გაოგნებული ვუყურებ ხახბოს სხეულს და თვალებს, გული მეწურება, მეც მასთან ერთად მინდა ყვირილი მაგრამ არ გამომდის, ის ისევ მთებს გაყურებს და დალის ხმა მოერდება, ბიჭს უხმობს, ნახევრად შიშველია და ნელი ნაბიჯებით მიუყვება მთისკენ გზას, გული გამალებით მიცემს.
-არ წახვიდე- ვიღრიალე, მაგრამ ზედაც არ შემომხედა, საერთოდ არაფერი მითხრა, გზას გაუყვა და სიბნელეში გაუჩინარდა. უძლური ვარ, ამ ყველაფრის მიმართ უძლური ვარ, სახლში შევდივარ, შუაცეცხლთან ვჯდები და მოთქმით ვტირი, თუმცა სხვა რაღაც მინდა, მაგრამ ვერ ვხვდები რა. მშია, არაადამიანურად მშია, სახლში კი მხოლოდ გასამზადებელი პროდუტებია, მხოლოდ ჯიხვი არის იატაკზე დაგდებული, მისი თავი და თითქოს მისკენ მიზიდავს, დანას ვიღებ, მოზღვავებულ ენერგიას ვგრძნობ და ჯიხვის ტანს ვიღებ, ერთი ხელის მოსმით ვჭრი შუაზე და კეცებს ნკვერჩხალში ვყრი, დანარჩენ ნაწილებს ვყრი და უზარმაზარ ხორცს ვათლი, პატარა კუბებად ვჭრი და შიშხინით ეცემა კეცებზე, მარილს ვპოულობ და სახლი არამიწიერად გემრიელი ხორცის სუნით იჟღინთება, ველოდები როდის შეიწვება, მაგრამ მოთმინება აღარ მყოფნის, ცხელ ნაჭრებს პირში ვიყრი და ხმაურით ვჭამ, მთლიანი კეცი შევჭამე რომელიც ორ კაცსაც კი დაანაყრებდა, მუცელი მეტკინა, მაგრამ თვალები ჰაერში გავაშეშე და მთელ სხეულში მოზღვავებული ენერგია ვიგრძენი.
-მოხვედი?- გაისმა დალის ხმა და გადაიკისკისა
მაგიჟებს, მიწვევს და თუ ასეა ასე იყოს, შავტარიან დანას ვიღებ და სიბნელეში სირბილით მივდივარ, საერთოდ ვერაფერს ვგრძნობ, მდინარესთან რომ ჩავდივარ სიმური წყალში წევს და მოთქვამს.
-დალის ჰყავს- თქვა მან
მდინარეში შევდივარ და რომ არა ის ენერგია, რაც ახლა მაქვს ამ ყველაფერს ვერ გაუმკლავდებოდი, ლოდი ფეხზე მომხვდა, ჩავიმულხე და გვერძე გადავაგდე, ნაპირზე რომ გავედი სიმური მიყურებს და ამბობს
-რა იგემე ასეთ?
