მანქანაში ენერგიისგან გადაცლილმა ადგილი დავიკავე . მთელი გზა ხმა არ ამოგვიღია . არც მე არც მას . შორს არც წავსულვართ . წყნეთში ავედით . მაგრამ მხოლოდ მე, და ის . ის .... ირაკლი ამირეჯიბი ... ამირეჯიბის სახლში .... ვერ ვიჯერებდი , მაგრამ დაჩიზე ვფიქრობდი . საკუთარი ძმაკაცი მოკლა იმიტომ რომ ვუყვარდი ! და მას რას უზამს !.... მაგარმ ირაკლი, ირაკლი სულ სხვანაირია ... მოკლავ მოკლავს ირაკლის რომ გაიგოს! მოკლავს ! მეკი ამას ვერ გადავიტან ვერასდროს! ...


20 წუთის გზა იყო, არცკი , მაგრამ მე ჩამეძინა ... ჩამეძინა იმაზე ფიქრით თუ რა იქნებოდა , რა მოხდებოდა ... რომ გავიღვიძე საწოლში ვიწექი. მთვარეის შუქი იპარებოდა ნახევრად ღია ფანჯრიდან . ცაზე ბევრი ვარსკვლავი იყო . თეთრგამჭირვალე ფარდას გრილი ნიავი არხევდა აქეთ-იქით. ძალიან მიყვარს ვარსკვლავების ყურება . ავდექი და ითახიდან გავედი . ვეძებდი ამირეჯიბს ... ეზოდან სახლში შემოსასვლელად ვერანდა უნდა გაგევლოთ . სწორედ ამ ვერანდაზე იჯდა ირაკლი ლუდს წრუპავდა და ვარსკვლავებს უყურებდა .
-გაიღვიძე ? ლუდი გინდა ?- თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე . მაგიდაზე იდო გადაიწია აიღო , გამიხსნა და მომაწოდა . ხმა არ ამომიღია ისე ავიღე გეზი ეზოსკენ . ბალახზე გავწექი და ვარსკვლავების ყურება დავიწყე . ირაკლიც ჩამომყვა იდგა და მიყურებდა . შემდეგ გვერძზე მომიწვა
-ლამაზია არა -ვკითხე კმაყოფილი სახით
-შენსავით - თავის ნათქვამზევე ჩაეღიმა
- რისი გეშინია ყველაზე მეტად ?
-მიმავლის. იცი ხანდახან არცარის საჭირო რაიმე მიზანი გქონდეს . ბედნიერება დეტალებშია . უბრალოდ დაიჭირე მომენტი. დანარჩენს ცხოვრება თვითონ გიჩვენებს . მე ჩემი მიზნების მეშინია . გული რომ გამიცრუონ ?
-ბევრს ოცნებიბ?
-იცი, ოცნებებბი არასდროს არ ამსრულებია. დავიღალე იცნებით . იმიტომრომ ვოცნებობ ყოველ წამს ,წუთს. მაგრამ არცერთხელ არ ამხდენია ოცნება . ან საერთოდ რაარის ოცნება ? რატომ ვვოცნებობთ რისთვის ? ხო არცერთი ოცნება არ ამსრულებია . აუხდენელი ოცნებებიმაქვს . რაზე ვვოცნებობ ? ვვოცნებობ რომ ნავით ვიფრინო . ჩემი ოცნებები ირეალურია ისეთი რასაც ვერასდროს ვიზავ მაგრამ წარმოვიდგენ ხოლმე ... იდენი აუსრულებელი ოცნებამაქვს ... ვცდილობ ამ ოცნების დროს ემოციები გრძნობები დავიჭირო ამით ვკაიფობ . მაგრამ დავიღალე იცი ... ოცნებისგან დაღლილი ყოველდღიურობით... -სიჩუმე ჩამოწვა გაშტერებული ვუყურებდით ვარსკვლავებს... სიჩუმე ისევ მან დაარღვია-შენ რაზე იცნებობ ?
