გამარჯობათ!დავბრუნდი გიტოვებთ ისტორიას და იმედია მოგეწონებათ.

^^^^^

ცივი ქარი ქროდა, ფანჯარაზე წვიმის წვეთები ბილიკებად მიუყვებოდა, საბოლოოდ კი სადღაც დედამიწაზე უჩინარდებოდა,სახურავზე წვიმის დაცემის ხმა სასიამოვნო მელოდიად ჟღერდა და ჟრუატელის მომგვრელად ვრცელდებოდა სივრცეში,
ამინდი იყო იდეალური.
იდეალური კითხვისთვის,
რომანტიული სეირნობისთვის,
თბილად მოკალათების და ცხელი ჩაის დალევისთვის,
დაააა ბოლოსს რათქმაუნდა გემრიელი ძილისთვის,
რატომღაც ჩვენმა ისტორიის გმირმა ბოლო ვარრიანტი არჩია, ხო ასეთი ამბავი იყო და ამ დროს საწოლზე ჩაფუთნულს ნეტარების ეძინა,ყავისფერ თმებში გაბლანდულ სხეულს, რომელსაც არაფერი ახსოვდა და ადარდებდა,არც ის სკოლის პირველი დღე რომიყო და უკვე ცხრას თხუთმეტი აკლდა.შუადღემდე იძინებდა კიდეც ალბათ
რომარა კარზე კაკუნი, რომელმაც მისი ჰარმონია დაარღვიააა და ნელ-ნელა გამოაფხიზლა, კაკუნს ნაცნობი ხმა დაერთო და ახლა კი ფრატუნით გაემართა კარისკენ ბუზღუნით,
-რამოხდა ამ დილაუთენია, ომი დაიწყო მიშო?-თმააბურდული იდგა კართან დაა თვალებს ისრესდა
-არა, არ დაწყებულა მაგრამ თუ 15 წუთში არ მოემზადები და სკოლაში არ წამოხვალ ნამდვილად დაიწყება. -ხელით გასწია და შევიდა სახლში, თან ტელეფონზე დარეკა
-ხო ლალი დეიდა, მიშო ვარ, დაწყნარდი მშვენივრადააა...არ გაუგუდია გაზს... უბრალოდ გათიშულს ეძინა..კარგი.
თებეას ტვინის უჯრედებმა გაღვიძება იწყეს გაანალიზა უკვე რაც ხდებოდაა, რა დღე იყო და რა დროს ჩაეძინაააა,
-რაოოოო, რა მოიცა.არა სკოლა, პირველი დღე, ჩამეძინა ფუუ ჯანდაბაა, წვიმის ბრალიააა-ქარიშხალივით უცებ აენთო,თან საუბრობდა თან ოთახისკენ მიიწევდა, კბილებს იხეხავდა,თმას ისწორებდა, მერე როგორღაც სამოსი მონახა და საბოლოოდ ძლივს გამოეწყო
-უიჰ 10 წუთში მოწესრიგდი,-საათზე დააკაკუნა მიშომ,ბუტერბროდი თეფშზე დადო და წამოდგა-წავედით?
-დეგენერატი ხარ, ადრე გამოგევლო, ეგ ბუტერბროდი კიდე მეც მინდა, რა წესია.
-გაგეღვიძა ადრე და შენც შეჭამდი. წავედით დაგაგვიანდება ბავშვო.-კარი გაიხურეს და კიბეებს დაუყვნენ
-მანქანით ხარ?
-კი, აბა დედოფალ თებეას სხვა ტრანსპორტით ვამგზავრებდი?
-კიდევ კარგი.. შენ ისე ატარებ მივასწრებთ და გადავრჩები.
-ხო ნუ ჩემი ვალიდან ვერ ამოხვალ ვერასდროს-გაიცინა და თეთრი პერანგი გაისწორა,
- დეგენერატი.
-ვიცი რამხელა სიყვარული დევს მაგ დეგენერატში ასე რომ ახლა დასკუპდი შენს ადგილზე-გაიცინა და მანქანის კარი გაუღო.
-რა დიდი პატივია...

ამ დღესს, ამ უცნაურობით დაიწყო მეთორმეტე სასკოლო აურზაური თებეასთვის, რთული წელი ელოდა, უკვე აბიტურიენტი იყო და მის ცხოვრებაში გადამწყვეტი წელი იწყებოდა.
სკოლა არ სძულდა, თუმცა მაინც მობეზრდა 12 წელი სულ ერთი და იგივე რუტინით ცხოვრება, უფრო მეტი უნდოდა, უფრო მეტი აინტერესებდა, აღარ აკმაყოფილებდა სკოლა.
1000 ბავშვამდე სწავლობდა მის სკოლაში,
საკმაოდ ცნობილი იყო თებეა, როგორც სანიმუშო მოსწავლე, ბევრ პროექტსა და სასკოლო წამოწყებაში გამარჯვებული.
ახლაც სიჩქარით შეაღო კლასის კარი მანანა შესული რომ არ დახვდაა ბედნიერების ზენიტში მოექცა,გახარებულმა ჩამოიარაა და ყველა კლასელი ნახა მერე თავის ადგილს მიაშურა გადარეული სოფიას გვერდით,
-გოგოო ამდენხანსს სად ხარ? -ღიმილით მოეხვია დაქალს
-ჩამეძინა სოფოკო-თმაზე გადაისვა ხელი და ხელისგულს დაეყრდნო
-რაო?
-რა ვქნა, მაღვიძარამ არ დარეკა თან სამი თვე ვნებივრობდი გარეთაც ასეთი კარგი ძილის ამინდიაა, დედაჩემიც მორიგე იყო,მოკლედ ყველაფერმა შეუწყო ჩემზე ძილის გამარჯვებას ხელი,
-აწყობილა ყველაფერი მაგრამ ვინ გაგაღვიძა?-ამოიხითხითა და კალამით რვეულზე წერა დაიწყო,
-მიშო მოვიდა კიდევ კარგი, დედაჩემს დაურეკია
-სუპერგმირი მიშიკო,მოგიყვანა ბატონმა მოგაბრძანა.
-მომაბრძანა თვითონ არეწყება ჯერ სწავლა და.
-აუუ ეგ კიარა და რომიცოდე ჩვენ სკოლაში ვინ გადმოდისს ალბათ ჭკუიდან გადახვალ,
-ვინ? ბრიტანეთის პრინცი? -გაიცინა, სოფიას უნდა გაეგრძელებინა საუბარი, მაგრამ ვეღარ დაასრულა სიტყვა, მასწავლებელი შევიდა კლასში, თებესაც დარჩა ინტრიგა. კლასის დამრიგებელი მანანა იყო, მათემატიკას ასწავლიდა ასევე, საშუალო ასაკის შავგვრემანი ოდნავ შეჭაღრებული ქალი იყო, მიუხედავად იმისა რომ სიმკაცრეს იჩენდა მაინც ძალიან უყვარდა თავისი კლასი, ეს 22 მოსწავლე იყო მარტოხელა მანანასთვის ოჯახივით, ძალიან უჭირდა მათთან დამშვიდობებაც, მართალია ზოგჯელ ძალიან აბრაზებდნენ, აწვალებდნენ, ნერვებს უშლიდნენ, მაგრამ მაინც რთული იყო მათთან განშორება.
მისალმება მოკითხვის შემდეგ მანანამ მთავარ საქმეზე ღიმილით იწყო საუბარი,
-მოკლედ ჩვენს კლასში ცვლილება იქნება,ალბათ ეს იცით გაიგებდით ამის შესახებ, ახალი მოსწავლე გვყავს,ნუ ახალიც არეთქმის,..კარისკენ დაიძრა, გამოაღო და თავით ანიშნაა ვიღაცას შემოდიო, მალევე გამართული თავმომწონე ნაბიჯებით კლასში ლუკა ახვლედიანი შევიდა, არემარეს მოავლო თვალი და ოდნავ ჩატეხა ტუჩი კუთხე.
-ბავშვებო ჩვენთვის უკვე კარგად ცნობილი ლუკა ახვლედიანი კლასს კვლავ უბრუნდება-ღიმილით მიეგება მანანა, კლასშიც აჟიოტაჟი იყო, აი თებემ სოფოს გახედა დაა საშინელი შინაგანი არეულობა იგრძნო, ქაოსმა მოიცა, გული თითქოს თავიდა გაჩერდა,მერე ისეთი სისწრაფით აძგერდა თითქოს საგულედან აპირებდა ამოვარდნას, უყურებდა და თვალებს ვერ უჯერებდა,იქ იყო სამი წლის შემდეგ ისევ ისე აცეცებდა ყავისფერ ყვალებს, უფრო გაზრდილი, სიმპათიური და ამაყი მზერით იდგა მის წინაშე, სუნთქვააჩქარებული უსმენდა მანანას და მომენტარულად მომღიმარ ლუკას მიაპყრობდა ხოლმე მზერას.
ნელი ნაბიჯებით თავის ადგილი მოანახა, თან ყველას ესალმებოდა ლუკა.
გაკვეთილი ძირითადად წიგნის მიმოხილვას დაეთმო, ცოტა ზაფხულზეც ისაუბრეს, ერთმანეთს წარმატებები უსურვეს და ბოლოს როგორც იქნა გაკვეთილიც გამოვიდა.
მერე დარბაზში გავიდნენ ყველანი, დირექტორის განკარგულებით პატარა ღონისძიებას დაესწრნენ, პირველ კლასელთა მიღებასთან დაკავშირებით რომ იმართებოდა ხოლმე ყოველ წელს.

არაფერზე არ ფიქროდა თებე, მხოლოდ ლუკაზე ისევ ისე აძგერდა გული მის დანახვაზე, არადა ბავშვობის აკვიატება ეგონა, მაგრამ განა აკვიატების დანახვაზე ვინმეს გული საგულედან ამოფრენას დაიწყებს?!
-ეეეეეე ბელოოო აღარ აპირებ წამოსვლასს-სოფიას ხმამ მოიყვანა გონს და დააბრუნა რეალობაში.-დამთავრდა კონცერტი გოგო
-უიი როგორ დამთავრდა ვერ შევამჩნიე-ჩანთას ხელი მოჰკიდა და სოფიასთან ერთად გამოვიდა.
-რას შეამჩნევდი, გაშტერებული დადიხარ, დაბრუნდა ბატონი და დაგიბრუნდა ისევ შენი გაშტერებები.
-სოფიაა,
-რა სოფიაა, როგორ უყურწებდი, მეგონა მივარდებოდი და იქვეე აკოცებდი-გაიცინა და თვალების ფახურით გახედა თებეს,
-ოოო ნუ სულელობ რა თუ ქალი ხარ.
-არა არვარ ჯერ-გაიკრიჭა, და მერე დერეფანში გამოჩენილ მიშოს გაუსწორა მზერა-ამას აქ რაუნდა
-ხომ გითხარი მომიყვანათქო, ალბათ აღარ წავიდა, -მიშოსკენ დაიძრნენ
-გამარჯობათ ბატონო მიხეილლ
-ოჰ ქალბატობო სოფიკოო, გამარჯობათ, რპგორ გიკითხოთ-ერთმანეთი დიპლომატიურად გაკაკოცნეს,
-აბა თავისუფლები ხართ? სახლში გაგაბრძანებთ
-კიბატონოო, ჩიტივით თაისუფლები გახლავართ,პრინციპში მე და შენი დეიდაშვილი რავიციი-ღიმილით გადახედა ჩაფიქრებულ თებეს.
-მოიცაა რა ჭირს ამას?
-ლუკას დაბრუნება ჭირს
-ოო სოფია კარგი რა, უბრალოდ ხასიათზე არ ვარ-ამოთქვა და კალიდორს გაუყვნენ
-დილით კი იყავი და
-ახლა აღარ ვარ.
-თებე ასე არ შეიძლება, ამიერიდან სულ თქვენს კლასში იქნება ერთი წელი ის *ლე და ასე აპირებ ყოფნას? რაგინდა ვერ ვხვდები, გინდა ის თავყბა გავუერთიანო?ის ჩემი წერაა?
-არაფერი არმინდა,უბრალოდ მოწყენილი ვარ ლუკა არაფერ შუაშია და წესიერად ისაუბრეე, ნუ გაამჟღავნებ სიველურეს,
-ყოჩაღ უკვე რაღაცეებს გვიმალავ, ყოჩაღ შენ თებეა
-სოფიაა
-ნუ მიბრიალებ მაგ მწვანე თვალებს,იმ ლუკას თავს მოვაჭრი და გადავაგდებ, მოვეხმარები შენს დეიდაშვილს
-ისე ეს უფროა საცემი, იმ ყ**ს არაინტერესებს და ამან ვერ შეიგნო, იტენის ტვინს უაზრო ფიქრენით,
-შენ ვისკენ ხარ მიშო,
-თებესკენ და იქნებ გონს მოვიდეს,
-გეყოთ ორივეს გეხვეწებით, აღარაფერი აღარ თქვათ,არც ლუკა მიხსენოთ სახლში მიმიყვანეთ უბრალოდ ბატონო მიშო და წესიერად ისაუბროთ ზრდილობა თუ შეიძლებაა, რატომ უერთიანებ თავპირს? რომ მომწონს და იმას არ მოვწონვარ თუ შენი ძველი კონფლიქტები იღვიძებს ისევ.-მკაცრად გადახედააა
-აი გაიბუტა, დიახაცც, ვიცი რაცაა და ისიც ვიცი გაწყენინებს რამეს და მერე უნდა გადავიდე ჭკუიდან და მოვაჭრა ის უტვინო თავი.
-შეეშვი, იცი რომ სრაფერი არაა, არც იქნება დაწყნარდი.
-რა არაფერი არაა, გიჟდები და მის გამო ადეთ დღეში ხარ.
-გააჩერე მანქანაა მივედით-აღარაფერი უპასუხია მანქანიდან გადავიდა და კარი მიაჯახუნა..
-გამებუტაა-სახეზე თითები ჩამოისვაა და სოფიას გახედა
-შენს გამო გაიბუტა უტვინო ნეანდერტალელო
-სოფიააააა
-სოფიაა-გააჯავრა და ენა გამოუყო, მანქანიდან ჩამოვიდა და თავისი კორპუსისკენ გაემრთა, მიშო კი სახლისკენ წავიდა, თან უკვე ქალბატობის შემორიგებაზე დაემატა ფიქრი.
თებე ცუდ ხასიათზე ავიდა სახლში მოწესრიგდა, ცოტა დაისვენა და კითხვა დაიწყო,მერე რაღაც გაახსენდა, ღიმილით კარადის თავიდან მოგონებების ყუთი გადმოიღო, ძველი ნივთები ჰქონდა შენახული, სათამაშოები სოფიას სასაცილო წერილები, პატარაობის ფოტოები, დღიურები, გაეღიმა ერთ-ერთი ვარდისფერი რვეული აიღო და გადაშალა, ყრდაზე მომღიმარი პატარა ყავისფერთვალება, წაბლსფერ თმიანი ბიჭი გამოჩნდა.
"ჩემი ადამიანი" გვერდით გულებში ჩანაწერებს თითი გადაავლო
-ეჰჰ თებეე, რა უტვინო იყავი და ბავშვობიდან უაზრო ფანტაზიებით იტენიდი ტვინს-ჩაილაპარაკა და რვეული გადაფურცლა, იმ ფურცელზე შეჩერდა სადაც ფოტო იყო, ამჯერად თვითონაც იყო ფოტოზე, ერთ-ერთი კლასელის დაბადების დღეზე გადაღებული უეცარი ფოტო იყო, ლუკას გვერდით იდგა და სასაცილოდ უყურებდა ბიჭი. მაშინ მეცხრე კლასში მიდიოდნენ და შედარებით ცივილიზებული ურთიერთობა ჰქონდათ.
ჩანაწერს გააყოლა თვალი.
" 1სექტემბერი
დღეს დემეს დაბადების დღეა, დილიდან ვემზადები, ოღონდ ლუკასთან შესახვედრად,ძალიან მომენატრა, ის უჟმური, აალბათ გაიზრდებოდა, ისედაც უკვე რამსიმაღლეაა,თავზე დამჩერებია, თუმცა რატო არუნდა დამჩერებოდეს 7წლისაა და...
ისე კიდევ კარგი ჩვენი სკოლის დირექტორი მამამისის ნათესავი აღმოჩნდა თორემ არ მიიღებდნენ ამხელას და მეც ჩემი ადამიანი არ მეყოლებოდა, ეს ძალიან ასაკსაყოლილად ჟღერს მაგრამ მართლა მიყვარს, იმ დღეს შემიყვარდა პირველ კლასში პირველად რომ შემოვიდა მკაცრი სახით კლასში, მაშინ კი ვიჩხუბეთ ადგილის გამო მაგრამ მაინც საყვარელი იყო ჩემი ლუკა"-ღიმილით ჩაიკითხა და მერე ბუნდოვნად გაახსენდა სკოლის პირველი დღე, დღიურის შემდეგი ფურცელი გადაშალა,
" დღეს მეცხრე პირველი დღე მაქვს სკოლაში, სიხარულით გავრბივარ, ალბათ ერთადერთი ადამიანი ვარ რომელსაც ზაფხულის არდადეგები არუნდოდა, რატომ?!
ჩემი ადამიანის გამო, ისეთი საყვარელია, ისე უცნაური და მეტყველი თვალებით იყურება,შეუძლებელია არ მოგენატროს, ვხვდები რომ უფრო მიყვარდება, ეს აკვიატება აღარაა,უკცე 14 ვარ, უცნაური ასაკია მაგრამ ვფიქრობ, ვფიქრობ და ვადგენ ეს აკვიატება მართლა არაა..
როცა სკოლაში მივალთ კლასელები ერთმანეთს ვეხვევით და ვნახულობთ ხოლმე, ლუკას უბრალოდ ვესალმები და გადავკოცნი ხოლმე,არასდროს მქონია მასთან ძალიან ახლო ურთიერთობა, ის ჩვეულებრივად მექცევა, ყურადღებასაც არ მაქცევს დიდად,მაგრამ იმ დროს ყველაზე ბედნიერი ვარ ხოლმე როცა მეხვევა,ის ახლოსააა ჩემთან და მე მიღიმის. წამიერად მაგრამ მაინც.შორიდან მიყვარს ძალიან მიყვარს და ალბათ ამის გამოა ერთი სული მაქვს როდის მივალ სკოლაში, როდის დავინახავ მის სერიოზულ გამომეტყველებას." -ღიმილით შემდეგ ფურცელზე გადავიდა
"აჟიტირებული ვარ, გიჟივით ვიქცევი, თავი გავიტრხე და ის მიხარაი, მაინც არვიცი, დღეს სპორტის გაკვეთილზე,ფეხი გამოვდე რაღაცას და თავიდ დავეტაკე ერთ-ერთ ღუმელს რომელიც შემთხვევით აღმოჩნდა იქ, მართალია შრამი დამრჩება მაგრამ ლუკამ ამაყენა და მან მიმიყვანა ექიმამდე, მერე მამშვიდებდა ნუ გეშინიაო, ნაკერებს რომ მადებდნენ მაშინაც კი ჩემთანერთად იყო, ხელი ჩემს ხელზე ჰქონდა მოკიდებული და არ მიშვებდა, იმ დროს ამის გაანალიზების თავი მართლა არ მქონდა, მაგრამ ახლაა რომ მახსენდება დებილივით მეღიმება, ჩემი ლუკა ჩემთანიყო, მეორე დღეს კიდევ მომიკითხა და თბილად გამიღიმა,არა მემგონი ცუდად დავკარი ეს თავი, დედაჩემი თავზე დამტრიელებს მესაუბრება, მიბრაზდება მარიგებს,ნერვიულობით აღაარაა ჭკუაზე, მე კიდე ლუკას გამო ეს თავის გატეხვა მიხარია.
ყოჩაღ თებეე.
მალადეც." -ინსტიქტურად გადაისვა შრამზე ხელი რომლითაც მეცხრე კლასში დასაჩუქრდა, მართალია თმა ეფარებოდა მაგრამ მაინც ამჩნევს ხოლმე,ექვსი ნაკერი დაადეს იმ ჭრილობაზე, საკმაოდ დიდი ჭრილობა იყო, მაშინ მართლა გადარჩა იმ ლითონის ღუმელს საფეთქელი რომ არ დაარტყა. კიდევ უნდოდა კითხვის გაგრძელება მაგრამ ლალი დაბრუნდა სახლში,ამიტომ მასთან გავიდა შედარებით უფრო ხასიათ გამოკეთებული.
-მოხვედიი დეე
-მოვედი თებე მოვედი და ძალიან დავიღალე,
-ხო გეტყობა სახეზე-ლოყაზე აკოცა და სამზარეულოსკენ დაიძრა მასთანერთად
-როგორი დღე იყო სკოლაში?
-კარგი იყო,
-მე კი გადამრიე დღეს დილით, ასე როგორ დაგეძინა ან მაღვიძარამ რატო არ დარეკა, ტელეფონზე მაინც აგეწიაა თებე
-კარგი დე არაუშავს, ხდება ხოლმე არ დამიგვიანია მიშიკუნა მალე მოვიდა.
-კიდევ კარგი თორე უკვე წამოოსვლას ვაპირებდი თებე, ასე შეიძლება შვილო ძილი
-კაი რა დე, რავქნა არვარ მიჩვეული.
-შენ მიმსხვერპლებ,
-აღარ განმეორდება...ნუ ცოტახანს მაინც-ჩაიცინაა და ხელი სასაცილოდ მოხვია
-რეპეტიტორებთან როდის გადიხარ?
-ერთ კვირაში ვიწყებ დედუაა,
-კარგია, ერთ კვირაში მეც შვებულებას ვიღებ, ახლა წავალ მე დავისვენებ, მეძინებაა ძალიან
-საჭმელი
-კაფეში ვჭამე,
-მამა არ მოვა?
-არა ხვალ მოვა მამაშენი,
-ოხ რააა როგორ გამზარდეთ მიკვირს, ან საერთოდ რომ დავიბადე ეგეც მიკვირს, სახლში არასდროს ხართ
-თებააა, როგორ მესაუბრები შვილო
-კაი რა დე ტყუილია?
-წავედი წავედი მე, გადარეული მასხარა გოგო ხარ.

