ცხრა კვირის მანძილზე არც ქეთათოს დაუნახავს ლუკა, არც პირიქით. სხვა ხელმძღვანელობდა ლუკას ოცეულს. გოგონას კი ისე წვრთნიდნენ, წვრთნაზე მეტად წამება იყო.
62 დღის განმავლობაში ნორმალურად ვერც ჭამდა, ვერც ეძინა.
ყოველ ღამე ესმოდა ხმები, მაგრამ ვერ ხედავდა ვერც ბებიას, ვერც დას.
აგვისტოს ომიდან 11 წელი გავიდა. თერთმეტი წელი დანახულის და მოსმენის გააზრებას უნდებოდა. ყოველ დღე ფიზიკურად იტვირთავდა თავს რათა, ძლიერი ყოფილიყო და ყოველ დღე ცდილობდა ცხოვრებისგან რაღაც ესწავლა.
მისთვის შურისძიება იყო ყველაფერი. მიზეზი რის გამოც ცხოვრობდა, იყო შურისძიება და მერე ყველაფერი სხვა.
ადგილზე ლუკას რომ ვერ ხედავდა მისთვის შვება იყო. არ ფიქრობდა, რომ ვიღაცის გამო უკან დახევა მოუწევდა.
ჩვეულებრივი დღე გათენდა, არაფრით მნიშვნელოვანი სამი საათი ეძინა მხოლოდ. შიმშილისგან იმდენად დაუსუსტდა ძალა ერთმეოდა, მაგრამ იცოდა თუ წაიქცეოდა წიხლებს დაუშენდნენ.
-ადგა გაწერელია! სწორდი! სმენა! -გიგიმ ხმამაღლა დაიყვირა და მეტი ხმაურისთვის კარები შეგლიჯა.
-კარგი ამინდია სავარჯიშოდ, გაწერელია კარგი. - საბანი გადახა გიგიმ და გოგონას გაყინულ, თხელ სხეულს შეხედა. თხელი ზედით და ტრუსით იწვა, ქეთათო სირცხვილისგან მოიკეცა.
-ადგა მეთქი! -ისევ იყვირა გიგიმ.
-გაბრუნდი, ჩავიცვამ. თუ არ შევჭამე ისე როგორ ვივარჯიშო. 15 საათია არაფერი მიჭამია.
-ასე წამოხვალ!
-ასე ?- შეიცხადა ქალმა. საერთოდ არ ეხალისებოდა გიგის ნახევრად შიშველი ქეთათოს ახალგაზრდა ბიჭებში გაგდება, მაგრამ პირდაპირ მოსთხოვეს გოგონას მორალურად გატეხვა.
-დიახ ასე -ქეთათო ლოგინიდან წამოდგა, ფეხსაცმელი უნდა ამოეცვა მაგრამ გიგიმ წელზე უბიძგა და წასვლა მოსთხოვა. ქეთათო წელში გასწორდა, საცვლის ამარა ფეხშიშველი გავიდა დერეფანში.
-სასადილო ოთახი - კარი შეაღო გიგიმ. გოგონამ მტრულად შეხედა და თავი იმით ანუგეშა, რომ აქ მოსვლა აუცილებელი იყო. მაგიდას მიუჯდა და ჭამა უნდა დაეწყო, გიგიმ საჭმელი ძირს რომ გადმოყარა.
-ჭამე ქეთათო, გვეჩქარება. - ზიზღით ამოილაპარაკა ბიჭმა, ქეთათომ ბრაზი ვერ შეიკავა ყბები დაეჭიმა, ჭიქას ხელები მაგრად შემოხვია.
-ახალი ულიფა მომიტანე გიგი, ვატყობ დაგივარდა და გამოასწორე - ირონიით ჩაიღიმა ქეთათომ, თავის შეკავება უჭირდა. ნერვიულობისგან ცახცახი აუარდა, თვალები მაგრად დახუჭა. ასე იქცეოდა როცა ნერვიულობდა, ან როცა ყურადღება გადაქონდა რომ ვინმე არ ეცემა. ხუჭავდა თვალებს და წარმოიდგენდა, როგორ მიდიოდა ზღვაზე გრილ, ბნელ საღამოს.
