ვიცი რომ პატარაა, მაგრამ სულ არ დადებას ვარჩიე ეს დამედო... 17 თავი, მგონი ამდენი თავით ისტორია არასდროს დამიდია.
გილოცავთ ბედობას და კიდევ ერთხელ ახალ წელს.
...................
-არ შეიძლება შენც რომ შემოხვიდე? - ლუკას ხელი ეჭირა საავადმყოფოს საწოლზე მოთავსებულს და არაფრის დიდებით უშვებდა.
-კარგი რა პატარავ, ორ საათში ყველაფერს დაამთავრებენ და მალე შენი ლამაზი თითებიც შეძლებენ თავის საქმის შესრულებას. - მტევანზე აკოცა მომღიმარმა.
-შენ ხომ აქ იქნები?
-რა თქმა უნდა… არ ინერვიულო, ყველაფერი კარგად იქნება.
-ნუ მეუბნები მაგას, მინდება რომ რამე დაგარტყა!
-კარგი კარგი… აქ ვარ იცოდე. - შუბლზე აკოცა, შემდეგ თვალი გააყოლა გორგოლაჭებიან საწოლზე მწოლ გოგოს, ექთნების დახმარებით მალე რომ გაუჩინარდა საოპერაციოში შესასვლელ კარებებს შორის.
არ ტყდებოდა, მაგრამ ოდნავ თვითონაც ნერვიულობდა, თავს კი იმით იმშვიდებდა რომ სერიოზული არაფერი იყო. დიდხანს არ მოუწია ლოდინი, მალე დამთავრდა ყველაფერი და ცოტა ხანში თინიც გამოიყვანეს.
-ყველაფერმა კარგად ჩაიარა, ნერვები თავის ადგილზე დავაბრუნე, დაველოდოთ ნარკოზის გავლას და მერე ვნახავთ როგორ გამოიყენებს თითებს.
-შეიძლება შევიდე?
-მოაწესრიგებენ და გეტყვის თვითონ ექთანი. - მხარზე დაარტყა ხელი.
-მადლობა…
-კარგი გოგოა. - თვალი ჩაუკრა ლუკას, თან გაუღიმა, მერე მთლიანად მოშორდა და მარტო დატოვა.

-აბა? როგორ გრძნობ თავს ქალბატონო? - ლოყაზე აკოცა, სავარძელი თინისკენ მისწია და იქვე ჩაჯდა.
-სახლში მინდა. - ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი, შემდეგ ლუკასკენ გადაატრიალა თავი და თვალებში ჩახედა.
-დღეს ყველანაირ ვარიანტში მოგვიწევს დარჩენა, მეც აქ ვიქნები, მოგიწვები გვერდზე თუ გინდა. - მტევანზე აკოცა და თინის გაცინებაც მოახერხა. - წავალ რაღაცებს გიყიდი და მოვალ.
-ლუკა… თუ რამე საქმე გაქვს წადი… ჩემს გამო ნუ იჯდები აქ.
-კარგი. - მხრების ჩეჩვით წამოდგა ფეხზე, აღარაფერი უფქვამს თინისთვის ისე დატოვა იქაურობა, გოგო კი გაკვირვებული მიშტერებოდა კარებს, რომელშიც რამდენიმე წამის წინ გიორგაძე გაუჩინარდა.
-ჯანდაბა, რას ველოდებოდი წარსულზე შეყვარებული კაცისგან. - თავისთვის ჩაიბურტყუნა და ლოყაზე ჩამოგორებული ცრემლი შეიმშრალა.

გვიანი იყო პალატის კარი რომ შემოაღო ლუკამ, ხელში პარკი ეჭირა და მომღიმარი მიიწევდა თინისკენ.
-მაპატიე, მართლა საქმე გამომიჩნდა. - იქვე დადო პროდუქტი, იოგურტი ამოიღო ერთჯერად კოვზთან ერთად და თინის საწოლზე ჩამოჯდა. - რა გაჭამეს დღეს? - პირში ჩატენა იოგურტით სავსე კოვზი თვალებ გაფართოვებულს.
-მე… - როგორც კი პირი გააღო ისევ აჭამა ლუკამ. - მოიცადე… - ხელით ანიშნა გაჩერებულიყო.
-გისმენ… აუ ბოლოს ბავშვობაში ვჭამე იოგურტი ტო, რა გემრიელი ყოფილა. - თვითონაც დააგემოვნა, თინი კი გაოცებული მისჩერებოდა.
-აქ რა გინდა?
-რა კითხვებია თინა? შენი აზრით აქ მარტო დაგტოვებდი? - ბოლომდე აჭამა იოგურტი, შემდეგ ბანანი გაუფრცქვნა.
