ტყეში დავხეტიალობდი და ნელნელა გასასვლელისკენ მივდიოდი, ჩვეულებრივი ღამე იყო ლ, ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა და უმთვარო ღამე, ბნელოდა. სანათიც არ მქონდა თან, იმ ბნელ ტყეში გზას არაფერი მინათებდა ანუ რა გამოდიოდა გავიჭედე.
-დაიკარგე?-უცებ ნაცნობი ხმა მომესმა, უკან გავიხედე და მხოლოდ მის სილუეტს ვიყურებდი რომლის ფორმებიც არც ისე გამოკვეთილი იყო.
-არა... არა სა.. საიდან მოიტანე.-ნერვული ააშლილობა მეწყებოდა ამას ვხვდებოდი.
-აჰ... გოგო რომელიც ამ ტყეში სხვებთან ერთად დღისითაც კი არ შემოდიოდა, ახლა ღამის ორ საათზე მარტო დახეტიალობს? -ვგრძნობდი მის მზერას, ვერ ვხედავდი მიყურებდა თუ არა მაგრამ არდიას დაჟინრბულ მზერას ჩემი სხეული ბურძგლავდა.
-უბრალოდ ვსეირნობდი.-თავი ავარიდე მკვახე პასუხით და გასასვლელისკენ გქვეშურე.
აღარ დამიყოვნებბია ოთახში ისე შევედი და გონება დაწოლისთანავე ძილს მივეცი.

დილით ასე 8 საათი იქნებოდა, კუნძული ლაოს ტურისტთა ძილი კივილმა დააფრთხო. მაშინვე ფეხზე წამოვდექი და გარეთ გავვარდი, წინ დედაჩემი შემეფეთა.
-არ გინდა ეს არ ნახო!-გამაფრთხილა წყნარად მაგრამ ჩემი მოწოდება მისტიკა იყო რაც არ უნდა ყოფილიყო ხალხის გროვის უკან უნდა მენახა. როგორღაც ხალხი მოვიგერიე და მუხლებზე დაჩოქილი ირაკლის მშობლები და მათ წინ ირაკლის მკვდარი სხეული ესვენა. ირაკლი მოკვდა.
არა ის მოკლეს... მისი სხეული ჯერ ნაწამები იყო ეტყობოდა ყელზე კი მოჭიმული თოკისგან დანატოვები სისხლჩაქცევა ჯერ კიდევ ემჩნეოდა. ტტიროდნენ მისი მშობლები და ტიროდა ნენე, მას ირაკლი არასდროს მოსწონდა მაგრამ ის ისეთი ემოციური იყო. იმ დღეს თითქმის ყველასთვის შეეწყდა სიცოცხლე არავინ არავის ელაპარაკებოდა არც მომხდარზე და არც ზოგად თემებზე. მეც სზვა რა მექნა როგორც კი დაღამდა ოთახში დავწექი და დავიძინე.

დილით ნენეს ჯანჯღარმ აგამაღვიძა.
-ლუ! ლუ!-ხელით მკლავზე მაწვება და ცდილობს გამაღვიძეს.
-რამოხდა მშვიდობაა? კიდე ვინმე მოკვდა? მითხარი რომ თორნიკე არა!-წამოვხტი ფეხზე და ანერვიულებულ სახეზე მივჩერებოდი ნენეს.
-დეტექტივი ჩამოვიდა, დედამისმა მოუყვა იმ ღამეს ჩვენთან ერთად რო იყო, ის ყვრლას დაკითხვას ითხოვს ამბობ ზუსტად ვიცი ერთერთმა მოკლაო.
ახლა კი ჩემი აკანკალებული სხეული ადვილი შესამჩნევი იყო, გამოვიცვალე და გარეთ გავედი, ერთერთი საცხოვრებელი კოტეჯი ახლა დასაკითხ ოთახად ექცია, მე და ნეენე ოთახში შევედით, სკამზე მარიამი და თორნიკე იჯდნენ და მათ წინ ალბათ შუახნის შავთმიანი საზიზღარი გამოხერვის კაცი, ის ალბათ დეტექტივი იყო.
-დასხედით!-აიუკვე ისიც ვიცი რომ მწეველია, მის ხმაში ეს კარგად გამოჩნდა ის ისეთი ცივი და ბოხი იყო ტანში ჟრუანტელმა დამიარა.

