მომხდარი დიდი ხნის შემდეგ, გავაანალიზე, არ ვიცირატომ ვუთხარი ეს სიტყვები, ეს უფრო წამოცდენის მსგავსი რამ იყო
-თუ მცირეოდ რამეს მაინც არ გრძნობ ალექსანდრეს მიმართ, ამ სიტყვებს არავითარ შემთვევაში არ ეტყოდი -ლიზას სიტყვები მახსენდება და უარესად ვირევი
‘’მე ალექსანდრე მიყვარს?’’
‘’ღმერთო შარში ვარ ხოო?’’
ხელები მაღლა აღვამრთე, თითქოს იქიდან ვინმე მშველელი მომევლინებოდა.

-კიდე მაგაზე ფიქრობ შენ? -ლიზამ ხელი ამიფრიალა
-აუ რა ვქნაა
-რას ქვია რა უნდა ქნა? ასე უნდა იჯდე უკვე მესამე დღეა სახლში და არ უნდა გახვიდე გარეთ იმის შიშით, რომ ვაი და ალექსანდრე არ შეგხვდეს? მაგ კნუტის საწყალი თვალებით ნუ მიყურებბ, ეგ მაიმუნის პიჟამოები მაინც გაიხადე ან თმა დაივარცხნე
-ვაიმე ლიზა შენ არ გესმიის
-რაუნდა მესმოდეეესს გოგოოო
-ბიჭს ვუთხარი მიყვარხართქო, თან მოვეხვიეე
-გოგოო, ნუ მაგიჟებბ -ფეხზე წამოდგა ლიზა
-ახლა ვიტირეებ, დეპრესიაააში ვაარ -დივანზე გადავწექიი
-ადექიი, ხელპირი მაინც დაიბანეე, თორემ აქ დაგადგება ეხლა ალექსანდრე და ასეთ ფორმაში, რომ გნახავს ფარწმუნებული ვარ გადაუყვარდებიი
-აზრი არ აქვს, უკვე ვუთხარი მიყვარხართქოო
-კაი მაშინ წავედი მე, აბა კარგააად -ჩანთას ხელი დასტაცა და კარისკენ წავიდა
-მოიცადე გაგაცილებ -ვუთხარი და აწეწილი თმით და პიჟამოებით უკან დავედევნე -აუ დარჩენილიყავი რაა, რა ვაკეთო ახლა?
-აქ რომ ვიყავი მაინც არაფერს აკეთებდი, იწექი და გლოვობდი რაღაც სისულელეს, ასე, რომ როცა აზრზე მოხვალ მაშინ დამირეკეე -კარი გამოაღო
-გამარჯობაა -ნაცნობ ხმაზე თავი ავწიე
-ალექსანდრე? -გაკვირვებულს აღმომხდა, ლიზამ უკვე მერამდენედ ‘’ხომ გეუბნებოდი’’ სახით გადმომხედა -ვაიმეე -ჩემი ‘’ფორმაში’’ ყოფნა გამახსენდა და სად წავსულიყავი აღარ ვიცოდიი
-თაკაა, რა კარგად გამოიყურები? -ლიზა წავიდა თუ არა ენა ამოიდგა და სიცილით ამომხედა
-გთხოვ არ გინდაა -მობეზრებულად ავატრიალე თვალები და სახლში შევედი
-ახლა არ მითხრა, რომ მაშინ ის სიტყვები, რომ მითხარი მაგის გამო ხარ სახლში გამოკეტილი და ასეთ ფორმაში
-მეტყვი მაგ პარკით რა მომიტანე?
-გამომართვი -პარკი გამომიწოდა და ჩემი საყვარელი სასუსნავები მაშინვე ამოვალაგე
-მადლობა და ხო არა, შენს გამო არ ვარ ასეთ ფორმაში
-კაი მჯერა
-მართლა
-ხოო ვიციი
-კარგი... ყავა გინდა?
-კი
ცხელი სითხე ყავის ფინჯნებში დავასხი და მისაღებში გავიტანე -აქ დაჯექი -დივანზე მივუთითე -მე დანარჩენ რაღაცეებს გამოვიტან
-როგორც მიბრძანებ -გაიღიმა და მითითებულ ადგილას დაჯდა
როგორც კი სამზარეულოში შევედი თმა შეძლებისდაგვარად შევისწორე, პიჟამოებს ახლა ვერაფერს მოვუხერხებდი.
-რას აკეთებ? -პულტმომარჯვებულ ალექსანდრეს შევხედე
-რაიმე ფილმს ვუყუროთ
-კაი ოღონდ კომედიას
ბევრი კამათის შემდეგ, თუ რომელი ფილმი უნდა ჩაგვერთო, მე გავიმარჯვე იმის წყალობით, რომ ჩემს სახლში ვიყავით.
