სახლში ფეხით წავედი. ლილუ გამუდმებით მირეკავდა. თუმცა, ახლა მასთან საუბარიც არ მსურდა. ან სულაც ანდრეა რეკავდა მისგან. კარები ფრთხილად შევაღე, დედაჩემი მისაღებში მოკუნტული იწვა და ტელევიზორს უყურებდა. როდესაც ხმა არ გამცა, მივხვდი რომ ჩასძინებოდა, ქურთუკი გავიხადე და გვერძე მიდებული პლედი ნათიას მივაფარე.
მახსენდებოდა, როგორ ეძინა აქ ანდრეას და თვალები ცრემლით მევსებოდა.
წამოვდექი და საკუთარ ოთახში შევედი. თითქმის შუაღამე იყო, მაგრამ ძილი საერთოდ არ მეკარებოდა. ლილუს მოკლე ტექსტური შეტყობინება გავუგზავნე, რომ სახლში ვიყავი და ტელეფონი გავთიშე.
რატომ ვბრაზობდი, სისხლი შიგნიდან მაწვებოდა და თვალებს მიგუბებდა.
თითქოს, უსაბაბოდ გავბრაზდი, მაგრამ რეალურად მართლაც მქონდა მიზეზი. ბევრს მიმალავდა ან მატყუებდა. გადავწყვიტე, დილით ჩემით დავლაპარაკებოდი და ყველაფერი მომეგვარებინა.
უკვე მეორედ მემართებოდა ასე, დაუპატიჟებელი სტუმრის ამპლუაში რამდენჯერაც ამოვყავი თავი, იმდენი არასასიამოვნოდ დასრულდა დღე. ცხოვრება მინიშნებას მძლევდა, რომ სადაც ჩემი ადგილი არ იყო, არც უნდა მივსულიყავი, მაგრამ არა. შეცდომებისგან ვერაფრით ვსწავლობ.პირიქით, სანამ ბოლომდე არ დავსახიჩრდები, იქამდე არ ვეშვები ერთი და იმავეს გაკეთებას.
ღამე ფიქრში და ათიათასი ვარიანტის განხილვაში გავატარე. როდესაც ოდნავ სინათლემ შემოაღწია ფანჯრებიდან, ტანსაცმელი გამოვიცვალე და სახლიდან გავედი. ტაქსი გავაჩერე და მიახლოებით შვიდ წუთში მის კარებთან ვიდექი. ვერ გამეგო დამერეკა ზარი თუ არა. სახლში იყო თუ არა. ტელეფონი კიბეში მედო, მაგრამ ჯერ კიდევ გათიშული. ღრმად ამოვისუნთქე და დაკაკუნება დავაპირე. მომეჩვენა, რომ კარი ღია იყო და არც შევმცდარვარ. ფრთხილად შევაღე და სანახევროდ შევედი.
-ანდრეა?- დაბალ ხმაზე დავიძახე, თუმცა ხმა არავინ გამცა. წარმოდგენა არ მქონდა, ლიზაც სახლში იყო თუ არა. ზემოთ ასასვლელი კიბეები უხმოდ ავიარე, გული მიგრძნობდა ოთახი ცარიელი დამხვდებოდა, თუმცა მაინც ვყოყმანობდი. ანდრეას ოთახის წინ დაახხლოებით ორი წუთი ვიდექი გაშეშებული, სიტყვებს ვერ ვალაგებდი. საერთოდ რამინდოდა აქ?! მოვტრიალდი და უკან წამოსვლა დავაპირე, როდესაც ლიზას ოთახის კარის ხმა გავიგე. მაშინვე დენდარტყმულივით ჩამოვწიე ანდრეას ოთახის სახელური და შიგნით შევვარდი. კარებს ყური მივადე, იმ იმედით რომ ჩემს აქ ყოფნას არ იეჭვებდა. როდესაც დავრწმუნდი, რომ უკვე გაიარა მოვტრიალდი და მძინარე ანდრეა დავინახე. პატარა ბავშვივით ზურგზე იწვა და მშვიდად ეძინა. ჯერ კიდევ კარის სახელურზე მედო ცალი ხელი და ისევ ვყოყმანობდი. ქურთუკიც არ გავიხადე, ისე ჩამოვჯექი სკამზე და მივაშტერდი. ჯერ მას, შემდეგ ოთახს დავუწყე თვალიერება. გაუნძრევლად ვიჯექი. ღმერთო, რამინდოდა აქ...
-მარიამ?
მაშინვე შევხტი და თვალებში ისევ გაშეშებული ჩავაშტერდი. მოჭუტული თვალებით მიყურებდა, ხელებს დაყრნობოდა და თვალს ისრისავდა.
-ლაპარაკი მინდა.
-რომელი საათია? მოგეწერა, დაგერეკა, რავიცი...- ბუზღუნით მიმოიხედა, ტელეფონს ეძებდა. ხმა არ ამოვიღე, ალბათ მართალი იყო, არუნდა მოვსულიყაბი მის სახლში. წამოვდექი და გასვლა დავაპირე.
-დაჯექი.
-მერე იყოს..- დაბნეულმა ვუპასუხე.
-ტყუილად არ მოხვიდოდი.
-დაივიწყე.- არვეშვებოდი ჩემსას...
-მარიამ, გელოდები.-იმდენაც მკაცრი ხმით მითხრა, შევტრიალდი და ისევ მივაშტერდი, რამჭირდა, ერთი ღამის გათენებამ ასე იმოქმედა?!
-უაზრობებზე ვჩხუბობთ, ვშარდებით, ეს არ მომწონს. - გულწრფელად ვიპასუხე და მისგანაც იმავეს ველოდი.
-და?
-და?..- დავიბენი, ძალიან დავიბენი. ყელზე მომდგარი, უზარმაზარი ბურთი ნელ-ნელა მახრჩობდა.
-გააგრძელე.
-მოგვარება ხომ შეიძლება, ხმის აწევის და ასე შემდეგ-ის გარეშე.- ვეცადე, განმემარტა, მაგრამ როგორც ჩანს სრულიად არ მისმენდა.
-ლიზა სახლშია?
-კი, მაგრამ არ დავუნახივარ..- ყოყმანით ვუპასუხე.რატომ შემიცვალა თემა?!
-მოვწესრიგდები და წავიდეთ.
-სად?
-სადმე, გარეთ.
ხმა არ ამომიღია, ვუყურებდი როგორ ადგა და საპირფარეშოში შევიდა. ათ წუთში მზად იყო. მეც, მის ოთახში ჩემს კუთვნილ ადგილას, ფანჯრის რაფაზე შემომჯდარი უკვე სიგარეტს ვამთავრებდი. დავინახე თუარა, საფერფლეს მივაწვი უხერხულობის განსამუხტად. უცნაური მზერები გავცვალეთ და ოთახი დავტოვეთ.

დილის რვა საათზე სკვერში მივაბიჯებდით და ხმას არცერთი ვიღებდით, მტკვრის წინ გავჩერდით. ისევ დუმილი. ცუდად მხდიდა. ვიცოდი საუბარი მე უნდა დამეწყო. ასეც ვაპირებდი.
-მოკლედ, თუ ურთიერთობის გაგრძელება გვინდა უნდა ვეცადოთ, რომ ხშირად არ ვიჩხუბოთ.
-გეთანხმები. და ხშირად არ უნდა გამიწიო წინააღმდეგობა.-ამოვიხვნეშე,შემდეგ ისევ დუმილი. მეზიზღებოდა ეს დაწყევლილი დუმილი. ჯიბიდან ტელეფონი ამოიღო, საათი შეამოწმა და უკან დააბრუნა. შემდეგ სიგარეტი მოიქცია ტუჩებს შორის და მოუკიდა.
-ყველაფერს მოგიყვები.
გაკვირვებული მივჩერებოდი.
-ნუცაზე- მითხრა პაუზის შემდეგ, მაგრამ თითქოს თვალს მარიდებდა.
-თუ არ გინდა, არაუშავს. გავიგებ.
-სასტუმროში დაგპირდი, პირობას ხომ არ გავტეხ- ყალბად ჩაიღიმა და თვალები შემომანათა.თავი დავუქნიე. - ცხოვრებაში მივხვდი, ძალიან გამოცდილი ვარ უბედურებაში, და გამოუცდელი ბედნიერებაში, იმედი მაქვს მალე დავამთავრებ ამას..ნუცა.. ჩემი ცხოვრების პირველი სიყვარული.- თავი ჩახარა და თვალები ოდნავ ღიმილით დახუჭა. გული გამალებით მიცემდა- სამი წელი მიყვარდა, პირველად სუნამო ვაჩუქე, მერე რა რომ ჩემზე ორი წლით უფროსი იყო, მაინც მიყვარდა. ჭორფლიანი იყო, შენსავით- შემომხედა და ჩაეღიმა- არიფიქრო, რომ გადარებ ან გავხარ. მასზე ბევრად უკეთესი ხარ, მარიამ.- საკუთარ სიტყვებში დარწმუნებულმა მითხრა, შევკრთი.
-მამამისს არ მოვწონდი, დედამისს მგონი რეაქცია არ ჰქონდა. ერთად ვიყავით.. ნუ ასეც არა. სტატუსი არასდროს გვქონია, მაგრამ მთელს დროს ერთად ვატარებდით. დეპრესიული გოგო იყო, არადა სულ იცინოდა. მაგრამ წყლისფერი თვალები ყოველთვის სევდიანი ჰქონდა. აი, სულ კარგად რომ ყოფილიყო ყველაფერი, მაინც მოძებნიდა სანერვიულოს. უთქმელად გვესმოდა ერთმანეთის და მეგონა ასე ვერასდროს ვერავინ გამიგებდა. პირველად მას ვაკოცე,15წლის ასაკში. -გაეცინა და სიგარეტი იქვე ბლოკებს მიაწვა.შეძლებისდაგვარად გავუღიმე.
-ერთხელ დამირეკა, ხმის კანკალით მთხოვა მნახეო. ვნახე და სულ თვალებ ამოსიებული იყო. მითხრა, ასე აღარ შემიძლია, მეუბნებიან რომ უნდა წავიდეო. თან საფერთქელზე საჩვენებელ თითს იჭერდა. ვერაფერი გამეგო, არაფერი მითქვამს. რომ ვკითხე სად უნდოდა წასვლა, ამ ცხოვრებიდანო მიპასუხა. მაშინ შემეშინდა, პირობა მომცა რომ უჩემოდ არ დატოვებდა ამ ცხოვრებას. არც ისეთი პატარები ვიყავით. 16წელი ახალი შესრულებული მქონდა, რომ დედამისმა ერთ კვირაში ტირილით დამირეკა, ტელეფონში არაფერი მესმოდა. სახლიდან გიჟივით გავვარდი. კორპუსთან პოლიციის მანქანა და სასწრაფო იდგა. ვერ გეტყვი, მაშინ რა დამემართა, მეგონა იქვე დავეცემოდი. ჩემს წინ გამოსახულებას გშეშებული ვუყურებდი, როგორ გამოჰქონდა რამდენიმე თეთრებში ჩაცმულ კაცს, თეთრ ზეწარში გახვეული სხეული. თვალი როგორღაც მოვწყვიტე და მესამე სართულზე, მის ბინაში ავვარდი. მუხლებზე დამხობილი დედამისი დავინახე როგორ მოსთქვამდა. სად არისთქო ვეკითხებოდი, არ მპასუხობდა და უფრო უმატებდა ტირილს. ბოლოს გავაანალიზე, რომ ზეწარში გახვეული ნუცა იყო, ვინც ცხვირწინ გამიტარეს. მოკლედ რომ ვთქვა, აბაზანაში ტუმბოსთან მჯდარი, ვენებ გადაჭრილი იპოვეს.. და მორჩა. მის მერე გაქრა.
