მგონი ძალიან არ დამიგვიანია.
მადლობა რომ გამიგეთ და მელოდებოდით.
ეს დღეები მართლა მნიშვნელობანი იყო ჩემთვის.
...................

შუადღე იყო ძილი ტელეფონის ზარმა რომ დაუფრთხო. ხელით მოძებნა საწოლზე მიგდებული მობილური და არც დაუხედავს ვინ იყო ისე უპასუხა.
-გძინავს?
-უკვე აღარ. - ამოიოხრა და ცოტახნით სახე ბალიშში ჩარგო. - ამ დილაუთენია დარეკვა რა არის ქეთა?!
-ორი დაიწყო!
-კარგი, ავდგები, მოვემზადები და მოვალ, უბრალოდ დილით აღარასდროს დამირეკო, მიხედე შენს თავს, მე ჩემსას მივხედავ. - ძილბურანში მყოფი ბურტყუნებდა და წესიერად არ იცოდა რას ბოდავდა. ტელეფონი გაუთიშა, უკვე აღიზიანებდა მასთან ასე ხშირად კონტაქტი, მისი ზარები ნერვებს უშლიდა, ქეთას ხმაზე ყველაფერი ერთად ახსენდებოდა და ახლაც დილიდან საშინელ ხასიათზე დადგა. დამძიმებული სხეული ძლივს ასწია საწოლიდან, საცვლის ამარა აბაზანაში გავიდა, სწრაფად მოწესრიგდა და აზრზე მოსულს მერე გაახსენდა გუშინდელი ღამის სტუმარი. სწრაფად შევიდა საძინებელში, მაგრამ საწოლი გასწორებული დახვდა. ცოტა დამშვიდდა კიდეც, მერე კი სამზარეულოში შესულს პატარა ფურცელი და ზევიდან დადებილი ყავით სავსე ჭიქა დახვდა. ჭიქა თითებში მოიქცია, ცოტა მოწრუპა თან ყავისგან დასვრილ ფურცელს დახედა, რომელსაც ჭიქის ძირით დამრგვალებული ყავისფერი ფერი ედო.
“მადლობა გუშინდელისთვის, არ იმსახურებ მადლობას, მაგრამ მაინც. ვეცდები შენს მანქანას აღარ მივუახლოვდე, თუ დავინახე შევტრიალდები :d იმედია აღარ შეგხვდები!!!”
უცებ ჩაიკითხა და თავი სიცილით გააქნია. ფურცლის ნაგლეჯი სანაგვეში ჩააგდო, ყავის წრუპა განაგრძო, მართალია თბილი იყო, მაგრამ სასწაულად გემრიელი, ასეთი ჯერ არაფერი გაესინჯა. მიკროტალღურ ღუმელში შედგა, გააცხელა, შემდეგ თერმუსის ჭიქაში ჩაასხა და სახლიდან გავიდა.
საათზე მეტხანს გასტანა მშობელთა კრებამ, ქეთას გვერდზე იჯდა გიორგაძე და არასაინტერესო საუბრის გამო ცოტაც და ჩამოეძინებოდა.
-დავიღალე. - ჩუმათ დაიჩურჩულა ქეთას ყურთან და ლამის თავი ჩამოადო მხარზე. - ერთადერთი კაცი ვზივარ ამდენ ქალში და ტეხავს მგონი ცოტა არა?
-ცოტახანიც მოიცადე, ამთავრებს მგონი და გასწორდი სირცხვილია. თუ არ გაინტერესებს შენი შვილის ამბები კიდე წადი.
-აუ ჩემი. - საწყლად ჩაიბურტყუნა და ქეთას მაქსიმალურად მოშორდა.
როგორც იქნა ძლივს დამთავრდა კრება, მშობლებიც ნელ-ნელა გადიოდნენ კლასიდან. გრძნობდა უამრავი ქალის თვალს და უკვე წუხდებოდა.
-მიკვირს ასეთი ახალგაზრდა მშობლები რომ ჰყავს ანდრიას. - მომღიმარი უყურებდა წყვილს ანდრიას დამრიგებელი.
-ადრე მოვინდომეთ ბავშვზე ფიქრი. - ყურებამდე გაიღიმა ლუკამ, მტევანზე ეამბორა ქალს და ქეთას წელზე მოხვია ხელი.
-კარგი ოჯახი გაქვთ და ბავშვიც ამიტომ არის ალბათ ასეთი ზრდილობიანი. - სახეზე დაეტყო რომ ესიამოვნა გიორგაძის საქციელი.
-დიდი მადლობა ქალბატონო ლია… წავალთ ჩვენ და ექსკურსიაზე შევხვდებით. - ხელი ჩამოართვა და დამშვიდობების შემდეგ კლასი დატოვა.
-ხელი მომაშორე. - კბილებში გამოსცრა ქეთამ.
-მოითმინე… - კბილებში გამოსცრა, გარეთ გასვლის შემდეგ ხელი მოაშორა და ჯიბიდან ტელეფონი ამოიღო. - შენი შეყვარებული… თუ რა დავარქვა არ ვიცი… ეცადე არ გამოაჩინო ცოტახანი სანამ არ დავშორდებით.
-რატომ არ თქვი?
-არ მინდა ჩემს შვილს ვინმემ რამე უთხრას. - თვალებით ანდრია მოძებნა და მისკენ დაიძრა. ორ ბავშვთან ერთად იჯდა და რაღაცაზე იცინოდა.
-ძველ სკოლაში მასწავლებელი სულ ცუდს მეუბნებოდა…
-ეგ შენი და შენი ბოიფრენდის ბრალია… წავედით მა?
-დე, მა, ესენი არიან ლიზა და უტა.
-გამარჯობა! - ხელი გაუწოდა უტამ და ლუკამაც თავისი შეაგება მომღიმარმა. თავზე გადაუსვა ხელი, შემდეგ გოგოს დახედა, დაინახა როგორ აუწითლდა ლოყები ლიზას და მის წინ ჩაიმუხლა.
-გამარჯობა პატარა. - ლოყაზე მიეფერა და ბავშვმაც გაუსწორა მწვანე თვალები.
-გამარჯობა.
-რა გქვია შემახსენე? - მტევანზე აკოცა და ქვევიდან ახედა.
-ლიზა.
-ძალიან ლამაზი რომ ხარ იცი ლიზა? - ისე თბილად ესაუბრებოდა გული გაუთხბა ქეთას. გაოცებული უყურებდა და სულ ის კადრები უტრიალებდა ლუკა რომ ეუბნებოდა გოგო მინდაო.
-კი, ანდრო და უტა მეუბნებიან ხოლმე. - ისევ თავი დახარა მორცხვად.
მალე ლიზას და უტას მშობლებიც მივიდნენ და ერთმანეთიც გაიცნეს. ბოლოს მანქანაში ანდრია წინ დაისვა, უკან კი ქეთას მიუჩინა ადგილი.
-ლიზამ და უტამ იციან ერთად რომ არ ხართ. - თავისთვის ჩაილაპარაკა ანდრიამ, ისე რომ მშობლებისყვის არ შეუხედავს.
-ნუ ეგ რათქმაუნდა მა, შენი მეგობრები არიან და შეგიძლია ყველაფერი უთხრა რაც გინდა, მაგრამ… დარწმუნებული ხარ რომ შენი საუკეთესო მეგობრები არიან და იქნებიან?
