პირველი დეა მოვიდა
-ლაშა არ წამოსულა?
-ხოიცი როგორია, მოერიდა, მე მოვალ დილით თქვენთანო, არ დააგვიანებს
-გასაგებია
-სანდრო სადაა?
-სახლში
-გააგდე?
-არა
-აბა? რამე მოხდა ჩვენი არყოფნის დროს?
-არაფერი
-ნუ მატყუებ
-არაფერი
-არამგონია მაგრამ სხვა დროს მომიყევი
-არაფერი მომხდარა
-ნუ კარგი
ლილე და დემეტრეც მალე მოვიდნენ, სანდრო არსად ჩანდა.. დემეტრეს უთხრა, რომ თავს ვერ გრძნობდა კარგად და არ წამოვიდოდა.. მე, დეა, ლილე და დემეტრე გავედით კარფურში.. მთელი კარფური წამოვზიდეთ ლამის.. სახლში მოსულები მალევე დავწექით, რადგან ხვალ ადრე უნდა ავმდარიყავით.. დემეტრე სანდროსთან გავიდა და გოგოები ცალკე დავრჩით. უკვე 5 დაიწყო და მე კიდევ ვერ ვიძინებდი.. დღევანელ დღეზე ვფიქრობდი და მაფორიაქებდა ეს. ახლაც კი მიჩქარდებოდა გული, როცა მახსენდებოდა მისი სიახლოვე, გახშირებული სუნთქვა და გულისცემა! ალექსანდრეს თვალებს გონებიდან ვერ ვიგდებდი.. ვშფოთავდი, ვერ ვისვენებდი.. როდის ჩამეძინა ვერ გავიგე.. ნუუ თუ ძილი ერქვა, უფრო თვალების დასვენება.. ჩემი ღრმად სიზმრებში წასვლა და დეას წკვიტინი ერთი იყო!!
-აეყარენით(დეა)
-აუუ რომელი საათია (ლილე)
-ექვსი
-აუუ, ძააან მეძინება,არ წავიდეთ! (მე)
-მიდი მალე ადექით (დეა)
არაფრის დიდებით ადგილიდან არ ვიძროდი, ჭირივით მეზარებოდა.. ამწუთას ყველაფერს მერჩივნა ჩემი ბალიში და ძილი!! დეას წკვიტინი კი მაღიზიანებდა, მინდოდა რაღაცა ჩამეთხლიშა თავში
-შენით ადგები თუ მოვიტნო წყალი? (დეა)
-მმმმ (მე)
-მიდი ადე რა, მეც მეზარებოდა მაგრამ აი ხო ხედავ (ლილე)
-ძილი მინდა
-ვსო მივდივარ, წყალი მომაქ(დეა)
-ჯანდაბა! ვდგები!
რის ვაი-ვაგლახით წამოვდექი, ჩავიცვი და აბაზანაში შევედი გამოსაფხიზლებლად.. ცივმა წყალმა ცოტა მიშველა..
-მიდი ბარბი გააღვიძე ბიჭები (ლილე)
-საქმრო შენია,ჩემი კიარა
-ვერ დაგეთანხმები ბარბი, აბა სანდრო?? (დეა)
-ჩაკვდი მანდ შენ
-კაი გავალ მე, მანამდე ყავა გაამზადეთ.. (ლილე)
წყალი დავადგი, მანდე კი გადავამოწმე ზურგჩანთა და დავრწმუნდი, რომ ყველაფერი ადგილზე იყო.
-ბიჭები გავაღვიძე.. დეაკო, შენი ლაშიკო როდის მოვა? (ლილე)
-გავაღვიძე ეგეც და მოვა მალე, აქვე ცხოვრობს (დეა)
-ლაშაც მანქანით მოდის ხო? (ლილე)
-კიი, ექვსივეს ერთ მანქანაში ჩაჭუჭკვას არ ჯობს? (დეა)
-კი ნამდვილად (ლილე)
უკვე შვიდი საათია, თბილისიდან გასულები ვართ და მივემართებით რაჭისაკენ.. მე დემე ლილე და სანდრო ერთად ვიყავით, ლაშა და დეა კი განმარტოებით.. სანდრო ჩემს გვერდით იჯდა, ქალბატონი წამოსკუპდა წინ, არადა ხომ შეეძლო უკან დამჯდარიყო მაგრამ არა!!
-სან, რაგჭირს გუშინს მერე? მოვედი და ხმაც არ ამოგიღია, დღეს კიდევ ამბობდი არ წამოვალო, სანამ ერთი კარგად არ მიგტყიპე..(გაიცინა)
-არა ბრატ, უბრალოდ ხოიცი დილით ადგომა მაგრად მეზარება და სულ ეგრე ვარ, არსად მინდა მაგ დროს წასვლა, მხოლოდ ძილი.. აი გამოვფხიზლდები და ვიქნები ხოდზე..