-გეყოფა, არ მშია… ჩემი მეგობრები იყვნენ და იმათმა მოიტანეს რაღაცები.
-ჰოო? რაო რა თქვეს?
-ჯერ იჩხუბეს, საყვედურებით ამავსეს, მერე ძალით მაჭამეს, თან ძალიან ბევრი, ბოლოს ბევრი მკოცნეს და ერთი საათის წინ წავიდნენ.
-აჰა, გასაგებია… მე დავიღალე. - ბანანი თვითონ შეჭამა, ქერქი იქვე დადო და თინის გვერდზე მიუწვა. - ტვინი ამიდუღდა იმდენი მალაპარაკეს. - ხელი მოხვია მუცეზე, ცხვირი თინის ყელში ჩარგო, მისი სასიამოვნო სურნელი შეისუნთქა და იქვე აკოცა. - შუქი ჩავაქრო?
-როგორც გინდა. - ძლივს ამოიღო ხმა ლუკას სიახლოვით გაბრუებულმა. ისევ უნდოდა ეკოცნა, ტუჩები ეწვოდა და მისი რბილი ტუჩების შეხების სურვილი კლავდა. მალე ჩაბნელდა ყველაფერი, ოთასს მხოლოდ ფანჯრიდან შემომავალი შუქი ანათებდა. ლუკა ისევ თინის გვერდზე იწვა, ამჯერად კი თმაზე ეფერებოდა გოგოს. ყველაფერს გრძნობდა რასაც თინი მისი შეხების დროს განიცდიდა და ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან. მისი გახშირებული სუნთქვაც შემოესმა როგორც კი სახე ახლოს მისწია. თვალებში მხოლოდ არეკლილ შუქს ხედავდა, რომელიც ლამაზად კაშკაშებდა. ნელა შეეხო ქალის ტუჩებს და თინის მფეთქავ ორგანოსთან ერთად, თავისი გულიც გაჩერდა. მალევე მოშორდა, ცხვირის წვერზე აკოცა, შემდეგ შუბლზე მიაკრო ტუჩები და სახე ისევ თინის სახესთან დააბრუნა. ვერ ხედავდა, მაგრამ გრძნობდა როგორ უხურდა სახე გოგოს, მისი აჩქარებული გულის ცემაც ესმოდა და კმაყოფილება ედებოდა მთლიან ტანში.
***
სახლში რომ შევიდა და არავინ დახვდა გაუკვირდა, ტელეფონი ამოიღო ჯიბიდან და სწრაფად გადარეკა.
-სად ხარ?
-შენთან, მე, ნინო და თამთა ვართ, სესილიაც მოვა ცოტახანში… უი მოვიდა… კარგად შენ როგორ ხარ? როგორ გაზრდილა პატარა… მერე დაგირეკავ, გკოცნი. - ტელეფონი გაუთიშა გუგას, ბურდული კი გაოცებული დაჰყურებდა ტელეფონს. თვალები აატრიალა, მაშინვე დატოვა ბინა და კორპუსიდან გასული მანქანაში ჩაჯდა.

-გამარჯობათ გოგოებო. - ლოყაზე აკოცა ნინოს, შემდეგ სესილიას, რძალიც გადაკოცნა, ბოლოს კი მოწყვეტით აკოცა ტუჩებზე ევას. - მაპატიეთ შემოჭრისთვის, მაგრამ ჩემი გოგო მჭირდება. - ევას გვერდზე მოთავსდა, ხელი გადახვია და ისე მოათვალიერა იქ მსხდომები.
-ყველაფერი რიგზეა? - მომღიმარმა შეხედა საყვარელ კაცს.
-ყველაფერი რიგზეა… იკა სად არის?
-ალექსანდრე წაიყვანა სასეირნოდ, მითხრა რაც გინდა გააკეთე, განიტვირთეო, მეც დილიდან ვკოტრიალობ… ცოტა ხნის წინ გამოვედი აქეთ.
-გასაგებია… და შენ რა გინდა აქ ქალბატონო? რამდენჯერაც მოვედი აქ დამხვდი, თუ მაინც სახლში უნდა ყოფილიყავი რაღას თხოვდებოდი?
-არ მოუსმინო შენს ძმას, თავს იშტერებს, ან შენთან დაკავშირებულ თემებზე შტერდება. - სიცილოთ უთხრა სესილიას და წარბ აწეულ ბურდულს თმაში შეუცურა თითები, თან ლოყაზე აკოცა. - რა? მე რომ შენნაირი ძმა მყავდეს რას იზამდი? ჩემთან სახლში დარჩებოდი თუ შენთან დამიტოვებდი?
-შენ ჩემს მხარეს უნდა იყო ევა!
