ზამთარი იყო, ისეთი სიცივე ძვლებსაც კი გაგიყინავდა. ოთხი მობუზული სხეული აკრეფილები მიაბიჯებდნენ ქუჩაში, ირგვლივ მხოლოდ სკოლის ბავშვები ირეოდნენ, ზოგი თოვლის გუნდებს კრავდა და მეორეს ესროდა, ზოგი კი უბრალოდ თავჩახრილი გარბოდა სახლისკენ რომ შინ მალე მისულიყო.
-აუ ირაკლი სადაა ტო, გავიყინე. -როგორც ყოველთვის ახლაც არ წყვეტდა ტლიკინს ფაღავა, ძმაკაცებს გვერდზე მიყვებოდა და მაქსიმალურად ცდილობდა ცხვირი თბილ მოსახვევში ჩაემალა.
-სოფელში წავიდნენ, ბებო და პაპა უნდა ჩამოიყვანონ გუშინ ხომ თქვეს. -გაყინულ ცხვირზე ხელი მოისვა და ირგვლივ მიმოიხედა.
-აუ მერე ნუციკო სადაა? ფეხით უნდა მოვიდეს?
-მოშორდი იმ გოგოს, ხომ ხედავ გამოგა*ლევა. -მომღიმარმა ახედა წარბ შეკრულ ფაღავას. -რა? სახლშია ნუცა.
-აუ ხო სულ დამავიწყდა. -სიცილით მოიქექა თავი. -აუ პროსტა თქვენ არ იცით რა საყვარელია, მინდა ხოლმე დავიჭირო და შევჭამო. -სიცილით გადახედა ჩუმად მყოფ ბიჭებს. -გუშინ ტელეფონი ვაჩუქეთ და ჭკუაზე არაა.
-მოიცა დავურეკავ… -გაეღიმა გიგანს დის გახსენებაზე და სწრაფად გადარეკა ნუცასთან.
-ჰო?
-რას შვრები პატარა? კიდე გაქვს სიცხე? -ძლივს შეიკავა თავი რომ არ გასცინებოდა, ლალი კი გადარია 38 აქვს სიცხეო, მაგრამ ლუკამ დაინახა როგორ ფერთხდა სიცხის საზომს უკუღმა.
-ჰო ცოტათი.
-ადგომა შეგიძლია ჩაი რომ გამიკეთო?მოვდივარ და მცივა.
-წყალს ავადუღებ და შენ გაიკეთე, მე რომ დავიწვა მერე? მარტო ვარ სახლში.
-კარგი მიდი. -გაიცინა და ტელეფონიც ჯიბეში ჩაიბრუნა.
-ცუდად არის? -დაინტერესებულმა ჰკითხა საბამ, არც კი ყავდა ნანახი ნუცა და აქედანვე თბილი დამოკიდებულება უჩნდებოდა რადგან ლუკას და იყო.
-არა, სკოლაში არ უნდოდა წასვლა და მოიმიზეზა სიცხე მაქვსო. მეც აღარ გავუტეხე.
მალე მივიდნენ სახლში, ქურთუკები შემოსასვლელში დაკიდეს და სამზარეულოსკენ დაიძრნენ.
-ნუცი სად ხარ? -კიბესთან მისულმა ზევით აიხედა, მალე პიჟამოებში და თბილ ხალათში გამოწყობილი ნუცაც გამოჩნდა. თმა ასჩეჩვოდა და კიბეებზე მორბოდა. -რა ფორმაში ხარ პატარა? მთელი დღე კოტრიალობდი ხო?
-აბა დედა რომ მოვა ხომ უნდა ეგონოს რომ ცუდად ვიყავი. -გრძელი თმა უკან გადაიყარა და აბრჭყვიალებული ცისფერებით ახედა გიგანს.
-შე პატარა მაიმუნო. -უკანალზე მიარტყა ხელი, მერე ლოყაზე აკოცა და სამზარეულოში შეიყვანა, სადაც სანდრო ტრიალებდა და მაგიდას შლიდა. როგორც კი ორი უცხო ბიჭი დაინახა ადგილზე გაშეშდა, ჯერ გიორგის შეხედა, შემდეგ საბას და როგორც კი ჯავახიშვილმა თვალი გაუსწორა დაბნეულმა სხვაგან გაიხედა.
-ნუცი, გაიცანი გიო და საბა, ჩემი ძმაკაცები არიან.
-გამარჯობა. -ლოყები აუწითლდა საბას მზერისგან, სანდროს მოეხვია და ისე შეხედა ბიჭებს.
-რა საყვარელია… -სიცილით თქვა გიორგიმ, საბა კი ხმის ამოუღებლად უყურებდა სანდროზე მიკრულ პატარა გოგოს და გაუაზრებლად ეღიმებოდა.
-ჩემი გოგო ყველაზე ლამაზი, ნაზი საყვარელი და ჭკვიანია. -ლოყები დაუკოცნა შეწუხებულ ნუცას, შემდეგ მის სახეზე გაეცინა.
-სანდრო გავიზარდე უკვე! ნუ აკეთებ ეგრე. -თვალები აატრიალა, ბოლოს კი ისევ საბასკენ გააპარა თვალი.
-იი, ეს ნახე რა. -თმები აუჩეჩა სიცილით, მერე უცებ სკამზე დასვა საბას წინ და შემწვარი კვერცხი დაუდო მაგიდაზე.
-არ მინდა თქვენთან ერთად ჭამა… -ტუჩებდი დაბრიცა და თვალი გაუსწორა ჯავახიშვილს.
-კაი რისი გრცხვენია… ჩათვალე სანდრო ვარ. -მიხვდა რომ ზედმეტად დიდხანს იყო ჩუმათ ბავშვის ყურებაში გართული, ნუცას ლურჯებს ვერ აშორებდა თვალს და გაუაზრებლად ტუჩზე იჭერდა კბილს. -გინდა გაჭამო?
-არა… ჩემით შევჭამ. -კიდევ ერთხელ შეათვალიერა ბიჭი, შემდეგ ჭამა დაიწყო. -ნუ მიყურებ ეგრე, შენთან შეჩვევა მჭირდება ჯერ.
-კარგი… აღარ შემოგხედავ. -ჩაიცინა და სულ სხვა მხარეს გაიხედა.
წლების მატებასთან ერთად უფრო და უფრო ლამაზდებოდა ნუცა, უფრო ქალური, მხიარული და გიჯი ხდებოდა, მაგრამ როცა უნდოდა სინაზის განსახიერება იყო. ერთადერთი გოგო ნინას შემდეგ. რაც წამოიზარდა მეტი თაყვანისმცემლები გაუჩნდა, მეტი მეგობარი გაიჩინა, ცურვით დაკავდა და იქაც ცალკე სასტავი ჰყავდა.
დარბაზიდან გამოსულს ქუდი დაეხურა თავზე, ხელები ქურთუკის ჯიბეებში ჩაეწყო და აქეთ-იქით იყურებოდა ლუკას მოლოდინში.
-ნუც გაგიყვან გინდა? -კარებიდან გამოსულმა მაღალმა ბიჭმა ყურებამდე გაუღიმა და ერთი დაკვირვებით შეათვალიერა.
-არა გიო, ჩემ ძმას ველოდები.
-გაიყინები აქ. -ლოყაზე მოეფერა და ქუდი უკეთ დააფარა.
-აი მოვიდა. -ხელი გაიშვირა საბას მანქანაზე, რომელსაც საერთოდ არ ელოდა.
-მიდი მაშინ, შეხვედრამდე. -ლოყაზე აკოცა მომღიმარს.
-კარგად. -უხერხულად მოშორდა და მანქანისკენ დაიძრა. წინა სავარძელზე მოთავსდა ისე რომ საბასთვის არც შეუხედავს.
-ეს ვინაა? -წარბ შეკრულმა დაძრა მანქანა, თან ბიჭს თვალი გააყოლა.
-შენი საქმე არაა! -გაბრაზებულმა ჩაილაპარაკა, თან შენობებს გაჰყურებდა.
