-როგორ მოგწონს?-ჩემს სხეულზე კაბა მივიფარე და მივუბრუნდი გიგის რომლეიც ჩემი არჩევნისგან დაღლილი, ჩემს ოთახში ჩემს საწოლზე წამოწოლილიყო.
-კარგიიაა...-ამოიხვნეშა პატარა ბავშვივით და აი აქ უკვე მივხვდი რომ დაიღალა, მასთან ახლოს მივედი და ვაკოცე.
-მაპატიე...-გვერდზე მივუწექი და მისკენ გადავბრუნდი.
-არაფერია, ამით არასდროს დავიღლები.
-რით ამით?
-შენთან ყოფნით.
ცხვირზე მაკოცა და ნელ ნელა ჩემს ბაგეებს შეეხო. მეც კოცნაში ავყევი.
დაახლოებით 5 საათი იყო სახლში მარტო ვიყავი, ძალიან დაღლილი, ვიჯექი დივანზე და ტელევიზორს ვაშტერდებოდი, არც ვაკვირდებოდი იმ გამოსახულებას რომელიც ტელევიზორში იყო და არც ვუსმენდი ასე უბრალოდ ვაშტერდებოდი და არაფერს ვაკეთებდი. 3 წელი გავიდა... 3 წელი არცერთი ზარი და მესიჯი, არცერთი მომენატრე, არცერთი როგორ ხარ. მისგან არაფერი მსმენია ყოველთვის როცა მარტო ვრჩები ვერაფერზე ვფიქრობ გარდა სანდროსი. მართალია გიგი ჩემს გვერდითაა მე ის მიყვარს მაგრამ... მისადმი ის არასდროს მიგბრძვნია რასაც სანდროსადმი ვგრძნობდი. ასე უბრალოდ წავიდა და წაიღო ჩემი არსება, თავი დავკარგე მას შემდეგ რაც ის ჩემგან შორსსაა. მის გარეშე ისე ვარ როგორც უჟანგბადო სივრცეში. ვერ ვცოცხლობ, სხვებს იმას ვანახებ რაც უნდათ რომ დაინახონ, მხიარულ და სიცოცხლით სავსე მეს. მაგრამ სინამდვიკეში ვკვდები ის და ის სხვაა არაფერი მახსენდება. რამდენიმე წამით წარმოვიდგენ თითქოს აქაა ჩენს გვერდით ისევ მკერდზე ვყავარ მიკრული და თმებზე მეფერება თავზე მკოცნის და მეუბნება"დამშვიდდი შენთან ვარ... ყველაფერი მორჩა ახლა ბედნიერები ვართ" მანამდე მკლავს ეს სიყალბე სანამ რეალობის ტკივილი არ მაღვიძებს. ფიქრებში გართული კვლავ ტელევიზორს მივშტერებივარ და გაისმა ყველაზე არასასურველი და შემაწუხებელი ტელეფონის ზარის ბგერები.
-გისმენ ქეთ...
-რას შვრები? ყავის დალევა მინდა და ლამპარში გამო.
-ჰო აუცილებლად.
ოთახში შევედი მოსამზადებლად, და 10 წუთში უკვე დანიშნულების ადგილას ვიყავი.
-რას ფიქრობ? უკვე 2 წელია შენ და გიგი ერთად ხართ სერიოზულს არაფერს აპირებთ?
-მოკეტე... 9 წელია ირაკლი გიყვარს ლაპარაკს არ აპირებ?
-ეგ სხვა თემაა
-არა არ არის.
-უბრალოდ აღიარე რომ თავიდან ვერ იგდებ.
-არა! მე ის დავივიწყე და ახლა სხვა ცხოვრება მაქვს რომელსაც მასზე ფიქრებს ვერ შევწივარ.
-ჰოჰო როგორ არა.
ჩემი და ქეთის ყავის დალევა პაექრობაში გადაიზარდა,ძალიან ნერვებს მიშლიდა სანდროზე ლაპარაკით როცა იცოდე ამ დროს ნერვები რა დონემდე მეშლებოდა.
ყავის დალევის შემდეგ გიგის შწვხვდით და ვსეირნობდით, უამრავი ძველი ისტორია გავიხსენეთ.