მეორე დღეს მარტო მივიდა სკოლაში,10 წუთი იყო დაწყებამდე და კითხვა გადაწყვიტა. რამდენიმე ბავშვი იყო მასთანერთად კლასში ისინიც თავისთვის იყოვნენ, ისე გაერთო კითხვაში ვერ შეამჩნია ლუკა როგორ შევიდა კლასში, მისმა ხმამ მოიყვანა გონს, თიკა ჩუბინიძე ეკითხებოდა რაღაცეებს, კლასში შემოიყბანა,სულ ვეღარ მოიკრიბა კითხვაზე კონცენტრაცია ფრთხილად გააპარა თვალი მისკენ, მერე უკმაყოფილო სახით დახურა წიგნი, კიდევ კარგი სოფია მივიდა და გვერდით მიუჯდა,
-გვრიტო ჩიტო რა სახე გაქვს
-სოფიო მოხვედი
-კი 2 წუთით ადრე უფფფ დავიღალე, ჩემს ბასასუნას ვეღარ გამოვშორდი-სუნთქვააჩქარებული ალაგებდა ნივთებს მაგიდაზე.
-ვაიმე მომენატრაა თომა,
-გამო და ნახე მერე,
-მოვიცლი ერთ დღეს
-დიდი ხანია მოხვედი?
-ათი წუთით დავასწარი ზარს-გაიღიმა და ამჯერად ქართული გადაშალა, მერე ისევ უკან გააპარა თვალები, ისევ ისე ესაუბრებოდა ღიმილით თინას ლუკა, მის მზერას გააყოლა თვალი სოფიომ
-თებეეე
-ხო
-ხო კიარაა, შეეშვი თორემ უფსკრულში გადაეშვები, ან გააკეთე რამე რომ დაგიახლოვდეს
-დამიახლოვდეს? ლუკა მე? კარგი რა
-ვითომ რატო არა, მშვენიერი გოგო ხარ, საშუალო სიმაღლის, სუსტი მწვანე თვალებით ლამაზი ცხვირით და გამოყვანილი ლამაზი ნაკვთებით რომელიც ლალი დეიდასგან გერგო მემკვიდროებით-გაიცინა და თვალებმოჭუტულმა გახედა
-ოხ სოფიოოოო...-ზარიც გასმა ამ ბაასში თიკა, კლასიდან გავიდა, გოგებისგან გასაკვირად ლუკა მიესალმა თებესაც და სოფიასაც თავის დაკვრით.ესეც საკმარისი იყო თებესთვის,
ქართულის გაკვეთილი დაიწყო, არაფერი ხდებოდა პირველი გაკვეთილი იყო მხოლოდ წერითი სამუშაო მისცა და მერე კვლავ იმაზე დაიწყეს საუბარი თუ როგორ გაატარეს ზაფხული. მერე ლუკასთან გადავიდა კითხვებით ქალბატონი ლარისა
-აბა ლუკა რამ გადაგაწყვეტინა დაბრუნებაა, ვერ შეეგუე სკოლას?
-შევეგუე, უბრალოდ ამ ეტაპზე აქ სიარული მაწყობს - ოდნავ ბოხი, სასიამოვნო ბარიტონი გაისმა და მართლა ჩადნა კინაღამ თებე, ვეღარ გაუძლო და გარეთ გასვლა ითხოვა, წყალი შეისხა პირზე და ნიჟარას დაეყრდნო საპირფარეშოში, სარკეში საკუთარ ანარეკლს უყურებდა
-რა მოგდისსს თებეაა რა ჯანდაბა გჭირსს, გამოფხიზლდი, ამის დრო გაქვსსს-ცოტა რომ დამშვიდდა კლასს დაუბრუნდა.
მთელი ორი გაკვეთილი ძლივს ახდენდა კონცენტრაციას, მესამეზე დიდი დასვენება დაიწყო და თებეც სკოლის ეზოში მდებარე პატარა სკვერში გავიდა, ხის ძირში დაჯდა, კითხვა დაიწყო, გადაეშვა წიგნის სამყაროში,
-ეი ეს შარფი კიბეზე დაგივარდა-ხმა გაიგო, ნელ-ნელა დაბნეულმა აიხედაა
-ვაიმეე,მადლობა-ხელიდან ფრთხილად გამოართვა
-არაფერის, -უნდა წასულიყო წესით მაგრამ ბიჭი ისევ ადგილზე იყო, გაიღიმა და ისევ საუბარი დაიწყო-მე გიორგი ვარ პარალელ კლასელები ვართ, თუმცა მეეჭვება მიცნობდე...
-თებეა მქვია,სასიამივნოა-გაიღიმა და თებემაც ახედა
-ბევრი მსმენია შენზე თებე, მიხარია რომ გაგიცანი,
-უცნაურია, ისე თქვი თითქოს ორი ქვეყნით შორს ყოფილიყავი -გაიცინა-უცნაურია აქამდე რომარგიცნობდი
-კიი ნამდვილად, მაგრამ ახლა გიცნობ-ღიმილით გახედა ბიჭმა.
-კარგი გიორგი ახლა უნდა წავიდე, კიდევ შევხვდებით იმედი მაქვს, მადლობა შარფისთვის,
-არაფრის, ნახვამდის- გაღიმებული დაიძრა თებეა კლასისკენ,
-რა გაღიმებული მოდიხარ?-გვერდით ამოუდგა სოფია.
-ვაიმეე გული გამიხეთქე გოგო რა უჩინმაჩინივით გამოჩნდები ხოლემე,
-აბაა როგორგინდა შენ, კითხვაზე მიპასუხე
-შარფი მომაწონდა წეღან ვიღაც გიორგიმ, ძალიან სასიამოვნო აურა მოდიოდა მისგან..--
-თებე თებეე დაწყნარდი-სიცილით ამოთქვა სოფიამმ
-ნუ ცანცარებ შენიჭირიმე რაა, -
-რაგინდა კლასში
-წიგნი უნდა დავდო,
-კარგი დაბლა დაგელოდები, -კლასის კარი შეაღო და ჰოი საოცრებააა, ბატონი ლუკა თიკას ველურივით უკოცნიდა ტუჩებს, კედელზე აკრულსს ურცხვად უფათურებდა ხელებს, გაშრა კინაღამ გული წაუვიდა უნდოდა ეს უხერხულობა აეშორებინა მიწა გამსკდარიყო და ჩაეტანა.. კარის ხმა გაიგეს წყვილმა და ერთმანეთს მოშორდნენ, თიკა თვალებ მინაბული მერხს დაეყრდნო, ლუკა კმაყოფილი მზერით იყურებოდა, თვალებში ჭინკები უხტოდნენ,
-უკაცრავად არვიცოდი აქ თუ იყავით...უბრალოდ წიგნი უნდა დამედო -გაშეშებული წავიდა მერხისკენ წიგნი დადო და ზურგი აქცია
-ბოდიში ხელის შეშლისთვის-კარი გაიბრახუნა და გავიდა
-იდიოტი, ფუუ კლასში რეებს აკეთებენ კარი მაინც ჩაეკეტათ, სკოლაა თუ ბორელი- ბრაზმორეული საუბრობდა და ცდილობდა დანახულის წაშლას გონებიდან, კიბეებზე სოფია დახვდა მართლა და ერთად ბუფეტში ჩავიდნენ
-ეეე აი ის გიორგიააა წეღან რომ ვამბობდი
-უიიმეე ფილფანიიი ამას არიცნობდი გოგო, ნამცხვარი დააგემოვნა სოფიამ და თვალებმოჭუტული გახედა
-ანუ?
-ჩვენი სკოლის ფეხბურთის გუნდში თამაობს, ყველა იცნობს თითქმის,ისე შენს ლუკიტოს ერთხელ ამან სიფათი გაუერთიანა,
-ვაინე ეს ის გიორგია, გამახსენდაა, არადა მეგონაა აქ აღარ სწავლობდა
-კლასიდან არ გადიხარ დაა უიმეე შეგამჩნია აქეთ მოდის-
-რა მართლააა?
-ხოო არ მიიხედოო, ოპაა ათობით გოგოც მოგჩერებია უკვეე შურით
-რა გაცინებს სოფიაა რა გავაკეთო
-არაფერი, -გიორგი მივიდა მათ მაგიდასთან
-გამარჯობა
-სალამიი -სოფიამ თავი დაუკრა და გაიღიმა მერე თებეს ქცევებს დაუკვირდა
-შეიძლება დავჯდე?
-კი კი რა თქმა უნდა
-უბრალოდ ადგილები აღარაა თან გაგესაუბრებით კლასელებო-ბიჭმა გაიცინა,
-ოჰ მობრძანდი მოგრძანდი-სოფია გაიჯგიმა
-რაღაც ამ ბოლო დროს ვეღარ გიხილე სად დაიკარგე?-კარგი ნაცნობივით ელაპარაკებოდა, უფროსწორედ იყო კიდეც კარგი ნაცნობი.
-არ ვარ ხშირად სკოლაში, ამიტომ, თებეასაც მაგიტომ არ შევხვედრივარ, და გაცნობის საშულება არ მომეცა
-არმჯერა რომ აქ სწავლობდი და მე არვიცოდი-გაიცინა თებემაც და წვენი მოსვა
-ბოლო ოთხი იწელია აქ ვარ, ფეხბურთის გამო ხშირად მიწევს გაცდენა.-
ასეე შეყვნენ ნელ-ნელა საუბარს, ცოტა ისაუბრეს მერე კი ზარი გაისმა და კლაისისკენ გაეშურნენ
გაკვეთილი დაიწყო და ყველაფერი ჩვეულებრისამებრ მიმდინარეობდა,ლუკა კლასში იყო, თებეს ყურადღება არ გაუმმახვილებია მასზე და გულისყურით იყო ჩაბმული გაკვეთულში.

ერთი თვე გალია სკოლაში და უკვე კალაპოტში ჩადგა ყველაფერი, სამეცადინოც მოემატათ, ცალკე იყო რეპეტიტორები. შემაჯამებელი ჰქონდათ მათემატიკაში, ცოტნე და გიორგი სიცილით იდგნენ თებეს მერხის წინ და სასაცილოდ თხოვდნენ დახმარებას
-აუუ თებუსსს გთხოვ ახლა, ვიცი კეთილი ხარ, ამერთხელაც გაგვაქაჩინე იმ კაცის რისხავს გადაგვარჩინე
-ვითომ ძალიან გეშინოდეთ
-თებუს
-ცოტნე თებუსა რა სახელია
-რას გვწირავ მთელ კლლასს?
-იცოდე გიო, ბოლოა მერე აღარ გადაწგაწერინებთ-ბოლოს ამოთქვა
-ჯიგარი ხარრრ...
-მე არასდროს მეპარებოდა ეჭვი შენს გულკეთილობაში-ხელი ჩაურტყა ცოტნემაც, ზარიც გაისმა.

შემაჯამებელმა მშვიდად ჩაიარა ტყუპებმა პასუხები მთელ კლასში გაავრცელეს.
მათემატიკა გადააგორეს და უკვე სანამ რუსული დაიწყებოდა, დასვენებაზე ყველანი გარეთ გავიდნენ, ისის იყო თებეც უნდა გაჰყოლოდა ლუკა რომ მივარდა და მკლავში მაგრად მოუჭირა ხელი, გაოგნებულმა ახედა მასზე ერთი თავით მაღალ სხეულს
-შე პატარა გაიძვერა, ალქაჯო, როგორ გაბედეე, თავს რისუფლებას აძლევ, რომ მოვინდომოო ერთი ხელის მოსმით გაგჭ....ტ
-რა რასგულისხმობ?-ძლივს ამოთქვა თებეამ, თან მკლავიც ატკივდა ისე ძლიერად უჭერდა ხელებს ახვლედიანი ,ამავდროულად მისი სიახლოვით კარგავდა ღონეს.
-ასე უცოდველის ნიღაბს როგორ ირგებ, საუკეთესო მოთამაშე ხარ, მსახიობი უნდა გამოხვიდე აუცილებლად
-ლუკა ვერ ვხვდები რაგინდა
-აი ეს მინდა-ტელეფონი ამოიღო და მის თვალწინ ფოტო გახსნა, იმ დღეს გადაღებული ფოტო გაიხსნა, თიკუნა და ლუკა კლასში რომ კოცნიდნენ ერთმანეთს და თებემ შეუსწრო
-მე რაშუაში ვარ-ამოთქვა ამღვრეული თვალებით
-რა შუაში? შენ არ გადაიღე ეს ფოტო? და სკოლის გვერდზე ატვირთვას არ აპირებდი?, კიდევ კარგი ჩემი მეგობარია ადმინისტრატორი და მან იმარჯვა თორემ ...აი მერე მართლაა ცუდად წავიდოდა საქმე
-მე არაფერი გამიკეთებიაა
-შენ შემოხვედი იმ დღეს კლასში ვითომ შემთხვევით
-ვიმეორებ მე არაფერი გამიკეთებიათქო-ხელი გაიქნიაა ბრაზისგან თვალებანთებული უყურებდა, მაგრამ ვერ განთავისუფლდა
-მიფრთხილდიი, იცოდე ცუდ ვინმეს იმტერებ თებეაა ბურდულო, ამას განანებ-ამოთქვაა მერე კი კლასიდან გავიდა, სასწრაფაოდ საპირფარეშოსკენ დაიძრა თებე კარი გადაკეტა და ჩაიკეცა, ცრემლებმა თავისთვის დაიწყეს დენა, ლუკას გამოხედვა ახსენდებოდა სიძულვილი რომ იკითხებოდა მასში, ყველაფერი დამთავრდა თუმცა არც არაფერი იყო დაწყებული, გაუგებრობის აბლაბუდაში აიხლართა თებე, ცოტახანს ტიროდა მერე გამოფხიზლდდა, სასწრაფოდ წამოდგა და კლასში გავიდა უკვე დაწყებული იყო გაკვეთილი, ცუდად ვარო მოიმიზეზა და სახლისკენ წავიდა, მთელი საღამო ფიქრობდა ვინ იხუმრა ასე ბოროტად, თან სხვათუარაფერი დამნაშავედ ის შერაცხეს, რათქმაუნდა ამას ასე ვერ დატოვებდა, უნდა გაერკვია უნდა დაემტკიცებინა ლუკასთვის რომ ტყუილად მიაყენა შეურაწყოფა და საერთოდ თვითონ უნდა გაემწარებინა, ტირილით დაბურული თვალებით ისევ ის რვეული მონახა კამუდის უჯრიდან ამოიღო გადაშალა:
"ექვსკურსიაზე გადავწყვიტეთ წასვლა, ყაზბეგში მივდივართ, 15 ბავშვი მოგროვდა, ბევრი ვერ მოდის, მაგრამ ლუკა მოდის,
დღეს კარგი დღე მქონდა ათები მივიღე ფიზიკაში და ქართულში, ლუკაც მაოცებს, ძალიან კარგად სწავლობს, და აზრზე არ ვარ როგორ ახერხებს გართობას, ფეხბურთზე სიარულს, ამავედროს ტელევოზორის ყურებას და ასე მაგრად სწავლას ერთად, ერთადერთია მთელს კლასში და პარალელულ კლასში ვინც მჯობია, მასწავლებელმა მითხრა დღეს ცოტა არ მესიამოვნა, ამდენს ვმეცადინეობ ამდენს ვწვალობ და ის აქეთიქით მოსიარუე და დროისმტარებელი მჯობია მაინც, რანაირია, ვერ გავუგებ ვერაფერს, მხიარულიც სერიოზულიც, კარგი მოსწავლეც და ასევე დიდი გართობისმოყვარული, მაგრამ ის ხო 16 წლისააა, ალბათ ამის ბრალიცაა.."
ისევ ლუკაზე ფიქრები, დღეს საშინლად რომ მოექცა, ალბათ დაწერდა დღიურში რამეს მაგრამ გაიზარდა, წერას გადაეჩვია და დროა ლუკასაც გადაეჩვიოს, გაბრაზებულმა ჩანთაში ჩააგდო ბლოკნოტი და ემბრიონის ფორმაში დაეძინა.

-ანუ ვიღაცამ ფოტო გადაუღო და მერე შენ გაბრალის ის?
-ხო, მაბრალის და დამემუქრა კიდეც
-მივალ და იმ ლამაზ თავ-პირს გავუტეხავ, გეშინია? მიშოს ვუთხრათ, ან მე დაველაპარაკები
-სოფია, მომკლას თუ უნდა არ მეშინია, თან არამგონია რაიმე გააკეთოს, მე არაფერი გამიკეთებია ამას დავამტკიცებ
-მაგიჟებ თებე ასე არხეინად როგორ ხარ ან როგორ გაარკვევ ძალიან მაინტერესებს.
-ფოტოზე ჯგუფის ინბოქსი იყო, სქრინშოთი რომ მაჩვენა, ამიტომ ადმინისტრაციას დავუკავშირდები
-ფოტო არ გაქვს და ძალიან მიახვედრებ ახლა ვისი ფოტო გინდა,
-ლუკას სახელს ვეტყვი
-შენი აზრით ვინ გააკეთა?
-არვიცი მაგრამ ფაქტია, აშკარად უნოდა მე გამოვჩენილიყავი დამნაშავედ.
-და ეგ იმიტომ აწყობდა რომ ანუ საფრთხეს გრძნობს შენგან, იციან გიყვარს ლუკა დაა ეშინიათ-თვალებმოჭუტულმა ჩაილაპარა სოფიამ
-ოო რა შერლოკ ჰოლმსივით საუბრობ, კარგი რაა, ვინ უნდა იცოდეს, -გაიცინა თუმცა ეს აზრი მასაც მოუვიდა თავში,
-კარგი საქმე ჩანს სტაჟს მივიღებ თებო
-ოოო, მასხარა
-უფსს მაგვიანდება ჯანდაბა წავალ მე ახლა ბიოლოგიაზე მეჩქარება მასწთან, მე გავარკვევ მაგას ჩემს ირაკლიკოს ეხერხებაა.
-ირაკლი, მართალიაა, ირაკლი გაიგებსს
-რათქმაუნდა დას გავსს, -თვალი ცაუკრა დაა წვიდა
-ჩაოოო
-არ მოიწყინო იცოდე..
-კარგი აბა კარგად, -ბუფეტიდან კოლა აიღო და კლასისკენ წავიდა, კიბეებს აუყვა ვიღაცას დაეჯახა და მთელი კოლა გადააქცია, ვიღაც კიარა რომ ახედა ლუკა იყო განრისხებული უყურებდა
-მოუხერხებელო რა გააკეთე წინ რატომ არ იყურები?
-შენ არ გაიხედე გვერდით და დამეჯახე.
-რათქმაუნდა, -თვითონ წყლის ბოთლი ამოიღო ჩანთის გვერდითა ჯიბიდან და თებემ ვერაფრის თქმა ვერ მოასწრო ისე გადაავლო თავზე და მერე კი კმაყოფილი მზერით დატოვა
-შემთხვევით მომივიდა.
-აააააა იდიოტი კრეტინიიიი-გაბრაზებულმა ბავშვივით დაიწყო ფართხალი მერე კლასისკენ აიღო გეზი.
-რა გჭირს გოგო-ცოტნე გვერდით დაუდგა და სველ თმაზე ანიშნა
-არაფერი ცოტნეე არაფერიი- გაბრაზებულმა ამოთქვა
-რატომ არწახვედი აქამდე შენ?
-ახლა წავალ, მივდიოდი ვინ მაცადა
-კაი ტო რაიყოო
-არაფერი არა, ხვალამდე ცოტნიკ
-ხვალამდე დედამიწის მხოლოდ 2% რომ აქვს იმფერთვალება-
-მასხარა ხარ-სიცილი ვერ შეიკავა
-მადლობთ, კომპლიმენტისთვის, ერთობ სასიამოვნოა ბაასი მაგრამ ამ ისტორიის მასწავლებელს სულ არ ეცოდება აარავინ და გაკვეთილზე მიბარებს, აბა ჭკუით
-კარგად
-შენც წადი მარტო არ დარჩე კლასში
-რა მზრუნველი ხარ რააა
-ვცდილიბ ბრატ-სიცილით გავიდა გარეთ, თებემაც აიღო ნივთები და მალევე კლასიდან გამოვიდა, არა არა დააპირა, კარში ლუკა აესვეტა და არაფრით გაატარა, გზას უღობავდა.
-გამატარეე-მობეზრებულად ამოთქვა,
-გაგატარო?
-დიახ თუ შეიძლება
-არ შეიძლებაა-ჩაიცინაა და უკვე გაბრაზებულ გაწუწულ გოგოს გახედა,
-რატომ იქცევი ასე,
-ნახეე თეთრ პერანგზე ლაქა დარჩა,წეღან ვერ შევამჩნიე
-ვტქვი შემთხვევვით მომივიდათქო,მაგრამ მიუხედავად ამისა სამაგიერო მაინც მივიღე, ახლა რაღაგინდა-ამოიბუტბუტა თვალები აატრიალა და ხელით თმაზე და სველ ჯემპრზე ანიშნა
-ხო ხო მაგრამ ლაქასაც ამოყვანა უნდა-ჩაიცინა და უხეშად მოკიდა ხელში ხელი
-რა ჯანდაბას აკეთებ სად მიმათრევვ, -განთავისუფლებას ცდილიბდა თუმცა ამაოდ,
-რაც მეტს იფართხალებ, მით მეტ ყურადღებას მიიქცევ,
-ველუროოოო გამიშვი, ხელიიი - საპირფარეშოში შეათრიაა, და კედელს ააკრო უხეშად
-რაგინდაა?
-პერანგის გათეთრება მოუხერხებელო,სხვა იმედები არ მოგეცესს-ჩაიცინაა მოულოდნელად ჩაიხსნაა ღილები დაა გამოამზიურა უნაკლო ოდნავ დაკუნთული ლამაზი სხეული,
-აიღებ და ამ ლაქას ამოაშორებბ
-მე რა ვალდებული ვარ-ძლივს ამოთქვა თებემ
-ხარ შენ დაალაქავე, აქედან კი საქმეზე მივდიოდი, 10 წუთი გაქვს... კარს აეკრო და ხელწი ერთმანეთზე გადააჯვარედინა.
-შენ როგორ მიბედავ
-ჩვეულებრივად, ალქაჯი ხარ ისიც არ დამვიწყებია რა გააკეთე და რის გაკეთებასაც აპირებდი.
-მე არაფერი გამიკეთებია
-აბა როგორ გაჩნდა ის ფოტო, მხოლოდ შენ შემოხვედი იმ კლასში
-რა ჩემიბრალია, მე არაფერი გამიკეთებია ჩაგეკეტა კარი და არაფერი მოხდებოდა-ირონიით შეხედა
-როგორ ბედავ ჩემთან ასე საუბარს, ახლა დრამა არ დადგა გამიჩალიჩესოოო
-არვიცი მაგრამ ვიცი არაფერ შუაში ვარ და შენ არ გაქვს ასე საუბრის და მოქცევის უფლება
-უფლებებს შენ როდისაქეთ ადგენ? სწრაფად გარეცხე -კვლავ ირონიული ღიმილი-10 წუთში მოვალ,
-ააა ჯანდაბა იდიოტი ხეპრე-ამოიბუტბუტაა და პერენგი აიღო, თავი ვერ შეიკავაა და მისი სურნელი შეიგრძნო სახეზე აიფარა და ჟრუანტელმა დაუარა
-ჯანდაბაა ახვლედიანოო, ჯანდაბააა.პერანგი რომ გაურეცხა სახეზე ააფარა და გაბრაზებული უკანმოუხედავად წავიდა.