-ვწუხვარ- ხმა ჩამიწყდა და მხარზე ხელი მოვხვიე, მიმიხუტა. სიტყვებით ვერ ავღწერ, მისი გულწრფელობა რამდენად დავაფასე.
-მე მაბრალებდნენ, უყვარდიო და მაგიტომო, მაგრამ რასისულელეა... არავინ უყვარდა, საკუთარი თავიც კი.
-კარგი, აღარ გინდა...- უფრო ძლიერ მოვეხვიე. ვხვდებოდი რაც გადაიტანა და მისი ნისტალგიისგან გამოწვეული ტანჯვის ყურება არ მინდოდა.

*ანდრეა:
გვერდზე მეჯდა,მკლავზე მხვევდა ორივე ხელს და ოდნავ მეყრდნობოდა მხარზე ნიკაპით.ფეხი ჩემსაზე ჰქონდა გადადებული და ვისხედით ასე,ერთად.თმაზე გამაბრუებელი სურნელი ასდიოდა..ნელა ეწეოდა სიგარეტს, მე კი ვიჯექი და ვუყურებდი კვამლს რომელიც ნელა იფანტებოდა ჰაერში.წამოდგა და ჩემს წინ გაჩერდა.წელზე მოვხვიე ხელები და ოდნავ მივეყრდენი თავით მკერდზე.ვგრძნობდი მის გულისცემას..აჩქარებულად მუშაობდა გული,მისიც და ჩემიც.ეს არავისთვის მომიყოლია აქამდე. იოანესთვისაც კი არა. სიმშვიდე და სიმსუბუქე ვიგრძენი. გულიდან დიდი, მძიმე ლოდი როგორ მომეხსნა. და ეს ყველაფერი მარიმის დამსახურება იყო..ვგრძნობდი, როგორ ქრებოდა გარშემო ყველაფერი..როგორ ქრებოდა ის რამდენიმე მილიმეტრიანი დაბრკოლება, რომელსაც ტანსაცმელი წარმოადგენდა და ერთ მთლიანად ვიქცეოდით.წამოვდექი,ყურსუკან გადავუწიე თმა და ნელა ვაკოცე ყელში.გავსწორდი და გავიღიმე. მთხოვა დავხრილიყავი.დავიხარე და ნაზად მაკოცა.ამ კოცნით გამოიხატებოდა უკვე ყველაფერი.

***
ყველაფერი ნორმალურად მიდიოდა, დღეები გადიოდა, ლილუს თითქმის ყოველ კვირას მკერავთან დავყვებოდი, მაგრამ ფეხით ავდიოდით და ლიფტს არ ვიყენებდით, რათქმაუნდა.
ანდრეა ჩემი ცხოვრების დიდი ნაწილი გახდა, რომელსაც ვერანაირად ვზღუდავდი გაზრდისგან, უფრო და უფრო მეუფლებოდა და სიცარიელეს უწერტილოდ მივსებდა.
არჰქონდა მნიშვნელობა ჩემს ოთახში ვიწექი, მისაღებში თუ ანდრეასთან. გამუდმებით ბედნიერად ვგრძნობდი თავს.
ის დღეც ახლოვდებოდა. დღე, როდესაც ჩემიდაქალი მსოფლიოში ყველაზე ბედნიერი იქნებოდა. კაბა უკვე სახლში ჰქონდა, ვარცხნილობას კი ჯერ კიდევ არჩევდა.
-შენ გადაწყვიტე?
მკითხა მოულოდნელად, რათქმაუნდა პასუხი უარყოფითი იყო. მაგრამ ამჯერად შელამაზებული ტყუილი ვარჩიე.
-ხო, აბა.
შეძლებისდაგვარად გავუღიმე, მოჭუტული თვალებით შემომხედა და ლეპტოპი ჩაკეცა:
-აბა მანახე, ბარემ ჩაიცვი და ისე -კეკლუცურად გაიცინა და ადგომისკენ მიბიძგებდა.ოდნავ დავიბენი და ფარხმალი დავყარე:
-კარგი ხო, არაფერი მაქვს. მაგრამ არ დაპანიკდე, უცებ გავალ და ვიყიდი.
-ვაიმე!- იმხელა ხმაზე შეჰკივლა, გადავიხარხარე- სულ გამოგაშტერა ავალიანმა, ხო? მარიამ ოთხ დღეში კაბას როგორ იშოვი, ნორმალური ხარ?
-იშოვის- ხმაზე ორივენი შემოსასვლელისკენ მივტრიალდით, ანდრეა გაბრწყინებული თვალებით გვიყურებდა, უფროსწორად მე მიყურებდა. ლილუმ სახე უკმაყოფილოდ დამანჭა დ ლეპტობს დაუბრუნდა.
-არ გელოდი- ხმადაბლა ვუთხარი.
-ანუ, კაბა ხო?- ჩაეცინა ანდრეას და ლილუს მიუბრუნდა. თავი ხელებში ჩავრგე, ეს ორნი ერთად ერთმანეთს მარტივად დაჭამდნენ.
-დიახ ანდრეა, შენს ხელში სამზადისი გადაავიწყდა- შეეპასუხა ლილუ, ანდრეას ჩაეცინა და გადმომხედა.
-ამ საღამოსვე მოვაგვარებთ მაგას, მარიამ?
-რა?- დაბნეულმა ავხედე.
-აგარჩევინებ.-ხავერდოვამი ხმით მიპასუხა.
-რა? არა, არა და არა. შენ გემოვნებას ვენდო ჩემს ჯვრისწერაზე? გამორიცხე ავალიანო!- ლილუ ლამის კივილზე გადადიოდა, სანამ კიდევ რამეს იტყოდა ჩავერიე:
-ანდრეა არა, მე ვარჩევ კაბას დამშვიდდი და დაისვენე. რამდენიმე საათში დავბრუნდები- რბილ ლოყაზე მსუბუქი კოცნა დავუტოვე დაქალს, ანდრეას ხელი დავავლე და საძინებელში შევიყვანე.სიცილს ძლივს იკავებდა.
-ჩემი გემოვნება ხოო?- გააჯავრა ლილუს, გაჩუმების ნიშნით ტუჩებზე საჩვენებელი თითი მივადე და ნაზი კოცნა დავუტოვე,რათქმაუნდა მაშინვე გაჩერდა და მოდუნდა, გამეღიმა, გამოვეცალე და ყულაბასთან მივედი.
-ბანკეტზე წასვლას მაინც არ ვაპირებდი, არ გამიგოს ლილუმ-ჩავიხითხითე და ყულაბაში გადანახულ ფულს ჯაჯგური დავუწყე.
-მაგას ბანკეტისთვის აგროვებდი?
-ნუ, მასე გამოდის მაგრამ..- როგორც იქნა გავხსენი.
-დატოვე ეგ გამოგადგება, წამოდი.
-ხო მაგრამ ანდრეა..-სანამ გავაგრძელებდი გამაჩერა:
-მე ვყიდულობ.
-რა? არა, სირცხვილია!
-ნუ გამაგიჟე მარიამ, წამოდი ვსო მალე.- სწრაფად მიაყარა სიტყვები ერთმანეთს წელზე ხელი მომკიდა და გარეთ გამიყვანა. მანქანაში ბუზღუნით ჩავუჯექი. მართლა მეუხერხულებოდა და მაწუხებდა ის ფაქტი, რომ ჩემზე ფულს ხარჯავდა. ღმერთო რა სირცხვილი იყო!
-არ ვწუხდები-მითხრა ხმადაბლა, ისე რომ გზისთვის თვალი არ მოუშორებია.
-ამას როგორ აკეთებ...- უკვე ურეაქციოდ ვკითხე იმ ფაქტის შესახებ, ჩემი აზრების კითხვას რომ გაცნობის დღიდანვე ახერხებდა.
-ჩემთვის გადაშლილი წიგნი ხარ,მარიამ.
-ხოო?- გამომწვევად ვუპასუხე. თამაშის ხასიათზე ძალიან მალე დავდექი, ჩაეცინა.-კარგი ავალიანო, გამოწვევა მიღებულია.
იიმავე ტონით ვუპასუხე სიცილზე და გაღიმებული მივაშტერდი.
-არ გამოგივა- დამცინავად გადმომხედა. ხმა არ გამიცია, უკვე ზუსტად ვიცოდი, რასაც გავაკეთებდი. სავაჭრო ცენტრთან გავჩერდით, სადაც უამრავი კერძო დიზაინერის მაღაზია მოჩანდა. როგორც ჩანს აქ არასდროს ვყოფილვარ. ისევ ფულზე მეფიქრებოდა, ამას ჩემი ყულაბითაც ვერ გავწვდებოდი.. ფიქრები გავფანტე, როდესაც ანდრეამ კარი ჯელტმენურად გამიღო. გავუცინე, გადავედი და ნაზად ვაკოცე. გაკვირვებულმა შემომხედა.
-უცნაური ხარ დღეს- ხმადაბლა მითხრა ღიმილით, ჩემი მიზანიც ეს იყო, ვაბნევდი და ამით მეტ სიამოვნებას ვიღებდი. თამაში უნდოდა და მიიღებდა კიდეც!
-ახლა საით? -ვკითხე, როდესაც შიგნიდ შევედით.
-გააჩნია რა სტილს ეძებ...
-ჰმ..-ჩავფიქრდი, გარშემო მიმოვიხედე მაგრამ ბოლოს თვალი ისევ ანდრეასკენ გავაპარე.
-ხედავ მესამე ვიტრინაში, შინდისფერი, გრძელი კაბა რომ არის?- ხელით ვანიშნე. სახე შეეცვალა. მივხვდი,რომ დიდად არ მოეწონა, მაგრამ თავი დამიქნია.
-მაგრამ, მგონი შენს ზომაზე ბევრად დიდია.
-არა არა, ზუსტად ვხედავ რომ ჩემი ზომაა - ვუთხარი გახარებულმა და სიცილით ავხედე.
-აი რატო მიყვარხარ, სხვა გოგოებივით კიარ იბნევი, მალევე წყვეტ.- სიცილითვე დამიბრუნა პასუხი. ჯიბიდან ბარათი ამოიღო დ გამომიწოდა-მიდი, მოისინჯე და იყიდე თუ მოგეწონება. მე აქ ვიქნები, კაფეში ყავას დავლევ, გინდა შენც რამე?- მზრუნველი ხმით მკითხა, თავი უარის ნიშნად გავუქნიე და ბარათი ყოყმანით გამოვართვი. ეს ფაქტი ჯერ კიდევ არ მასვენებდა.
-ხო, და ჩემი დაბადების თარიღია.
მივხვდი რომ ბარათის კოდზე მითხრა,შუბლზე მაკოცა და ყავის შესაკვეთად გაბრუნდა.
