-ეგ რაღაა?- ვეკითხები და ძირს ვეცემი
-ადექ- თქვა მშვიდი ხმით
-რა გაგიყო ვერ გავიგე.
-სარეცელ- ჩაიდუდღუნა
-რა ენაზე ლაპარაკობ, რა არის?
-რაზედაც წევხარ.
ტანში ჟუანტელი მივლის ეს კიდევ უემოციო სახით დამყურებს თავზე და მთავაზობს მასთან დავწვე?
-შენთან სექსს მთავაზობ?- აღმომხდა გაოცებულს, ბიჭმა ისეთი სახე მიიღო თითქოს შევაგინე
-ქალწულ ხარ?
ღმერთო მიშველე, პირზე ხელს ვიფარებ და ვკანკალებ.
-კითხვა დაგისვი- მიმეორებს ისე თითქოს ხაჭაპურზე ვლაპარაკობდეთ
-კი- თავი დავუქნიე
-მაშ მათთვის სასურველი ხარ, ხინკალ რომ ჭამა ის მიხვდა, ის დიაციც მაშინა.
-არა- თავი გავუქნიე და ფეხზე წამოვდექი- ამას ვერ ვიზამ
-მაშ შენი გული მათ მიეც მე დამანებე თავია.
-ეს დებილობა იმიტომ დადგი რომ ჩემთან დაწოლა გინდოდა?- ბიჭმა ისე იუკადრისა და გამომხედა თითქოს მიუცხოვა.
-ჩემ მე უკვე გითხარი, დანარჩენ შენვე იფიქრე- შუაცეცხლს მიუჯდა
-ნაცარქექიასავით რომ დამჯდარხარ სულ მანდ მომხედე აქეთ- ვკივი და ისე მიყურებს მგონია კედელზე ამაკრავს, მაგრამ არ ვნებდები- იმ ალქაჯისთვის ხინკალი რატომ გამაკეთებინე?
-თუ გული გწყდება შენც ჭამე, კიდევ არის დარჩენილ.
-ხინკალზე არ გელაპარაკები- ღმერთო მიშველე
-მაშ რა გინა.
-შენთან რატომ უნდა დავწვე?- ამის წარმოდგენაზეც კი სხეული მეჭიმება
-რომ გადარჩე.
-შენ გგონია შენთან სექსია ჩემი ხსნაა?
-არა მგონია აგრეა, მათთვის უწმინდურ გახდები.
-ისეც არ ვარ საოცრება.
-რად მიყვირი?- ისევ წარბები შეკრა
-ამ არსებებს ყველა ხედავს ახლა აქ ვინცაა?- ვკითხე ჩურჩულით
-რასა გულისხმობ?
-იმას რომ მე ვხედავ ამ ყველაფერს მარტო?
-კი- თავი დამიქნია და ისევ გამაჟრჟოლ- ნიშან გადევს.
ნაბადზე ვჯდები და ისტერიულად ვიწყებ ქანაობას, გაშლილი თმა სახეზე მეფარება და ტუჩებს გაუაზრებლად ვიჭამ. ეს არარეალურია, ეს არარეალურია, ეს არარეალურია, ეს არ არსებობს, თვალებს ძლიერად ვხუჭავ და ისევ ვახელ, ისევ მიყურებს როგორც შეშლის, ისევ იმ შავი თვალებით, ფაფახი დუხურავს, რათ უნდა შუაცეცხლთან ფაფახი, რა ფაფახი ვიღაც გულის ამოცლას მიპირებს. რა გავაკეთო, რა გავაკეთო?
-შენთან რომ დავწვე აღარაფერს მიზამენ?- პირში ვიტაკე თითები და ცხოვრებაში პირველად მოვიკვნიტე ფრჩხილი
-ჩემთან დაწოლის აზრმა დიდად აგირია.- გაუკრთა ღიმილი წვერში
-რა?-ხმაურით ჩაყლაპე ნერწვი
-შეიძლებ გადარჩე, შეიძლებ არა, თუ იქვე არ მოგკლეს, მე რა ვიც.