-იცი გისმენდი და არცკი მჯეროდა ... მეც მეც არცერთი ოცნება არ ამხდენია ... მე ბლოკნოტიმაქვს 15 წლის ვიყავი რომ ვიყიდე ძალაინ ლამაზია . უბრალოდ თეთრია . იცი რას ვწერ მანდ ? ჩემს ოცნებებს . ხშირად მავიწყდება ოცნებები ამიყომ ჩაწერა დავიწყე . მაგრამ ხშირად ისეთ რაღაცეებზე ვვოცნებობ , ჩაწერას ვერ ვახერხებ , ვერ ვხსნი ხოლმე სიტყვებით . ვერც გრძნობებს ვამბობ . იმიტომრომ ეს გრძნობები მარტო ჩემია . სხვას არააქვს ... მხოლოდ ჩემია და მხოლოდ ჩემთანაა ....-სიჩუმე იდგა მხოლოდ მწერების სიმღერები ისმოდა . ვუყურებდით ვარსკვლავებს ან ისინი გვიყურებდნენ. ვიწექით ბალახზე და ვგრძნობდით .... შემიყვარდა ეს მომენტი , როგორც ირაკლი . მე და ის ... ცას და მიწას შორის გაშხლართულები ვიყურებოდით ...


ცოტახანში გავიყინეთ და აივანზე გადავინაცვლეთ . დიდი ფუმფულა პლედი მომახურად. დროის შეგრძნება სულ დავკარგე .აკადემიიდან ტელეფონს მხოლოდ ახლა დავხედე 3 საათი იყო . სად გამექცა დრო სად დაიკარგა დრო ? ირაკლისთან ყველაფერი მარტივადაა დროსი შეგრძნება მეკარგება ,უბრალოდ ვიძირები სადღაც უსასრულობაში ... მისთქოლებიც დამხვდა დედაჩემის და ანაკოსი (თან ბლომად) დედაჩემს ვეღარ დავურეკავდი ალბათ ეძინება ამიტომ ანაკოს დავურეკე . არაუშავს თუ გავაღვიძებ .
-შენ ნორმალურიხარ?!?!?!?!- იმხელა ხმაზე მიღრიალა ანაკომ გული გამისკდა-სად ჯანდაბაში ხარ ? ხო ხარ კარგად? ყველა შეს და დაჩის ჩხუბზე ლაპარაკობს . შენკიდე აორთქლდი !!!
-კარგადვარ . ირაკლისთან ვარ წყნეთში .
-ვაააა . აბა არაფერიო ?
-არაფერი ანაკო უბრალოდ !
-ვაიმეე მალე ჩამოეთრიე ყველაფერი ისე მაინტერესებბბბს !!!!!
-ხვალ ჩამოვალ .
-არიჩქარო.
-მეღადავები?
-დედაშენს გონია ჩემთან დარჩი . სანდრომ უკვე მომახსენა შენი წყნეთში ყოფნის ამბავი . პროსტა აგანერვიულე როგორც შენ მე . იდიოტკა . წავედი დავიძინე
-მიდი გკოცნი . ხვალ გნახავ საღამოს .


-გეძინება? - მეკითხება ირაკლი
-არა .გამოვიძინე უკვე .
-მძინარე მზეთუნახავუხარ . სულ გძინავს .
-ძილში უკეთესად ვვოცნებობ .
-მძინარე მზეთუნახავუ.... ღიმილნარევად გაიმეორე ირაკლიმ . სივრცეში გაიძახა ჩურჩულით. მესევდიანა .

-ადრე გკითხე . მაგრამ თემა შეცვალე . შეგიძლია პასუხი გამცე ? რატომ თეატრალური?
-ვერმივხვდი კითხვას ვერც მაშინ და ვერც ახლა ვხვდები .
