-გემუდარები მაკოცე- კბილს კბილზე ვაჭერ და ისევ ვუყურებ, თავს მისკენ ვწევ, მაგრამ ჩემი თმა უჭირავს და ამის შესაძლებლობას არ მაძლევს, ისე მათვალიერებს, თითქოს ჩემ დამახსოვრებას და ამოცნობას ცდილობდეს.
-გითხარ რომ ლამაზ თოლებ გაქვს?- მეკითხება და არამიწიერი ღიმილით მასაჩუქრებს
-კი- ყვირილი მინდა
-ყელიც რომ ლამაზ გაქვს?- მეკითხება და ყელზე ხელს მისვამს
-ეგეც მითხარი- ძალა მეცლება
-თითებ რომ ლამაზ გაქვს- მეუბნება და ჩემ ხელს ხელში იღებს და ტუჩებთან მიაქვს.
-ბაგენიც ლამაზ გქონია.
-ხო?- ვეკითხები და ისევ ვწევ თავს მისკენ.
-ხო- ცალყბად მიღიმის და მხრებზე ხელებს ვაწყობ.
-იგეთ ლამაზ, რომ ამბორს ითხოვს.
-აბა მე რაზე გელაპარაკები?
-მე არ მესმის შენი ენაი.
-არც ისე რთულია.
ტუჩები ჩემ ტუჩებთან მოაქვს და მთელი გრძნობით ვკოცნი, კისერზე ხელს ვხვევ და გაჩერებაც კი მიჭირს.
-უნდ დაბრუნდე- წყდება ჩემ ტუჩებს.
-რა?- ვოხრავ.
-შენებ გეძენენ ალბათ უკვე.
-მათ იციან რომ მუცოში ვარ და აქ ტელეფონი არ იჭერს.
-ხვალ კვირაა, უნდა დაბრუნდე.
ისე გავიდა ეს დღეები რომ ვერც გავაცნობიერე როგორ გავიდა დრო. შავ ნაღვლიან თვალებს ვუყურებ და მგონია რომ ამ თვალებს ვერასოდეს დავტოვებ.
-რაი?- მეკითხება და მიღიმის
-არ შემიძლია.
-აქ ვერ დარჩები.
-ეს არარეალურია?- ვეკითხები და სახეზე ხელს ვუსვამ, უზარმაზარ წამწამებს აერთებს და შავი სამყაროც სადღაც ქრება.
-თუ დაიჯერებ რეალურია. -ოხრავს და ხელზე მკოცნის
-რას გულისხმობ, სიზმარში ვარ?
ეცინება
-არა, სიზმარ არ არის.
-შენ გინდა რომ დავბრუნდე?
-შენთვინა კი, ჩემთვინა არა.
-რას ბოდავ, თარგმნე.
-მე არა მინდა დაბრუნდე, მაგრამ აქ ვეღარ დარჩები.
-მერე რა მოხდება?- თვალებს ახელს და ყელზე ხელს მისვამს.
-ლამაზ ყელი გაქვს გითხარი?
-კი- ვბრაზობ- რა მოხდება, შენ რა ბედი გეწევა?
-ჩემ ბედს ნუ ჩივი ქალაუ- წარბებს კრავს და თითები წარბებიკენ მიმაქვს და ვუბღვერ
-გახსენი
-რათა?
-ძალიან მკაცრი ხარ ასე, მე არ მინდა წასვლა.
-უნდ წახვიდე, სხვა გზა არ გრჩება, მალე უკან ვეღარ წახვალ, ან ფეხთ მოგიწევს სიარულ.
-ვერ დაგტოვებ.
-რათა?
-არ ვიცი.
-გულს ჩაგივარდი?
ვიბნევი და ნერწვს ვყპალავ.
-მითხარი რა მოხდება მერე?
-ალქაჯებ არ მაისვენებენ, მაგრამ ეს კვირა რომ გავა, ბარში ვეღარა ჩამოვლენ, სიმურ წყლის დინებს გაყვება, აგრე იქნება სხვა წლამდე.
-შენ?
-მე აქ ვიცხოვრებ ისევა, როგორ ვცხოვრობდი უწინა.
-ვთქვათ და ქალი მოგინდეს, მერე რას იზამ?- შტერი თინეიჯერივით ვლაპარაკაობ.
-იქნებ არ მამინდეს- მიღიმის
-ეგ როგორ?
-ეგრე.
-მატყუებ.
-შეიძლება- ეცინება და თვალებში მიყურებს.
-შენ რომ იგემე უკვე სიამე, თავს როგორ გაუმკლავდები?
-ვნახოთ- ტუჩებს ვბრეც
-იცოდე იმ კაცს დავწყევლი ვიც შენ ტანს გაეკარება.
-ჩვენთან ცოტა სხვანაირად იქცევიან კაცები, თუ გინდა გამომყევი და ისე დმიცავი.
-რა?
-ხო წამოდი შენც, მიატოვე ყველაფერი და წამოდი.
-სოფელს ჯერ ვერა გავცდები.
-რატომ?
მრები აიჩეჩა.
-ეს არარეალურია ხომ?
-თუ იწრმუნებ არა.
-აქ დარჩენა მინდა- მწყდება დაუფიქრებელი სიტყვები
-ვერა დარჩები, წასვლა მოგწყურდება და ვერსად გახვალ.
