სასიკვდილოდ ლამაზი!

თეთრ ზეწარში გახვეული გოგონა, წრიალებდა საწოლში და სასიამოვნო ბგერებს გამოსცემდა. როგორც იქნა ინება თვალების გახელა. მუქი წაბლისფერი თმა, რომელიც სახეზე ჰქონდა უწესრიგოდ დაყრილი გადაიწია და მოშიშვლებული მკერდი თეთრი მატერიით დაიფარა.
-რატომ არ გამაღვიძე.-საწოლთან ახლოს მდგარ ნახევრად შიშველ ბიჭს გახედა.
-ისე ტკბილად გეძინა შემეცოდე.-ფარდა ისევ ჩამოაფარა ფანჯარას და მის ფეხებთან გადაწვა.
-აუ რომელი საათია? ტონა მაქვს სამეცადინო, ხვალ ქართულში საკონტროლო გვაქვს. -თვალები მოიფშვნიტა და მის ფეხებთან მოთამაშე დენის გახედა.
-ხო თათ იმეცადინე და მეც დავწერ ხვალ.-ფეხის ცერა თითზე მოსდო კბილები და ოდნავ უკბინა.
-ხო..ხო შენ ზედმეტი მეცადინეობა არ მოგივიდეს... მომაწოდე ერთი ჩავიცვა და წავიდე. –
****
ყველაფერი 12 კლასის დასაწყისში დაიწყო, თათია მესხს არასდროს ჰქონია კლასელებთან კარგი ურთიერთობა. სკოლაში მისული ხმას არავის სცემდა, თავის ადგილს იკავებდა პირველ მერხთან, ხან მუსიკების მოსმენით და ხან ხატვით გაჰყავდა დრო. ერთ დღესაც გაცეცხლებული დამრიგებელი შემოვიდა კლასში.
-დავიღალე თქვენი უმსგავსო საქციელით, ბავშვები კი არა მხეცები ხართ. -ჟურნალი მთელი ძალით დაახეთქა მაგიდაზე და მტრული მზერა მოავლო კლასს. -ხოდა ეხლა უკანა ფლანგს დაგშლით და მერე ვნახავთ როგორ იხმაურებთ გაკვეთილებზე. დოლიძე გადმოდი პირველ მერხზე..ვაიმე რა ნელი ხარ.!
-ადგილი არ არის მას.-სიცილით, ნელა მოათრევდა ჩანთას უკნიდან.
-აი მესხის გვერდიტ დაჯექი. -საერთოდ არაფერი გაუგია თათიას, ასე უგონოდ იყო დაჩერებული მათემატიკის ფურცლებს და უაზროდ რთულ ფიგურებს ხატავდა მასზე. აი ამ გადანაცვლებით დაიწყო მათი ურთერთობა. უცნაურად აათვალიერა კლასელი გოგო დოლიძემ და მის გვერდით ხმაურით დაიკავა ადგილი.
-თათუუ...-ირონიით დახედა, მისი მოუსვენრობით უკმაყოფილო გოგოს და გაუღმა.
-ხელს მიშლი! -კბილებში გამოსცრა და მხაზე დაყრილი თმა უკან გადაიყარა.ბიჭის მზერაც მალევე გაჰყვა ყავისფერ, მოფრიალე დალალებ და სულ ახლაღა შეამჩნია რამდენად ლამაზი ნაკვთები ჰქნდა მის კლასელ გოგოს, რომელსაც ხან და ხან საერთოდ არ ესალმებოდა. მეორე დღიდან დაიიწყო მათი უხილავი ძაფების გაბმა. ერთმანეთის მიახლვებაზე უაზროდ ცხელი ტალღა უვლიდათ სხეულებში და ამისგან გამოწვეულ სიამოვნებას შეუმჩნეველს ტოვებდნენ.
***
-დენის ჩემი მკერდის თვალიერებას სჯობს წიგნში იყურო.
-ხოდა მაშინ ნუ იცვამ ასეთ ზედებს.-სიციით გახედა გვერდით მჯდომ ბიჭს.
-ნუ ხარ ატეხილი.
-თათი თავისუფარ ურთიერთობებზე რა აზრის ხარ? თუ ქმარს უნდა შეუნახო „ქალწულობა“-ბოლო სიტყვა ირონიულად გააჟღერა.
-არა შენ გინახავდი დენის.. -აფხუკუნდა გოგო და წიგნი გადაფურცლა..
***
ერთ მშვენიერ, მზიან შემოდგომის დღეს ნაქირავებ ბინაში აღმოჩნდა ორივე. ერთმანეთის პირისპირ იდგნენ და დანისლული, ვნებით გაჟღნთილი მზერით უყურებდნენ ერთმანეთს. კარგად აკვირდებოდა მესხის სახეზე მონაცვეობით დამდგარ ფერებს, რომელიც ისე ლამაზად გადადიოდა ერთი-ერთმანეთში, რომ სურვილს უჩენდა მაგრად ჩახუტებოდა ამ ხან სიმორცხვით აწითლები, ხანაც ვნებისგან აალებულ გოგოს. მხრებზე დაყრილი თმები ხელის მოძრაობით უკან გადაუყარა.
-რა ნაზი კანი გაქვს.-უცნაურად დაბოხებული ხმით უთხრა თათიას და მისკენ კიდევ უფრო მიიწია.
-დენის...-შეხებამ სხეულის ტემპერატურა მაქსიმუმამდე ასწია და თვალები მილულა.
-ხო პატარავ. -ღიმილის კუთხეში ფრთხილად აკოცა და პერანგის ღილები ერთმანეთის მიყოლებით ჩაუხსნა, მალე გამოაჩინა მადისამღძვრელი მკერდი რომელიც თეთრი მაქმანებიანი ბიუზღალტერით იყო დაფარული.ცხელი ბაგეები მიაკრო ლამაზ ლავიწებს, მშვენივრად იგრძნო როგორ დაუმძიმდა სხეული გოგოს. თვალებში ვნებასთან ერთად შიშიც ჩამდგარიყო და ცდილობდა მისი ფერებით გართული დენისისთვის არ შეეხედა. -პატარავ შემომხედე..-სახე კისერში ჩაუყო და ცხვირის წვერით გაეხახუნა მფეთქავ არტერიას. ცოტა დამშვიდებულს თვალებში ჩააშტერდა.. საწოლზე ორი ერთმანეთში ახლართული სხეული სიამოვნებით ტკბებოდნენ. გოგონას ხორბლისფერ, ლამაზ წვივებს შორის იყო მოქცეული დოლიძე და საერთოდ არ ჩქარობდა ქალის დაუფლებას.-პატარავ ჩემი გახდები, ჩემი გოგო იქნები.-მონაცვლეობით უკოცნიდა სახის ნაკვთბს და ერთი ბიძგით, ძლიერად შეაღწია ქალის სხეულში.ტკივილმა მთლიანად დაუარა მთელს ორგანიზმი და თვალებზე მოწოლილმა ცრემლებმა ჯებირები გადმოკვეთს. -დამშვიდი, ყველაფერი კარგად არის.- რამდენიმე ხნით გაჩერდა, უნდოდა გოგონას სხეული შეგუებოდა ამ ტკივილს, ტანი ფრთხილად აამოძრავა და ქალის სხეულიც აიყოლია რიტმში. მალე ოთახში ორი სიამოვნებისგან აჟიტირებული ადამიანის წამოძახილები ისმოდა.
***
თვეებს ერთმანეთის ალერსში ატარებდნენ, ზედმეტი ვალდებულებების და ურთიერთობის გარეშე.
-თათ შენ და დოლიძე ეერთად ხართ?-კლასელებს მუდამ ჰქონდათ მათი ურთიერთობის იტერესი.
-ვაიმე ნინო რამდენჯერ უნდა გითხრა, მე და დენისი მხოლოდ მეგობრები ვართ. ! -თვალები მობეზრებულად გადაატრიალა და ეშმაკურად მომზირალ კლასელს დაუბღვირა. მშვენივრად ახერხებდაემოციების კონტროლს და საკუთარი გრძნობების ისე დამალვაას რომ მეორე „მე“-საც კი ატყუებდა.
-წამო ბვაბშვებთან გავიდეთ, ცეცხლი დაუნთიათ.-სახლში შეყუჟული გოგონებიც შეუერთნდენ ბიჭებს და ცეცხლის გარშემო მოეწყვნენ. ერთმანეთს პირისპირ ისხდნენ, ირონიულად უყურებდა დენისი გოგოს რომელიც კოპებ შეკრული ერთ წერტილს იყო მიშტერებული.
-ასეთ ღამეს სიმართლე და მოქმედება მოუხდება.-ხელები ერთმანეთს გაუხახუნა დათომ და კლასელებს გადახედა. ყველა დათანხმდა მარტო თათია არ იყო ამ ამბით მოხიბლული, რამდენიმე წრე გამოტოვა მესხმა და შვებით უნდა ამოესუნთქა ბოთლი მის წინ რომ გაჩერდა.
-თათი.. თათი.. ჩემო თათი..-ნინომ ეშმაკურად გაუღმა და ხელები გულზე დაიკრიფა.-ხოო მე მაიტერესებს ჩვენი კლასიდან რომელი ბიჭი მოგწონს ყველაზე მეტად.
-გარეგნობას გულისხმობ ნინო ალბათ.! -მისი გვერდით მჯდომისგან დაიწყო, დენისის გარდა ყველას დაუთვალიერა სახის ნაკვთები.-მიშო მომწონს ყველაზე მეტად.-კლასელს შეხედა და თვალი ჩაუკრა. მეგობარში მალევე დაინახა კონკურენტი დენისმა და შავი თვალები შურით აევსო, მიუხედავად იმისა რომ ორივე შეთანხმებულები იყვნენ გასაიდუმლებულ ურთიერთობაზე მაინც არ ესიამოვნა ის ფაქტი, რომ სხვა დაასახელა „მისმა“! მუხლებს გაშლილი, დაძარღვული ხელებით დაეყრდნო და სწრაფად წამოდგა, სანამ გოგოს არ გასცდა მანამ არ მოუშორებია თვალი. აცოფებდა ის ფაქტი რომ მესხი მასზე კარგად ართმევდა თავს და არ იმჩდევდა. ოდნავ მოშორებით ტყის შესასვლელთან ერთი სქელ ძირიანი ხე ამოირჩია და მიეყრდნო. თავი მიადო, ბოლისგან ამწვარი თვალები დახუჭა. მოკეცილ მუხლებს იდაყვები ჩამოადო, თითბს ნერვიულად იმტვრევდა, საერთოდ არ მოსწონდა ის ფაქტი, რომ ასე გადაირია თათიას ნათქვამზე.!
-რატომ გაბრაზდი?-გვერდით მიუჯდა.
-რა მოგწონს მიშკაში?! -დანისლული მზერით გამოხედა მესხ, რომელმაც ვერ შეიკავა თავი და ხმით ახარხარდა.
-შენ ამას მართლა მეკითხები? კაი რა დენ, აბა იმას ხომ არ ვიტყოდი დენისი მაგიჟებს და მასთან გიჟური სე*სი მაქვთქო.-ლაპარაკს აგრძლებდა და თან სიცილს არ წყვეტდა.
-ნერვებს მიშლი თათია ასე რომ იცინი.!
-აბა ახლა დამშვიდდი.რას მეეჭვიანები.-ფეხზე ადგომა სცადა მაჯაში რომ ჩაავლო ძლიერი მტევანი და მუხლებზე დაისვა.
-ვცოფდები როცა ასე ჩემს თვალწინ სხვას ეფლირტავები.-მზერა თვალებიდან ტუჩებზე გადაიტანა, მათი ბაგეები ოდნავ ეხებოდნენ ერთმანეთს.
-გამიშვი დაგვინახავენ.
-ყ**ზე . ახლა თუ არ მოგეფერე..-არ დაუსრულებია ისე დაეწაფა ქალის მსხვილ ბაგეებს და მონაცვლეობით დაუკოცნა.-მიდი და მეც მოვალ.-ძლივვს მოსწყდა ქალის სხეულს და ფეხზე წამოაგდო.
-არ დააგვიანო.-მშვიდად უთხრა გრძლეი თმა თლილი თითებით დაივარცხნა.
-ძაან სექსუალური ხარ.-საჯდომზე ძლიერად მიჰკრა ხელი და ქალის წამოყვირებამ უარესად ააგზნო.-აუ ვსო ვსო წადი ახლა..- თავი ხელებში ჩარგო და მძიმედ ჩაისუნთქა.
***
გულაღმა იწვა საწოლზე და ტელეფონში ექსკურსიის სურათებს ათვალიერებდა. აივნიდან ჩუმი ხმაური რომ მოესმა დენდარტყმულივიტ წამოხტა და ფრთხილად მიუახლოვდა კარს.გარეთ გასულს კი მშვენიერი სიურპრიზი დახვდა.
-შენ სულ გაგიჟდი?!-პერანგში ჩააფრინდა და ოთახში ძალით შეათრია. -დენ გაგიჟდი მამაჩემა რომ დაგვინახოს.! -წვიმისგან დასველებული თმები სახიდან გადაუწია და ბიჭის ნაკვთები დაათვალიერა. კარებთან მივარდა და ნელა გადაკეტა.
-დღვანდელ ღამეს უშენოდ ვერ გადავიტანდი. -მკერდზე აიკრა სუსტი სხეული, თმები ერთ მხარეს გადაუწია და სველი ბაგეებით დაუკოცნა ყელი.
-ვაიმე დენ.. -მისკენ შებრუნდა და ხელის კვრით დააგდო საწოლზე, ზემოთ მოექცა და მაისური ერთი ხელის მოსმით გადააძრო. გრძელი თითებით გაიკვალა გზა ლავიწინად მკერდამდე და მკვრივ სხეულს ფრჩხილებით წითლი ზოლები დაუტოვა. დადიანმა ხელები საჯდომზე დააწყო და ძლიერად მოუჭირა. სხეულიდან ხელები მოიშორა, თავს ზევით გაუკავა ბიჭს და მომღიმარი დააჩერდა.
-პატარავ დომინანტობა გინდა?-თავი წამოწია საკოცნელად მაგრამ თათიას ბაგეებს ვერ მისწვდა.
-გინდა გაკოცო? მითხარი რომ გაკოცო.-ხმადაბლა ჩურჩულებდა და ენის წვერით ქვედა ბაგეს უსველებდა.
-ჯანდაბა თათი მაკოცე თორემ გავაფრენ.-დაიღრინა ვნებისგან აგძნებულმა და ერთი მარტივი მოძრაობით მის ზევიდან მოექცა, ლამაზი წვივები ერთმანეთს დააშორა და შუაში მოთავსდა. -რა იყო პატარა აღარ ხარ თამაშის ხასიათზე?-თითები ტერფიდან ამოასრიალა და ნელა შეძვრა მაქმანებიანი საცვლის ქვეშ. მის მოძრაობებს ქალის სუსტი კვნესა მოყვა. თითების წრიული მოძრაობით უფრო ახელებდა მის ქვეშ მოყოლილ ლამაზ სხეულს.
-ნუ მაწვალებ, დენ მინდიხარ.-ყელში სველი კოცნები დაუტოვა დაუფრო მიეკრო ბიჭის ტანს. თხელი ფეხები წელზე შემოხვია.
-გინდა შევიდე პატარავ? მითხარი რომ გინდა! -მისი სიტყვები გაუმეორა და მკვრივი ორგანო, სველ ვა**ნას მიაბჯინა. სურვილით ავსებული ძლიერი ბიძგით შევიდა და რითმი არ შეუნელებია. მესხის კვნესას კი კოცნებით აღშობდა. სიამოვნება დიდხანს გაგრძელდა, უკვე მესამედ დაეჭიმა სხეული და ორგაზმს მიღწეულს გააკანკალა. მალევე მიჰყვა დადიანის სიამოვნების ოხვრა. ტუჩებში ძლიერად აკოცა გოგონას და მისი სხეულიდან მეორე მხარეს გადაწვა.
- ვგიჟდები შენს სხეულზე.-ხელის ზურგი ამოაყოლა შიშველ, ხორბლისფერ თეძოს და წამსვე მოყვა ქალის რეაქცია. მთელი ტანი დაეხორკლა და სიამოვნებისგან თვალები მიელულა. -კიდევ იცი რა მაგიჟებს?-ხავერდოვანი, ბოხი ხმით ელაპარაკებოდა და ფერებას არ წყვეტდა.-ლამაზ თვალში რომ ხალი გაქვს.-სახე ახლოს მიუწია.-ისეთი უცხო ხარ, ისეთი.. აი სასიკვდილოდ ლამაზი ხარ თათი.-მთელ ტანში გაცრა სიამოვნებისგან, ასეთი სიტყვები არასდროს არავისგან არ მოუსმენია და დღეს ის პირველი შემთხვევა იყო როცა დენის დადიანი მის სილამაზეზე ლაპარაკობდა. -პატარავ უნდა წავიდე. -მოშიშვლებულ მხარზე მიაკრო ტუჩები და ახედა.
-დენ, რა ხდება ჩვენს შორის?
-პატარავ ნუ გავართულებთ.. -შარვლის ელვა შიკრა და ქამარს დასწვდა.-იყოს ისე როგორც არის.-უსიამოვოდ გაატრიალა თავი მეორე მხარეს თათიამ და თვალები დახუჭა. რა სჭირს?! თავიდანვე იცოდა რომ არანაირი ურთიერთობის სახელები და გრძნობები.!
„თათი სიყვარული არ არსებობს.! „კიდევ ერთხელ გაუმეორა საკუთრ თავს.
-სახლში რომ მიხვალ მომწერ დენ.-იდაყვებს დაეყრდნო , ოდნავ ამოიწია.
-ტკბილი ძილი გემრიელო.-მუხლით საწოლს დაეყრდნო და კიდევ ერთხელ გაუგო გემო მესხის გემრიელ ბაგეებს, ტუჩებიდან შუბლზე გადაინაცვლა და იქაც ფრთხილად აკოცა. ყელთან შეუცურა ხელი და დაღლილობისგან გადაკონწიალებული თავი დაუჭია.-ჭკვიანად ხვალ არ ვიქნები სკოლაში.
-კარგი.-ხელზე აკოცა მესხმა, მალევე გაუჩინარდა ბიჭი და სიბნელეში მარტო დარჩენილმა ღრმად ჩაისუნთქა. „სასიკვდილოდ ლამაზი!“-კიდევ ერთხელ ამოუტივტივდა გონებაში და მომღმარს ჩაეძინა.
რატომ დათანხმდა ასეთ ურთერთობას?! არ იცის! ერთ დილასაც გაიღვიძა და მიხვდა რომ ეს ბიჭი აჰიპნოზებს. აკარგვინებს გონებას და ისეთ რამეს აკეთბინებს რასაც სხვასთან არ გააკეთებდა. აი ასე ცხოვრებაში პირველად გადადგა ეს ნაბიჯი, ცხოვრობს მხოლოდ დღევანდელი დღით, და მაქსიმალურ სიამოვნებას იღბებს.!

სკოლიდან დაღლილი სახით მოდიოდა. თეთრი ყურსასმენები ჰქონდა მორგებული, ხელები ჟილეტის ჯიბეში ჩაწყობილი და მშვიდი ნაბიჟით მიუყვებოდა სახლისკენ მიმავალ გზას. ყურებში მშვიდი მელოდია ესმოდა, სრულიად საკმარისი იყო გარშემო ყველა გაექრო და მთელ სამყაროში მარტო დარჩენილს ეფიქრა დენისზე, მის დენისზე.! დეტალურად იხსენებდა იმ მომენტებს როდის დაიწყო ამ ბიჭზე ფიქრი, როდის შეუჩნდა ეს საშინელი გრძნობები და მთლი გულის, გონების ოკუპაცია მოახდინა. თან ისე რომ ყველაფრის გამკეთთებელი გოგო გახადა.! ხანდახან ისეთი სევდიანი თვალები ჰქონდა მესხს, ბუნებრივად აწყნლიანებული, ასე უბრაოდ ჩაუდგებოდა თვალებში ცრემლები მაგრამ როგორი გასაკვირიც არ უნდა იყოს ჯებირებს არ სცდებოდნენ. ბევრჯერ ჰქონია სურვილი მთელი ხმით ეღრიალა დაეცალა ცრემლების მარაგი, გულის სევდა გაეყოლებინა მლაშე სითხისთვის მაგრამ ვერაფრით ვერ ახერხებდა. ისე შეეპარებოდა მომავლის შიში რომ ვერ ხვდებოდა, შავი ღრუბელივით გადაეფარებოდა გონებას და ბნელ კუნჭულში ამწყვდევდა ყველა იმედს. ეშინოდა იმ მომავლის სადაც დენის დადიანი აღარ იქნებოდა, მომენტში იმასაც კი ფიქრობდა „სანამ დროა ხომა არ დავშორდე?! თორე თუ ძაან შევტოპე მერე მთლიანად დავიღუპები.! „ თავი ფიქრების დასაფრთხობად გაიქნია და სახლის ჭიშკარი გააღო.
-დე მოვედი.-ეზოში მოფუსფუსე ლამაზ შავგრემან ქალს გახედა. აი თურმე ეს გოგო ვის გავს! მასავით ლამაზი ყავისფერი თვალები აქვს და ხალი.! პატარა შავი პიგმენტი რომელიც ასე ლამაზად იწონებდა ყავისფერი სფეროს ქვევით თავს და ჰქმნის საუცხოო სილამაზეს. მართალია ის ბიჭი „სასიკვდილოდ ლამაზი“-ა მესხი, პატარა ცხვირით და ულამაზესი ტუჩებით, ხშირად გაუფერულებული რომ აქვს.!
-დედას გახარება მოსულა, რა ხდებოდა დე სკოლაში?-ბაღს იარაღები მაგიდაზე დააწყო და ხელთათმანებიც მოიშორა, დაღლილი შვილი გულში ჩაიკრა.-ვაიმე დე იქ გასწავლიან თუ გამუშავებენ როგორი დაღლილი სახე გაქვს. –„ქალბატონო თამარ რომ იცოდეთ გუშინ ღამე როგორ იმუშავა თქვენმა „ქალიშვილმა“ამას აღარ იკითხავდით..! „ფიქრებში გაილექსა და მკერდზე თავი დაადო უპასუხოდ.
-მშია დე.-რეზინასავით იწელებოდა დედის ტანზე აკრული სხეული. -ვაიმე დე ისე ვარ, ისევარ ლამისაა წავიქცე.
-მიდი გამოიცვალე და მე სუფრას გავშლი.-ხელის კვრით გაუშვა სახლისკენ, თვითნ კი ღიმილიანი სახით აედევნა უკან შვილ. მაგიდასთან ორივე ერთად დაჯდა, თამარი უყურებდა როგორ მადიანად შეექცეოდა საჭმელს და ეღიმებოდა.
-ასე როგორ დაგიმსგავსა მამაშენმა ჰა?!-სიცილით თქვა.
-აბა მეზობელს ხომ არ დავემსგავსებოდი კაი რა ტამარა.!
-რა ხდება გამოცდებზე, ბანკეტი როდის გექნებათ?
-არ ვიცი დე, შეიძლება არც წავიდე, ხომ იცი არ მიყვარს ბანკეტები და ამბები.
-თათია კაი რა დედი, რატომ ხარ ასეთი ზარმაცი?! ლამაზი კაბა შევიკეროთ და წადი, ნახე როგორ გაერთობი. სულ სხვანაირად დაინახავ ყველა შენს კლასელს.
-ჰო რავი აბა.-ჩაიბურტყუნა და გემრიელად გადაუშვა ყელში საჭმელი. ტელეფონის ზუზუნმა მიიქცია ყურადღბა .
„პატარავ, დღეს გამოხვალ? „
„აუ დენ, ძალიან დაღლილი ვარ და არ ვიცი...“
„ლუდს ვიყიდი, სასუსნაოებს და რამე ფილმს ჩავუჯდეთ. “
„მმმ... ნაყინსაც მიყიდი? „
„მთელ სანაყინეს გიყიდი, ოღონდ უშენოდ არ დამტოვო დღეს. მომენატრე პატარავ.! „-მოსულმა შეტყობინებამ მთლიადან აუხურა სახე და ღიმილმა გადაურბინა.
-დე ვინ არის?-ინტერესით მიაჩერდა შვილს.
-არ იცნობ.
-ბიჭია?
-კი დე, ბიჭა. ჩემი მეგობარია, მერე გაგაცნობ.
-მეგობარია?! -სიცილით შეხედა და წარბები აათამაშა.
-კაი რა ტამარა, რანაირი დედა ხარ. ცოტა გაჭედე რა.!
-ვიმე შვილო თუ მეგობარია..-ხელები აიქნია და ცარიელი ჭურჭელი ნიჟარაში ჩადო.
„კაი, გამოვალ ცოტახანში.“ -სწრაფად ჩაიდო ტელეფონი ჯიბეში და ღიღინით შევიდა სააბაზანოში მოსაწესრიგებლად.

***
დეიდა გერმანიაში გააცილა და მისი სახლის გასაღბიც ჩაიგდო ხელში. ახლა დარწმუნებულია რომ უამრავ ღამეს აჩუქებს თათიას. გაგიგიათ ასეთი რამ? თითქოსდა არანაირი გრძნობები არ აქვთ ერთმანეთის მიმართ მაგრამ არადა მარტო ერთმანეთის სიამოვნებაზე ფიქრობენ. მას მერე რაც თათია მესხთან დაიწყო ურთიერთობა, სხვისკენ არც გაუხედავს. მითვის ყველამ ინტერესი დაკარგა და ახლა მხოლოდ ერთ ობიექტი ყავს, მისი თათია.! ლამაზი პატარა გოგო, ორი თავით დაბალი.მკერდამდე რომ ძლივს სწვდება. სხეულზე ხომ აფანატებს.! შეუძლია მთელი ღამე მესხის სხეულის ყურებაში ისე გაატარას რომ მხოლოდ კოცნით მიიღოს სიამოვნება. ლამაზი ორი ზომა მკერდი ისეთ მადას უღვიძებს ბიჭს რომ...! მერე იტყვის არაფერს ვგრძნობ ისეთს მესხი მიმართო.
