ვეღარ ვიხსენებ, მარადიულ ძილში გახვეულ
ჩემს ლურჯ სამყაროს და ცის ცრემლით თვალებს ვისველებ,
მოჯადოებულ ტყეში მძინავს, სადაც ხავსიან
მიწას სხეულით შევეზარდე და ვერ ვიხსენებ
იმ შემოდგომას, ქუჩის ბოლოს როცა განათდი,
როცა აივსო ჩემი სული შენი სინათლით,
არ მახსოვს, შუქი მოეტანოს ვინმეს ასეთი,
გამოჩენილა უამრავი თუმცა წინათაც...
მე არ შევცვლილვარ, წვიმის სუნი მიყვარს ისევე,
და თვითონ წვიმა - მაღალი და შველისფეხება,
მოჯადოებულ ტყეში მძინავს და ვერ ვიხსენებ,
როგორ მიყვარდა შენს თითებზე ხელის შეხება.
როგორ მიყვარდა შენი ცხელი სუნთქვის სიმძაფრე,
რომელიც ხშირად ტალღებივით ყელთან მიგრძვნია,
მოჯადოებულ ტყეში მძინავს და მაპატიე,
რომ აღარაფრის გახსენება არ შემიძლია.
მხოლოდ სავსეა ჩემი სული შენი სინათლით,
შენ რომ გამაცან იმ უფლით, იმ შუქით მარადით,
მოჯადოებულ ტყეში მძინავს და ვერ ვიხსენებ,
იმ შემოდგომით, ქუჩის ბოლოს როგორ განათდი...