საკმაოდ სიმოატიური და წარმოსადეგი ჩანდა, ჩემზე ორი თავით მაღალი და ღიმილიც მომხიბვლელი.
-იცი მე შავი ქამარი მაქვს კარატეში.-ვცრუე დამაჯერებლად.
-ვა, საღოლ, მე კი მესამე კურსზე ვსწავლობ ბიზნესის ფაკულტეტზე.
-ეგ რა შუაშია?
-მეგონა ჩვენს შესახებ ვყვებოდით.
-მე ეს იმკტომ კი არ მითქვამს რო ამით თავი გამომეჩინა უბრალოდ მინდოდა გცოდნოდა რო თავის დაჩვა შემკძლია.
-და ვისგან ჯნდა დაიცვა თავი?
-მაგალითად შენგან
-ჩემგან? კი ტო რამეს მატყობ რო საშიში ვიყო? - ხელები განზე გაწია და მის სხეულს თვალი ჩააყოლა. მის საქვიელზე კი გამეცინა.
-მე ირაკლი ვარ - თქვა და ხელი გამომიწოდა.
-მე სალი- იგივეთი ვუპასუხე
-გვიანია და სახლამდე მე გაგაცილებ.
ეს მითხრა და დავინახე როგორ მოდიოდა ჩვენსკენ გაცეცხლებული თორნიკე. მოვიდა და მისი აგრესიული ტონით მკითხა.
-აქ რა გინდა ასე გვიან? - მკს ხმაში ცოტაოდენი მზრუნველობა იგრძნობოდა.
-რაგაც ეჩვი მეპარება ეს შენი საქმე იყოს. წადი და იმ გოგოებს მიხედე მაიმც რა იცი რა ხდება.
-კითხვას რომ გისმევ პასუხი გამეცი.-უკვე აგრესჯა იგრძნობოდა ხმაში, თუმცა ყურადღება არ მიმკქცევია.
ამ დროს კი ირაკლი ჩაერთო ჩვენს დიალოგში.
-ჰეი, ჩემიძმა აქ ვერ მამჩნევ.
-შენ ვინმემ გკითხა რამე? - ეს თქვა და ხელი ძლიერად მომიჭირა. ისე ძლიერად, რომ ტკივილისგან თვალებიდან ცრემლები წამომცვივდა თავისდა უნებურად. ხელის გაშვებას ვცდილობდი თუცა ამაოდ.
ეს შეამჩნია თუ არა ირაკლიმ მაშინვა ჩაერთო ჩვენს დილოგში.
-ჩემი შეყვარებულია და რაშენი საქმეა აქ რატოა?-ეს თქვა და მისკენ დამქაჩა.
ეა გაიგონა თუ არა თორნიკემ ცინიკური ღიმილით შემომხედა და მერე კვავ ირაკლის მიუბრუნდა.
-შეყვარებული ? ჰაჰ არა დიდიხნით.
უკვე მომბეზრდა ეს სიტვაცია და ბარში შევბრუნდი.მუშაობა ჩვეულად გავაგრძელე, თუმცა მოვკარი თვალი თუ როგორ შემოვიდა ბარში და მის ერთ-ერთ მეგობარ გოგონას ხელი გადახვია. ბოლოს რომ შევამჩნიე თორნიკემ ბარი ორ ლამაზმანთან ერთად დატოვა  და ძნელი მისახვედრიც არ იყო სად და რისთვის წავიდოდნენ.
სამუშაო საათები დამთავრდა და მევ სახლში წასასვლელად მოვემზადე, გარეთ რომ გამოვედი ირაკლი შემხვდა.
-აქ რასაკეთებ?
-ხომ გითხარი სახლში მიგაცილებთქო.
მეც აგარ შევეწინააღმდეგე და გავყევი. არ ვიცი რატომ  გამიჩნდა მის მიმართ ასეთი ნდობა, თუმცა ვხვდებოდი რომ კარგი პიროვნება იყო და ამასთანავე მარტო წასვლავ არ მინდოდა ამ ღამეში. გზაში დავინახე თუ როგორ მოგვყვებოდა მთელი გზა შავი  ჯიპი, რაც უკვე რამდენიმეჯერ შემემჩნია. 
-ბოდოში წეღნელისთვი-დავიეყე საყბარი.
-რასთან დაკავშირებით?
-წეღან მგონი უხერხულ მდგომარეობაში ჩაგაყენე. - ვუთხარი თავდახრილმა. - კაი ტო იმაზე ამბობ რო შეყვარებული მიწოდე, გადაობ რა გაქვს საბოდიშო. - მითხრა სიცილით.
ამასობაში სახლთანაც მივედით დავემშვიდობე ირაკლის და ავედი სახლში. იმდენად დაღლილი ვიყავი რომ არაფრის თავი არ მქონდა და დაძინება გადავწყვითე.