მაღაზიაში ყველაფერი იყიდა რაც თათიას გაუხარდებოდა და დატვირთული პარკებით მივიდა ეზოსთან.
-ვაა, დენის გაუმარჯოს.-ეზოს კუთხეს ამაგრებდა ბიჭების ჯგუფი და ერთ-ერთი გამოეყო მათ.
-გიუშ როგორ ხარ?-არასასიამოვნოდ გაეღიმა.
-რავი აბა ძველებურად.-წვრილი თითებით ამოიღო სიგარეტის ღერი და დადიანს გაუწოდა, ბიჭმა უარის ნიშნად თავი გააქნია და სივრცეს გახედა.
-კაი აბა კარგად.-არასასიამოოვნო ნაცნობს ძლივს მოშორდა და სახლის კიბეები მალე აირბინა. სასუსნაოები ერთად დააწყო, პატარა მაგიდაზე დადო სასმელი და გვერდით ჭიქები მიულაგა. ტელევიზორში სასიამოვნო ელექტრონული მუსიკა ჩართო და მომლოდინედ სავარძელში ჩაეშვა.
-ჰა სად ხარ ამდენ ხხანს.-შეტყობინება გაგზავნა და პასუხის მოლოდინში ტელეფონი აათამაშა ხელში.
-ეზოში შემოვედი. -რამდენჯერმე შუცვალა ჭიქებს და სასუსნაოს ადგილი და მალევე გაიგო კარების ხმა.-მოვედი.. -ჩანთა იქვე მისაღბში მიაგდო და კარები საგულდაგულოდ ჩაკეტა. -რანაირი ხარ დენ..-სიცილით ჩაუჯდა მუხლებში და ხელები ყელზე შემოხვია.
-რანაირი ვარ?
-ხოო აი რაღაცნაირად საყვარელი ხარ. მინდება ეს ლამაზი ტუჩები შეგიჭამო.. -ნატიფი თითები ტუჩებს წაავლო და საყვარლად გაუწელა. -ნეტა შენნაირი ტუჩები მქონდეს.
-თათი უკეთესი გაქვს.-გაიცინა და მონატრებული ბაგეები დაუკოცნა.-რა ხდებოდა დღეს სკოლაში?!
-რავი რა, როგორც ყოველთვის ყ**ობა იყო.
-ხომ იცი რომ არ მომწონს ასე რომ ლაპარაკობ.!-სახე დაუსერიოზულდა ბიჭს და საჯდომზე ძლიერად მოუჭირა ხელი.
-მეტკინა ვირო..
-მოდი აქ სად მიდიხარ.-ფეხზე წამომდგარი ისევ ძველ ადგილას დაუბრუნა და მაისურის რამდენიმე საკინძე ჩაუხსნა.-ასე უკეთესია, მე კი არ უნდა მიმალავდე ამ ლამაზებს. სკოლაში რომ მოდიხარ მაშინ უნდა იცვამდე ყელიანებს.-მკერდის ღართან დაუტოვა სველი კოცნა და სასმელს გადაწვდა, ორივე ჭიქაში ჩამოასხა. -ბოლომდე ვსვავთ ხვალ შაბაათია..
-მე მასწავლებელთან მივდივარ..
-მეც, მერა რაა. -ჭიქა მიაწოდა მის მუხლებზე მოკალათბულს და ერთი მოყუდებით გამოცალა ცივი ლუდი. რამდენიმე ჭიქაში მესხ უკვე აერია გამოსახულება, ლოყებიც საყვარლად აუწითლდა.
-ვაიმე დენ, მგონი დავთვერი.-ხელი პირთან მიიტანა და ხმით ახარხარდა.
-თათი, რატომ დამთანმხდი თავისუფალ ურთიერთობაზე? -სავარზელზე გადაწვა, თავს ქვემოთ მოიდო ხელები და ინტერესით დააკვირდა ლოტუსის ფორმაში მყოფ მესხ.
-მმმ.. არ ვიცი, დამაჰიპნოზე, ჯადო გამიკეთე ან რავი რამე ეგეთი. უბრალოდ არ მიფიქრია არაფერზე.! გონება ჩავკეტე და მოგენდე, მოგენდე მთელი არსებით. ხოდა ახლა მხოლოდ შენი ვარ.-მისკენ დაიხარა და სახე გაუსწორა.-სამუდამოდ შენი ვარ.! -ყურებში ექოსავით ისმოდა თათიას ბაგეებიდან წამოსული ეს რამდენიმე სიტყვა, გულს უფორიაქებდა და ბედნიერებით ავსებდა.
-სამუდამოდ ჩემი ხარ!-თავის ქნევით გაიმეორა და წელთან შეუცურა ხელი.წინ ჩამოყრილი თმები მტევნით დაუჭირა.-უღმერთოდ ლამაზი ხარ..ჯანდაბა თათია მაგიჟებს შენი თვალები.-ტუჩები მიაკრო ლამაზ, დანისლულ თვალებს.
-დენ.. ცუდი რაღაც უნდა გითხრა..
-პატარავ.. ჩუ, ახლა არა.! -კოცნით შაწყვეტინა ლაპარაკი. -დავიძინოთ რა.-მკერდზე დაიწვინა მესხი. სრიალა თმაზე ჩამოუსვა ხელი.
-დენ.. მე შენ..
-გთხოვ არ თქვა. თათია არ თქვა ეგ თრემ ყველაფერი აირევა, ყველაფერი გაქრება რაც არის.. თან ახლა მთვრალი ხარ.. -ხმადაბლა ჩურჩულებდა და ფრთხილად კოცნიდა თვზე.
-უნდა წავიდე მე.
-სად უნდა წახვიდე გოგო.
-დედამ არ იცის..
-დაურეკე და უთხარი რომ დაქალთან რჩები.
-არ დაიჯერებს რადგან მე არ მყავს.. -ტყჩები დაებრიცა. ცრემლები მოაწვა და ცხვირის წვერი აუწვა.-მე არავინ არ მყავს..
-მე გყავარ პატარავ.. მე შენთან ვარ..
-უნდა წავიდე დენ.-მკერდზე მიაბჯინა მტევნები და ძლივს აითრია ტანი.
-კაი.-ღრმად ჩაისუნთქა.-როგორც შენ გინდა. დაწექი ცოტახანი, მივალაგებ აქაურობას და წავიდეთ.-დამჯერი ბავშვივით მიწვა დივანზე. დენისმა ჭიქები ნიჟარაში ჩააწყო და უკან მობრუნებულს თათია ღრმა ძილში დახვდა.-ჯანდაბა..-თავზე გადაისვა ხელი და გოგოს ტელეფონი მოიძია. დედის ნომერი მალევე იპოვა და დარეკა. რამდენიმე ზუმერის შემდეგ სასიამოვნო ხმა გაისმა.
-ხო დედი..
-ქალბატონო თამარ..-სიყტვებს ძლივს აბავდა.
-დიახ.-მალევე დაეტყო ქალის ხმას შიში.
-მე თათიას კლასელი ვარ, დღეს ბავშვები ჩემთან იყვნენ მოსულები, პატარა წვეულებასავით მქონდა. თათიამ ცოტა დალია და ახლა ვნახე ჩასძინებია...
-ანუ კარგად არი ჩემი თათია, ღმერთო როგორ შემეშინდა.
-დიახ დიახ, იცით იმიტომ დავრეკე რომ არ გენერვიულათ, გოგონებიც რჩებიან აქ და არ ინერვიულოთ..-თავს ნერვიულად იქექავდა და ოთახს წრეებს ურტყავდა.
-ვაიმე მადლობა შვილო, რომ გაიღვიძებს უთხარი მაშინვე დამირეკოს.-მშვიდად ამოისუნთქა თამარმა.
-კარგით. ღამე მშვიდობისა.
-ღამემშვიდობისა.-ტელეფონი გათიშა და ნერვიულობით გაოფლიანებულმა შუბლი მოისრისა. მშვიდად მძინარე თათიას დახედა და ღიმილმა გადაურბინა სახეზე. პირველი ღამე იქნება მის გვერდით რომ დაიძინებს და სიამოვნებით აღვსილმა აიყვანა ხელში სუსტი სხეული.
-სად მივდივართ?-გამოფხიზლებულმა თავი ოდავ ასწია.
-დაიძინე პატარა, ყველაფერი კარგად არის.
-აქ ვრჩებით?
-ჰო.-საწოლზე მიაწვინა. ჯინსის შარვალი ფრთხილად გაუხსნა და სასურველ სხეულს უკვე შიშველი ხელებით შეხო, ნაზად მოაშორა მატერია და ახლა უკვე ზედაზე გადაინაცვლა. შიგადაშიგ კოცნებსაც უტოვებდა სხეულზე, მესხს სიამოვნების კვნესა აღმოხვდა. თვითნაც გაიხადა შიშველი თათია ცხელ სხეულზე აიკრა, თავი კისერში ჩაუყო და თვალები მინაბა.
(თავი 2)

მთელი კლასი ბანკეტის მზადებაში იყო, ერთადერთია ისევ მესხია რომელსაც საერთოდ არ აინტერესებს კაბის ფერი, ფორმა და სტილი. ალბათ წინა დღეს შეივლის მაღაზიაში და რამე სადას აირჩევს.
-გოგო და ასეთი პირველად ვნახე რა.-ბუზღუნით შევიდა შვილის ოთახში.
-რა იყო დედა?!
-რამდენიმე დღეში ბანკეტია შენ კიდევ კაბაც არ გაქვს ნაყიდი. -საწოლზე ჩამოუჯდა და მუხლებზე გადაშლილი წიგნი ააცალა. -მოდი რა წავიდეთ დღეს მაღაზიებში.. -შეპარვით უთხრა.
-თავს არ დამანებებ ხომ?
-არა.!
-კაი წავიდეთ.-ფანქრით დამაგრებული თმა ჩამოიშალა და ფეხზე წამოდგა. ბევრი აბოდიალა შვილი და ბოლოს ძლივს აარჩიეს სასურველი კაბა.კმაყოფილი დაბრუნდა თამარა სახლში.
-რას შვები თათი?-საღამოს დაურეკან დენიმ.
-რავი დენ, ვმეცადინეობ შენ რას შვები?
-ვერ მოიცლი ხომ ჩემთვის.
-ვერა.
-და რატომ ასე უხეშად..
-უხეშად არაფერი მითქვამს. უბრალოდ ვმეცადინეობ..-გაღიზიანებული ელაპრაკებოდა.
-ტონს მიაქციე გოგო ყურადღება.-იქიდანაც არანაკლებ გაღიზიანებული ხმა მოესმა.
-თავი დამანებე რა..-ტელეფონი გათიშა და საწოლზე მოისროლა. არ ვიცი რა სჭირს, უბრალოდ ახლა არავის და არაფრის გაგონება არ უნდა. მუსიკას ბოლო ხმაზე აუწია ყურსასმენებში და მათემატიკის დავალებას მიუბრუნდა.. წერით გართულს ვერ მიხვდა მის ოთახში როგორ აღმოჩნდა დადიანი. სსაწოლზე მოკალათებული მესხს ათვალიერებდა.
-ღმერთო ჩემო..-შიშისგა, მოულოდნელობისგან შეხტა.
-ახლა მითხარი რა ჯანდაბა გჭირს და ტელეფონი რატომ გათიშე.
-შენ ახლა სულ ასე უნდა იძრომიალო ჩემს ოთახში?! -ხელები გულზე დაიკრიფა და სკამიანად დენისკენ შეტრიალდა.
-რა ჯანდაბა გჭირსთქო?! -ხმა დაეძაბა.
-არაფერი უბრალოდ უხასიათოდ ვარ.-ბოლოს ისევ თათია დანებდა და მოლბა.
-ხომ იცი ვერ ვიტან ასე გაურკვევლად რომ იქცევი და თან ტელეფონს თიშავ.-საწოლზე წამოჯდა.
-ხო.. არ ვარ ხასიათზე.
-რა იყო კრიტიკული დღეები გაქვს?-ცალყბად გაეცინა.
-დენის.! -თვალები დაქაჩა და ლოყები აუწითლდა.
-აუ როგორ მისწორდება ასე რომ იმორცხვებ ხოლმე.-გულწრფელად გაიცინა და გოგონას მიუახლოვდა. ხელები სახეზე შემოხვია, ტუჩები მონაცვლეობით, მონდომებით დაუკოცნა. -როგორ შეგიძლია კოცნითაც ასე მასიამოვნო თათ..-შუბლით შუბლზე მიეყრდნო და მზერა ბაგეებზე დაასო.
-ტუილად იხარჯები დღეს არ გეღირსება.-ცხვირზე კბილები დაასო და ოდნავ უკბინა.
-ხვალისთვის ემზადები? არ გინდა კაბა მაჩვენო?
-აუუ კაი რაა. რა ტამარა დაგემართა..-თვალები აატრიალა.-დღეს ასჯერ ჩამაცვა და გამხადა..
-უხასიათო.! კაი წავედი მე ხვალ გნახავ და ეცადე ძალიან სექსუალური არ იყო. გამიჭირდება თავის შეკავება.! -საჩვენებელი თითი ცხვირზე დაჰკრა და ისე გაუჩინარდა მისი ოთახიდან როგორც მოვიდა.!
***
დილით მთელი ზარ-ზეიმით გააღვიძა დევდარიანმა შვილი და სალონში წაიყვანა, ყველაფერი მოუწესრიგა.გრძელი ბზინავი თმა ცხენის კუდად შეიკრა. სადა მაკიაჟი, ნაზი თვალის ჩრდილებით და მთელი დატვირთვა ტუჩების. სისხლისფრად შეღბილი ისეთი ლამაზი იყო ძნელი იქნებოდა თვალი აგერიდებინა მისთვის.! სახლში მისული მალევე გამოეწყო, მუქი ლურჯი ატლასის ნაჭერი, ბრეტელებიანი კაბა ჩაიცვა, ლამაზი დეკოლტით. ზედმეტადაც კი არ მოუჩანდა მკერდი. სამაგიეროდ ლამის თეძოდან იყო ჩახსნილი და ერთი ფეხი მთლიანად მოშიშვლებული.
-დედას სილამაზე ხარ შენ დე..-აღფრთოვანებული უყურებდა შვილს.-ლევან მოდი ნახე რა გოგო გვყავს..-კარებში მალევე გამოჩნდა მაღალი მამაკაცი, ოდნავ შევერცხლილი თმით და მკაცრი ნაკვთბით.
-ვაიმე თათი ეს შენ ხარ გოგო..
-მამა, არ დაიწყო რაა.-ხელი მაღლა ასწია.
-მამა თოფით უნდა გამოგყვე, ვინმემ არ მომტაცოს შენი თავი.! -ახარხარდა ორ მეტრიანი კაცი და ცოლს მხარზე ჩამოადო თავი.. -ეს რა გამიკეთბია თამრო და შენ რა გაგიჩენია..
-ვაიმეეეე.-აყვირდა თათია და ყურებზე ხელი მიიჭრა.-გეყოთ სიცილი და გამაცილეთ, მოვიდნენ ბავშვები.! -უკან მოიტოვა ახარხარებული მშობლები და დაბღვერილი სახით გავიდა გარეთ..
-ღმერთო თათია..-მანქანიდან დათოს წამოძახილი გაიგო და უკანა საქარე მინაც ჩამოიწია სადაც რამდენიმე კალსელი გოგო იჯდა.
-გოგოებბო რა ლამაზები ხართ..-გაუღმა ყველას და მათ გვერდით დაიკავა ადგილი, მძღოლს მორცხვად მიესალმა და მის გვერდით მჯდარ დათოს ხელი მხარზე დაკრა.-დავით რა სიმპათიური ყოფილხარ დავარცხნილი..
-შენც ლამაზ გამოიყურები.
-ოხ მადლობა.. -ტრადიციულად მთელი კლასი სკოლასთან შეიკრიბა, ეზო სავსე იყო ლამაზი გოგოებით და ელეგანტური ბიჭებით. დენისი ერთ ადგილს ტკეპნიდა, ერთი ხელი ჯიბეში ჰქონდა დამალული, მეორეთი კი ტელეფონს ათამაშებდა, სადაც არადა არ მოდიოდა შეტყობინება. მალე მის წინ გაჩერდა მანქანა, ჯერ დათო გადმოვიდა ხელის აწევით მიესალმა ბიჭს და უკანა კარები გააღო. ერთმანეთის მონაცვლეობით გადმოდიოდნენ გოგონები, ბოლოს თათიაც გამოჩნდა.
-ღმერთო შენ მიშველე.-სიმწრით აღმოხდა და მის წინ მდგარ ულამაზეს გოგოს კიდევ ერთხელ დაუთვალიერა სასურველი სხეული. თითებით მხარს ეხებდა და დაბნეული სახით აკვირდებოდა გარემოს. როგორ უნდოდა მისულიყო ახლოს ძლიერაად შემოეხვია ხელები და ეს სანატრელი ბაგეები დაეკოცნა. დინჯი ნაბიჯით გაემართა მესხისკენ. -დღეს ძალიან მოგინდომებია..-ღიმილის კუთხეში მიაკრო ტუჩები.
-მხოლოდ შენთვის.! -ვნებიანი, მაცდური ხმით უპასუხა.
-ჭკუიდან გადაგყავარ...
-იყავით ასე.!-ფოტოგრაფის ხმა გაიგეს და დაბნეულებმა კაცს გახედეს. მესხის წინ იდგა მხოლოდ მხარით ეხებოდა და ტუჩებს არ აცილებდა მზერას, გოგო კი დაბნეული ოდნავ მორცხვი სახით, ზემოთ იხედედებოდა და დადიანის თვალებს უყურებდა. -მშვენიერია!
-ვსო ახლა დაიწყება.-მათკენ მომავალ ნინოს გახედა და თვალები აატრიალა.
-აი მერე მეტყვი მხოლოდ მეგობრები ვართო.! -ნიშნის მოგებით უთხრა წყვილს.
-არ ვართ მეგობრები. -დენისმა უხეშად უპასუხა და გოგონებს გასცილდა.
-რა უხასიათოა. ფერი ფერსა მადლი ღმერთსაო, თქვენზეა ნათქვამი... გადაგვიღეთ რა ჩვენც.!-ფოტოგრაფს გასძახა და პოზიორობა დაიწყო თათიასთან ერთად. საღამო მშვენივრად მიდიოდა, ყველა თავის სტიქიაში იყო. მუსიკას ყვებოდნენ და მშვენიერ დროს ატარებდნენ, მხოლო თათია და დენისი ისხდნენ მაგიდასთან, ერთმანეთის მოპირდაპირედ, მზერით ეფერებოდნენ. იმდენად დიდი იყო მათ შორის ვნების ცეცხლი რომ მთელ დარბაზს ედებოდა და ყველას სწვავდა. გარშემო ყველა გამქრალიყო და მხოლოდ ეს ორი იყვნენ.
-დენი წამო რა ვიცეკვოთ.-ტანის რხევით მიუახლოვდა კლასელი და სკამიდან ისე წამოაგდო ვერ მოასწრო გააზრება. სევდიანი ღიმილით გააქნია თავი თათიამ და ტეელეფონს ჩააჩერდა.
„ მე წავედი სახლში რა, დავიღალე ამ აუაზროობით.! „ შეტყობინება გაგზავნა ყველას დაემშვიდობა და რესტორნის კარები გამოიხურა. ტაქსი გააჩერა და სახლის მისამართი უკარნახა. მთელი ღამე უცნაურმა გრძნობამ არ დააძინა, ფორიაქობდა და უაზროდ საშიში ფიქრები დასტრიალებდა თავს.
მზის სხივებმა მოსჭრა თვალი და ნელა გაახილა. ცოტახანი იწრიალა საწოლში და შემდეგ სოციალურ ქცელში შეძვრა. ნელე ჩამოუყვა სიახლეებს და ერთ ერთ სურათში დენისიც იპოვა. ჯერ ვერ გაიაზრა სიტუაცია, ნელ-ნელა მოვიდა გონს და კარგად გაარკვია, სხვა გარემოში მყოფი იგივე ტანისამოსით მყოფი დადიანი, რომელსაც ვიღაც ქერთმიანის მკერდზე ედო თავი და იღიმოდა. გულში მწარედ გაჰკრა რაღაცამ. მრეკდზე მიიჭირა ხელი და გრძნობდა რა სიჩქარით უცემდა ორგანო.
-დამშვიდდი თათია.. -თავი გაიმხნევა და სიახლეებს აჰყვა, საერთოდ აღარ უნდოდა იმ სანახაობის ნახვა. -კაი რა პანიკაში ჩავარდი, დიდი ამბავი მხარზე უდევს თავი.-ცრემლებ ჩამდგარი იღიმოდა და თავს იტყუებდა, იმის იმედით რომ როგორმე გულის ცემას დაარეგულირებდა.
-ხო ნინო.-კალსელის ზარს უპასუხა.
-გოგო, ახლა დამირეკა ეკუნამ.. დენისის დედამ..
-მერე..-საწოლში წამოჯდა და ხმა აუკანკალდა.
-სახლში საერთოდ არ მისულა, უკვე სამი ხდება და კაცმა არ იცის სად არის, ხოდა მეთქი თათიამ ხომ არ იცისთქო..
-არა მე საიდან უნდა ვიცოდე?! -თვალებზე მიიჭირა ხელი. ეცადა ცრემლები არ წამოსვლოდა.“ იმ გოგოსთან არის.! „-გულში ტყვიასავით დაეჭედა ეს სიტყვები და ღაპა-ღუპით წამოსცვივდა ცრემლები.
-კაი თუ რამეა დარეკე რა. ყველა ვეძებთ.
-სად ხართ?
-ეკუნასთან. მოხვალ?
-კი მოვალ.-ტელეფონი გათიშა და სწრაფად ჩაიცვა, დედას ერთი მიაძახა მალე მოვალო და სახლიდან კისრისტეხვით გავიდა.მალევე იდგა სახლის წინ და შესვლას ვერ ბედავდა. ბოლოს ღრმად ჩაისუნთქა, ფილტვები ჰაერით აივსო და კარზე დააკაკუნა.
-მოდი მოდი.-ნინომ გაუღო კარი და სახლში შეატარა.
-გამარჯობა ქალბატონო ეკა.-დასევდიანებულ ქალს ფრთხილად მიუახლოვდა.
-გამარჯობა თათი შვილო. ვაიმე აღარ ვიცი რა ვიფიქრო. მთელი ღამე ქალაქში დავდივარ იქნებ სადმე ვიპოვო.
-იცით მე სურათი ვნახე, ღამის ხუთ საათზე იყო დადებული..
-მერე...
-ბარში გოგოებთან ერთად იყო.-თვითონაც არ ჯეროდა ასე მშვიდად როგორ საუბრობდა.
-იცი სად არის ის ბარი?-იმედიანად ახედა მესხს.
-კი.. წავიდეთ კამერები ამოვაღებინოთ, გავიგოთ ბოლოს ვისთან ერთად წავიდა და მერე ის მოვძებნოთ.-სწრაფად ჩამოარაკრაკა..
-შენ გაიხარე დედი, წამო წავიდეთ. ბავშვებო თქვენ აქ იყავით, სახლში რომ დაბრუნდეს ხომ უნდა დახვდეს ვინმე. -ეკასთან ერთად ჩაჯდა მანქანაშ და აკანკალებული ხელები დამალა. გზა გაეწელა, თვალი არ მოუშორებია ფანჯრისთვის. წამოსულ ცრემლებს უჩუმრად იწმენნდა. როგორც იქნა მიაღწიეს დანიშნულების ადგილამდე, ბარში ჩავიდნენ.
-გამარჯობათ..-ხმამაღლა დაიძახა თათიამ და ძლივს მიიპყრო ყურადღბა.
-გამარჯობათ.
-იცით ერთ ბიჭს ვეძებთ, მთელი დღეა სახლში არ მოსულა, არც ღამე იყო და გვითხრეს რომ ბოლოს ამ ბარში ნახეს.. იქნებ კამერების ჩანაწერები გვანახოთ.. ვნახავთ ვისთან ერთად სვავდა და იმის მიხედვით, რომ ვეძებოთ..
-კი,კი რა პრობლემაა ახლავე.-მობილური მოიმარჯვა, რაღაც ციფრები შეიყვანა.-დაახლოებით რომელი საათისთვის იქნებოდა ხომ არ იცით?
-ასე ხუთი საათისთვის.
-კარგი.-ვიდეო გადაახვია.
-აი ეკა დეიდა, აქ არის.-იმედიანად თქვა მის გვერდით კაცი რომ დაინახა ვიღაცას ესაუბრებოდა..რამდენიმე წუთი ასე უყურებდნენ როცა ის ქერა გოგო გამოჩნდა დენისის სიახლოვეს. „ღმერთო.!“
-ვაიმეე.-აღმოხდა სიტყვა და რომ არა ბარის დახლი წაიქცოდა. ხელები ჩამოადო, ზედ დაეყრდნო, თვალები დახუჭა და ატირდა. გაოცებული დადიანის დედა ჯერ ვიდეოს უყურებდა , როგორ გადაისვა უცნობი გოგო მუხლებზე და ეფერეგოდა. მერე ამ სანახაობით სასოწარკვეთილ გოგოს გახედა.