-ზღვისფერი გაქვს თვალები და თავად გავხარ ზღვას- ზურგს უკან ვიღაცამ ჩაილაპარაკა, უკნიდან აეკრო და თავის შემოტრიალების უფლება არ მისცა.
-თუ არ შემიყვარდები და...? - თავი უკან გადახარა ქეთათომ, მალევე იგრძნო ცხელი სუნთქვა კისერთან და შეხება, ჯერ ცხვირის წვერით, მერე ბაგეებით. მაგრამ არ უკოცნია, ტუჩები სხეულზე მხოლოდ ეხებოდა, იქვე დაიჩურულა უკან მდგომმა.
-თუ არ შეგიყვარდები და მისთხოვდები სხვას, მივატოვებ გაზაფხულზე თესვასა და ხვნას, და მოგიკლავ მოღალატევ მაგ ნაფერებ ქმარს!- ქეთათო კაცს ხელებიდან დაუსხლტა, მკერდზე აეკრო და ქვევიდან შეხედა. შავი ქონდა ბიჭს თვალები, შავი როგორც...
-გაწერელია, დაგეძინა?! -შენჯღრია გიგიმ და ძირს დაყრილ საჭმელს შეხედა მერე შეაფურთხა.
-ჭამე გაწერელია- ხელით მიუთითა ბიჭმა.
-ნაბიჭ' ვარი ხარ გოგოაძე - ჩაილაპარაკა გოგომ, ჭიქით წყალი შეასხა სახეში, დაბნეულმა გიგიმ ვერ გაიაზრა რა ხდებოდა, მაშინვე ჩასცხო მუცელში ფეხი, მუშტიც მოუქნია, მაგრამ გიგიმ მოასწრო უკან გახტომა, მანაც მოუქნია ხელი მაგრამ მალევე დაიჭირეს გოგო.
-რამდენს ბედავ შე ქაჯო? - იყვირა გიგიმ და იქვე დაგდებულ ჭიქას ხელი მოკიდა.
-შენს ბედად, კარგად წვიმს. გააგდეთ გარეთ. -გიგიმ მკლავში მოკიდა ხელი და გარეთ გაათრია, ქეთათო არც შერხეულა. საწვრთნელ ადგილას მიიყვანა და ხელი უბიძგა.
-იხოხე გაწერელია. - კიდევ კრა ხელი ბიჭმა. ქეთათო ძირს დაწვა და ტალახში ხოხვით დაიძრა. დაღლილი, უჭმელი, გაბრაზბული ფეხზე ძლივს იდგა.
-მთები! - იყვირა გიგიმ, ქეთათოც მალე წამოდგა ფეხზე და წვიმაში მაღლა აიხედა. თვალებში აწვიმდა, ციოდა, ის კი ტრუსითა და თხელი ზედით იდგა მინდორში.
-გიგი ! -შორიდან იღრიალა ლუკამ, არც დალოდებია არავის, ქეთათოსთან მივარდა, თავისი მოსაცმელი მოახურა და ხელში აიყვანა.
-შენ ბიჭო სულ გამო*ირდი? -უყვირა გოგაძეს. მალვე დაიძრა შენობისკენ. კარს ფეხი მიარტყა, ოთახში შევიდა და გოგონა სკამზე დასვა. ქეთათო ცახცახებდა, განძრევის თავი არ ჰქონდა.
-რატომ არაფერი უთხარი გოგო, თავს იკლავ? - შენჯრია ქალი
-მოვკლავ, გავატყვაებ. ესაა მისი კაცობა? ამად უღირს სამუშაო, 18 წლის გოგო, რომ ნახევრად შიშველი დაგაყენა ამდენ კაცში, ან წვიმაში? სად გაქვს ტანსაცმელები? -ქეთათომ ხელით ანიშნა უჯრისაკენ. ლუკამ ტანსაცმელები დაქექა, ტრუსი, ბიუზჰალტერი თბილი ზედა და ფორმის შარვალი აიღო.
-ჩაიცვი! - ლუკა შეტრიალდა
-საცვალს და ბუზჰალტერს რომ გამოიცვლი მითხარი, დაგეხმარები.- ქალი ცახცახებდა, იყინებოდა, თავი სტკიოდა, ტუჩები გაულურჯდა, სხეული დაუწითლდა.
-სხეულს ვერ ვგრძნობ ლუკა- სკამზე დაჯდა ქეთათო, ლუკა მიუახლოვდა ზედა ჩააცვა.
