თორნიკე ძალიან დაინტერესდა იმით თუ რატომ არ გამოჩნდა ამდენი ხნის განმავლობაში ანა და ისევ მიაკითხა ქეთის, რომელიც აშკარად უარესად იყო ვიდრე წინა შეხვედრისას
-ქალბატონო ქეთი-კარი გააღო თუარა ქალმა თორნიკე გაოგნდა და სიტყვა გაუწყდა
-მოდი შვილო-ქეთი შევიდა მისაღებში და თორნიკეც უკან მიყვა -რამეს ხომარ დალევ შვილო
-ქალბატონო ქეთი მატაპიეთ ამასრომ გეკითხებით მაგრამ რამე მოხდა?
-შვილო ანა მეგობართან არ დარჩენილა, მომატყუა-ამოიტირა ქალმა და ცრემლები ჩამოსცვივდა
-შეგიძლიათ დეტალურად მომიყვეთ რაც მოხდა? -თორნიკე დაიძაბა და სმენად გადაიქცა, ქალმა ჭიქა წყალი დალია და ძალა რომ მოიკრიბა ყველაფერი მოუყვა
-გაიტაცეს ალბათ ჩემი ანაც, მომიკლავენ მასაც-ატირდა ქალი
-მისმინეთ ასე რომ იყოს არ დაგალაპარაკებდნენ, იმიტომ დაარეკინეს რომ უნდათ მშვიდათ იყოთ, შეიძლება ანა სხვა შარშია საერთოდ
-გიგის მოსაძებნად გამეპარა სახლიდან
-იქნებ გზაში რამე სხვა მოუხდა, დამშვიდდით, მე ზომებს მივიღებ, მის ძებნას დავიწყებთ ფარულად, თქვენ არსად არაფერი თქვათ, კარგით? აქამდე რატომ არ მომმართეთ?
-მეშინია შვილო
-მისმინეთ მე ყველაფერს გავაკეთებ თქვენს დასახმარებლად
-შენც რამე არ დაგმართონ მეშინია შვილო
-ნუ ღელავთ ქალბატონო ქათი, ფარულად ვიმოქმედებ ისე რომ არც ანა, არც მე და თქვენ არ დავზარალდეთ...-თორნიკე საერთოდ დააბნია ამ სიტუაციამ, ვერ გაიგო რა ხდებოდა საერთოდ, ანა ვინ და რატომ გაიტაცა... ქეთი კი დაამშვიდა მაგრამ საქმე იმაზე სახიფათო ხდებოდა ვიდრე წარმოედგინა, გაბრაზებული მივარდა განყოფილებაში და მოითხოვა ქეთის სახლის თვალთვალი, ირაკლი წინააღმდეგი იყო მაგრამ ყველა აუჯანყდა როცა თორნიკემ საქმის მასალები წარადგინა, თორნიკემ მადლობა გადაუხადა მხარდაჭერისთვის უველას, მაგრამ ირაკლისთან მარტო დარჩენილს კმაყოფილება გრძნობა წამში გაიქრა
-როგორ ბედავ ასე მოქცევას?
-ხომარ გავიწყდებათ რომ უფროსი გამომძიებელი ხართ და არა კრიმინალი ? ხელს აფარებთ ვიღაც ნაბიჭ. და მეც ხელს მიშლით, გგონიათ დიდხანს გაგრძელდება ასე?
-იცოდე ისეთ რამეს შეგტენი რომ ციხეში ჩაგაყუდებ -უყვირა გაავებულმა კაცმა
-ეს თქვენ მაინც ვერ გიშველით -ფეხზე წამოდგა თორნიკე -ვერ გიშველით-გაუმეორა დამარცვლით და გავიდა კაბინეტიდან
-ამის დედაც ამის დედაც-ყვიროდა გაცოფებული ირაკლი და ყველაფერი იატაკზე გადმოყარა.
ღამის თორმეტ საათზე თორნიკეს ტელეფონი აწკრიალდა, ქაღალდებში თავჩარგული ცოტათი დაფრთხა, უცხო ნომერი რომ დაინახა გაუკვირდა და აფორიაქებულმა უპასუხა
-თორნიკე ხიმშიაშვილს ვესაუბრები?-გოგონას ნაზი ხმა გაისმა
-დიახ
-მე ტევე რვის ჟურნალისტი ვარ, შეიძლება შეგხვდეთ?