-რატომ თეატრალური ? და რატომ დრამა ? ჩემზე კარგად იცი რომ არავის დრო გექნება მომავალში . არცერთი თავისუფალი წამი. რეჟისორის მონოა უნდა გახდე და შეაკვდდ თეატრს . ვერც საყვარელი ადამიანებისთვის გექნება დრო . და არც სიყვარულისთვის ... - ბოლო სიტყვები ისე ჩაიჩურჩულა მივხვდი არუნდოდა გამეგო. ხოდა მეც წავიყრუე .
-გსმენია გამოთქმა თეატრის მტვრით მოიწამლაო? ზუსტად ეგ დამემართა . მიყვარს თეატრი. იმისდა მიუხედავად რომ საქართველოში ვცხოვრობ . თეატრის გარეშე ვერ ვიცხოვრებ .საყვარელი ადამიანების გარეშე მეგონა ცხოვრება აზრს დაკარგავდა . იცი ყველა ადამინი დავკარგე . მეგობრები , სიყვარული. მეგონა ცხოვრებას ვერ გავაგრძელებდი მაგრამ ამ დროს თეატრი გამოჩნდა და თითქოს ჩამიძიირა ჩემი პრობლემებით . რატომ მინდა იცი მსახიობობა . ბავშვობიდან ისეთი ძლიერი სურვილი მქონდა ჩემი ოცნებების ასრულების . მაგრამ ეს რომ გავიგე ამის ასრულება შეუძლებელი იყო 9წლის ვიყავი გული დამეწვა . მინდოდა ოდესმე ერთხელ მაინც ამეხდინა ოცნება. მხოლოდ ერთხელ ერთადერთხელ კინაღამ ავიხდინე . მთის წვერზე რომ ვიდექი გამთენიისას , ქარი უკნიდან მივერავდა , ღრუბლებს ზემოდან ვუყურებდი მზის სხივებთან კი ყველაზე ახლოს ვიყავი, ნელნელა რომ აქრობდნენ ვარსკვლავებს და მთვარეს , ნელნელა რომ ძირავდნენ შუქში მათ სიბნელეს . ქარი ისე მიბერავდა მინდოდა გავყოლოდი და ღრუბლების ლოგინში დავმხტარიყავი, ასეც ვაპირებდი მაგრამ ვერ შევძელი, შემეშინდა . თეატრში კი სიკვდილისც არ მეშინია . არცერთი წამი. სცენა ის ადგილია სადაც მეტნაკლებად ჩემი აუხდენელი ოცნებები სრულდება , სულ ცოტათი მაინც როგორც მთის მწვერვალზე . ამდროს ყველაზე ბედნიერი ვიყავი . აუხდენეელ ოცნებას რომ ვისრულებდი . სცენაზეც ასეა ირაკლი , ვცდილობ ავისრულო მაინც . ვიცი საქართველოში ვცხოვრობ ჩვენი თეატრი გაპარტახებული , ხალხი არ დადის ნორმალური სპექტაკლებიც ერთ ორ თეატრში იდგმება ნორმალური რეჟისორებიც ცოტა გვყავს . თეატრალურში ისეთი სიყოაციააა უაარესი შეუძლებელი რომაა . მძულს იქაურობა . იმ კომუნიზმში ჩარჩენილი ნეპოტიზმით გაჟღენტილი ლექტორების რომლებიც , ყველაფერ კარგთან ერთად პედოფილებიც არიან . მაგრამ თუ თეატრით მოიხიბლე თუ თეატრმა შეგაყვარა თავი ამაზეც კი ხუჭავ თვალს . ამ პროტესტს შიგნით ვიტოვებ და სწორედ ამისთვის ვიბრძვი რომ ეს დედანატირები სისტემა შევცვალო...-სიტყვა ძალინ გამიგრძელდა, გავჩუმდი გული საგულეში ჩავიდე და სიგარეტი რომელიც ერთი საათია მიჭირავს ხელში გავუკიდე . ნაპასის დარტყმის შემდეგ ლუდიც მოვყლუპე . ირაკლი ისევ ჩუმად იჯდა და მიყურებდა ჩაღიმებული საოცრად მრავლის მეტყველი თვალებით . დავიბენი და თან ვფიქრობდი რატომ გადავუშალე გული ირაკლის . ვფიქრობდი გიჟად შემრაცხა მეთქი . მაგრამ სიჩუმე დაარღვია და მკითხა
-შენი საყვარელი სპექტაკლი რომელია?-არმოვდლოდი ასეთკითხვას დავიბენი მაგრამ პასუხი მაინც გავეცი
-თავაძის პრომეთე .