"13 ოქტომბერი, ლუის დაბადების დღე აქვს დღეს, როგორც ყოველთვის ახლა საჩუქარი დავუტოვე, დღეს დილით ძალიან ადრე ავდექი და მის სახლთან ეზოში 30 წითელი ბურთი დავამაგრე, და საათი ვაჩუქე, მთელი წელი ვაგროვებდი ჩემს ჯიბის ფულს ამისთვის, წერილიც დავუწერე, ოღონდ იმას საათთან ერთად სკოლაში დავუტოვებ, მინდა ვუყურო რა რეაქცია ექნება რომ დაინახავს.
***
ისევ მე ვარ, ლუკამ საჩუქარი ნახა, ამჯერად სერიოზულად დაინტერესდა რომელი ხართ მითხარითო, ძმაკაცი ანდრია ყველას საეჭვოდ უყურებდა, მაგრამ მე არავინ, ჩემზე ვერც ვერავინ იფიქრებდა რაიმეს, შეუძლებლად მიაჩნიათ, ოღონდ მიზეზი არვიცი, მოკლედ ახლა უნდა წავიდე,
ბევრი სამეცადინო მაქვს" - ბლოკნოტის ფურცელი გადაშალა და ნახატებს გადაუსვა ხელი, ბავშვობის სურნელი ადიოდა ამ ჩანაწერებს, შემთხვევით ჩანთაში აღმოჩენილი ბლოკნოტი ისევ ჩანთაში დააბრუნა და სკოლის შენობაში შევიდა.
13 ოქტომბერი იყო და ბოლო სამიწელი საჩუქარი აღარ უყუდია, არც იყიდდა ლუკა რომ აქ ყოფილიყო გაიზარდა და მიხვდა ის გოგო იყო და მისთ ის შეუფერებელი იყო ეს ყველაფერი.
საკლასო ოთახში აურზაური დახვდა ლუკას ულოცავდნენ და მოკლედ რამდენიმე სხვაკლასელიც იყო, მისი ძმაკაცი ანდრიაც მობრძანებულიყო, ყველას მიესალმა და თავისი კუთვნილი ადგილი დაიკავა, გაუკვირდა სოფია რომ გვერდით დახვდა
-ასე ადრიანად რამ მოგიყვანა?
-რავიცი გამეღვიზა და მოვედი, -რაღაცის თქმა უნდოდა კიდევ მაგრამ ზურგიდან მოესმაა ანდრიას ხმა რომელმაც მისი ყურადღება მიიპყრო.
-აუუ ლუკა გახსოვსს ვიღაც საჩუქრებს რომ გჩიქნიდა ხოლმეე ყოველწელს
-მახსოვსს, არაფერი ამიღია იმ საათის გარდა, ის მართლა კარგი იყო-ჩაიცინაა და თებეს სახე უნდა გენახა ლანძღავდა გულში, მთელ ჯიბისფულს იმ კრეტინს რომ წირავდა ტყუილად თურმე
-იქნებ ახლაც დაგიტოვეს
-არამგონი-ჩაიცინა დაა მერხის ქვეშ ისე უბრალოდ შეაცურა ხელი, დაკეცილი ფურცელი შეამჩნია,გაშალა და მერე გაბრაზებულმა გადახედა ცოტნეს
-რა ბავშვობაა ეს ახლა,
-რაა რაარი მანახე-ანდრიამ ააცალა ხელიდან -ხარხარი მორთო, ცოტნემაც ნახა ლამის აყირავდა სიცილით, ფურცელზე ლამაზად დახატული შუა თითი იყო, წარწერით
,,ბოლოა"
-ბიჭები ახარხარდნენ, სოფიამ კიდე თებეს ჩაუკრა თვალი, თვალებ გაფართოებულმა შეხედა და ანიშნა გარეთ გაყოლოდა,
-ნორმალური ხარ სოფია-დერეფანში გასულს ბუზღუნი დაუწყო
-რათქმაუნდა
-შენ დადე ხო ის ფურცელი?
-დიახ, მთელი ცხრა წელი ვერ არჩევდი შენ და მე ვაჩუქე ახლა რაც ეკუთვნის მაგ თავხედ აჟიტირებულ ბიჭს, ფუუ ეგ როგორმოგწონსს გადამრევ, გარეგნობა კიაქვს ისეთი რომ გამოადგება ადმაიანს გენეტიკურ მასალად მაგრამ ეს ტვინი, არ დაყვა, არ გაუმართლა.
-როგორ გიტრიალდება ენა, არიცოდე მაინც რომ ჭკვიანიცაა
-მხოლოდ თეორიულად, წიგნიერებას მხოლოდ გამოცდაზე იყენებს-გაიცინა-ისე რა მაგარი ნახატი მივუძღვენი გუშინ ვხატავდი ღამით
-მოცლილი ხარ.-
-უი მართლა იკამ ის გაარკვია ვინ გააგზავნა ის ფოტოები, ისუიც რა ტელეფონიდანაა გადაღებული-ჩაიცინაა
-მოიცა რაა? მართლა?
-ხო მართლა
-ვინაა?
-ვერ წარმოიდგენნ?
-ნუ აწვალებ ახლა თქვი
-ქალბატონი თიკუნა
-რაოოოო-გაოცება ვერ დამალა თებემ, ანუ ქალბატონმა თიკამ გადაწყვიტა ჩემზე წარმოდგენის მინუსებამდე დაყვანა ლუკას თვალში?
-დიახ?
-დავამტკიცებ?
-კი ფაილებს ტელეფონში გადმოგიგზავნი და თვალებზე მიაფინე ბატონს-ჩიცინა სოფიამ.
ზარის ხმაც გაისმა, კლასში რომ შევიდნენ თავიანთ ადგილებზე იყვნენ ყველა.

ოთხი გაკვეთილი ჩაუტარდათ,
ეზოში შეაჩერა ლუკა, მთელი გამბედაობა მოიკრიბა და ირაკლის მიერ მოწოდებული უტყუარი მასალები აჩვენა.
-აჰა დარწმუნდი არაფერ შუაში როარვარ, შენს თიკუნას მიხედე,ისე სულ ძალიან მეცოდები როგორ იფიქრე შენს დონემდე დავეცემოდი-ამოილაპარაკა და ირონიულად ჩაიცინა,
-როგორ მიბედავ-ხელზე დაქაჩა-გგონია ასე საუბრის უფლება გაქვსს,
-დიახ მაქვსს, იმიტომ რომ შენ ტყუილად დამდე ბრალი,მაშინ როცა სულ არაფერ შუაში ვიყავი, ტყუილად გადამეკიდე
-ცდები პატარაავ ტყუილად არაფერი ხდება, -
-გაუგებარი და უიმტერესო საუბარია, ყველაფერი გარკვეულია, უნდა წავიდე, თებემ რეპეტიტორისკენ გასწია, პირველი გაკვეთილი ჰქონდა ისტორიაში,
სამი იყო უკვე რომ მოეწყო და გაკვეთილიც დაიწყო, თინა ახალგაზრდა მაგრამ განათლებული გოგო იყო, რომელიც შესანიშნავად ფლობდა ისტორიას, ჯგუფში 6 იყვნენ, ერთი სკამი კი ცარიელი იყო, რატომღაც იგვიანებდნენ.
შუა გაკვეთილზე მოვიდა ლოდინის მიზეზიც და ოთახში შემოვიდა ლუკა, ჯერ არ გაუხედავ თებეს თავდახრილი რაღაცას იწერდა წიგნიდან,მაგრამ მერე ხმა გაიგო,
-ლუკაა სადახარრრ ამდენხანს
-კარგი რა თინა მას. ინგკისურიდან მოვრბივარრ, შენ მაინც ხარ ნათესავი
-ლუკაა დაჯექი და მეორედ არ განმეორდეს ვუცი მე შენი ინგლისური,
თებეს გვერდით დაჯდა ლუკა
-ოჰჰჰ ესეც აქ ყოფილა,არსად არ მომელის ამოსუნთქვა-თებემაც გაკვირვებულმა გადახედა
-შეგიძლია წახვიდე თუარ გსიამოვნებს აქ, -
თინას გახედა, იმდენად იყო ისტორიაში ჩაფლული აღარ უფიქრია ლუკაზე, ორ საათში დასრულდა გაკვეთილი და დაღლილი წამოვიდა, მხოლოდ ახლაა გაანალიზა ის რომ ისტორიაზეც ლუკასთან ერთად მოუწევდა ყოფნა.
გარეთ უკვე კოკისპირულად წვიმდა, ლუკამ გვერდით ჩაუარა.
-სახლისკენ მიდიხართ მისის უმწიკლოებავ
-რა შენისაქმეა, ისე კითხულობ თითქოს გაყვანას აპირებდე-შეუბღვირა და ჩანთა გაისწორა.
-ეგეც მართალია,სულ არ მაინტერესებს, დაე დალპი, -კმაყოფილი სახით დაჯდა მანქანაში და ადგილს მოსწყდა. გზა გადაკვეთა და სამარშუტო ტაქსს დაუწყო ლოდინი სხვა გამოსავალი არიყო, ცოტაც და გაიყინებოდა, უკვე ფეხით აპირებდა გასვლას მანქანა რომ გაჩერდა გვერდით,
-ეიი თებე
-გიოოო
-როგორ გაწუწულხარ მოდი დაჯექი მანქანაში გაგიყვანნ
-არა არაა 5 წუთში მოვა უკვე ტრანსპორტი.
-დაჯექი ასე როგორ იმგზავრებ, ძალიან ცივა და გაცივდები,
-არა გიო მადლობა არ შეწუხდე, ტყუილად დავასველებ სავარძელს მოვა მალე
-თებეაა ნუ ჯიუტობ.
ბოლოს იმდენი ქნა გიომ, თებე მანქანაში მაინც ჩასვა კორპუსთან მიიყვანა, მანამ არ დაძრულა სანამ არ დაინახა რომ კორპუსში შევიდა, მერე ფრთხილად დაძრა მანქანა და წავიდა.
........
-ააა ანუ ამბობ რომ გიომ მიგიყვანა-ლეპტოპის ეკრანიდან იყურებოდა სოფია და საწოლზე მოკალათებულ თებეს ესაუბრებოდა.
-კი მომიყვანა, მაგრამ მემგონი მაინც გავცივდი-დააცემინდა და მერე ისევ გახედა
-იმ კრეტინმა კიდევ ფეხით გამოგიშვა,
-ხო.
-ოხხ თებე...არადა გიო რაკარგი ბიჭიაა-ეშმაკურად გახედა.
-სოფიააა ნუ იყურები ეგრე, მაქსიმუმ მეგობრები ვიყოთ, არ მაინტერესენს გიო, კარგი ბიჭიაა, ძალაინ კარგიც, მაგრამ...
-მე მგონოა მოსწონხარ გიუშას
-ნუ ბოდავ შენ, შენ სულ ეგეთები გელანდება
-ეე რა მელანდება გახსოვს ის საბა რომიყო აწ უკვე სკოლა დამთავრებული, გეუბნებოდი იმ ბიჭს მოსწონხართქო, შენ კიდე არდამიჯერე, მერე გაირკვა სიმართლეს რომ ვამბობდი
-სოფია კარგი ნუღარ ბოდიაალიბ გეხვეწებიი, -ლალიც შემოვიდა ჩაით და თერმომეტრით ხელში-კარგი დუც მოვიდა დედაჩემი და წავედი ახლა
-კარგი მომიკითხე ლალი დეიდაა გაკოცეე..-ლეპტოპი გვერდით გადადო და აღელვებულ ლალის გახედა
-დედაა კარგი რა ასე რატომ ნერვიულობ ვინ არ გაციებულაა
-თებეეე რასამბობ, შენ რთულად იშორებ ამ გაციებას, და მდგომარეობა რთულდება ხოლმე, იქნებ წავიდეთ დე ექიმთან რა
-კარგი რა დედა, შენც ექიმი არ ხარ? თან არამაქვს სიცხე
-38 გაქვს თებე-შუბლზე მიაკრო ტუჩები და მერე აკოცა, -ეს ჩაი დალიე წამლებზე ჩავალ მე, თუ რამე დაგჭირდება მაშინვე დამირეკე
-კარგიი ხოოო დედაა..
-კაი კარებზეა ვიღაც მემგონი-ლალი გავიდააა, ცოტა შეაგვიანდა ამიტომ თებემ გასძახა
-დედიიააააა ვინააააა ? -გატრუნულმა გახედა მაგრამ არაფერი, ფეხის ხმა გაიგო და მალევე ოტახში მიშო გაჩნდა
-მიშიკოო-გახარებული ბანცალით წამოდგა და მოეხვიაა მიშოს
-რატომ დგები თებე, ასე არშეიძლებააა მოვიდოდი
-დედასავით ნუ იწყებ უბრალოდ გავცივდი
-ვიცი უბრალო გაციებები მე შენი, შუბლზე აკოცა და მერე დააწვინა, გვეერდით მიუწვა და თმაზე მოეფერა.
-ჩემი მოუსვენარი.
ორი დღეღე გააცდინა სკოლა,შემდეგ მომჯობინდა და ისევ განაახლა სწავლა.
სოფიასთან ერთად დერეფანს საუბრით მიუყვებოდა.
-იდიოტი, თავხედიიი-გაბრაზებულმა ჩაიფრუტუნაა და კლასის კარმდე მიაღწია
-ალილუიაა მაგას ვამბობ და გიჩიჩინებ სულ, ეგ რატო გიყვარს საერთოდ ვერ ვხვდები.
-სიყვარულს რატო კითხვაზე პასუხის გაცემა არ შეუძლიაა სოფია, არც მე ვიცი, არც მეცოდინება, უბრალოდ ის ვიცი რომ ჩემი ადამიანია, ნახევარი რომელიც ვერასდროს იქნება ჩემს საკუთრებაში.
-არვიციიი არვიციიი თებეე, უკვე ეს აკვიატებაც აღარააა, ჯერ 17ის ხარ მაგრამ მაშინებ, ასე თუ გააგრძელეე, ამ ფიქრებით თუ იარსება, სამუდამოდ მარტო იქნები.
-არც მინდაა სხვა, ჩემი უკონტროოლო სიყვარული მაქვს,ცალმხრივი, თავის გაუბედურებას არ ვაპირებ, სულ თავისუფალი ვიქნები.
-უკვე გაუბედურებული გაქვს თავი, ამ ასაკში ასეთი ფიქრებით რომ ხარ და საერთოდ ის კრეტინი რომ შეგიყვარდა-გახედაა და ღრმად ამოისუნთქა,
-ახლა სულ არ მცალია იმ კრეტინისთვის, მთვარია ის დავუმტკიცო რომ მე არაფერი აღარაფერი მადარდებს,აბიტურიენტობის და მომავალი პროფესიიის დაუფლების გარდა-
ზარიც მალევე დაირეკა და დაიწყო ისტორიის გაკვეთილი, ბატონი ლუკაც შემოვიდა კლასში, ცოტნე ესაუბრებოდა რაღაცაზე და სიცილით პასუხობდა, არ შეუხედავს არავისთვის ისე დაჯდა მერხზე, გაკვეთილმა მშვიდად ჩაიარა, სპორტის გაკვეთილზე კლასის ნახევარი წავიდა, რადგან ბოლო გაკვეთილი იყო,
დარბაზში გავიდნენ და გადაწყდა კალათბურთის თამაში,სოფია ხო არ გამოტოვებდა ამ ყველაფერს სასაცილოდ გაჯგიმული გაჰყვა
ცოტნეს, ხუთი ოთხზე იყვნენ, ზოგი ტრიბუნებიდან გულშემატკივრობდნენ, თებეც დაჯდა და მოკისკისე სოფიას სიცილით უყურებდა, მომცინარმა, სოფიიამ გიოსთან და ცოტნესთან ერთად მისკენ დაიწყო სვლა
-რახდებაა ჯორდანის ჩინურო ვარიანტებო?
-თებეეეეკოკოო, ერთი ადამიანი გვაკლიაა კალათბურთში-ამოთქვა გიომ
-მერე
-ითამაშე ჩვენთანერთად რა-თვალების ფახურით ახედა სოფიამ,
-თქვენ სულ გაგიჟდით ხო?
-რატო წამო რა ხო თამაშობენ გოგოებიც
-მე არმინდა ცოტნიკო თქვენ ითამაშეთ,
-შენც გვინდა რომ ითამაშო
-გთხოვვ რა თუ გიყვარვართ-ხმა დაინაზა ცოტნემ და სიცილით ახედა,იმდენი უჩიჩინეს ბოლოს თავი მოებეზრესნ
-კარგით ხო კარგიიით ვითამაშოთ, -გაიცინაა --ფეხზე წამოდგა კედები შეიკრა და თმა მაღლა აიწია..
-აი მესმის, აი ყოჩაღ, მალადეც, ესაა შემარფებაა.-გაუცინა გიორგიმ.
ლუკა შეამჩნია იქ მოთამაშეებში მაგრამ არაფერი რეაქცია არ ჰქონია, ვაჟბატონი თიკუნას ესაუბრებოდა რაღაცაზე ეტყობოდა გაბრაზებული რომ იყო.
-მოკლეედდ მე თებე, სოფია და ბატონი დემეტრე ვიქნებით ერთად, ბატონი ლუკა თუ მოწყდა იმ გრძელფეხებას, ანანო გიო და ქრისტი ერთად იქნებიან-ამოთქვაა ცოტნემ, და ლუკას დაუძახა,
ლუკა რომ მივიდა თამაში დაიწყეს, თამაში მალევე გახურდა,ირონიული მზერით შეხედა ლუკამ თებეს რომელსაც ბურთი ეჭირა ხელში, წამებში მოახერხა წართმევა,ბევრი ასეთი მომენტი იყო, მაგრამ თებეც ახერხებდა ხოლმე მოტყუებას და ყურებამდე გაცინებული სახე უნდა გენახათ მისი, საბოლოოდ სასწაული თამაში იყო ძალიან ერთობოდნენ, ნუ ლუკა თებეს ენაგლებოდა და ცოტა უხეშობდა კიდეც,
ორი წუთი რჩებოდა თებე გადაეღობა ლუკას, და გააფუჭა პასი რის შემდეგაც ცოტნეს გუნდმა ყიჟინით მოიგო, ირონიულად ჩაიცინა თებემ და გაოფლილ ლუკას შეხედა,
-ეგეც შენ ბევრს რომ ტრბახობდი, ბოლოს სამართალი იმარჯვებს და კიდევ საუკეატესო,
-როგორ იყურები,გგონია უბრალოდ ხელების არასწორ ადგილზე შემთხვევით მოთავსება, კალათბურთელად გაქცევს?-გაიცინაა და ბურთი კალათში ჩააგდო-
-ძალიან შემცდარხარ, ეგ შენ არ გაქვს მიზანი, თან არც კალათბურთელობას ვაპირებ ასე რომმ....
-ანუ მიზანი არ მაქვს?-ჩაიცინა და ისე გახედა თებეას.
-მეჩქარება-ზურგი აქცია თებემ და კმაყოფილი წამოვიდა მოედნიდან მაგრამ უცებ ზურგი დაუმძიმდა საშინელი ტკივილი იგრძნო წონასწორობა ვეღარ შეიკავა და გულაღმა დაეცა.
-აჰჰ შეცდი მშვენიერი მიზანი მქონიაა-კმაყოფილმა ჩაიცინა და გაიარა, თებეს დანახვაზე კი ცოტნე გიო და სოფიაა მისკენ დაფეთებულები გაიქცნენ, ცოტნე ლუკას მიადგა
-შენ შ.გ ხოარგაქ? რასაკეთებბ
-შემთხვევით მოხდა
-ლუკაა
-ნუ უწევ ხმს,არაფერი მოსვლია თქვენს უფრთო აგელოზს, -დარბაზი გაბრაზებულმა დატოვა და გავიდა.
-კარგად ხარ თებე?
-კი კიი,
-ახლა ვაჩვენებ იმას როგორუნდაააააა ბურთის სროლა-თვალებიდან ნაპერწკლებს ისროდა სოფია და უკვე მიდიოდა მაგრამ თებემ სტაცა ხელი
-გაჩერდი სოფია
-უნდა შერჩესს?
-არაფერიააა გაჩერდიი,
-ხომ მართლა კარგად ხარ?
-გიო უბრალოდ დავეციი, არაფერია მართლა, ძალით გაიღიმა მერე სოფიას ხელი მოჰკიდა და საპირფარეშოსკენ წავიდნენ, და თებეს თვალებზე ცრემლებმაც გადალახეს ბარიერი.
-ნუ ტირი კარგი , -მაგრად მოეხვია სოფიაა, თმა გადაუწია
-დაინახე? როგორ მექცევაა ხომ შეიძლება ადამიანურად მაინც მოიქცეს ხომ შშეიძლება..
-ზუგი მანახე აიწიე ეგ ჯემპრი
-არა, არაფერია არ მტკივა უბრალოდდ...
-თებეე დაგიმატე ახლაა იცოდე, -ზედა ბუზღუნით ააწევინა, არ იმჩნევდა მაგრამ შეუძლებელი იყო არ ტკენოდა, კალათბურთის ბურთი ეტყო რგოლად, სისხლჩაქცევები ჰქონდა, ხელის გულებიც გაკაწრული
-არ გტკივა ხო? არადა ვიცი გეწვისს, სალფეთქი დაასველა და ფრთხილად მოუსვაა.-თვალები ერთმანეთზე დააჭირა და ისევ ცრემლები წასკდა
-ეს არ მტკივა გამივლის,ცოტა ჩემი ბრალიცაა, მე დავიწყე
-რაცარუნდა ყოფილიყოოო კინაღამ ტვიის შერყევა მიიღე,იდიოტიაა.ასე შეიძლებაა ველური.
-ეს გამივლის, მაგრამ გული სოფ...
-ტვინს ძალას დაატან და ამოშლი იმ იდიოტს, ან შემომაკვდება.-მოწესრიგა მერე კი უბრალოდ გამოვიდნენ და კლასისკენ აიღეს გეზი, ჩანთებზე თუმცა არ დასჭირდათ კლასში ასვლა,
გარეთ ცოტნე ელოდებოდა შეწუხებული სახით, ხელში ჩანთები ეჭირა და უცდიდა როდის გამოვიდოდნენ.
-თებბ მართლა კარგად ხარ?
-კარგი რა ცოტნეე, ხომ ვთქვი რომ კარგად ვარ, რატომ ნერვიულობ შენ ასე, არაფერია მიჩვეული ვარ
-მე გიხდი ბოდიშშს იმ ხისთავიანის მაგივრად
-შენ რატო უნდა მოიხადო ბოდიში ვერ ვხვდები, დაივიწყე არაფერიაა, ჩანთა მომე ახლა
-არა, წამოდი მე გაგიყვანთ სახლში
-კარგი ახლაა ცოტნე
-წამოდი წამოდი, ნუღარ დაიწყებ ჯიუტობას, გაიცინა და გოგოებს კაველარი გამოსდო.
-რა დებილი ვინმე ხარ შენ ხო არიცი რააა
-ნუ სისინებ შენ სოფიკო
-თქვენ ისევ ჩხუბობთ,
-არც დასრულდება ჩვენი ჩხუბი არასდროს,
-ხო ასე გამოხატავს სიყვარულს
-თავხედი იდიოტი, მაგრამ მაინც საყვარელი ნათლიის შვილი ლოყაზე აკოცა და სიცილით გავიდნენ ცოტნეს მანქანამდე.
***
ნაშუადღევს ისტორიიის მასწავლებელთან წავიდა, ლუკას სადარბაზოში გადაეყარა,თუმცა თვალი აარიდა და ისე აუარა გვერდი, მთელი გაკვეთილი არც გაუხედავს მისკენ მაქსიმალურად იყო საგაკვეთილო პროცესში ჩართული,ორი სააათის შემდეგ დაქანცული გამოვიდა,უკვე ბნელოდა, მთვარიანი ღამე იყო და შემოდგომისთვის დამახასიათებელი სასიამოვნო სიცივე, ჟაკეტი შეიკრაა, ყურსასმენები მოირგო და ლამპიონების შუქზე გაუყვა გზას, ფიქრებში გადაეშვა და ქუჩა ჰქონდა გადასაკვეთი, ქვეითებისთვის მწვანე იყო ანთილი, ამიტომ პირდაპირ გადავიდა,არ გაუხედავს გვერდით, მაშინ გამოფხიზლდაა მანქანის ხმა და მკვეთრი შუქი რომ შეამჩნიაა, შიშმა დაუარა, ფეხებში ძლიერი ტკივილი იგრძნო და დაბლა მოწყვეტით დავარდა, გონება არ დაუკარგავს თუმცა საშინელ ტკივიკს გრძნობდა, დაცემისგან მუხლები და ხელისგულები ჰქონდა გადატყავებული, მანქანიდან ორი ახალგაზრდა გადმოვიდა,
-მოკვდააა ამის დედაააცც, ერთ-ერთმა ფეხიი მიარტყა, -თებემ ამოიყვირა და ფრთხილად წამოდგა, შავებში ჩაცმული სათვალიანი იდგა მის წინ საშინელი ალკოჰოლის და სიგარეტის სურნელით გაჟღენთილი იყო, მეორე კი თვალებჩასისხლიანებული იყურებოდა,
-ცოცხალიაა ტოო, მაგარი ყოფილხარრ, რომ გაუძელი-იმის მაგივრად რომ დახმარებოდნენ სიცილი დაიწყესს, თვალებიდან ცრემლები სდიოდა თებეს, მოსალოდნელი საფრთხეც შეიგრძნო და უკვე ფიქრებში გარბოდა კიდეც მაგრამ რეალურად ფეხი აკავებდა და ხელი რომელიც ძალიან ტკიოდა, ლამის ჭკუიდან გადადიოდა, წასვლას აპირებდაა მიხვდა რა მდგომარეობაშიც იყვნენ ისინი და რაიმე რომ ეთქვა უეჭველად უარესი იქნებოდა
-მოიცაა მოიცააა, თმაში წაავლოოო ხელი ერთ-ერთმაა-საით პატარავვ, ბოდიში არუნდა მოგვიხადო რომ ჩაგვივარდი ბორბლებში?თანნ იცი როგორ გვეჩქარებოდაა შეგვაყოვნეე,
-ან მადლობა რომ არ გაგსრისა ამ ს.რმა -საზარლად გაიცინა მეორემმ,
-აბა ახლა ბარემ ფული მოგვეციიი ლამაზო, და მერე შეგიძლია წახვიდე, კეთილები ვართ და გაგიშვებთ.ჯარიმა გადაიხადე
-მე არმაქვს ფული, გთხოვთ გამიშვით,
-არაა არ გვაწყობს, დავფიქრდი და რომ გვიჩივლოო ორმაგი დანაშაული იქნებაა.
-არა გპირდებით არაფერს მოვყვები, ვიტყვი რომ კიბეზე დავგორდი, გამიშვით გთხოვთ გამიშვით,-ნელნელა უფრო მჭიდროდ ხვევდა ხელებს ბიჭი, და იცინოდაა, უკვე ყვირილში გადადიოდა თებეს ხმა თავის დახსნას ცდილობდაააა, ფარტხალებდა
-არააა პატარავ, ან უნდა მოკვდე...
-ან ისე უნდა ვქნათ ისე უნდა გიხმაროთ, მეტყველების უნარი წაგერთვას,
-...გთხოვთ-მოსმენილით თავზარდაცემულმაა ამოიხავლააა
-
-ლამაზი გოგო ხარ, -თმაზე დაუსვა ხელი და ეშმაკურად ჩაიცინა, უეცრად ფეხებშორის ამოსცხო თებემ, გაიაცა მაგრამ სად გაიქცოდაა დალეწილიუ
-მიშველეეთ, დამეხმარეთ- ყვირილი დაიწყო მაგრამ ერთ-ერთმა ხელი სტაცაა, ერთი მოძრაობიტ ისედაც დამტვრეული თებე წააქცია და ბინძური ხელები პირზე ააფარაა
-პირი აუკარი აასე გაიგებენნ-გაიცინაა ერთ-ერთმა-ამ კახპას შეხედე, შთამომავლობა გადამიშენა მემგონიი-
-არაა არაააა გთხოვთ-უკვე ტიროდა და ხელებს უქნევდა, შიშმა აიტანა ცახცახება, უეცრად გაიგონა ვიღაც რპგორ უძახდა,ჯერ ეგონა ელანდებოდა მაგრამ მერეე ნაცნობის სხეული დაინახა
-თებეააა, -გვერდით ქუჩაზე ლუკამ თებეს სახე ამოიცნო და მაშინვე მისკენ გაიქცა...
მისკენ გაიწია ერთმა მეორე ისევ თებეს იჭერდა, მუშტებს იქნევდაა ის ერთი და რამდენიმე მოხვდა ლუკასაც, მეორეც მისკენ წავიდა, ორივე უტევდნენ, თებე წამოიწიაა, გააცნობიერა რომ ლუკას საქმეც ცუდად იყო, ძალა მოიგრიბა და იქვე დაგდებული ხის საკმაოდ სქელი ფიცარი აიღო და ერთს ზურში ჩაარტყა, ტკივილისგან იქვე ჩაიკეცა, ლუკამ მეორეს მიხედა. და უკვე კარგად ნაცემები იყვნენ ასფალტზე გაფენილები, პოლიციაში დარეკა თან თებეს მიუახლოვდა.
-კარგად ხარ? შემომხედეე? გონება არ დაკარგო, თავი დაარტყიი,გცემეს თებეაააა-სახიდან თნები გადაუწია და თან ესაუბრებოდაა, შეშინებული იყო თვითონაც ასეთ მდგომარეობაში რომ დაინახა თებე,
-არ ვითშები,კარგად ვარრ -ამოიბურტყუნა და ფეხზე დადგომას შეეცადა, ძლივს იდგა ფეხზე, ხელიც გაუსაძლისად ტკიოდა, ლუკას რომ არ შეეველებინა ხელი წაიქცეოდა. ტკივილისგან და შიშისგან სახე ისედაც შეშლილივით ჰქონდა
-ტელეფონი მონახა მაგრამ დაცემისგან გაფუჭებული იყო- უცებ აიტაცა ლუკამ ხელში ქალბატონი და თავისი მანქანისკენ წაიყვანა
-რასაკეთებ
-სანამ უაზრობას დააბრეხვებ და ნერვებს უფრო მომიშლი საავადმყოფოში წაგიყვან, თორემ შეიძლება მერე გადავიფიქრო...
-შე....
-ჩუმათ თორემ ხელს გაგიშვებ და მერე სამუდამოდ დავისვენებთ, შენც და მეც-სიახლოვით მოუსვენრობა იგრძნო თებემ, მიუხედავად მისი მდგომარეობისა გულმა გამალებით დაიწყო ძგერა, მის ხელებს გრძნობდა როგორ ეხებოდა სხეულზე, მის სურნელს გრძნობდა და ბრუვდებოდა.
საავადმყოფოში მიყვანისთანავე პალატაში გადაიყვანეს, ხელი მოტეხილი აღმოჩნდა, ჭრილობებს უმუშავებდნენ, დერეფანში იყო ლუკაა, ტელეფონზე საუბრობდა მიშო რომ მოვიდაა გიჟს ჰგავდაა, მაშინვე ლუკას მივარდა
-სადააააა თებეე,
-ჭრილებებსს უმუშავებენ, შეყვანილი ჰყავთ.
-რა მოხდა, ან შენ იქ როგორ აღმოჩნდი?
-როგორც თვითონ მომიყვა, ვიღაც ორი არამზადა დაესხა თავს, მანქანით დაეჯახნენ, მანქანის ნომრით გავარკვიე რომ ის მანქანა მოპარულია, როგორც ჩანს მიმალვას ცდილიბდნენ და წითელზე გაიიარეს, მერე თებეს შეეჩეხენ, მე სახლში ვბრუნდებოდი და დავინახეეეე
-ნაბუჭვრები, ჯანდაბაააა-გაბრაზებულმა ამოილაპარაკაა,-მადლობაა შენი აქ ყოფნა საჭირო აღარააა შეგიძლია წახვიდე.
-მადლობა საჭირო არაა.ყველა ასე მოიქცეოდა, აი წასვლით მე გადავწყვეტ როდის წავალ
-ლუკააააა-გაბრაზებული წვდა პერანგში და მოქაჩაა
-რაააა, დამარტყავ? -ჩაიცინა-ჩემს დასჯას გირჩევნია იმათ გაუსწორდი, ვინც შენი დეიდაშვილი ასეთ მდგომარეობაში ჩააგდო,ეს უფრო მნიშვნელოვანიაა ჩემიაზრით-ხელი გააშვებინა პერანგი გაისწორა და გვერდი აუარა...
ექიმს გაესაუბრა ლუკა, გაიგო რომ ქალბატონი უკვე კარგად გრძნობდა თავს, პალატის ფანჯრიდან შეხედა მძინარ გოგონას და წავიდა, აღარაფერი უთქვამს მიშოსთვის რომელიც გაცეცხლებული საურობდა ტელეფონზე.
ერთი კვირა სკოლაში არ წასულა თებე, ცუდად გრნობდა თავს, მომხდარს ვერაფრით ივიწყებდა,ლევანი და ლალი თავზე დატრიალებდნენ.
-მამაააა კარგად ვარ შენ მაინც ნუ აცდენ სამსახურს
-თებე ნუ წუწუნებ, თუ შეიძლებაა, წამალი დალიე და დაისვენე -შუბლზე აკოცა და ოთახიდან გავიდა
-აღარ შემიძლიაა ამდენიი დასვენებაა, მე ვიპოვნი იმ ნაძირლებს და გავუტეხავ იმ თავებს ასეთ დღეში რომ ჩამაგდეს.-ამოიფრუტუნაა
კარის ხმა რომ გაიგოო არც შეუხედავსსსს ისე დაიწყო საუბარი
-დედაა დავლიეე წამლები, კარგად ვარ -
-დედიკო გენაცვალოს შენნ რა კარგი გოგო ხარ-სიცილით შეაბიჯა სოფიამ ბუშტებით ხელში უკან ცოტნე გიო და ფილფანი მიყვნენ,
-ეიიიიიი-დაიყვირა და გახარებული წამოიწიაა, ბავშვები აქეთ იქიდან მივიდნენ, ბოლოს ფილფანი მივიდა და მოკრძალებულად გადაკოცნა
-მალე გამოჯამრთელდი თებე-საყვარლად გაუცინა
-მადლობა გიო მადლობა..
კარგა ხანს ისაუბრეს მერე კი ბიჭები წავიდნენ სოფია გვერდით მიუწვა და ჩვეული საუბრები დაიწყეს, დაიწყებდნენ უფრო სწორედ მიშო რომ არ შემოსულიყოო.
-ეეეეეე დეიდაშვილი გაცვალე დაქალში გოგოო-სიცილით შევიდა და შუბლზე აკოცა,
-მიშიკოოო, რა კარგია რომ მოხვედიი
-ეეეეე დაქალი გაცვალე დეიდაშვილში-სასაცილოდ გადახედა სოფიამ,
-გააჩუმეთ ეს ვინმემ და ჩაიწიეთ ცოტა მეც შემოგიერთდებით რააა
-მე წავალ
-თებე უთხარი დაეგდოს შოკოლადები მოვიტანე, ორივეს რომ გიყვართ ისეთი, ვიცოდი აქ რომ იქნებოდაააა -ვითომ არაფერი ისე ამოილაპარაკა და გვერდით იგივე ფორმაში დაუწვა, უკმაყოფილოდ გადახედა სოფიამ, აი თებეე კი ეშმაკურად იღიმოდა ამ ორის ომზე, უფროსწორედ სოფიას ჭირვეულობაზე აბა მიშო კი გიჟდებოდა ამ აუტანელ არსებაზე დაა.. როგორც თებე იტყოდა
-ძალიან კარგი ასე ჯობია რომ არ ჩხუბობთ, შუაში იწვაა, -ჯობდა ჩემს გარეშე იწვეთ მაგრამ დასაწყისისთვის არაუშავს.
-რაოო ხუმრობები ვისწავლეთოო თებეკოოოო, გადმოგედოო შენი უხამბრო დეიდაშვილის სისულელეები-სოფიამ დაბღვერილმა და აწითლებულმა გახედა,
-თებე გააჩუმე, თორემ მარტოც მოუწევს და მერე...
-ფუუ რა ტუტუცია, სულ რომ უკანასკნელი მამაკაცი იყო, შენთან არაფრის დიდებით არ ვიქნები-სოფიამ ბალიში ჩაარტყაა და წამოხტა,
-მოდი რა სოფიი გტხოვ რაააა,
-არა წავიდეს ეს
-აღარაფერს იტყვის ოღონდ არ წახვიდე-დაბღვერილი მიუწვა ისევ თებეს,ლალი შემოვიდა და სამივე რომ ასე დაინახა გაეღიმაა.. რაღაცეებს უყებოდა მიშო და გოგოები იცინოდნენ საბოლოოდ,
-ვაა ლალიკი დეიდა მოსულააოო
-მიშო რა კარგია რომ მოხვედი, ძლივს გაამხიარულეეთ თებე
-რაქნაშ პატალაა ჯერ და უხარია ჩემი მოსვლაა-ლოყაზე უჩქმიტაა
-აუუ მიშოოოო
-ხომ არაფერი გინდათ ბავშებო?
-არა არა დეე, გვაქვს ყველაფერი,
-კარგი მე გავალ მაშინ ოთახში ვიქმები-კარი გაიხურა .
-აასე ხო არ ვიქნებით ფილმს ვუყუროთ რამეს რააა
-მაგალითად?
-რამე საშინელებათა ფილმს-თებე ჩაერია საუბარში
-კარგი რაა ხოიცი გეშინიათ ორივეს,
-ჰმმ.ვის ეშინია ბიჭო ვისზე საუბრობ საერთოდ ჰააა..
-არ გეშინიათ?
-არაა ჩართე მიდი აქეთ შეგეშინდება შენ ვიცი-სოფიამ თქვა და შოკოლადი მოკბიჩა.

