მე ელა და სოფი უნივერსიტეტის კორიდორში მივაბიჯებდით. სიჩუმეს მხოლოდ ირგვლივ ბავშვების მცირე ჯგუფები არღვდნენ რომლებიც უნივერსიტეტშ ან შემოდიოდნენ ან გადიოდნენ.უკვე სამი თვეა რაც უნივერსიტეტი დავიწყე... ჩემი ორი საუკეთესო დაქალი ჩემთნ ერთდ მოეწყო უნივერსიტეტშ და ვართ ასე ბედნიერად... სიჩუმის დარღვევა ჩემ თავზე ავიღე. არ ვიცოდი რა მეთქვა და უცებ, სრულიად მოულოდნელად გამახსენდა...
-აუ გოგოებო ხვალ ნინა ბრუნდება ამერიკიდან და მისი ძმაც მოჰყავს რომლის გაცნობასაც წლებია გვპირდება.ხო და ჩვენც უნდა დავხვდეთ.
ორივე გაფითრდა დაახოლებით ერთი წუთი იდგნენ და ერთმანეთს მიშტერებოდნენ თითქოს და რაღაც ძალიან ცუდი ხდებოდა... ისეთი რაზეც ხმამაღლ ა საუბარი არ შეიძლებოდა... ავნერვიულდი, მაგრამ არ შევიმჩნიე... არა! მეჩვენებოდა ისინი მე არაფერს დამიმალავდნენ. ბობოს ისევ სოფიმ ამოიღო ხმა.
-აუ რა მაგარია. თოკოც იქნება ხო?
აუ სოფიმ ხო წაჭამა ამ თოკოთი ტვინი... ვერცერთს ვერ გამოტეხავ თვიანთ გრძნიბებში ვერც ამას და ვერც თორნიკეს ორი ჯიუტი თხა რა... დამტანჯეს უკვე.
-აუ ამან ხო წაჭამა ტვინი თორნიკეთი. გოგო აღიარე, რომ გიყავრს და შენც დაისვენებ და ჩვენც. ოოოოო
დამასწრო ელამ იმის თქმა რასაც ვაპირებდი.
-არ მიყავრს.
-არა საერთოდ.
ხმამაღლა გადავიხარხარე, მერე გამახსენდა სად ვიყავი და სწრაფად დავიმორცხვე..
-კაი გვეყოს ახლა. მისმინეთ ბიჭებისთვის თქმა დამავიწყდა დავურეკავ და თქვენ შედით ლექციაზე აუ არ მინდა რა თან შემოსვლა...
-ხო კაი კაი აუ რა ზარმაცი დაიბადე რა მოკლედ.
-აბა აბა ერთი მე ვარ ზარმაცი და მერე სოფის არ უყვარს თოკო.
სწრაფად მოვწყდი ადგილს, საპირფარეშოში შევედი,ტელეფონი ამოვიღე და სწრაფად მოვძებნე ანდროს ნომერი..
-რას შვები ანდრო?
-უნიში მივდივარ შენ?
-უნიში ვარ და მეზარება ლექვიაზე შესვლა. მოკლედ რატო გირეკავ ძირფასო ძამიკო.. ხვალ ნინა ბრუნდება ამერიკიდან და მაგის ძმაც ჩამოჰყავს.. ხო და უნდა დავხვდეთ აეროპორტში.
-კაი პრინცესა მაგაზე გაწყენინებ თან კაი ბიჭია მაგის ძმა ვიცნობთ სასტავი ხო და ბიჭებსაც ვეტყვი და წავიდეთ.
-კაი მიყავრხარ.
რაღაცას მიმალავდნენ! ყველას ეტყობოდა ეს ვისაც კი ვუთხარი ნინაზე და მის ძმაზე ყველა უცნაურად აფორიაქდა ყველას ფერი ეცვალა რა ხდება? არ ვიცი დიდ გაურკვევლობაში ვარ...ტელეფონი დავკიდე და გავედი...აუდიტორიასთან ვიაყვი უკვე მისული, როცა უკნიდან ჩემი სახელი გავიგონე... ვიცანი ლუკა იყო, ჩემი შეყავრებული...მისი ხმა თითქოს ყინულივით ცივი და მტკიცე გამხდარიყო. შემეშინდა ასეთი ლუკა არასდროს მახსოვდა... ნუ ამ ბოლო სამ თვეში ზედმეტად თბილი იყო და დანარჩენი სამი თვე, როგორი იყო ვერ გეტყვით არ მახსოვს. ჩემს სახელს ყოველთვის ნაზად წარმოთქვამდა, ნაზად და თბილად ახლა კი ისეთი უხეში და ცივი იყო... გამაკანკალა მისი ხმის გაგონებაზე, სხეულზე ათასობით პატარა ბუსუსმა დამაყარა... არასდროს მომსვლია ასე... თითქოს მიყავრდა, მაგრამ ამავდროულად არა..
