ორი კვირის მანძილზე სანდროს გარდა ჩემთვის არავიმ ცდილობდა მეხსიერების დაბრუნებას. ყოველდღე მაკითხავდა, უნივერსიტეტში დავყავდი. უნივერსიტეტის მერე ყოველდღე შოკოლადის მილქშეიქს მყიდულობდა. ეს ორი კვირის მანძილზე ტრადიცია იყო. დღეს დედაჩემი სმენაში წავიდა, სანდრო დამპირდა 4ზე მოვალ და სადღაც წაგიყვანო.

ჩემი ცხოვრების გასული 6 თვე უკვე 7 მაგრამ ის ერთი თვე მახსოვს ნაწილობრივ გავიხსენე, სანდროს მისი საქციელების გამო რაც გამახასენდა პასუხი მოვთხოვე, ბოდოში მომოხადა. გამახსენდა რომ ვერ ვიტანდი, გამახსენდა რას ვაკეთებდი და ნერბებს რითი ვიმშვიდებდი, ირაკლის ვეჩხუბე კიდეც ამას რომ მაკეთებინებდა. ანდრიასთან შერიგებაც გამახსენდა, ყველაფერს კარგად ვუყურებდი მეხსიერების დაკარგვამდე ახლა კი თითქოდ გადავიტვირთე და სამყაროს ახალი თვალებით შევხედე. კარზე კაკუნის ხმა იყო ვიცოდი სანდრო იყო და კარები გავუღე.
-რაგინდა?-უხეშად ვკითხე და სახლში შემოვუშვი.
-მახსოვს დაგპირდი მოვალთქო.
-ჰო დავასრულოთ ეს საქმე მინდა ყველა დეტალი გავიხსენო და მერე შეგიძლია გაქრე და არ დამენახო. ნეტა იცოდე როგორ მეზიზღები.
-თბილად ჩაიცვი-მომაძახა სანდრომ, რომელიც სასტუმრო ოთახში დივანთან დავტოვე.
ინტერესმა მომიცვა სად შეიძლებოდა წავეყვანე ისეთ ადგილას რომ წამში ის მეათედები გამხსენებოდა რაც ჯერ კიდევ ბინდით იყო მოცული.
პალტო ჩავიცვი და ქუდი დავიხურე, სადარბაზოდან გასულს წინ სანდრო დამხვდა მისი მანქანით, მცხელოდე ძააალიან მცხელოდა.
-იდიოტო ივნისსში რომ პალტო ჩამაცვი თავში ჭკუა გაქ?
-და რო დამიჯერე თავში ჭკუა მე კი არა შენ არ გაქვს.
-ფუF იდიოტი...-პალტო გავიხადე ქუდიც მოვიხსენი და მანქანაში უკანა სავარძელზე დავდე.
-აბა საით?-კომფორტულად მოვთავსდი მანქანაში და სანდროს დაველოდე.
-ნახავ...
3-4საათი დავდიოდით შემდეგ კი ერთ პატარა ხის სახლთან გავჩერდით. 7ის ნახევარი იყო ოდნავ სულ ოდნავ შებინდებული. გარეთ მდგარ მაგიდასთან დავჯექით.
-აქ რა მინდა?
-მოითმინე უბრალოდ მინდა ამ ადგილის ჰავამ იმოქმედოს შენზე და მოლბე ცოტა.
-ჰაჰ რა სასაცილოა, აქ ვიყავით უკვე?
-არა...
-აბა აქაურობა რით დამეხმარება?
-უბრალოდ ჩემთან უნდა იყო და ამით.
-შენ ნაბი//ვარო შენთან ყოფნას გჰონია სხვა არაფერი მირჩევნია?-ფეხზე წამოვდექი და გაბრაზებული წავედი.
-სად მიდიხარ ისევ უნდა დდაიკარგო?
-ნუ ღელავ არაფერი მომივა თბილისამდე ისე ჩავალ.
-დებილი ხარ... სხვა რა გითხრა.
უკან მივუბრუნდი და მასთან ახლოს მივედი.
მკერდზე ხელებს ვურტყავდი და ხმამაღლა ვუყვიროდი. წელზე ხელი უხეშად მომხვია, მისკენ მიმიზიდა და ჩემს ტუჩებს მთელი ვნებით დაეწაფა. წამის მეასედებში ჩემს გონებაში ყველა მოვლენა უეცრად გაღვივდა, ჯერ ის ღამე რომლიც ასე უბედურად დამთავრდა. თმებში ხელი შევუცურე და კოცნაში ავყევი, მაგრამ მალევე გავჩერდი და უკან დავიხიე.