ფილმი მოძებნეს ორი საათი იყო სრული კომედია მიშოსთვის, რომელიც გოგოების რეაქციებზე სიცილით სკდებოდა, თვითონ რათქმაუნდა არ შეშინებია მაგრამ აი თებესი და სოფიასი რა მოგახსენოთ, ოდნავ ხმაზე აქეთ-იქით აცეცებდნენ თვალებს. უკვე ღამის თორმეტი იყოო...
-ააუ კაი იყო მაგრამ ახლა უნდა წავიდე მეე-მიშო წამოდგა
-კი კი არაჩვეულებრივი,-თებემ ამოიდუდუნა და შეშინებულ სოფიას გახედა ისეთი სახით იჯდა სიცილი ვერ შეიკავა
-ვაიმე ვაიმეე მეორე ხელი არ მოგტეხო შენ რა გაცინებს ნეტა-ამოიდუდუნა და საბანი მოიშორა.
-ღამემშვიდობის, ქალბატონო სოფია წამობრძანდით გაგიყვანთ.
-არა იყოს ტაქსით გავალ
-სოფიაა ვიცი გული უნდა გაგისკდეს, წაყევი ახლა მიშიკოსს რაიყოოოოო...-ჩაიცინა და საპასუხოდ თვალების ბრიალი მიიღო.
ბოლოს მაინც მიშოს გაჰყვა გაჯიუტებული სოფია, თებე კარგ ხასიათზე იყო, წიგნი აიღო და კითხვა გადაწყვიტა.
*******
-რამე გაარკვიე თებეს ამბავზე-მანქანაში იჯდნენ სოფიამ სიჩუმე დაარღვია და მიშოს გახედა.
-კიი 10 წელი მიუსაჯეს, სხვა საქმეებიც ჰქონდათ ჩადენილი
-გუშინ ლუკასთან ერთად დაგინახე, თქვენ პპლიციას არ ენდობით ხომ ასეა? უნდა გაეხვეთ შარში ხო? -გაბრაზებულმა ამოთქვა
-მოიცა შენ საიდან დაგვინახე
-ისე შემთხვევით მივდიოდი ქუჩაში.მიპასუხე ახლაა
-ხო იმ ლუკასს ვიღაც ნაცნობები ჰყავს და ვარკვევთ ერთად, ვინ არიან.
-ფრთხილად იყავი მიშო-გულწრფელად გახედა სოფიამ
-შენ მომეჩვენა თუ ჩემზე დარდობ
-მოგეჩვენაა-თავი გააქნია-ისეე შენ და ლუკააა რაღაც ბოლო დროს ხშირად ხვდებით და...
-არავიტარი დაა სოფია, ნერვებს ნუ ამიშლი ახლა,
-უიმე ჯმუხიიი... -უკმაყოფილოდ გადააქნია თავი
-თებესთან არ დაგცდეს არაფერი იცოდე
-თებეს ამ თემაზე საუბარი არ უნდა ცუდად ხდება, ასე რომ არაფრის თქმას და დამატებით სანერვიულოს გაჩენას არ ვაპირებ მისთვის.
-ჭკვიანი ხარ-სოფიას სადარბაზოსთან მივიდნენ, მთელს კორპუსსში სინათლე არიყო და ელექტრო გადამცემ ხაზებს აკეთებდნენ გარეთ, სოფია აიწურა იმ ფილმის მერეე მარტო როგორ უნდა ასულიყო , მიშოს გადახედა,
-ნუ მიყურებ ეგრე, მარტო გაშვებას არც ვაპირებდი-ცხვირზე დაკრა თითი და გარეთ გადავიდა, სიცილით აედევდა სოფია, მეცხრეზე ავიდა გასაღები მოძებნა, კარი გააღო
-მადლობა რომ მომიყვანე
-არაფრის-ჩუმად დადგა მის წინ მერე ნელა მოეხვია თვალები მაგრადდ დააჭირა სოფიამ ერთმანეთზე
-ღამემშვიდობის
-კარგად იყავი, -კიბეებზე დაეშვაა, სოფია კი ნელა შევიდა ოთახში,სახლში რომ არ გაეღვიძებინა ვინმე და დაიძინა.
^^^^^
წიგნი დახურა და სინათლე გამორთო, ლუკაზე გაიტაცა ფიქრებმა, ის საზიზღარი მომენტი ახსენდებოდა იმაზეც დაფიქრდა ლუკა რომ არ მოსულიყო რა მოხდებოდა, უსიამოვნოდ შეირხაა, იმ დღის მერე ერთხელ არ მოუკითხია ლუკას, თუმცა არ ელოდა მოკითხვას იმას ნაღვლობდა რომ იმ დღეს მადლობის თქმა ვერ მოასწრო.
ამ ფიქრებში შეტყობინება მოუვიდა, სოფია ეგონა, მაგრამ უცხო ნომრიდან იყო, გული აუჩქარდა.
,,როგორ ხარ?"
,,რომელი ხარ?"
,,ჰმ..ასე მიხდი მადლიბას გადარჩენისთვის, ვერც კი მცნობ"
,,ლუკაა"-სიამოვნებისგან ჩაეცინაა დაა აჟიტურებული ეკრანს უყურებდა, მან მიწერაა ლუკამმმ მიწერააა,
,,ხო ხო ლუკა
როგორ ხართქო"
,,მადლობა კარგად, შენ"
,,მე მშვენივრად"
"იმ დღეს მადლობა ვერ გადაგიხადე, დიდი მახლობა დახმარებისთვის ლუკა )"
"მოქალაქეობრივი ვალი შევასრულე ქალბატონო თებეა, ყველა ასე მოიქცეოდა"
,,მადლობა მაინც, და ახლაც რომ დაინტერესდი ჩემი მდგომარეობით მაზედაც მადლობა"
,,აქაც უკვე თვს მაბეზრებ"
......
,,საერთოდ შენ მხოლოდ ჩემგან უნდა იღებდე დაზიანებებს, თუ სიკვდილი გიწერია მე უნდა მოგკლა უაზრო საუბრებისთვის და გველივით სისინისთვის, სხვა არ უნდა შეგეხოს თებუს"
გაღიმებულმა წაიკითხა, გუკი გამალებით უცემდა
,,თავხედი იდიოტი ადამიანი ხარ, ისე ის კალათბურთის ბურთი არ დამვიწყებია"
,,მადლიბა, ძილინებისა თავქარიანო"
,,ბურთი"
,,მე გამოვისყიდე ის დანაშაული და სანამ ახალი ჩამიდენია წადი დაიძინე"
-გაღიმებულმა გადადო ტელეფონი და მალევე გადაეშვა მორფეოსის სამყაროში...

"დღეს ჩემი ლუკაა ვნახე, ოღონდ ისეთი ჯერ რომ არასდროს არ მინახია, მისი თვალები ჩამქრალი, მთლიანად ცარიელი იყო ისეთი რომ შევხედე შემეშინა, ტკიოდა და თვალებამღვრეული უყურებოდა, დღეს ლუკას დაერქვა ობოლი, გიორგი ბიძია დაიღუპა,მისი სადგომის წინ იჯდა დაა ცრემლები სდიოდა, მინდოდა მაგრად მოვხვეოდიი, მისი ტკივილი შემემსუბუქებინა გული დამეწვა, ისეთი იყოო, განადგურებული ადამიანის ფიტულს ჰგავდა..."- გაახსენდა ის დღეე და კვლავ თვალწინ დაუდგაა ლუკა, იმ დღის მერე აირია ლუკას ცხოვრება და ამის შემდეგ ის ლუკა გაჩნდა როგორიც დღეს იყო, უხეში და ცივი, სიგიჟემდე უყვარდა მამამისი, ვერაფრით ეგუებოდა მის დაკარგვას, საბრალო დედას რომ უყურებდა უფრო ტკიოდა ძლაიან უყვარდათ ერთმანეთი ნანუკას და გიორგის, და ამიტ ყოველთვის ამაყობდა ლუკა, იმ დღეს განადგურა..დღიურის ფჯრცელი შემდეგ გვერდზე გადაშალა.
"10 დღეა ლუკა სკოლაში არ ყოფილა და დღეს მოვიდა, ნანუკა დეიდასთან ერთად, დასუსტებული და მთლიანად განადგურებულია, რომ ვუყურებ მეც ცუდად ვხდები ნეტავ შემეძლოს მისი ტკივილი შევამსუბუქო როგორმე, მეც ვნადგურდები დღეს გავიგე რომ ლუკა ამერიკაში გადაყავს დედამისს, შეეშინდა,ვარაუდობენ რომ.გიორგი ბიძია მოკლეს, ამიტომ.გადაწყვიტა საზღვარგარეთ წაეყვანა ჩემი ლუკა, არვიცი როგორ უნდა შევეგუო, იმ მცირედსა ყურადარებასაც დავკარგავ რასაც მისგან ვიღებდი, არვიცი.
მართლა არვიცი..."
-თებეეეე შვილოო უკვე ხრის ნახევარია წავედით,
-ახლავე ჩამოვალ დედა ახლავე, - დღიური უჯრაში დააბრუნა ქურთუკი მოიცვა, ჩანთა აიღო და კიბეეს დაუყვა.
10 დღეა სკოლაში არ ყოფილა, სამეცადინოს იგებდა სოფიასგან და არაფერში ჩამორჩენილა. ლუკას ელოდა რომ ნახავდა თუმცა სკოლაში არ აღმოჩნდა.მაინც კარგად იყო მეგობრებთან შეხვედრამ და სწავლამ ცოტათი გადაატანინა ყურადღება.დღემ მშვიდად ჩაიარაა, ნაშუადღევს ისტორიის მასწავლებელთან წავიდა, იმ ინციდენტის შემდეგ პირველად, მიშოს მიჰყავდა, მასწავლებლის გამოცვლაზე არც უფიქრია ის უბანი სრულიად უსაფრთხო იყო, უბრლოდ მსგავსი რამ ყველგან შეიძლებოდა მომხდარიყო, მსგავსი ნაძირლების გამო,თანაც თინას ძალიან მიეჩვია,
-პატარაავ რომ დამთავრდება გაკვეთილი დამირეკე.
-მამამ მე გამოგივლიო მიშ
-თუ არ გამოგიაროსს შემეხმიანე
-კარგი, ნახვამდისს-ლოყაზე აკოცა და სადარბაზოში შევიდა, ვერც კი იფიქრებდა ლუკა რომ გაუღებდა, კარს საერთოდ ისიც ეგონა არც იქ იქნბოდა, თუმცა სწორედ მან გაუღო კარი
-ოჰ ქალბატონი თებეაა რა დიდი პატივია...
-გამარჯობა ლუკაა,- ფრთხილად გადაკოცნაა
-შემოდი ცივა გარეთ, -ტუჩის კუთხე ჩატეხა, შეატარა, და მერე უკან მიჰყვა,
არაფერი შეცვლილა ისევ ისე ჩატარდა გაკვეთილი, ისევ ისე დაიქანცა და ისევ ისე დაუყვა კიბეებსს ნახევრად გათიშული, მიშოსთან რეკავდა ლუკა რომ დაეწია
-თებეაა
-ხო
-წამოდი გაგიყვანნ
-არა, მოვა მიშო
-წამოდი, სანამ მოვა აქ ხოარიქნები ცივა ძაან-ხელები ერთმანეთზე გაუსვა და ანიშნაა მანქანაში ჩამჯდარიყო-ნუ ჯიუტობ თორემ ძალით ჩაგტენი
-კარგიიიი- უკან გაჰყვა და მანქანაში მოკალათდა,
-საეთ წავიდე
-ჯერ პირდაპირ იარე,
-არის,-იმ ადგილზე გაჩერდნენ სადაც ინციდენტი მოუვიდა თებეს, არ შეშინებია უბრალოდ გაიხედა შუქნიშანმა ათვლა დაიწყო წითელი იყო ანთებული ამიტომ გაჩერდნენ
-მოსირულე შარის ტომარა ხარ
-უკაცრავად?
-ხო სწორად გაიგე. ყველას შენ გადაეყრები ხოლმე რაა,
-რა ჩემი ბრალიაა,
-ნუ მიყვირი, არც ჩემი ბრალი არააა-რულზე აათამაშა ხელები და გახედა მერე წამზომს შეხედა და დაიძრა.
-თავხედი ხარრ, უტაქტო ნეანდერტალელი
-ძალიან ნუ გამითამამდი, ნუ მეტლიკინებიი და ნუ დასისინებ,ის ბურთი თავში უნდა მომერტყა ასე აღარ ისაუბრებდი ისე-წინ უნებურად ჩამოყრილი წაბლისფერი თმა გადაიწია და წინ გახედა, ისეთი სიმპათიური იყო პროფილითაც, რომ დააშტერერაა თებეაა.
-ველურო
-ველური რომ ვიყო არ დაგემუქრებოდი ავასრულებდი
-უკულტურო
-ახლა საეთ გადავუხვიო,ის მითხარი
-მარცხნივ შეუხვიე, პირდაპირ და მერე მარჯვნივ..
-მიაღებულია. კორპუსთან მალე მივიდა, მადლიბა გადაუხადა და სადარბაზოში შევიდა, არ დაელოდა იმას როდის შებიდოდა, ადგილიდან სწრაფად მოწყდა ლუკაა. თებე კი მათ დილოგს იხსენებდა და დებილივით იღიმებოდა.ვერ იჯერებდა სახლამდე რომ მოაცილა.