მაშინვე ღრმად ამოვისუნთქე და ჩემი გეგმის განხორციელებას შევუდექი. სანამ მობრუნდებოდა,შინდისფერი კაბის გვერდით ბუტიკში ელვის სისწრაფით შევედი.
-საღამომშვიდობის- მომესალმა ორმოცწლამდე მაღალი, საკმაოდ კარგი გარეგნობის მქონე ქალი.
-გამარჯობათ-გავუღიმე.
-აბა, რით შემიძლია დაგეხმარო საყვარელო?
ყველაფერი კარგად მიდიოდა, ეს ქალი ძალიან პოზიტიურად იყო განწყობილი, რაც სიმშვიდის შენარჩუნებაში მეხმარებოდა. მე ხომ თვით ანდრეა ავალიანს ვაცურებდი.
-მოკლედ, მეგობრის ჯვრისწერაა და რაიმე სადას ვეძებ, იცით იმ კაბაზე ვიფიქრე ვიტრინაში რომ გაქვთ, ვერცხლისფერი.
-ახლავე მოვიტან, დამელოდე.- ღიმილით დამტოვა ქალმა. ღმად ამოვისუნთქე და საკუთარ თავს ვაწყნარებდი. ღმერთო, რატომ მიჭირდა ანდრეას მოტყუება თუნდაც ასეთ სულელურ თემაზე? თავი ხელში უნდა ამეყვანა, თმებს ნერვულად ვიქექდი როდესაც კაბით ხელში დაბრუნდა.
-ღმერთო, რალამაზია..- ფრთხილად შევეხე ბზინვარე, თხელ ნაჭერს და სახე გამინათდა.
-მიდი მოიზომე, სპეციალურად შენნაირი სუსტისთვის არის შექმნილი და მგონი პატრონიც გამოჩნდა- ბოლო სიტყვებს სიცილი დაამატა და კაბა ხელში მომაჩეჩა. მის საქციელზე მეც გამეცინა, გასახდელში შევედი და გამოცვლას შევუდექი.
კაბა მართლაც შესანიშნავი იყო, მუხლებამდე, ტანზე მომდგარი, გრძელმკლავიანი, სადა და ზურგ ამოღებული.
რათქმაუნდა ეს ჩემი სტილი ნაკლებად იყო, მაგრამ საკუთარი თავი ძალიან მომეწონა. თანაც, ანდრეასთვის გეგმები მქონდა.
სწრაფად გამოვიცვალე და გადასახდელად დახლთან მივედი. დიზაინერი ალბათ ათჯერ მაინც შევაქე, ასეთი შესანიშნავი კაბისთვის. მასში საკმაოდ დიდი თანხა გადავიხადე და ბუტიკი დავტოვე. ანდრეა იქვე დავლანდე, ჩემსკენ არ იყურებოდა, ასე რომ ვერც შენიშნავდა რომ სხვაგან შევედი.
-და ის ჩემია!!- სიხარულით ვუთხარი და პარკი დავანახე, რათქმაუნდა შიგნით რა იდო წარმოდგენაც არ ჰქონდა.
-მოგერგო?- ღიმილით იკითხა.
-რათქმაუნდა, შესანიშნავი იყო.
-თან შენს თმებს როგორ მოუხდებოდა.. -დაშტერებულმა ამოილაპარაკა. სიცილის შეკავება ვერ შევძელი.
-რა გაცინებს?
-არა, არაფერი. უბრალოდ ახლა გამახსენდა რომ ფეხსაცმელიც არ მაქვს. მაგრამ ხმა არ ამოიღო. ბარათს გიბრუნებ.ჩემით ვიყიდი ფეხსაცმელს.
-კარგი რა, მარიამ!- უკმაყოფილოდ აიღო მაგიდაზე დადებული ბარათი. - ბარემ აქ ვართ. ფეხსაცმელიც იყიდე და შენი დაქალიც მშვიდად დაიძინებს-დამცინავად დააყოლა, რამაც ნაწილობრივ მეც ამიყოლია.
-უბრალოდ არმინდა ჩემზე ფულს ხარჯავდე, მართლა.- ხმადაბლა მშვიდად ვუპასუხე. თვალებში ჩამშტერებოდა, ვხვდებოდი არაფრის თქმას აპირებდა და ისევ მე განვაგრძე, სიტუაციის განსამუხტად.- აი მუშაობას რომ დავიწყებ, აგინაზღაურებ ყველაფერს გპირდები- ნათქვამს ღიმილი დავაყოლე რამაც ოდნავ გააღიმა.
-ფეხსაცმელიც და მოგეშვები, სამკაულებზე შენთვითონ იზრუნე- წარბის აწევით დამიბრუნა ბარათი.
-რადგანაც ასე დაჟინებით მოითხოვ, თავად ამირჩიე ფეხსაცმელი ავალიანო- კეკლუცურად გავუღიმე, ბარათი ხელის გულზედავუდე და თითები მოვაკეცინე. შეკრული მტევანი ორივე ხელით ავწიე, ტუჩებთან მივიტანე და ნაზად ვაკოცე. გაოცებული მიყურებდა, მაშინვე წამოდგა და ჩამიხუტა.მისი თითები ჩემსაში ახლართა და მეორე სართულისკენ სწრაფი ნაბიჯებით წამიყვანა.
ვიცინოდით. მასთან ერთად დროის გატარება ნამდვილი საოცრება იყო. საათები წამებად გადიოდა, ხან რაზე გამაცინებდა ხან რაზე, ლამის სულ გადამავიწყა ჩემი გეგმა,რომარა ფეხსაცმელი.
ანდრეამ ხელი შავ, სადა ფეხსაცმელს დაავლო, ვერცხლისფერი ქუსლით და შეათვალიერა.
-ამაზე სიარულს შეძლებ?
-ვფიქრობ რომ კი.
-ბოლოს რომ მსგავსში გნახე, არანაკლები იყო.-ფეხსაცმლისთვის თვალი არ მოუშორებია, თუმცა ტუჩები მსუბუქად დაისველა. ორივეს მეხსიერებაში ახალი წლის ღამე ამოგვიტივტივდა. ვიგრძენი, როგორ ჩამომცხა და ლოყებზე სისხლი როგორ მომაწვა.როგორც ჩანს ეს არ გამოპარვია.
-სანამ წარსულში გადაიკარგე, მოდი მოიზომე-ღიმილით მითხრა და გამომიწოდა. თვალები ავატრიალე და ჩამოვჯექი. თუმცა ისევ ვგრნობდი მოგონებებისგან გამოწვეულ მწველ სითხეს მუცლის არეში.
ფეხსაცმელი შესანიშნავი აღმოჩნდა, წამოვდექი და რამდენიმე ნაბიჯი გადავდგი. ანდრეას მივუახლოვდი, ახლა თავის აუწევლად შემეძლო მისთვის თვალებში შემეხედა. დაუყოვნებლივ შემომხვია წელზე ხელი და ტუჩები ტუჩებზე მომადო. მალევე გავიწიე, იქ მყოფი ხალხის შემრცხვა და ფეხსაცმელი გავიხადე. ანდრეამ გამომართვა და გადასახდელად წავიდა.
ნერვიულად ვიზელდი ხელებს, თითებს. თამამი ყოველთვის ვიყავი მაგრამ არა ანდრეასთან. მასთან ეს მიჭირდა, თუმცა დაწყებული თამაში უნდა დამესრულებინა.


***

გარშემო ყველაფერს ქრიზანთემები ამშვენებდა. შემოსასვლელში თეთრი და ყვითელი ყვავილების ფურცლები იგო მიმოფანტული. აპრილის პირველი რიცხვების მიუხედავად სითბო მაინც იგრძნობოდა. მზე არემარეს ლამაზ ფერებად ანათებდა. თითქოს აქაურ აურას გრძნობდა. თითქოს მასაც უხაროდა დღევანდელი დღე.

სარკეში საკუთარ თავს ვაკვირდებოდი. ზედმეტად თეთრი კანის მიუხედავად, ვერცხლისფერი მაინც მომიხდა. მაკიაჟთან ერთად თმაც გავიკეთე, ზემოდან მუხლებამდე წითელი მანტო მოვიცვი, რომ კაბა სრულიად დაეფარა და სახლიდან გავედი.
ლილუსგან უკვე ჟრიამუკი გამოდიოდა. გარეთ მაკა დამხვდა, რომელიც თეთრ ბუშტებს შემოსასვლელში კიდებდა. გამეცინა და მივუახლოვდი.
- მაკა, გაგეზარდა შვილი- სიცილითვე ვუთხარი და გადავეხვიე. თბილად ჩამეხუტა და ცოტახანში განზე გადგა.
- ხმა რომ არ ამოგეღო, ალბათ ვერ გიცნობდი მარიამ, რა ლამაზიხარ! ხშირად უნდა ატარო მაკიაჟი!
მის ნათქვამზე გამეცინა და ღია კარებისკენ გავიხედე, დაქალის სიცილი გარეთაც მესმოდა.
- შედი, სანდროც იქაა.
თავი დავუქნიე და პირდაპირ ლილუს ოთახისკენ ავიღე გეზი.
- ღმერთო…- გაუაზრებლად ამომხდა პირიდან, როდესაც დაქალი დავინახე. ღია იისფერი,გრძელი, მომდგარი კაბა უზომოდ უხდებოდა. რამდენიმე წამი გაბრწყინებული მივშტერებოდი, შემდეგ კი გადავეხვიე.
- გაგიჟდება იოანე!
- კიდევ კარგი მოხვედი, თორემ თმის უთოსთან მე არ მიშვებს- შემომჩივლა სანდრიკამ. თვითონაც არაჩვეულებრივად გამოიყურებოდა ცისფერ პერანგსა და მუქ ლურჯ შარვალში. თავი ღიმილით გავაქნიე და მანტო გავიხადე.
- ამ კაბას მიმალავდი??- გაოცებისგან და კმაყოფილებისგან ჭინკები აუთამაშდა დაქალს თვალებში. თვალები ავატრიალე. სანდრო უარეაქციოდ მიყურებდა ჯერ ფეხებზე, შემდეგ სახეზე. ცხვირწინ ხელი ავუქნიე და დავებღვირე.
- ანუ.. კი კარგია მაგრამ.. - ვიცოდი რის თქმასაც აპირებდა მაგრამ სიცილი ტუჩის კუთხეებში ეპარებოდა.
- მოდი, მოდი.დამეხმარე თმის უკან გასწორებაში, თორემ ჩემით ვერაფერს ვახერხებ- ამიბუზღუნდა დაქალი. რათქმაუნდა, ის ხომ ამ ჟესტის გარეშე ლილუ არიყო.
- კავალერი სად გყავს?- სიჩუმე სანდრომ. დაარღვია.
- დიდი ვარაუდით მომავალ სიძესთან
- ანუ ეს არიცის, ხო? - თითი გამოიშვირა ჩემი კაბისკენ და გაიცინა. თვალები ავატრიალე.
- ესეთი აღმაშფოთებელიც არ არის. ნუ აზვიადებ.
- გეთანხმები მარიამ. მაგრამ ყველა შინდისფერ გრძელ კაბას ველოდით- სიცილით მითხრა დაქალმა- და მადლობ რომ მეხმარები. იმდენად ემოციური ვარ დღეს, რომ ვერ ვკონცერტრირდები.