-ანი გახსოვს სკოლაში სანდრომ რო...
ქეთი უცბად გაჩუმდა და აღარ გაუგრძელებია, მე გამომხედა და თვალებით თითქოს ბოდიშს მიხდიდა.
-რა? გააგრძელე...-გიგიმ ინტერესით სთხოვა ქეთის გაეგრძეელებინა ამბავი რომელიც ნამდვილად საინტერესო იყო მაგრამ ნამდვილად შეუფერებელი დრო მოსაყოლად.
-არაფერი... სანდრო არა საბა უნდა მეთქვა. ამ დროს ქეთიმ გაიხსენა 4 კლასში როგორ გადამიხია ტესტი საბა ბოლქვაძემ.
უკვე რომ მოსაღამოვდა სახლში წასვლა დავაპირეთ გაცილება შემომთავაზა გიგიმ მაგრამ მარტო გასეირნება ვამჯობინე სახლისკენ. მივუყვებოდი ქუჩებს, წუხელ წვიმდა და ალაგ ალაგ გუბეებს თუ შევხვდებოდი, ხეები ისე უსიცოცხლოდ შეიალებდნენ წამიერად ჟრუენატელმა დამიარა ისე შემცივდა. არც მოსაცმელი მქონდა რომ შემომეფარებინა და გავმთბრაიყავი ამიტომ ნაბიჯს ავუჩქარე და სახლში დროუკად მივედი სანამ კიდევ დასცხო წვიმამ. სახლში გათბობა ჩავრთე და 10 15 წუთში სახლი აგვისტოს მზესავით თბილი იყო. კარადასვალაგებდი როცა სანდროს ნაჩუქარი ნახატი ვიპოოვე, დღეს განსაკუთრებულას ბვერს ვფუქრობდი მასზე, ნეტავ თვითონ თუ ფიქრობს ჩემზე ან ვახსოვარ საერთოდ? ტელეფონი ავიღე და ინსტაგრამზე სანდრო დავსარჩე მაგრამ ამოვშე Fოლოვინგებიდან ამიტომ მის სიახლის ზოლს ვერ ვხედავდი. რომ დამეFოლოვებინა ცუდი და უხერხული სიტუაცია იქნებოდა ისევ ვამჯობინე შევშვებულიყავი. ჩემს ოთახში დავწექი და წვიმის სასიამოვნო ხმაურში წამწბში ჩამეძინა. დილით როცა გავიღვიძე ისევ წვინდა, 10 საათი იყო მოღრუბლული და უსიცოცხლო დღე. ჩემს ხასიათს იმ დროინდელი ამინდი საოცრად აღწერდა. წვიმის წვეთები ეცემოდა სახურავს და შრიალის ხმა სახლში ძალიან მკაფიოდ ისმოდა. დაახლოებით 3 საათისთვის წვიმამ გადაიღო გიგიმ მომწერა რომ 8ბსაათზე გავმზადებულიყავი და იმ მისამრთზე მივსულიყავი რომელიც თვითონ მომწერა, ასეც მოვიქეცი 8 საათზე უკვე მზად ვიყავი და ტაქსით კონკრეტულ ადგილას მივედი. მეგონა მხოლოდ მე და გიგი ვიქნებოდით მაგრამ იქაურობა საკმაოდ ნაცნობი მეგობრებით იყო სავსე. ბევრი ვიცეკვეთ და 10 საათი იყო როდესაც გიგიმ მიკროფონი აიღო.
-ანი! ჩემო საყვარელო და ძვირფასო ქალვატონო, ადამიანიი ხარ რომელიც ფაქტიურად რაღაცის ფასს სძენს ჩემს სიცოცხლეს. მიყვარხარ და მინდა რომ სამუდამოდ მიყვარდე ასეთი გულწრფელი სიყვარულით-გიგი ნელ ნელა ჩემსკენ წამოვიდა ჩემს წინ დადგა ჩაიცინა და მუხლებზე დაიჩოქა, გამჭოკი მზერით მიყურებდა და თან კითხვას სვამდა.-გახდები ჩემი ცოლი და დაუკავშირებ შენ ბედს ჩემსას?