-კარი ეგ გავატაროთ და გუშინ რაღა დაგემართა? ვიმემ გაგაბრაზა? სანამ დავიშლებოდით კარგ განწყობაზე იყავი
-არაფერი, სამსახურში გადავიღალე და დასვენება გადავწყვიტე
-კარგი ბრატ
გზა საკმაოდ დიდი გვქონდა მე კი საშინლად მეძინებოდა.
-აუ დემე მუსიკას ცოტა დაუწიე რა,მეძინება
-თუგინდა გამოვრთავ
-არა, უბრალოდ დაუწიე
ძილი მინდოდა, მაგრამ ვერ ვისვენებდი. ჯერ მანქანაში ძილი და თანაც როცა სანდო მიზის გვერდით. საერთოდ ვერ ვისვენებდი და ვხვანცალებდი. არადა თვალები ისეთი დაღლილი მქონდა,მეწვოდა მინდიდა რომ დაესვენა..
-შეგიძლია თავი დამადო
-არმინდა
-ვატყობ ვერ ისვენებ, არ ვიკბინები
-არმინდა (არადა მინდოდა!)
მას როგორც შემეძლო მოვშორდი, თავი ფანჯარაზე მივადე და ვცდილობდი კომფორტულად მოვთავსებულიყავი, მაგრამ არ გამომდიოდა..
-რატომ ხარ ასეთი ჯიუტი? (სანდრო)
-ეგეთია სან, რაქნას (ლილე)
-აი ხომ ხედავ ვერისვენებ, ვერიძინებ, ნუ გეშინია არ ვიკბინები (სანდრო)
-არმინდათქო
-ნეტა შენ რას გიყურებ რა (სანდრო)
თვითონ მომეხუტა, ისე რომ თავს ვერღავ ვანძრევდი, მე კი ვცდილობდი თუმცა არგამომდიოდა, არც თავი მქონდა მაგისი იმდენად დაღლილი ვიყავი და არც მინდოდა..
-გაიწიე
-არა, ძილი გჭირდება და დაიძინებ! მთელი დღე უნდა ვიაროთ და ასე ვერ იქნები, გამოძინება გჭირდება
-როგორი საყვარლები ხართ (ლილე)
-ვერ შეგედავები (სანდრო)
ჯიუტობას აზრი აღარ ჰქონდა, რადგან ისიც საკმაოდ ჯიუტი იყო და არ დათმობდა, ამიტომ უსიტყვოდ დავეთანხმე, დავნებდი. მისმა სასიამოვნო სურნელმა გამაბრუა და როდის ჩამეძინა ვერც კი გავიგე.. რა უცნაურია არა? ხან როგორი დაძაბული ვიყავი მასთან და ხანაც როგორი მშვიდი. რას მიკეთებდა ეს ადამიანი!!
-გაიღვიძე
-თვალები ვჭყიტე და სანდრო დავინახე! ნეტა სულ ასე იყოს, გავიფიქრე უეცრად..
-ისე ტკბილად გეძინა არმინდოდა გამეღვიძებინე, მაგრამ ჩამოვედით.
მანქანაში არავინ იყო ჩემი და სანდროს გარდა.
-ბავშვები სადარიან?
-გარეთ, ვჭამოთ გადავიდეთ. ჩვენებს სუფრა გაეშალათ, მინდორში
-გაიღვიძე ბარბარიკა? (ლილე)
-როგორც ხედავ
-კაი ვჭამოთ ახლა და დავლაშქროთ შემდეგ რაჭა..
პირველი დღე:
-შაორის ტბა
-ნიკორწმინდა
-საყინულე
-სიყვარულის ჩანჩქერი
-სიყვარულის ტბა
ჩვენი გეგმა დღეს ეს იყო!
შაორის ტბიდან იშლება დათოვლილი რაჭის მთები ულამაზესი ლანდშაპტით. საოცრად გარდამავალ ფერებში იმოსება! შაორი ამ პერიოდში საოცარია, ის საუკეთესო ადგილია სახეტიალოდ.
შემდეგი გაჩერება საყინულე იყო, შედიხარ შუა ტყეში და უცებ კლდის თაღწამოდგმულ მღვიმეს შეხვდები. შეხვალ და პირდაპირ ზღაპარში ამოყოფ თავს, პატარა, 130 მეტრიან მღვიმეში ივლი მთის შუაგულამდე, მერე 40 მეტრით მიწაში ჩაეშვები, სადაც ულამაზესი ყინულივით ცივი ტბაა.
ასევე მოვინახულეთ სიყვარულის ჩანჩქერი-ყინულივით ცივი ჩანჩქერი კლდოვან ხეობაში..
ლეგენდის თანახმად" ამ გამოქვაბულში შესვლა"გაუთხოვრობას" შველის, ხოდა პირვლი მე შემაგდეს, იქნებ რამე გეშველოსო..
უკვე მოსაღამოვდა, ჩვენ კი ჩვენი გეგმა შესრულებული გვქონდა და ამით უზომოდ კმაყოფილნი ვიყავით..
