დასასრულს მივუახლოვდი და არ მჯერა...
რამდენიმე დღე დამჭირდება დიდ თავში ყველაფრის ჩასატევად და არ ვიცი ბოლოს როდის დავდებ, მაგრამ ბოლო იქნება ზუსტად ვიცი.
................
უნივერსიტეტის წინ, მანქანაზე მიყრდნობილი ელოდებოდა თინის, რომელიც ბოლო გამოცდას აბარებდა და სწავლისგან დროებით თავისუფლდებოდა. უკანა სავარძელებზე სამი ბავშვი მოეთავსებინა, ისინიც თავისთვის გაუჩერებლად საუბრობდნენ, ლუკა კი სიგარეტს ეწეოდა და თვალებ მოჭუტული უკვე მეოთხედ ამოწმებდა საათს.
მალე გამოჩნდა მოკლე ქვედაბოლოში და ტოპში გამოწყობილი გვიჩიანი, ლუკას დანახვაზე სწრაფად დაემშვიდობა თავის კურსელებს, შემდეგ კი ბედნიერი დაიძრა გიორგაძისკენ.
-გამოიცანი ვინ ჩააბარა ყველა გამოცდა? - ხელებ გაშლილი მიუახლოვდა ლუკას, უნდა ეკოცნა, მაგრამ სახე აარიდა გიორგაძემ და ყბის ძვალზე აკოცა.
-ჩემმა გოგომ? - ხელები მაგრად მოხვია, თან მისი სურნელი შეისუნთქვა. - ბავშვები ზიან უკან. - ყურში ჩასჩურჩულა და იქვე მიაკრო ტუჩები.
-ჰმმ… კარგი.
-დაჯექი. - თავით ანიშნა მეორე მხარეზე, თვითონაც საჭესთან მოთავსდა და ღვედის შეკვრისთანავე დაძრა მანქანა.
-როგორ ხართ ბავშვებო? - უკან მიტრიალდა, ანდრიამ კიდე მაშინვე ლოყაზე აკოცა.
-კარგად.
-სად მივდივართ? - გაეცინა ბავშვების ერთ ხმაში ნათქვამ პასუხზე და მომღიმარ ლუკას შეხედა.
-ზღვაზე.
-რა? კი მაგრამ ჩემთვის არ გითქვამს რომ…
-შენთან სახლში ვიყავი, ჩაგილაგე ყველაფერი და შენი ჩანთა საბარგულში დევს… ისე რა სექსუალური საცურაო კოსტუმი გაქვს, აქამდე რატომ არ მანახე?
-ლუკა სერიოზულად…
-სამ ბავშვს მარტო ვერ მივხედავ, ისედაც ყოყმანობდნენ ბავშვების გამოშვებაზე და ახლა ყველაზე მეტად მჭირდები.
-ჯანდაბა… რომ დაგერეკა და გეთქვა რა მოხდებოდა?
-კაი რა მნიშვნელობა აქვს ახლა? ათი დღე გავჩერდეთ და წამოვალთ მერე.
-კარგი და სად მივდივართ?
-ქობულეთში, ჩემს სახლში.
-მე სახატავები მომაქვს. - სავარძლებს შორის გაყო თავი ადნდრიამ, თინიმ მაშინვე შეხედა და ცხვირზე აკოცა
-ძალიან კარგი.
-შენ ასე დადიხარ უნივერსიტეტში? - შუქნიშანზე გაჩერებულს მაინც გაექცა თვალი მოშიშვლებული ფეხებისკენ, მერე წელზე გადავიდა და ბოლოს ღრმა დეკოლტეზე გაუშეშდა მზერა.
-რა პრობლემაა? - წარბები ასწია, გულის სიღრმეში კი კმაყოფილი იღიმოდა.
-მაგაზე მერე ვისაუბროთ.

სამივეს ეძინა როცა ქობულეთში ჩავიდნენ. ლუკამ ცალ-ცალკე შეიყვანა სახლში და ერთ ოთახში მოათავსა ერთად, შემდეგ კი სამზარეულოში გავიდა. თინის უკვე მოესწორ პარკებიდან საკვების ამოლაგება, მაცივარში განთავსება და საჭმლის მზადებას შესდგომოდა. ჩუმად მიუახლოვდა, ხელები მუცელზე მოხვია და ყელში აკოცა.
-ხომ არ ჯობია გავაღვიძოთ? ვაჭამოთ და გავასეირნოთ. - ღრმად ჩაისუნთქა და შეეცადა მაისურის ქვეშ შემძვრალი ხელი დაეიგნორებინა, მაგრამ არაფერი გამოუვიდა.
-ჯერ გააკეთე და მერე გავაღვიძოთ. - მოკლე ქვედაბოლო მაღლა აუწია, თითები საცვლის ქვეშ ჩაუცურა, თან კბილები ბიბილოზე გამოსდო. იგრძნო როგორ გააკანკალა და მომღიმარმა კისერზე მიაკრო ტუჩები.
-გაჩერდი… გამოვა რომელიმე, დაგვინახავს და ფსიქიკას შეურყევ.
-სამივეს გათიშულს სძინავს.
-ღმერთო! - თვალები ერთმანეთს მაგრად დააჭირა როცა თითები იგრძნი ორგანიზმში, ხელით სამზარეულოს ზედაპირს ეყრდნობოდა და გული ისე სწრაფად უცემდა ეგონა გაუსკდებოდა. ლუკას სიახლოვე აბრუებდა, მაგრამ მაინც ეშინობა ბავშვები არ გამოსულიყვნენ და უძლურობის მიუხედავად მაინც ცდილობდა ლუკას მოშორებას.
-მოისვენე. - უკანალზე მიარტყა ხელი, თინის კი რომ არ წამოეკივლა ქვედა ტუჩზე იკბინა.
-დეგენერატი ხარ.
-ასეთ მოკლე კაბას კიდევ ერთხელ დავინახავ შენს ტანზე და დავჭრი. - სწრაფად შეაბრუნა თავისკენ, სამზარეულოს ზედაპირზე შემოსვა და წამსვე საყვარელ ტუჩებს დაეპატრონა.