-ძალიან გემრიელია -სიამოვნებით ამოვიძახე შოკოლადის ფილის დაგემოვნებისას -არგინდა? -პატარა ბავშვივით გავუწოდე ‘’მოსაკბეჩად’’.
-ჭამა ყველაზე მეტად გიყვარს ხო -გვერდით, ძალიან ახლოს მჯდომმა ღიმილით გადმომხედა
-კი, ძალიან მაგარი რაღაცაა
-არადა ტანზე არაფერი გეტყობა
-გენების ბრალია -შევიფერე და კვლავ ფილმის ყურება განვაგრძე

-დიდი მადლობა შოკოლადისთვის -კართან მდგომს ვუთხარი, რომელიც თბილ ქურთუკს იცვამდა
-არაფერს, იმედი მაქვს ისიამოვნე ამ ყველაფრით -გამიღიმა და გასვლისას ლოყაზე მაკოცა -ასე აღარავის დახვდე, თორემ ვინმეს დააფრთხობ, განსაკუთრებით შენი მაიმუნების პიჟამათი
კარი მივხურე და სარკეში ჩემი გაკრეჭილი სახე დავლანდე -რაგაცინებს თაკა? -შევუძახე ჩემს თავს და ჭურჭლის ალაგება დავიწყე. უნივერსიტეტი უკვე რამდენიმე კვირა იყო დაწყებული, ამიტომ სამეცადინო საკმარისად მქონდა, ამიტომ საღამომდე ოთახიდან არ გამოვსულვარ.
დრო ძალიან მალე გადიოდა მე კი, მთლიანად გამოცდებზე ვიყავი გადართული, მალე თბილისში დეკემბერიც დადგებოდა და ახალი წელიც ძალიან მალე მოვიდოდაა, რაც უზომო სიხარულს მანიჭებდა. დრო და დრო გოგონებს ვეხმიანებოდი, თვით ლიზაც კი წიგნებში იყო ჩაფლული. ალექსანდრეს მხოლოდ 2ჯერ ველაპარაკე. ძალიან კარგად ვგრძნობდი თავს მასთან, უდიდეს სითბოსს ვგრძნობდი მისგან რაც ძალიან დიდ სიხარულს მანიჭებდა.
შუა მეცადინეობის დროს ტელეფონმა დამირეკა, არც კი დამიხედავს ისე ვუპასუხე
-თაკა, ვიცი, რომ ახლა მეცადინეობ, მაგრამ შეგიძლია 2 წუთით დაბლა ჩამოხვიდე? შენს სახლთან ვარ -სწრაფად მითხრა ალექსანდრემ, ალბათ, იმიტომ, რომ ხელი მეტად არ შეეშალა
-კარგი, ახლავე -ვუპასუხე და თხელი მაისურითვე დავეშვი კიბეებზე

-ნორმალური ხარ შენ? ამ ზამთარში ასე უნდა გამოდიოდე გარეთ? -მისვლისთანავე მისაყვედურა და პიჯაკი მხრებზე მომახურა, მაშინვე მის სურნელში გავეხვიე,
-როგორ ხარ?
-ძალიან კარგად შენ?
-მეც კარგად -მხრები ავიჩეჩე და უზომოდ ღიმილიანი სახით ვუყურებდი
-გცივა ხო? -ჩემს გაუჩერებელ მოძრაობაზე მითითა
-კი, საკმაოდ
-კარგი,მაშინ მეტს აღარ მოგაცდენ და თან აღარც გაგყინავ, ადი სახლში
-კარგი - წასასვლელად უკან გადადგმული ნაბიჯი ისევ წინ გადმოვდგი და მანქანაზე მიყუდებულ ალექსანდრეს წელზე ხელები მოვხვიე, თავი მის მხარს მივადე და თვალები დავხუჭე, ვიგრძენი მანაც როგორ მომხვია ხელები წელზე, შემდეგ თმაზე მომეფერა ცოტათი და მეც გამოვიწიე. არ ვიცოდი ჩემი ეს მოწოლილი ემოციები სად წამეღო, ამიტომ როგორც კი თვალს მოვეფარე სადარბაზოში მაშინვე ბედნიერმა ხტუნვა დავიწყე და კიბეები სირბილით ავირბინე... აჟიტირებულმა მეცადინეობა ორმაგი მონდომებით განვაგრძე.. მხოლოდ ახლა შევნიშნე, რომ მისი პიჯაკი ჯერ კიდევ მხრებზე მქონდა მოხვეული, კიდევ ერთხელ შეგიგრძენი მისი სურნელი და გარდერობში განსაკუთრებული ადგილი დავუთმე...

