საუზმობას მორჩნენ ცოტა მივალაგეთ იქაურობა და ქუთაისში წავედით , მთელი გზა არცერთი მაძლევდა მოწყენის საშუალებას , დათას ძმაკაციც კარგი ბიჭი იყო , ნუ მთელი გზა ვიცინოდით ვმღეროდით ყველა სიმღერას ვყვებოდით ვიცოდდით თუარ ვიცოდით მაინც , ჩავაღწიეთ არ ვიცოდი სახლში როგორ მეთქვა რომ თომამ გამარტყა მიშო გაგიჟდებოდა ,სახლის კარზე გიომ დააკაკუნა , კარი ლიაკმ გააღო გაკვირვებულმა შეხედა გიოს მართლაც გასაკვირი იყო მისი ჩვენს სახლთან დანახვა , მიშოს დაუძახა , როგორც კი გიო დაინაახა მე მიკითხა
-მარიამი ხომ კარგადაა ? აქ რატომ ხარ?
-გამარჯობა, მარიამი კარგადაა მაქნაში ზის
-ვინმე ამიხსნით რა ხდება ?
-წამო რა ძმობაში მარიამთან , მაგრამ იცოდე შენი რეაქციის ეშინია როცა გეტყვის
-რაუნდა მითხრას ნუ გამაგიჟეთ
-ჩვენზე არაფერი ყოველ შემთხვევაში
-კაი წამო
-მარიამო , ისეთბილად ჩამეხუტა რომ მისთვის ხასიათის გაფუჭება აღარ მომინდა
-ძამ მომენატრე
-რამოხდა პატარავ ? აქ რატო ხარ ?
-შენ არ მოგენატრე ხო ? ნეტა არ ჩამოვსულიყავი
-მარიამ რასაუბარია ეგ , ლოყაზე რაგჭირს ?
სულდამავიწყდა რომ სისხლჩაქცევა მქონდა და ტონალური მაინც წამესვა
-არაფერი
-მარიამ წამოდი სახლში
სახლში შევედით ლაშაც და ლიკაც გაკვირებულები იყვნენ რომ დამინახეს , ბებომ იმდენი მკოცნა ლამის დავილიე , ნუ ყველაფერი მოვუყევი როგორ და რატომ გამარტყა თომამ , როგორ მიპოვა დათამ გათიშული ქუჩაში , როგრო მობრძანდა ბატონი გიოს სახლში და ჩემი ძალით წაყვანა სცადა , სცადა ისევ დაერტყა და ძალის გამოყენებით წავეყვანე ,
-მაგ სი** უყურე ერთი როგორ გაბედა ჩემი დისთვის ჩემი გაზრდილი ბავშვისთვის ხელის დაკარება , მოვამტვრევ იმ ხელს რომლითაც შეგეხო ,
-ძამი დამშვიდდი რა , არ ღირს მაგათ გამო ნერვიულობა
-მადლობა ბიჭებო თქვენ სამივეს
-მადლობა არარის საჭირო მარიამიც ისევეა ჩემი და როგრც შენი , ცოტას ნერვებს კი მიშლის ხოლმე მაგრამ
-ოხ დათა , მომინდომა ჩემი ძმობა ,
-მარიამ ,
-კარგი ხო , შენც ჩემი ძმა იყავი , მადლობა ყველას რომ ჩამომიყვანეთ , დღეს დარჩით რა
-ხო დარჩით ყველა დავეტევით ,
-არა , არგვინდა შეგაწუხოთ
-მე შეგაწუხეთ თქვენთან რომ ვიყავი ?
-არა პატარავ რას ამბობ
-ხოდა არც თქვენ არ გვაწუხებთ , ძამ რესტორანში გავიდეთ რა მშია , გვშია
-კარგი პრინცეს მოემზადეთ და წავიდეთ
ძალიან მსუბუქი მაკიჟი გავკეთე შავი მაღალ წელიანიი ჯინსი ჩავიცვი თეთრი ზურგმოხდილი ზედა და თეთრი კეტები , ნუ საყვარლად ვიყავი , თმა გავიშალე რადგან გიოსაც უყვარდა და მიშოსაც . მთელი საღამო ძალიან კარგად გავერთეთ , ბიჭებმა კარგად გაუგეს ერთმანეთს , დაახლოვდნენ ბევრი ვიცინეთ ბავშობის ამბებზე , მიშომ ჩემი ტხაობის ამბები მოუყვა ბიჭებს რაზეც დათა გულიანად იცინოდა ,
-ოხხ მიშოო მოხვალ სახლში
-რაიყო დაო?