დავბანაკდით ტყეში, გავშალეთ კარვები, დავანთეთ ცეცხლი და წავიდა გულაობაა.. ირგვლივ ვუსხედით მოგიზგიზე ცეცხლს და ათას რამეზე ვსაუბრობდით, ვხუმრობდით, ერთმანეთს ვკბენდით, ვყვებოდით საშიშ ისტორიებს, ვთამაშობდით, ვმღეროდით..საოცარი გარემო იყო განსაკუთრებით ალექსანდრესთან ერთად! მაოცებს ეს ადამიანი! უდავოდ განათლებული, ნიჭიერი, გიტარაზეც დაკვრა სცოდნია და სიმღერაც შეძლებია?! ვუსმენდი და ვმშვდდებოდი.. მისი სმენით და მისი ყურებით,ვერ ვძღებოდი!! ღიმილი.. თითები.. ხმა.. თვალები.. ჭკუიდან გადავყავდი! მე კი ვერაფერს ვაკეთებდი. ვატყობდი რომ ნელ-ნელა იმის ძალა მეცლებოდა რომ საკუთარ თავს შევწინააღმდეგებოდი..
ნელ-ნელა ყველა გაიხიკა დასაძინებლად, მე კი არ მეძინებოდა, ან რაღა დამაძინებდა,იმდენი მეძინა, სანდროს მკლავებში! არც ალექსანდრე იძინებდა, მე მელოდებიდა..
-რამდენიხანი უნდა ვიყოთ ასე? (სანდრო)
-როგორ ასე? (მე)
-ვითომ მეგობრები
-და არვართ?
-არა
-მეგობრები ვართ
-როდის აღიარებ?
-რას?
-არიცი ხო?
-არა
-ნუ კარგი, ალბათ მალე მოვა ის დრო როცა ვილაპარაკებთ ამაზე. ახლა კი, გვიანია დაიძინე
-არ მეძინება
-ხვალ დაგეძინება
-ხო მაგრამ ახლა არა, შენ წადი, მე არმინდა
-შენს გარეშე არა, ვერ დავიძინებ ეგრე..
-მაშინ შეგიძლია თავი დამადო და დაიძინო
-რაა?
-არაფერი ვიხუმრე
-შეიძლება შენ იხუმრე, მაგრამ მე სერიოზულად მივიღებ
-ოჰ კარგი ერთი! ხუმრობა არ გესმის?!
-არა
-კარგი მივდივარ, შენც შეუერთდი ბიჭებს, ხვალ ადრე უნდა ავდგეთ..
დილით ადრე ავდექით და განვაგრძეთ ულამაზესი რაჭის დალაშქვრა..
მეორე დღე:
-სოფელი ღები
-სოფელი გონა
გონა-მართლაც პატარა შვეიცარიაა, ულამაზესია აქაურობა!! პატარა საყვარელი ქოხები, რომლებიც აქაიქ იყო მიმოფანტული, გარშემორტყმული თოვლიანი მთებით.. ისეთი სიმშვიდე და სიწყნარე იყო.. ისეთი საოცარი ჰაერი.. საოცარი ფერები.. ულამაზსი იყო აქაურობა.. რა ჯობდა სოფელს, დილით ადრე ადგომას და ცვრიან ბალახზე გავლას, ხარბად, რომ ჩაისუნთქავდი სუფთა ჰაერს.. დიდი სიამოვნებით ვიცხოვრებდი ამ საოცარ ადგილას და მოვწყდებოდი ხმაურიან ქალაქს.. საოცრება იყო რაჭა,საოცარი ადამიანები იყვნენ, საოცრი ღირსშესანიშნაობებით და უგემრელესი კერძებით..რაჭა ჩემი სიყვარულია!
7 საათია და ჩვენ უკვე თბილისში ვართ..ადრიანად გვინდოდა ჩამოსვლა,რადგან ხვალ ვერ გავაცდენდით უნივერიტეტს.
დაღლილ დაქანცულები ყველა ჩვენსჩვენს სახლებში წავედით.. წამოპლაწკარტებული ვიყავი და ვათვალიერებდი სურათებს, უფროსწორედ ალესანდრეს! ისეთი კარგი იყო მასთან ყოფნა, ისე კომფორტულად და მშიდად ვიყავი.. მასთან ყოფნისას ყველაფერი მავიწყდებოდა, ნუ მართალია ხანდახან მაინც მახსოვდა და მიტევდა შიშები მაგრამ მაინც..მიკვირდა საკუთარი თავის, როგორ მოვასწარი მისი შეყვარება! მოიცა ბარბარე, ახლა აღიარე? მიყვარდა, საოცრად ძალიან მიყვარდა და მინდოდა ეს მასაც სცოდნოდა. როგორ მინდოდა მასთან გავსულიყავი და გამეზიარებინა ეს ყველაფერი! მაგრამ... სიამაყე, შიში.. ოხ რა სულელი ხარ ბარბარე! გეშველება რამე? რატომ ხარ ასეთი ჩამოუყალიბებელი? გადაუწყვეტელი? ვერ გიტან! რას ითხოვ? ან საერთოდ რა გინდა! ჩამოყალიბდი.. კარზე ზარის ხმამ გამომაფხიზლა, ალბათ იგრძნო! ალექსანდრე იყო
-რაიყო მოგენატრე?