დეკემბრის ბოლოს ლიზას ინიციატივით გადავწყვიტეთ, რომ იანვარში ბაკურიანში წავსულიყავით, მსურველი ბევრი იყო, ამიტომ მეც უარი არ მითქვამს. ხომ ვთქვი, რომ აუცილებლად ბედნიერი უნდა ვიყო და წვრილმანებშიც კი უნდა ვიპოვო ბედნირება.ხოდა ასეცაა, იმის გამო, რომ ხშირად ხალხთან ურთიერთობა არ გამომდის, ბაკურიანში მითუმეტეს ჩემს მეგობრებთან ერთად გართობაზე უარს არ ვიტყოდი.

როგორც იქნა, უნივერსიტეტი დასრულდა და ახალი წლის შესახვედრად სრულიად განთავისუფლებული ვიყავი... 31ში ყველა სახლში ოჯახთან ერთად შევხვდებოდით, 1ში დილით კი ბაკურიანისკენ ავიღებდით გეზს.
31ში როგორც ყველგან უდიდესი მზადება იყო ჩემს ოჯახშიც. მამა იმ პროდუქტებით გვამარაგებდა, რომელიც მე და დედას დაგვავიწყდა ან დაგვაკლდა, შემდეგ კი თავის საქმეს ანუ ხორცის დამუშავებას შეუდგა. მე დედას ვეხმარებოდი და მილიონჯერ დავუმტკიდე, რომ ქმარი არ გამომაგდებდა იმის გამო, რომ საჭმელების კეთება არ მეცოდინებოდა, რადგან ძალიან კარგადგამომივიდა ყველაფერი... ბოლოს ნამცვრებსაც გადავუსვი კრემი და დავასრულე... ჯერ მხოლოდ 8 საათი იყო, ამიტომ სახლში უსაქმურობით დაღლილმა ტელვიზორშიც, რომ ვერ ვნახე ვერაფერი საინტერესო, ლიზას დავადექი სახლში, კარი ფქვილით დასვრილმა ალექსანდრემ გამიღო
-თაკა, მობრძანდიი -კარებში შემატარა, სამზარეულოდან ლიზას წიკვინი ისმოდა
-რა დღეში ხარ? -მთლიანად დასვრილ ლიზას თვალი შევავლე
-თაკა შვილოო როგორ გამიხარდა შენი მოსვლა, თორემ ამ გიჟების ხელში სულ გაავირიე ამ ხნის ქალი
-დედა არ გრცვენია? რას ამბოობ -შეიფერა ლიზამ და ცომის ზელვა განაგრძო
-მომეცი ლიზაა, თორემ ცომს გააიპატიურეებ -ცომის გასაბრტყელებელით მომარჯვებული ლიზა შევაჩერე
-ოხხ, რაოო? ვისწავლეთ საჭმლის კეთებაო?
-არა, უბრალოდ დღეს ძალიან დიდი პრაქტიკა გავიარე -სიცილით ვუთხარი და წინსაფარი გავიკეთე
-იმედია, არ მოვიწამლებით -ალექსანდრემ ლიზას გახედა
-ეს ბიძაშვილ-მამიდაშვილი არ შემიძლიხართ -თვალები ავატრიალე და ცომის გაბრტყელება დავიწყე
-ვავაა ეს უკვე სერიოზული თემაა -ლიზამ ემოცია გამოხატა ჩემი გაბრტყელებული ცომის შეხედვისას
-გმადლობთ -უნიჭო მსახიობივით აღფრთოვანებულმა გამოვთქვი
-არ მჯერა, რომ 3 საათში ახალი წელიაა -ბედნიერმათქვა ლიზამ და ხელები მაღლა აღმართა
სამზადისი მალე დაასრულეს და მეც მალევე დავბრუნდი სახლში
-მომავალ წელს გნახავთ -სიცილით გამომაცილეს და კიბეებზე დავეშვი
-თაკაა -უკნიდან ალექსანდრეს ხმა გავიგე -მარტო ვერ გაგიშვებდი, გაგაცილებ
-ალექსანდრე აქვე ვცხოვრობ
-ვიცი -გვერდით ამომიდგა და სახლამდე ერთად მივედით, გზაში ჩუმად ვიყავით,მხოლოდ დამშვიდობებისას ამოვიღეთ ხმა
-რომ ახვალ მომწერე
-კარგი, შენ სახლში, რომ მიხვალ კარგი?
-ოქეი
სადარბაზოში შევედი და სახლში ასვლისთანავე მივწერე და 2 წუთში პასუხი მომწერა სახლში მისვლისასთან დაკავშირებით.

12 საათი ხდებოდა, როცა სუფრის გაშლა დავასრულეთ და შესახვედრად აივანზე გავედით
-გილოცააავთ -დავიყვირეთ ერთდროულად და ჩავეხუტე მშობლებს
საჩუქრები გავცვალეთ და მაგიდას მივუსხედით, რამდენიმე სადღეგრძელო დავლიეთ
‘’-გილოცაავ’’ -მიმოვიდა შეტყობინება ალექსანდრესგან
‘’-მადლობა, მეც გილოცაავ’’

2ის ნახეარი იყო ყველა ჩემს მეგობარს, რომ მივულოცე და დასაძინებლად დავწექი...

