შემოდგომის ჩვეულებრივი ლამაზი დღე იწურებოდა, უკვე დაღამებისთვის მომზადებულიყო არემარე,
ხის ტოტებზე უსიცოცხლოდ მოწყვეტილი ყვითელი ფოთლები ერთმანეთის მიყოლებით ეფინებოდა დედამიწას ხალიჩებად, ამ ხალიჩებზე
აჩქარებული ნაბიჯებით მიიკვლევდა გზას აღელვებული გოგონა,ყვითელი კაპიშონით,ნამდვილად არ ეტყობოდა რომ სიამივნებას იღებდა, შეშინებული აცეცებდა თვალებს და ცდილიბდა გზა გაერკვია,ან ვინმე ნაცნონისთვის მაინც მოეკრა თვალი.
-ჯანდაბა მარიამ, ჯანდაბაა ჯანდაბააა-დაიყვირა და გაბრაზებულმა მიარტყა ხეს ფეხი, ცოტა ძლიერად მოუვიდა წონასწორობა დაერღვა და ფეხ ნატკენი დავარდა ფოთლებზე...-ნერვიულად გადაისვა თავზე ხელი დაა ცას ახედა, მალე დაბნელდებოდა, ის კი მარტო იყო ტყეში, სადაც ალბათ უამრავი ნადირი ბინადრობდა.უკვე სიარულმაც დაღალა, არც აზრი ჰქონდა უფრო აიხლართებოდა და შეიძლება მისი გვამიც ვეღარსად ეპოვნათ, ბედს შეგუებულმა ზურგჩანთა მიაგდო და ზედ მიეყრდნო,
-აჰაა, ხო გაიბუტე, იყავი ახლა ასე, დალიე სუფთა ჰაერზე სული,ეგეც შენი შემოდგომა-ფოთოლი აათამაშა ხელში და ფეხების ბაკუნი დაიწყო, პანიკური შეტევა ჰქონდა
ათი წუთში ისევ მიწყნარდა და არემარეს ათვალიერებდა, უბრალოდ იჯდა ბედს მინდობილი დაა ფოთლებში ათამაშებდა ფეხებს, უცნაური შრიალი რომ მოესმა მერე დაუბრუნდა რეალოობას,აშკარად რაღაც უახლოვდებოდა, ფეხზე წამოხტა და შეშიბებული აეკრა ხესს..-
-მეღადავებიიიით ბუნების ღმერთებოოო,რა საშინელებააა ნადირების შესაჭმელად მიმეტებთ, -უფრო რეალური ხდებოდა ხმა და აშკარად უახლოვდებოდა, თვალები დახუჭა,სულ გაიყინა გაშრა,იმდენად ძლიერად აჭერდა თვალებს ერთმანეთზე თვალები ეტკინა.
-რაც არ უნდა იყო, მტკივნეულად არ შემჭამოოოო და რამე მაინც დატოვე რომ ამომიცნონნ- ტირილამდე მისულმა ამოიკრუსუნაა, იმდენად იყო ხეზე აკრული ზურგიც ეტკინა,
-არა მადლობა, ადამიანებს ნაკლებად ვეძალები.-სიცილ შეპარულმა ხმამ აიძულა გაეხილა თვალები,
ჯერ მელანდებაო ეგონა,მერე დაინახა მის წინ მომცინარი ახალგაზრდა დაინახა,
-ადამიანიი... ღმერთოო.... ადამიანი-ხესთან დაეშვა და ამოისუნთქა-გული გამიხეთქე ახალგაზრდავ მე კიდევ რა არ ვიფიქრე-შუბლზე მიირფყა ხელი.
-კარგად ხარ?
-კი..კარგად ვარ.. თუმცა შენს გამო ლამის სისხლი გამითეთრდა.
-რპცა ეშინიათ ისე შველას ითხოვენ ან გარბიან, შენ კიდევ ხეს ეხუტებოდი-
-უკაცრავად და დამცინი? 2საათია დახმარებას ვითხოვ და ვერ გავაგონე ვერავის ახლა ვინ მოვიდოდა, ტყუილად ავიტკიებდი ყელს, წყნარად მაინც შემჭამენთქო ვიფიქრე.
-სიწყნარის და სიმშვიდის არაფერი გეტყობოდა, და აქ ამ დროს რასაკეთებ ისე?შორს წამოსულხარ.
-აჰჰ...მე უბრალოდ სუფთა ჰაერზე მომინდაცხოველებს რომ დავეგლიჯე,რას უნდა ვაკეთებდეეეე დავიკარგეე,გზა ამებნა და სად წამოვედი ან როგორ აზრზე არავარ-ისეთი მიმიკებით ესაუბრწბოდა, ძლივს შეიკავა ახალგაზრდამ სიცილი.
-უპს,ძალიან გაღიზიანებული ხარ ასე როგორ შეიძლება? რამდენი აგრესიაა? მშვიდობიანი მისიით ვარ მოსული.
-თავად იყავი შუადღის მერე მარტო უდაბურ ტყეში და აგრესიაზე მერე მესაუბრე.-ხელები ერთმანეთზე გადააჯვარედინა და ბიჭს გახედა რომელიც ცოტა არიყოს ერთობოდა.
-არამგონია აქ რომელიმე ცხოველმა შენი შეჭმა გაბედოს, ხუთი წუთი არაა რაც გიპოვნე და მივხვდი სიმწარის მაღალი კონცენტრაცია გაქვს.
-უკაცრავად?როგორ მესაუბრებიიიი
-ფაქტი ვთქვი-მხრები აიჩეჩა და განრისხებულს ირონიულად გახედა-წამოდი ახლა დაგეხმაარები გზის გაკვლევაში,
-არ მჭირდება შენი...თქვენი დახმარება, მირჩევნია რამემ შემჭამოს,
-კარგი როგორც გინდა-ჩაიცინა ბიჭმა და ზურგი აქცია.
-მართლა წავიდა ეს... რა უგულოა...მარიამმ სიჯიუტის გამო აღმოჩნდი აქ...ახლაა ჯანდაბაა,სწრაფადდდ მოუსვი აქედააანნ იდიოტოოო მარიამ-სწრაფად მოიკიდა ზურგჩანთა და უკმაყოფილო სახით აედევნა ბიჭს.
-გადაიფიქრე? -ირონიულად გახედაა.
-სხვა გზა არ მაქვს, ცოველის ლუკმა არ მინდა გავდე, -ამოიბუტბუტა და ჩანთა კიდევ ერთხელ შეისწორა,
კარგა ხანს ხმა არ ამოუღია არცეთს, ჩუმად მიდევდა მარიამი ბიჭს, საშინელი იყო მისთვის ეს გზა,რამდენიმეჯერ გადაურჩა წაქცევას.საბოლოოდ დუმილი მაშინ დაირღვა საკმაოდ დიდ გადასალახ მდინარეს რომ მიადგნენ, ბიჭი გაჩერდა და გზას გახედა.