-ხო შენს გარეშე ვეღარ ვძლებ
-ხუმრობა იქით იყოს
-არ ვხუმრობ
-ნუ კარგი კარგი,შემოდი
-ფილმის ყურება მინდოდა თუმცა მარტო არა და ერთად ვუყუროთ
-ნუ კარგი
life itself ჩავრთეთ.. საოცარი ფილმი იყო, ძალიან ცხოვრებისული.. საკმაოდ სევდიანი, ისეთი რომ გავსკდი ტირილით.. ჩემ გულუბრყვილობაზე ალექსანდეს ეღიმებოდა, მამშვიდებდა.. ფილმის დამთავრების შემდეგ, ჩუმად ვისხედით 10-15 წუთი და არცერთი ვიღებდით ხმას.. თუმცა ალექსანდრემ სიჩუმე დაარღვია
-რაღაც მინდა რომ გითხრა
-გისმენ
ჰაერი დამძიმდა, დაძაბულობამ, ნერვიულობამ იმატა.. მოუთმენლად ველოდი,როდის იტყოდა სათქმელს, თუმცა უჭირდა, ისიც ნერვიულობდა.. მისი სწრაფი გულისცემაც კი მესმოდა!
-იმ დღეს, წასვლამდე რაც მოხდა, მგონი ხვდები რა დღესაც ვგულისხმობ! რატომ მოიქეცი ასე? რატომ არ მაძლევ საშუალებას რომ.... (წინადადება ვეღარ დაასრულა და პაუზის შემდეგ განაგრძო) ბარბარე! ასე აღარ შემიძლია! ვეღარ ვუძლებ ამ მდგომარეობას, არშემიძლია თავი მოვიტყუო, არშრმიძლია უბრალოდ ასე გიყურო და ვერ გეხებოდე. მე უბრალოდ არშემიძლია შენთან მეგობრობა და ვერც ვერასდროს შევძლებ.. ბარბარე... (ისევ და ისევ ეს პაუზა, თუმცა უფრო ხანგრძლივი იყო!) ბარბი, მიყვარხარ! უზომოდ, უზომოდ მიყვარხარ!!!
-...
დავდუმდი, ვერაფერს ვამბობდი.. ამიტომ ისევ გააგრძელა
-არვიცი შენ რას მეტყვი, მაგრამ ვგრძნობ,რომ შენც ჩემს მდგომარეობაში ხარ.. არ დაგაჩქარებ, მოიფიქრე და მიპასუხე.
პულსაცია ამიჩქარდა.. გულმა გამალებით დაიწყო ძგერა.. ჯანდაბა! რას მერჩოდი, რაგინდოდა?! კიდევ ეს მინდოდა??! დაბნეულობისგან სად წავსულიყავი არვიცოდი, მინდოდა გავმქრალიყავი.. აზრებს თავს ვერ ვუყრი.. არვიცოდი რა უნდა მეთქვა.. სრული ქაოსი და გაუგებრობა იყო ჩემს გონებაში.. ბევრჯერ ვცადე, რამის თქმა, თუმცა ამაოდ.. საბოლოოდ ერთი სიტყვა ძლივს ამოვილუღლუღე
-კარგი
-ახლა გავალ, გვიანია, კარგად მოიფიქრე, დაისვენე და დაიძინე.
დაიძინე.. ჰაჰ! ადვილი სათქმელია! ამის, შემდეგ როგორ უნდა დავიძინო.. ვერ გეტყვით როგორ ვიყავი.. ასეთ რამეს პირველად ვგრძნობდი, "უცხო ხილი" იყო და ვერ აგიღწერთ. მციოდა, ერთიანად ვკანკალებდი, მეშინოდა, განვიცდიდი, ვნერვიულობდი.. ვერ ვიწყნარებდი გულისცემას, რომელიც ყურებში მესმოდა!
რას მერჩოდი, რა გინდოდა ალექსანდრე! მასზე ფიქრი აქამდე არ მყოფნიდა და ახლა..! ტვინი მიდუღდა! ცუდ მდგომარეობაში ვიყავი.. ძალიან ბედნიერი ვიყავი და ამავდროულად უბედურიც! ჯერ არშემდგარი ურთიერობის და სიყვარულის მეშინოდა.. ეს წყეული შიში! ხან გონება ასპარეზობდა და ხან გული! ვერადავერ ვწყვეტდი..