-რას ამბობ ჯერ არ მცმია. - ქამართან ერთად შარვლის შესაკრავიც შეუხსნა, მისკენ უფრო ახლოს მიიწია და ნება მისცა დანარჩენი თვითონ გაეგრძელებინა.
-არ შემიმჩნევია აშკარად, მაგრამ დღეს რომ ნერვები დამაწყვიტე მთელი გზა, ფაქტი სახეზეა. - სწრაფად გადაუწია საცვალი და ქალის სხეულს შეუერთდა. წამსვე პირზე ააფარა ხელი, თან უკანალზე ჩავლებული ხელით თავისკენ მისწია. - ჯანდაბა, გაჩერდი თორემ შემომაკვდები. - რომ ვეღარ გაუძლო ქალის კბენას სწრაფად მოაშორა ხელი და ტუჩებზე მოწყურებული დააცხრა. თმებში წაავლო ხელი, თავი უკან გადააწევინა, ყელში აკოცა, მერე კი იქვე უკბინა და ხმამაღალი კვნესა რომ წასკდა ქალს გაიცინა. - მაგიჟებ.
-ლუკა, ლუკა! - მხარზე დაარტყა რამდენჯერმე ხელის გული, ბოლოს ზურგზე ჩაავლო ფხილები და მხარზე უკბინა ხმის შესაკავებლად.
-ჯანდაბა, რა ლამაზი ხარ. - სახეზე მოკიდა ხელები, ტუჩები ვნებიანად დაუკოცნა, თან ისევ მოძრაობდა და თინიც ხმას ვეღარ იღებდა.
-ოო ჯერ მე შევალ, გოგო ვარ და უნდა დამითმო. - ბავშვის ხმა შემოესმათ და ორივე დენდარტყმულივით მოშორდა ერთმანეთს.
-ამის დედაც! ხომ გეუბნებოდი?! - სწრაფად ჩამოხტა მაგიდიდან, კაბა და მაიკა შეისწორა მერე კი სველ სალფეტკს ეცა მარმარილოს ზედაპირის გადმოსაწმენდად.
-მაშია. - სამზარეულოში შევიდა ანდრია და დაბნეული მამა დაეჭვებულმა შეათვალიერა.
-გაიღვიძე მა? - თავზე გადაისვა ხელი, თან თინის გახედა ისევ სალათის კეთებას რომ მიბრუნებულიყო. - თინი აკეთებს საჭმელს, მიდი მიეხმარე მეც ახლავე მოვალ.
-კარგი. - თვალი გააყოლა ლუკას, შემდეგ გვიჩიანს მიუახლოვდა და სალათს ჩახედა. - მალე იქნება?
-ჰო, ხუთ წუთში… შეგიძლია თეფშები დაალაგო მაგიდაზე?
-კი. - იქვე დადებული თეფშები აიღო, მალე უტაც შემოუერთდათ ლიზასთან ერთად, სამივეს სხვადასხვა რამ დაავალა და ბოლოს სუფრაც გაშალეს.
-გემრიელია… მეც მასწავლი? - გაბრწყინებული თვალებით ახედა ლიზამ.
-მერე ერთად გავაკეთოთ და გასწავლი. - ყრებამდე გაუღიმა, მერე კი ლუკას შეხედა, რომელმაც წამსვე თვალი ჩაუკრა და თინის სხეულში უამრავი ემოცია დაატრიალა.

ვახშმის შემდეგ სასეირნოდ გაიყვანეს ბავშვები, გზაში რაც კი გასართობი შეხვდათ სამივემ გამოსცადეს. თავისთვის დარბოდნენ, ბოლოს სანაპიროზეც ჩავიდნენ და მუხლებამდე წყალში შევიდნენ. წყლის შხეფებს ასხამდნენ ერთმანეთს, სანაპიროზე ბავშვებს დაჭერობანას ეთამაშებოდნენ და ისინიც კივილით იკლებდნენ იქაურობას.
ბოლოს ქვებზე მჯდომი ლუკა თინისთან მოთამაშე ბავშვებს უყურებდა და მათ მოქმედებებზე ეცინებოდა.
ენერგიით სავსე იყო თინი, ამ პატარა ბავშვებთან ერთად სირბილით არ იღლებოდა. ხშირად გამოხედავდა ხოლმე ლუკას, შემდეგ ისევ ბავშვებს მიუბრუნდებოდა. ათამაშებდა ყველანაირ თამაშს რაც კი ბავშვობაში უთამაშია და თვითონაც ერთობოდა.
-გამარჯობა. - უკნიდან მოესმა ქალის ხმა თინის ყურებაში გართულს და ისიც წამსვე მიტრიალდა.
-გამარჯობა? - ფეხებიდან ააყოლა თვალი საცურაო კოსტუმში გამოწყობილ ქალს, სავსე მკერდი დააიგნორა და ცისფერ თვალებში ჩახედა.
-ანი. - ახელი გაუწოდა, თან გვერდზე მიუჯდა.
-ლუკა. - ჩაეცინა გოგოს ქცევაზე, თან თინისკენ გააპარა თვალი, მაგრამ ქალის ზურგის გარდა ვერაფერი დაინახა.
-საყვარელი და-ძმები გყავს. - ურცხვად შეათვალიერა ლუკას შიშველი სხეული, შემდეგ ირონიულად მომზირალს თვალებში ჩახედა.
-შვილი, ჩემი შვილია იქიდან ერთ-ერთი და ჩემი ქალი, რომელიც ცოტა გიჟია და ახლა აქეთ მოდის. - თვალი ჩაუკრა დაბნეულ ქალს, შემდეგ თავზე წამომდგარ თინის ახედა.
-დაიღალნენ და წავიდეთ რა. - ხელი ჩაკიდა, თან ანისკენ გაპარა თვალი.
-წავიდეთ… ღამემშვიდობისა. - თავი დაუკრა ქალს, ხელი მოხვია წელზე თინის და ბავშვებისკენ დაიძრა. - ადგა სასტავი, წავედით სახლში და ხვალ გავაგრძელოთ თამაში.