-აუ პატარა გაბრაზებული ხაარ?
-კი! ნაწყენი ვარ.
-ხომ გითხარი რატოც ვერ მოვედი ტო, რაზე მებუტები.
-ხო ჩემთვის არ გეცალა და იმ თამუნასთან ერთად ხო წახვედი?
-ვინ თამუნასთან?
-აფერისტი ხარ, მე მითხარი ცუდად ვარო, მერე კიდე ის შენი “მეგობარი” თამუნა სთორის დებს სადღაც ტყეში ხართ.
-კაი მაპატიე. -ლოყაზ მიეფერა და ნუცას ყურადღებაც დაიმსახურა. თავიდან წარბშეკრული უყურებდა, მერე თავი გააქნია სიცილით. -ვინ იყო ის ტიპი?
-ჩემთან ერთად დადის ცურვაზე, ხვალ შეჯიბრი მაქვს.
-და ყოველ დღე კუპალნიკებში გიყურებს? -წარბები შეკრა ჯავახიშვილმა, ნერვები მოეშალა იმის გაფიქრებისას როგორ ათვალიერებდა გიორგი ნუცას სხეულს. ჯერ მარტო ჩაცმულს ისე უყურებდა თითქოს მის წინ სრულიად შიშველი ქალი მდგარიყო და საცურაო კოსტუმში გამოწყობილს როგორ შეხედავდა.
-ყოველ დღე არა... და ჰო მხედავს ხოლმე ასე. -თვალები აუბრჭყვიალდა საბას ყურებისას, ყველაზე მეტად ის უყვარდა თითქოს ეჭვიანი კაცივით რომ იქცეოდა და ნუცაზე ზრუნავდა, მერე დაფიქრდებოდა ხოლმე და რომ იაზრებდა საბასთან არანაირი შანსი არ ჰქონდა ისევ უქვრებოდა ის სხივები.
-არ დამევასა ეგ ტიპი და თავი ცოტა შორს დაიჭირე.
-რას მეუბნები? ჩვეულებრივი მეგობარია.
-ნუ მასწავლი! უბრალოდ გააკეთე ის რაც გითხარი.
-ხვალ ჩემს შეჯიბრზე მოხვალ?
-როდის გამომიტოვებია?
-რავიცი, ამ ბოლოდროს საერთოდ აღარ გაინტერესებ და გკითხე მაინც.
-უბრალოდ არ აგყვები. -ხელზე უკბინა, შემდეგ კი მთელი გზა ნუცას ლაპარაკს უსმენდა.
მეორე დღეს მართლა მივიდან ნუცას შეჯიბრზე, მაშინ თხუთმეტი წლის იყო ქალბატონი. საბა რომ დაინახა წამსვე აუბრჭყვიალდა ლურჯი თვალები, რომლებიც სისველისგან უფრო გამუქებოდა.
-მიდი პატარა, არ შემარცხვინო, აქ ვარ, გიყურებ და პირველ ადგილზე უნდა გახვიდე იცოდე. -სახეზე მოკიდა ხელები და შუბლზე აკოცა. თვალი კი გაეპარა მისი სველი ტუჩებისკენ მაგრამ მალევე მოაშორა მზერა და ისევ ლურჯებში ჩახედა.
-თუ მოვიგე რას მივიღებ?
-ერთ ნებისმიერ სურვილს.
-კარგი. -ლოყაზე აკოცა და უკან წავიდა.
მართლა პირველი ადგილი აიღო, ყველა იქ იყო, მშობლებიც, ლუკაც და სანდროც მაგრამ პირველა მაინც საბას შეაფრინდა.
*
ჩაფიქრებული უყურებდა სამზარეულოში მოსიარულე ცოლს, ხან რას გამოიღებდა მაცივრიდან ხან რას, ჭამდა თან საჭმელს ამზადებდა, ღუმელში შემდგარ ნამცხვარსაც შეხედავდა ხოლმე დროდადრო. მაცივარს გამოაღებდა, შეზნექილ წელზე მიიდებდა წვრილ ხელს და უყურებდა გავსებულ თაროებს. რაღაც უნდოდა მაგრამ ვერ იგებდა რა, სულ სხვა რაღაცას ჭამდა და შემდეგ სანაგვეში აგდებდა. ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან საბა, ერთი სიამოვნება იყო მისი ამ მდგომარეობაში ყურება. ფიქრობდა განვლილ დროზე, წლებზე რომლებიც ნუცასთან ერთად გაატარა და ნელნელა ხვდებოდა რომ მის გარეშე მაინც ვერ გაძლებდა. ალბათ ასე უნდა ყოფილიყო, მტკივნეული გზით მაგრამ ნუცასთან უნდა დარჩენილიყო და არა ლიკასთან. ალბათ ლიკა რომ მოეყვანა ცოლად წლების მერე გაშორდებოდა და მაინც ნუცასთან იქნებოდა, რადგან იმის დაკარგვას ვერ შეეგუებოდა რაც ამდენი წლის განმავლობაში ჰქონდა. ჩუმათ მიუახლოვდა ზურგით მდგომს, ხელები მუცელზე მოხვია და მაღალ კისერზე აკოცა.
-მგონი ღაბაბი დაგედო პატარა. -ცხვირის წვერი გაუსვა კანზე, მისი სურნელის შეგრძნებისას ტანში სასიამოვნოდ გასცრა და თავის თავზე გაეცინა.
-არაუშავს, ისევ გამიქრება. -მხრები აიჩეჩა უდარდელად, ქვაბში მოთავსებულ საჭმელს მოურია და შემდეგ მკერდზე გადასულ საბას ხელებს დახედა. -მომაშორე ხელები, გონებას მიფანტავ და დამავიწყდება რა უნდა გავაკეთო.
-ნწ, არ შემიძლია. -სტვიტერის ქვეშ შეუცურა ორივე ხელი და სწრაფად გახადა.
-რას აკეთებ. -დაბნეულმა ახედა ჯავახიშვილს, რომელსაც ბიუსჰალტერის გახსნა და მოშორება მოესწრო. -საბა… -მკერდზე აიფარა ხელი, შემდეგ ფეხებზე ოდნავ სიცივე იგრძნო და მიხვდა რომ სპორტული აღარ ეცვა. იქვე დადებულ აწკრიალებულ ტელეფონს მოკიდა ხელი, თან საბას შეხების დაიგნორებას ცდილობდა.
-სად არის შენი ქმარი ტელეფონზე რომ არ მპასუხობს? -მაშინვე გაისმა სანდროს ხმა, მაგრამ ნუცას სადღა შეეძლო ხმის ამოღება და პასუხის გაცემა. -ნუცა გესმის?
-აქ არის. -ძლივს გადააბა ორი სიტყვა და საბას თმებზე მოქაჩა თავის სახესთან რომ დაებრუნებინა.
-დამალაპარაკე.
-არ სცალიაო უთხარი. -ნუცას ყურთან დაიჩურჩულა და ბიბილოზე მოსდო კბილები.
-არ მცალიაო. -ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა და თვალები მინაბა.
-დღეს ლუკას წერენ, ამოხვალთ ძველ ბინაში?
-კი. -ტუჩზე იკბინა ნუცამ.
-კარგი მაშინ.
-საბა გაჩერდი, უნდა წავიდეთ.
-არა. -სწრაფად შემოსვა მაგიდაზე და მის ფეხეს შორის მოთავსდა. -გახსოვს? მაშინაც აქ იჯექი, მიყურებდი როგორ ვსვავდი წყალს და თვალებით მხდიდი. -ყელზე მიაკრო ტუჩები, თმაზე მოკიდა ხელი და თავი უკან გადააწევინა. -მაშინ მაგრად გამაბი.
