მოგესალმებით მეგობრებო ^^
არ ვაპირებდი ჯერ დაბრუნებას, არ ვიცი ამ ისტორიის დასასრული და საერთოდ რას ვაპირებ ეგეც არ ვიცი.
მომენატრეთ, გულმა ვეღარ გამიძლო და ისევ დავბრუნდი.
საერთოდ სიყვარულს ვაღმერთებ, მაგრამ...
ძნელია შექმნა რაიმი ღირებული როცა არაფერს გრძნობ, მე დღესაც ვერაფერს ვგრძნობ, ისე როგორც ვერ ვგრძნობდი გუშინ და ვერ ვიგრძნობ ხვალ.
ასე რომ ჩემს ისტორიებში ყველაფერი ჩემი წარმოსახვის უნარია... არის რაღაცეები რაც ზოგჯერ არარეალურიც ჩანს, რადგან არარეალურს ვქმნი. შეიძლება იყოს კიდეც სადღაც რეალობა.
ნუ ერთი სიტყვით მინდა გითხრათ რომ რასაც ვწერ მხოლოდ და მხოლოდ ჩემი სიამოვნებისთვის და ვდებ აქ.
წერის დროს დაშვებული შეცდომები მაპატიეთ, დანარჩენზე არაფერს ვამბობ (ჯერ).
მადლობა.
.................................

იდეალური სიმშვიდე გამეფებულიყო ოთახში, სიბნელეს მხოლოდ მოლბერტთან მდგარი სანათი ანათებდა და შიშველი ქალის სხეულს ჩრდილებით ამკობდა. თითებს შორის მოთავსებული ფუნჯი წითელ საღებავშვი ამოევლო და ტილოზე ისე ნაზად უსმევდა თითქოს დირიჟორის მსგავსად მდგარიყო ორკესტრის წინ და ჯოხის ქნევით უდიდეს შემოქმედებას ასრულებდა. საწოლის თავზე ზურგით მიყრდნობილ კაცს კი ანთებული სიგარეტის ღერი მოექცია გრძელ თითებში და თვალს ვერ აშორებდა ამ სილამაზეს. ერთი დიდი სიამოვნება იყო ასეთ ფორმაში მოლბერტის წინ მდგომი ქალის ყურება მთელი გრძნობით რომ აღწერდა ემოციებს და ყველა გრძნობას აშიშვლებდა ერთ დიდ ნაჭერზე. ყველაზე მეტად მისი ნამუშევრები მოსწონდა, რადგან ხშირად თავის თავსაც აღიქვავდა ჭრელ ფერებში. პირველად ხომ ზუსტად ამ ნახატებმა მიიქცია მისი ყურადღება და ხელში ულამაზესი ქალი შერჩა, ულამაზესი ფორმებით და თითებით რომლითაც ამ ყველაფერს ქმნიდა. ვერ მოითმინა, ნელა წამოდგა საწოლიდან და ქალს ხელები მუცელზე მოხვია, მაღალ კისერზე მიაკრო ტუჩები და მხოლოდ შემდეგ შეხედა ახალ ქმნილებას.
-ეს რა არის ევა? - თვალები მოჭუტა ახლართული სხეულების უკეთ ამოსაცნობად.
-ამ ნახატს წითელ ღვინოს ვარქმევ. - დახორკლილი კანი დააიგნორა, კიდევ ერთი ხაზი გაავლო და ფერებიც ერთმანეთში აირია.
-რატომ? - სავსე მკერდზე მოუჭირა თითები, თან მხარზე უკბინა.
-რადგან ეს ყველაფერი ცეცხლივით წითელია, ღვინის ფერია ეს ღამეები და წითელი ღვინისავით მათრობელა.
-წითელი ღვინო არ გიყვარს ევა…
-სამაგაიეროდ შენ გიყვარს, მე კიდე შენ მიყვარხარ. - კაცისკენ შეტრიალდა, კისერზე მოხვია ხელები და ტუჩებზე ნაზად აკოცა.
ნოემბის შეუფერებლად მოწმენდილიყო ცა, ფანჯარასთან მდგომ წყვილს კი მთაწმინდის თავზე შემოკიდებული სავსე მთვარე დანათოდათ.
-როდის გვიწყობ გამოფენას? - წინ ჩამოშლილი თმა უკან გადაუწია და მწვანე თვალებში ჩახედა.
-ჯერ კიდევ ბევრი მაქვს დასახატი და ჯერჯერობით თავში არაფერი მომდის ისეთი რაც მომინდება ხალხს ვაჩვენო.
-თუ რამე დაგჭირდება მითხარი. - ნაზ კანზე აატარა ხელი, საწოლზე დააწვინა, თვითონ კი ზევიდან მოექცა, მუცელზე აკოცა, შემდეგ თავი იქვე დაადო და თვალები დახუჭა.
-კარგი. - ჩაიცინა, თან თითები თმებში შეუცურა.
-ევა, ნერვებს მიშლი!
-რა გინდა?
-ვერ ვიტან არაფერს რომ არ მთხოვ.
-სამაგიეროდ შენით ხვდები, მყიდულობ ყველაფერს რაც მაკლდება და ყიდვისთვის დრო არ მაქვს.
-ისევ ის ფუნჯები გაქვს?
-კი.
-რამდენი ხნის წინ გიყიდე ევა.
-ისევ ახალივითაა… - გაიღიმა, შემდეგ საწოლზე ამხტარ კატას შეხედა.
-დავაი აქედან. - ხელი ჰკრა და თეთრი ფუმფულა ლუსი იატაკზე მოისროლა.
-ნუ აგდებ ეგრე! ორსულადაა, დღე დღეზე ველოდებით ბავშვებს.
-მე აღარ მოვალ და გყავდეს ლუსი თავისი ნაბი.ჭვრებით. - მეორე მხარეს გადაწვა და ბალიშს მოხვია ხელები.
-ვაჭმევ და მოვალ. - ლოყაზე უკბინა კაცს, შემდეგ საძინებლიდან გავიდა და კატაც სირბილით გაჰყვა უკან. მოეფერა, ცხვირზე აკოცა, მერე აბაზანაში დაიბანა ხელები. საძინებელში დაბრუნებული მსუბუქი ნაბიჯებით მიუახლოვდა საწოლს, თვალ დახუჭულ კაცს სახეზე მიეფერა და ლოყის ცენტრში მიაკრო ტუჩები. - გუგა.. გძინავს?
-ჰო…
-ხვალ ლუსის ვეტერინართან წამაყვანინებ?
-არ მცალია… ლუკას ვეტყვი და წაგიყვანს.
-არ მინდა, დედაჩემს დავურეკავ.
-ევა მართლა არ მცალია.
-ვიცი. - ხერხემალზე ჩამოატარა ნაზი თითები, შემდეგ გვერდი იცვალა და ზურგი აქცია ბურდულს. მალე ზურგზე მიკრული ცხელი სხეულიც იგრძნო და მთლიანად გათბა, გაირინდა მამაკაცის მკლავებში რომელშიც თავს ყოველთვის მშვიდად გრძნობდა.
*****************************************

-სწრაფად სწრაფად! - ხელს უქნევდა ჩანთით მორბენალ ძმაკაცებსც თან კარს სახელურით იჭერდა. - მალე ბიჭო!
-ფუ ამის დედასშევე.ი! - სისწრაფეში ფეხი გამოსდო იქვე წაქცეულ სავარძელს და ძირს გაადინა ბრახვანი.
-შენი… - უცებ წამოაყენა ფეხზე ძმაკაცი.
-მოვიდნენ… ტრაკ.ში ვართ! - ჩანთა მოიკიდა გიორგაძემ ანერვიულებული სახით მიაჩერდა ძმაკაცს.
-მეორე გასასვლელიდან გაიქეცი მალე! - კარისკენ უბიძგა, ზუსტად მაგ დროს მოხვდა თვალში წითელში შერეული ლურჯი ფერი, რომელსაც გამაყრუებელი სირენების ხმა ერთოდა.
-შენს გარეშე არ წავალ… მაგათ დედაც მოვ.ყან, თუ ჩაჯდომაა ერთად ვჯდებით.
-და.ახვიე აქედან მალე!
-არა!
-სწრაფაც ბიჭო! - სულ წიხლის კვრით გააგდო ძმაკაცი, ბოლოს კი მომღიმარი სახით დახვდა პოლიციის თანამშრომლებს, რომლებიც ხელების აწევას და მუხლებზე დადგომას მოითხოვდნენ. -წადით თქვენიც! - იქვე გადააფურთხა. შემდეგ ერთერთმა ხელები შეუკრა, მეორემ სახეში უთავაზა მაგრამ ოდნავადაც არ შეუხრია წარბი ბიჭს. სავსე მთვარისთვის გაეშტერებინა თვალი, მთაწმინდის თავზე რომ მოქცეულიყო და ქალაქს დაჰყურებდა.
პირველად მაშინ ჩაჯდა ციხეში. ჯერ კიდევ ჩვიდმეტი წლის იყო, თვრამეტის ხდებოდა ბანკის ძარცვა რომ მოითხოვეს ზევიდან. ერთი წლის მანძილზე ცდილობდნენ მისთვის თანამონაწილეების სახელების გამოგლიჯვას, მაგრამ ენა ვერ ამოადგმევინეს. რამდენჯერაც დასაკითხად გაიყვანეს ვერაფერი ათქმევინეს. ერთ სიტყვასაც არ ძრავდა, თოთქოს ენა ამოეგლიჯათ მისთვის და ირონიული გამომეტყველების გარდა სხვა მიმიკა არ გააჩნდა მის ბავშვურ, მაგრამ მკაცრ სახეს. ბოლოს ამასაც შეეშვნენ. ხშირად აკითხავდნენ ძმაკაცები ციხეში, აკითხავდნენ მშობლებიც, უფროსი ძმაც და პატარა დაც.
ორი წლის თავზე, სანამ გაანთავისუფლებდნენ საკანში გაცილება მოუწყეს კაცებმა, შემოუთვალეს აქ დაბრუნებული არ გნახოთო, დალოცეს და მეორე დღეს ხვევნა კოცნით გააცილეს.
გარეთ გასულს მთელი ოჯახი დახვდა, სირბილით წამოსული 13 წლის და ხელში ააფრიალა და მთელი ძალით მოეხვია.
-ჩემო პატარა, რამხელა გაიზარდე ტო. - თავზე გადაატარა ხელები, მისი სახე ხელებში მოიქცია და ლოყები დაუკოცნა. შემდეგ მანქანის ხმა შემოესმა, უცებ დამუხრუჭებისგან ბორბლებმა დაიწრიპინეს და ნახევრად გაჩერებული ავტომობილიდან სამი ბიჭი ყვირილით გადმოცვივდა.
-სვაბოდაა! - წინ გამოჭრილმა ხელები ფართედ გაშალა, მერე კი მთელი ძალით მოეხვია მონატრებულ ძმაკაცს. - გილოცავ სი.ო. -მხარზე მიარტყა ხელი გიორგაძემ.
-აუ რამდენი ხანია ველოდები შენს გამოსვლას ტო, ვაბშვი გვყავს მოსანათლი… მამენტ შენ არ ნათლავ, მაგრამ შენს გარეშე მაინც არ მივნათლე. - თმები აუჩეჩა ალეკო კაპანაძემ. - შენ მეორეს მოგანათლინებ.
-რა ბავშვი ბიჭო?