-აუუ. ლუკა ძია, ჯერ ადრე როა? - ქვევიდან ახედა ლიზამ, ლუკასაც გაეცინა, სწრაფად ააფრიალა ხელში, მხარზე გადაიკიდა და ისე განაგრძო გზა.
-გვიანია ქალბატონო, შენი ძილის დროა უკვე. - მოკისკისეს უკანალზე მიარტყა ხელი, ისევ საუბრობდნენ, იცინოდნენ და სახლამდეც ასე ლიზას კივილით მივიდნენ.
ჩაი გაუკეთა ბავშვებს, ნამცხვრები დაულაგა მაგიდაზე და მულტფილმი ჩართო. ერთად უყურებდნენ ხუთივე, თინი თვალს არიდებდა ლუკას და გიორგაძესაც ცოტაღა აკლდა არ აფეთქებულიყო.
მულტფილმი რომ მორჩა ძალით გაყარა ბავშვები საძინებელში. სამივე ცალცალკე საწოლებში დააბინავა, საძინებლის კარი გამოიხურა და თავის არჩეულ ოთახში შევიდა. ლუკა უკვე იქ დახვდა, საცვლის ამარა იდგა ფანჯარასთან და თვალებმოჭუტული სიგარეტს ეწეოდა.
-რა აკეთებ შენი აზრით? - საწოლისკენ დაძრული თინის მიმართულებით თქვა, რომელიც ნელ-ნელა იხდიდა სამოსს, ბოლოს მთლიანად გაშიშვლდა და საცვლის ამარა შეწვა საწოლში.
-ვიძინებ.
-ახლა არ მითხრა რომ იმ ქალის გამო ჭედავ. - სიგარეტი ფანჯრიდან მოისროლა მერე კი თვითონაც საწოლზე წამოწვა.
-არ ვჭედავ ლუკა, საერთოდ არ მაინტერესებს ის ქალი.
-აბა რა გჭირს? - ხელი მოხვია მუცელზე, უკნიდან აეკრო და მხარზე აკოცა.
-არაფერი… უბრალოდ ნერვები მომეშალა… ვის გაუგია ასე პირდაპირ კაცთან მისვლა და ძუძუების სახეზე აფარება?
-რაო? - მაშინვე გადაიხარხარა გიორგაძემ და იდაყვიც მოხვდა მუცელში. - გაგახსენო შენ რეები გააკეთე?
-ახლა ვიღაცას მადარებ?
-უკვე ატრა.კებ. - უკანალზე მოუჭირა თითიები, თან მისი სურნელი შეისუნთქა.
-არ მინდა ვხედავდე ქალებს შენს გარშემო! ხასიათი მიფუჭდება.
-რა გინდა ახლა? რა ჩემი ბრალია სიმპატიური რომ ვარ და ბევრ ქალს მოვწონვარ, თვითონ მომიჯდა, მე ხომ არ მივსულვარ? თან ხომ იცი შენს გარდა არავინ მჭირდება. მარტო შენ ხარ ჩემი გოგო, დალშე დაიკიდე სულ ყველა, ჩათვალე ვაბშე ვერცერთ ქალს ვხედავ შენს გარდა, სულ რომ 4 ზომა მკერდი ამაფარონ სახეზე მაინც შენი პატარა ძუ.ძუები მირჩევნია. - მკერდზე მოუჭირა თითები, თან ტუჩზე იკბინა მოსალოდნელი მოქმედების გამო.
-მომშორდი, საერთოდ არ მაქვს პატარა მკერდი და…
-ვხუმრობ პატარავ, რა გჭირს ტო. - სიცილით გადააბრუნა თავისკენ და მაშინვე ტუჩებზე დაეტაკა. - გეყოფა ახლა, ჩამეხუტე და დაიძინე.
-ცხელა… - შეეცადა თავი დაეხსნა ლუკას მკლავებიდან, მაგრამ მის ძლიერ ხელებს რას დააკლებდა. მაგრად მიიხუტა გავარვარებულ სხეულზე თან ცალი ხელით კონდიციონერის პულს გადასწვდა, დაბალ ტემპერატურაზე დააყენა და მეორე ხელიც შემოხვია გვიჩიანს. - გამორთე გავცივდებით.
-ცოტახანში გამოვრთავ. - შუბლზე აკოცა, შემდეგ ტუჩებზე და თვალ დახუჭულმა თავი ბალიშზე მოათავსა. მალევე იგრძნო როგორ დაიწყეს წვრილმა თითებმა მის ზურგზე თარეში, ქალის ტუჩებიც იგრნო თავისაზე და კმაყოფილს გაეღიმა. თმებზე გადაუსვა ხელი, შემდეგ თამაში დაუწყო თამაში, ბილოს კი მისი ფშვინვაც შემოესმა.
***
-რას შვრები?
-საბა დაჭრეს და საავადმყოფოში ვარ. - ანერვიულებულმა გასცა პასუხი ბურდულს, თან გვერდზე მჯდომ ბიჭებს გადახედა.
-ღადაოობ? რომელ საავადმყოფოში ხარ მითხარი და მოვალ.
-აქვე ბარია, არ მახსოვს რა ქვია, გავალ და რომ ვნახავ გეტყვი, იქ მოდი.
-დავაი მიდი. - სწრაფად გაუთიშა ტელეფონი და მკერდზე მიწოლილ ევასთან ერთად წამოჯდა.
-რა ხდება?
-არაფერი ისეთი, არ ინერვიულო. თოკას მამიდაშვილი დაჭრეს და უნდა წავიდე. - დივანზე გადასვა, თვითონ ფეხზე წამოდგა, კეტები ამოიცვა, მაგიდაზე დადებული ტელეფონი აიღო გასაღებთან ერთად და ევას სწრაფად აკოცა.
-მალე მოხვალ?
-არ ვიცი, დაიძინე არ დამელოდო.