-რატომ? რადგან მიყვარხარ? - ისევ თვალებში უყურებდა თავის მწვანეებით, აბნევდა, მთლიანად აფორიაქებდა და მისი ტუჩებიდან წამოსული ეს სიტყვა საერთოდ თიშავდა.
-თუნდაც… და ბევრს ნუ მალაპარაკებ, წამოხტი წავიდეთ.
-ახლა არ მოხვედი? გაჭმევ რამეს არ გშია? - მაშინვე მოვიდა აზრზე შვილის ყურებაში გართული ნინო.
-არა დე, არაფერი მინდა. - ფეხზე წამოდგა, ევაც წამოაყენა, შემდეგ კი მოშორებით მდგომი დააკვირდა როგორ ეხუტებოდნენ ერთმანეთს თავის ორი საყვარელი ქალი. ეღიმებოდა, უხაროდა რომ კარგი ურთიერთობა ჩამოუყალიბდა ამ ორს ერთმანეთთან. შემდეგ დას შეხედა და წამსვე მის მოჭუტულ თვალებს წააწყდა. ნელა წამოდგა სესილია ფეხზე, პატარა მუცელზე მიიდო ხელი და ძმისკენ დაიძრა.
-ბრწყინავ იცი? - ხელები მოხვია გუგას, ნიკაპი მკერდზე მიადო და ქვევიდან ახედა.
-კაი ერთი. - ჩაიცინა, სესამ კი მხარში უთავაზა ხელი.
-გიყვარს ხო? - მომღიმარი ათვალიერებდა ძმის სახეს, გუგა კი მიმიკას არ ცვლიდა.
-ხომ იცი რომ ვღადაობ და სერიოზულად არ გეუბნები… მაგრად მევასება დათა, ყველაზე ძალიან უყვარხარ… უბრალოდ ვერ ვეგუები შენს გათხოვებას, ვერც ვერასდროს შევეგუები და ჩემი მსგავსი საუბარი არ გეწყინოს კარგი?
-ევა გიყვარს.
-სესა…
-მეც ძალიან მიყვარხარ, წადი მიდი. - ხელები მოაშორა, შემდეგ იმ წამს მისულ ევას შეუტრიალდა.
-შენი ძმის სახლში გეპატიჟები, ხომ არ გინახავს?
-არა… - წარბები ასწია გაკვირვებულმა.
-ულამაზესი ვერანდა მომიწყო, ხვალ ამოდი ყავა დავლიოთ.
-ჩემს სახლში ეპატიჟები? - თვალებ მოჭუტულმა დახედა ქალს, წვრილი თითები თავის წელზე რომ მოეჭირა და ნახევარი ტანით ეკვროდა.
-შენ მეხვეწებოდი შენთან გადმოსვლაზე, ხომ არ დაგავიწყდა. - თუმად ჩაილაპრაკა, მაგრამ სესილიამ მაინც გაიგო და თავი სიცილით გააქნია.
-მერე ბევრჯერ რომ არ გთხოვ არ იცი? გადავიფიქრე უკვე იმდენჯერ მითხარი უარი.
-ხვალ გელოდები. - თვალი ჩაუკრა სესას, რძალ-დედამთილს დაემშვიდობა და გუგასთან ერთად დატოვა სახლი.
-მატრაკვეცა. - უკანალზე მიარტყა ხელი, შემდეგ მანქანას შემოუარა და თავის ადგილზე მოთავსდა. - არ მეგონა ჩემდამი სიყვარულს საჯაროდ თუ გამოააშკარავებდი.
-ისედაც მეტყობა გუგა, გრძნობების გამომჟღავნება კიდე შენგან განსხვავებით არ მიტყდება. - ღვედი შეიკრა, შემდეგ გუგას თითებში ახლართა თავისები.
-ფიქრობ რომ მიტყდება?
-თუ არა, მაშინ რაღაცას ელოდები.
-ჰო ველოდები. - მხრები აიჩეჩა ხელი გაუშვა და თითები საჭეს მოხვია.
-რა მოხდა? არ გინდოდა რომ მეთქვა?
-ევა…
-კარგი, მაპატიე… - სიმწრით ჩაიცინა, საპირისპირო მხარეს გაიხედა და ტუჩებს კბილები მაგრად დააჭირა.
-ეგრე არ არის პატარავ, რა შუაშია საერთოდ ეგ ტო… პირიქით მისწორდება რომ არ მალავ… - მტევანზე აკოცა და ევას ყურადღებაც მიიბყრო.
-მაშინ რა გჭირს, დილიდან უხასიათოდ ხარ, არ ლაპარაკობ და ახლაც ძალით ცდილობ თბილად ისაუბრო.
