ამ ამბის შემდეგ თითქმის ერთი წელი გავიდა . ირაკლისგან არც არაფერი მსმენია მხოლოდ ის ვიცოდი რომ კარგად იყო . სანდრო არაფერს მეუბნებოდა. დიდი ხვეწნა მუდარის შემდეგ გავიგე რომ უბრალოდ ირაკლი იყო და ყველგან კარგად იქნებოდა ....
რაც შეეხება დაჩის , ყოველ დღე მხვდებოდა მისი მანქანა თვალში. თვითონ კი ერთხელაც არ მომკარებია . მანქანა ხან უნივერსიტეთთან იდგა ხან სახლთან ხან გზაზე მხვდებოდა ხოლმე . მხოლოდ ერთხელ შემხვდა ისიც შემთხვევით . რომ ცოდნონდა იქ ასვლას ვაპირებდი არ აციდოდა . გაგას საფლავზე მივედი , საფლავთან ვიღაც ბღაოდა, არარსებული ხმით მოთქვამდა, თავი საფლავის ქვაზე ედო . მივხვდი რომ ნანობდა . ამომხედა დამინახა რომ ვუყურებდი, ცრემლები მოიწმინდა და წავიდა . კიდევკარგი ნანობს ვფიქრობდი ჩემთვის ...
ანაკოს ამბავი თუ გაინტერესებთ შეყვარებულიყავს ... გიო ნატროშვილი , ჩემი კლსელი იყო და შემთხვევით შემომეცნო ერთმანეთი , არადა ორივემ იცოდნენ ერთმანეთის შესახებ უბრალოდ ახლოს არ იცნობდნენ . ახლა ერთმანეთზე მზე და მთვარე ამოსდით ... ძალიან მიხაროდა მათი ამბავი .

თბილისური ახალი წელი ჩემი საყვარელი დღესასწაულია . ახალწელს ოჯახთან შეხვედრის შემდეგ მეგობრებთან გავდივარ ... ახლაც ასე იყო ოჯახთან შევხვდი და 2 ისკენ ანაკო და გიო ვნახე . კლასელებთან გავედი პირველად ... გიო და ანაკოსთან ერთად ... განსაკუთრებული არაფერი მომხდარა . დაჩის მანქანა იქვე იდგა არ შევიმჩნიეთ . სანამ ავედით სიგარეთის გავუკიდეთ . მანქანიდან დაჩი გადმოვიდა ... ყუთით ხელში და ჩვენსკენ მოდიოდა ... ცივად ვუყურებდი
-გილოცავთ მრავალს დაესწარით . ელ ეს შენ
-მადლობა გაიხარე - გიომ ჩვენზე არაფერი იცოდა . ხელი გაუწოდა ანაკოს დაბრიალებული თვალები და ხელის ჰაერში მოხსნა ერთი იყო.
-მადლობა. არმინდა საჩუქარი
-არა გამომართვი -და პირდაპირ ხელებში შემომაჩეჩა გატრილადა და ჩქარი ნაბიჯებით გაემართა მანქანისკენ
-იმედია მოგეწონება ელ .... -გზაში მომაძახა და ხელი უკნიდანვე დაგვიქნია მანქანა დაძრა და წავიდა ...
მანქანა რო მოგვშორდა გახსნა დავიწყე ჩემზემეტად ანაკოს აინტერესებდა ყუთში რაიდო ... გავხსენი კონვერტი იდო და ბლოკნოთი ... ის ბლოკნოტი მე რომ ვაჩუქე ... ჩვენი სამახსოვრო ბლოკნოტი .ყუთი დავხურე ვიფიქრე წერილს სახლში წავიკითხავთო .ასეც ვქენი. დრო მოვა და წერილსაც წავიკითხავთქო . მაგრამ ეხლა ვერ შევძელი არ შემეო წაკითხვა....

