ვიც რომ მასსავით ვერავის შევიყავრებ, ვერავინ შემიყავრებს ისე ლამაზად როგორც ის. მასსავით არცერთი ბიჭისთვის არ შემიხედავს და ვერც შვხედავ, ჩემთვის ისარის, ის და მის იქით სხვა კაცს ვერ ვხედავ. ნიკა... რა ლამაზი სახელია არა? ოთხი ასო. ორი ხმოვანი და მთელი სამყარო.. წავიდა ადგა და წავიდა იქ საიდანაც მოვჯდა, მე კი იქ დამტოვა სადაც გამიცნო. წაიღო და ჩემი ნაწილიც თნ გაიყოლა. ჩემი ერთადერთი სიყავრული იყო... ბიჭ რომელმაც გამაგიჟა.. ქვევით ჩასულს კესნების და მინდვრის ყვავილების უამრავი თიგული დამხვდა... პატარა წერილი და ყუთი.. წერილის შნაარსი იყო რომ არასდროს მომეხსნა ის რაც ამ ყუთში იდო.და ძალიან ვუყავრდი. ყუთშ ყელსაბამი იდო კესანების პატარა ტოტი ორიევ მხრიდან ჯაჭვზე იყო დაკიდებული...
ერთი თვის შემდეგ...
-სოფი ჩემთან ამოდი სასწრაფოდ.
-მოხდა რამე?
-კი ერთი თვე გავიდა და არაფერი ისმის მისგან მალე რა.
-ხო ხო კაი.
ანდრეას გადავხედე და გავიცინე. ხელი აწია და დავრტყი.
-სოფისთნ მოავაგვარე ახლა შენი ჯერიამიდი.
-თოკო ამო რა ჩემთნ
-...
-არა ბიჭო ისე ამ ჩემ დას ვერ ვაწყნარებ და რამე მოუხერხე გამოგდის ხოლმე.
-...
-ჯიგარი ხარ ამლე.
მანაც დაკიდა ყურმილი დ ხელები ერთმენთს მივარტყით. პირველი სოფი მოვიდა. და ჩემს ოთახშ შვათრიე... მერე ჩუმად დავურეკე ანდრეს და დავიწყეთ გეგმის განხორციელება.
-მოკლედ მისმინე ახლა სოფი.
-გისმენ
-თორნიეკ გიყავრს?
-არა რა სისულელეა.
ხმაზე მაგრად ეტყობოდა, რომ იტყიებოდა.
-სოფი..
-ხო კარგი კარგი. მიყვარს მერე? ხო სიგიჟემდე მიყვარს.. წლებია მიყვარს... ის კი ვერც მამაჩნევს იცი მაინც რა საშინელებაა? მიყავრს ვგიჟდები რა ვქნა... მასსავით მართლაც არავინ არ მეყავრება უბრალოდ და მარტივად ჩემთვის ბერვს ნიშნავს.. რამე რომ დაემართოს ვერ გადავიტან... გახსოვს რომ დაჭრეს რამდენი ვინერვიულე ისიც გახსოვს? იმიტომ რომ მიყვარდა ის კი მუდამ მეჩხუბება.. არ ვუყავრვარ და არც არასდროს შემომხედავს ისე როგორც გოგოს. მის თვალში მე ძმაკაცის დის დაქალის გარდა არფაერი ვარ... უბრალო ნაცნობი და მეტი არაფერი
მისი სიტყვები გულს მიუახლოვდა და სულს საშინლად შეეხო. როგორ იტანჯებოდა ჩემი გოგო. ცრემლები წამოუვიდა და თავი ჩემს მხარზე ჩამოდო.
-მიყავრს ლიკა მიყავრს თორნიეკ უბრალოდ ვგიჟდები...
კარგახანს მოთქვანდა მე მერე ზარის ინიცირება მოვაწყე და ავიღე
-აუ სფიქერზე ჩავრთავ რა სოფი.
-კაი
-ხო ანდრე.
ამ დროს აგისმა თორნიკეს ხმაც.
-მეც მიყავრს მართლა მიყვარს სოფი... არა ამ სიტყვებს ვერ გადავიტან.. მას რა მართლა გონია რომ უბრალოდ ნაცნობია და მეტი არაფერი? . ამის დედა შევ/ცი. საყავრელ ქალსაც კი გულს ვტეკნ. იცი რა ძან მიყავრს სიგიჟემდე. წავალ ახლა მე და ვეტყვი რომ მიყავრს და არასდრის არ მიავტოვებ.
სოფის განრისხებული და გაკვირვებული სახე დავიჭრე.. მისი მწვანე კამკამა თლები ცოფებს ყრიდნენ და მოკვლას მპირდებოდნენ.
-ეი ეი სად მიდიხარ ლიკასთან არის ოთხში
დავკიდე და თრნიკეცშემოვიდა.
-ლიკა დაგვტოვე.