-გეტყვი. - გაეღიმა ევას დაკვირვებაზე, უფრო და უფრო გიჟდებოდა ამ ქალზე, ყველა უჯრედს ედებოდა და ალბათ ცოტა ხანში სულ გააგიჟებდა მისგან შორს ყოფნა.
მალე გააჩერა მანქანა სასაფლაოსთან, უკანა კარი გამოაღო, წითელი ღვინის ბოთლი აიღო ჭიქასთან ერთად და ალეკოს საფლავისკენ დაიძრა. გაეღიმა ევას თითები რომ ჩაეჭიდა ხელზე, თითებზე აკოცა, თან გზა განაგრძო.
-ხომ არ გეშინია?
-ღამე არასდროს ვყოფილვარ საფლავზე. - თუმად ჩაილაპარაკა, თითქოს არ უნდოდა იმ სიმყუდროვის დარღვევა რომელიც იქ იყო გავრცელებული.
-ერთხელ ერთმა თეთრებში გამოწყობილმა ქალმა ტაქსი გააჩერა შუაღამისას და სასაფლაოზე წაყვანა სთხოვა, უთხრა რომ მივალთ კარგად გადაგიხდიო…
-მოკეტე, ბოლოს ყვირილით უნდა გამიხეთქო გული.
-იცი ანუ. - სიცილით გადასწია თავი უკან.
-ნუ იცინი, სერიოზულად, რამდენი რამ ხდება… ღამე სიარული ვის გაუგია აქ.
-კარგი რა პატარა, ჩემთან ერთად რისი გეშინია. მოვედით უკვე თან. - ღვინოს თავსაფარი მოხსნა, ორ ჭიქაში ჩამოასხა და იქვე ქვის წინ ჩამოჯდა. ევას არაფერი უთქვამს, უკვე ყველაფერი გასაგები იყო მისთვის, ჭიქით ხელში გუგას წინ დაჯდა და ზურგით ბურდულს მიეყრდნო. - ოცი წელიც ცოტაა… არც კი. - სიმწრით ჩაეცინა და ნიკაპი მხარზე ჩამოადო ევას. - ვითომ ხომ ბევრია? ამ დროს არაფერია… შვიდი წელი გავიდა, შვილი დამპალი წელი და დღემდე ისე განვიცდი როგორც პირველად. ამ დღეს გავხდი მკვლელი და ჩემი მსხვერპლი ღემდე ჩემს გონებაში დაძრწის. არ მინანია იცი? არც ვნანობ. იმ ნაბი.ჭვარმა რუსმა სიცილით გამოჰკრა სასხლეტს თითი და მე ასე უბრალოდ ვერ შევარჩენდი იმ სიცილს. დღეს მოკლეს, ზუსტად ამ დროს ჩამაკვდა ხელებში, მაგრამ საფლავზე ხვალ გამოვლენ.
-ყოველთვის მინდოდა ისეთი ვყოფილიყავი რომ ბევრ ადამიანს დავმახსოვრებოდი და ჩემი სიკვდილის შემდეგ ხშირად გავეხსენებინე. ალეკოს ისეთი ღიმილი აქვს… არ მყავს ნანახი, მაგრამ მეც ხშირად მახსენებს თავს.
-ნეტავ მაშინ გამეცანი როცა ცოცხალი იყო, არც იქ წავიდოდით და ისიც ცოცხალი იქნებოდა. - ყელზე გაუსვა ცხვირი, მისი სურნელი შეისუნთქა და იქვე მიაკრო ტუჩები. - შენ ვერც კი წარმოიდგენ რამდენად ბევრი ხარ ჩემში, ევა. - ხელი მუცელზე მოხვია, შემდეგ კისერზე აკოცა. - მინდა უფრო მეტი გაგრძნობინო, რაც მინდა ყველაფერი განახო და ჩემი სიყვარული ისე დაგანახო. - ყურში ჩასჩურჩულა, კბილები ბიბილოზე ოდნავ გამოსდო და ევას ოხვრაზე გაეცინა.
-ალეკოს ხსოვნა იყოს.
-სვამ?
-მხოლოდ ახლა. - ცოტა მიწაზე დააქცია, შემდეგ კი მთლიანი ჭიქა გამოცალა. ტანში არასასიამოვნოდ გასცრა, შეაჟრჟოლა და გულის რევის შეგრძნება ძლივს გადააგორა. - ღმერთო… ვერ ვიტან. - მთლიანი ტანით გამოხატა წითელი ღვინის მიმართ ზიზღი და გუგას გაცინებაც შეძლო.
-ჰო, მეტჯერ აღარ დალიო. - ლოყაზე აკოცა, შემდეგ ევას მოქმედება გაიმეორა, ფეხზე წამოდგა და იქაურობა უკან მოუხედავად დატოვა. ჩუმად იმგზავრეს სახლამდე, უბრალოდ გრძნობდა აბაშიძე რომ ახლა რამის თქმა უბრალოდ ზედმეტი იქნებოდა.