-გტკივა რამე? - სახეზე თითები დაუსვა ქალს. ქეთათომ თვალები მინაბა.
-მცივა ლუკა - ხმადაბლა ჩაილაპარაკა გაწერელიამ, ლუკამ ახლოს მოიტანა გამათბობელი და გოგონას კიდევ ერთი მოსაცმელი მოახურა.
-მაინც რატომ არ უთხარი არაფერი?
-ვუთხარი, მაგრამ უფროსფის ჩმორია ეტყობა.
-ეგრე აქ ყველა უფროსობის ჩმორია.
-კარგი რაა, ეგაა დებილი და უაზრო თორემ რომელი კაცი მაშიმშილაებდა მერე საჭმელს გადამიყრიდა, დამიფურთხებდა და იატაკიდან ჭამას მომთხოვდა?- ბრაზით ჩაილაპარაკა ქთათომ
-რა იყო, შენ სიას ერთით მეტი კაცი შეემატა? -ლუკამ თვალებში ჩახედა გოგონას, ქეთათომ ღამისფერ სფერობს დააკვირდა, თავიდან გაკვირვება დაეტყო, მერე გაეღიმა.
-ტკივილგამაყუჩებელს მომიტან ლუკა?
-მომიყვები ქეთათო რამეს?
-არა
-მოგიტან - გაიღიმა ლუკამ და გარეთ გავიდა.
-რა გინდა ღმერთო მეთამაშები? ამდენი წელი ზიზიღით მაცხოვრე და ახლა რას გააკეთებ? ხომ იცი, მე ნადას არ ვუღალატებ! -ოთახის კარი გაიღო ლუკა ცხელი ჩაით საჭმელით და გამაყუჩებელით შემოვიდა ოთახში. ქეთათო ისევ კრთოდა სიცივისგან.
-ცოლი გყავს ლუკა?- არათითზე ანიშნა და ჭამა დაიწყო.
-არა, გავშორდი.
-გოგონა?
-საიდან მიხვდი -გაიცინა ლუკამ
-ისე ოცნებობდი- თვალები დახარა ქეთათომ, გულში ჭვალვისმაგვარი ტკივილი იგრძნო. გაახსენდა ნადას როგორ უნდოდა შავთვალება გოგონა.
-გადი, დაწოლა მინდა- ჭიქა გვერდით გადადო.
-ქეთათო -ჩუმად ჩაილაპარაკა ლუკამ.
-რა გინდა?
-წადი აქედან.
-არ მიყვარს შუა გზაში საქმის მიტოვება. გოგონა შენ გგავს ლუკა?
-არა დედამისს.
-გახსოვს ნადა? -დაიჩურჩულა ქეთათომ.
-არა
-არც არაფერი ჩვენს შესახებ?
-არაფერი გარდა...
-გარდა რისა ლუკა? -ზურგით დადგა ბიჭისკნ. ლუკა მიუახლოვდა ქალს, ცხვირის წვერი გოგონას ყურს გაუსვა ხელი მაისურის ქვევით შეუცურა, თლილ თითებს მკერდისკენ მიაცურებდა. ქეთათოს ტანი დაეხორკლა, სუნთქვა გაუხშირდა პულსაცია გაუორმაგდა, თვალები დახუჭა. თითები სხეულს მოაშორა ბიჭმა, მაგრამ მერე ისევ განაგრძო საჩვენებელი თითით იმ წერტილის ძებნა. ქეთათოს სხეულში ცხელმა ტალღამ დაუარა. თითქოს ყველაფერი ცეცხლში იწვისო, შეირხა მაგრამ ამაოდ.
-იცი რასაც ვეძებ ქეთათო?! - ხრინწიანი ხმით ჩასჩურჩულა ქალს და ყურზე ნაზად უკბინა.
მაშინვე ამოტივტივდა ქალის გონებაში მოგონებები.