-კი.
-ძალიან კარგი… სახლში მიგიყვანო? - სარკიდან გახედა ქეთას.
-არ მინდა მიყვანა, გაჩერებაზე გამიჩერე და წავალ.
არაფერი უთქვამს ლუკას, მხოლოდ სალონში გაჟღერებული მუსიკა არღვევდა სიჩუმეს. ხანდახან დაილაპარაკებდა ანდრია და მშობლებსაც იყოლებდა. ქეთა რომ მიიყვანეს, ბილიარდის სათამაშოდ წავიდნე. კარგად გაერთნენ მამაშვილი, იქიდან საშოპინგოდ წავიდნენ, ბოლოს კი სახლში დაბრუნდნენ.
-მიდი იბანავე, ხვალ ახალი ზმანებით წაგიყვან.
-რითი? - ცხვირ შეჭმუხნულმა ახედა ქვევიდან.
-ახალი ტანსაცმლით. - თმები აუჩეჩა სიცილით, თავისი პირსაწმენდი მიაწოდა და აბაზანაში შეუშვა. ოთახში საწოლზე იყო წამოკოტრიალებული, თან ტელეფონში ფეისბუქს “სქროლავდა” ანდრია რომ შევიდა საცვლის ამარა დავარცხნილი თმით.
-მორჩი?
-ჰო… აუ შენთან დავიძინებ რა.
-მოდი ტო, რას მეკითხები. - საწოლზე ამხტარს თბილი გადასაფარებელი გადააფარა, თავზე აკოცა და ისევ ტელეფონში ყურება განაგრძო. მალე მიხვდა რომ გაუნძრევლად იწვა ზურგზე ანდრია, ეჭვით გადახედა შვილს, რომელსაც თვალი ჭერისთვის გაეშტერებინა. ტელეფონი ტუმბოზე დადო, შემდეგ გვერდზე გადატრიალდა და თავქვეშ ამოდებული ხელებით მწოლ შვილს მიაშტერდა. - ლაპარაკი გინდა მა?
-არა.
-მიდი მითხარი… რაზე ფიქრობს ჩემი ბიჭი?
-არავის ეტყვი?
-ჩემი და შენი საიდუმლო იქნება იქამდე სანამ შენ არ მოგინდება თქმა. იცოდე რომ ყოველთვის შეგიძლია დამელაპრაკო ნებისმიერ საკითხზე. გაიგე?
-ჰო.
-მითხარი აბა.
-ლიზა მომწონს.
-ეგ ვიცი, მაგრამ რამე ახალი? - ქვედა ტუჩზე იკბინა და სიცილი ძლივს შეიკავა შვილის დაჭყეტილ თვალებზე.
-საიდან იცი?
-მივხვდი.
-მეტყობა?
-არა მამი, მაგრამ მე ხომ დიდი ვარ და მივხვდი. თან ლიზიკოსაც მოსწონხარ.
-მართლაა? - გახარებული წამოჯდა საწოლზე.
-ჰო მართლა.
-მერე რა ვქნა?
-ჯერ ადრეა. ტოლები ხართ, მაგრამ ლიზა გოგოა და უფრო პატარას შთაბეჭდილებას ტოვებს. მოდი უბრალოდ მეგობრები იყავით კარგი? ცოტა კიდე რომ გაიზრდება მერე უთხარი თუ ისევ იმას იგრძნობ. ახლა რომ უთხა და მერე სხვა მოგეწონოს ლიზიკო აღარ გემეგობრება და გინდა ეგ?
-არა! - თავი გააქნია შეშინებულმა, შემდეგ ლუკას მსგავსად ჩაფიქრდა.
-ხოდა მოიცადე, ცოტა დრო გავიდეს, უფრო კარგად გაიცანი, დამეგობრდი და მერე რომ გაიზრდები ეტყვი, თუ არადა დარჩებით მეგობრები.
-კარგი. - ისევ წამოწვა და ლუკას გაშლილ მკლავს დაადო თავი.
-დავიძინოთ მამი თორემ დილით ისევ სირბილი მომიწევს.
-შენ ისედაც სულ დარბიხარ.
-ამას უყურეთ ერთი. - ცხვირზე მოუჭირა თითები, მერე თმები აუჩეჩა და საფეთქელზე მიაკრო ტუჩები.
-მადლობა.
-ნოუ პრობლემ. - კმაყოფილმა ჩაილაპარაკა და ანდრომაც გაკვირვებულმა გახედა. ლუკამ თვალი ჩაუკრა, მერე კი თვალები დახუჭა და ანდრიას ჩაძინების შემდეგ თვითონაც ჩაეძინა.
***
სახლში გახარებული დაბრუნდა იმის გამო რომ იცოდა მარიამი სახლში დახვდებოდა. ჩუმათ შევიდა სახლში, მისაღებში კი დივანზე მჯომი, მუხლებ მოკეცილი ცოლი დახვდა, რომელიც ტელევიზორს მიშტერებული უყურებდა.
-პატარავ. - ნელა მიუახლოვდა წარბშეკრულ მარიამს და ლოყაზე აკოცა. - რა გჭირს?
-ნუ მელაპარაკები.
-აუ გამებუტე? - ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია, გვერდზე მიუჯდა ქალს და უცებ გადაისვა კალთაში. - ჩემი პატარა.
-დამანებე თავი!
-ეე კარგი ახლა, რას მიტრაკებ… რა დავაშავე ამჯერად მითხარი, იქნებ გამოვასწორო.
-რომ ვერ ხვდები ეგ არის უბედურება.
-მარიამ!
-დღეს მთლიანად ჩემი უნდა ყოფილიყავი, ლექციები არ მქონდა და მეგონა მთელ დღეს ჩემთან გაატარებდი, შენ კიდე გავარდი სახლიდან და მთელი დღე მარტო ვიყავი.
-აუ მაგაზე მიბრაზდები?
-ნუ დამცინი! მაგაზე გიბრაზდები ზუსტად! დრო არასდროს გაქვს, სულ სადღაც გარბიხარ, ჯერ თავიდან საერთოდ არ მენახებოდი, მერე ძლივს ახალწელს ჩემთან იყავი, მაგის მერე სადღაც ჯანდაბაში წახვედი და დამტოვე სამი თვე! ჩამოხვედი და ისევ საქმეებზე დარბიხარ! ჩემთვის საერთოდ არ გაქვს დრო! - ნაწყენი საუბრობდა ხმამაღალ ნოტებზე, თორნიკე კი გაღიმებული შესცქეროდა თავის საყვარელ ქალს.
-მაპატიე. - ყბის ძვალზე მიაკრო ტუჩები, მაგრამ მარიამმა თავი გასწია.
-არა!
-წამოდი. - დააიგნორა მისი ქცევა, საძინებელში შეიყვანა და მაისური გახადა.
