-გძინავს?-მკითხა სანდრომ და ჩემს მხარეს გადმობრუნდა.
-ჯერ არა, იცხო ოთახში დაძინება მიჭირს.
-ხშირად გიწევს ხოლმე?
-საკმაოდ.
სანდრომ სიცილი დაიწყო.
-ის არ ვიგულისხმე რაც გაიფიქრე.
-ჰოო როგორ არა.
-სანდრო!
-კარგი კარგი... ვიცი რო დაქალები იგულისხმე.
-რა? არა...
სანდრო წამოხტა და გაკვირვეუბული მიყურებდა.სიცილსგან კინაღამ მოვკვდი.
-ვერ ხარ შენ გეღადავე.
სანდრომ ბალიში აიღო და მესროლა, მერე მე ვესროლე და რამდენიმე წამში იატაკზე ავღმოვჩნდი, სანდრო ჩემს აყენებას ცდილობდა მაგრამ გადმოვარდა და ჩემს ზემოდან მოექცა.
-ჩემი ბრალია. -მითხრა და რამდენიმე წამში ჩვენჯ ბაგეები ერანეთს შეეხო.
-ჯანდაბა, ეს არ უნდა ხდებოდეს.
-რაარუნდა ხდებოდეს? შენც ეს არ გინდოდა?
-რაა?-ვეღარ მოვითმინე და სანდროს გავარტყი სახეში.
-კარგი რაა, მეც და ნიამაც იცოდა რომ დანახვისთანავე მოგეწონე.
-უკანასკნელი ნაბი//ვარი ხარ ნეტავ მოკვდე.-ეს იყო ჩემი ბოლო სიტყვები სანდროს სახლი დავტოვე. სახლიდან გასული სიბნელეში გზას მივუყვებოდი. ირგვლივ არცერთი ლამპიონი არ ანათებდა. სანდროს სახლს რომ გავცდი გზაზე გავედი, წინ გავუყევი...
-ჯანდაბა...
ტყეში არმოვჩნდი. რთული იყო სიბნელეში გზის გაკვლევა. ავნერვიულდი, დავიბენი და არ ვიცოდი რამექნა. ასე დაახლოებით ერთი საათი გავიდა. მციოდა და მეძინებოდა. ამდროს მანქანის შუქმა თვალი მომჭრა მეც მის სინათლეს გავყევი. ჩემდა საუბედუროდ მაგრამ ამავე დროს საბედნიეროდ სანდრო აღმოჩნდა. მხოლოდ იმ პირობით ჩავჯექი მანქანაში, რომ სახლში მიმიყვანდა. მთელი გზა ხმა არცერთს ამოგვიღია, იქამდე სანამ თბილისში არ შევედით.
-ვიცი რომ გიყვარვარ.
გავბრაზდი და მანქანიდან გადავედი. აქედან უკვე შევძლებდი ჩემ სახლთან მისვლას. სახლის კარები ჩუმად გავაღე და ოთახში შევედი. ტელეფონი ჩავრთე და ირაკლის დავურეკე
-არ გეძინა-ვკითხე გაკვირვებულმა რადგან პირველივე ზარზე მიპასუხა.
-ჯერ არა. რაღაცას ვკითხულობდი. რამე მოხდა? შენ რატომ არ გძინავს?
ირაკლის ყველაფერი დაწვრილებით მოუყევი და გაბრაზებულმა ყვირილი მე დამიწყო. მეც გავუთიშე და ტელეფობი მთლიანად გამოვრთე აღარ მინდოდა ვინმეს შევეწუხებინე. საკუთარ თავთან დარჩენა და ყველაფერზე ფიქრი მინდოდა.


დილით როდესაც ავდექი სკოლაში წასასვლელად მოვემზადე. ჩემს სკოლას საუბედუროდ ფორმა აქვს. წითელი კაბა და თეთრი მაისურები. რადგან სკოლის გერბი წითელი და თეთრია. ჩანთა ჩავალაგე და სკოლაში წავედი. ბუFეტში სანდრო და ნია ერთად იჯდნენ ხელში კოლა მეჭირა ჩემს გავლაზე სიცილი ატეხეს ვერ მოვითმინე და კოლა გადავასხი.
-სასწრაფოდ ბოდიში მომიხადე-მბრძანებლური და უაზრო ტონით მითხრა
-არასდროს. ეს ვთქვი და ბუFეგი დავტოვე.

რამდენიმე გაკვეთილი ქეთისთან ლაპარაკში გავატარე და ყველაფერი ამ დროში მოვუყევი.
-აქამდე რატომ არ მითხარი?-გაბრაზებულმა და წარბებშეხრილმა მკითხა.
-არვიცოდი ნია ხო შენი დაქალიცაა.