მისკენ გავიქეცი და უნდა ჩვხუტებოდი უკან, რომ დაიხია. გავშტერდი არ ვიცოდი სად წავსულიყავი.
-ლუკა?
-სალაპარაკო გვაქვს
ვერ მივხვდი რა დავაშავე.... ამაზე უფრო დავიბენი და შევშინდი. რაზე უნდა გველაპარაკა?მხოლოდ ერთი სიტყვა ვთქვი ისიც დაბნეულმა და შეშინებულმა.
-კარგი.
-ოღონდ აქ არა.
წავიდა და მეც უკან გავყევი. ერთ-ერთ აუდიტორიაში შევყევი კარი მიხურა და ნერვიულად დაიწყო ბოლთისცემა... უფრო და უფრო ვიბნეოდი და მეშინოდა... სრულიად მოულოდნელად მხრებში ჩამაფრინდა და ნჯღევა დამიწყო თან ბოლო ხმაზე გაკიოდა.
-რატომ? ეს რატომ გააკეთე? რატომ მომეცი იმედი? რატომ მითხარი მიყავრხარო? არა არა და არა არასდროს გიყავრდი რელურად ყოველთვის თორნიკე გიყავრდა... და მე უბრალოდ მიყენებდი ამას არასდროს გაპატიებ... უბრალო მამიკოს გათამამაებული გოგო ხარ და მეტი არაფერი.. არ იცი რა გააკეთო და ხალხს გულებს უნადგურებ.. მონსტრებად აქცევ... უბრალო კა/პა ხარ რომელიც ყველას იყენებს... ხო ხო მაიმიკოს ფულებით გათამამაებული კა/პა.
გამოვშტერდი მან.. მან მე მითხრა თორნიკე გიყვარსო? აჰაჰაჰ მე კიარა სოფის უყავრს ვაიმეე... და მან რაც მთავრია მამიკოს გოგო მიწოდა ნეტა კი ვიყო მამიკოს გოგო და მყავდეს მეტი არც არაფერი მინდა... მტკივნეულ წერტილზე დამადგა ფეხი, ჭრილობაზე დამაწვა და მტკენდა... საშინლად მტკენდა როდესაც მამას მახსენებდა... ალბათ არასდროს მიხსენებია მასთან მშბლები... დედა და მამა რომლრბიც 12წლის ასაკში გარდამეცვალნენ.. მაშინ სულ პატარა ვიყავი. მამიდამ წაგვიყვანა მე და ანდო და გაგვზარდა მეც ამაგს არ ვუკარგავდი... თუმცა ყოვეკთვის ვგრძნობდი სინდისის ქენჯნას.. ჩემი ბრალი იყო მათი სიკვდილი... რომარა მე ისინი იცოცხლებდნენ...
-ჯერ ერთი თორნიკე არ მიყავრს და მეორეც მამას გოგო არ ვარ და შენ ნა/ავი ხარ.
სახე ოდნავ გვერდით წამივიდა და მარჯვენა ლოყა სასწაულად ამეწვა... მან მე გამარტყა... გულში სიყავრულის ყოველგავრი ძაფი გაწყდა და სიძულვილის, ზიზღის და ბოღმის ძაფებმა ბადეების ქსოვა დაიწყეს.... ცხოვრებაშ ხელი არავის გაურტყავს ჩემთვის მან კი გამარტყა ბიჭმა გამარტყა. ნაბი/ვარი ნაგ/ვი საზიზღრი არსება ეს ეს როგორ გამიკეთა.??? მატკინა... დღეს იმდენჯერ მატკინა არაფრის დიდებით არ ვაპატიებდი.
-ნაგ/ვი ხარ.. საკუთარ თავზე შეყავრებული ნაბი/ვარი რომელმაც გოგოს ფასი არ იცის... არ იცის ვის რა უნდა უთხრას...ამას არასდრის გაპატიებ.... მარტო გარტყამს კი არა იმ სიტყევბსაც არ გაპატიებ... რახან შენ გყავს მამა გგონია ყველას ყავს???გგონია ყველამ მოახერხა მასთნ დროის გატარება??? შენ არ გიყურებია როგორ კვდებოდა მამაშენი...შენ დედ-მამის სიკვდილია არ გინახავს.. არ გტკენია იმ ტკივილით, რითაც მე მეტკინეს და ახლა დგახარ ჩემ წინაშედ და მამიკოს გათამამაებულ გოგოს მიწოდებ, მას ვინც მამ უკვე 6წელია მიწას მიაბარა... ვინც უკვე 6წელია მის საფლავზე დადის საღოლ....ბრავო... შენ ეს შძელი... შეძელი და შენი თვი საბოლოოდ შემაზიზღე... ამის შემდეგ დაფიქრდი ხოლმე ვის რა უნდა უთხრა...