-რას აკეთებ? - გაოცებული უყურებდა თორნიკეს, რომელსაც უკვე შარვლის შესაკრავიც გაეხსნა და ახლა კოჭებამდე ჩაწეულ შარვალს ტერფებიდან აშორება. - თორნიკე…
-მოიცადე. - ფეხზე აატარა ხელი და მუხლთან ახლოს აკოცა. იგრძნო როგორ გააჟრჟოლა ქალს და ქვევიდან მომღიმარმა ახედა. შემდეგ მთლიანად მოშორდა, კარადიდან კაბა გამოიღო და სწრაფად გადააცვა. - ამ სექსუალურ საცვალს მოგვიანებით მოგაშორებ. - ყურთან უჩურჩულა, ისე თითქოს სახლში მარტო არ იყვნენ, შემდეგ ტუჩებზე დაეტაკა. სულ გააბრუა ქალი, ვეღარც განძრევას ახერხებდა, ვეღარც რამის თქმას.
-სად მივდივართ? - ძლივ მოახერხა კითხვის დასმა, თან თორნიკეს თითებს უყურებდა, თავისაში რომ აეხლართა.
-ნახავ. - მანქანის წინა კარი გაუღო და ჩაჯდომაში მიეხმარა. ჩუმათ იმგზავრეს, ბოლოს კი ბართან ახლოს გააჩერა მანქანა, მარიამი გადმოიყვანა და ცოლთან ერთად დაიძრა შენობისკენ.
-თოკა.
-გისმენ მარიამ. - შიგნით შეატარა, შემდეგ ბარისკენ დაიძრა.
-რა გვინდა აქ?
-ჯანდაბა პატარა, მე ვარ ოცდაათის თუ შენ? არ დაიღალე სახლში ჯდომით?
-შენ მაგაზეც ფიქრობ? - წინ დადებული სასმელი უცებ მოიყუდა და წარბშეკრულ თორნიკეს გაუსწორა თვალი.
-სახლში მისვლამდე ბევრი უაზრობა არ წამოაყრანტალო თორემ ყველა სიტყვას აგანაზღაურებინებ. - თვალი ჩაუკრა თვალებ დაჭყეტილს, შემდეგ ხმამაღლა გადაიხარხარა. - კაი რა პატარა, როდის რა დამიძალებია? ნუ ცოლად გამოყოლას თუ არ ჩავთვლით.
-ეგ რა შუაშია? დამპირდი რომ სახლში იქნებოდი და ხუთ წუთში გაიქეცი.
-დამირეკეს საქმეზე და აბა რა მექნა? - თმები გადაუწია ყურზე, მისკენ გადაიხარა და ლოყაზე ნაზად მიაკრო ტუჩები. - კაი რა… რა პატარა ბავშვივით მებუტები ტო? ვერ ხვდები რომ წასვლა იყო საჭირო და იმიტომ წავედი?
-მეცეკვე. - კიდევ ერთი დალია, ფეხზე წამოდგა და თორნიკეც წამოაყენა.
-შემირიგდი? - წელზე მოხვია ძლიერი ხელი, მეორე თმებში შეუცურა და ყბის ძვალზე აკოცა. არაფერი უპასუხია მარიამს, ცეკვას განაგრძობდა საყვარელი კაცის სხეულზე მიკრული, მშვიდად ისუნთქავდა თორნიკეს სურნელს და თვალები ინსტიქტურად ეხუჭებოდა.
-აღარ დამპირდე არაფერს. - ბოლოს მაინც უთხრა და ყელზე აკოცა.
-კარგი ახლა რაა. - თვალებში ჩახედა, ხელი უკანალზე მოუჭირა, თან ქვედა ტუჩზე იკბინა.
-სირცხვილია! - ხელი მოაშორებინა, მერე საერთოდ მოშორდა. უკან სვლით მივიდა ისევ ბართან, სკამზე ჩამოჯდა და სასმლით ხელში მომღიმარი დააკვირდა მოცეკვავე მარიამს. მთლიან სხეულზე დაატარებდა თვალებს, მარიამიც უფრო გამომწვევად ცეკვავდა და ხვდებოდა თავისი თამამი მოქმედებებით სისხლს უდუღებდა კაცს. დიდხანს უყურა, ბოლოს კი საბოლოოდ გადაეწურა მოთმინების უნარი, სასმლის ფული გადაიხადა, მოცეკვავე მარიამს ხელი ჩაკიდა და გასასვლელისკენ წავიდა.
-აქ წამოყვანა ცუდი იდეა იყო, ხომ ვიცოდი დიდხანს მაინც ვერ გავჩერდებოდი.
-რა? სად მიდიხარ ახლა არ მოვედით? - გაოცებული მიჰყვებოდა უკან. - რას დამარბენინებ თოკა?!
-შჩჩ… ხმა არ ამოიღო სანამ მე არ გეტყვი. - მანქანაზე აყუდებულს მთლიანი ტანით მიაწვა და საყვარელი ტუჩები ვნებიანად დაუკოცნა.
-ჯანდაბა… - კვნესა აღმოხდა მარიამს, მაგრამ თითი ააფარა პირზე თორნიკემ. პირველად ხედავდა ასეთს მარიამი. თვალები უნათოდა, ვნებისგან და სიგიჟისგან უნათოდა და მისი ეშმაკურად მომღიმარი ტუჩები ფიქრის საშვალებას ართმევდა. სწრაფად ჩასვა მანქანაში, თვითონაც თავის ადგილზე მოთავსდა და ელვის სისწრაფით მოსწყდა იქაურობას.
გული გამალებით უცემდა, თვალს ვერ აშორებდა წინ მიმავალი კაცის ზურგს და უკვე იცოდა რაც ელოდა სახლში შესვლის შემდეგ. არც შემცდარა, როგორც კი კარი დაკეტა მაშინვე შეტრიალდა მარიამისკენ თორნიკე, სწრაფად დაიძრა ქალისკენ, ტუჩებზე დააცხრა, წელზე შემოისვა და კარს ზურგით ააკრა. ისევ ეს ტკივილისგან ამოსული ხმა ყელიდან, რომელიც გონებას აკარგვინებდა თორნიკეს. სულ გადაავიწყდა ყველაფერი, მხოლოდ მის დაუფლებაზე და მისი სიყვარულის შეგრძნებაზე ფიქრობდა. ყურებში ესმოდა თავისი გულის ცემის ხმა, ასეთ სიტუაციაში არასდროს ყოფილა და ყველაფერი უფრო სასიამოვნო ხდებოდა. კაბის ქვეშ შეუცურა ხელები, შემდეგ მთლიანად მოაშორა და ბიუსჰალტერიდან მომზირალ მკერდს ტუჩებით დაეკრო.
პერანგის გახდა ძლივს მოახერხა მარიამმა, შემდეგ თმებში შეუცურა თითები და ვნებაში თვითონაც აჰყვა. გაეღიმა ლომიძეს, სწრაფად შევიდა საძინებელში, მარიამი საწოლზე დააწვინა და მის ზევიდან მოქცეულმა წელი ზევით ააწევინა ბიუჰალტერის მოსაშორებლად.
-მიყვარხარ მარიამ. - ქალის ყურთან დაიჩურჩულა, შემდეგ მთლიანად გააშიშვლა და ნანატრი სხეულიც შეიგრძნო.

სრულ ნეტარებაში ჩაფლული სხეულზე ეფერებოდა ქალს, უაზროდ იღიმოდა და თავის მკერდზე მიკრულს ხშირად კოცნიდა. იმდენად ბედნიერი იყო აღარ იცოდა როგორ გამოეხატა, უნდოდა ისე ძლიერად მოეხვეოდა მთლიანად თავის ნაწილად ექცია.
