტყუილად ვაბრალებ ჩემს შვილს.
-როგორც უკვე გითხარი თბილი ადამიანი ვარ, ვერ ვიტან ჩხუბს და მეტირება თავსით რა გავაკეთო? მწყინს ყველაფერი.
-სულ მაგას იძახი შენ, მერე ყოველთვის სანდრო გეხუტებოდა და გკოცნიდა, მაიმუნო ხარ მაგარი. გვატყუებ ხალხს.
-ძალიან კარგად ხვდებით ყველაფერს, ან თავს იშტერებთ და მერე მაბრალებთ.
-საით მიგყავს საუბარი? -წარბები ასწია ჯავახიშვილმა.
-ლუკა არ დაუშვებს ელისაბედმა მარიამი რომ დაივიწყოს, ალბათ ყოველ დღე დაალაორაკებს. -უცებ შეცვალ თემა, ავტო სადგომზე გაჩერებული მანქანიდან გადავიდა და შენობისკენ დაიძრა.
-სად გარბიხარ დამელოდე.
-ისე დღეს ძალიან ბევრს ლაპარაკობ ქმარო, ლიკა ხომ არ ჩამოვიდა და ხომ არ…
-აღარ გააგრძელო… არ ღირს უბრალოდ და ეცადე მსგავსი გამოხტომებისგან თავი შეიკაო ამდენწლიანი წარმოდგენა უცებ რომ არ დამაკარგინო კაი? -უცებ ჩამოუყალიბა და ერთ ერთ მაღაზიაში შევიდა. -ლიკას ნუ ახსენებ, გითხარი უკვე ერთხელ. მორჩა, დამთავრდა ლიკა და იფიქრე იმაზე როგორ შემაყვარო თავი რომ ორივემ ბედნიერად ვიხცოვროთ ჩვენს პატარასთან ერთად. -ცხვირზე ჩამოკრა თითი, ორი მაიკა მიაწოდა რომელიც თვითონ მოეწონა და გასახდელში შეუშვა წარბშეკრული. -კიდევ რამოდენიმეს მოგიტან. -მთელი მაღაზა შემოიარა ჯავახიშვილმა, რაც მოსწონდა იღებდა ნუცას ტანზე წარმოიდგენდა და გასახდელში შეჰქონდა. რამოდენიმე ტანზე მომდგარი კაბაც უყიდა, გასასვლელიც და ყოველდღიურად ჩასაცმელიც, სხვადასხვა მაღაზიებში შედიოდა, ნუცა კი გაოცებული უკან დაყვებოდა. ყველაფერი მოსწონდა რასაც საბა იღებდა და ვერც უწუნებდა. ჯინსის შარვლებთან ერთად სპორტულებიც უყიდა, მერე კი ქალის თეთრეულშიც შევიდა.
-აქ რა გვინდა.
-ეს ლიფი არ მომწონს, დაგიპატარავდა.
-რას გადაეკიდე ამ ჩემ მკერდს.
-ამოიწია პატარავ. -თითი მიადო ბიუსჰალტერიდან ოდნავ ამოწეულ მკერდს. -და არ მომწონს. სხვათაშორის ეგ მკერდი ჩემია, მაგის ქვეშ რომ გიფეთქავს გული ეგეც და ცოტა დაბლა რომ იზრდება პატარა ეგეც. ასე რომ კომფორტს ვუქმნი იმას რაც ჩემია. -წითელი ბიუსჰალტერი გაუწოდა წარბ შეკრულ ნუცას, შავიც და თეთრიც.
-გაბრაზება მინდა მაგრამ მსიამოვნებს ეგ სიტყვები, ამიტომ გითმობ. -თმაზე წაავლო ხელი, ტუჩებზე მოწყვეტით აკოცა და გაოცებული ჯავახიშვილი ერთ ადგილზე გაშეშებული დატოვა. ერთ წერტის მიშტერებული იდგა, ჯერ კიდევ ვერ იაზრებდა ნუცას მსგავს ქცევას. უნებურად გაეღიმა, ესეიამოვნა კიდეს მისი ეს ნაბიჯი. თითქოს თამაშის წამოწყებაში ჩაუთვალა და თვითონაც გადაწყვიტა აყოლა.
-ეს რა იყო. -თავი შეყო გასახდელში და ბიუსჰალტერის მორგებაში გართულ ნუცას ლამის გული გაუხეთქა.
-ვერ ხარ შეენ? -მკერდზე აიფარა ცალი ხელი, მეორეთი ფარდა გასწია.
-შენი ქმარი ვარ ბოლობოლო, რა გაყვირებს. -სიცილით თქვა, თან ირგვლივ მიმოიხედა. რამოდენიმე მომღიმარი თვალი შენიშნა, მაგრამ დააიგნორა და ისევ შეყო თავი. -ეს მომწონს. სექსუალურია.
-სულ გაუბერე მგონი შენ, სირცხვილია ადამიანო.
-რა არის სირცხვილი, რა იციან ამათმა ერთხელ მაქვს ნანახი, ორჯერ თუ სამჯერ. -თვალები აატრიალა, მერე მზერა მოშიშვლებულ მკერდზე გაუშტერდა.
-მე ხომ ვიცი რომ ერთხელ გაქვს და მცხვენია, ნუ მიყურებ, მომშორდი. -სახე უხურდა მაგრამ მაინც არ აშირებდა თვალს ჯავახიშვილს.
-სხვათაშირი მაშინ სახლში ვიყავი ტიტლიკანა რომ დატანტალებდი. -ქვედა ტუჩე იკბინა სიცილის შესაკავებლად.
-როდის. -ადგილზე გაშეშდა გიგანი.
-რა როდის? ხშირად დადიოდი შიშველი?
-როცა არავინ იყო კი.
-ხომ ხედავ, თურმე ყოფილან.
-როდის?
-შენ დაბადების დღეზე რესტორანში წასასვლელად რომ ემზადებოდი, მე მოვედი შენს წასაყვანად.
-სერიოზულად? -პირზე აიფარა ხელი და იგრძნო როგორ აწითლდა პომიდორივით.
-სხვათაშორის შენს მკერდს თითქმის ყოველ ღამე ვხედავ, საპირპარეშოში ჩემსაცით საცვლით რომ დადიხარ.
-ხუმრობ ხო?
-ნწ… -ჩაიცინა, მერე კი მკერდზე დახედა. -ჩაიცვი მიდი და წავიდეთ.
-შენთან ერთად აღარ მინდა სიარული. -ძველი ბიუსჰალტერი მოირგო, ისე იქცეოდა თითქოს იქ არ იყო საბა, მაგრამ გრშნიბდა როგორ დაატარება სხეულზე თავის ცისფერ თვალებს და სუნთქვა ეკვროდა. სვიტერი როგორც კი გადაიცვა ქვევიდან ახედა ქმარს. -გადი ცოტახანი, დავიწყნარო სახე და გამოვალ.
-აჰ… მე რომ გიყურებ იწვი, დამავიწყდა. -სიცილით გასწია ფარდა. -მომეცი ეგენი ვიყიდი სანამ გამოხვალ.
-ვერ გიტან საბა!
-მატყუარა. -სალაროსკენ წასულს ღიმილი არ შორდებიდა სახიდან, მერე კი კარში შემოსული ნაცნობი სახის დანახვაზე ის ლაღი ღიმილი სახეზე შეახმა. უსიამოვნო შეგრძნება დაეუფლა მის გვერძე უცნობი კაცი რომ დაინახა. ლიკას მზერაც დაიჭირა და მიხვდა როგორ დაიბნა. მალევე გადაიხადა კარტით საფასური, შემდეგ მათკენ დაიძრა. -გამარჯობა. -სწრაფად გადაკოცნა ლიკა, სულ ოდნავ შეეხო ლოყაზე ლოყით და ლამის თვალები მიენაბა. სწრაფად შეისუნთქა ქალის სურნელი, მერე კი მსგან მოშორებით დადგა. ისევ ძველებური სურნელი ჰქონდა, ისევ ისეთი საბას რომ აგიჟებდა, მაგრამ თითქოს რაღაც აკლდა, რაღაც რაც ისევ გადაიყვანდა ჭკუიდან ჯავახიშვილს და სულ მთლად გააბრუებდა.
-როგორ ხარ საბა?
-რავი კარგად. -ჩაიღიმა, შემდეგ კი თვალი ლიკას კისერზე შემოხვეულ ხელზე გაუჩერდა.
-ეს ჩემი ბიძაშვილია, ნიკა. -მაშინვე მიუხვდა მზერას ქალი და დაუფიქრებლად წამოისროლა სიტყვები. -ეს ჩემი ძველი მეგობარი საბა.
-მიკვირს აქამდე რომ არ გიცნობდი. -ხელი ჩამოართვა ჯავახიშვილმა. ცუდად მოხვა გულზე ლიკას ნათქვამი “მეგობარი”. არ ესიამოვნა და ვერც მიხვდა რატომ მალავდა.
-ლიკუსთან ერთად ჩამოვედი.
-გასაგებია.
-შენ აქ რა გინდა?
-საშოპინგოდ დავდივარ. -მერე გაახსენდა ნუცა და ირგვლივ მიმოიხედა. არსად ჩანდა, ის გასახდელიც ცარიელი იყო სადაც დატოვა. ნერვები მოშალა თავის თავზე და ნუცაზეც, მიხვდა რომ ძალით გაქრა იქიდან.
-შენ? -გაკვირვება გამოესახა სახეზე.
-ნუცა წამოვიყვანე… მაგრამ აშკარად სადღაც გამეპარა.
-გასაგებია.
-შეგიძლია ჩემ ნომერზე გადარეკო? -ჯიბეები რომ მოიქექა მერე გაახსენდა ტელეფონი ნუცას ჩანთაში დატოვა და ლიკას თვალი გაუსწორა.
-კი. -უცებ დარეკა და ჯავახიშვილს გაუწოდა. ეკრანს რომ დახედა თავის ნომერზე ისევ ძველი სახელი დაინახა, ჩაეღიმა მაგრამ არ შეიმჩნია და ტელეფონი ყურზე მიიდო. არ პასუხობდა გიგანი და საბასაც ნერვები ეშლებოდა.
-სად წახვედი?.. -მეორე ზარზე როგორც კი უპასუხა მაშინვე ჰკითხა. -ეგ სადაა?.. მალე მოდი დავიღალე!.. გელოდები. -სწრაფად გათიშა და ლიკას გაუწოდა. -მადლობა.