თავში ისეთი ტკივილი ვიგრძენი მეგონა რომ დიდი ურო ჩამარტყეს. გაიარე ჩემს წინ მთელმა ჩემმა სასიყვარულო ისტორიებმა და გამახსენდა სანდრო, როგორ გავყოლოდი გიგის ცოლად როცა სანდროს მოლოდინში ვიძინებდი და ვიღვიძებდი? მაგრამ მე დავპირდი ჩემს თავს ... ამას არ დავარღვევ.
-დიახ-ჩემს პასუხზე ტაშის ხმა გაისმა ყველა მომღიმარი სახით მოდიოდა ჩვენსკენ და გვილოცავდა გიგიმ თითზე ბეჭედი გამიკეთა. 2 დღეში გიგის მშობლებმა და დედაჩემმა ქორწილი დაგეგმეს რომელიც 1 კვირაში უნდა ყოფილიყო, ძალიან დიდ მზადებაში იყვნენ. მე ყოველდღე სხვადასხცა კაბებს ვარჩევდი და ჩემს არჩევანზე ყველა იღლებოდა და ლამის იყო ვეცემე. თან ყოველღამე ბალიშს ცრემლებით ვასველებდი, უნდა შევგუებოდი იმას რომ ის აღარ დავრუნდებოდა. მალე ქორწილი მექნებოდა და გათხოვილი ქალი ვიქნებოდი, ბავშვები მეყოლებოდა და ბედნიერი ოჯახი. სანდროს გარეშე ეს ყველაფერი 20 წლის ასაკში მასთან ერთად წარმომედგინა მხოლოდ ... ოცნებები არ ხდება.

საღამოს ქუჩაში ვსეირნობდი როცა...
-ანი...
ქერა თმიანი თავდახრილი მაღალი ბიჭი ჩემსკენ წამოვიდა, თვალები ცრემლით ამევსო, ენა გადამივარდა ხმას ვერ ვიღებდი და ძაალიან ჩუმად ვიყავი, მეც და ისიც მხოლოდ რამდენიმე წამით.
-შენ?.. როდის დაბრუნდი?
-დღეს..-დარცხვენილი სახით მიყურებდა და თვალს ვერ მისწორებდა.
-3 წელი... დიდი დრო იყო.
-ჰო ვიცი...
-ამ 3 წლის განმავლობაში ერთხელ მაინც დაგაინტერესა როგორ ვიყავი?
ის კვლავ ჩუნად იყო და ჩენს კითხვებს უსმენდა და რათქმაუნდა ყველას უპასუხოდ ტოვებდა.
-წამოდი ქუჩაში ნუ ყვირიხარ.
მის მანქანაში ჩამაჯინა და იმ ხესთან მიმიყვანა სადაც ყველაფერი დაიწყო.
-აქ რამდენიც გინდა იყვირე.
სახეში გავარტყი.
-როგორ ბედავ. როგორ ბედავ ამდენი წლის შემდეგ მოხვიდე და ისე იქცეოდე თითქოს 3 დღით წასულიყავი?
-ანი მე...
-გაჩუმდი... თავის მართლებას ნუ დაიწყებ.
-მისმინე...
-არა მე მომისმინე ჩემი შენდამი ყველა გრძნობა გამქრალია...
-ამიტომაც დაიწყე ტირილი ჩემი დანახვისას...
-ეს უბრლოდ...
-რა უბრალოდ? რა? ვერ დამალვ იმას რომ 3 წელი ერთმანეთისგან შორს ან გრძნობის წასაშლელად ვიყავით მაგრამ ისე არ ღამდებოდა და არ თენდებოდა შენ რომ არ მენახე როცა ვეღარ გავძელი შენთან წამოვედი, მე აქ შენთვის ჩამოვედი, მინდა რომ ბედნიერები ვიყოთ და ერთად მთელი ცხოვრება.
-ჰაჰ... ეს შეუძლებელია- და ჩემი მარცხენა ხელი ავწიე, სანდროს კარგად მოვახვედრე თვალში ჩემი ბეჭედი.
-ეს რაარის?-თავზარდაცემულმა აღელვებუკი ტონით მკითხა და ბეჭედს მიაშტერდა.