იმ ღამეს საერთოდ არ მეძინა, თეთრად გავათენე, ალექსანდრეზე ფიქრში და იმაზე თუ რაუნდა მეთქვა, თუმცა... არვიცოდი! დილით ჩაის საფენები დავიდე, რომ ამოღამებული თვალები დამემშვიდებინა, ძალიან მესიამოვნა, ალბათ ამ დროს მოვხუჭე თვალები 10-15 წუთით.. შემდეგ კი გავემართე უნივერსიტეტისკენ.. სახლიდან ჩუმად გავედი, კარი ჩუმად გავიხურე და გასაღები ისე ნელა გადავატიელე, მაქსიმალურად ვეცადე არ მეხმაურა. არ მინდოდა მენახა სანდრო, გავურბოდი მას, მასთან საუბარს და მის თვალებს.. არ მინდოდა მომეტყუებინა, ამიტომ არმინდოდა მენახა. მინდოდა გავმქრალიყავი! როგორ ჩავიარე კიბეები, გავედი სადარბაზოდან, დავიჭირე მარშუტი, ვიმგზავრე, გავაჩერე, ჩავედი, გავიარე მანძილი უნიმდე, შევედი ეზოში.. არმახსოვდა! არაფერი მახსოვდა! ყველაფერ ამას მექანიკურად ვაკეთებდი, რობოტი ვიყავი, არ ვფიქრობდი, ვერ! ჩემი გონების თითოეული უბანი, კუნჭული და წერტილი ეკავა ალექსანდრეს! შემდეგ ვიგრძენი, რომ გავჩერდი თუმცა რატომ ვერ მივხვდი
-ამდენიხანი გიკივი და მოგდევ, დაყრუვდი? (დეა)
-მაპატიე,არმესმოდა
-ხოდა მაგას ვამბობ მეც, რომ დახშული გაქ ყურები და გონება, მოხდა რამე? რაგჭირს?
-არაფერი
-კარგი რა! ვიცი რაღაც მოხდა, ეს დღეები საკმაოდ უცნაურად იქცევი, თქვი რა
-ახლა არა რა!
-ბარბარე!
-დიდი ამბავია
-მოკლედ მითხარი
-ასე ნაჩქარევად არმინდა და თან მოკლედ ვერ მოგიყვები
-ოოო, ნუ მაინტრიგებ ალექსანდერეზე უნდა მითხრა ხო?
-შევიდეთ ლექციებზე და მერე ვილაპარაკოთ
-მერე როდის?!
-ნუ დამღალე კითხვებით! როცა მოვრჩებით
-გაღიზიანებული ხარ
-ვიცი!
-აბა მაინტერესებს და რავქნა
-ლილეს მივწერ და ვეტყვი მოვიდეს ჩემთან და შენც პირდაპირ წამო, ორივე მჭირდებით
-ასეთი რა მოხდა
-დეა!
-კარგი ხო შეგეშვი
-კიდევ კარგი!
ლექციები უაზროდ გაიწელა,დიდად ვერც ვუსმენდი არადა ვცდილობდი, რომ ყურადღება არ გამფანტოდა, თუმცა არ გამომდიოდა.. როგორც იქნა მოვიდა 3 საათი და მოვრჩით ლექციებს. ლილემ უნივერსიტეტთან მოგვაკითხა და სახლში ფეხით წავედით. გზა ხმის ამოუღებლად გავიარეთ, უფროსწორედ დეა და ლილე საუბრობდნენ, თუმცა არ ვუსმენდი. ჩემი გონება მათთან არ იყო.. ჩუმად ვიყავი, თუმცა ვერ ვუძლებდი ამ მდგომარეობას და მინდოდა ჩემი ფიქრები, გრძნობები გადმომეცა, ვინმესთვის გამეზიარებინა. აღარ შემეძლო, ამ ემოციებს ჩემში ვეღარ ვიტევდი სახლამდე როგორ მივედით ვერც კი გავიგე
-კარს გაგვიღებ, თუ ესე უნდა ვიდგეთ?(დეა)
მისმა ხმამ დამაბრუნა ამ სამყაროში
-ხო ახლავე
მე ჩანთაში გამწარებული ვეძებდი გასაღებს, როდესაც ჩემს გვერდით მდებარე კარი გაიღო და ალექსანდრე გამოვიდა. მისი დანახვა და გულს ბაგაბუგი ერთი იყო, ყურებში ჩამესმოდა.
-როგორ ხართ გოგონებო? (სანდრო)
-კარგად სან შენ?? (ლილე)
-რავი ნორმალურად
-კარგია
-კარგი წავედი, ბოდიში, ვერ გელაპარაკებით სამსხურში გადარბენაზე ვარ, ეხლაც 5წუთით შემოვირბინე
- კარგი მიდი, არ მოგაცდენთ
რას მიკეთებ ალექსანდრე?! ყოველ შენს დანახვაზე ასე უნდა ვიყო?! რასმერჩოდი? გიყვარს ბარბარე! გიყვარს! უკვე გვიანია ბარბარე..
მეშინია! სიყვარულის მეშინია, შეყვარების.. მეშინია, ტყუილის, გულისტკენის, მიტოვების, ღალატის.. სულ იმის განცდა და შიში მაქვს,რომ მატყუებენ, მიმატოვებენ.. ვცდილობ, თუმცა არ გამომდის.. ვერავის ვენდობი, ვერავის 100%-ით. ეს კი ძალიან ბევრ რამეში მიშლის ხელს.. მინდა ეს ყველაფერი ხმამაღლა ვთქვა, ვინმეს გავუზიარი თუმცა ამისიც მეშინია..
-დიდიხანი აპირებ ახლა ასე დგომას შემოსასვლში? (დეა)
-რაა? (მე)
-დიდიხანი აპირებთქო..