-რა მოხდა?
-რაღაც.... რაღაც უნდა გითხრა.
-სახლში შემოდი.
კარები დახურა და საწოლზე დავჯექი.
-გამახსენდა...
-რაა ყველაფერი?
-აჰა... ყველაფერი.
-ანუ ის ღამეც?
-კი შენი სიტყვებიც...
სიჩუმე... რა უცნაური სიჩუმე დადგა სახლში... სანდრო გვერდით დამიჯდა და ჩამეხუტა...
-მაპატიე...
-პირიქით მე მაპატიე...
-არაფერი დაგიშავებია, საპატიებელა რას მთხოვ?
-იგივეთი ვერ გიპასუხებ...
-რას გულისხმობ?
თავი ავწიე და მისი ხელი ჩემს ხელებსშუაში მოვაქციე. თვალებში შევხედე.
-დამიჯერე მიყვარხარ, იმას რასაც შენს მიმართ ვგრძნობ რაღაც სხვაა. მაგრამ ჩვენი ურთიერთობა როგორი იქნება? როგორ შეეწყობა ერთმანეთს FuckBoy და Princss მე? ეს ურთიერთობა ორივეს გულს გვატკენს მე ყოველთვის პატარა და საყვარელი გოგოს როლში ვიზრდებოდი, შენ კი შენ სხვანაირი ხარ, შენი მეშინია.
-ჩემი შეუძლიათ ეშინოდეს ყველას მაგრამ შენ? არასდროს გაბედო. მე შენ მიყვარხარ და თუნდაც ყველაზე დიდი ნაბი//ვარის როლში მომიწიოს ცხოვრება შენ მაინც და ყოველთვის ჩემი სიმშვიდე და სითბო იქნები. გამანადგურა თავიდან ბოლომდე ამ საშინელმა კვირეებმა. შენ კი ასე მპასუხობ? თავი არ დავზოგე რომ კარგად იყო.
სანდროს აცრემლიანებულმა თვალებმა, ჩემი თვალებიც დაასველა. ჩავეხუტე ძლიერად ვეხუტებოდი.
-ცდად მაინც ღირს? დამპირდები რომ გულს არ მატკენ? დავპირდეთ ერთმანეთს რომ გულს არ ვატკენთ.
-მთელ სამყაროს დაგგეფიცები რომ იმ დღეს როცა გულსგატკენ მე მოვკვდები.
თვალებში ვუყურებდი და მის სიმართლეში ასე ვრწმუნდებოდი, მის ბაგეებზე ფერებით და შემდეგ კოცნით იმ მომავალს ვკითხულობდი რომელიც მელოდა... მიყვარდა? მგონი კი... მიყვარდა.


იმ საღამოს იქ დავრჩით ერთმანეთის გვერდით გვეძინა და დილით სახლში წამიყვანა.
-არ შემოხვალ?
-დედაშენი?
-არ გკიდია?
სანდრო და მე ოთახში შევედით და საწოლზე ვიწექით. ჩემს ფეხებზე ედო თავი და მიყურებდა როგორ ვკითხულობდი წიგნს?
-ასე რატო მიყურებ?
-კარგად უნდა დაგიმახსოვრო, ოდესმე მეც თუ დავკარგავ მეხსიერებაა, ერთადერთი უნდა იყო ვინც მემახსოვრება.
-ღმერთო რა იდიოტი ხარ.
ვაკოცე და გვერდით დავუწექი თავი მის მკერდზე მედო და ჭერს ვუყურებდი. ჩემს თმას ეფერებოდა და დროდადრო თავზე ნაზად მკოცნიდა.
-ამ ურთიერთობაზე ბევრს ვფიქრობ, ყოველჯერზე ხასიათი მიფუჭდება.
-ჯანდაბა ანი... მოეშვი რთულია?
-შენ არც კი გესმის?
-რას ნიშნავს არ მესმის?
ფეხზე ადგა და მე შემომხედა.
-ცოტა ხმადაბლა, ტონს ნუ უწევ.
-გოგო რომელიც მიყვარს და ჩემს მომავალში მის მეტს ვერავის ვხედავ, ფაქტიურად ამბობს რომ დარწმუენბული არაა რომ ვუყვარვარ.