-აქ უნდა გადავიდე?
-თუ ფრენა არ იცი მაშინ აუცილებლად მოგიწევს.
-მეე..აქ ვერ გადმოვალ..-საწყლად გახედა წყალს და ჟრუანტელმა დაუარა-დიდი წყალია თან ჩქარი დინებაა.
-კარგი სახელი მითხარი შენი
-მარიმი მქვია....
-კარგი.-ქვაზე ახტა
-ეს რას ნიშნავს?
-ვეტყვი სადაც გნახე და სადაც უნდა ეძებონ შენი ძვლები, თუ რათქმაუნდა ცხოველებს რაიმე დარჩებათ.
-.... ძალიან აუტანელი ხარ, როგორ მესაუბრები... თავი ვინ გგონია?
-ვინც არ უნდა მეგონოს ყოველ შემთხვევაში სასწაულ მოქმედი არ ვარ აბა ამ მდინარეზე ზურგზე მოკიდებული გადაგიყვანო,თუ დარჩები..
-კარგიი ნუღარ იტყვი გავიგე, გავიგე ჯანდაბაა-გაბრაზებულმა დაიყვირა და ისიც ახტა ქვაზე,შიშით გადაყლაპა ნერწყვი
-თუ შეიძლება ადამიანურად მაინც მომეხმარე, -საწყლად ახედა შეშინებულმა.
-არაადამიანობის რა მეტყობა? ვერ ხედავ როგორ გეხმარები?
-ფრთხილად, რაცარუნდა იყოს გეხმარები.
-კი ძალიან მეხმარები აბა რა, მორალურად მაინც გავამხნევებდი ადამიანს- ზურგჩანტა შეისწორა და მერე ქვებზე გადამხტარ ბიჭს შეშინებული მიყვა უკან. ირონიულად გამოხედა წინ მიმავალმა.
-მარიამ ახლა აქ უნდა გადახვიდე ოღონდ, იმ ქვებს გაყევი ძალიან ფრთხილად სველიაა და ფეხი არ დაგისხლდეს, მე უკან მოგყვები.-ხმამაღლა გადმოძახაა და მარიამს ხელით ანიშნა წასულიყო ღრმად ჩაისუნთქა მარიამმა და ფრთხილად გდადგა ნაბიჯი, ორი ქვა იყო დარჩენილი უცბად ფეხი აუსრიალდა, ერთი შეყვირა და უკვე ტკიოდა ხერხემალი, სველი იყო და კვდებოდა ერთი სიტყვით,მაგრამ არ ჩავარდა, მოხუჭული თვალები გააახილა და ბიჭის სხეულზე იყო აკრულიი, მასთან ძალიან ახლოს, მის სუნთქვას და სურნელს გრძნობდა სიამოვნებისგან ჟრუანტელმა დაუარა. შიშისგან კანკალებდა თუ ამ სიამოვნებისგან გაურკვეველი იყო..
-აქ ვარ, ნუ გეშინია, -ხელები მაგრად შემოხვია ბიჭმა და გაასწორა, მერე კი უფრო ბრთხილად გადაიყვანა ნაპირზე, რომ მიხვდა შეშინებული იყო მარიამი.
-ხომ გითხარი ფრთხილად გადადითქო-უკვე ნაპირზე გადასულმა წარბებ შეკრულმა გახედა ბიჭმა, უხერხულად შეიშმუშნა მარიამი.
- ვთქვი მე ძნელია აქ გადასვლათქო, თუ შეგეძლო დახმარება კიდე ადამიანურად დამხმარებოდი.
დაწყევლილი მდინარიდან როგორღაც გადააღწიეს და უკვე დასახლებაც გამოჩნდა მობილუმაც დაიჭირა,გახარებულმა ნიკასაც დაურეკა..
-მარიამმმ? სად ხარ? ცოცხალი ხარ?
-არა მოვკვდი და სულმა დაგირეკა რომ არ მოგასვენოს, არსსდროს...კარგად ვარ,
-სად ხარ? ყველგან შენ დაგეძებთ
-ახლა მოვედი, წეღან რომ მოვედით აი ნაყინი რომ მიყიდე მაგ კაფის წინ ვარ,
-მოვდივარ ახლავე, მანდ იყავი აღარსად წახვიდე.
-კარგი მოდი გელოდები.აქ ვიქნები.-მობილური ჯიბეში დააბრუნა და იქვე ხის ღობეზე აყუდებულ ბიჭს გახედა,
-რა გქვია?
-ბოდიში უცხოებს არ ვეუბნები სახელს...
-მე რომ გითხარი..
-შენ ტყეშიც დაიკრგე-ჩაიცინაა და გასწორდა
-მაინც მადლიბა რომ აქამდე მომიყვანე.-შეცივნებული ხელები ერთმანეთზე გაუსვა და გაიღიმა-სახელი კიდე კარგი იქნებოდა მცოდნოდა, სხვა თუარაფერი გადარჩენის სადღეგრძელოში მოგიხსენიებდი.
-მოდი საიდუმლო იყოს ლამაზო, ჩემი და შენი საიდუმლო, -საოცრად გაიღიმა, შარფი მოიხსნა და სახეზე შემოახვია სიცივისგან ცხვირ აწითლებულს-ეცადე აღარ დაიკარგო ხოლმე-გაიცინა და ისე დაშორდა თითქოს იქ არც ყოფილაო, სახე აეწვა მარიამს, გაოგნებულმა მიიხედ-მოიხედა, შარფს დახედა საშინლად სასიამოვნო სურნელი რომ ასდიოდა და ჟრუანტელმა დაურა
-მარიამმმ, გული გაგვიხეთქეე-რეალობაში ნიკამ დაბრუნა რომელიც გამწარებული მივარდა და მოეხვია.
-ნიი -მაგრად მოხვია ხელები
-მაპატიე პატარავ, მაპატიე, -შუბლზე აკოცა ხელი გადახვია და მანქანისკენ წავიდნენ.
-აქ როგორ გამოაგენი გზას? იცი რამდენი გეძებეთ
-არვიცი ვიღაც დამეხმარა?-უცნაური ბიჭის გახსენებაზე გაეცინა.
- ვინ? ან სად წავიდა?
-სანამ მოხვიდოდი წავიდა
-ძალიან შეგეშინდა ეტყობა და ბოდავ
-იდიოტო შარფი მაქვს, კი არ გავგიჟებულვარ,ჩემდა გასაკვირად. სიმარტოვისგან ჭკუაზე არ გადავსულვარ-გაუცინა და შარფი აჩვენა
-ვინ იყო? სახელი მაინც არ კითხეე..