-შემთხვევით შემოეკეთა პატარა კაცი. - სიცილით ჩაერთო საუბარში თორნიკე ლომიძე, შემდეგ სამივე ერთად მოეხვია ბურდულს. ულოცავდნენ, დასცინოდნენ, ხარხარებდნენ და ათასი კომპლიმენტით ამკობდნენ.
-კაი მაცადეთ ტო, მივიდე დედაჩემთან.
-იზვინი ნინო დედა. - ხელები ასწია ლუკამ და მაშინვე ყველა მოშორდა ბურდულს. უცებ ჩაიკრა გულში ატირებული ქალი, მისი სურნელი ღრმად შეისუნთქა და მაშინ მიხვდა ამ დროის მანძილზე ყველაზე მეტად რაც აკლდა.
-როგორ მომნატრებიხარ ტო. - ცრემლები შეუმშრალა, შემდეგ შუბლზე აკოცა. - ეე კაი რა დე, რა გატირებს, კიდევ ვერ გავიარეთ ეს ყველაფერი?
-მიხარია რომ გამოხვედი შე დეგენერატო! - მხარზე მიარტყა ხელი, მერე ქმრისკენ მიუშვა. ბოლოს ძმამდეც მიაღწია, რომ დაინახა მაშინვე სიცილი წასკდა და ბიჭებიც აიყოლა.
-ეს რა არის ტო? - ყელზე მობმულ ჰალსტუხს გამოჰკრა თითი, თან თვალებში შეხედა.
-ტრა.კი დააყენე. - თავში წამოარტყა, მერე ხელები მოხვია და გულში მაგრად ჩაიკრა. - ტრიპაჩი.
-ეე ხელი ბიჭო. - ლოყაზე მიუტყაპუნა სიცილით, მაგრამ ამ სიტყვებით ყველა მიხვდა რომ გუგა ის გუგა აღარ იყო. - კაი შე ჩემა, სერიოზულად. მოიხსენი ეს სახრჩობელა ძმურად რა. ჩემს გვერდით რომ იქნები მაშინ მაინც და ვაბშე აქ რას დამაყუდეთ ტო, წავიდეთ სახლში.
-მე ნამცხვარი გამოგიცხე. - წელზე მოხვია ხელი სესილიამ, თავი მკერდზე მიადო და ქვევიდან ახედა ძმას.
-მართლა ჩემო პრინცესა? იცი შენი გაკეთებული ნამცხვარი ბიჭებს გავასინჯე და ისე მოეწონათ ერთი კვირა მაგაზე ლაპარაკობდნენ. - შუბლზე აკოცა, თან თვალი ჩაუკრა მომღიმარ დედას.
-გეთქვა მერე, კიდევ მოგიტანდით.
-ნწ, არ იყო საჭირო.
-აუ როგორ მომენატრე რაა… იკას შეყვარებული ყავს და მე საერთოდ არ მაქცევს ყურადღებას, ისედაც მუდოა და იმ გოგომ სულ გამოაშტერა.
-ჩემზე იძახი გოგო? - წარბები ასწია გაკვირვებულმა.
-კაი შეეშვი. - სიცილით გასწია გვერდზე ძმა, სესილია კი უფრო მეტად მიიხუტა. - წავალ სახლში, ვიბანავებ წესიერად, შევჭამ, ჩემს საწოლს შევიგრძნობ და საღამოს დაგირეკავთ. - თვალი ჩაუკრა ბიჭებს, თანხმობის შემდეგ მანქანაში უკან ჩაჯდა, ქალები აქეთ-იქით მიისვა და ორივეს მკლავები მოხვია.
ოჯახის მოსიყვარულების შემდეგ ლუკა გიორგაძეს დაურეკა, ისიც მანქანით ხუთ წუთში გაჩნდა სახლის წინ, გუგა აიყვანა და ბარში წავიდა.
-გაიგეს უკვე რომ გამოვედი?
-კი.
-რაო მერე.
-ხოიცი ყველას მაგრად ევასები, ხვალ გელოდებიან.
-რაღაცნაირად ვგრძნობ თავს ტო… - გადაპარსულ თავზე გადაისვა ხელი, შემდეგ ტელეფონს დახედა.
-ეს აიფონი შენმა ძმამ გაგიჩითა?
-რა პონტია ვაბშე?
-აუ ციხე მაგ პონტშის მაგრად ტეხავს ტო. - სიცილით ააცალა ხელიდან. - სენსორებია რა, ასწორებს, მეც მქონდა პროსტა ჩხუბის დროს გატყდა. ისევ ჩემი ფანრიანი ნოკია მირჩევნია, ახეთქავე რამდენიც გინდა ისევ ჯანზეა. კასტეტად ვიყენებ ხოლმე. - ხარხარი მორთო გიორგაძემ და ძმაკაციც გააცინა.
-დაი.კიდე ამის დედაც ვატირე, პროსტა დასარეკად თორე რა ჩემ ფეხებად მინდა. - ხელი აიქნია.
-ეს ჩემი სახლის გასაღებია, გითმობ დღეს იმ პონტში რომ ორი წელია მარჯვენა ხელს ავარჯიშებ, პროსტა ჩემს საძინებელში არშეხვიდე.
-წადი შენი. - სიცილით გააქნია თავი, თან გასაღები ხელიდან გამოსტაცა.
სულ სამი ჭიქა დალია, ბიჭები კი გაუჩერებლად სვავდნენ, იცინოდნენ, სასაცილო ამბებს უყვებოდნენ რაც გუგას გარეშე გადახდათ, თან კალთაში მჯდომ გოგოებს ეხვეოდნენ. ერთ მოცეკვავე სხეულს დაადგა თვალი, ძმაკაცებს დაემშვიდობა, ისინიც უცებ მიუხვდნენ, სასიამოვნო ღამე უსურვეს და ლაპარაკი გააგრძელეს. უკნიდან აეკრა გოგოს, ტანი მის მოძრაობას ააყოლა, ხელი მუცელზე მოხვია, ტუჩები კი კისერზე მიაკრო. წინააღმდეგობა რომ ვერ იგრძნო უფრო გათამამდა, თავისკენ შეატრიალა და გააზრება არ დააცადა ქალს ისე დააცხრა ტუჩებზე. უკანალზე მტკივნეულად მოჭერილი თითებით ტანზე უკეთ მიიკრო და ქალის სიახლოვით გაბრუებულს სხეული წამსვე აუხურდა.
გამთენიისას ჩაეძინა დაღლილს და შუადღემდე არ გამოუღვიძია რბილ ლოგინზე მუცლით გართხმულს.
სიცხემ რომ შეაწუხა მხოლოდ შემდეგ ინება თვალების გახელა, ტანზე მიკრულ ქალს დახედა თვალებ მოჭუტულმა, შემდეგ ისევ ბალიშში ჩარგო თავი. უემოციოდ მოიშორა ქალის სხეული, საწოლზე წამოჯდა, შემდეგ აწკრიალებულ ტელეფონს დახედა.
-ხო დე? - აბაზანისკენ წავიდა შეშველი ტერფების ტყაპუნით.
-სად ხარ? ან გუშინ სად იყავი?
-აუ დედა დავიწყეთ უკვე?
-გავგიჟდები იცოდე ისევ იმათთან თუ მიხვედი! სად ხარ მითხარი თორემ გული დამარტყავს!
-ლუკას სახლში ვარ ქალთან ერთად! დაკმაყოფილდი? თუ ისიც გითხრა რას ვაკეთებ ქალთან? - თავიდან ნერვები მოეშალა, შემდეგ ვითომ ხუმრობით დაიწყო საუბარი. - წავედი რა… ხომ ხედავ გიპასუხე მიუხედავად იმისა რომ არ მეცალა და მოითმინე ცოტახანი, საღამოს მოვალ სახლში.
-ვერ გცნობ გუგა.
-რომ მოვალ გავიცნოთ ერთმანეთი თავიდან დედა, რომ მოვიცლი მე დაგირეკავ, ან პირდაპირ სახლში მოვალ. - ტელეფონი ისე გათიშა აღარაფრის თქმა არ დააცადა, ცხელი წყალი მოუშვა და დუშის ქვეშ დადგა. ცალი ხელით კედელზე იყო მიყრდნობილი, თვალები დაეხუჭა, ღრმად სუნთქავდა, თან მოსალოდნელ შეხვედრაზე ფიქრობდა. მერე მოვიდა გონს კაბინის შუშის კარი რომ გასწია ქალმა და ისიც შეუერთდა ბუდულს. ერთი შეათვალიერა ქალის შიშველი სხეული, მერე გასწორდა და თვალიც გაუსწორა ვნებისგან დაბინდულ ცისფერებს.
-რა გქვია? - წელზე მოხვია ხელი, შემდეგ ყბილს ძვალზე აკოცა.
-მაკო.
-მაკო… სასიამოვნო იყო მაკო. - ყურებამდე გაუღიმა, შემდეგ კაბინიდან გავიდა, წელზე მოიხვია პირსაწმენდი და აბაზანაც დატოვა.

სამი წელი გაატარა თავისუფლებაში. მაინც არ შეეშვა ძველ საქმეს, მაინც ქურდებთან “დვიჟენიობდა”. შედიოდა ციხეებში და შეჰქონდა ყველაფერი რასაც ავალებდნენ. 2013 წელი იყო რუსეთში, ვორონსოვსკში რომ დაავალეს წასვლა. მაშინ საერთო ფული მიჰქონდა ბიჭიკო შოშიაშვილის საკანში. ბიჭიკო ორმოცდაათი წლის თბილისელი ქურდი იყო 19 წლიდან. სამ სართულიან ციხეში სართულები გადაენაწილებინათ, პირველზე ჩვეულებრივი დამნაშავეები ისხდნენ, მეორეზე კაიბიჭები, მესამეზე კი ქურდები თავისი ხალხით. მოპირდაპირე საკნებში ორი ქურდი იჯდა, ერთში თბილისელი ბიჭიკო შოშიაშვილი, მეორეში ვოვა ივანოვი.
ნინო გაგიჟდა რომ გაიგო რუსეთში მიდიოდა, მაგრამ ბურდულს რეაქცია არ ჰქონია. მოიკიდა ფულით სავსე ჩანთა და საღამოს ალეკო კაპანაძესთან ერთად რუსეთში გადაფრინდა. იქ ბიჭიკოს კაცები დახვდნენ, მანქანით წაიყვანეს ვორონსოვსკში.
საქმის დამთავრების შემდეგ რამდენიმე დღე გაჩერდნენ რუსეთში. სანამ წავიდოდნენ წინა დღეს სახლისკენ მიმავალ ძმაკაცებს მთვრალი რუსები შეეჩეხნენ გზაზე. ის დღე იყო საბედისწერო ორივესთვის. გუგა დადვანი დააპატიმრეს ვინმე ანდრეი პეტროვის მკვლელობის გამო, რომელმაც ალეკო კაპანაძე ცეცხლსასროლი იარაღით პირდაპირ გულში დაჭრა. როგორც კი ეს ამბავი ბიჭიკოს ყურამდე მივიდა თავისი გზებით ვორონსოვსკში მოახვედრა. თავის საკანში ვერა, მაგრამ ისეთ ადგილას გაუშვა სადაც კარგად იქნებოდა.
-გააღეთ! - რკინის კარზე მიაბრახუნა ბადრაგმა.
-რომელი? - ზევიდან გადმოხედა გამგემ და დამნაშავეც შეათვალიერა.
-213. - ქვევიდან ასძახა, შემდეგ წითელ ღილაკს მიაჭირა და ბურდულს ხელის კვრით უბიძგა გაღებულ კარში შესულიყო.