-მე ეგ არ მითქვამს.
-მაგრამ ეგ იგულისხმე.
კარები ხმაურიანად გაიკეტა და დამტოვა.

6 საათი იყო ინსტაგრამზე ვიდეო ჩატით ქეთის დავურეკე.
-როგორ ხარ?
-კარგად.
-რამე მოხდა?
-კი
-ამოღერღე.
-მე და სანდრომ ვიჩხუბეთ.
-როდიდან გადარდებს...-ჩუმად რატომ ხარ ოე..
-ერთად ვართ
-სერიოზულად?-დაიყვირა და თვალები გააფართოვა.
-კი კი და კი.
-მეხსიერება რო დაგიბრუნდება ინანებ, შენ წარმოდგენაც არ გაქვს როგორ გძულს.
-შენ წარმოდგენაც არ გაქვს ჩემს ნათქვამ იდიოტში რამდენი სიყვარულია...
-იქნებ მოგეცადა?
-ყველაფერი მახსოვს, მისი წყალობით გუშინ ყველაფერი გავიხსენე.
-ამას ახლა ვიგებ?
-იმდენირამ მოხდა როდის მეთქვა?
-კარგი ახლა მოყევი.
ქეთი ყურადღებით უსმენდა ყველა მომენტს, და ზიზღის თვალებით მიყურებდა რომ ეს ყველაფერი არ იცოდა ამდენ ხანს.
-ვერ გიტან.
-არაუშავს ვერც მე.
-მიხარია შენი დაბრუნება.
-ჰო ეგ მეც მიხარია.
ტელეფონი როცა გავთიშე სანდროს მივწერე ჩემი ესემესი ნახა მაგრამ არაფერი მოუწერია. ამ ჯერზე კი დარეკვა ვარჩიე.
-რატომ დამსინე და პასუხი არ მომწერე?
-შემეშვი.
-შენ დამპირდი გულს არ გატკენო.
-ეგ პირობა პირველმა შენ დაარღვიე და მოკეტე.
-ასე უხეშად რატომ მელაპარაკები?
-შემმეშვი.
-სანდ...
გამითიშა ჯანდაბა რანაირად იქცევა, მისი ხასიათი ჩემთვის ფიზიკისს ამოუხსნელი ამოცანაა.
ჩავიცვი და გარეთ გავედი, ლამპარში მივედი და სანდროც იქ ვიპოვე შოკოლადის მილქშეიქს მიირთმევდა.
-შეიძლება დავჯდე?
ჩსმი დანახვისას ფეხზე ადგა და ჩამეხუტა.
-იდიოტი ვარ მაპატიე.
-ახლა ხვდები რისი მეშინოდა?
-ამის მეც მეშინოდა და გითხარი კიდეც არ მინდა ჩემში რაიმე კარგის დანახვა სცადო, იმედებს გაიცრუებ.
-მაპატიე მაგრამ რა ნაბი//ვარიც არ უნდა იყო შენ მაინც ჩემი ხარ, მიყვარხარ და გაგიგებ.
-მეც მიყვარხარ.
კიდევ ერთხელ ძალიან ძლიერად ჩამეხუტა და შოკოლადის მილქშეიქი ჩემGვისაც შეუკვეთა.
ტელეფონზე ვიღაცამ დაურეკა და უპასუხა.
-ჰო რა მოხდა?
-&&&&&&
-სად?
-&&&&&&
-დამელოდეთ მოვალ.
-&&&&&&
ტელეფონი როცა გათიშა მილქშეიქის ფული გადაიხადა, გარეთ გავიდა და მეც გამიყოლა.
-რამოხდა?
-არაფერი მკითხო, სახლში წადი და მე უნდა წავიდე.
-არა.
-რას ნიშნავს არა.
- მეც მოვდივარ.
-ზედმეტების გარეშე სახლში!
-ზედმეტები შენ მოგდის.
მანქანაში ჩავჯექი ღვედი გავიკეტე და სანდროს დაველოდე.
-შენ ვინ ხარ... ღმერთოოო!
მანქანა დაქოქა და წავედით
-სად მივდივართ?
-გაიგებ... უბრალოდ რაც არ უნდა მოხდეს მანქანიდან არ გადმოხვალ.

ვიცი რომ დავაგვიანე თავის დადება.
შემდეგ თავსალე დავდებ.