-მერე რა მაინც გაგიგებდი.
3 გაკვეთილი მხოლოდ ამაზე ვსაუბრობდით მეოთხე ფისკულტურა მქონდა ცურვაზე დავდიოდი როდესაც ვივარჯიშე გასახდელში ტანსაცმელი გამოვიცვალე და საშხაპეში შევედი როცა გამოვედი ჩანთაში ჩემი ბიუსჰალტერი აღარ დამხვდა. მაისური ჩავიცვი და მოსაცმელი შევიკარი მესამე სართულზე რომ ავედი ჯანდაბა....

ყველა მე მიყურებდა და იცინოდა, იმის გამო არა რომ ბიუსჰალტერი არ მეცვა ეს არც მეტყობოდა. უბრალოდ ჩემი ბიუსჰალტერი ვიპოვე კედლეზე ჩემ სურათთან ეკიდა და ყველა მას შეცქეროდა. რათქმაუნდა წამში მივხვდი ვინც იყო ამის გამკეთებელი და სანდროს კლასში შევედი.
-ყველა გადით-რაც შემეძლო ხმამაღლა ვიყვირე.
-შენ არსად არ მიდიხარ.-სანდრო გავაჩერე და კარები დავკეტე.
-რაოო? შენი ნივთი იპოვე?
-და საიდან იცი რომ დავკარგე? იქნებ შენ მომპარე.
-ვფიქრობ ღირსი იყავი ახლა იმ სანახაობის გარდა ყველამ იცის დაქალის შეყვარებულს როგორ ეპრანჭებოდი.
სანდროს ეს სიტყვები საკმარისი იყო ჩემი მისადმი სიძულვილისთვის და სახეში კიდევ ერთხელ გავარტყი.
-ბოდიში უკვე ორჯერ გაქვს მოსახდელი.
-ერხელაც არ მოგიხდი-ვუთხარი და კლასი დავტოვე.
დერეფანში კედლიდან ჩემი ბიუსჰალტერი ჩამოვხსენი და უკან მომღიმარ და მოცინარ ვითომ "მეგობრებს" მივუბრუნდი.
-თითოეული თქვენგანი მაგ კბილების გაკრეჭვას ინანებს.
რაც შემეძლო მკაცრად დავიმქურე და სკოლა დავტოვე.
სახლში დედა დამხვდა.
-რამოხდა?
-შემეშვი!-კარები თვალწინ მივუჯახუნე და ირაკლის დავურეკე.
-რამოხდა?
სკოლის ამბავი მოვუყევი.
-ნაბი//ვარი. გინდა პასუხი ვაგებინო?
-არა შეეშვი.
ირაკლისთაბ საუბარი რომ დავასრულე დამეძინა როდესაც გავიღვიძე თავთან ქეთი იჯდა და მელოდებოდა როდის გავღვიძებდი.
-რამეს აპირებ?-ქეთიმ ისე მკითხა თითქოს დარწმუნებული იყო მის მოკვლას ვაპირებდი.
-არა ვერ ხედავ მე ვერაფერს ვიზავ.
-ბოდიშს მოუხდი?
-გაგიჟდი არასდროს.
-ძალიან კარგი. აბა რას იზავ?
-არვიცი მართლა არ ვიცი.
ქეთი ჩემთან დარჩენაზე დავითანხმე და ირაკლიც დავპატიჟე.
6საათს 20 წუთი ეკლდა როდესაც ირაკლი მოვიდა იმის გამო რომ ოთხშაბათი იყო დედა სამსახურში სმენაზე წავიდა და მთელი ღამე დილის 8 საათამდე არ დაბრუნდებოდა. რამდენინმე ფილმს ვუყურებდით და ასე 11ისკენ ირაკლიმ თქვა რომ ჩაგვეცვა და გასართობად წაგვიყვანდა ვინაიდან ქეთის არაფერი ქონდა მე ვათხოვე ჩემი საყვარელი მწვანე ტანზე მლმდგარი ტოპი შავი მაღალწელიანი შარვალიი და გრძელი შავი მოსაცმელი ფეხზე ოდნავ მაღალი ფესაცმელი მოვუხდინე. რაც შეეხება ჩემს ლუქს წითელი შარვალი თეთრი უკან მთლიანად ამოღებული ტანზე მომდგარი საკმაოდ მომდგარი ტოპი მეცვა. გრძელი ყელსაბამი მეკეთა და ფეხზეც წითელი მაღლები. ძაალიან მომწონდა ჩემი და ქეთის ეს აუთFითი. როდესაც ირაკლისთან გავედით, მისი სახე ძაალიან ჯსკანაი ასეთი იყო.