-კარგი. - კარებამდე გააცილა, იქამდე უყურებდა სანამ კიბეებზე არ დაეშვა, მერე კი კარები მიიხურა და ისევ თავისი დივნისკენ დაიძრა, ლუსისთან ერთად აპირებდა დაჯდომას მისი ტელეფონი რომ აწკრიალდა და დაქალის ზარს მაშინვე უპასუხა. მოსმენილით შოკირებულს არც გამოუცვლია ისე გავარდა სახლიდან, ეგონა გუგას მიუსწრებდა, მაგრამ მანქანა უკვე წასული დახვდა. პირველივე ტაქსი გააჩერა, დაუფიქრებლად გამოაღო წინა კარები და ტაქსის მძღოლს მისამართი უკარნახა. ვერაფერზე ფიქრობდა, არც მძღოლს აქცევდა ყურადღებას, არც თავის პენუარზე შემოხვეული ხალათი ადარდებდა. გზას მიშტერებოდა და ერთადერთი რაზეც დარდობდა თავის საუკეთესო მეგობარი იყო. - აქ გამიჩერეთ. - ტელეფონის ქეისში ჩადებული ოც ლარიანი გაუწოდა და ხურდაც არ აუღია ისე გადახტა მანქანიდან. კორპუსის წინ მდგარი ბიჭები დააიგნორა და სადარბაზოში შევარდა. სწრაფად აირბინა კიბეები, ლამის რკინის კარი ჩამოიღი ბრახუნით, შემდეგ კი კარებში გამოჩენილ ნიტას გვერდი აუარა და მისაღებისკენ დაიძრა. დალურჯებული დაჩის დანახვაზე ინსტიქტურად გადმოსცვივდა ცრემლები და სწრაფად მიუახლოვდა.
-აუ ევა… კარგი რა… შენ მაინც არ იტირო.
-რას გავხარ იცი? - იქვე დივანზე ჩამოჯდა და დაჩის მტევანზე აკოცა. - ღმერთო სახე რას გიგავს.
-მე დაჟე უარესს მოველოდი… კარგი ნუ ტირი რა, გამივლის ხომ იცი? - გახეთქილი ტუჩი საუბრის დროს ტკიოდა, ყბაც გასიებოდა და თვალიც ჩალურჯებოდა.
-სად არის თვითონ?
-მე რა ვიცი… ფუ ამისი. - ტუჩზე მიიდო თითი, თან სახე დამანჭა.
-უტვინო სულელი კაცი ხარ. - ნაზად აკოცა ლოყაზე, შემდეგ ყელზე და ბოლოს ისევ მტევანზე განაგრძო ფერება. - საავადმყოფოში რომ წავიდეთ არ ჯობია? - დალურჯებულ ფერდზე გადაატარა წვრილი თითები.
-სერიოზულად ევა?
-ცხოველია სუფთა.
-ევაა, კარგი რა.
-მოკეტე! ნუ ლაპარაკობ საერთოდ, ხომ ხედავ გტკივა.
-მიყვარხარ. - მტევანზე აკოცა, მერე კი ცრემლები შეუმშრალა. - ჩემო პატარა, სულ როგორ ტირიხარ ჩემს დანახვაზე ტო?
-ჩაგეხუტებოდი მაგრამ…
-არ გინდა. - ჩაიცინა, შემდეგ კი ყველაფერი ერთად ასტკივდა და ძლივს შეიკავა თავი რომ არ ეღრიალა.
-ღმერთო რა გავაკეთო.
-სახლსი წადი და დაიძინე.
-არ მოუსმინო ამას, დეგენერატია, მეც მაგდებდა და ლამის მცემა რომ დაგირეკე. - ხელი აიქნია მობეზრებულმა, შემდეგ კი აწკრალებულ ტელეფონს უპასუხა. - დაჩისთან ვარ… ბექამ სცემა და გდია ახლა მკვდარივით… რამე სერიოზულია?.. კარგი ჩამოვალ დამელოდე. - ტელეფონი გაუთიშა და მეგობრებს გადახედა. - რა ყველას დღეს მოგინდათ საქმეების გარჩევა, ახლა ამან უნდა მირჩიოს საქმეები, ალბათ გაიგო გუშინ გელუკასთან ერთად რომ ვიყავი ბარში და გადაფსიხებულია.
-მიდი ხო. - თავი გააქნია სიცილით ევამ, თვალი გააყოლა გასასვლელისკენ წასულ დაქალს, შემდეგ ისევ დაჩის დახედა.
-მაგის იმედი ისედაც არასდროს არ მქონდა, ერთი ლაშას ზარი და მაშინვე სტარტზეა, არადა ვითომ ეს იფასებს თავს… ამის დედაც… ტვინი მომეტ.ნა, ასე თუ მცემდა მართლა არ მეგონა. - სუნთქვა შეეკრა ტკივილისგან.
-სოფიმ იცის?
-არა, ურეკავდა ის არანორმალური და ძლივს გადავაფიქრებინე, აქ რომ მოსულიყო დაიწყებდა ტირილს და მაგის ცრემლების ნახვას მირჩევნია ისევ ვმცემოს იმ ჩემ.ისამ… აუ რაღაც რომ გთხოვო შემისრულებ?
-რათქმაუნდა.
-დაურეკე, შეხვდი და დააწყნარე რა, არ მინდა სოფის ეჩხუბოს.
-კარგი. - შუბლზე აკოცა, შემდეგ ფეხზე წამოდგა და მაგიდაზე დადებული ტელეფონი აიღო. სწრაფად გადარეკა, მაგრამ გაუთიშა ბექამ, ხელმეორედ რომ გადაურეკა მერე უპასუხა. - სად ხარ… რა გაღრიალებს, ნორმალური ხარ?.. კიდევ კარგი შენც ხვდები მაგას… არ შეგეშვები ხომ იცი, არ ვიცი სად ჯანდაბაში ხარ, მაგრამ მოდი დაჩის სახლთან და წამიყვანე სადმე, დალევა მინდა… არ გკერავ, მოდი მეთქი გაიგე?.. გელოდები. - სწრაფად გაუთიშა, შემდეგ წარბშეკრულ დაჩის დახედა.
-ასე მოხვედი?
-რომ დამირეკა ეგრევე გამოვვარდი.
