საღამოს ხუთი საათია და კომპიუტერთან ვზივარ დედაჩემი კი თავზე დამტრიალებს
-ადექი მოემზადე ჩაიცვი
-ჯერ ხუთია საათი დედა
-მალე გავა დრო
-რასაც გინდა იმას ჩავიცვამ საწოლზე გამიმზადე...მე წყალს გადავივლებ
-კარგი
სააბაზანოში შევედი და წყალი გადავივლე, გამოსულს კი საწოლზე კლასიკური შარვალი საროჩკა და პიჯაკი დამხვდა, მგონი მეღადავება დედაჩემი...საღამოს საქმეზე უნდა გავიდე მე კი სასიძოს ვგევარ ამ შარვალკოსტუმში...დედაჩემი საოცრად გამოიყურებოდა...ასეთი ლამაზი ბოლოს იმ საღამოს იყო...მამას სიკვდილის დღეს...როცა სახლიდან ერთად გავიდნენ,ისინი მამას მეგობრის დაბადებისდღეზე მიდიოდნენ.როდესაც იმ დინოზავრის კარებთან მივედით ბოლო სიტყვები ვუთხარი დედას
-ქორწილამდე დავამტკიცებ რომ მამა ამ ნაძირალამ მოკლა
-გეყოფა
კარებზე ზარი დავრეკეთ და რამდენიმე წამში გაგვიღეს კიდეც და გამეცინა
ნოა:ნუთუ ისევ შენ?
ლილი:ეგ მე უნდა მეკითხა
გაგა:შემობრძანდით კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება
სოფი:მადლობთ,მგონი ჩვენი შვილები უკვე იცნობენ ერთმნეთს
ლილი:კი კი შორიდან
გაგა:ძალიან კარგი
ამ ნაბიჭვარმა ხელი ისე ჩამომართვა,რომ არც აკანკალებია,თითქოს მას არ მოუკლავს მამაჩენი თავისი ბინძური ხელებით.
სუფრას მივუსხედით,ლუკმაც კი არ გადამსვლია და ცოტახნის შემდეგ მათ ბაღში გავედი.იმ ბინძურ აურას სუფთა ჰაერიც კი ვერ უშველიდა რამდენიმე წუთში კი ლილის მომაბეზრებელი ხმა გავიგონე,ახლა საერთოდ აღარ ვნანობდი მასთან სიუხეშეს და მხოლოს იმას ვნანობდი რატომ არ დავუგდე იმ ნაბიჭცარს გასაუპატიურებლად.მაგრამ ერთ მომენტში რომ დავფიქრდი შეიძლება იგი დამხმარებოდა კიდეც სიმართლის დამტკიცებაში.მაგრამ მისდამი ზიზღი ფარავდა ყველაფერს ის ხომ მამაჩემის მკვლელის შვილი იყო
-არაფერი არ გიჭამია?
-ჭამისას მე მიყურებდი
-ნუ იცინი,არ ვიცოდი თუ სოფის შვილი იყავი
-ხო სამწუხაროა...გული დამწყდა
-რატომ?
-ფორმები მომწონდა
-რა ფორმები
-დაიკიდე,მგონი დიდხანს ვიყავი აქ ახლა უნდა წავიდე
-სად მიდიხარ?
-სამსახურში
-არ მეგონა თუ მუშაობდი
-იცინე ხო,გაგიკვირდება მაგრამ ვმუშაობ
-სად?
-ოოო ძალიან სახიფათო საქმეა ამიტომ საიდუმლოა
-მიყვარს ხიფათი,თან აქ მომწყინდა წამოვალ შენთან ერთად
-არაა
არათქო კი ვუთხარი მაგრამ ბოლოს მაინც წავიყვანე,ის ყველაზე ახლოს იყო მამამისთან და შეიძლებ დამხმარებოდა მისდა უნებურად სიმართლის გარკვევაში.
-მანქანის ტარება იცი?
-კი
-მაშინ შენ დაჯექი მე უნდა გამოვიცვალო
მანქანაში ჩავსხესით,მე გამოცვლა დავიწყე და მეცინებოდა,ცალ თვალს რომ ჩემსკენ აპარებდა.
-ფრთხილად იარე მე ნუ მიყურებ
-კრეტინი ხარ
-თუ გინდა მერე გაგიშიშვლდები და ისე მიყურეე
-დროზე ჩაიცვი თითქმის მივედით
დანიშნულების ადგილას მივედით,მე უკვე მზად ვიყავი და მხოლოდ მანქანის მოსვლა იყო დარჩენილი.სანამ მანქანა მოვიდოდა გადავწყვიტე ლილისთან კარგი ურთიერთობა ჩამომეყალიბებინა და საუბარი დავიწყე.
-ჰმმმმ
-ნოა ამასეძახი სახიფათო საქმეს
-ერთიშეხედვით არაა ხომ
-რაც მოვედით მანქანაში ვსხედვართ.
-კარგიი მოდი ამ თემასშევეშვათ,შენ მითხარი მომეჩვენათუ მამაშენთან არ გაქვსკარგი დამოკიდებულება
-არმოგჩვენებია
-მომიყევი
-არა რთული თემაა ეს,შენროგორ ურთიერთობა გაქვს მამასთან
-მამა 8 წლის ასაკში დავკარგე
-არ ვიცოდი...ვწუხვარ
-არაუშავს
-მესმის შენი...დედა მეც პატარა ვიყავი როცა დავკარგე და ვიცი რა ძნელიცაა მშობლის სიკვდილი
-ვწუხვარ...