-ჯანდაბა დღეს ჩემი ყველა ბიჭს უნდა შეშურდეს.-ამას 100%ით დარწმუნებული ამბობდა.
რომელიღაც ბარში წაგვიყვანა სადაც მართლა ძაალიან ბევრი ვიცეკვე და საერთოდ მთლიანად განვიტვირთე. როდესაც ქეთი და ირაკლი ცეკვავდნენ მე ვსვავდი.
-არ მეგონა აქ თუ გნახავდი-ანდრია ჩემს წინ ძაალიან საყვარლად იდგა და თვალებში ვერ მიყურებდა.
-განტვირთვა მჭირდებოდა და ყველაფრის დავიწყება.
-ზაფხულს და დღეს მომხდარ ამბავს გულისხმობ?
-შენც გააიგე?
-ერთ სკოლაში დავდივართ მახსოვს.
-ჰო ზუსტად.
-ანი მეცეკვები?
-სერიოზულად?-სარკაზმით ვუთხარი მაგრამ თვალებში რომ ვუყურებდი დქ მახსენდებოდა მისი კოცნა ჩახუტება დღეები მასთან ერთად 3 წელი ბოლობოლო. ვერ მოვითმინე და დავთანხმდი.
-ეს სურნელი შენი სურნელი არასდროს დამავიწყდება.-ჩურჩულით მეუბნება ანდრია და ცეკვის ტემბრს ანელებს.
-რატომ გააკეთე ეს? ყველაფერი ასე კარგად იყო.
-არვიცი მართლა არვიცი. შენს წინაშე დამნაშავე ვარ და არ ვიმართლებ თავს.
-კარგია რომ ასეა.
ანდრიამ მაკოცა და ყველაზე გასაკვირი ის იყო რომ ეს კოცნა არ შემიჩერებია იმაზე უფრო ვნებიანად ვაკოცე ვიდრე თვითონ და მთელი ძალით ვეხუტებოდი.
-მთელი 6 თვე ვეძებდი იმას რაც დარდს გამიქარწ....ბდა არვიცოდი რამაც მატკინა ის თუ მომარჩენდა.
-ჯანდაბა ძააალიან მიყვარხარ-ანდრიას სიტყვების შემდეგ ჩვენი ბაგეები კვლავ შეერწყა ერანეთს და წუთობით გაგრძელდა ეს სიამოვნება.
სახლში ანდრიამ მიგვიყვანა და ისე დამემშვიდობა იმ ღამეს როგორც შარშან ამ დროს მემშვიდობებოდა.
სახლში რომ ავედი სხვა განწყობა მქონდა უკვე იმაზე უფრო ბედნიერი ვიყავი ვიდრე მანამდე.
-მიხარია რომ შერიგდით.-ირაკლი გვერძე მომიჯდა და ქეთის ხელიდან ჭიქა გამოართვა.
-ჰო ეს მეც მიხარია ვფიქრობ მისი ჩემს ცხოვრებაში დაბრუნება უადგილო არაა.
-ვანხოთ-თქვა ქეთიმ და როგორც ადრე ანდრიაზე ისევ წარბებს მიქაჩავდა.
-არვიცი არც მე სწორია თუ არა მაგრამ კოცნის შემდეგ ზუსტად ვიცი ისევ მიყვარს აი არვიცი.
-შენი გადასაწყვეტია, მე მეძინება.
-მე კი სახლში წავალ 4 საათია უკვე
-გაგაცილებ-უთხრა ქეთიმ და უკან გაყვა მე მდივანზე წამოვწექი და მძიმე დღისგან დაღლილს წამებში ჩამეძინა.
დილით როცა ქრთიმ გამაღვიძა შხაპი მივიღე და ვისაუზმეთ წიგნები ჩანთაში სხვებით ჩავანაცვლე და სახლი დავტოვეთ.

როდესაც გარეთ ანდრიას მანქანა დამხვდა სახეზე ღიმილი დამეტყო.
-დილამშვიდობის-ანდრია ასე მომესალმა და ხელი წენზე მომხვია ვაკოცე და მანქანაში ჩავჯექი.
რამდენიმე წუთში სკოლაში ვიყავით.
გაკვეთილზე მასწავლებლებმა ბოლო საგამოცდო საკითხებზე გვითხრეს რომ უბრალო წეერები იქნებოდა რადგან შეიცვალა წესები და გამოცდები მოიხსნა. გამიხარდა რა სჯობდა ამას 4 საგანისგან თავისუფალი ვიყავი. ახლა მხოლოდ ანდრიას ნახვა მინდოდა და ზარს ველოდებოდი. დაირეკა თუ არა ბუFეტში ჩავედი და ანდრიასთან მივედი.