-შენ დებილი ხომ არ ხარ გოგო?
-ჩემი ტანსაცმლის შეფასებისთვის არ გცხელა… მომწერა და წავედი მე, მოვალ ცოტახანში, არ ადგე იცოდე თორემ არ ვიცი რას გიზამ.
-კარგი.
-გკოცნი. - ბინიდან გავარდა, უკვე უაზროდ ეჩვენებოდა აქეთ-იქით სირბილი, ნერვები ეშლებოდა ყველაფერზე ერთად და აღარ იცოდა რაზე ეფიქრა. დაბლა ჩასულს იქვე მობირჟავე ბიჭებთან მდგომი ბექა დახვდა, რომელმაც წამსვე შეათვალიერა შავ ატლასის ხალათში გამოწყობილი ქალი.
-მანქანაში მალე. - თვალები დაუბრიალა და ევაც იქვე გაჩერებულ ბეემვეში მოთავსდა. როგორც კი სიგარეტის მოწევა დაამთავრა მაშინვე მიუჯდა გვერდზე ევას და მანქანა ადგილიდან მოსწყვიტა. - რა გაცვია გოგო? ასე დადიხარ გარეთ და სადარბაზოსთან მდგომ სი.რებს აყრევინებ დორბლებს?
-ნუ ღრიალებ, სასმელი იყიდე და ლისზე ავიდეთ.
-მკერავთქო ხომ გეუბნები.
-ნერვები არ მომიშალო, ისედაც გაბრაზებული ვარ.
-კიდე ჩემზე?
-ახლა არ მინდა საუბარი, იქ რომ ავალთ მერე ვილაპარაკოთ!
-შენმა კაცმა იცის?
-რა შუაშია ეგ? - თვალებ ანთებულმა გადახედა, ცოტაც აკლდა და ბექას ცემაზე გადავიდოდა.
-კაცთან ერთად ლისზე ასვლა ცოტა ისეთი თემაა…
-ბექა რა გიდნა? გცემო?
-ვხუმრობ ევა.
-ხომ ხედავ, ვეღარც ხუმრობ.
-ენა გააჩუმე. - მაღაზიასთან გააჩერა მანქანა, სწრაფად შევიდა შიგნით, უკან კი არყით ხელში დაბრუნდა.
მალე ავიდნენ ლისზე უკვე გვიანი იყო და შედარებით ცოტა ხალხი ირეოდა, ტბის წინ ისხდნენ ჩუმად და არაყს მორიგეობით სვამდნენ.
-საზიზღრობაა.
-ხომ იცი რომ ვერ გამამტყუვნებ ევა. - ბოთლს უყურებდა, შემდეგ აბაშიძეს შეხედა.
-უბრალოდ ზედმეტი იყო ეგ და შენც იცი… მითუმეტეს უყვარს, ხომ არ სძულს.
-სიძულვილი სჯობდა იმას რაც მაგან გააკეთა და შენც კარგად იცი… შენც კი დამიმალე სიმართლე, მაგრამ ვყლაპავ წყენას ხომ ხედავ. - ისევ მოსვა, შემდეგ ტბას გახედა.
-მაპტიე, მაგრამ ხომ იცი თვითონ უნდა ეთქვა. მეც ცოტა ხნის წინ გავიგე.
-კარგი რა.
-ხომ მაგრამ ყველაფერი ასე ხომ არ მთავრდება არა? ერთმანეთი უყვართ… შენ არავინ გყვარებია და არ გესმის რას გრძნობენ ახლა ისინი.
-და შენ გესმის?
-მე მყავს ჩემი საყვარელი კაცი, რომელიც ამქვეყნად ყველაფერს მირჩევნია, ასე რომ მესმის… ნუ გიჟდები, უარესებიც ხდება ცხოვრებაში და ამ ერთი რამის გამო ცხოვრება არ მთავრდება.
-ჩემი ძმაკაცი, რომელსაც ყველაზე მეტად ვენდობოდი, ჩემს სიცოცხლეს ვანდობდი და ყველაფერს რაც კი ჩემთვის მნიშვნელოვანი იყო, თურმე ჩემს ერთადერთ და ყველაზე მშივნელოვან ადამიანთან წევს. - სიმწრით ჩაეცინა. - მეტი რაღა უნდა მოხდეს ამის დედას შევე.ცი. - უცებ წამოიყვირა და მუჭაში მოქცეული ქენჯები ტბის მიმართულებით ისროლა.
-ეგ ვინ გითხრა?
-კარგი რა ევა. - მაშინევ გადახედა აბაშიძეს, მერე თავი ჩამოადო მხარზე. - მაგრად მტკივა ტო, ხომ შეეძლო აქამდე ეთქვა, ან თავიდანვე ეთქვა… შეიძლება სხვანაირი რეაქცა მქონოდა, მაგრამ ეს ზედმეტია ევა და მინდა ჩემი გესმოდეს.
-მესმის… მართლა მესმის… ვხვდები რასაც გრძნობ. რამდენი წელია გიცნობ… შვიდი ან მეტი, მე კიდე ყველა შენი ხასიათი ზეპირად ვიცი. პირველად რომ მითხრა დაჩიმ გავარტყი, გეფივები პირველი რაც გავიფიქრე ის იყო რომ მოკლავდი.
-მიყვარს ეგ პრო.ჭი თორემ მოვკლავდი. - ჩაიცინა და ისევ მოიყუდა სასმელი, ნახევარზე უკვე ჩაეცალათ ასე ყლუპებად. - მაგრამ ვერ ვაპატიებ ხომ იცი?
-რომ მოინდომო შეძლებ. - თმაში შუცურა თითები და ბექამაც თვალები დახუჭა.
-კარგი რა ევა…
-რა? გავა თვეები, წლები, ბავშვი ეყოლებათ და შენც შეურიგდები.
-გაჩუმდი, უარესად ვბრაზდები… ის ჩერჩეტი კიდე... რას ფიქრობდა საერთოდ? არა პროსტა როგორ დამაბრმავეს ტო? ხვდები რა გააკეთეს?