- მადლობა მერე გადამიხადე, როცა დარწმუნდები რომ შენი თმა არ დავწვი- სანდრიკაც გვყვებოდა საუბარში შიგადაშიგ. ვიყურებდი ორივეს და მეღიმებოდა. ვხვდებოდი რომ უკვე გავიზარდეთ. ბოლობოლო დაქალს ვამზადებდი თითქმის გათხოვებისთვის. მჭირდებოდა, ასეთი მომენტები ხშირი უნდა გვქონოდა.
- დედაშენი არ მოდის?- ვკითხე ლილუს,როდესაც დავამთავრე.
- მხოლოდ ეკლესიაში იქნებიან მაკაც და ნათიაც. მაკამ ასე მითხრა რესტორანში ხელს აღარ შეგიშლითო.- თვალები აატრიალა ლილუმ.
- ისე, როგორ მიიღო?- შემოგვიერთდა სანდროც.
- შოკი. მაგრამ პანიკა არ აუტეხავს. გაუკვირდა თუმცა თითქოს ელოდა კიდეც- მხრები აიჩეჩა ლილუმ
- ბავშვობიდან ერთად ხართ, გასაკვირიც არაა- ღიმილით გადავხედე დაქალს.
- წასვლის დროა ბავშვებო- შემოგვძახა მაკამ. ჩვენი ნივთები ავკრიფეთ და სახლი დავტოვეთ.
**
ცოტა ხანში დანიშნულების ადგილს მივადექით. საჭესთან მაკა იჯდა, გვერდით ლილუ. უკან კი მე და სანდრიკა. მანქანიდან გადავედით, სუსხმა ნიავმა მაშინვე თავი იჩინა და ცოტა გამაცახცახა. მე და ლილუმ ერთდროულად გავხედეთ იოანეს და ავალიანის მანქანებს. რომლებიც გვერდიგვერდ იდგა. თუმცა შიგნით არცერთი მჯდარა.
-წავალ მოვძებნი, ალბათ შიგნით ეკლესიაში იქნებიან- გავუღიმე დაქალს და წარბები ავუთამაშე. - სანდრიკ გთხოვ მიმიხედე, ემოციებმა არ წააქციოს- სიცილით ვუთხარი და გამოვეცალე. ჩემს ნათქვამს მაკას სიცილიც მოყვა.

ეკლესიის კარებს პირჯვრის წერით ვუახლოვდებოდი, როდესაც დავინახე დედაჩემი როგორ გამოდიოდა. დამინახა თუარა გაიღიმა და ერთიანად ამათვალიერა.
- მაკამ მოგიყვანათ?
- ხო დედა, ბიჭების მოსაძებნად წამოვედი.
- იოანე ანდრეა და ირაკლი შიგნით არიან. დანარჩენებიც აქ იქნებიან სადმე. წავალ ჩვენს პატარძალს ვნახავ.
თვალები ავატრიალე- ჯერ ხომ არ თხოვდება, დედა!
ჩემს ნათქვამს ყურადღება არ მიაქცია, ისე ჩამომშორდა. ღიმილით ამოვისუნთქე და გზა განვაგრძე. მოპირდაპირე მხარეს ჩრდილში მდგარი დათო შევნიშნე დანარჩენ ორ ბიჭთან ერთად. რათქმაუნდა მანაც შემამჩნია, მაგრამ მაშინვე თავი სხვა მხარეს გაატრიალა. რა გაეწყობოდა. ეკლესიაში ფრთხილად შევედი. არმინდოდა მაღალქუსლიანს ექოს გამო ზედმეტი ხმაური გამოეწვია.
პირველი იოანე დავინახე, რომელსაც უკან ანდრეა ედგა. მიქაძეს გადავეხვიე .
- როგორც ვხედავ, უფლება მოგცეს შემოსასვლელი ყვავილებით მოგერთათ- შევუქე ნამუშევარი.
- არადა, როგორც ვიცოდი ეს კათოლიკური სტილი უფროა.
საუბარში ანდრეა ჩაგვერთო, მომიახლოვდა და ნაზად მაკოცა მისალმების მიზნით.
- ყველაფერი მოგვარებულია, მამაო სრულ შემადგენლობას გველოდება და დავიწყებთ.-ანერვიულებული, ხელებით საუბრობდა იოანე- ბეჭდები ხომ შენ გაქვს?
- კი, დამშვიდდი მიქაძე, ყველაზე ლამაზი საცოლე გყავს- გავამხნევე და თვალი ჩავუკარი- მეჯვარედ ვის იყენებ?- ცალი თვალით ანდრეას გავხედე, ღიმილს სახიდან ვერ ვიშორებდი.
- მაგ ღიმილის გამო ხო ხარ ღირსი ანდრეა დავიყენო- სიცილით მიპასუხა იოანემ,რამაც მეც ამიყოლია, ანდრეა კი სერიოზული სახით ხან მე მიყურებდა ხან ჩემს მანტოს. ვხვდებოდი, რომ მიხვდა ის კაბა არ მეცვა რომელიც ‘ვიყიდე’.
- რას ჩამოგტირის ცხვირპირი, ვიხუმრე- ხელი გაკრა მიქაძემ, რაზეც ოდნავ შეიშმუშნა.
- იმ ნაწილს გამოტოვებ დათოს რომ იყენებ მეჯვარედ?- მკვახედ უპასუხა ავალიანმა.
- რა?- ხმაჩამწყდარმა ამოვიხავლე. ახლა მივხვდი სრულიად რატომ დამაიგნორა ლომაძემ.
- მარიამ მე და ლილუს ის საერთო გვაქვს რომ ნაცნობიბის დიდი წრით არ გამოვირჩევით. ერთერთი ყველაზე ახლო ძმაკაცია.
- კარგი, რა პრობლემაა.- თავი დავუქნიე დამაჯერებლად როგორც შემეძლო. ანდრეას დაჭიმულ სახეს გავხედე. ვერ ხვდებოდი ეს დაძაბულობა რომელ ფაქტს გამოეწვია. ეკლესიიდან გავედით. იოანე ლილუს სანახავად მეორე მხარეს გავიდა. ვხვდებოდი ანდრეა ბიჭებისკენ მიდიოდა, რაღათქმაუნდა ჩემი მიმართულებაც ეს იყო.
- გთხოვ დაწყნარდი. შენთვის უკეთესია.- ჩავჩურჩულე ანდრეას გვერდიდან
ხმა არ ამოუღია, მიუხედავად ამ დაძაბულობის, არაჩვეულებრივად გამოიყურებოდა. მუქი ფერის კოსტუმი ნაცრისფერ პერანგთან არაჩვეულებრივ ფონს აძლევდა მის თვალებს.
- გამარჯობა- ვუთხარი ყველას და მზერა დათოზე გავაჩერე.
- ალბათ გიხარია რომ ნათესავდებით ხო?- ყალბი ღიმილით გახედა ანდრეამ. რამე უნდა მექნა, უნდა გამეჩერებინა!
- ანდრეა! წამოდი ლილუ ვნახოთ.
ხმა არც დათოს, არც მას არ ამოუღია, ერთმანეთს მონადირე ძაღლებივით უღრენდნენ.
- მეც ძალიან მაინტერესებს ჩვენი პატარძალი- ხმა ამოიღო ერთერთმა. გავუღიმე და საპასუხოდ ლილუსკენ გავემართე, რომელიც იოანესთან ერთად ჩვენსკენ მოიწევდა.
ყველა მას მიესია. ბიჭებმა კომპლიმენტებით აავსეს. ანდრეამაც კი ამოიღო ხმა რამაც მეც და ოანეც გაკვირვებული დაგვტოვა.
- რძალი, რომ გამოგივლით ხოლმე, გემრიელობები უნდა დამახვედრო იცოდე!- დაუმატა, როდესაც ხელზე ჯელტმენურად ეამბორა. მეც და ლილუსაც სიცილი აგვიტყდა. ანდრეას ნათქვამს მაკას გამოხმაურება მოყვა.
- იმედია ქორწილამდე მაინც გამიჩერდება სახლში. გთხოვ იოანე!- ბოლო სიტყვებს სანახევროდ სიცილი დაუმატა.
- რათქმაუნდა მაკა დეიდა.-დაამშვიდა მიქაძემ.
ყველანი ეკლესიაში შევედით. ანდრეა გვერძე ჩამომიდგა და ხელი მხარზე ნაზად მომხვია. თავზე მაკოცა და ყურში ჩამჩურჩულა:
- კაბას რა დაემართა? წესით კოჭებიც არუნდა გიჩანდეს.
- დედაჩემს გადავაჭრევინე- მისთვის არ შემიხედავს, ღიმილით ვუპასუხე. ვიგრძენი მხრები როგორ აიჩეჩა და გამეცალა.
ცერემონიაც დაიწყო. ყველაფერი ძალიან ლამაზი და თბილი იყო. გაუაზრებლად დამისველდა ლოყები როდესაც ლილუს ხმა გაებზარა ამაღელვებელი, პატარა ფიცის თქმის დროს.ანდრეას ეს არ გამოპარვია. გამომხედა და რბილად გამიღიმა.
-ბეჭდები მარიამ- ხმადაბლა შემახსენა იოანემ და მეც დაუყოვნებლივ ამოვიღე პატარა ქისიდან. პირდაპირ დათო მედგა, ყველან ცდილობდა გაეხედა, ოღონდ ჩემთვის არ შემოეხედა, რაც ცოტაოდენ დისკომფორტს მიქმნიდა.
.ლილუ ულამაზესი იყო. წყვილის კოცნამ აჟიოტაჟი გამოიწვია.

ეკლესია საბოლოოდ დავტოვეთ ყველამ. მაკას სიხარულის ცრემლები მოსდიოდა და ლილუ და დედაჩემი ერთდროულად აწყნარებდნენ.
- შენ მაინც არიტირო, მაკიაჟს გაიფუჭებ- შევძახე დაქალს სიცილით.
- კარგით რა მაკა დეიდა, მართლა დედოფალიცით მეყოლება, ხომ იცით- გადაეხვია იოანე.
- ვიცი ვიცი, მაგრამ იცოდეთ. ბავშვები ჯერ ადრეა!
ამაზე ყველამ ერთდროულად თვალები აატრიალეს ჩემსა და ანდრეას გარდა. გაშეშებულები ვიდექით და ჩვენს წინ გამართულ სცენას ვუყურებდით.
მშობლებმა მალევე დაგვტოვეს
- როგორ მინდოდა ჩემებიც ამ დღეს ჩემს გვერდით ყოფილიყვნენ- ხელი გადახვია იოანემ ლილუს.
- სადაც არ უნდა იყვნენ, შენით ამაყობენ და ბედნიერები არიან ხომ იცი.- კოცნით შეუშრო ემოციებისგან წამოსული ცრემლები იოანეს ლილუმ.
- აბა, ვინ ვის მანქანაში ?- იკითხა იოანემ. სულ სამი მანქანა გვქონდა. სულ კი ათამდე ვიყავით.მარტივად გადავნაწილდებოდით.
- მე მარიამს, სანდროს და ირაკლის ჩავისვამ- დინჯად ამოილაპარაკა ავალიანმა და ჯანჭვლიანს გადახედა. როგორც ვატყობდი, ნელ-ნელა ერთმანეთს უახლოვდებოდნენ. დათომ კვლავ ამარიდა მანქანაში ჩაჯდომისას თავი და ერთერთი მანქანისკენ წავიდა.