-მპირდები რომ ჩასვლის შემდეგ მე და შენ ერთად წავალთ ამ სპექტაკლზე ? პირველივე სპექტაკლზე ?-მეკითხებოდა და თან ჩემსკენ ნელნელა იწეოდა . კითხვა რომ დაამთავრა უკვე ძალიან ახლოს იყო . არვიცი რა დამემართა და მის თუჩებს დავეტაკე ...... ამ კოცნაზე ბავშვობიდან ვვოცნებობდი , ხო ესეთი ოცნებებიც მქონდა , მან მე ერთი ოცნება ამიხდინა . მხოლოდ ერთი იმ მილიონი ოცნებიდან . ერთი რომელიც მხოლოდ მას შეეძლო აეხდინა . მაგრამ ეს ოცნება დიდი ხნის წინ გადავწიე ყველაზე უკან მივიწყებულ ადგილში მაგრამ ყველაზე საპატიო ადგილას . ჩემი აუხდენელი ოცნება ახდა . ერთი მაინც მადლობა ამისთვის ირაკლი. კოცნის დროს თითქოს წამი გაჩერდა. კოცნას რომ მორჩა თვალებში მიყურებდა ისევ ძალაინ ახლოს იყო ჩემთან . მისს სუნთქვას გარგად ვგრძნობდი. უცებ ამოვილუთღლუღ
-კი გპირდები!- ირაკლიმ სიცილი ვერ შეიკავა და თავი ჩაცია . სიცილ სიცილით .
-რას ? - მაცდურად გამიღიმა და სიცილმარევი ხმით მკითხა . ჩემი თავი ხელებში მოიცვა .
-რასდა სამეფო უბნის თეატრში რომ წაგიყვან პრომეთეზე .სულელო. - ხელები მოვიშორე და ავდექი .
-მე მეგონა ცოლობას მპირდებიდი . საკურთხევლის წინ .
-იოცნებე მაგაზე ირაკლი.... წავედი დავიძინე



დილით საათს რომ დავხედე 3 იყო დაწყებული . გავედი ძალაინ მშიოდა .
ირაკლი ისევ აივანზე იჯდა და ეწეოდა .
ისე შემოტრიალდა თითქოს მიგრძნო რომ იქ ვიდექი.შემომიტრიალდა და თავისებურად გამიღიმა . სამი ნაკეცი ლოყაებზე და მარცხენა მხარეს ლოყა ჩაეკეცა . სიგარეტს ეწეოდა
-პლიე და კაპუჩინო ქალბატონს ...-გამეცინ
-აქ სადღა გაჩითე ?
-თბილისიდან ამოგიტანე . ბაგების დასაწყისში ჩავედი ამის გამო. ვიცოდი კაი ხანი არ გაიღვიძებდი . მაგრამ ვჩქარობდი. ეხლახანს მოვედი და ყავა ცხელი არა მაგრამ თბილი .-ისევ ისე გაიღიმა . ამან მუცელში ისევ გამიწუილა .
-ძალაინდიდი მადალობა ...-ჩავეხუტე. მანაც ძლიერად მომხვია ხელი წელზე და მთელი ძალით მომიჭირა .თან თავზე მკოცნიდა . მისკენ ავიხედე . თავისკენ წამოსული ტუჩი ლოყისკენ გამოემართა ...