-არაფრის. -ჩანთაში ჩააბრუნა ტელეფონი, შემდეგ ისევ საბას გაუსწორა თვალი. -როგორ არის ნუცა?
-კარგად. -არ ესიამოვნა ლიკას ტონი, თვალი აარიდა და იქით გაიხედა საითაც ნუცას გამოჩენას ელოდა.
-ბიჭები?
-ძველებურად.
-მოვალ ახლავე. -ლიკას თავზე აკოცა ნიკამ და ერთ ერთ მაღაზიაში შევიდა.
-ლუკა? რაო ლუკამ? -ირონიული გაუხდა ხმა, საბამაც უცებ შეკრა წარბები.
-არ გინდა ლიკა… -სიმწრით გაეცინა. -თავს იმცირებ, არ ხარ შენ ეგეთი.
-ვერ გიტან საბა. -თვალები აემღვრა ქალს.
-ზოგჯერ ვერც მე ვიტან ჩემ თავს… მაგრამ შენზე უფრო ვბრაზობ.
-შენ მიღალატე და ჩემზე ბრაზობ?
-ჰო შენზე ვბრაზობ, პირველივე წინაღობაზე მიმატოვე და გაიქეცი! მანამდე არ ვყოფილვარ სხვასთან? ნუცა რატომ იქცა პრობლემად?
-ნუცას ის ყავს რაც მე მინდოდა მყოლოდა! შენი ნაწილი ყავს რომელიც ჩემი უნდა ყოფილიყო! ეს არის პრობლემა!
-სხვა რომ დამეორსულებინა იგივე რეაქცია გექნებიდა? რას ამოიჩემე ნუცა?
-არა! არ მექნებოდა! -უცებ წამოაყრანტალა, მერე ტუჩები მოკუმა და გვერძე გაიხედა. გაოგნებული მიშტერებოდა ქალს, წარბები გაუაზრებლად შეკრა და სახეზე იმედგაცრუება გამოესახა. თითქოს წამებში ყველაფერმა ფასი დაკარგა. არ ეგონა ლიკაც მისავით თუ დაეცემოდა და უფრი აუცრუვდა გული ქალზე.
-ლიკ არ წავიდეთ? -წელზე მოხვია ხელი ნიკამ.
-მოვედი… გამარჯობა. -ქოშინით მიუახლოვდა ნუცა ქმარს და ყველაფრის მიუხედავად თბილად გაუღიმა ლიკას. -იყიდე?
-ჰო… სად იყავი?
-რაღაც ვიყიდე.
-წავედით?
-ჰო.
-კარგად.
-ნახვამდის. -წელზე მიადო ხელი ნუცას და გასასვლელისკენ უბიძგა. მთლიანად შეეცვალა ხასიათი, ხმასაც აღარ იღებდა, ჩაფიქრებული მიაბიჯებდა მანქანისკენ, ყველაფერი საბარგულში მოათავსა, შემდეგ მანქანა დაძრა.
ნუცაც აღარაფერს ამბობდა, იცოდა როგორ იყო, რას გრძნობდა თავისი ქმარი და ამ ყველაფერზე უკვე გულის რევის შეგრძნება ეუფლებოდა. ნერვები ეშლებოდა საკუთარ თავზე ასეთ სიტუაციაში რომ გაყო თავი. ჩუმათ მგზავრობდნენ სანამ ნელნელა მომატებულმა სიჩქარემ გული არ აუფრიალა ნუცას და ლამის მოხდენილ ავარიაზე შიშისგან წამოიყვირა ჯავახიშვილის სახელი. ისე სწრაფად გააჩერა ღვედი რომ არა უთუოდ ტორპედოზე დაარტყავდა თავს.
-ჯანდაბა… ნუცა! -შეშინებულმა გახედა ცოლს და ჩამოშლილი თმა უკან გადაუწია. -კარგად ხარ?.. ნუცა ამოიღე ხმა!
-კარგად ვარ ჰო… უბრალოდ შემეშინდა. -სახეზე აიფარა აკანკალებული ხელები.
-ამის დედაც!... მომხედე… მაპატიე პატარავ… გავითიშე. -შუბლი შუბლზე მიადო და თვალები დახუჭა. თავი სტკიოდა, ყურებში წუილი ესმოდა და თვალებ დახუჭული ღრმად სუნთქავდა. -მაპატიე. -ორაზროვნად ჩაილაპარაკა, შუბლზე აკოცა და უცებ გასწორდა.
-გინდა მე დავჯდე?
-არა. -ჩაეცინა და მანქანა ისევ დაძრა.
-ბავშვი უნდა წამოვიყვანოთ.
-ჩემ ტელეფონში ნახე, გამოგზავნიდა ლუკა მისამართს.
-ახალ სახლსაც ვნახავთ. -გაიღიმა და სწრაფად ამოაძვრინა ჩანთიდან ტელეფონი. -კოდი?
-5452.. -უცებ უკარნახა თან თვალი გააპარა ნუცასკენ. ისიც უცებ შევიდა მესიჯებში, მისამართი აჩვენა და ტელეფონი ჩანთაში დააბრუნა. სიმწრით ჩაეცინა ნუცას, ცოტახნით მოახერხა თავის შეკავება მაგრამ მერე მაინც ატირდა.
-გააჩერე. -სახეზე აიფარა ხელები… სუნთქვა უჭირდა და სასწრაფოდ სჭირდებოდა ჰაერი.
-რა გჭირს?
-გააჩერე მანქანა! -ისეთი ტონით თქვა მაშინვე გადაიყვანა მარჯვნივ ავტომობილი. ნუცაც უცებ გადახტა ჯერ ისევ მოძრავი მანქანიდან და რამდენჯერმე ღრმად ჩაისუნთქა. წელზე მიიბჯინა ხელის გულები, სუნთქვა შეიკრა და თვალები დახუჭა. გულის არეში ტკივილს გრძნობდა, ისედაც იცოდა ასე მალე რომ ვერ გადაიყვარებდა ლიკას მაგრამ მაინც ცუდად ხდებოდა. ახლა კი განსაკუთრებულად მოაწვა ემოციები, ბავშვიც მოქმედებდა და თავს ვეღარ იკავებდა.
-ნუცა რა გჭირს? -მანქანიდან გადმოსულმა, უცებ მოიქცია გიგანის სახე ხელის გულებში და ჩამოგორებული ცრემლები შეუმშრალა. -პატარავ შემომხედე.
-არ გინდა რა… გთხოვ საბა… ასე მტანჯავ. -ჩუმათ ამოიტირა და ხელები მოაშორებინა სახიდან.
-ნუცა…
-გთხოვ, ნუ აკეთებ ამ ყველაფერს, ნუ მექცევი ასე. -თვალი გაუსწორა ჯავახიშვილს და ისევ ჩამწყდარი ხმით განაგრძნო საუბარი. -ავიტან… ყველფერს ავიტან გეფიცები ოღონდ ამას ვერ… იმდენი ძალა არ მაქვს რომ შენს ასეთ ქცევას გავუძლო. შეიძლება დაგელოდო, მთელი ცხოვრება გელოდო, მაგრამ ჩემთან ყოფნის დროს ლიკაზე რომ იფიქრო არ მინდა.
-ჯანდაბა ნუცა… -თავზე მოიკიდა ხელები თვალებ დახუჭულმა. -ხომ ვცდილობ? ასე მარტივი არაა, რა გავაკეთო ამის დედას შევე*ი?
-ვიცი რომ მარტივი არაა, არ გთხოვ ლიკას გადაყვარებას, უბრალოდ სულ ოდნავ თუ მაინც გიყვარვარ, იმ სიყვარულით ადრე რომ გიყვარდი, ასე ნუ მექცევი…
-ნუცა…
-დებილი არ ვარ, ის რომ ხანდახან ძალით ვიშტერებ თავს იმას არ ნიშნავს რომ ვერაფერს ვხვდები. შენ რომ გინდოდეს დავიწყება, რომ ვხედავდე ცდილობ, გეფიცები დაგეხმარებოდი და ყველაფერს გავაკეთებდი შენს გამო, მაგრამ ვერ ვხედავ, რადგან არ გინდა და არც ცდილობ.
-პატარავ…
-არაფერი მითხრა, უბრალოდ ჩავსხდეთ და წავიდეთ. -მანქანის კარი გამოაღო, ცრემლები შეიმშრალა, შემდეგ ღველი შეიკრა და საქარე მინისკენ მიმართა მზერა.
აკანკალებული ხელით ამოაძვრინა სიგარეტის კოლოფი ჯიბიდან, ერთ ღერს მოუკიდა და მანქანაში მოთავსდა.
ხმა არცერთს აღარ ამოუღიათ ისე იმგზავრეს გიგანის სახლამდე, ხმის ამოუღებლად გადავიდნენ მანქანიდან და ბოლო სართულზე ავიდნენ. სუნთქვას უკრავდა ლიფტში გავრცელებული ჯავახიშვილის სურნელი, რომელიც ცხვირში დაუკითხავად უძვრებოდა, მაგრამ არ იმჩნევდა, ისეთი გამომეტყველება აეკრა საბა გაოცებული უყურებდა. აღარაფერი იყო დარჩენილი იმ ნუცასგან დილიდან მოყოლებული გაბადრული სახით რომ დადიოდა. როგორც კი გაჩერდა ლიფტი მაშინვე გავარდა და ლუკას სახლის კარზე მიაკაკუნა. სულ გაუფართოვდა თვალები გიგანს აქოშინებული ქალი რომ დაინახა კარის გაღებისას.
-გამარჯობა?
-მამიდაა! -სირბილით მიუახლოვდა ნუცას და მუხლებზე დამდგარს კისერზე მოხვია ხელები.
-ჩემო ბედნიერება… სულ რატო მენატრები? -ლოყები დაუკოცნა ძმიშვილს, მერე ქმარსაც დაუთმო ბავშვი. -ნუცა. -ხელი გაუწოდა სალის. -და საბა, ქმარი.
-სალი, ელისაბედის ძიძა. -ყურებამდე გაიღიმა მაჭავარიანმა.
-ძიძა ალაა… -მაშინვე დაბრიცა ტუჩები პატარა გიგანმა. -ჩემი მეგობალია!
-ხო მეგობარი ვარ. -ჩაიცინა. -არ შემოხვალთ?
-ელისაბედი მიგყვავს, არ გითხრა ლუკამ?
-მითხრა კი, ავიღებ ჩანთას და მეც წამოვალ ბარემ.