დილით დედაჩემმა გამაღვიძა და თავი ძლივს წამოვწიე, მაგრამ როცა საათმა 10 ის ნახევარი მიჩვენა საწოლიდან ელვის სისწრაფით წამოვხტი
-დედა უფრო ადრე რატოარ გამაღვიძე? -კართან მდგომ დედას ვებუზღუნებოდი -10 საათზე გავდივართ ხო იციი
-1 საათი გაღვიძებდი თაკაა -კიდევ ერთხელ გამიმეორა დედამ და ბარგს ჩალაგებაში დამეხმარა
-აუუ ჩამელაგებინა რა გუშინ, მოვინდომე დილით ადრე ადგომა, თითქოს ეს შემეძლოს -ვეწუწუნებოდი ჩემს თავს და ყველა ნივთის ჩალაგების შემდეგ, თავის მოწესრიგებაზე გადავედი, ზუსტად 5 წუთში აბაზანიდან გამოვედი და ჯინსის შარვალი და თბილი ნაქსოვი ზედა ელვის სისწრაფით ჩავიცვი, თმა კოსად შევიკარი, რადგან დავარცხნის დრო არ მქონდა
-გისმენ ლიზაა -ცალი ხელით ფეხსაცმელს ვიცმევდი, თან კურტკას ვიცმევდი თან ლიზას ველაპარაკებოდი
-მითხარი, რომ დილით ადრე ადექი და მზად ხარ
-ჰაჰაჰაააა მზად ვარ -წამში დავუსერიოზულე
-არ მჯერა
-ნუ გჯერა
-იცოდე შენს კორპუსთან ვართ და თუ მაქსიმუმ 5 წუთში არ ჩამოხვალ წავალთ
-და აქ დამტოვებთ ხო
-არ შემეცოდები
-მეც ძალიან მიყვარხარ
-ვთიშავ და 4 წუთი დაგრჩა -გამაფრთხილებლად მითხრა და გამითიშა
-დედაააა -კიბეებზე ბარგითვე ჩავირბინე -გთხოვ მითხარი, რომ სახე წესრიგში მაქვს და არავის შევაშინებ
-მადლობა ღმერთს მანქანით მიდიხართ და გზაში ბევრ ადამიანს ვერ შეხვდები
-რაა? -გაბრაზებულმა შევხედე
-არაფერიი -სიცილით მითხრა -ყველაფერი წესრიგშია
-მადლობა დედაა,რომ გული გამიხეთქე
-ამის მერე ადრე ადგები ხოლმე
-კაიი წავედი, მიყვარხართ
-ჭკვიანად
კიბეებზე დავეშვი და გარეთ მდგარი ალექსანდრეს მანქანისკენ გავეშურე
-დილამშვიდობისა
-რომელ საათზე გაიღვიძე? - წინა სავარძლიდან ლიზა მომიბრუნდა
-მაგას რა მნიშვნელობა აქვს?
-აღიარე, რომ დაგეძინა
-ოო კაი რაა,
-დააანებე თავი -წინიდან ალექსანდრემ დამიცვა
-ოხხ, გამოუჩნდა დამცველიი, 1 წუთითაც დააგვაინებდი და დარჩებოდი აქ
-მაგრამ აქ ვარ და არ დამიგვიანებია -გავუღიმე და ჰაეროვანი კოცნა გავუგზავნე -დანარჩენები სად არიან?
-ვატოს გავუვლით ეხლა და ნიკა და ნინი ერთად წამოვლენ ოდნავ მოგვიანებით რაღაც საქმე აქვთ
-ოხხ ვატუკაა აქ იქნება? -ლიზას გადავხედე
-რაგინდა? -გაბრაზებულმა ისევ უკან გადმომხედა
-არაფერი მომწონს სასიძო -სწრაფად ვთქვი და სანამ გააზრებას მოასწრებდა კარისკენ მაქსიმალურად გავიწიე, რომ მის მუშტებს გადავრჩენოდი...
ალექსანდრე ლიზას და ვატოს ურთოერთობას შეეჩვია, თუმცა ახლა ლიზა ბრაზდებოდა, როცა ასე ვლაპარაკობდი მის სიყვარულიკოზე. არადა ორივე ძააან მიყვარდა და მათი ერთად ყოფნა ყველაზე მეტად მახარებდა...
