ნახევრად მკვდარმა გავიარე ქუჩები. ცრემლიანი თვალები დდამისივდა. უამრავი ფიქრი ტრიალებდა ჩემს თავში ხან ერთ რაღაცაზე ვფიქრობდი ხან მეორეზე. მტკვრის პირას რომ გავიარე ხიდთან დავჯექი და მტკვარს გავცქეროდი. ბნელოდა ღამე იყო მდინარის მეორე ნაპირას უკუნითი სიბნელე იყო. შემზარავი ბუნება.
-გამარჯობა... ამდენი ადამიანი რომ იმსხვერპლე საუკუნეეების მანძილზე იმედი მაქვს ამის მიზეზი გქონდა. იცი რა? ვფიქრობ ვიღაცამ გული გატკინა და ტკივილს დასაოხებლად ხალხის სიცოცხლეს იყენებ, მესმის შენი, ეს ხმები ვერავის ვერაფერს აგებინებ მაგრამ შენი სიმშვიდით ჩემთვის ყველაფერი გასაგებია. მეც შენსავით გულ გატეხილი ვარ! მაგრამ მეე არ შემიძლია ვინმე მოვკლა, უსუსურად ვგრძნობ თავს არ ვიცი ამ ქვეყანაზე რა დამრჩა. დედა? რომელიც ისედაც გულგატეხილია, მამაჩემის გამო... ქეთი და ირაკლი? ისინი უჩემოდაც კარგად არიან იცი? მათ ერთმანეთი იპოვეს და იმედია გრძნობებში მალე გაერკვევიან. მარიამი გიორგი დანარჩენები ჩემი ახლოს არ ყოფნა მათზე შეიძლება წამიერად მოქმედებდეს ხოლმე, მაგრამ მღელავრების ტალღა მალე გაივლის დამიჯერე. სანდრო ქვია იმას რის გამოც ახლა ვდგავარ და სულელივით ვლაპარაკობ, ადამიანი რომელიც ჩემს ცხოვრებაში გამოჩნდა და არია ყველაფერი. ჯერ ისედაც არასდროს არაფერი მქონია დალაგებულად. ახლა ხო საერთოდ. ვდგავარ და მდინარეს ველაპარკები რომელიც უამარავი თვითმკვლელობის მომსწრეა და ელოდება მეც მას როდის შევუერთდები. მაგრამ არა! მე არ ვნებდები არასდროს. გაბარზებულ გულზე თქვა თუ არა არ მაინტერესებს მინდა რომ პირადად დამშვიდებულ მომენტში მოვკითხო მისი დანაშაული. რატომ რა დავუშავე? ყველაფერი მაინტერესებს და საანამ პასუხს არ გავიგებ შენთან სისასტიკევ არ მოვალ... მაგრამ თუ ის რაც თქვა მართლა ასეა... დაუფიქრებლად მოვალ და ჩაგეხუტები. შენი ნაწილი გავხდები და იმ ადამიანების რომლებიც ჩემსავით სასოწარკვეთილები დაუფიქრებელ ნაბიჯს დგავდნენ.