-როგორც გინდა. -თვალი გააყოლა ნუცამ, მერე კი საბას ახედა.
-ვკითხოთ. -მხრები აიჩეჩა ჯავახიშვილმა. -გაგიყვან სახლამდე. -უკან გამოსულს თბილად გაუღიმა.
-არა იყოს, წავალ ჩემით... გაყავი ხელები მიდი. -კურტკის ჩაცმაში მოეხმარა ელისაბედს და მერე მის ჩაკიდებულ ხელს დახედა ლიფტისკენ რომ მიჰყავდა.
-გაგიყვანთ, არ არის პრობლემა, თან დრო გვაქვს.
-კარგი.
-ბებოსთან მივდივალთ?
-ჰო, რატი და სოფიც მოვლენ.
-მათლაა?
-ხო მართლა და ნუ ბრიცავ მაგ ტუჩებს ეგრე თორემ შემომეჭმევი. -ლოყებზე მოკიდა ხელი და თვალთან ახლოს აკოცა.
-მოდი ჩემათან პრინცესა, მამიდაშენს ხელები უკანკალებს უკვე ისე უნდა შენი აყვანა და მოხვდება მერე ვიცი. -სრაფად აიტაცა ხელში და ლიფტიდან გავიდა.
-ორსულად ხარ? -ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან.
-ჰო, სამი თვის.
-გილოცავთ.
-მადლობა. -თბილად გაუღიმა ნუცამ, მერე კი თავისი ადგილი დაიკავა.

საღამოს ყველა სახლის უკან ეზოში ისხდნენ. ბარბექიუზე მწვადს წვავდნენ, სვავდნენ, ლაპარაკობდნენ და იცინოდნენ. თითქოს ყველაფერი ძველებურად იყო, მარიამი აკლდათ მხოლოდ მაგრამ ამ ფაქტს ყურადღებას არ აქცევდნენ. მხოლოდ გიგანი გრძნობდა თავს მარტოდ, პირველად იყო მსგავს სიტუაციაში მარიამის გარეშე და ცოტა ეუცბაურებოდა კიდეც. არც საბას და ნუცას ურთიერთობას იმჩნევდნენ, რადგან თვითონაც შორს ისხდნენ ერთმანეთისგან.
-რა გჭირს? -ცალკე მჯდომ ჯავახიშვილს გვერძე მიუჯდა გიგანი და ლუდის ბოთლი მიაწოდა.
-დღეს ნუცა წავიყვანე საშოპინგოთ… საერთოდ დღეს ხოდზე ვიყავი, ნუცას უაზრო გამოხტომებსაც ვუტარებდი ხასიათი რომ არ გამეთუჭებინა არცერთისთვის, მაგრამ მერე…
-ლიკა ნახე? -ჩაიღიმა, თან თავი ჩახარა. ხმა რომ არ ამოიღო ქვევიდან ახედა გაკვირვებულ ძმაკაცს. -დიდუბეში ვნახე, ნინას წამოსაყვანად რომ მივედი.
-მანდ რა უნდოდა?
-ყაზბეგში მიდიოდა დასასვენებლად, საბა და ნუცა ვნახეო მითხრა… მაგიტოა ის თვალს რომ გარიდებს?
-არა… ჩემი ტელეფონის კოდი ვუთხარი და გაშიფრა. არადა ადრე დავაყენე, აღარ მახსოვდა.
-მისმინე. -ღრმად ჩაისუნთქა და საუბარი გააგრძელა. -თქვენს საქმეში არ ჩავერევი, იმიტომ რომ მესმის შენი, ვხვდები რას გრძნობ… მაგრამ ერთს გეტყვი… არ მისცე იმედი თუ ვერ შეიყვარებ, მაგაზე მეტად არაფერი ატკენს. შენც იცი როგორია, შენს თვალწინ გაიზარდა და დაქალდა. მე შეიძლება მქონდეს იმედი, იმიტომ რომ გიცნობ, ვიცი ჩემ დას ისე არ გაეკარებოდი რამე გრძნობა რომ არ გქონდეს… შეიძლება შენც ვერ ხვდები და კიდევ დიდი ხანი ვერ გაერკვიო რა ხდება ვაბშე შენ თავში, მაგრამ მე უნდა მქონდეს იმედი, შეიძლება სულ ტყუილად მაგრამ უნდა მქონდეს რადგან ყოველ ჯერზე ნუცასთან ერთად დანახვისას ხელები არ დაგამტვრიო ჩემ დას რომ შეეხე მაგის გამო, ან რამე ისეთი არ დაგმართო რაც მერე სანანებელი გამიხდება.
-იცი რა მიტყდება? -ცოტა ხნის სიჩუმის შემდეგ თქვა ჯავახიშვილმა და თვალი გაუსწორა ლუკას.
-რა?
-რომ ვაანალიზებ შესაძლოა სადღაც სიღრმეში ჩამარხული გრძნობები არსებობს. -ჩაიცინა, პირზე ჩამოისვა ხელი და ჰორიზონტს გახედა. -წლების წინ ჩამარხული, რომ აღარც მახსოვს.
-რას იძახი… -სიმწრით გაეცინა გიგანს. -10-ს ან უფრო ნაკლების იქნებოდა პირველად რომ გაგაცანი. -თვალს არ აშორებდა საბას. არაფერს ამბობდა ჯავახიშვილი, ერთი გამოხედა ლუკას თვალებ მოჭუტულმა, მერე ისევ ნაპასი დაარტყა. -ატრა.კებ… -კარგად დააკვირდა ჩაფიქრებულ საბას, მერე მის მზერას გააყოლა თვალი და ხელში ნუცა შერჩა, სახლისკენ სწრაფი ნაბიჯით მიდიოდა.
-იქნებ არც არის… სამი საათია არ უწუწუნია და მგონი ცუდადაა. -სიცილით წამოდგა ფეხზე, ყურადღება აღარ მიუქცევია ლუკასთვის ისე გაჰყვა უკან ლამის მორბენალ ნუცას. შიგნით შესულმა ვერსად დაინახა და იქვე სააბაზანოსკენ დაიძრა. უცებ შეაღო კარი და უნიტაზზე დაყუდებულს ხელები მოხვია.
-წადი! -ძლივს ამოილაპარაკა გიგანმა, მაგრამ თითქოს არც გაუგია საბას, უფრო მყარად დაიჭირა, შემდეგ პირი მობანა. -მომცილდი, მარტოც მივხედავ თავს, მივეჩვიე უკვე. -ცრემლები შეიმშრალა და საბას მკლავებიდან თავის დაღწევას შეეცადა.
-გადამაყოლე ახლა ეს რამოდენიმე თვე. -თვალები აატრიალა, თან სხეულზე უფრო მეტად აიკრა. -მაშინებ უკვე პატარავ, არ წუწუნებ და მგონია ცუდად ხარ.
-ნუ დამცინი, არ ვარ ხასიათზე და გამიშვი.
-ნუცაა… მომისმინე.
-ხომ ვილაპარაკეთ უკვე? რა გინდა საბაა… მანიაკი ხარ მგონი და მართლა მოგწონს რომ ვტირი. -უცებ დაბრიცა ტუჩები, თან თავი დახარა და შუბლი მკერდზე მიადო.
-დრო ნუცა, დრო მჭირდება…
-მარტო შენ გჭირდება დრო, მე არა ხო? შენი ყველას ესმის, ჩემი არა. -ტირილს ამოაყოლა სიტყვები. -ერთადერთი დაზარალებული შენ ხარ, მე? მე შემაცდენელი ნუცა ვარ, რაც მინდოდა მივიღე და ვსო. არ მჭირდება, არ მინდა შენი ძალით სიყვარული, არც სითბო, არც ზრუნვა.
-მე მინდა პატარავ, მჭირდება შენი სითბო და სიყვარული… მთლიანად შენ მჭირდები. -ნიკაპით ეყრდნობოდა თავზე, თან თმაზე ეფერებოდა. -შენ თავს გეფიცები ვეცდები ნუც, ჩვენთვის და ჩვენი პატარასთვის… უბრალოდ სულ ცოტა დრო მომეცი. -თავზე მიაკრო ტუჩები, შემდეგ თავი ააწევინა და ტირილისგან დასიებული ბაგეები დაუკოცნა. -მოდი დავიბანოთ სახე და გავიდეთ. -ხელები შეუშვირა გრილ წყალს, სახე მობანა, შემდეგ შეუმშრალა და შუბლზე აკოცა. -წავედით.
-არ მომწონს იქ არეული სუნები.
-ჩემი სუნი ხომ მოგწინს, გვერძე დამიჯექი და გადაფარავს.
-მშია. -დააიგნორა საბას სიტყვები, ბოლომდე ჯერ არ იყო დარწმუნებული საბას სიტყვებში და ისევ იმაზე ფიქრობდა.
-მწვადი შეიწვებოდა უკვე.
-არ მიყვარს ხომ იცი, გარჩევა მეზარება.
-მერე მე აქ არ ვარ? -წარბები ასწია ღიმილით.
-მჭლეებს ამომირჩევ?
-არც უნდა გეკითხა…
-რას შვრებით? -მაგიდასთან მიახლოვებულებს ახედა სანდრომ.
-ცუდად გახდა და ეხლა შია.
-აუ ნაყინი მინდა გიო. -ტუჩები დაბრიცა კეკემ.
-მე მეტჯერ ბავშვის გამკეთებელი არ ვარ. -ბუზღუნით წამოდგა ფეხზე და სახლისკენ დაიძრა.
-ხალხი შვიდ შვილს აჩენს და შენ მეორე ფეხმძიმობა ვერ აგიტანია?
-ვხუმრობ ეკა რა გჭირს?
-იხუმრე შენ ჰო, მეტს რომ აღარ გაგიჩენ ნახავ მერე!
-ნუ მემუქრები თორე მშობიარობიდან ორ თვეში ისევ დაგაორსულებ. -ნაყინით სავსე სანაყინე მიაწოდა, თან მოწყვეტით აკოცა.
-ე ნინაა, დავბერდით და დავრჩით უშვილოები.
-შენი ს.ერმა მომეცი და ხელოვნური განაყოფიერებით ბავშვს გაგიჩენ.
-ფუუ ეგრე რათ მინდა. -სახე დამანჭა ფაღავამ, მერე კალთაში გადაისვა ქალი და ლოყაზე მაგრად აკოცა. -ისე ფიქრი შეიძლება… აი ერთი წელიც ნინ და თუ არავინ შემიყვარდა მერე განვმარტოვდები საპირფარეშოში.