-ჯერ რაღაც მქვს სათქმელი.
-თქვი.
-უბრალოდ არ უნდა დაგვჭირვებოხა მე და ანდრიას ეს ვითომ "გამოეშვა" ზარები. და უნდ მიმხვდარიყავით ერთამნეთის გრძობებს ორიევმ ყველაფეირ იცით ახლა და იმედი ამქვს ბედნიერები იქნებით წამოდი ანდრე გავიდეთ.
ძმას ხელი მოვკიდე და გამოვედით გამოსვლისას ბოლოჯერ შევხედე სოფის მანაც ტუჩებით მანიშნა მოგკლავო. გამოვედი და ერთად ვიცინოდით მე და ანდრეა მილიონი ვარიანტი განვიხილეთ რა მოხდებოდა... მერე ოთხიდან გამოსული კვნ/სა რომ გავიგეთ გავგიჟდი.
-ფუუი ლოგინი უნდ გამოვცვალო. ყველას იმ ლოგინზე რატომ აქვს სე/სი? . აუ თან ფუუუ სულ სისხლიანი იქნება ახლა ზეწარი აუუუ.
-ბავშვივით ნუ წუწუნებ ეგენი კიდე მართალ დეგენერატები.
-აუუუუუუ..
საღამოს კაფეში დამიბარა სოფიმ და მეც მივედი.
-უნდ ამომკლა?
-კი ეს რა გამიკეთე? გენაცვალე შენ რომ არა ვერასდროს ვეტყოფი როგორ მიყავრდა.
-და ჩემს საწოლზე ვერ დაკარგავდი ქალიშვილობას.
თვალები ავატრიალე და დარცხვენილმა თავი ჩახარა.
ორი წელი გავიდა... ეს ორი წელი ვერთობოდი არ ვიწყენდი მაგრამ ვინ იფიქრებდა ღამე მარტო დარჩნილი როგორ ძლიან ვტრიოდი... დილას გაღვიძებულს ბალიში სველი მხვდებოდა... ყოველღამით ასე იყო... მთელი გულით მენატრებოდა... წავიდა და წაიღო ჩემი ნაწილი. ბედნიერი დიდი ბედნიერებით აღსავსე დრო...მე კი მაიმც ველოდებოდი. დრო გაიდოდა წლები თვეები მიგსან კი არაფერი არ ისმოდა.
ქორწილიც მოახლოვდა მე კი სოფის მეჯვარე ვიაყვი. ის შავი კაბა მეცვა ქორწილშ.. აი ის მისი ბოლო ნახვისას რომ ჩავიცვი... სოფი კი ულამაზესი იყო თეთრი ტანზე მომდგარი კაბა სასწაულად უხდებოდა.. ამ ორ წელშ ბევრი რამ შვცვალე ჩემი ოთახის ინტერიერი.. მერე უკვე პირადი ნივთებიც გამოვცვალე.. ცვლილებების დრო დადგა და მეც ჩოლკა შევიჭერი. მართლა მიხდებოდა. ქორწილში გავერთე ბევრი ვიცეკვე და ვიღაცის დაჟინებული მზერაც არ მცილდებოდა... თაიგული რომ ისროლა ჩვენმა კურსელმა ეკამ დაიჭირა ყველამ გავიცინეთ... ეს გოგო უკვე რვა წელია აკაკის შეყავრებულია და ეღირსებათ მალე.
ოთხი წლის შემდეგ:
ოთხი წელი... ოთხი წყეული წელი გავიდა მისი წასვლიდან... პირობა არ შასრულა არ დაბრუნდა ოთხი წელი დიდი დროა... კესანების ყელსაბამი წამით არ მომიხსნია არც ვაპირებდი...თავს საშინლად ვგრძნობდი... სახლში რომ ვიყავი მუდამ ფანჯარასთნ ვიჯექი და გავყურებდი გარემოს ზაფხულში სვანეთში ან სამეგრელოში მივდიოდი ხანდახან რაჭაშიც. ვჯდებოდი და ვხატავდი.. სულ ჩვენს შეხვედრებს ვხატავდი ბოლოს ყევლაფერი ამომივიდა ყელშ ავდექი და ჩვეულებრივ ცხოვრებას დავუბრუნდი. იმ დღეს გარეთ გავედი და ვსეირნობდი ჩვეულებრივი დღე იყო არაფრით გამორჩეული.. მუსიკას ვუსმენდი ფეხებთან მანქანამ დაამუხრუჭა და მეც წავიქეცი... მანქანიდან მძღოლი გადმოვიდა... არ იყო ცუდი ბიჭ მაგრამ არც ძალაინ სიმპატიური ეთქმოდა.
-შენ ნორმალური ხარ?
ფეხზე წამოვხტი და ჩხუბი დავიწყე... დეგენერატი წითელი იყო და მაინც გამოიარა შუქნიშანზე.
-ბოდიშს გიხდით
-არ მჭირდება შენი ბოდიში.