-მომენატრე ერთი სული მქონდა ზარი დარეკილიყო.
-მეცძააალიან-ანდრია ჩამეხუტა. რამდენიმე წუთში ჩემთან სანდრო მოვიდა.
-ერთი წუთით გამოდი.
გავყევი და დერეფანში მომაბრუნა კედელთან და მთლიაბად ალყაში მომაქცია.
-რას აკეთებ?
-რას ვაკეთებ მგონი აქეთ უნდა გკითხო-სანდრომ წარბი ზემოთ ასწია.
-აქეთ უნდა მკითხო?
-ანდრიას შეურიგდი? როგორ შეგეძლო?
-ვფიქრობ ეს შენი განსახილველი თემა არაა და შემეშვი ახლა.
წასვლა დაბაპირე მაგრამ უკან მომაბრუნა და მასთან მილიმეტრების დაშორებით მომაქცია.
-არვიცი რას ფიქრობ ჩემს საქციელებთან დაკავშირებით მაგრამ, არაფერს დაგიშავებ ისეთს რომ გულიგეტკინოს.
ამაზე გავიცინე ისტერიული სიცილი ამიტყდა.
-რა გაცინებს კარგად ხარ?
მე სიცილს კვლავ ვაგრძელებდი
-გული არ გატკინოო-კვლავ ვიცინოდი და მართლა მიჭირდა შევჩერებულიყავი.
-ანი მგონი სულ შეიშალე.
ახლა უკვე დავწყნარდი და სერიოზული სახე მივიღე.
ხო შევიშალე-გულის ფიცარზე ვურტყავდი ხელებს და ვუყვიროდი-შენ შემშალე შენმა ქცევებმა და დამოკიდებულებამ შენმა გამოჩენამ 5 დღის განმავლობაში ამან შემშალა. შენმა სიტყვებმა. მინდა რომ წახვიდე ჩემი ცხოვრებიდან მეზიღზღები.
-გიყვარვარ
-მეზიზღები
ამ დროს სანდრომ კვლავუნებრათვოდ მაკოცა.
და ჩემგან ისევ სილა დაიმსახურა.
-მეზიზღები.-ვუთხარი და დერეფანის გზას გავუყევი.
ბუFეტში ანდრიასთან დავჯექი სანდროს დაჟინებულ და ზიზღით სავსე მზერას ვგრძნობდი. რაუნდოდა ხო მომიღო ბოლო, მას რა ნია არ უყვარს? ჯანდაბა რომც არ უყვარდეს რაში მაადარდებს ნია, ჭირსაც წაუღია ორივე.
გაკვეთილები როცა დამთავრდა ანდრია და მე პარკში სასეირნოდ წავედით. ბევრი ვიცინეთ და კარგად გავერთეთ. დაბნეული დავდიოდი იმაზე ფიქრით რას ცდილობდა სანდრო თავისი ამ საქციელებით, ალბათ მალე მართლა შევიშლებოდი მასზე ფიქრში. მოწევითაც აღარ მომიწევია ვფიქრობდი დაწყნარების მაგივრად მაგიჟებსთქო მაგრამ არა. ჯანდაბა რა მემართებოდა ამ 5 დღის განმავლობაში ისე გავიდა მთელი 6 თვე და ისე მოვიდა მაისი ვერც გავიგე.

მთელი ამ დროის განმავლობაში სანდროსგან დაჟინებული მზერის გარდა არცერთი ქმედება ად განხორციელებულა, ყველაფერი ჩვეულებრივად იყო ისევ მე და ანდრია ვიყავით. ჩვენ ერთად ისევ ბედნიერები ვიყავით მე ქეთი და ირაკლი ისევ ყველაფერი წინა გაზაფხულს გავდა მაგრამ რა მელოდა ზაფხულში? ახლა ხომ სკოლას ვამთავრებდი და სრულიად ახალ გზას ვირჩევდი. არ არსებობდა არჩევანი. 6თვე გავიდა და ფიქრები სანდროზე არ წყდებოდა. ნია და სანდრო დაშორდნენ და ნიამ ჩემი ლანძღვა დაიწყო, ყველას ტყუილებს აჯერებდა მაგრამ სიმართლე მაინც ირკვეოდა. ნეტავ რა მელის ბოლოს რა მოხდება გათენდება დღე და საგიჟეთის კედლების გარდა ჩემს ცხოვრებაში არაფერი იარსებებს? სხვა რამის იმედი განა მქონდა? ისედაც ვხვდებოდი ნელნელა სანდრო როგორ მრევდა უნდა დაველაპარაკო. მაგრამ რაზე? ის ხომ იდიოტია რა უნდა შევაგნებინო, შეიძლება მომკლას მერე მე რა?


აბბაა?