-ხო ეგ გავიგე
-ბარბარე რამოხდა? (ლილე)
-უნდა გამოვიცვალო
-ბარბარე!
-არაფერი
-გვითხარი ეხლა
-მიყვარს
-რაა? მოგვესმა ხო (დეა)
-არა არ მოგესმა. შემიყვარდა!
ცრემლები ღაპაღუპით წამომივიდა. ვაღიარე, როგორც იქნნა და ვთქვი ეს ხმამაღლა. მტკიოდა, გული მტკიოდა..
-რა გატირებს სულელო? (ლილე)
-სიყვარული ატირებს (დეა)
-მეშინია
ამაზე კი ისტერიული ტირილი დავიწყე.. დეა და ლილე ცდილობდნენ დავემშვიდებინე
-მისმინე, შემომხედე, თავი ხელში აიყვანე.. ვიცი მესმის, ბავშვობიდან გიცნობ და მეთუარა სხვას ვის ესმის ჩემზე კარგად შენი.. ვიცი მწარე გამოცდილება, გაქვს შეიძლება არც გიყვარდა მაშინ ლევანი, მაგრამ ღალატი ღალატია, თუნდაც ბავშვური გატაცება ყოფილიყო.. მართლა მესმის, უბრალოდ არშეიძლება ასე ბარბარე, ჩემო ბარბარიკა.. უნდა აიყვანო საკუთარი თავი ხელში.. ბედნიერებაზე ამბობ უარს, სიყვარულზე ამბობ უარს! იმის შიშით, რომ მომავალში რამე არ მიხდეს, რაც არავინ იცის მოხდება თუარა.. უბრალოდ აწმყოთი იცხოვრე და იყავი ბედნიერი დღეს. გესმის?! ამოიგდე თავიდან. შეცადე ამოიგდო თავიდან, ეს შიშები.. (ლილე)
-ვცდილობ, მაგრამ არგამომდის
-უფრო კარგად ეცადე და გამოგივა და თან აუცილებლად (დეა)
იმ დღეს ორივე დარჩა ჩემთან და მამშვიდებდნენ, ცდილობდნენ გავემხიარულებინე, თუმცა დიდად არ გამოდიოდათ.. გულზე ლოდივით მაწვა ეს ტკივილი.. უკვე თითქმის ერთი კვირა გავიდა მე კი არაფერი მითქვამს სანდროსთვის, გავურბოდი მას, მაგრამ ეს რამდენიხანი გამომივიდოდა არვიცოდი.. პარასკევი საღამოა, უნივერსიტეტიდან დაბრუნებულს არაფრის თავი მქონდა და მიწოლილი ვიყავი, როდესაც კარზე ზარი გაისმა და გულზე მომხვდა! ვიცოდი, რომ სანდრო იყო.. ოდესმე, ხომ უნდა მეთქვა პასუხი.. კარი გავუღე
-როგორ ხარ ბარბარე?
-რავი ნორმალურად, ცოტა დავიღალე უნივერსიტეტში, შენ?
-მეც ეგრე, თუმცა სამსახურში
-ხოო
უხერხული სიჩუმე ჩამოვარდა
-აქ ვილაპარაკოთ, თუ გავიდეთ სადმე?
-არა, აქ მირჩევნია (ნამდვილად არ შემეძლო ახლა სადმე წასვლა)
-კარგი, როგორც გინდა.. გისმენ
-მისმენ?!
-კი ბარბარე, გისმენ
-არვიცი
-რა არ იცი?
-გთხოვ დამაცადე
-კარგი მაპატიე
ხმას ვერ ვიღებდი, ვერაფერს ვეუბნებოდი, გადავწყვიტე.. გონებამ გადაწყვიტა.. არვიცოდი, როგორ უნდა მეთქვა, არვიცოდი, როგორ მომეტყუებინა.. ყელში ბურთი მომაწვა და ნერწყვს ვერ ვყლაპავდი, ლაპარაკის უნარი წამერთვა..
-მისმინე ბარბარე, თუვერმეუბნები იქნებ..
-არა
-რა არა?
-მე..
-რა შენ?
-..
-არგიყვარვარ?
-..
-ბარბარე
-არა
როგორ მინდოდა ახლა მიწა გამსკდომოდა და შიგ ჩავეყოლებინე. ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი. რას ვაკეთებდი?! ბარბარე რას აკეთებ?! რატომ აკეთებ?? რატომ? საკუთარ თავს რატომ არ აძლევ ბედნიერების უფლებას? შენივე ხელით რატომ ანგრევ ყველაფერს?! რისთის? ასეთი მშიშარა როგორ ხარ?! ასეთი სულელი?! ასეთი გაუბედავი! კიდევ ამდენი ძალა როგორ შეგრჩა, რომ საკუთარ თავს კიდევ ეწინააღმდეგები?!
არვიცი სანდროს რა დაემართა ამ დროს, არ ელოდა აშკარად ამ პასუხს, მასაც ცრემლებამდე ცოტაღა აკლდა. ასე ჩუმად რამდენიხანი ვიყავით ნამდვილად არვიცი
-დარწმუნებულიხარ ბარბარე?