ნადა, ქეთათო და რამოდენიე მათი ნაცნობი სანაპიროზე სეირნობდა. ზაფხულისათვის არადამახასიათებელი ცივი ამინდი იყო, ქეთათოს იმ დილით ლამაზი, თეთრი, ფრიალა კაბა ეცვა. თორნიკე ტაბაღუას, ნადას თავნება ,,პაკლოვნიკს" იმ დღისით ზედმეტი მოუვიდა. ქეთათოს საყვარელი სათამაშო ზღვაში გადაუგდო. უმცროსი გაწერელია მაშინვე გაცხარდა და წყალში საყვარელი დათუნას გადასარჩენად შევიდა. ნადას პანიკური შეტევა ემართებოდა როცა ხედავდა ახლობელ ადამიანს წყალში შესულს. ქეთათო დის კივილს არ უსმენდა, ოღონდ როგორმე საყვარელი ბალუ არ დაეკარგა. მერე ანანებდა ტაბაღუას ყველაფერს. მაგრამ საიდანღაც გამოჩნდა შავთვალება რაინდი, რომელმაც საბედნიეროდ ბალუ და ქეთათო ერთდროულად დაიჭირა და გარეთ გამოიყვანა.
-პატარა ქალბატონო რატომ ანერვიულებ დაიკოს? -წარბი შეკრა უცნობმა და შავი თვალები შეანათა ბავშვს. პირველად მაშინ მიხვდა როგორ უყურებდა დედას სანდრო, მაშინ მიხვდა პირველად ქეთათო როგორ მოსწონდა ნადა თორნიკეს.
იმ დღიდან 6 წლის გაწერელია, ლუკა შეყილაძეს კუდში დასდევდა, მაგრამ ამას ვერავინ არმჩნევდა. არც ნადასთვის უთქვამს პატარას რამე.
სწორედ ერთ-ერთი დევნის დროს, შემთხვევით შეეჩეხა ლუკას და მისი თანატოლების ჩუბს. იმ დღეს ლუკა სასიკვდილოდ დაიჭრებოდა, მეტიც შესაძლოა პარალიზებულიც დარჩენილიყო, რომ არა ქეთათო, შემთხვევით ფეხი დაუცდა და სიმაღლიდან ჩამოვარდა. ბავშვმა მკერდის გასწვრივ დიდი ჭრილობა მიიღო ექიმები ეუბნებოდნენ შრამი აუცილებლად დარჩებაო. მაშინ მიხვდა ლუკა რა უნდოდა გაწერელიას იქ, მაგრამ ბავშვურ ამოჩემებად ჩათვალა.
-ვიცი -დაიჩურჩულა გოგონამ და ლუკამ მალევე ზუსტად იმ ადგილას გადაუსვა საჩვენებელი თითი, სადაც შრამი ეგულებოდა.
-11 წელია არ მინახავს და მაინც მახსოვს -ხმადაბლა საუბრობდა ლუკა, ტუჩები გოგონას ბაგეებისკენ გაექცა მაგრამ გზაშივე შეჩერდა.
-სხეული ისევ ცივი გაქვს, კანკალებ. გცივა ? - გაწერელიას გაეღიმა
-გამათბობ ლუკა? -ტუჩის კუთხე ჩატეხა და ბიჭს სახეზე ხელის ზურგი ნაზად დაუსვა. ლუკას გაეღიმა, სისხლი აუჩქროლდა ხელები ქეთათოს წელზე შემოხვია და მისკენ დაქაჩა.