-ადამიანი ვარ, ვსუნთქავ, ცხოვრება მინდა, მინდა რომ ძლიერი წარმატებული ქალი ვიყო, ასე უდარდელად ჩემ სიცოცლეზე როგორ ლაპარაკობ?
-ჩემ სული, შენ გულის სიწმინდეზეა დამოკიდებული, ახლა შენვე იმსჯელე მაწყობს მე შენი წაბილწვა?
ნაქსოვ კაბაში თითებს ვუყრი და თავს ვაქნევ, ტუჩებს ისევ ვიკვნეტ, ისევ სისხლის გემოს ვგრძნობ. რომ გადავრჩე, რომ ვერ გადავრჩე. ქალწულების მსხვერპლშეწირვაზე მეც მსმენია, მაგრამ რას ვაკეთებ სად ვარ, ყველა იმ კაცს ვწყევლი ვისაც ჩემთან დაწოლის შესაძლებლობა ჰქონდა და არ გამოყენა. მომკლავენ, ის წითელთმიანი ქალი რეალური იყო, ის არსებებიც სიზმარი არ არის, კაბას სანამ დავხევ თითებს ვათავისუფლებ, ხელები გამეყინა, ვკანკალებ, პირი მიშრება და ბიჭის მხრებს ვიყურებ, ასე რთულიც არ უნდა იყოს, ცდა ბედის მონახევრეა.
-თანა ხმა ვარ- ძვლივს ამოვატრიალე ენა გამშრალ პირში, ბიჭმა დინჯად გამომხედა და ისევ შეკრა წარბები.
-ახლა?- მკითხა ჩურჩულით
დებილია, ღმერთო გადამარჩინე, ისე ვქანაობ თავბრუ მეხვევა.
-კარგი- თქვა და ფეხზე წამოდგა, იმედია არ შემოვაკვდები, ძალიან მაღალი, ახოვანი და სიმპათიურია, შე შტერო ქალი ამ ტყიურს შეუნახე შენი თავი, დედის რძით გაზრდილია, ისეთი ლამაზია, მაგრამ ისეთი ვაჟკაცურია ამას ძუძუც არ ექნება ნაჭამი, მილოცავს თუ რას აკეთებს არ ვიცი, მაგრამ სხვაზე ვერაფერზე ვფიქრობ. მთლიანი ყურადღება ბიჭზე გადამაქვს და ხევსურული ფორმით ჩემ წინ ბიჭი დგას, ამას ყველაზე აღვირახსნილი ქალიც ვერ წამოიდგენს ალბათ.
-გაიხად- ამბობს ბიჭი
-ა? ასე პირდაპირ?
-აბა შენ საამებლად გინდა?- ისევ წარბებს კრავს, სახე უმკაცრდება და ხევსურული ფორმაც იკარგება, წელზემოთ შიშველი დგას ჩემ წინ და უკვე ხელების გამოძრავებაც მიჭირს.
-ქალთან არასოდეს ყოფილხარ?- ახლა ამის დროა, ვერ ვსუნთავ, პირში ერთი ადგილიც არ მაქვს სველი, ნერწვყვს ხმაურით ვყლაპავ და მრცხვენია. ბიჭს ღიმილით ეფინება სახე და ამ ტყიდან რომ წამოვიდეს რეკლამებში იმდენ ფულს გააკეთებს ათ თაობას ეყოფა. ყელში ხელს მკიდებს და მის წინ მაყენებს, ქვემოთ ვიყურები, კაბა რომელიც სქელი და ნაქოვია ჩემი სხეულის რიტმს ყვება, გული მიკანკალებს, ყელში ამოხტება სადაცაა, უაზროდ ,დაჟინებული მიყურებს.