-რაში
-შენს პასუხში
-კი
-თვალებში შემომხედე და ისე მითხარი, რომ არ გიყვარვარ
-არ მიყვარხარ
ურჩად შევხედე თვალებში და უნამუსოდ მოვატყუე.. ვერ შევძელი! ლაჩარი ვარ!
-კარგი, გასაგებია.. მე გავალ
-კარგი
ალექსანდეს გასვლა და ჩემი ჩაკეცვა ერთი იყო..
რატომ ვარ ასეთი?! ხომ შეიძლება შეირგო ის, რაც გსიამოვნებს.. არ იფიქრო მომავალზე და დატკბე აწმყოთი.. არ გააფუჭო ის რაც ჯერ არც კი დაწყებულა.. მაგრამ ისევ და ისევ ეს გონება! ტყუილი.. ღალატი..! როგორი დარტყმა და დიდი, უზამრაზარი შავი ხვრელი იყო ეს ჩემს ტვინში, რომ ამ ფაქტს, ამ ღალატს, ამ ტკივილს ვერადავერ ვიგდებდი გონებიდან.. ვერადავერ ვივიწყებდი და ეს ნაიარევი არ ხორცდებოდა.. სანდროსთან ყოფნისას სულ,მუდამ მახსოვდა ეს და ეს მიშლიდა ყველაფერს! მინდიდა მეკოცნა, მინდოდა ჩავხუტებოდი, მინდიდა მყვარებოდა!! მაგრამ არ შემეძლო!!მკითხველნო, ალბათ იდიოტი გგონივართ, არაა? მართლებიც ხართ!! მაგრამ.. ვერაფერს ვაკეთებდი.. ვერ ვენდობოდი!! მეშინოდა, მეშინოდა გულის ტკენის.. რადგან წინასწარ ვიცოდი, რომ ამ ტკივილს ვერ გადავიტანდი.. ვერ გავუძლებდი.. რადგან ჩემს ნახევარს კიარა, მთლიან გულს მივცემდი.. და თუ ისევ იგივე განმეორდებოდა, თუ ისევ მიღალატებდნენ, მიმატოვებდდნენ ეს გული ათას, ათიათას ნაწილად დაიმსხვრეოდა, რომელსაც ვეღარაფერი და ვეღარავინ გაამთელებდა!! აი სწორედ ამის მეშინოდა! იმდენად შევშინდი და იმდნად ნათლად წარმოვიდგინე ეს, რომ გული მეტკინა, სული შემეხუთა და ვეღარ ვსუნთქავდი.. ვტიროდი! აბა მეტი მე რა შემეძლო? არაფერი! მთელი ღამის განმავლობაში ვტიროდი, თითქმის არც კი მიძინია, დაღლილობისგან და ემოციებისგან დაცლილს 5-10 წუთით თუ ჩამთვლემდა, თორემ ისე ვერ ვიძინებდი.. შაბათიც ასე გავატარე, დეას და ლილეს უნდოდათ მოსვლა, თუმცა უარი ვუთხარი, არშემეძლო. მარტობა მინდოდა.. არავისთან მინდოდა ლაპარაკი.. მთელი დღე ლოგინში ვიწექი, გაუნძრევლად.. ხან ჩამეძინებოდა ხანაც ვტიროდი, ხან საკუთარ თავს ვლანძღავდი ამ სისულელესთვის.. მივხვდი, რომ ასე გაგრძელება აღარ შეიძლებიდა და საკუთარ თავს შემოვუძახე. თუ რამე ძალა დამრჩენოდა ავდექი.. ამდენი ტირილიაგან, ჩასიებული თვალები ჩაის საფენებით დავიმშვიდე.. შემდეგ გადავივლე, გამოსაფხიზლებლად, თუმცა არმიშველა.. ძალიან დაღლილო ვიყავი და მეძინებოდა, მაგრამ ვერვიძინებდი.. ტელევიზორი ჩავრთე, აქაც საინტერესო არაფერი იყო და გამოვრთე.. დივანზე წამოვწექი და როგორ ჩამეძინა ვერც კი გავიგე.. თუმცა ცრემლიანმა გავიღვიძე. კოშმარი დამესიზმრა.. სანდრო.. სანდრო დამესიზმრა. ავარიაში მოყვა.. და.. და.. ვერ გადარჩა..
ეს რომ წარმოვიდგინე.. სუნთქვა შემეკრა, მის გარეშე ვერ ვიარსებებდი! და სწორედ ამ დროს მივხვდი, რომ ასე გაგრძელება აღარ შეიძლებოდა! ფეხზე წამოვხტი და სანდროსთან გავარდი, ისტერიულად ვაკაკუნებდი და არ ვჩერდებოდი
-სანდრო გამიღე, ბარბარე ვარ
კარი გამიღო და ისეთი სევდიანი იყო, გული მომიკვდა
-შემომიშვებ?
-შემოდი
-მეც
-რაა?
-მეც მიყვარხარ
-ვერგავიგე
-რა ვერგაიგე?
