რატომაა ასეთი უსამართლო ეს სამყარომ?
რატომ არ შეიძლება იყო მასთან, ვინც გიყვარს?
ცრემლიანი თვალებით კითხულობდა თავის ჩანაწერებს, რომლებიც ადრე ჩაწერა...
უბრალოდ... უსაქმურობამ ჩააწერინა...
ახლა კი ცრემლებს აღვრევინებს...
"და სიყვარული როდისაა იცი ნამდვილი?
როცა არ უნდა გიყვარდეს და შენ მაინც გიყვარს..." - ცრემლები გზას იკვლევენ და ეს ორი წინადადება უტრიალებს თავში.
„თვალები გეტყვის (თუ ჩახედავ) რა ჰქვია ტკივილს
და შენს გარეშე ცხოვრებაზე ატირდებიან.
თუ შეიძლება გამოძებნო რამესთან წილი
ეს პირველ რიგში უღიმღამო ამინდებია...“
და ახლაც წვიმს... წვიმს და თითქოს ამინდიც მასთან ერთად ტირის.
ნელ-ნელა აუჩქარებლად თვალს სწყდება ცრემლები და ბალიშს ასველებს.
აღარ იცის რით უშველოს საკუთარ თავს...
თავს წევს და ფანჯარაში იხედება...
ხედავს წყვილს, რომელიც ხელჩაკიდებული მიდის...
ცრემლებს იწმენდს და კარადასთან დგება.
ის კაბა, რომელიც მათ სიყვარულთან ასოცირდება...
იცვამს, თმას ივარცხნის, დაბალძირიან ფეხსაცმელს ირგებს და სახლიდან გადის.
მიდის....
მიდის... არ უკვირდება სად მიჰყავს გზას...
ცრემლები მაინც მოსდის...
ჩერდება და აქეთ-იქით იხედება.
ხედავს მის სახლს და ნელა მიდის.
კართან დგას და ცდილობს არ დასუსტდეს.
ნელა აკაკუნებს კარზე და ელოდება როდის გაუღებენ კარს.
ფიქრებში გართულს მოულოდნელად ჩხაკუნის ხმა აფხიზლებს და წამის მეასედშიც მამაკაცის სილუეტიც ჩნდება.
ორივეს გული რაღაცნაირად შეტოკდა...
თითქოს ერთ ხანს გაჩერდა..
შეწყვიტა ძგერა...
შემდეგ კი ორმაგად , სამმაგად აძგერდა და აინაზღაურა ის წამით გაჩერებული...
გოგონას სახეზე მაინც არ წყდება ცრემლის ნაკადი.
ერთ ცრემლს სხვა ბევრი მოჰყვება და ასე დაუკითხავად გადმოდის მისი თვალებიდან.
ბიჭის თვალებში იმედი იკითხება...
გოგონას თვალებს დაჰყურებს და უნდა რაღაცის თქმა მაგრამ ვერ ბედავს.
-ერთხელ დედამ მითხრა, თუ გიყვარს იბრძოლე-ო. - ჩუმად თქვა გოგონამ. -მე მოვედი. მე ისევ მიყვარხარ!
-ლი, - ჯერ კიდევ ვერ იჯერებდა, რომ გოგონა მის წინ იდგა. ცრემლები წამოუვიდა...
ატირდა... გოგონასკენ გაიწია და ძალიან მაგრად შემოჰხვია ხელები.
ორივე ტიროდა...
მაგრამ..
მზემ გამოანათა...
თითქოს გაუხარდა მათი ჩახუტება.
-წამო წავიდეთ მარტო... - ჩუმად თქვა მან.
-სადაც მარტო ჩვენ ვიქნებით... - დაუჩურჩულა გოგონამაც.
-ერთმანეთს ვჭირდებით ...
და ასე.. ნელა გაუყვნენ ქუჩას....
ერთად...
-ახლა რა იქნება?
-მე და შენ... და ჩვენი პატარა.
-და ხალხი?
-ნუ უსმენ ხალხს!
-მიყვარხარ ... დაუსრულებლად...
-ჩემი ხარ სამუდამოდ!