-შენი საქმე არ არის- მივაძახე და სირბილით წავედი მესამე მთისკენ, სადაც დალის ის ჰყავდა ვის გამოც ამდენი სისულელე გავაკეთე, კლდეზე ფეხი დავგდი თუ არა მეორე ქიმზე გადავხტი, რა მემართება, ხელებს ვშლი და ვკეცავ, თვალებიდან თითქოს ენერგიას ვასხივებ, დალის კვნესა მესმის, ფეხს ვუჩქარებ და წინ მივიწევ, ობობასავით მივცოცავ კლდეზე, ფეხი მისრიალებს, მაგრამ გამოსავალს ვპოულობ, ვერ ვჩერდები, არცერთი ზედმეტი ამოსუნთქვა არ გამიკეთებია, არც დაღლა მიგრძვნია ამის გამო, უკუნეთი სიბნელეა, მაგრამ რაღაც ძალა გზას მიჩვენებს, ქვაბულებთან მივდივარ, ჯიხვი ჩემ წინ გადარბის და მერე მაშტერდება, მეორე ჯიხვიც მასთან ჩნდება და ისე მიყურებენ თითქოს მე ცხოველი ვიყო, შავტარიან დანას ხელს ძლიერად ვუჭერ და მთის წვერზე, უზარმაზარ გამოქვაბულთან მივდივარ, ვხედავ მის კედლებს, სიცივეა, მაგრამ არ მაწუხებს, გამალებით მიცემს გული, არა იმიტომ რომ მეშინია არამედ იმიტომ რომ არ მინდა ის ვნახო, რაც მგონია, ხახბოს სხეულზე შემოხვეული დალი, ამას ვერ გავუძლებ, დალის კისკისი ექოდ ისმის ქვაბულში და ხმს მივყვები, დაკლაკნილი ქალი ზურგით დგას და ხახბოს კალთაში უზრის, უზარმაზარი, უზადო თმა ზურგზე დაყრია, ფეხს ვადგამ, მაგრამ ხმა საერთოდ არ ისმის, შეუმჩეველი ვარ, ხელზე ვიხედბი, მაგრამ ვგრძნობ რომ ვარსებობ, უბრალოდ ფრთხილი ვარ, ბიჭის სიყვარულით და ვნებით ანთებულ თვალებს რომ ვხედავ თავს ვერ ვიკავებ და დალის თმებში ხელს ვავლებ, ქალი კივილით შორდება ვაჟს თმის ნაწილს ვაჭრი და ის ემართება რაც წითელთმიან ქალს, იკლანკნება და თმის მეორე ნაწილს ხელს არ ვუშვებ.
-ალქაჯებს თმაში ძალა გაქვთ- ვამბობ
-რას იქმ?- განწირული კივის დალი
-მე შენთვის მისი თავი არ დამითმია.
-არ გინდა- მუდარით მთხოვს ხახბო და წარბებს ზემოთ სწევს
-იცი რა გავაკეთე რომ მისი სხეული ქვემოთ ჩამომეთრია, წყევლა მომეხსნა, გადამერჩინა?
-არ გაბედ თმის მოჭრა- დალის თითქოს ანათებს და ქრება
-რატომ წამართვი?- ვკივი და ვხვდები რომ ადამიანი არ ვარ
-პირობ იყო.
-შენ რა გგონია რომ ჩამოვათრიე, გავათავისუფლე წყევლისგან და იმით გავიხარებდი რომ სადღაც მთებში ის არსებობს და შენ მის სხეულზე იკლაკნები.
-არ გინდა!- ღრიალებს ქალი და თვალები უელავს
-რატომ არ მილოცავ, რატომ არაფერს აკეთებ?- ვეკითხები
-არ მაქვს ძალაი, მაგრამ დრო მოვა,
-დამიბრუნე მისი გული,
დალი არაფერს ამბობს
-მიდი, ან კიდევ შეგჭრი თმას და არ იარსებებ, შესაბამისად ვერავის შეიყვარებს.
დალი დამფრთხალი ცხოველივით მიყურებს, მერე ხახბოსკენ წევს თავს და რაღაცას ბურტყუნებს. ხახბო ფეხზე დგება და ქვაბულიდან გადის.
-რომ წავიდე რას გააკეთებ?- ვეკითხები
-მინდა რომ მოგკლა.
-მაშინ კიდევ მოგაჭრი თმას რომ ძალის აღსადგენად დრო დაგჭირდეს.- ვამბობ და თმის მეორე ნაწილს ვაჭრი და ციმციმი წყდება, სასოწარკვთილი დალი ღრიალით ეცემა ქვაბულში და ტირილს იწყებს, ჯიხვები უმიისამართოდ დახტიან, ქვაბულიდან გავდივარ და გასასვლელში ასვეტებულ ხახბოს სხეულს ვხედავ.