- ამ დათოს მაგარი არ ევასები- უკანა სავარძლიდან გადმომძახა სანდრიკამ. მაშინვე ანდრეას გავხედე, რომელსაც გვერდული ღიმილი აკვროდა და მანქანას ქოქავდა.
- პირიქით- მოკლე პასუხი გასცა ირაკლიმ და სანდრომაც წინა სარკიდან წარბებ აწეულმა გამომხედა. თავი გავაქნიე და ამოვიხვნეშე:
- გთხოვ, უკომენტაროდ..


მტკვრის პირას, რესტორანთან გავჩერდით. შესვლამდე ახალ შეუღლებულებმა უამრავი ფოტო გადაიღეს. მხოლოდ ახლა გავაანალიზე რომ მე და ანდრეას საერთო ფოტო არ გვქონდა.
- გადაგიღოთ?- შემომთავა სანდრიკამ მათ ყურებაში. დავიბენი. მე ვფიქრობ ხმამაღლა თუ ჩემი ძმაკაციც ჩემს ფიქრებს კითხულობს?!
ანდრეამ ჯიბიდან თავისი ტელეფონიამოიღო და გაუწოდა. მოაჯირთან მივედით. წელზე ხელი მომხვია. ვატყობდი რომ ჯაჭვლიანი მხოლოდ ერთ და ორ ფოტოს კიარა უკვე ტელეფონის მეხსიერებას ავსებდა. საბოლოოდ,ანდრეამ მისკემ შემაბრუნა და ვნებიანად მაკოცა. იმდენად მოულოდნელი იყო, რომ სულ დამავიწყდა ახლა სანდრო, რომელიც ფოტოებს გვიღებდა. ვნებიან კოცნაში სრულიად გადავეშვით. მხოლოდ შტვენის ხმამ გამოგვაფხიზლა, რომელიც სანდრიკასგან და იოანესგან მოდიოდა. ლილუ გაგიჟებული იცინოდა. მე კი ვგრძნობდი, ოდნავ დარცხვენილს ლოყები როგორ მიხურდა.
- დარწმუნებული ვარ, კარგი ფოტოებია- სიცილით დაუბრუნა სანდრომ ტელეფონი.
- არავის ანახებ- ხუმრობით გავაფრთხილე ანდრეა და ლოყაზე ბავშვურად ვაკოცე.
დახურულ, შუშის ტერასაზე გავედით. ყველაფერი ძალიან ლამაზი იყო. მაგიდა უკვე დაჯავშვნულიყო. თანამედროვე სიტუაცია, თანაც ელეგანტური. მომწონდა ეს შეხამება.
იმის დრო დადგა,რომ ჩემი წითელი მანტო სხეულიდან მომეშორებინა და ანდრეას რეაქციით მესიამოვნა.
ფეხზე წამოვდექი და ღილების გახსნას შევუდექი. სწრაფად გავიხადე მანტო და სკამზე გადავკიდე. ანდრეას გვერდულაფ გავხედე, პირი “O”-ს ფორმაზე მოქცეოდა და თვალები გადმოკარკვლოდა. თავს ძლივს ვიკავებდი, რომ არ გადამეხარხარა.
-რა გაგიკეთო,მარიამ!!!- ამოხდა წამიერად და დაჯდომისკენ მიბიძგა. ვერ ვიგებდი მასში რა ემოცია გამოვიწვიე. ტუჩის კუთხეებში ღიმილი დაურბოდა და სხეულიდან თვალს ვერადა ვერ მაშორებდა.
-არაჩვეულებრივი ხარ. ეს ხომ იცი?- ხმადაბლა მითხრა? მაგრამ სხეულიდან თვალი არ მოუშორებია. - როგორც ვხვდები, თამაშში ამიყოლიე.
-მიხვედრილი მყავხარ- შამპანიური მოვსვი, ისე რომ მისკენ არ გამიხედავს.
-გამოგივიდა…- ისევ დაბნეული საუბრობდა.
-აღიარე, იმ მონაზვნის კაბით გერჩივნე?
-ისე მოგეწონა, ვერც შეგეწინააღმდეგე რომ არ გწყენოდა- მის ნათქვამზე სიცილი ამიტყდა. ერთერთი ვარდისფერი სასმლით სავსე ჭიქა აიღო და ბოლომდე ერთი ამოსუნთქვით ჩაცალა.
-ვარდისფერი შამპანიური- განმიმარტა და პერანგის პირველი ორი ღილი შეიხსნა. გაუაზრებლად გადავყლაპე მძიმედ ნერწყვი და ჩემს ჭიქას მივუბრუნდი. შეუღლებული წყვილი საცეკვაოდ გაემართა.
- არ გაქრეთ, კიდევ მინდა დღეს გნახოთ- თვალი ჩაგვიკრა ლილუმ. ანდრეას ჩაეღიმა. მე კი გაშეშებული ვიჯექი. ვერ ვრეაგირებდი. ემოციების კონტროლი უნდა ვისწავლო!
- ვიცეკვოთ?- ვერ გავააზრე, როდის მოასწრო ანდრეამ ადგომა და ჯელტმენივით ჩემს გვერდით დადგომა. თავი ღიმილით დავუქნიე და წამოვდექი. ხელი წელზე მომხვია და რადენიმე ნაბიჯის გადადგმაში მომეხმარა.
კისერზე ხელები შემოვხვიე და თვალებში ჩავაშტერდი.
- დაბნეულიხარ.
- დამაბნიე- წარბი სწრაფად აზიდა.
- უნდა ვაღიარო, ცოტა მაკომპლექსებს დათოს იგნორი.
- მარიამ!
- კარგი, კარგი. - თავი მხარზე ჩამოვადე და ფეხების მოძრაობა გავაგრძელეთ. მგონი მასთან ასეთი ცეკვაც პირველი იყო.
- ახალშეუღლებულების მეორე ცეკვის დროა!- გაისმა მიკროფონში ვიღაც კაცის ხმა. ანდრეას ოდნავ მოვშორდი და ლილუ ტაშითდა შეძახილებით გავამხნევე.
- წამოდი.
- რა? ხომ გვთხოვეს.- შამპანიურის გამო ოდნავ თავბრუ მესხმოდა.
- ზევით- გამიმეორა და თვალებით კიბეებისკენ მანიშნა.
- ახლა?- აღარაფერი უპასუხია,ნაცვლად ხელი ჩამკიდა და ბრბო გაარღვია.კიბეებზე ავსლისას თავს ძლივს ვიკავებდი რომ არ წავქცეულიყავი. ვერაფერი გამეგო.რომელიღაც კარს წვდა და შიგნით შემაგდო. როგორც შევატყვე საპირფარეშო იყო.
- რამე ხდება ანდრეა?- კარი სწრაფად დახურა.
- შენ გაიმარჯვე. მჭირდები!- თვალებჩაშავებულმა მითხრა და პიჯაკი გაიხადა.
- რამე გჭირს? ხომ კარგად ხარ?- გული თითქოს ათჯერ მაინც მიცემდა წამში.
- კი.. უბრალოდ ვეღარ გიძლებ!-ერთი ნაბიჯი გადმოდგა, მაჯებში ხელი წამავლო, თავსზემოთ შემომაწყობინა და კედელს ამაკრო. მის თვალებში ვხედავდი როგორ ემოციებშიც იყო, ასერომ აღარაფერი მითქვამს. საყელოში ხელი ჩავავლე და ჩემსკენ მოვიზიდე.ვიცოდი რომ ეს, აქ არასწორი იყო მაგრამ არც მე ვიყავი ნაკლებად ვნებებს აყოლილი. მის თეძოებს ავეკარი. ვიგრძენი უკვე მზად იყო. ნება მომცა თითები მის თმებშიშემეცურებინა თვითონ კი ბაგეებით მომებჯინა. ერთმანეთს შამპანიურის სხვადასხვა სახეობის გემოს ვუცვლიდით. რამდენიმე წამის შემდეგ ჯიბეში ქექვა დაიწყო. გაბრუებულმა თავი გავწიე.
- ჯანდაბა! ეს ერთი არაუშავს.
- ანდრეა რახდ..- სიტყვა არ დამამთავრებინა ისე მომაკრო ტუჩები ტუჩებზე. ელვა შესაკრავის ხმა გავიგე, თუმცა კოცნა არ შემიწყვიტავს.ხელები თეძოებზე მომიჭირა, ოდნავ ჰაერში ამწია და ფეხები წელზე შემომადებინა. ხელების ფათური დავიწყე, რომ ვიწრო კაბა შეძლებისდაგვარად ამეწია.
- თავი დაანებე- ხვნეშით მითხრა და თვითონვე ამიწია კაბა წელამდე.ვიგრძენი სწრაფად როგორ გადამიწია საცვალი გვერძე და ნელა შემოვიდა ჩემში. ზურგით ცივ კაფელის კედელზე ვიყავი აკრული. თვალებს სიამოვნებისგან ვერ ვახელდი. ნელა მამოძრავებდა, რაც უფრო მეტ სიამოვნებას მანიჭებდა მეც და ალბათ მასაც. იმ წამს რაღაც განსხვებული იყო ანდრეა.რადიკალურად სხვანაირი. ცეცხლი ეკიდა.. არანაკლებ ვიწვოდი მეც. თუმცა სიმართლე რომ ვთქვა ამ მომენტში ეს ნაკლებად მაინტერესებდა…
- ვერ ვძღები შენით მარიამ!-ჩემს პირში ამოიბურტყუნა. სიამოვნების ზენიტში მყოფმა უკვე ხმამაღლა ამოვიკვნესე. მუცელში რაღაც მწიწკნიდა. მწველი გრძნობა უფრო და უფრო იზრდებოდა.რამდენიმე წამში ვიგრძენი რაღაც თბილი როგორ ჩამეღვარა. შეძლებისდაგვარად თვალები ვჭყიტე, ეს რაღაც უცხო იყო. მხოლოდ მაშინ გავაანალიზე რომ დაუცველი სექსით დავკავდით. ერთიანად ამიტანა სიცივემ მაგრამ სიამოვნება ნერვიულობის უფლებას არ მაძლევდა.სულის მოსათქმელად რამდენიმე წუთი იმავე მდგომარეობაში გამაჩერა. თავი მკერდზე დავადე. ცოტა ხნის შემდეგ კი იატაკზე დამსვა.
- კარგად ხარ?
თავი გათიშულმა დავუქნიე.
ნიჟარასთან მივიდა და სახეზე წყალი შეისხა. წელამდე აწეული კაბა გავისწორე, თუმცა არ ავმდგარვარ. გვერძე მომიჯდა, სველი ხელი მუხლზე დამადო და მხარზე თავი ჩამომადო.
- მადლობ..
- რისთვის?- გაკვირვებულმა თავი გავწიე, რომ მისთვის შემეხედა.
- ყველაფრისთვის, რომ ასეთი.. ასეთი კარგი ხარ.
- ანდრეა, თავი არ დაგვიცავს.
- ვიცი..- თავი დამიქნია და ნაზი კოცნა დამიტოვა ტუჩებზე- არაფერი მოხდება.- თავი დავუქნიე და წამოვდექი. სარკეში ჩავიხედე, რომ ოდნავ თავი მომეწესრიგებინა. კარები გახსნა და მომლოდინე პოზიციაში დამიწყო ყურება.