-იცი მე მეორედ რომ შევხვდი გუგას სახლში წავყევი.
-რაა? - გაკვირვებულმა ახედა აბაშიძეს.
-ჰო, ბარიდან მთვრალი გავყევი მხოლოდ იმიტომ რომ ვგრძნობდი მთელი სხეულით როგორ მინდოდა. არასდროს გამჩენია მსგავსი გრძნობა კაცის მიმართ, მისმა ერთმა შეხებამ კი საერთოდ გამაბრუა. იმ დღეს მე ვიყავი ევა, ის კი ჩემი ადამი და დღემდე ადამია ჩემთვის. - გაიღიმა, მერე კი ბექასკენ გადაიწია და ლოყაზე აკოცა. - მომენატრე იცი? რამდენი ხანია ასე არ დაგვილევია.
-ალბათ ერთი წელი.
-რაც გუგა გავიცანი. - თავი ჩახარა დარცხვენილმა. - მაპატიე… ბოლოს თბილისის ზღვაზე ვიჯექით მახსოვს, მაშინ ნინიზე ვსაუბრობდით.
-ჰმ… ნინი, აღარც მახსოვდა.
-არადა ძალიან მოგწონდა.
-ჰოო. - თავი დაუქნია სიცილით. - კარგი მკერდი ჰქონდა, ტრა.კზე საერთოდ ვერაფერს ვიტყვი.
-არ იცვლები. - მხარზე მიარტყა ხელი. სასმელიც მოქმედებდა და უკვე სიცილის ხასიათზეც მოსულიყვნენ. - გახსოვს პირველად რომ გაგიცანი როგორი იყავი? ყველა გოგოს მოსწონდი და მე ზედაც არ მიყურებდი.
-ტყუილია, ყოველთვის გაქცევდი ყურადღებას როგორც დაჩის პატარა დას, არ შემყვარებიხარ იმ გამოსი.რებულისავით.
-მგონი ტყემალაძე რომ ცდილობდა ჩემთან ცეკვას ფართზე მაშინ წამოხტი პირველად და ჩემს გამო გათიშვამდე სცემე.
-იქ გკიდებდა ხელს სადაც არ უნდა მოეკიდა და მიიღო კიდეც თავისი. - კმაყოფილმა ჩაილაპარაკა, თან ხელის გულებით დაეყრდნო კენჭებს.
-ერთმანეთს ვკარგავთ?
-კითხვის ნიშანი?
-მაპატიე, მართლა… მცხვენია.
-არაუშავს.
-ნიტასაც კი აღარ ვნახულობ ისე ხშირად.
-ნიტა საერთოდ არც უნდა გეხსენებინა. - სიცილით გააქნია თავი. - ეგ დიდი ხანია აღარ გვნახულობს თავის ლაშას გადამკიდე. მგონი მე უფრო ვარ შენი დაქალი ვიდრე ეგ… გცივა?
-შემცივდა ხო.
-ადექი წავიდეთ. - უცებ წამოდგა, ხელი ჩაკიდა და ევაც წამოაყენა.
-სოფის არაფერი უთხრა ხო? ცოდოა.
-მე არ ვარ ცოდო.
-შენ არ ხარ ცოდო. - ხელკავი გამოსდო, ბექამ კი შუბლზე აკოცა. მანქანაში ჩაჯდომისას აწკრიალდა ევას ტელეფონიც, გუგა იყო და წამსვე უპასუხა.
-სად ხარ ტო, იცი რომელი საათია?
-რომელია? - გაიცინა, თან ტელეფონს დახედა, სამ საათს უჩვენებდა.
-მთვრალი ხარ? - ხმა დაეძაბა ბურდულს.
-ჰო ცოტა დავლიეთ, მე და ბექას განტვირთვა გვჭირდებოდა.
-ვიის? სად ხარ გოგო?
-ახლა მოვდივართ ლისის ტბიდან.
-ევა. - ღრმად ჩაისუნთქა ნერვების დასაწყნარებლად, არ უნდოდა რაიმე ცუდზე ფიქრი და ცდილობა წამებში გაჩენილი ეჭვები და უაზრო ფიქრები გონებიდან განედევნა. - სახლში მოდი მალე. - ტელეფონი გაუთიშა და ევამ გაკვირვებულმა დახედა.
-გაგიჟდი ტო? თუ ძალით უთხარი?
-რა? - დაბნეულმა გაუსწორა თალი ბექას. მერე დაფიქრდა, გაიაზრა რაც თქვა და თვალებ დაჭყეტილი მიაშტერდა კაცს. - ჯანდაბა.
-კი გეთანხმები, მაგრად განვიტვირთეთ, მაგრამ…
-ცოტა სწრაფად იარე.
-დებილი ხარ.
-მადლობა ბექა.
-შენი იდეა იყო. - მხრები აიჩეჩა უდარდელად, მაგრამ სიჩქარეს საგრძნიბლად უმატა. დაახლოვებით ოც წუთში უკვე ევას ბინასთან იყო, სწრაფად აკოცა ლოყაზე აბაშიძემ და ჩქარა გადავიდა მანქანიდან.
სახლში შესულს დივანზე მჯდომი ბურდული დახვდა. სერიოზული სახით მჯდმს წარბები შეეკრა და თვალებიდან ნაპერწკებს ისროდა.
-გეფიცები ისე არ არის როგორც გაიგე… კიარადა როგორც ვთქვი.
-ვინ არის ბექა? ან ასე რატომ გახვედი გარეთ? - ბრაზს ძლივს აკონტროლებდა და ქალის ამ ფრმაში დანახვა საერთოდ ჭკუიდან შლიდა.
-მოგიყვები ყველაფერს ოღონდ არ იჩხუბო. - ხელებ აწეული მიუახლოვდა, მის წინ სავარძელში ჩაჯდა და ყველაფრის თავიდან ბოლომდე მოყოლას შეუდგა. დეტალებში უამბობ ბექასთან გატარებული საათების შესახებ რომ რამე სხვანაირად არ ეფიქრა და ბოლოს ერთინად დაცლილმა ფეხებზე ამხტარ ლუსის გადაუსვა თავზე ხელი.