-ნინი- ამბობს ჩემ სახელს და ისე ვეკიდები მის ხელზე როგორც თავწაწვეტილი გაგუდული ქათამი, მეორე ხელით კაბას ზემოთ სწევს დ აქ უკვე მართლა ბნელდება ყველაფერი, ეს იდიოტური ქუდი მაინც მოეხადა, თვალებზე ცხვრის ბეწვი ეყრება და მისი გამომეტყველების გარჩევაც კი მიჭირს, ხელს მუხლიდან ზემოთ აცურებს და ცხვირს ცხვირზე მადებს, ფაფახი, ფაფახი მედება თვალებში ვეღარაფერს ვხდედავ, სიშავე, მისი სუნთქვა ტუჩებთან და მისი ხელი ჩემ ყელზე, ფეხზე მეორე ხელი.
-რაი?- მეკითხება ოხვრით
სულები კუდიანები და ყველაფერი ქრება, ტუჩებზე ტუჩებით მეხება და უკან მწევს, ისევ მისი სახე.
-არ გაიხდი?- ხელს მიშვებს და მოწყვეტით ვეცემი ჩემ ნაბადზე, ჩემ ყველაზე ბინძურ ფიქრებშიც ვერ წამოვიდგენდი ასეთ პირველ ღამეს, ხინკალი მოვახვიე და ახლა ხევსურთან მაქვს, სიგიჟეა.
კაბას ზემოთ ვიწევ და თვალებს ვხუჭავ
-გაახილ თოლები- ამბობს მშვიდი ხმით
თვალები ვჭყიტე
-ლამაზია
ვეღარაფერს ვამბობ, ისე მაქვს სხეული თითქოს ცივ ყალში ჩამაგდეს და ახლა ნაბადზე ვარ გაწოლილი.
ზემოდან მექცევა და ჯიუტად მიყურებს თვალებში მაშტერდება და ეს დასაწვავი ფაფახის წვერები ახლა ჩემ წამწამებს ეხება.
-მეორეც.
-რა მეორე?- ვერ ვხდები თავს ვწევ და მინდა რომ მაკოცოს თუ რას ვაკეთებ
-ეგეც- ეხება ჩემ საცვალს თითებით და ისევ ვხუჭავ თვალებს
-გაახილ- ამბობს და ვემორჩილები
ხელები კანკალით მიმაქვს ჩემ საცვალთან და ქვემოთ გაჭირვებით ვქაჩავ, ზედ ვზივატ ტანს ზემოთ ვწევ და მის სხეულს ვეხები, საცვალს ვიძრობ და ბიჭსაც სახე ეცვლება. თბილი ხელების შეხებას ვგრძნობ, მულზე მადებს და ფეხს მაშლევინბს, კბილს, კბილს ძლიერად ვაჭერ ეს კიდევ მიყურებს, არა გონებას დავკარგავ და ეგ იქნება.
-რაი?- მეკითხება და ისევ შავ წვერში ჩნდება თეთრი ღიმილი
ჯანდაბაი, ჯანდაბა ჩემ ბედს, ჰაერს ღრმად ვუშვებ პირდან და ფაფახის ბოლოები მოძრაობს
-არ გავქრებ, სულ ნუ მიბერავ.
თავს ისტერიულად ვაკანკალებ და ისევ ყბებში მკიდებს ხელს, ვჩერდები.
-სისხლ მოგდის- ამბობს და მიყურებს
-უკვე?
ისევ ეცინება, არამიწირი კაცია
-ტუჩიდან
ცერა თითით მეხება ტუჩზე და მწმენდს, ამან ახლა ჩემზე იზრუნდა თუ რა გააკეთა.
-რად კანკალებ?- მკითხა და უკვე ნერვები მეშლება, მეტს ვერ გავუძლებ, კისერზე ხელს მხვევს და თავს მაწევინებს
-ჩემი გაგუდვა თუ გინდა გამგუდე და მორჩი
-ლამაზ ყელ გაქვს.