ირგვლივ ყველა კარში მდგომ ბურდულს უყურებდა, ის კი ადგილიდან არ იძროდა. არავინ იღებდა ხმას, ისეთი სიჩუმე იყო ბუზის ბზუილსაც გაიგებდით. გუგა კი უემოციო გამომეტყველებით იდგა ერთ ადგილას, ჯერ ისევ ვერ გადაეხარშა ძმაკაცის სიკვდილი. ჯერ ისევ თვალწინ ედგა ის კადრი როგორ ეუბნებოდა ალეკო ცოლი მოვიყვანე, ჩემს გოგოს მიმიხედეო. ვერაფერს იგებდა, არ ახსოვდა ალეკოს ვინმე ჰყვარებოდა, ან რატომ უნდა დაემალა. თვალწინ უტრიალებდა ის კადრები როგორ მოაშორეს პოლიციელებმა აღრიალებული ბურდული მკვდარი კაცის სხეულს და მანქანაში ჩატენეს.
ერთი ადგილისთვის გაეშტერებინა თვალი და ჯერ გონზე არ იყო რა ხდებოდა მის თავს.
-რა გქვია? - მოულოდნელად ჰკითხა საწოლზე მჯდარმა და ბურდულსაც ჩაეცინა.
-გუგა.
-გვარი?
-ბურდული. - როგორც კი თქვა ოთახის ბოლოდან ზურგით მჯდომი სხეული ფეხზე წამოდგა. ნელი შემოტრიალდა და მყარი ნაბიჯებით მიუახლოვდა 40 წლამდე კაცი კართან მდგომ ბურდულს, წარბშეკრულმა შეათვალიერა, შემდეგ კი ხელი გაუწოდა.
-ვიზიარებ. - ქართულად უთხრა და ბურდულსაც თვალები ლამის შუბლზე აუვიდა. შემდეგ ჩაიღიმა, ხელი ჩამოართვა თუარა მაშინვე მოეხვია კაცი, გაშლილი ხელი ზურგზე რამდენჯერმე მიარტყა, ბოლოს კი დანარჩენებს გადახედა.
მაშინ გახდა გუგა ბურდული ორასმეცამეტე საკნის ერთ-ერთი წევრი. იქ აღმოაჩინა ნიკოლოზ აბაშიძე, იგივე ნიკო, რომელიც მთელი ექვსი წელი მამობას უწევდა. არ იყო ქურდი, ალბათ იქნებოდა კიდეც რომ მოესურვებინა, მაგრამ ყოველთვის ამბობდა “ქურდების ცხოვრება, ცხოვრება არაა”-ო. ქურდებს არ ჰქონდათ დაოჯახების უფლება, არ ჰქონდათ ფუფუნებაში ცხოვრების უფლება, არც სახლის ქონის უფლება. ნიკოს კი ცოლშვილი ეგულებოდა საქართველოში. ქალიშვილი, რომლის ნახვაც ყველაზე მეტად სურდა.
-მითხარი სად ცხოვრობენ და ვნახავ. - სტადიონზე ისხდნენ გვერდიგვერდ, მაშინ უკვე 29 წლის იყო ბურდული, ნიკოს კი 46 წლამდე მიეღწია. სიგარეტს ეწეოდნენ, ნიკო ცალკე ს ახვევდა. ბოლო დღეს ატარებდა ვორონსოვსკში გუგა, შემდეგ კი პირდაპირ თბილისში მიდიოდა.
-არ არის საჭირო, ორივე დაცულია ყველაფრისგან.
-არ გინდა რამე წავუღო? წერილი, ან შენი გაკეთებული ყელსაბამი… ევასთვის რომ გააკეთე.
-ათი წლის წინ გავაკეთე, ახლა მოდიდან გადავიდოდა. - სიცილით გამოეპასუხა აბაშიძე.
-სერიოზულად ნიკო.
-თუ მიცემაა ჩემი ხელით მივცემ.
-რას აპირებ? - ისევ გააბოლა, თან თვალებ მოჭუტული უყურებდა კაცს.
-არაფერს.
-რამდენი წელია არ გინახავს?
-10.
-მაქსიმუმ ერთი წელი ნიკო… გპირდები აქედან გამოგიყვან.
-მოდი ტრა*კი დააყენე და მომეცი ასანთი.
-სერიოზულად გეუბნები.
-ერთ რაღაცას დამპირდი.
-გისმენ.
-აქედან რომ წახვალ, მეორედ უკან აღარ მობრუნდე. შეეშვი ყველაფერს, გაიცანი ვინმე ლამაზი ქალი და გააკეთე ბავშვები. შვილზე მაგარი არაფერია.
-ეგრე არ გამოვა ხომ იცი.
-გამოვა.
-რამდენი წლის არის შენი გოგო?
-25-ს იქნება. თხუთმეტის იყო რომ წამოვედი, ხატავდა, თან ძალიან კარგად. ყოველთვის ვეუბნებოდი რომ ამ საქმეს ბოლომდე გაყოლოდა… მაგრამ არ ვიცი ახლაც ხატავს თუ არა.
-არ მინდა სახლში წასვლა. - ისევ ჩაუშვა ფილტვებში ნიკოტინი და მოღრუბლულ ცას ახედა.
-რატომ?
-ექვსი წელი ცოტა არაა. ყველა და ყველაფერი შეცვლილი იქნება, მომიწევს ისევ ნულიდან დავიწყო ყველაფერი. პირველად რომ გამოვედი ოცის ვიყავი, სხვანაირი ენერგია და სხვანაირი ხასიათი მქონდა. ჩემი დაც პატარა იყო, ახლა არ ვიცი როგორია, როგორი ხასიათი აქვს. მეშინია რომ თავის ცხოვრებაში შეხედვის უფლებას არ მომცემს. არ ვიცი როგორ უნდა მოვიქცე. ვეღარაფერს ვგრძნობ სულის სიმძიმის გარდა.
-ქალი გინდა შვილო ქალი. - მხარზე მიარტყა ხელი და ყურებამდე გაიღიმა. ნახევრად ჩამწვარ მოსაწევს დახედა გუგამ, თვითონაც გაეცინა. უცებ ააცალა ხელიდან და ორი ნაპასი თვითონაც გამოქაჩა.
-სხვა თუ არაფერი წესიერ სიგარეტს მაინც მოწევ. - ტუჩები დაბრიცა, მერე მომღიმარ ბურდულს შეხედა. - მე ვამაყობ შენით, არასდროს ინანო ის რაც სანანებელი არ არის. მე შეიძლება ვნანობდე მაშინდელ, შემთხვევით დაშვებულ შეცოდომას, მაგრამ ეგ არ უნდა ინანო. ასე რომ არ მოქცეულიყავი ის უფრო დაგამძიმებდა რომ შენი ძმის მკვლელი თავისუფლად ივლიდა ქუჩებში. არ ვამბობ რომ სწორი საქციელია და სხვა გამოსავალი არ გქონდა, მაგრამ სანანებლად არ ღირს. ყველა ქცევას აქვს თავისი ახსნა, ერთ დღესაც იქ რომ მოვხვდებით… - ცისკენ გაიშვირა ხელი, შემდეგ ისევ შეანათა მწვანე თვალები. - იმასაც აუხსნი, მანამდე კიდე ამ ყველაფერს უნდა შეეშვა და ისე იცხოვრო ეგ ერთი შეცდომა გაპატიოს.
-გჯერა შენი სიტყვების?
-ყველაფრის დაჯერებაა შესაძლებელი. - მხარზე მიარტყა ხელი. - არ ჩახვიდე სახლში რაიმე მოლოდინით, ვერავინ მიგიღებს უცებ დედაშენის გარდა. დედები სასწაულები არიან.
-ცოცხალია დედაშენი?
-70 წლის იქნება ახლა.
-კიდე გქონია დრო.
-ნიკო… ლევკა და საშა ჩხუბობენ. - სირბილით მისულმა კოსტამ ძლივს ამოილაპარაკა, შემდეგ ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი.
-მაგათმა რა ტვინი მოტ*ნეს ბლი*ად. - ფეხზე წამოდგა აბაშიძე და გინებით წაყვა კოსტას უკან. გუგა ისევ იქ იჯდა, სეტკაზე მიყრდნობილი მშვიდად სუნთქავდა, მაგრამ იმის წარმოდგენისას რომ მეორე დღეს საყვარელ ხალხს ნახავდა გულს ბაგაბუგი გაჰქონდა.
დილით დატოვა ვორონსოვსკი, თვითმფრინავით საქართველოში გადაფრინდა და თბილისის აეროპორტიდან გამოსულმა ფილტვები ჩახუთული ჰაერით გაივსო. როგორ მონატრებია აქაური გარემო, ეს ჩახუთული ჰაერიც კი. ქართულად მოლაპარაკე ხალხი და ტაქსის მძღოლი, რომელიც წამებში გაჩნდა ბურდულის წინ.
პირდაპირ სასაფლაოზე წავიდა. აკვირდებოდა შეცვლილ ქალაქს, თითქმის ყველაფერი ისევ ისე იყო, მაგარამ უკვე ახალი მანქანები მოძრაობდა, ახალგაზრდები სიცილით დადიოდნენ ქუჩებში, უფრო მეტი ხალხი ირეოდა გარშემო ვიდრე ბოლო ნახვისას. თითქოს უფრო ცოცხალი გამხდარიყო თბილისი, რაც იქ მცხოვრები ახალი თაობის დამსახურება გახლდათ.
-წავიდე თუ დაგელოდოთ. - სასაფლაოსთან გააჩერა მანქანა მძღოლმა და ერთი თავით მაღალ ბურდულს ქვევიდან ახედა.
-წადით. - ნიკოს გამოტანებული ფული ისე მისცა არც დაუთვლია, პატარა ზურგჩანთა მხარზე მოიკიდა და სასაფლაოებს შორის დაიწყო სიარული. ნახევარი საათი დადიოდა, მაგრამ ალეკოს საფლავს მაინც ვერ პოულობდა. - სად ხარ შე ჩემა. - თავზე მოიკიდა ხელები, ცოტახანი თვალდახუჭული იდგა, გვერდზე შეტრიალდა და როგორც კი გამოიხედა მაშინვე თვალში მოხვდა მომღიმარი კაპანაძის სურათი. გულში ჩხვლეტა იგრძნო, სუნთქვაშეკრული მიუახლოვდა საფლავს, იქვე ჩამოჯდა და ყურადღებით დააკვირდა ნახატს. - როგორ მემენატრე ტო… - ერთადერთი რისი თქმავ მოახერხა ეს იყო, შემდეგ კი თითქმის ერთი საათი იჯდა ასე ჩუმათ, უყურებდა და ყველაფერზე ერთად ფიქრობდა. მერე კაცების ხმა შემოესმა, რაღაცაზე ხმამაღლა საუბრობდნენ. ნაცნობი გინება რომ ამოიცნო ინსტიქტურად გაეღიმა.
-ეს ვინ ჩემი ფეხებია. - მობეზრებულმა ამოილაპარაკა. - მოიცა. - უცებ გაჩერდა ნაცნობი მოტვლეპილი თავის დანახვაზე, გუგაც ფეხზე წამოდგა და შებრუნებულმა ჩაწითლებული თვალებით შეხედა ბავშვობის ძმაკაცს. არავის არაფერი უთქვამს, შოკირებულები უყურებდნენ ბურდულს და თვალებს ვერ უჯერებდნენ.
-შენ სულ როგორ ჯუჯღუნებ ტო. - ხელები მოხვია გაშეშებულ ლუკას, პირი მხარზე ჩამოადო და თვალები დახუჭა. ძლივს მოვიდა გონს გიორგაძე, მთელი ძალით მოეხვია გუგას. თვალებიც კი აუცრემლიანდა.