-წამო დედი წავიდეთ.-ხელი მოხვია მზრუნეველად. -მადლობა დახმარებისთვის.-ბიჭს მიუბრუნდა და მანქანაში დაბრუნდნენ.
-ამას არ ვიმსახურებდი.! -ხელებში ჩარგო თავი და მხრები აუთრთოლდა. მალევე უცხო ნომერმა დარეკა მის ტელეფონზე. დაბნეულმა ეკას გახედა და შემდეგ ტელეფონს, ცრემლები მოიწმინდა და უპასუხა.
-გისმენთ.
-მე ვარ.
-მერე.. -სიჩუმე.. ხმას ვერ იღებდა დენისი, სიჩუმისგან შეწუხებულმა გააგრძელა.-მე და ეკა დაიდა გეძებდით, სად ხარ მითხარი და მოგაკითხავთ.-მშვიდი ტონით ელაპარაკებოდა მაგრამ მხოლოდ დადიანი ხედავდა რამდენად სასოწარკვეთილი იყო იმ დროს თათია.
-მე თვითონ მოვალ სახლში. იქ დამხვდები?
-არა! რა მესაქმება შენს სახლში?! ნახვამდის.-ტელეფონი მოიშორა და ხმით ატირდა.
-კაი დე დამშვიდდი.-აცრემლებული თვალებით გამოხედა მის შვილზე უიმედოდ შეყვარებულ გოგოს.-არ იმსახურებს.!
-ეკა დეიდა, ძალიან გთხოვთ არ მინდა გაიგოს დენისსმა ეს ამბავი..
-როგორც შენ იტყვი.. სახლში მიგიყვანო?
-არ შეწუხდეთ, მე თვითონ მივალ. -თავი კი გაიგიჟა მესხმა მაგრამ მაინც მიიყვანა სახლამდე დადიანმა. ლოყები დაუკოცნა გოგოს. სევდიანი სახით მოშორდა იქაურობას.
***
(თავი 3)
გაოგნებული ჩამოჯდა სარკის წინა. საკუთარ თავს უყურებდა და აკანკალებულ ტუჩებს კბილებით იჭერდა. ბოლოს რომ უკვე გაუსაძლისი გახდა სიჩუმე, ხმამაღლა ატირდა და აწითლებული სახე ხელებში დამალა.
-მე ამას შენგან არ ვიმსახურებდი. რატომ.! რატომ დაანგრიე ყველაფერი, როცა უკვე შემიყვარდი?! რატომ ახალა, როცა საკუთარ თავზე მეტად მიყვარხარ? ასე რატომ დამინგრიე ცხოვრება. ასე როგორ გამიმეტე.. -ქვითინს აყოლებდა სიტყვებს და სახეს ხელებიდან არ სწევდა.-ახლა როგორ უნდე ვენდო ვინმე? როგორ უნდა შემიყვარდეს სხვა? ამისთვის როგორ გამიმეტე დენ.. -თხემიდან ტერფამდე დაუარა დენმა, როცა კიდევ ერთხელ გაიხსენა ვიდეო. ისე ძალაიან ეტკინა.. იმდენად მოუჭირა გულს რომ ამოსუნთქვა ვერ შეძლო. ასე ეგონა ყველაფერი გაჩერდა ორგანიზმში..სისხლიც კი აღარ მოძრაობდა ვენებში, მხოლოდ იყო ღალატი.! უსაშველოდ დიდი ტკივილი და ის რომ მას უღალატეს.! საწოლზე მოკუნტული დაწვა და ბალიში მთელი ძალით მიიხუტა.აწითრებულ თვალებს ნაბავდა, მოდუნებული გონებაში ატრიალებდა კადრებს. მათი ბედნიერების მომენტებს და უარესად იღრმავებდა გულზე არსებულ ჭრილობას. დამძიმებულმა ქუთუთოებმა თავისი ქნა,ღრმად ჩაეძინა. შუაღამე იქნებოდა ხელის ფრთხილმა შეხებამ რომ შეაფხიზლა.
-თათი გაიღვიძე.-ბიჭის ხმამ თითქოს ისევ სიზმარში წაიყვანა მაგრამ ნაზმა შერხევამ სრულიად გამოაფხიზლა.
-რა გინდა აქ?-თვალების ფშვნეტით წამოდგა და მისი ხელი მოიშორა.
-პატიება მინდა გთხოვო.-თავი დახარა.
-რისთვის?
-რომ განერვიულე.-ახლა ყველაზე მეტად ეტკინა გული,ტყუილით კიდევ ერთხელ და უკვე საუდამოდ მოუკლა გული.იმ მომენტში ალბათ შეეძლო ყველანაირი სიმართლე ეპატიებინა.. მაგრამ ტყუილს?! არა! ვერ აპატიებდა.
-არ მინერვიულია... დარწმუნებული ვარ კარგ ხელში იყავი..
-თათი..
-დენის მოკლედ ვიფიქრე და გადავწყვიტე რა.. აღარ მინდა ასეთი ურთიერთობა.სკოლა დასრულდა და სჯობს ჩვენი ეს ამბავიც დავასრულოთ.
-რას ამბობ გოგო ხვდები?-ხმა დაუმძიმდა და სკამი საწოლთან დადგა, თვითონ კი ჩამოჯდა და შეშინებული თვალებით დააკვირდა მესხს.
-კი, ვხვდები.! ეს ურთიერთობა მე კარგს არაფერს მომიტანს, ისედაც უკან დამხია და იმის მაგივრად რომ მემეცადინა, შენთან ერთად დროს ვატარებდი. არ მინდა მშობლებს იმედი გავუცრუო.-ნერწყვი მძიმედ გადაუშვა და დადიანს ჩახედა ჩამქრალი თვალებით. -უნივერსიტეტში უნდა ვისწავლო, კარიერა შევიქმნდა და მოვძებნო ადამიანი ვისაც შევიყვარებ და მასთან ერთად ბედნიერ ოჯახს შევქმნი. -სრულიად განადგურებულმა ამოხედა ლოტუსის ფორმაში მჯდარ თათიას, რომელიც მშვიდად ლაპარაკობდა მათ დასასრულზე. ყურებში საშინლად უკიოდნენ სიტყვები. მთელი სხეული დაეჭიმა, არ უნდოდა ამ გოგოს დაკარგვა..
-მე შენ..
-ჩუ.. დენ.-თითი ბაგესთან მიუტანა.-არ გაართულო რა. უბრალოდ წადი და წარსულის ტკბილ მოგონებად დამტოვე შენს ცხოვრებაში.
- ხვდები მაინც რას მეუბნები?! როგორ უნდა წავიდე?! გამაგებინე!-მკლავებში ჩააფრინდა და ფრთხილად შეარხია უღონოდ მჯდარი სხეული. აალებული სახით უყურებდა მესხს. სწყევლიდა საკუთარ თავს იმ ღამისთვის, რომელმაც ასე გაართულა თითქმის დალაგებული ურთიერთობა.
-ისე როგორც გუშინ წახვედი! -თვალებში არ შეუხედავს , იცოდა დენისი მარტივად გაუშიფრავდა გრძნობებს და ახლა ნაკლებად უნდოდა მის თვალში სუსტი გამოჩენილიყო.
-რა?
-დენ..-ბიჭის სახე ნატიფ მტევნებში მოიქცია, მათ შორის მანძილი შეამცირა.-ეს მხოლოდ შეჩვევაა.! ჩვენ ერთმანეთს შევეჩვიეთ, ამიტომ არის რთული. -თვალის დახამხამება და უწყვეტი რაოდენობით დაედინნენ ცხელი ცრემლები.
-ჩემი ხარ.! -ბაგეებს ნაზად შეეხო და აწითლებულ, ათრთოლებულ ტუჩებს მზერა დაასო.-არ გაგიშვებ, არ მოგცემ უფლებას ჩამი ცხოვრებიდან წახვიდე.თათი გთხოვ ასე არ დავასრულოთ რა.. ამის დედაც.. უშენოდ პროსტა ვერ გავძლებ!-მის ტუჩებზე ეჩურჩულებოდა და შიგადაშიგ კოცნებსაც უტოვებდა.
-ჩემს გადაწყვეტილებას პატივი ეცი.!
-შენ მართლა გინდა თათია ეს?! მართლა გინდა დავასრულოთ? -ცივად შეუშვა ხელი დადიანმა და მანძილი გაზარდა.
-მინდა! მინდა ადგე და წახვიდე ჩემი ცხოვრებიდან!
-კაი..-თათიას მტევანი ხელებში მოიქცია, სევდიანი სახით დახედა. თვალები დახუჭა და ძლიერად მიაკრა ტუჩები. -მშვიდობით.
-მშვიდობით დენ.-გონს რომ მოვიდა ოთახი უკვე ცარიელი დახვდა, სამაგიეროდ ჰაერი იყო გაჟღენთილი საყვარელი კაცის სურნელით.. საწოლის თავს ზურგით აეკრა, მუხლებს ნიკაპით დაეყრდნო და მოშიშვლებულ წვივებს მკლავები შემოხვია. საშინლად ტკიოდა მისი ღალატი. ვერ შეძლებდა სხვისი ნაფერებ სხეულს მიკარებოდა. არ შეეძლო მისი დენისის განაწილება. ასეთ იყო თათია მესხი, საშინლდა ეგოსიტი მესაკუთრე. ვერ შეგუა ფაქტს! ალბათ მოკლავდა უდენისობა.!
-რა რთულია.!
***
დღეების გადატანა საშინლად გაუჭრდა. დადიანის „ლომკა“ ჰკლავდა, ენატებოდა.. ჰაერივით სჭირდებოდა მისი გამოხედვა. მონატრებისგან შეშლილი და მარტო დარჩენილი ისე დადუმდებოდა სუნთქვაც კი უჭირდა . ყველაფერი ისე რთულად გადაიტანა თითქოს ეს ბიჭი მისი ცხოვრების ერთადერთი მაცოცხლებელი ძალა ყოფილიყო. ლამაზი ყავისფერი თვალები მუდამ აწყლიანებული ჰქონდა. სევდიფერს მოეცვა ყველაფერი თათიას გონებაში და უკვე აზრი ყველაფერს დაკარგვოდა.
***
პირველი შემოდგომა ერთმანეთის გარეშე დაიწყვეს, ორივე სრულიად განსხვავებულ გზაზე იდგნენ და ერთმანეთისკენ მიმავალ ბილიკს ზედაც არ უყურებდნენ. უკვე ნოემბრის ბოლო რიცხვებია, გარეთ კი საშინელი სუსხი ძვალსა და რბილში ატანს. მეგობრებთან ერთად ერთ მყუდრო კაფეს მიაუხლოვდა. შავი როლინგი და მუქი ლურჯი მანტო, უხდებოდა მის ნაცრისფერ თვალებს და უკვე კარგად შეცვლილ გარეგნობას. შესასვლელთან გაჩერდა და მომღიმარმა ფანჯრის იქით მჯომი ძველი, მააგრამ ყველაზე უახლოესი ნაცნობი დალანდა. ცალი ფეხი სკამზე აეკეცა და მეგობარას გულიანად უცინოდა. ნატიფი თითები თმის ერთ კულუკს იწვალებდა და საჩვენებელ თითზე იხვევდა. მესხის გულწრფელ სიცილზე დენისსაც გაეღიმა.. წამები დასჭირდა მონატრების სურვილს ისე აეჩქარებინა გულის ცემა ლამის თავისი ადგილიდანაც ამოაგდო. სუნთქვა შეკრული უყურებდა მონატრებულ ქალს და ვერ პატიობდა თავს მის დაკარგვას. ნაღვლიანმა მზერამ მალევე შეცვალა მომღიმარი სახე და აწყლიანებული თვალები ძირს დახარა.
-არ შემიძლია!- ამღვრეული თვალებით ამოიჩურჩულა, მანქანას მიუბრუნდა და ელვის სისწრაფით მოწყდა ადგილს.
***
ამაყი, მყარი ნაბიჟებით მიდიოდა აეროდრომის ტერიტორიაზე მთელი მისი დიდებულებით. წითელი ფორმა მის ტანს უნაკლოდ აკვდებოდა. ცხენის კუდად შეკრული გრძელი ბზინვარე თმა ყველასს შესაშურად ეხებოდა ამ სანატრელ სხეულს.
-ეს ვინ არის?
-ოო ეს „სკაიივერიას“ ბორტგამყოლია.. -გაიცინა ქერამ და მხარი მის გვერდით მდგომ კაცს გაჰკრა, რომელიც დაჟინებულად უყურებდა ბილიკზე მიმავალ ქალს. -ტყუილად ყლაპავ ნერწყვებს.. დაბალ ეშელონს არ აძლევს.!
-ეშელონსაც გააჩნია! -კმაყოფილმა ჩაიცინა.
-მიდი ერთი ამ საბუთებს გადახედე, ვერ გიშველის თათიაზე დორბლების ყრა.!
-რა ქვია?!-სახე წაშლილმა გახედა კოლეგას.
-თათია ქვია მგონი..
-გვარი იცი?
-არა.. აბა საიდან ხომ გითხარი დაბალ ეშელონს არ ძლევსთქო!- გაღიზიანებულმა პასუხი არ დაუბრუნდა და იქვე მიატოვა კოლეგა.
***
-თაუერი, „სკაიივერია“ითხოვს ჩარლის გადაკვეთას.! -რაციაში მძღოლმა ჩასძახა.
- „სკაიივერია“ გადაკვეთეთ! -პასუხიც მალე მიიღო და აეროდრომის ნაწილი გადაკვეთა.
-უი თათი დღეს ნავიგაციიდან მოგვყებიან იცი?!- გვერდით მჯმომ კოლეგას გახედა მარიამმა.
- ვა რატომ ხომ არ იცი?- პიჯაკი მკლავზე გადაიკიდა და პატარა ჩემოდანი მანქანიდან ჩამოდგა.
-გოგო ახალი ბოინგით მივფრინავთ, ალბათ ამოწმებენ.
-უფ ალბათ ბიზნესსში დასვამენ.!
-წამო ავიდეთ ბრიფინგ რომში და გავიგებთ.! -კიბეებს აუყვა და შენობაში შევიდა.-სალამი ყველას.! -პილოტების ოთახში შეიხედა, უკან მშვიდი ნაბიჯით მესხიც მიჰყვა, ნახევარი ტანი შეყო ოთახში .
-გამარჯობა ლიოჩიკებს.!-სიცილით მიმართა და მალევე გამოვიდა. ოფიციალური ნაწილი შეასრულა და ერთ საათში ისევ ავტომობილში ავიდა, ახლა უკვე ეკიპაჟთან ერთად. ცხვირზე დაკოსილი სათვალით უყურებდა გარემოს და სადღაც.. ღრუბლებში დაფრინავდა.
-თაუერი, „სკაიივერია“ითხოვს ჩარლის გადაკვეთას.! -მობეზრებულმა უკვე მეათასჯერ გადაცა რაციით.
- „სკაიივერია“ ნებადართლია! - ბორტამდე მალევე მიიყვანეს. ქუსლების კაკუნით, საქმიანი სახით დადიოდა სალონში და დეტალურად ამოწმებდა ბორტს. უყვარს ეს საქმე! არასდროს არ მობეზრებია და ისეთივე ენთუზმიით აკეთებს ამას როგორ სამსახურის დაწყების პირველივე დღიდან.
-სადაა ეს კაცი, მაინდამაინც სლოტი უნდა მგვცენ.-სამზარეულოში ქოთქოთებდა და პილოტითვის განკუთვნილ ყავას ურევდა.
-გამარჯობა! -მეხივით გაისმა კაცის დაბოხებული ხმა.სიმწრით ჩაეღიმა და ნაცნობი ხმისკენ მიბრუნდა.
-გამარჯობა. თქვენი ადგილი დაიკავეთ. -ზედმეტად მზერა ერთი წამითაც კი არ გაუჩერებია. არადა კლავდა სურვილი, ის ნაკვთები კარგად დაეთვალიერებიდა ყოველ ღამე მოსვენებას რომ არ აძლევნდენ და ინტერესი კლავდა როგორი იქნებოდა დენის დადიანი წლების შემდეგ..კაბინაშ შევიდა ყავა კაპიტანს მიაწოდა.
„ახლა ეს მინდოდა! რა უნდა აქ? რატომ გამოჩნდა..ღმერთო შენ გადამატანინე ეს დღე.! „-აკანკალებული ხელით შუბლს იზელს და თვალებს არ ახელს. –„ ჯანდაბა.. ჯანდაბაა. ვაიმე რა მჭირს ხომ აღარ მადარდებდა.. ასე რატომ ამიჩქარდა გული?! „ მათი შეხვედრა არასდროს იქნებოდა ჩვეულებრივი. ყოველთვის აუჩქარებს ერთმანეთის მეზერა გულს. მუდამ ამოტივტივდება ყველა ის შეგრძნება, რომელიც ასე დაუვიწყებლად არის დამარხული ღრმა კუნჭულში!-„დამშვიდდი თათია... ღრმად ისუნთქე.! შენ ის აღარ გახსოვს! „-ამოისუნთქა და სალონში გავიდა. რობოტივით დაპროგრამებული აკეთებდა თავის საქმეს, მგზავრისკენ ერთხელაც არ გაუხედავს.
-მგზავრები დაითვალეთ?-უფროსმა ბორტგამყოლმა ინტერესით მოავლო მზერა სალონს და თათიას მიუბრუნდა.
-კი, 158 მგზავრია..
-კაი, მშვენიერი წავალ პილოტებს ვეტყვი.. -სალონი ასაფრენად მოამზადეს და თავადაც დაიკავეს ადგილები. საბედნიროდ დადიანის წინ აღმოჩნდა და მშვენივრად უყურებდა კაცი მონატრებულ ნაცნობს.
- Cabin crew take you seats for departure please have a nice flight.-გაისმა მეორე მფრინავის ხმა და თვითმფრინავმაც აკრიფა სიჩქარე.
-ეკა გთხოვ რა ეკონომ კლასში გადავალ და ვინმეს გამოვუშვებ აქ სამუშაოდ..-დადიანის მზერისგან შეწუხებულმა მავედრებელი სახით ახედა უფროს ბორტგამყოლს.
-რატომ თათია?-წარბ აწეულმა გადმოხედა.
-არ მინდა აქ რა.. გთხოვ ახლა არ ამახსნევინო.
-ვინმეს იცნობ და იმიტომ?-არადა არ ანებებდა თავს..
-კი ეკა, გთხოვ რაა.
-არა. შენ დარჩები შეს სთიშენზე. არ გამიგია აქეთ იქით სირბილი რა. -გაღიზიანებულმა გადაატრიალა თვალები და სიბნელეში კარგად დალანდა მოგიზგიზე თვალები. ხელები ფეხებს ქვეშ ამოიწყო და თავი მაღლა ასწია. ნერვიულობისგან აკანკალებულმა მძიმედ ამოისუნთქა.თვითმფრინავმა უკვე საკმარის სიმაღლეს მიაღწია. ღვედების შეკვრის ტაბლო გაითიშა და თათიაც ფეხზე წამოდგა. მის ადგილსა და ბიზნეს კლას შორის ფარდა ჩამოაფარა, ახლაღა შეძლო ახურებული სხეულის ოდნავ დამშვიდება. მაგრამ კარგად იცოდა რომ იოლად ვერ დაუძვრებდა. 15 ივე ბიზნეს კლასის მგზავრს მოემსახურა და ბოლოს მისი ცხოვრების მამაკაცი დაიტოვა.
-რას მიირთმევთ?! -თეთრი ხელსახოცი მაგიდაზე დაუფინა და მომღიმარმა გახედა.
-საჭმელი არ მინდა, ყავა მომიტანე.-მკაცრი ხმით უპასუხა და ისევ თავის პლანშეტს დაუბრუნდა.
„საზიზღარი კაცი.! „-გაიფიქრა გულში და სამზარეულოში დაბრუნდა. მწარე ყავა გააკეთა.
-გაგითქვია სახელი მთელს ავიაციაში! -დაძაბული ხმა ამოუშვა იოგებიდან დენისმა.
„აბა დიდი გამძლეობა თათი შენ. არ უნდა აყვე! „-მომღმარი სახით გაიფიქრა და უპასუხოდ დატოვა. –„რა ჯანდაბა უნდა, ღმერთო შენ გამაძლებინე..“-ფიქრები მალევე გადაიტანა სხვა ფაზაში-„რა სხვანაირია. როგორ შეცვლილა, უფრო სექსუალურია.! ღმერთო მე მიკეთბ ამას.?! ხომ ვიტყუებდი თავს, ხოდა ახლა იყავი იმის წინ და მოკვდი ნერვიულობით!“-საკუთარი თავი გალანძღა, დასვრილი ლანგრები კარადაში მოათავსა ხმაურით და კარიც უხეშად მიხურა. –„მისი შეხების სურვილი რატომ მკლავს?! რატომ! რატომ მინდა ისევ ისე მიყურებდეს.! „- ჯამპსითზე ჩამოჯდა და სახე ხელებში ჩამალა. ბორტი სპიჩჰოლის აეროპორტში დაეშვა.
-ეკა მე ბარგზე ჩავალ..
-როგორ არ მიყვარს თავის მოვალეობას რომ არ ასრულებენ. ახლა ჩადი და მეორე ასეთ რაღაც არ გავიგო. დამღალეთ რა! -საბუთები მუხლებზე დაიდო და ინფორმაციის კითხვა დაიწყო.
-ქალბატონებო და ბატონებო თვითფრინავი დაეშვა სპიჩქოლის აეროპორტში. ადგილობრივი დროით 24: 25 წუთზე. ჰაერის ტემპერატურა არის 23 გრადუსი. რეისი დასრულებულია. „სკაიივერიის“ და მისი პარტნიორი კომპანიის „კაელემის“სახელით მადლობას გიხდით.იმედიაა კვლავ მოხვდებით ჩვენს რეისებზე. მადლობა და ნახვადის.! -სადგომზე გაჩერდა ბორტი, კარებზე მძიმე კაკუნის ხმა გაისმა და მესხმაც გახსნა ბორტი.
-გამარჯოაბთ.!-მომსახურე პერსონალს მიესალმა, თვითონ მწვანე ჟილეტი მოიცვა და აეროდრომზე ჩავიდა.
( თავი 4)
დაბღვერილი სახით იდგა საბარგულთნ, ხელები გულზე დაეკრიფა და მარჯვენა ფეხს ნერვიულად ათამაშებდა.
-თათია, ცოტა წარბები გახსენი, ნუ დააფრთხე მთელი ამსტერდამი.-თვითმფრინავიდან მეორე პილოტმა გადმოძახა სიცილით.
-დავაი რა.!
-კითხვაზე რატომ არ მპასუხობ?-უკნიდან მოპარული ცხელი ტალღა შეასკდა ზურგზე და შიშისგან გააკანკალა.
-დენის ჩემს საქმეს ვაკეთებ შენ კიდევ ხელს მიშლი.-არ გაუხედია გვერდით.
-აი კიდევ.! არ მაინტერესებს თათია.
-აბა რა გაინტერესეებს?როგორ მხმარობს მთლი „სკაი“?!-გაღიზიანებული შებრუნდა მისკენ.
-და ეგ მართალია?!-წარბ აწეულმა მანძილი შეამცირა მას და ქალს შრის. როგორ მოსწონდა ისევ ეს დაბნეული სახე, მისი მიახოებისთანავე აჩქარებული სუნთქვა. მზერა რომელიც დაადიანის ტუჩებზე არის მიყინული.! -რა იყო სიყვარულს აღარ ეძებ?!
-რომელ სიყვარულს ?-პასუხად სიცილი მოჰყვა და ისევ მარტო, აბნეულ-დაბნეული დატოვა მესხი. -სიყვარულის რწმენა, ღრმა ბავშვობაში დამიკარგეს.!- ჯერ არ გაცდენილ დენის მიაძახა, თვითონ კი უკანა საბარგულთან გადაინაცვლა.
-ყველაფერი დამაგრებულია დაბლა.. საბარგულებიც დავკეტე. -ბორტზე ასულმა მოახსენა კაპიტანს.
-კარგით შეგვიძილია წავიდეთ. -საბუთების ჩანთა აიღო და ჯერ თვითონ გავიდა აეროდრომზე, კან მიყვნენ ეკიპაჟის წევრები.
-დენისი სად არის?-ხმადაბლა იკითხა მეორე პილოტმა.
-ნავიგააციის უფროს ესუბრება, თვითონ მოვა სასტუმროში. არ დამელოდოთო.-ეკამ გასცა პასუხი და ამით თათიას ინტერესიც მოკლა.
***
შუადღე იქნებოდა ყველა სასტუმროს რესტორანში ისხდნენ და სადილის შემდეგ მხიარულობდნენ.
-რა სისულელეს ამბობთ ახლა, სულაც არ ვგავარ იმ თურქ მსახიობს.-თვი გააქნია რეზიმ და სიცილით გაიქნია ხელი.
-აი თათია კი ქეთოს გავს!
-ეკა რომელ ქეთოს?-მოჭუტული თვალებით გადახედა რეზიმ და შემდეგ მომღიმარ თათიას გახედა.
-ქეთო და კოტედან რეზი.
-არამგონია ქეთოს ასეთი ვულგარული გარეგნობა ჰქონოდა.-ჰოლში დადიანის ირონიული ხმა გაისმა. თათიას ფეხზე გადადებული მარჯვენა წვივი, რომელსაც მხიარულად ამოძრავებდა გაუშეშდა. სიბრაზემ შუბლამდე ააღწია და გონების ყველა ის წერტილი გადაკეტა რომელსაც საღად აზროვნება შეეძნო.ფეხზე წამოფრინა, ამხელა ბრგე მამაკაცს მივარდა, მკლავში წაავლო ხელი და სულ არ აინტერესებდა მისი თანამშრომლების აზრი, ისე გაათრია რესტორნიდან.