თვალებს ვხუჭავ და ისევ მისი ხმა
-გაახილ- თვალს ვახელ
-დაასრულე- მუდარა მიკრთება ხმაში
-შენ მზადა ხარ?- ოხრავს ჩემ ტუჩებდათ და ცერა თითს ყელზე მაჭერს, მხოლოდ თავის დაქნევით ვიფაქგლები
-მე ჯერა არა, ეგ კაბა გმოსავს, ჩემ ხომ გესმის?
კაბის ბოლოებს ქაჩავს და მკერდამდე ადგის, სქელი ნაჭერი ახლა ჩემ ყელთან ჩერდება და თითები ქვემოთ მიცურავს, არა, ამას ეს... არა, პირს ვაღებ და თითების შეხებას საშოზე ვგრძნობ, სუნთქვა მეკვრის და პირდაღებული ვუყურებ, სხეულში ერთიანად მივლის სიმხურვალე და სიცივე სადღაც უჩინარდება. რამენიმე გამოძრავება და თავს ვერ ვიკავებ, ფეხებს ვკარვ და ხელს ვებღაუჭები.
-რას იქმ?- მეკითხება ოხვრით და ფეხებს ისევ ვადუნევ, ახლა ხელების დამორჩილება მიჭირს, მის ხელს ვეხები და ძლიერად ვუჭერ, არცერთი წარბის შეხრა, არცერთი ზედმეტი მოძრაობა, არც ტუჩების, ასე დაჟინებული მომშტერებია და მეს მის მოძრაობებს ვყვები, რას ვაკეთებ, სადღაც სრულიად სხვა სამყარიში მივდივარ, ის ისაა რომ მწვერვალებს ვიპყრობ რომ ამბობს.
-მზად ვარ- მესმის მისი ხმა და ისე ვეშვები ამ სამყაროში, როგორც ძილში რომ ადამიანები ვარდებიან, რომ უნდა დაეცე და გეღვიძება.
ღრმად ვსუნთქავ, ქვემოთ ქაჩავს ჩემ სხეულს და ისევ თვალებში მიყურებს, ხელების მოძრაობით ვხვდები რომ შარვალს იხსნის, ვერ გავუძლებ, ვერ გავუძლებ, ვიმეორებ გონებაში და ისევ დაიჭექა, ისევ გაიელვა და წვიმა წამოვიდა.
-გარეთაც სველდება გარემო- ოხრავს, ისევ ყელში მავლებს ხელს, თვალს თვალში მიყრის და ხმაურთან ერთად ჩემ სამყაროში შემოდის, ტუჩზე ვიკბინე, ისევ სისხლის გემო, ისევ მისი ხმა
-სისლ მოგდის- ამბობს და ველოდები როდის მომაშორებს სისხლს, მაგრამ ახლა ტუჩებით მეხება და სამყაროს ვეთიშები, ტკივილი, გაუგებრობა, შიში, ახალი შეგრძნებები, ისევ ტკივილი და მისი შავი თვალები. სადაცაა გული წამივა, ამას აქ ყოფნის და ტყიურობის არაფერი ეტყობა, წელზე ხელს მხვევს და მისკენ ისევ მიზიდავს. ჩემ ტუჩებს წყდება და მოძრაობასთან ერთად რაღაც შელოცვას იწყებს, ჩუმი, სასიამოვნო ხმით და ოხვრით
– ბედო ბედნიერო,
სახემშვენიერო,
სად იყავ,
საით მაჰბრძანდებოდიო?

იეთი შეგრძნება მივლის თითქოს თმაზე მეთამაშებიან

– ზღვის გაღმითაითაო,
ცხრა მთის იქითაითაო,
მოვდიოდიო,
ზღვას მოვჩქვეფდიო,
გორს მოვტეხდიო.