-ლუკააა ნუ მაიმუნობბბ თორემ კიდევ დაგტოვებ ნახევარ საათს და გამეცადინებ-
-აუუ თინნ გავალ რაა გამიშვი - ხელის გულს ჩამოეყრდნო და ღმერთმა იცის მერამდენედ სთხოვა თინას გაშვება.
-არათქო ლუკა, მახსოვს ბოლოს რომ გაგიშვი შენი გაშველება მომიწია ასე რომ დაჯაექი და დაელოდე, ნახევარ საათში წახვალ.
-აუუ
-ლუკაააა გაჩუმდითქო.სხვებს უშლი ხელს.
ისტორიის გაკვეთილზე მოუსვენრად ათამაშებდა ხელებს ახვლედიანი.
-ახვლედიანოოო შეეშვი ბოლთას, წადი და იცოდეეე კიდევ რომ შარში გაეხვე, ჩემი სახელი დაივიწყეე
-აუ მასს ჯიგარი ხარრ-გაიცინაააა სწრაფად აიღო წიგნები და ოთახიდან გავიდა, ინტერესით აკვირდებოდა თებე.
ნახევარი საათიც მალე გავიდა და სახლისკენ გაუყვა გზას თვითონაც, უკვე ზამთარი იყო, დეკემბრის გამყინვარება დამდგარიყო, ორი თვე გავიდა იმ შემთხვევის შემდეგ და შედარებით გადაუარა ტრამვამ.
ლუკას მოჰკრა თვალი, რანდენიმე ბიჭთან ერთად იდგა და იცინოდა თან სიგარეტს ეწეოდა
-უსაქმურიი-ცხვირი აიბზუაა და ქუჩა გადაკვეთა.სახლში დაქანცული მივიდა.ცოტა იმეცადინა და მერე დასაძინებლად დაწვა, ჩაძინებული ტელეფონის ზარმა გამოაფხიზლა, ლუკას ნომერი იცნოო, გაბრაზებულმა უპასუხა
-რახდებაა ამ შუაღამით
-ისტორია ჩამანიშნინე სხვა რაუნდა ხდებოდეს
-რაააა? აცდენ გაკვეთილს და ახლა მირეკავ, მააღვიძებ რომ ისტორია ჩაგანიშნინო? უპასუხისმგებლო
-ბევრი გვაქვს სასწავლი?
-არანორმალურო
-კარგი ნუ ჯავრობ მოვასწრებბ
-იდიოტო, ტელეფონი გათიშა და ბალიშშს ჩაებღაუჭა, ისევ დარეკა ორ წუთში
-რა გინდა ადამიანოო რაააა
-ისტორიის ჩანიშვნაა
-ნუ მაიმუნობ ახვლედიანოო,რომ გდომოდა დარჩებოდი,
-საქმე მქონდა
-კიი ვიცი რა საქმეცც, -ჩაიცინა
-ისე სხვა დროს ისე აღარ ამარიდო ხოლმე თვალი
-მომწყდი თავიდან თუ ჩანიშვნა გინდა სხვას დაურეკე.-ისევ გათიშა მობილური ხმის გამორთვაც კი არ დაცალდა ისევ გადმორეკა
-მე შენი ჩანიშნული მინდა
-ჯანდაბაასს, შემდეგი ორი პარაგრაფი და წყაროები ამოსაწერი, 20 ტესტიი, მოისვენე?
-ასე არ ჯობიაა?
-მომეშვი ახლა.
-ძილინებისა
-შენიაზრით ამ გაუთავებელი რეკვების შემდეგ შევძლებ დაძინებას?
-მპუაა-გაიცინაა და თვითონ გაუთიშა
-კრეტინიი, -ამოიდუდუნაა და ისევ იგივე პოზაში დაბრუნდა.
მეორე დილით ცხრა იყო სკოლაში რომ წავიდა, ეზოში არშესულმა დაინახა როგორ მიიწევდა სკოლისკენ ლუკა, პატარა ლიზასთვის ქონდა ხელი მოკიდებული, ძალიან საყვარლები იყვნენ წამით გაშეშდა კიდეც თებე და ისე უყურებდა,
-ლიზაა იცოდეე ჭკუით იყავი, და იმ დამიანეს შეეშვი
-ლუკაა, რამდენჯელ გითხრა რომ მიყვარს დამიანეთქო
-უყვარს გოგოს, რაიცი გოგო შენ სიყვარული, 5 წლის ხარ ჯერ, - წარბებ შეკრულმა დახედა პატარა დაიკოს
-ჭკვიანი ვარ მე
-თავმდაბალიც ძალიან.-გაიცინა და ლოყაზე აკოცა
-აბა შენიცი, კარგ დღეს გისურვებ
-მეც ძმამიკო-გაიკრიჭა და ხელები მოხვიაა, მერე კლასისკენ გაიქცა, სიცილით მიადევნა თვალლი ლუკამ მერე კი კიბეებზე მდგარი თებე დაინახა და მისკენ დაიძრა, დილის გამხნევება სჭირდებოდა.
-ვიცი რომ სიმპათიური ვარ თებუს, მაგრამ ასე მოშტერება არ შეიძლება, ჭორებს აგვიგორებენ-უკვე მის წინ მდგგომმაა თქვა, და თმა უკან გადაუწუია
-რამდენს ბედავ,
-რამდენსაც მინდა-გვერდი აუარა და კლასისკენ წავიდა
-იდიოტი კრეტინი,თავქარიანი-დაბღვერილმა აიარა კიბეები და კლასში შევიდა, პირველი მანანას გაკვეთილი ჰქონდაა, კლასში ცვლილებებიაოო გამოუცხადა კლასს, ადგილები უნდა გავცვალოთო
-მაასს რაღადროს ჩვენი ეგეთებიაა პირველ კლასში კიარვართ.
-ორჯონიკიძე ენა ჩაიგდე, ჯერ ისევ მოსწავლე ხარ, ოთხი გაკვეთილი გაქვთ და ისე ზიხართ, იმასაც არ უსმენთ,ერთმანეთში საუბრობთ სულ.-შეუბღვირა მანანამ, მერე კლასს გადაავლო თვალი
-მაკალათია შენგელიას გვერდით დაჯექი შენ, ბურდული შენ უკან გადახვალლ ლუკას გვერდით-ამის თქმა დაა თებეამ თვალებგაფართოებულმა ახედა მანანას, ბევრი აპროტესტა მე სოფიასთან მინდაო მაგრამ საბოლოოდ ლუკას გვერდით იჯდა და მისი სიახლოვე მთლიანად შლიდა, ჭკუიდან გადაჰყავდა.
საკონტროლო წერეს რუსულში, მობეზრებით ჩამალა თავი ხელებში, და ნახევარ მერხზე გაწვა, თავის ნახევარზე და მეორე ნახევარზე ფაქტიურად თებესთან იყო.
-უკაცრავად, ძილისთვის საწოლი არსებობს, ჩემს მერხს მოშორდი-ამოიდუდუნა თებემ და ლუკამაც მობეზრებით წამოყო თავი
-მანანასთან საჩივრით უნდა მივიდე შენი აქ გადმოჯდომის გამო, -ჩაილაპარაკა და გარეთ გასვლა ითხოვა.
-თავხედი იდიოტი...
ბოლო გაკვეთილზე ქრისტიმ ყველა შეყარა და კვირის ბოლოს ყველანი დაბადების დღეში დაპატიჟა, ყველამ სახლებისკენ იწყეს სვლა, კალიდორში მიდიოდა თებე რაღაცას ჩაჰკირკიტებდა ძლიერად დაეჯახა ვიღაცას და დაბლა გაადინა ზღართანი, ხერხემლის ტკაცანი გაიგონა, ისეთი სიძლიერით თან, ამღვრეულმა ახედა და ლუკა შეამჩნიაა
-წინ იყურე ქალბატონოო, კინაღამ ყავა დამაქცევინე-ჩაიცინა და ისე ჩაუარა გვერდი არც მიეხმარა.
-კრეტინი, ფრთხილად გასწორდა დაა შეწუხებული სახით ჩავიდა კიბეებზე გიო რომ შეხვდა.
-თებეეე რა გჭირსსს?კარგად ხარ?
-კი გიორგი კი,
-ცუდი სახე გაქვს
-უბრალოდ წავიქეცი
-წამო თუგინდ აგაგიყვანნ
-არაა გიოო არ შეწუხდეე, მიშო მომაკითხავს
-აამ კარგი, ნახამდის მაშინ
-კარგად-გაუღიმა და კიბეებზე ჩავიდა, ბატონი მიშო კარებთან ელოდა, ერთად წავიდნენ სახლისკენ.

***
-მაგ ბიჭის ვერაფერი გავიგე თებე-ორაზროვნად გახედა სოფიამ-ხან მონსტრია და ხან კიდევ მონსტრი.
-სოფიააა
-კარგი ზოგჯელ უკეთესად გექცევა ხოლმე, ხო მოგწერა და სახლში ხომ მიგიყვანა არა?
-ხო და დღეს გადამაყირავა.
-ეგ კაი ხო მაგრამ ახლა საეთ მიიჩქარიი?
-გიოს უნდა შევხვდე, წეღან მომწერა
-ოუუ ეს უკვეეე სერიოზულია ანუ თუ?....
-არ დაიწყო ნაპერწკლები და ქიმიები შენი ჭირიმე, უბრალოდ ქიმიის კონსპექტი, რომელიც მე უკვე აღარ მჭირდება უნდა ვათხოვო
-ხვალ ვერ წაუღებდი?
-დღეს მინდაოო
-რათუნდა ნეტა,
-ექიმობას აპირებს ბიჭი,
-ვაა ფეხბურთელი, თან ექიმი, მშვენიერი ბიჭია ეგ შენი გიორგი ისე.
-ხოდა გყავდეს შენ,წავედი გავიქეცი მარტო ვარ დღეს ისედაც სახლში
-რატო ეე?
-მშობლებიი სოფელში წავიდნენ ორი დღით,
-ანუ გულაობბ,
-ჩაო ჩაოოო...-კოცნის იმიტაცია გააკეთა და სწრაფად გავიდა კაფიდან, გიოს შეხვდა ერთ-ერთ სკვერში, კონსპექტი გადასცა და ცოტა გაისეირნეს, სასიამოვნოდ გაატარა დრო მერე კი ისტორიაზე წავიდა.
ლუკა არ დახვდა, ჩვეულებრივად ჩაიარა ყველაფერმა.
.....
-მოკლედ რააა როდის გავა ეს 9 თვე აღარშემიძლიაა ამ სკოლაში.
-კაი ტო, შენ 18 მაინც ხარ და აგერ ეს დაბერდა სკოლაში 19 წლისაა-გაიცინა გიორგიმ და ლუკას დაარტყა მხარზე ხელი.
-ხელებს დაგალეწავვ-შეუღრინა ლუკამ
-ფისოო რა ხასიათზეე ხარ, -გაიკრიჭა ცოტნეე
-მიააუუუუ, მოიწყინეეე-თვალი ჩაუკრა და ხმა დაიწვრილაა
-ნუ გაახურე საქმე რააა
-რაიყო შ.ჩმა -
-თიკას შევხვდი დღეს გიორგი
-მერე?
-ყველაფერი დავამთავრე
-და ართქვა მაგის გამო ვარ ახლა ცუდ ხაისათზეოო..
-არააა ფისოოო, მის მაგივრად შენ გაკვნესებ ხოლმე ეგ არაფერ შუაშია-ირონიურალ ჩაიცინაა ლუკამ და ცოტნეს გახედა
-გელიიიიიი-
-კარგით ეეე ვინმე რომ გისმენდეთ პიდ..ები ეგონებით...
-რა გჭირს ახლაა თქვი მართლა შ.ემა, მართლა თიკას რომ დაშორდი მაგის გამო ხარ?
-ვაბშე ის .ოზი თიკა, გარკვეუკი იყო მაგასთან მეთერთმეტე კლასელია და მილიონ ბიჭთან აქვს ს*ქსი , არც მე დამაკლდება რამე არც იმას, თუმცაა არა იმა საკლდება, თურმე არუნდოდა ჩემი გაშვებაა რომ ვკოცნიდი თავისნაირს მეგობარს გადააღებინაა ფოტო, გავრცრლებას და თებეასთვის დაბრალებას აპირებდა, მითხრა შემეშინდაოო-ჩაიცინაა დაა თავზე გადაისვა ხელი
-ანუ?მოიცა ჩვენი თება?
-ხოო ბურდული ჩვენი კლასელი.
-მოიცა მისი რატო ეშინოდა?
-ისეთი რამე მითხრა საერთოდ გავოცდი მაგ თქვენს თებეასს ვუყვარვარ თურმე, ამ თიკამ გაიგო და ცდილობდა მისი თაბი შეეძულებინა ჩემთ ის რრაა.
-შენ ძმობას ვფიცავარ ინდური სერიალი თუარიყოს რაა.
-ინდური სერიალი კიარა მოიცა რაო რა თქვი თებეასსს უყვარხარ? -გაშტერებული მიაჩერდა გიორგი
-ხოო უყვარხაროო, ასე მითხრა თან ძალიან და მეშინია ხელში რომ ჩაგიგდოსოოოოოო..
-და შენ გჯერა რომ უყვარხარ?
-არვიცი
-რა სისულრლეა გოგო მტრად გყავს გადაკიდებუკი, სულ გეჩხუბება ვაბშე არაფერია საეჭვო რომ რამე იფიქროს ადამიანმა.
-მეც ეგ მაფიქრებსმაგრამ ეჭვები მაინც მაქვს-ჩაიცინა ლუკამ
-ასე რატომ იცინი.
-ისე უბრალოდ...

@@@@
-ლავიიი სინიორიტაააა ტანანანნა ნა ნა ნანანინააა- სკოლის დერეფანში მიღიღინებდა თებე ყურსასმენები ეკეთა, ვერც შეამჩნია ისე შეეჯახა ლუკას, დაბლა დაებერტყებოდა, წესით უნდა დაბერტყებულიყო თუმცა ბატონმა ინება და დაიჭირა,თვალებდაჭყეტილი უყურებდა, სიცილით მოაშორა ყურსასმენები ლუკამ
-თუ არ გასწორდები გამივარდებიიი
-აჰ უკაცრავად-სწრაფად გასწორდა,
-მოუხერხებელი ხარ წინ არასდროს არ იყურები, მერამდენეედდ დამეჯაახეეეეე
-ეგ შენ დადიხარ უაზროდ, რა ჩემი ბრალია, თავხედო, -ზურგი აქცია და კიბეებზე ჩავიდა.ლუკა უკან მიჰყვა
-რატომ მომყვები,უკაცრავად?
-არანორმალურო, რვეული დაგივარდა უბრალოდ
-აჰჰ მადლობა რომ შეწუხდი.
-არაფერს.
-წავედი შენთან საუბრის დრო არამაქვს, გიო მელოდება,
უყურებდა მიმავალს, ისიც დაინახა როგორ გადაკოცნა გიორგი და როგორ ხალისიანად შეეგება მას, უცნაურად გრძნოდა თავს-
ჩაიცინადა კიბეები სტვენით აიარა.


9საათი იყო, კლუბის ერთ-ერთ მაგიდასთან იჯდა ალკოჰოლით ოდნნავ შემთვრალი, მაღალი მუსიკა, თამბაქოს და სპირტიანი სასმელის სუნი ერთმანეთში ირეოდა, მსუბუქი ალუბლისფერი განათება, სპეციპიკურ გარემოს ქმნიდა, რამდენიმე ჭიქა კიდევ გადაკრა და მერე თანმხლებ გოგოსთან ერთად, საპირფარეშოში სიცილით შევიდა, მერე იყო აურზაური, ისევ სიამოვნება, ოთახში გავრცელებული სიამივნების ხმები... -შარვლის შესაკრავი შეიკრა, ხელები დაიბანა და თმებიც შეისწორა..
-კიდევ შევხვდებით?
-არვიცი, ალბათ
-შენი მსგავსი ახალგაზრდები იშვიათად მსტუმრობენ-გაიცინა ქალმა და მოშიშვლებული უკანალი საცვლით დაიფარა, კაბა გაისწორა და მაკიაჟის გასწორებას შეუდგა...
-უფროს ქალებზე ნაკლებად მ..გება ხოლმე,
-მმმ ბავშვოოო, გგონია მაგ სიტყვებით გამაბრაზებ, არ გეტყობოდა წეღან
-შენ გამონაკლისი ხარ,
-ხოდა კიდევ გელოდები
-ჩაო-საპირფარეშო დატობა და ამჯერად მთლიანად დააღწია თავი კლუბის ხმაურს, ქუჩას გაუყვა....

-დედაა, ხო მივდივარ ახლა...კი ვიყიდე...სულ ყველაფერი...არაა დედა არა..ააა კარგი წავედი ახლაა-ტელეფონი სიცილით გათიშა და ქუჩის კუთხესთან გასულს უცნაური ხმები მოესმა, ჯერ ყურადღება არ მიაქცია მერე კი ხმა იცნო, რომელსაც რამდენიმე ბიჭის ხმა ერთვოდა, ქუჩა გადაკვეთა, ფრთხილად მოეფარა ხეებს და სიტუაციას გახედა, რამდენიმე ბიჭმა მიწაზე დავარდნილ სხეულს ფეხი ძლიერად ჩაარტყა და მერე წავიდნენ, მიწაზეე დავარდნილ სხეულში ნაცნობი სახე რომ დაინახა შეშინებული მიირბინა..
-ლუკააააა-ოდნავ წამოწეულს მივარდა და წამოდგომაში დაეხმარა.
-თებეაა აქ რა ჯანდაბას აკეთებბ
-დეგენერატის კვნესის ხმა მომეესმა, რას გავხარ, ღმერთოო, სახე რა დღეში გაქვს -ტელეფონის ფანარი მიიანათა და შეშინებულმა გახედა, პერანგი მტვერიანი და ალაგ ალაგ სისხლიანი იყო, არც ღილები იყო კარგ დღეში,
-აქ როდის მოხვედი?
-ბოლო დარტყმაზე მოგისწარი, სიარულს შეძლებ?
-მანქანა მყავს იქით, -სახე ტკივილისგან დამანჭა და გახეთქილ ტუჩზე მოისვა ხელი-
-დაგეხმარები, ხელი გადამხვიე მიგიყვან მანქანამდე, -ძლივს მივიდნენ მანქანამდე სიდენიაზე დაჯდა და თავი მიაყრდნო,
-ასე როგორ გცემეს,
-ბევრი იყვნენ,-ჩანთიდან სალფეთქი ამოიღო და მიაწოდაა-
-ასე არ შეიძლება შეიძლება ინფექცია შეგეჭრას მაგ ჭრილობებში,-საჭესთან დაჯდა
-რასაპირებ
-სად მიგიყვანო?
-ტარება იცი?
-კიი, უბრალოდ პრავა არ მაქვს, მასწავლიდა ხოლმე მიშო,
-იმ ს.რებს გადავურჩუ და ნაღდად არმინდა ახლა ავარიით დავიბრიდო და ჩემი მანქანა დავლეწო.
-სად წაგიყვანო?
-აზრზე არ ვარ გენდობი, შენ მოძებნე რაიმე საიმედო, ამ მდგომარეობაში სახლში ვერ მივალ-
-ჯანდაბაა-ამოთქვაა თებეამ და მანქნა დაძრა, როგორღაც მიაღწია სახლამდე მერე კიბენზე აიყვანა ბატონი და მდივანზე დასვა, თვითონ პირველადი დახმარების ყუთი აიღო და ჭრილობების დამუშავებაა დაიწყო..
-მეტკინაა
-მართლა? ის არ გეტკინა რომ გცემდნენ? -დაბღვერილმა გახედა და ბამბა ჭირლობაზე მოუსვაა
-მეწვისსს-ხელში სტაცა და უცებ გაშეშდაა თებე, ბამბაც დაუვარდა და ლამის დაიფერფლა-ვთქვი და აღარ გავმეორდები,
-კკ..კარგიი, -ამოიკნავკა და ბამბა ფრთხილად მოუსვა ჭრილობაზე თან სულს უბერვდა, ბატონმა პერანგიც გაიხადა, ნუ მტვერიანი იყო და არაფრად აღარ ვარგოდა ამან სულ დააკარგვინა ყველაფერი წარმოდგენა და ყველანაირი უნარი თებეს..
-მანქანაში ჩემი ზედაა ამოიტანე რაა, ამდენს მომეხმარე და ბარემ
ჩავალ, აქ იყავი, -ამოილუღლუღა და მანქანიდან მაისური და სპორტული ამოუტანა, მტვერიანი ტანსაცმელი გადაყარა,
-მომისმინე, ახლა მიდი და დაურეკე ვინმე ძმაკაცს წაგიყბანოსს...ღამით აქ ვერ იქნები
-ძმაკაცს?
-ხოო,
-რატომ ვერ ვიქნები?
-მარტო ვარ და ნამდბილად არაა სწპრო თითქმის უცხო პიროვნება სახლში შემოვუშვა და ერთ ჭერ ქვეშ დავიძინო მასთან ერთად
-რა ძველმოდური ხარ, და თან ჭერქვეშ წვები საწოლზე ხო არა-თებე გახედაა,
-თავხედი ხარ
-მალობა, სად დავწვე ძალიან დაღლილი და დაბეჟილი ვარ
-ეს სახლში შემოჭრაა,
-რავქნა შენ დამეხმარეე, შეგეძლო წასულიყავიიი.
-შენგან განსხვავებით ადამინი ვარ და რომ მცოდნოდა შენ იყავი საერთპდ არც მოვიდოდი-თაი გააქნია მერე კი ოთახში გავიდა.
-მოიცა ვერ მოგყვები, მომეხმარე-თვალებიი აატრიალა თებემ და მასთან მივიდა.
სასაცილო სანახავი იყო მის გვრდით სულ ციცქნა ჩანდა თებე,
-რა გაცინებს?
-რა პატარიკო ხარ?
-ნურასუკაცრავად, - თავის ოთახში შეიყვანა, ოთახი მოათვალიერა ლუკამ, კედლები მოვარიისფრო ფერით იყო შეღებული და აქაიქ ლამაზი ყვავილებით მოხატული, რამდენიმე ნახატი და თარო, იქვე კარადა დიდი სარკე სამეცადიო მერხი და დიდი საწოლი
-5 წლის ბავშვის ოთახს ჰგავს-ჩაიცინა და საწოლზე მოკალათდა.
-იქნებ აქ არ წვები
-აბა სად მაწვენ?-
-მაიმც უნდა გეთქვავა
-ოხ თებეაა, ეს აჭრელებულუ თეთრეული რა უბედურება, აქ უნდა დავიძინო
-კიდე პრეტენზიები?-დაწოლაში მიეხმარა, მართლა გაეცინა თებეს იასამნისფერ ყვევილებიან თეთრეულში მწოლიარე ამხელა კაცი რომ დაინახა
-დამცინი
-ძილინებისა,-გამოსვლას აპირებდა
-თებეე
-ხოო
-დიდი მადლობა ყველაფრისთვის-გულწრფელად გაუღიმა ლუკამ, ღიმილითვე უპასუხა და გულაჩქარებული გავიდა გარეთ.

დილით რომ გაიღვიძა, პირველი ლუკას ოთახისკენ წავიდა თუმცა იქ აღარ იყო, მისი სურნელი ტრიალებდა, მის ბალიში მისი სასიამოვნო სურნელით იყო გაჟღენთილი.
საწერ მაგიდაზე წერილი იპოვნა კალიგრაფია იცნო
,,მადლობა ყველაფრისთვის, მე წავედი არ გაგაღვიძე, ისე გემრიელად გეძინა დარწმუნებული ვარ რომ გამეღვიძებინე, გუშინ გადარჩენილი მართლა მომკლავდი.