-ფუ მოკეტე ვჭამ. -ხელი მიარტყა სიცილით, სწრაფად წამოდგა ფაღავას კალთიდან და ეზოში ცალკე მდგომ გიგანს მიუახლოვდა. უკნიდან მიეკრო ტელეფონზე ლაპარაკში გართულს, ხელები მუცელზე მოხვია, მერე თითისწვერებზე აწეულმა კისერზე აკოცა.
-მეჩქარება თათუ და ხვალ მზად რომ არ დამხვდეს დაგერხევა. -ნინას თითებში ახლართა თავისები და მტევანზე აკოცა. -შენი უაზრო მიზეზები რომ მ.იდია არ იცი?.. არ ვიცი, რაც გიბდა ქენი, დღეს ვაბშე არ დაიძინო თუ გინდა, ხვალ რეკლამა და სახელი ჩემს მაგიდაზე იდოს, შუადღემდე გაქვს დრო. -გამორთული ტელეფონი ჯიბეში ჩაიდო და ნინასკენ შებრუნდბულმა თვითონ მოხვია ხელები. -რა იყო ნინაჭკა?
-რამე პრობლემაა?
-პრობლემები სულ არის. -ცხვირის წვერზე აკოცა.
-დათვერი პატარა?
-ჰო. -ყურებამდე იღიმოდა, თან აბჭყვიალებული თვალებით შესცქეროდა გიგანს.
-ბჭყვიალა ხარ, სულ ბჭყვიალებს შენი თვალები… ხოარ გიყვარდები ნინაა?
-მთელი ცხოვრებაა მიყვარხარ, სულ ასე გიყურებ და არასდროს შემოგხედავ სხვანაირად.
-მითქვამს რომ კარგი სუნი გაქ? -ყელზე გაუსვა ცხვირის წვერი, მერე იქვე აკოცა.
-კი, ბევჯერ.
-ნინა… ჩემი სისხლი ხომ არ გირევია? -სიცილით გადახვია ხელი და მაგიდისკენ დაიძრა.
-არამგონია, მე თქვენნაირი არანოლმალური არ ვარ.
-შენ საერთოდ ნოლმალურობაზე ხმა არ უნდა ამოიღო. ჩემი ნინა რომ არ იყო…
-ასე ძალიან რომ არ გიყვარდე დამახვევი.ნებდი ხო?
-ჰო… მე თავიდანვე გითხარი რო არ ხარ ჯამრთელად. საერთოდ ჩემი აზრით კაცები მოგწონს, უბრალოდ ფსიქოლოგიურად ხარ ავად.
-სერიოზულად ლუკაა?
-სრულიად… ხვალ ერთ კარგ ფსიქოლოგთან ჩაგწერ და მიდი.
-ვერ ხარ ხო?
-არა პატარა, უბრალოდ ჩემამდე ვერ მოდის ის რომ შეიძლება ქალი გიყვარდეს, სულ რო განუვითარებელი ვეგონო ვინმეს მკი.დია.
-ვეთანხმები ლუკას. -თავი დაუქნია სანდრომ და ნინას ქვევიდან ახედა.
-მწყინს.
-ნუ გწყინს… სიმართლეს გეუბნება, დაფიქრდი აბა? რამდენის გადატანა გიწევს ტო, ჯერ ერთი ვერ დაქორწინდები, ბავშვი ვერ გეყოლება, ან კიდე ქალთან როგორ უნდა იცხოვრო? -სიგარეტს ეწეოდა საბა, თან თვალებ მოჭუტული უყურებდა ნინას.
-პირი შეკარით თუ რაარის?
-ნინაა… ეგეთი მომავალი გინდა? შვილი არ გინდა?
-ისედაც გავაჩენ.
-როგორ? ხელოვნური განაყოფიერებით? მერე? ბავშვი რომ გაიზრდება ვის უნდა დაუძახოს დედა ან მამა.
-ნუ მეუბნებით მაგას, მწყინსთქო. -აცრემლიანებული თვალები დამალა, ლუკას ჩაუჯდა კალთაში და მის ყელში ჩარგო სახე.
-რა გწყინს გოგო, შენთვის რომ ყველას კარგი გვინდა ხომ იცი? ერთი გოგო გვყავხარ ტო… დაც არ მყავს ბიოლოგიური მარა არაბიოლოგიური ხომ მყავხარ. მე მაგალითად მაგრად გამიტყდა პირველად რომ გამოგვიცხადე გოგოები მომწონსო მარა ამ სიყვარულს რა ვუთხარი… გაგიტარე მაგრამ არ მომწონს შენი ახლანდელი ყოფა პატარავ, შენც იცი რასაც ვგულისხმობთ და ვიცი ცუდად არ გაიგებ.
-ჰო მაგრამ რა გავაკეთო? რა ჩემი ბრალია კაცთან ყოფნა რომ არ მსიამოვნებს.
-იმ სირ.თან რომ იყავი აბა რა გეგონა? ვაბშე ყველა მამრი რომ არ შეგძულდა არ გიკვირს? მე მიკვირს... მაშინ ჩემთვის რომ დაგეჯერებინა ახლა ყველაფერი სხვანაირად იქნებოდა. -ისე გადაეზარდა ყვირილი ლაპარაკში თვითონაც ვერ მიხვდა. -გაუშალა ვიღაც გამო*ლევებულს ფეხები… თავიდან რომ თქვი მომწონსო მაშინ უნდა გამეჭედა.
-გეყოფა. -ხელი მიარტყა საბამ
-დედასშევე.ი! იცი რას იზავ? წახვალ ხვალ იმ ვიღაც დედამო.ყნულ ფსიქოლოგთან და მოხვალ გონს, ან კიდე რომელიმეს დაგველაპარაკები გაიგე? ქალები მოსწონს… ხმას რომ არ ვიღებ და გეფერები იმას არ ნიშნავს რომ თავზე უნდა გადაი.ვა.
-რაგაყვირებს ნოლმალური ხარ? -წარბშეკრულმა შეხედა ნუცამ.
-შენ ვაბშე ხმას ნუ იღებ, აქედან ყველაზე ნოლმალური მე ვარ და ამდენ გამოქლიავებულ ხალხში ყოფნა ცოტა დამღლელია იცით? დაფიქრდით თქვენს ქცევებზე, მერე იქნებ მიხვდეთ როგორ ვარ მე! ბაზარიარაა ნებისმიერ დროს თქვენს გვერდით ვარ, ვიქნები კიდეც ხმის ამოუღებლად, მაგრამ აქ რომ არის ნერვი, სულ პატარა. -საფეთქელზე მიირტყა თითი და ყველა მოათვალიერა. -ერთხელაც გაწყდება თქვენი ქცევებით, მეც მომეტ*ვნება კარგის ტრა.კი და თქვენც.
-სიგარეტს მოუკიდა, ღრმა ნაპასი დაარტყა და ვარსკვლავებს ახედა.
-იქნებ მართლა მოსწონს, რა გჭირს შენ კიდე.
-ნუ მასწავლი ნინას კეკე. შენი შვილების ხელა იყო რომ გავიცანი, ვიცი როდის მატყუებს, როდის მალავს რამეს, რას გრძნობს და ისიც ვიცი რასაც ფიქრობს… ჩაწერე ხვალ იმ ქალთან. -წარბშეკრულ გიგანს გაუსწორა თვალი.
-არ მინდა…
-გინდა! არც კი შემეწინააღმდეგო და შეიმშრალე ეგ ცრემლები.
-მე წაგიყვან ხვალ. -ლოყაზე აკოცა ლუკამ.
-არ მინდა არა! არ წავალ… თქვენ სულ გაუბერეთ მგონი, სასმელმა იმოქმედა თუ რამე მოწიეთ.
-ვგავარ ჩაკაიფებულს?
-მომწონს ქალები გესმით? აქ წყდება ყველაფერი, თუ გიყვარვართ მიმიღეთ ისეთი როგორიც ვარ და მეორედ აღარ წამოჭრათ საკითხი ამ თემაზე, თუარადა დამკარგავთ.
-ხვალ მაინც მიხვალ ფსიქოლოგთან. შენი გამოქლიავებული ექს გირლფრენდის გამო.
-ჯანდაბას მივალ კარგი!
-წავედი მე.
-ეე კაი რა სად მიდიხარ.
-ნიაკო მყავს მარტო.
-თუ გევასება ეგ გოგო მოიყვანე და გაგვაცანი.
-არა, ეხლა იცის რომ არაფერს მივცემ და აქ რომ მოვიყვანო მერე რაღაცეები მოუნდება და სულ უნდა დავახვევი.ნო ვიცი. ესენი რომ იცნობენ ეგეც საკმარისია. -ხელი გაიშვირა ერთად მჯდომი წყვილისკენ, დარჩენილი სიგარეტი საფერფლეში ჩააჭყლიტა და ფეხზე წამოდგა.
-აი ლალიკოც მოვიდაა. -უცებ წამოდგა ფეხზე ჯავახიშვილი და პატარა ქალი მთლიანად დაფარა.
-სიდედრი რომ ვარ ეგ შენთვის არაფერს ცვლის ხო? -თავში წამოარტყა საბას.
-ნწ… დედა უფრო დიდი ხანი იყავი. -ლოყაზე აკოცა, შემდეგ ცოლისკენ მიუშვა. ყველა რომ ჩაეხუტა და მოესიყვარულა ლუკამდეც მიაღწია.
თექვსმეტი წლის იყო საბა დედა რომ გარდაეცვალა, იმ პერიოდში გაიცნო ზუსტად ლუკაც და ცოტახანში მისი ოჯახის წევრი გახდა. ლალი ყოველთვის თბილად ექცეოდა და იმ ადგილის შევსებას ცდილობა რაც ყველაზე მძიმე წლებში აკლდა ჯავახიშვილს. უკვე ოცი წლის იყო მამამისმა მეორე ცოლი რომ მოიყვანა, ისიც იმიტომ რომ გვერდით ვინმე სჭირდებოდა. დიდად არც მიუქცევია ყურადღება ჯაფარიძეს, იშვიათად მიდიოდა მამის სანახავად სახლში და ერთ საათში იქიდანაც გარბოდა. ლალი კი ყოველთვის იმ ქალად დარჩებოდა ვინც სითბო და სიყვარული გაუზიარა.
-წავედი და გნახავთ ამ დღეებში.
-სად მიდიხარ მოდი აქ, ახლა არ მოვედი?