ვიმალებოდიო
ცხენის ნატერფალშიაო,
ხარის ნაჩლიქარშიაო.
არ მამდის კაცის კივილიო,
მამლის ყივილიო.
მოვდიოდიო.
ვაჟკაცსაო
სისქის ბარკალს ვამტვრევდიო,
ბუღა კამეჩს
კისერს ვამტვრევდიო.
სისხლსა ვსვამდი,
ძვალსა ვფქვავდი,
გულზე ვემბოდი შხამასავითაო.
ბედო ბედნიერო,
სახემშვენიერო,
რა არი შენი წამალიო?
შელოცვას ასრულებს თუ არა, სადღაც ტკივილი ქრება, არამიწიერ შეხებას ვგრძობ, ყოველი მისი შეხება ისეთი სასიამოვნოა, რომ ვერც წარმომიგდენია თუ სხვა რამის განცდა შემიძლია ამაზე უკეთესის, თავს ვერ ვიკავებ და ვკნესი, თვალებს ვხუჭავ, მაგრამ მაშინვე ვახელ, ყელზე ვეხვევი, მინდა რომ მის ტუჩებს მივწდე, მაგრამ უკან იხევს, ყოველი მოძრაობა სადღაც სხვა სამყაროში მიმაქანებს და თავისკენ მითრევს, შავი, ყველაზე შავი თვალები რაც კი ოდესმე მინახავს, უემოციო სახე, წამიერი ჩაღიმება, წვიმის ხმა, ელვა, ჭექა-ქუხული და ის-ისაა რომ მგონია ცაში ღრუბლემა ომი დაიწყესთქო და სამყაროს ვეთიშები.

ნაბადში მძინავს, თავი მის მერდზე მაქვს და გარეთ ისევ წვიმს, თვალს ვახელ თუ არა წამოდგომა მინდა, მთლიანად შიშველი ვარ და ფეხით მის ფეხს ვეხები, კბილებს ძლიერად ვაჭერ ერთმანეთს და სირცხვილისგან მცხელა, მაგრამ რომ გავხედე კანკალმა ამიტანა.-ეგრეცა არ ცივა- უზარმაზარ წამწამებს აშორებს ერთმანეთს და შავ სამყაროს ჩემკენ მართავს, ოღონდ ეს სამყარო არც ისეთი შავი მეცვენება როფორიც უწინ.
ადგომა მინდა, ისევ კისერზე მხვევს ხელს
-სად მიხვალ, ღამემდე კიდევ შორია- მის მკლავზე შემოხვეულ ჩემ ხელს რომ ვუყურებ ჩემ უსუსურობაში ვწმუნდები, მაგრამ ცოცხალი თავით არ მინდა ხელი გაუშვა. ჩემკენ ტრიალდება და დაჟინებული მომშტერებია.
-თბილად ჩაიცვ, გზას რომ გავალთ არაფერ თქვა, სიტყვა არ დაცდეს არაფერ, თუ გკითხოს ვინმემ რამეი, არაფერ უპასუხო და არ მოაღ ეგა პირია, არც თოლებში უცქირო არვის, არც შეხედო.
-რატომ?- ვკითხე გაკვირვებულმა
-ასეა წესი
-რომ არა
ყველში ხელს მიშერს და სუნთქვა მეკვრის
-მოკვდები- ამბობს და ხელს მიშვებს
-სად მივდივართ?
-მთას ყრილობაა
-რა?
-შენთვის რა მნიშვნელ აქვს, არ ილაპარაკო, არცა ვინმეს შეხედო.
-ადექი უნდა ჩავიცვა- ვამბობ და სადაცაა კედელს ავეკრობი
ეცინება და კიდევ უფრო უჩეულო ხდება, პირს ვაღებ და დებილი ბავშვივით მივშტერებივარ.ნაბადის სათავეს იღებს და წევს, ნერწვს ვყლაპავ, ჩემ სხეულს წამიერად თვალს ავლებს და სანამ ფეხზე ადგება თვალებს ვხუჭავ, თუ გავახილო, რა უნახავობაა, გულისცემა ყურებთან ინაცვლებს.