-არვიცი, სიკეთე გამიკეთა და მე სახელიც არ ვიცი,მოდი ახლა წამიყვანე სახლში, ბავშვები სად არიან?
-ბავშვებიც აქვე კაფეში გველოდებიამ.
-კაი წავედით წავედით, მშია მეე..-გაიცია. კაფეში მალევე მივიდნენ, ანერვიულებული მეგი და გიორგი უცდიდნენ, უმალვე ჩაიკრეს გულში დაკარგული მარიამი.
-ბატონო გიორგი თქვენც კი შეგაშინეთ
-ძალიან შემეშინდა შე სულელო გოგო ასე აღარასდროს მოიქცე-მაგრად მოხვია გიორგიმ ხელები
-მიმიშვი ჩეემს დაქალთან რაა, ერთი ჩახუტება მეყოფა ? -მეგიმ გამოაცალა ხელიდან და ახლა თავად მოეხვია მარიამს-დიდხანს აღარ გაჩერებულან ცოტა გონს მოვიდნენ და შწმდეგ სასტუმროსკენ წავიდნენ.

რამდენიმე დღეში როცა სვანეთიდან წავიდნენ, უკვე მარიამის დაკარგვას აღარავინ იხსენებდა, ყველას დაავიწყდა ისეთი მაგარი დღო ატარეს შემდეგი ორი კვირა.
მხოლოდ მარიამი იხსენებდა ღიმილით უცნობ გმირს, როცა მის დატოვებულ შარფს დაჰყურებდა,საშინლად სასიამოვმო სურნელი რომ ჰქონდა...
დიდხანს გაჰყვა მის მეხსიარებას ეს დღე, უცნობის სახის დავიწყებაც არ უნდოდა მაგრამ დრომ თავისი გააკეთა, გავიდა დრო და მისგან მხოლოდ მოგონებად დარჩა შარფი, რომელიც სადღაც ყუთში შეინახა, აღარც ახსენდებოდა, არც ცდილობდა გახსენებას, დრო ხომ ყოველთვის მსგავსი გავლენა ააქვს ხოლმე, გადის და ზოგჯელ შლის მეხსიერებიდან პატარ-პატარ დეტალებს.თუმცა მაინც მოგონება მოგონებად რჩება მხოლოდ მაშინ როცა ამ მოგონების გახსენებას რაიმე გაიძულებს..უკვე გადაფურცლულ გვერდებს წაგაკითხებს და მეხსიერებას აღგიდგენს.
***
უკვე სტუდენტი,ლექციებისგან გადაღლლი მარიამი, ბატონი ნიკოლოზის თაოსნობით განტვირთვვისთვის გაჰყვა საძმოს და ნაშვილებ ძმას, ასე ეძახდნენ მეგის, მათ შორის არიყო ნათესაური კავშირი თუმცა იმ მიზეზით რომ მარიამი გიოსთან და ნიკასთან განსაკუთრებულად ახლოს იყო და მეგისთან საერთოდ ბევრი წელი ჰქონდ აგატარებული,ძმები და მეგიც დაახლოვდნენ.
ამჯერად ყველა ხოდა არც მეტი არც ნაკლები ფეხბურთის საყურებლად წაიყვანეს მარიამი.ჯერ ბუზღუნი დაიწყო მოედანი რომ დაინახა მერე დაჯდა უკმაყოფილო მზერით და ადევნებდა თვალს ფეხბურთის მოსაწყენ თამაშს, ინგრეოდა ტრიბუნები, ხალხი ქუხდა, მეგი და გიორგიი მთელი ხმით გაჰყვიროდნენ ნიკა საერთოდდ გულშემატკივრობის პიკი იყო,
მარტო მარიამი იჯდა და უკვე მეორე ქილა კოლას სვამდა, დაძაბული სიტუაცია შეიქმნა დარტყმაა გოლლ და უკმაყოფილო შეძახილები, ნერვებმოშლილი ნიკა გიორგი და მეგი, მაგრამ უეცრად გახარებული მარიამი წამოხტა ფეხზე
-გოლლლლ არისსსსს არისს გილიცავთ....-აყვირდა და ბავშვებს გადახედა
-რა გაყვირებს ეს ჩვენი კარია მარიმო
-რა აზრი აქვს გოლი გავიდა და
-ეს თუ აზრზე იყოს
-აუ როდის დამთავრდებაა
-მთელი საათია წუწუნებ და ტვინს *ავ მარიამ გვაცადე ჩვენი გაგვჭირვებია-ამოთქვა გიომ და მოედანს გახედაა იქნებ რამე შეიცვალოსო.
-უსინდისოები, მოტყუებით წამომიყვანეთ აქ და აქეთ გამოთქვამენ პრეტენზიას.წავალ კოლას მაინც დავლევ,
-მარიამ მერამდენე ქილას სვავ, შენ არ ამბობდი ქიმიაა სულო?
-ამ დაწყევლილ ადგილზე სხვა არაფერია და არააა ესენი ვირები არიან კარგი, მაგრამ შენც შენნნცცც მეგილოოო შენ როგორ გამყიდეე-ხელი ჩაიქნია და ჭყალეტვაში ძლივს გააღწია, უკვე სამშვიდობოს გასულს უეცარი ოვაციები მოესმა, უკან მიხედვა ვერ მოასწრო თავის არეში საშინელი ტკივილი იგრძნო მერე ხელებზე წვეთებად ჩამოსული სისხლი შეამჩნია და ძლიერმა ტკივილმა აიძულა გათიშულიყო...

-ჯანდაბაააა მოვკალი გოგო, ამის დდშ. -ანერვიულებული ბიჭი მიარბენინებდა მანქნისკენ გონებადაკარგულს, უკანა სავარძელზე დააწვინა.
-გიორგიი უკან დაჯექი და ეცადე თავი დაუჭირო,
-კარგი, სწრაფად წავიდეთ, -მანქანა დიდი სისწრფით მოსწყდა მოედის ეზოს.
-ასეც არაა, შ.მმა ცოტა ნელა ავილეწებით სადმე
-სისხლისგან იცლება გოგო, არაფერი დაემართოსს
-დაწყნარდი, არაფერია, ცოტა ცხვირი შეულამაზდა უბრალოდ,რა ნერვიული ხარ ექიმი მაინც არიყო.
-მომავალი ექიმი ჯერესერთი, მერე მეორე რომ ვიცი რაც შეიძლება მოხდეს მაგიტომ მეშინია
-ხუცო საავადმყოფოში იქნებაა ის მოგვიგვარებს.

სწრაფად მიიყვანეს მიმღებში, გასასინჯად შეიყვანა ექიმმა, ბიჭები კი გამწარებულები ბოლთას სცემდნენ დერეფანში, კარის ხმა რომ გაიგეს სწრაფად მოსწყდნენ ადგილს.
