ბარზე დავდე ნახევრად დალეული და სწრაფი ნაბიჯით ფეხსაცმლის კარადასთნ მივედი, ხელი ვტაცე ჩემს მწვანე კეტებს და ფეხზე მოვირგე.
- სოფი შენც ჩქარა ჩაიცვი უნდა წავიდეთ.
გასაგებია ანნა, მეც ვიცი რომ მალე უნდა წავიდეთ შენი შეხსენება არ ჭირდება. ცივად მითხრა სოფიმ და კარისკენ წამოვიდა.დნენ და ჩემს იგნორირებას ცდილობდნენ. ეს უკვე აუტანელი ხდებოდა. მოვიდა წასვლის დროც.
( აღარ მოვჰყვები იმმის აღწერას, როგორ მივედით სახლში რადგან ეს დღე არასდროს დამავიწყდება, ეს ცუდი დღე იყო დღეთ შორის და არაა საჭირო აქ დავწერო).
სახლთნ მივედით.
- სოფი დამელოდე მეც მოვდივარ. ვამბობ და მოტოდან გადმოსვლას ვცდილობ.
- არაა საჭირო სახლს თავადაც მოაგნებ. გააღო ჭიშკარი და ლამაზ ხეივანს სწრაფი ნაბიჯით გაუდგა. უკვე ერთი კვირაა სოფი ასე იქცევა. აღრ შემიძლია.
მეც შევედი ჭიშკარში, აცრემლებული, ნელი ნაბიჯით მივედი სახლის კარებთნ, ნელა შევაღე და ჩუმად ავედი ოთხში.
თვში ათსი ფიქრი მიტრიალებდა. ვერ ვიჯერებდი რომ ადამიანი რომელიც მელი ცხოვრება ჩემთნ იყო ასე მომექცა. მიმატოვა და სხვასთნ წავიდა, ნუუ არც ის იყო მთლად უცნობი მაგრამ მაინც.
ორ საათიანი ტანჯვის მერე გადავწყვიტე სოფის დავმშვიდობებოდი და სახლიდან წავსულიყავი.
ამ გადაწყვეტილებამ სასტიკი იარა გააჩინა ჩემს გულში მაგრამ არჩევანი არ დამიტოვეს. ჩემი ვარდისფერი საწოლიდან წამოვდექი ნელა მოვიწმინდე ცრემლები. და ბარგის ჩალაგებას შევუდექი.
გარდერობის გამოღების თნავე თვალში მომხვდა კაბა რომელიც სოფიმ წვეულებისთვის შემირჩია.
- ეს სახლი სავსე იყო ჩემი მშობლებიის, ბავშვობის, ჩემი და სოფის დობის, და მწუხარების მოგონებებით. ამ კაბამ კი სამუდამოდ დამიმსხვრია ყველა გრძნობა სოფის მიმართ. ამ კაბამ სამუდამოდ წასვლა გადამაწყვეტინა იმათი ცხოვრებიდან ვინც მთელი გულით მიყვარდა. მართლია ჯერ მარტი არასდროს ვყოფილვარ მაგრამ მომიწევდა.
ვტიროდი და გარდერობს ვაცალიერებდი. ფიქრებში გავერთე და ძლიან მალე დავაცალიერე გარდერობი. მაშინღ შევამჩნიე რომ კაბა იყო მხოლოდ გარდერობშ დარჩენილი. დიდხანს ვიფიქრე რა მექნა, წამეღო ეს ჩანთ თუ დამეტოვებინა. ბოლოს გადავწყვიტე საწოლზე მიმეფინა წერილთნ ერთდ.
შევკარი ბარგი, კარებთნ მივიტანე და სამეცადინო კუთეს მივუბრუნდი, მინდოდა დამეწერა წერილი სოფისთვის. და ამ დროს მამის ბოლო სიტყვები გამახსენდა, სანამ რათქმაუნდა ავარიის დღეს სახლიდან გავიდოდა მომიტრიალდა და მითხრა.
- შვილო არ ვიცი ამას ახლა რატომ გეუბნები, თითქოს დღეს რამე მოხდება და სახლში აღრ დავბრუნდები ისე ვარ. ამიტომ მინდა რჩევა მოგცე. არასდროს იყო იმასთან ვისაც არ უნდიხარ. გირჩევნია მარტო იყო.
- წასვლისწინ ბოლო დღეს მოცემულმა მამის რჩევამ დამაწერინა წერილი.
სოფის ანნასგან.
სოფი არ ვიცი ახლა რატომ ვწერ ამ წერილს მაგრამ, ის დაზუსტებით ვიცი რომ არ მინდა ვინმესთან ძალით ვიცხოვრო. ანუ ხომ ხვდები რასაც ვამბობ? არც ჩემთვის იყო ამ გადაწყვეტილების მიღება ადვილი მაგრამ ასე გამოვიდა. ახლა ამ წერილს ცრემლებით სავსე თვალებით ვწერ რადგან იძულებული ვარ საკუთრი ბავშვობის სახლი დავტოვო. ისეთი შეგრძნება მაქვს... თუმცა რაში გაინტერესებს, შენ ხომ ეს ერთი კვირა აღრაფრად მიგაჩნდი. მიყვარხარ და ბედნიერებას გისურვებ. ისევ მარტო ვიქნები ჩემს ლექსებსა და რეპთნ ერთდ. კარგად. შენი ანნა.

საწოლზე კაბა მივაფინე და წერილიც ზემოდან დავდე. ჩემოდანი გამოვაგორე და კარი ნელა დავხურე. სოფის ოთხში შევიხედე კარის პატარა დარჩენილი ადგილიდან. იწვა და მუსიკას უსმენდა. ყურებში ყურსასმენები ჰქონდა. ცრემლი მომერია მაგრამ აღრ მიტირია რადგან ის ჩემგან სულიერად მიდიოდა და მე მას ფიზიკურად ვტოვებდი.
ჩავირბინე კიბე და სახლის კარისკენ წავედი. ეზოდან გასულს მინდოდა მაგრად მეღრიალა. ამის ნაცვლად მოტოს მოვაჯექი და წამოვედი. ახლა აქ ვცხოვრობ მშვიდ სახლში რომელიც ტყეშია ხისგან არის დამზადებული, ყველასგან და ყველაფრისგან შორს ვუყურებ შემოდგომას და ვფიქრობ რა დავარქვა ამ ყველაფერს ცვლილება თუ ჩანაცვლება. მაგრამ ვხვდები რომ უკეთსად ვარ. ვუყურებ ფანჯრიდან ხან თოვლს ხანაც წვიმას ანთია ბუხარი და ვწერ ლამაზ რითმას. ცხოვრებაში ყველაფერი მოსალოდნელია. ყველაფერი შეიძლება შეცვალო ან ჩაანაცვლო მაგრამ იმ ტკივილს რაც ზოგჯერ ცხოვრებას მოაქვს, ვერავინ ვერაფრით ვერ შეანაცვლებს, და მითუმეტეს ვერც ჩაანაცვლებს.