-აქ როგორ გაჩნდი? - თორნიკესაც რომ მოეხვია, სუფრაც გაშალეს, რომელიც მხოლოდ ღვინით სავსე ორლიტრიანი ბოთლით და ორიოდე მისაყოლებლით შედგებოდა.
-გამომიშვეს.
-მივხვდით მაგას. - თვალები აატრიალა გიორგაძემ, შემდეგ ალეკოს სურათს გახედა.
-ყველაფერი შეცვლილია.
-ყველაფერთან ერთად ჩვენც შევიცვალეთ. - თვალები მოისრისა თორნიკემ. - ყველაფერი აირია… ვიღაც პატარა 15 წლის ბავშვები გამოდიან და კაიბიჭი ვარო იძახიან. აღარც წესიერი ქურდები დარჩნენ თბილისში, გაპრ.ოჭდნენ, ბაითებიაქვთ ისეთიი… რავი ტო. ყველა ერთმანეთშია არეული.
-ჩემები?
-ძველებურად არიან. შენმა ძმამ ცოლი მოიყვანა და შვილიც ყავს, ალექსანდრე დაარქვა მაგრამ ჩვენ ალეკოს ვეძახით… თამთა კიდე გიჟდება.
-თამთა რძალი?
-ჰო.
-რამდენი წლისაა ბავშვი? - უცებ გადაეკრა ღიმილი სახეზე.
-სამი.
-გიო რას შვრება?
-რავი, სკოლაში დადის, ჩვენც ყურადღებას ვაქცევთ. - სიგარეტი გააბოლა თორნიკემ, ბოლი ჰაერში გაუშვა და ჩამობნელებულ ცას შეხედა.
-სესილია?
-ისეთი ლამაზია ჩვენი გოგო… რომ ნახავ გამოყ.ევდები. წელს ამთავრებს უნივერსიტეტს.
-ჰო მახსოვს.
-რას აპირებ? - თვალები ოდნავ დააწვრილა ლუკამ, თან ძმაკაცს არ აშორებდა მზერას.
-სახლში დამტოვებთ?
-რას მეკითხები ტო, აბა რას ვიზავთ… ადექი წამო. - ხელი მიარტყა მხარზე. ღვინის ჭიქით ხელში საფლავს მიუახლოვდა, რაღაც ჩაიბურტყუნა, ცოტა მიწაზე დააქცია და დანარჩენი ერთი ამოსუნთქვით ჩაცალა. - წავედით.
-თქვენ რას შვრებით? - მძღოლის გვერდზე დაიკავა ადგილი და გზას გახედა.
-იმ ამბის მერე ნელნელა შევეშვით ყველაფერს, თან როგორც გითხარი ყველაფერი აირია, გაბანძდა და სურვილიც აღარ მაქვს არაფრის. - მანქანა ადგილიდან დაძრა გიორგაძემ, მალე კი სასაფლაოც უკან ჩამოიტოვა.
-რა ხდებოდა ვორონსოვსკში?
-არაფერი ისეთი. ნიკო უნდა გამოვიყვანო როგორმე.
-როგორ?
-ჩემ ძმას ისევ ჰალსტუხი აქვს წაჭერილი? - სიცილით გადაისვა თავზე ხელი.
-ნუ დასცინი შენ ძმას, მაგარი გაქაჩულია, ყველგან აქვს თვალები და ყურები… ერთი სამჯერ კი გადაგვარჩინა ციხეში ჩაჯდომას.
-ვა… მართლა?
-ჰო აბა, თან მაგარი ჯიგარია, პროსტა ამ ხელის წამორტყმას ვერ გადავაჩვიე. - საჭეზე აათამაშა თითები ლუკამ, თან წამიერად ძმაკაცს გადახედა.
-მაგრად მოგვხოდა იკამ და დღეს მაგარ ფულს ვატრიალებთ. - ტელეფონიდან ამოყო თავი თორნიკემ, თავი წინ წასწია და გუგას ლოყაზე აკოცა. - მომენატრე შე ჩემა, მაგრად მოგდებ იმის გამო სანახავად რომ არ გამოდიოდი და აგვიკრძალე ყველას მოსვლა.
-ეგრე იყო საჭირო. - თმები აუჩეჩა ღიმილით. - ეს ლურჯი ავტობუსები რა პონტია, ბოლოს ყვითელი არ იყო?
-რამდენიმე წლის წინ ჩამოიტანეს და ესენიც დადის, შენ ის უნდა ნახო საღამოობით როგორი გადატენილია. ყოველ ღამე ხალხი კლუბშია, ოღონდ ძირითადად ერთიდაიგივე სასტავი დადის. ხალხი შეიცვალა. ქალაქი პიდარა.სტებით გაივსო, ვერ გაიგებ გოგოა თუ ბიჭი. ადრე სცემდნენ, სახეს აძრობდნენ, მაგრამ ახლა ხელსაც ვერ დაადებ… ლიბერალების დედას შევე.ცი. ისე არიან გაბლატავებულები ეს LGBT სასტავი ზოგჯერ რომ ვუფიქრდები ლამის შუაზე გავიხე ტო. ქუჩაში ვერ გაივლი ერთ წყვილს რომ არ მოჰკრა თვალი.
-მერე რას მიკეთებს ხალხი?
-ხალხიც შეეჩვია უკვე. ძველი კაიბიჭები დაიშალნენ, ზოგი ლოთობს, ზოგი წამალში გაიპარა და ასე შემდეგ, მაგ პონტში შევეშვით ყველაფერს ჩვენც. თან რაც ბიჭიკო გააგორეს აღარ იციან საით და ვისთან წავიდნენ. ევროპაში მიდიან მოსაპარად, ქართველებს სახელი გაგვიტეხეს, მაღაზიებში აღარ გვიშვებენ ტო. რუსები ყოველ დღე წევენ საზღვარს და მალე ალბათ თბილისშიც ჩამოვლენ. ეგ არის შენი საქართველო, მგონი ჯობდა ისევ იქ დარჩენილიყავი. - როგორც კი ლაპარაკი დაასრულა სავარძელს მიეყრდნო ზურგით და ჩუმად მყოფ ბურდულს დააკვირდა.
-ხო მართლა, იკამ უარი თქვა მამაშენის ყველაფერზე და შენთვის აპირებს ყველაფრის გადმობარებას.
-მეღადავები ხო? - წამსვე გახედა გვერდზე მჯდომ ძმაკაცს.
-არა… ის სამი წელი ხო მუშაობდი ხოდა ახლაც იმუშავებ რა.
-ირაკლი რატომ არ იღებს?
-შენი ძმა უფრო ხოდზეა, უფრო მეტი შესავალი აქვს და ვაბშე არ სჭირდება მამაშენის არაფერი. დაბერდა გიორგი, ერთ ადგილზე დაატორმუზა და შენ გელოდება ამდენი ხნის ნაწვალები უფრო რომ ამოქაჩო. - სახლის წინ გააჩერა მანქანა, მერე ძმაკაცს გადახედა. - ამოგყვეთ?
-ხვალ დაგირეკავთ.
-როგორც გინდა. - მხრები აიჩეჩა. თვალი გააყოლა სახლისკენ დაძრულ ბურდულს, შემდეგ თვიათონაც წავიდა.
კარის წინ მდგომმა ღრმად ჩაისუნთქა, ზარი დარეკა და მალე მსუბუქი ნაბიჯების ხმაც შემოესმა. კარი ახალგაზრდა ლამაზმა ქალმა გაუღო, ბავშვი ეჭირა ხელში და გაოცებული უყურებდა წინ მდგომ კაცს.
-გამარჯობა. - ჩაეღიმა ქალის გაოცებულ სახეზე. ის არ ყოფილა იკას ცოლი ვინც რვა წლის წინ გაიცნო, მაგრამ ეს ბევრად ლამაზი იყო ნუცაზე.
-შემოდი. - კარი ფართედ გამოაღო და მისაღებისკენ წასულს უკან აედევნა. - თამთა. - ხელი გაუწოდა მაზლს, ბურდულმაც უცებ ჩამოართვა, თან ყურებამდე გაუღიმა.
-მიხარია შენი გაცნობა თამთა. ეს პატარა კაცი როგორც გავიგე ალექსანდრეა ხო?
-კი, ბიჭები ალეკოს ეძახიან და ალბათ გავაფრენ ცოტახანში.
-ჩემს ძმაკაცს ერქვა ალეკო და მაგიტომ ალბათ.
-მითხრა იკამ, იდეაში მის საპატივცემულოდ დაარქვა ალექსანდრე, მაგრამ არ მომწონს და მიშველე რამე.
-რძალს როგორ ვაწყენინებ. - უცებ გამოართვა ბავშვი და ლოყაზე აკოცა. - რამენი წლის ხარ ძიას კაცი?
-სამი.
-რამხელა ყოფილხარ ტო.
-შენ გუგა ძია ხალ? - ყურადღებით შეათვალიერა ბურდული.
-ჰო ეგ ვარ, საიდან იცი შენ?
-მამამ მანახა შენი სულათი, აი იქ დევს. - პატარა თითი გაიშვირა თაროზე შემოდებული სურათისკენ, შვიდი წლის წინ იყო გადაღებული რაჭაში, მაშინ როცა მთელი ოჯახი ერთად წავიდნენ დასასვენებლად.
-სად არიან? - ხელზე აკოცა ბავშვს, შემდეგ სამზარეულოსკენ წასულ რძალს უკან გაჰყვა.
-სესა დაქალთან, წესით მალე უნდა მოვიდეს, შენი ძმა ქალაქგარეთ წავიდა ორი დღით და მე აქ დამტოვა, სახლში მარტო ხომ არ იქნებიო. დედა და მამა საყიდლებზე არიან, ნინომ წაიყვანა.
-ანუ მალე მოვლენ.
-კი, სამი საათის წინ წავიდნენ. - სიცილით თქვა თამთამ.
-წავალ წყალს გადავივლებ მანამდე.
-მიდი არაა პრობლემა, მე რამეს მოგიმზადებ, მშიერი იქნები.
-მადლობელი ვიქნები. - მომღიმარმა აიარა კიბეები. თავისი საძინებლის კარი შეაღო, თავიდან კარებში გაჩერებული ათვალიერებდა ოთახს, შემდეგ ნელა შეაბიჯა შიგნით, მოწოლილი ფიქრები უკუაგდო, კარადიდან პირსაწმენდი აიღო და აბაზანაში შევიდა.
ყველაფერი შეცვლილი იყო, თავის სახლიც კი ვეღარ იცნო. ეტყობოდა რომ ამ წლების მანძილზე ერთხელ კიარა სამჯერ შეცვალა სახლის ინტერიერი ნინომ. აბაზანაც სხვანაირი იყო, მაგრამ ონკანი ძველებურად მუშაობდა. გაეცინა თავის ფიქრებზე, ცხელი წყლის ქვეშ დადგა და თვალები დახუჭა. ისევ ყველაფერი მეორდებოდა, ისევ თავიდან უწევდა ყველაფერთან შეჩვევა. ოჯახის ნახვა, თავის გაცნობა თავიდან. ადვილი იყო მშობლებთან ურთიერთობა, რადგან ისინი ყოველთვის ისეთები რჩებოდნენ როგორებიც იყვნენ, დარწმუნებული იყო არც იკასთან ექნებოდა პრობლემა, რადგან ერთი ტიპის ადამიანი იყო და არ იცვლებოდა. მაგრამ თვითონ იყო შეცვლილი. იმ შემთხვევის შემდეგ სრულიად გააქრო საკუთარ თავში ის მხიარული ბიჭი. ახლა მკვლელიც იყო, მაგრამ წამითაც არ ნანობდა თავის საქციელს, არც არასდროს ინანებდა.