-წამოდი- ვამბობ და ხელს ვკიდებ
ხახბო დაფეთებული მიყურებს
-მოხსენი შენი წყევლა?- ვუკივი დალის
-დრო უნდა სახლში მისვლამდე
მე ალქაჯებს თმა შევჭერი, დალის დავამარცხე და ახლა ამ ბიჭის გვერდით ვარ, რას ვაკეთებ.
-დალი- ოხრავს ხახბო
-კიდევ ერთხელ ახსენებ მის სახელს და ზედ მიგაკლავ- ხელს ისე ძლიერად უჭრე რომ წარბებს კარავს
კლიდან ვეშვებით, ბრაზი და ენერგია მიპყრობს, მდინარესთან ისე სიმური წევს და მოთქვამს, ჩვენ დანახვაზე წყლიდან ამოდის და ხახბოს უყურებს.
-მოხვედი?- თვალებს აფართოვებს ქალი
-შენ რაღა ჯანდაბა გინდა?- ვღრიალებ და დანას ხელს ვუჭერ- რას გადაეკიდეთ ამას?
-მე მიგასწავლე.
-ახლა შენთანაც ვალში ვარ?- რა ხმაზე ვსაუბრობ- საქმე მე გავაკეთე, შენ კი ეგდე მაგ ბინძურ წყალში და შენც თუ მომიახლოვდები შენც დაგაცლი მაგ თმებს.
მაცდურად ქალმა, მდინარიდან გადავედით და გზაზე ხელჩაკიდებული უზარმაზარი ბიჭი მიმყავს, ბავშვივითაა, მომყვება და ხმას არ იღებს, მეცინება, ისტერიული სიცილი მივარდება და ვჯდები, ხახბო წარბებშეკრული მიყურებს და მერე სიცილს ტირილი ცვლის, სახლში რომ მივდივართ, კიდევ ვერ მშვიდდები, ცეცხლში შეშებს ვყრი და პატარა ქვაბით წყალი შემომაქვს, სხეული სულ ჭუჭყიანი აქვს და სისხლის კვალიც შერჩენია, მე ვიზე ვზრუნავ რას ვგავარ დალისთან კი არა ძროხაში გამცვლის კაცი.
ბიჭი შუაცეცხლთან დგას
-დაჯექი- ვამბობ, როდესაც წყლის თავზე ორთქლი ჩნდება
-რას იქმ ქალავ?
-ოხ, მოხვედი აზრზე?- ვეკითხები გაოცებული და წყალს ქვაბიდან ვიღებ და სახეში ვასხამ, ბიჭმა ღრმად ამოისუნთქა და სახეზე თლილი თითები მოსვა, წვერების ბოლოებზე გამჭირვალე წვეთები ალიცლიცდა და აქ უკვე დამცხა.
-იცი შენ გამო რამდენი რამე გავაკეთე რომ ახლა აქ მჯდარიყავი?- ვეკითხები და წყალს ახლა ტანზე ვასხმამ
-იცი?- ვღრიალებ და კიდევ ვიღებ წყალს, დასჯილი ბავშვივით მიყურებს და წარბებს კარავს
-გახსნი ეგ წარბი- ვღრიალებ და წყალს სახეში ვასხამ
ბიჭი ახლა წარბებს ზემოთ სწევს და გაოცებული მიყურებს.
-რა?- ვკივი და წლის ამოსაღებად ისევ ხელი მიმაქვს, ბიჭი ხელში ხელს მავლებს და თავსიკენ მწევს, მის სახეს ვეხები, მიყურებს და ამბობს
-ქალს არ შეშვენის ასეთი, უგნური ქცევა და სიტყვა.
-ჩვენთან ფემინიზმი მძვინვარებს და თქვენთან ალქაჯები- ვოხარვ- მაგრამ არ მაქვს გარანტია რომ ფემინიზმის მნიშვნელობა იცოდე.