სწრაფად გამოვეცალაე და სახელოსნოშ მივედი ისევ მისი სუნი ტრიალებდა მთელს სახლში... საწოლზე დავწექი და ავტირდი.
-რტო? რატო არ დაბრუნდი ნიკა? იცი რა საშინლად მენატრები.?
საღამოს სახლში რომ მივედი კართან კესანები დამხვდა... ნიკას გამოგზავნილი იყო დარწმუნებული ვიყავი. ბარათიც ქონდა.. ყავვილები ავიღე და ბარათი მოვაძვრე.
"ბოდიშ რა დილანდელისთვის მართლა არ დამინახიხარ, იმედია ყვავილები მოგეწონება.
მაქსიმე"
ფუ შენი იმ იდიოტმა საიდან გაიგო რა ყავვილები მიყავრს ან სად ვცხოვრობ? ეზოში ჩავედი და იმის მიუხედავად რომ არ მემეტებოდა კესანები მაინც ნაგავში ჩავაგდე.
დილას მამიდა დაძახებამ გამაღვიძა. ისვე კესანები ისვე მაქსიმესგან... ასე გრძელდებოდა რამდნეიმე თვე ყოველდღე ნაგავში ვყრიდი არ მჭრდებოდა... მერე შევხვდით ახლოს რომ გავიცანი ცუდი ტიპი არ აღმოჩნდა.. დავმეგობრდით...ერთი წელი მეგიბრები ვიაყვით. ნუ ეს ჩემთვის მეგობრები მისთვის არ ვიცი ერთ დღესაც.
-ლიკა მიყვარხარ.
-მეც მაქს.
-არა ლიკა მე მართლა მიყავრხარ. არა რიგორც მეგობარი არამედ როგორც გოგო და მინდა ერთი შნსი მომცე.
-იცი მაქსიმე...
-არავითარი იცი უბრალოდ ერთი შანსი მომეცი.
რას ვეტყოდი მივეცი ის შანსი რომელსაც ითხოვდა... უბრალოდ... მეხუთე წელი იწურებოდა მე და მაქის კი ერთად ვიყავით... ჩემ სამეგობროს და ოჯახსაც მოსწონდა ის. ერთხელ ყელსაბმაზე ჩამოვარდა საუბარი მისი ბრალი იყო სხვა მაჩუქა მე კი უარი ვუთხარი.. დრო ისვე სწრაფად გადიოდა.
..... 6წლის შემდეგ....
-აუ ზაფხულია ცხელა და რ გინდათ რომ ბათუმში წავიდეთ?
-აუ აი შნი ცოლი ჯიგარია წავიდე რა.
-კაი რაიყო ლიკა.
-ჩუმად მაქს.
-კაი
ხელები დანებების ნიშნად ასწია. ანდრეს მეგობარი გოგონა ყავდა და ისიც მოდიოდა.. რაც მთრია ჩემ სოფის და თორნიკეს პატარა ანგელოზი ჰყავდათ. ჩემი ნათლული. 2წლის ტლიკინა იყო ეგ სიყავრული. ოთხიდან გამოტანტალდა ფეხშიშველი და ჩემთან მოვიდა
-ლიტა
-ხო ჩემო ერთადერთო?
-ნატინს მიტიდი?
-გიყიდი აბა რას ვიზავ.
-მიტალქალ.
-ვუმე მეჩ მიყავრხარ.
ორივე ლოყა დავუკოცნე და ჩამეხუტა, სოფის კი ჩეღიმა.. რა დავანათლე მოკლედ ასეთი.. სულ მე მგავდა ხასიათებით. ხელი მოვკიდე და მაღაზიაში ჩვედით ყველასთვის სამყოფი ვიყიდე და უკან დავბრუნდი... საღამოსვე დავიწყე მზადება ხვალ უკვე მივდიოდით.. ბათუმი დასვენება და განტვირთვა...სამუშაოსგანაც დავისვენებ 24წლის ვარ უკვე უნივერსიტეტიც დავამთვრე და ბიძას კომპანიაში დავიწყე მუშაობა... იმ საღამოს მე დავიტოვე ნეკა. დილას რომ გავიღვიძე და ჩემი ანგელოზი დამხვდა გვერდით ჩამეღიმა... ბუშტი იყო ეს ჩემი ლოყები დავუკოცნე და გავაღვიძე.
-ლიტა.
-ხო ჩმო სიხარულო.
თავის პაწაწინა ხელები კისერზე შემომხვია და ჩმეხუტა.. ტანსაცმელი გამოვუცვალე მეც ჩვიცვი... ამ ანგელოზს საჭმელი ვაჭამე მე ყავ დავლიე და სენდვიჩი შევჭამე... მე ნეკა და მაქსი ერთდ მივდიოდით ჩნტები ჩვიტანე და ჩვჯექით.. უკან დავჯექი ბავშვთან ერთად...