ვერ გაიგო რამდენი ხანი გაატარა აბაზანაში, უკვე ქვევიდან ამომავალო ხმაურიც კი ესმოდა. ჩუმათ გავიდა საძინებელში კარადაში შენახული ტანსაცმელი მოირგო, შლოპანცებში გაუყარა თითები და ოთახიც დატოვა.
-მეგონა ხვალ ჩამოხვიდოდი. - თამთას ბედნიერი ხმა ისმოდა, შემდეგ ყველაზე საყვარელი ხმაც შემოესმა.
-გშია დე?
-მაგრად… ჩემი ბიჭი სადაა?
-სანამ მოხვიდოდი მანამდე ჩაეძინა, არ გამიღვიძოთ, ისედაც ძლივს დავაძინე, არ ისვენებდა... წავალ მაგიდას გავშლი.
-მოგეხმარები მეც. - ისეთი თბილი ხმა ჰქონდა სესილიას ადგილზე გაშეშდა ბურდული. გული ისე სწრაფად უცემდა ეგონა გაუსკდებოდა.
-აქ იყავი! - უცებ თქვა თამთამ და თითქოს გუგასაც ბიძგი მისცა. კიბეებზე სწრაფად დაეშვა და ერთ ადგილზე მოგროვილ საყვარელ ხალხს თვალი მოავლო.
-თურმე ჩემს გარეშეც კარგად ერთობით… ვიღას ახსოვს გუგა. - ტუჩები დაბრიცა ვითომ ნაწყენმა. ერთი შეხედვით არაფერი ეტყობოდა, მაგრამ მთლიანი გულმუცელი ამოსტრიალებოდა, სისხლი სწრაფად მოძრაობდა ზარღვებში და გულსაც ცხენის სიჩქარით ამოძრავებდა.
-ვაიმეეე! - კივილით გაექანა ძმისკენ პატარა ბურდული და მაშინვე წელზე მოხვია ფეხები, ისე მაგრად მოეხვია ლამის კისერი მოატეხა გუგას. - არ მჯერა! აქ ხარ! ჩვენთან ხარ! - მთლიანი სახე დაუკოცნა მომღიმარ ძმას, ისიც გაბრწყინებული თვალებით შესცქეროდა დაქალებულ დას. მართლაც ულამაზესი ქალი იყო.
-ჩემო პრინცესა, ჩამოხტი დამენახე წესიერად. - ფეხზე მდგომი უკან გასწია, მთლიანად შეათვალიერა და ბოლოს მისი სახე მოიქცია ხელებში, ორივე ანათებდნენ, ასე ალბათ არავის ნახვა გახარებია არცერთს. ნინოს ტირილის და ერთმანეთის მოსიყვარულების შემდეგ როგორღაც გაშლილ მაგიდამდეც მიაღწიეს. ყველა შეცვლილ გუგას აკვირდებოდა, თითქმის ისევ ისეთი იყო მაგრამ ასაკიც მომატებოდა და სახეც უფრო მკაცრი გახდომოდა.
-ჩემო ბედნიერება, ჩემო სიხარულო. - ხელს არ უშვებდა ნინო, თავზე ეფერებოდა, კოცნიდა და ვერაფრით ელეოდა.
-აცადე ნინკი ჭამოს. - სიცილით გააქნია თავი გიორგიმ.
-არ უსმინო მამას, მომეფერე, მომაკლდა შენი სითბო.
-შენ მოგიკვდი მე. - ცრემლები გადმოსცვივდა და ისევ აკოცა ლოყაზე.
-ეე კაი რა, აღარ იტირო თორემ წავალ და სანამ არ დაწყნარდები არ მოვალ. - მტევანზე მიაკრო ტუჩები, შემდეგ მომღიმარ დას თვალი ჩაუკრა, თან ცხვირზე ჩამოკრა თითი.
-ენა გააჩუმე და ჭამე. - მხარზე მიარტყა ხელი და თვოთონაც გასწორდა.
-რატომ არ მითხარი თუ გიშვებდნენ?
-შემიწყალეს კარგად ქცევისთვის, ვიფიქრე სურპრიზს გავუკეთებთქო და კი გამომივიდა. - მხრები აიჩეჩა, თან ჭამა განაგრძო. - შენ რას შვრები პრინცესა?
-როგორ მიყვარს ასე რომ მეძახი შენ არ იცი. - ყველა კბილი გამოეჩინა და პირს ვერაფრით კუმავდა.
-ვიცი.
-შეყვარებული ყავს ქალბატონს. - უცებ თქვა ირაკლიმ, მერე სიცილი ატეხა სესილიას თვალების ბრიალზე.
-რაა? - ჩანგალი თეფშე დააბრუნა და დისკენ მთელი ტანით შეტრიალდა.
-ვაიმე გუგა! 2019 წელია, ხვდები რა დროა?
-ეგ რა შუაშია? - ვწარბები ასწია გაკვირვებულმა.
-აღარ არის ისე როგორც ადრე იყო, აღარავის უკვირს სექსი, მითუმეტეს შეყვარებული, არც ბოიფრენდები და არც გირლფრენდები. - ცოტა დაიძაბა, დაიბნა კიდეც ძმის შეკრულ წარბებზე და თვალი ინსტიქტურად აარიდა.
-რას მეუბნები? ის რომ ციხეში ვიჯექი ექვსი წელი და აზრზე არ ვიყავი რა შემოვიდა მოდაში და რა გადავიდა ეგ ჩემს აზროვნებას არ ცვლის… გესმის? აქ რომ ვყოფილიყავი ამ დროის მანძილზე იგივე დამოკიდებულება მექნებოდა ნებისმიერ გამოსი.რებულ ტიპთან როგორიც მქონდა და ახლაც მაქვს.
-დათა გამოს.ირებული არ არის, ორი წელია უკვე ერთად ვართ, არ გაქვს უფლება უცებ გამოჩნდე და მიმითითო რა გავაკეთო!
-გეყოფათ, რა დროს ეგაა. - ხმამაღლა თქვა გიორგიმ და ყველა გაჩუმდა. თეფშისთვის გაეშტერებინა თვალი გუგას, თავს უცხოდ გრძნობდა საკუთარ სახლში, ვერ ეგუებოდა ყველა სიახლეს ერთად, დრო სჭირდებოდა, შეჩვევა სჭირდებოდა ამ “განვითარებულ” დასთან რომელიც თექვსმეტი წლის დატოვა, ახლა კი ქალი ეჯდა წინ რომელიც თავის თავს მთლიანად ფლობდა.
ჩაიცინა… თავი ოდნავ გააქნია ღიმილით და ფეხზე წამოდგა.
-მადლობა ვახშმისთვის რძალო. - მტევანზე ეამბორა თამთას.
-სად მიდიხარ. - წარბშეკრულმა ახედა იკამ.
-როგორც ვხედავ აქ ჩემი ადგილი არ არის, არ მქონია არაფერში ჩარევის უფლება, ასე რომ ჩემს ოთახში ავალ, დაღლილი ვარ და დავიძინებ, თან ექვსი წელია წესიერ საწოლზე არ მძინებია…. - ყელში აკოცა ნინოს, მისი სურნელიც მოიპარა, შემდეგ აცრემლიანებულ სესილიას მიაკრო ტუჩები თავზე და კიბისკენ წავიდა.
-გუგა მოიცადე… ეგ არ მიგულისხმია…
-არაფერია სეს, დაი.კიდე. - თბილად გაუღიმა და სწრაფად ავიდა საძინებელში. სულის სიმძიმეს ვერაფერს უხერხება, ყველაფერი ერთად აწვებოდა და არ იციდა როგორ განთავისუფლებულიყო. ჩაბნელებულ ოთახში საწოლზე იჯდა, იდაყვებით მუხლებს დაყრდნობოდა, გრძელ თითებში ანთებული სიგარეტის ღერი მოექცია და ცაზე შემოკიდულ მთვარეს უყურებდა. წყეული მთვარე, პირველადაც ასე ურეაქციოდ დაჰყურებდა ზევიდან. ყველგან იყო, ყოველთვის ხედავდა, თითქოს კუდშუ დასდევდა და აკვირდებოდა.
რა უნდა გაეკეთებინა, როგორ ელაპარაკა ოჯახის წევრებთან ისიც არ იცოდა.
ფიქრი კარზე კაკუნმა შეაწყვეტინა, ხმა არ ამოუღია, მაგრამ თავის შეტრიალება ინება და მოუთმენლად დაელოდა როდის შეაღებდა კარს სესილია.
-შეიძლება? - ოდნავ შეყო თავი, ძმის თანხმობაზე კი უცებ შევიდა, კარები მიხურა, შემდეგ გვერდზე მიუჯდა ძმას. ხმას არცერთი იღებდა, ორივე ნაცრისფერ მთვარეს შესცქეროდა. ცოტახანში მხარზე ჩამოადო სახე სესილიამ. - მომენატრე. - ცხვირი ძმის ყელში ჩარგო და ნაცნობი სურნელის შეგრძნებისას გაეღიმა. არაფერი უთქვამს ბურდულს, საფეთქელზე აკოცა, თან ხელი თმაზე გადაუსვა. - მაპატიე რა… ცუდად გამომივიდა, უბრალოდ დიდი დრო გავიდა, გავიზარდე, ორივე შევიცვალეთ და დროა საჭირო რომ ერთმანეთი გავიცნოთ. შენ საერთოდ აღარ ხარ ის გუგა მე ვინც მახსოვდა. ვერ ვხედავ შენს სახეზე ბედნიერების ნასახს, ვხვდები როგორც ხარ და ეს ყველაფერი შენთვის უფრო რთულია ვიდრე რომელიმე ჩვენგანისთვის.
-რამხელა გაიზარდე პრინცესა. - ჩაიღიმა, უცებ დაისვა მუხლებზე და სახეზე მოეფერა.
-ხომ მაპატიებ? უბრალოდ დათა მართლა ძალიან მიყვარს და ნებისმიერს დავუპირისპირდები მის გამო. ვიცი როგორიც ხარ, მამაც ვერ ეგუება ჯერ კიდევ, მაგრამ შენ კიარა დედასაც არ მივცემ უფლებას ჩემს ურთიერთობებში ჩაერიოს.
-ეგრეც უნდა იყოს. - კვლავ ვერ წყვეტდა დის ცისფერებს სიყვარულით სავსე შავ თვალებს. - გაცნობა მინდა.
-რა? - წამსვე დაეძაბა სხეული, რაც არ გამოპარვია ბურდულს და უსიამოვნო გრძნობამ დაუარა სხეულში.
-გიტყდება? - ღიმილს არ იშორებდა სახიდან, მაგრამ გულში უცნაურ ჩხვლეტას გრძნობდა.
-რისი?
-ჩემნაირი ძმა რომ გყავს.
-ნუ იღიმი... რა სისულელეებს მეუბნები საერთოდ, მთელი ექვსი წელი ისე გავიზარდე არ გამტყდომია და რაღა ახლა გამიტყდება… ან საერთოდ რისი უნდა გამიტყდეს? ყველაფერი იცის ჩემზე დათამ. უბრალიდ მცხვენია. - ლოყები აუწითლდა და თვალები დახარა.
-რისი პრინცესა? - ნიკაპზე მოკიდა თითები და თვალებში ჩახედა.