-ქალ კაცზე ვერ იბატონებს- ოხრავს ჩემ ტუჩებთან, წამია საჭირო და ადგილებს ვცვლით, ახლა მე ვზივარ სკამზე, წყალს სახეში მასხამს, მერე კიდევ, კიდევ და ამოსუნთქვაც კი მიჭის. ყელში ხელს მავლებს და ძლიერად მიჭერს, ვკანკალებ, არ ვიცი შიშია თუ ვნება, მაგრამ მომწონს, კბილს კბილს ძლიერად აჭერს ერთმანეთზე და სუნთქვა მიჭირს, მის ტუჩებს ვუყურებ, ის კი ჩემ ჩუჭყიან სხეულს, კაბას, რომელიც რამდენიმე დღეა არ გამომიცვლია.
-რაი?- მეკითხება ისე რომ კბილებს ერთმანეთს არ აშორებს
-მე შენ არ გემორჩილები, ჩვენთან ასეთი წესია- ვოხრავ და ხელებს ძლიერად ვუჭერ ხელებზე, ეცინება და ლამისაა გონება დავკარგო.
-ყველა ალქაჯი შენ გეტრფის რა ხარ ასეთი საოცარი?- ვიკლაკნები მის ხელზე და გათავისუფლებას ვცილობ.
-ვერა მხედავ?- მეკითხება და სახიდან შერჩენილი წვეთები ჩამოდის
-მე.
-რაი?
-მძულს ეგ კითხვა.
-აქ ქალ ვერ იბატონებს- ამბობს ისევ და ყელზე ხელს ისევ ძლიერად მიჭერს
-არა, ბატონობს, დავინახეე როგორ გაიქეცი ტირილით მთაზე, როგორ გაგიჭირდა მასთან განშორება და ახლა რა გინდა რომ მე მიმტკიცო რომ ქალი არაფერია, რომ არა მე ისევ გაშტერებული და გაშეშებული ეგდებოდი იმ საწოლზე და წითელთმიანი ქალი თავს მოგაჭამდა დიდი ალბათობით, ახლა შენ გადაწვიტე ვინ არის შენთან ვალში.
-მე შენთვის რა გავაკეთე, მგონი არ გახსოვს ქალაუ.
-კი, მახოვს ჩემთან დაწექი და ქალწულობა წამართვი, ბევრი იტანჯე, დავინახე როგორ ოხრავდი ჩემ სხეულზე, მადლობას გიხდი, ბევრი იტანჯე.
ისევ წყალს მასხამს
-ასე უნდა ვიწუწაოთ დღეს ღამით?
-სხვა რა გიდევს გულში?- მეკითხება და ისვ წარბებს კრავს, აქ უკვე მიგებს, ნერწვს გაჭირვებით ვყლაპავ და თვალებს ვხრი.
-მამხედე აქეთ, ლამაზ თოლი გაქვს.
-მე თუ დალის?- ვკითხე და ცალყბად ისე გამიღიმა მეგონა რომ ლუქსბრენდის სარეკლამო რგოლს ვუყურებდი.
-კაბა გაიხად ჩანთებში, ბევრი სამოსი გქონია.- ამბობს და ხარბად მათვალიერებს
ფეხზე ვდგები და კანკალით კაბას ვიხდი. მოულოდნელად ისევ წყალს მასხამს, ამჯერად ძალიან ცხელია.
-ტანზე ტალახი გაკვრია, მოიშორ შენი ხელითა.
-ამის უფლებას მომცემ?
წარბებს ისევ კრავს.
-ვიფირქებ- ამბობს და ისე მათვალიერებს მგონია შესაწვავი ცხოველი ვარ და ჩემი შეჭმა გადაწვიტა
-დალისთან რა მოხდა?- ვეკითხები
-არ მახოვს, ფიქრი არ მედო თავშია.
-ეგ უკეთესად ვიცი შენზე.
-ასე ნუ უბნობ ქალაუ.
-რა არ მოგწონს ერთი?- ვეკითხები და პირზე ხელს ძლიერად მიჭერს
-ჩუმად!- ცრის კბილებიდან და ხელს მაშორებს და ცერა თითს ტუჩებზე მისვამს
-ესენი სად ისწავლე, აქ სხვა ქალებიც არიან?
-ალქაჯები.