-რახდებაა? როგორაა სერიოზულია რამე? ხუციშვილო ხმა ამოიღეე
-მანამდე მითხარით, რომელმა ან რა ჩაარტყით იმ საცოდავ გოგოს?
-ხელი მოვარტყი, სტადიონზე ვიყავით და რავიცი რაა იქ გაჩნდა სადაც არ უნდა გაჩენილიყო. როგორააააა?
-კარგი ბატონო სანდრო,ჯერ კარგად იმიტომ რომ სძინავს, აი რომ გაიღვიძებს მისი მდგომარეობაც გართულდება და შენიც- სანდრომ ფერდაკარგულმა ახედა ძმაკაცს.
-გატეხილი აქვს?
-სამწუხაროდ კი,
-რამდენად სერიოზულიაა მდგომარეობა?
-პაციენტს დიაგნოსტიკური დათვალიერება ჩაუტარდა, მოკლედ შემთხვევა მძიმეა, ხელით ვერ ხერხდება დაზიანებული ცხვირის ძვლების ჩასწორება ამიტომ საჭირიროა ელევატორის გამოყენება, იმისთვის რომ ჩაცხრეს შეშუპება, ტამპონები უნდა მოვათავსოთ სამი დღე, ამის მერე გაირკვევა მხოლოდ სუნთქვასთანაა პრობლემები თუ რილოპლასტიკაც აუცილებელია. ასე რომ იმ გოგოს არ დაენახო, როცა დიაგნოზს გაიგებს, მე მაგალითად სკალპით აგხდიდი მაგ თავის ქალას,
-ასე როგორ დავარტყი ტოო, საცოდავიი..მალე მოვა გონს?
-სავარაუდოდ კი, შოკური გათიშვა იყო, მერე გამაყუჩებელი გაუკეთეს და ახლა სძინავს.მე წავალ, ოპერაცია მაქვს არ მცალია გიო სანდროს გვერდით იყავი, ახლა ძმაკაცის დაკარგვის და გლოვის დრო არ გვაქვს -საათს დახედა გაიცინა -თუ რამე დაგჭირდებათ მომმართეთ.

გონს რომ მოვიდა მარიამი იყო შოკი,
სიცილ-ტირილი აუვარდა დიაგნოზი რომ გაიგო,სანდრო გიორგი და თემურ ექიმი იყვნენ მასთან,შემდეგ თემურის დამხმარე ხუციშვილიც შევიდა პალატაში ..
-რა რასამბობთ? მეხუმრებით ხო?
-ნეტა გეხუმრებოდეთ ტოოო
-რა ...არა. ჩემ.... ცხვირი .. ვაიმე დედააა...-
-გთხოვ დაწყნარდი არ გვინდა ზედმეტი ნერვიულობა.ისე იქნება შენი ცხვირი როგორც ადრე.-თემურიმ გაუღიმა, რაღაც შეავსო-ბატონო შენ მიხედე ჩვენს პაციენტს მე ოპერაციაზე მაგვიანდება, სანამ გავთავისუფლდები შენს განკარგულებაშია იცოდე.თემური გავიდა.
სანდრო წინ წამოიწია და დამშვიდებას ეცადა.
-რომ იქნვდი იმ ხელებსს დაგენახა სად იქნევდი, ახლა რაღავქნაა, დავმახინჯდები, გატეხილი ცხვირით ვინღა მომიყვანს მე ცოლად, შინაბერა დავრჩები და მერე ჩემი შეეშინდებათ...ჩემი მეზობელივით.... არაა ჩემი ცხვირიი კიარა ბედიც დაამსხვრიეთ-მოთქვამდა თან ისე სულ გააგიჟა ბიჭები, ხან წამოიტირებდა ხან სიმწრით ჩაიცინებდა მოკლედ შოკი ჰქონდა, მერე მოიაზრა ნიკასთვის რომ უნდა შეეტყობინებინა ,ჯერ არ დაუჯერეს აი მერე კი ლამის გაგიჟდა ნიკა, რათქმაუნდა ცივილიზებული ხალხივით გაესაუბრნენ ბიჭებს ოდნავ დაძაბულობა იყო მაგრამ მაინც მოგვარდა, საბოლოოდ დიდი უარის მიუხედავად გადაწყდა სანდრომ მე უნდა დავაფინანსოო, მარიამს არუნდაა საერთოდ წადი აქედანო მაგრამ ბოლოს გადაწყდა...
ერთი ჯოჯოხეთი დოლბანდების ჩადება იყო, დაქანცული და ტკივილისგან დაღლილი ბალიშს მიეყრდნო, სანდრო გარეთ იყო და ხუცოს ესაუბრებოდა.
-შეხვალ შენ?
-კი მე მითხრა თემურმა, შენ უნდა ადევნო თვალყურიიო, ბოლოსდაბოლოს მეც უნდა გავაკეთო ოპერაცია.
-სახე საშინელ მდგომარეობაში აქვს
-დაწყნარდი მოგვარდება, უარესებიც მინახავს, -მხარზე დაჰკრა ხელი და პალატაში ფრთხილად შევიდაა პაციენტის გასასინჯად... შესვლისთანავე მიიიქცია მარიამის ყურადღება მაგრამ ისეთ ცუდ დღეში იყო დიდხანს ფიქრის თავიც არ ჰქონდა.
-გამარჯობაა,როგორ ხარ?
-უკეთესადაც ვყოფილვარ..
-არ ინერვიულო სულ მალე მოვაგვარებთ ყველაფერს, ნემსი უნდა გაეკეთებინა უცებ რომ გამოსწია ხელი მარიამმა
-ვინ ხარ? ან რასაკეთებ?
-ვინ და შენი ექიმი
-რა ექიმი მეხუმრები ხო? -ჩაიცინა
-არამგონია ხუმრობის ადგილი ან დრო იყოს ახლა,
-ძლივს გადარჩენილი ნახევარი ცხვირი ახლა ვიღაც პრაქტიკანტმა უნდა იმსხვერპლოს?ვახო მოიყვანეთ
-პრაქტიკანტი არ ვარ ჯერ ესერთი, მერე მეორე არავინ არავის არ იმსხვერპლებს, დაწყნარდი და შემასრულებინე ჩემი მოვალეობა-გატრუნულმა გაასწორა ხელი მარიამმა,
-სხვა თუ არაფერი ექიმი რომ ვარ სახელს მაინც ვეტყვი პაციენტს.
-სხვა თუ არაფერი პაციენტი რომ ვარ ეგრევე თვალების საჩიჩქნად არ მივვარდები ექიმს და ვაცდი გაცნობას-არ დააკლო არც აპოლო ექიმმა..
-რა სით.....
- ყველაფერი კარგადაა მალე დაგეძინება თუ რამე დამიძახებ და აქ ვარ-საუბარი გააწყვეტინა და გავიდა მერე..
