ბიჭი იდგა ფაჯრის რაფასთან და მის რიგს ელოდებოდა , ელოდებოდა როდის დაიძახებდნენ მის გვარს , რომ მის ახალ კლასში შესულიყო ... აღელვებისგან ნაადრევად მისული სკოლაში , აგერ უკვე 15 წუთია მის კედლებს და მასზე გაკრულ ბანერებს უყურებდა .. ერთ დროს უცნობ კედლებს საცაა გაიზეპირებდა ...
ვერ მოვიტყუებით ჯერ ვერ ეგუებოდა ჩვეული გარემოდან მოწყვეტას, არ იტყობდა, სინამდვილეში კი არ იცოდა რა უნდოდა იმ წამს იქ , რას მოუტანდა სკოლის შეცვლა მას ?! სწამდა მხოლოდ ერთის "მთავარია თავაწეული შევიდე რომ ყველას დავანახო ვინ ვარ "... როგორც იქნა გავიდა დრო შესრულდა 9 საათიც და ნაცნობი თუმცა უჩვეულო ზარის ხმაც გაისმა . ნელი ნაბიჯით მიიწევდა კლასისკენ კარები გააღო და 20 უცხო თანატოლის მზერაც მაშინვე მიიპყრო ( რაიმე მნიშვნელოვანი არ გეგონოდ უბრალოდ როგორც ჩვევიათ ახალი ბავშვი ყველასთვის საინტერესოა ) . გაეცნო მასწავლებელს : სალამი მე ლევანი ვარ , ახალი მოსწავლე.
დასხედით ბავშვებო!
ლევან სანამ შენ ადგილს გამოგიყობთ ცარიელ მერხთან დაჯექი ბოლოში ... ეს იყო მასწავლებლის პირველი ფრაზა - რომლის შესრულებაც მოუწია ლევანს ... დაუზარელად , თავაწეული და ღიმილიანი სახით მივიდა მითითებულ ადგილას და სრულიად უცნობი გოგონას მერხის მოზიარე გახდა , ოღონდ დროებით...