-საბა გთხოვ…
-არც კი გაბედო ტრილი. -თვალებ ანთებულმა შეხედა და ტუჩებზე დააცხრა. -შენი თვალების ბრალია ყველაფერი… ამ ბრჭყვიალა ლურჯების, სულ პირველი დანახვისას რომ შემომიჩნდა თავში, ახლა ვხვები, ყველა ქალი ვინც კი მყავდა ყველას ცისფერი თვალები ჰქონდა, ყველაში შენს თვალებს ვეძებდი და რომც არ მომეძებნა სხვისი ცისფერების დანახვისას მაინც შენები ტივტივდებოდა გონებაში. და მაინც, ამდენი ქალიდან ვერცერთს ვუპოვნე შენნაირი თვალები, ბოლოს კი მსგავსი შემრჩა ხელში. ამ ლურჯების ნაირი ვერა, მაგრამ მსგავსი იყო. ამ მსგავსით შევცვალე ორიგინალი და მისი დავიწყება დავაპირე. რომ მეგონა უკვე დავიწყებული მქონდა, ზუსტად მაშინ გაჩნდი აქ, ამ მაგიდაზე. იმ სიყვარულით სავსე მნათობი ლურჯებით მიყურებდი როგორითაც ახლა მიყურებ. ვერსადროს შევეგუებოდი რომ ეს ლურჯები ჩემი აღარ ყოფილიყო. გვიან მივხვდი, ისევ შენს გამო მივხვდი. იცოდი რომ მეკეტებოდა შენს გვერდზე ვიღაც სირე.ბის დანახვისას და იმ ღამესაც სპეციალურად მომიშალე ნერვები. მაგრად გამაბი პატარა, თან ისე რომ არც მოგინდომებია. -ერთი ხელის მოსმით შემოახია საცვალი ათრთოლებული სხეულიდან, ტუჩებზე აკოცა, თან ხელი ფეხებს შორის შეუცურა და ნუცას წამოკვნესებაზე ჩაიღიმა. სურვილისგან ისე უხურდა სხეული თავს ვეღარ აკონტროლებდა. იქვე რომ არ დაპატრონებოდა ეგონა მოკვდებოდა. წელზე შემოხვეულ ფეხს ხელი ააყოლა, უკანალზე მოუჭირა და თავისკენ მისწია. როგორც კი შეუერთდა მის სხეულს მაშინვე იგრძნო ის რაც ამდენი ხანი ჭირდებოდა. გული ისე გამალებით უცემდა ეგონა ცოტაც და გაუსკდებოდა. ეფერებოდა, კოცნიდა, მაგრამ ნუცას ლურჯებს მაინც არ აშორებდა თვალს, იმ ლურჯებს ბედნიერებისგან რომ ბრწყინავდნენ.
ბოლოს ნუცას მხარზე შუბლ ჩამოდებული ღრმად ისუნთქავდა ქალის სურნელს, მისი გულის ცემა ესმოდა და თავის გულიც მის რითმს ჰყვებოდა.
-საბა… -თმაში შეუცურა თითები მოსმენილით და მომხდარით ჯერ ისევ გაოცებულმა.
-შენ კიარ შემაცდინე, მე თვითონ შევიცდინე თავი. -ამოიოხრა შემდეგ ყელზე მიაკრო ტუჩები და აწყლიანებულ თვალებში ჩახედა. -ალბათ შეცდომა არ იყო და ასე უნდა მომხდარიყო. -ცერებით შეუმშრალა ცრემლები და თვალებზე აკოცა. -მაპატიე…
-მიყვარხარ… სიგიჟემდე მიყვარხარ და არ შემიძლია არ გაპატიო. -ჩაიცინა, შემდეგ თვითონ აკოცა ტუჩებზე. ისევ ჩახედა თვალებში ჯავახიშვილს და მის არეულ ცისფერებზე გაეღიმა.
-ძალით ახამხამებ თვალებს ნელა?
-არა საყვარელო, შენ შტერდები უბრალოდ და გეჩვენება.
-შენ ზედმეტი არაფერი უნდა გითხრა, ეგრევე თავში გივარდება. -ჰაერში ასწია და აბაზანისკენ წავიდა, თბილი წყალი მოუშვა და ნუცა ძირს დასვა.
-არ შეიძლება შევიფერო? -ტუჩები დაბრიცა და პრესზე ხელი ჩამოატარა ეშმაკურად მომღიმარმა.
-შეფერება სხვა არის, შენ ეგრევე ბლატავს მიწყებ… მოისვენე. -ხელი დაუჭირა და მაჯაზე აკოცა.
-რას შემომაგდე აქ, საერთოდ არ მინდოდა ბანაობა. -საბას ახედა, რომელსაც ღრუბელზე ტანის გელი დაესხა და სხეულს უქაფავდა.
-ცოტახნით გაჩუმდი. -მუცელზე ფრთხილად გადაუსვა ღრუბელი. მართლა გაჩუმდა, ლოყებ შეფარკლული უბრალოდ იდგა და საბას აკვირდებოდა. -წავიდეთ? ისედაც ბევრი ხალხი იქნება, არ ჯობია ხვალ ავიდეთ?
-ცოტა ხნით წავიდეთ და მალე წამოვიდეთ, ხვალ საერთოდ აღარ შევაწუხოთ. დაისვენოს თავის ცოლშვილთან.
-მგონი ჩემს ცოლშვილსაც სჭირდება დასვენება… რამდენიმე დღით ბაკურიანში წავიდეთ მე და შენ.
-მართლა?
-ჰო. -ცხვირზე ჩამოკრა თითი, შემდეგ ონკანი დაკეტა, პირსაწმენდი შემოახვია, თვითონ წელზე დაიმაგრა და სარკის წინ სველი თმა ხელით გაისწორა.
-გაგიშრობ. -უცებ მოიმარჯვა ფენი და თითები თმაში შეუცურა. უსაზღვრო ბედნიერებას გრძნობდა ნუცა, თვალები უბრწყინავდა, უყურებდა ჯავახიშვილს და სახიდან ღიმილს ვერ იშორებდა. მალე გავიდნენ აბაზანიდან, სწრაფად მოწესრიგდნენ და გიგანთან წავიდნენ.
*****
-მამიი! -როგორც კი სახლში შესული ლუკა დაინახა მაშინვე მოსწყდა ადგილს და ყვირილით ჩასახუტებლად გაიქცა, მაგრამ წინ გადაეღობა მარიამი ელიმაც მაშინვე წარბები შეკრა.
-არ შეიძლება დე, ცოტახანი ნაზად მოვექცეთ მამიკოს, ცუდად არის და არ შეუძლია შენი ხელში აყვანა.
-როგორ არ შემიძლია, მოდი მამას პრინცესა ჩემთან.
-არც კი გაბედო! -საჩვენებელი თითი მკაცრად დაუქნია გიგანს, მანაც უკან დაიხია. -ყველაფერი ისე იქნება როგორც მე ვიტყვი, მეტი არ მინდა არ დამიჯეროთ, ორივეს მიგაყოლებთ ერთმანეთზე.
-ერთი კვირა მოვითმინოთ მა და მოვსვავ მერე დედაშენს თავის ადგილზე. -როგორც კი სავარძელში ჩაჯდა მაშინვე დაუქნია ხელი ელისაბედს და ისიც მამის კალთაზე მოთავსდა. ფრთხილად მოხვია ხელები წელზე და თავი მკერდზე მიადო.
-ეს მაგალი ლატოა? -თაბაშირზე დაარტყა ხელი.
-ხელი ვიტკინე და რომ მომირჩეს ასე უნდა იყოს.
-ხო კალგად იქნები?
-კი ჩემო პატარა, მალე გამოვკეთდები.
-აღალ გახდე ცუდად ხო? მომენატლე მე.
-ჩემი სიცოცხლე… მეც მომენატრე მა. აღარ გავხდები ცუდად გპირდები…
-დედა ალქაჯია, სულ გაბლაზებული დადის, სულ იბღვილება და ლაღაცაზე ჩხუბობს.
-მე ვიცი რაც სჭირს დედიკოს, რამდენიმე დღეც გავუძლოთ და მერე დავამშვიდებ. -ყურში ჩასჩურჩულა და მარიამისკენ გააპარა თვალი.
-ხოო?
-ჰო. -შუბლზე აკოცა, თან თმებზე მოეფერა.