-ეს რანაირიაა...ამ თავხედ სიმპათიურს ექიმად რაუნდაა...ეჰჰ მარიამმ... -მონუსხულმა ამოიხროტინა და კარს გახედა
-ძალიან მეცნობა ეს მზერა და ღიმილი....ძალიან..-ჩაფიქრებულმა ამოთქვაა და ისევ იხსენებდა ახალგაზრდა ექიმს რომლის სასიამოვნო ბოხი ბარიტონი ყურებში ჩაესმოდა ისევ.
მეგი იყო მთელი ღამე მასთან არც ბიჭები მოშორებიან, მშობლებს მართას და კონსტანტინეს აღარ გაააგებინეს,მივლინებაში იყვნენ ამიტომ შორს არიან და ნერვიულობად არ ღირსო მარიამმა.
სამ დღეში დოლბანდები მოხსნეს, შეშუპება დაცხრა ოდნავ იყო თავლების ირგვლივ სილურჯეები, თუმცა რენოპლასტიკა მაინც აუცილებელი გახდა რადგან ცხვირის ვიზუალი შეცვლილი იყო და არც სუნთქვა შეეძლო, მოკლედ დაიწყო მთელი რიგი წინასაოპერაციო სამზადისები, გამოკვლევები, ანალიზები...
-ყელი გტკივა?
-კი, საბრალო პირი, სამი დღეა ცხვირიც ესარიი.
-ბევრი არ ისაუბრო ხოლმე..
-არ ვსაუბრობ წესით მაგრამ თავად მეკითხები გრძელ შეკითხვებს.-ხმა წასულმა თქვა.
-სასწაული პირდაპირ, მსგავსი არავინ მინახავს, მოსვლის დღიდან წიკებით ახუნძლული მოძრაობ..
-წიკები რა შუაშია, ან სად დამინახეთ ექიმო რომ ვმოძრაობ?
-თავშია,
-ვიტყოდი რაღაცას მაგრამ ბევრი არ ისაუბროო გამაფრთხილა ერთმა პრაქტიკანტმა...-ჩაიცინა და მერე გახედა წარბებ შეკრულს
-მოიცადე, უკვე მეოთხედ შევხვდით და მე სახელი არ ვიცი
-მერე?
-თ-ებით საუბარით თავს არ ვიწუხებ.
-მერე?
-რა მერე სახელი მითხარი,თითქმის ჩემი თანატოლი ხარ და უხერხულად ვგრძნობ თავს, ექიმოს რომ გიძახი
-მაგ უხერხულებად ჯერერთი მე უნდა ვგრძნობდე ამხელა პლასტიკური ქირურგი, ბავშვთა ექიმად დამნიშნეს,მერე მეორე შენი თანატოლი არ ვარ. .მესამეც თ-ებით არიწუხებ მართლა თავს და ძალიან ბევრს მეტლიკინები..
-ბატონო ექიმო ჩემს თანატოლს თქვენობით ვერ მივმართავთქო.
-დიახ ქალბატონო მარიამ.სათქმელი თუ არ გაქვს მეტი გავალ, შემოვლაზე მეჩქარება.
-მე არაფერი, მაგრამ შენ გაქვს სახელი სათქმელი.-
-სხვათაშორის ერთ დროს რომ დაგეცადა გეტყოდი.
-გეჩქარება და რატომ წელავ, რომ დამჭირდეს რა ვთქვა ვის დაუძახეთ-თქო?
-გუგა მქვია, მოისვენე ახლა და მომასვენე მეც.
-ძალიან ექიმისთვის არაშესაფერისი სახელია, ძლიან ბავშვური და ბიჭურია ასეც ვფიქრობდი.
-ღმერთო შენ უშველე ამ ბავშვს და მე გამძლეობა მომეცი,სანამ აქ იქნება-ჩაილაპარაკა და პალატიდან გავიდა, მარიამი კი ღიმილით ადევნებდა თვალს. შემდეგი ორი დღეც მკაცრი ზოგჯელ რაღაცნაირი უხეში იყო, ზოგჯელ მოლბებოდა და ისე ესაუბრებოდა აღარაფერი ახსოვდა მარიამს, თუმცა ყოველ შემთხვევაში მაინც ჭკუას კარგავდა საკუთარ ექიიმზე და საოცრად სიამოვნებდა ნერვულ სისტემაზე თამაში, ორ დღეში უკვე მზად იყო ოპერაციისთვის.
-ხვალ ოპერაციას გავაკეთებთ, და მალე ისევ ისეთი ცხვირი გექნება როგორც ადრე.
-ან არ მექნება და იმ საოპერაციოში დავრჩები
-ტვინზედაც უნდა გადაგეღო ვეჭვობ დაზიანდა.
-ბავშვი არ უნდა მიკეთებდეს ოპერაციას ვეჭვობ საშიშია.
-არავარ ბავშვი და საერთოდ იცი რამდენი შეენაირი გამომიყვანია მძიმე მდგომარეობიდან?
-ჰმ..აბა შენნაირი პაციენტი არ მინახავსო გუგა ექიმოო ,
-ხასიათი იგულისხმება მაგაში მადლობა ღმერთს, ტრამვით უამრავი შენნაირი არსებობს სამწუხაროდ.
-მაინც რამდენი წლის ხარ?
-საკმარისი ასაკი მაქვს.ექიმივარ ბავშვო შენი, ექიმიიი ასე ნუ მესაუბრებიი..
-უიმეეე, ვის ვანდობ ჩემს ცხვირსს...
-ნუ წუწუნებ ბეევრს და თუ შეიძლებაა ხელი გააჩერე თორემ რამე რომ მოხდეს მე დამაბრალებ.
-დამცალეთ სისხლისგან ბარემ...იმედია ვენას იპოვნი და არ დამჩხვლიტავ, იმ ექთანივით...-თვალები მაგრად დააჭირა დაა ტუჩი კბილებს შორის მოიქციაა, ყვირილი რომ არ დაეწყო.
-მორჩა შეგიძლია გაახილო თვალები,-ღიმილით დახედა ბიჭმაა და ბამბა დაადო ნანემსარზე.
-როდის მორჩება ეს ყველაფერი
-ორ კვირაში.
-კიდევ ეს საძაგელი ღიმილიი რომელიც მეექვსე დღეაა საშინლად მოქმედებს ფსიქიკაზე.
-ხო ვიცი საერთოდ ჩემი ღიმილი ბევრს ახვევს თავბრუს
-ვიგულისხმე რომ საშინლად სარკასტულიაა... არაფერი პირადული-ახედა და მიმიკა შეიცვალა.
-ხვალამდე, არ მცალია შენთან საჭორაოდ.