მბჟუტავი ნათურა ოდნავ ანათბდა პატარა ჰოლს. კედელთან ჰყავდა პატარა თათიას მიმწყვდეული ორი თავით მაღალი კაცი. მარჯვენის მოქნევით შეალეწა ლოყაზე.
- ხარ! -ახლა მეორე ლოყა აუხურა მესხის მწარე მტევანმა.
-ასეთი მწარე იყო სიმართლე?! -არა და არ შორდება ეს ირონია ამ კაცს და ისედაც გაცოფებულს უარეს დღეში აგდებს.
-რა გინდა დენის?! რა გინდა ჩემგან რაა?- ყელზე კარგად ემჩნევა სიბრაზის კვალი.
-რა მინდა? -ხელით აწითლებულ ყბებს იშუშებს და მზერას არ შორებს-რა იყო თათია ასე ვერ ელევი კაცის ორგანოს?!
-უხ შე ნაბი*ვარო!-კიდევ ერთხე უნდა აგემოს მისი მარჯვენა მაგრამ ჰაერში უშეშდება მესხს ხელი.
-არ გაბედო მეორე დარტყმა გოგო გესმის?!
-როგორ ვერ გიტან.!
-ვერ მიტან? თუ ჩემ მონატრებას იკლავ სხვა და სხვა კაცში? -ჰაერში გაშეშებული ხელი უღონოდ ჩამოაგდო მესხმა და იმედ გაცრუებულმა ახედა ბავშვობის სიყვარულს.
-მეზიზღება ყოველი ჩვენი ღამე.-კბილებში გამოსცრა და ხმაშიც კარგად ემჩნეოდა დარდი.- მეწვის! ახლაც მეწვის ყველა შენი ნაფერები ადგილი.! ახლაც მაქვს გულზე შენი ღალატის ნაიარები! ბოროტი ხარ დენის! ცუდი კაცი ხარ შენ.! -ვერ აღმოცნდა ისეთი ძლიერი, ისევ დამარცხდა მის წინ. ვერ დამალა გრძნობები. მის მაჯებზე ჩაფრენილ დენის სხეული დაუმძიმდა. - ხო.. მართალია დაბალ ეშელონს არ ვაძლევ.! -კარგად გავრცელებული წინადადება გაიმეორა. -და მეზიზღები შენ იმიტომ, რომ თურმე სულ არ მიცნობ.! -მოიშორა კაცი და უკან მოუხედავად წავიდა ნომრისკენ.
***
ნაცრისფერი თვალები სითხეს მთლიანად დაეფარა. გაფითრებული სახით იჯდა ნომერში და ვერ იაზრებდა ასეთ სისაძაგლეები რისთვის თქვა. რატომ მოუკლა ქალს გული თან ისე რომ საერთოდ არ სჯეროდა აეროპორტშ გავრცელებული ხმების.! ეგოისტურად უნდოდა მხოლოდ მისი ყოფილიყო თათია მესხი.! ფიქრებით წარსულშიწავიდა და ისევ ის 20 წლის ბიჭი დაინახა ხეს უკან ამოფარებული, რომ დარაჯობდა მის გოგოს.უჩუმრად რომ უგზავნიდა მაინც ყვავილებს ყოლვე დაბადების დღეზე და წამით არ მოუშორებია ფიქრები. წლების მანძილზე უამრავი ქალი ჰყოლია, მაგრამ გრძნობა რაასაც მესხთან შეხებით იღებდა არავისთან არ განუცდია. მუდამ თათიას ლამაზი თვალები ედგა წინდა აქტის ბოლოს ისევ ის საშინელი გრძნობა იპყრობდა რაც წლების წინ შემთხვევით იგრძნო. მუდამ ეგონა, რომ ხვასთნ შეხებით დაკარგულ თათიას კიდევ ერთხელ ღალატობდა.
„ახლაც მაქვს გულზე შენი ღალატის ნაიარევი.“-ექოსავით ესმოდა მესხის წკრიალა და ათრთოლებული ხმა.
„-ამის დედა შე**ცი. ამიტომ დამშორდა. იცოდა იმ ღამის შესახებ.-შუბლი ნერვიულად მოსრისა და იქვე მდგარ სავარძელს ფეხი ჰკრა.
***
რამდენიმე საათში მთელი ეკიპაჟი აეროპორტის ტერიტორიაზე იყო. მესხს სახეზე ყველაფერი ეწერა, წინა ღამის ტკივილებს კვალი საკმაოდ კარგად დაუტოვების მის თვალებზე.. შიშით ხმას ვერავინ სცემდა, მხოლოდ დადიანი იდგა და თვალმოუშრებლად უყურებდა თვალებს, წლების წინს მისით რომ ანათებდნენ.. ეკამ ახლა ნამდვილად არ უთხრა უარი და გაუშვა უკანა მხარეს. ყველაფერს მშვიდად აკეთებდა, ოდნავადაც არ ეტყობოდა გარეგნულად ტკივილი, სამაგიეროდ მის სულში უნდა ჩაგეხედათ, იქ იყო ყველაზე ცუდად. ხმამაღლა ტიროდა, გული ტკიოდა.. საშინლად არ უნდოდა დადიანისგან ასეთი მოპყრობა.
მისი ადგილი დაიკავა და პატარა ილუმინატორიდან მოწითალო ფერის ცას გახედა ამღვრეული თვალებით .თავი კედელს მიადო და მხოლოდ ერთი სიტყვის თქმა მოასწრო.
-ცუდად ვარ..-გაპარული ხმით ამოიჩურჩულა, ძრავის ხმაურში ვერავინ შეძლო მისი ხმის გაგება.
წყვდიადში, ემბრიონის პოზაში იწვა.. მოშორებით კი მისი ცხოვრების სიყვარულს მბჟუტავ სინათლე ანათებდა. დადიანი მეფურ სავარძელში წამომჯდარიყო და ირონიული მზერით უღებდა ბოლოს.
-მიშველე გთხოვ..-ყვიროდა მაგრამ ბგერები არ ისმოდა.- დენის მიყვარხარ.. დენის გადამარჩინე.. ცხელი ცრემლები სახეზე ღარებს უჩენდა და სადღაც დასალიერში იკარგებოდა. გრძნობდა მთელი არსებით გრძნობდა როგორ აცლიდნენ გულს და უმოწყალოდ საშინელი ტკივილისთვის იყენებენ..
***
უღონოდ ჩამოვარდნილ ხელს დახენა მეორე მხარეს მჯომმა ნუგომ.. მალევე გაერკვია სიტუაციაში და გვერდით მიუჯდა.
-თათია.. თათია ხმა გამეცი..ამის დედაც..-ღვედი შეუხსნა და მოგრძო სავარზელზე დააწვია.-თათიი..-კიდევ ერთხელ შეეცადა გამოეფხიზლებინა.. კედელზე ჩამოკიდებულ ტელეფონს დაწვდა და შიდა კოდი აკრიფა.
-დიახ.
-ეკა ნუგო ვარ.. ეკა თათიამ გონება დაკარგა..
-ახლავე გამოვალ..-სწრაფად აიღო პირველი დახმარების ყუთი და თვითმფრინავის ბოლოში სირბილით გავიდა.-რა მოხდა ნუგო? რა დაემართა?-მესხთან ახლოს ჩაიმუხლა და ყუთი გახსნა.
-არ ვიცი რო გავხედე უკვე გონებადაკარგული იყო..
-აი ნიშადური აყნოსე..მე წნევას გავუსინჯავ.. -ფარდა დადიანმა გადასწია და სავარძელში უგონოდ მყოფ თათიას დახედა. გულს თუ რამე ასე შეუკუმშავდა არ ეგონა. იატაკზე უღონოდ დავარდნილმა ქალის სუსტმა მტევანვა სისხლი გაუყინა და ერთ ადგილას გააშეშა
-რა მოხდა?
-გონება დაკარგა..ნიშადურსაც არ მოჰყანს გონზე.-ანერვიულებულმა დახედა კოლეგას.-თათიაა, გონს მოდი. გაახილე თვალები..-სახეზე ცივი წყალი ხელის მოძრაობით დააწვეტა..-აი ასე ჩემო გოგოო. არა, არა თათი გაახილე თვალები.. მიდი ჩემო ლამაზოო..-სველ მტევანს უსვამდა გაფითრებულ სახეზე.-გესმის ჩემი?!- სუსტად დაუქნია თავი მესხმა და მის უკან მდგარ გაფითრებულ დადიანს მოჰკრა თვალი..
-გადამარჩინე..- სუსტად,ისევ უბგეროდ წარმოთქვა და კვლავ დაეხუჭა თვალები..
-თათ მიდი მოიკრიბე ძალები და მოდი გონს..ნუგო ჟანგბადი მოიტანე.. სწრაფად! -ბრძანა და სახიდან მაკიაჟის მოშორება დაიწყო.
-რომელზე დავაყენო?
-მაღალზე.. სწრაფად ნუგოო გონზე ვერ მომყავს ბავშვი..
-მომეცი მე..-ხელიდან სწრაფად გამოართვა ჟანგბადის ბალონი და ოსტატურად მოარგო ნიღაბის მილი სპეციალურ რეჟიმზე.. -ვრთავ.! -ჟანგბადი მოუშვა და სახესთან მიიტანა დადიანმა.. გამოდის ჰაერი.- მოკლედ თქვა და ლამაზ პირ-სახეზე ჟანგბადის ნიღაბი მოარგო. დენისის გული დამწყვდეული მხეცივით აწყებოდა კედლებს.. ერთმანეთისგან ოდანვ დაშორებული ქუთუთოებიდან შესძლო გაფითრებული კაცის დანახვა. -თათია გონს მოდი, თავს ძალა დაატანა..-სახეზე ჩამოშლილი თმა გადაუწია, ძლიერი მტევნით-მიდი პატარავ და გპირდები აღარასდროს დაგტოვებ.- ეჩრჩულებოდა. საფეთქელზე სველ კოცნებს უტოვებდა და თვალებიდან ჩამოგორებულ ცრემლებსაც ტუჩებით აქრობდა. -აი ასე თათი გაახილე თვალები.. -ნიღაბი მოხსნდა, კეფანზე შეუცურა მკლავი და თავი კარგად დაადებინა. -ჩემი გესმის?-სუსტად დაუქნია თავი.-ახლა შეეცადე თვალები გაახილო.. ყველაფერი კარგად არის მე შენთნ ვარ.-არეული მზერით, აწყლიანებული თვალებით უყურებდა მის თავთან ჩამუხლულ დენის და სულ არ უნდოდა გონზე მოსვლა.. -მიყვარხარ პატარავ.! -ყურთან უჩურჩულა დენისმა და იქვე სუსტტად მფეთქავ არტერიაზე მხურვალედ აკოცა***

***
(თავი5)
ყურებში ექოდ ესმოდა სიტყვები.. თვალები გაახილა და ჯერ მის თავთან ჩამუხლულ კაცს გახედა. აკანკალებული მტევნებით ნახევრად სველი თმა სახიდან გადაიწია და წამოჯდა.
-გთხოვთ მარტო დამტოვეთ.. კარგად ვარ.- არაფერი ათქმევინა პირდაღებულ ეკას.
-თუ რამეა გარეთ ვართ..
-მადლობა.-თავი საზურგეს მიადო და ილუმინატორში მოთეთრებულ სივრცეს გახედა. -ღმერთო როგორ დავიღალე.-გატეხილი ხით ამოიჩურჩულა და სახე ხელებში ჩარგო. -რატომ ახლა? რატომ დაბრუნდა მაშინ როცა უკვე ვისწავლე მისი აჩრდილის მართვა.. როცა შევძელი და ოდანვ დავალაგე ჩემი არეული ცხოვრება.. დაბრუნდა.. გამოჩნდა და აურია ყველაფერი. მიჭირს ასე ახლოს მასთნ მიჭირს...-მუჭით მოიწმინდა ცრემლები, ჩანთიდან მაკიაჟის ჩანთა ამოიღო. ფარდა გადაწია და იქვე დარაჯად მდგარ ნუგოს გახედა. საპირფარეშოში შეიკეტა, საკრეში კიდევ ერთხელ შეხედა საკუთარ თავს. წარსულის სიყვარულმი გაახსენდა, ნიკაპი აუკანკალდა და ქვედა ბაგეც სატირლად დაბრიცა. ერთ ხანს ასე იყო, გაქვავებულლი უყურებდა სასოწარკვეთილ თავს და ჯერ კიდე ვერ იჯერებდა გაგონილს.
„-ალბათ მომესმა?! ასეც ხომ ხდება ხოლმე, როცა რაღაც ძალიან გინდა და მასზე მუდამ ფიქრობ, მერე გელანდება..! ხო ხო შეიძება ასეც არის. დაუჯერებელია დენისს მე არ ვეყვარები.!“-ფიქრები გაფანტა და სახის მოწესრიგება დაიწყო. ტირილისგან დაბურცული ბაგეები წითლად შეიღება.აწეწილი თმა ისევ კუდად შეიკრა. თეთრი პერანგის ბოლოები კი ქვედაბოლოში ჩაიჩურთა და ჟილეტიც გაისწორა. უკვე სხვანაირი თათია უყურებდა სარკიდან. ტკვილის კვალი სახეზე აღარ ეტყობოდა. მაგრამ თუ დაკვირდებით თვალებში ყველაფერს დაინახავთ.! თვალები ხომ სულის სარკეა.!
-თათი როგორ ხარ?!-კარებზე ფრთხილად დაუკაკუნა ეკამ.
-გამოვდივარ..
-კარგი ჩემო კარგო.- ყველა ნივთი ჩანთაში დააბრუნდა და სამზარეულოში გავიდა.
-თათია რას გავხარ!-გაკვირვებულმა შეხედა ნუგომ.
-რას?
-რა გეტყობა შენ ახლა ცუდად ყოფნის? ისე ხარ თითქოს მე ვიყავი უგონოდ გაშოტილი აქ.
-შე პატარა მაიმუნო..-აკისკისდა და მუცელთან მოუღუტუნა.
-პატარა ძალიან შეგვაშინე..-დასერიოზულდა ჯაში და გულში ჩაიკრა მასზე წლოვანებით დიდი მაგრამ გარეგნობით პატარა ქალი. -მე მეგონა რამე მოგივიდა.. -ტუჩები შუბლზე მიაკრო.
-ჩემი სიყვარული ბავშვი.! -ხელები მოხვია მეგობარს და თვალები მშვიდად დახუჭა.
***
თეთრ რკინის კარებს გაუსწორდა მესხი. ფრთხილად დააკკუნა და მეორე მხრიდან მალევე გაიგო პატარა გოგოს ტიქ-ტიკი.
-ელენე დე დაეცემი.. -კარგად ესმოდა მეგობრის დაღლილი ხმა. -დე ნახე ვინ მოვიდა.. -კარები გააღო და ზღურბლთან მეგობარი რომ დაინახა მაშინვე შვილს ახარა.
-დათია მოიდა.-კისკისით გამოიქცა პატარა გოგონა და მასთან უკვე ჩამუხლულს და გათნაბრებულ მესხს მოხვია წვრილი მკლავები.
-ჩემი სიყვარული გოგო.. ჩემი ტკბილი.-გემრიელი ლოყები და კისერი დაუკოცნა პატარას. ელენეს ეშმაკურად გაექცა თვალი, სტუმრის მკლავზე ჩამოკიდებულ პარკზე.. -ღორმუცელა. მაკოცე და მოგცემ.-ლოყა მიუშვირა. პატარაც არ დაიბნა თვითონაც მიადო ლოყა ლოყაზე და ჰაერში გაუშვა კოცნა.
-რა განადგურებული სახე გაქვს.?-მეგობარმაც გადაკოცნა. თათიამ ჯერ ჩემოდანი კედელს მიაყუდა, ფეხსაცმელებიც იქვე მიყარა და ფრატუნით მისაღებში გავიდა. გზაში ჯერ ჟილეტი გაიხადა და პერანგის რამდენიმე საკინძეც შეიხსნა.
-დენისი ვნახე.-უემოციო ხმით თქვა მაგრამ სახელი ყველაზე თბილად წარმოთქვა.
-სად?
-ჩვენთან ერთად იყო რეისში.. შენ იცოდი ნავიგაციაში რომ მუშაობდა?! ნინო გულმა კინაღამ დამარტყა ის რომ დავინახე.
-რავი რომ გეკითხათ თქვენთვის არაფერი არ ხდებოდა.-ბავშვობის ამბები შეახსენა.
-ხდებოდა ნინო ყველაფერი ხდებოდა მაგრამ მხოლოდ ჩემში.! -სევდიანად თქვა.-გთხოვ ყავა გამიკეთე..რომ იცოდე რეები მელაპარაკა..-უკან აედევნა ნინოს.
-რა უნდოდა უტიფარს?
-ბოლომდე მიწასთან გამასწორა.. არ მინდა გახსენება.! დავიღალე ნინი, დავიღალე მასზე ფიქრით და მერე ჩემი თავის დარდით.. როდემდე უნდა იყოს ასე.?-თავი მაგიდაზე დადო და ამოიხვნეშა.
-თქვენ ერთმანეთისთვის იმაზე მეტი ხართ ვიდრე წარმოგიდგენია თათი. არც მიკვირს, რომ ვერ დაივიწყე. პირველ სიყვარულს, პირველ პარტნიორს და მითუმეტეს თუ ეს ორი ერთი და იგივე ადამიანიაა ვერ ივიწყებენ თათი.!
-მიყვარხარო..-გაპარული ხმით თქვა.-გონება დავკარგე ფრენის დროს. შეიძლება მომეჩვენა კიდეც მაგრამ აშკარად მითხრა მიყვარხარო..
-რა დაგემართა? ახლა როგორ ხარ? ექიმს გამოვუძახო?
-ტიპური დედა ხარ! პანიკიორი.-მეგობრის რეაქციამ გაახალისა.
***
სახლში დანგრეული მივიდა, ტერფები ისე ეწვოდა სიარულისგან უკვე თითქმის ვეღარც გრძნობდა. სასწრაფოდ გაიხადა ტანსაცმელი და შიშველი შევიდა სააბაზანოში. აბაზანა უკვე ავსებული იყო წყლით და დაღლილი სხეულით ცხელ წყალში ჩაესვენა. მოდუნებულ სხეული ისევ დაეჭიმა როცა დადიანის სიტყვები გაახსენდა და მინაბული თვალები გაახილა.
-დენის მირაჟივით ხარ. ყველაზე მეტად როცა მჭირდებოდი მაშინ გამომეცალე ხელიდან.-წყალი თითქმის ნახევარ სახეს უფარავდა. -8 წელი, დაწყევლილი რვა წელი გავიდა უშენოდ.შენ უფრო მეტი ხარ ჩემში ვიდრე საკუთარი თავი.-ფიქრი შეწყვიტა დუშის ქვეშ დადგა და მალევე გადმოვიდა სველი ტერფებით ცივ მეტლახზე. სველი თმა პირსაწმენდით აიკეცა, თავისუფალი მაისური გადაიცვა და საწოლზე გადაწვა. ემოციებმა, დაღლილობამ ერთიანი ძალებით შეუტიეს და მალევე გადაეშვა მორფეოსის სამფლობელოში.
***
რამდენიმე დღე ისე გავიდა რომ მესხის გონებას წამითც არ დაუსვენია და აფორიაქებული რეჟიმით მუდამ ერთი და იგივე მომენტს იხსენებდა. სამაგიეროდ დადიანს არ შეუწუხებია თავი და არ მოუნდომებია საყვარელი ქალის მონახულება. მშვიდი, მეფური გამომეტყველებით იჯდა კაბინეტში და მომღიმარი სახით იღდგენდა ქალის აჩქარებულ გულის ცემას გონებაში. საშინლად მოსწონდა ის ფაქტი რომ ისევ მისია. მას ეკუთვნის და არა ვინმე სხვას.! ეგოისტურად ახარებს ეს ფაქტი და უარესად უდუღებს სისხლს ვენებში. რას იზამს ბუნების ძალით არის დაკავშირებული ამ ქალთან.
-ნეტა რას შვება ახლა.?!- მის წინ უაზროდ დაყრილი დოკუმენტები ერთად მოაგროვა. თვითონ სავარძელზე გადაწვა, ხელები თავქვეშ ამოიწყო და ბაგეები ღიმილმა გაუპო. -როგორი გალამაზებულია.. ჯანდაბა ასე უკვე ვეღარ გავძლებ.. -ფეხზე ელვის სისწრაფიდ წამოდგა. ხელი იქვე მიკიდულ პიჯაკს დაავლო და გარეთ გამოვიდა.
-ნინო როგორ ხარ?
-დენის შენხარ?-მეორე მხრიდან დაბნეული მეგობრის ხმა გაიგო.
-ჰო. მე ვარ. რას შვები აბა როგორ ხარ?- მხარით დაიჭრა ტელეფონი და თვითონ საჭეს მიუჯდა.
-ნუ დამაბნიე ახლა, იმიტომ მირეკავ რომ მომიკითხო და გაიგო რას ვაკეთბ..
-რატომ იციინი ნინო იცი რამე?-მომიღმარმა საჭე ოსტატურად დაატრიალა.
-გააჩნია შენ რატომ რეკავ?
-კაი ხო.! ისევ ისეთ ხარ.. მოკლედ თათიას მისამართი მჭირდება.
-აჰამ.. აი თურმე რისთვის რეკავს დიდი დადიან ბატონი..
-მორჩი სიცილს ნინო რაა.
-ახლა ჩამოვიდა რეისიდან და ჯერ არ იქნება სახლში მისული.
-მე ეგ გკითხე?!
-კაი ხო. შეტყობინებას მოგწერ.! მაგრამ იცოდე რამე ნიტო არ მიქარო თორემ დაგააცლი ყველა ორგანოს.! გაიგე ბიჭო?-თითქოს მკაცრი ხმით თქვა მაგრამ მაინც კარგად ემჩნეოდა,როგორ უხაროდა მათი ამბავი.!
-მადლობა.-კითხვაზე არ უპასუხა ისე გათიშა ტელეფონი და მალე შეტყობინებით მოსულ მისამართზე გადაუხვია. გულის სიღრმეში პატარა ბიჭივით ნერვიულობდა. ერთმანეთის მიყოლებით ეშლებოდა მოგონებები და უკვე წამებს ითვლიდა როდის მივიდოდა სასურველ ქალთან. რამდენიმე სართული სულ სირბილით აიარა. ანერვიულებული მტევანი თავზე გადაისვა და კარებზე მძიმედ დააკაკუნა.. ერთს მეორე მოჰყვა და უკვე შეშინებულმა სიარული დაიწყო წინ და უკან..
-ჰო.ჰო მოვდივარ..-მეორე მხრიდან მესხის ხმაზე ბედნიერს გაეღიმა და ღრმად ჩაისუნთქა. კარები გაიღო. ჯერ ფეხებიდან დაიწყო თათიამ კაცის შესწავლა, ნელ-ნელა ამოუყვა და სახეს გაფითრებულმა შეხედა. -შენ?- უსიტყვოდ შევიდა სახლში, ქალის წინ იდგა და საერთოდ არ იცოდა რა უნდა ეპასუხა. რამდენიმე ვარიანტი მაშინვე გამორიცხა.
-შენი ნახვა მინდოდა.-თვალებში უყურებდა. მონატრებულ, ლამაზ მწვანეებს თაფლისფერი შერეოდა და ის პატარა პიგმენტი ასე სასიკვდილოდ რომ ალამაზებდა ამ ქალს ისევ იმ გრძნობებს უღვიძებდა კაცს. -როგორ ხარ.?-ფეტვის მარცვალივით იყო დაბნეული დადიანი და არ იცოდა როგორ ან რა გზით დაეწყო მის მონატრებაზე საუბრაი.
-კარგად ვარ დენ. მადლობა მოკითხვისთვის. -მორცხვად დახარა თავი.. -ირომიულ ხასიათზე არ ხარ დღეს. -წინა შეხვედრა გაახნესა.
-ხო.. იმ დღეს საშინლად ცუდ ხასიათზე ვიყავი. -მისაღებში მის დაუკითხავად გავიდა და გაეღმა უკან ადევნებული ქალის ფეხის ხმაზე. „ისევ ისე დაფრატუნობს.! „-წლების წინ შემჩნეულ მესხის ჩვევაზე გაეღიმა. მოწყვეტით დაეშვა სავარძელში.
-მე არ შემომიპატიჟები ხარ!
-არაუშავრს. როდის იყო შენგან ნებართვას ვიღებდი.. ახლა ცოტა მაღალზე ცხოვრობ და ვერ გავრისკე აივნიდან შემოპარვა.. თან ასაკიც უკვე აღარ მიწყობს ხელს..
-დენის რა გინდა ? რისთვის მოხვედი?! -თვალებ მოჭუტულმა, გაბრაზებული სახით გადაიჯვარედინა ხელები გულზე და მის წინ გაღიმებულ დადიანს დახედა.
-არ გინდა ეს ვითომ გაბრაზება რაა.. შენს ლამაზ სახეს არ უხდება.. მოდი აბა დამენახე როგორ გოგო ხარ.! -ისე წამოდგა ფეხზე და ისე დააბზრიალა მკავებში, მესხმა გააზრებაც ვერ მოასწრო.
-ხელი გამოშვი ახლავე..-მისი ხელისკენ წაიღო მტევანი რომელიც უკვე ჩაფრენოდა თმაში ჩამაგრებულ ჩხირს.