გზაში ძალიან კარგად გავერთეთ... ჩემი სიმღერის ‘’ნიჭის’’ შესახებ, ყველამ გაიგო... მანქაიდან ჩავედით თუ არა 2 წლის ბავშებივით თოვლს ვეცით და გუნდაობა დავიწყეთ ვინ ვის ესროდა არ ვიცოდით, ბოლოს როგორც იქნა ვიკადრეთ და ბარგი გადმოვალაგეთ და ჩვენს ნაქირავებ სახლში შევიტანეთ
-გოგოები ერთად, ბიჭები ერთად -ლიზა თავისი ‘’გენიალური’’ იდეა გაგვანდო
-ვაუუ, ლიზზ, ასეთი ჭკვიანი თუ იყავი ეხლა რატო აღმოვაჩინე? -სიცილით ვუთხარი
-ჭკვიანად, თორემ ერთი საპირისპირო სქესის ადამიანთან მოგიწევს ძილი და მერე იყავი აგზნებული მთელი ღამე -ლიზას სიტყვებმა სიცილი პირზე შემახმო და დარცვენილმა ალექსადდრესკენ ვერც კი გავიხედე. როგორც კი ოთახში ავედით
-გოგო შენ ნორმალური ხარ საერთოდ? -როგორც კი ლიზა დავიმარტოხელე მაშინვე ვეჩხუბე
-აბა რა გეგონა?
-გოგოო -მეც კი შემეშინდა ჩემი ღრიალის -ასე აღარ თქვა, თორემ ვიტირეებ -ტუჩი გადმოვბრიცე
-ეგ არ გიშველის, ადრე თუ გვიან მაინც მოგიწევს ალექსანდრესთან შიშველს გორაობა
სანამ გავიაზრებდი ნათქვამს ლიზა ოთახიდან გავარდა და მეც გავეკიდე
-მოგკლავ იცოდეე -გაკვირვებულ ბიჭებს გვერდი ავუარე, უფრო სწორად გავურბინე
-მიშველეეეეეეეთ -კიოდა ლიზა და იმწამს სახლში შემოსულ ნიკას მიახტა -ნიკაამიშველე გთხოოოვ
-რახდება აქ? -ნინიმ იკითხა და ჩემოდანი კართად დადოო
-მოვკლავვ ამაას, საშინელი აზრების და ფიქრების გამოოო -საცოდავ ნიკას ჩემგან რამდენი მუშტი მოხვდა კაცმა არ იცის, მხოლოდ იმის გამო, რომ ლიზას ეფარებოდა
ბოლოს ორივე საშინლად დავიღალეთ და გვერდიგვერდ მივწექით დივანზე
-ჯერ დაალურჯეთ ერთმანეთი და ახლა გვერდიგვერდ წევხართ ხო -ვატომ სიცილით გადმოგვხედა
-კაი დავიღალე, წავედი დავალაგო ტანსაცმელი
ნინიც ჩვენთან ერთად ამოვიდა და ამდენი ხნის მოთმენის შედმეგ, როგორც იქნა იკითხა
-აბა რა გითხრა ასეთი ლიზამ? -მომლოდინე თალებით შემომხედა
-რა ვუთხარი დაა -ლიზამ დაიწყო ‘’ამბის მოთხრობა’’ -ის, რომ თაკას ოდესმე მაინც აუცილებლად მოუწევს ალექსანდრესთან შიშველს გორაობა
-ღმერთო ლიზაა -სიცილისგან ჩაკეცილი ძლივსღა წამოდგა ფეხზე
-ხო დამცინეეთ და ვნახავთ ერთი რომელს გეღირსებათ კაცი -სულელურად დავემუქრე და ბოლოს მათთან ერთად მუცლის ტკივილამდე სიცილით ძლივს დალაგეთ ტანსაცმელი.

დღეს არსად აღარ გავსულვართ ძალიან დაღლილები ვიყავით და სახლში დავრჩით... საღამოს რამდენიმე კერძი მოვამზადეთ და მაგიდას მივუსხედით
-დღეს ყველა ვსვავმთ -წამოიძახა ნინიმ და პირველი სადღეგრძელოსთვის ჭიქები შეავსო
-აუუ ეს ხომ ლოთია იმენაა -ვატომ ამოიძახა
-თაკა იცოდე შენც სვავ
-აუუ -სახე დავმანჭე სასმლის გემოს გახსენებისას
-არავითარი აუუ, სულ ასეა, რომ ჩვენ, რომ ვსვავთ მერე შენ ღადაობ ჩვენზე, ასე, რომ დღეს შენს სვავ -გამომიცხადა ლიზამ
-კარგით, დღეს მეც ვსვავ -საბოლოოდ გამოვაცხადე და პირველი სადღეგრძელოც შევსვით...
ვგრძნობდი თანდათან სასმელი როგორ მეკიდებოდა და ორგანიზმი უფრო მეტს, როგორ მთხოვდა, რაღაც პონტში ძააან სასიამოვნო იყო, მაგრამ ეს ახურებული სახე არ მომწონდა...
ცეკვის დროს რამდენჯერ წავბარბაცდი კაცმა არ იცის. ალექსანდრესთან ერთად ‘’ვალსის’’ ცეკვა, რომ მომიწია და მასზე ჩამოკიდებული და მიხუტებული, რომ ვიყავი ძალიან სასიამოვნო იყო. მითუმეტეს, რომ ირგვლივ მყოფები არც კი მაინტერესებდა... მოკლედ ეს საღამო, ღამე თუ უკვე დილა ძალიან მაგარი იყო...