-მე ხო რასამბობ...-უკმაყოფილად ჩაიბურტყუნაა და მიაჩერდა როგორ გავიდა ბიჭი..მერე გვერდი იცვალა და დაიძინა.მეორე დღე იყო კოშმარი, ძალიან ეშინოდა მეგი გიო და ნიკა გადარია საერთოდ, ძლივს დააწყნარეს, აი ექთანმა საოპერაციოში რომ გაიყვანა და უკვე გუგამაც მომზადება დაუწყო, თემურიც ემზადებოდა ნერვიულობით ცახცახი დაიწყო.
-ნუ გეშინია პატარა ქალბატობო, ყველაფერი კარგად იქნება.
-რამე ისე რომ არ წავიდეს...
-ყველაფერი ნორმალურადააა, მე თუ არ მენდობი, ბატობი თემური საუკეთესოაა მთელს საქართქველოში.
-ანესთეზიის დროს რომ გამომეღვიძოს
-არ გამოგეღვიძება
-რომ ვერ გამოვფხიზლდე
-გამოფხიზლდები
-და ცუდად რომ იმოქმედოს, ხო დავიღუპები სწავლასაც კი ვერ გავაგრძელებ.
-გაჩუმდი ადამიანოო და კარგზე იფიქრეე,
-კიდე მიყვირი?
-არ გიყვირი, მოისვენე და მაცადე დავამაგროო ეს წვეთოვანი.
-მეშინიაა..
-მარიამმმმ ნუ გეშინია, ასე საქმეს მართლა გაართულებ, ეს მოირგე და ათიდან უკვუსვკით დაითვალე
-10..რამდენი წლის ხარ ახლა მაინც მი.....-ეს ამოთქვა და გაითიშა გადაეშვა მორფეოსის სამყაროში.
-გიჟია ეს გოგო, ნამდვილი გიჟი-
ოპერაცია 2 საათი მიმდინარეობდა,დასრულების შემდეგ პალატაში გადაიყვანეს ქალბატონი და იქ განაგრძობდა ძილს.
ცოტა ხნის შემდეგ ინება გაღვიძება, საშინელი შეგრძნებები ჰქონდა. გამომშრალი ტუჩები ერთმანეთს გაუსვა ფრთხილად იწყო თვალების გახელაც, ბუნდოვნად ხედავდა თავზე ვიღაც რომ დაჰყურებდა მერე ყველაფერი შეგრძნება ნელნელა დაუბრუნდა და ნათლად დაინახა შავთვალება ექიმი იყო მის თავს ზემოთ.
-ცოცხალი ვარრ?
-კიი, -ჩაიცინა გუგამ და წვეთოვანი გაასწორა
-რა გაცინებთ ექიმო?
-არაფერი არაფერი, წესით წყალს ითხოვენ ხოლმრე და შენ რეკორდები მოხსენი.
-როგორ ვარ?
-მე მეკითხები მაგასაც?
-როგორ ჩაიარა ოპერაციამ?
-შესანიშნავად, ახლა ყველაფერს შენი ორგანიზმი და დრო გვიჩვენებს-წყალი გაუწოდა-ეს დალიეე
-საშინლად ვარ
-ვიცი ნორმალურია ეგ ყველაფერი, მალე გაგივლის...

ის დღე კოშმარი იყო საუბარიც კი უჭირდა,საღამოს დაფეთებული მართა და კონსტანტინეც დაადგნენ თავზე,პალატაში გადაყვანილს ძლივსდაამშვიდეს მართა.იმ ღამით არ მოშორებია. გამოკეთდა კიდეც, ორ დღეში გაწერეს.
-მარიამ შვილოო ესს რატომ არ გვითხარი.
-დედაა აი ამიტომმ, ძლივს მოგიყვანე ჭკუაზე და ეს რომ ტელეფონით მეთქვა ფეხით წამოხვიდოდი ამსტერდამიდან-
-ახლა რა გეშველება?აი თურმე რატო არ რთავდი კამერას და რატო გქონდა შეცვლილი ხმა
-ხომ გითხარი ყველაფერი კარგად არის, 2კვირაში ჩვეულ რიტმს დავუბრუნდები ცხოვრებისას რამდენიმე თქვე და ოპერაციის კვალიც საერთოდ გაქრება
-იქნებ სხვა ექიმთანაც მივსულიყავით მარიამ
-მამაა არაა საჭირო, ყველაფერი რიგზეა,
-ხო კოტე ბიძია, ცოტა დასვენებაა და კარგად იქნება მარიამი
-გვერდით დაუდგა მეგი და თბილად გაიღიმა.
-მართალია ახლა დასვენება სჭირდება, არ უნდა გაცივდე, მშვიდად უნდა იყო შვილო, ახლავე ოთახში ადი, მე შენს დანიშნულებას გადავხედავ.
-მორჩა ჩემი მშვიდი ცხოვრებაა ცხვირის გარეშე აქ დასრულდა მეგილო-ჩაიცინაა და ბუზღუნით ავიდა ოთახში მეგისთან ერთად.
რამდენიმე კვირაში სრულიად გამოჯამრთელდა ჩვენი მარიამი,არაფერი ეტყობოდა ცხვირიც წესრიგში იყო.
თუმცა ახალი დაავადება შეეყარა, განკურნება რთული რომაა აი ეგეთი, მოენატრა თავისი სიმპათიური ექიმი და მთლიანად მისი გავლენის ქვეშ მოექცა.
-მოჯადოებული ხარრრ?? მოფხიზლდი მარიამმ
-როგორ უნდა ვნახო ის ზეკაციი ჰა?
-კლინიკაში მიდი, შენც დაისვენებ და მეც
-კაი ერთი ბარემ პირდაპირ ხო არ გამოვუტყდე მომწონხარ-თქო?
-აბა რა გაბუზღუნებს, გადაგივლის ყველაფერი, რაღაც ბზიკმა გიკბინა.
-არ გადამივლისს მეგილოო არაა ვიციი ვიციი, -საწოლზე გადაემხო და ბალიშს მოხვია ხელები-ცხოვრებაში პირველად დავინტერესდი ასე ვიღაცათი,
-შენ აიკვიატე ის ქირურგი და ახლააა ამ აკვიატების გამო არ მასვენებ,კლინიკაში უნდა წავიდეთ გეუბნები მე შენ
-შეიძლება აკვიატებაა მაგრამ ფაქტია ნახვა მინდა, ხოდა უნდა ვიპოვნო გზა მას რომ შევხვდეე-ჩაიცინააა დაა ჩაფიქრდა.
-ევრიკაა!-წამოიძახა, საწოლიდან დენდარტყმულივით წამოხტა და მთელი ემოციებით დაიწყო საუბარი თან ხელებს იქნევდა აქეთ-იქით.
-ექიმი, ბატონი გუგა, ათლეტური და ძალზედ შოკოლადის აღნაგობისააა, უნაკლო სხეულით, მარმალადივით ქალბატონო მეგილოო მიხვდი აბა სად შეიძლება მისი ნახვა გარდა საავადმყოფოს შენობისა- თვალებმოჭუტულმა გახედა
-ისე აღწერ რომელიმე საკონდიტროში ალბათ...