-შენი შვილები მაბრაზებენ ლალი… წავედი და ხვალ შემოგივლი გეჭორავები.
-ხვალ არ მცალია მე, მოდი აქ ცოტახანი და მერე სადაც გინდა წადი.
-რა ხდება ხვალ? -გვერძე მიუჯდა ლალის. -დალევ?
-რატომაც არა?
-გეყოფა, იქაც ბევრი დალიე. -თავზე აკოცა ნუცას უფროსმა გიგანმა და იქვე დაიკავა ადგილი.
-ჭიქებს მითვლიდი? -წარბები ასწია ქალმა და მოფხუკუნე ფაღავას იდაყვი მისცხო.
-ლალი. -წარბები შეკრა ირაკლიმ, არც ერთი იღებდა ხმას, თითქოს თვალებით ესაუბრებოდნენ ერთმანეთს. შემდეგ მზერა ნუცაზე გადაიტანა. -როგორ ხარ მამი?
-ხასიათს გააჩნია. -მხრები აიჩეჩა სიცილით.
-მგონი დამერხა. -თავი გააქნია ლუკამ. -ელისაბედს ვერ გავათხოვებ.
-ვაიმე ლუკაა… სამი წლისაა ჯერ ბავშვი.
-მერე რა, რომ წარმოვიდგენ კრუნჩხვები მემართება.
-მამაშენიც ეგრე იყო მაგრამ ვერ უზის ახლა წინ გათხოვილი შვილი?
-მე მამაჩემი არ ვარ დედა… სად არის ვაბშე ჩემი გოგო?
-ძინავს ტყუპებთან ერთად.
-აუ მე რატიზე ვღადაობ, რო გამოვარდება ხოლმე ტრუსიკით და ჩხუბს იწყებს ნუ ხმაურობთო… საძინებელშიც ხოარ გივარდებათ ხოლმე. -სიცილით გახედა ერთად მჯდომ წყვილს ფაღავამ.
-ნწ იცის სად უნდა შევარდეს და სად არა. -ლოყაზე აკოცა აწითლებულ ცოლს. მერე კი ყველას ყურადღება კარზე ზარმა მიიქცია.
-ვინმეს ველოდებით? -ყველასთვის საინტერესო კითხვა დასვა უფროსმა გიგანმა.
-არაა, მაგრამ მე გავაღებ. -უცებ წამოდგა ფეხზე ნუცა და სახლისკენ დაიძრა.
-ბანანი წამოიყოლე თუ გაქვს!
-კარგი! -სწრაფად აიღო სამზარეულოდან ბანანი, მერე კი შემოსასვლელისკენ დაიძრა. როგორც კი გამოაღო კარი ხელში დაახლოვებით 35-36 წლის ქალი შერჩა, შავი თმა, ცისფერი თვალები და კლასიკურად შემოსილი თხელი სხეული ჰქონდა. -გამარჯობა… ვისთან ხართ?
-მე… -დაბნეულობა დაეტყო სახეზე. -ირაკლი გიგანი აქ ცხოვრობს?
-კი. -კიდევ ერთხელ შეათვალიერა მის წინ მდგომი გოგო, თითქოს ეცნობოდა მაგრამ დარწმუნებული იყო რომ ნანახი არ ყავდა.
-შეიძლება შემოვიდე?
-ჰო რა თქმაუნდა. -კარები ფართედ გამოუღო და შიგნით შეატარა. შემდეგ იქვე შოკოლადებით მდგომ ელისაბედს მოჰკრა თვალი. -რას აკეთებე?
-უდა დავიძინო.
-მე მგონია ერთი საათია გძინავს შენ კიდე შოკოლადებით დადიხაარ?
-ლატი ალ გვაძინებს. -თავ დახრილმა ჩაიბურტყუნა.
-მიდი მალე გაიქეცი მამაშენმა არ დაგინახოს, ჭამეთ და დაიძინეთ იციდე! -ლოყები დაუკოცნა და კიბეებისკენ დაძრულს თვალი გააყოლა.
-შენი შვილია? -თვალს ვერ აშორებდა იმ ადგილს სადაც ბოლოს შეუხვია ელისაბედმა.
-არა, ძმის შვილია… მაგრამ მეც მეყოლება ცოტახანში. -მუცელზე მოისვა ხელი და უკანა ეზოში გასასვლელი კარისკენ დაიძრა. -მამაა ვიღაც ქალი გკითხულობს.
-ამ შუაღამისას არ იციან სახლში რომ ვარ ჩემო ქმარო? -უცებ აკისკისდა ლალი და ადგილზე გაშეშებულ ქმარს შეხედა, სულ რომ დაჰკარგვოდა ფერი, წამით ისიც გაიფიქრა მართლა მღალატობსო და ლამის ტირილი მორთო. შემდეგ ირაკლის მზერას გააყოლა თვალი და თვითონაც გაშეშდა.
-რა ხდება? -წარბები შეკრა ნუცამ. -დე კარგად ხაარ? ფერი არ გადევს დედა…
-შენ მოგიკვდი დედი… -სახეზე აიფარა ხელები ლალიმ, იქვე ჩაიკეცა და მწარედ ატირდა. -ღმერთო არ მჯერა…
-რა ხდება გამაგებინებთ? -გაურკვევლობისგან აღარ იცოდა რა ექნა, უყურებდა როგორ მოიწევდა ნელნელა ირაკლისკენ წელში მოკეცილი ქალი, სახე სულ დასველებოდა ცრემლებისგან. საერთოდ არ გავდა წუთის წინ ნანახ ქალს გამართულმა რომ შემოაბიჯა გიგანების სახლში.
-მა… -ჩამწყდარი ხმით წარმოსთქვა ორად ორი ასო ირაკლის წინ მდგომმა და უფროს გიგანსაც თვალები მიენაბა. მაშინვე გაბწყინდა ცრემლის წვეთი ირაკლის ლოყაზე და ნუცაც ადგილზე გახევდა.
-აქ რა გინდა? -ისე ცივად წარმოსთქვა გიგანმა სხეულში გასცრა ქალს.
-მა… -ამოიტირა და კიდევ ერთი ნაბიჯი გადადგა ირაკლისკენ.
-ნუ მეძახი მამას და წადი აქედან!
-მამი გთხოვ… -ძლივს გადააგორა ნერწყვი და კიდევ უფრო მიუახლოვდა კაცს, რომელიც ადგილიდან არ იძვროდა.
-რას მთხოვ? ხომ წახვედი? აქ რა გინდა ნატალია?
-ირა… -ფეხზე ძლივს წამომდგარმა მუდარით ამოილაპარაკა ქმრის სახელი.
-შენ გაჩუმდი! ფეხი არ მოიცვალო მაგედან! -თითი დაუქნია გამადრთხილებლად ცოლს.
-მაპატიე გთხოვ. -პირზე აიფარა ხელები.
-არასდროს… არასდროს არავისთვის მიპატიებია ჩემი ქალის ატირება… ვერ გაპატიებ ჩემი შვილის, ჩემი ნაწილის დაკარგვას რომელიც შენზე ნერვიულობით მოსწყდა ჩემს ქალს! ვერცერთ იმ ღამეს ვერ გაპატიებს დედაშენმა შენზე დარდში რომ გაათენა…
-მა… -უკვე ქვითინებდა ნატალი, თვითონ ხომ არ იცოდა ეს ყველაფერი.
-გახსოვს რა თქვი სანამ ამ სახლის კარიდან გახვიდოდი?
-მამა მე…
-გახსოვს მეთქი? -უცებ წამოიყვირა, პირველად ხედავდნენ ასეთ ირაკლის, რამდენჯერ უჩხუბია შვილებთან მაგრამ ასეთი თვალებით არცერთისთვის შეუხედავს. ის ცისფერები სულ გალურჯებოდა და ზღვაში არეკლილი მზის სხივივით უბწყინავდა ბრაზისგან, მონატრებისგან და იმ სიყვარულისგან პირველ შვილს რომ ეკუთვნოდა.
-მახსოვს.
-შენ გახსოვს? -ადგილზე გახევებულ ლუკას გახედა, რომელიც წამით არ აცილებდა თვალს დას. პირველად ხედავდა ოცდაერთი წლის შემდეგ, ვერ ხვდებოდა რას გრძნობდა, ან უნდა ეგრძნო თუ არა. უცებ წამოდგა ფეხზე და ნატალის მიუახლოვდა.
-მე ის მახსოვს სკოლაში როგორ მიტყაპუნებდა ვიღაც ზროსლი როჟა მესამე კლასელ ბავშვს იმიტო რო მაგის მეგობარ გოგოს ტრა.კზე მოვცხე. მერე ამ ბიჭს უცევ ვიღაც ქაჯი გოგო შეახტა ზურგზე, თმებში წვდა და მომაშორა. თურმე ეს თხა გოგო ჩემი უფროსი და ყოფილა, რომელიც სინაზის განსახიერება მეგონა ისევე როგორც ყველას. იმის მერე ხშირად მიჭერდა ის ტიპი, პერაშკების ფულს მაძლევდა და როგორც კი ჩვენსკენ მომავალ აფოფრილ გოგოს დაინახავდა მიშვებდა. მე კი მიხაროდა მაშინ, სანდროსთან ერთად კიდევ ერთ პერაშკს ვჭამდი, მაგრამ მერავიცოდი ჩემი და თუ შეუყვარდებოდა იმ დიდ ბიძიას. მეოთხე კლასში ვიყავი იმ ბიჭმა ცალკე სალაპარაკოდ გამიყვანა, მითხრა შენი და მიყვარს და როგორც კაცს ისე გელაპარაკებიო. -სახე ააწევინა ნატალის და ცრემლიან თვალებში ჩახედა. -ჩემგან ქონდა თანხმობა. -მხრები აიჩეჩა, მერე კი ტანზე აკრულ სხეულს ხელები მაგრად მოხვია. ტანით ბევრად პატარა იყო ლუკასთან შედარებით… ისე ჩამალა თავის მკლავებში როგორც პატარაობაში ნატალი ეხუტებოდა ხოლმე.
-ღმერთო რამხელა ხარ. -მთლიანი სახე დაუკოცნა ძმას, თან სლუკუნს ვერ წყვეტდა. -მამა ხარ პატარავ, ის ბავშვი სულ შენ გგავს წეღან შოკოლადებით ხელში კიბეებზე რომ არბოდა. შენც ეგრე მალავდი ხოლმე დედას რომ არ დაენახა. -თმაზე გადაუსვა ხელი და მწვანე თვალებში ჩახედა. -ღმერთო როგორ მომენატრე. -კიდევ ერთხელ მოეხვია გაჭ....ტვამდე.