-წამოხტი დე, უნდა ჭამოს მამა.
-აუ რამე წესიერი მაჭამე თორემ იმ სავადმყოფოს საჭმლისგან ცუდად ვარ უკვე მარიამ.
-წამოდი. -ხელში აიყვანა ელისაბედი და ისე დაიძრა სამზარეულოსკენ, ელი სკამდე დასვა, შემდეგ კი ისევ სავარძელში მჯდომ ქმარს გახედა. გული უკვდებოდა მის ასეთ სიტუაციაში ყურებისას, ინსტიქტურად სცვიოდა ცრემლები და სუნთქვა უჭირდა.
-მარიამ… პატარა ნუ ტირი რა.
-ვერ გიყურებ ასეთს, ცუდად ვხდები. -ამოისლუკუნა, თან წამოდგომაში ეხმარებოდა გიგანს.
-პატარა გთხოვ… ელი იყურება და ინერვიულებს, ხომ იცი როგორია. -წელზე მოხვია ხელი ატირებულ ქალს.
-ჰო. -თავის ქნევით შეიმშრალა ცრემლები, ლუკას სახე ხელებში მოიქცია, ტუჩებზე აკოცა, შემდეგ ლოყაზე მიეფერა და შუბლი მის ტუჩებს მიაბჯინა.
-გეყოფა, მიდი მაჭამე რამე. -იქვე აკოცა და უკანალზე მირტყმით სამზარეულოსკენ უბიძგა. შემდეგ კარზე ზარის ხმა გაისმა, ცალცალკე შემოლაგდნენ ყველა, საბა და ნუცაც მალევე მიჰყვნენ, გიგანის სახლს კი ისევ ძველი იერი დაუბრუნდა. ისევ ისეთი ხმაური იყო როგორც ადრე, ბავშვები ელის საძინებელში შეიყვანეს, თვითონ კი მისაღებში მოთავსდნენ.
-რა გადაწყვიტეთ ბოლობოლო? აწერთ ხელს თავიდან? -სიცილით თქვა სანდრომ.
-არა, იქნებ მერე კიდევ წამოგვიფრინოს რამემ და ასე წამდაუწუმ რომ არ ვირბინოთ იუსტიციაში ჯობია ასე ვიყოთ. -მხრები აიჩეჩა მარიამმა და ლუკას შეკრულ წარბებზე გაეცინა. -კარგი რა იყო? მითხარი მიყვარხარო და შენი აზრით სადმე გაგიშვებ? -კისერზე მოკიდა ხელი და მოწყვეტით აკოცა.
-რაოო? -გაკვირვებისგან თვალები გაუფართოვდა ფაღავას. -მიღალატე შე ჩემა?
-ნუ გამი.ტრაკე რა.
-მარიამ… დარწმუნებული ხარ რომ არ მოგელანდა?
-კი. -თავი დაუქნია კმაყოფილმა.
-ნინა… -თბილად გაუღიმა გიგანმა და წულუკიძემაც უცებ ამოყო თავი ტელეფონიდან.
-ჰოუ.
-რა ხდება?
-არაფერი. -მხრები აიჩეჩა ტუჩებ დაბრეცილმა, საზურგეს მიეყრდნო და ისე შეხედა გიგანს.
-ფსიქოლოგთან?
-ლესბოსელი აღარ ვარ.
-ღადაოობ? -გაკვირვებულმა შეხედა საბამ, სანდრომ კი მაშინვე წამოიძახა “ხომ ვამბობდი”-ო.
-მოყევი აბა. -წარბ შეკრული აკვირდებოდა ნინას გიგანი, შემდეგ კი ყურადღებით უსმენდა მის საუბარს. -მოგწონს რეზი?
-მომწონს… თან ძალიან და ნერვები მეშლება რომ არ მირეკავს.
-იქნებ ელიდება როდის დაადგები ისევ? -თავი ჩამოადო მხარზე ლუკას, თან ნინასთვის თვალი არ მოუშირებია.
-ცოტა ვერ არის გეფიცებით.
-მიდი თუ გინდა წადი.
-ვინმე ეყოლება, თავის სწერვა მდივანი ნერვებს მომიშლის და ვითრევ თმებით ვიცი.
-დაემუქრე… უთხარი თუ ტრა.კს არ დააყენებ სამსახურს დაემშვიდობეო.
-მარიამ… რა გჭირს ვეღარ გცნობ.
-მოკეტე შენ… ჯერ ისევ გაბრაზებული ვარ ჩემზე რომ არ იფიქრე და ხმის ამოღების უფლება არ გაქვს.
-ისევ დაგერხა ძმაო. -სიცილით პირზე ჩამოისვა ხელი სანდრომ.
-მიდი ნინა, დამიჯერე უბრალოდ.
-კარგი… ისედაც მინდოდა წასვლა, ბიძგი იყო ეს მარიამ, თუ რამე შენ გაბრალებ.
-დავიბრალებ. -ჩაიცინა და კარებამდე გააცილა.
-აუ ჩვენც წავიდეთ რა, დაისვენებს ლუკაც. -ნუცა წამოდგა ფეხზე და საბაც ააყენა.
-თქვენ რა წყნარად ხართ, რა ხდება? -ინტერესით შეათვალიერა წყვილი ფათავამ და ნუცას აწითლებულ სახეზე ყველაფერი წამებში გადახარშა. -კარგია წყნარად რომ ხართ… წავედი მეც. -უცებ წამოხტა დივნიდან და კარისკენ დაიძრა.
-მოიცადეთ სად გარბიხართ ყველა ერთად რა არის. -უცებ მოეგო გონს მარიამი.
-მე ჩემ გოგოს გავუვლი, მომენატრა თან გავასეირნებ ციტას ჰაერზე. -თვალები აუციმციმდა ლილეს ხსენებაზე.
-მიდი მიდი. -სიცილი ვერ შეიკავა მარიამმა და თბილად გადაეხვია.
-ტყუპებს ავიყვან და მოვალ. -საძინებლისკენ დაიძრა გიორგი, უკან კი ორი ბავშვით ხელში დაბრუნდა.
მალე ყველამ დატოვა სახლი, ისევ მარტო დარჩნენ თავიანთ სახლში, რომელიც გიგანმა მარიამისთვის იყიდა.
-მარიამ…
-გისმენ. -კალთაში ჩაუჯდა გიგანს და სახეზე მიეფერა.
-მეორე შვილი მინდა.
-რომ გამოკეთდები მაგაზე მერე ვისაუბროთ. -ტუჩებზე ნაზად შეეხო, შემდეგ ელისაბედით გამოტანტალდა საცვლის ამარა, დივანზე აცოცდა და მშობლებს შეხედა.
-რა იყო მა? -თავზე გადაუსვა ხელი ბავშვს, შემდეგ თავისკენ მისწია და შუბლზე აკოცა.
-დედა ალაა მძიმე?
-არა. -ჩაიღიმა, შემდეგ მკერდზე აკრულ მარიამს მოეფერა თმებზე. -ჩემი გოგოები… რამე კინო ჩავრთოთ და ერთად ვუყუროთ.
-დე იცი შეყვალებული მყავს.
-რაა? -მაშინვე შეხედა დამფრთახლ ელისაბედს.
-ოო გამიხეთქე გული ლა! ნუ ყვილიხალ, მელე ლა ლო მყავს, შენ ლო დედიკო გყავს, მეც ხო მინდა ლუკა?
-გესმის რას ამბობს მარიამ? ლუკაო… კრუნჩხვებში ჩავვარდები ახლა…
-ლუკაა მოკეტე. -ხელი მიარტყა ატირებული შვილი რომ დაინახა.
-რა გატირებს მამი? -მაშინვე მოულბა ხმა.
-შენ სულ მეჩხუბები! არ გიყვალვალ და იმიტო ალ გინდოდა ლო სავადმყოფოში მოვსულიყავი… ალცელთს ალ გიყვალვალთ და მეჩხუბებით ოლივე!