-აი ასე.. სასიკვდილოდ ლამაზი ხარ თათი.! -ჩურჩულით უთხრა და წინ ჩამოყრილი თმები ხელის ერთი მოფერებით გადაუწია უკან. ისევ ის გრძნობა დატრიალდა ორივეს ორგანიზმში.. ვნებამ კვლავ დაამარცხა ლოგიკა და წამით ისევ შეეხო ამ ორი ადამიანის ბაგეები ერთმანეთს.
-გეყოს.! დენის მომშორდი.-აფართხალდა მის მკლავებში.
-ვიცი საშინელი ადამიანი ვარ.! იმ დაწყევლილ დღეს უგონოდ დავთვერი.სახლში მისულს მამაჩემთან ჩხუბი მომივიდა და უზომოდ ბევრი დავლია. თათია დამეფიცება იმ ქალთან არაფერი მქონია..
-აი ახლა გაჩერდი რა.! -სიცილით აქცია ზურგი მესხმა.- უტიფარი ხარ. უნამოსოდ მატყუებ თან წლების შემდეგ.. და რატომ გგონია ახლა აღსარებას რომ ჩამაბარებ, მკლავებში ჩაგივარდები?! დენ.. შენ მაშინ გაქრი ჩემი ცხოვრებიდან როცა..
-კაი რა თათია, ხომ იცი ახლა ეგ რომ თქვა მაგრად დაგცინებ.-თავისი ტორი ისე შემოხვია სახეზე რომ მესხს გატოკების საშუალებას არ ააძლევდა. -თვალები, სხეული, შენი გულის ცემა გყიდის და ნუ დაიწყებ რიჟა ბაზარს რა.! დღემდე ჩემი გოგო ხარ. ჩემი ქალი.. ვცოფდები როცა საზიზღრობებს ამბობენ შენზე.!-სახე დაექუფრა დადიანს. სიბრაზე აუკიაფდა თვალებში და ალბათ ყველას მოკვლას შეძლებდა იმ დღეს.
-რატომ გგონია ტყუილი? იქნებ არც იგონებენ და მართლა ეგრეა?-ირონიულად ჩატეხა ღიმილის კუთხე.
-არ არის ეგრე.! ვიცი შენს გონებაში იმდენად ვარ გამჟდარი რომ გაგიჭირდებოდა ჩემს მერე სხვასთან წასვლა..
-ერთიი თავდაჯერებული იდიოტი ხარ.! -მტევანს რომელიც ქალის სახე ეჭირა მესხის ნატიფი თითები ჩაებღაუჭა და განთავისუფლებას ცდილობდა.! -შემეშვი გესმის.! არ დაბრუნდება ის დრო. მე და შენ ერთად „პროსტა“ აღარ ვიქნები. შენ მე ყველას იმედი დამიკარგე. ყველაფერი რაც კი მჯეროდა გააქრე და გაანადგურე. ყველაფერი ვნახე.! ჩემი თვალით დავინახე როგორ ეხვეოდი ამ ხელებით.-მის მტევნებს ჩააფრინდა.-წინა დღეს მე მეხებოდი შე ნაბი*ვარო.!-ყვირილზე გადავიდა. -როგორ გაბედე.. როგორ არ იფიქრე ჩემზე.. რა გეგონა შენთან იმიტომ ვიწექი რომ მხოლოდ ჰორმონები დამეოკებინა.. შე იდიოტო მთელი არსებით მიყვარდი. იმ დღიდან მიყავრდი ასე ურცხვად რომ დამიწყე თვალიერება...-ცრემლებმე კიდევ ერთხელ გადმოკვეთეს დადიანის წინაშე საზღვარი.-მერე ვხედავ, ვხედავ როგორ ეხუტები, როგორ კოცნი და ეხვევი ვიღაც ქერას.. იქვე რომ არ მოვკვდებოდი არ მეგონა.. უნდა მეთქვა შენთვის რომ უგონოდ.. ამის დედა ვატირე უგონოდ შეყვარებული ვიყავი შენზე.! -უღონოდ ჩამოჯდა სავარძელზე. თავი სახელურს ჩამოადო და გაიყურსა.
-ვიცი საშინელება გავაკეთე. თათი მისმინე..-მასთან ჩაიმუხლა. -არაფერი მომხდარა.. სასტუმროში მისულს ჩამეძინა.! თათი შემომხედე.. ვიცი დიდი ნაბი*ვარი ვარ მაგრამ გთხოვ დამიჯერე, იმ დედა მოტ**ულმა გვიან მითხრა რომ არაფერი მომხდარა ჩვენს შორის.
-არ მჯერა შენი..მე მაშინ შენს გამო ნანგრევებად ვიქეცი და აღდგენას დიდი ენერგია, ფსიქიკა და ძალა შევალიე. ახლა კიდე შენ ერთი რიგითი კლასელი ხარ რომლის დანახვაც არ მინდა.!
-შენ ხომ იცი რადგან გამოვჩნდი უკან არაღ დავიხევ. ამის დედა შევ**ი ახლა იმდენად მინდა შენი შეხება შეიძება გავრეკო.. ორგანულად მჭირდები გოგო გესმის? მიყვარხარ.. ხო მიყვარხარ და არ ვაპირებ შენს გაშვებას. მაშინ დავუშვი შეცდომა ასე რომ „დაგაპაშოლებინე“ თავი.! არა პატარავ, ახლა შენს ჭკუაზე აღარ ვივლი.-წელში გაიმართა და ფანჯარასთან დადგა.. -პროსტა არ გამოგივა ჩემთან ბრძოლის მოგება. მითუმეტეს როცა ისევ ისე სველდები ჩემს შეხებაზე. -ისეთი ვნება ჩამდგარი თვალებით გამოხედა უკან გაფითრებულ მესხს, ლამის დაადნო..
-დენის კარგად მისმინე.!
-არა პატარავ შენ მომისმინე კარგად.! -მანძილი შეამცირა მათ შორის და „მოცუცქნულ“ ცხვირს როგორც თვითონ ეძახდა ტუჩეებით შეეხო.-რაც არ უნდა მოხდეს, სულ რომ გაიგიჟო თავი შენი პრინციპების გამო მაინც ერთად ვიქნებით. ამდენი წელი გავიდა. ეს დედა აფეთქებული მთლი 8 წელი ნორმალურად არ მძინებია და თავს ვაიძულებდი შენგან შორს ვყოფილიყავი. ათასი ყ**ობა ვაკეთე, მხოლოდ იმის გამო, რომ დამევიწყებინე. ახლა როცა მეც და შენც სიმართლე ვიცით არ მოგცემ უფლებას ჩემი ცხოვრება კიდევ ჯოჯოხეთს დაამსგავსო.!
-მე სხვა მიყვარს.!-წამოროშა უაზროდ დაბნეულმა.
-დაგიმტკიცებ რომ შენს გულს ჩემს მეტი არავინ უნდა.-წამებში დაეწაფა მონატრებულ ტუჩებს. მთელი ვნებით, სიყვარულით უკოცნიდა ერთი, მეორეს მიყოლებით. ენას ოსტატურად ასრიალებდა და ვენებში ადუღებულ სისხს ტემპერატურას უმატებდა. ქალის ხელები რომ იგრძნო თეძოებზე, ბედნიერს ჩაეღიმა და კოცნაც უფრო მომთხოვნი გახადა. მთელი ძალით მიიკრა ძლიერ სხეულზე მესხი. სინაზეში შერწყმულ ველურ ვნებებს ერთი-მეორეს მიყოლებით აგზავნიდა ქალის ორგანიზმში.
-ხედავ პატარავ, ისევ მეგიყვარვარ.!-შუბლით ეყრდნობოდა მესხის შუბლს და თვალებ დახუჭული ისრუტავდა ქალის სურნელს.
-შენს გამო ისევ დავინგრევი დენ. და მე უკვე აღარ მაქვს აღდგენის ძალა.! -ტუჩებზე ამოიჩურჩულა.-გთხოვ წადი.
-წავალ მაგრამ ჩემი პირობა ძალაშია.! არ მოგცემ უფლებას ორივეს ცხოვრება ჯოჯოხეთში დატოვო.! -შუბლზე აკოცა და კარებიც ისე გაიხურა როგორც წლების წინ სჩვეოდა. ისევ ისე დაუტოვა მისი სიყვარული და ვნებით გაჟღენთლი ორგანიზმი. სურნელი ნესტოებში, რომელსაც უკვე ზღვარზე მიჰყავდა. ემოციებმა თავისი ქნა და გადმოჰყარა.. არ ვიცი ბედნიერების ან უსუსურობის ცრემლები.!
***
მეორე დღეს ისევ მეგობრის სახლისკენ აიღო გეზი. როგორც ყოველთვის მაღაზიაში შევიდა და პატარა ელენესთვის სასუსანოები იყიდა. ბედნიერმა აიარა სამი სართული და კარებზე დააკაკუნა.
-შემო, შემო. შენ დაქალს ახალი შეყვარებული ყავს.-სიცილით უთხრა მესხს და მისაღებისკენ გაუძრვა.
-დათია, დათია..-სიცილით ჩამოხტა სავარძლიდან და ახლად მოსულისკენ სირბილით გაიქცა. -ლა მომიტანე?
-აჰა და ნახე, იცოდე არავის არ აჭამო. -სიცლით აიტაცა ხელში პატარა და სავარძელზე მასთან ერთად დაჯდა. -გოგო გავიგე ახალი შეყვარებული ყავს ელენესო. და მომიყავები აბა ვინ არის.
-ქო.. ახალი შეკარებული მკავს.. აქაა. მამაცთან არის დავუძახებ.-მალევე ჩამოხტა.
-ვინ არის ნინო? სიძე ასე იოლად შემოუშვი?
-აი გამოვა და ნახავ ვინც არის.! -ეშმაკურად აახამხამა თვალები.
-აი ჩემი შეკარებული. -კარებთან მაღალი სილუეტი იდგა, პატარა ელენე თითქმის მუხლამდე სწვდებოდა და თან აბრდღვიალებული თვალებით უყურებდა ახალ შეყვარებულს. პატტარა მტევანი კი კაცის ხელში საერთოდ აღარ უჩანდა.
-ვაა ელენე რა მაგარი შეყვარებული გყავს.-არ დაიბნა, შემობრუნდა და ახლა ნინოს ახედა გაბრაზებულმა.
-მე ნუ მიბღვერ, რა ვიცოდი რომ მოხვიდოდი. დე ნუ დაღალე რა დენისი. მოდი ჩემთან დაჯექი.
-კაი რა დე რა დაღლის..-უცებ ატიკ-ტიკდა, ყველა გაამხიარულა.
-როგორ ხარ თათია?! -გადაკოცნა გაქვავებული მესხი და მის პირდაპირ ჩამოჯდა, კალთაში კი ბედნიერი პატარა დაისვა.
-გადასარევად.
-რაუნდა ელენე შენს დაქალს რას იბუსხება? -მსუქან ლოყაზე გემრიელად აკოცა და მესხს თვალებ ამღვრეულმა გახედა. ყოველთვის მოსწონდა მბზინვარე ელასტიკაში გამოწყობილი თათია, მითუმეტეს როცა ასეთ ლამაზი სხეული უჩანდა.
-უტიფარი.-ჩაიდუდღუნა.-ნინო სამზარეულოში გავალ ყავას გავიკეთებ.
-კაი წამო.-ამ ორის შემხედვარე ჯაში კარგ ხასიათზე დადგა და მეგობარს ეშმაკურად გახედა.
-ნუ მიყურებ ეგრე ნინო, ჩვენს შორის არაფერი..
-თქვენი არაფერი ვიცი მე. სკოლაში თურმე რა დღეში ყოფილხართ და მე სულ ერთი და იგივეს მეუბნებოდით გაფუჭებული რადიოსავით.. ვსო! ვეღარ მომატყუებთ.
-გაკლია რა.!
-დე დენისი სად გიყვარს?-ახლად შემოსულ შვილს სიცილით კითხა. პატარამ მაშივე აიწია ზედა და ფაფუკ თეთრ მკერდზე დაიტყაპუნა ხელები.
-გულჩი.
-ხედავ როგორი კონკურენტი გყავს. ცოტა გაახილე თვალები.! -სიცილით აიყვანა ხელში შვილი და ჩაკოცნა.
-დამღალეთ უკვე დედა-შვილმა. გეყოს ახლა ჩემი დაცინვა და სად არის შენი ქმარი?
-ოთახში რაღაცას აკეთბს და მოვა მალე. წავალ ამ ცეტს დავაძინებ თორე გადაუცდება მერე. -ხელში დაიწვინა შვილი და ფეხზე წამოდგა.
-კაი მიდი.-სამზარეულოში მარტო დარჩენილმა ტელეფონი ამოიღო და სოციალური ქსელის თვალიერება დაიწო..
-არ დაგვიწყებია ჩემი გემოვნება. -მის გვერდით ჩამოჯდა , მაგიდას იდაყვით დაეყრდნო.
-გეყოს რა დენის. არ ვარ ახლა კამათის ხასიათზე. -არ შეუხედავს ისე უპასუხა.
-„შენ ერთს გეკუთვნის ყველა რაც სიყვარულად ითქმის“-მისი საყვარელი ლექსიდან ციტატა თქვა და თვალებში ჩააშტერდა. -პირველ პაემანზე როდის წავიდეთ?
-შენ არ ხარ დალაგებული ხო? თუ გასაგებად ვერ აგიხსენი?! მე და შენ არსად და არასდროს ვიქნებით ერთად !
-არა ალბათ ეს შენ ვერ გაიგე რაღაც. ან იმ დღეს ისე გაგაბრუე არაფერი გესმოდა.! ისე გიხდება ეს უკარებას როლი, უფრო აღმაგზნებ.-მის ტუჩებს დაასო მზერა სწრაფად, წამიერად აკოცა.
-აღარასდროს..-ფეხზე ყვირილით წამოდგა.-აღარასდროს..-სიტყვა დადიანის კოცნამ გააწყვეტინა.განიერ მკლავებში მოიმწყვიდა საყვარელი ქალი და ისევ ისე დაიმორჩილა.!
-აღარასდროს გაკოცო?! ამის თქმა გინდოდა?-ისევ დაღებული პირი რაღაცის სათქმელად კოცნამ დაუღშო.. - როცა რამე არასწორის თქმას გადაწყვეტ, ყოველთვის კოცნით გაგაჩუმებ.! -თვალი მომხიბლელად ჩაუკრა და ისევ მარტო დატოვა, ფიქრებთან.!
-საზიზღარი კაცი.!-სიცილით თქვა და მისი კოცნით დამწვარ ბაგეებზე თითები გადაიტარა. -ძალიან მენატრება.!-ღრმად ამოისუნთქა და სიტყვებიც ჩუმად ამოჰყვა გულიდან.
***
(თავი 6)
ზაფხულის ბოლო დღეები იდგა, სასიამოვნოდ მზიან აივანზე იჯდა თათია მესხი და მოწმენდილ ცას თვალს არ აშორებდა. საღამოს ნიავი ელამუნებოდა სახეზე. მზის სხივების გამო მოჭუტული თვალები დაეღალა და ერთმანეთს მიაკრა ქუთუთოები. წამებში დაუარა სხეულში სასიამოვნო ტალღამ, გონებით ღრმა ბავშობაში გადაეშვა და საკლასო ოთახში შევიდა. თვალში მალევე მოხვდა პირველ მერხზე ერთმანეთის ცქერით გართული წყვილი. მათ წინ მასწავლებლის ადგილი დაიკავა და გოგონას კარგად დააკვირდა. ახლაღა ხვდებოდა საკუთარი, პატარა მეს მიერ გადადგმული ნაბიჯის მიზეზს. როგორ შეიძლებოდა ასეთ მომზირალ თვალებს არ ჰყვარებოდათ.!
-თურმე როგორ გყვარებია.!-მშვიდად ჩაიდუდღუნა მოჩვენებამ, ნიკაპით მტევანს დაეყრდნო და ახლა ყურადღება პატარა დადიანისკენ გადაიტანა.! ბიჭს ცივ ნაცრისფერ თვალებშიც ჰკრთოდა ის ნაპერწკლები რაც ჭარბად იყო მესხის თვალებში. ცოცხლად გრძნობდა ბიჭის მხურვალე მტევანს, ჩუმად აცურებულს ფეხზე.
გამოსახულება გაქრა, ახლა მის ძველ ოთახშია, კარებთან დგას და წინ საწოლზე დამხობილ ატირებულ თათიას უყურებს.. სიმწრით დაპატარავებულს, გულ ამოგლეჯილ და ნაკუწებად ქცეულ მესხს დაჰყურებს. ტკივილმა ისევ შეახსენა თავი და ნატკენ გულზე მიიჭირა ნატიფი მტევანი.სიკვდილად უჯდებოდა ის ორი წუთის ტანჯვა.
თვალები გაახილა და უკვე მუუქ ფერებში გადასულ ცას გაუსწორა თვალი.
-ვერასდროს დავივიწყებ ნეტა? შენ ხომ ამბობდი რომ სიყვარული ილუზია იყო მხოლოდ. რატომ მოხდა ისე რომ ორივეს თავდავიწყებით შეგვიყვარდა ერთმანეთი მაგრამ.. ერთად არ ვყოფილვართ. რატომ ხდება ასე, როცა ბედნიერი ვარ მაშინ ინგრევა სამყარო ჩემს გარშემო?! მინდა წავიდე შენგან, სამუდამდ მოგშორდე შენ და შენს აჩრდილს მაგრამ, თითქოს ერთ ადგილას ვარ მილურსმული, თითქოს ჯაჭვებით ვარ დაბმული... ჩემი გული და გონება არაა იმდენად ძლიერი რომ შენს სიყვარულს ებრძოლოს.!-წაშლილი სახე ხელებს დააყრდნო და ისევ გაუსწორა თვალი უკვე დაღამებულ ცას.!
***
თეთრ ფერებში გაწყობილ ოთახში რამდენიმე ეკიპაჟის ბორტგამყოლები ისხდნენ. სიცილის, მხიარულების ხმები გადიოდა გარეთ..
-რა ამბავში ხართ თქვენ მანდ..-მომღიმარმა დაჩიმ შემოაღო კარები.
-კაპიტანს სალამი..-იქვე სკამზე მჯდარმა ნუგომ აუწია მტევანი და შიგნით შეიპატიჟა. -ვგეგმავთ ხვალ რეისის შემდეგ სად გავერთოთ..-ნიკაპი სკამის საზურგეს ჩამოადო.
-და რას აღნიშნავთ?!
-თავისუფალ დღეს..-სიცილით ჩაერთო მესხი, პატარა ჩანთიდან წითელი ტუჩის საცხი ამოაძვრინა. ქუსლების კაკუნით მივიდა სარკესთან და საკუთარი ანარეკლი კარგად დაათვალიერა. თმა როგორც ყოვველთვის კუდად შეკრული ჰქონდა. ბაგეზე წითელი ფერი კიდევ ერთხელ გადაისვა და ახლა უფრო გაამკვეთრა მისი ტუჩები.
-თათია შემოტრიალდი შენი ჭირიმე თორე დაგვცხა აქ ხალხს..-ოთახში ერთ-ერთი თანამშრომლის ხმა გაისმა და რატომღაც მესხში აგრესია გაამძაფრა. მისკენ შეტრიალდა და წარბი აუწია.
-ნიკოლოზ გინდა რამე?
-რამე არაა.. აი ვინმე მინდა..-ნიკაპზე აისვა მტევანი და არასასიამოვნოდ აათვალიერა სიბრაზისგან აალებული ქალი.-თან ძალიან.
-ნიკა წესივრად ისაუბრე..-თქმა არ დააცადა მესხს, ნუგო ჩაერია საუბარში და ოთახიდან ძალით გაიყვანა მისი მეგობარი.
-დედას მოვუ**ნავ, იმ ნაბი*ვარს.-დიდი ამბით იჭიმებოდა მესხი და სულ ცეცხლებს ყრიდა თვალებიდან.
-ოჰ რა სიტყვები გცოდნია შენ..-სკამზე ძლივს დასვა და წინ დაუდგა.-კაი ყ*ეა დაიკიდეე რა.
-ნაბი*ვარი, ვირიშვილი..-ხელები გაუსვა მუხლებს.-არ დავინახო ხვალ ეგ თორემ დაგხოცავთ სუყველას..
-თათია კაი ვსოო დაიკიდე რაა.
-რა დავიკიდო ბიჭო, როგორ მელაპარრაკება, ვინ გონია იმ.. იმ დეგენერატს თავი.. ნუ მოდის აქეთ ნუგო თორე ჩემ თავზე პასუხს არ ვაგებ.!-მათკენ წამოსულ ნიკას გახედა და ჩასისხლიანებული თვალებით მზერა ჯაშზე გადაიტანა.
-მანქანა მოვიდა წავედით..-ირონიული სახით დახედა აპილპილებულ ქალს და მანქანის კარები გააღო, დემონსტრაციულად გაშალა ხელი და მიუთითა. ყველა ერთად მოთავსდა მანქანაში.
-თაუერი, „სკაიივერია“ითხოვს ჩარლის გადაკვეთას..
-გადაკვეთეთ.!-მოკლედ მოუჭრეს და აეროდრომზე განაგრძო მოძრაობა ავტომობილმა.. ვერ გაერკვია რატომ ჰქონდა ასეთი დამკიდებულება მამაკაცებს მის მიმართ, თითქოს არასდროს მიუცია მათთვის ამის მიზეზი. რამდენჯერ უტირია ჩუმად როდესაც მის მიმართულებით უხამს აზრებს იგებდა. ყოველთვის ირგებდა ნიღაბს, ვითომ არასდროს აინტერესებდა რას ლაპარაკობნენ მის ზურგს უკან, მაგრამ მე ხომ მაინც ვიცი რამდენი ღამე გაუთენებია ჩუმად გაგებული ლაპარაკის გამო. ღმერთია მოწმე მის ცხოვრებაში დენის დადიანის გარდა სხვა არავინ არ ყოფილა. იმდენად არის ამ კაცზე შეჩვეული ვერ აიტანს სხვის ალერს. თითქოს საერთოდ არ აქვს სხვისი სურვილი.
***
საწოლზე მიფენილ წითელს ატლასს დაჰყურებდა, ვერ გაეგო საერთოდ უნდოდა თუ არა სადმე წასვლა. ხვდება რომ დეპრესია ისევ ბრუნდება მის ცხოვრებაში და კვლავ იკავებს მნიშვნელოვან ადგილს. გონებას ძლიერად ხვევს ხელს, ცდილობს წარსულში არსებულ შავ ხვრელში გადაეშვას. ეშინია.. ეშინია ადრე განცდილი ტკივილის. არ უნდა კვლავ დაბრუნდეს და წაართვას სიცოცხლის სურვილი.!
-გუშინ იტირე მაგრამ დღეს გაიღიმებ!-უბრძანა საკუთარ თავს და სწრაფად დაფარა შიშველი სხეული ნაჭრით. მიუხედავად იმისა რომ მისი ყველაზე ლამაზი ნაწილები ყოველთვის დემონსტრაციულად მიმზიდველი ჩანს, არასდროს ყოფილა ვულგარულად გამოწყობილი. თითქოს მის სილამაზეს მალავს მაგრამ , გრძელ დახურულ ნაჭერში ყოველთვის ჩანს მადის ამღძვრელი ნაწილები. ყოველთვის როცა სადმე მიდის, ახსენდება მამის დარიგება.
„ქალი ვერასდროს იქნება მიმზიდველი და სასურველი თუ ის ყველა საიდუმლოს გამოფენს.!“
***
ბარის დახლთან მომღიმარი სახით დგას, გარემოს აკვირდება და მხიარულ მეგობრებს სევდიანი ღმილით ადევნებს თვალს. გრძელი ლამაზი თითები კოქტეილის ჭიქისთვის აქვს შემოხვეული და საჩვენებელი თითით ბროლის მეტალზე აკაკუნებს..თითქოს და მუსიკის რიტმს ტანს აყოლებს მაგრამ გონებით საერთოდ არ ესმის.
-რატომ ხარ მარტო?-უკნიდან მოახლოვებულმა არასასიამოვნო აურამ აუწვა მთელი ზურგი.
-ნუ იდარდებ ჩემზე, მარტო არ ვარ.! -არც კი გაუხედავს ისე დააბრუნდა პასუხი.
-წამოდი მე და შენ ვიცეკვოთ..-წელზე ხელი შეუცურა.-ვიცი გიყვარს ცეკვა.!
-ნიკოლოზ..-სიბრაზისგან წნევამ ტვინამდე ააღწია. ყელზე გამობერილი არტერია უკვე კარგად დასანახად ფეთქავდა. -ნიკოლოზ ხელები მომაშორე თორე ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ.! -მტევანში ჩააფრინდა არასასიამოვნო ადამიანი და მისკენ შეატრიალა.
-რეისებში კარგად მოგწონდა ჩემი შეხება.. რა იყო უკეთესი საყვარელი იშოვე.-ყურებს არ უჯერებდა.გამოსახულება ცრემლებმა აურია. ხმას ვერ იღებს, საშინლად ტკენს სულს ეს ცილის წამება.თვალი ნიკოლოზის უკან, სიბნელეში გამოკვეთილი სილუეტისკენ გაექცა, რომელიც მშვიდად ადევნებდა თვალს მათ მოქმედებებს.
-ნიკოლოზ ხელი გამიშვი გთხოვ.!-აკანკალებული ნიკაპით უთხრა.-რაღაც არასწორად გაიგე შენ..ხელი გამიშვი.-კაცის მტევანში მოქცეული ხელი ააფართხალა. გაბრუებულს ირონიული სიცილი მისწვდა..