-მოიცა იმათ არ ძინავთ?
-იმათ? კიდე გყავს?
-ნათლულები არიან. -ჩაიცინა და შუბლზე აკოცა დას. -ქალი ხარ ტოო…
-ჰო ვარ. -ცრემლები შეიმშრალა, მხრებში გასწორდა და ისევ გაუსწორა თვალი მამას. -აქ საჩხუბრად არ მოვსულვარ, უბრალოდ…
-ერთ კითხვას დაგისმევ ნატალია… -საუბარი გააწყვეტინა ირაკლიმ, ღრმად ჩაისუნთქა, შემდეგ თვითონ მიუახლოვდა შვილს. -ღირდა ეს ყველაფერი ამად? მითხარი პრინცესა, ღირდა შენი სახლიდან წასვლა? ჩემზე გადაბიჯება და ყველფრის დაკარგვა? ბედნიერი ხარ?
-ღირდა მამა! -თითქოს მეტი გამბედაობა შეემატა, ძმის გვერდში დგომამ უფრო გაათამამა. -ბედნიერი ვარ, უსაზღვროდ… მყავს ქმარი, რომელიც ყველაზე მეტად მიყვარს, ყველაზე მეტად ვაფასებ, ვაღმერთებ! ჰო თხუთმეტის ვიყავი რომ წავედი, ძალიან პატარა და თავში ტვინი არ მქონდა, ან მქონდა და იმიტომ გავყევი ნიკოლოზს. ბავშვობაც მქონდა, შეიძლება ისეთი არა როგორიც უნდა მქონოდა მაგრამ ჩემმა ქმარმა ყველაფერი გააკეთა იმისთვის რომ თქვენი დაკარგვა გადამეტანა. არ მომხტომია მაშინვე, ორი წელი ხელი არ დუკარებია ჩემთვის. ახლა კი დედა ვარ, 17 წლის ბიჭი მყავს, რომელიც სასწაულად გავს ლუკას... 15 წლის გოგოს დედა ვარ, რომ ვუყურებ და ვფიქრობ მისი ასაკისამ რა გავაკეთე ვგიჟდები. მამამისი პანიკებში ჩავარდა რომ გაიგო ვიღაც ბიჭი მოსწონდა, ვერც ეჩხუბება და იმის მაგივრად რამე უთხრას მე მეწუწუნება. მე მაქვს იდეალური ოჯახი, მაგრამ ამ იდეალურობას ყოველთვის აკლდით თქვენ. ახლა აქ იმიტომ ვარ რომ ჩემმა გოგომ მამამისის ბებო და პაპა არ იკმარა, დედის მშობლებიც მოუნდა. ისედაც ეგოისტი ბავშვია, მაგრამ თბილი და ყველას სითბო თავისთვის უნდა.
-ნეტა ვის გავს. -ჩუმათ ჩაილაპარაკა ლუკამ და საბაზე მიკრულ ნუცას შეხედა, წარბ შეკრული რომ აკვირდებოდა სიტუაციას.
-მეტი აღარ შემიძლია, ჩემი შვილები მინდა მე თავისი შვილებით ჩემს გარშემო. -სწრაფად მოსცილდგა ირაკლის და ამაყად გაჯგიმულ შვილს მოეხვია. ძლიერად ხვევდნენ ხელებს ერთმანეთს და ერთმანეთის მონატრებულ სურნელს ისრუტავდნენ. -ჩემო ბედნიერება, ჩემო პირველო სიხარულო… რა ლამაზი ხარ დე… ზუსტად ისეთი როგორიც მინდოდა ყოფილიყავი. დამოუკიდებელი ამაყი ქალი. ამ სახის ნაკვთებზე გეტყობა, მამაშენისავით იყურები. -სახეზე ეფერებოდა, კოცნიდა, მთლიანად ისრუტავდა შვილის სუნს, რომელსაც სულ ოდნავ შერჩენოდა თავისი ძველებური სურნელი.
-შენზე კარგი არაფერია დედა.
-ჩემო სიცოცხლე.
-მა…
-მიხარია თუ ბედნიერი ხარ. -მკრთალად გაიღიმა და სახლში შევიდა. განა არ უნდოდა მოხვეოდა წლების უნახავ შვილს, პირიქით, მასზე მეტად არც არავის ნეტარებოდა, უბრალო სიამაყეს და იმ მძიმე წლებს ვერაფერს უხერხებდა. ნუცა რომ არა ვერც გადაიტანდა ლალი ორი შვილის ერთდროულად დაკარგვას.
-არაუშავს, რამოდენიმეჯერ მოდი, ვეღარ გაძლებს და შეგირიგდება.
-არ ვიცი… ეს ვინ არის? სანდრო?
-სანდრო? რა გიკვირს? შენი ძმა იცანი და მე ვერა ხო? -უცებ მოხვია ხელები წვრილ წელზე.
-ჩემო სიცოცხლე! რამხელა ხარ?! არადა ბავშვიბაში ლუკა გისწრებდა სიმაღლეში. -სახეზე ეფერებოდა, თან მის ყველა ნაკვთს აკვირდებოდა.
-გენები თავისას შვრება ხომ იცი. -თავზე აკოცა სიცილით. -რაო რას მეძახდი? კურკას შენ უფრო გავხარ ახლა ნატუში.
-ღმერთო როგორ ვერ ვიტან მაგ სახელს და თურმე როგორ მომნატრებია… ეს ნინაა? ის პირველ კლასელი გოგო სულ აქეთ იქით რომ ეკეთა კიკინები… თუ მეშლება?
-არა არ გეშლება. -ყურებამდე გაიღიმა წულუკიძემ.
-დანარჩენები არ მეცნობიან. -ყურადღებით შეათვალიერა წყვილები.
-ესენი მერე გავიცანი… შენი გოგო კიდე აი იქ რომ დგას თავის ქმარზე ატუზული მაგას გავს. ახლაც ეჭვიანობს.
-არ ვეჭვიანობ, უბრალოდ… გაურკვევლობაში ვარ, ვერაფერს ვგრძნობ და სულ ავირიე.
-ეჭვიანობს, ხუთი წუთია იმას მეუბნება მეგონა მე ვიყავი მარტო მამას პრინცესა და სხვა გოგო არ ყავდა ჩემ გარდაო. -სიცილით აკოცა თავზე დაბღვერილ ცოლს. -საერთოდ არ მგონია ნუციკოს გავდეს შენი შვილი, ჩემი ცოლი ერთადერთი და განუმეორებელია. ხო ნუცა?
-ნუ დამცინი. -გვერდში მიარტყა ხელი. -მაგრამ მომწონს ეგ ბოლო წინადადება როგორც ჟღერს. -წამწამები აუფახუნა ჯავახიშვილს და თავის ქცევაზე თვითონაც გაეცინა. -მომშორდი საერთოდ რა მეხუტები.
-რა? -გაოცებულმა დახედა თავის წელზე მოხვეულ ხელებს, მერე ისევ გაეცინა.
-ნუცი მოდი. -ხელი დაუქნია ლუკამ, თან ეცინებოდა მის ბურტყუნზე.
-არა… საერთოდ სახლში მინდა წასვლა.
-ნუცა. -მაშინვე წარბები შეკრა გიგანმა და ხმაც გაამკაცრა.
-ის რომ ჩემი სისხლი აქვს არ ნიშნავს იმას რომ ჩემი დაა, არ ვიცნობ, არც კი ვიცოდი მის შესახებ. რომ წამოგცდენოდათ რამე შეიძლება მე თვითონ მომეძებნა, მაგრამ ახლა ვერაფერს ვგრძნობ, საერთოდ ვერაფერს, დიდად არც სურვილი მაქვს ვიგრძნო რამე.
-ნუ ბავშვობ ნუცა.
-არ ვარ ხასიათზე ლუკა… დავიღალე, ჯერ მარტო ემოციურად დავიღალე, სხეულზე აღარაფერს ვამბობ. წამოწოლა მინდა, ძილი ხვალ საღამომდე და… ახლა ძალიან მინდა კარალიოკი! ბებოს რომ ჰქონდა ეზოში დარგული იმ ხიდან… გვააქვს კარალიოკი?
-კი დე, გამოგზავნა ბებიაშენმა, გვერძე რომ არის დათო, მაგას დაუკრეფია.
-ვინ დათო? დათუნა? რომ მეუბნებოდა ცოლად უნდა მოგიყვანოო?
-ჰო მაგან.
-სადაა კარალიოკი?
-სამზარეულოში.
-გამიხარდა შენი გამოჩენით დედა რომ გაახარე. -ხმადაბლა ჩაილაპარაკა და სახლისკენ დაიძრა. მართლა იპოვნა კარალიოკი კარადაში, ერთცალს ხელი დაავლო და კიბეებს აუყვა. მამის საძინებლის კარზე მიაკაკუნა და მხოლოდ მისი თანხმობის შემდეგ შევიდა. -გაბრაზებული ვარ მამი, შენზეც, იმ გოგოზეც, დედაზეც და ლუკაზეც. -ბურტყუნით მიუახლოვდა სავარძელში მჯდომ ირაკლის, რომელსაც წამსვე აეკრა ღიმილი სახეზე. -დედა უკვე გადაერთო თავის პირველ შვილზე, პირველობაც დავკარგე და ლუკას სიყვარულიც გაიყო უკვე.
-რატომ ხარ ასეთი ნუცა? -კალთაში მჯდომ შვილს წელზე მოხვია ხელი.
-არ შეიძლება მარტო ჩემთვის მინდოდეს თქვენი სიყვარული? არ ვიცი, ვერ შევეჩვევი… მასთან ერთად რომ გავზრდილიყავი საერთოდ არ მექნებიდა ასეთი რეაქცია, მაგრამ რომ არ ვიცოდი არაფერი, ესე უცებ რთული გადასახარშია ჩემთვის.
-შენ რა გეჩქარებოდა ნუცა?
-მე ოცის მაინც ვარ. -მხრები აიჩეჩა. -მა… აი კრუნჩხვები მემართება რომ ვიცი იმანაც მამა უნდა დაგიძახოს, წეღან რამის იქვე ვიმშობიარე. -წარბები შეკრა, მერე კი ირაკლის სიცილზე თვითონაც გაეცინა. -რა გაცინებს, მე მეგონა მარტო მე ვიყვაი მამას პრინცესა, და საერთოდ მეწყინა წეღან პრინცესა რომ დაუძახე, 36 წლის ქალია რა პრინცესა მამა?