იქვე მიგდებულ ჩანთას ხელი დავტაცე და გავიქეცი თვალებიდან მლაშე სითხე უნებართვოდ მოდიოდა... გავრბოდი.კარებშ გავვარდი და ეზოს კიბეებზე დავეშვი როდესაც ვიღაცას დავეტაკე და წავიქეცი... ფიზიკურ ტკივილს საერთოდ ვერ ვგრძნობდი... სული მტკიოდა, საშინლად მტკიოდა... ისინი ჩემ გამო მოკვდნენ. მე რომ არა ის კაცი მამას და დედას გადაარჩენდა თუმცა არა მე გამოვეკვეტე და მე გადამარჩინეს...
ანდოს დავტაკებივარ ფეხზე წამომაყენა და თვალებში ჩმაშტერდა.. ჩემსავით, შოკოლადისფერი ღრმა თალები, სავსე ბაგეები და წაბილსფერი თმა ქონდა... თავლებიდან ისევ მომდიოდა ცრემლები.
-ანდრო... ანდრო სახლში მინდა... წამიყავანე რა.
ვზლიქუნებდი და თან ანდროს ვეხუტებოდი.. ისიც მთელი ძალით მიკრავდა გულში ასე თავის სხეულზე მიხუტებული მიმიყავნა მანქანასნ, თავის ხელით ჩამაჯინა და ღვედი შემიკრა... ანდრო იყო ის ერთადერთი ვისაც ჩემი უსიტყვოდ ესმოდა...ვინც ზუსტად იცოდა როდის მიხაროდა... როდის მტკიოდა.. როდის მციოდა იცოდა ჩემზე ყველაფერი... როცა ვტიროდი ისიც ტიროდა, თუ მტკიოდა მასაც სტკიოდა, სხვაგავრად ვერც იქნეობდა ჩვენ ერთი მთლიანი ვიყავით ერთდ დაბადებულნი, ჩვენ ერთმანეთის ნაწილი ვიაყვით, ფაზლის ორი ვიზუალურად განსხვავებული თუმცა შინაარსით ერთი ნაწილები... ნაწილები რომლებიც ერთმანეთის გარეშე არაფერს წარმოდგენდნენ.... და ახლა ანდრომ იცოდა, რომ მე მჭირდებოდა სიჩუმე და სახლი... მასაც სტკიოდა ორმაგად ვგრძნობდი ტკივილს ჩემსასაც და მისასაც... საშინლად ტკიოდა ასეთს რომ მიყურებდა... ბოლოს როცა მივხვდი აინტერესებდა რა მოხდა მე თვითონ დავიწყე საუბარი.
-იცი? ლუკამ მამიკოს გათამამებული კა/პა მიწოდა მითხრა თორნიკე გიყავრსო...ყველას გულს ტკენ და არავინ გაინტერესებსო... როცა ვუთხარი რომ მამიკოს გოგო არ ვიყავი და ის ნა/ავი იყო გამარტყა სილა გამრტა ანდრო.
ისე მოულოდნელად დაამუხრუჭა და ისე ძიერად, რომ მინას მივარტყი თავი. ჩემსკენ მოტრიალდა და ჩემი სახე ხელებში მოიქცია.
-დაწყნარდი რა პრინცესა. მაგ ახ/არს არ შვარჩენ შენს ცრემლებს არ ვაპატიებ... თორნიკე კი შენთვის ძმასავითრის ეგ როგორ გითხრა..
-ზუსტადაც ეგრეა აჩეც და თოკოც ორივენი ძებივით მყავს შენი ძმაკაცი როგორ უნდა შემიყავრდეს? ეს გამორიცხულია.
-შეგიყავრდა და აფრენდი კიდეც მასზე.
ისე ჩუმად ჩაილაპარაკა ძლივს გავიგონე, თუმცა ყურადღება აღარ მიმიქცევია. სახლში მიმიყავნა მამიდა და ბიძია საღამომდე სახლში არ იქნებოდნენ... რომ შევედით ერეკლე (ჩემი მამიდაშვილი) დიავნზე იწვა გვერდით ვიღაც ლამაზმანი ეწვა და სრულიად შიშვლებს ეძინათ მხოლოდ წელს ქვემოთ მიეფარებინათ პლედი.. ფუ ესეც მაგარი გარყვნილია რა... არ იცის რო გოგო ვცხოვრიბ მასთან ერთად? აუ აი იმენა დებილია... ანდრო სადღაც დატყდა და დავრჩი ასე მარტო...ჩემს ოთახში შევედი და დავიძინე... დაახლოებით ნახევარ საათში გამეღვიძა ავდექი, სპორტული შრვალი და ჰუდი ჩავიცვი,სამზარეულოში შევედი და საჭმლის კეთება დავიწყე თან მუსიკები ჩავრთე, რადგან არავის ხმა არ ისმოდა ვიფიქრე რომ არავი იყო სახლში.. მალევე სამზარეულოში თეთრ პერანგში გამოწყობილი გოგონა შემოვიდა...კარადა გამოღო ჭიქა აიღი და წყალი დაისხა.
