1თავი

კვირა დღე იყო, საგამოს რვა საათი, როდესაც კარზე ზარის ხმა გაისმა. არავის არ ველოდებოდი ამიტომაც ინტერესით მივედი და მაშინვე გავაღე. კარებთან კი ნამტირალევი სახით დამხვდა ნინი. ნინი ჩემი ბავშვობის მეგობარია, ალბათ 9 წლის ვიყვი რომ გავიცანი და ამის მერე სულ ერთად ვართ.
სახლში შემოვიყვანე და კითხვები მივაყარე.
-რა მოხდა? ისევ გუკა?
-ხო, ისევ გუკა-თქვა და მძიმედ ამოისუნთქა, შემდეგ კი განაგრძო-იცი მგონი აღარ ვუყვარვარ.-ეს მითხრა და ტირილი დაიწყი. სიმართლე გითხრათ ეს სიტვაცია სულაც არ გამკვირვებია. ისინი 2 წელია ერთად არიან, თუმცა მუდმივად ჩხუბობენ და ესეთი სულელური მიზეზებით ხშირად მოდის ნინი ჩემთან.
-და საიდან დაასკვენი?
-უბრალოდ ასეა ვიცი.
-კარგი რა ნინი, ხო იცი როგორ უყვარხარ გუკას ამდენიხანია ერთად ხართ და დარწმუნებული ვარ იგივეს გრძნობს შენს მიმართ რასაც ადრე... - კიდევ ვაპირებდი რაღაცის თქმას თუმცა, კარზე ზარის ხმა გაისმა.კარები გავაღე და იქ გუკა დამხვდა.
-აქ არის? - მკითხა დანახვისთანავე.
-ხო, ახლა რაღამოხდა? - ვკითხე მობეზრებული ტონით.
-აუ რავი ტო, უნდა შევხვედროდი 6ზე კაფეში და სანამ მოვიდოდა ჩემი ძველი კურსელი დავინახე, ლიკა გადავკოცნე და ვასაუბრობდით ამ დროს ნინიც მოვიდა დაგვინახა და რა იფიქრა არ ვიცი, ეგრევე გამოვარდა გარეთ, ვიცოდი აქ წამოვიდა და მეც ეგრევე გამოვყევი. - ეს მითხრა და იმ ოთახში შევიდა სადაც ნინი იყო.
მე არ შვესულვარ, ვიფიქრე მარტო დავტოვებდი და სასაუბრო დროს მივცემდი. მანამდე კი სამზარეულოში გავედი და ჩემთვის ყავა გავიკეთე. ვსვავდი და ამასობაში 15 წუთიც გავიდა, არ ვიცი როგორ მაგრამ როგორღაც გუკამ ნინი შეირიგა და ოთახიდან ხელჩაკიდებულები და აბრწყინებული სახით გამოვიდნენ და ასე ბედნიერებმა დატოვეს ჩემი სახლში.
***
ახლა კი ჩემს თავს გაგაცნობთ.
მე სალი ვარ 20 წლის,მოდით ჯერ გარეგნიბით დავიწყოთ, ვერ ვიტყვი რომ გამხდარი ვარ ზოგი ალბათ პუტკუნას დამიძახებდა, შავი თმებით, სიმაღლეშიც საშვალო, როგორც ჩანს ჩემი თავის აღწერა არ გამომდის უბრალოდ არც მახინჯი ვარ და არც ძალიან ლამაზი საშუალოს ვინარჩუნებ. უნივერსიტეტში ვსწავლობ, სამედიცინოზე. გამოცდები რომ ჩავაბარე 100% გრანტი ავიღე, ამიტომაც უნივერსიტეტში სრული დაფინანსებით ვსწავლობ.
მამა არ მყავს რამდენიმე წლის წინ გარდაიცვალა ეს კი ჩემი ცხოვრების შავ წერტილად იქცა რომელსაც ვერასდროს ვერ დავივიწყებ, ძირითადად ამ თემას არ ვეხები, არ მიყვარს ამაზე ლაპარაკი.   დედა მისი გარდაცვალების შემდეგ სულ შეიცვალა, აქ ყველაფერი მამას ახსენებდა ამიტომაც საზღვარგარეთ ამჯობინა ცხოვრება. უკვე 8 წელია იქ არის, ბევრჯერ მთხოვა მასთან საცხოვრებკად წასვლა თუმცა მისი თხოვნის მიუხედავად აქედან ვერ მივდივარ. ვერ წარმომიდგენია სადმე საზღვარგარეთ ცხოვრება იმის მიუხედავად, რომ უცოენები კარგად ვიცია მაიმც არ  მიყვარს ჩემი ქვეყნისგან შორს ყოფნა, აქ მყავს ჩემი მეგიბრები რომლებიც ასე ძლიერ მიყვარს, დედას კი ოერიიიდულად ვნახულობ და მასთან წელიწადში 2ჯერ მაინც ჩავდივარ.

