მოგესალმებით ყველას,7 თვის შემდეგ..მინდა ბოდიში მოგიხადოთ,და მადლობა იმათ ვინც ელოდებოდა.მართალი გითხრათ გაგრძელებას არ ვაპირებდი რაღაც მიზეზების გამო,მაგრამ გადავწყვიტე ასე არ დამეტოვებინა.თუკი წაიკითხავთ და მოგეწონებათ ბედნიერი ვიქნები,მიყვარხართ ყველა უზომოდ,გელით ისევ და ისევ



.............
ვერ აგიღწერთ ლამარას აღბრთოვანებას იოანეთი,რათქმაუნდა არ გაუჭირდებოდა შთაბეჭდილების მოხდება მისი თვისებების,თავაზიანობისა და ღიმილის გადამკიდეს.უნდა გენახათ მათი საუბარი რა ტკბილი იყო,ისე სიამოვნებით ვუყურებდი მათ,ლამის გადამავიწყდა რომ გაბრაზებული ვიყავი,ვერ გეტყვით არ მესიამოვნა რომ ჩამოვიდა თქო,გამოგიტყდებით და ვიცოდი და ძალიანაც გამეხარდა,ამას თქვენ გეუბნებით თორემ მაშინ ვცდილობდი როლიდან არ გამოვსულიყავი.ის იყო იოანეს ტელეფონზე დაურეკეს და გავიდა რომ წიშკარში ღიღინით ერე და თოკო შემოვიდნენ.
-სოფელოო ჩემო სოფელოო
-სოფელო კიარა,მოდით ეხლა აქ!
-რა გინდა გოგო!-შემომიყვირა ლამარამ-თქვენ გენაცვალეთ ბებო!-და დაიწყო ახლა ახალი სიტკბოებები.ლამარა თვალს მოეფარა თუარა ხაჭაპურების გასაკეთებლად,მაშინვე ამათ მივვარდი
-დაგხოცავთ!
-ოო კაი ეხლა რაა-დაიწყო ერემ
-მე ლამარასთან გავააალლლ-თორნიკემ გაქცევა სცადა
-არსად არ გახვაააალლ,მოდი აქ!რა გატლიკინებდათ?
ამ დროს იოანეც გამოჩნდა და ლამარაც და გავჩუმდი,სხვა გზა არ იყო!
-რა ხდება ბებო,ხოა მშვიდობა?
-კი კი,პაციენტზე მკკთხეს...
-რაო ბებო?ექიმი ხარ?
-კი ქირურგი.
-გენაცვალოს ბებო!
მოკლედ კიდევ უფრო აღბრთოვანდა ლამარა
-ბალი არ დამწიფდა?-თორნიკემ ასეთი ჩართვები იცის ხოლმე,უდროო
-კი ბებო,მაგრამ მე ვერ ვწვდები და თქვენ თუ მოკრიფავთ მშვენიერი იქნება!
-წამო რა მოვკრიფოთ მინდა..
-კარგი რომ მორჩებით,შემეხმიანეთ.-ვუთხარი და სახლში შესვლა დავაპირე.
-გაყევი ბებო,სირცხვილია.
-კალათს მაინც დაიჭერ.-დაამატა იოანემ სიცილით
-რატომ ხეზე ვერ ავალ?
-რავიცი..- მიწვევს თავისი ჭკუით.
-კარგი,წავედით. -ოო ძმაო ახლა შენ ვულკანი დაძარი რომ იცოდე.ჩავედით თოკო მედა შენ.
-სად მიდიხართ? -ჩვენ იქით ხეზე წავალთ-ერემ გვითხრა და მეორე მხარეს წავიდნენ. ხესთან მივედით და იოანეს მივუბრუნდი
-კალათს დაიჭერ შენ,მე ავალ! -თათია ჩამოვარდები,ცუდი ასასვლელია.
-დაწყნარდი! ხეზე ავედი და კრეფა ამაყად დავიწყე.მაგრამ ოი საოცრებავ!ცოტა ხანში ფეხი დამიცურდა და კალათიანად ძირს წამოვედი.იოანემ იმარჯვა და დამიჭირა,თუმცა ერთი კალათი ბალი ორივეს თავზე დაგვეყარა.