-რას ამბობ მამი, როდის გეჩხუბები პრინცესა. -სწრაფად წამოაგდო მარიამი თავის კალთიდან და ელისაბედი მუხლებზე დაისვა. -შემომხედე პრინცესა… არ გეჩხუბები მა, უბრალიდ არ მინდა რომ ვინმე გიყვარდეს, შენ ხომ არ გინდა სხვა რომ მიყვარდეს შენზე მეტად, მეც არ მინდა.
-მელე მე შენ უფლო მიყვალხალ ალ იცი?
-და შენ არ იცი ყველაზე ძალიან რომ მიყვარხარ? ხომ ვილაპარაკეთ უკვე ამაზე პატარავ, შენზე ძალიან არავინ მიყვარს მე.
-დედაზე ძალიან გიყვალვალ?
-დედა სხვა არის, დედიკო სხვანაირად მიყვარს, შენ სხვანაირად.
-მეც სხვანაილად მიყვალს ლუკა.
-მარიამ მიშველე. -გულზე მიიდო ხელი და ისე ახედა თვალებ გაბრწყინებულ ქალს.
-დე, მე და მამიკოს ყველაზე ძალიან გვიყვარხარ. ხომ გახსოვს რა გითხარი, გყავდეს შეყვარებული, მაგრამ ტუჩებში თუ აკოცებ ცუდად გახდები, სავადმყოფოში დაგაწვენენ და დიდ ნემსებს გაგიკეთებენ.
-მათლა? -პირზე აიფარა ხელი. -შენ ლო კოცნი მამას?
-ჩვენ დავქორწინდით, ერთად ვცხოვრობთ, დიდები ვართ და მაგიტომ არ ვხდებით ცუდად დე.
-ალა… ლუკამ მითხლა პატალა ხალო და შუბლზე მაკოცა.
-მარიამ რამხელაა ის ბავშვი?
-ხუთი წლისაა. -გაიცინა ლუკას აწეულ წარბებზე.
-ვისი შვილია, რანაირია. გვარი გამირკვიე ხვალ.
-სერიოზულად?
-ნუ დამცინი, რა დღეში ვარ ვერ ხედავ?
-მა ხო შეიძლება ლუკას შეყვალები ლო ვიყო?
-რომ გითხრა არათქო დაშორდები?
-ალა.
-ხოდა მაშინ მე მეორე შვილს გავიჩენ.
-ლატოო? -მაშინვე თვალები ჭყიტა.
-შენ გაყვები იმ ლუკას ცოლად და ხომ მინდა სახლში ბავშვი?
-ალ გავყვები მა გეფიცები… ალ მინდა მე ბავშვი.
-ნუ ამბობ ეგრე ელისაბედ! არ შეიძლება… ნამეტანი ეგოისტობაა.
-მელე მე აღალ გეყვარებით.
-ამ ბავშვს ავიღებ, ვისვრი ფანჯრიდან და მიგაყოლებ შენც. -ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი, ელისაბედის წინ ჩაიმუხლა და ხელები ჩაკიდა. -ვინ გითხრა ეგ?
-ანიმ.
-შენმა ბაღემა?
-ჰო. -ცრემლები წამოუვიდა, თან ტუჩები დაბრიცა.
-რაო?
-ჩემმა დედიკომ ჩემი ძმა გააჩინა და აღალ მეფელებაო.
-დედამისს ოთხი შვილი ყავს შვილო, შენ კიდევ ერთ ხარ, მე ანის დედა არ ვარ, შენი დედა ვარ და განსხვავებული ვარ.
-ლო გააჩენ ისევ გეყვალები?
-სულ მეყვარები… უსაზღვროდ.
-კალგი.
-ბავშვის თემაც მოგვარდა, ცოტახანში მუშაობას დავიწყებ ბავშვზე მა და მერე ერთ პატარას გაგიკეთებ, თოჯინასავით იქნება და რომ გაიზრდება სულ გეთამაშება.
-ხოო?
-კი.
-მე ლუკაც მეთამაშება.
-გეთამაშოს ხო… წადი ეხლა, დაწექი, ხვალ ბაღში მიდიხარ.
-კაი ხო. -ბურტყუნით წამოდგა, ლუკამ ტაკოზე უბწკინა და ისიც სიცილით გაიქცა.
-წავა ის ლუკა სკოლაში და დაივიწყებს ჩემი გოგო. -კმაყოფილი მიეყრდნო დივნის საზურგეს.
-რომ ყავდეს მერე რა?
-არა! არ მინდა და მორჩა! ისედაც გაიზრდება, გათხოვდება და იქნება ვიღაც სი.რი ტიპის ცოლი, მინდა მარტო ჩემი იყოს სანამ დრო მაქვს.
-ვიღაც სი.ის ცოლი რატომ უნდა იყოს?
-ყველა ეგეთები ვართ… როგორი დიდი გრძნობაც არ უნდა გვქონდეს მაინც ვაწყენინებთ ჩვენ საყვარელ ქალებს… რამდენჯერ გიტირია? რამდენჯერ მიწყენინებია გაუაზრებლად? ისიც გაიზრდება, დაქალდება და ჩემმნაირს გაჰყვება.
-მერე ქალები რისთვის ვართ?
-არ მინდა ელის სიძლიერე ვნახო, მინდა სულ პატარა იყოს, სულ სუსტი და ჩემზე დამოკიდებული.
-თურმე მარტო ჩვენს გოგოს შეუძლია გათქმევინოს სიტყვა მიყვარხარ.
-ჩვენი გოგო ერთადერთია, ახლა ბიჭები მინდა, სამი ბიჭი, და ბოლოს კიდევ ერთი გოგო, მაგ დროს ელი უკვე დიდი იქნება.
-შეკვეთით მოგდის?
-ხომ მინდოდა გოგო? არ მოვიდა?
-არ გეცოდები?
-ვბერდებით მარიამ… ელი რომ თვრამეტის გახდება 43 წლის ვიქნები. ათ წელში კიდევ ერთ გოგოს გავაკეთებ რომ იმის შვილებსაც მოვესწრო.
-მგონი თავი მაგრად დაარტყი ჩემო სიცოცხლე, პირადად მეც უნდა გაგსინჯო.
-ახლა არა მარიამ… გული დამარტყავს რომ ვერ შეგეხები და რა გირჩევნია.
-ამ თაბაშირს ჯერ ვერ მოიხსნი და მე რა გავაკეთო?
-დააცადე ჭრილობას, შეხორცდეს ბოლომდე და მერე თუ გინდა სულ ზედ მეჯექი.
-კარგი… -ჩაიცინა და ტუჩებზე აკოცა.
-ჯანდაბა… როგორ მომენატრე. -მაისურის ქვეშ შეუცურა ხელი, მისი კანის შეგრძნებისას გააჟრჟოლა, ქვეტა ტუჩზე იკბინ, შემდეგ კი ყელში აკოცა.
-წამოდი დაწექი და დაისვენე.
-ისედაც ერთი კვირაა ვწევარ, ტ.რაკი გამიპრტყელდა უკვე მარიამ.
-ნუ წუწუნებ, აბა რა გეგონა გიჟივით რომ მიქროდი?
-ჩემი ბრალი არ იყო, ვიღაც დამეჯახა, ვიპოვნი და რომ ვნახავ მადლობას გადავუხდი რომ დამეჯახა. აბა ისე არ ჩამოხვიდოდი.
-წადი შენიც! საერთოდ არ მეცინება და მომაშორე ეს ხელი.
-გაჩერდი.
-ვერ გიტან იმის გამო რომ ასე მიყვარხარ… საერთოდ რატომ შემიყვარი, დეგენერატი ხარ, საერთოდ არ ფიქრობ ჩემზე… იცოდე კიდევ ერთხელ რომ გამიშვა საერთოდ წავალ შენგან და ელისაბედსაც წავიყვან.
-ვერსად ვერ წახვალ.