***
მათი წასვლის შემდევ გარეთ სუფთა ჰაერზე გავედი სასეირნოდ და გადავწყვიტე ბიბლიოთეკაში შემევლო. უკან, რომ გამოვბრუნდი უკვე 11 გამხდრიყო, თუმცა სახლსში წასვლა ჯერ არ მიმდოდა და ცოტა გასეირნება გადავწყვიტე. სეირნობაში და ფიქრებში გართულს აღმოვაჩინე, რომ სახლიდან საკმაოდ შორს წამოვედი და უკან მივბრუნდი.დროც  მალე გადიოდა და უკვე 12 გამხდარიყო.
ტრანსპორტი არ დადიოდა, აქაიქ რამდენიმე  მანქანა თუ ჩაივლიდა. მოულოდნელად ქუჩის ჩიხიდან ხმაური გავიგე. ნელა მივუახლოვდი და დავინახე მაღალი შავებში ჩაცმული, განრისხებული მამაკაცი, რომელსაც მეორე დაჩოქებული ყავდა და დაუნდობლად ურტყავდა, შიშისგან მოულოდნელად წამოვიყვირე ჩემდა უნებურად. ბნელოდა ამიტომაც იმედი მქონდა რომ ვერ შემამჩნევდა. სხვა ვერაფერს მოვკარი თვალი ისე სწრაფად გავეცალე იქაურობას იმედი მქონდა ვერ შემამჩნევდა. გზა შიშით და სირბილით გავიარე, მუდმივად უკან ვიყურებიდი, მეშინიდა არ გამომყოლოდა, მომხდარზე ვფიქრობდი და ვაანალიზებდი. გონს, რომ მოვედი უკვე სახლთან ვიყავი მისული და მეც მაშინვე ავირბინე კიბეები,სახლში შევედი თუ არა დავმშვიდდი. მაშინვე ტელეფოს ვსტაცე ხელი, ვიფქრე ნინის დავურეკავ და მომხდარს მოვუყვებითქო მაგრამ საათს რომ დავხედე უკვე ძაან გვიანი იყო და გადავიფიქრე. გადავწყვიტე შხაპი მიმეღო და ცოტა მოვდუნებულიყავი.
ამის შემდეგ დასაძინებლად მოვემზადე, მალევე ჩამეძინა.მეორე დღეს ცხოვრება კვლავინდებურად განვაგრძე. დავდიოდი უნივერსიტეტში, შემდეგ სამსახურში და ასე ყოველ დღე.
იმ ამბიდან რამდენიმე კვირა იყო გასული.დილით გაღვიძებულს ნინის შეტყიბინება რომ დამხვდა ტელეფონზე "საგამოს არაფერი არ დაგეგმო, დღეს კვირაა და ვიცი რომ არ მუშაობ ასე რომ თავს ვერ დაიძვრენ,8 საათზე ბარში ვიკრიბებით, მე, შენ, გუკა და მისი რამდენიმე მეგობარი იქნება, გუკას ერთ-ერთი ბავშვობის მეგობარი ჩამოდის საზღვარგარეთიდან და 7 წლის უნახავ ძმაკაცს წვეულებას უმართავენ, მართო არ მინდა წასვლა და გუკამ მითხრა რომ შენც დაპატიჟებული იყავი ". სიმართლე გითხრათ სადმე გასართობად წასვლა ნამდვილად მჭირდებოდა და მეც უარი აღარ ვუთხარი.მზადება დავიწყე
დიდიხანი არც მიფიქრია თუ რა უმდა ჩამეცვა. არჩევანი მუქ, ტანზე მომდგარ  კაბა შევაჩერე.
ბარში დათქმულ დროს მივედი, იქ კი ნინი,გუკა და რამდენიმე ჩემთვის უცნობი ადამიანი დამიხვდა.გუკამ თავისი მეგობრები გამაცნო: ნიკა, თორნიკე და ზუკა და როგორც გავიგე თორნიკე იყო ის პიროვნება რომელიც საზღვარგარეთ იყო წასული და ახლახანს ჩამოვიდა. ბიჭებს მივედალმე და ნინის მივუბრუნდი. ზოგჯერ ვგრძნობდი თუ როგორ დაჟინებით მიყურებდა თორნიკე, მის მხურვალე მზერას  ვგრძნობდი, თუმცა ვცდილობდი მისთვის ყურადღება არ მიმექცია.