ჯერ არასდროს უგრძვნია ის რასაც იმ წუთებში გრძნობდა, არასდროს მოსჩვენებია ქალი ისეთი ტკბილი და სასურველი როგორიც ახლა მარიამი ეჩვენებოდა. ყველაფერს მარიამი მოსდებოდა, ყველაფერს მარიამის ფერი ჰქონდა და მისი სურნელი ასდიოდა. ეს იყო სრულყოფილება და მისი შეგრძნება ლომიძისთვის, მარიამი და არავინ სხვა.
საყვარელი კაცის მკერდს მიხუტებულს თვალები დაეხუჭა, ღრმად სუნთქავდა, თან თორნიკეს თითებს გრძნობდა ზურგზე და ჟრუანტელი უვლიდა.
-პატარავ… - ნიკაპზე მოკიდა თითები, თავი ააწევინა და არეულ თვალებში ჩახედა.
-კარგად ვარ… შესანიშნავად! უბრალოდ… ნუ მიყურებ ეგრე. - ლოყებ აწითლებულმა თვალები დახარა, თორნიკეს კი უფრო მეტად მოედო ბედნიერება სხეულზე. ის ცისფერები უბრწყინავდა და თვალს ვერ აშორებდა მარიამის შეფარკლულ ლოყებს.
-გრცხვენია პატარა? - ქვედა ტუჩზე იკბინა, თან სახე უფრო ახლოს მიაწევინა.
-თოკაა! კარგი რა.
-შეგჭამ. - სიცილით გადააწვინა გვერდზე, ნახევრად ზევიდან მოექცა და მარიამის მარცხენა ფეხს, რომელიც წელზე შემოეხვია ქალბატონს, ხელი აატარა, შესიებულ ტუჩებში აკოცა და ყელზე გადასულმა მისი სურნელი ღრმად შეისუნთქა.
-მეც მიყვარხარ, ძალიან. მგონი ახლა უფრო მეტად მიყვარხარ, ყველაფრის გამო, შენი სიყვარულის გამო უფრო მიყვარხარ… კიდევ იმის გამოც რომ სხვა კაცებივით გრძნობებს არ მალავ, შენ თავიდანვე მითხარი რომ გიყვარდი და იმის მერე ხშირად მიმეორებდი. მიყვარს ის რომ ამ სიტყვას ხშირად მეუბნები, ხშირად გამოხატავ შენს სიყვარულს და მეც მაბრუებ. შენი შეხება ისედაც მაშტერებდა, ახლა საერთოდ მთიშას.
-ისედაც ვიცოდი რომ შეგიყვარდებოდი. - თვალი ჩაუკრა, თან ცხვირის წვერზე აკოცა.
-აღარ წახვიდე არსად რა, სულ ჩემთან იყავი.
-აქამდე სად ვიყავი, როგორ საყვარლად მიყურებ მარიამ… რა გიყო მითხარი. - სახე დაუფარა მთლიანი ხელით, ლოყებზე ოდნავ მოუჭირა თითები, შემდეგ მომღიმარს ისევ თვალებში ჩახედა.
-ეს სიმორცხვე რომ გადამივლის მაგაზე მერე ვისაუბროთ, ახლა არ შემიძლია… თან ცოტა არაკომფორტულად ვარ და წყლის გადავლება მინდა. - ხელი ჰკრა ლომიძეს, გული ჯერ ისევ ჩქარა უცემდა და ცოტახნით მისგან გაქცევა სურდა დასამშვიდებლად, მაგრამ ვინ დააცდიდა, უცებ აიყვანა ხელში თორნიკემ და აბაზანაში შევიდა. დუშის ქვეშ იდგნენ, თორნიკე ტანს უქაფავდა, მის სხეულზე დაატარებდა თვალებს ხელებთან ერთად, მარიამი კი თორნიკეს სახეს ვერ აშორებდა თვალს. ისიც იმიტომ რომ სხვაგან შეხედვის სცხვენოდა.
-კარგი რა მარიამ… ასე თუ დამემორცხვებოდი რას წარმოვიდგენდი. ისე ხშირად ცდილობდი ჩემს ცდუნებას, ვიფიქრე პირველივე ჯერზე თავის თავზე აიღებს ყველაფერსთქო… შენ კიდე მკერდზეც ვერ მიყურებ. - ქვედა ტუჩი მოექცია კბილებს შორის, თან იღიმოდა და აწითლებულ მარიამს ზევიდან დაჰყურებდა.
-ნუ დამცინი! შენ რომ უამრავი ქალის სხეული გინახავს, მე პირველად ვხედავ კაცის ტანს და დრო მომეცი შესაჩვევად.
-ჯანდაბა პატარა, ისეთი საყვარელი ხარ თავს ვერ ვიკავებ, რა ჩემი ბრალია? - უკანალზე მოუჭირა თითები და სხეულზე აიკრა.
-ღმერთო… - მაშინვე ჩაიბურტყუნა თვალებ მინაბულმა, გრძნობდა თორნიკეს შიშველ სხეულს და ყველაფერი ეწვოდა. ფეხები ჯერ ისევ უკანკალებდა და მუცელში არეულობას გრძნობდა, მაგრამ ყველანაირად ცდილობდა თორნიკეს არ შეემჩნია.
-როგორ ცახცახებ… ახლა რისი გეშინია მითხარი ჩემთავს გაფიცებ.
-არ მეშინია! უბრალოდ… ჯანდაბა ძალით მეუბნები მსგავს რაღაცეებს ხო? - თორნიკეს სიცილზე მიხვდა რომ ეხუმრებოდა და ხელი მუცელზე მიარტყა.
-მაინც როგორ ენერგიაზე მყავდხარ პატარა.
-თოკაა!
-კარგი ვხუმრობ რა იყო… მოდი გადმოდი. - მოწყვეტით აკოცა, შემდეგ პირსაწმენდი მოახვია და საძინებელში გაიყვანა. ზეწრები რომ გამოცვალა მერე დააწვინა შიშველი. ჯერ ტუჩები დაუკოცნა, შემდეგ მაგრად მიიხუტა გულზე და მალე ჩაეძინა ბედნიერს.
***
კვირა მთავრდებოდა, ევა კი წყლით სავსე ქაფიან ჯაკუზში იჯდა ბურდულის მკერდზე მიკრული, რომელსაც ცალ ხელში სიგარეტი მოეთავსებინა, მეორეთი კი სხეულზე ეფერებოდა.
თმა კოსად შეეკრა, კეფა კაცის მხარზე ჩამოედო, ხელები კი გუგას მუხლებზე ელაგა. სრულ სიმშვიდეს განიცდიდა, ეს კვირა იყო დრო, რომელმაც ბურდული გაგიჟებით შეაყვარა. ყოველ დღე მასთან ყოფნამ, მისმა ყურებამ და ამ ადამიანზე ყველა დეტალის გაგებამ ევას შიგნეულობაში შეაღწია, ყველა უჯრედს მოედო ბურდული თავისი თბილი გრძნობებით და ქცევებით. მთლიანად შეისწავლა და შეიგრძნო. ზუსტად იცოდა რომ მისგან შორს ყოფნას ვეღარ გაუძლებდა, როგორც არ უნდა ყოფილიყო, როგორი ურთიერთობაც არ უნდა ჰქონოდათ გუგასგან შორს ყოფნა აღარ სურდა.
