საიდანაც მინდა დავიწყო ეს ჩემი შეხედულებაა და გრძნობები იმ ორითვის მანძილზე რაც ალბათ ტყუილად გავფანტე, დავიწყო მოყოლა?
რათქმაუნდა ასეც ვიზამ და მოვყვები

თავი პირველი
პირველად ბაჩოს შემჩნევა დავიწყე სკოლის დაწყებიდან რამდენიმე კვირაში, არვიცი რატომ, როგორ მაგრამ ჩემი ყურადღება მიიქცია, არაფერი გამორჩეული არ ქონია იმ მომენტში ბაჩოს, მაგრამ ამავდროულად რამდენად გამორჩეული ყოფილა. კლასიდან გამოდიოდა მოგრძო თმა ჰქონდა, ჩალურჯებული თვალი და კარგი სიარულის მანერა.
მომეწონა.... არა ამას მოწონება არერქვა უფრო მეტიც იყო.... თითქოს ვიგრძენი მხოლოდ ჩემთვის რომ არსებობდა, არა სისულელეს არ ვამბობ და არც ვაბუქებ, მართლა ვგრძნობდი ამას.
მისი გამოსვლის მომენტიდან მასზე ფიქრი დავიწყე, მისგამო ვიპრანჭებოდი, ბუბკიან ბიუსჰალტერს ვიცვამდი, სხვადასხვა ფერის კონტურს ვხმარობდი, თმებს ხან ვიშლიდი ხანაც ვიკრავდი, ყველანაირად, ყველანაირად ვცდილიბდი მისი ყურადღება დამემსახურებინა... არა ეს ცოტა დამამცირებელი სიტყვაა, მისი ყურადყება მიმექცია. დაახლოებით ორი თვის შემდეგ, ჩემს მეგობარს გავუმხილე ბაჩოზე, დერეფანში ვიდექით გამათბობელთან, ნოემბერი იყო და საკმაოდ ციოდა სკოლაში, მარიამთან ძლივს წამოვიწყე საუბარი და როგორც იქნა ორითვის ნადები მოწონება ჩემს გარდა სხვამაც იცოდა.
-ჩვენს გვერდით, გამათბობელთან სამი ბიჭი რომ, დგას შინდისფერ ჰუდიანი მომწონს, კარგი ბიჭია - ეს ისევთქვი მეტყობოდა რომ, არმინდოდა ვინმეს გაეგო და არცის მინდოდა დაეცინა მას.
- ნიკასთან ერთად რომ დგას? ნიკას ვუყვარვარ, ის ბიჭია რომ გიყვებოდი ამასწინებზე. -მიღიმოდა და თან აკვირდებოდა ჩემს რჩეულს, შემდეგ უცბად შემოტრიალდა და მითხრა-გეგმა უნდა დავსახოთ თუ როგორ დაახლოვდებით.
-ორითვე მისი ყურადღების მიქცევას ვცდილობ, არაფერი გამოვიდა ისიც კი არვიცი მას უყვარს თუ არა ვინმე-ამსიტყვების მერე სახეზე მეტყობოდა გაღიზიანება და მოწყენა. მარიამმა ჩაიცინა ამაზე ნუ იღელვებო და მთლიანი დასვენება გეგმებს ვაწყობდით.
შემდეგ რა მოხდა? ვნახეთ მისი სოციალური გვერდი არამარტო მისი არამედ მისი ოჯახის წევრების და მეგობრებისაც, მაგრამ რაც ვიპოვეთ იმ გვერდს არეტყობოდა საერთოდ თუ ხმარობდა ვინმე, თავი დავანებეთ მისი მოქმედი ექაუნთი ვერ ვიპოვეთ, სამაგიეროდ მეორე დღეს ჩემმა კლასელმა დაუძახა ბაჩო მოდიო, იმწამს დავეჭვდი მათ შორის რაიმე ხომ არხდებოდა მაგრამ, როგორც მეგობრებს სჩვევიათ ისე ისაუბრეს რამდენიმე წუთი. ალბათ რომ, ვეღარ ვძლებდი ამისგამო გავბედე მეკითხა ჩემი კლასელისთვის თუ როგორი ბიჭი იყო, ჰო პირდაპირ ვერ ვკითხე იცი თუ არა ფეისბუქზე როგორ უწერიათქო, მხოლოდ ზემოთ ხსენებული კითხვით დავკმაყოფილდი, მეორე დღეს სკოლაში ვიყავით მე და მარიამი, დასვენება იყო როცა შემორბის ვარდისფერი დაფის ტილოთი და აფრიალებს, თან კლასის მეორე მხრიდან მიყვირის რომ შემოვა გადმოგიგდებ და შენ მიაწოდებო, გაოცებული დავრჩი თან ერთი სული მქონდა შემოსულიყო და დამენახა, შემოვიდა კიდეც, მარიამმა გადმომიგდო ტილო მაგრამ ვერდავიჭირე ამისგამო დავიხარე რომ ამეღო მაგრამ, ბედნიერება დაგცლიათ ? აი მე არა. როცა ხელი უნდა მომეკიდა იმწამს შევამჩნიე ჩემი კლასელი ბიჭის ხელიც, დამასწრო. თვითონ აიღო და სანამ გავსწორდებოდით მანამდე ვეჩურჩულებოდი რომ, დაეგდო ეს ტილო და გაწეულიყო მაგრამ არა ასე არ მოიქცა, გასწორდა და დაიძრა ბაჩოსკენ მიაწოდა და მორჩა წერტილი არაფერი ყოფილა, მე რომ მიმეტანა იქნებ შევემჩნიე, იქნებ სხვანაირად დავახლოვებოდით მაგრამ ასე არ მოხდა და მგონი ასე უკეთესიც კი არის. ჰოოო.... სკოლის მერე ვერ მოვითმინე მივწერე იმ გოგოს და პირდაპირ ვკითხე თუ როგორ მომეძებნა, რამდენიმე წუთში მომწერა და მეც დაქალებს მივწერე, რადგან ვერ ვბედავდი დამატებას ძლივს წამიცდა ხელი და დავიმატე ყოველ წამს ველოდი თამხმობას მეორე დღეს დამიმატა ზუსტად მახსოვს 4ნოემბერი იყო ჩემი პატარა დის დაბადების დღე სადღაც 7საათი ხდებოდა როცა მომწერა
--ჩემი სკოლელიხარ?