-ალქაჯებმა გაგწვრთნეს?
-ალქაჯებ დაუმორჩილებლები არიან, შენ მათზე უფრო.
-რა პატივია- გამეცინა
-რად არ ჩუმდები?
-რატომ უნდა გავჩუმდე?- ვეკითხებბი გაბრაზებული
-მგონ ჩემი გული გზწადია, მითხარ რა გიდევს გულშია.
გონებას დავკარგავ სადაცაა, ისე მიყურებს, მაგრამ მგონია რომ შემოვაკვდები, მაგრამ იყოს ასე.
სკამზე ჯდება და თითით მანიშნებს რომ მივიდე.
-ბოდიში?- ვწევ წარბებს ზემოთ
-აქ მოდი?
-კალთაში ჩაგიჯდე და ზღაპარი უნდა მიამბო?
-არა გაჩვენებ.- მიღიმის და ეცნინება
ხელში ხელს მავლებს და კალთაში მისვამს
-რაი?
-ჯანდაბაი- ვოხრავ და ფეხებს მაწევინებს
-როდესაც ალქაჯ ხარ და ბატონობას მიჩვეულ, შენვე ბატონობ ყველაეშია, მაგრამ როდესაც აქაურ კაც ქალ არ ემორჩილება, მის ბუნება ამას ითხოვს- ყელზე თავს მადებს, თმებზე ხელებით ვეხები
-ისინიც ასე იცევიან და ამ დროს- ორივე ხელს თმაზე მაშვებინებს და ზურს უკან მიაქვს, ცალი ხელით იჭერს ორივე ხელს და თავს ზემოთ ვწევ.
-უნდ დაიმორჩილო, ეს მათთვსიც უცხო საქმეა, მათაც მოსწონთ, მაგრამა არვინ ამბობს ამას.
-ერთ განსხვავებაა, ეს არ აქვთ- ამბობს და ბიუსჰალტერს ხლელს ავლებს, თავს ვწევ და ვოხრავ, მკერდის თავზებზე თბილს სუნთქვას ვგრძნობ, მერე წვერის შეხება, ტუჩები და ენა, მშორდება.
-როდესაც მათ რამე აბრაზებთ, უამრავ წყევლას ამბობენ, უცოდველ ადამიანებ რომ იხსნა, ეს უნდა გააკეთო- პიზე ხელს მაფარებს და მკერდს უბრუნდება, კბილები მკერდისთავებს იქცევს და თვალებს ვხუჭავ.
მკრდის თავებზე ენის შეხებას ვგრძნობ და მაშინვე ძალა მეცლება, ცხვირით ვსუნთქავ, ყვირილი მინდა მაგრამ ვერ ვყვირი, მშორდება.
-თუ ალქაჯს არ გინდა შემოაკვდე ამ დროსა, უნდა დაიმორჩილო.- ოხრავს- უნდ იგრძნოს შენ ხარ მთავარი.
-შელოცვას უკითხავ რომ ხელ გაუშეშდეს, რადგან შეიძლებ რომ შამოაკვდე- ოხრავს და ხელზე ხელს მიშვებს, ვერ ვამოძრავებ, უკან მაქვს, ისევ შეერთებული და პირზეც ხელს მიშვებს
-ხელებს ვერ ვგრძნოვ- ვოხრავ და თავზე დავყურებ
-აგრეც უნდ იყვეს- ამბობს და სხეულზე ხელს მისვამს, მკერდის თავებს წამიერად ეხება და ქვემოთ აცურებს ხელს.
-მათ მოსწონთ ხელში რომ აგყავს, ისე როგორცა დედოფალ- უკან ვიხრები და ჩემი თმები იატაკზე იღვრება მინდა ხელი შევაშველო რომ არ დავეცე, მაგრამ ტანს მის მუხლებზე ვდებ, სხეულს მაწევინებს და ფეხები ახლა მის მხრებზე მაქვს.
-კიდევ რა გაინტერესებს, ახლა შენ მითხარ ქალაუ- მეკითხება და ოხრავს.