ლუკა.ა."
-წერილი ჩაიკითხა მერე თავზე გადაისვა სიცილით ხელები და აბაზანაში გაუჩინარდა.

მთელი ორი კვირა სკოლაში არიყო, იარებს იქრობდა სახიდან, ასე დაასკვნა თებემ, უთხრეს რომ დასასვენებლად წავიდა მოულოდნელად ზამთარში.
მარტო იჯდა მერხზე, ისტორიაზეც არავინ უშლიდა ნერვებს მოკლედ წყნარად მიმდინარეობდა მისი ცხოვრება.
დასვენება იყო ძველი ჩანაწერების დღიურის კითხვა გადაწყვიტა, ჩანთაში ეგულებოდა მაგრამ ვერსად იპოვა
-ეე სკლეროზო ალბათ სახლში დამრჩა-სახის გამომეტყველება შეეცვალა და გაკვეთილზე წავიდა...
სახლში რომ მივიდა ყველგან მოძებნა მაგრამ რვეული არსად არ იყო, არსად...
არადა ახსოვდა რომ ჩანთაში დადო...
-დედაააააა
-ხო თებეე
-აქ ვარდისფერი დღიური იყო და ხო არ აგიღია ან დაგინახია
-თებე როდის მერე ვიღებ შენს დღიურებს დედაა
-ისე ვიკითხე ვერ ვიპოვნე...


***
ზამთრის ცივი საღამო ოყო უკვე 23 დეკემბერი, ისევ ვერ იპოვნა მისი ჩანაწერების რვეული, სკოლიდან მიდიოდა უეცრად გული აუჩქარდა ვიღაც მიუახლოვდაა მოულოდნელად ააკრა კედელზე და ვნებიანად დაეწაფა მის ტუჩებს, ფართხალი დაიწყოო მაგრამ ვერაფრით ვერ იშორებდა,ბოლოს უჰაერობის გამო მოშორდა და ლუკა რომ შერჩა ხელში კინაღამ მიწაზე გაითხლაშაა
-იდიოტოოოოო-ხელი გაარტყა ლოყაზე
-რავქნა,.რომ არ მეკოცნა ცუდად იყო საქმე-ჩაიცინა და ლოყაზე ჩამოისვა თითები.
-თავვხედო, არ გაბედოო ასე არასდროას აღარ მოიქცე-ცრემლები წასკდა და სწრაფად წავიდა სახლისკენ, თან ლანძღავდაა, გული გამალებით უცემდა და თითქოს გამოტევებით ძგერდაა, სახლში რომ მივიდა საწოლს დაემხო და დიდხანს ფიქრობდა, ამ ფიქრებში ჩაეძინა...
გარეთ თოვდა, მდივანზე თბილად იჯდა და გაჰყურებდა როგორ ცვიოდა ერთმანეთის მიყოლებით ფიფქები, სასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუაარა, ლუკა მის გვერდით იყო და თმაზე ეფერებოდა.
-და რაგინდა ახლა შენ?
-მეე?
-ხო შენ თებეა?
-მე მინდა შენ იყო ჩემთან, და არასდროს გამიშვა ხელები, -ლოყაზე მიაწება ტუჩები და ნაზად აკოცა.
-კარგად ჟღერს, -გაუღიმა და იგრძნო როგორ შეეხო ტუჩებზე, ჟრუანტელმა დაუარა..
-და შენ რა გინდაა ლუკა?
-მეეე.....მეეეეე....მეეეე....-უცებ ხმა აირია, გამოსახულება ქაოსმა მოიცვა ყველაფერი დატრიალდაა,
-თეეებბეეეეე- ლუკას გამოსახულება შეიცვალა სოფიას გამოსახულებით, თვალები ზანტადდ გაახილააა..
-თებეე გაიღვიძე გოგო, რა სახე გაქვს? რა გეზმანა ასეთი-სიცილით დახედა
-შენ აქ რაგინდა? რომელი საათია?
-საღამოს ექვსი საათია, და ისევ ლალი დეიდამ დამირეკაა, იქნებ ახვიდე ისევ ჩაეძინებოდაო-ამოიხითხითა და ფეხზე წამოაყენაა,
-ასე დასიებული მარტო ძილისგან გაქვს დავიჯერო ეს თვალები?იტირე?
-ხო მთელი სამი საათია მძინავს
-თებეეე რა მოხდათქო
-იდიპტმა ლუკამ მაკოცა-სახეზე ჩამოისვა ხელები
-რაოოოო
-ხო აი ასე უბრალოდ მოვიდა და ქუჩაში მაკოცა.
-ნორმალურადააა?
-არა არვიცი, არაფერი არვიცი, რაუნდა რას მერჩისს
-გაკოცა, იმ დეგენერატმაა, მოიცაააა მოიცაა ნუთუუ
-არაფერი არ თქვაა, გთხოვ არ მიხსენო ისედაც გაურკვევლობაში ვარ..
-კარგი კარგი დაწყნარდი, არ წახვიდე დღეს ისტორიაზე
-ხოო?
-ხო დაისვენებ, თან ხვალ ქრისტის დაბადებისდღეა ხო არ დაგავიწყდა?
-მახსოვს, რა დამავიწყებსს
-აარჩიე რამე?
-კიი რავიცი, შეძლებისდაგვარრად, წითელი ხავერდის კაბა რომაქვს იმას ჩავიცვავ და კიდევ იმ შავ ლაკის ფეხსაცმელებს,
-შავებს?
-ხო, ხუდი არაა, არც შეგცივდება ისე, შავი ქურთუკი მანტო და მშვენიერება იქნები
-გარდერობა გადაავლო თვალი და შავი ქურთუკი გამოიღო,
ცოტახანს დარჩა ბევრი ისაყრეს, მერე მიშოს დაურეკა თებემ სოფიას ჩუმად და მერე დაიწყო ხალისი, ცოტა გამხიარულდა კიდეც.
****
სამის ნახევარზე უკვე მზად იყო, მუხლამდე ტანზე მომდგარი წითელი ხავერდის კაბა ეცვა, მხრებზე ამოჭრილუ გრძელმკლავიანი, თმა დასწორებული ჰქონდა და უკანალამდე წვდებოდა, ფეხსაცმელები მოირგო, მსუბუქი მაკიაჟი გაიკეთა, შინდისფერი პომადა წაისვა, სავსე ტუჩები მიმზიდველი და გამოყვანილუ გაუხდა, მწვანე სფეროები უბრწყინავდა და უფრო ლამაზ ფერს იღებდაა წითელი ფერის ფონზე თმები უკან გადაიყარა სახლში დაემშვიდობა, შემდეგ ცოტნეს და გიორგის მანქანაში მოკალთდნენ სოფია და თებე და წავიდნენ რესტორნისკენ, ლუკა არ დახვდა მისდა გასაკვირად, უკეთესიც იყო, მალევე გახურდა სიტუაცია, რამდენიმე ჭიქის შემდეგ გათამამებულებმა დაიწყეს ცეკვა, თებე მშვენივრად ერთობოდა.
თუმცა როგორც კი მომცინარი ლუკა დაინახა, რომელიმაც იმ წუთას შემოაბიჯა რესტორანში, ჰაერი დამძიმდა
-სოფფ გავალ აივანზე
-წამოვიდე
-არა არა იყავი დედას გავესაუბრები და მოვაალლ-სწრაფად გავიდა გარეთ და ღრმად ჩაისუნთქაა,
-რა ჯანდაბა მოგდის თებეაა, რა მოგდისსს, ასე რატომ ხდებაა რატომმ- მოაჯირს ჩამოეყრდნო და ხედსს გახედაააა
-იმიტომ რომ ლუკა გიყვარს-ზურგიდან მოესმა ირონიული ხმა-ჯერ ეგონა მელანდებაო მაგრამ მის გვერდით მაღალი სილვეტიც მალევე გაჩნდა-თვალებ გაშტერებულმა ძლივსს დაახამხამა თვალები, და შეშინებულმა.გახედა გვერდით მდგარ ირონიულად მომცინარ ლუკას
-აქ რაგინდა? ან საერთოდ რატომ ბოდავ?
-მე ვბოდავ? რაა არ გიყვარვარ?
-აუტანელიი ფანტაზიორუ ხარ, ზურგი აქციაა, მაგრამ მკლავში ჩაავლო ხელი და ახლოს მიიზიდა, შეშინებულმა თვალების ფახურით ახედა-ჩაიცინა ლუკამ და მოულოდნელად დაწვდა მის ბაგეებსს, ჯერ მზერა გადაიტანა მასზე შემდეგ კი რიგრიგონით დაუკოცცნა, გაშეშებუკი თებე ვერც კი შეწუნააღმდეგა,
-ერთს ამბობ, თუმცა მეორეს გრძნობბ
-რა გინდა ლუკა?
-მსიამოვნესს, იცი რააა ეგოისტურად მსიამოვნებს, ვერ წარმოიდგენ რა კარგი გრძნობაა იმას რომ ეხები ვისაც უყვარხარ, არ უარყო ხომ ასე?
-ჯაბდაბააა, წყეული იყოს ის დღე შენ რომ ამ გულში შემოგიშვი, საზიზღარი ადამიანი ხარრრრ, შენ არ გიყვარვარ, ისიც იცი რომ მტკენ ამ საქციელით მაგრამ მაინც სადისტურად იქცევი-აცრემლებულმა გაბრაზებულმა ახედა.
-დიახხ, არ მიყვარხარ, არც შემიყვარდები, მაგრამმ შენს სიყვარულსს შევიგრძნობბ, მე ხომ შენი ნახევარი ადამიანი ვარ-ჩაიცინააა მკლავზე მოუჭირაა, მერე სახეზე მოუჭირა აკოცა და უხეშად აკოცა, უკან გაბრუნდა, გამწარებული ატირდაა თებე, ჩაიკეცაა დაა ცრემლებს გასაქანი მისცა
-ჯანდაბააა ახვლედიანოოოო, ჯანდაბაააააა ჯანდაბაა-ისტერიკა ჰქონდააა გაბრაზებულმა სუსტი მუშტების დაბლა დარტყმა დაიწყო ხელები გადაუსკდა, გულ ამოვარდნილი ოდნავ დაწყნარდა და დარბაზში შებრუნდა.
-სოფ უნდა წავიდე მე?
-სად მიდ...თებეე რა მოგივიდაა-ხმა გაუწყდა როცა მისი ხელები დაინახა
-არაფერი, წავალ ხო,
-მეც მოვდივარრ
-არა იყაბი ასე ქრისტოს ვერ ვნახავ ჩემს მაგივრად ბოდიში მოყხადე და დაემშვიდობე ქურთუკი ჩაიცვაა და გარეთ გამივიდა, ღრმად ისუნთქავდა დეკემბრის ცივ ჰაერს, ცრემლებმა გადმოლახეს ბარიერი, სახლში ჩუმად მივიდა, არუნდოდა ვინმე გაეღვიძებინა, ხელები დაიბანა მალამო წაისვა და გადაიხვია, მერე კი დაწვა, სულ სუკას ირონიული სახე ახსენდებოდა.
-დაგივიწყეებბ, არ მოგცემ უფლებას სათამაშოდ გამიხადო ახვლედიანოო არ მოგცემ უფლებას...-ცრემლები მოიწმინდა და მალევე დაიძინა.
ახალი წელი მალე მოვიდა, თორმეტი სრულდებოდა, გიორგი თებეს წინ იდგა ვარდებით ხელში, ბრჭყვიალა ქაღალდები იყრებოდა თებეას აივანზე, გიორგი ამწე კრანის საშუალებით მის პირდაპირ იყო გაჩერებული
-თებეა, აქ არასდროს თოვს, მაგრამ გიფერადებ ფიფქებს, ისე როგორც შენ გააფერადე ჩემი ცხოვრება, და თუ ნებას მომცემ მეც გაგიფერადებ,
-გიო
-მიყვარხარ თებეაა-ჰაერში გაავრცელდა ბგერები და თებეს ირგვლივ დატრიალდა იქნები ჩემი შეყვარებული?
-გიორგი მე ხომ იცი....არ მინდა გული გეტკინოს
-ყველაფერი ვიცი, ვიციი და გპირდები ყველაფერს დაივიწყებ, ერთად ვიქნებით შენ არ ხარ ასეთი სიყვარულის ღურსი გპირდები თუ მენდობიი, სულ ერთად ვიქნებით თებეე ერთი შანსიიი,მიეცი თავს ბედნიერების უფლებაა- რას გრძნობდა თებე? ემოციები თვალებში მოაწვა, ვერაფერზე ფიქრობდა, გახსენდა ლუკაა მას შემდეგ რაც გაიგო მისი გრძნობები, გაახსენდა როგორ თამაშობდა მისით და მორჩა ახალი წლიდან უნდა დაწყებულიყო სხვა ახალი, არიცოდა რა მოხდებოდა, უბრალოდ უნდა ჩაემარხა ლუკას სიყვარუკი, ასე თავს ინადგურებდა,
-თანახმა ვარ გიროგიი-გაიღიმა და მალევე ბიჭმა თავის მკლავებში მოიქცუა, ფეიერვერკის ხმაც გაისმა დაბლიდან გიროგის მეგობრების ოვაციებიც მოისმა
-ახალ წელს გილიცავ თებე, ეს უფრო მეტი ახლის დასაწყისია
-მეც გილიცვ გიო.-მანაც ამოიჩურჩულაა...

ამის მერე მართლა შეიცვალა ყველაფერი, გიროგი მართლა არიყო ცუდი ადამიანი, ლალიმ და ლევანიმ ეს ყველაფერი რათქმაუნდა გაიგეს, ჯერ რათქმაუნდა ლალი აღშფოთდა, მაგრამ გაფსიხებები და თმით თრევები არ დაუეყიათ, უბრალიდ შვილს ენდობოდნენ, უთხრეს რომ.უნდა დაფიქრებულიყო ყველაფერზე, და ისეთი ნაბიჯი არ უნდა გადაედგა რასაც შემდეგ ინანებდა.
ზამთარი ნელ-ნელა გაილია და მოვიდა გაზაფხული, გაზაფხული და გამოღვიძება, პარკში მისეირნებდნენ, სოფო და თებეა.
-თებე
-ხო რაიყოო?
-რაზე ფიქრობბ?
-არაფერზე ისე უბრალოდ,
-ფიქრები ლუკას ეხება ხო?
-ჯანდაბა სოფიაა მას ეხებაა მასს, უბრალოდ ისე გვიყურებს მე და გირგისს მგონია მოვა და გიორგის გაგლეჯს, დაანაწევრებს.
-ეჭვიანობს?
-სათამაშო აღარ ჰყავს უფრო, ამასწინათ შემხვდა დაა მითხრა ვიცი ჩემს დასავიწყებლად აკეთებ ამას მაგრამ ვერასდროს დამივიეყებო
-თეებეე,
-აღარ შემიძლიაა სოფია,
-გიორგი კარგი ბიჭიაა, შენ კიდევ იმსახურებ ბედნიერებას, გიორგის შეუძლია გაგხადოს ბედნიერიი, მაგრამ შენ ამ ბედნიერებას ვერ იღებ, ვერც შეძლებ რომ მიიღო მართლა არ გიყვარ გიროგი
-მიყვარს სოფ
-კი როგორც მეგობარი ისე გიყვარს, ძმაკაცებივით საუბრობთ, თბილი ურთიერთობა გაქვთროცა უახლოვდები დაძაბული ხარ, საერთოდ რომ გკოცნის რამეს გრძნობ?.ისე ხარ როგორც ლუკასთან?
არა ხო, ვერც იქნები შენ ის იდიოტი გიყვარს, ასე შენს თავსაც აწვალებ და გიოსაც, უფსკრულში მიექანებიი თეებეე
-გიოო, არაა ამის ღირსი, ცუდად ვიქცევი რა უნდა ვქნა სოფ..
-ცადეე, ცადეე რომ არ იფიქრო ლუკაზე მხოლოდ გიოზე, შეცვალეთ თევქნი ურთიერთობაა, მართლა კარგი ძმაკაცებივით ხართ.-გაჩერდა და შეხედა-ახლა წადი გელოდება და არ დაიგვიანო
-კარგი სოფფ, მადლობაა..მადლობა რომ შენ მაინც არსებობბ და ჩემს გვერსით ხარ მოეხვიაა მერე კი გიორგისთან შესახვედრად წავიდა, კიბეები აიარა და კარზე დააკაკუნა მალევე გამოხედა ღიმილით გიორგიმ, რომელიც არიყო ისეთი როგორიც ადრე, სახე დალურჯებული ჰქონდა.
-თებეეე მოხვედიი? შემოო
-გიროგიი რა გჭირს სახეზე-გადაკოცნა და სახლში შევიდა
-არაფერი არმჭირსს არაფერი,
-სად იჩხუბე
-უმნიშვნელო ამბავია, და ამას არ აქვს მნიშვნელობაა, მოდი ვისაუბროთ დიდი ხანია აღარ შევხვედრილვართ მე და შენ.
***
მაისში დაამთავრეს სკოლა,
ივნისშში უმაგრესი ბანკეტი გადაიხადეს, თებეს კავალერი გიო იყო, იმ დღეს ყველაფერი წყდებოდა არამარტო სკოლას ამთავრებდა.

აივანზეე გავიდა, ცეკვისგან დაქანცულიუ,და ღრმად ჩაისუნთქა, ისევ ის სურნელი იგრძნოო
-როგორ მოხდა თქვენმა სატრფომ მარტო დაგტოვათ?
-ოჰჰ, ბატონო ლუკაა-ეცადა არ გამტყდარიყო
-ყოჩაღ თებეააა, შესანიშნავად თამაშობ,ვფიქრობ მომავალ.პროფესიას მარტივად აარჩევ
-უკაცრავად რას ვთამაშობ?
-ჩემი დავიწყების სცენას
-რაოოო?
-რაცც გაიგეე
-მომისმინეე, სულ არ მაინტერესებს სულ ფეხებზე შენც და საერთოდ შენს მიმართ ყველა გრძნობა გაქრა ახლა მხოლოდ გიო არსებოსბბ, გიოო მეტი არავინ
-ოოჰ მართლაა? მალე ძმაოსს დაუძახებ ისეთი სიტუაცია გაქვთ
-ძალიან ცდებიიი, ძალიანნ ცდები ლუკა,მორჩა თამაში შენ წარსულს ჩაბარდი
-ვერ ჩავბარდებიიი, არ დავუშვებ
-ისევ გიოს სცემ-ირონიით გახედა-როგორ დაეციიი და საერთოდ რა უფლებით მართმევ ბედნიერებას, მეზიზღები ლუკაა,
-როგორრ ბედავ ასეე საუბრსს-უკვე წასულსს ხელი მოჰკიდაა და გაუაზრებლად გაბრაზებული დააცხრა ტუჩებზე, ისევ იგივე განცდა, ყველაფერი ისევ ისე დატრიალდაა. ძლივს მოვიდა გონსს ხელი გაარტყააა
-როგორრ ბედავ
-ვაიმეე, იმედია შენმა გივიკომ არ დაგვინახა,გეჩხუბებაა? ნწწ ჯერ როგორია სხვა რომ.უყვარს შეყვარებულს და მერე რომ კოცნისსსს
-როგორრ ბედავვვვვ
-ჩვეულებრივად, სიმართლის თქმას მართალია გამბედაობა სჭირდება მაგრამ მაინც ჩვეულებრივად-ჩაიცინაა და წავიდა ამჯერადაც წავიდა და ზურგი აქცია თებეას კმაყოფილმა, მაინც მიბრუნდა უკან
-ვერასდროს ვერ დამივიწყებ თებეააა, ვერასდროს, გინდ გიორგი იყოს შენს გვერდით გინდ ვინმე სხვაა, შენ მე გიყვარვარრ და სულ ასე იქნებაააა....

დროის სწრაფად ცვლაში გავიდა ერთი წელიც, უკვე სოც.პოლიტიკური ფაკულტეტის სტუდენტი იყო ქალბატონი თებეა.
-თებე-
-გისმენ გიო-მიმავალმა შეხედა და ოდნავ შეანელეს სვლა
-ასე არ შეიძლება თებე,
-როგორ?
-კარგად იცი, ნახევარი წელია ოფიცილურად შეყვარებულები ვართ, მაგრამ შენ მე არ გიყვარვარ, მეგონა შემიყვარებდი, მაგრამ ჯანდაბაა, შენ არგიყვარვარ, ვერც შემიყვარებ იმ ნაძირალა ლუკააას ეკუთვნის შენი გული, ის უბრალოდ იღბლიანი ადამიანია, ტვინის გარეშე.
-გიო...
-მოიცა თებე უნდა ვთქვა, არვიცი გინდა რომ დაივიწყო,მაგრამ შეუძლებელია შენ ჩემთან უბედური იქნები თებე, სჯობსს წახვიდე გავთავისუფლდეთ მეც და შენც თებ..-გიორგიმ ამოთქვა და თებეს გახედა.
-მე მართლა არმინდაა, არმინდა ასეეე გიოო-აცრემლებულმა ახედა
-ვიცი, შენ ყველაფერს აკეთებ გინდა ახლოს იყო არც ის გიმდა გული მატკინო, მაგრამ ასე არ შეიძლება, უნდა დავამთავროთ თებ
-ვიცი გიოოო ვიციი, ჯანდაბა ვიცი ვიციიი-
-შენ ამ ნაბიჯს გადადგავდი ვიცი გადადგავდი, უფრო მეტკინებოდა გული, ან შენ გაუბედურდები სჯობს აქ მორჩეს,-შუბლზე აკოცაა და თებემაც ხელები მოხვიაა
-მაპატიე გიოოო-
-საპატიებელი არაფერიააა, პირიქით შენ მაპატიეე, შენ აუცილებლად იპოვნი ბედნიერებას, მიუხედავად ყველაფრისაა ლუკაა მაინც შენი ადამიანიაა, იდიოტი უჭკუოაა მაგრამ მოვაა გონს აუცილებლად მოვა,
-შენ?
-რა მე?
-რა გეშველება? იმედიაა თინასთან რაიმე გამოვააა
-მოიცა შენ?
-ვიცი რომ, ის ბიბლიოთეკარი თინაა, ლამაზი თვალებით მოგეწონა, ნუ განსხვავებულად შეხედე, მაგრამ ჩემით იჭედდი აზრებს, გიყვარვარ მაგრამ ისე არა როგორც მეორე ნახევარი გიო, მეც მიყვარხარ მაგრამ მეგობარიი ხარ, ჩემი მეგობარი ხარრრ,
-ავურიეე?-ჩაიცინაა
-იმედია ასეა და გული არ გეტკინება, არმინდა ცუდად იყოოოო გიო
-კარგად ვიქნები... შეყვარებულები ისე ვწყვეტთ ურთიერთობას, მაგრამ მე შენი მგობარი ყოველთვის ვიქნები თებე.თუ რამე დაგჭირდესსს თუ რამე გინდა აუცინელად ყოველთვის ყველა მიზეზი დაივიწყე დაა მომმართე მეეე, -ისევ მოეხვია
-მადლობააა გიორგიიი, მადლობააა, შენც თუ დაგჭირდეს თინას ეჭვიანობა შეემეხმიანე რა.
-რაოო?
-ვიცი რომ თინას ადრეც იცნობდი,
-შენ?
-დეტექტივი უნდა გამოვსულიყავი, ხო და რომ დამინახა შევამჩნიე რომ ჩემი გაქრობა უნდოდა,
-თებე თებეე-თავზე აკოცა-თინა ღრმა წარსულის კვალია, თუმცა არამგონია მასთან რამე გამოვიდეს.
-გამოვა.ახლა წავალ, -
-ოჯახებს ადვილად ავუხსნათ, და არაფერი გავამწვაოთ ხო?
-გეთანხმები
-ახლა წავალ,მორჩა გაურკვევლობა-გაიცინა.