-ოო… არ არის ადვილი შენი საყვარელი კაცი გააცნო შენს ძმას.
-იკა არ იცნობს?
-იცნობს, მაგრამ იკა რანაირია ხომ იცი? შენ კიდე სხვანაირი ხარ, უფრო ისეთი… გიჟი. გიჟური სიყვარულიც იცი და მეც შენზე რომ ვგიჟდები ელეთმელეთი მემართება იმის წარმოდგენისას როგორ ხვდებით ერთმანეთს. უკვე უხერხულ სიტუაციაში ვარ და შენ რომ იმის დაკვირვება დაიწყო როგორ იქცევა შეიძლება გავაფრინო.
-რატომ კიდია შენს ძმას ყველაფერი ვერ ვხვდები. - წარბ შეკრულმა ამოილაპარაკა. დაფიქრება არ უნდოდა იმაზე რომ თავისი და ვიღაც ბიჭთან გორაობდა. სისხლი აწვებოდა ძარღვებში რომ იაზრებდა ამ ყველაფერს, ძარღვები დასჭიმვოდა და სუნთქვა ეკვროდა. - ორი წელი… ორი წელია შეყვარებულები ხართ. - სიმწრით გაეცინა, შემდეგ დაბნეულ დას ქვევიდან ახედა. - არ მითხრა რომ მაგ შენ შეყვარებულთან წევხარ.
-გუგა... - სახე აწითლებულმა აღარ იცოდა სად გამქრალიყო.
-დედას შევე.ცი. - მხარზე ჩამოადო სესილიას შუბლი, ყბებ დაჭიმულმა ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი შემდეგ ყბის ძვალზე აკოცა. - მარტო შენ გამო არ უნდა ჩავმჯდარიყავი იმ სანაგვეში… ჯანდაბა პატარა, ქალი ხარ და მე კიდევ პატარა სესილია მიტრიალებს თვალწინ ჩემს მკლავებში გატრუნულს რომ ეძინა ხოლმე.
-დათა მიყვარს და როგორც შენ იქნებოდი მშვიდად შენს საყვარელ ქალთან ისიც ასეა ჩემთან… თუ გიყვარვარ ისე მოექეცი როგორც შენი დის საყვარელ ადამიანს… ძილს რაც შეეხება ახლაც ისე ვაპირებ დაძინებას როგორც ვიძინებდი. - უვებ წამოდგა ფეხზე, შორტი გაიხადა, ბიუსჰალტერიც მის გზას გააყოლა და მოკლე მაიკით წამოკოტრიალდა საწოლზე. - რას მიყურებ? ადრეც ასე არ მეძინა?
-ნწ… გრცხვენოდა და ლიფს არ იხდიდი… სულ დაგაკარგვინა რიდი შენმა დათამ… - საცვლის ამარა მიუწვა გვერდზე, წელზე მოხვია ხელი და ტანკზე მიიკრა.
-იმის მერე კიდე გამეზარდა ძუძ.უები. - კისკისით თქვა და ლოყაზე აკოცა ძმას.
-ჰო ვხედავ. - თვითონაც გაეცინა. იმ წუთებში ბედნიერად გრძნობდა თავს, მაგრამ რაღაც მაინც არ ასვენებდა, ვერ იგებდა რა იყო ეს რაღაც და უარესად ერეოდა გონება.

ორ თვეში თითქმის ყველაფერი დაალაგა, ბინა აყიდინა გიორგის ცალკე გადავიდა. ყველაფერში ეხმარებოდა და ნელ-ნელა საქმეც უკეთესობისკენ მიჰყავდა. ლუკას და თორნიკეს გვერდში დგომამ აზრზე მოიყვანა, უფრო დაეხმარა ცხოვრების გაგრძელებაში და ნახევრად საკუთარი თავიც დაიბრუნა. ლუკაც ძველი ლუკა ხდებოდა ნელნელა, გუგას ახლოს ყოფნა ძველ ხალისს უბრუნებდა.
***

შემოდგომის პირველ თვეს გადაწყვიტა პირველი გამოფენა მოეწყო. დედის დახმარებით, რომელიც სამინისტროში მუშაობდა ესეც მოახერხა და ხალხს თავისი ნამუშევრები აჩვენა. ხალხის დასმულ კითხვებს სცემდა პასუხებს, ვინც ვერ ხვდებოდა უხსნიდა რა იყო გამოსახული ნახატზე. პირველად მაშინ მოჰკრა თვალი კაცს, რომელიც ყველაზე დიდი ნახატის წინ მდგარი ყურადღებით აკვირდებოდა ქალის სხეულს. გაუბედავად მიუახლოვდა, უბრალოდ კაცის გვერდზე დადგა და ისიც საკუთარ შემოქმედებას მიაჩერდა.
-ლამაზია არა? - ისე თქვა კაცმა ზედაც არ შეუხედავს ქალისთვის. უცნაური ხმა ჰქონდა, ოდნავ ბოხი და სასიამოვნო, მაშინვე ტანში გასცრა აბაშიძეს. - რას ფიქრობთ? - მოულოდნელად გამოხედა ქალს, ატლასის მწვანე კაბაში გამოწყობილი მაღალ ქუსლებზე შემომდგარიყო და გულ მკერდი სულ მთლად მოეშიშვლებინა. მთლიანი ზურგი ამოღებული ჰქონდა, გამოკვეთილად ეტყობოდა ხერხემალი, ლამაზ მხრებზე კი კაბის წვრილი ბრეტელები ისე ჰქონდა დამაგრებული თითქოს თვითონ ნაჭერი ცდილობდა ზედმეტად არ შეეწუხებინა სხეულის პატრონი. მაშინვე სურვილი გაუჩნდა იქვე მოეშირებინა ეს კაბა, რომელიც თვალის ფერში ჯდებოდა და დარწმუნებული იყო მის გარდა სხვას არავის მოუხდებოდა.
-არ ვიცი…
-ჩემი აზრით ამის შემქმნელი ქალიშვილია და ჰორმონები კაცის სხეულს სთხოვენ. - ჩაიცინა, თან ტუჩზე იკბინა.
-რა შუაშია? - ისე დაიბნა ინსტიქტურად თითების წვალება დაიწყო, აწითლებული ლოყების დასამალად კი თავი დახარა.
-შენი აზრით როგორ და რითი ქმნიან მხატვრები თავის ნამუშევრებს.
-გრძნობებით და ემოციებით რათქმაუნდა. - წამსვე გასცა პასუხი, შემდეგ კაცის შავ თვალებს რომ წააწყდა უარესად აწითლდა.
-ანუ სად მივდივართ?
-იქნებ იმ წუთებში მხოლოდ ქალის სხეულზე ფიქრობდა, იქნებ უბრალოდ უნდა სხვებსაც დაანახოს ქალის სილამაზე.
-ესეც შეიძლება.
-თქვენ რა გინდათ აქ?
-ჩემი და გიჟდება მხატვრებზე, თვითონ ვერ ხატავს, მაგრამ არცერთ გამოფენას არ ტოვებს. მთხოვდა წამოვყოლოდი, უარი ვეღარ ვუთხარი და მეც აქ ვარ… ვფიქრობ ამ ნახატს ჩემთვის ვიყიდი.
-თქვენ რას ფიქრობთ მხატვრებზე? - აბრჭყვიალებული თვალებით შესცქეროდა კაცს.
-ყველა მხატვარი სხვებისგან გამორჩეულია, ნიჭი აქვთ და ეს უკვე განასხვავებთ ჩვეულებრივი ადამიანებისგან. ფიქრითაც კი სხვანაირად ფიქრობენ.
-არ შემიძლია არ დაგეთანხმო.
-შენ დას მოვკლავ. - მოულოდნელად გაჩნდა მაღალი ქერა ბიჭი მათ წინ, ევა შეტრიალდა და ხალხში გაუჩინარდა სანამ ეს ბიჭი ძმაკაცს ესაუბრებოდა.
იმ დღეს პირველად ნახა ბურდულმა მწვანე თვალება ქალი, რომელიც ვერაფრით ამოიგდო გონებიდან. ის ნახატი შეიძინა და თავის სახლის მისაღებში დიდ კედელზე დაკიდა. ხშირად მჯდარა დივანზე ვისკით ხელში და ჩაფიქრებული შესცქეროდა შიშველი ქალის სხეულს, შემდეგ კი სულ მწვანე თვალები უტივტივდებოდა გონებაში.
არ ცდილობდა მოძებნას, თითქოს რაღაცას ელოდებოდა. თითქოს აინტერესებდა ისევ შეხვდებოდა თუ არა შემთხვევით.
ორი თვის შემდეგ მართლაც შეხვდა… კლუბში იჯდა ბიჭებთან ერთად, სავარძლის სახელურზე დაელაგებინა იდაყვები, ცალ ხელში სასმლით სავსე ჭიქა ეჭირა, მეორე ხელი კი მუხლებზე მჯდომი ქალის ფეხზე მოეთავსებინა. მაშინვე გაშეშდა კარებში შემოსული ქალი რომ დაინახა, ახლაც ბრეტელებიანი მუქი მწვანე კაბა ეცვა, მუხლს საკმაოდ აცდენილი, მკერდი ისევ მოეღერებინა და მომღიმარი, დაქალთან საუბარში გართული მიიწევდა ბარისკენ.
-გუგა! - ხელი მიარტყა ლუკამ და ისიც უცებ მოეგო გონს.
-ჰო.
-შენს ნახატზე ვსაუბრობდით, არ გვისმენდი?
-ჩავფიქრდი… ჩემი ნახატისგან რა გინდა?
-რამდენად იყიდე?
-არ მახსოვს, რა იყო?
-არ მომყიდი? - თორნიკემ ჰკითხა სიცილით და ბურდულმა მაშინვე წარბები შეკრა.
-არა.
-რა მოგწონთ მაგ ნახატში ვერ ვხვდები. - მხრები აიჩეჩა ბურდულის მუხლებზე მოთავსებულმა ქალმა და სამივემ მას გახედა.
-შენ ვერც მიხვდები. - სწრაფად გადასვა გვერდზე და ფეხზე წამოდგა. - ნახატი ჩემია და ყოველთვის ჩემი იქნება, ყიდვა-გაყიდვას არ ექვემდებარება.
-აუ ისე ძალიან მაგარი გოგოა ეგ ტო. - სიცილით მოსვა სასმელი თორნიკემ. - გუშინ ვნახე მაგის ინსტაგრამი, იმენა ართია.
-კარგია. - უცებ გადაკრა სასმელი, ჭიქა პატარა მაგიდაზე დადო და ბართან მჯდომი ქალისკენ დაიძრა.
-მგონი მაკუნკულას დაერხა. - გვერდზე მჯდომი ლუკასკენ გადაიხარა და მის გასაგონად დაიჩურჩულა.
-ის გოგო არ არის ევა? - მწვანე კაბაში გამოწყობილ ქალზე ანიშნა.
-იცნობს ეს ჩემ.ისა?
-მერავიცი. - მხრები აიჩეჩა გიორგაძემ და გუგას დააკვირდა.

-ერთი ვალკერი. - სკამზე შემომჯდარმა თვალი ჩაუკრა ბარმენს, შემდეგ ზურგით მჯდომ ქალს შეხედა გაცხარებით რომ ესაუბრებოდა დაქალს.
-გამაღიზიანებელია, ისეთ სახეს იღებს ჩემი ყურებისას თითქოს ვინმე მინე.ს უკეთებდეს… რა გაცინებს, არასასიამოვნოა. - უხერხულად შეიშმუშნა შემდეგ გასწორდა და ბარმენისკენ შეტრიალდა.