-მალე გამოკეთდი, ვერ გეხვევი წესიერად. -უკმაყოფილოდ დაბრუცა ტუჩები და თავი მკერდზე მიადო. არაფერი უთქვამს ლუკას, უბრალოდ თმაზე ეფერებოდა დიდხანს, სრულ სიმშვიდეს გრძნობდა თავის სახლში ამ სიტუაციაში ყოფნისას და დარწმუნებული იყო რომ მარიამის გარდა არავინ უნდოდა, მხოლოდ მარიამი სჭირდებოდა, მისი ლაღი გაღიმება, წამსვე თვალები რომ უნათდებოდა და იმ სხივებით გიგანის მწვანეებს უფრო მეტად აკაშკაშებდა. მალე ჩაეძინა მარიამს, მთერლი კვირა წესიერად არ სძინებია, სულ აქეთ-იქით დარბოდა, ახლა კი ლუკას გულის ცემა იავნანასავით ჩაესმოდა და სიმშვიდის საზღვრებს სცდებოდა.
*****
-არ სცალია და ახლაც თუ გიჟივით არ შეუვარდები გამოვა თვითონ მალე.
-კარგი. -მხრები აიჩეჩა და სიარული დაიწყო, კედლებზე დაკიდულ ნახატებს ათვალიერებდა დროის გასაყვანად, ბოლოს როგორც იქნა გაიღო კაბინეტის კარიც და მოკისკისე ქალი გამოვიდა, უკან კი რეზიც მიჰყვა. გაუაზრებლად შეკრა წარბები წულუკიძემ, უამრავი აზრი მოუვიდა თავში თუ რაზე იცინოდნენ ასე გულიანად. ისევ კუთხეში იდგა ნახატის წინ და რეზის უყურებდა. თითქოს იგრძნო მისი მზერა, ნინას გახედა და თავისი თეთრი კბილებიც წამსვე გამოაჩინა.
-შეხვედრამდე. -ღიმილით დაუქნია თავი ქალს, შემდეგ ნინას ანიშნა ხელით გაჰყოლოდა, თვითონ კი შიგნით შევიდა. თვალი გააყოლა გასასვლელისკენ წასულ ქალს ნინამ, ცხვირი შეჭმუხნა და ისე დაიძრა რეზისკენ.
-რაზე კისკისებდა ასე გულიანად. -უკმყოფილოდ ჩაილაპარაკა, ქურთუკი სავარძელზე მიაგდო და მომღიმარ რეზის მიუახლოვდა, რომელიც მაგიდაზე იყო ნახევრად ჩამომჯდარი. -ყველა შენს პაციენტს ეფლირტავები ბატონო რევაზ?
-არავის არ ვეფლირტავები. -ქვედა ტუჩზე იკბინა, წელზე მოხვია ხელი და თავისკენ მისწია. -თვითონ მეფლირტავებიან. -თმები ყურზე გადაუწია, თან ყბის ძვალზე აკოცა. -სად იყავი აქამდე. -ყელზე გაუსვა ცხვირის წვერი, შემდეგ იქვე აკოცა.
-ვერ მოვიცალე. -სიცილით ჩახედა შავ თვალებშიში.
-ჰოო? რას აკეთებდი ასეთს?
-ვფიქრობდი. -თმაში შეუცურა თითები და რეზის ტუჩებს წამით სულ ოდნავ შეეხო.
-ნახევარ საათში პაციენტი უნდა მოვიდეს.
-დრო გვაქვს. -მხრები აიჩეჩა და არც უკოცნია ისე მოშორდა. -იმ ქალის სუნამოს სუნი დგას, ძალიან მძაფრია და ცუდად მხდის… -ფანჯარა ოდნავ გამოღო, შემდეგ დიასამიძისკენ შებრუნდა. -რა გაცინებს?
-ეჭვიანობ? -კედელს ააკრა და სვიტერი სწრაფად გახადა.
-არ ვიცი რას ვშვრები, მაგრამ არ მომწონს სხვასთან რომ იცინი… აქვს მაინც რამე პრობლემა შენთან რომ მოდის? -პერანგის ღილები შეუხსნა, იქვე მოისწროლა თეთრი ნაჭერი, თითები პრესზე ჩამოატარა და ქამარი შეუხსნა.
-შეიძლება არც აქვს. -ქვედაბოლო ზევით აუწია, კოლგოტი ხელის ერთი მოძრაობით ჩემოახია, სწრაფად შემოისვა წელზე და ტუჩებზე დააცხრა. მაშინვე გაეთიშა გონება როგორც კი ნინას სხეულს შეუერთდა. მაშინვე გაქრა ყველაფერი ნინას გარდა. არ იცოდა რას უშვრებოდა ეს ქალი, მაგრამ მის გარდა რომ ვეღარავის ამჩნევდა უკვე ხვდებოდა. იმას გრძნობდა რაც აქამდე არ უგვრძნია, სხვანაირ ენარგიას იძენდა და ხვდებოდა რომ ქალთან მხოლოდ სექ.სის გამო არ სურდა ყოფნა. უნდოდა ყოველთვის გვერდით ყოლოდა, გაუჩერებლად ესაუბრა და თავისებურად გაეღიმა მისთვის.
-შენი მდივანი არ მომწონს… -თმაზე მოქაჩა, თან კვნესას ამოაყოლა სიტყვები. -მკერდს გიფრიალებს წინ რომ როგორმე შეამჩნიო, მე მესწერვება და შენთან არ მიშვებს.
-შენ მიფრიალებ მკერდს ახლა ელენე კიარა.
-ჯანდაბა… -ქვედა ტუჩზე ჩაავლო კბილები და ფეხები წელზე მოუჭირა. -არც ის გოგო მომეწონა, დარწმუნებული ვარ შენს წინ რომ ზის მხოლოდ იმაზე ფიქრობს როგორ ჩაგიძვრეს უბეში და ბოლოს კაბინეტიდან სწრაფად გადის რომ სისველე მოიშოროს.
-ნინაა… -მაშინვე ახარხარდა დიასამიძე. ცალკე სიამოვნება ასეთი ნინას ყურება იყო. -იცი რამდენი ქალი პაციენტი მყავს? -ყელში აკოცა, თან თითები უკანალზე მოუჭირა და სხეულზე აიკრა.
-ქალს ხომ გააჩნია? -აჩეჩილი თმები გაუსწორა, შემდეგ მოშორდა და კოლგოტი მთლიანად მოიშორა. -რა სიველურეა, გავიყინები ახლა როგორ წავიდე?
-დამელოდები და მე წაგიყვან.
-ერთი საათი ვერ ვიჯდები და შენს ბოზან.დარა მდივანს ვერ ვუყურებ. ხომ იფიქრებს მერე სად წავიდა კოლგოტიო. იმასაც იფიქრებს რომ შენი საყვარელი ვარ… კარგი დაგელოდები. -სიცილით ჩაჯდა რეზის სავარძელში და იქვე დადებულ ფინჯანს მოკიდა ხელი. ნახევრამდე იყო ჩაცლილი რეზის ყავა, ნინამ კი ბოლომდე დაცალა.
-წამოხტი მაგედან და ჩაიცვი ზევიდან.
-არა. -ჭინკები დაუხტოდნენ თვალებში, რეზი კი ღიმილს ვერ იკავებდა. -დაჯექი აქ, ხომ ვაპირებდით ადგილების გაცვლას.
-კარგი. -სავარძელში ჩაეშვა და ნინას მოშიშვლებულ მკერდს შეხედა.
-იმ შენს მდივანთან იწექი?
-ეგრე არ უნდა დაიწყო საუბარი. -ჩაეცინა წულუკიძის სერიოზულ სახეზე.
-მითხრი.
-არა.
-აბა რატომ გიყურებს ისე თითქოს ხშირად გხედავს სიშველს და ერთი სული აქვს კიდევ ერთხელ როდის გა*იმავ?!
-ნინა რა კითხვებია, ვერ ხედავ როგორი კაცი ვზივარ შენს წინ?
-რით შემიძლია დაგეხმარო? -თვალები აატრიალა და საზურგეს მიეყრდნო, თან მკერდზე ოდნავ მოიჭირა ხელი და რეზის ანთებულ თვალებზე გაიცინა.