გიჟივით ჩემთავს ველაპარაკებოდი. სანდროსა და ჩემი ურთიერთობა ფიზიკის იმ ამოცანას გავდა ამონახსნი რომ არ აქვს და უბრალოდ ფორმულები უნდა ჩაწერო. ნუთუ არასდროს უფიქრია როცა ასე იქცევა რას ვგრძნობ, მაშინ როდესაც იცის რა გავიარე 1 წლის წინ იგივე მიზეზით. ასეთი რამ არასდროს მიგვრძვნია საოცარ ტკივილს ვგრძნობდი გულის სიღრმეში, ისიც დამავიწყდა პარკში გიგი რომ დავტოვე სახლში არ მივსულვარ ქუჩებში დავხეტიალობდი. ტელეგონი გათიშული მქონდა, პარკში სკამზე დავჯექი და დაველოდე მობილური როდის ჩაირთვებოდა. 10 გამოტოვებული ზარი მქონდა სანდროსგან და მესიჯები.
"ანი"
"სად ხარ?"
"რატომ არ მპასუხობ ანიიი"
"იცოდე ლაპარაკი მინდა შენთან"
"გთხოვ როცა ნახავ მომწერო ან დამირეკო ძალიან ვდარდობ."
"არც ქეთის პასუხობ ანი კარგად ხარ?"
ის ის იყო დედასთან დარეკვას ვაპირებდი როცა ქეთიმ დარეკა.
-სად ხარ ძვირფასო?
-ვერის პარკში.
-ანი ყველა ვდარდობთ გთხოვ მოდი ჩვენთან დედაშენმაც გიკითხა.
-უთხარი რომ სახლში არ მივალ ამაღამ და გიიგი სახლში თავად წავა.
-გიგი წავიდა უკვე.
-ქეთი ვინმემ იცი რო მელაპარაკები?
-ირაკლია ჩემს გვერდით
-ის?
-ვინ?
-სანდრო...
-სანდრო გიჟს გავს ლანამ გვითხრა ხიდთან დავინახე მისვლა მინდოდა მაგრამ მეჩქარებოდაო. გაგიჟდა რამე არ ჩაიდინოსო.
-უბრალოდ მერე მოგიყვები, მარტო ყოფნა მინდა.
ქეთი რაღაცას მეუბნებოდა მაგრამ არც მომისმებია ისე გავუთიშე, მარტო ყოფნა და ფიქრი ახლა ბევრ რამეზე მეტად მჭირდებოდა. სანდრო ჩემზე ნერვიულობდა, მიუხედავად იმისა რომ ეს ყველაფერი მისი ბრალია? თავში ყველაფერს მირევს რა უნდა ვქნა არ ვიცი არაფერი არ ვიცი. ამ ყველაფრისგან თავისდაღწევა მინდოდა. ნახევარი საათიც არ იქნებოდა გასული პარკთან მანქანა გაჩერდა სანდრო გიორგი ირაკლი და ქეთი ჩემსკენ წამოვიდნენ. ზრდილობიანად მისალმება მინდოდა მაგრამ...
-გოგო შენ სულ გაგიჟდი?-სანდრო მკლავზე მიჭერდა ხელს და მისგან თავის დაღწევა ვცადე.
-მტკივა და გამიშვი დროზე!
-რო გეკითხები პასუხი გამეცი? რა ჯანდაბას აკეთებდი ხიდზე? შენ რა აასეთი იდიოტი ხარ?
-ხელი გამოვწიე და შუბლზე მივადე, ნუთუ შენ ხარ ისეთი იდიოტი რომ იფიქრე შენ გამო თავს მოვიკლავდი.
სანდრომ პასუხი ვერ გამცა დამნაშავის და ნაღვლიანის მზერით გიორგისკენ წავიდა.
-პატარავ!-ირაკლი ჩამეხუტა და ხელს არ მიშვებდა.-ლანას სიტყვებმა კინაღამ შემშალა.
უხეშად გამოვეცალე ირაკლის და ყვირილი დავიწყყე.
-მარტო ყოფნა და ფიქრი მინდოდა, ხალხი თქვენ ყველამ ერთდროულად გარეკეთ? რა თქვენი საქმეა მე იქ რა მინდოდა? შემშვით და ყველამ საკუთარ ტრ//ებს მიხედეთ.