იმ საღამოს ტვირთი მოიხსნა თებეამ, თითქოს გათავისუფლდა, გიოც გაათავისუფლა, განსხვავებულად გრძნობდა თავს და ახლა უკვე ზუსტად იცოდა ცხოვრებაში არ უნდა შეეცადა სხვა სიყვარულის მოძებნა, არ გამოსდიოდა ეს საქმე, მიშოსთან და სოფიასთან შეეიარა..
სამზარეულოს მაგიდასთან ისხდნენ, სოფია შოკოლდს მიირთმევდა მიშო კიდევ დაღლილი სახით უსმენდა თებეს.
-ანუ მოიცა ყველფერი მორჩა?
-ხოო სოფფ,
-კიდე დიდხანს იყო თქვენი ურთიერთობა კიდევ დიდხნას გაგრძელდა, ან არც უნდა გაგრძელებულიყო, სისულელე იყო, ძმაკაცებივით იყავით-ამოიდუსუნა სოფიამ
-სოფიაა რა ზერელედ შეხვდი ამ ამბავს
-ვიცოდი ასე რომ იქნებოდა, სულ ამბობდა თებე რომ ლუკას გარდა ვერავის შევიყვარებო, აი გიოც კი მიხვდა და მოეშვა, თავი დაანება,
-ლუკას ნუ ახსენებთ გთხოვთ
-თებეე იქნებ სადმე წახვიდე? არ გინდა დასასვენებლად წახვიდე სხვა ქვეყანაში?ან თუმდაც ბაკურიანში წადი იყოს ისევ საქართველო.
-ორსულობაზე ტვინი უფრო გახსნილად გიმუშავებსსს შენნნ -გაიცინა თებემ აშკარად მოეწონა აზრი
-იმიტომ რომ ჩემი ტვინის ნაწილი გადავეცი მემკვიდრეობით და ახდენს გავლენასს უკვე, ენაცვალოს მამა-სასაცილოდ ამოთქვა მიშომმ
-მიშოოო მანდარინი არ მოგვინდესსს-დააბრიალა თვალებიიი სოფიამ
-თებე არ გეცოდები?
-ჯერ სად ხარრ, -გაიცინა თებემ
-წავალ სანამ აქ ხარ რაღაც საქმე მაქვს და გავარდები უცებ, თუ რამე დაგჭირდეს სოფიკო მომწერე ან დამირეკეენ,-ლოყაზე აკოცა და სახლიდან გავიდა.
-არ გეცოდებააა ასე რომ აწვალებ?
-კი არ ვიგონებბ თებე, მართლა მინდა ხოლმე
-გადაირევა ადამიანი,
-ხო გადაირევა ოღონდ ამაზე კიარა შენზე, ასე მშვიდად ხვდები საქმროს დაკარგვას? რანაირი ხარ?
-ისიც მშვიდად შეხვდა არ ვყოფილვართ ჩვენ ერთმანეთისთვისს გაჩენილები მას თინა ეკუთვნის, მხოლოდ თინა,
-შენ ლუკააა..
-სოფიაააა
-კიბატონო, კიბატონო არაფერს ვამბობ..-ცოტახანს ისაუბრესსს მერე კი თებე სახლისკენ წავიდა უკვე მოსაღამოებული იყო, ციოდა შემოდგომისთვის დამახასიათებლად, ქუჩას მიუყვრბოდაა უეცრად ვიღაცა ხელში წვდაა და სადარბაზოში შეათრია, კედელზე ააკრო ყვირილის დაწყებას აპირებდა მაგრამ ხელი ააფარეს პირზე მერე კი ლუკა იცნოო,
-ჩუმადდ მე ვარ არ იყვიროო
-შე იდიოტო, რასაკეთებ ან როგორ ბედავვ ასე რომ იქცევიიი, საერთოდ ტვინი გაქვს თავში-განაგრძობდა გაბრაზებული ქოთქოთს მაგრამმ ლუკა არ უსმენდა ტუჩის კუთხე ჩატეხა და ზემოდან ისე დაჰყურებდა
მოულოდნელად დაეწაფა ტუჩებზე, მოწყვეტით აკოცა და ყველაფერი გაჩერდა,წამში აუჩქარდა გული და ლამის გაითიშა განცდილი ემოციებისგან.მომთხოვნად უკოცნიდა მონატრებულ ტუჩებს.თვალებ დახუჭული იდგაა კედელს ეკვროდაა, ლუკას მათრობელა სურნელს გრძნოდა და თან მისი სუნთქვა კისერზე ეფრქვეოდა
-გითხარი ვერასდროს ვერ დამივიწყებთქოოო-ამოთქვაა კისერზე კოცნის კვალი დაუტოვა და იქედან აორთქლა ისე წავისა თითქოს იქ არც ყოფილა, თებე გონს ძლივს მოვიდა სახლისკენ აჩქარებული ნაბიჯებით წავიდა და მომენტს იმ შეგრძნებას ვერაფრით ივიწყებდა, ისევ ისე იქ იყო...

****
ნამდვილად სჭირდებოდა დასვენება, ბაკურიანში წავიდა მას შემდეგ რაც ოჯახს ყველაფერი უთხრა და მართლა გაარკვია ყველაფერი, დაბინავდა სასტუმროში ულამაზესი ხედიც იშლებოდა, ძირითადად სეირნობდა შემდეგ სახლში იყო და უყურებდა როგორ ცვიოდა ფიფქები ციდან ერთმანეთუს მიყოლებით და როგორ ბარდნიდა ირგვლივ.
საღამო იყო ფანჯრის რაფაზე იყო შემომჯდარი დააა ჩაის სვავდა თან ფიქრობდა, ათას რამეზე,
კაკუნი რომ გაიგო ჯერ ეგონა მელანდებაო, მერე გონს მოვიდა და ფრთხილად წავიდა კარისკენ , უკვე 10 საათი სრულდებოდა, კარი გამოაღო და შოკოლადებით ხელ დამშვენებული ლუკა რომ დაინახაა, გაოცდა კარის მხურვა გადაწყვიტა მაგრამ დაიკავაა და მაინც შევიდა
-რა არასტუმართმოყვარეობააა თებე,
-აქ რასაკეთებ?
-შევნიშნე რომ აქ ნარტო ხარ და გადავწყვიტე მოგინახულო, ალბათ როგორრ განადგურებული ხარ, შეყვარებულს დაშორდი, -ქურთუკი მოიხსნა და საკიდზე მოათავსა, ისე მოძრაობდა ვითომ არაფერიო
-რა გინდაა
-ადრე გითხარი რაც მინდოდა, ახლა კი კეთილი ვიზიტით ვარ, არაფერი ისეთი დაგამშვიდებ-გაიღიმა და შოკოლადი გაუწოდა, -აიღე
-ნუუ მეთამაშები და გეყოს ეს სპექტაკლი, აქედან წადი
-რა აგრესიააა, -ახლოს მივიდა მასთან
-რა გინდაა ლუკაა? რატომ არ მეშვები
-შენი სიყვარული მინდა თებე-ცხვირზე ნაზად აკოცა და თვაალებში შეხედა...
-გთხოვვ არგინდა ლუკაა
-შენ გინდა, ვერ ვხვდები ასე როგორ შეგიძლიააა, გიყვარვარ მაგრამ შენნნ ასე ხარ, არასდროსსს მიგრძვნიაა ის რომ გიყვარდი ინიღბები, საუკეთესოდ იმიღბები,
-გთხოვ, ხომ იცი რომ მიყვარხარ რაღატომ მახსენებ ამას და ასე რატომ მექცევი, იცხოვრე ისე როფორც ცხოვრობდი, რიგითი თაყვანისმცემელი ვარ ჩათვალეე, საერთოდ ფეხებზე დაიკიდეჩემი გრძნობები და დამივიწყეე, ძალიან გთხოვვ, ასე ყველაფერს ართულებ ტკივნეულს ხდი ლუკაა
-არხარ ჩვეულებრივი შეყვარებული გოგო შენ, ასე არ იქცევიან ხოლმე ჩვეულებრივებიი, -წელზე შეუცურაა ხელი და ნაზად აკოცაა კისერში.
-აღარ შემიძლიაა, ამდენს ვეღარ გავუძლებ ლუკააა,-ცრემლები ჩამოსცვივდდა
-ჩშშ ნუ ტირიი თებე, არასდროს დაგტოვებ მესულ აქ უნდა ვიყო იქ სადაც შენი სიყვარულიააა თეებეე -ნაზად აკოცა ტუჩებზე და თებემაც საპასუხოდ კოცნას კიცნითვე უპასუხა ...
იმ ღამით თოვდა.
ორი ვნებისგან მოცული სხეული, ერთი მთლიანობა გახდა.
დაივიწყეს ყველაფერი,
მხოლოდ ერთი ფრძნობაა იყო, სახელს რომ ვერ დაარქმევ აი ისეთი,
მერე იყო თბილი დილა....
არანაირი სინანული.
მხოლიდ ის
ის და მისი ადამიანი.
^^^^^^^^
სიამტკბილობაში და გაურკვეველ ურთიერთობაში ერთი წელი გაილია, არ ამბობდა ლუკა რას გრძნობდა..თებე კი იწვოდა, თან უხაროდა თან წუხდა.ეშინოდა ერთ დთეს ყველაფერი მორჩებოდა.
ერთ დღესაც გაქრა ლუკა უკვალოდ.
გავიდა ერთი კვირა.
ორი
სამი..
ერთი თვე მაგრამ არსად იყო, ეს ბოლო ნაბიჯი და ბოლო წვეთი იყო თებესთვუს ყველაფრის დასასრული,განადგურებული ფანაგრძობდა წინ სვლას და სულ ბოლოს მხოლოდ კარიერაზე დაიწყო მხოლოდ ფიქრი...ასე გაატარა ექვსი თვე.
ექვსი თვე ისე გავიდა არსად იყო ლუკა, ექვსი თვის შემდეგ ისევ გამოჩნდა, ისევ ისე მოულოდნელად,

კვირა დღე იყო, თავისი ნათლული დემეტრე ჰყავდა გამოყვანილი სასეირნოდ, ხელში ჰყავდა აყვანილი და ისე მიუყვებოდა ქუჩას.ბავშვი სიცილით უსმევდა ხელებს თმაზე და ერთობოდა
-რაიყო დემეე, შენც დამცინი ბიჭო, -გემრიელად აკოცა, უეცრად გვერდიდან ლუკას ხმა რომ მოესმა ჯერ ისევ ეგონა მელანდებაო მერე შეხება იგრძნო, შეკრთა ერთ ადგილზე გაშეშდა.
-თებეეე-წარმოთქვა მისი სახელი, და თითქოს ექვსი თვის შემდეგ პირველად ესმოდა საკუთარი სახელი, ასე არავინ უძახდა და წარმოთქვამდა თებეს,მონატრებას სიბრაზემ სძლია, ხელი უხეშად გაააშვებინაა,
-უკაცრავად გეშლებით-გამოსცრა და მოშორდა
-თებეე მოიცა გთხოვვ,-უკან აედევნაა მაგრამ თებემ უეცრად ტაქსი გააჩერა და სასწრაფოდ მოშორდა იმ ადგილს, გულაჩქარებული, დემე სახლში მიიყვანა სოფიასთან, საუბრობდნენ ტელეფონზე შეტყობინება რომ მოუვიდა
,,არ შემომხედა, მის თვალებს ვერ შევხედე, თვალი ამარიდა და ისე გაიარა თითქოს არც მიცნობდა, არადა ჩემთვის ის ერთი შეხედვაც კი მნიშვნელოვანია ხოლმე"-კავიჩკებში იყო ჩასმულუ და სიტყვებიც ეცნო რა დაავიწყებდა მისი რვეულიდან იყო, გაოცდა,
-სოფ წავალ ახლა, ნახვამდის
-ხშირად გამოიარე ხოლმეე,
-აბა რასვიზავ-ნათლულს აკოცა და ქუჩაშუ გავიდა, უკვე მობინდებული იყო, გვერდით მანქანა გაჩერდა უკვე იცოდა ვინც იქნებოდა, მაგრამ განგებ არ მიიხედა,
-თებე, დაჯექი სალაპარაკო გვაქვს
-უცხოებს მანქანაში არ ვუჯდები-გაჩერებას მიუყვებოდა და ლუკაც ნელა მიჰყვებოდა მანქანით
-თებე დაჯექი იწვიმებს და დასველდები
-ნუ ჯავრობ
-მერე გაცივდები და დიდხანს ვეღარ გამოკეთდები, ცუდად გახდები
-გამივლის, გაციება გამივლის
-თებეე, ბავშვივით იქცევი,
-რაგინდა ლუკა? ხო წახვედი? ხომ მიმაგდე? ახლა შემეშვი გაიარე წადი, აღარ მიყვარხარ
-ისევ ვერ იტყუები, ყველაფერს აგიხსნი
-არაფრის ახსნა არ მჭირდება, მხრები აიჩეჩა და თავისი ქუჩისკენ გადაუხვია...

^^^^^
მთელი რამდენიმე კვირა, ასე უშედეგოდ დაჰყვებოდა ლუკა, ბოლოს ძალიან ერთობოდა, ყველგან ის იყო, ტოვებდა ბევრ წარწერას, საჩუქარს თებეს რვეულიდან ფრაზებს, თავისი უნივერსიტეტიდან თებეს უნივერსიტეტში გადმოვიდა სასწავლებლად და უფრო ხშირად ნახულობდა ხოლმე..
-თებეე მომიცადეეეეე გაგიყვან-უკან აედევნა ლექციიდან გამოსულს,
-შემეშვიიი ლუკააა არ მჭირდებათქო, საერთოდ ნუ დამყვებიიიი, -ხელი გააშვებინა და ქუჩაზე გადავიდა სოფიასკენ წავიდა. უკან უნდა გაჰყოლოდა მაგრამ ვიღაცის ხმამ შეაჩერა
-ეიი შენნნნნ
-გისმენთ -უკან მიიხედა და ქერა თითქმის თავის სიმაღლე დაკუნთული ქერა ბიჭი შერჩა ხელში
-ვინ ხარ თებეს რომ აწუხებ,
-ვერ გავიგე??-ჩაიცინაა
-თებესგან თავი შორს დაიჭირეეე გირჩევ, თორემ ინანებ?-მკაცრად ამოთქვა ბიჭმაა და საყელოში მოქაჩა,-ჩემია ის, და შორსს ბიჭი,
თავი გვრრდით სიცილით გადახარა,მერე უცებ დასერიოზულდა და თავი ჩაარტყა
-ვინ ხარ რომ მიკონტროლებ რა და როგორ გავაკეთო, შე **რო, იცი საერთოდ თებესთვის ვინ ვარ, ამჯერად თვითონ მოქაჩა სახელოში და ისე ესაუბრებოდა გაცეცხლებული,
-ოცნებასაც და ფიქრსაც გიკრძალავ, იმზე რომ თებე შენი იქნება ოდესმე-გაბრაზებულმაა გაარტყა
-შენ თუ იცი ვინ ვარრ, როგორ ბედავ- მუშტი მოუქქნია ჯერ აიცილა ლუკამ, მერე მოხვდა, რამდენიმე ბიჭი მიეშველა და რამდენიმე წიხლიც უთავაზეს, მერე ქერამ ყველა გაყარა, შემოკრებილ ახალგაზრდებს გახედაა, ძლიერადდ კრა ხელი დაა დაბლაა დაეცა ლუკა, ხელი ეტკინა, სიმწრით ღრიალი აღმოხდა....
^^^^
-ძინავს ხო დემეს?
-ხო ახალი დაძინებულია, წამოდი სამზარეულოში, -უკან გაჰყვა მიმავალ სოფიას,
-მიშო სადაა?
-რავიცი უნდა მოსულიყო უკვე მაგრამ იგვიანებს, ეტყობა რამე საქმე აქვს
-ხოო
-შენსკენ რა ხდება?-შემწვარი კარტოფილი დაუდო თეფშით და ფორთოხლის წვენი, თვითონაც იგივე და თან საუბარს შეუდგნენ,
-რავიცი არაფერი, სემინარზე ვიყავი დღეს, ცოტა დავიღალე
-ლუკა?
-რა ლუკა?
-კიდე გამოგეცხადება ხოლემე?-გაიცინა და წვენი მოსვა
-კი დღესაც ვნახე, იდიოტი
-გუშინ იყო მოსული დემე ნახა, გვიანობამდე საუბრობდნენ მიშო და ლუკიტოო
-მემგონი ჯობდა არ შერიგებულიყვნენ რაა, გაბედულად ვეღარც მოვალ
-გიჟი ხარრ? გიყვარს და გაურბიხარ, -
-მიმატოვააა გესმისს, არც კი დამირეკაა
-მოუსმინე იქნებ აქვს მიზეზი
-რამე უთხრა მიშოს?
-კიი მაგრამ არ ჩავკითხვივარრ, სად ბრძანდებოდა
-ეგ მიშოც თავიაა რა ვითომ დეიდაშვილი, გველაძუაა
-გამწარდაა გველიი, გოგოოოო ჩემს ქმარზე როგორ საუბრობ
-სანამ შენი ქმარი იყო ჩემი დეიდაშვილი იყოო მანამდე, ასე რომ რაც გამიხარდება იმას ვიტყვი, დაძაბული იყო მათი საუბარი?
-ვაიმეე რას მალაპარაკებბ, მოვა მიშო და კითხეე
-ოოო სოფიაა, რაიყო რაც რძალი გახდი შენი ქმრის მხარეს იჭერ და არც ლუკას აღარ ლანძღავ ისე
-ახლოს რომ გავიცანი ისე არ ყოფილა ისეთი რო მეგონა,უტვინო კია მაგრამმ-ეშმაკურად ჩაიცინა
-რაღაცცც იციიი
-არაფერი, -გაიცინააა
ცოტახანს საუბრობდნენ ასე, მერე მიშო მოვიდა..
-ოოო მობრძანდიი? ინებეე? სად იყავიი
-თებეე, რა ქარმა გადმოგაქროლა გოგო აქეთ-გადაკოცნაა და მერე სოფიას აკოცა ლოყაზე
-რამოხდა რატომ დაიგვიანე?
-ლუკა იყო საავადმყოფოში დაა იქ ვიყავი-შეწუხებულმა ამოთქვა..
ამის თქმაა იყო დაა წვენი გადასცდაა თებეს, ფეხზე დაფეთებული წამოხტა
-რაოოოოო? სადაა როგორაა?? რა მოუვიდაა?
-არ დაიხრჩვე გოგო, კარგადაა ახლა უკეთააა..
-რა მოუვიდა? წეღან ვნახე, კარგად იყოო,
-არაფერი, თებე თუ ძალიან გაინტერესებს ნახე შეგიძლიააა
-რა მოუვიდათქოოოო მიშო-
-შენმა კურსელმა რატიმ და მისმა საძმომ ცემაა
-რააა-თავლები აემღვრაა,თითქმის ხვდებიდა რაშიდაც იყო საქმე,
-რამეს იტყოდა ახლა, ოხხ რაა ოხხ
-საეთ?
-სადააა?
-სახლშია
-თავის ბინაში?
-არაა დედამისთანაა,
-წავედი მე, -მხოლიდ ეს თქვა, სწრაფად ჩაიცვა ქურთუკი და ლუკას სახლისკენ წავიდა, შიშისგან ათრთოლებული..
-ოღონდ სერიოზულად არიყოსსს, ოღონდ ძალიან არიყოსს-კარზე დარეკა და მალევე გაუღო კარი ნაცნობმა ქალმა, რომელიც ოდნავ შეცვლილი იყო..
-გამარჯობათ
-გისმენთ
-მე თებეა ვარ, ალბათ გამიხსენებთ, ლუკას ....
-თებეე როგორ გაზრდილხარრ-ღიმილით მოეხვიაა ქალიი, რა კარგია რომ მოხვედიი. როგორ ხარრ?
-მე ლარგად..თქვენ როგორ ხართ?როგორაა ლუკა?
-შემოდი კარში ნუ დგახარ რაა, -სახლში შეიყვანა
-ზემოთაა, კიბეს რომ აუყვები მესამე ოთახია, შეგიძლია ახვიდე და ნახო,
-რა სჭირს?
-ხელი აქვს ორგან გადატეხილი და ოდნავ შეფერადებულია სახეზე,
-კარგი, მაშინ მოვინახულებბ-კიბეებს აუყვა და კარი ფრთხილად გაააღო,-ოდნავ დამშვიდდა რომ დაინახა.
-ფანჯრისკენ იყო მიბრუნებული, მოკეცილი იწვაა და გარეთ იყურებოდა-თითქოს მისი ტკუვილი ტკიოდა თებესსსს..
-დეეეე კიდევ მიმეცი გამაყუჩებელი, ისევ მტკუვააა-შეცვლილი ხმით თქვა, ვერ დაინახა ვინ შევიდა, ნანუკა ეგონა.
თვალები აემღვრაა თებეს, არაფერი უთქვამს, უბრალოდ მივიდაააა თავზეე ფრთხილად გადაუსვა ხელი აკოცაა და ფრთხილად აეკროო ზურგიდან,
-თებეეე-გაკვირვებული გადმობრუნდა-მოხვედი? ჩემს სანახავად მოხვედი?-ღიმილით ახედაა
-ხისთავიანი იდიოტი ხარ, აუტანელი და ჩხუბისთავი, ავსტრალოპითეკის აზროვნებაც კი არ გაქვს-ლანძღავდა დაა თან ხელს ათვალიერებდა
ლუკა არ უსმენდა, ღიმილით ადევნებდა თვალს, სულ დაავიწყდა ხელი, თებე იყო იქ თან თავის ნებუთ მივიდა.
-მადლიბააა,
-გტკივა ძალიან?
-შენს მოსვლამდე მტკიოდა?
-კარგი ერთი შენც დაიწყე ბანალურობები არ თქვა გამიყუჩდა შენს დანახვაზეო
-არა უბრალოდ იმდენი მლანძღე ყურადღება შენზე გადმოვიტანე,-გაიცინააა, ფრთხილად წამოჯდა საწოლზეე
-აბა ქალბატონო, ინერვიულეთ, გატყდით და სძლიეთ ჯიუტობასს?
-აუტანელი ხარ, საერთოდ არ უნდა მოვსულიყავიი.
-თებეე, გთხოვვვ არ წახვიდეე-ხელზე დაქაჩა და ამჯერად დასერიოზულებულა მიმართა.-არაფერს გეტყვი, ისევ გაბრაზებული იყავი თუ გინდა, ნურც ხმას გამცემ მხოლოდ ახლა ჩამეხუტე, ცოტახნით, არ დამტოვოო-ისე უთხრა გული არ უნდა ჰქონოდა რომ არ გაეგო მისთვის-ფრთხილად მიუახლოვდა ხელები კისერზე შემოჰხვია, მასთან სიახლოვისგან სხეულში ელექტრონებმა დაიწყეს გავრცელება, სასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა, ცრემლები ჩამოსცვივდა
-ძალიან შემაშინე ახვლედიანოო ძალიან-ხმაწასულმაა ამოთქვააა კისერზე აკოცაა და ისევ მოეხვია დიდხანს არ მოშორებულად ერთმანეთს.დამშვიდებული მოიშორდა და გვერდით მიუჯა თავი მის კალთაში ჩადო ლუკამ, თებემაც თითები ინსტიქტურად მის თმაში ახლართა,
-რატომ იჩხუბეეე ?
-შენ რაიცი რომ ვიჩხუბე?
-მიშოს ვათქმევინე, ისიც ვიცი იმ ხისთავიან რატის რომ ეჩხუბე და იმაზეც ვფიქრობ შესაძლოა ამ ჩხუბის მიზეზი მე ვიყო და ეს ძალიან არ მომწონს,
-არა, შენ რა შუაში ხარ, ისე ძველი კონფლიქტია.
-ძველი როგორააა ახალი გადმოსული ხარ და არც კი იცნობდი ..
-შენ რაიცი
-ვიციი...
-დეტექტივი უნდა გამოხვიდე, ტყუილად იღლი თავს ამ პოლიტიკით და ნიჭს აკნინებ,
-თემა ნუ გადაგაქვს, ჩემს გამო იჩხუბეე ლუკაა?
-არათქო
-მითხარი თორემ მაინც გავიგებ, რატისთან მივალ და იმას ვკითხავ გეფიცები,
-გაგიჟდი ხო შენ-გაბრაზებულმა ახედა
-მითხარი,
-ხო უბრალიდ მითხრრა ნუ აწუხებო, არ მიუახლოვდეოო, მერე დავარტყი და მისი ^^ლე საძმაკაცო მიეშველაა და ასე ვარ ახლაა და ნუ ტირიხარ ახლაა, შენ არაფერ შუაში ხარ, ისედაც ნერვებს მიშლიდა ეგ ბიჭი,
-იმას და იმ კრეტინებს მარტო მოერეოდი, რატომ დაარტყიი? ან რა გინდოდაა,
-რა რამი დოდა თებეაა, რა მითხრა შევარჩენდიიი? მმარტო ვერეოდიი -გაიცინაა-მერე რომ მოვიდნენ უბრალოდ ფიზიკურად ვეღარ ვასწრებდი ცემას, და გამიგდეს,
-ჩემს გამო
-არგინდა ახლა გეხვეწები, ის მითხარი რა უნდა იმ *ლეს შენგან? გაწუხებს?
-უბრალიდ მოვწონვარ როგორც გავიგე და უნდა დამიახლოვდეს,
-და იმედი მაქვს შენ არ მოგწონს და არ იხიბლები.
-არა რათქმაუნდა,
-ჩემი ჭკვიანიი, -რაღაც უნდა ეთქვა თებეს ნანუკა რომ შემოვიდა უხერხულად წამოიწია თებეა მაგრამ ლუკამ დაქაჩა, ნანუკამაც არაფერი შეიმჩნია
-ბოდიში ბავშვებოო, რომ გეჭრებუთ, ხომ არაფერი გინდათ
-არა არაა მე არაფერი არ მინდაა, არ შეწუხდეთ, უნდა წავიდეთ
-ცოტახანს დარჩიი
-არა უნდა წავიდე საქმე მაქვს
-თებე, კი მერიდება მაგრამ იქნებ მართლა იყო ცოტახანს, აფთიაქში გავალ და მარტო ვერ დავტოვებ ამას ხელმოტეხილს,
-კმაყოფილმა ჩაიცინა ლუკამმ
-მაშინ ცოტახანს დავრჩები და მერე წავალ,
-კარგი მლე დავბრუნდები, მადლიბააა დიდი..-კარში გაუჩინარდა ...
-შენ რა გაცინებს ნეტაა
-არაფერი, არაფერი..
-დაიძინო გირჩევნია, შენს ტვინს კიდე დარტყმა უნდოდაა..
-აჰაა ირთვება ისევ მეგრული აჯიკა
-ლუკააა..-წარბებ შეკრულმა დახედაა....
^^^
ორმოცდახუთ დღეში თაბაში მოხსნეს, ეგონა თებეს შეირიგებდა თუმცა სულ ტყუილად, ისევ ისეთი გახდა თებე,
ამასობაში ზაფხულიც მოვიდა, ერთ-ერთი კურსელის დაბადების დღეში მოუწიათ ბათუმში წასვლაა, თებე და ლუკა ერთად მოხვდნენ, ისევ ისე არიდებდა ლუკას თვალს და აიგნორებდა,საპირფარეშოში გა იდა თებე, რრთი ჭიქა გადაკრა ლუკამ და მოთბინება დაკარგული უკან გაჰყვა, საპირფარეშოში გაავებული შევარდა და კარი გადაკეტა, გაკვირვებით ნიჟარასთან მდგომააა ამოიყვირა თებემ მაგრამ უეცრად სტაცა ხელი ლუკამ, წელზე შეაცურა თითები და ტუჩებზე დააცხრა,
თებეეაა-ხელები კაბის ქვეშ შეაცურა და ბარძაყის შიგნიდან წრიული მოძრაობით აუყვა, ათრთოლებულმა თებეამ ლამისს გონება დაკარგა იმ დონემდე მოქმედებდა ლუკას შეხება.
-სურვილით კვდები ისე გინდა უკვე განცდილის ხელახლა განცდააა , გინდაა მაგრამ ჯიუტობ, სულ გამაგიჟე ჭკუა დამაკარგვინე, მოთბინებაცცხ -ყურთან ჩაიჩურჩულა დაა ზემოდან დახედა მჭიდროდ ეკვროდა თებეას ათრთოლებულ სხეულს.
-გაჩერდი-ხმაწასულმა ამოთქვა და მოშორება სცადაა, თუმცაა წინააღმდეგობა ვერ გაუწევდა
-სამი თვეა გავიდაა, უკვე ამდენი ხანია გაჩერებული ვარ, ყბაზეე მოსდო კბილებიი,
-გ**მე და მიგაგდეე, ასე ფიქრობ ალბათ ხო, დარდის ჩაკვლასაც ხო არ ცდილობდი ხოლმე ვინმესთან, მაქვს მიზეზიი უნდა მოგესმინააა, სამი თვეააა უშედეგოდ დაგდევვ, ასე აღარ შემიძლიაა- გაბრაზებული აენთო თება და ხელი კრა, ცრემლები მოაწვაა,
-შემეშვიი ველუროოოოოო, თავი დამანებეე-მაგრამ უცებ დაქაჩაა ლუკამ ცალი ხელით კედელს მიეყრდნოო მეორე წელზე შემოხვია კედელს მჭიდროსს ააკრო და თვითონაც მიაწვაა
-შენ...საერთოდ... გამიშვიიიი
-არგაგიშვებ..გვეყო გაქცევები..შეენ მხოლოდ ლუკას თებეა ხარ, მისი ადამიანი, ვერავინ შეგეხება, ვერც ახლა დაიძვრენ თავს, -ჩაიცინაა და თვალებში ჩახედა
-ნივთი ვარ? რა უფლებით მისაკუთრებბბ
-შენ რა უფლებით მისაკუთრებდი,-კისერზე მიაწება ტუჩები მერე კი ბაგეებზე, ვნებიანად დაუკოცნა ჯერ ზედა მერე ქვედა ტუჩიი...
-მაგიჟებბბ, სულ შენ...სულ შენ ხარ ჩემს ფიქრებში....მინდიხარრ ისე როგორც არავინ არასდროსს...-საჯდომზე მოუჭირა ხელები,
-ლუკა, გამიშვიიი, არმინდა, ლუკაა გთხოვვ ლუკაა-ცრემლები გადმოსცვივდა
-არ იტირო, ჩემს გამო აღარ იტიროო არასდროს აღარ გაგიშვებ, არსად არ დაგტოვებბბბ-ლოყაზე აკოცაა და თვალებდახუჭული დიდხანს შეიგრძნობდა თებესს სურნელს.
-რატომ წახვედი ლუკაა, -მოეშვა და თვითონაც შუბლი მიადო მხარზეე...
-გეფიცწბი მიზეზს გაიგებ ოდნავ მაინც გამამართლებსს ეს მიზეზი,-
-რა მიზეზი.
-გაიგებ მაგრამ ახლა არააა,თან ახლა სხვა საქმე გვაქვსს-ჩაიცინაა დაა ტუჩებზე აკოცა,
-სირცხვილია....აააჰ.. კაბა ლუკაა
-არ გავაფუჭებთ კაბას -აკოცა და ფრთხილად აუკეცაა მერე უხეშად წელზე შემოაწყობინაა ფეხები და კედელს უფრო ააკროო- კვნესა წასკდაა, მთელს სხეულში ელექტრონემა დაიწყეს სიარული, წრიულად დაუყვააა ბარძაყის შიგნით,საცვალი გვერდზე გადასწიაა...
-მაპატიე პატარავ დროში ვიწვებით-ჩაიცინაა მალევე შარვლის შესაკრავს დაწვდა და უხეში მიძგით შევიდა გოგოს სხეულში, სიმწრით თმაზე დაქაჩააა კისერი გადასწიაა დაა კვნესა ამოხაა, ლუკას ტუჩებმა ჩაახშეს ხმები, მთელი მუცელი დაეჭიმა, ტკიოდა მაგრამ სიამივნების ზენიტში აჰყავდა ამ ტკივილს,ლუკას თმებსს ქაჩავდა, ბიჭის მოძრაობას ჰყვებოდა და მთლიანად მას შეიგრძნობდა, პეპლები დაფარფატებდნენ სხეულში, ორი ნახევარი ერთი მთლიანობა ხდებოდა, გულმკერდი დაეცვარა, ძიერი ბიძგებიი და მალე სიამივნების ზენიტსს მიაღწიეს
-მორჩააა -ყურთან ხმაშეცვლილმაა თქვა ლუკამ, და მის სხეულს გამოეყო, საცვალი გაუსწორა შარვალი შეიკრა დაა ძალაგამოცლილი გულზე მიიხუტაა..
-საოცრება ხარ,ჩემი საოცრება-თავზე აკოცაა ემოცია აბლანდულ თებეას, - მომიტევეთ გაგრძელება აუცილებლად შედარებით კომფორტული იქნება გპირდები-კაბა გაუსწორა,
-ისევ დამტოვებ
-მე არც არასდროს დამიტოვებიხარ
-ეს ექვსი თვე რაიყო აბა?
-უბრალოდ წავედი, სულ ვიცოდი სად იყავი როგორ და რანაირად
-და ჩემთვის რომ გეთქვაა
-საფრთხეში გაგდებდი პატარავ.
-დეგენერატი ხარრ- კისერში აკოცაა
-ძალიანნნნ, შენც გეტყობააა -გაიცინა და შუბლზე მიაწება ტუჩებიი-მელოდებიან, ფეხზე ხომ დადგებიი.
-ზედმეტად თავდაჯერებული ხარ,
-გეტყობაა.-ტუჩებზე აკოცა მერე თავი მოიწესრიგა და საპირფარეშოდან შეუმჩნევლად გავიდა.თებემ ძლივს აიწყო სახე მაკიაჟი შეისწორა და შედარებით დამშვიდებული გავიდა, მაგრამ რა ამშვიდებდა საპირფარეშოში ხუთი წუთის წინ რა ხდებოდაა...ამის მერე შეილზებოდა დამშვიდება როო...
საღამო რომ დამთავრდა დაქანცული და ემიციისგან გადაღლილი მივიდა ბინაში შხაპი მიიღო ისევ გრძნობდა ლუკას შეხებას და ვერიჯერებდა, ღიმილით გამოვიდა პირსახოც შემოხვეული და სავარძელში დამჯდარრი ბატონი რომ დაინახა შეჰყვირააა
-შენნნნ, აქ რასაკეთებ
-რავიცი ვიფიქრე მოვინახულებ როგორაათქო,-მიუახლოვდა და დაცვარულ მხრრებზე კოცნნით აუყვა-
-ჰმ... მეგონა დაღლილი იყავი და ახლა სახლში მშვიდად გეძინა..
-ვარ, თუმცა შენ უფრო მენატრებოდი და ყვლაფერს ჰფარავს ეს გრძნობა.
-ლუკაა დავიღალეე, და იცოდე...
-ვიცი ყველაფერი ვიცი, უბრალოდ შენთან დავიძინებ, მართლა ამისთვის მოვედი, მომენატრე, -თვალებ აბრწყინებულმა თქვა გულწრფელად გაიღიმა და მოეხვია
-მაშინ ჩავიცვავ და ახლავე მოვალ
-აქ რომ ჩაიცვა
-ლუკაა.
-კარგი გეხუმრე, ამჯერად სხვაგან ჩაიცვი მიდი ხო..