-მოცია შენ რომ წასვლა მოგინდეს.
-წავალ
-ხო და წამოდი.
-ვერ ვიზამ, აქ არის ჩემი ადგილი.
-ამ მთებში სულ მარტომ რა უნდა აკეთო?
-მოვიფიქრ რამესა, მალე გათენდება, უნდა წახვიდე.
-არა- ვკანკალებ და კისერზე ვეხვევი- ვერსად წავალ, შენთან დავრჩები.
-დაფიქრდი ამაზე და თუ დაბრუნება მოგინდება, უკან დაბრუნდი. - ბურტყუნებს ჩემ ყელთან და მოცნის.- თავ გზაი ამირივ ქალაუ.
-ახლაი ამბავი, არ გამიშვა.
-წეს ასეთია, ვერ დარჩებ.
-როგორ მოგძებნო ახლა სად ვართ?
-რომ წახვალ უკან ვერა დაბრუნდები, მე მოვალ, როცა ჩამოხვალ.
-რა?
-მზე უკვე ამოდის.- ოხრავს და სხეულიდან მიშორებს.
-ამ ღამით სად წავიდე?
-გაგიმარტივებ გზას- გამიღიმა
-არა, ამას ვერ გამიკეთებ
-წადი.
-რას აკეთებ?- ფეხზე დგება და თავზე დამყურებს.
-თენდება- ოხრავს და შუბლზე მკოცნის, ტირილს ვიწყებ
-არ მინდა არსად წასვლა.
-წადი.
-არ მემშვიდობები?
-გაცილებ- მიღიმის და თავის ულამაზეს ფორმას იცვამს, მეც ჩემი სუფთა სამოსი აქომაქვს და ტირილით ვიცვამ.
-არ მინდა წამოსვლა- აღმომხდა და ჩანთებთან ჩავიკეცე.
-მზე ამოდის, უნდ იჩქარო- მოდის და ნაბადს მახურავს მხრებზე, გარეთ გავდივართ, ჩანთები გამოაქვს და ცხენს ეძახის, პირველი მე ვჯდები და ვტირი, ზურგს უკან მიჯდება. თმაში ცხვირით მეფლობა და ცხენიც მიდის.
-გითხარ რომ შენ თმას კარს სურნელ აქვს?
-არა- ვეღარ ვლაპარაკობ
სიბნელეში მივდივართ, ცხენი სვლას უჩქარებს და სადღაც მივქრივართ, მდინარის ხმა ისმის.
-მამენატრები ქალაუ, გულს ჩამივარდი მგონია.
-არ წამიყვანო, დამაბრუნე- ვტრიალდები და სახეზე ხელს ვუსვამ
-არ იქნებ კარგი შენთვინა.
-რომ მოგკლან?
-ძლიერ ვარ.- ბურტყუნებს ამაყად
-მეტიჩარა ხარ.- მეცინება და ტუჩებს ვეხები.
-რაი?- ეცინება თვითონაც
-ჯანდაბაი- ვურტყამ მკერზე ხელს და ვეკვრი
-ძირს არ ჩავარდე.
მხრებზე ხელს ვხვევ და მდინარეს ვუახლოვდებით.
-არ მოიხედო უკან, არ მოიხედო უკან!- ბურტყუნებს
-რა?- თავს ვწევ
-ერთხელ დამიჯერე, შენთვინ, მე არაფერ მამივა.
-რაზე ლაპარაკობ?
-არ მოიხედო უკან- ბურტყუნებს- დამპირდი
-რაზე ამბობ?
-პირობა მამეც.
-არაფერ მამივა, უკან არ მოიხედო, დაბრუნებ ახლა არ მაინდომო, მაიცნ არ გამოგივა.
-რა ხდება?- ჟრუანტელი მივლის.
-პირობ მამეც, თუ კიდევ გსურს ჩემი ნახვაი.
-კარგი- ვბურტყუნებ.
-წინ მიბრუნდ- ამბობს და ისევ თვმში მეფლობა- მამენატრება შენ თოლებ- ოხრავს და მდინარის ხმა ძლიერდება, წითელთმიანი სიმური წყლიდან ამოდის.
უნაგირს ხელს ძლიერად ვუჭერ, მერე სიმური სადღაც სხვა ადგილისკენ მიიწევს, ზურგში სიცივეს ვგრძნობ და ხელი უკან მიმაქვს, ცხენი სწრაფად კვეთს მდინარეს მაგრამ ხახბო ჩემ ზურგს უკან არ არის. ვკივი, ტირისლ ვუწვებ და ცხენი ფეხს უჩქარებს.
-არ მაიხედო- ჩამესმის მისი ხმა
ცხენი თითქოს ჰაერში იწევს და სიბნელეს კვეთს, მცივა, მივქრივარ, მივდივარ, სად არ ვიცი, რა მოუვიდა ხახბოს, სად წავიდა. არ მიიხედო უკან, არ მიიხედო უკან, ისევ სიჩქარე, ქარი, სიცივე და თვალებს ვხუჭავ, სიჩქარე ნელდება და მგონია ცხენიდან უნდა გადავარდე, თვალებს ვახელ და ჩემ წინ მბჟუტავ ფანარს ვუყურებ, კარავში ვარ.