-ეს მერამდენეა გამახსენე? -ოჰ!დიდი ამბავი.არა სულ როგორ ვეცემი. ჩემს თავზე ვბრაზდებოდი. -კიდევ კარგი რომ ასეა,თორემ ხომ ვერ გაგიცნობდი არა? ღმერთო,ამ ღიმილმა ასე როგორ უნდა დამატკბოს ყოველთვის?
-გვრიტებოო-ერეს ხმა მოგვესმა-მოდით აქ გეყოფათ. იოანემ ცოტა ბალი ჩამოკრიფა,სირცხვილია, ხელცარიელები ხომ არ მივალთო და მათთან წავედით. თორნიკემ კალათი სიცილით შეათვალიერა -რამდენია,ამას ვინ შეჭამს. -ნუ იყო მაგრამ,თათიას მოხერხებულობა მოგეხსენებათ და.. -კიდე ჩამოვარდი გოგო?-ერე ჩაბჟირდა-მაგ ხეზე რაღატო ახვედი,შარშანაც ხო.. -ერეკლე-კბილებში გამოვცერი -ჩუმად ვარ!გადახეხილი მუხლი,მეტი ხო არაფერი. ყველას სიცილი აგვიტყდა.ამ დროს ლამარაც მოვიდა ტკბილეულით დატვირთული. -რას იცინით? -აი იმას ვყვებოდი თათიამ მუხლი რო გადაიხეხა,ხიდან რო ჩამოვარდა. -ოიჰ!მარტო ეგ ბები?ერთხელ...-ასე დაიწყო ლამარა ბებომ მთელი ჩემი ბავშვობის გახსენება და ბოლოს იოანეს მოსულიერება დასჭირდა იმდენი იცინა. -მადლობა ბებო!ახლა ამათ შენ გააჩუმებ? -ტყუილია ბები?! -კაი და ერეზე რას მოგვიყვები ახლა?აი მე მახსოვს აქ ერთი გოგო იყო,რა ერქვა?ნაზიკო ხო?კი,კი და.. -თათია,რა საქციელია ახლა? -დამაცადე!ჰოდა ერეკლე მოსწონდა,არა აფანატებდა რასაცქვია და ეს ემალებოდა,სულ ტყუილად, მაინც პოულობდა ხოლმე და სიყვარულს ეფიცებოდა.. -ჰოო-ცინიკურად გაიმეორა ერემ-და მერე რაც მოხდა ისიც თქვი -მე გეტყვით ბებო,-ჩაერთო ბებია-თათია დახვდა მაგ გოგოს აქ ჭიშკართან და თმებით ითრია,ნუ აწუხებ ერეკლესო! იქ რაც ხდებოდა ხვდებით ალბათ,სიცილისგან ძირს ვხოხავდით ლამის. -ნუუ რა მექნა,ვერ მოიშორე და..ისე ახლაც აქ არის? -არა ბებია -გადასახლდა ალბათ!-დაამატა იოანემ და მრავლისმთქმელად გამომხედა. -სხვათაშორის კარგი იქნებოდა ყველა მასე აკეთებდეს.. -ოოო დაიძაბა სცენარი-თორნიკემ გადმოგვხედა. -გათხოვდა,გათხოვდა მეზობელ სოფელში. -ძალიან კარგი!-ჩაიბურტყუნა ერემ. -რაო ხოარ შეგაშინა ჰა?-თორნიკემ ჰკითხა სიცილით. -ბიჭო,არა ხო მიცნობ მარა,რაღაცნაირი იყო ტოო,გრუბი და კაი მორჩი რა თუ ძმა ხარ. -კარგად კი შეუშინებიხარ და-იოანემ დაუმატა ახლა სიცილით.ტელეფონმა დაურეკა -ჰო,კარგი მოვდივარ ეხლავე.ცოტახანში მოვალ,მანამდე გამოკვლევები ჩაუტარეთ. ტელეფონი გათიშა. -უნდა წავიდე -ასე მალე ბებო? -პაციენტი შემოუყვანიათ.სასიამოვნო იყო თქვენო გაცნობა.-ლამარას დაემშვიდობა. -კარგი ბებო აბა,შენ იცი.გელოდები კიდევ! -აუცილებლად! თბილად დაემშვიდობნენ ერთმანეთს და იოანე გავაცილე. -ახლა ასე უნდა გამიშვა გაბუსხულმა? -არ ვარ გაბუსხული. -კი,ხარ.