საწოლში იწვნენ, თავი ლუკას გულზე ედო, ლუკა კი ნაზად ეკვროდა და მის სახის ნაკვთებს აკვირდებოდა
-ასე რატომ მიყუეებ-სიცილით ახედა
-უბრალოდ ვაკვირდები შეიცვალე თუ არა
-მერე რა დაადგინე?
-ცოტა შეცვლილხარ, დასუსტებულიც ხარ ისე
-ერთმადეგენერატმა ბიჭმა მიმატოვა თითქმის ექვსი თვის წინ დააა მერე ყველა სურვილი გამიქრაა,
-კრეტინია ეგ შენი ბიჭი, იცოდა რომ გიჟდებოდი, მეტიც ისიც იგივეს გრძბობდა მაგრამ მაინც წავიდა, ისე როგორც სკოლაში გააკეთა, მიგატოვაა არაა დროებით დაგტოვა
-კიდევ დამტოვებს?
-თუ მოკლავენ მხოლოდ მაშინ, მაგრამ ბოლომდე მაინც არა
-ლუკაა - მკერდზე აკოცა და პრესზე აათამაშა თითები
-რაიყოო
-მართლა გიყვარარ?
-ძალიან ვიყინებოდი,სულ შენ იყავი ჩემს ფიქრებში. ნახევარი ნაწილი შენთან დაიტოვე, რაცარუნდა მოხდეს იცოდე არსად არ გაგიშვებ.
-ჭკვიანი ბიჭი ხარ, მაგრამ იცოდე შარში გაყავი თავი
-ვიციი ვხვდებიი-გაიცინა და ამჯერათ თებემ აკოცა, მის ბაგეებს ნაზად ეამბორა, მერე ჯერ ერთ ტუჩს შეახო ბაგეები, მერე მეორეს და რიგრიგობით აკოცა.
-მიყვარხარ, მიყვარხარრრრრ მიყვარხარრ-სიცილით ააბრუნა და ზემოდან მოექცააა ლუკაა
-მეცცც მეეცცც მეეცცც-ხელები მოხვია და აკისკისდა,
-გემრიელი ტუჩები რომ გაქვს ეგ მითქვამსს..
-ნწ...
-ახლა გეუბნები, -გაიცინაა მერე საწყის მგომარეობას დაუბრუნდნენ უკბიდან აეკრო თავი მის კისერში ჩამალა და მალევე გადაეშვნენ ორივე მორფეოსის სამყაროში...
დილით კარგ ხასიათზე გაეღვიძა, საყვარელ ადამიანზე ჩახუტებულს, გულის ქვემოთ ნაირევი შეამჩნიაა უეცრადდ, და მას დაუწყ დაკვირვება, ნატყვიარი იყოი სავარაუდოდ, თან ახალიი..
-ქალბატონიი თვქლებით მჭამსსს-თვალები გაახილა და ზემოდან მოექცაა ლუკა, ტუჩებზე დაწვდა მაგრამ კოცნაში არ აჰყვა თებე
-რაიყო?
-ნაირევი ? რატომ გაქვს?
-გრძელი ამბავი
-არ მეჩქარება, უნდა ვიცოდე სად იყავი ამ დროაი მანძილზე, ყველაფერი ლუკაა..
-ლუკა მოშორდა..
-დამჭრეს, იმათ ვინც მამაჩემი მოკლეს-გამოცრაა, მერე ამერიკაში გადავედი, სხვაგვარად არ შემეძლო, ჩემზე დაიწყეს ნადირობა და შენთან დაკავშირებული ყველა კვალი უნდა გამექრო დროებით, ორს დედას და შენ ვერ დაგიცავდით ვერ მოვახერხებდი რთული იყო, მერე ის ავთოო, ბოლოსდაბოლოს დავიჭირე რთული სპეცოპერაციების შემდეგ და აბსოლიტურად განთაბისუფლებული ჩამოვედი შენთნ, აი სად ვიყაბი ეს ექვსი თვე..
-ანუუუ, არ მიგიტოვებივარ?
-არა სულელოი გოგოო, რათქმაუნდა არაა
-და შენც გიყვარვარ
-კი, იმდენი მაჩუქე და იმდენი მკერე ბოლოს დამკერე-გაიცინააა და ხმა დაიწვრილაა-იმედია არ მომიტაცებ, და ახლა ძალადობას არ აპირებ
-მასხარააააა-გაიცინააა დაა თმებში მოქაჩააა
-ასე ადვილად არ დაგნებდებიი,-გაიცინა ხელები მოხვიაა ზემოდან მოექცაა და ტუჩებზე აკოცაა... მერე კი ღიმილით შეხედა...
-ჩემი დღიური გადაიზელირე ხო?
-კიი, ბევრი ვიხალისე, როგორ იწვოდი თურმე, მე კიდე ვერაფერს ვამჩნევდი, ნუ ის წითელი ბჯშტები დავინახე რომ მომიტანე
-აუ მართლაა იმ დილაუთენია გეღვიძაა?
-კი შემთხვევით გამეღვიძა, ბუნება მეძახდა..
-ანუ ახლა შენ იცი ყველაფერი, ჩემი რვეული მოიპარეე, ჩემივე სახლიდან დაა პირადი ცხოვრების ამსახველ ჩანაწერებს, შენნ გაეცანიი
-მე მეხებოდა, მომეწონაა კარგი იყო, ისე რომ დავბრუნდი მერეც უ და გეწერაა,
-წამართვი დაა
-მოიცა აპირებდი
-იდიოტოო, - მკლავზე უკბინა,
-ბოლო მომეწონაა,
,,ჩემი ადამიანი ვიპოვნე, ვიცი ის ნახევარია, ის ჩემი მეორე ნახევარია, მიუწვდომელი ნახევარი, რომელიც არასდროს იქნებაა ჩემი, , ჩემი ადამიანი ლუკააა"
-ეგ მეცხრე კლასში ჩაწერილია მაგის მერე აღარც მიწრრია
-მერე შევცვალოთ, ერთად
-კარგი აზრია
-ეს ყველაფერი კარგიაა, ახლა ავდგეთ საქმე გვაქვს
-რა საქმე
-უნდა დავქორწინდეთ
-რაოო?
-ხოო, ავდგებით და ჯვარს დავიწერთ, აქ ბათუმში ახლავე...
-გაგიჟდიი?
-არაა, უფრო სწორედ კი შენ გამაგიჟე, თანახმა ხარ?
-მოიცა ასე მთხოვ ხელსს, ლუკაააა ყველაფერსს როგორრ მიფუჭებბბბ კარგი რაა-ბალიში მოუქნიააა..
-აა მოიცააა მივხვდიუუ-უცებ წამოხტა, ნომერში ვერაფერუ მონახაა, მხოლოდ მრგვალი კრეკერებიი იპოვნაა, სწრაფად აიღო და დაბრუნდა, დაიჩოქაა და გაუწოდაა თებეს
-თებეა ბურდულო, თანახმა ხარ გახდე ჩემი მეუღლე, ჩემი ადამიანი, ჩემი ნახევარი, ?იყო ჩემთან ჭირსა თუ ლხინში, სიმდიდრესა თუ სიღარიბეში?
-გაგიჟდი, რომანტიკული ოცნებები დამინგრიე, მაგრამ ჯანდაბას შენუ რიმანტიკაა, ჯანდაბააააა არმჯერაა-ხელები სახეზეე აიფარააა გაიცინააა-თანახმააა ვარრ ვიყო თქვენი მეუღლეე ახვლედიანოოოო- კრეკერი თითზე გუკეთა, უნდა გენახათ რა სანახავები იყვენენ, საწოლზე წელს ზემოთ შიშელი კრეკერით ხელში დაჩოქილი ლუკაა ახვლედიანი და პენუარით დამშვენებული ატირებული (ბედნიერებისგან) თებეა ბურდულუ..
მაღაზიებში გაიარეს, უკვე ნამდვილუ ბეჭედი უყიდა, თეთრი სადა მუხლამდე კაბაც, ( საქროწილო არა ოღონდ)
თვითონაც უბრალოდ გამოეწყო ლუკა და ნაცნობობით მოახერხა ერთ-ერთ გორაზე მდგომ ტაძარში ჯვრის დაწერა, ულამაზესი ადგილი იყო ზღვააა დაა წინნ ტყე, ტაძარიდან სრულიად სხვაა ადამიანები გამოვიდნენ, მეტი არც არაფერი სურდათ არც უზარმაზარი ქორწილი, ღვთის წინაშე შეჰფიცეს ერთმანეთს, სრულუად უცხო ადამიანები ჰყქვდათ მეჯვარეებად, რომლებიც შემდეგ უკეთ გაიცნეს და მალე კარგი ურთიერთობაც ჩამოაყალიბეს...

ახალი ამბავიიი ყველას აცნობეს, მალე მოიცვააა მთელი თბილისი, ამ ამბავმა, სოციალურ ქსელებშიდაც აქტიურად იწერებოდა
,,ცნობილი ახლაგაზრდა ბიზნეს მენი ლუკა ახვლედიანი და მომავალი პოლიტიკოსი თებეა ბურდული, მოულოდნელად დაქორწინდნენ, მათმა ნიშნობის კადრმაა საზოგადობაა გააოცაა, ეს ნიშნობა იქნებაა წლის ორიგი ალური ხელის თხოვნად აღიარებული, წყვილი Instagram-ის ოფიციალურ გვერდზე აქვეყნებს ფოტოს, სადაც წყვილის ხელებია გამოსახული, თებეა ბურდულის თითზე ნიშნობის ძვირადღირებული ბეჭედის მაგივრად უბრალი კრეკერიაა, ბეჭდის მაგივრად მოთავსბული, ფოტოზე წარწერა: ,,ჯანდაბას რომანტიკა"...

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
ცისფერ თვალება გოგო, ქერა თმებით მამიკოს კალთაში იყო მოთავსებული და თითებს მის თითებზე დაათამაშებდა, მზის ჩასვლის ფონზე ისხდნენ სამნი,
თებე, ლუკა და პატარა 3წლის სესილი...
-ლუკა, ეს ბავშვი შენ გგავს, აქ ძილი ამ დროს შეიძლებოდაა? კიდევ ჩაეძინააა -გაიცინა თებემ და თითებზე აკოცაა.
-მამას ჭკვიანი გოგოოო- მისთვის განკუთვნილ სავარძელში მოათავსეს დაა მერე ფრთხილად მოხვიაა ლუკამ თებეს ხელები
-ჩემი დედოფალიიიი რას აპირებსს როცა პატარააა პრინცესას სძინავსს-ეშმაკურად გაიცინაა
-მეფესთან ერთადდ დაბრუნდებაა სასახლეში, დაა დაქანცული თავადაც დაიძინებსს, მეფესთან ერთად
-ნწ არ მომწონსს მე ეგ აზრიი
-აბა?-სიცილით ახედაააა
-დაბრუნდება მეფესთან ერთად და შეუდგებიან მუშაობასს პრინცზე-გაიცინააა
-ტუტუცოოო, გარყვნილო კაცოო-კისერში კოცნიდაა ლუკა, თებე კი სიცილით ფართხალებდაა.
-მიყვარხარრრრ
-მეც
-ჩემი საყვარელი სიტყვები მჭირდებაა, ეს არ მყოფფნის ლუკააა -ტუჩები დაბრუცა
-ჩემიი ადამიანი ხარრ-ტუჩებზეე აკოცაა,
ხელი წელზე მოხვია მეორე ხელში სესილიაა აიყვანაა დაა გაუყვნენ სანაპიროს, მზე უკვე ემშვიდობებოდა დედამიწას, ზღვის ტალღები ცაზე დატოვებულ მრავალფერ ფერათა აჟიოტაჟს ირეკლავდა და ულამაზეს სანახაობას ქმნიდა....


******
მოგესალმებით ♡პირველლ რიგში ბოდიში დაგვიანებისთბისსსს, როგორც იქნა დავბრუნდიი, მოვაღწიეე, არვიცი როგორი გამოვიდა და მეშინია ძლიან რომ არ მოგეწონებათ ((( შეგპირდით დავასრულებ და დავდებთქო, თავებად ატვირთვა მიგვიანდებოდა, დავასრულეე დაა არვიცი მეტი ვერ მოხერხდაა, არაფრით გამორჩეული ისტორიაა, მარტივი მოქმედებებით ცოტა სხვაგვარად წავიდა საქმეები და ისტორიიც მოქმედებაც ოდნავ შეიცვალადა გამოვიდა ისეთი როგორიც არიც, მაინც იმედს ვიტოვებ წაიკითხავთ და წაკითხვას არ ინანებთ.. მოგეწონებათ პერსონაჟები♡

მადლიბა რომ კითხულობთ, დიდი სტიმული და განტვირთვაა თქვენთან ურთიერთობა ♡ მომენატრეთ ♡ მომენატრა კომენტარები♡
მიყვარხართ♡
გელოდებით♡

სიყვარული თქვენი ოდნავ დაგვიანებით დაბრუნებული ავტორი : ალტერეგო ♡

პ.ს. შეფასებას ველი კომენტარებში, მართლა მაინტერესებსს ყველაფერი, უარყოფითიც, აი შემდეგში წერის დროს რომ გავითვალისწინო და იმედები არ გაგიცრუოთ ხოლმე,

პ.ს.ს.ბოდიში ტექსტში გაპარული შეცდომებისთვის.
პ