-კაი პატარავ..-მტევნით მოეფერა ხელზე და შეეშვა, წასვლამდე ლოყაზე აკოცა და საერთოდ მოშორდა ტერიტორიას.ნერვიულობის შედეგი მის თვალს მოსწყდა, შეუმჩნევლად მოიწმინდა ცრემლი და ისევ ძველ პოზას დაუბრუნდა. სიბნელეში მდგარ დადიანს ზურგი აქცია.! მთელი სხეულით გრძნობდა მის მზერას, ყველა ადგილი ეწვოდა სადაც კაცი უყურებდა. ვეღარ უძლებს, სევდა ნელ-ნელა შეეპარა გულს.
-„ამოისუნთქე და წადი.. ყელაფერი კარგად.. არის.! მშვიდად თათია მშვიდად..“- ჭიქა ბარმენს მიაწოდა, სკამიდან ჩანთა აიღო და გასასვლელისკენ დაიძრა. გამოსახულება დაიბურა, ყურებში საშინელი წუილი ესმოდა მუსიკის მაგივრად.. ნაბიჯი აერია და შუბლზე ცივმა ოფლმა დაასხა, წამით მზერა ძლივს გაუსწორა უკვე მიახლოებულ დადიანს. აკანკალებული ხელი მხარზე შეახო და ისევე მოსწყდა როგორც მისი ცრემლი თვალს.გრძნობდა სიბნელისკენ როგორ ეშვებოდა ზურგით, სისწრაფით გამოწვეული ნიავი კი თმასთან ერთად კაბასაც აფრიალებდა.. შემდეგ წყვდიადი.. დადიანის ხმამ და სიმშვიდემ ერთად მოიცვა გონებამ. ახლა ნამდვილად შეძლო დაძინება.!
***
(თავი 7)
-შენ რომ გეთხოვა ჩემთვის , შევცვლიდი ყველაფერს.! -სახიდან ჩამოყრილი თმა გადაუწია. სუსტად ჩამოვარდნილი ხელი ძლიერ მტევნებში მოიქცია და ტუჩები ძლიერად მიაკრო. - ასეთი შორი რატომ ხარ?! -კონტურები მოუხაზა სახეზე, თითქოს შეცვლილი ნაკვთები მაგრამ მაინც ისეთი ბავშვური და საყვარელი როგორც ადრე იყო. დადიანი დაკვირვებით უყურებდა მძინარე ქალს და საკუთარი თავის უკვირს როგორ შეძლო ამდენი წელი მის გარეშე?! როგორ მისცა საკუთარ თავს იმის უფლება ამ სიამოვნების გარეშე ყოფილიყო წლები. ნელ-ნელა შეფხიზლება დაიწყო..-მშვიდად პატარავ, მშვიდად..-შეშინებული წამოხტა თათია და დადიანის დანახვაზე სიმშვიდეც დაერღვა .
-დენის? რა მინდა აქ?
-დამშვიდდი თათია, გუშინ გონება დაკარგე და აქ წამოგიყვანე.. ჩემთან!-სავარძლიდან წამოდგა და ფანჯარაზე ჩამოფარებული ფარდა გადაწია.
-მადლობა.-სახე მოისრისა და საწოლზე ახლა უკვე მშვიდად წამოჯდა.
-ასე ხშირად რატომ ხდები ცუდად?-რაფას მიეყრდნო და ხელებ გადაჯვარედინებულმა გამოხედა ქალს. -რამეზე ნერვიულობ თუ?
-დენის არ ვიცი.. წავალ მე სახლში.
-იყავი ერთად ვისაუზმოთ, მერე მე გაგიყვან.-მშვიდი ხმით საუბრობდა დადიანი მაგრამ მისი გული დამწყვდეული მხეცივით აწყდებოდა კედლებს. სული აფორიაქებული ჰქონდა. როგორ უნდოდა ახლა ეს პატარა გოგო მკლავებში მოემწყვდია მთელი ძალით ჩაეკრა გულში და მონატებული ბაგეები დიდხანს და შეუჩერებლად დაეკოცნა.. ოთახში თითქოს სამარისებული სიჩუმე იდგა, კარგად რომ მოგესმინათ მხოლოდ ორი სიყვარულით აძგერებული გულის ხმას თუ გაიგებდით. ნელ-ნელა გახშირებული სუნთქვა შეეპარა,მზერა რომელიც ასე უფორიაქებდათ ერთმანეთს გულს.-გავალ მე, რამეს მოვამზადებ..-სიტუაცია განმუხტა დენისმა და ოთახში მარტო დატოვა. მშვიდად გადმოვიდა საწოლიდან იქვე მიკიდული მამაკაცის ჟაკეტი მოიცვა კაბის ზემოდან, რომელსაც სასიამოვნო სურნელი ასდიოდა, საკმაოდ ძველი მაგრამ მისთვის საყვარელი. მალე დაედევნა კაცს უკან.უჩუმრად მიეპარა სამზარეულოს, ნაღვლიან დადიანს თვლაეს არ შორებს და მის ქმედებებს აკვირდება.
„ისევ ის სურნელი ასდის! წლების წინ ასე რომ მაგიჟებდა. ეს ტუჩები კი ისევ ისეთი რბილია..“-მხრით კედელს მიეყრდნო და თვალებით კაცის ბურღვა დაიწყო.დადიანი საქმიადან ფუსფუსებდა, მომენტში ქვედა ტუჩი კბილებში მოიქცია და ოდან გაუპო ბაგეები ღიმილმა.-„ყოველთვის მაბავდა ასეთი ღიმილით.! ეს ღიმილი?! რა უნდა ვქნა? რას მიკეთბს მისი ნაცრისფერი თვალები..“-ფიქრებში შეჰყვა, ისე რომ ვერც კი გაიაზრა როგორ დაშტერებით უყურებდა მის პირდაპირ მდგომ დენის ნაცრისფერ თვალებში.
-ჩვენი პირველი კოცნა გახსოვს?-გაზქურიდან ჩაიდანი გადმოდგა და ცხელი წყლით აავსო ფინჯნები.
-კი.. სკოლის სარდაფში.-ღიმილი მოგვარა წარსულის გახსენებამ.. -ახლა სულ ასე უნდა ჩნდებოდა იქ სადაც მე ვიქნები? არ გამოგივა დენის ერთხელ უკვე შემაბი მაგ ხერხით..
-თათია უბრალოდ რომ დავსხდეთ და ვისაუზმოთ არ შეიძლება? -სკამზე ჩამოჯდა და ქალსაც მიუთითა.
-კარგი.-მშვიდად ჩამოჯდა და ფინჯანს თითები შემოხვია. -გახსოვს ვერის ბაღში რომ ვისხედით ხოლმე?! ვისხედით რა შენ იჯექი და მე შენს მუხლებზე..-გაეცინა.
-კი ისიც მახსოვს პირველად როდის შეგიხსენი ბიუზღალტერის შესაკრავი.. შენი აწითლებული მაგრამ ვნებით სავსე სახეც მახსოვს.. ისიც მახსოვს ნეკნებზე, ხელი რომ შეგიცურე ,როგორ დაგიარა სიამოვნების ტაომ.. -საუბრას არ წყვეტდა და ყოველ დეტალს ახსენებდა გოგონას.-მეშინოდა.. ძალიან მეშნოდა შენი რეაქციის. არ მინდოდა რამე ცუდად გაგეგო, მაგრამ იმ მომენტშ იმდენად მინდოდა შენი შეხება ჭკუას ვკარგავდი! გამიმართლა..-გაეციმა.-მერე მკერდზე რომ შეგეხე..
-ხო მახსოვს შენი ვითომ ქამრის გასწორება. -სიცილი წასკდა და ცრემლებიც ღაპა-ღუპით გადმოსცვივდა. -რაღაც სხვანაირად განვითარდა ჩენი ურთერთბა..
-ვერასდროს ვერ მაპატიებ ხო?-სინანულით თავი დახარა.
-ახლა უკვე გაპატიებ, მაგრამ ვერ დავივიწყებ ..დენის გამიგე.-ამღვრეული თვალებით ახედა,ნერვიულობისგან წინ და უკან მოსიარულეს.. -ვერ ვივიწყებ როგორ მტკიოდა უშენობა.. როგორ მჭრდებოდი და ლამის ყველანაირ თავმოყვარეობას, რომ გადავაბიჯე.. მაგრამ ალბათ ოდესმე დავივიწყებ.
-იმის დედა მოვ**ან..-ხელებით დაეყრდნო სამზარეულოს დახლს და მთელი ძალით დასცხო მუჭი.
-დენ..-უკნიდან მიუახლოვდა და შემოაბრუნდა.-ყველაფერი კარგად იქნება ისე როგორც აქამდე იყო.
-ღმერთო როგორ სასიკვდილოდ ლამაზი ხარ თათია. და მე როგორ მიჭირს შენი გაშვება.-ხელებში მოიქცია ლამაზი საახე, შუბლზე მიაკრა ცხელი ტუჩები.
-დღეს არ გამიშვა..-სურვილმა ზღვარი გადაკვეთა. საშინლად აუდუღა სისხლი ვენებში მესხს და უკვე გაუსაძლისი გახდა თავის დაღწევა.-დღეს იყოს ის დღე როცა ვნება ლოგიკას დაამარცხებს.! -წვერით დაფარულ სახეს შეეხო, თითები ბაგეებს გადაატარა და წლების შემდეგ ისევ იმ ჟინით დაეწაფა კაცს ბაგეებზე.მთელი მონდომებით უკოცნიდა ერთი-მეორეს მიყოლებით ტუჩებს და თან ბედნიერების ცრემლები სდიოდა დახუჭული თვალებიდან.. წელზე შეუცურა ხელი და აიკრა სუსტი სხეული.. უყვარდა! უღერთოდ უყვარდა, მისი ყოველი ამოსუნთქვა უყვარდა და აძლევდა ძალას მისთვის ებრძოლა.! არა! ამის მერე აღარ დაკარგავს! ფრთხილი ნაბიჯით გადაინაცვლა საძინებელში , საწოლზე დააწვინა სიფრიფანა სხეული და ზემოდან დააკვირდა. ერთი მოქმედებით გადაიძრო მაისური.ქალის წვივზე ხელი აასრია,გლუვი კანის შეხებამ ტემპერატურა მოუმატა ორგანიზმს. კოცნა წვივებიდან დაიწყო, მონატრებული სხეულის შეგრძნებამ მთლიანად გაახელა დადიანი. 8 წელი.. დაწყევლილი რვა წელი ნატრულობდა ამ შეხებას.! საუკუნოვან სიამოვნებას გვრიდა ორივეს ერთმანეთი, სიამოვნების წვერვალამდე აჰყვადა. მოუთმენლად ელოდა მესხი იმ შეგრძნებას რასაც გაერთიანება ჰქვია. დავიწყებულმა სიამოვნებამ უცნაური ჟრუანეტელი მოუტანა სხეულში და პირველ ბედნიერების წამს მალევე მიაღწია.
-ჩემი სუნთქვა ხარ თათია.-სახიდან გადაუწია თმები, თვალებით მოიარა ყველა ნაკვთი და გახსნილ ბაგეებს ნაზად შეეხო. -ჩემი ხარ.! გესმის?-კოცნებს შორის სიტყვებს აყოლებდა.- არსად გაგიშვებ.
-მომეფერე! -თმებში შეუცურა ხელი და კვლავ დაისაკუთრე კაცის ბაგეები.მოსწონს მისი გემო, საყვარელი მამაკაცის სურნელი. -დენ..
-ჰო პატარავ..-მოძრაობა შეანელა და ქალის ყელს მოსწყვიტა ტუჩები..
-ჯანდაბა დენ შეუდარებელი ხარ..-არეული ხმით თქვა და ახლა თვითონ მოექცა დადიანის ზემოთ, მთელი სხეულით აეკრა ავარვარებულ მამაკაცს.
***
-აქ სადმე გამიჩერე..-კორპუსთან მიახლოევლოვდნენ.
-კაი.. პატარავ.-ავტომობილის ძრავი გამორთო.
-ცოტახანი დრო მჭირდება დენის.-ოდნავ გაღიმებულმა შეხედა..
-მიყვარხარ პატარავ.! -ღიმილის კუთხეში ნაზად შეახო ტუჩები.
-მეც მიყვარხარ დენ.. -ბედნიერმა გაუღიმა და მანქანა დატოვა.. კიბეები ჩაფიქრებულმა აიარა, ჯერ ვერ არკვევდა რა ხდებოდა მის თავს, უნდა გახარებოდა ეს სიტუაცია თუ არა.?! ვერ იჯერებდა იმ ფაქტს, რომ ისევ მისია. დადიანსის სიყვარული ისევ აავსებს და ამის მერე მხოლოდ დენისის იმედი ექნება. ყველაფერი შეიცვლება ცხოვებაში.! კარები ზურგს უკან მიიკეტა და მოდუნებული სხეულით მიეკრო ზედ. გონებაში რამდენიმე საათის წინ მომხდარი სასიამოვნო მომენტები ახსენდებოდა და უნებურად ეღიმებოდა.
ჩანთა იქვე მიაგდო, თვითონ ნელ-ნელა გაიხადა და სააბაზანოში ცხელი წყლის ქვეშ დადგა. შუბლით სველ, ცივ კაფელს მიეყრდნო.. რაღაც მაინც არ აძლევდა მოსვენებას, თითქოს გულში მაინც ჰქონდა დარდი, ან წინათგრძნობა რაღაც ცუდის..
***
-რახანც შენ გამოჩნდი ჩვენს სიახლოვეს რაღა მიჭრს.-ბუზღუნით გააღო კარები ნინიმ და მეგობარი შინ შეატარა.
-ნინ შენი ქმარი სად არის?-სახლი მოათვალიერა.
-ელენე წაიყანა დედამისთან. სახლში მარტო ვარ.
-ძალიან კარგი სალაპარაკო მაქვს. სულ მთლად არეული ვარ და მჭრდება საღი აზროვნება..-ფრუტუნით დაეშვა სავარძელში.
-ოჰო, სერიოზულად არის საქმე მგონი.-მის წინ მოკალათდა , ფეხები აიკეცა და ინეტერსით გახედა.
-მოკლედ გუშინ დენისის სახლში ავღმოვნდი..
-ბატონოო..-გაიკვირვა ნინიმ და თვალები გაუფართოვდა.
-ვაიმე მაცადე.. ჰო დილით თვალები გავახილე და მის საწოლში ვიწექი.. მოიცა მოიცა სანამ პირს გააღებ გეტყვი.! არაფერი გვქონდა. მერე ვისაუზმეთ და წარსული გავიხსენთ, პირველი კოცნა და ამბები..
-შეგაწყვეტინებ რაა. -სიცილით წარმოთქვა. -და სად აკოცეთ ერთმანეთს?
-სკოლის სარდაფში.!
-აი მართალი ვყოფილვარ.. იქ რომ დაგინახეთ ეგრეც ვიფიქრე.. კაი ჰო გააგრძელე.
-მოკლედ, მერე პატიებაზე ჩამოვარდა ლაპარაკი, თან ისე მიყურებდა.. ვაიმე ისე მიყურებდა ვერ შევძელი ხოდა..
-ხოდაა.
-ხოდა ისე მოხდა რომ ერთად ვიწექით..-ძლივს დაასრულა საუბარი და სახე ხელებში ჩარგო..
-ვათ.. მერე გოგო მაგას რა სჯობს. ანუ შერიგდით..-გულწრფელად გაუხაარდა ნინოს მისი მეგობრის ამბავი..
-ჰო ეგრე გამოდის. მაგრამ რაღაც.. აი რაღაც არ მაძლევს მოსვენებს გესმის.. ვერ ვხვდები რა თითქოს რაღაც უნდა მოხდეს..
-მისმინე ჩემო კარგო, ადამიანი იბადება ერთხელ. ცხოვრება ისე უნდა გაატარო რომ ბოლოს გასაკეთბელზე კი არ იდარდო. მოკლედ რისი თქმა მინდა. მიჰყევი დინებას, აი შენ თვითონ ნახავ რა ბედნიერი იქნები მის გვერდით. ცოდო ხარ ადამიანო საკუთარ თავს ტანჯავდი ამ დროის მანძილზე, არც არავის იკარებდი და იმ გადარეულსაც არ ივიწყებდი. 8 წელი გავიდა იმის მერე თათი. ხომ არ ეხუმრები ამ წლებს? მისთვის უბრალო გასართობი რომ ყოფილიყავი ძალიან მარტივად დაგივიწყებდა.. ისე ამოგშლიდა გონებიდან ვითომ იქ საერთოდაც არ ყოფილხარ. ყოველთვის ემჩნეოდა შენს მიმართ გრძნობები დენისს.! მაგრამ ორივე ისე ისულელებდით თავს რომ საერთოდ არ აკვირდებოდით დეტალებს.დაივიწყე წარსული და იცხოვრე დღვანდელი დღით. ღმერთმა მეორე შანსი მოგცათ და აბა თქვენ იცით არ გაუშვათ ხელიდან.
-ჰო მაგრამ..
-რა მაგრამ რა? გიყვარს?
-კი..
-იმასაც ხომ უყვარხარ?!
-ჰო..
-ჰო და რა საჭიროა ზედმეტი გართულება და უაზრო ტანჯვა.. იცხოვრე ამ ცხოვრებით.. დატკბი შენი კაცით და დაგვასვენე ჩვენც.!
-მართალი ხარ ნინ..-თავისუფალმა ამოისუნთქა.
-ადექი ახლა დაურეკე და სადმე წადით. გაიხსნეთ ბავშვობა. რაც მთავარია ისაუბრეთ გესმის? ყველაფერზე ისაუბრეთ და იცოდე გასარკვევი რამე თუ დაგჩებათ არ გამოვა ურთიერთობა თათ.. გესმის გოგო?
-ნომერი გაქვს?
-გამაგიჟებთ რა. შენი საყვარლის ნომერი როგორ არ გაქვს ქალო?
-ნინო მოგხვდება ახლაა. მომეცი ნომერი და წავედი..
-კაი.-ტელეფონი მოიმარჯვა, ნომერი მოძებნა და მეგობარს უკარნახა. თავისუფალი გამოვიდა სახლიდან და კიბეებზე დაეშვა. რამდენიმე ზუმერის შემდეგ უცნაურად ცივი ხვა მოესმა ტელეფონის მიღმა. ასე იყო ჩუმად ბოლოს ხმა ამოიღო.
-დენის შენ ხარ?
-კი მე ვარ პატარა.-წამებში შეეცვალა ბარიტონი, დაუთბა და მესხსაც გაეღიმა.
-რას შვები?
-ახლა გამოვდივარ სამსახურიდან, შენ რას შვები?
-მე ნინისთან ვიყავი და სახლში მივდივარ.. ვიფიქრე ვნახავ ჩემ ბიჭსთქო.- ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია და ნერვიულად დაიწყო წვალება. ეს რა იყო? მგონი შერცხვა მესხს ისე აწითლდა სახეზე.
-პატარავ მოგენატრე? -ახარხარდა დადიანი.
-რა იყო შენ არა?! თუ არ გინდა არ გნახავ.
-მოიცა, მოიცა. რას არ მნახავ.! კაცი მონატრებისგან ჭკუიდან ვიშლები.! შენთან დამელოდე, შენს საყვარელ სასუსნაოებს ვიყიდი და ამოვალ. ლუდიც დავლიოთ.
-კაი, იცოდე ისე არ მალოდინო როგორც მე ვიცოდი ხოლმე.. ისე უცნაურია ამდენი წლის მერე ისევ ისე.. ძველებურად ყოფნა.. ასე მგონია ისევ 17 წლის გოგო ვარ.
-ისევ ისე არა, პატარავ უკეთესად იქნები.! სე*სიც უკეთესი გვექნება ..
-რა უზნეო ბიჭ ხარ დენ. მიდი მიდი გელოდები.
-მიყვარხარ პატარავ.! გკოცნი.
-მეც ჩემო პატარა..-აკისკისდა და ტელეფონი გათიშა. უცნაურად ბედნიერმა განაგრძო გზა სახლისკენ, უხაროდა.! უხაროდა მათი ბედნიერება.
„-ვსო! მორჩა ახლა ყველაფერი ისე იქნება როგორც თავიდანვე უნდა ყოფილიყო. მე მისი, ის კი ჩემი.! ღმერთო მადლობა, ასეთი დღეები რომ დამიბრუნე.. მადლობა მისი დაბრუნებისთვის.! „-ზეცას მომღიმარა ახედა ისე თითქოს იქიდან მართლა იყურებოდა ვინმე და უსმენდა. „-ჩემი სიცოცხლეა, ჩემი სუნთქვა.! ვაიმე კი არ მჯერა.! „-სიხარულისგან გულში კივილი დაიწყო და მომღიმარი შევიდა სახლში..სახლი უცებ მოაწესრიგა, თვითონაც გაემზადა, დადიანის საყვარელი ფერის საცვლები ჩაიცვა და აივანს არ მოშორებია..
***
(თავი8)
გზას უყურებდა მომღიმარი და ნაცნობი ავტომობილის დანხვაზე გული საგულედან ლამის ამოუვარდა.
-არ დაგვიწყებია რა მიყვარდა ადრე..-კარები გააღო და ხელებ დატვირთულ დენის გაუღიმა.
-ახლა უფრე მეტია მოგიტანე..-ტუჩებზე ნაზად ააკოცა, სამზარეულოში დააწყო პროდუქტები და ისევ მისკენ შებრუნდა. მუქ შარვალ კოსტიუმში გამოწყობილი დენისი სულ სხვა ეშხს ასხივებდა. მკაცრი გამოხედვა უფრო უხდებოდა მის ლამაზ სახეს..
-დენ რა სექსუალური ხარ! ერთი უნდა მოვიდა შენს სამსახურში დავენახო რომ დაკავებული ხარ.!-კისერზე დამაგრებული გალსტუხი ხელზე დაიხვია მესხმა და ახლოს მისწია.. -მმ თან რა კარგი სურნელი გაქვს..ყელზე გაუხახუნა ცხვირის წვერი..
-პატარავ, ასე მოგენატრე..-ხელები თეძოებზე შემოაწყო მესხს და ტანზე მიიკრა.-ჩვენ ბევრი რამ გვაქვს სალაპარაკო პატარავ.-ცხვირის წვერზე აკოცა და მოიშორა სხეული..
-ყველაფერი რიგზეა დენის?-შიშმა დაუარა სხეულში.
-კი.. უბრალოდ მაინტერესებს ვისთან გქონდა ურთიერთობა კომპანიაში..-ხელები ცივად შეუშვა და განზე გადგა მესხი!
-აა, მაღალ ეშელონს რომ ვაძლევ?!-ირონია გაერია ხმაში..
-ნუ ბრაზდები თათია. მე უნდა ვიცოდე სიმართლე შენი დაცვა რომ შევძვლო გესმის?-მშვიდი ტონით საუბრობდა დადიანი და თან პარკებიდან ნაყიდ სასუსნაოს იღებდა. -ესენი სად დავაწყო?-ხმა ვერ ამოიღო, არა იმიტომ , რომ სადმე დააშავა არა უბრალოდ არ უნდოდა ამ თემაზე საუბარი.
-არ მინდა დაცვა.! ჩემით მივხედავ თავს..
-კაი რა თათი, რატომ ბრაზობ? შემომხედე პატარავ.-სახე ხელებში მოიქცია..-ჩემი ხომ გჯერა არა? ვინ იყო შენს ცხოვრებაში, უბრალოდ მე მინდა ვიცოდე სიმართლე..-გული ამოვარდნას ჰქონდა, მშვიდი გამომეტყველების უკან საშინლად გაბრაზებული დადიანი იდგა.. არა.! არ უნდა იმის მოსმენა რომ ვინმე იყო თათიას, მისი სიყვარულის ცხოვრებაში.! -თათი..
-დენის.. -ნერწყვი მძიმედ გადაუშვა სასულეში.-ერთადერთი კაცი ვინც იყო, არის და მომავალში იქნება შენ ხარ.! მხოლოდ შენ იყავი ჩემს ცხოვრებაში და სხვა არავინ. როგორ არ გესმის..-ქვედა ტუჩი სატირლად დაებრიცა თათიას..-როგორ არ გესმის რომ შენს მერე მე.. მე უბრალოდ არავინ მეყოლებოდა.. -დადიანის ძლიერ ხელებშ იყო მოქცეული და მცივანი ბეღურასავით აკანკალებული უხსნიდა ყველაფერს..-მე, მე უბრალ ვერ შევძლებდი ამას.!
-ჩემი სიცოცხლე.. დედას მოვუ**ნავ სუყველას იქ. ვსო პატარავ დამშვიდდი. მაპატიე ასე რომ მოხდა უბრალოდ.. ხომ გესმის მე სიმართლე უნდა მცოდნოდა.. -შუბლზე მიაკრო ტუჩები, შემდეგ ცრემლებით დასველებულ თვალებზე, ნიკაპზე და ბოლოს ბაგეებსაც მიწვდა. -მიდი დაჯექი შენ დღეს მე გემსახურები..-ხმაურით აკოცა მტევანზე და საჯდომზე ხელის მირტყმით გაუშვა სამზარეულოდან.ტელევიზორის წინ კომფორტულად იყვნენ მოკალათებულნი.. პატარა შუშის მაგიდაზე ორი ბაკალი ლუდის ჭიქა ედოთ თავისი სასუსნაოებით და ბავშვობის ფილმს უყურებდნენ. მშვიდად იჯდა მესხი დადიანის მუხლებზე.. მომენტებში გახედავდა მოცინარ კაცს და უკვრიდა, ჯერ კიდევ უკვირდა რომ ასე მალე შეიცვალა სიტუაცია.