გამოვედი და უკან სანდრო დამედევნა.
-სულ ტყუილად მომდევ, ჩემსა და შენ შორის სამუდამოდ ყველაფერი დამთავრდა.
-იქ რომ არ ჩაგეყო ცხვირი სადაც საჭირო არ იყო, ახლა ამ სიტყვებს არ იტყოდი და არც იმას მოისმენდი ჩემგან რისი გაგონებაც არ გინდოდა, შენ თავს დააბრალე რაც მოხდა, ამაში დამნაშავე არც მე ვარ და არც ირაკლი ამხელა ხმაზე რომ უწივიხარ.
ადგილზე გავშეშდი, ძარღვერბში სისხლი მომაწვა, მუშტებს ვკრავდი და ფრჩხილები ის ემწარედ მერსობოდა ხელის გულებზე ვგიჟდებოდი. ჩავიმუხლე და რაც შემეძლო მაღალ ხმაზე ვიკივლე. სანდრო ისეთი შეშინებული სახით მიყურებდა ახლოს არც მოსულა. თითქოს დავიცალე დიდიხანია მსგავსი რამ მჭირდებოდა და ახლა როცა ყველაფერი ერთად მომაწვა მთელი ბრაზი ამოვიღე. ფეხზე წამოვდექი და სანდროს მივუხალოვდი რომელმაც ერთი ნაბიჯით უკან დაიხია.
-ჩემი ბრალია? ანუ დამნაშავე მე ვარ, რომ შენ იდიოტი ის კი ზედმეტად მზრუნველია? ნურც ის გეგონება რომ თავის დაცვა არ შემიძლია, ისიც არ გეგონოს რომ რადგან სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ თავს მოვიკლავ. სანდრო... მე ცხოვრებაში იმდენი ტკივილი გადაავიტანე რომ შინაგანად სასიკვდილოდ დაჭირილი დავდიოდი დედამწაზე და დღეს ამ მოულოდნელმა სიტყვებმა რომელიც შენიდან წამოვიდა ჩემსკენ მთლიანად მომკლა. მართალია ხიდთან იმის იმედით მივედი რომ დამესეულებინა ეს ტკივილი მაგრამ როგორ? ძალიან სუსტი ავღმოჩნდი სიკვდილის წინაშე. ვერ გავუსწორე თვალი, მტკვარს ველაპარაკებოდი და თითქოს მანიშნებდა, ჯერ არ დამდგარა შენი დრო და თუ გინდა ამაში დარწმუნდე იმასთან მიდი რაცგკლავსო სანამ არ გავიგებდი შენი ჩემდამი ასეთი დამოკიდებულების მიზეზს არაფერს არ ჩავიდენდი, მაგრამ ახლა ჩემს წინ დგახარ და მიმტკიცებ რომ რაც მოხდა ჩემი ბრალია? რაღაც მხრივ მართალი ხარ ჩემი ბრალია რონ ზედმეტად შეგიყვარე, მაშინ როცა შენიდან ერთწამს ვგრძნობ სითბოს და მეორე წამს მცივა.

ცრემლები არ წყდებოდა ვტიროდი და სუნთქვა მეკვროდა ლაპარაკითაც ძლივს ვლაპარაკობდი. სანდრომ მისმკერდზე მიმიკრა და ხელები მომხვია, ჩუმად ტირილი აღარ მიწევდა ბოლო ხმაზე ვტიროდი. ტკივილს ვგმობდი და ადამიანთან ერთად რომელიც სიცოცხლეს მირჩევნია ცარიელ ქუჩაში მთელი ძალით ვეხუტებოდი. იმდენად ცუდად ვიყავი სიტყვებს ვერ ვაკონტროლებდი, სიბრაზეს, გრძნობებს... ვკანკალებდი და ჩენთავთაბ ერთად სანდროსაც ვაგიჟებდი.
-არვიცი ჩემი საქციელის გამო მერანდენედ უნდა მოგიხადო ბოდიში, ძალიან მიყვარხარ და არ მინდა დაგკარგო, ნუ ცდილობ ანგელოზად შემქმნა, იმედები გაგიცრუვდება, ეს უკვე გითხარი მაგრამ ჯიუტი ხარ... შენმა სიჯიუტემ გატკინა გული... მაგრამ ხო ამაში დანაშაული მეც მიმიძღვის და ჩემ წილ დანაშაულისთვის პატიებას გთხოვ ერთი შანსი მინდა კიდევ გთხოვ და გპირდები თუ კიდევ გეტკინა ჩემს გამო გული მე შენი ცხოვრებიდან სამუდამოდ წავალ.

ორი ნაბიჯით უკან დავიხიე და სანდროს თვალებში ჩავხედე.
-არა.
-რას ნიშნავს არა.
-არანაირი შანსები.
-არ დავუშვებ კიდევ ერთხელ განვიცადო ის რაც მკლავს. მაპატიე მაგგრამ არა. ჩემგან თავი შორს დაიჭირე.

გზას გავუყევი რომელსაც ლამპიონები ძალიან სუსტად ანათებდნენ და ცრემლების ზღვა კვლავ გზას ჩემს ლოყებზე თავისით იკვლევდა.