-გამარჯობა.
გამიღიმა. პასუხად მეც გავუღიმე
-გამარჯობა.
-შენ ერეკლეს და ხარ?
-არა გენაცვალე.
-კაი.
მხრები აიჩეჩ და დაიბნასავით. მე ხო არ შემიძლია ამ ბოროტობის გარეშე.
-სიხარულო... -არავინ მიპასუხა-სიხარულო.
ბოლოს როგორც იქნა მიხვდა ერეკლე მას რომ ვეძახდი. სამზარეულოში შემოვიდა, ძალიან თბილად და სიყავრულით სავსე თვალებით ჩემი სახე ხელებშ მოიქცია.
-რა იყო ჩემო ლამაზო.
შუბლზე მაკოცა.
-ეკე რა უნდა გკითხო
-აბა რა?
-მოიცა ის რომ ეკეს გიძახის არ ბრაზდები და მე რომ გეძახი ცოფებს ყრი.
ძალიან საყვარლად ბრაზობდა ეს გოგო აუ აი მეც ქაჯი ვარ რაღას ვუშლი ნერვებს არა მაინც იქამდე მივალ სანამ არ მკითხავს ვინ ხარო...
-ეგ იმიტო გოგონი რომ შენ ხარ შენ და გაქ მის ცხოვრებაში ჩემზე ნაკლები ადგილი მე კი ვარ მე და მაქ მის ცხივრებაში დიდი ადგილი დედამისის შემდეგ ყველაზე მეტად მე ვუყავრვარ ხო ეკე?
ისე საყვარლად ავაფახუნე თვალები, რომ ერეკლეც მიხვდა იმ გოგოს აეჭვიანებას ვცდილობდი და ამყვა.
-აბა რა სიხარულო.
-და ვინ ხარ ასეთი,? ვინ ხარ მის შეყვარებულზე მეტად, რომ უყვარს?
ცოტაც და შემოვაკვდებოდი
-მისი მამიდაშვილი.
გავეკრიჭე. ხო აი ზოგჯერ ასეთი აუტანელიც ვხდები ხილმე ადამაინებს მოსვენებას დავაკარგვიენბ, ლვაეჭვიანებ და მერე ჩემი ტკივილიც მავიწყდება და მასაც ძალიან საყავრლად ვეკრიჭები.
-კაი ბოდიშ ხანდახან ასეთი აუტანელი ვარ ხოლმე მე ლიკა ვარ შენ?
-მე ქეთა სასიამოვნოა.
-ჩემთვისაც
-ბოდიში გოგოებო, მაგრამ ნამდვილად არ მგონია სასიამოვნო ყოფილიყო.
გადავიკისკისე და ქეთისკენ გავიშვირე ხელი.
-ამისთვის მეეჭვება და ჩემთვის კი. თან ხო იცი ახალ ადამიანებს რომ ვიცნობ ყველა ტკივილი მავიწყდება...
-დღეს რაღა მოხდა.?
-ლუკას დავშორდი
-ძალაინ კარგი მაინც ნაბი/ვარი იყო და არ გიმსახირებდა შენ კი არ გიყვარდა უბრალოდ მიეჩვიე.
-ნუ ხო შეიძლება.
-მისმინე ლიკა... თუ ბიჭი იმდონემდე გატკენს რომ ოდნავი სიძულვილი მაინც ჩნერგოს შენს გულში ის წამითაც არ გყავრებია და უნდა დაივიწყო.. ახლა შენ ის კიარ გტკივა მას რომ დაშორდი ის სიტყვები გტკივა რაც გითხრა.
არ რა ჯიგარი გოგოა მივედი და ჩვეხუტე ისიც ჩმეხუტა.მერე მე მოვშორდი და ერეკლე ჩეხუტა საყავრელ სხეულს. საყვარელი გოგონა იყო ქერა თმიანი და მწვანეთვალება... საიცრად უხდებოდა ერეკლეს... აღარ მომინდა ერეკლესთვის ნინას ჩამოსვლაზე მეთქვა, რადგან მახსივდა როგორ უყვარდა ნინა და მან როგორ ატკინა გული. ახლა კი ისევ შეუყავრდა. ხო და მეც მეტი რა მინდოდა მისი ბედნიერების გარდა..
-რა უნდა გეკითხა ლიკა?



გამარჯობა ეს ჩემი პირველი ისტორიაა და ველოდები შფასებას ღირს თუარა რომ გავაგრძელო?