ასე ვერ დაგტოვებ,მოდი ჩამეხუტე. მოვეხვიე.ღმერთო,რამხელა ძალას მაძლევს მისი შეხება. -აი ასე.ჩემო ერთადერთო.. -იცოდე,ჭკვიანად! -კაი.შენც!როდის წამოხვალ? -არ ვიცი.აქ კარგად ვარ,მაგრამ დიდხანს არ დავრჩები.დაგაგვიანდა იოანე. -ჰო,წავედი.-შუბლზე თვილად მაკოცა და წავიდა. უკან ბუტბუტზე მივიხედე.სოფლის ქალები იყვნენ,მოგეხსენებათ რა ფრაზებიც ისმოდა.უიი,შეყვარებულია?,ნწ ნწ,რა კაი ბიჭია!,უყურე ერთი! და ასე შემდეგ.თავი გავაქნიე და სახლში შემოვედი. ცოტა ხანში ლამარა ადგა და გვითხრა -მე მეზობელს უნდა მივეხმარო ბები,დავპირდი და უხერხულია.თქვენ ჭკვიანად აბა.ჭამეთ მშივრები არ იყოთ.. -კაი ლამრო არ იდარდოო!-ერემაც მიაძახა. -მე რო გითხარი წამოდი მეთქი არ გეცალა შენ და რა შეიცვალა?-ერეკლეს შევხედე და თან ბლის ჭამა დავიწყე. -ეგ გუშინ იყო გოგო,თან გავიგე ნერვებმა გიმტყუნა და... -ნუ დამცინი! -არა იცი რაა?-თორნიკემ არ დააყოვნა ჩართვა-დღეს იმდენი ლამაზი გოგო იყო კლინიკაში,ეტყობა გაიგეს თბილისში რო არ ხარ. -თორნიკე,რატო გინდა რო ამაფეთქო? -რავიცი,ძაან სასაცილო ხარ და.. -აი მასეთი რო ხარ,იმიტო არ გიჩერდებიან ის გოგონები ერთ კვირაზე მეტს! -არა!ეს მე არ მინდა მეტი ხნით თათ,თორე ხოიცი. -კი,კი. -კაით გეყოთ ეხლა.-ერეკლეს ღლის ჩვენი ბავშვური გამოხტომები. -შენ გაჩუმდი საერთოდ,თორე დავუძახე ნაზიკოს.-ბოლო ხმაზე ვხარხარებდით მე და თოკო,ერეს კი საერთოდ არ ეცინებოდა. ამასობაში კარგად დაბნელდა და მოვიწყინეთ,ლამარაც არ ჩანდა. -წამო გავიაროთ რა დავიღალე-წამოდგა თორნიკე -კაი წავიდეთ-ჩვენც წამოვდექით და გარეთ გავედით.სოფლის სიმშვიდე და ბუნებრივი ხმები მაინც სხვა დადებითი ემოციაა დამეთანხმებით.გზა და გზა ვხვდებოდით და ვკითხულობდით მეზობლებს,მე და ერემ აქ გავატარეთ ბავშვობა ხოლო თორნიკეც ხშირად გვყავდა აქ და მასაც ცნობდა ხალხი. კარგია,როცა ხალხისგან დადებით ემოციას იღებ.თუმცა ბავშვობაში უფრო სიბრალულს გამოხატავდნენ მეტწილად ჩემს მიმართ და ეს მთრგუნავდა,ახლაც ეს ღიმილი იმ ემოციასთან ასოცირდება
-კარგი რომ მორჩებით,შემეხმიანეთ.-ვუთხარი და სახლში შესვლა დავაპირე. -გაყევი ბებო,სირცხვილია. -კალათს მაინც დაიჭერ.-დაამატა იოანემ სიცილით -რატომ ხეზე ვერ ავალ? -რავიცი..- მიწვევს თავისი ჭკუით. -კარგი,წავედით. -ოო ძმაო ახლა შენ ვულკანი დაძარი რომ იცოდე.ჩავედით თოკო მედა შენ. -სად მიდიხართ? -ჩვენ იქით ხეზე წავალთ-ერემ გვითხრა და მეორე მხარეს წავიდნენ. ხესთან მივედით და იოანეს მივუბრუნდი -კალათს დაიჭერ შენ,მე ავალ! -თათია ჩამოვარდები,ცუდი ასასვლელია. -დაწყნარდი! ხეზე ავედი და კრეფა ამაყად დავიწყე.