-ამის სასაცილო რომ გამხადე
-არყოფილიყავი თხა და არ დაგცინებდა არავვინ
-დიახაც აბა შენი ნერევბი ვისუნდა ეჭამა მერომ თხა არ ვყოფილიყავი ?
-ანუ მეც მასე მიპირებ ?
-ოჰჰ შენ უარესად ბედოვლაათო
-მარიამ შეიძლება ვიცეკვოთ ?
მიშოს გავხედე და როცა მივხვდი რომ არ გაბრაზდებოდა დავთანხმდი , ასე მეგონა მთელს რესტორანში მარტო მედა გიო ვიყავით , ძალიან თბილი თვალებით მიყურებდა , მომინდა მეკითხა მიზეზი მაგრამ თავი მხარზე ჩამოვადე , და უხმოდ ყველაფრის გარეშე ვყვებოდით მუსიკას , ყველაფერი იმდენად მომწონდა არ მინდოდა ბიჭების წასლა მომინდა მათაც ჩვენს გვერდით ეცხოვრათ ახლოს სადმე , როცა მივხვდი რომ მუსიკა აღარიყო და უბრალოდ ვიდექით ასე დებილებივით გამეცინა ,
-გიო
-ჰოუ
-დასრულდა მუსიკა
-ვუი , ვაახ ჩემი
-კაი წამო გარეთ გავიდეთ რა
-ცუდად ხოარ ხარ?
-არა ძალიან კარგად ვარ , კარგი წამოდი ბავშვბთან მაინც მივიდეთ თორე ის ბედოვლათი დაგვცინებს
-მომწონს რომ კინკლაობთ ,
-ჰმმ რატომ?
-ისე , შუბლზე მაკოცა და მაგიდასთან დავბრუნდით ჩემი ვარაუდი სწორი იყო მართლაცდაგვცინოდა ის ბედოვლათი , ბებომ დარეკა რომ ნიკოლოზის მდგომარეობა დამძინმდა და სასწრაფოთ საავადყოფოში გადაიყვანეს , ყველაფერ კარგს ცუდი მოსდევს სულ , ვერ ვიჯერებდი უბრალოდ , აღარ მინდოდა კარგი მომხდარიყო რამე რადგან მეგონა ცუდიც არ დააყოვნებდა , საავადყოფოში გავიქეცით ყველანი ძალიან შეშინებულები ვიყავით , მაგრამ არავინ ვტიროდით მიუხედავად ჩემი სუსტი ნერვებისა მაინც ვცდილობდი ცრემლი არ დამენახებია ვინმესთვის რადგან ვიცოდი ისინიიც არანაკლებად ნერვიულობდნენ , ნიკოლოზს მშობლები არ ყავდა დედიკოს დაქალის შვილი იყო , მაგრამ იტალიაში ყოფნის გამო დედა მას ვეღარ აქცევდა ყურადღებას , თუმცა მიშო შეძლებისაგვარად ედგა გვერდით მაგიტომაც იყო ნათლია ჩემი უფრო გაამყარეს ჩვენი ახლობლობა და დაგვანათესავეს , მთელი სამი საათი ველოდეთ მის ექიმს ლამისს სული დავლიე ისე მეშინოდა რომ რამე ცუდი არ ეთქვა ბოლოს , მიშოს ვთხოვე
-ძამ მიდი რა გაიგე რამე თორე გავგიჟდები
-დამშვიდდი პატარავ არავინ არაფერს გვეტყვის ექიმის გამოსვლამდე
-გარეთ გავალ მერა
-მიდი ,
ჰაერზე გავედი თორე საავადყოფოში ყოფნა იმ დღეს მახსენებდა მანანა რომ მოვიყვანეთ აქ , გიოც მოვიდა ,მოვიდა და ისე ძლერად ჩამეხუტა რომ სუნთქვა შემეკვრა
-მარიამ
-კარგად ვარ
-კარგად იქნება პატარავ
-იმედიმაქვს
-მოდი ჩემო თოჯინავ
-აღარმინდა რამე კარგი იყოს ჩემს ცხოვრებაში
-რალაპარაკია ეგ
-ყოველთვის მოსდევსს ბედნიერებას უბედურება დავიღალე უკვე ამ ყველაფრით ნუთუ სულ იმის შიში უნდა მქონდეს რომ ბედნიერების დროს შეიძლება რამე ძალიან ცუდი მოხდესს?
-მოდი პატარავ მოდი ჩამეხუტე , მოდი და იტირე ნუ იკავებ თავს
-არვიკავებ , არადა სადაცაა ყელში მოწოლილი ბურთი დამახრჩობს
-მარიამ , დედა არ გენატრებ ა?