-გამიმეორე
-ალექსანდე მიყვარხარ, ძალიან მიყვარხარ! (მთელი ჩემი ემოცია ჩავაქსოვე ამ ერთ სიტყვაში)
სევდიანი სახე მომენტალურად მომღიმარი გაუხდა, სახეზე ნაზად მომეფერა, ჩემი დაუმორჩილებელი კულულები გადამიწია და
მომიახლოვდა. ჩვენს შორის მანძილი ქრებოდა.. დაა..! გაქრა.. ჩვენი ბაგეები შეერთდა.. სუნთქვა შემეკრა..გულისცემა გამისამმაგდა, გამიასმაგდა... საფეთქელბში ვგრძნობდი..! როგორი ლამაზი და ფერადი იყო გარშემო ყველაფერი.. ეს ენით აღუწერელი სიამოვნებაა და არამარტო სიამოვნება.. მე მას ვგრძნობდი მთლიად!! მის გულწრფელობას ვგრძნობდი!! მესმის, როგორ უცემს გული და ვყვები მის რიტმს.. ეს საოცარი შეგრძნებაა. პირველი კოცნა!! საოცრებაა.. მუცელში პეპლები და ყველაფერი ერთად დაფრინავდა და მეც დავფინავდი მათთან ერთად.. ჟრუანტელი მივლიდა..
გონებაში, გულში, სულში არვიცი რახდებოდა, სრული ქაოსი იყო..
მინდოდა ეს წამი დიდხანს გაგრძელებულიყო, უსასრულოდ..
საოცრება იყო!! საოცრება იყო ეს ადამიანი!! მეხუტებოდა და სახეს მიკოცნოდა.. გულში მაგრად მიკრავდა, მეც ტკიპასავით მივეკარი და არასდროს მინდოდა მოვშორებოდი. ვერ ვფიქრობდი და ვერ ვაზროვნებდი! მისი ჩახუტება, მისი სურნელი.. ხარბად ვისუნთქავდი მის საოცარ სურნელს, რომელიც მამშვიდებდა, ჟრუანტელი მივლიდა..
-ბარბი, იცი როგორ გამაბედნიერე? იცი რამდენიხანი ველოდი ამ მომენტს??
-რა მომენტს?
-რომ გეღიარებინა და ეს წამი დამდგარიყო
-რა წამი?
-აი ეს
მოწადინებული დაეწაფა ბაგეებს და გულმაც გამალებით დაიწყო ძგერა! ვენებში სისხლი მიდუღდა და გული ყელში მომებჯინა! არა ეს ნამდვილად ზედმეტი იყო ჩემთვის ამ ერთი დღისთვის, ისეთი შეგრძნება მქონდა რომ გული ამომმვარდებოდა, ამიტომ შევაჩერე, რომ ოდნავ მაინც დამეწყნარებინა პულსაცია
-რამე მოხდა? (სანდრო)
-არაფერი, უბრალოდ ამ დღეებში ზედმეტად ბევრი რამ მოხდა.. ეს ყველაფერი ახალია ჩემთვის, მგონია რომ ამდენ ბედნიერებას ვერ გავუძლებ და საცაა გული გამისკდება
-ეგ არაფერი, ნელ-ნელა შეგაგუებ
-ოჰჰ, ძალიან ნუ გამითამამდი
-არაფერიც!
-სანდრო
-ჰოუ
-იცი ვერ წარმოვიდგენდი ოდესმე თუ ასე ვიქნებოდი ვინმესთან
-როგორ ასე?
-ვერასდროს წარმომედგინა ჩემი თავი ასეთ მდგომარეობაში, ეს რა გამიკეთე? ასე დაუკითხავად რატომ დამირღვიე ჩემი კუთვნილი სივრცე? რატომ შემოიჭერი ჩემს ცხოვრებაში? და ასე თავდაყირა როგორ მოახერხე და გადმოატრიალე ჩემი ცხოვრება.. იციი?! ერთადერთი ადამიანი ხარ ვინც ეს შეძლო
-ჰოო? ძალიან კარგი! ისე მეც მაგრად მიკვირს, ასეთი უხეში როგორ მოგარჯულე.. კარგია ხშირად გამიმეორე ხოლმე ეგეთები გულს სიამოვნებს
-ვერ ეღირსები
-ვნახოთ, ვნახოთ
-თავში არ აგივარდეს
-არიჯავრო, არ ამივარდება
თავი სანდროს მკერდზე მედო, მის გულისცემას ვისმენდი, ხარბად ვისუნთქავდი ჰაერს, მის ნატიფ თითებს ვგრძნობდი თმაზე, რომელიც თანდათან მთიშავდა..

P.S ესეც 4 თავი! იმედია მოგეწონებათ, თუ რამე შენიშვნა გაქვთ დამიკომენტარეთ და გავითვალისწინებ თქვენმა კომენტარებმა გამახარა და მეტი სტიმული მომცა.. ერთი მკითხველიც რომ მყავდეს მისთვისაც გავაგრძელებ წერას და არ შევწყვეტ