ის მიიღო ბურდულმა რაც ასე ძალიან სურდა. ევას სიყვარული მოიღო და ნახა სიყვარულით გაგიჟებული ქალი, რომელმაც განვლილი კვირის მანძილზე უამრავი სიგიჟე გააკეთა მასთან ერთად. უამრავი სამახსოვრო ფოტო და მოგონება შესძინა ბურდულს, იმდენი ლამის მთლიანი ექვსი წელი აუნაზღაურა.
ახლა კი ისევ მის სურნელში ჩაფლული მშვიდად იჯდა და თბილისში დაბრუნება აღარ სურდა. სიამოვნებით გაატარებდა ევასთან ერთად კიდევ უამრავ კვირას, მაგრამ საქმე ხელს არ უწყობდა.
-გუგა.
-რა?
-ერთ დღე კიდევ ხომ არ დავრჩეთ?
-ვერა პატარა, მაგრამ ზაფხულში ისევ ამოვიდეთ თუ გინდა, ან სხვაგან წავიდეთ.
-საუკეთესო გაზაფხულია.
-ეს უბრალოდ პირველია.
-საერთოდ ეს წელი შესანიშნავად დაიწყო. გული მიგრძნობს მალე რაღაც კიდევ უფრო კარგი მოხდება. - ბურდულისკენ შებრუნდა და მოჭუტულ თვალებში ჩახედა.
-ხოო? მაინც რას ფიქრობ?
-არ ვიცი, მაგრამ ვგრძნიბ ძალიან გამიხარდება. - პრესზე ჩამოატარა თითები, მის დაჭიმული სხეულის დანახვაზე ტუჩზე იკბინა და ქვევიდან ახედა. გუგა ისევ მომღიმარი აკვირდებოდა, განსაკუთრებით მის მწვანე თვალებს, მიმიკებთან ერთად შიგნით არსებული გრძნობები რომ ეცვლებოდა. - გუგა. - თვალები აემღვრა, მისკენ მიიწია, მკერდზე ხელებით მიეყრდნო და ტუჩებზე ნაზად აკოცა.
-რა იყო? - გაეცინა ბურდულს, ხელი წელზე მოხვია, შემდეგ ქვევით ჩაასრიალა და უკანალზე მოუჭირა. ქაფიანი ხელი ზურგზე აატარა, შემდეგ მკერდიც დაუფარა ქაფით და თითების მოძრაობით საცურაო კოსტუმიც მიახატა.
-სიზმარში რას ხედავ. - ისე მოულოდნელა ჰკითხა ბურდულს ხელი გაუშეშდა, თვალებში ჩახედა და დაინახა ქალი როგორ დაიბნა.
-საიდან ეს კითხვა?
-ღამით რომ გეღვიძება მეც მეღვიძება, ვგრძნობ როგორ მიყურებ, მერე ჩემს ყელში ყოფ ცხვირს და ისევ ითიშები.
-კოშმარი წარსულიდან. - ჩაიღიმა, ლოყაზე აკოცა და თავის ყელში ჩააყოფინა თავი. - არ ინერვიულო, მივეჩვიე უკვე.
-იმ კაცს ხედავ? - წვრილი თითებით ეფერებოდა ტანზე, თან თვალებ დახუჭული საყვარელი კაცის სურნელით ივსებდა ფილტვებს.
-ხო.
-ყოველ ღამე?
-ნწ… ხანდახან შენ მესიზმრები, შიშველი დგახარ და ხატავ. - გაიღიმა და ევამაც ასწია თავი.
-ჰოო? კიდევ?
-გუშინ წინ გნახე, ბავშვი გეჭირა ხელში და ახლა ვფიქრობ შენი სიხარულიც ბავშვთან ხომ არ არის დაკავშირებული და მალე მამიკო გავხდები. - ტუჩზე იკბინა, მერე კი მკერდზე მიაკრო ტუჩები.
-არა. ბავშვისთვის საჭიროა პრეზერვატივი მოიხსნა საყვარელო, შენ კიდე გიჟივით იცავ თავს. - სიცილით თქვა და წარბშეკრულ ბურდულს ტუჩზე უკბინა.
-უი, არ დავკვირვებივარ… ინსტიქტურად პატარავ, ძალით არ მინდა. - ყელში აკოცა მოკისკისე აბაშიძეს, რომელიც უშედეგოდ ცდილობდა ბურდულის თითების მოშორებას მუცლიდან.
-გამიშვი! ავდგეთ და გავიდეთ რა, სულ დამეჭმუჭნა კანი! - ძლივს მოიშორა ბურდულის ხელები და თითები ცხვირწინ აუფრიალა. გუგამ ხელის გულზე აკოცა, შემდეგ ქაფი ჩამორეცხა ტანიდან და უფლება მისცა აბაზანიდან გასულიყო.

თავის მკერდზე მოთავსებულ ქალს უყურებდა, რომელსაც ფილმის ყურებაში ჩასძინებოდა და მშვიდად ფშვინავდა. არც თვითონ უნდოდა თბილისში დაბრუნება, ევასთან ყველაზე კარგად გრძნობდა თავს და ზედმეტ პრობლემებზე არ ფიქრობდა. ფრთხილად ეფერებოდა თმაზე, თან ათას რამეზე ფიქრობდა. შემდეგ ტელეფონზე გამოჩნდა ადვოკატის ნომერი, ევა ფრთხილად გადააწვინა დივანზე და ფეხზე წამომხტარი ტელეფონთან ერთად სამზარეულოში გავარდა.
-გამახარე ბაჩო.
-მაქსიმუმ ორი თვე და უკვე აქ იქნება.
-ცოტა მალე ვერ ხერხდება?
-ყველაფერს ვაკეთებ ხომ იცი? ათასი საქმე უდევთ, ვრეკავ ვაწუხებ და კიდევ უფრო ჩქარა მოქმედებენ.
-ვიცი ვიცი.
-თან გითხარი მაქსიმუმთქო, მინიმუმი ჯერ არ ვიცი.
-კარგი. მადლობა.
-ბოდიში ასე გვიან რომ გაწუხებ, აქამდე ვერ მოვახერხე დარეკვა.
-არაუშავს, ამ საქმეზე ნებისმიერ დროს შეგიძლია დარეკო, მაშინაც როცა მძინავს.
-კარგი, ღამე მშვიდობის! - ტელეფონი გაუთიშა ბაჩომ, გუგამ კი ერთი ამოიოხრა, უკან დაბრუნდა, სიგარეტს მოუკიდა და იქვე სავარძელში ჩაეშვა. ფიქრობდა რა იქნებოდა იმის მერე როცა ნიკო ჩამოვიდოდა. ეშინოდა, თან ძალიან ეშინოდა ნიკოლოზის რეაქციის. არა ცემის, ან ჩხუბის, ევას დაკარგვის ეშინოდა. მის გარეშე ვეღარ გაძლებდა, თან ნიკოს დაკარგვაც არ სურდა. სცხვენოდა იმ კაცის რომელმაც ექვსი წლის მანძილზე მამობა გაუწია, მხოლოდ იქ გადარჩენაში არ დახმარებია, სულიერად და გონებრივად მყარად დგომაშიც დაეხმარა. ნიკო იყო მის გვერდზე და მასთან ერთად ათენებდა ღამეებს საუბარში, რადგან გუგას ღამის სტუმარი არცერთს არ ასვენებდა.