-უი დენ დღეს ღამე რეისში ვარ..-გემრიელად გამოცალა ლუდი და ცარიელი ჭიქა მაგიდაზე ხმაურით მოათავსა.
-შენზე ისევ მოქმედებს ხომ ერთი ჭიქა ლუდი..-სასმლისგან დასველებული ტუჩები დაუკოცნა მესხს და ბაგეები ნიკაპზე მიაკრო.-სულ არ შეცვლილხარ, მხოლოდ შენი გარეგნობა შეიცვალა..-დანისლული თვალებით ახედა მის მუხლებზე მჯდარ ქალს.ხელის ზურგით ნაზად გადაუწია მკერდზე დაფარებული პერანგის ნაწილი.-ისეთი მადის ამღძვრელი ხარ...-რბილი ბაგეები ლავიწს გადაატარა..-რთულია კაცმა შემოგხედოს და მის გონებაშ არ დარჩე.. თათი..-ხმადაბალი, დაბოხებული ბარიტონით ესაუბრებოდა.-საბედისწერო ქალი ხარ.! -თვალებ მინაბული უსმენდა დადიანის ჩურჩულს და მის თმაში ახლართულ ხელებს უაზროდ ამოძრავებდა. სიამოვნებდა.! კაცის ალერსს საუკუნო სიამოვნებისკენ მიჰყავდა.
-დენ.. რა იქნება მერე..
-მერე ჩვენი შვილები იქნებიან თათი..-სრულიად სერიოზულმა უპასუხა. მომწვანო ალმასებში უყურებდა დადიანი და საკუთარ ბედნიერების საწყის ხედავდა.
-ჩვენი შვილები?ნუთუ შენ გინდა რომ?.-დაიბნა სიხარულის ცრემლები მოაწვა თვალებზე..
-მიყვარხარ თათია და რათქმაუნდა მინდა შენნაირი ლამაზი, პატარა მწვანეთვალება გოგო..-ცხვირის წვერზე ოდნავ უკბინა და გაიცინა.. -არ მჯერა, როგორ არ მომკლა ამ გრძნობამ წლების განმავლობაშ?! როგორ.. რანაირად გავძელი უშენოდ თათი.? -მხარზე მიადო შუბლი და თვალები დახუჭა.-იცი რამდენჯერმე გნახე.. იმდენად ლაღი და ბედნიერი იყავი.. ალბათ შენს გამო არ გამოვჩნდი. არ მინდოდა საკუთარი თავი შემეხსენებინა..
-მიყვარხარ დენ.- თავი ააწევინა კაცს და სანატრელი ბაგეები დაუკოცნა.. -დავწვეთ ხომ? სამ საათში უნდა გავიღვიძო..-მხარზე დაადო თავი და მინაბულმა თვალებიც მილულა..
-წამოდ პატარავ. ვნახოთ როოგორი კომფორტული საწოლი გაქვს.! -სიცილით შეუცურა მუხლებს ქვეშ ხელი და ნაზად აიტაცა ხელში. მასთან ერთად წამოდგა და საძინებლისკენ გაემართა..ჩამოსვა და თვითონ სწოლზე ჩამოჯდა.-არა პატარავ ეს საწოლი არ გამოგვადგება..-მსუბუქად აამოძრავა სხეული რბილ მატერიაძე.
-რას უწუნებ ჩემს საწოლს?-კარადიდად საღამური გამოიღო და სიცილით შებრუნდა.
-ჯერ ესერთი პატარაა, მეორეც არაა რბილი..მე გაგხდი.!- მიუახლოვდა მესხს და ხელები მაისურის ბოლოებს ჩაავლო, ერთი მოძრაობით გადააძრო თავს ზემოთ. აბურდული თმებიც გაუსწორა. -რატომ ფენიქსი?- მკერდს შორის ფრთაგაშლილ ფრინველს დააკვირდა და თითები გადაატარა.
-იმმიტომ რომ ფერფლისგან აღსდგა ისევე როგორც მე! -მშვიდი იყო მესხის ტონი. -ეს მაშინ დავიხატე როცა ვიგრძნესი, რომ ისევ ცოცხალი ვარ. როცა უშენოდ ცხოვრება შევძელი.. შეიძლება არ დაიჯერო მაგრამ, მე შევძელი ფერფლისგან აღდგენა!-ხელები ბიუზღალტერის შესაკრავისკენ წაიღო, მაგრამ არ დაანება დენისმა.ზევიდან დაჰყურებდა მასზე დაბალ ქალს და კიდევ ერთხელ რწმუნდებოდა მის სიყვარულში. მხრებიდან გადაუწია გრძელი ბზინვარე თმა. კარგად უჩანდა მფეთქავი არტერია, ტუჩებმაც მალე მოძებნეს და სველი კოცნის კვალიც დატოვა დადიანმა. სასიამოვნო ჟრუანტელით აივსო თათია, ნაცნობმა სისველემაც შეახსენა თავი ფეხებ შორის.
-ჩემი ფენიქსი.. ჩემი ცეცხლოვანი ფენიქსი.! -ყელს უკოცნიდა. ცალი ხელი წელზე შეუცურა და სხეულზე აიკრა, მეორე ხელით მისი ფეხები წელზე შემოიხვია და საწოლზე ზურგით დააწვინა.
-შენი.! მხოლოდ შენი.-კოცნებში აპერებდა სიტყვებს მესხი და კაცის ფერებით ტკბებოდა. მარტივი მოძრაობით შეუხსა ბიუზღალტერი, მადისამღძვრელ მკერდი დღის სინათლეზე გამოფინა. ძლიერი მტევანი მკერდს მოსდო და ჭიპამდე სველი კოცნები დატოვა, შემდეგს ისევ ყელს მიუბრუნდა და ვნებიანი კოცნებით ახელებდა ქალს. უკვე შიშველი, რომ დაიგულა მესხი მტევანი საკუთარ მაისურს ჩაავლო, თავს ზემოთ გადაიძრო.ქალის წვივებს შორის მოექცა. მუხლით დაეყრდნო საწოლის კიდეს და წელში გასწორდა. ძლიერ დაძარღვულ ხელს სწოს მუცელზე ასრიალებდა. მაზასი სხეული კი ლარივით დაიჭიმა და კაცის შეხებას მძაფრად განიცადა. დროებით მოეშვა თათიას ფერებას, მაგრამ მზერას არ აშორებდა ვნებისგან ამღვრეულ თვალებს. შარვლის შესაკრავი გაიხსნა და ისევ ქალს დაუბრუნდა. სიამოვნების ბგერები.. მონატრებული სულები.. მშფოთვარე ღამე.. ერთმანეთში ახლართული სხეულები და სიყვარულის ყველაზე ამაღლვებელი აქტი.. უამრავჯერ დაჭიმული ქალის ტანი და ორგაზმის ვულკანური ამოფრქვევა.!
-მიყვარხარ დენ..
-მიყვარხარ ფენიქს.! -დაცვარუ შუბლზე აკოცა და კომფორტულად დაიწვინა მკერდძე სუსტი სხეული.-დაიძნე მე გაგაღვიძებ.-მტევანზეც აკოცა და მშვიდი ძილისკენ უბიძგა.!

***
დილის ხუთ საათზე დაეშვა სკაიივერიის ბორტი თბილისის საერთაშორისო აეროპორტში. იკვე მოუსვენრობა ჰქონდა შეპარული მესხს და ერთ ადგილას ვერ ჩერდებოდა. შესაძლო სისწრაფით დაასრულა თავისი საქმე და ეკიპაჟთან ერთად გავიდა აეროპორტიდან.
-მადლობა ბავშვებო რეისისთვის..-ხელი დაუქნია უკვე მოშორებულ კოლეგებს და იქვე გაჩერებულ ტაქსიში ჩაჯდა.. ღრმად ამოისუნთქა და მისამართი უკარნახა. იმ დროის განმალვობაში სანამ დანიშნულების ადგილს მიაღწია ყველა წვრილი ნივთი მოიშორა სხეულიდან, კუდად შეკრული თმა გაიშალა და თავის მასაჟი გაიკეთა ნატიფი თითებით. კიბეები ერთი ამოსუნთქვით აირბინა. რკინის კარებს გასაღბი ფრთხილად მოარგო, ნელა გადაატრიალა და საკეტიც გააღო. ფეხის წვერებით შეიპარა სახლში. შესასვლელშივე დატოვა ფეხსაცმელი და დაღლილი ტერფებით გაირბინა მისაღები. ოთახის კარი ჩუმად შეაღო და მთვარის სინათლით განათებულ ოთახს მოავლო თვალი. საწოლში იწვა დენის დადიანი, მშვიდად ფშვინავდა მხარზე კომფორტულად მწოლიარე. სიამოვნების ეკალმა დააყარა მესხს სხეულზე. ალბათ დაღლილობა რომ არა კიდევ დიდხანს გაჩერდებოდა კარებთან და მის ყურებაში დაათენდებოდა. სხეულიდან მოიშორა ფორმა და იქვე იატაკზე მიყარა, არც თავი და მითუმეტეს არც ნერვები ჰქონდა კოხტად, რომ მიეკეცა თავის ადგილზე. კოლგოტიც ფეხების ქნევით გაიხადა, თხელ ქსოვლიში გახლართული რამნდეჯერმე კინაღამ წაიქცა კიდეც. ძლივს მიაღწია საწოლამდე და უჩუმრად შიშველი სხეულით შეწვა. თხელი საბანი ასწია და ცხელ სახულეს უკნიდან აეკრო.
-მოვედი სიყვარულო..-ყურთან უჩურჩულა და იქვე სველი კოცნაც დაუტოვა..
-მმ ჩემი პატარა..-სხეული დაუმძმდა და მისკენ გადატრიალდა.. მკლავებში მოიქცია გრილი სხეული და ზედ აიკრა.
-ღმერთო, ამად ღირს ასე დაღლა.. გადაქანცული სახლში რომ მოვდივარ და შენ ასე რომ მეხუტები.. ყველაზე დიდი ბენდნიერება ამაშია..-კაცის მკლავებში მოიკუნტა და თვალებიც მინაბა..
-მიყვარხარ..-მოღერებულ კისერში აკოცა თვალ დახუჭულმა დენისმა..ორივე მშივდად ჩაიძირა წყვდიადში.
***
ახალ გაღვიძებულმა საწოლს თვალი მოავლო და ცარიელი რომ დახვდა უკმაყოფილოდ შეიშმუშნა, იქვე მამაკაცის დაგდებული მაისური გადაიცვა და ფეხების ფრატუნით მოიარა სახლი. უკმაყოფილოდ დაბრიცა ტუჩები, როცა აღმოაჩინა რომ დენისი სახლშიც არ იყო. ნომერი აკრიფა და ზუმერს დაელოდა.
-დაგირეკავ პატარავ, ცოტახანში..-ხმის ამოღება არ აცადა ისე გაუთიშა ტელეფონი.
-უიმეე.-გაღიზიანებულმა მოისროა სავარძელზე ტელეფონი და თვითონ სამზარეულოში ყავისთვის გავიდა. ქუთუთები კვლავ დამძიმებბული ჰქონდა, ისევ ძილს თხოვდა გონება მაგრამ რაღა დააძინებდა დენისის მომლოდინეს. ყავის ფინჯანით დაეშვა სავარძელზე, ფეხები მაგიდაზე ააწყო და ტელევიზორს გათიშულმა გახედა.. მონდომების მიუხედავად მაინც ჩამოეძინა სავარძელში.. შეხებაზე შეშინებული წამოხტა.
-პატარავ მე ვარ.. -ღიმილით შეეგება დადიანი და შუბლზე აკოცა.
-ასე ადრე სად იყავი წასული..-თვალები მოიფშვნიტა და ფეხები მოკეცა..
-აეროპორტში გამომიძახეს..-მარტივი მოძრაობით აიტაცა სხეული და მუხლებზე დაისვა.-შენ რატომ გაგეღვიძა ასე ადრე?
-რავი აბაა..-მხარზე ჩამოადო თავი..-რა უნდოდათ ასეთი დილით რომ არ დაგაძინეს.?
-აფრიკაში მიშვებენ..-უჭირდა ამის თქმა..
-რა?-თავი წამოყო მაშინვე.-რა გინდა ფრიკაში?
-მგონი თქენს ეკიპაჟთან ერთად მიშვებენ, სამი თვით.. რაღაც პროგრამაა, ხომ იცი ყოველ წელს მიდიან ხოლმე..
-კი მაგრამ.. შენ რა გინდა იქ?
-ნავიგაციაზე სწავლებები უნდა ჩავატარო..-ყურს იქით გადაუწია თმა.-სამი თვე რა არის პატარა, მალე გავა..
-არ მინდა რომ წახვიდე..-ტუჩები დაბრიცა.
-არც მე მითუმეტეს ახლა ასე რომ ვართ.. კაი რა თათი რა გატირებს.. არ გამაგიჟი ახლა.. -გულში ჩაიკრა..
-მომენატრები დენ.. ძალიან მომენატრები. ასე არ შეიძლება, ახლა რატომ გიშვებენ.. აქამდე სად იყვნენ..-სლუკუნს არ წყვეტდა. გული ვერ უშვებდა..რა ქნას არ ეთმობა! უცებ ნაპოვნი ბედნიერება არც ერთი წამით არ ეთმობა.. გული ვერ უშვებს!
-დამშვიდდი თათი რაა. უარს ვერ ვიტყვი.. გამიგე გთხოვ რა, ხომ იცი რამე შანსი რომ ყოფილიყო..
-ვიცი, ვიცი.. ვსო აღარ ვტირი!- ცრემლები მოიწმინდა და ისევ გაუღიმა მის წინ ჩამუხლულ დადიანს. ბაგები ჩატეხა თუ არა მაინც დაეშვა ღაწვებზე ცრემლები.
-ჩემი სიხარული..-პატარა ბავშივით ატირებული ქალი გულში სიცილით ჩაიკრა.-ეკას შენი ნახვა უნდა.
-რა?-მაშინვე შეჩერდა ცრემლები.
-ჰო, იმ დღეს ველაპარაკე შენზე. ძალიან გაუხარდა.-ეღიმებოდა დადიანს.
-რა უთხარი?
-ჩემი საცოლე უნდა გაგაცნოთქო.გაგიჟდა როგორც იქნა მეღირსება შენი დაოჯახებაო..
-ვაიმე დენის..-თავი ხელებში ჩარგო და კიდევ ატირდა.
-გოგო შენ კარგად ხარ? რა გატირებს კი მაგრამ..
-მცხვენიაა.-ამოისლუკუნა..
-პატარა სულელი გოგო ხარ..მოდი ჩემთან და დავწვეთ.. მე მოგეფერები შენ დაიძინებ...-მუხლებს ქვეშ შეუცურა ხელი და ჰაერშ ააფრიალა.-მმ რა კაი სუნი გაქვს.. ჩემი სიყვარული..-სველ თვალებს უკოცნიდა და გზას მიიკვლევდა ოთახისკენ. ფრთხილად მიაწვინა საწოლზე მესხი, თვით განთავისუფლდა ტანსაცმელისგან და ისიც გვერდით მიუწვა. ლამაზ მოყვანილ სხეულს ხელებით სწავლობდა, სურნელს იმახსოვრებს თითქოს ბოლოჯერ ეხება ქალს. სიამოვნებისგან გატრუნული მესხი კი სიამოვნების ტალღებში იძირებოდა.
***
ნელ-ნელა უახლოვდებოდოდათ წასვლის დღე, გულიც უფრო გამალებით უძგერდა თათიას ამის გახსენებაზე.
-რა გჭირს შენ?-ნინომ მეგობას გახედა რომელიც მის კალთაში მოფართხალე ელენეს ეფერებოდა.
-რადა სულ რაღაც ერთი კვირა დარჩა..-ქვედა ტუჩი გადმოატრიალა და უფრო დაუსევდიანდა სახე.
-კაი ქალო ომში ხომ არ მიდის..
-აფრიკას ეხუმრები შენ? ძალიან საშიშია თან კონგოა რაა. არ ვიცი ეს თვეები როგორ გავძლებ.. მეც ხომ არ გავყვე?!
-სამი თვის გამო გინდა სამსახურის დაკარგვა? ზოგს წლებით უწევთ განშორება და იმას უძლებენ.. ქალებში ვერ გაიგულავებს მაინც.-გადაიკისკისა ნინომ.-მაგაზე მაინც არ გექნება სანერვიულო.
-სულ არ მადარდებს ეგ მთავარია ჯამრთელი ჩამოვიდეს.. -გვერდით გადასვა მეგობრის შვილი და დანაღვლიანებულმა მეგობარს გახედა. -მეც მაგარი ვარ რა, რატომ ვფიქრობ ცუდზე.. -ფიქრები გაფანტა..
-ეგრე შე ქალო რაა.წამო სამზარეულოში, ელენეს ვაჭმევ და თან ყავაც დავლიოთ..
-წამო.-უკან აედევნა მეგობარს.-იცი შვილი უნდა დენისს..
-უკანონო?
-ნინო კაი რაა.
-დაქორწინებაზე არ ფიქრობთ?!
-მაგაზე ჯერ არ გვილაპარაკია, შვილები უნდა ჩემგან..-თვალებ აბრდღვრიალებულმა გაიცინა..
-კაცს უყვარხარ და ენდომება აბა რა იქნება.. ყველა კაცს უნდა საყვარელი ქალისგან შვილი.. სულ სხვაა, თათი აი სულ სხვანაირად დაუუწყებ ყურებას დენისს მისგან შვილი რომ გეყოლება. უფრო შეგიყვარდება, სხვანაირ გრძნობებს აღმოაჩენ.ღმერთო ამაზე ბედნიერი არაფერი არაა, ღამე გაღვიძებული რომ აღმოაჩენ შენს კაცს რომელსაც პაწაწინა უჭრავს ხელში და ჩუმად ეჩურჩლება დედა არ გავაღვიძოთო..
-ჩამოვიდეს ერთი იქიდან.
***
ბუზღუნით დაიძრა აეროპორტთან გაჩერებულ მანქანისკენ. სახეზე კარგად ეტყობოდა საშინელი გაბრაზება. უხეშად გამოაღო კარები.
-პატარა რა სახე გაქვს.-ღიმილი ვერ შეიკავა დადიანმა,ქალისკენ გადაიწია და დაბურცულ ტუჩებზე მოწყვეტით აკოცა.
-გაუნათლებელი ხეპრეები..-ჩანთა ფეხებთან დაიგდო.
-ჰე ახლა მითხარი.-ძრავი აამუშავა დენისმა და მანქანაც დაძრა.
-რატომ გგონიათ ამ ხალხს რომ ბორტზე მხოლოდ მაგათ კუჩების ამოვსება გვევალება.
-მოხდა რამე?
-დღეს ვიღაც ერთი ქალი გამომიხტა შენი მოვალეობაა წყალი მომიტანოო. კინაღამ გავლანძღე იქვე. საერთოდ ვერ ხვდებიან იქ რა საჭიროა ბორტგამყოლი..-ერთი ამოისუნთა. -შენ რას შვები, გაირკვა ზუსტი თარიღი?
-კი პატარავ 28ში მივდივარ..
-ზუსტად ჩემს დაბადების დღეზე..-თვალები ცრემლებით აევსო..
-ჰო მაგრამ ახლა სახლში გაგიყვან, პატარა ჩანთა მოამზადე სოფელშ მივდივართ. ჩემებს გაგაცნობ, თან რთველი გვაქვს.. -სევდიანი ღიმილით გამოხედა მესხს..საერთოდ აღარაფერი ახარებდა თათიას. სხვა დროს რომ ეთქვა იგივე ალბათ მეცხრე ცასაც აცდებოდა ბედნიერი მაგრამ ახლა მოახლოებული განშორების შიშ კლავს. აწკრიალებულმა ტელეფონმა გაოიყვანა ფიქრებიდან.
-ხო პაწაწინა..
-ჩვენგან ვინმები მიდიან იცი?
-არაა.-დაიზაფრა.
-მე მიშვებენ..აუ თათი არ მინდა რაა, როლოს რომ დაველაპრაკაო ვითომ არ დამტოვებს.
-უი პატარაა შენც მიდიხარ?-გულს კიდევ ერთი დარდი დააწვა, ახლა კიდევ ერთ საყვარელ ადამიანთან მოუწევდა განშორება.. -შენ მაინც ცადე დაელაპარაკე, იქნებ გული რამით მოულბო..
- ამის დედაც მოვ**ან რა ჯაანდაბა მინდა კონგოში?!
-ნუგო დამშვიდდი და დაელაპარაკე როლოს. იქნებ გაჭრას. ამ დღეებში ჩამოვალ თბილიში და გნახავ.
-კაი თათი, მიყვარხარ...
-მეც პატარა ჭკვიანად.. -გაეცინა და ტელეფონი ჩანთაში დააბრუნა.
-რაო პატარამ?-ირონია დაეუფლა ხმაში დადიანს.
-იმასაც შენთან ერთად უშვებენ.. მოიცა მოიცა..
-რა გაცინებს?
-ეჭვიანობ ნუგოზე?
-რა არ უნდა ვიეჭვიანო?
-მოიცა რაა, 19 წლის ბავშვია რა გჭირს.!
-მაგ ბავშვს დიდი დეიდაბი მოსწონს როგორც ჩანს.
-გეყოფა დენის.. საერთოდ არაა ეგრე რა, მუდამ გვერდშ მედგა ეგ 19 წლის ბავშვი. მიცავდა და ყველას მარიდებდა. -ხმა გაებზარა.
-ხოდა ახლა მე ვარ შენთან და მე დაგიცავ.-დაიძაბა დენისი.
-დენის ტყუილად ბრაზდები და მეც ნერვებს მიშლი.. დამელოდები თუ ამოხვალ?
-დაგელოდები, მაღაზიაშიც შევალ.-ორივემ ერთდროულად დატოვეს მანქანა.. დაახლოებით ნახევ საათში უკვე კახეთის გზატკეცილზე იდგნენ და მშვიდი მუსიკის ფონზე მიუყვებოდნენ გზას, წამით არ გაუშვია ქალის ხელი დენის. ძლიერ მტევანში ჰქონდა მოქცეული ნატიფი თითები და შიგა და შინ ცხელ კოცნებს უტოვებდა. ასეთი რომანტიული გარემოთი ჩავიდნენ სოფელში.
-დე მოვედით.-ეზოში ჯერ დადიანი შევიდა, უკან ფრთხილი დარცხვენილი ნაბიჯით მიყვა თათია..
-მოდით დე..- სახლიდან ეკა შეეგება.. -თათია როგორ ხარ სიხარულო. როგორ გაზრდილხარ.-თბილად ჩაიკრა გულში გოგო.-მიხარია რომ მოაბრუნე სააქაოს ეს ჩერჩეტი.-შუბლზე მიარტყა ნაზად შვილს.
-თქვენ როგორ ხართ ეკა დეიდა. მშვენივრად გამოიყურებით.
-ოხ მადლობა გენცვალე, თქვენ გელოდებოდით, მიდი გამოიცვალეთ და წავიდეთ ვენახში..
-აქამდე არ გადასულხართ?
-ბიძაშენი და მისი მეგობრები გადავიდნენ იმათ დაასწრებთ რამეს. პატარა ბავშვებივით არიან.. წამოდით ზემოთ გაჩვენებთ თქვენს ოთახს.-როგორც ყოველთვის რთველმა მხიარულად ჩაიარა, გაოცებული ადევნებდა თვალს თათია ახლად გაცნობილებს და უხაროდა ასეთ მხიარული, კეთილი ადამიანების აღმოჩენა. დღე მხიარული სუფრით დასრულდა. სუფრასთან გვერდიგვერდ ისხდნენ ახალად შემდგარი წყვილი და ისმენდდნენ კეთილ სურვილებს.

***
-დენ..-ტუჩებ დაბრეცილმე, აცრემლებული თვალებით ახედა მაღალ სილუეტს..-ვერ ვიჯერებ.. არ მინდა წახვიდე. დენ არ წახვიდე რა..-ცხარე ცრემლები გადმოყარა და შუბლით მკერდძე მიეყრდნო.
-პატარავ სულ სამი თვე მივდივარ.. სამი თვე ძალიან მალე გავა და მერე სულ.. გესმის?! სულ ჩემთან იქნები. ნუ ტირი რა თათი..-ნიკაპზე მოსდო საჩვენებელი თითი და ცრემლებ დასველებულ ტუჩებზე მხურვალედ აკოცა. -გამიშვი ახლა..-სევდიანად გაიღმა დადიანმა, ღმერთმა იცის მხოლოდ როგორ უჭირდა ახლა საყვარელი ქალის აქ დატოვება. მაგრამ მისგა ოდნავი სისუსტე უფრო დაამწუხრებდა მესხს.
-რომ ჩახვალ დამირეკე.-მამაკაცის კისერზე შემოხვეული ხელები ნელა ჩამოსწია და ოდნავ მოშორდა.-მიყვარხარ დენის.! -აკანკალებული ხმით უთხრა.
-მეც ფენიქს.! -ბოლომდე იდგა აეროდრომზე. მანამ სანამ ხომალდის შასი არ მოსწყდა მიწას და ღრუბლებში არ აიჭრა. დასევდიანებული გამობრუნდა და სულ ღვარღვარა ცრემლები დაედინა სახეზე.
***
ერთი თვე თითქოს სულ მასთან საუბარში გაატარა, მაგრამ მაინც მონატრებულია.. რუტინულ დღეებს ებრძონა, იმის იმედით ელოდა შემდეგ დღეს, რომ კვლავ გაიგებდა დადიანის ხმას და მის გამოსახულებას მოეფერებოდა ეკრანზე..
