ან თუ ზურას გავყვებოდი ცოლად როგორ მეყურებინა ყოველ დილას კაცისთვის რომლის სულიც სიგიჟემდე მიყავრდა? რა ნამუსით დამენგრია მის და ჩემი ცხოვრება ხელ მეორედ? როგორ უნდა გავყოლოდი იმ კაცის ბიძაშვილს ცოლად რომელიც 4-5 წლის შემდეგაც ისევ ისე ძლიერად მიყავრდა, როგორც მაშინ ერთად რომ ვიყავით? როგორ დამერღვია ის პორობა, რომელიც მთელი გულით აღვუთქვი საყავრელ კაცს წლების წინ. ხო მაშინ 15ის ვიყავი მაგრამ ჩევნი ურთიერთობა იმდენად ნაზი და იმდენად რეალური იყო რომ ბევრ დიდსაც შეშურდებოდა...მძულდა ჩემი ცხოვრება... მძულდა სიმდიდრე... ეს ქალაქი და მისი ქუჩებიც კი მძულდა... ქუჩები სადაც ადრე მე და სებე ხელჩაკიდებულნი დავდიოდით... სადაც თავს უბედნიერეს გოგოდ ვგრძნობდი... ახლა დაცარიელებულიყო... დაეკარგათ ფერები... ყოველი კუთხე - კუნჭული თავის მოგონებას სახეში სილასავით მაწნიდა... მივუყვებოდი ქუჩებს და სიმღერებს ვუსმენდი... ვცდილობდი თვალებზე მოწოლილი სითხე უკან დამებრუნებინა, მაგრამ ეს შეუძებლად იქცა, როდესაც la famme-ს "ou va la monde" ჩაირთო... სიმღერა რომელსაც ერთ დროს "ჩვენი" ერქვა ახლა გაუცხივებულიყო.. თვალებიდან უნებართვოდ, გაფუჭებული ონკანივით მდიოდა ცრემლები... მივტიროდი წარსულს, რომლეიც მენატრებოდა... მივტიროდი ოცნებებს, რომელბიც მართლაც გავიმითე... მივტიროდი ბიჭს, რომელიც ყოველთვის მეყავრებოდ... სუნთქვა მიჭირდა...იქ, მარცხნივ, მკერდში, კი საშინელ ტკივილს ვგრძნობდი... მივტიროდი იმას, რაც შეიძლება ყოფილიყო და რაც დავანგრიე...და აი ახლა უკვე მისი სახლის წინ ბარდიურზე ვიჯექი და მეათედ დაწყებული სიმღერის დასრულებას ველოდი... და აჰა ისიც დასრულდა... მახსენდებოდა ის დღე ერთი თვის უნახავს სურპრიზი რომ მოვუწყე... როგორ გავექანე მისკენ და როგორ შვახტი... კარგახანს ასე რომ ვიდექით და უბრალოდ ერთმანეთის სიახლოვით გამოწვეულ სიმხურვალეს რომ ვუნაწილებდით სხეულებს... გონება მკარნახობდა"შედი... შედი და გაიცანი.. მამაშენს ვერ შეეწინააღმდეგები და ცოლადაც უნდა გაყვე სებე კი დაივიწყე" გული კი საპირისპიროს ამბობდა"შედი... შედი და ყველას ანახე რომ არ აპირებ ზურას ცოლად გაჰყვე"... ნელა-ძალიან ნელა მივიწევდი ღობისაკენ... კარისკენ გავწიე ხელი ის იყო უნდა შევხებოდი რომ გაიღო და ჩემკენ მომართული ორი წყლისფერი თვალი დავინახე... ერთიანად რომ უხაროდათ და უკვირდათ ჩემი დანახვა... მისი მაცდური ღიმილი უნებურად რომ აღებეჭდა სახეზე..
-ემი?.
გაკვირვებულმა ამოიგმინა და გაკვირვებული მომაშტერდა.
-სებე.
გატეხილი ხმით ვუთხარი და თვალები დავხარე... უნებლიედ გამეღიმა მისი სახელის წარმოთქმისას... სებე ოთხი ასო ორი ხმოვანი და მთელი სამყარო... რა ლამაზი სახელია არა...მონუსხული ვუყურებდი მერე კი წამში დაფარა მანძილი და ხელები მომხვია... მის გულისცემას კაირ ვუსმენდი ვგრძნობდი... ვგრძნობდი მის თითვეულ ამოსუნთქვას... თითვეულ გულის მიერ გადასროლილ სისხლის ნაკადს...მთელი არსებით ვგრძნობდი მის მონატრებას... მისი სურნელი მუდამ ამოუცნობი და მაინც გასაოცარი...უეცრად სახლის კარის ხმა გაისმა და სებეც მომშორდა.
-არ გაჰყვე ზურას გევედრები.
რაღაცის თქმა დავაპირე მაგრამ ზურა დავინახე...
-ეიმისი ხომ?
-დიახ შენ ალბათ ზურა.
-კი მოდი შემოდი სებე შენ არ შემოხვალ?
-კი კი ახლავე...