-ნამეტანი ეგოისტობაა ეგ მა. -თავზე გადაუსვა ხელი და შუბლზე აკოცა.
-მა…
-რა? -გაეღიმა და თავისნაირ ცისფერებში ჩახედა.
-შეურიგდი რა, ცოდოა. წარმოიდგინე ოცი წელი თუ ოცდაერთი თქვენს გარეშე იცხოვრა… მე არ შემიძლია თქვენს გარეშე, ვერ ვძლებ და მაგიტომ მოვდივარ ხშირად. შვილები ყავს წარმოიდგინე, 17 წლის შვილიშვილი გყავს, თან ბიჭი. მე ძალიან მინდა ნახვა, მაინტერესებს. ნატალის ქმარიც მაინტერესებს… საერთოდ მე თუ მკითხავ ბედნიერი უნდა იყო შვილის ბედნიერებით და… ეს შვილი ცუდად მხვდება ყურში.
-შენ არაფერი იცი ნუცა… და არაფერს გეკითხები.
-არ ვიცი მა, როგორც გინდა ისე მოიქეცი, უბრალოდ მინდა შეურიგდე. წარმოიდგინე მე მინდა… ერთ ნაბიჯს ვდგავ წინ ხომ ხედავ… ღმერთო მალე გაჩნდი შვილი დავიღალე უკვე… წამდაუწუმ მეცვლება ხასიათი, ასეთი როდის ვიყავი... ეს კარალიოკი საოცრებაა, შენს სიდედრს მადლობა უთხარი სოფლის ნობათით რომ გამარაგებს.
-ბოლოს როდის იყავი ბებიაშენთან? -ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან, უყურებდა თავის ნაწილს და ბედნიერებით ივსებოდა.
-ივნისის დასაწყისში.
-მერე? ცოტახანში გაფშიკავს ფეხებს და ჩადი, გაახარე და ჩამოდი მერე ისევ.
-ბავშვით სად ვიარო მამა? -მუცელზე ანიშნა ხელით. -კარგი ხო წავალ.
-ნატალიაზე არაფერი უთხრა, გული დაარტყავს.
-ხომ არ წავიყვანო, ორი წელი მოემატება.
-არა იყოს.
-მამაა… -უცებ აკისკისდა და ირაკლიც გააცინა. -რა გინდა მაგ ქალისგან, შენზე კარგი სიდედრი ვის ყავს.
-მამენტ მართალი ხარ.
-წავიდე წავიყვანო?
-წადი.
-წავედი მე დავიღალე. -ლოყაზე აკოცა და სწრაფად წამოხტა ფეხზე.
-მიდი და თავს გაუფრთხილდი, იმას კიდე უთხარი წესიერად მოიქცეს თორე პასუხს მოვთხოვ მაგ ცრემლიანი თვალების გამო.
-რა?
-ტკბილიძილი… პრინცესა. -გაუღიმა და საძინებლის კარი ცხვირწინ მიუხურა. გაოცებული იდგა ნუცა, მერე გაეცინა და უკან დაბრუნდა. მშობლიური სახლი სულ სხვანაირად მოქმედებდა გიგანზე, სხვა ემოციებს იღებდა, აბედნიერებდა იქ ყოფნა რადგან ყველაფერს თავისად თვლიდა. უკვე მოესწროთ ნატალისთვის ყველას გაცნობა. ლალის გვერძე იჯდა, ხელები მოეხვია წელზე, თან სანდროს მოყოლილ ამბავზე იცინოდა.
-ლუკაა… -როგორც კი მიუახლოვდა მაშინვე ყველას ყურადღება მიიქცია.
-რა იყო ნუცი. -ქვევიდან ახედა თავზე წამომდგარ დას, თითები რომ აეხლართა ერთმანეთში და აღარ იცოდა სად დამჯდარიყო.
-ის გოგო… რა ერქვა? -სავარძელში ნახევრად ჩაწოლილ საბას შეხედა, იდაყვებით რომ დაყრნობიდა სკამის სახელურს, სიგარეტს ეწეოდა და ნუცას თვალს არ აშორებდა.
-სალი.
-ჰო ეგ სალი რატომ არის შენს სახლში?
-სალიი? სალის რაუნდა შენთან? -უცებ ახარხარდა ფაღავა.
-მუშაობს. -ჩაიცინა, თან ტუჩებს შორის მოიქცია ნახევრად ჩამწავრი სიგარეტი.
-რაა? -მოყუდებული ლუდი გადასცდა სანდროს და ხველება აუტყდა.
-ელისაბედის ძიძად შე ჩემა. არ გითხრა შენმა ნიაკომ კლუბიდან რომ გავუშვი?
-არა.
-ბაღიდან გამოიყვანს ხოლმე და იქამდე ეყოლება სანამ მე არ მივალ სახლში.
-და დედა სად ყავს ბავშვს? -გაკვირვებულმა იკითხა ნატალიმ.
-გავშორდი. დღეს კიდე გერმანიაში მოახია.
-და ბავშვი დატოვა?
-შენი აზრით გავატანდი? -თავის კალთაში მოთავსებულ ნუცას ინსტიქტირად მოხვია ხელი წელზე.
-ეგ მიზეზია რომლითაც შენმა ყოფილმა ცოლმა ისარგებლა. რომ ჩამოვა და შენი შვილი კითხავს სად იყავი რატო მიმატოვეო, იმას კი არ ეტყვის შენთვის არ მეცალა ჩემი კარიერის აწყობით ვიყავი დაკავებულიო, ეტყვის მამაშენმა არ გამატანა შენი თავიო.
-ჩემი გოგო ჭკვიანია, ყველაფერი ესმის და ყველაფერს ხვდება. მარიამი კიდე არასდროს ეტყვის მაგას... -თავზე აკოცა ნუცას და მერე გაიაზრა კალთაში რომ ეჯდა ქალბატონი. ნიკაპი მხარზე ჩამოადო, თან მუცელზე მიეფერა. -მიზეზების მოფიქრება არ სჭირდება, აქვს ერთი მიზეზი უკვე, ელის რაც შეეხება მე არ მივცემ საშვალებას დედის სიყვარულში ეჭვი შეიტანოს.
-არ მესმის შენი.
-მეც არ მესმის ჩემი თავის ხანდახან.
-ნატო… - უცებ გაუსწორა თვალი დას. -ნატო დაგიძახო თუ ნატალი.
-როგორც გინდა. -დაბნეულმა შეხედა ლუკას.
-წეღან კარალიოკს ვჭამდი და გამახსენდა ბებო, გინდა ხვალ სოფელში წავიდეთ? ოთხი თვეა არ მინახავს, შენც რამდენი წელია არ ყოფილხარ იქ, შენი შვილებიც წამოიყვანე, გავიცნობ. შენც გაგიცნობ.
-წავიდეთ. -თვალები გაუბწყინდა ნატალის და ნუცასაც სითბო მოედო სხეულში.
-სად მიდიხაარ? -წარბები ასწია საბამ.
-ბებოსთან. -თვალები გაუფართოვდა ნუცას, არ მოელოდა საბა რამეს თუ იტყოდა.
-მერე? რომ უნთანხმდები ჯერ მე არ უნდა მკითხო?
-რა? -დაბნეულმა მიმოიხედა ირგვლივ.
-რა რა? ქმარი რომ გყავს დაგავიწყდა?
-მერე რა რომ მყავს? შენ უნდა გკითხო სად წავიდე და სად არა?
-არა პატარავ, ჯერ მე უნდა მითხრა სად მიდიხარ, გიშვებ თუ არა და მერე სხვებს შეუთანხმდე წასვლაზე.
-სერიოზულად? რა მოიგონა ახლა დედა.
-მართალს გეუბნება. აბა რო თხოვდებოდი რა გეგონა? ისევ შენს ჭკუაზე იტრაშუნებდი?
-ვერ გავიგე ვიღაცაზე რატომ უნდა ვიყო დამოკიდებული და სხვამ რატომ უნდა მიწყვიტოს სად წავალ და სად არა?
-მე ვიღაც ვარ?
-არ ხარ მაგრამ…
-ხოდა ვსო. ხვალ კიდე არ წახვალ ბებიაშენთან, არ მცალია მე, მოვიცლი ამ დღეებში და წაგიყვან.
-საბა…
-არ შემეწინააღმდეგო, არ მინდა ჩხუბი, როგორც გითხარი ისე იქნება და აზრი არ აქვს ლაპრაკს.
-კარგი. -მხრები აიჩეჩა. -დღეს მაინც დავითანხმებ და ხვალ წავიდეთ. -ჩუმათ გადაუჩურჩულა ნატალის.
-არ გინდა, რის გამო უნდა ეჩხუბო?
-არა უბრალოდ ვერ ავიტან ესე რომ იყოს ყოველთვის.
-გამიშვი. -ლოყაზე აკოცა ლუკამ და ფეხზე წამოდგა, ნუცა კი თავის ადგილზე დასვა.
-ეგ ურთიერთ პატივის ცემაა. საერთოდ ურთიერთობაში ჯიბრი, შეწინააღმდეგება და მსგავსი ქცევები არაფრის მომტანი არაა. ის იცი რატომ არ გიშვებს?
-რატომ?
-დედამ რომ ახსენა წეღან ვიღაც დათო, რომ თქვი ჩემი ცოლად მოყვანა უნდოდაო, ახლა არ უნდა შენი მარტო გაშვება.
-რა? რა სისულელეა. -თვალები გაუფართოვდა ნუცას.
-სისულელე არ არის, კაცები ეგეთები არიან… აქამდე არავიზე გაუჭედია?
-კი მაგრამ…
-ჯერ პატარა ხარ და ვერ ხვდები… შენს ასაკში რომ ვიყავი მე და ჩემს ქმარს საშინელი პერიოდი გვქონდა. ის ახალგაზრდა, 23 წლის ბიჭი იყო, საკმაიდ სიმპატიური და ყველაზე ვეჭვიანობდი. თავიდან დამცინოდა, სიცილში მიტარებდა ყველა წამოწყებულ ჩხუბს, მერე ყელში ამოუვიდა, ჯერ მეჩხუბა, სახლიდან წავიდა და ორი დღის მერე რომ დაბრუნდა ერთხელ და სამუდამოდ შემაგნებინა რომ ჩემს გარდა არავინ უნდა და მარტო მე ვუყვარვარ. ალბათ მისი სიყვარულის დამსახურებაა დღეს რომ ერთად ვართ. ყველაზე საშინელება ის იყო ჩემს კურსელ ბიჭებზე რომ ეჭვიანობდა და მერე მივხვდი როგორ იყო თვითონ წინა წლებში. ეჭვიანობაც შეიძლება, კამათიც… ყველაფერი გარკვეული დოზით. მე ახლა ვხვდები რომ უამრავი დრო დავკარგე მასთან ჩხუბში. არავის უთქვია ეს ჩემთვის და მე შენ გეუბნები.