- კი 10კლასში ვარ, შენ?
- მეთერთმეტე, მიცნობ ? თუ რატომ დამიმატე-ვიცოდი ამას რომ მკითხავდა რადგან თუ ბაჩოს არიცნობდით მაშინ ვერც გაიგებდით ფეისბუქზე როგორ მოგეძებნათ
- მე მარიამის კლასელივარ-ალბათ ასეთი სისულელე იმისგამო მივწერე რომ თავი გამემართლებინა მაგრამ....
-მარიამი ვინ არის?
-ნიკაას რომ უყვარს მე მეგონა გეცოდინებოდა და ასე უფრო გაგიადვილდებოდა ჩემი გახსენება რადგან მე და მარიამი უმეტეს დროს ერთად ვატარებთ.
--აზრზე არ ვარ ვინ მარიამზე ამბობ მაგრამ კაი.
- ღმერთო ასეთი საშინელი მიმოწერა არასდროს მქონია ბიჭთან არაასდროს მაგრამ არვიცი როგორ გაგვიგრძელდა საუბარი მაგრამ იმდენად კარგად ვსაუბრობდით გვიანობამდე შემოვრჩით, ჰო ვინც მიცნობს იცის თუ როგორი მტირალა ბავშვიც ვარ და ვიტირე!! პირველივე მიმოწერის დღეს ვიტირე და იმისგამო, რომ მომწერა 3-4 საათია რაც გწერო, დაღლას ვერ გრძნობო? ჰოო..... ვიტირე და გავიბუტე, ვიცი ამის უფლება არ მქონდა მაშინ მაგრამ გავიბუტე, შემომირიგა ვხუმრობ რაგჭირს მომწონს რომ გემესიჯებიო..... ჰოოო ამ წერილის შემდეგ ბედნიერი ვიყავი, ძალიან ბედნიერი, ღამის 4-ზე მოვრჩით საუბარს ორივეს თვალები გვეწვოდა და გვეძინებოდა
--ხვალ თუ ვერ გიცანი, შენ მოდი
-კარგი-ჰოო.. არ შევიმჩნიე რომ მეწყინა,
მეორე დღისით მართლა ვერ მიცნო, ის კიბეებით ქვემოთ ჩამოდიოდა მე ზემოთ ავდიოდი, ოხხხ გვერდი ისე ამიარა ზედ არ შემოუხედავს, გავბრაზდი ჩემი ფოტოები მაინც არ უნახქვსთქო, შემდეგ დასვენებაზე მხარი გავკარი და მივაძახე უხეშად გამარჯობა, მოვიდაა ხელზე მომქაჩა და იმ გამათბობელთან მიმიყვანა სადაც მარიამს გავუმხილე ბაჩოს შესახებ, მრცხვენოდა ზედ არვუყურებდი, ჰაჰ არცის მიყურებდა თავი ჩაქინდრული ჰქონდა და ტელეფონს ატრიალებდა
- ბოდიში ვერ გიცანიო
- არაუშავს, მეც გამიჭირდა შენი ცნობა- არადა ყოველოვე ნაკვთი ზეპირად ვიცოდი
მეტი არაფერი! ხო არაფერი მომხდარა ორივე კლასში შევბრუნდით და მორჩა, მაგრამ საღამოს მომწერა
ერთმანეთის უფრო ახლოს გასაცნობად შევხვედრილიყავით სამშაბათს, თქვენ გგონიათ ამას გავმაზავდი? იმწამსვე დავთანხმდი.....