დილით, არა უფრო სწორად შუადღეს 1 საათზე თავის ტკივილმა გამაღვიძა
-ვერ გიტანთ ვერავის ვინც დალევა დამაძალეთ -კიბეებზე ბუზღუნით ჩავედი და მისაღებში არანაკლებ მდგომარეობაში მყოფებს გადავხედე
-ეს რატომაა ასე ჩიტივით მეტყვით ვინმე? -თვალებ მოჭუტულმა ვატომ ალექსანდრეზე მიგვითითა
-თქვენგან განსხვავებით მე ვიტან სასმელს დამეორე დღეს თავის ტკივილი არ მაწუხებს
-აუუ ხოდა ძმურად ბორჯომი და მჟაე კიტრი მოიტანე რაა
ალექსანდრე დღეს დამჯერი ბიჭი იყო და ჩვენ ‘’ავადმყოფებს’’ გვემსხურებოდა
-დღესაც ვერ გავალთ ანუ ხო? დასალევად ჩამოვედით თუ გასართობად? -ვიკითხე
-ორივენიცაააა -გამეღადავა ნიკა
-აუუფ, ღადაობის თავიც გაქვს? მოკლედ წავედი მე დავიძინებ -ვთქვი და კიბეებზე ავედი

ოთახში ავედი და ტანსაცმლის გახდა დავიწყე, როცა ალექსანდრე ლაპარაკით შემოვიდა ოთახში
-ააა ალექსანდრეეე -დავიყვირე და მოშიშვლებულ მკერდზე მაისური მივიფარე
-ვაიმეე, ბოდიშიი, დაკაკუნება დამავიწყდაა
-შემოდი -ვუთხარი მას მერე, რაც საღამურები ჩავიცვი
-ბოდიში, არმეგონა თუ...
-არაუშავს არაფერიაა -საწოლში შევწექი -აუუ შეგიძლია ცოტა თავზე მომეფერო?
-კი შემიძლია -საწოლის მეორე მხრიდან მოვიდა და საწოლში შემოწვა
თავი მხარზე დავადე და ოდნავ მოვეხვიე, მასთან ასე ყოფნა სასწაულ შეგრძნებას მიტოვებდა, მალევე ვიგრძენი მისი თითები თმაზე, ჯერ თმა დამიშალა და ხელით ჩამომისწორა, შემდეგ კი გრძელი თითებით ოდნავ მომეფერა, სულგანაბულმა ჩავთვლიმე და ტკბილ მორევში გადავეშვი...

გავიღვიძე თუ არა ალექსანდრე იქ არ დამხვდა, უკვე ფხიზელი ვიყავი და თავიც აღარ მტკიოდა, ლიზა ოთახში შემოვიდა
-აიი ძააან მიყვარს ვატოოო -საწოლზე ჩამოჯდა და ისე მამცნო ეს ამბავი, თითქოს რაღაც სასინელება ხდებოდეს
-მერე?
-მეშინია, რომ დავკარგავ
-რა გჭირს ახლა? უნდა იტირო ამის გამო? -საწოლზე წამოვჯექი -მოდი ჩემთან -ჩავეხუტე და მაქსიმალურად ვეცადე მის დამშვიდებას
ტანსაცმელი ჩავიცვი და დაბლა ჩავედით... ვერმივხვდი ლიზასასეთი მოულოდნელი სიტყვების, მაგრამ ის ვიცოდი, რომ ერთმანეთი ძალიან უყვარდათ მისი ეს რეაციაც ამის გამო იყო გამოწვეული, რადგან, როცა გიყვარს გეშინია, რომ დაკარგავ...

-რავქნათ ახლა? -ნინიმ ინტერესით იკითხა
-სიმართლე და მოქმედება ვითამაშოთ, დალევაზე -თქვა ლიზამ
-აუუ ისევ დალევაა? -ალექსანდრემ უკმაყოფილო სახე მიიღო -ისევ მე უნდა გიყუროთ და გემსახუროთ ხო მეორე დღეს
ბოლო ბოლო ყველა დავთანმხდით და თამაში დავიწყეთ
რამდენიმე დატრიალების შემდეგ, ჩემი ჯერი არც ერთხელ არ მოვიდა და მიხაროდა კიდევაც, თუმცა ამის გაფიქრებისთანავე ბოთლმა პირი ჩემსკენ უჩვენა და კითხვას ლიზა მისვამდა, ‘’ხო აბაა რაა, მიდი ლიზაა ყველაზე საშინელი კითხვა გამოუშვიი... დაქალზე მეტად, ხომ არავინ გაგწირავს’’
ირონიული ღიმილით გავხედე და მოუთმენლად დაველოდე
-სიმართლე თუ მოქმება? -მუხლებზე ხელებით დაყრდნობილმა, თითები ერთმანეთში გადახლართა და მოჭუტული თვალებით გადმომხედა
-სიმართლე
-როდის და ვის აკოცე შენს ცხოვრებაში პირველად?