-მეე?
-დიახ
-ამ დროს?
-დიახ
-მაპატიეთ მაგრამ არ მცალია
-მისმინეთ თქვენი განყოფილების უფროსი ირაკლი ჯალაღონია
-მისმინეთ, არ მსურს საუბარი თქვენთან
-ქვეყნიდან გაიქცა-თორნიკეს გაეცინა და გაუთიშა , ეგონა ირაკლი უწყობდა რამეს, ისევ დარეკა ტელეფონმა მაგრამ ისევ გათიშა. გვიანობამდე იმუშავა და შენობა რომ დატოვა მანქანის პარკიგთან დახვდა გოგონა
-რატომ გამითიშეთ?
-გოგონა რა გინდა?
-გოგონა არა ნატალი ჯავახი
-მისმინეთ პრობლემები არ მჭირდება
-ვიცი გიგი ასათიანის საქმეს რომ იძიებთ და მის გაუჩინარებას საწყობს უკავშირებთ.
ანა დიდხანს იწვა დივანზე და როცა გასასვლელი კარის ხმა გაიგო წამოდგა და ფანჯარას მივარდა, დარწუნდა თუარა რომ ვეკოც და ალექსიც წავიდნენ მეორე სართულზე ავარდა და ოთახების თვალიერებას შეუდგა, ერთი დაუხვდა დაკეტილი მხოლოდ ამიტომ დაეჯაჯგურა სახელურს მაგრამ ვერ გააღო და ალექსის ოთახში შევიდა ამიტომ, გაოცდა ისეთი დახვეწილი მოწესრიგებული და მდიდრული იყო ყველაფერი, თვალი პატარა სარკიანი მაგიდისკენ გაექცა სადაც უამრავი სამკაული იდო, სუნამო და კოსმეტიკა, ისეთი ლამაზი და მისტიური მოეჩვენა ანას ეს ყველაფერი რომ ხელის ხლება ვერ გაბედა, თუმცა მისი ყურადღება მიიპყრო ჩარჩოში ჩასმულმა სურათმა, ისე დაიბნა ეგონა თავის სურათი იყო, მერე დააცქერდა და გაოგნდა იქიდან მომღიმარი და ოდნავ სევდიანი სახის გოგონა როგორ გავდა მას, სურათი ხალში აიღო და დააცქერდა, შიშისგან შეკივლა როცა ალექსის ჩურჩული ჩაესმა ყურში
-აქ რას აკეთებ? -ანა მიბრუნდა დაფეთებული და თვალებში მიაჩერდა
-ეს გოგო ვინაა? სადაა? -კითხა მკაცრი ტონით რის გამოც ალექსანდრემ მაჯებში წაავლო ხელი და თავისკენ მოქაჩა
-ანგარიში შენ უნდა ჩაგაბარო?-დაუჩურჩულა ისევ ყურთან
-გამიშვი მტკივა
-უფრო გეტკინება თუ არ დამემორჩილები-და მეტად მოუჭირა ხელები
-გამიშვი ავადმყოფო-იკივლა ტკივილისგან ანამ და ჯაჯგურში ხელიდან გაუვარდა სურათი, რომელიც იატაკზე ზრიალით დაეცა, ორივე სურათს დააცქერდა
-გამიშვი-ანა აკივლდა ალექსის შეშლილ სახეს რომ გადააწყდა დამთრთხალი თვალებთ
-გაგიშვა?-ლექსანდრემ ანა საწოლთან მიათრია ხელი კრა და გადააქცია -შენ ჩემი მარიანა ხარ, ვერ გაგიშვებ, შენ დაბრუნდი- სრულიად არაადეკვატური გახდა ალექსანდრა და ანას ზემოდან მოექცა
-არ გაბედო და არშემეხო-იკივლა ანამ და ხელებს ურტყავდა სახეში, ალექსმა ორივე ხელი დაუჭირა თავს ზემოთა და თვალებში ჩააცქერდა -შეწყვიტე-ცრემლები გადმოსცვივდა როცა ალექსი ანას ყელს შეეხო ცივი ტუჩებით, მთელი ძალით წინააღმდეგობას წავდა მაგრამ არაფერი გამოდიოდა -მირჩევნია მომკლა-ამოიკივლა და თვალებში ჩააცქერდა სახეალეწილ ბიჭს, რომელიც ზემოდან დააცქერდა მის შეშინებულ სასოწარკვეთილ სახეს, რამდენიმე წამის მერე ფეხზე წამოვარდა დამფრთხალი და გარეთ გავარდა ანაც წამოვარდა და კარს ეცა, მაგრამ გარედან დაეკეტა ალექსანდრეს, ანა სახელურს დაებღაუჭა -გააღე, გამიღე გამიღე გთხოვ - კიოდა ბოლო ხმაზე, მაგრამ ამაოდ, ანამ კიბეებზე ჩასვლის ხმა გაიგო და მიხვდა რომ აქ გამოკეტა ამშეშლილმა , ამიტომ რაცკი ხელში მოხვდა ყველაფერი დალეწა.