უკვე ყველაფერი იცოდა. არ არსებობდა რაიმე იმფორმაცია რომელსაც გუგას შესახებ არ ფლობდა. მის გრძნობებზე იცოდა, ყველა ის სიყვარული რომელიც სხვადასხვა ადამიანის მიმართ გააჩნდა. ყველაზე მნიშვნელობანი კი ბურდულის გული იყო. ეს გული კი ევას ეჭირა ხელში. მხოლოდ ევას შეეძლო მისი აჩქარება, გაჩერება, მისთვის ტკენა ანდაც პირიქით… ამას ბურდული თავის პირით არასდროს აღიარებდა. ესეც იცოდა ევამ, მაგრამ მთავარი მისი ხედვა იყო, მისი თვალები რომლებიც ყველაფერს ხედავდნენ და თავისი ბჭყვიალით გონებას უთიშავდნენ ბურდულს.
-მითხარი რა გინდა და ყველაფერს მოგცემ. - საწოლისკენ უკან სვლით დაძრული ნელ-ნელა იხდიდა ტანსაცმელს, იმ მწვანეებს არ აშორებდა არეული სახით მოსიარულე ბურდულს, რომელიც სადაც იყო მიუახლოვდებოდა.
-მთლიანად შენ ევა. - შიშველ წელზე მოხვია ცალი ხელი, მეორე თმებში შუცურა და ტუჩებზე მოწყურებული დაეტაკა. გული ისევ სწრაფად უცემდა ორივეს, ისევ ეს გახშირებული სუნთქვა და დაუოკებელი სურვილი, რომელიც ერთმანეთის მიმართ გააჩნდათ.
აღარ იყო უბრალო ვნება, უფრო ორი ადამიანის სიყვარულის ამოფრქვევას ჰგავდა ეს ყოველივე.
ასეთი ნაზი და ამავდროულად მომთხოვნი არასდროს ყოფილა გუგა ბურდული. ქალის სხეულს ეფერებოდა, ყველა ადგილს უკოცნიდა ქვევიდნ მოქცეულს და მისით ტკბებოდა. პირველ რიგში ევას სიამოვნებაზე ფიქრობდა და მისი პირიდან ამომავალი ნოტებით თვითონაც სიამოვნებას იღებდა. ორგაზმს მიღწეულს მაინც არ დაუნებებია თავი, ისევ აგრძელებდა ქალის სხეულის თავიდან შესწავლას და ყოველ ჯერზე სხვადასხვა მოქმედებებს იჭერდა. უბრალოდ ვერ ეშვებოდა, ვერ კმაყოფილდებოდა და არ ჰყოფნიდა.
***
მოლბერტის წინ იდგნენ, ორივე სუნთქვაშეკრული უყურებდა თეთრ ქაღალდს და ელოდნენ წუთს, როცა ქალბატონი თინი შავ ფანქარს ფურცელზე გაატარებდა.
-დამღალე უკვე თინა!
-არ შემიძლია… ვსო, დამთავრდა. - ფანქარი იქვე დადო, ზურგი აქცია ლუკას და ხელები სახეზე აიფარა. რამდენიმე წამი გაუნძრევლად უყურებდა გიორგაძე, ბოლოს მუცელზე მოხვია ხელი, კისერზე აკოცა, შემდეგ ყელზე და ცხვირიც იქვე ჩარგო.
-თვალები დახუჭა. - ჩუმად უთხრა, ხელები ჩამოაშვებინა და მოლბერტის წინ დააყენა. მაჯაზე მიაკრო ტუჩები, შემდეგ ფანქარი დააჭერინა ხელში და ფურცლის შუაში მიადებინა.
-ლუკა…
-ეს ცენტრია, უბრალოდ დახატე.
-ვერ…
-გაჩუმდი, თვალები არ გაახილო და დახატე ის რასაც გეტყვი. - ყურთან უჩურჩულა, თან იქვე აკოცა. - წვრილი ფეხები, რომელებიც საცვლის გარეშე სრულდება. - ფეხზე აატარა ხელი, თან მოლბერტზე დამაგრებულ ქაღალდს შეხედა წამსვე რომ გაკეთდა ფეხების მონახაზი. გაიღიმა და საუბართან ერთად მოქმედებაც განაგრძო. - თხელი მუცელი და წვრილი წელი. - კაბის ბოლოები აიყოლა, საცვალი ქვევით ჩასწია და ისიც მალე კოჭებთან დაეცა, შემდეგ კი თეძოდან წვრილ წელზე აატარა ხელი, მკერდზე მოუჭირა თითები და ჩახლეშილი ხმით ყურთან ჩასჩურჩულა. - შიშველი სავსე მკერდი, რომელიც გამომწვევად იყურება.