-ეგ უკვე ორი კითხვაა? -თითქოს გულდამშვიდებულმა ვუპასუხე როცა უარესი კითხვა
დამხვდა წინ
-მაშინ ვის აკოცე პირველად ცხოვრებაში?
-ძააან პირადული ხომ არააა ? -ვიკითხე და ინტერესით მოვავლე თვალი იქ მყოფებს,
თუმცა მათ სახეზე ისეთი ვერაფერი წავიკითხე, რაც მიშველიდა
-არ ვპასუხობ -პასუხის ნაცვლად არყით სავსე ჭიქა გამოვცალე
თამაში ბოლოს როგორ დასრულდა არავის გვახსოვს, როგორც ჩანს ძალიან ბევრმა არ უპასუხა თავის კითხვას, იმის მიუხედავად, რომ ყველამ ვიცოდით პასუხი ერმანეთის კითხვებზე
ბოლოს ჩემს ოთახში აღმოვჩნდი მარტო, ნინი და ლიზა სად იყვნენ არ ვიცოდი, მაგრამ ახლა მათ მოძებნას დაწოლა ვამჯობინე
-თაკაა -კარებზე საკმაოდ ნასვამმა ალექსანდრემ მომიკაკუნა
-ალექსანდრე, აქ რას აკეთებ?
-ნინიმ ჩემი საძინებელი დაიკავა ნიკასთან ერთად
-რა? -ესეიგი ლიზა ვატოსთან არის ხო? როგორც ჩანს ეს ალექსანდრეს არ შეუმჩნევია,თორემ ახლა ლიზა ვატოსთან ასე მშვიდად ვერ იქნებოდა, დამიჯერეთ.
-ხო ნუ ხოიცი მაგგათთან რახდება?
-ვიცი ხო -და სიცილი ამიტყდა
ალექსანდრეს ძალიან ახლოს ვიყავი და მთვრალები რაზე ვიცინოდით წარმოდგენა არ გვქონდა... დასერიოზულების შედმეგ, გავააანალიზე, რომ მასთან ერთად მთელი ღამემომიწევდა ძილი და საშინლად აჩქარებული გულისცემის ხმაც კი გავიგე...
-დაწვები ეხლა? -უკვე წამოწოლილ ალექსანდრე მოვუახლოვდი, ხვდებოდა ჩემი აღელვების მიზეზს
-კარგი ვწვები -აბაზანაში გავედი და ტანსაცმელი გამოვიცვალე. ოთახში, რომ დავბრუნდი ალექსანდრე ეძინა და მშვდად სუნთქავდა, ფრთხილად დავწექი და საწოლის კიდეზე დაძაბული ძლივსღა ვსუნთქავდი, როცა ალექსანდრრეს ხელი ჩემს წელზე ვიგრძენი და მისგან ზუგშექცევით მასზე მიკრული არ აღმოვჩნდი... არ ვიცი რამდენი ხნის შემდეგ, მაგრამ როგორც იქნა გავბედე და მისკენ გადავბრუნდი, მისი სუნთქვა სახეზე მეფრქვეოდა
-ალექსანდრე -ჩუმად დავუძახე
-რახდება? -თვალებში შემომხედა
-ძალიან ახლოს ვარ შენთან -ჩვენს მდგომარეობაზე ვანიშნე
-თაკა, საშინლად მინდა, რომ შეგეხო, მაგას ვერ გიბედავ და გთხოვ ასე მაინც ვიქნები შენთან ახლოს, არაფერი მოხდება ისეთი რაც შენი სურვილის საწინააღმდეგო იქნება, გპირდები -შუბლზე მაკოცა და თვალები დახუჭა, ცოტახანს ვაკვირდებოდი და ბოლოს ვერ მოვითმინე და ტუჩებზე ნაზად შევეხე, ალექსანდრეს რეაქციას არ დაუგვიანია და კოცნაში მაშინვე ამყვა
-გთხოვ არ გინდა -კოცნებს შორის ძლივს ამოთქვა -თავს ვეღარ შევიკავებ -მისი თხოვნის მიუხედავად, თავს ვეღარ ვიკავებდი, ვერ ვფიქრობდი რაიქნებოდა ამის შემდეგ, მხოლოდ ის მსურდა, რომ ეს სურვილი,რომელმაც მთლიანად მომიცვა ახლავე დამეკმაყოფილებინა.