-მგონი ცოტა ვერ არის.
-ავადმყოფია. - ისევ გაიცინა, თან ტეკილა მოსვა. იგრძნო მზერა, რომელიც ჯერ ზურგს, ახლა კი სახეს უწვავდა და ინსტიქტურად შეხედა. ნაცნობი შავი თვალების დანახვისას დაიბნა, ადგილზე გაშეშდა, აღარაფერი ესმოდა. ის ხმამაღალი მუსიკა ასე რომ ატკიებდა თავს თითქოს გამოერთოთ, მოცეკვავე ხალხიც აღარ ჩანდა და მხოლოდ კაცის შავ თვალებს ხედავდა, უცნაურად რომ უელავდა.
-რა საოცარი დამთხვევაა ქალბატონო.
-არც კი მჯერა. - სწრაფად მოვიდა გონს, ისევ გაისმა მუსიკის ხმა და ცოტა არ იყოს არ ესიამოვნა. - როგორ ბრძანდებით?
-შესანიშნავად… ცეკვაზე რა აზრის ხართ?
-მიყვარს ყველაფერი რაც ხელოვნებას ეხება. - ხელი გაუწოდა, თან გამომწვევად უღიმოდა. თავისი თავის უკვირდა, არასდროს აყოლილა კაცს გრძელ დიალოგში, ყველას ორი სიტყვით იშორებდა, მაგრამ ეს კაცი სხვა განზომილებას ქმნიდა, გარშემო ყველაფერს აქრობდა თავისი უცნაური გამოხედვით. ეს თვალები კარგად ახსოვდა, რა დაავიწყებდა, თვეების წინ სახლში მისულმა მაშინვე დახატა და კედელზე გამოაკრა. ყოველი შეხედვისას სხეულში სასიამოვნო შეგრძნება ეუფლებოდა და დღეც უფრო ფერადი ხდებოდა. კისერზე მოხვია ხელები, ნელ-ნელა სხეული მუსიკას ააყოლა, გუგაც აჰყვა, შემდეგ დაატრიალა და ზურგით აიკრა. ხელი მუცელზე მოხვია, მერე კი მაღალ კისერზე მიაკრო ტუჩები, წამსვე იგრძნო როგორ დაუარა ქალს ჟრუანტელმა. კმაყოფილს ჩაეღიმა, კვლავ თავისკენ შეატრიალა და ტუჩებზე დახედა.
-რა გქვია? - ყურთან დაუჩურჩულა, თან ბიბილოზე გამოსდო კბილები.
-ევა. - თვალები მიენაბა, წვრილი თითები კისერზე მოხვია და გაუაზრებლად მისი სურნელი შეისუნთქა. - შენ? - ვნებისგან ამღვრეულ შავ თვალებში ჩახედა, ტანზე უფრო მეტად აეკრა, თან ტუჩზე იკბინა. არ იცოდა რატომ უნდოდა კაცის ასე გამოწვევა, უბრალოდ იმხელა მიზიდულობას გრძნობდა თავს ვერ ერეოდა.
-ადამი. - თვალს არ აშორებდა ქალს. თავიდან გაკვირვებული შესცქეროდა გუგას, შემდეგ გადაიკისკისა და ბურდულიც გამოაშტერა.
-ჩემი ადამი? თუ სხვისი? - მიმზიდველად იღიმოდა, თან ქვედა ტუჩს იწვალებდა და გუგას აზროვნების საშვალებას ართმევდა.
-თუ გინდა შენი ადამი ვიქნები. - აბაშიძის ტუჩებისკენ ოდნავ დაიხარა, თავისი შავი თვალები ევას ნათელ მწვანეებს მიაბყრო და ამ სიშავით მთლიანად შთანთქა.
-მართლა არ იცი ვინ ვარ?
-ევა ხარ, მე კი ადამი, ვგონებ მეტის ცოდნა საჭირო არაა. - თავისკენ მისწია და ტუჩებზე დააცხრა, არ გაჰკვირვებია მაშინვე რომ აჰყვა ქალი, კმაყოფილების შეგრძნება დაეუფლა, ხელი უკანალზე მოუჭირა, თან თავისკენ უფრო ახლოს მიიზიდა. გაბრუებულს ყელში დაუტოვა სველი კოცნა, შემდეგ ყბაზე მიაწება ტუჩები. - ევა…
-წავიდეთ. - ყელზე უკბინა და აზრზე მოსვლაც ვერ მოასწრო ისე დაავლო ხელი კაცმა და გარეთ გაიყვანა, ისე იყო გაბრუებული არც ახსოვდა სახლამდე როგორ მივიდნენ, შემდეგ იყო კიბეები და შავი კარი, რომლითაც სახლში შევიდნე. მაშინვე მოშორდა მწვანე კაბა სხეულიდან, თითქოს მერე გაიაზრა რაც ხდებოდა. ისევ მის შავ თვალებს შეხედა, უცნაირად რომ ანათებდნენ და მოქმედებაში თვითონაც აჰყვა. თვალს არ აშორებდა, თითქოს ეს უფრო სძენდა გამბედაობას. ზედ შემოახია პერანგი და კაცის დახმარებით ფეხები წელზე შემოხვია. როგორც კი საძინებელში შევიდნენ მაშინვე საწოლზე დააგდო გუგამ, თვითონ კი ზევიდან მოექცა, ისევ ქალის ტუჩებს დაუბრუნდა, ხელი კი საცვლის ქვეშ ჩაუცურა. კოცნით ჩავიდა მუცლამდე, ამოზნექილ წელზე შეუცურა ხელი, ჭიპთან მიაკრო ტუჩები და ევას ოხვრაზე ჩაიღიმა. როგორც კი სისველე იგრძნო სწრაფად მოაშორა საცვალი, თვითონაც გაშიშვლდა და წინანდელ პოზას დაუბრუნდა. ისე ექცეოდა თავისი თავის უკვირდა, არასდროს ყოფილა ქალთან ასე ნაზი, ევა კი თავისი მწვანეებით თავგზას უბნებდა. ვერ ხვდებოდა რატომ არ აშორებდა თვალს ქალი, მოსწონდა კიდეც ეს, გამოწვევად ღებულობდა და უფრო თამამი ხდებოდა. კისერზე მოხვია თითები, თავი წამოაწევინა, ტუჩებზე აკოცა და მხოლოდ მაშინ შეუერთდა ქალის სხეულს. ტკივილის მიუხედავად უფრო მეტად აეკრა მის სხეულს, იმდენად იყო გაბრუებული ვერაფერზე ფიქრობდა იმ სიამოვნების გარდა რასაც მთელი ღამის მანძილზე ღებულობდა. გაუჩერებლა, სხვადასხვა პოზებში მყოფი დაღლილობას მაინც ვერ გრძნობდა და ბურდულიც ჭკუიდან გადაყავდა. ბოლოს გამთენიისას მიესვენა კაცის მკერდზე, თვალები დახუჭა და გადაღლილს გონება მაშინვე გაეთიშა.
შუადღეს გაღვიძება დაასწრო კაცს, ცოტახანი გაუნძრევლად იწვა, კუნთები საშინლად ტკიოდა და განძრევას ვერ ახერხებდა. გვერდზე მწოლ კაცს გადახედა, ბალიშისთვის მოეხვია ხელები, წყნარი გამომეტყველება აეკრა სახეზე და მშვიდად ფშვინავდა. მალე წამოდგა, აბაზანაში მოწესრიგდა, შემდეგ გუგას სუფთა საცვალი ამოიცვა, სამზარეულოში შესულმა ორი ფინჯანი ყავა მოამზადა და მისაღებში გავიდა. თავისი ნახატის დანახვისას თვალები გაუფართოვდა. გაახსენდა ყიდვას რომ აპირებდა შავთვალება კაცი და ინსტიქტურად გაეღიმა.
როგორც კი საწოლში სიცარიელე იგრძნო გაეღვიძა, ფეხზე წამოდგა და საცვლის ამარა მყოფმა დატოვა საძინებელი. ეგონა წავიდა, ასე ჩვეუებრივი ქალივით ადგა და წავიდა, მაგრამ მისაღებში რომ დაინახა თავისი საცვლით მდგომი ქალი როგორ შესცქეროდა კედელზე მოთავსებულ ნახატს, სუნთქვა შეეკრა. ახლა უფრო მეტად ლამაზი ეჩვენებოდა ეს საოცარი ნამუშევარი. თითქოს ოდნავ გავდა კიდეც ამ სრულყოფილებას.
-ეს ნახატი ახლა უფრო ლამაზი მეჩვენება. - მუცელზე მოხვია ხელები და ყელზე მიაკრო ტუჩები. მოულოდნელობისგან ჯერ შეხტა, შემდეგ ჩაიღიმა და კაცისკენ შეტრიალდა.
-იცი ამ ნახატის საშვალებით ბევრი ფული ვიშოვე, სხვა ნახატებისგან აღებულს დავამატე, დედაჩემსაც გამოვართვი და ბინა ვიყიდე. - არც კი გასჩენია სირცხვილის გრძნობა. თითქოს უკვე დიდი ხანი იყო იცნობდა და ხშირად ხედავდა ასეთ ფორმაში.
-ვერ მივხვდი. - დაბნეულმა ჩახედა მოელვარე თვალებში.
-ნახატი გიკიდია სახლში და არ იცი ვისია? თუ თავს მაჩვენებ? - თვალები მოჭუტა ქალმა.
-ახლა არ მითხრა რომ შენია. - წარბები ასწია გაკვირვებულმა, შემდეგ გაიღიმა და თითებში მოქცეულ ფინჯნებს დახედა.
-თავს შეურაწყოფილად ვგრძნობ… - ფინჯანი ხელში მიაჩეჩა და ოთახის თვალიერება განაგრძო.
-მართლა შენია?
-ევა აბაშიძე მე ვარ, შენი აზრით იმ გამოფენაზე ბევრი ევა იყო?
-არ მგონია საერთოდ შენს გარდა ვინმე ყოფილიყო. - ჩაიცინა, მერე რომ დაფიქრდა ფერები გადაუვიდა სახეზე, ნიკო ამოუტივტივდა გონებაში და წამით სრულიად მოსწყდა იქაურობას. - ჯანდაბა. - პირზე ჩამოისვა ხელი და ნიკოს მსგავს თვალებს გაუსწორა მზერა.
-რა დაგემართა?
-არაფერი… - შეეცადა სახე დაელაგებინა.
-ნუ იღიმი ასე… ვშტერდები. - ქვედა ტუჩზე იკბინა და ისე გაუსწორა თვალი ბურდულს. - ისე მართლა რა გქვია?
-გუგა. - ყავა მოსვა, თან თვალს ვერ აშორებდა ოთახში მოსიარულე ქალს, ცალი ხელი მკერზე რომ მოეკიდა და ისე ათვალიერებდა გარშემო ყველაფერს.
-ზედმეტად ცივი სახლი გაქვს.
-ახალი ნაყიდი მაქვს, თან სახლში არასდროს ვარ, შესაბამისად ყურადღებას არ ვაქცევ… მაგრამ ეს ნახატი ამ კედელს რომ ალამაზებს მგონი შენც ხედავ.
-შენს ადგილას საძინებელში დავკიდებდი საწოლის პირდაპირ. - ქვედა ტუჩზე იკბინა სიცილით, შემდეგ გუგასკენ დაიძრა.
-ხედავ? მართალი ვყოფილვარ. - წელზე მოხვია ხელი და ზევიდან დახედა.