- მარიამ.. მიყვარხარ.
სარკიდანვე გავხედე. ოდნავ შოკირებული ვიყავი ყველაფრისგან ერთდროულად. მივბრუნდი და ახლა უკვე პირისპირ ვუყურებდი.
- მეც მიყვარხარ, ავალიანო.
- ჩავიდეთ, სანამ ჩვენს მოსაძებნად ვინმე ამოსულა.
თავი დავუქნიე და კიბეებზე ჩავყევი.
საღამომ არაჩვეულებრივად ჩაიარა. საძმაკაცოც დაიშალა, მხოლოდ სანდრო შემოგვრჩა რომელიც უკვე წასვლას აპირებდა.
- დღეს საით ხარ?- ვკითხე ლილუს.
- დღეს სახლში წადი. მაკა ძალიან ანერვიულებული იყო. ხვალ ჩემი ხარ.- წყნარად უთხრა იოანემ და მიიხუტა.
- მაშინ მე სანდროს გავიყვან. - შესთავაზა ანდრეამ. მომწონდა მათი დამოკიდებულება ერთმანეთისადმი, მაგრამ ვცდილობდი არაფერი მეთქვა რომ არ გამეფუჭებინა.
- მაშინ მარიამს მე დავიტოვებ- ხელი ჩამავლო ლილუმ და ავალიანს დაეჯღანა.
- დაიტოვე- სიცილით უპასუხა ანდრეამ, გადმოიწია და ნაზად მაკოცა.
- ღამემშვიდობის- გვითხრა ყველას სანდრომ და ავალიანს გაყვა.
იოანემ გოგოები სახლამდე მიგვიყვანა. ლილუ საკმაოდ ნასვამი იყო. შუაღამის მიუხედავად მაკას ეღვიძა. რათქმაუნდა ეღვიძებოდა, დღეს ძალიან ემოციური დღე იყო მისთვისაც.
- დედა!ძალიან ბედნიერი ვარ!- ხმამაღლა უთხრა ლილუმ და გადაეხვია. - წავალ ვიბანავებ. - გვითხრა და აბაზანისკენ რვიანებით გაემართა.
- დახმარება თუ დაგჭირდა, დამიძახე- სიცილით გავაყოლე ხმა.
- აბა, როგორ ჩაიარა?- ჩავჯექით თუარა სავარძელში დაიწყო მაკამ.
- არაჩვეულებრივად.
- ადრეა, ძალიან ადრეა ამ ასაკში. მაგრამ რომ ვხედავ როგორი ბედნიერებიც არიან, როგორც უყვართ ერთმანეთი. რამე როგორ ვუთხრა ან შევეწინააღმდეგო?- თითქოს სინანულით მაგრამ ამავდროულად სიხარულით ამოილაპარაკა.
- მთავარია ერთმანეთი უყვართ.
თავი მსუბუქად დამიქნია და ტელევიზორს ხმა დაუწია.
- შენც გყოლია ქალბატონო პარტნიორი. ხომ არ აპირებ?
- რა? არა არა, ჯერ მხოლოდ რამდენიმე თვეა ვხვდებით ერთმანეთს- მაკასთან დასამალი არაფერი მქონდა. მან და დედაჩემმა ერთად გაგვზარდეს მე და ლილუ ასერომ მეორე დედასავით მყავდა.
- კარგია. რომ გავიცანი იმასთან შედარებით ბევრად კარგად არის ეტყობა.
- ხო? როდის გაიცანი?- გაკვირვებულმა ვკითხე.
- რამდენიმე თვის წინ. ლილუმ მომიყვანა კლინიკაში, წამლები დავუნიშნე და ასე თუ გააგრძელებს ერთ წელში უკვე აღარაფერი ექნება.
უკვე დავიძაბე. ვიგრძენი, წამებში როგორ გამოვფხიზლდი სასმლისგან. ვერაფერი გამეგო რაზე საუბრობდა მაკა.
- მაკა, რაზე ამბობ?- ხმა ამიკანკალდა, მინდოდა ნერწყვი გადამეყლაპა, თუმცა პირიც გამიშრა.
- არადა, არ გეტყობა მარიამ ამდენი რომ დალიე- სიცილით გადმომხედა და განაგრძო - ემფიზემაზე ვამბობ.
ემფიზემა.. ემფიზემა.. გონებაში ვიმეორებდი. ვიცოდი მნიშვნელობა, გაგონილი მქონდა, რომ ფილტვების დაავადება იყო. ჩემი მეზობლის ქმარს ჰქონდა რომელიც…
- მაკა, დარწმუნებულიხარ?
- ჩემით გავსინჯე მარიამ, მოიცა.. არიცოდი?- მღელვარება დაეტყო მასაც სახეზე. ყურები დამიგუბდა, ყელი საშინლად მეწვოდა. ფეხზე წამოვდექი, თავბრუ მაშინვე დამეხვა. მაკა რაღაცას მეუბნებოდა, თუმცა არააფერი მესმოდა.
- სახლში წავალ, გთხოვ ნათიას არ დაურეკო, ეძინება და დაპანიკდება..
თავი დამიქნია.
ტაქსი გავაჩერე და მაშინვე მისამართი ვუთხარი. რათქმაუნდა სახლში არ მივდიოდი.

***
რამდენიმე ნაბიჯის გადადგმაა საჭირო რეალობის აღსაქმელად
რამდენიმე შემთხვევითი კითხვაა საჭირო სიმართლის გასაგებად
***
ანდრეა*:
ტელეფონის აუტანელი ზარი უკვე ორჯერ დავაიგნორე. ბზუილი არაფრით წყდებოდა. ნაბახუსევმა თავი წამოვყავი და მობილურს ცალი ხელით გადავწვდი.ლილუ?
- უკვე დაშორება გადაწყვუტეთ თუ რახდება- მივახალე მაშინვე, თან თვალებს ვისრესსდი რომ ოდნავ გამოვფიხზლებულიყავი. წრაფად მიაყარა რამდენიმე წინადადება ერთმანეთს, ვერაფერი ვერ გავიგე.
- ლილუ, ახლახალს გამაღვიძე. თუ გინდა რომ რაიმე გამაგებინო ნელა მელაპარაკე.
- მარიამმა სიმართლე იცის.
- რაზე ამბობ?- ვიგრძენი კისერზე ძარღვები როგორ დამეჭიმა.
- შენზე, ანდრეა.
ღრმად ამოვისუნთქე და თვალები ერთმანთს მივაჭირე.
- ჯანდაბა ლილუ, საიდუმლოებების შენახვა რატომ არ იცი! დამალაპარაკე!
- ნუ ღრიალებ, კარგად მომისმინე! - არც დააკლო და ამიწიკვინდა.- მე არა, დედაჩემს უთქვამს და საერთოდაც, აქედან გამექცა ისე რომ სიტყვაც არ მითხრა. ალბათ ვეზიზღები...
- სახლშია?
- არვიცი, მეგონა შენთან იყო, მაგიტომ დაგირეკე. ვიცნობ სახლში არ წავიდოდა.
- კაი, მე მივხედავ.
ტელეფონი საწოლზე მოვისროლე. სიგარეტს მივუკიდე, ნაჩქარევად ჩავიცვი ტანსაცმელი და სახლიდან გავედი. ნერვებისგან ხელები საშინლად მიკანკალებდა. ღმერთმა უწყის, რამდენ რამეზე ეფიქრებოდა ერთდროულად . მაგრამ ახლა ის უფრო მანაღვლებდა, რომ უსაფრთხოდ მეპოვნა.

***
მარიამი*:

ავალიანების კარებთან ღამის სამ საათზე ნახევარ საათზე მეტი ვიდექი, იმის ფიქრში, შევსულიყავი თუ არა. ან თუ შევიდოდი რა უნდა მეთქვა? საიდან დამეწყო?
ღმერთო, ყველამ ყველაფერი იცოდა. ლილუმაც კი! ჩემმა საუკეთესი დაქალმა იცოდა და დამიმალა. ბოლო ღერი სანაგვეს მივაწვი და შიგნითვე ჩავაგდე. ვერ ვწყნარდებოდი, მეტი მინდოდა მაგრამ აღარაფერი გამაჩნდა. სახლში წასვლას აზრი არ ქონდა. უკანასკნელი ქაღალდის ფული ტაქსს მივახარჯე.
გამახსენდა, მაშინ ანდრეა რომ ‘შეალამაზეს’ ახლომახლო ბარი უნდა ყოფილიყო. გზას ფეხით გავუყევი. უამრავზე ვფიქრობდი, თავი საშინლად მტკიოდა. ტელეფონი ამიზუზუნდა, ლილუ მირეკავდა. მაშინვე გავუთიშე და მანტოს ჯიბეში ჩავაბრუნე. ორი წუთიც არიყო გასული, რომ ანდრეას ზარი შემოვიდა. უარესად გავღიზიანდი, ტელეფონი საერთოდ გავთიშე. დაახლოებით ორმოცდაათ მეტრში ბარიც დავლანდე. არ შევმცდარვარ. ნაბიჯებს ავუჩქარე და შიგნით შევედი.
ჩემდა გასაკვირად ბევრი ხალხი არიყო. უფრო სწორად ვინც იყო,ყველა გალეშილი ან ნარკომანი. უაზრო ტერმინები მესმოდა გარშემო მაგრამ იმდენად გაბრუებული ვიყავი,მაშინვე სასმელი შევუკვეთე.
- რამე ძლიერი გთხოვთ. და ბარათით გადახდა თუ შეიძლება.
თანხმობის ნიშნად მამისტოლა კაცმა თავი დამიქნია და დახლიდან ტეკილა გადმოდო. ვიცოდი აქ გამოთრობა შესაძლოა ცუდი იდეა ყოფილიყო მაგრამ ნაკლებად მაინტერესებდა,დღეს უარესი ვერ მოხდებოდა.
- რთული დღე გქონდა?- მკითხა კაცმა და სასმლით ჭიქა გაავსო.
- დაქალის ნიშნობას ავღნიშნავ. - ხმადაბლა ვუპასუხე და გადავკარი.- უფრო სწორად, ჯვრისწერას...
ენა მებმოდა. სასმელმა ემოციებისგან დამწვარი ყელი უარესად ამიწვა. სახე დავმანჭე და ვანიშნე შემდეგი დაესხა.
ჭიქა ხელში ავიღე, უნდა დამელია როდესაც ხელიდან გამომტაცეს. უფრო სწორედ, ანდრეამ გამომტაცა. ღმერთო, როგორ მიპოვა? ხუთი წუთი არცაა რაც აქ ვარ.
- წვეულების ჩამშხამებელიც მოვიდა.- ბარმენს ნელა ვანიშნე თავით ანდრეასკენ. ისე რომ მისთვის არც შემიხედავს.
- მარიამ! სახლში რატომ არ ხარ?
- დღეს არ გინდა ანდრეა, დღეს ბატონ ტეკილაზე გაგცვალე. -გვერდით გაწეულ ჭიქას გადავწვდი და ყელში გადავუშვი. უკვე მომეკიდა, აქაურობა ხან მარცხნივ იწეოდა, ხან მარჯვნივ. თუმცა ჯერჯერობით საღად ვაზროვნებდი.