-ოოოოო მეგილო, საკონდიტროში კიარა სპორტ დარბაზში, სპორტ დარბაზში, შეიძლება გენეტიკა კარგი აქვს მაგრამ მარტო გერნეტიკა ისეთ ტანს ვერ მისცემდა ასე რომ ლეთს გოუ ბეიბი, უნდა გავიგო სად დადის მარმელადი
-არახარ შენ ნორმალური გეუბნები, იმ ბიჭმა სულ დაგღუპა ტვინი აღარ გიმუშავებს ნორმალურად, კიდევ ერთი ფაქტი შერლოკ ეგ როგორ უნდა გავიგოთ?
-არვიცი,ეგ კიდევ საფიქრალი მაქვს.
-კარგი შერლოკ, მე ახლა გავალ და თუ რაიმეს გაარკვევ შემომეხმიანე, ვარჯიშს რომ დაიწყებ მეც წამოვალ ხოლმე, თან ვიყურებ გავერთობი და თან ერთ-ორ კილოს დავიკლებ
-კარგი მეგილო... აუცილებლად გავარკვევ... აი ნახავ აუცილებლად-ლეპტოპი აიღო დაა კმაყოფილი სახით შეუდგა საქმეს
-ეეჰჰ ეს გოგო აფრენს, ჩემზე მეტად აფრენს უკვე...-ხელი ვაიქნია და სიცილით დატოვა ოთახი მეგიმ...
Guga kutsishvili-საძიებო ველში ჩაწერა იპოვნა მისი facebook გვერდი, მონახა instagram გვერდი,twitery, ფოტოები დაათვალიერა და მის აქტიურობას გადაავლო თვალი,
-ვაიმეე ასეთ ვინმესს რა უნდაა რა უნდაა ექიმად, ღმმერთმანიიიი ცოდვა არ ჩამადენინოო, -ჩაიცინა, სპორტ დარბაზის ფოტოები იპოვნა, ხედებით და ფოტოში გამოჩენილი ინფორმაციებით, ლოკაციაც დაადგინა იმ საღამოსვე დარეკა და აბონიმენტიც შეიძინა, კმაყოფილმა მიწერა მეგის და მერე აჟიტირებულმა სპორტული ტანისამოსის ძებნა დაიწყო, არსებულებიდან არცერთი არ მოეწონა ამიტომ საყიდლებზე წასვლაც უწევდა მეორე დღეს, ამის შესახებაც გააფრთხილა მეგი.
რვა საათზე უნივერსიტეტი გაახსენდა და მეცადინეობა დაიწყო, შემდეგ დაღლილ დაქანცულმა დაიძინა.
დილით ყველანაირი სიზარმაცის გარეშე გაიღვიძა, ახდგა წყალი დალია თავი მოიწესრიგა და მართასთან ჩავიდა სამზარეულოში, გაკვირვებული დიდხანს უკვირდებოდა შვილს,
-დედააა რაიყო?
-არაფერი, ხომ კარგად ხარ, წესით შენს გაღვიძებას მთელი სამეზობლო გებულობს ხოლმეე და ახლა რა მოხდა.
-არაფერი.უბრალოდ გადავწყვიტე ჯანსაღი ცხოვრების წესს მივყვე, არანაირი სიზარმაცეე დღეიდან, ვარჯიში, ჯანსაღი კება, სწავლა და მცირედი გართობა .
-ნამდვილად არ ხარ კარგად, რაც ცხვირი გაიიტეხე მისმერე ვერ გცნობ.
-კარგი რა დედაააა, უბრალოდ ვიზრდები.
-კიი, კი ნამდვილად-გაიცინა მართამ და სუფრა გააწყო, მალე კოტეც შეუერთდა მანდილოსნებს და გემრიელად ისაუზმეს, უნივერსიტეტში კოტემ დატოვა მარიამი, თვითონ სამსახურში წავიდა.
მთელი გულის ყურით იჯდა და უსმენდა ლექციას, ცოტა დაიღალა თუმცა მაინც მოჰკიდა ხელი მეგის და საყიდლებზე წავიდა, სპორტული ტანისამოსი შეიძინეს ორივემ, ასევე ინვენტარი, წყლის ბოთლი და მსგავსი ნივთები,
-სახლში წავალ და ზუსტად ექვსზე გამოგივლი მარიამო, იცოდეე მზად დამხვდი
-კარგი პატარავ, მაგრამ ფეხით წავიდეთ ბოლოს და ბოლოს ჯანსაღი ცხოვრება ვარჩიეთ.
-ზედმეტი სიჯანსაღეც არ ვარგა, იქედან დარწმუნებული ვარ მკვდარს გამოგიტან, ასე რომ დაწყნარდი დამშვიდდი და ორ საათში მზად დამხვდი.
-კარგი ბატონო, -მანქანიდან ჩავიდა და კიბეები აირიბინა, მართას რომ განუცხდა სავარჯიშოდ მივდივარო გაკვირვებულს შუბლზე აუვიდა თვალები ხო ნამდვილად მარიამი ხარო, დიდი შემართებით მოიწესრიგა თავი, და კორპუსის წინ დაელოდა მეგის.პირველი შემთხვევა თუარაა ეს იყო უიშვიათესი მოვლენათაგანი თვით მარიამ ბურდულის ისტორიაში,ის არ აგვიანებდა..
დარბაზში შემართებით მისულებმა ტრენერი მონახეს და დაიწყო ვარჯიში, მსუბუქი დატვირთვებით, მცირედი გახურებებით, ჯერ არაფერი მაგრამ დარბაზში გუგა რომ შემოვიდაა აი მაირამმა აქ დაკარგა მოსვენება.
-მეგილო მოვიდაა- თვალებ გაფართოებულმა ღიმილით გახედა ორ ახალგაზრდასთან ერთად შემოსულ გუგას.
-ოპაა დაიწყოოოო
-ნახე სპორტულ ფორმაშიდაც როგორიააა..ვაიმე დედაა
-ეგ ჰორმონები დაგღუპავს დაიოკე გოგო ცოტა,ისე იყურები მეშინია არ მივარდე და არ გააუპატიურო-გაიცინაა და სარბენ ბილიკზე ტემპს მოუმატა.
-აქეთ წამოვა, როგორ გამოვიყურები?ვაიმე დედაა
-დებილის სახე გაქვს, უეჭველი რაღაც საოცრება მოხდება აქ, შენს გვერდით რომ დადგეს,
-მეგიი ნუ დამცინი, თმა როგორ მაქვს
-ყველაფერი მშვენივრად გაქვს, ან რა აგირევდა ნაზად და ფაქიზად უქლასუნებ ხელფეხს..