-შეგიძლია უფრო ხშირად მოხვიდე და განტვირთვაში დამეხმარო. -ვეღარ მოისვენა სავარძელში, უცებ წამოდგა, ისე სწრაფად ჩაისვა ნინა კალთაში თვითონაც ვერ გაიაზრა. -ძალით მიწვევ ხო? -კბილები ჩაავლო მკერდზე, მეორე ხელი კი მაგრად მოუჭირა. შემდეგ სვიტერი გადააცვა და ტუჩებზე აკოცა. -დაიკიდე ყველა ქალი, როცა ერთი მყავს სხვებთან არ მივდივარ… სანამ შენ ხარ ჩემთან სხვასთან არ წავალ.
-არ შეუძლია იმ შენ პაციენტს ცოტა მალე მოვიდეს და მალე გაუშვა?
-არა. -საზურგეს მიეყრდნო, თმა უკან გადაუწია და სახეზე დააკვირდა.
-რა?
-როდის ვილაპარაკოთ იმ მიზეზზე რის გამოც აქ ხარ?
-შენს გამო ვარ აქ.
-ნინა.
-არ მინდა ლაპარაკი, არ შეიძლება უბრალოდ დავივიწყოთ ეს თემა? კარგად ვარ ხომ ხედავ?
-კარგად ხარ?
-ძალიან. -კისერზე მოხვია ხელები, თან გაიღიმა.
-რა არის ასეთი ბოლომდე რომ ვერ გადახარშე და ახლაც გტკივა ნინა?
-თუ საბოლოოდ დამავიწყებ მოგიყვები. -ნაზად აკოცა ტუჩებზე, შემდეგ ელენეს ხმაც გაისმა. -ეს გოგო გაუშვი და მე ვიქნები შენი მდივანი.
-მაგაზე ვიფიქრებ. -ფეხზე დააყენა, მოწყვეტით აკოცა და კარისკენ უბიძგა.
-აქ ვიქნები. -თვალი ჩაუკრა რეზის და კარი გაიხურა.
*****
ბერიძეების სახლის წინ მდგარმა კარზე რამდენჯერმე დააკაკუნა, მალე პატარა ბერიძეც გამოჩნდა და გაკვირვებულმა წარბები ასწია.
-დიდი ხანია არ გამოჩენილხარ…
-ძველი საყვარელივით ნუ მელაპარაკები, შენი ნახვა დიდად არ მახარებს და ჩემს გოგოს ისედაც ვნახულობ. სად არის? -დაუპატიჟებლდ შევიდა სახლში და იქაურობა მოათვალიერა.
-ბანაობს, დაჯექი და გამოვა ცოტახანში… ლუდი გინდა? -მაცივრის კარი გამოაღო და ისე გასძახა სავარძელში მჯდომ ფაღავას.
-დავლევ კი.
-სადმე მიდიხართ?
-არ ვიცი, ვფიქრობ ჯერ… -შუშის ბოთლით სასმელი მოიყუდა და შემდეგ გაბრიელს შეხედა. -რას შვრები შენ?
-არაფერს…
-კატოზე გეკითხები.
-გამებუტა და ხმას არ მცემს. -მხრები აიჩეჩა სიცილით, ფაღავასაც გაეცინა მისი სახის ცვლილებაზე. -სკოლაში მაგის გამო დავდივარ… ისე ხო გაბუტულია, მაგრამ სულ ცდილობს ჩემს წინ იტრიალოს, მიფრიალებს თმებს და ვიღაც თავის პრალელურ გამოყ*ევებულ ტიპებს ელაპრაკება რომ გამაჭედინოს. იმის მერე ვეღარ მაბრაზებს ხშირად და ცუდად არის მგონი.
-ანდრიას ელაპარაკე?
-კი.
-კარგია. -თავი დაუქნია, თან დაბლა იყურებოდა, შემდეგ შეხედა გაოცებულ ბერიძეს ამღერებულ ტელეფონს რომ მიშტერებოდა. -რა ხდება?
-კატო მირეკავს.
-უპასუხე მერე.
-არასდროს მირეკავს. -უფრო თავისთვის ჩაილაპარაკა, შემდეგ გულ აჩქარებულმა სწრაფად გადაუსვა თითი სენსორს და მობილური ყურზე მიიბჯინა. -გისმენ პატარა.
-გაბრიელ მიშველე… -ხმადაბლა ლაპარაკობდა და ხმაზე ეტყობოდა რომ ტიროდა. სისხლი გაეყინა ბერიძეს, ძარღვებ დაბერილს საკუთარი გულის ცემა ესმოდა.
-სად ხარ? -არაფერი უთქვამს სანდროსთვის ისე დაიძრა კარისკენ. როგორც კი მისამართი გაიგო სირბილით წავიდა ეზოს კარისკენ.
-გაბრიელ დაიჭირე! -უცებ დაუყვირა და მანქანის გასაღები გადაუგდო.
-მადლობა.
-სწრაფად იარე და მერე მომწერე!
-კარგი. -უკან არ მიუხედავს ისე ჩაჯდა მანქანაში და ადგილს მოსწყდა, გიჟივით მიაქროლებდა ავტომობილს, შემდეგ ერთ-ერთი კორპუსის წინ გააჩერა მანქანა და სწრაფად გადავიდა. კატოს კივილი რომ გაიგო სულ გაგიჟდა, იქით დაიძრა საიდანაც ხმა შემოესმა, შემდეგ კი ორი მაღალი სილუეტი დაინახა.
-პირზე ააფარე ხელი სი.რო! -მეორეს უთხრა ერთერთმა, შემდეგ კი სახეში ისეთი მუშტი მოხვდა თვალთ დაუბნელდა. გაცხოველებული ურტყავდა სახეში, შემდეგ მეორეს მივარდა, მაგრამ ბიჭმა მოხერხებულად აიცილა ბერიძის მოქნეული მუშტი და თვითონ დაარტყა. თითქოს არაფერი უგრძვნიაო ისე დააგდო ძირს მასზე მაღალი ბიჭი და სახეში წიხლი ჩააზილა. ისე გამეტებით ურტყავდა აზრზეც ვერ მოდიოდა. გონზე არ იყო იმ დროს, მხოლო იმ ორ კაცს ხედავდა რომლებიც თავის გოგოს გაუპატიურებას ცდილობდნენ. ბოლოს რომ დაიღაღა იქვე კუთხეში ატუზულ კატოს შეხედა, ხელები რომ აეფარებინა სახეზე და გაუჩერებლდ მოსთქვავდა.
-პატარავ. -ფრთხილად შეეხო მხარზე, იგრძნო როგორ შეცბა, უარესად ვაბრაზდა, მაგრამ თავის შეკავება შეძლო. -კატო… შემომხედე. -ხელები მოაშორებინა სახიდან, თმა უკან გადაუწია და შუბლზე აკოცა.
-არ მინდა… უბრალოდ წამიყვანე აქედან. -ხმა ჩაწყვეტილი ხმით ამოიტირა, შემდეგ კისერზე მოხვია ხელები და ცხვირი მის ყელში ჩარგო.
-შჩჩ… ყველაფერი კარგადაა… წაგიყვან პატარა… წაგიყვან. -სახეზე მოეფერა, სწრაფად აიტაცა ხელში, ბეტონზე გაშლილ კაცს გადააბიჯა და კიბის რამოდენიმე საფეხური სწრაფად ჩაირბინა. მანქანაში საჭესთან დაჯდა კატოსთან ერთად და მკერდზე მიიხუტა. სულ ცოტა მანძილი გაიარა, იქაურობას მოშორდა, მერე კი ისევ გავერდა და ხელაშვილს ორივე ხელი მოხვია. -ჩემო პატარა, დაწყნარდი, კარგად ხარ… მორჩა ვსო. -თავზე გადაუსვა ხელი, საფეთქელზე აკოცა და მისი სურნელი შეისუნთქა.