- ‘ბატონი’ ტეკილა ასე კარგად არ მოგექცევა- თითქოს ხუმრობაში ამყვა ისეთი ტონით მიპასუხა. მაგრამ ხუმრობის ხასიათზე ნამდვილად არ ვიყავი.
- გამოდის, ბევრი საერთო გქონიათ.
- არმომწონს ასე რომ იქცევი! კიდევ კარგი დაგინახე როგორ შემოხვედი აქ. თორემ მთელი ღამე აქ გამოთვრებოდი!
- შენი ბრალია ანდრეა. - თვალი გავუსწორე და ფეხზე წამოვდექი- რასაც არუნდა მიმალავდე და ფიქრობ რომ ამას ვერ გადავიტან, მაშინ ძალიან ცდები.
- სახლში წაგიყვან.- წყნარი ხმით მიპასუხა. ბარმენს ფული მაგიდაზე დაუდო და მხარზე ხელი მომკიდა. მაშინვე მოვიშორე და გასასვლელისკენ ჩემით წავედი.
- სახლში ამ შუაღამეს ვერ მივალ.
- შენთან არც მიმყავდი. დაჯექი.
მანქანისკენ მიბიძგა მაგრამ ერთ ადგილას გაშეშებუკი ვიდექი. ფეხები ძლივს ავამოძრავე და ჩავჯექი.
-მომაწევინე- ამოვიბურტყუნე, ისე რომ არც შემიხედავს ზედ. ვიცოდი რა რეაქციაც ექნებოდა მაგრამ ახლა შესაფერისი სიტუაცია არიყო “მოწევა კლავს”-ის განსახილველად. ასე რომ კოლოფი გამომიწოდა. ერთი ღერი ამოვიღე და მოვუკიდე. ფანჯარა ოდნავ ჩავწიე რომ ბოლი გასულიყო. მისკენ გახედვა საშინლად არ მინდოდა. დამთავრებულიც არ მქონდა მოწევა, რომ ჭიშკართან გააჩერა. გადასვლას არ ვაპირებდი. ყოველშემთხვევაში მანამდე, სანამ მოწევას არ დავასრულებდი.
ხმის ამოუღებლად გავიარეთ ეზო და სახლშიც ასევე შევედით.
-ზემოთ ვილაპარაკოთ.
ჩუმად გავყევი ოთახამდე. შიგნით რომ შევედით, ღრმად ამოვისუნთქე, თუმცა თვალი მაშინვე ტუმბოზე მდგარ აბებზე და ჭიქა წყალზე გამიშტერდა. ღმერთო ეს მართლა ხდებოდა. ეს ტყუილი სიმართლე იყო..
ხმას ვერ ვიღებდი, ვერც ვუყურებდი. თვალი ისევ აბებზე მქონდა გაშტერებული და ნერწყვის გადაყლაპვას ვცდილობდი. ტუჩები ოდნავ დავაცილე ერთმანეთს, არა იმიტომ, რომ რაიმეს თქმას ვაპირებდი, ჰაერი მჭირდებოდა. უკეთ სუნთქვა მჭირდებოდა. ვიცოდი რომ რამე უნდა მეთქვა, ნებისმიერი რაც ამ ყველაფერში გამარკვევდა მაგრამ შესაბამის სიტყვებს ვერ ვპოულობდი.სხეული ერთიანად დამეჭიმა როდესაც თვალი ჩემს მზერას გააყოლა და ისევ მე შემომხედა.შემდეგ თვალი თვალში გავუყარე, სახიდან ფერი წაუვიდა.
- თავს არ ვიკლავ დაწყნარდი, თავი მტკიოდა. მოხდა რამე?
ყელი უარესად გამიშრა და ამეწვა. ახლაც მატყუებდა! როგორ შეეძლო ღმერთო!მით უმეტეს ვხვდებოდი, რომ იცოდა ყველფერი.
სუნთქვა გამიხშირდა, გული ყელში მომებჯინა. ვერ გამეგო რაზე უფრო ვბრაზობდი. იმაზე რომ სიმართლეს ყველა მიმალავდა თუ იმაზე რომ ხმას ვერ ვიღებდი. თვალებიდან გაუაზრებლად ცრემლები წმომივიდა და კარებისკენ შევტრიალდი. რამდენიმე ნაბიჯი გადავდგი თუარა გავიგონე როგორ შეიგინა და შემდეგ ნაბიჯის ხმა. მკლავში მწვდა და გამაჩერა.
- რამდენი ხანია?- ხმის კანკალით ვკითხე და თვალებში ჩავაშტერდი.
- რა რამდენი ხანია, რაზე ამბობ,ან რა პანიკებში ხარ?- ხმა უკვე მკაცრი ჰქონდა. ღმერთო როგორ მინდოდა მეღრიალა მისთვის, მაგრამ ჩემში დაგროვილ სიბრაზეს ვერაფრით ვაფრქვევდი. მაშინვე გამოვეცალე, ტუმბოსთან მივედი, აბები ხელში ავიღე და ჰაერში ავუწიე რომ კარგად დაენახა.
- ამაზე,ანდრეა.
ღრმად ამოისუნთქა, მისი გამომეტყველება არაფერს მეუბნებოდა. ხელები თავზე შემოიწყო და ძალიან სწრაფად ცალი ხელი კარებს მიარტყა. მიულოდნელობისგან შევხტი, გამაჟრიალა. ხელი დაბლა ჩამოვწიე, თვალს არ ვაშორებდი.ოთახში აქეთ-იქეთ დადიოდა და ხმას არ იღებდა.
- რა ხდება, დამაძინე რა!- კარები უსიამოვნოდ შემოაღო ლიზამ. ახლა ისიც ყვიროდა.
- გაეთრიე აქედან და კარებიც გაიხურე!-რათქმაუნდა არც ანდრეამ დააკლო.
- ანდრეა სერიოზულად გეუბნები. მაგას სახლი არაქვს? დღისით ვერ ილაპარაკებთ?!
- ჩემ სახლში ნუ მითითებ რა როდის გავაკეთო. გადი დროზე აქედან! არ გამამეორებინო!
ლიზამ თვალები აატრიალა და კარები გაიხურა. ვერ ვიჯერებდი, რომ ახლახანს ავალიანების წივილკივილს შევესწარი. თვალი მე გამისწორა და მომიახლოვდა.
- დაჯექი.- ახლა წყნარი ხმით მითხრა. საწოლზე ჩამოვჯექი და აბები თავის ადგილას დავაბრუნე. თვალს ვერ ვაშორებდი ამ აუტანელ წამლებს!
- მარიამ მე შემომხედე- ხმა მკაცრი ჰქონდა მაგრამ მშვიდი, რაც მთავარია არ მიყვიროდა. მზერა მისკენ გადავიტანე.
- გისმენ- ძლივს ვუთხარი ერთი სიტყვა. თუმცა ეს უფრო დამარცვლას ჰგავდა.
- გამოდის იცი.
- ვიცი.
- ყველაფერი?
- საკმარისი მაინც.- ღმად ამოვისუნთქე და ფეხზე წამოვდექი- ღმერთო ანდრეა, იცი რა მაგიჟებს? ყველა ყველაფერს მიმალავს, ყველამ ყველაფერი იცის ჩემს გარდა. -ნელნელა ხმას ვუწევდი ისე რომ ვერც მე ვიაზრებდი, მაგრამ ყვირილზე ნამდვილად არ გადავსულვარ. - პირისპირ მიდგახარ და მატყუებ. არ ვიცი რაგჭირს, არ ვიცი რა ხდება გესმის? საიდუმლოებებით ხარ გატენილი, იქნებ საერთოდ არ გიცნობ?!- ბოლო სიტყვებისას ხმა ამიკანკალდა და ცრემლები ღაპა-ღუპით წამომივიდა.
- არავისგან უნდა გაგეგო. ეს არიყო საჭირო.- როგორც ყოველთვის მისი ჩემდამი მშვიდი დამოკიდებულება მაღიზიანებდა და ჭკუიდან მშლიდა!
- ღმერთო ანდრეა! ხალხი დააჯერო იმაში რომ არაფერი მითხრან და ტყუიებით გამტენო, გგონია კარგი საქციელია?!
- მიყვარხარ.
წამით გავშეშდი, ალბათ ამ სიტყვის უადგილობის განიშნულებაც ეს იყო. გული უარესად ამიჩუყდა, მისი თვალები მართლაც ამას მეუბნებოდნენ მაგრამ ახლა ზედმეტად გაბრაზებული ვიყავი იმისთვის რომ პასუხი შესაბამისი დამებრუნებინა.
- სიყვარული ამას არ უნდა მიკეთებდეს ანდრეა! ჭკუიდან გადაგყავარ!- როგორც შემეძლო იმდენად ავუწიე ხმას, ვგრძნობდი ძალა ნელნელა როგორ მეცლებოდა. ამას ისიც ემატებოდა რომ ქუსლებზე ვიდექი და ფეხები საშინლად მტკიოდა.
- დაწყნარდები?!- წარბების აწევით, უკვე გაღიზიანებულმა მკითხა. ღრმად ამოვისუნთქე, მაგრამ ეს უფრო სლუკუნს გავდა. ცრემლები მოვიწმინდე და თავი დავუქნიე. ვხვდებოდი რომ ყველაფერი უნდა მომესმინა. ყველა დეტალი, დაწვრილებით. თუ ამასაც არ მომატყუებდა. მანტო გავიხადე და იქვე დავკიდე. გვერძე დავუჯექი.
- მომიყევი. ყველაფერი მითხარი და არ მომატყუო!- რაც შემეძლო მკაცრად ვუთხარი და საჩვენებელი თითი ავუწიე.
- სამედიცინო ტერმინით ემფიზემა, ჩვენს ენაზე ფილტვების შეძენილი დაავადება. - ღრმად ამოისუნთქა, ახლა ვხვდებოდი, ყველა მისი წამოხველება. სისხლი აბაზანის ნიჟარაში, ნაჩქარევად დამშვიდობები, თავის არიდებები.
- რატომ არ მეუბნებოდი?
- და აზრი?
- უნდა გეთქვა!
- “გამარჯობა მარიამ, მე ანდრეა ვარ ფილტვების დაავადებით” ასე?
თვალები ავატრიალე, მან კი საუბარი განაგრძო:
- წესით არუნდა ვეწეოდე, მაგრამ ვეწევი. ვეცადე თავი დამენებებინა, მაგრამ არ გამომდის. წამლებზე ვზივარ დილა- საღამო. ექიმის თქმით მალე კარგად ვიქნები. ასერომ სანერვიულო არაფერია.
- მაკას თქმით.
- ნუ ხო...
თავი გავაქნიე. იმის გააზრებაც, კი რომ ანდრეას შეიძლება რამე მოსვლოდა სხეულის თითოეულ უჯრედს მიფორიაქებდა. არა, არუნდა მეფიქრა ამაზე. ცუდი ფიქრები თავიდან გავყარე და როგორც შემეძლო მაგრად მივეკარი მკერდზე. თვალები დავხუჭე თუარა ქვითინი ამიტყდა. ვუსმენდი მის გულისცემას და ვფიქრობდი რომ გაჩერებულიყო? და მერე რომ გამეგო ამის შესახებ? ღმერთო თავს კონტროლს ვეღარ ვუწევდი, წამში იმდენმა საშინელმა აზრმა გამიელვა. სახე ამაწევინა და ნაზად მაკოცა. ცრემლები ცერა თითებით მომწმინდა და მიმიხუტა.