-შემდეგ რა ხდება?- ვეკითხები, არა ეს არ ეცოდინება ვფიქრობ და საცვალს ქვემოთ ქაჩავს.
-გაინტერესებს?- მეკითხება და სხეული მეჭიმება
-კი
-შენ სიტყვებს ამბობ, ისინი დამუჯდებიან წყევლითა.
-ეს არ ქნა- ვოხრავ
-რაი?- მეკითხება და ფეხებს შორის რაღაცას ბურტყუნებს, ენა მიბუჟდება და მინდ ვიკივლო, მაგრამ ვერაფერს ვამბობ, შიში მიცავს.
-სიამოვნებ და ბრაზი, ერთმანეთსა ჰგავს გქმენია? ორივე დროსა შეიძლებ იუბნო ისეთ რამ რაც სხვას ავნებს.
ამბობს ბაგებზე მისი წვერის და ტუჩების შეხებას ვგრძნობ, მხოლოდ ღრმას ვსუნთქავ, მინდა ვიყვირო, მაგრამ არაფერი გამომდის, კბილს კბილს ძლიერად ვაჭერ და ვგრძნობ ენის შეხებას რომელიც ჩემ სხეულს იპყრობს, წამიერად სამყაროს ვეთიშები, თავს ზემოთ ვწევ და ისევ მის მუხლზე ვაბრუნებ, ცეცხლს ვუყურებ, მგონია რომ უნდა ჩქარეს, მაგრამ ალის სიდიდე მატულობს და ჩემის ხეულის ტემპერატურას ჰყვება. მინდა ვთქვა, მაგრამ არ ვიცი რა, ვერ ვერაფერს ვამობ, თავს ვატრიალებ და მუხლებზე ტუჩებით ვეხეები, სიამოვნება იმატებს, პირს ვაღებ და კბილებს მუხლებზე ვუჭერ, მხოლოდ ეს ჩემიძლია.
-ალქაჯ გახდი- თქვა ზღვარზე დამტოვა.
-ქალს მას მოსწონს მასზე ძლიერი.
-მინდა ვუთხრა რომ სისულელეს ამბობს, მაგრამ არ გამომდის,
წელზე ხელს მხვევს და ახლა მის კალთას ვბრუნდები, რა კალთა შიშველია, შეხებაც კი გონებას მაკარგვინებს და თავს მის მხარზე ვდებ.
-როდესაც ქალ ძლიერ არის, ბატონობას მიჩვეულ ის ისევ გაიბრძოლებს- ვგრძობ რომ მისი ასო შემოდის, კბილებით ვეხები მის ყელს და მეშინია არაფერი ვატკინო, ტანს ვწევ და მოძრაობას ვიწყებ, ხელები მეჭიმება, მტივა.
-თავად ცდილობს, რომ გააკეთოს ის რასაც მიჩვეულია და ბუნებ ითხოვს- ოხრავს ჩემ ყელთან- მაგრამა, შენ ამის უფლება არ უნდა მისცე, უნდ იგრძნოს რომ ის ყველაზე ძლიერ არ არის- ამბობს და მხრებზე ხელს მადებს, მოძრაობას ვწვეტ და მიდნა ვიღრიალო.
-მხოლოდ მაშინ უნდა განაგრძოს, როცა შენ მისცემ ნებასა- ამბობს და ყელში მკოცნის, ახლა მართლა მთელი არსით მინდა დავწყევლო და ვაგინო, მაგრამ არ გამომდის.
-გინდ გააგრძელო?- მეკითხება და ყელში ძლიერად მკოცნის, ძალას ვკარგავ, მთელი არსებით ვგრძნობ, თავს ისტერიულად ვუქნევ და თალებიდან ცრემლები მომდის.