-მგონი მოვიდა შენი სამსახური
-მანქანიდან არ გადმოხვიდე
მანქანიდან გადავედი იარაღიც თან მქონდა,საწყობის კარიგაიღო თუ არა შეიარაღებული ხალხი გამოვიდა და სროლა დაიწყეს,რაც კი ტყვიები მქონდა ყველა დავაცალე,მაგრამ ძალიან ბევრნი იყვნენ და სროლის ხმა არ წყდებოდა,ტყვიებიც მელეოდა, როდესაც ჩემს ზურგს უკნიდან იარაღის ხმა გავიგონე.უკან გავიხედე და ლილიიდგა იარაღით ხელში და მათ ესროდა.
-ჰმმ მგონი აღარავინა
-შენ მერე დაგელაპარაკები!
-კარგი
-მანქანაში დროზე
საქონელი საწყობში შევიტანეთ და ერთერთ მსიდარ იდიოტს ჩავაბარე და წამოვედიი.თითქმის ღამის ორი საათი იყო.
-გვიანია სახლში უნდა წავიდე...
-ახსნა მოგიწევს იარაღი საიდან მოიტანეე
-კარგი რაა მაინცდამაინც დღეს?
-კი
-კარგი მაშინ მამას დავურეკავ
ლილიმ იმ იდიოტ მამამისს დაურეკა,უთხრა რომ მეგობართან რჩებოდა და ჩემი სახლისკენ წავესით დედა გაგასთან რჩებოდა ამოტომ სახლში სიმშვიდე იქნებოდა და ლილიც ამიხსნიდა ყველაფერს,თან უკეთესად გავიცნობდი მას.

რატომღაც ლილის დანახვისას გული საშინლად მწყდებოდა,რომ იმ ნაგავის შვილი იყო...მგონი რომ მართლა მომწონდა თავიდან...იქამდე სანამ გავიგებდი ვინ იყო სინამდვილეში.
მას საოცარი მწვანე თვალები აქცს,რომლის შეხედვითაც სითბოთი და სიკეთით ივსები ადამიანი,მაღალიცა ლამაზი ტანიც აქვს დაა,მოკლედ ულამაზესია.
-ნოა რაზე ფიქრობ?
-არაფერზე
-კარგი მაშინ,რაღაცეები ვიყიდოთ,მშიააა
-ვახშამი არ მოგეწონა??....ოოოო დამავიწყდა შენ ხომ მე მიყურებდი,ალბათ ჭამა დაგავიწყდა
-ნუ იცინი საზიზღრად
-ფიქრობ რომ საზიზღარი ვარ?
-არაა
-ანუ
-აი აქ მარკეტთან გააჩერე რამე ვიყიდოთ
-ამაზე საუბარს გავაგრძელებთ
მანქანიდან გადავედით და მარკეტში რაღაცეები ვიყიდეთ,სახლში მივედით.ვივახშმეთ და ბუხრის წინ დავსხედით
-გისმენ ლილი...
-ამაზე საუბარს ვერ გავექცევით ხომ?
-ვერა....
ვუყურებდი მას თვალებში და ვხედავდი როგორ უჭირდა მას ამ ყოველივეს მოყოლა.გაურკვევლობაში ვიყავი,რატომ, რატომ უჭირს ამის მოყოლა,უფრო მეტად მაინტერესებდა ის რის მოყოლასაც აპირებდა.
ლილი:"ძალიან თბილ გარემოში ვიზრდებოდი,ისეთში როგორზეც ყველა ბავშვი ოცნებობს,არც აითბო მაკლდა და არც სათამაშოები,ყველაფერი მქონდა, გესმის ყველაფერი არაფერი არ მაკლდა,მამასაც უყვარდა დედა თან ძალიან უყვარდა,გიჟდებოდა მისთვის მაგრამ როცა 6 წლის ვიყავი,სახლში ვხვდებოდი რომ დაძაბულობა იყო,მშობლები ოთახში ჩუმად საუბრობდბენ,ძირითადად მამა უწევდა ტონს და ყვირილის ხმა გამოდიოდა,მამის ოთახიდან გამოსვლის შემდეგ კი დედა ატირებული თვალებით მხვდებოდა შიგნით,ატირებულ თვალებს ჩალურჯებები და სიწითლეებიც დაემატა,ეს ცხოველი დედას გამუდმებით ცემდა და ორი წლლის განმავლობაში ერთი დღე არ მახსოვს რომ დედას გაეცინოს, არ მინდა ნოა დედაშენ ცოლად გაყვეს მამაჩემს,არმინდა რადგან ის მონსტრია,უხეშია,ურჩხულია,რაღაც საშინელება,მან დედა ჩემს თვალწინ მოკლა..."
ლილის თვალებიდან ცრემლები მოსდიოდა და უარესად იწყებდა ტირილს და მაშინვე ჩამეხუტა,ჩამეხუტა და მე გაოგნებული ვიჯექი ვერ ვიაზრებდი იმ სიტყვებს რაც ცოტახნისწინ მითხრა.ახლა ასი პროცენტით ვიყავი დარწმუნებული რომ მამაჩემიც მისი მოკლული იყო,მაგრამ რატომ მოყავდა დედა ცოლად ყველაფერი ამერია,და უარესად ჩაიხლართა.
-ბოდიში რომ ამის გახსენება მოგიწია
-არა ამას მაინც გეტყოდი...არმინდა დედაშენსაც იგივე დაემართოს რაც დედას
-ნუ გეშინია დაისჯება ყველაფრის გამო...
ატირებულ ლილის ჩემს მკლავებში ჩაეძინა...ჩემს საწოლზე დავაწვინე,მე კი მთელი ღამე თვალი არ მომიხუჭავს