- დაწყნარდი მარიამ, ჩემს გამო ასეთ მდგომარეობაში ვერ გიყურებ. გთხოვ დაწყნარდი.
მის სიტყვებს ჩემი ორგანიზმი დაემორჩილა. აღარ ვტიროდი, თუმცა შინაგანად ვდუღდი.
- კიდევ ვინ იცის?.
- ბევრმა არავინ
- ანდრეა!
- კარგი კარგი. დედაჩემმა, იოანემ, ლილუმ, დედამისმა და უკვე შენ.
- მოიცა, ლიზა? მამაშენი? ოჯახის წევრები?
- არა. არცერთი.
შოკირებული ვუსმენდი.
- ვიცი გაბრაზების მიზეზი გაქვს, მაგრამ გამოვასწორებ ყველაფერს, გპირდები.
- დამპირდი, რომ რაცარ უნდა მოხდეს წამლებს თავს არ დაანებებ.
- მაგაზე პირობის მიცემა არ მჭირდება.
- ანდრეა!- გააფთრებულმა შევხედე.
- ერთადერთი მიზეზიმაქვს რის გამოც დავიწყე წამლების ინტენსიურად დალევა, მარიამ.
- რა მიზეზი?
- შენ.
ხმა ჩამივარდა. ახალი ამბებით იმდენად გამოტენილი მქონდა თავი, რომ ყველა სიტყვის გადახარშვა მიჭირდა. გამეღიმა, მაგრამ მიკვირს ესეც რომ შევძელი.
- სერიოზულად გეუბნები, ანდრეა.
- მეც. დარჩი დღეს და ხვალ გაგიყვან სახლში თუ მოისურვებ.
თავი დავუქნიე. ფეხზე წამოვდექი და მაღალქუსლიანი გავიხადე. კაბის შესაკრავი გავიხსენი და ანდრეას გავხედე რომელიც თვალს არ მაშორებდა. ჩამეცინა.
- მაისურს მათხოვებ?
- აიღე რომელიც გინდა.- ხელი წარბაწეულმა კარადისკენ გაიშვირა. უბრალო, მუქი, მწვანე, მოკლემკლავიანი მაისური ამოვიღე. კაბა სწრაფად გავიხადე და გადავიცვი. სიცივემ ერთიანად ამიტანა. მიუხედავად იმისა, რომ გათბობა ჩართული იყო. ალბათ ნერვების ბრალია.. დღეს საკმარისზე მეტი ემოცია განვიცადეე.. სწრაფად შევწექი ლოგინში და ‘ჩემს მხარეს’ გავიწიე. ფანჯარას გავხედე. უკვე თენდებოდა. საერთოდ არ მეძინებოდა, მაგრამ ძალიან დაღლილი ვიყავი.
- ლილუს დაურეკე, ნერვიულობდა.
დინჯად მითხრა და მხარზე მაკოცა. ჭერს მივშტერებოდი და ღრმად ვსუნთქავდი.
- ბრაზს ჯერ არ გადაუვლია, ანდრეა.
- ჩემი ბრალია, მე ვთხოვე რომ არაფერი ეთქვა.
ამაზე უარესად ამოვიხვნეშე.ბოლო ორ საათში მომხდარზე აღარ მინდოდა ფიქრი დროებით მაინც.
მოვიკუნტე და მისკენ გადავტრიდი.
- უბრალოდ, შემეშინდა.
თავი დამიქნია და მიმიხუტა. თვალები მიმენაბა. რაცარუნდა სიცივე ყოფილიყო, მისგან ყოველთვის არაბუნებრივი მხურვალება მოდიოდა. აღარ მახსოვს როდის ჩამეძინა, თუმცა ის კი ვიცი, რომ მთელი გარიჟრაჟი ანდრეას მკლავებში განაბულმა გავატარე.
**
დილით, უფრო სწორად შუადღეს, ანდრეას სუნთქვამ გამაღვიძა.ტუჩები ჩემს ყურთან ჰქონდა მოტანილი.ზურგით მჭიდროდ ვიყავი მიხურებული მკერდზე. ფეხები კი ჩემსაში ჰქონდა გადახლართული და შემოხვეული.გუშინდელმა მოგონებებმა ღიმილი მომგვარეს, სანამ ეიფორიასპანიკა ჩაანაცვლებდა და პათეთიკურ ფიქრებს გამიღვიძებდა.
ფრთხილად გადავტრიალდი,რომ მისი სახისთვის შემეხედა და გამომეკვლია მისი სრულყოფილი სახე.რამდენიმე წუთი ასე გავატარე, არც ინძრეოდა. წამოვდექი რომ ცოტა თავი მომეწესრიგებინა. გუშინდელი მაკიაჟი ჯერ კიდევ მოუშორებლად მედო სახეზე, ყელი კვლავ ჩამწვარი მქონდა.
კარები ფრთხილად გავაღე და დერეფანში გავედი.
კიბეებს ხმაურით ჩავუყევი.
- ანდრეა?- მომესმა დაბლიდან ქალის ხმა. ჩავედი თუ არა, უცხო ქალმა გაკვირვებულმა შემომხედა. რათქმაუნდა მე ხომ მის წინაშე მამაკაცის მაისურით ვიდექი.
- ამ.. გამარჯობა-უხერხულად ვთქვი.
თითქმის დარწმუნებული ვიყავი რომ ეს დედამისი იყო. მაღალი და გამხდარი, როგორც ანდრეა. თვალის ჭრილიც მისნაირი ჰქონდა ოღონდ ნაცრისფერი თვალების მაგივრად, დიდი ყავისფერი თვალები. სხვა მხრივ სრულიად განსხვავდებოდნენ. ახლაღა გავაანალიზე რომ ანდრეას დედის სახელიც კი არ ვიცოდი. რა უხერხული იყო!
- უკაცრავად მე.. ახლავე გამოვიცვლი- სიტყვები ერთმანეთს მივაყარე და კიბეებისკენ მივბრუნდი.
- არა, არა დარჩი. ალბათ ლიზას მეგობარი ხარ. დილას ძალიან ადრე ჩამოვფრინდი დაუგეგმავად. ამიტომ აღარ შევაწუხე არცერთი. - სამზარეულოსკენ გაიწია და ფუსფუსი განაგრძო, ცელოფნის შეკვრიდან იოგურტებს ალაგებდა. ჩუმად ვიდექი. არვიცოდი რა მეთქვა, ან რა გამეკეთებინა.
წამების შემდეგ მომიბრუნდა:
- მაპატიე, სულ გადამღალა ფრენამ. მაგდა- ხელი გამომიწოდა ჩამოსართმელად და გამიღიმა. კარგი გუნების ქალი ჩანდა.
- მარიამი- ღიმილით ჩამოვართვი ხელი- და სინამდვილეში ლიზას მეგობარი არ ვარ- ვიგრძენი რომ სახეზე ჭარხალს დავემსგავსე. ქალმა ეჭვის თვალით გადმომხედა და ამათვალიერა.რათქმაუნდა, მე ხომ მისი შვილის მაისური მეცვა!
- ღმერთო..- არვიცი რატომ, მაგრამ ქალს სახიდან უეცრად ფერი წაუვიდა და ყველაზე ახლოს მდგარ სკამზე ჩამოჯდა.- არ მითხრა, რომ ჩემმა მაიმუნმა ცოლი მოიყვანა.
- არა არა, მე მისი შეყვარებული ვარ- ფართო ღიმილით დავამშვიდე მაგდა. სიცილს ძლივს ვიკავებდი. გულში სიხარულის ბაპერწკლები დამიხტოდნენ.
- რას ვიფიქრებდი! პატარას კი გავხარ. რამდენის ხარ მარიამ?
- 18-ის ვხდები სამ თვეში.
- ისევ სძინავს იმას?
თავი თანხმობის ნიშნად დავუქნიე. სულ დამავიწყდა, რომ წყლის დასალევად ჩამოვწდი. თუმცა ჩემი ფიზიკური მდგომარეობის გამო ადგილიდან განძრევა არ მინდოდა.
- თქვენის ნებართვით წავალ, გამოვიცვლი. თორემ უხერხულია- ბოლო სიტყვებს უხერხული ღიმილი დავუმატე. თავი დამიქნია და მეც ჩქარი ნაბიჯებით ავედი კიბეებზე. ოთახში ქოშინით შევედი. ანდრეას უკვე ეღვიძა. სახეზე ალბათ ყველაფერი მეწერა, ისეთი გამონეტყველება მიიღო.
- რამოხდა?
- დაბლა..... დედაშენია- სიტყვები ერთმანეთს გადავიდა.
- ჩემი ვინ?- გაკვირვებისგან წარბები ერთმანეთს დაუახლოვა. თავი დავუქნიე.
- ანდრეა, ასე გავიცანი- ხელი მისი მაისურისკენ გავიშვირე რომელიც მუხლს საკმაოდ ცდებოდა.- ღმერთო რას იფიქრებს. თან წესიერი ჩასაცმელიც არ მაქვს.
ანდრეა ხარხარებდა, სულაც არ მეცინებოდა. ყველაზე უხერხულ სიტუაციაში ვიყავი მგონი მთელს ცხოვრებაში.
- დაწყნარდი. შიშველიც კი მოეწონები შენ ყველას- თვალი ჩამიკრა და ამათვალიერა. თვალები ავატრიალე. ჩემკენ დაიძრა და თეძოებზე ხელები მომხვია. ტუჩები ტუჩებზე მომაბჯინა და მის თეძოებს ამაკრო. კოცნა ვნებიანი იყო. ცეცხლი წამებში მომეკიდა. საწოლისკენ მიბიძგა, ისე რომ კოცნა არ შეუწყვიტავს და გადამაწვინა. მომშორდა, რომ მაისური გაეხადა. მაშინვე თავი წამოვყავი.
- ანდრეა, დაბლა დედაშენია!
ერთიანად მაკანკალებდა წინასწარ სიამოვნებისგან, მაგრამ ყველაფერს დამატებული, არ მინდოდა ანდრეას ოთახში რომ ამოსულიყო და ასე დავენახეთ.
- ხმა არ ჩადის..- ჩემს მკერდთან ამოიჩურჩულა და თავისი საქმე გააგრძელა.კიდევ რაიმეს თქმა დავაპირე, თუმცა თვალები სიამოვმებისგან მიმენაბა და ხმა ჩამივარდა. ხელებითმაშინვე მის მოკლე თმებს ვწვდი და თავი ვეცადე ამომეწევინა, მაგრამ არ გამიმართლა. ორივე მაჯაზე თითო ხელი მომიჭირა და საწოლზე დამაწყობინა. მოძრაობის საშუალებას არ მაძლევდა. მხოლოდ მაშინ გამიშვა ცალი ხელი, როდესაც ტრუსი წამებში გამაძრო და კითხვის ნიშნით ამომხედა. ვერ ვინძრეოდი. არვიცოდი რა მეთქვა ან რა მიმენიშნებინა. თავით უფრო დაბლა ჩავიდა. ერთიანად დავიკლაკნე. და საბოლოოდ მისი სახელის ყვირილით დავამთავრე…