-რასთან დაკავშირებით? - ყავისფერ თმაზე გადაუსვა ხელი, თან ქვედა ტუჩს იწვალებდა.
-ჩვენი მხატვარი ქალიშვილი ყოფილა.
-აღარც ქალიშვილი ვარ და ჰორმონებიც დავიკმაყოფილე, მაგრამ ახლა უფრო გარყვნილი აზრები მომდის თავში… ამასთან დაკავშირებით რას ფიქრობთ ბატონო გუგა? - ყელში აკოცა, შემდეგ ლოყაზე მიაწება ტუჩები.
-ვფიქრობ უნდა დახატო. - სულ ოდნავ შეეხო ტუჩებზე და მაშინვე ჟრუანტელმა დაუარა.
-გინდა დაგხატო? - ნაზად აკოცა, თან თითები პრესზე ჩამოატარა. - სწორედ მივხვდი?
-შენ რაც გინდა ის უნდა დახატო. - ფინჯნები პატარა მაგიდაზე დადგა, შემდეგ სწრაფად აიტაცა ხელში ქალის სხეული და საძინებელში დაბრუნდა.
-შენთვის არ აქვს მნიშვნელობა ვინ ვარ ხო?
-საერთოდ არა. - კოცნით ჩავიდა ყელიდან მუცლამდე, შემდეგ საცვალი დაქაჩა ქვევით. - არც შენ იცი მე ვინ ვარ.
-გუგა ხარ, ჩემი ადამი. - ჩაიცინა და ბურდულმაც წამსვე ახედა ქვევიდან. ტელეფონზე შემოსულმა ზარმა შეაწყვეტინა ფიქრი, სწრაფად მოკიდა ხელი და თითი სენსორს გადაატარა.
-გისმენ.
-სად ხარ შე ჩემა?
-სახლში. - მკერდზე მოუჭირა თითები ევას, თან მომაკვდინებლად უღიმოდა ქალს.
-გიორგიმ დარეკა, საქმე მაქვს და მოდითო.
-არ მცალია ახლა.
-ის ართი ქალია შენთან?
-შენ რა იცი?
-ვიცოდი მე, რომ მოგესმინა გეტყოდი. -ჩაიცინა მხრების ჩეჩვით, ისე თითქოს დაინახავდა ბურდული, მაგრამ გუგამ ხომ ზეპირად იცოდა მისი ყველა მიმიკა და ყველა მოქმედება საუბრის დროს. ამასაც მიხვდა. იცოდა რა გამომეტყველება ჰქონდა აკრული ბავშვობის ძმაკაცს და ინსტიქტურად ეცინებოდა.
-რა უნდა გიორგის?
-აუ მერავიცი ტო? აწიე ტრა.კი და მერე ნახე ეგ ართი ქალი, მეც გამაცანი… ევაა შენი ფანი ვარ მეე! - ხმამაღლა დაიყვირა. ყურიდან რამდენიმე სანტიმეტრით შორს გასწია ტელეფონი ბურდულმა და ევაც მაშინვე აკისკისდა.
-მიხარია და აუცილებლად გაგიცნობ. - წამოწეულმა მობილურთან ახლოს დაილაპრაკა, შემდეგ ტუჩებზე აკოცა კაცს.
-დაგირეკავ მერე.
-კარგით ხო. - სიცილით გათიშა, გუგამ კი იქვე მიაგდო ტელეფონი, მომღიმარი დაეტაკა ტუჩებზე ქალს და თავის ღირსებაზეც უცებ შემოისვა.
-მაგიჟებ. - ჭინკებ ათამაშებულ თვალებში უყურებდა, ვერ იგებდა მის მზერას, ვერაფერს ხვდებოდა და არც ის ესმოდა რატომ სურდა ეს ქალი ყველა სხვა ქალისგან გამორჩეულად.
-უნდა წახვიდე. - მკერდზე მოთავსებულ სახეზე მიეფერა, შემდეგ თმაში შეუცურა თითები.
-გაგიყვან. - ძუ.ძუს თავზე უკბინა და მომღიმარი მოშორდა. სიგარეტს ეწეოდა ფანჯარასთან მდგომი, თან საწოლზე გაწოლილ ქალს უყურებდა. - არ დგები?
-რა უხეშობაა… ისეთი გრძნობა მაქვს თოთქოს მაგდებ… აღარც მოვალ. - მხრების ჩეჩვით წამოდგა, თავისი კაბა ქვევიდან ამოიცვა, გუგას ერთ-ერთ ქამარს დასწვდა და სამზარეულოში გავიდა ნახევრად შიშველი. გაკვირვებული იდგა ერთ ადგილზე, ვერ იგებდა რას აკეთებდა ევა, შემდეგ წელზე შემოხვეული ქამრით დაბრუნდა, კაბა ქვედაბოლოდ გადაეკეთებინა და ზევიდან სავსე მკერდი მოეშიშვლებინა.
-სხვათაშორის ეგ ჩემი საყვარელი ქამარი იყო.
-იყო. საფასურს ვიღებ ერთი ღამისთვის… რამე მაიკაც მჭირდება. - კარადა გადაქექა, ბოლოს მოკლე მკლავიან თეთრ მაისურს მოკიდა ხელი, “ქვედაბოლო”-ში ჩაიტანა, შემდეგ კი გაოცებული ბურდულისკენ შებრუნდა. - კარგი რა იყო, მე გიყიდი ახალს თუ გინდა, უბრალოდ არ მიყვარს მზის სხივების ქვეშ საღამოს კაბით სიარული. - ხელი ჩაკიდა და ტუჩებზე ნაზად აკოცა. - როგორი ტკბილი ყოფილა ეს ყველაფერი.
-მკერდი გეტყობა. - სუნთქვას უკრავდა მისი ასეთი ქცევა, მოსწონდა ეს განსხვავებულობა, დიდი სიახლე იყო ხელოვანი ქალის ყოლა.
-ვფიქრობ მოდურია. - მხრების ჩეჩვით გადმოაბრუნა ტუჩი, თან გასასვლელისკენ უკანალის ქნევით წავიდა. - ღმერთო რა სასიამოვნო გრძნობაა როცა კაცს აშტერებ. - კისკისით გახედა ისევ ერთ ადგილზე მდგომ ბურდულს, რომელმაც თავი გააქნია და უკან გაჰყვა. როგორც კი კარი გამოაღო ხელ აწეული ლუკა დახვდათ, ალბათ კარზე დაკაკუნებას აპირებდა.
-დილა მშვიდობისა. - აწეული ხელი თავზე გადაიტარა და ევას გაუღიმა.
-გაიცანი ჩემი ძმაკაცი ლუკა, ეს ევაა.
-ღმერთო თვით ევა გავიცანი… - უცებ დაატრიალა, აბაშიძემ კი გაოცებულმა გადახედა წარბ შეკრულ გუგას. - რა მოდურად გაცვია, ეს კაბა იყო როგორც მახსოვს.
-გადავაკეთე. - მხრები აიჩეჩა სიცილით.
-მომწონს.
-მადლობა.
-აქ რა გინდა? - კარებში გაატარა ევა, შემდეგ გასაღებით გადაკეტა კარის საკეტი და უკან მდგომ ლუკას გახედა.
-ვიფიქრე გავუვლითქო, თან ევას გაცნობა მინდოდა… შენ ვაბშე შეიძლება არც გაგეცნო… ისე ერთ ნახატს ჩემთვის არ დახატავ?
-შეიძლება, ვნახოთ.
-იმ ნახატს არავის გვაძლევს.
-ალბათ მე ვახსენდები რომ უყურებს. - თვალი ჩაუკრა სიცილით, მერე ბურდულს გადახედა.
-ჯერ ევა მიგვყავს სახლში?
-კი. - ჩუმათ ჩაიარა კიბეები. ევას ქუსლების კაკუნი მთელ შენობაში ისმოდა, მაგრამ ლუკას საუბარი აბათილებდა ხმაურს. მთელი გზა უნებურად აკვირდებოდა გუგას და მაშინვე მიხვდა რომ ეს კაცი ყველასთან ერთნაირი არ იყო.
-შეხვედრამდე. - მანქანიდან გადასულს ხელი დაუქნია გიორგაძემ, გუგას კი არაფერი უთქვამს. ჩაწეული ფანჯრიდან უყურებდა ერთ ადგილზე გაჩერებულ ქალს, შემდეგ ევა მიუახლოვდა, იდაყვებით მინის ჩარჩოს დაეყრდნო და მწვანეები ისევ ბურდულის შავ თვალებს გაუსწორა.
-მადლობა. - გუგასკენ გადაიხარა და ტუჩებზე აკოცა. ყოველ წუთს აოცებდა ამ ქალის ქცევები, ვერაფერს უგებდა და უფრო მეტი ინტერესი უჩნდებოდა.
-მადლობას სხვა დროს მივიღებ სხვანაირად.
-ნწ… ეგრე ადვილი არ არის. -ყურებამდე იღიმოდა და კაცს სულმთლად ურევდა გონებას.
-დარწმუნებული ხარ?
-შეიძლება ჩემი ქალწულობა ჩაგაბარე მთვრალმა, დილაც გაგილამაზე, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ როცა მოგინდება მოხვალ და შენი დანარჩენი საყვარლებივით მიხმარ… - ისევ აკოცა ნაზად, შემდეგ მთლიანად მოშორდა. - მე უბრალოდ შეცდომებზე არ ვგლოვობ… გამიხარდა შენი გაცნობა ლუკა. - ხელი დაუქნია გიორგაძეს და კორპუსისკენ დაიძრა.
-ქალწულობა ჩაგაბარა? - გაოგნებული უყურებდა ძმაკაცს, ჯერ ისევ იმ ადგილს რომ მისჩერებოდა სადაც ბოლოს ევას მოჰკრა თვალი.
-მე რა ვიცოდი. - მხრები აიჩეჩა, მერე მანქანა დაძრა და საკუთარ თავზე გაეცინა. - მგონი ცოტა უბერავს.
-იმენა მაგარი ქალია. - ჩაფიქრებულმა თქვა, თან შუქნიშანზე გაჩერებულ მოპირდაპირე მანქანას აკვირდებოდა. შემდეგ კი გუგას გადახედა წარბაწეული რომ უყურებდა. - რა? როდის იყო შენს ქალებს ვუყურებდი? როგორც ადამიანი ისე მომეწონა.
-თოკა სადაა?
-გიორგისთან არის კომპანიაში.
-მგონი დამერხა. - პირზე ჩამოისვა ხელი.
-რატო?
-შეგიძლია გაარკვია ყველაფერი ევაზე?
-კი რა პრობლემაა… პროსტა რა ხდება?
-მგონი ნიკოს შვილია.
-საიდან მოიტანე? -წარბები დაახლოვა გიორგაძემ, თან თვალს არ აშირებდა ძმაკაცს.
-ევა აბაშიძე ბევრია თბილისში?
-რატო არ იქნება.
-გაარკვიე უბრალოდ თუ შეგიძლია.
-კარგი.
კომპანიაში მისულებს უფროსმა ბურდულმა გამოუცხადა რომ იქ თავის საქმეს მორჩა და ყველაფერი გუგა ბურდულს გადააბარა. დაბნეული უსმენდა მამას, შეწინააღმდეგებაც სცადა, მაგრამ მკაცრად განაცხადა თავის წასვლის შესახებ გიორგიმ, ყველას წარუდგინა ახალი უფროსი, ხელჩანთა აიღო და აღარაფრის თქმა არ დააცადა იქ შეკრებილებს ისე დატოვა შენობა.