კოცნის პარალელურად ალექსანდრე ზემოდან გადამაწვა და ჩემს ფეხებს შორის მოექცა, მაისური გამხადა, თუ არა მაშინვე ხელები მოშიშვლებულ მკერდზე ავიფარე
-ჩემი არასოდეს შეგრცვხეს გთხოვ -კოცნით მკერდისკენ ჩავიდა და მის სველ კოცნებზე დამბურძგლა
მაისური გავხადე თან მის კოცნას არ ვწყვეტდი,საშინლად მიზიდავდა და მისი შეხება საოცრება იყო, რადგან მიყვარდა, ძალიან მიყვარდა... შარვალი გამხადა თუ არა უცებ მოეგო გონს და თვალებში შემომხედა
-არმინდა გული გეტკინოს და რაიმე სანანებელი გაგიხდეს -სრული სერიოზულობით მითხრა
-არაფერს ვინანებ გპირდები, რადგან მიყვარხარ -მის ტუჩებთან ამოვიჩურჩულე და ვაკოცე, გამიღიმა და ზუსტად ვიცოდი ეს ღიმილი ჩემმა სიტყვებმა გამოიწვია
-ოდნავ გეტკინება კაი? მომენდე -თვალებში მიყურებდა და ვრწმუნდებოდი, რომ ეს ადამიანი,რომელმაც ბავშვობაში ძალიან მატკინა გული და უბრალოდ ვერ ვიტანდი, ჩემი ცხოვრების სიყვარული იყო...
ფეხებს შორის სისველე ვიგრძენი და შემდეგ,რაღაც მკვრივის მობჯენა, საშინლად მეშინოდა ამ წამების, მაგრამ ალექსანდრეს სრულიად ვენდობოდი.
მოულოდნელად რაღაც მკვირივის შემოსვლა ვიგრძენი და მწარე ტკივილი ვიგრძენი, რომელიც მთელ სხეულში გავრცელდა მხოლოდ რამდენიმე წუთის განმავლობაში, შემდეგ, კი ძალიან დიდი სიამოვნება ვიგრძენი და მეც ურცხვად ვაყოლებდი თითოეულ ბიძგს კვნესას.
-კარგად ხარ? -მკითხა ალექსანდრემ და ჩემს ტუჩებს შეეხო
-ასე კარგად არასდროს ვყოფილვარ ალექსს..-უსაზღვროდ ბედნიერმა გავუღიმე და საპასუხოდ კიდევ ერთხელ ვააკოცე
მასზე მხარზე თავდადებულს დამეძინა. უბედნიერესი ვიყავი მის გვერდით ყოფნით, მასთან ერთად ძილით და უბრალოდ მისი არსებობით... ჭკუიდან გადავყავდი მის სურნელს, თითოეულ შეხებას და კოცნას...
დილით მის გვერდით გამეღვიძა, ეძინა ამიტომ მისი ყურებით ვტკბებოდი. თვალები ნელა გაახილა და პირველს მე შემომხედა
-დილამშვიდობისა -დაბოხებული ხმით ამოილაპარაკა და შუბლზე მაკოცა
-დილამშვიდობისა -ლოყაზე ვაკოცე
გამოფხიზლდა და წამოდგა თუ არა, შიშველს თვალი ავარიდე და თითქოს მაშინ მიხვდა წუხანდელი მომხდარი ამბის შესახებ
-თაკა -დაბნეულმა შემომხედა
-გისმენ
-ჩვენ.. რამე მოხდა?
-ამას რამე არ ერქვა ალექსანდრე
-ღმერთო, ამის დედაცც,მაპატიე გთხოვვ -საწოლზე მწოლიარეს მის დაბნეულობაზე მეცინებოდა, როცა თავი ჩემს გვერდით დადო -მაპატიე,
-ნუ ღელავ ალექსს, ეს ორივეს სურვილ იიყო, არაფერი გახსოვს საერთოდ -ცოტა ნაწყენმა შევხედე
-ღმერთო, თაკა რამე გტკივა? -თითქოს გაახსენდა და მისი უარესი დაბნეულობით გამხიარულებულმა,ჩავეხუტე და ყელში ვაკოცე -ყველაფერი გამახსენდა -მითხრა და ტუჩებზე დამეწაფა, ისევ ჩემს ზემოდან მოქცეული იყო
-მიყვარხარ -მკერდიდან ჩემს ტუჩებზე გადმოინაცვლა და ტუჩებთან ამოიჩურჩულა
-მეც მიყვარხარ -ვუთხარი და მის თითოეულ ბიძგს, სიამოვნებისგან განცდილ ორგაზმს კვნესა ამოვაყოლე...


მე-5 თავი,რომელიც დავაგვიანეეე, მაგრამ მუზა წავიდა და დიდი ხნით დავკარგე... მეშინია თქვენი უარყოფითი აზრის, რადგან მეშინია იმედების გაცრუების... მაგრამ მაინც ველი ნებისმიერი სახის კომენტარს, ცუდი იქნება თუ კარგი...
დროებით... <3