პროლოგი...
აცრემლებული ვჯდები თვითმფრიანვში და საქართველოშუ ვბრუნდები. მთელი გზა მეძინა არაფერი გამიგია.ჩემს გვერდით მჯდარი შვთვალა გოგონა მაღვიძებს. ბარგს ვიღებ ბავშვს ხელს ვკიდებ და ინასკენ მივდიავრ გიჟივით ვეხუტები მონატრებულ მეგობარს... ამდენი წელი გავიდა 5წყეული წელი ამ ქალაქისგან, ამ ქვეყნისგან ინასგან და რაც მთავარია მისგან შორს...
-ინა დედიდა
გიჟივით ახტება ჩემი გოგონაც ინას. ვუყურებ და ვტკბები მათი ყურებით. ამდენი წლის მერე ჩემი ორი ძვირფასი გოგო აი აქ არიან ჩემს წინ ერთმანეთს ეხვევიან. თვალებზე მოწოლილ ცრემლებს ვგრძნობ.
-ინა.
ბავშვს ხელში ვიყავნ და მეგობარს ვეხვევი.
-მომენატრე შენც და ჩვენი ნატალიც.
-ინა...ის?ის როგორ არის?
-არ ვიცი სამი წელია არ მინახავს. უცხოეთში წავიდა.
-მასთან ერთად? მის ცოლთან ერთად?
-არა... დაშირდნენ
-რასქვია დაშორდნენ და ამას ახლა უნდა ვიგებდე?
-ამიკრძალე მასზე საუბარი რამდენჯერ დავიწყე რამდენჯერ ვცადე მეთქვა ან დამენამიოკებია მაინც, მაგრამ ამაოდ.
-რატო დაშორდა!
-არავინ იცის.
-ისევ მიყავრს!
-ვიცი გეტყობა, ნატალი მას გავს.
-ყველაფრით გარდა... გარდა სიჯიუტისა, მესაკუთრეობის და ეჭვიანობისა მაგაში მაინც მგავს შვილი...
-საყავრელია.
-მადობა.
-უმე ჩგყლაპავს ახლა დეიდა...
ბავშვს ლოყებს უჩქმეტს და ეფერება, მე კი ისევ სევდიანი ვჯდები მანქანაშ და ნატალის მუხლებზე ვისმევ, ჩემი სამი წლის გოგონა უკვე იმდენად ლმაზი იმდენად მოხდებილია, მაგრმა მას გავს საშინალდ გავს. ვისც ერთხელ მაინც ვუნახივართ ერთად ყველა მიხვდება რომ მისია. ვეღარ დავმალავ.
-ინა სახლში მინდა.
-მივდიავრთ.
-ჩემსახლში დედას და მამას ნახვა მინდა. ჩემი ძმისაც.
-მგრამ..
-ვპატიობ თუ მაპატიებენ.
აცრემლებული თვალებით ვუყურებ ისევ და ისვე ინას.
..
-დედააა ნიკას სანახავად მივდიავრ!
კურტკას ვიცმევ და უკვე უნდა გავიდე თიკას ხმა რომ მეწევა უკნიდან.
-არსადაც არ წახვალ...
-ვერ ამიკრძალავ.
-აგიკრძალავ დედაშენი ვარ.
-თიკა მოკეტე მე გაგაფრთხილე ნებართვა არ მითხოვიდა შენგან, ნიკას რაც შეეხება მორჩი სისულელეებს და დაგვანებე თავი, ისიც საკმარისია ორი წლით გერმანიაში რომ უნდა წავიდე.
-რიგორ ბედავ?! .
-აი ეგრე, ყველაფერს შენ ვერ გადამიწყვიტავ, ამოვიდა ყელში შენი აკრძალვები, შენი დაგეგმილი ცხოვრება, არ მინდა ეს ბიზნესი შეიგნე. სამხატვროში სწავლა იყო ჩემი ოცნება და წამართვი არ მოგცემ უფლებას ნიკაც წამართვა მიყვარს გესმის მიყვარს .
-ის არ შეგეფერება.
მისმა სიტყვებმა სასწაულად გამაბრაზა
-რატომ რადგან ჩვენსავითი დიდ ქონებას არ ფლობს, უბოროტო, ერთგული და სამართლიანია? იმიტომ რომ ყალბი არაა და არცა არასდროს მჯდარა შენსავით ციხეში.?