-გინდა?- მეკითხებდა და ჩემ ხელს სახეში იქცევს
თავს ვუქნევ, ტუჩებს ვერ ვიმორჩილებ
-შენა?- მეკითხება და თვალებში დაჟინებით მომშტერებია
ისევ თავს ვუქნევ და ცალი ხელით ისევ მხარზე მაწვება
-მე მსურს ესა?- მეკითხება ისევ და მიღიმის
მინდა ვიღრიალო რომ გაჩერდეს, მაგრამ არ შემიძლია. დაახლოებით ერი წუთი მიყურებს, მერე მიღიმის და მხარზე ხელს მიშვებს, მოძრაობას ვიწყებ სკამის კიდეებს ხელით ეხება და თავს უკან წევს, მის კისერს ვუყურებ მინდა შევეხო მაგრამ ხელები უკან მაქვს, არ შემიძლია, შავი მრისხანე თვალები ბრუნდება და უცნაურად უელავს.
-ყოველ წამს ჭირდება ალქაჯს შეხსენება რომ კაც არის მთავარ, ადამიანთა მსგავსად, ზემდეტ თავისუფლება რყვნის ყველას- ამბობს და ისევ მხარზე მადებს ხელს და ვჩერდები.
თავს უკან ვწევ და თვალებიდან ცრემლი მომდის, თავს ვუქნევ და მხარზე დადებულ ხელს ვურურებ.
-ეს მანამ უნა გააკეთო, სანამ არ მიხვდებ რომ სხვა მასზე ძლიერ არს, მამწონს შენ ყელი- ამბობს და მხრიდან ხელი ყელზე გადააქვს, თავისუფლებას ვგრძნობ თუ არა ისევ მოძრაობას ვიწყებ, ფეხისწვერებით იატაკს ვეხები და უკვე ყველა კუნთი მეჭიმება, ჩვენ კავშირს ვუყურებ და ზღვარზე ვარ, ამას ამჩნევს და თავს მაწევინებს.
-რას უცქერ?- მართლა მრცხვენია, მიღიმის და უკვე გამოძრავებისაც მრცხვენია, მაგრამ ჩემი სხეული ამას ითხოვს.
-უკვე დიდ ხანია აქა ხარ- ამბობს- თუ კაცმა დაგასწრო მთავარ სიამეს ვეღარ იგრძნობ, უნდა იჩქარო.
მოძრაობას ვაგრძელებ და თეთრი კბილებიც ჩნდება, ახლა ვრწმუნდები რატომ გიჟდება ყველა ალქაჯი ამაზე და ზღავრზე ვარ, მერე ბნელდება და მის სხეულზე ვეცემი.
-კაცს თუ არ დაუსრულებია?- ჩურჩულებს ჩემ ყუთან და ახლა თავად იწყებს მოძრაობას, ყველაფერი ბრუნდება, არაფრის ძალა არ მაქვს, მაგრამ მის ტუჩებს ჩემ ყელზე ვგრძნობ და მერე უცნაურად ოხრავს, ასრულებს და წელზე ხელს ისე ძლიერად მიჭერს რომ საკუთარ სიძლიერეში ისევ მარწმუნებს.
-ასეთ დროს ალქაჯებსაც ძალა ეცლებათ, ისევ როგორც შენ, ხელს მგრძნობლობა ბრუნდება, ენა მოძრაობას იწყებს და ხვდება რომ კაც ისევ აქვს ძალა- ამთავრებს თუ არა სიტყვებს ხელები წინ ისე გამომაქვს რომ ტკივილისგან ტუჩებს ვიჭამ.
-ახლა?- ჩრჩულებს ჩემ თმებთან
თმებში ხელს მავლებს და თავს უკან მაწევინებს
-ვინ არის შენზე ძლიერი?
-შენ- ვამბობ და მინდა რომ ტუჩებში ვაკოცო
-კარგია
-მაგრამ ალქაჯებიც ბატონობენ შენზე, გიმორჩილებენ- ვოხრავ და საშინლად მიზიდავს.
წარბბს კრავს და იცინის.
-როგორც ჩანს ჯერ ვერ გაიგე.- ამბობს და ტუჩები უცნაურად ებრიცება- თუ გაუმაძღარ ალქაჯ ხარ?