„სკაიივერიას“ ბორტი ბრუნდებოდა სამშობლოს ტერიტორიისკენ. მაჯის საათზე უკვე რვა ხდებოდა. ემოციურად დაღლილი სკამზე მიესვენა და ილუმინატორს გახედა.
ცისფერ ფერსა და შავ უსასრულობაში გამეფებულ ცეცხლისფერს თვალს ვერ აშორებდა. იძირება სადღაც, თავად ვერ გაერკვია, ეს ცისფერი მარადისობა იყო თუ შავი დასასრული.განიცდიდა დაუძლეველ შიშს. შიშს ზეცისა რომელიც მთელ მის არსებას იპყრობდა და ნაწილ-ნაწილ ანაწევრებდა. უცებ გარდამავალ ლურჯს ცისკრის ვარსკვლავი შეემატა, ამ ულამაზესი სანახაობით კი აუწყებდა რაღაც.. დაუძლეველს..ამბავს რომელსაც ისე ვერასდროს შეცვლიდა... ამბავს რომელიც სამუდამოდ დაშანთავდა მის სულს, სხეულს კი მარტოობისთვის გაიმეტებდა.
დიახ ეს ჯადოსუნური და თითქოს ღმერთისგან შექმნილი სანახაობა აუწყებდა მის დასასრულს.!
ბორტის კარებზე კაკუნი და კარის გაღება. მგლოვიარე სახეები..
-ერთი დეპორტი გვყავს და 168 მგზავრი.-მომღიმარმა მოახსენა გეითთან მდარ პოლიციელს და წარმომადგენელს გახედა.-ხომ მშვიდობაა.
-გეტყვით..-წართმეული ხმით გახედა ბორტზე მდგარ თათიას და თვალს მოეფარა. მგზავრებს ყალბი ღმილით აცილებდა უკვე გაუსაძლისი გახდა ლოდინი.
ოფისში კისრისტეხვით შევიდდა, დერეფანი სირბილით გაიარა და თეთრი კარები უხეშად შეხსნა. ოთახი სავსე იყო თანამშრომლებით, ერთ იქვე კედელთან იყო ჩაკეცილი, ზოგი ნერვიულად უვლიდნენ წრეებს ოთახს.
-ღმერთო ჩემო..-აღმოხდა და იქვე კარებთან ჩაიკეცა.. -რა მოხდა გამაგებინეთ..
-რეისმნა კატასტროფა განიცადა..- ოთახის სიღრმიდან გაპარული ხმა გაიგო.
-გადარჩენილები არ არიან..-აი კიდევ ერთი სასოწრაკვეთით შეპყრობილი ხმა.
-ჩვენ ისინი დავკარგეთ.-ძლიერი ხელი იგრძნო მხრებზე.-უნდა გაუძლო.
-რას უნდა გავუძლო? დენისიც იქ იყო?-არაადამიანურად შეშლილი ხმით თქვა.-ამოიღე ხმა დადიანიც იქ იყო?-ფეხზე წამოვარდა, პერანგში ჩააფრინდა ნავიგაციიდან მოსულ წარმომადგენელს.
-იქ იყო..
-ღმერთო არაა. ღმერთო ეს რა ხდება..-გაფართებული გუგებით დაჰყურებდა იატაკს..-გადარჩენილები..
- კატასტროფას ვერავინ გადაურჩა. -გული ამოაგლიჯეს, ბინძური ხელით სხეულში შეუძვრა ბოროტება და სადღაც შორს მოისროლა მომავალი. გაფართოებული თვალებით უყურებდა წერტილს და კადრებივით მირბოდნენ მოგონებები, ერთი-მეორეს მიყოლებით ყველაგან დენისი იყო. მომღმარი, ვნებიანი, სასაცილოდ გამოწყობილი რომ ცდილობდა სამსახურისგან გადაღლილი ქალის გამხიარულებას.
-დენ..-სუნთქვა გაჭირდა, ყელსახვევი უხეშად მოიგლიჯა პერანგიდან..ძლიერად აწყდებოდა წნევა საფეთქელზე, თითების მოძრაობით ოდნავ ტკივილის შემსუბუქება ცადა. ღრმად შეისუნთქა აკანკალებული ხმის დასარეგულირებლად. ოთახს თვალი მოავლო და მეგობრის დედას წააწყდა. -ნუგო?
-ნუგო აღარ მყავს..-ერთი ამოიტირა ქალმა და კვლავ მიეკრო მის გასამხნევებლად გვერდით მდგარ მამაკაცს.
***
ყურებში საშინელი გუგუნი ესმოდა. რაღაც დიდი ძალით ასკდებოდა და იქვე ფეთქდებოდა. ამღვრეული მზერით მიიკვლევდა გზას. სახლშ შესულმა შავებში ჩაცმულ ეკას შეხედა.
-ნუ გაცვიათ შავები.. ის არ მომკვდარა, ის ცოცხხალია გესმით? ნუ გლოვობთ ჩემ დენის.. ნუ.. ნუუ..-ტიროდა თუ ყვიროდა არ ვიცი მაგრამ საშინლად გამწარებული იყო..
-თათი დე..-ცრემლებით, სიბრალულით სავსე თვალებით მიაპყო მზერა.
-ეკა, შენ ხომ დედა ხარ. უნდა გრძნობდე..მე ვგრძნობ გესმის? მის გულის ცმესაც ვგრძნობ. აი აქ მირტყავს..-მკერდზე მიიჭრა ხელი.-ის ცოცხალია, ვერ მოკვდებოდა.! ძლივს დაბრუნებულს ღმერთი ისევ არ წამართმევდა. -მხრებში ჩაფრენილი სუსტად ამოძრავებდა ქალს და ტირილს არ წყვეტდა. -წაამართვა?-ღონე მიხდილმა იკითხა და თავის ქნევით დადასტურებულ ამბავს განწირული ხმით შეხვდა.
-დამშვიდდი დე, ყველას გვტკივა ჩემი დენისი. ჩემი ბიჭი იყო, დედას სიცოცხლე და გახარება. -ტკივილისგან დამშრალი ცრემლიც აღარ მოდიოდა,ძლიერად იკრავდა გულში მესხს და ცდილობდა დაუძლეველ „უდენისობას“ ერთიანად გამკლავებოდნენ.-შენ მოგიკვდა შენი დედაა ჩემო ბიჭო.-მკედზე მიკრულ გოგოს მხურვალედ უკოცნიდა ტკივილისგან დამანჭულ სახეს და თავისთვის ჩურჩლებდა.
-ეკა დეიდა.-სლუკუნით ძლივს გამოკვეთა სიტყვები.-მის ოთახში ავალ რაა.
-ადი შვილო. ადი..
ღია ფერის, ხის კარი ფრთხილად გახსნა და ნაცრისფერით გაწყობილ ოთახს ცრემლიანი მზერა მოავლო. ყველგან ის სუნი იდგა, მისეული. აი ისეთი მხოლოდ მის რბილ კანს რომ ასდიოდა. აკანკალებული ხელი ბაგეებთან მიიტანა, ხმის შესაკავებლად.
-არ მჯერა რომ მე ახლა ამ დღეში ვარ. შენ დამპირდი, დამპირდი რომ დაბრუნდებოდი.. შენ უნდა მოსულიყავი ჩემთან, შვილები გვყოლოდა. ბედნიერების ღირსები ვიყავით დენ..-ჩურჩულით საუბრობდა და საწერ მაგიდაზე დაწყობილ ნივთებს სისათუთით ეხებოდა. კარადა გამოაღო და მაისურებს ხელი გადაუსვა.-ესაა შენი სამართალი ღმერთო? ამას ვიმსახურებთ ჩვენ ადამიანები?! რისთვის დავიმსახურე? რა დავაშავეთ ამისთანა რომ ასე დაგვსაჯე.. -ბოლო ხმაზე ყვირის და მთელი ძალით ჩაფრენილი მის მაისურზე მოწყვეტით დაეშვა იატაკზე და სიმწრით მუჭებს ძლიერად კრავს. -აი ხედავ? გრძნობ როგორ ვარ? შენ ხომ ყველაფერს ხედავ.გიხაროდეს ბოლომდე გამანადგურე, არაფერი დამიტოვე, სიცოცხლის მიზეზიც აღარ მაქვს. წამართვი ყველაფერი.სიყვარული გამინადგურე, რატომ? რატომ?-ხავილს არ წყვეტს.
ისევ სიბნელე..
ისევ ტკივილი..
ისევ საშინელი შიში, რომელიც მთელ სხეულს ედება.
ისევ წყვდიადი სადაც გადარჩენის შანსი არ არის.

(თავი 9)
***
რთულია ერთ დღეს დაკარგო ყველაფერი. ერთგული მეგობარი, ცხოვრების სიყვარული და მსოფლიოში ყველაზე საყვარელი საქმე, როდესაც გეგონა რომ ის არასდროს გაქრებოდა ცხოვრებიდან.
გონებას გულის გამაწვრილებელი ხმა წვდება. და ისევ ის გრძნობა, „გადავრჩი“. მძიმედ ახელს თვალებს. საშინელი წამლის სუნი ცხვირის წვერს უწვავს, ტირილისგან დასიებულ ქუთუთოებს მთელი მონდომებით აცილებს ერთმანეთს. იქვე კვლავ სამგლოვიარო სამოსში გამოწყობილი ეკა იჯდა. მეორე კუთხეში დასევდიანებული მშობლები დაინახა.
-ანუ არაფერი დამსიზმრებია.-ამოიტირა.
-დედას სიცოცხლე..-ტირილით მივარდა შვილს მაიკო და გულში ჩაიკრა.
-დედა საშინელებაა ეს გრძნობა. მჭამს შიგნიდან.
-ახლა ყველაზე ძლიერი უნდა იყო შვილო.- ეკაც მიუახლოვდა საწოლს. -ის მართლა შენში ცოცხლობს.
-ვერ გავიგე?-დაბინდული მზერით გახედა ეკას.
-მალე პატარა გეყოლება.-ოდნავ ბედნიერი მზერით გახედა.
-დამცინი ხო? უშენოდ რად მინდა შვილი ან ცხოვრება.- ფეხები მოიკეცა და სახე დამალა.
-რას ამბობ თათი, თავისი ნაწილი დაგიტოვა. -ახლა დედამ დაუყვავა.
-ყველაზე ბანალურ ფილმში არ მოხდებოდა ასე. -დახშული ხმით აგრძელებდა ლაპარაკს. -მის გარეშე არც მისი ნაწილი მინდა.საერთოდ არ მინდა სიცოცხლე.
-ჩემ შვილთან მარტო დამტოვეთ.-აქამდე ჩუმად მდგარი ბატონი დავითი მიუახლოვდა ტკივილით სავსე შვილის.
-დავით ახლა..
-არ ვაპირებ ჩხუბს, ჩემ შვილთან მარტო დარჩენა მინდა. -მკაცრი ხმა გუგუნებდა პალატაში. ჩუმად გავიდნენ ქალები. მალევე შეეცვალა სახე უფროს მსეხს, მკაცრი მზერის უკან შვილის ტკივილით მკვდარ მამა გამოჩნდა. -თათი მა..-კათეტერით დაჩხვლეტილ მტევანს მთელი მონდომებული სინაზით შეეხო.
-უნდა მისაყვედურო მა?-არც ახლა ამოუწევია დამალული თავი.
-მა მე შენს გვერდით ვარ.-პირველად გაიგო მამის აკანკალებული ხმა, გაოცებულმა წამოყო თავი და მისნაირ თვალებს შეხედა.-ყველაზე კარგი კაცი იყო შენს გვერდით. სწორი კაცი რაც მთავარია. მე ვიცნობდი დენის, გაფრენამდე რამდენიმე დღით ადრე შემხვდა. მომიყვა მის გრძნობებზე, ხელიც კი მთხოვა შენი, ჩამოსვლის მერე უნდა ეთხოვა ცოლობა შენთვის. -შვილის სახე ხელებში მოიქცია და მხურვალედ აკოცა შუბლზე.
-ცოლობა?
-ხო მა..
-როგორ არ დამაცადეს ბედნიერება მასთან. როგორ წამართვეს უმოწყალოდ მაა. რატომ არ შემიბრალა ღმერთმა? მამა რატომ არ შევეცოდე როცა ასეთ ტკივილს მიმზადებდა.. -მკერდზე ედო თავი და მთელი გრძნობით მოთქვამდა.
-შეუცნობელია უფლის ნება. ჩვენ იმ ტკივილისთვის არ გაგვიმეტებს რომლის ზიდვაც არ შეგვიძლია შვილო. ახლა გაბრაზებული ხარ, გტკივა ყოველი მისი გამოხედვა, სიყვარული და ამიტომ ამბობ ასე. სამაგიეროდ შენში ის პატარა იზრდება რომელიც ცხოვრებას თავიდან გასწავლის. ღმერთმა განსაცდელი მოგივლინა მაგრამ არ დაიშურა შენთვის ტკივილთან გამკლავების ყველაზე დიდი ძალა.
-ვერ გავუძლებ.-თავი ძლივს ასწია და შეხედა თვალებში.- მე არ ვარ ამ ტკივილისთვის მზად. ვერ გავუძლებ დენისისნაირ გამოხედვას, როცა ვიცი რომ ის აღარსად არსებობს. ვერ გავზრდი ამ ბავშვს.
-თათია შვილო, სჯობს ეს გადაწყვეტილება დამშვიდებულ გულზე მიიღო. ახლა მოემზადე და სახლში წაგიყვან.
-არ მინდა იმ სახლში, თქვენთან წამიყვანეთ.
-როგორც შენ იტყვი ჩემო სიხარულო.. -ლამის მკვდარმა დატოვა შვილი პალატაში, დერეფანში გასული ისევ სიძლიერე მოიკრიბა და დასევდიანებულ ქალებს მიუახლოვდა. -მაიკო, თათია ჩვენთან მოდის. არ ვიცი ცხელ გულზე ამბობს ამას მაგრამ ბავშვის მოცილება უნდა.
-ღმერთო..
-გაფრთხილებთ ორივეს.-მკაცრ ტონს არ იშორებდა ბატონი დავითი..-ისე მოხდება ყველაფერი როგოროც ჩემი გოგონასთვის იქნება კარგი. თუ მას ეს გადაწყვეტილება ცხოვრების შემსუბუქებაში დაეხმარება მე მის გვერდით ვიქნები. მესმის ეკა, იმ ბავშვში ხედავთ თქვენი შვილის გაგრძელებას მაგრამ მე ვერ ვაიძლებ ჩემ შვილს მთელი ცხოვრება იტანჯოს.
-მე არ გაპატიებთ ჩემი დენისის შვილის მოკვლას. ამას არც დენისი გაპატიებდათ.
-მესმის ეკა შენი კიდევ გიმეორებ.. თუ ეს გადაწყვეტილება ჩემ შვილს ცოცხლად დამიტოვებს მზად ვარ ეს არასწორი ნაბიჯი მასთან ერთად გადავდგა. მე ცოცხალი მჭირდება ის. -შუბლშეკრული აგრძელებდა ლაპარაკს როცა თათია მესხი დაინახა მათკენ მომავალი.
-მე მზად ვარ.
-თათია დედი, ეს არ გააკეთო რა.-ტირილით მივარდა გოგოს.-არ მომიკლა ჩემი ერთადერთი შვილის ნაწილი. არ გამწირო დედი გთხოვ, ისიც არ წამართვა თათია გთხოვ.-ძლიერად ჩაფრინდა მკლავებში.
-მე არ შემიძლია მისი გაჩენა. ის ყოველ წუთას მომკლავს. ყოველი მისი გამოხედვა თავიდან გამიხსნის იმ იარებს რაც დენისმა დატოვა. მე.. მე უბრალოდ ვერ ავიყვან ხელში, ტირილის დროს ვერ გავაჩუმებ იმიტომ რომ ეს ერთად უნდა გაგვეკეთბინა მე და დენის.. მის გარეშე არ მინდა დედა გავხდე. -უემოციოდ მოიშორა ქალის ხელები და დერეფანი სუსტი ნაბიჯებით დატოვა.
***
გული ერევა ამ შენობის დანახვაზე. ყველაფერი ეზიზღბა რაც სიკვდილის მიზეზს ეხება. ვერ იტანს, ამ გრძნობას და ცალკე ეს უღებს ბოლოს.
-ბატონო ლექსო მე სამსახურიდან მივდივარ.-კაბინეტში შესულმა პირდაპირ მიახალა სათქმელი.
-თათია.-ფეხზე წამოდგა და სევდიანი სახით მიუახლოვდა.-ვიზიარებ შენს მწუხარებას. ჩვენ..
-არ გინდათ გთხოვთ. უბრალოდ მინდა აქედან მალე წავიდე..
-კარგი ჩემო კარგო, დაწერე განცხადება..უბრალოდ მინდა იცოდე რომ თუ დაბრუნება მოგინდა..
-მე მაშინ დავბრუნდები როცა დენისი და ნუგო დაბრუნდებიან ამ ცხოვრებაში.-ფურცელს მოაშორა მზერა წამით და ისევ წერა განაგრძნო.-ანუ არასოდეს.!
-შენი სახით ძალიან კარგ თანამშრმელს ვკარგავთ..
-მადლობა ყელა რეისისთვის. -ბოლოჯერ გაიმეორა მისთვის საყვარელი ფრაზა და სამუდამოდ გამოიხურა ავიაციის კარები..
***
გამთენიისას გაეღვიძა, მზერა ოთახს მოავლო და ისევ თავიდან დაიწყო ტანჯვა.
-ჯანდაბა დენ, სიზმარში მაინც მოდი. იქ მაინც მითხარი რომ ეს არ გავაკეთო.. -წითელი ხალათი მოისხა და სამზარეულოში უჩუმრად გაიპარა. ბოკალი ნახევრად აავსო სისხლის ფერი ღვინით, იდაყვებით დაეყრდნო დახლს და აცრემლებული მზერით დააკვირდა ჭიქას. თითქოს უჭირდა ამ ნაბიჯის გადადგმა. -აღარაფერი დამრჩა შენგან, წლებთან ერთად გაიცრიცები ჩემს გონებაში, ნელ-ნელა დამავიწყდება შენი ხმა და როგორ არ მინდა ეს მოხდეს. როგორ არ მინდა წლების მერე მიჭირდეს შენი მეხსიერებით აღდგენა. იმ ლამაზი ღიმილის გახსენება ასე რომ გადავყავდი ჭკუიდან. ნეტა ახლა საიდანღაც გამოჩნდე, ძლიერად მომხვიო ხელები და მითხრა რომ საშინელ კოშმარში ვიყავი. მოდი დენ რაა.. გემუდარებუ დამბრუნდი ამ ცხოვრებაში თორე საერთოდ გაძნელდება ასე სიცოცხლე.- თავი უკან გადააგდო, მტევნები ძლიერად მიიჭირა შუბლზე და მთელი ძალით შეაერთა ქუთუთოქბი ერთმანეთს. რამდენიმე დღეა ამ პატარი არსებობა იცის და ჯერ ხელით არ შეხებია. თვალცრემლიანმა აკანკალებული მტევანი მუცლისკენ წაიღო და გაუბედავად შეახო ხელი.
-ყველაზე დიდი ბედნიერება გელის დე წინ.. ყველა ტკივილს დაგავიწყებს მისი პაწაწუნა ხელის შეხება სახეზე.. -საიდანღაც გამოჩენილ მაიკოს გაუსწორა მზერა.. -მისი არსებობაა ხსნა შენი სიცოცხლის. ყოველ ჯერზე როცა ის დაგიძახებს უკან დენისი ედგება და ბედნიერი მზერით დაგიწყებთ შორიდენ მოფერებას.
-მას ვერ მოვიშორებ. ვერ მოვიგლეჯ გულიდან.-ტირილით წამოვარდა ფეხზე და დედას ძლიერად გადაეხვია.-მადლობა ასეთები რომ ხართ.. მადლობა დედა..
-ჩემი დატანჯული შვილი.. ეს ბავშვი ყველას სიცოცხლის ძალაა თათი.
-ეს ბავშვი დენისის ნაწილია დე..-კიდევ ერთხელ მოხვია მტევანი მუცელს და იგრძნო ყველაზე დიდი სითბო, ისე თითქოს უკნიდან მისი ცხოვრების მამაკაცი მოხვეოდა.
***
თვეები სწრაფად გავიდა, უკვე წამოზრდილ მუცელს ბედნიერებაც მოჰქონდა და ღიმილშიც გულწრფელობა იმჩნეოდა. სახლი სადაც ადრე ცხოვრობდა სამუდამოდ დაკეტა და იქით არც გაუხედავს. მამა კი გმირულად უმკლავდებოდა შვილის პრიკაზებს, შუა ზამთარში მარწყვიც კი მიუტანა მაგრამ ცოცხალი თავით არ ამბობს საიდან გააჩინა.. ბევრს დადის. საათობით სეირნობს ჰაერზე მშვიდ მელოდიასთან ერთად და მთელი გულით ესაუბრება მამაზე მის პატარას. ორივე მტევანს შემოხვევს და მშვიდი ნაბიჯით მიმავალი უყვება მშობლების სიყვარულის ისტორიას. თითქოს ისწავლა ამ ტკივილთან ცხოვრება მაგრამ ღამით, ყველას რომ ძინავს მაინც იღვიძებს ტირილით და ეძებს დადიანს. ხანდახან ეჩვენება რომ მის სურნელს გრძნობს. უცაბედ ქართან ერთად მოვარდება ხოლმე მისეული სურნელი და ცხვირის წვერს უწვავს მესხს. თვალ დახუჭული დგას და მთელი ძალით ისრუტავს, ეშინია იქნებ დადიანივით გაქრეს ესეც და ცდილობს მარაგი შეივსოს სუნთქვის გასაგრძელებლად. საიდანღაც მოვარდნილ ქართან ერთად ისევ უჩინარდება ეს სურნელი და სრულიად გაგიჟებულს, აშილს ტოვებს მესხს.
-აი დე გრძნობ?-ფეხები განზე გაშალა მუცელთან ერთად წელში გასწორდა.
-რას თათი?-ინტერესით გახედა შვილს.
-დენისის სუნი მოვიდა, მის სურნელს ვგრძნობ.!-ვერაფერი უპასუხა შვილს, ან სათქმელი რა იყო?!
„ამბებს საოცარი სიახლით ვიწყებთ, რამდენიმე თვის წინ მომხდარი ავიაკატასტროფის გადარჩენილი მგზავრები ხვალ ქვეყანას დაუბრუნდებიან. როგორც მოგეხსენებათ ნოემბრის თვეში, ლაინერმა რეისის ნომრით 433 განიცადა კატასტროფა. კონგოს მთავრობის გამოძიებით და მათი თქმით ყველა მგზავრი დაიღუპა. მაგრამ რამდენიმე დღის წინ გამოჩენილმა მგზავრებმა სრულიად სხვა სიმართლე დაგვანახეს. სამი მგზავრი გერმანიის მოქალაქე, ორი-კანადის, ოთხი-რუსეთის და ერთი მადგანი საქართველოს მოქალაქე დენის დადიანია. მინდა მივულოცო მის ოჯახს დენისის გვიან, მაგრამ სამშობლოში დაბრუნება.“ აცრემლებული უყურებდა ტელევიზორის ეკრანს და გაქვავებული უყურებდა ერთ ადგილად. სუნთქვაც კი დაავიწყდა.
-დედააა..-ამოიჩურულა..
-დედას სიცოცხლე.-ხელი შეაშველა შვილს.
-მე მის სურნელს ვგრძნობთქო ხომ ვამბობდი.-აცრემლებულმა გახედა დედას და კიდევ ერთხელ მოეფერა შვილს.

***
მკითხველს.
მადლობა თქვენ მოტივაციის დაბრუნებისთვის, თვეებია ასე ვზივარ და ვერ ვაბავ თავს. საშინელ დეპრესიავს ვყავარ შეპყობილი და არაფერი არ მშველიდა. მაკლდა თქვენთან ურთიერთობა.თან თავსაც ვერ ვაბავდი დაწერას, ეს დედააფეთქებული მუზა ხომ ჩქვესკნელდა და აღარ აღზევდა ხოდა დამტოვა უთქვენოთ. დღეს უცებ შევდივარ სოციალურ ქსელში და რა მხვდება.. პოსტი სადაც მთხოვენ დაბრუნებას. და დიახ მადლობა შენ ამისთვის.! შენი წყალობით მოუსვლელში წასული მუზა მოვიდა და აი აისიც დასრულებული სახით.. რამდენიმე თვის წინ ლეპტოპი გამიფუჭდა და გასაკეთებლად დატოვებული ყველაფერ წაშლილი დავიბრუნე. მეხუთე თავის მეტი არაფერი აღარ შემრჩა და მეც უმუღამოდ დარჩენილმა აღარც გავაგრძელე დაწერა. დღეს სულ რაღაც რამდენიმე საათია ჩავუჯექი და ახალი დასასრულიც გამოვაცხე. დასასრული ამ დღეებში მომხდარმა ავიაკატასტროფამ გადამაწყვეტინა, იმდენად მიმძიმდა ეს ამბავი და მთრგუნავდა გადავწყვიტე მეც მათ შორის ვყოფილიყავი და რამდენიმე მათგანი ჩემი ილუზიებით და ფანტაზიებით მაინც ბედნიერები გამეხადა.. იმედია არ გაგიცრუეთ იმედები და ისევე მოგეწონათ როგორც სხვები. კიდევ გიმეორებთ რამდენიმე საათში დაწერილი დასასრულია.. არც კი გადამიხედავს ისე ვდებ თუ რამე შეცდომა მიპოვეთ მაპატიეთ და ველი თქვენს შეფასებას. კიდევ ერთხელ ბოდიში ასე გაქრობისთვის..