-ალექს რა ხდება?-ვეკო შეეფეთა გასასვლელში
-ეს შენ არ გეხება
-ალექს გაგიჟდი ანა ჩაკეტე? -ვეკომ მაღლა აიხედა და მიხვდა რომ ალექსის ოთახში ისმოდა ლეწვის ხმა -რამე ხომარ დაუშავე? - ვეკოს კითხვამ ისე გააცოფა ოსედაც გაგიჟებული ბიჭი რომ ყელში წვდა და კედელზე ააკრა
-ნუ ერევი
-რა ნაბიჭ. ხარ-ვეკომ მოიშორა მისი ხელები და მაღლა ავიდა, კარზე მიაკაკუნა -ანა მე ვარ კარგად ხარ? -ჩამიჩუმინაღარ ისმოდა ოთახოდან -ანა ვეკო ვარ კარგად ხარ? -
პასუხი ისევ არ იყო, ვეკო დაბლა ჩავიდა
-კარი გააღე ალექს-მივარდა აივანზე მდგარ მეგობარს
-არა
-გააღე რამე არ აუტეხოს თავს
-ნუ ერევი, ანა ჩემი საკუთრებაა
-მარიანაც შენი საკუთრება იყო, მაგრამ ვერ გაუფრთხილდი და შეიწირე, არ გეყო ჩემი დის სიხლი?
-შე ნაბიჭვ.- დაყვირა ალექსმა და სახეში მუშტი დაარტყა, არც ვეკო დარჩა ვალში და თავადაც დაარტყა
-კარი გააღე და მერე გავსწორდეთ-უთხრა ვეკომ და სახლში შევიდა
-ამის დედასაც შევ. -იყვირა ალექსამ და მას მიყვა, კარი გააღო და ადგილზე გაქვავდა, ანა სისხლში ცურავდა, ისევე როგორც წლების წინ მარიანა, ზისტად ამ ოთახში,
-ამის დედაც-ვეკომ ხელი კრა ალექს და ოთახში შევარდა, კარადას ეცა, პერანგი გადმოიღო დახია და მაჯა გადაიხვია, მერე მეორე, თუმცა ისე ღრმად გადაეჭრა ანას ვენები რომ, თეთრი პერანგი წამებში სისხლმა შეღება წითლად -ამის დედაც-იყვირა ვეკომ და ანა ხელში აიტაცა, კიბეები ისე ჩაირბინა თითქოს წონა საერთოდ არ ქონდა გოგონას და მანქანასთან მიარბენინა, კარი გააღო და დააწვინა უკანა სავარძლებზე, მერე შევარდა სახლში და ალექსი ჩამოათრია -აზზრზე მოდი გაიგე-დაუყვირა და მანქანაში შეაგდო თავად საჭეს მიუჯდა -ჭრილობას დააწექი ბევრ სისხლს კარგავს -უყვირა და მანქანა დაქოქა, ალექსი ძლივს მოვოდა აზრზე, იმდენად იმოქმედა მასზე ნანახმა ეომ შიკიდან გამოსასვლელად დრო დასჭირდა