პირველი ნენეს მიადგა, რომელიც დიდი ინტერესით აკვირდებოდა მისი ფართხო თვალებით ოთახს.
-პირველი თქვენ დაიწყეთ მოყოლა.-ხელში კალამს და ბლოკნოტს იმარჯვებს და მზადაა ჩაიწეროს ნენეს მონაყოლი.
ნენე ისე აგრძელებს ოთახზე დაკვირვრბას თითქოს არავის ხმა არ გაუგია. ახლა კი მზერა დეტექტივზე შეაჩერა, ხედავდა როგორ აბრაზებდა დეტექტივს მისი ასეთი საქციელი თუმცა ის კვლავ ჩუმად იყო.
-დუმილის უფლებას იყენებ?-ახლა დეტექტივმა ნენეს კითხვა დაუსვა და ბლოკნოტში რაღაც ჩაწერა.
-არა!-აი ნენემაც გაიღვიძა და პასუხი გასცა დეტექტივს რომელმაც ნენეს გაკვირვებით ამოხედა.
-ბრმა ხარ?-ჰკითხა თანაგრძნობით დეტექტივმა და ნენეს წყლისფერ თვალებს უფრო ჩააკვირდა.
-კი,-უპასუხა ნენემ და საყელოს ხელი გაუშვა,-შენნაირ ბინძურ ადამიანებს ვერ ვხედავ.
ამ პასუხზე დეტექტივს არანაირი რეაქცია არ ჰქონია, პირიქით ისევ იმავე ტონით გააგრძელა ლაპარაკი.
ოთახიდან ყველა გაგვიშვა გარდა ნენესი.
20 წუთიდ განმავლობაში დაკითხვის ოთახის ჭერს მივშტერებოდი და ველოდებოდი ნენეს გამოსვლას.
და აი გაიღო კარები და ნენეც გამოვიდა, მინდოდა მეკითხა როგორ იყო მაგრამ... დეტექტივმა ოთახში მე გამომიძახა.
მის ოთახში შევედი, იქაურობა სიგარეტის სუნად ყარდა, ბლოკნოტი და კალამი მაგიდაზე იდო და სკამთან ახლოს იდგა.
-მოყევი თავიდან.
-გუშინწინ ჩამოვედით კუნძულზე და...-დეტქტივმა შემაწყვეტინა და სკამზე დაჯდა.
-არა არა ეგ ვიცი, მე ვიგულისხმე იმ საღამოდან ირაკლი რომ გაუჩინარდა.
-კარგით...-ღრმად ამოვისუნთქე და მოყოლა დავიწყე.-იმ ღამეს ირაკლიმ აიჩემა ტყეში წავიდეთო, ის ბავშვობიდან ძალიან მშიშარა იყო ამიტომ არავინ გაჰყოლია კას და შემდეგ იმის დასამტკიცებლად რომ მშიშარა არ იყო მარტო წავიდა და დაიბარა დილით დავბრუნდებიო. მაგრამ შემდეგ როცა ყველამ დავიძინეთ დილით ეს ამბავი დაგვხვდა.
-გასაგებია და ადამიანი რომელსაც ის ყველაზე მეტად ეზიზღება ხომ არ იცი?-თავში მაშინვე თორნიკემ გამიელვა მაგრამ ამას ვერ ვიტყოდი შემდეგ სამხილები თორნიკეს წინააღმდეგ იქნებოდა გამოყენებული.
-არა, ჩვენ ბავშვობიდან ვიცნობთ ერთმანეტს მაგრამ ახლო ურთიერთობა მხოლოდ ლაოზე ჩამოსვლისას გვქონდა ხოლმე. თბილისში ის როგორც ნაცნობი ისე გვექცეოდა.
-თავისუფალი ხარ.
-კიმაგრამ..
-გითხარი თავისუფალი ხართქო!
დეტექტივმა მაღალ ხმაზე დამიყვირა და ისე შემომხედა მივხვდი რომ ეს მზერა სავედისწერო იყო.
როდესაც გარეთ გავედი დეტექტივმა ოთახში თორნიკე გამოიძახა. ის კარების დაკეტვამდე მე მიყურებდა, დავტოვე კოტეჯი და მშობლებთან წავედი.
-როგორ ხარ ლუ?
-მამა!-მამის დანახვისას ყველაზე ბედნიერი გრძნობა მქონდა და ხელები შემოვხვიე მონატრებულს.
-თბილისში უნდა ჩაასვენონ, ვწუხვარ რომ ეს საუკეთესო ზაფხული არ ყოფილა.
-არა მამა ვინც უნდა წუხდეს ეს მე ვარ.
-არა ჩემო გოგო, უნდა გესმოდეს, რომ იქ, სადაც გგონია, რომ დასასრულია, მენდე, ყველაფერი ჯერ კიდევ იწყება. ირაკლის სიკვდილში შენ თავს ნუ დაადანაშაულებ.
-შემეძლო გავყოლოდი...