-ლუკა…
-განაგრძე. - ხმა ჩაიწმინდა, თან კაბისგან მთლიანად გაანთავისუფლა. - მაღალი გრძელი კისერი.
-ჯანდაბა, ვერ ვხედავ და არ შემიძლია…
-გამოგდის. - ყელზე მიაკრო ტუჩები, ბოლოს ორივე ხელი მუცელზე მოხვია და ჩუმად უბრძანა თვალების გახელა. - ესეც თინა. - ყბის ძვალზე აკოცა გაშეშებულ გვიჩიანს. შემდეგ მკლავების მოხვევა იგრძნო ყელზე და ქალის რბილი ტუჩებიც ბაგეებზე შეეხნენ.
-მადლობა… მადლობა ყველაფრისთვის. - ლუკას ტუჩებზე ამოილაპარაკა, შემდეგ ისევ აკოცა. შიშველ სხეულზე შიშველი მკერდით ეკვროდა ქალი და ლუკას ჰორმონებიც თავდაყირა დგებოდა. უკანალზე მოჭერილი ხელით სხეულზე უფრო მჭიდროდ მიიკრა, თმებში შეუცურა ხელი და კოცნაც გააღრმავა. - ლუკა… - მაშინვე დასცდა სიტყვები როცა გიორგაძე ყელზე გადავიდა.
-შჩჩ… მოდუნდი და მენდე. - ისე უნდოდა მისი შეგრძნება სხვა ვერაფერზე ფიქრობდა, გული სწრაფად უცემდა მოსალოდნელი სიახლისგან და ქალის აჩქარებულ პულსსაც გრძნობდა. საწოლზე დააწვინა, მის ფეხებს შორის მოთავსდა და ტუჩები მკერდზე მიაწება. - გათიშე გონება და მხოლოდ ჩემს შეხებაზე იფიქრე. - ყურთან უჩურჩულა, თითები ფეხებს შორის ჩაუცურა, მერე კი თინის თითებს დახედა მკლავზე მთელი ძალით რომ უჭერდნენ. აკვირდებოდა ქალის მოძრაობას, თან სხეულს უკოცნიდა და უფრო მეტად აბრუებდა. - გავჩერდე? - ყელში აკოცა, მერე ყბის ძვალზე გადავიდა და კბილები ქვედა ტუჩზე მოუჭირა. ხმას არ იღებდა თინი, სიამოვნებისგან გაბრუებული მხოლოდ ლუკას თითებს და ტუჩებს გრძნობდა, თვითონ კი შიშველ გულმეკრდზე გაუაზრებლად დააცოცებდა თითებს. - გავჩერდე? - ისევ გაუმეორა კითხვა წამებში გაშიშვლებულმა და თავისი ღირსება ოდნავ შეახო თინის.
-არა! - ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი, თვალები ერთმანეთს დააჭირა, თან ზურგზე მოხვია ხელები, სხეული უთრთოდა, მაგრამ უკან დახევას ნამდვილად არ აპირებდა. ლუკას კი ქალის შემყურე ღიმილი დასთამაშებდა სახეზე.
-შემომხედე. - როგორც კი თქვა მაშინვე გაახილა თვალები დამძიმებული ქუთუთოების მოუხედავად. სურვილით და ვნებით სავსე ყავისფერებით შესცქეროდა ლუკას. მასაც მხოლოდ ამის დანახვა სურდა, ფეხზე აასრიალა ხელი, უკანალზე ჩაავლო თითები, ტუჩებზე ნაზად შეეხო და პირველი ბიძგისგან ამომავალი ხმა ყელშივე ჩაუხშო.

დაცვარულ კანზე დაათარეშებდა თითებს, თვალებს არ აშორებდა მის ლამაზ ფორმებს და ყველაფრის მიუხედავად შეფარკლულ ლოყებზე დრო გამოშვებით კოცნიდა.
სხვანაირად გრძნობდა თავს, უფრო ცოცხლად. დიდი ხნის შემდეგ პირველად გაიგო ქალის გემო, ამდენ უგემურში ისევ აღმოაჩინა ტკბილი და სასურველი ქალი, თავისი სხეულით.
იდაყვით საწოლზე დაყრდნობილს თავი ხელის გულზე დაედო და მომღიმარი ზევიდან დაჰყურებდა.
-გეყოფა… - დარცხვენილი ლუკასკენ გადატრიალდა, ხელი წელზე მოხვია, ცხვირი კი მკერდზე მიაბჯინა.