-ძალაინ მიყვარს პლიე . ალბათ არადროს მომბეზრდება . -ვილუკმებიდი მოშიებული . ის კიდე მიყურებდა როგორ ვიცოხნებოდი და მიღიმიდა თან სიგარეტს ეწეოდა და ყავას სვამდა
-ვიცი ...-ისევ ისე ჩამიცინა . ამასობაში ჭამასაც მოვრჩი . მეც გავუკიდე სიგარეტს და ყავას ვსვავდით .
-ელკა -დაიწყო. თან ისე რომ თვალებშიც ვერ მიყურებდა მომღიმარმა ჩახარა თავი-გიყვარდა?-დაამთავრა თუ არა აცრემლიანებული თვალებით ამომხედა . ერთ სიტყვაში როგორ მოახერხა ემოციების ასეთი ცვლილება .
-ვინ ? დაჩი ?
-ხო - განწირული ხმით დამიდასტურა ვითომდა ვარაუდი .
-თუ სიყვარული ისააა. კი . არვიცი . კირადა აღარვიცი . სიყვარული იყო თუ შეჩვევა . ვერვხვდები . მაგრამ ახლა სიძულვილია
-იცი მე მჯერა რომ სიყვარული მხოლოდ ერთხელ მოდის
-ხო მეც ეგრე მეგონა მაგრამ იმედიმაქვს რომ ეგრე არარის და ჩემი სიყვარული ტყვილა არ დავხარჯე . -გაეცინა ამაზე
-იმედია იცი რომ ვინ გეყვარება შენით ვერ გადაწყვეთ.-კიდევ ერთხელ გამიღიმა თავისი ამაზრზენად საყვარელი ღიმილით.
-ხო ვიცი. მაგრამ არვიცი რაარის სიყვარული. არც ის ვიცი მიყვარდა თუ არა .
შენ ვინმე გყვარებია?
-კი . ბავშვობიდან ერთი გოგო მიყვარს . მას რომ ვხედავ ვიბნები . არვიცი რა უნდა ვქნა . რა ვუთხრა ან როგორ მოვექცე. მაგრამ თან ყველაზე კომფორტულადვარ მასთან . მუცელში პეპლები დაფრინავენ . სულ ვღადაობდი ამაზე მაგრამ მეც დამემართა . რომ ვხედავ გული ბათქა ბუთქით მიცემს და მუხლები მეკვეთება. მეთორმეტე კლასში დამემართა ეს . დიდი ვიყავი უკვე . მანამდე ბევრ გოგოსთან მქონია ურთიერთობა . მიყვარდა ფლირტი მაგრამ ეხლა ვეღარ ვბედავ . მეცხრე კლასელმა გოგომ სრულიად შემცვალა და შემიცვალა ფსიქიკა . კი მიყვარს და სულ მეყვარება .
-მეგონა ბაბნიკებმა სიყვარული არ იცოდით .
-ბაბნიკი გგონივარ- მის კრავივით ხმაში ცვლილება ვიგრძენი . - თუ გეტყვი რომ ისგოგო შენხარ ელეონორა . ის მეცხრეკლასელი გოგო შენ ხარ.