მაგრამ ოი საოცრებავ!ცოტა ხანში ფეხი დამიცურდა და კალათიანად ძირს წამოვედი.იოანემ იმარჯვა და დამიჭირა,თუმცა ერთი კალათი ბალი ორივეს თავზე დაგვეყარა. -ეს მერამდენეა გამახსენე? -ოჰ!დიდი ამბავი.არა სულ როგორ ვეცემი. ჩემს თავზე ვბრაზდებოდი. -კიდევ კარგი რომ ასეა,თორემ ხომ ვერ გაგიცნობდი არა? ღმერთო,ამ ღიმილმა ასე როგორ უნდა დამატკბოს ყოველთვის? -გვრიტებოო-ერეს ხმა მოგვესმა-მოდით აქ გეყოფათ. იოანემ ცოტა ბალი ჩამოკრიფა,სირცხვილია, ხელცარიელები ხომ არ მივალთო და მათთან წავედით. თორნიკემ კალათი სიცილით შეათვალიერა -რამდენია,ამას ვინ შეჭამს. -ნუ იყო მაგრამ,თათიას მოხერხებულობა მოგეხსენებათ და.. -კიდე ჩამოვარდი გოგო?-ერე ჩაბჟირდა-მაგ ხეზე რაღატო ახვედი,შარშანაც ხო.. -ერეკლე-კბილებში გამოვცერი -ჩუმად ვარ!გადახეხილი მუხლი,მეტი ხო არაფერი. ყველას სიცილი აგვიტყდა.ამ დროს ლამარაც მოვიდა ტკბილეულით დატვირთული. -რას იცინით? -აი იმას ვყვებოდი თათიამ მუხლი რო გადაიხეხა,ხიდან რო ჩამოვარდა. -ოიჰ!მარტო ეგ ბები?ერთხელ...-ასე დაიწყო ლამარა ბებომ მთელი ჩემი ბავშვობის გახსენება და ბოლოს იოანეს მოსულიერება დასჭირდა იმდენი იცინა. -მადლობა ბებო!ახლა ამათ შენ გააჩუმებ? -ტყუილია ბები?! -კაი და ერეზე რას მოგვიყვები ახლა?აი მე მახსოვს აქ ერთი გოგო იყო,რა ერქვა?ნაზიკო ხო?კი,კი და.. -თათია,რა საქციელია ახლა? -დამაცადე!ჰოდა ერეკლე მოსწონდა,არა აფანატებდა რასაცქვია და ეს ემალებოდა,სულ ტყუილად, მაინც პოულობდა ხოლმე და სიყვარულს ეფიცებოდა.. -ჰოო-ცინიკურად გაიმეორა ერემ-და მერე რაც მოხდა ისიც თქვი -მე გეტყვით ბებო,-ჩაერთო ბებია-თათია დახვდა მაგ გოგოს აქ ჭიშკართან და თმებით ითრია,ნუ აწუხებ ერეკლესო! იქ რაც ხდებოდა ხვდებით ალბათ,სიცილისგან ძირს ვხოხავდით ლამის. -ნუუ რა მექნა,ვერ მოიშორე და..ისე ახლაც აქ არის? -არა ბებია -გადასახლდა ალბათ!-დაამატა იოანემ და მრავლისმთქმელად გამომხედა. -სხვათაშორის კარგი იქნებოდა ყველა მასე აკეთებდეს.. -ოოო დაიძაბა სცენარი-თორნიკემ გადმოგვხედა. -გათხოვდა,გათხოვდა მეზობელ სოფელში. -ძალიან კარგი!-ჩაიბურტყუნა ერემ. -რაო ხოარ შეგაშინა ჰა?-თორნიკემ ჰკითხა სიცილით. -ბიჭო,არა ხო მიცნობ მარა,რაღაცნაირი იყო ტოო,გრუბი და კაი მორჩი რა თუ ძმა ხარ. -კარგად კი შეუშინებიხარ და-იოანემ დაუმატა ახლა სიცილით.ტელეფონმა დაურეკა -ჰო,კარგი მოვდივარ ეხლავე.