-ვაიმე… ჩემი პატარა დიდი გოგოა უკვე? - მაგრად მოხვია ხელი და მომღიმარმა ლოყაზე აკოცა.
-ჰმ… რაღაც სხვანაირად საუბრობ.
-როგორ სხვანაირად?
-მხიარულად.
-კარგ სექსს, კარგ ხასიათზე მოყავხარ… ღვინო კიდევ გვაქვს? - ფეხზე წამოდგა, საცვალი ამოიცვა, სიგარეტს მოუკიდა და ბალიშზე მიხუტებულ ქალს ზევიდან დახედა.
-ერთი კვირის წინ რომ მოიტანე ისევ ისე დგას.
-მოვალ ახლავე. - ფეხშიშველა გავიდა საძინებლიდან, ორ წუთში ღვინის ბოთლით და ჭიქებით ხელში დაბრუნდა, პირით კი გახსნილი პლიტკა ეჭირა. საწოლზე ავიდა, კომფორტულად დაჯდა და ღვინით ნახევრად სავსე ჭიქა გაუწოდა საწოლზე წამომჯდარს, მკერდი რომ მოშიშვლებოდა და ისევ გამომწვევად უყურებდა გიორგაძეს.
-რას ავღნიშნავთ? - ლუკასკენ გადახრილს თმები წინ ჩამოეშალა, მკერდი დაუფარა, მაგრამ იმ დროს ისე ლამაზად გამოიყურებოდა ლუკა ხმის ამოღებას ვეღარ ახერხებდა.
-ხელის გამოჯამრთელებას. - თმები უკან გადაუწია, შემდეგ ცხვირზე ჩამოჰკრა თითი. - რა საყვარელი ხარ რომ წითლდები იცი? - კეფაზე მოკიდა ხელი და დასიებული ტუჩები ისევ დაუკოცნა.
-კარგი რა ლუკა. - გიორგაძის ხელის გული მოიქცია ლოყას და მხარს შორის, ხელის გულზე აკოცა, შემდეგ თავი ასწია, ჭიქა ლუკასას მიარტყა და ორი ყლუპი მოსვა. - აღწერა დიდად არ გამოგდის, მაგრამ მხატვარი რომ კარგია ნამუშევარიც კარგი გამოდის. - ბოლოს თქვა სიცილით, ჭიქა ტუჩებთან მიიტანა და ჭინკებ ათამაშებული თვალებით ახედა წარბ აწეულ გიორგაძეს.
-სამაგიეროდ სხვა რაღაცები გამომდის კარგად. - თვალი ჩაუკრა თინის.
-ვერაფერ ვიტყვი. - ხელი ასწია, სახე უხურდა მაგრამ უკან მაინც არ იხევდა.
-რას მეტრიპაჩები, ვერ ვხედავდე მაინც შენს სახეს. - დაელოდა როდის დალევდა ბოლომდე, შემდეგ ჭიქა გამოართვა, იქვე ტუმბოზე დადგა და თინის ზევიდან მოექცა. - აბა, ახლა რას იტყვი?
-ვიტყვი რომ უკვე პირველი საათია, შენი გამოუცლელი ენერგიით მე სრულიად დამცალე, სხეულს ვეღარ ვიმორჩილებ, ცოტაოდენ დისკომფორტს ვგრძნობ და მეძინება… კიდევ გეტყვი რომ ხვალ შენი შვილი ჩამოდის და სახლში უნდა დახვდე.
-გტკივა რამე? - ყბის ძვალზე წამით შეახო ტუჩები, შემდეგ ყელს ჩაუყვა, კოცნით მკერდის გავლით მუცლამდე ჩავიდა და ჭიპის ქვემოთ ხანგრძლივად მიაკრო ტუჩები.
-აღარ. - ჩაიღიმა, თან თმებში შეუცურა თითები. ლუკაც გვერდზე მიუწვა, ხელები მოხვია და მთლიანად თავის მკლავებში ჩამალა.
-დღეს სამჯერ დამირეკა ანდრიამ, “დახატა?”-ო მეკითხებიდა.
-ხვალ პირდაპირ დავუხატავ… ღმერთო, როგორ მიხარია შენ ვერ წარმოიდგენ.
-ხომ გეუბნებოდი ყველაფერი კარგად იქნებათქო.
-შენ ხარ ჩემი მფარველი ანგელოზი. - თმაში შეუცურა თითები, ცისფერებში ჩააშტერდა, შემდეგ კი ტუჩებზე აკოცა მოწყვეტით.
-დაიძინე. - ჩაეღიმა, შუბლზე მიაკრო ტუჩები, შემდეგ ისევ თინის სახესთან დააბრუნდა და თვალებიც მინაბა.
***
-ბავშვი მინდა. - საძინებელში შესულმა გამოუცხადა ლომიძეს, თან ხელებზე კრემს ისმევდა.