-მეორედ, სულ რომ ქვეყანა იქცეოდეს, მაგ ფორმაში გარეთ არ გახვიდე გაიგე!
-ნუ ღრიალებ!
-წადი დაიძინე სანამ რამე ისეთი არ გითხარი ევა. მალე! - თითი გაიშვირა საძინებლისკენ, აბაშიძე კი ისევ სავარძელში იჯდა.
-გუგა…
-აღარ მინდა ბევრი ლაპარაკი.
-ვინერვიულე უბრალოდ.
-არ მაინტერესებს! პირველ რიგში შენი თავმოყვარეობაა ეგ, მერე ჩემი! შენ კიდე მთელი თბილისი შემოიარე ამ ფორმაში!
-გრძელი ხალათია და ძალიან გავს კაბას. - სიტუაციის განმუხტვას შეეცადა, მაგრამ არაფერი გამოუვიდა.
-შედი ოთახში. - არ შეუხედავს ქალისთვის ისე თქვა. ევა ნელა მიუახლოვდა, ხელები კისერზე შემოხვია და სახე მის ყელში ჩარგო.
-მე ჩემს მეგობრებს ვჭირდებოდი, იგივე სიტუაცია რომ შეიქმნას ისევ ასე გავვარდები. - ყბის ძვალზა აკოცა, შემდეგ ტუჩებზე და ხედ ქცეულ ბურდულს სწრაფად მოშორდა. საძინებელში შესულმა ტანზე გაიხადა ყველაფერი, დაძინებამდე კი დაჩის გადაურეკა. ბოლოს ტელეფონიც გათიშა და სასმლის მოქმედებით მალე ჩაეძინა.
ბურდულმა სახლი დატოვა. ნერვებ მოშლილი გავარდა და თავის ბინაში წავიდა.

ერთი კვირის მანძილზე, ერთხელაც არ გამოჩენილა ბურდული. ევა ხან დაჩისთან იყო, ხან ბექასთან, მაგრამ საყვარელი კაცის მონატრებას მაინც ვერ ფარავდა. ბოლოს ისევ ბექამ გააგდო გუგას სანახავად და ისიც პირდაპირ სახლში მიადგა. კარი დაუკითხავად გააღო, მისაღებისკენ დაიძრა და ბურდულიც დივანზე მჯდომი დახვდა შორტის ამარა გამოწყობილი, ხელში კი ლუდის ბოთლი ეკავა. ისე ესიმპატიურა გაუაზრებლად გადაისვა ენა ტუჩებზე.
-მოდი. - ცოტა ხნის ყურების შემდეგ ხელი გაშალა ბურდულმა და ევაც სწრაფად მოთავსდა მის მუხლებზე. მკლავები კისერზე შემოხვია, ცხვირი კი გუგას ყელში ჩარგო. - ტირი? - თმაზე გადაუსვა ხელი, შემდეგ ყურთან ახლოს აკოცა.
-მომენატრე. - ისე ძლიერად ხვევდა ხელებს ცოტაც და კისერს მოატეხდა ბურდულს.
-ჰო, გეტყობა. - გაშლილი ხელის გული აატარა ზურგზე მომღიმარმა, შემდეგ თავი ააწევინა და მონატრებულ ტუჩებს დაეტაკა.
-მაპატიე რა. უბრალოდ დაჩი ჩემთვის უმნიშვნელოვანესი ადამიანია, მოგწონს ეს თუ არა და ასეთ სიტუაციაში ყოველთვის ვჩნდები მასთან.
-ღამის პერანგით?
-რაც მაცვია იმით. - ლოყაზე მიაკრო ტუჩები, შემდეგ ყელზე და თითები შიშველ გულმკერდზე ჩამოატარა. - მაგრამ აღარ განმეორდება.
-კარგია რომ მიხვდი.
-თავიდანვე მივხვდი, მაგრამ იმ ღამით გაბრაზებული იყავი და აზრი არ ჰქონდა რამის თქმას… როგორ არის თოკას მამიდაშვილი.
-კარგად, გამოწერეს უკვე. - თმა გადაუწია ყურზე, მომღიმარი უყურებდა, თან ეფერებოდა.
-რამე მოხდა კიდე?
-მომენატრე. - გაიღიმა, შემდეგ კისერზე მოკიდა ხელი და ისევ ტუჩებზე დაეტაკა. - ნუ მაბრაზებ და ნუ მაიძულებ შენგან შორს ვიყო.
-აღარ განმეორდება. - თვალებში ჭინკები დაუხტოდნენ, თან თითებს გუგას შორტის ქვეშ მიაცოცებდნენ. ასეთ დროს სულ ერეოდა თავგზა ბურდულს, გული უჩქარდებოდა და სისხლიც უფრო სწრაფად იწყებდა მოძრაობას. წამებში გახადა კაბა, საცვალი კი ზედ შემოახია. - ახალს მიყიდი.
-გიყიდი. - მკერდზე მოუჭირა კბილები და ევას სხეულის მოძრაობას, უკანალზე ჩავლებული ხელებიც ააყოლა.
საძინებელში გადანაცვლებულები საწოლზე იწვნენ, ჩუმად ეფერებოდა ევას, თან თითებთან ერთად თვალებსაც დაატარებდა ევას სხეულზე.
თმა ყურს უკან გადაუწია, ტუჩებზე ნაზად აკოცა, შემდეგ მხარზე და თავიც იქვე დადო.
-მიყვარხარ. - ჩუმად ჩაილაპარაკა, გუგასკენ გადაბრუნდა და მკლავები თავზე მოხვი. ისევ არაფერი უთქვამს ბურდულს, ძუ.ძუებს შორის ძვალზე მოაკრო ტუჩები, ცხვირის წვერი გაუსვა კანზე, ღრმად შეისუნთქა მისი სურნელი და ცხვირიც იქვე მიაბჯინა.
უკვე მონატრებული ჰქონდა ეს სიმშვიდე რომელიც ევასთან იყო მხოლოდ. ახლა კი გაბრუებული იწვა, საყვარელ ქალს ეხვეოდა და გულიც ნელ-ნელა უმშვიდდებოდა.