-გიო
-მარიამ , უნდა იტირო პატარავ
ცრემლებმა დედის გაგონებაზე თავისით დაიწყეს სვლა , ისიც აქ დავკარგე ვთქვი ჩუმათ მისი ტუჩები შუბლზე მეხებოდნენ , ძალიან მამშვიდებდა ეს ადამიანი
-იქ იყო რრამე სიახლე?
-ჯერ არაფერი
-ოჰჰ
-წამო მანქქანაში დაიძინე და თურამე გეტყვი
-არა მეშინია მარტო
-მეც ვიქნები
-არა ჩემებიც ცოდოები არიან შეეშინდებათ
-შენმა ძმამ გამომიშვა და შენი თავი მე ჩამაბარა
-კარგი
მანქანაში უკანა სავარძელზე დაჯდა და თავი მის კალთაში ჩამადებინა თმაზე მეფერებოდა თუმცა დაძინებას ვერ ვახერხებდი , უბრალოდ ყველაფერზე ეხლა მეფიქრებოდა ვცდილობდი მაინც თვალები დავხუჭე და სისველე ვიგრძენი ლოყაზე გიოს ცრემლი დამეცა , პირველად ბიჭის ცრემლი მიშოსგან ვნახე დედის გასვენებაში და მეორეც ეხალ , სწრაფად წამოვდექი
-გიო , რაგჭირ ს?
-არაფერია პატარავ მაპატიე
-მომიყევი
-არაფერი უბრალოდ
-მითხარი რა
-მარიამ , არც მე ვარ იმდენად ძლიერი რომ შენს ტკივილს ვუყურო დანახვის პირველივე წამიდან ვიგრძენი შენს მიმართ რაღაც არა ამ ქვეყნიური მაშინ პატარები ვიყავით ორივე არასდროს დამავიწყდება ის დღე კლუბში რომ დაგინახე , გახსოვს იმ ღამით თომას გამო ჩემთან მოისურვე დარჩენა მაშინ დაგპირდი რომ მხოლოდ ჩაგეხუტებოდი და დავიძინებდით , მაშინ ყველაზე ბედნიერ კაცად ჩავთვალე თავი რადგანნ მენდე მხოლოდ ერთი დღის გაცნობილს მენდე , ბავში იყავი მაგრამ შენი ბავშრობა ის სილაღე ჩემზეც მოქმედებდა , მაშინ როცა ისევ დაბრუნეება გადაწყვიტე იტალიაში ერთი გგოოგო გავიცანი შენი წასვლთ გამოწვეულ დარდს მასთან ვიქრობდი , ის საერთოდ არ გგავდა , უბრალოდ ისე გულის გადასაყოლებლად იყო , როცა მირეკავდი მწერდი , ისეთი აცანცარებული დავდიოდი , აი მაშინ გაგიცნო დათამაც ის ჯერ კიდევ 15 წლიდან გიცნობს არ გენახებოდა მაგრამ იცოდა რომ მისი სარძლო უნდა ყოფილიყავი , ხო სარძლო იმიტომ რომ სიგიჟემდე მიყვარახრ , ჯერ კიდევ გუშინ როცა უგონოდ მოგიყვანა დათამ ისე შემეშინდა ისერომ მეგონა სამუდამოდ შემეძლო დამეკარგე , მაპატიე მაპატიე მაგრამ მიყვარხარ , პირველი კოცნა მომპარა თუმცა ვერ ვიტყვი რომ უხეშად ისე ფრთხილად და სიყვარულით მკოცნიდა ისე ფრთხილა თითქოს ცდილობდა არ ეტკინა ჩემთვის, ისევ მისი ცრემლი დამეცა ტუჩზე , კალთაში ჩავუჯექი და ძალიან მაგრამ ჩავეხუტე
-ჩემო ხუჭუჭა , მეც მიყვარხარ მაგრამ ემ გუშინ კიარა მაშნ მივხვდი დათა რომ ვნახე იტალიაში და შენზე მომიყვა სული ამიფორიაქდა მაშინევე მივხვდი რომ შენი ტკივილი ძალიან ძლიერი იყო , აი თვალები რომ გავახილედა ჩემს ხელს ჩაჭიდებული დაგინახე ძალიან გამიხარდა რომ ისევ შენ მიხსენი იმ იდიოტისგან მადლობა შენ რომ არსებობ
-ჩემო პატარავ , ყელას ვინც შენ შეგეხება მოვამტვრევ ხელს ,
მის გულის ცემას ვუსმენდი მივეხუტე და ასე ჩუმად ვიყავით , თმაზე მეფერებოდა ჩამეძნა კიდეც იმდენად მომწონდა მისი სითბო მისი გულისცემის ხმა რომ უდარდელად დამეძნა თითქოს სადარდებელი არ მქონდა ბავშივით ტკბილად მეძინა