***
თითქმის ყველაფერი დალაგდა, გარემოც გამწვანდა რამაც ხალხის განწყობაზეც იმოქმედა. გაზაფხულის ბოლო თვემ უფრო მეტი სიხარული შემოიტანა და დრომაც ნელ-ნელა ყველაფერი დაალაგა.
ქუჩაში მოსეირნე უამრავ რამეზე ფიქრობდა. უყურებდა 18-20 წლის ბავშვებს და ის დრო ახსენდებოდა. ფიქრებით ბოლოს მაინც ქეთამდე მივიდა, ღრმად ჩაისუნთქა და გადაწყვიტა ერთხელ და სამუდამოდ გაერკვია ყველაფერი.
მოულოდნელად შემოესმა ნაცნობი ხმა, რომელიც რაღაცაზე გაუჩერებლად საუბრობდა და მის სიცილს კიდევ ორი გოგოს სიცილი ერთოდა თან. არც დაფიქრებულა ისე შეტრიალდა უკან, ნაცნობ სახესაც წააწყდა და გოგო დაბნეული რომ გაჩერდა გაეცინა. ლუკას სიცილზე თვითონაც მოეგო გონს, კვლად ღიმილი აიკრა სახეზე და ერთ ადგილზე მდგომ გიორგაძეს მიუახლოვდა.
-დღეს მანქანით არ ხარ და მგონი შებრუნება არ მჭირდება ხო?
-ნწ… დღეს კარგ ხასიათზე ვარ და მგონი პირიქით გამიხარდა კიდეც შენი ნახვა. - ყურებამდე იღიმოდა გიორგაძე და თვითონაც ვერ ხვდებოდა რას ბოდავდა. ჭრელი მუხლს ჩაცდენილი კაბა ეცვა თინის და ყავისფერი თვალებით, მომღიმარი შესცქეროდა. - ხელი მოგირჩა? თაბაშირს ვერ ვხედავ.
-კი მოვიხსენი… მისმინე… ბოდიში მინდა მოგიხადო ჩემი ქაჯური საქციელის გამო, მართლა არ ვარ ეგეთი, უბრალოდ მაშინ რა დამემართა არ ვიცი. დახმარება გთხოვე, შენ კიდე მიყვირე და ვერ ვიტან რომ მიყვირიან. მეორე დღეს შემრცხვა გეფიცები… უბრალოდ ხომ არის მომენტები როცა ცუდ ხასიათზე ხარ, ან პირიქით, ან აცანცარებული ხარ. აი შენ მაგალითად იღიმი ახლა, რაც მე არ მინახავს, ანუ ახლა კარგ ხასიათზე ხარ დაა… მგონი ბევრს ვლაპარაკობ… არა ისე ბევრს არ ვსაუბრობ უბრალოდ… მაბნევ ასე რომ მიყურებ. - ბოლოს ამოიოხრა და კმაყოფილი სახით მომზირალს ქვევიდან ახედა. - მაპატიე კარგი? გეფიცები აღარასდროს შეგხვდები ასე შემთხვევით.
-ბოდიში მიღებულია… არც მე ვარ უხასიათო ბიძია, უბრალოდ ისეთ დროს მხვდები როცა ნერვებზე ვზივარ.
-მაპატიე, მაგრამ მხიარულს ვერ წარმოგიდგენ. - სიცილით აიჩეჩა მხრები.
-თინი წავიდეთ რა.
-ერთი წუთი…
-ის ლეო თუ ვიღაც კიდე დაგსდევს? თუ მოიშორე?
-ლაშა? - ისევ გაიცინა, თან ლოყებიც შეეფარკლა რაც ლუკამ წამებში შეამჩნია. - არ გამოჩენილა დიდი ხანია, უკვე იმასაც ვფიქრობ რამე გეგმას ხომ არ სახავს ჩემს მოსატაცებლადთქო.
-ვაა, რა ხარ ასეთი გეგმებს რომ სახავს კაცი შენს მოსატაცებლად.
-შენ მაგას ვერ გაიგებ. - ხელი აიქნია მომღიმარმა. - წავედი მეჩქარება.
-ფრთხილად იყავი. - ლოყაზე უჩქმიტა პატარა ბავშვივით, თავის ქცევებზე უფრო ეცინებოდა ვიდრე ამ ბავშვზე.
-თუ რამეა შენი მანქანა გამოჩნდება ვიცი.
-ჩემს იმედზე ნუ იქნები მაინც.
-ჰო ეგ როგორ დამავიწყდა… ნახვამდის. - ხელი დაუქნია და გოგოებთან ერთად განაგრძო გზა.
აღარ მიუქცევია ყურადღება ისე გაუყვა ქუჩას, ტაქსი გააჩერა, თან ქეთას დაურეკა და ერთ-ერთ კაფეში შეხვედრა სთხოვა.
მაგიდასთან იჯდა კაფის აივანზე ქეთა რომ გამოვიდა და ლუკას პირდაპირ დაჯდა. თვითონაც ყავა შეუკვეთა და ლუკას შეხედა. ჩუმათ ათვალიერებდნენ ერთმაეთს, შემდეგ კი ისევ გიორგაძემ დაარღვია სიჩუმა.
-მოყევი. - სიგარეტი გააბოლა და თვალებ მოჭუტულმა თვალი გაუსწორა.
-რა?
-თავს ნუ იშტერებ. ვიცი რატოც წახვედი… კარგი, მესმის ის რომ მამაშენს ასე აწყობდა და ფაქტიურად ძალით გაგიშვა… მაგრამ ბავშვი რატომ დამიმალე? ამდენი წელი რატომ არ დაბრუნდი, რატომ გაიჩინე დიტო, ან დაბრუნების შემდეგ რატომ არ აპირებდი ჩემთვის ბავშვზე თქმას.
-მამაჩემმა მითხრა რომ არ გამოვჩენილიყავი.
-მოდი ყველაფერს მამაშენს ნუ დავაბრალებთ. - თვალები აატრიალა, თან ჩაიცინა.
-გეფიცები.
-კარგი შემდეგი. - ხელი აიქნია და ისევ არაფრის მთქმელ მწვანეებს შეხედა.
-ბავშვის შესახებ წერილი გამოგიგზავნე, მაგრამ პასუხი არ დაგიბრუნებია… მერე მამამ მითხრა რომ შეყვარებული გყავდა, რომელსაც ხელი სთხოვე და მის ცოლად მოყვანას აპირებდი. მეც გადავწყვიტე ჩემი ცხოვრებიდან ამომეშალე, იმიტომ რომ სამი წლის შემდეგ შენი წერილი მივიღე სადაც გეწერა რომ აღარ გიყვარდი და არც ჩემგან გინდოდა ბავშვი თუ როგორც იყო.
-ზღაპრები… ოღონდ ვისი ზღაპრები ეგ ვერ გავიგე. - ცინიკურად ჩაიცინა თავის ქნევით. - არანაირი წერილი არ მიმიღია მე და არც არაფერი გამომიგზავნია.
-მატყუებ. - ფერები გადაუვიდა სახიდან ქალს.