ოთახში დასასვენებლად წავედი ხვალ უკან თბილისში ვბრუნდებოდით და ბოლო წუთებით ვსიამოვნებდი ლაოზე. მარტო ვიყავი ოთახში ჩემ თავთან და გრძნობებთან მარტო ვიყავი ჩემს ფიქრებთან. თორნიკე შემოვიდა ჩემს ოთახში ძალიან გამიკვირდა, როგორც ჩემი საუკეთესო მეგობარი, ამ ზაფხულს ის ჩემს გვერდით არ ყოფილა.
-როგორ გრძნობ თავს?-გვერდით დამიჯდა და იატაკას დააშტერდა.
-მარტოდ.
-ნენემაც იგივე მიპასუხა.
-თორნიკე შეიძლება რაღაც გკითხო?
-კითხვას გააჩნია ლუ...-მან მე ლუ დამიძახა, ჯანდაბა ის ასე არასდროს მოქცეულა ყოველთვის სრულ სახელს მეძახდა.
-ნენე გიყვარს?-ვკითხე და თვალებში შევხედე, ღრმად ჩაყავისფრებულ თვალებში რომელიც მხოლოდ იმას ამბობდა როგორი ცივი იყო.
-არა... მე და ის ძალიან განსხვავებულები ვართ.
-და რატომ უყვართ სრულიად განსხვავებულ ადამიანებს ერთმანეთი?
-ფიზიკა არ გისწავლია? წარმოიდგინე 2 მაგნიტი. ერთი დადებითად დამუხტული, მეორე უარყოფითად. ორივეს თუ დადებითი მხრიდან დავიჭერთ, განა მიიზიდავენ ერთმანეთს? არა. თუ ერთს შემოვატრიალებთ, დადებითს უარყოფითს მივუახლოვებთ, ერთმანეთს მყისვე მიეწებებიან. ასეა ცხოვრებაშიც. მხოლოდ საპირისპირო თვისებებისა და ხასითის მქონე ადამიანები გიზიდავენ. ერთი მეორეს ავსებს. მეორე პირველს. ერთად კი მთლიან ერთეულს წარმოადგენენ.
-იცი რა არის კაცობრიობის ძირითადი უბედურება?-მეკითხება თორნიკე და თვალებზე დამაკვირდა.
-ის, რომ დროის უკან დაბრუნება არ შეგვიძლია?
-არა. მხოლოდ ის, რომ არ შეგვიძლია ისე მოვიქცეთ, რომ დროის უკან დაბრუნება უბრალოდ არც დაგვჭირდეს.


ირაკლის ამ სიტყვებმა დამაფიქრა დამაფიქრა ყველაფერზე, იმაზეც თუ რა მიყვარდა, რა მენატრებოდა.

სინამდვილეში? სინამდვილეში ჩემს უკვე ახდენილ ოცნებებზე ფიქრი მენატრებოდა.
ჩემსა და თორნიკეს დიალოგზე ფიქრი აღარც მქონია გონებაში, ახლა მხოლოდ იმას ვფიქრობდი რა მოხდებოდა შემდგომ? დავბრუნდებოდით თბილისში და იმ საქმეს რომელის მზეზთან მილიმეტრებითაც კი არ მისულან დაუხურავად არ დატოვებდნენ, ის ჩემი მეგობარი იყო... რაც შემიძლია ყველაფერს გავაკეთებ.

ესეც მეორე ნაწილი. ვეცდები მალე დავდო. მადლობა ვინც კითხულობთ.