-მორცხვ ქალავ, თოლებ გაახილ- ამბობს ოხვრით
თვალებს ვახელ და უკვე შარვალი აცვია, ცოტა დავმშვიდდი, ჩემ კაბას ვირებ და ვიცვამ, ისევ ძველ ფორმას ვუბრუნდები, თმებში თითებს ვიცურებ და დავარცხნის იმიტაციას ვაკეთებ. მიყურებს, ისევ უთქმელად მიყურებს, ჩამქრალი შუაცეცხლიდან ნახშირს კრეფს და პატარა ხურჯინისმაგვარ ქისაში თუ რაც ქვია, ყრის.
-დღე რატომ ვერ ვიღვიძებ.
-ღამის ქალ გახდი- მითხრა ისე თითქოს ჩემ ადამიანობას გაუსვა ხაზიო-ნაბად დაფერთხე, გაწმინდე, დღეს დაჭირდება უთუოდ.


შავ ცხენზე ვჯდები, თავად ნაბადი რომელიც ვითომ მე დამჭირდებოდა მხრებზე ახურავს და ჩემ უკან მოხდენილად ჯდება
-თმა რად გაიშალ, ახლა სახეში მეცემა- ამბობს ოხვრით და ვიმორცხვებ, ნაბადის ბოლებს მხრებზე მადებს და ცხენს რაღაცას ეძახის.
სიბნელეში მივდივართ, გული ამოვარდნაზე მაქვს, ჩემ ყურთან მშვიდად სუნთაქვს და მდინარესთან ერთ ცხენს ვხედავ, ზედ მანატობელი ბურთივით ადამიანის სიულეტია
ის ისაა რომ კითხვა უნდა დამცდეს ამბობს.
-აქ შენ ბედს ბედის მწერლები განაგებენ, ბედის მწერლები მგებრებს ეუბნებიან რომ ადამიაის წასვლის დროა ამ სამყაროდან, მგებრები ცხენებით მოდიან და მიჰყავთ, თუ გაინტერესებს ვისი ცხენია გეყვი რომ შენი.- სხეული მეჭიმება- მაგრამ შეიძლება შენმა ბედის მწერალმა შენი ბედი შეცვალოს, იშვიათად ხდება მაგრამ მაინც
მინდა ვთქვა რომ ის სიცოცხლეს დამპირდა მაგრამ პირზე ხელს მაფარებს. შავი ცხენი თეთრ სილუეტთან ერთად უკან მომდევს.
-გითხარ არ უყურო, მთას მივდივართ, კრებაზე უკან დაჯექ, ხმა არ ამოიღო.
ხეებს შორის სიწითლემ გაიელვა, ის ქალი ჩვენთან რომ იყო სტუმრად.
-მშვიდობით მოხველ- ჩაიცინა ქალმა
-მშვიდობით დამხდ
-ეს ჩემ ქალია?
-აგრეა- გადასძახა ბიჭმა
-როგორ თეთრია
-ჯერ ვერ დაგითმობ,
-რატომა
-პირობ პირობის სანაცვლოდ.- ამბობს ბიჭი და მთელი სხეული მეჭიმება
-სამ ფერი კაბა მოუტან, ლურჯი, წითელი თეთრია- უბიდან გამოაქვს ქალს თხელი კაბები.
ბიჭი ცხენს რაღაცას ეძახის და წინ გადის
-ეს სამფერ კაბაა, მაგით მოსავენ მიცვალებულებს, ილოც ეს სამ კაბა ვერ ჩაიცვა, ილოც ოღონდ გულშია- ჩურჩულებს ჩემ ყურში ბიჭი და უკან ჩემი მგებარი და წითელთმიანი ქალი მოდის.