-რა არის და 4 დღეში ვთხოვდები.
-რას ნიშნავს თხოვდები? შენ რა... მოიცა შენ სხვა გიყვარს? როგორ შეგეძლო ასე მომქცეოდი?
-ერთ წუთს.. დამნაშავე ისევ მე გამოგყავარ? იცოდე ხმა აღარ ამოიღო და აღარ მომეკარო, არ გაბედო ჩემს ბედნიერებას ხელი არ შეუშალო, თორემ სამუდამოდ შეგიძულებ. ისედაც ბევრი არ მიკკლია.

პატარა ბავშვივით მტირალი მანქანაში ჩაჯდა, და თბილისსში დამაბრუნა. მანქანა ისე დავტოვე ხმაც არ ამომიღია და არც მას უცდია რამე ეთქვა, ვვიმედოვნებმიხვდა ინ ტკივილს რასაც მე განვიცდიდი ამ დროის განმავლობაში.

სახლში შევედი და გამოვიცვალე ნახევარი საათიც არ იყო გასული, კარზე ზარი იყო, გავაღე და კვლავ სანდრო. სახლში შემოვუშვი და დივანზე დაჯდა.
-აქ რისთვის მოხვედი? ვერ გაიგე? ნე ვ თ ხ ო ვ დ ე ბ ი! ვთხოვდები.
უეცრად სანდრო ფეხზე წამოდგა ჩემთან ახლოს მოვიდა.
-არ მაინტერესებს... შენ ჩემი ხარ!
ეს იყო და ძლიერად ეცა ჩემს ბაგეებს, მკოცნიდა და ხელს არ მიშვებდა მიუხედავად ჩემი წინააღმდეგობისა. როგორც იქნა თავი დავაღწიე და სსახეში კვლავ გავარტყი.
-რას აკეთებ იდიოტო.
სანდრო გაოცებული მზერით დაიძრა კარებისკენ, წამში გამილევა ყველაფერმა იმ დრომ როცა მის დაბრუნებას ველოდი.
-სანდრო!
სანდრომ ჩემსკენ მოიხედა და მე მისკენ წავედი, ხელები წებზე შემომხვია და ვკოცნიდი, უეცრად ხელში ამიტაცა და დივანზე დამაწვინა, ტუჩებიდაბ ყელზე გადაინაცვლა, რამდენიმე წუთის შემდეგ კი გაურკვეული ბგერები ისმოდა როგორც ტკივილსგან ასე სიამოვნებისგან. როდესაც ეს ყველაფერი დასრულდა სანდროს გვერდზე სრულიად შიშველი ვიწექი თავი მის მკერდზე მედო, ის კი ჩემს თმას ეფერებოდა.
-ამ მომენტს 3 წელი ველოდი.
-ძაალიან მენატრებოდი, თავიდან ვერ გიგდებდი, გათხოვებაც ამიტომ გადავწყვიტე ვეღარ დავუშვებ კვლავ არიო ჩემი ცხოვრება.
-იმიტომ დავბრუნდი რომ ერთად ვყოფილიყავით, როგორ ვერ ხვდები? ჩემს შენდამი სიყვარულს დრომაც ვერ მოუღო ბოლო როგორ ფიქრობ საკურთხეველთან დადებული ფიცი შეაჩერებს? მე მინდიხარ და მიგიღებ. შენი გუკი ჩემთვის სცემს, ნუთუ ეს ღამე შენთვის არაფერია?
-რათქმაუნდა არის მაგრამ, მე დავინიშნე და 4 დღეში თეთრ კაბაში გამოწყობილი ლამაზი ვარცხინილობით და ხელში თაიგულით საკყრთხეველთან მივალ და ჩემს მომავალ საქმროს სამუდამოდ დავუკავშირებ ჩემს ბედს.
-ამას არ იზავ.
-დამიჯერე სანდრო.
ვაკოცე და ისევ ჩავეხუტე.
-გთხოვ დილამდე ჩემთან იყავი.
-ანი მიყვარხარ!
მინდოდა იგივე მეპასუხა მაგრამ თავი შევიკავე. თვალები დავხუჭე და მის გვერდზე მწოლიარეს ტკბილად დამეძინა.