-შესაძლოა ყოველ წამს შემოგვივარდნენ - გაეცინა ლუკას
-მთავარია არ შეგვაწყვეტინონ. - ქეთათომ იქვე დადებული შავი ვარდი აიღო და ლუკას თმაში ჩაუდო. მოშორდა, ფანჯარა გააღო და ოთახში ნოემბრის სუსხი შემოუშვა. ფანჯარასთან ძალიან ახლოს დადგა, წვიმის შხეფები სახეზე ეცემოდა, ლუკა გაშეშებული იდგა და ამ გიჟ ბავშვს ჩუმად უმზერდა.ტანი ნაზირხევით ააყოლა წარმოსახვით მუსიკას და თვითონვე დაიწყო სიმღერა
-,,Soy el fuego que arde tu piel
Soy el agua que mata tu sed
El castillo, la torre yo soy
La espada que guarda el caudal" - ქეთათომ ნაზი მოძრაობით ზედა გადაიძრო და ლუკას გახედა, კაცი იღიმოდა, ღამისფერ თვალებში უკუნითი სიბნელე ჩამდგარიყო. არ ჩქარობდა გოგონას აცდიდა და მის ყოველ მოძრაობას სწავლობდა. ქეთათომ მოხდენილად შემოიძარცვა ტანისამოსი და ლუკას წინ აესვეტა, კაცმა თმებიდან ყვავილი მოიშორა და გოგონას შიშველ სხეულს, თვალი ხარბად შეავლო. შავი ვარდი ჯერ ლავიწზე შეეხო ქეთათოს, მერე მთელ სხეულს ჩაჰყვა და მენჯთან დასრულდა დაცვარული ვარდის შეხება. ქალმა გამშრალ ტუჩებს ენა გადაატარა, თავი გვერდით გადახარა, მსუბუქად წამოიკვნესა და ჩაიღიმა. ყვავილი ძირს დავარდა, ახლა ლუკას საჩვენებელი თითი ეხბოდა ქალის სხულს და მენჯზე წრე მოხაზა ბიჭმა. ქეთათო უხეშად შეატრიალა, და ბიძგით აიკრა ქალის შიშველი სხეული ტანზე. ხელები ზურგს უკან გაუკავა, სხეულზე იხუტებდა თან ცხელ კოცნას უტოვებდა ყელში. ქეთათოს მოთმინების უნარი დაეკარგა, სწრაფათ შემოტრიალდა და კაცს ბაგეებზე წაეტანა, ცდილობდა ქამარი შეეხსნა. ლუკას ჩაეღიმა, გოგონას ქვედა ტუჩზე ისევ წაეტანა და მსუბუქათ უკბინა. ქალს ტანი აუცახცახდა, სხეული დაეცვარა და შეყილაძეს აეკრო. ლუკამ გოგონა ხელში აიყვანა, საწოლზე გადააწვინა, ჯერ ყელში აკოცა ნაზად, შემდეგ მკერდი ხელის გულით უხეშად მოზიდა, მეორეს ტუჩები შეახო, ნაზად გადავიდა ტანზე, ნელ-ნელა ქვევით მიიწევდა. ხელებს უმისამართოდ დააცურებდა, გოგონას ტანზე. მუხლზე აკოცა, ქთათომ დენდარტყმულივით დააშორა მუხლები ერთმანეთს და ბიჭს თვალებში ჩააკვირდა.
-დარწმუნებული ხარ? -დაიჩურჩულა ლუკა, გოგონამ უარყოფის ნიშნად თავი გააქნია, ხელები მხრებში ჩაავლო და მისკენ დაქაჩა. მერე იყო შერწყმა. ორი დაკარგული სხეულს ერთ მთლიანად გადაქცევა. მსუბუქი, ცხელი, ნაზი ბიძგები. ყრუ კვნესა, ზოგჯერ სიცილიც.
-სიამოვნებისგან ძალა პირველად წამერთვა- გადაიკისკისა ქეთათომ და კაცის მკლავებში გაეხვა.
-უნდა გეთქვა - ბუზღუნით შეხედა ბიჭმა.
-და რას იზამდი გარყვნილო ლუკა ძია, ამ სიამოვნებას მოიკლებდი ?- დაცინა გაწერელიამ
- უფრო ვეცდებოდი დამეღალე - გაიცინა ბიჭმა, ქეთათომ ჯერ ნაზად თვალში აკოცა, მერე მკერდზე.
-ერთიც? -ცალი წარბი აწია
-მერე მე ვარ ქალბატონო გარყნილი?
-ნეტა ამის გარეშე როგორ ვძლებდი?
-შემოგაკვდები
-მიდი, უფრო ეცადე - ხელი ყბაზე მოუჭირა, ტუჩზე ნაზად შეეხო და ტანი ისე შეარხია, თითქოს მშვიდ ამინდში აბობოქრებული ზღვის ტალღა ყოფილიყო. ლუკამ თავი სიამოვნებისგნ გადახარა, თითები მაგრად მოუჭირა თეძოზე და თვალებში ჩახედა.
-,,ზღვისფერი გაქვს თვალები და თავად გავხარ ზღავს..."


***
ძალიან დიდი ბოდიში დაგვიანებისთვის, უბრალოდ მთაში ვცხოვრობ, ტელეფონი არ მაქვს და ლეპტოპში ინტერნეტი არ მქონდა, მიზეზი რის გამოც ვერ დავდე ესაა.