სახლში შესვლისთანავე ვიგრძენი სებეს სურნელი, როგორ გამეფებულიყო მთელს სახლში... დიდხანს ვსაუბრობდით... ნუ ისინი ლაპარაკობდნენ მე დრო და დრო სებეს მოწყენილი თვალებისკენ გავაპარებდი მზერას... ვხვდებოდი როგორ უჭირდა უჩემობა და ახლა ჩემი ზურას საცოლედ აღქმა... უეცრად გიამ დაიწყო.
-ახლა მთავარ საკითხზე გადავიდეთ...
-უკაცრავად სააბაზანო სადარის?
უცბად ჩავაკვეხე.
-კიბეებზე ადი და მერე მარჯვნივ.
მითხრა ზურამ და მერე სებეს მიუტრუიალდა.
-სებე ანახე რა.
-კარგი...
წინ სებე მიდიოდა მე უკან მივყვებოდი სააბაზანოსთან შეჩერდა და შემომხედა.
-მართალ გინდა მისი ცოლობა?
გაკვირვებულმა შევხედე და ის ვუთხარი რასაც განვიცდიდი.
-არა სებე... მე მას არასდროს არ გავყვები... ეს მირიანის მორიგი ახირებაა,მაგრამ ამ ჯერად არ დავუჯერებ ბევრი დავუთმე..
ის წავიდა მე კი სააბაზანოშ შევედი კარი გადავკეტე და ზურგით მივეყრდენი...ახლა როცა ის ამდენი წლის მერე ვნახე იმ სიყავრულმა უფრო ღრმად გაიდგა ფესვები ჩემში.... წყალი შევისხი და უკან დავბრუნდი..
-აბა რაზე გავჩერდით?უი გია ბიძია რაღაცის თქმა გინდოდათ.
-მე ვამბობდი რომ შენი და ზურას ქორწილი 12ოქტომებრს იქნება მანადე ჩვენთან იცხოვრებ უკეთ რომ გაგიცნოთ და გაგვიცნო.
გამეციან გულიანად გამეცინა.
-კარგი რა გია ბიძა... - მერე ხმა გავამკაცრე-მე არც თქვენი, არც ზურას და არც მირიანის სათამაშო არ ვარ... თქვენ ჩემს ცხოვრებას ვერ გადაწყვეტთ... ვერც ჩემი გრძნიბებით ითამაშებთ მე არ მიყვარს თქვენი ვაჟი ასე რომ ქორწილი არ იქნება...ვუცი ახირებული გაქვთ თქვენ და მირიანს ოჯახების ერთმანეთთან შერწყმა მაგრამ ის ვისი მეშვეობითაც ამას გააკეთებთ მე არ ვარ... თუ გადაწყევტთ რომ ჩემს ძმას გააყოლოთ სოფია ამის უფლებასაც არ მოგცემთ ჩემი და ჩემი ტყუპისცლის ცხოვრებას ვერ არევთ. აი ანიტას კი რაც გინდათ უქენით... მადლობა ყურადღებისთვის და ნახვამდის მე მივდიავრ... ხო ქორწილი არც ოქტომბერში იქნება არც ნოემბერში...
ჩანთა ავიღე და სასწრაფოდ დავტოვე იქაურობა ისვე იგივე სიმღერა ჩავრთე... მივუყვებოდი ქუჩას და თვალწინ კვლავ სებეს სევდიანი თვალები მედგა... ბოლის კიბეებთან აღმოვჩნდი... სად მიდიოდნენ? კუბეებს რომ აუყვებოდი ულამაზეს გადასახედთან ახვიდოდი, რომელიც ადრე ჩემი და სებეს სახელს ატარებდა... კიბეებს მივუყვებოდი... წინ მოცინარი წყვილი მიდოდა... ერთამენთისთვის ხელები ჩაეკიდათ და იცინოდნენ... ახლა არ მეშინოდა სიბნელის ახლა მე მარტო არ ვჯყავი... ჩემს წინ ჩემი წარსული მიდიოდა... დავინახე, როგორ გადაუბრუნდა გოგოს ფეხი... როგორ დაიმანჭა და არ შეიმჩნია... ესეც მე ვიყავი.. როგორ აიტაცა ბიჭმა ხელში და როგორი სიყავრულით უყურებდნენ ერთმანეთს... კიბეები დავამთავრე და მოაჯირის წინ დადგმული სკამი დავინახე... ადრე რა იყო? სებე დაჯდებოდა ხოლმე სკამზე ფეხებს ისე შლიდა მათ შრის ჩაჯდომა რომ შემძლებოდა და მოაჯირს შემოაწყობდა, მეც მის ფეხებსშორის ვექცეოდი და ზურგით ვეკვროდი... ფეხები მოაჯირზე მელაგა... ცალი ხელით ორივე მაჯას მიჭერდა მეორეს მუცელზე მარწუხივით მხვევდა... გავყურებდით ლამპიონებით განათებულ ქლაქს და ვტკბებოდით.. დრო და დრი ყელში მკოცნიდა...რეალობაში დავბრუნდი და მოაჯირს დავეყრდენი ცოტახანს წყნარად გავყურებდი ქალაქს და ახლაც ისე მომწონდა, როგორც წლების წინ... გავყურებდი საყავრელ ხელს და ხელის გულებით ცივ მეტალის მოაჯირს ვეყრდნობოდი, როცა უეცრად....