-შენ შენს ქმარს უყვარხარ, მე არა.
-ვერ მივხვდი.
-საბა ლუკას ძმაკაცია, პატარა ვიყავი რომ გამაცნო, არ ვიცი როდის შემიყვარდა მაგრამ მიყვარს. თვითონ როგორც პატარა დას ისე მექცეოდა მაგრამ ახლა ვხვდები რომ იყო მომენტები როცა თავს იკავებდა ჩემთან მარტო დარჩენისგან, არ ვიცი შეიძლება მეჩვენება. საცოლე ყავდა, ლიკა. დღესაც არ მახსოვს როგორ აღმოვჩნდი ლუკას სახლში. მთვრალი ვიყავი, ის საერთოდ გათიშულიიყო. მერე ბავშვზე გავიგე… არ მინდოდა საბას სცოდნოდა და ჩემ დაქალთან ერთად წავედი ბებიამისთან თვენახევრით. მერე შემთხვევით შევხვდი სავადმყოფოში, ლუკა რომ გაეყარა მარიამს მაგ დღეს. ლიკა საბას დაშორდა რომ გაიგო ბავშვზე, ჩვენ კიდე თითქმის ორი თვეა ერთ სახლში ვცხოვრობთ. თვეზე მეტი არ მყავდა ნანახი, სხვა საძინებელში მეძინა, ამ ბოლოდროს არ ვიცი რა სჭირს, ალბათ ბრაზმა გადაურია და ისევ ზრუნავს ჩემზე როგორც ადრე ზრუნავდა.
-ღმერთო პატარავ, მოდი ჩემთან. -ხელები მოხვია აცრემლიანებულ ნუცას. ისიც უცებ გაიტრუნა. რაღაც განსხვავებული შეგრძნება დაეუფლა, უფრო მეტი სითბო იგრძნო და უსაზღვრო ნდობა, ისეთი აქამდე არავის მომართ რომ არ გასჩენია. -ყველაფერი კარგად იქნება გეფიცები, საბა ისე გიყურებს… რომ არ გეთქვა ვერც წარმოვიდგენდი მსგავს რამეს.
-დაიმედება არ მჭირდება, საბას ლიკა უყვარს, უბრალოდ ჩემზე და ბავშვზე ზრუნავს.
-დამიჯერე პატარავ, კაცებს ნებისმიერ მდგომარეობაში შეუძლიათ გააკონტროლონ თავი თუ იმ ქალის მიმართ რამე გრძნობა არ აქვთ.

-რა იყო ეს ე? -გვერძე მდგომ საბას გაჰკრა ხელი გიომ.
-რა?
-რატომ არ უშვებ? -ჩაიცინა ფაღავამ, თან ნაპასი დაარტყა და კვამლი ცისკენ გაუშვა.
-მე არ მცალია.
-მერე? ერთხელ ჩასულა ბებიამისთან მარტო თუ ორჯერ? -წარბაწეულმა გადახედა გიომ.
-რას ატრა.კებ ეხლა რა გინდა? ვთქვი უკვე რომ არ მინდა მარტო წავიდეს.
-ნატალისთან ერთად მიდის, დაჟე ბავშვებიც მიჰყავს.
-არ მიდის. არ მაინტერესებს ეგ ვისთან ერთად აპირებდა წასვლას და ვისთან არა.
-რა გჭირს შე ჩემა.
-აუ გიო რა გინდა ტო?
-მიზეზი გვაინტერესებს. -ლუკამ გასცა პასუხი გიორგის მაგივრად.
-ნუცას გარეშე ვერ დავიძინებ. -თვითონაც გაეცინა თავის ნათქვამზე. -რა გაცინებთ, იცით რა მოწყენილობაა სახლში რომ არაა? ეს თვეები ხომ დადიოდა თავის ნებაზე, ახლა ვეღარ ივლის. -სიგარეტი გააბოლა და მერე თავისთვის ჩაიბურტყუნა. -მომინდომა გოგომ ბებოსთან წასვლ… ის დათუნა ვინაა ვაბშე? -წარბშეკრულმა გახედა ლუკას. მაშინვე ხარხარი მორთო შეზარხოშებულმა გიგანმა და ძმაკაცებიც აიყოლა. -რა გაცინებთ ძმობას გაფიცებთ…
-მაგის გამო არ უშვებ?
-ეჭვიანობ ყვე.ო? -სიცილით მისცხო ხელი ფაღავამ.
-არა… პროსტა არ მისწორდება რომ წარმოვიდგენ ვიღაც როჟას ჩემი ცოლი ევასება და იქ მარტო ყოფნის დროს შეიძლება რამე ისეთი უთხრას. -სერიოზული გამომეტყველებით ხსნიდა, თან ეწეოდა.
-რა უნდა უთხრას?
-აუ გიო გაა.ვი რა.
-ისე ეგ დათუნა კაი ტიპია, ზაფხულობით ჩამოდიოდა ხოლმე სოფელში ჩვენ რომ ჩავდიოდით მაშინ და ნუცას დაასეირნებდა აქეთ იქით. -წარბ შეკრულ ძმაკაცს შეხედა, განათებული ქალაქისთვის რომ გაესწორებინა თვალი. -ამ ზაფხულს არ ყოფილა, ალბათ ეხლა ჩავიდა.
-აქ ცხოვრობს?
-ჰო აბა… ისე ტეხავს ეგრევე ქმრით რო დაადგეს, რაპონტია, ამდენი ხანია უყვარს იმ ბიჭს, გული ეტკინება. -სასხვათაშორისოდ ჩაილაპარაკა, თან სიცილს ძლივს იკავება.
-რას მეკაიფები შე ჩემა. -ცოტა ხნის სიჩუმის შემდეგ გახედა ძმაკაცს, მაშინვე ახარხარდნენ სამივე.
-რა გაცინებთ. -უკნიდან მოეხვია ქმარს ეკატერინე და კისერზე აკოცა.
-არაფერი პატარავ… გცივა? წინიდან დაიყენა და ცხვირზე აკოცა.
-ჰოო… ცეცხლიც ჩაქვრა, დავიღალე თან და წავიდეთ რა.
-სად უნდა წახვიდეთ, ბავშვებს აქ ძინავთ და დარჩით ბარემ.
-ბავშვებს ლალი წაიყვანს ხვალ ბაღში ელისაბედთან ერთად, მე ჩემ ქმართან ერთად მინდა სახლში მარტო. -მოწყვეტით აკოცა გიორგის და თავი მკერდზე მიადო.
-მიბრძანდი ქალბატონი. -ხელები ასწია სანდრომ.
-კაი წავედით და გნახავთ ამ დღეებში. -სამივე გადაკოცნა, ყველას დაემშვიდობა და სახლში ცოლთან ერთად წავიდა.
-კაი გაუშვი ხვალ, ნატალის თვითონ უთხრა წარმოიდგინე, ნუცასგან რამხელა ნაბიჯია.
-და მერე იქ იმ ტიპთან დაიწყოს ჭუკჭუკი? არა!
-შენ შიგხოარგა.ქვს ტო… არ იცოდე მაინც რომ უყვარხარ.
-წადი შენ, დებთან ერთად იქნები არ გინდა?
-გაუშვი, წავიდნენ დილით და მე საღამოს ჩავალ ელისაბედთან ერთად.
-მართლა?
-ჰო, ბაღიდან რომ გამოვიყვან წავალ.
-კარგი.
-აუ მაგრამ მაინტერესებს ნატოს შვილები.
-ისე ნიკა გახსოვს?
-ისე რა… რა გინდა ტო, ოც წელზე მეტია ერთად არიან და როგორც ნატალიმ გვითხრა ერთმანეთი უყვართ, ადრე გათხოვდა მარა სიძე კაი ტიპი გამოდგა.
-მიხარია რომ მოვიდა, მართლა, პროსტა ნუცა სხვა განზომილებაა.
-ნუცასთან ოცი წელი გაატარე, შენ გაზარდე და მაგიტომ ფიქრობ ეგრე.
-რა ატირებს?
-შენ გგონია ელისაბედზე მეტი ტვინი აქვს? სულ ტირის ამ ბოლო დროს, ნერვებს მიშლის, მინერვიულებს ბავშვს და რომ მოხვდება არ იცის. -ბურტყუნით წავიდა ნუცასკენ, უცებ წამოაგდო ფეხზე, ტანზე აიკრა და ტუჩებზე დააცხრა. პირველად ნახეს მაშინ საბას ასეთი ქცევა. სანდრომ მაშინვე ლუკას შეხედა, მიშტერებული უყურებდა წყვილს და ვერ ხვდებიდა რას ფიქრობდა. -ხომ გითხარი ნუ ტირითქო? კიდევ კარგი შენი გასაჩუმებელი საშვალება ვიპოვნე. -სახე აწითლებულს ზევიდან დახედა, გაეცინა და მკერდზე მიიხუტა. -ახლა რა გატირებს?
-მოკეტე. -ჯავახიშვილის ყელში ჩარგო სახე და ცალი თვალით შეუმჩნევლად გახედა ლუკას.
-აღარ იტირო თორე სულ ესე გაგაწითლებ. -ყურში ჩასჩურჩლა და თავზე აკოცა.
-წავიდეთ რა, დავიღალე.
-წავიდეთ.
-ხვალამდე. -თბილად გაუღიმა ნატალის, ლალის აკოცა, ნინას და ბიჭებს ხელი დაუქნია და საბასთან ერთად დატოვა გიგანების სახლი.
-შენ რჩები დღეს?
-არა დე მივდივარ, მამა თუ შემირიგდება მერე დავრჩები.
-რომ დააპირებ წასვლს მითხარი და გაგიყვან.
-არ მინდა, ტაქსით წავალა.
-რას მეუბნები ნატალი. -სიცილით მიუჯდა გვერძე ნინას. -მე გაგიყვან, ნინასაც წავიყვან სახლში.