-რა? - გაიცებულმა შეხედა ცოლს.
-ბავშვი, არ გინდა შვილი? - საწოლზე აცოცდა, თორნიკეს გვერდზე მიუწვა და ლეპტოპის განათებულ ეკრანს მიაჩერდა.
-საიდან გაგახსენდა?
-დღეს უნივერსიტეტიდან რომ გამოვედი ყველგან ბავშვები მელანდებოდა… ანუ ზოგს პატარა ჰყავდა, ზოგს დიდი… იცი რა საყვარლები იყვნენ? მერე ერთმა გოგომ მთხოვა დამიჭირეო, ფეხსაცმლის თასმა გაეხსნა და… პატარა გოგო ჰყავდა, დაახლოვებით შვიდი თვის, ლოყებზე მეფერებოდა, იცინოდა და უცნაურ ხმებს გამოსცემდა… მეც მომინდა შვილი… თოკაა! მომაქციე ყურადღება აბა.
-ხუთი წუთი დამაცადე მარიამ და თუ გინდა დღესვე ჩავსახავ ბავშვს. - ისე აკოცა შუბლზე თვალი არ მოუშორებია ეკრანისთვის.
-კარგი. - ზურგი აქცია თორნიკეს, ფეხი მაინც ქმრის ფეხებში ახლართა, უკანალიც მენჯზე მიაბჯინა და ბალიშზე თავი კოფორტულად დადო. ზუსტად ათ წითში მორჩა ყველაფერს თორნიკე, ლეპტოპი გვერდზე გადადო და მარიამისკენ გადაბრუნდა. გაეღიმა მოსი ფშვინვა რომ გაიგო, მკლავები შემოხვია, ზურგით აიკრა და მის ყელში სახე ჩარგულს მალევე ჩაეძინა.
*
-love is all that i can give to you... - სიმღერით შევიდა საძინებელში ლომიძე, პერანგის ღილებს იხსნიდა, თან საწოლზე წამოწოლილ მარიამს უყურებდა. - love is more than just a game for two... - იქვე მოისწროლა პერანგი და საწოლისკენ დაიძრა, მარიამი კი მაშინვე აკისკისდა. - take my heart and please don’t break it… love was made for me and you… - საწოლზე დავარდნილმა მუხლებიდან ააცალა ლეპტოპი, ტუმბოზე გადადო, მარიამი კი ქვევიდან მოიქცია.
-რა კარგ ხასიათზე ხარ?
-ჩემი ულამაზესი ცოლი მელოდება სახლში და შენი აზრით ცუდ ხასიათზე ვიქნები? - მოწყვეტით აკოცა, შემდეგ ყელზე გადავიდა და ღრმა დეკოლტისკენ დაიძრა. - რას ვამბობდით ბავშვზე? - მაიკა მოაშორა და ტუჩები ბიუსჰალტერიდან ამოვარდნილს რბილ მკერდზე მიაკრო.
-რამე მოწიე? - ეჭვით შეათვალიერა ქმარი, თორნიკემაც მუცელზე დაადო სახე და მთლიანი ტანით მოეშვა.
-ცოტა. - თავისთვის ჩაილაპარაკა, შემდეგ ისევ წამოსწია თავი და მომღიმარმა ჩახედა თვალებში. - ეე რას მებღვირები ტო?
-ბავშვი მომინდა და შენ ახლა გადაწყვიტე მოწევაა?
-ნუ ატრაკებ ახლა რა… ბავშვი ხვალ იყოს, ან ზეგ. - ჩაიცინა და მარიამს მუცელზე აკოცა.
-შენ ხომ არ ეწევი?
-როდის გინახივარ დაბოლილი? პროსტა ასე მოხდა რა… - შორტი გახადა და კოცნით აუყვა მუცლამდე. - ნწ… არაფრის ტრა.კი არ მაქვს. - მკერდზე დაადო თავი მარიამს და თვალები დახუჭა. - მიყვარხარ. - მტევანზე აკოცა, შემდეგ თავზე დაიდო მისი ხელი.
-მეც ძალიან. - გაეღიმა სამუშიას, თავზე ფერება განაგრძო და თორნიკეც მალე გათიშა. ზევიდან დაჰყურებდა მომღიმარი, გრძნობდა როგორ უყვარდა ეს კაცი, წარსული უტივტივდებოდა გონებაში და ყველაფრის მიუხედავად, თუნდაც ამ ურთიერთობის დაწყების, ყველა წუთის გახსენება ღიმილს ჰგვრიდა. ყველა ის მომენტი აბედნიერებდა რომელიც თორნიკესთან გაატარა. ახლა კი მასზე ძვირფასი არავინ ჰყავდა.