***
-რა გჭირს? - გაოცებული შეეგება სახლში შემოვარდნილ ქმარს, რომელმაც ისე მიაბრახუნა კარი, ლამის ჩამოიღო.
-კაროჩე რა… ყველა მარიამ, არ უნდათ დახმარება და ნუ უნდათ, დავიღალე უკვე მაგათი ჩამოშვებული ცხვირების ყურებით. - სიგარეტს მოუკიდა და იქვე სავარძელში ჩაჯდა.
-რა მოხდა? - გაკვირვებული უყურებდა ქმარს.
-მოდი ჩემთან. - მუხლზე დაირტყა ხელი, მარიამიც ნელა დაიძრა ქმრისკენ, კალთაში ჩაუჯდა და გააზრება ვერ მოასწორო ისე დაეტაკა ტუჩებზე.
-ვინ გაგაბრაზე ასე ჩემო სიციცხლე?
-ხუმრობის ხასიათზე არ ვარ. - თმაზე მოქაჩა ხელი, თავისკენ მიაწევინა სახე და ისევ საყვარელ ტუჩებს დაეტაკა ბრაზის ჩასახშობად.
-გაჩერდი და შემომხედე ორი წუთუ. - სახე დაუჭირა ხელებით, თავი უკან გააწევინა და ცისფერ თვალებში ცახედა. - მითხარი რა მოხდა.
-ჩემი გამოქლიავებული მამიდაშვილი რაღაც სი.ობებშია გახვეული! ტრა.შია და თურმე გამოსაძრომად დახმარებაც არ სჭირდება, ხოდა გაა.ვას, რომ დაერხევა თვითონ მოვა და დახმარებას მთხოვს. მეც ან მომინდება დახმარება, ან არა.
-რაზე ბრაზობ ვერ გავიგე.
-ტიპი არის ჩამოსხმა, ვაბშე არ ვიცნობ თურმე და ჩემი საქმე არ არის რას გააკეთებს და რას არა.
-მერე? მართალია რა გინდა, შეეშვი რა.
-მარიამ!
-რაა? რა გინდა გამაგებინე?! შენ მე გყავარ, უნდა ნერვიულობდე და ზრუნავდე მხოლოდ ჩემზე და არა იმათზე ვისაც არ სჭირდება შენი ზრუნვა. რაშიც არ უნდა იყოს გახვეული არ მინდა შენც გაეხვე რამე შარში, ამიტომ შეეშვი გთხოვ… გამიშვი ახლა ცუდად ვარ. - უცებ წამოხტა თორნიკეს ფეხებიდან და საპირფარეშოში გავარდა.
-რა დაგემართა? - შეშინებული აედევნა უკან აბაზანაში შესულს, უნიტაზზე დაყუდებულს ხელი მოხვია მუცელზე და წონასწორობის დაცვაში მიეხმარა. - კარგად ხარ? - პირი მობანა და ფერ წასულს სახე დაუსველა.
-ჰო. - თავი დაუქნია, თან მხარზე ეყრდნობოდა. სისუსტეს გრძნობდა ფეხებში და რომ არა თორნიკე ალბათ იქვე დაეცემოდა.
-არ ხარ… ფერი არ გადევს სახეზე მარიამ.
-კარგად ვარ მართლა, გამივლის. - მაისური გახადა გაოცებულ ლომიძეს, სახე მკერდზე მიადო და მისი სურნელი ღრმად შეისუნთქა. - რა თბილი ხარ.
-მაშინებ პატარა… - მჭიდროდ მიიხუტა, თან თავზე აკოცა გაბრუებულს.
-არაფერია საშიში, უბრალოდ შენი შვილი მაწვალებს დილიდან. - გაიგო როგორ გაუჩერდა თორნიკეს გული, შემდეგ კი სწრაფად დაიწყო ფეთქვა.
-რა თქვი? - უკან გასწია მარიამის თხელი სხეული და მაშინვე მუცელზე დააშტერდა.
-მალე მამა გახდები და სხვის საქმეებში ქექვას უნდა შეეშვა!
-მარიამ… - თვალებ გაფართოვებული დაჰყურებდა ზევიდან, ბოლოს რომ გაიაზრა ყველაფერი ერთიანად იგრძნო ენერგიის მოზღვავება. ჯერ ჰაერში აფრიალებდა, მერე მთლიანი სახე დაუკოცნა ცოლს, ბოლოს კი მუხლებზე დაეშვა და შუბლი მუცელზე მიადო. - მიყვარხარ მარიამ. - ჭიპის დაბლა მიაკრო ტუჩები, შემდეგ ფეხზე წამომდგარმა თვალებში ჩახედა ცოლს და მთელი სინაზით დაუკოცნა სველი ტუჩები. - ჩემო პატარა…
-მეც მიყვარხარ. - კისერზე შემოხვია მკლავები და მომღიმარმა თვალებში ჩახედა.
-ჯადაბა… არ მჯერა. - თვალები უბრწყინავდა, თან მარიამს ეფერებოდა სახეზე და ბედნიერება დიდი დოზით აწვებოდა სხეულში.
-მშია.
-რა გაგიკეთო?
-არ ვიცი, რომ დავინახავ მერე გეტყვი. - ყურებამდე გაიღიმა, შემდეგ სამზარეულოში გავიდა სხეულზე მიკრულ ქმართან ერთად. ეცინებოდა თორნიკეს ქცევაზე, მუცლიდან არ აშორებდა ხელს, ხან გაოცებული უყურებდა.
-რას დამცინი? - უკანალზე მიარტყა ხელი და მარიამიც წამსვე შეხტა. - როდის გაიგე შენ?
-დღეს.
-ვაახ ჩემი… კიდე არ მჯერა ტო. - ცოტახანი აკვირდებოდა როგორ ჭამდა ყველს და პურს, თან მწვანილს აყოლებდა. ბოლოს ჭამაც დაამთავრა და თორნიკესთან ერთად საძინებელში გაიდაინაცვლა.