უნივერსიტეტში წასასვლელი არ ვიყავი რადგან ზამთრის არდადეგები გვქონდა და იანვრამდე ვისვენებდით,ამიტომავ საგამომდე გადავწყვითე ძილი გამეგრძელებინა, ძილი მინდოდა თუმცა ვერ ვიძინებდი. თორნიკეზე და მის ლამაზმანებზე ფიქრს თავს ვერ ვანებებდი დამაზე ვბრაზობდი,ყველაზე მეტად კი ის ფაქტი მაღიზიანებდა, რომ მე მასზე ვფიქრობდი, ისეთ ადამიანზე რომელსაც არც კი ვაინტერესებდი. ამაზე ვფიქრობდი და ვერც კი მივხვდი თუ როგორ ჩამეძინა, რომ გავიღვიძე უკვე 12 საათი იყო, სამსაცურიდანაც ვისვენებდით გეგმები კი არ მქომდა მანამ სანამ ნინიმ არ დამირეკა და არ მითხრა რომ მოს აგარაკზე ადიოდნენ და მეც მთხოვა წასვლა,მეც დავთანხმდი და წასვლისთვის მზადებას შევუდექი.
8საათი ხდებოდა წყნეთში რო ავედით მალე შემოგვიერთდნენ ლუკა,გუკა და გუკას ერთი მეგობარი ალექსანდრე. უკვე 10საათი გამხდარიყო. ვერთობოდით და სასმელიც მოკიდებული გვქონდა.რატომღაც თორნიკეზე არც კი მიფიქრია ან უბრალოდ ამას გავურბოდი.
საუბარში ისე გარერთნენ ვერც კი შეამჩნიას თუ როგორ გამოვედი აივანზე.
ვიდექი და გარემოს ვაკვირდებოდი. მიყვარს თბილისი ღამით. როგკრ ანათებს თითოეული სახლიდან შუქი.
მალევე ვიგრძენი თუ როგორ მომიახლოვდა ვიღაც, ბოლოწუთამდე იმის იმედი მქონდა რომ ეს თორნიკე იქნებოდა. ყველაფრის მიუხედავათ ახლა მასზე ფიქრს ვერ ვწყვეტდი. თუმცა უკან მობრუნებულს ალექსანდრე რომელიც მე მიმზერდა.(უუუ)
-ჰეი რაშვები აქ მართო?
-რავი სუფთა ჰაერზე გამოვედი.შენ?
- დაგინახე და მოვედი.
სიმართლე გითხრათ ძალიან სიმპატიური, მაღალი და მომხიბვლელი ღიმილის მქონე. ჩვენს შორის უხრრხული სიჩუმე ჩამოწვა და გადავწყვიტე ლაპარაკო მე დამეწყო.
- გუკას საიდან იცნობ? - ვკითხე ინტერესით რადგან აქამდე ის არსად მენახა.
-მე და გუკა ბავშვობის მეგობრები ვართ თუმცა საზღვარგარეთ წავედი რამენიმე წელი სასწავლებლად და მხოლოდ ახლახან ჩამოვედი.-ეს მითხრა და დიდხანს არც გაგრძელებულა ჩვენი საუბარი.
მალევე შევბრუნდით სახლში და ჩემთვის ნაცნობი სილუეთი დავინახე,ეს დათო  იყო. დათო ჩემი ახლო მეგობარი იყო რამდენუმე წლის წინ,მეგიბარზე მეტიც თუმცა მან მაშინ მიმათოვა როდესაც მისი დახმარება და მხარში დგომა მჭირდებიდა. ამის შემდეგ ჩვენი ურთიერთობა გაცივდა და ქანტაქტიც აღარ გვქონია. მთელი საღამო ვგრძნობდი მის მზერას.
თუმცა მაქსიმალურად ვცდილობდი არ შემემჩნია. ალექსანდრესთან ერთად ვიჯექი და ვსაუბრობდით და თან ვსვავდით. საინტერესო ადამიანი ჩანდა ალქსანდრე და საკმაოდ დავახლოვდით.
სასმელი აღარ იყო. შევედი სამზარეულოში და შევამჩნიე თუ როგორ გამომყვა დათოც.
-როგორ ხარ?
-კარგად შენ? - ვუთხარი მოჩვენება ნებითი ღიმილით.
- იქნებ ამიხსნა შენი და იმ ტიპის ურთიერთობა? - მითხრა მკაცრი და ცივი ტონით.
-ეჭვი მეპარება ეგ შენი საქმე იყოს - ვუთხარი გდებულად.
-სალი- ხელი მაგიდაზე ისე ძლიერ დაარტყა, რომ შიშისგან შევხტი,თუმცა ვეცადე ეს არ შემემჩნია. ამის შემდეგ იქ დიდხანს აღარც გავჩერებივარ. სამზარეულოდან გამოვედი. იქ დარჩენას აღარ ვაპირებდი, ჩემი ნივთები ავიღე და ისე წამოვედი მათთვის არც კი მითქვამს. ალბათ გიჟი გოონივართ ამ შუაღამისას მარტო, რომ გადავწყვიტე წყნეთიდან წამოსვლა მაგრამ იქ გაჩერება აღარ შემეძლო. მოვდიოდი გზაში, გვიანი იყო და მანქანებიც არ მოძრაობდა. მივდიოდი და თან თორნიკეზე ვბრაზობდი, უფრო სწორად ჩემს თავზე.
რისთვის ვუბრაზდებოდი მას არ ვიცოდი, იმიტომ რომ ბარში იმ გოგოებთან ერთად მოვიდა?თუ რატომ? ამაზე ვფიქრობდი და ფიქრებში ისე ვიყავი გართული ვერც კი შევამჩნიე როგორ მომიახლოვდნენ უცნობები.

_____________________________
იმედია მოგწონთ, გთხოვთ დააფიქსირეთ თქვენი აზრი.ნოდიში შეცდომებისთვის. ძალიან მიყვარხართ ჩემო მკითხველებო. <3