-გაჩუმდი შენი ჭირიმე… აქ ერთადერთი მოტყუებული მე ვარ და ახლა იმის მაგივრად რომ ვბრაზობდე ურეაქციოდ ვზივარ, და რატომ? უბრალოდ ვეღარაფერს ვგრძნობ. ჰო.. უგრძნობიც გავხდი შენი წყალობით... მისმინე და… დიტო გიყვარს?
-ლუკა.
-უბრალოდ მითხარი და აქ დავამთავროთ.
-მიყვარს. - თვალი აარიდა წინ მჯდომ კაცს. ცოტახანი ჩუმად იჯდა გიორგაძე, სრული სიცარიელე იგრძნო და განძრევას ვეღარ ბედავდა. მიუხედავად ყველაფრისა გულში რაღაც მძიმედ ჩასწტდა, არა მტკივნეულად, მაგრამ ამ პასუხმა მთლიანი სხეული დაუმძიმა.
-კარგი… ბედნიერებას გისურვებ, არ ხარ ღირსი შენი უტვინობის გამო, არც იმის ჩემი გრძნობები რომ ვერ შეაფასე და სხვის ენას დაუჯერე… მაგრამ მაინც.
-ლუკა.
-არ გინდა… გასაგებია ყველაფერი, ვერც გამართლებ და ვერც გადანაშაულებ. მაგრამ ყველაერი ხომ გაირკვა? შეცდომა დაუშვი, თან ძალიან დიდი, მაგრამ აზრი აღარ აქვს ლაპარაკს. ასე რომ… ანდრიას გარდა ჩვენ აღარაფერი გვაკავშირებს. ჰო მართლა, ხვალ მე წამოვიყვან სკოლიდან.
-უბრალოდ არ მინდა ცუდი ურთიერთობა გვქონდეს.
-საერთოდ არ გვქონდეს ჯობია ქეთუს. - თვალი ჩაუკრა, შეკვეთის გადაიხადა და ფეხზე წამომდგარმა იქაურობა დატოვა. მაინც აღარაფერს ჰქონდა აზრი, მაინც სხვისი იყო ქეთა, მაგრამ ამ ზღაპრებმაც შედარებით გაარკვია ყველაფერი.
სიმძიმის მიუხედავად მაინც ფიქრობდა რომ სწორად მოიქცა, ქეთა უნდა გაეშვა გულიდან და გონებიდან. ისედაც ის ქეთა აღარ იყო რომელიც ახსოვდა და უყვარდა. აღარაფერი იყო მასში ძველი ქეთასგან დარჩენილი. სხეულიც კი შესცვლოდა. ამიტომ ყველაფრის დავიწყების დრო იყო, არ იცოდა რა იქნებოდა მომავალში, მაგრამ იცოდა რომ ანდროს გარდა სხვა აღარავინ სჭირდებოდა.
იმდენად იყო სახლში ბავშვის ყოფნას შეჩვეული მის გარეშე ვეღარ ისვენებდა. ღამით დღის ამბებს რომ ვერ ისმენა ისე ვეღარ იძინებდა. აღარც ინგლისურ სიტყვებს ურევდა ანდრო და სახლში უტასაც იტოვებდა.
გვიანი იყო, ბარიდან სახლში ბრუნდებოდა ყვირილის ხმა რომ შემოესმა და ნაცნობ ხმაზე ინსტიქტურად ცქვიტა ყურები. ისევ გაისმა ხმა და გიორგაძეც იქით დაიძრა. გული უცნაურად აუძგერდა, მაგრამ ამას დიდ ყურადღებას არ აქცევდა. ბოლოს დაინახა კედელზე აყუდებული სხეული, რომელსაც ტანზე დაფლეთილი ნაჭერი შემორჩენოდა. ის ლამაზი ჭრელი კაბა საერთოდ აღარ არსებობდა და გოგოც უშედეგოდ ცდილობდა სხეულის დამალვას. სისხლი მოაწვა თავში, ვერასდროს იტანდა ძალადობას, მითუმეტეს ამ შემთხვევაში, როცა გოგოს, რომელიც ორჯერ გადაარჩინა ვიღაც კაცი ცხოვრებას უნგრევდა. ვერც გაიაზრა ისე სწრაფად სწვდა კაცს ყელში, უკან გასწია და მთელი ძალით მოუქნია მუშტი სახეში. მხოლოდ ამას არ დასჯერდა, წიხლებით შესდგა ზედ და რაც კი გინება იცოდა ყველა ძირს ოთხად მოკეცილი კაცისკე გაუშვა.
ყველაფერზე ერთად გაბრაზებულმა, მთლიანი ბრაზი ამ ადამიანის ცემით გაანეიტრალა, ბოლოს კი გონება დაკარგული კაციდან მზერა კედელზე აკრული გოგოსკენ გადაიტანა. ოდნავ შეეხო აკანკალებულს და გოგოც გვერდზე გაიწია.
-თინი, პატარავ... მე ვარ შემომხედე. - სახეზე მოკიდა ხელები და მის შიშით სავსე თვალებს თავისი ცისფერები გაუსწორა. - ყველაფერი დამთვარდა გესმის? - სახეზე ეფერებოდა, თან ცრემლებს უმშრალებდა რომლებიც არაფრის დიდებით წყვეტდნენ თვალის ჯებირების გადმოლახვას. - ამას მოგაშორებ და ჩემს მაისურს ჩაგაცმევ კარგი? - აკანკალებულს მხრიდან გადაუწია კაბისგან დარჩენილი ნაჭერი, გვიჩიანი კი ისევ შიშველ მკერდზე იჭერდა ხელებს. - ხომ მენდობი პატარავ? - მკლავზე მოკიდა ხელი და ცრემლიან თვალებში ჩახედა, რომლებიც სულ თაფლისფერი გამხდარიყო. თავი დაუქნია გვიჩიანმა, ხელები მოადუნა და ლუკას უფლება მისცა ნაჭერი სხეულიდან მოეშორებინა. სწრაფად გაიხადა მაისური, თინის გადააცვა და ლამაზი სავსე მკერდიც დაუფარა. - წავიდეთ. - წელზე მოხვია ხელი და გზისკენ წაიყვანა, პირველივე გამვლელი ტაქსი გააჩერა, უკანა სავარძელზე მასთან ერთად მოთავსდა და მძღოლს თავისი სახლის მისამართი უკარნახა. - წყალი გააქვთ? - მძღოლს შეხედა, რომელიც 35 წლამდე კაცი იქნებოდ.
-მგონი თბილია. - მაშინვე გადააწოდა ბახმაროს გაუხსნელი ბოთლი.
-არაუშავს, მადლობა. - თავსახური მოხსნა და გვიჩიანს ტუჩებთან მიუტანა. - მიდი პატარავ, დალიე ცოტა, დამშვიდდები. - აკანკალებული თითები მოხვია ბოთლს და რამდენიმე ყლუპი ძლივს გადაუშვა ყელში.
-მაპატიე რა. - ისევ გადმოსცვივდა ცრემლები, ლუკამ კი მკერდზე მიიხუტა.
-შჩჩ… დაწყნარდი. - თმაზე გადაუსვა ხელი, თან შუბლზე აკოცა. - ვინ იყო მითხარი.
-ის იყო, ლაშა. - ისევ ამოიტირა და ხელები სახეზე აიფარა.
-ცუდი გეგმა დაუსახავს ლაშას. - ჩაიცინა და თინიმაც ქვევიდან ახედა.