ასეთი ცხოვრების დედაც შევ**ი.
კარი გამოვიჯახუნე და მანქანაში ჩავჯექი, ჩაის სახლისკენ ავიღე გეზი კარი შევაღე და მაშინვე დავიანხე მარცხნივ ოთახის ბოლოში მჯდარი. პატარა მაგიდასთან იჯდა და ტელეფონს ჩასცქეროდა. ჩემგან ზურგით იჯდა და არც დვუნახივარ, უკნიდან მივეპარე და ჩავეხუტე.
-ჩემი ლამაზი მოსულა.
თავი ასწია და მოწყვეტით მაკოცა.
-ლამაზის რა გითხრა და შენი ნამდვილად.
გავუღიმე და მის პირდაპირ დავჯექი.
-ეეე ახლა ვიჩხუბებთ რას ერჩი შენს თავს ულამაზესი მყევხარ..
ისევ გავუღიმე. ოფიციანტი მოგვაიხლოვდა
-რას ინებებთ?
-მმმ. ცეზარი და მწვანე ჩაი, ხო დალევ ნიკ?
-კი დავლევ.
-კარგით.
ცოტახანს ერთმანეთს მივშტერებოდით და უაზროდ ვიღიმოდით ორივენი.
-ნიკ?
-ხო პატარავ!
-რაღაც უნდა გითხრა.
თავი ჩვხარე და უნებურად ლოყაზე ჩამოგორებული ცრემლი ვიგრძენი.
-მიდი
-გერმანიაში მივდივარ.
სუნთქვა შემეკვრა იმის წარმოდგენისას რომ მე და ნიკა ასე შორს ყოფნა მოგვიწევდა, ვეღარ ვნახავდი ორი წყეული წელი მინიმუმ და ისიც კი გავიფიქრე წამით რომ შეიძლებოდა ჩვენი საოცნებო ცხოვრება სხვასთან ერთად დაეგეგმა, სხვის მუხლებზე დაედო თავი და გაეხსენებინა მათი პირველი შეხვედრა, სისხლი გამეყინა იმის გაფიქრებისას, რომ შეიძლებოდა უბრალოდ სხვა მოეყვანა ცოლად. ნიკა ჩემი პირველი და ალბათ უკანასკნელი სიყავრული იყო, ბაღიდან ერთად ვიყავით ნუ ერთ ჯგუფში და მერე კლასშიც. სულ ნერვებს მიშლიდა მერე კი მე-12კლასის ბოლოსკენ სიყავრული ამიხსნა, მეც მეტი რა მინდოდა ამდენი წელი ხომ მასზე ვჭედავდი ცოტა ვაწვლე მაგრმა აი ახლა ორივენი აქ ვსხიავრთ და ერთმანეთს თვალებში ვუყურებთ. ჩემი მწვანე აცრემლებული თვალები მის უკუნი ღამესავით შავ თვალებს უმზერდნენ და ცდილობდნენ როგორმე დაწყნარებულიყვნენ.გადმოიწია სახე ხელებში მოიქცია და ცერებით ცრემლები მომწმინდა
-იცი რა ჩემო სიხარულო? სადაც არ უნდა წახვიდე მაინც ვერ გამექცევი! რაც არ უნდა მოხდეს სულ მეყავრები, და ეს კილომეტრები არაფერს შეცვლის სულ ჩემი გოგო იქნები ეს გახსოვდეს. ახლა ცრემლები მოიწმინდე და დაწყნარდი ხო?
ვიცოდი საშინლად არ უნდოდა წავსულიყავი, მაგდმა ის ხომ ჩემი ნაწილი იყო, უსიტყვოდ ესმოდა ჩემი, იცოდა საკუთარი ნებით ამას არ ვაკეთებდი.
-ნიკ! რაც არ უნდა მოხდეს დამპირდი რაც არ უნდა გითხრას თიკამ არ დაუჯერებ ხომ ასე იქნება.
-ბოდიშ, მაგრმა დედაშენი სულ ფეხ**** შენ მყავხარ რაც მთავარია და აი სხვისი აზრი სულ არ მაინტერესებს.