ცოტახანში მოვალ,მანამდე გამოკვლევები ჩაუტარეთ. ტელეფონი გათიშა. -უნდა წავიდე -ასე მალე ბებო? -პაციენტი შემოუყვანიათ.სასიამოვნო იყო თქვენო გაცნობა.-ლამარას დაემშვიდობა. -კარგი ბებო აბა,შენ იცი.გელოდები კიდევ! -აუცილებლად! თბილად დაემშვიდობნენ ერთმანეთს და იოანე გავაცილე. -ახლა ასე უნდა გამიშვა გაბუსხულმა? -არ ვარ გაბუსხული. -კი,ხარ.ასე ვერ დაგტოვებ,მოდი ჩამეხუტე. მოვეხვიე.ღმერთო,რამხელა ძალას მაძლევს მისი შეხება. -აი ასე.ჩემო ერთადერთო.. -იცოდე,ჭკვიანად! -კაი.შენც!როდის წამოხვალ? -არ ვიცი.აქ კარგად ვარ,მაგრამ დიდხანს არ დავრჩები.დაგაგვიანდა იოანე. -ჰო,წავედი.-შუბლზე თვილად მაკოცა და წავიდა. უკან ბუტბუტზე მივიხედე.სოფლის ქალები იყვნენ,მოგეხსენებათ რა ფრაზებიც ისმოდა.უიი,შეყვარებულია?,ნწ ნწ,რა კაი ბიჭია!,უყურე ერთი! და ასე შემდეგ.თავი გავაქნიე და სახლში შემოვედი. ცოტა ხანში ლამარა ადგა და გვითხრა -მე მეზობელს უნდა მივეხმარო ბები,დავპირდი და უხერხულია.თქვენ ჭკვიანად აბა.ჭამეთ მშივრები არ იყოთ.. -კაი ლამრო არ იდარდოო!-ერემაც მიაძახა. -მე რო გითხარი წამოდი მეთქი არ გეცალა შენ და რა შეიცვალა?-ერეკლეს შევხედე და თან ბლის ჭამა დავიწყე. -ეგ გუშინ იყო გოგო,თან გავიგე ნერვებმა გიმტყუნა და... -ნუ დამცინი! -არა იცი რაა?-თორნიკემ არ დააყოვნა ჩართვა-დღეს იმდენი ლამაზი გოგო იყო კლინიკაში,ეტყობა გაიგეს თბილისში რო არ ხარ. -თორნიკე,რატო გინდა რო ამაფეთქო? -რავიცი,ძაან სასაცილო ხარ და.. -აი მასეთი რო ხარ,იმიტო არ გიჩერდებიან ის გოგონები ერთ კვირაზე მეტს! -არა!ეს მე არ მინდა მეტი ხნით თათ,თორე ხოიცი. -კი,კი. -კაით გეყოთ ეხლა.-ერეკლეს ღლის ჩვენი ბავშვური გამოხტომები. -შენ გაჩუმდი საერთოდ,თორე დავუძახე ნაზიკოს.-ბოლო ხმაზე ვხარხარებდით მე და თოკო,ერეს კი საერთოდ არ ეცინებოდა. ამასობაში კარგად დაბნელდა და მოვიწყინეთ,ლამარაც არ ჩანდა. -წამო გავიაროთ რა დავიღალე-წამოდგა თორნიკე -კაი წავიდეთ-ჩვენც წამოვდექით და გარეთ გავედით.სოფლის სიმშვიდე და ბუნებრივი ხმები მაინც სხვა დადებითი ემოციაა დამეთანხმებით.გზა და გზა ვხვდებოდით და ვკითხულობდით მეზობლებს,მე და ერემ აქ გავატარეთ ბავშვობა ხოლო თორნიკეც ხშირად გვყავდა აქ და მასაც ცნობდა ხალხი. კარგია,როცა ხალხისგან დადებით ემოციას იღებ.თუმცა ბავშვობაში უფრო სიბრალულს გამოხატავდნენ მეტწილად ჩემს მიმართ და ეს მთრგუნავდა,ახლაც ეს ღიმილი იმ ემოციასთან ასოცირდება.უცებ ზურგიდან ბიჭის ხმა მომესმა
-თათია??-ოღონდ ეს არა!ოღონდ ეს ხმა არააა!ნელა შევბრუნდი და...ნეტავ ახლა გაქცევა შეიძლებოდეს!............