-ხომ არ მოკვდება?
-არა, ნუ ნერვიულობ და მორჩი ტირილს რა, არ გიხდება.
-შენ რომ არ მოსულიყავი…
-სხვა მოვიდოდა. - ლოყაზე მიეფერა ასლუკნებულს. - დამშვიდდი, ხომ ხედავ ყველაფერი კარგად არის.
მალე მივიდნენ დანიშნულების ადგილზე, თინისთან ერთად გადავიდა მანქანიდა, შემდეგ კი სახლში ავიდა. თინიც შედარებით დამშვიდებულიყო, აღარ ცახცახებდა, მაგრამ შეშინებული, არეული სახით დადიოდა, ის კი არა ლუკას დაჰყავდა.
-მოდი… მოგეხმარები. - აბაზანაში შესულმა მასურის ბოლოებს მოკიდა ხელი.
-არა… - უცებ გახტა უკან შეშინებული. - მე… მე უბრალოდ…
-გავალ. - ხელები ასწია მაღლა, შემდეგ კი უკან სვლით გავიდა აბაზანიდან. - ამის დედაც… ყველაფერი მე რატომ მემართება. - ჯიბიდან ამოღებულ ტელეფონში სწრაფად მოძებნა ბურდულის ნომერი და მაშინვე გადაურეკა.
-რას შვრები. - მაშინვე გაისმა გუგას მშვიდი ხმა, ლუკამ კი ოთახში სიარული დაიწყო.
-ჯანდაბა… ყველაფერში მე როგორ უნდა გავეხვიო ამიხსენი, ჩემი ცხოვრების დედაც, ის ქალი მიყვარს რომელსაც ვკიდივარ და მის მაგივრად ჩემს სახლში გოგოა რომელსაც მესამედ მოვევლინე ანგელოზად… ტვინი მომე.ყნა, არ შეიძლება უბრალოდ მორჩეს ეს თავგადასავლები და ვიცხოვრო მშვიდად?
-მოიცა მოიცა… რა ხდება?
-ჩემ თავთან რომ არ მელაპარაკა დებილივით მაგიტომ დაგირეკე… დაიკიდე არაფერი. - ტელეფონი გაუთიშა, საწოლზე ჩამოჯდა და სახე ხელებში ჩარგო. უცებ აწკრიალდა ლუკას მობილური და ისიც იძულებული გახდა ეპასუხა. - რაა?
-რას მითიშავ შიგ ხომ არ გაქვს? რა ხდება მითხარი.
-ის გოგო გახსოვს მანქანით რომ დავეჯახე?
-კი.
-მესამედ შევხვდი, მესამედ გადავარჩინე ვიღაც სი.ისგან! სულ შიშველი იყო და… ამის დედაც ვინღა აუპატიურებს ქალს მითხარი?! მაგის დედას შე.ეცი მე! - გაუზარებლად დაიყვირა, მერე კი თავზე გადაისვა ხელი. - ვიღაც დედა მოტ.ნული ლაშა ცდილობდა ჩემი გადარჩენილის გა.იმვას და ახლა ისეთი გაბრაზებული ვარ ვერ ვმშვიდდები!
-მოიცადე, რაზე ბრაზობ ვერ ვხვდები…
-ყველაფერზე ერთად! მისამართს მოგწერ და მიდი ძმურად, ნახე ის ნაბი.ვარი ისევ იქ გდია თუ არა. თუ იქ არის წაიყვანე სადმე და მოვალ მეც.
-მისამართი მომწერე და რომ გნახავ მერე ვილაპარაკოთ.
-კარგი. - როგორც კი გაუთიშა მისამართიც გააგზავნა, მერე კი აბაზანის კარზე მიაკაკუნა. - თინი, კარგად ხარ?
-ჰო… გამოვალ ახლავე.
-ჩაი გაგიკეთო გინდა?
-არა მადლობა.
-გაგიკეთებ. - სამზარეულოში წავიდა, ერთ ადგილზე ვერ ისვენებდა და რაღაცის დამტვრების სურვილი კლავდა. ოთახში რომ დაბრუნდა გვიჩიანი უკვე იქ დახვდა პირსაწმენდის ამარა. თვალი აარიდა გოგოს მოშიშვლებულ მკერდს და გრძელ ფეხებს, კარადიდან მაისური გამოუღო შავ სპორტულთან ერთად და ადგილზე მიყინულს გაუწოდა. - ქალის ტანსაცმელი არ მაქვს, ჩაიცვი ეს და მერე რამეს მოგიტან…
-მადლობა… მარლთა. შენს ვალს ვერ გადავიხდი.
-ვალებზე საუბარი არ გვინდა… ამ სიტუაციაში ნებისმიერს დავეხმარებოდი, შენ კიდე ჩაიცვი, აიღე ჩაი და მისაღებში გამოდი, სალაპარაკო გვაქვს. - კიდევ ერთხელ შეათვალიერა და საძინებელიც დატოვა.
დივანზე იჯდა სიგარეტით ხელში თინი რომ გამოვიდა და მის წინ მოთავსდა. ასეთს პირველად ხედავდა ლუკა, ხმას არ იღებდა და თავჩახრილი მორცხვად იჯდა.
-ოჯახის წევრები გყავს?
-არა.
-მიზეზი?
-ავარიაში დაიღუპნენ ხუთი წლის წინ, მე ბებიაჩემთან გავიზარდე.
-ანუ ბებო გყავს.
-ერთი წლის წინ გარდაიცვალა.
-მეგობრები? ის გოგოები?
-ანი და ნინი, ჩემი დაქალები არიან, სხვა არავინ მყავს.
-და ეს ლაშა ვინ არის? საიდან იცნობ, ან რატომ?
-ანას ძმის საბადების დღეზე გავიცანი შემთხვევით, ანას ძმის ძმაკაც გამოჰყოლია. ორი თვეა უკვე ყველგან ვამჩნევ და სულ გავრბივარ. დღეს კიდე… დღეს… - თვალები ისევ აემღვრა და სახეზე აიფარა ხელები.
-კარგი მაპატიე… მისმინე. - თინის წინ ჩამუხლულმა მუხლებზე დაადო ხელები, იგრძნო როგორ შეცბა და მაშინვე უკან დაიხია. - მენდე კარგი? არაფერს დაგიშავებ, სამჯერ გადაგარჩინე ტო…
-მე უბრალოდ… ვერ ვიტან… რომ მეხები სულ ის მახსენდება და… - მაისურის ბოლოებს ჩაეჭიდა თითებით, თან მეორე მხარეს გაატრიალა თავი.
-კარგი… ვსო, შორს ვარ… მიდი დაიძინე, თუ გინდა “შენს” ოთახში, ან ჩემსაში, სადაც მოგიხერხდება, გავალ მე და მალე მოვალ.
-სად?
-ეგ შენი საქმე არაა. - ცხვირზე ჩამოჰკრა თითი და ფეხზე წამოდგა. - ჩაის დალევა არ დაგავიწყდეს.
-მადლობა. - კიდევ ერთხელ გაუმეორა გიორგაძეს, ლუკამ კი მხოლოდ გაუღიმა, მანქანის გასაღები აიღო და სახლი დატოვა. მალევე მიიღო შეტყობინება და მოწერილი მისამართისკენ წავიდა.