-ირაკლი არგინდა
-ის გოგო შენხარ-გადაფარა ჩემი ხმა და ყვირილი დაიწყო-მეცხრეკლასელი ბავშვი რომელმაც შემცვალე თავიდან ბოლომდე . გული ამიჩქარე და სიყვარული მასწავლე . ვერასოდეს გეკარებოდი ელეონორა იმიტომრომ მიყვარხარ . ძალაინ ძალაინ მიყვარხარ . პირველად რომ დაგინახე ეზოში იდექი თეთრი კაბა გეცვა ჩალისფერი ჩმა მზეში ქერად ანათებდა . ვერცხლის საყურე გეკეთა და ქარი თმას გიწეწავდა . ეზოში იყავი და წრეზე ტრიალებდით ხელჩაკიდებულები . რამდენიმე წუთი გიყურებდი ,მერე შემამჩნიე და თვალი თვალში გამისწორე . თან უჩვეულოდ გამიღიმე . ამ ღიმილმა შემაყვარა შენი თავი. გავგიჟდი . სულ ეს ღიმილი მედგა თვალწინ . გამუდმებით . მეგონა ჭკუიდან გადავდიოდი . ორი კვირის მერე კიბეზე მხარი გავკარით ერთმანეთს . მაშინ ყველაზე ახლოს იყავი ჩემთან .შენი სურნელი ვიგრძენი . ამაზე სულმთლად შევიშალე . ბოდიში რომ მომიხადე შენი ნაზი ხმა პირველად გავიგონე . და შემდეგ ჩემთვის ყველაზე ნაცნობ ხმა გავიგონე . მერე აღარ მინახიხარ დიდხანი მხოლოდ რამდენჯერმე დაგინახე სკოლაში . მერე მე წავედი .შენგან წავედი ელეონორა . გამაგიჟე . ზამთარში ჩამოვედი , მეთქი მივალ და ვეტყვი მის გარეშე რომ ვერ ვცხოვრობდი . შენი ამბავი გავიგე მალევე . შეყვარებული ყოფილა ცერცვაძის გოგო . დაჩიზე . მეც შენი ბედნიერება ვარჩიე ჩემსას . ბაკურიანში შემთხვევით გაგიცანი და ამან კიდევ უფრო გამაგიჟა . სანდროსაც შენი წყალობით დავუმეგობრდი ამისთვისაც მადლობა . და კიდევ ყველაფრისთვის დიდი მადლობა . მიყვარხარ და სულ მეყვარები . ყველაზე დიდ მადლობას კი იცი რისთვის გიხდი გუშინ ოცნება რომ
ამიხდინე . ერთადერთი ოცნების რომლის ახდენაც ყველა აუხდენელი ოცნებაზე მეტად მინდოდა . შენგამო შემიძლია მთები გადავდგა . ნამტირალებს რომ გიყურებ ციდად ვხდები მინდა რომ ყველა და ყველაფერი გადავწვა . ოღონდ შენ არ გეწყინოს რამე . შენგამო იმდებჯერ მიჩხუბია . უცნობი ბიჭებიც კი მიცემი . მაგრამ ვიცოდი რომ შენს დაქალს ვუყვარდი . და ისიც ვიცოდი რომ
მას არასდროს გადაახტებოდი . თავბრდს ვიწყევლიდი . ამამბავის გამგონე . ამიტომ წავედი ინგლისიში . იქ ვაპირებდი ცხოვრებას შენგან, შენი ამაზრზენი ღიმილისგან და შენი საშინლი სურნელისგან შორს . ძალინ შორს . მეგონა დავივიწყებდი მაგრამ ვერ დავივიწყე . ჩამოვედი . და ყოვლად განადგურებული გამხვდი . მინდოდა გვერდში დაგდგომოდი . საერთოდ არ ვაპირებდი ამის თქმას . ჩემთვის ვაპირებდი ჩაყოლებას . მაგრამ შენმა სიტყვებმა თავი ვერ შემაკავებინა . ამ ყველაფრის მერე საყვარელი ადამიანი , რომლის გამოც შეუძლებელს ვიზავ მეუბნება რომ ჩემმნაირა ბაბნიკმა სიყვარული არიცის .-მითხრა და მანქანისკენ წავიდა ისერომ არც მოუხედავს . მანქანა დაქოქა . შემდეგ მობრუნდა ჩემს ოთახში ჩემი ნივთები აიღო და და განმიცხადა
-წავედით!