კლასელების ფართიდან კურსელების ფართიზე გადავინაცვლე . ანაკო და გიო თავის კურსელებთან წავიდნენ . სადარბაზოსთან ირაკლი და სანდრო დავინახე ... ირაკლის დანახვაზე დავიბენი ... არვიცოდი რაუნდა მექნა ან მეთქვა... სახეზე მასაც იგივე ეტყობოდა... გაგვიკვორდა ერთმანეთის დანახვა . სანდროსაც გაუკვირდა ჩემი დანახვა რადგან ჩემი კურსელები არ მევასებოდენენ და არც ახლოს ვიყავი მათთან
-ვა ელკა, გილოცავ მრავალს დაესწარი-სიტოაციის გასანეიტრალებლად ძლივს ამოღერღა ასანდრომ-არმეგონა თუ მოდიოდი
-არც ვაპირებდი მოსვლას რომ მცოდნოდა ...- სიტყვა ჰაერში მოვხსენი
-მეც . მაგრამ გილოცავ -მტკიცედ შემეწყვეტინა ირაკლიმ
-მეც, სად აორთქლდი?
-ინგლისში წავედი .
-ერთი წელი გავიდა .
-არავიდეთ? -გასანეიტრალებლად ისევ სანდრომ წარმოთქვა სიტყვა
-მე წავალ-სინქრონში ვუპასუხეთ მე და ირაკლიმ
-ჩემგამო ნუ გამაზავ გულაობას . ადი გაერთე ბარემ მოხვედი
-არმინდა არც ვაპირებდი მოსვლას . შემთხვევით აქეთ აღმოვჩნდი და სანდროს მივულოცავთქო . მაგრამ.... -გავჩუმდი ვიცოდი სისიულელეს ვიტყოდი . - მე წავალ . -შევტრიალდი და გზისკენ მივდიოდი ტაქსი რომ გამეჩერებინა და სახლში მივსულიყავი . მაგარა
-დაგტოვებ ელკა -მესმის ირაკლის ხმა .თითქოს მხიარული მაგრამ ძალიან ძალიან სევდიანი.
-ვიცი რომ დიდად სურვილი არგაქვს . ტაქსს გავაჩერებ
-არმაქვს მაგარმ თან ყველაზე დიდი სურვილიმაქვს . ვერვხვდები რამემართება ელ. ის კი ზუსტად ვიცი სახლამდე რომ უნდა მიგიყვანო . ამიტომ კამათს აზრი არაქვს სულ რომ ტაქსი გააჩერო სადარბაზომდე მე მიგასწრებ . თავს დავაჯერებ მაინც რომ მიგიყვანე სახლამდე . -ამ ტექსტის მერე მეუხერხულა არ გავყოლოდი . ჩავჯექით მანქანაში დაძრა . წავედით. მოსახვევში რომ შეუხვია უეცრად დაატორმუზა . გაფართოებული თვალებით გავხედე . განწირული სახე ჰქონდა და ცდილობდა დაემალა თავი რულზე დადო.
-არშემიძლია ელკა არა, - განწირული თვალებით მეუბნება. მტკიცე ხმაც შეეცვალა და ტირილში ჰქონდა გადასული
-რატომ წახვედი ... იქნებ რისი თქმა მინდოდა .
-რისი ელ ბაბნიკი დამიძახა საყვარელმა ადამიანმა რაღა უნდა მეთქვა ?
-მე მე ...-დავიბენი არვიცოდი რამეთქვა
-ვიცი ვიცი ელ
-არა ირაკლი შენ არაფერი არიცი . იმ საღამოს მარტო შენ არ აისრულე ოცნება ირაკლი. შენ მე, მე არიცი რას ვგრძნობ ... მეც მომწონდი ოდესღაც . ვმალავდი ამ გრძნობებს , ელენეს ამბავის გამო მერე დაჩი გამოჩნდა და ეჯვების გასაფანტად ... მე... მე არვიცოდი რამექნა. ჩვენ , მეგობა რომ ვერასოდეს გავხდებოდით და ისიც მეგონა რომ უბრალო ირაკლი იქნებოდი . ბავშობის გატაცება ... მეგონა რომ ყველაფერი ბავშვობაში დავტოვე მაგრამ ვერა გესმის ირაკლი . მეც მიყვარხარ ხოო მიყვარხარ . ინგლისში რომ წახვედი მეგონა გაქრა ყველაფერი . მაგრამ პირველად მანქანაში რომ ჩავჯექი ისეთი გრძნობა დამეუფლა . შემეშინდა ვიცოდი ყველაფერი უკან დაბრუნდებოდა და იმასაც მივხვდი რომ უბრალოდ ბავშვობა არ ყოფილხარ ... უფრო მეტი ... ბევრად მეტი ვიდრე გატაცება . უფრო შებყრობა . და წყნეთი ეს , შენ . თითქოს გული გაგიხსენი . ყველაფერი მოგიყევი . მეგონა ყველაფრის დალაგება შეიძლებოდა მაგრამ ერთმა სიტყვამ ირაკლი ერთმა სიტყვამ ასეთი რა გიქნა ... -საუბარი არმქონდა ამომხედა და მაკოცა . არვიცი რამდენხანს ვკოცნიდით ერთმანეთს სანამ სუნდთქვა არ შემიწყდა მანამ .
ვხვდებიდი ნელნელა თავბრუ მეხვეოდა და თვალები მიბბელდებოდა ირაკლი უკანა სიდენიიდან რაღაცას იღებდა
-საჩუქარი ჩამოგიტანე დღეს სახლთან ვაპირებდი დადებას. ვერ ვბედავდი ახლოს მოსვლას .
-მად....- და გავიჩიშე

რომ გავიღვიძე საავადმყოფოში ვიწექი თავზე დედაჩემი მედგა .სკამზე ირაკლი იჯდა და ჩემი ხელი ეჭირა გარედან დაჩის გინება ისმოდა .... მივხვდი რომ კარგი არაფერი მელოდა .