-შენ რომ ვერ მოგესწრო…
-არ გინდა… დაივიწყე, ჩემთან ხარ და არაფერი გემუქრება. -სახე ააწევინა და ჩაწითლებულ თვალებში ჩახედა. -ნუ ტირი… ჯანდაბა ნუ ტირი თორემ მივტრიალდები კატო. -ცრემლები შეუმშრალა, შემდეგ სახეზე მოკიდა ხელები და კატოს ტუჩებს პირველად შეეხო. ორივეს დაუარა ჟრუანტელმა… სულ გააბრუა კატო, ყველაფერი დაავიწყა, მოადუნა და ფიქრის საშვალება წაართვა. -მე ყოველთვის შენთან გავჩნდები რაც არ უნდა იყოს. -კიდევ ერთხელ აკოცა, შემდეგ კი მკერდზე მიიხუტა. სწრაფად მიწერა კოტეს “ყველაფერი კარგად არის, ჩემი და მომაშორე სახლიდან”-ო და კატო გვერძე გადასვა. -აღარ იტირო თორემ გავგიჟდები!
-კარგი. -ცრემლები შიმშრალა, თან გაბრიელის თითებს ჩაეჭიდა.
-სად იყავი? ან ამ დროს მარტო რა გინდოდა გარეთ?
-ეკოსთან ვიყავი.
-მერე ვერ დაურეკე ვინმეს? ან მე ვერ დამირეკე სანამ წამოხვიდოდი?
-რატომ მეჩხუბები? -ისევ ცრემლები გადმოსცვივდა და ხელი გაინთავისუფლა გაბრიელის თითებიდან.
-იმიტომ რომ ნერვები მეშლება! ამხელა გოგო ხარ, ვერ უნდა მიხვდე რომ ღამე ათასი მ*რეველა დადის და მარტომ არ უნდა იარო?
-ფეხით მინდოდა სიარული! -კატომაც აუწია ხმას და გაბრიელმა მაშინვე გამოხედა.
-ამოს მერე ვეღარ ივლი! დამირეკავ, მოვალ და მიგიყვან სახლამდე გაიგე?
-ნუ მელაპარაკები ასეთი ტონით! საერთოდ სად მივდივართ?
-ჩემთან.
-არ მინდა. მცხვენია და არც შენთან მინდა.
-არავინ არის სახლში და არ მაინტერესებს რა გინდა. ეკოსთან ხომ რჩებოდი, რატომ არ დარჩი?
-სახლში მინდოდა და ნუ მიყვირი! -ისევ გადმოსცვივდა ცრემლები.
-არ ვყვირი, უბრალოდ ვინერვიულე და… გაბრაზებული ვარ… მაპატიე. -მტევანზე აკოცა და ორი წამით გახედა. ჩუმათ იმგზავრეს სახლამდე, შემდეგ სწრაფად გადავიდნენ მანქანიდან, ხელი ჩაკიდა კატოს და სახლში ისე შევიდა. პირდაპირ მეორე სართულზე ავიდა ხელაშვილთან ერთად და მაშინვე თავის საძინებელში ამოაყოფინა თავი კატოს. -გადაივლებ წყალს?
-არა. რამე მაიკა მომეცი და შორტი ან რამე არ ვიცი. -დაბნეულმა ახედა გაბრიელს.
-ჩემ კრადაში ნახე რაც გინდა, ჩავალ მე ჩაის გაგიკეთებ, ხომ გინდა?
-ჰო.
-მოვალ მალე. -შუბლზე აკოცა და საძინებლიდან გავიდა.
*****
გაბრიელი რომ წავიდა მაშინვე მაღლა ავიდა, ლილეს საწოლზე წამოკოტრიალდა და იქვე დადებულ ტელეფონს სტაცა ხელი. ბევრი წვალების შემდეგ მაინც გამოიცნო კოდი. პირდაპირ სურათებში შევიდა, ნელნელა ათვალიერებდა და ლილეს სახეებზე იცინოდა. თავისი თავი რომ დაინახა გაეღიმა, იქამდე იღიმოდა სანამ ვიღაც ბიჭთან ერთად მყოფი ლილე არ დაინახა. შემდეგ საძინებლის კარიც გაიღო და პირსაწმენდში გახვეული ლილეც გამოჩნდა. სანდროს დანახვაზე წამოიკივლა მოულოდნელობისგან, შემდეგ გულზე მიიდო ხელი და ღრმად ჩაისუნთქა.
-აქ რა ჯანდაბა გინდა?.. ღმერთო გული გამისკდა ლამის.
-ეს ვინაა? -წარბ შეკრულმა ტელეფინი ლილესკენ შეატრიალა, ისე იყო მისი ნახევრად შიშველი სხეულიც ვერ შეამჩნია.
-დიტო.
-და რათ გინდა დიტოსთან ერთად გადაღებული სურათები?
-ჩემი მეგობარია.
-არ მჯერა ასეთი მეგობრობის, მოაშორე სანამ გადამეკეტა. -იქვე მიაგდი ტელეფონი და მერე აათვალიერა წარბ შეკრული ბერიძე. თვალები მის მოშიშვლებულ მხრებზე გაუშეშდა, პირი გაუშრა და ძლივს მიახერხა ნერწყვის გადაყლპვა.
-ვერ მოვაშორებ. -ყურადღება არ მიუქცევია ისე შეტრიალდა კარადისკენ. არადა უნდოდა მივარდნოდა და მთელი ძალით მიხვეოდა, ბევრი ეკოცნა და ის პირსაწმენდი საერთოდ მოეშირებინა. უკან რომ მიბრუნდა სანდრო უკვე მის წინ იდგა და ზევიდან ანთებული თვალებით დაჰყურებდა. -სანი… გაბრიელია სახლში…
-წავიდა. -თითები ყელიდან მკერდამდე ჩამოაყოლა, ოდნავ მიეფერა მოშიშვლებულ მკერდზე, შენდეგ კეფაზე მოკიდა ხელი და ტუჩებზე აკოცა. ერთ წამში მოაშორა პირსაწმენდი და წელზე შემოისვა.
-სანდრო…
-შჩჩ… -ზედ მის ტუჩებზე დაიჩურჩულა, შემდეგ ისევ შეუჩერა საუბრის უნარი. შიშველ სხეულზე ეფერებიდა და გრძნობდა როგორ ეკიდებოდა ცეცხლი, იცოდა ისევ მოუწევდა გაჩერება მაგრამ თავს ვერაფერს უხერხებდა. ყელში კოცნიდა, მკერდზე და ნელნელა ქვევით მიიწევდა, მერე კი ტელეფონზე მესიჯი მიიღო და უცებ მოვიდა აზრზე. გაბრიელის მესიჯზე ჩაეღიმა, ნახევრად თვალებ მინაბულ ქალს ტუჩები დაუკოცნა. -ჩაიცვი წავიდეთ. -აღარ შეუხედავს ისე მოშორდა და ითახიდან გავარდა. ვერ შეხედავდა, რომ დაენახა იქ შიშველი ლილე დიდი ალბათობით თავს ვეღარ შეიკავებდა და ყველაფერს ჯანდაბაში გაუშვებდა.
..............
პირველი რაც მინდა გითხრათ ის არის რომ
ბოდიშს ვიხდი დაგვიანებისთვის.
მეორე... გავიგე რომ შეცდომებს ვუშვებ და უკვე ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება რომ ზოგი (ყველაზე არ მაქვს ლაპრაკი) ძალით, აგრესიულად წერს ამ “ბევრი შეცდომა გაქვს”-ს. ხოდა გავიგე რომ მაქვს, ვცდილობ გამოვასწორო და ნელნელა მოგნი გამომდის კიდეც.
უბრალოდ შეგიძლიათ დაწერით ისტორიია შესახებ, ან თვითონ პერსონაჟებზე... თუ არ მოგწონთ და არ გსიამოვნებთ ამ შეცდომებთან ერთად კითხვა ნუ წაიკითხავთ, ან საერთოდ ნუ დაწერთ კომენტარს. (ვიმეორებ ყველას არ ეხება).
მადლობა.