ხმას არვიღებდი ისე ჩამასვენა სახლამდე . სახლში მივედი . ამ ამბის გადახარშვას ვერ ვახერხებდი . ალბათ ვერც ვერასდროს მოვახერხებდი . იმიტომრომ ელენეს მიუხედავად ჩუმად ყოველთვის ვტრფობდი მას . მეც მიყვარდა . ძალაინ მიყვარდა . და ამ ყველაფერ ვმალავდი ყოველთვის . დაჩისთან რომ ვიყავი მისი სიყვარულის გადაფარვას ვცდილობდი . კითხვა რომ დამისვა “გიყვარდაო?” არვიცოდი რ მეპასუხა . კი მიყვარდა იღონდ ის არა შენ მიყვარდი . ალბათ ის ღიმილი ელენესგან არც მახსოვდა მაგ ღიმილზე მეცხრე კლასიდან ვგიჟდებოდი . მეც პეპლები მიწუხებდნენ მუცელს . მეც მაგიჟებდი ირაკლი ამირეჯიბო! იმ საღამოს შენც ამისრულე ოცნება ერთადერთი ოცნება რომლის დავიწყებასაც ვცდილობდი და მაინც ყველაზე საპატიო ადგილას იყო გამოჭაჭანებული . იმ საღამოს ერთი კოცნით ორი ოცნება ასრულდა . ხო მეც მიყვარხარ .


დაჩიმ რომ გაგვიგოს მოგვკლავს მეც და მასაც . დაჩი მართლა მოკლავ და მე მორე ადამიანის სიკვდილს ვერ გადავიტან . თან უბრალო ადამინის კი არა ჩემი მეორე ნახევრის სიყვარულს . დაჩი რაგინდა ჩემგან ? რატომ არ მაცდი ბედნიერებას ? ნეტავ ინ დღეს 4 წლის წინ არ შევმხვდარიყავით ერთმანეთს . ახლა ხომ არც არაფერი მოხდებოდა . და ორივენი ბედნიერები ვიცხოვრებდით .არც შენ გექნებოდა ხელები სისიხლში გასვრილი და არც მე გული გაგლეჯილი. ვწყაველი იმ დღეს როდესაც შენ გაგიცანი იმ დასაწვავ დღეს როდესაც კუსტბაზე სიყვარული ამიხსენი . სამარადჟამოდ გწყევლი დაჩი . მარტო შენ კი არა ჩემთავსაც 4 წლის წინ რომ დაგთანხმდი ურთიერთობაზე . რომ დაგთანხმდი რომ ხელიხელ ჩაკიდულებს გვეარა და გვეთქვა ერთმანეთისთვის “მიყვარხარ”! . მიზეზის პოვნას ყოველთვის ვცდილობდი . და პასუხიც მარტივია ირაკლისგამო მისი ტრფობა რომ არ გაეგო ელენეს რომელსაც უზომოდ უყვარდა,უმიზეზოდ. მე მეგობრისთვის სამუთარი სიყვარული გავწირე მისგან მხოლოდ ღალატი და პონტისქალობა დავინახე , უსასრულო ეჭვიანობა ჩემს ჭეშმარიტ სიყვარულზე , ცხოვრების ერთადერთ ინტერესზე ირაკლის მერე , თეატრზე . ირაკლი დავუთმე მაგრამ თეატრსაც ვერ დავთმობდი მის გამო . კარგი მეგობარი იყო . მაგარამ არა ისეთი კარგი , თეატრიც რომ დამეთმო . რომ შემძლებოდა ალბათ დავთმობდი . მაგრამ გავნადგურდებოდი . ყვლანაირ ღირსებას და ღირებულებებს მოვისპობდი და ცხოვრების აზრსაც მივაყოლებდი . ამას ისევ მეგობრის დაკარგვა ვარჩიე . მიყვარხარ ირაკლი ამირეჯიბო! სამარადჟამოდ მიყვარხარ ....












გამიზიართ შეხედულებები . ძალაინგთხოვთ