-ოოო აბა გაოფლილი ხო არ დავხვდებოდი.
-საინტერესოა.ასეთი ჯერ არ მინახავხარ
-დატკბი მერე, ვითომ ვერ ვამჩნევვვ- ყურსასმენები გაიკეთა -რომ მომიახლოვდება მანიშნე.
-როგორ?
-წავიდეთ ახლაო მითხარი..
-კარგი, მაგრამ ეგ ყურსასმენები.. როგორ გაგაგონებ.
-ხმადაბლა მექნება ჩართული ძვირფასო.-ჩაიცინა და სირბილი დაიწყო, სანამ ქანცი არ გაძვრა მანამდე არ გადმოსულა ამ ბილიკზე გუგააა, მეგი კიდე სიცილით კვდებოდა, ისე დააგვიანა მართლა ვარჯიში გამოუვიდა, დაწვა ბლომად კალორიები,სწორედ როცა უკვე მიდოდნენ მაშინ მივიდა გიგა ბილიკებზე,
არც კი შეუმმჩნევია ბატონს, საერთოდ სხვა სამყაროში იყო... მიხვდა აზრი არაფერს ჰქონდა, მხოლოდ ნახვით დაკმაყოფილდა და მერე გასახდელში შევიდა, ბოლთას სცემდა, ხელებს აქეთ-იქით იქნევდა, მეგი მშვიდად იცვლიდა და გადარეულ დაქალს სიცილით უყურებდა,რამდენიმე ფოტოც გადაუღო, ვიდეოც და მათგან შორს მყოფ, მონატრებულ დაქალს ლიკას გაუგზავნა,
-გეყოს მოთქმააა, არ დაიღალე მაინც ბოლოს და ბოლოს ამდენი ივარჯიშე.
-რა მერე? არც შემამჩნია, სხხვაგანაა, არაფერი ახსოვს ირგვლივ.
-მარიუშ რას ელოდი? რა გეგონა მოვარდებოდა და ჩაგიკრავდა გულში? გოგოო მხოლოდ შენ ქრაშავ იმ ბიჭს.
-შენი ჭირიმეე ეგ ქრაშვა თუ მანიქაშა აღარ გაიმეორო, მძაგს... მერე მეორე არ ველოდი მაგრამ.ისე შენც მართალი ხარ, რას ველოდი რო?
-არახარ შვილი შენ ნორმალური და ის ბიჭი სულ გამიგიჟებს შენ თავს
-ჯობია წავიდეთ აქედან მეგილო
-კარგი, მე მზად ვარ შენ ჩაიცვი და გავედით-მალე გადაიცვა ნაცრისფერი ჰუდი, სპორტული შარვალი ფეხსაცმელები იგივე დაიტოვა, ოფლიანი ტანისამოსი ჩანთაში ჩაალაგა, გასვლას აპირებდა, მაგრამ შენიშნაა რომ ბოთლი არ ჰქონდა თან
-აუუუ ბოთლი დამრჩაა მეგილო ბილიკთამ, წავალ მოვიტან
-კარგი მიდი დერეფანში გელოდები მარიკო,
ბოთლი მშვიდად აიღო და მალევე მიბრუნდა მეგისთან..
-შენი რომიო არიყოო იქქ?
-ნწ წავიდა ალბათ, რავიცი...-
-ისე ვარჯიშის დროს წყალი უნდა დალიო ხოლმე დაო ჩემო,
-ვერ ვსვავ, არ მინდება ხომ იცი ჩემი ამბავი.-ბოთლს თავი მოხსნა,
-რასაკეგებ
-რაღაც აქვს ბოთლსს თავსახურზე.
-არ გადაისხა ახლა ეგ წყალიი მანქანაში მოაგვარე.
-არაა ბოთე კი არ ვარ, თან იქნებ რაარი ბოთლი რომ მოიწამლის, ან დამავიწყდეს
- კი რათქმაუნდაა შენ და ბოთეობა,
-მე რას მეუბნები,შენ შეიკარი ეგ თასმაა თორეე დაადგავ ფეხსს და გაითხლაშები დაბლა.-ჩიცინა და ფეხსაცმელზეე დახედა..მეგი ფეხსაცმილს შესაკრავად დაიხარა, მარიამი ისევ იმ თავსახურს ეჯაჯგურებოდა, ცალ ხელში ბოთლი ეჭირა და მეორეთი თავსახურზე ცოდვილობდა, აღარ გაუხედავს წინ, იმდენად იყო გართული იმ ბოთლით, მხოლოდ მაშინ გამოფხიზლდა ვიღაცის მკვრივ სხეულს რომ მიეჯახა, ნათლად იგრძნო როგორ გადაესხა წყალი მის ზედას და არამარტო მის ზედას,წონასწოობაც დაერღვა, ალბათ გაადენდა რახვანს მაგრამ კედელმა დაიჭირა და წონასწორობა, შეშინებულმაა ააყოლა ჩხუბის მოლოდინში მზერა მის წინ მდგომს,
-მაპატიეეთ, მე ვერ შეგამჩნიეთ...მე...-რომ დაინახა გუგას დაჯახებია და გვარიანად დაუსველებია კიდეც ქალბატონს სიტყვა გაუწყდა
- სანამ წყალის დალევას გადაწყვეტ ბოთლის ინსტრუქცია შეისწავლე ჯერ, მთლიანად თავის მოხდა საჭირო არაა-გაბრაზებულმა მიხედა,ნუ მოულოდნელი იყო გუგასთვისაც მარიამის ხილვა,ამ სიტყვებზე ცალკე გაბრაზდაა მარიამი
-ეს რა საქციელია, ბოდიში ხომ მოგიხადე? რა უფლებით მესაუბრები ასე?
-იმ უფლებით რა უფლებითაც შენ გადამავლე ეგ წყალი
-ზედმეტად ვერ ერკვევი უფლებებში ექიმო-
-შენ კიდევ არიცი რა და როგორ გააკეთო, ბოთლი არაფერ შუაშია ისე, სიარულის სწავლა უფრო გამოგადგება-დაბლა დავარდნილ ბოთლს დაწვდა, თავადვე აიღო მარიამს ხელებში მიაჩეჩა და კარისკენ წავიდა... გაცოფებული მარიამი ლამის ბოლს უშვებდა ყურებიდან, გაკვირვებული მეგი ბრთხილად მიუახლოვდა მარიამს,
-ესსსს რააა იყოოოო?
-ნახე როგორ მომმართა,
-შოკი იყო, ცეცხლი და წყალი, არააა რაღაც მართლააა, ქიმია და ყველაფერი რაა მორჩაა მე მოგატაცებიებ იმ ბიჭსს, არა მართლაა ქიმიააა-
-მეგილოოო გაჩერდი ახლა, ყველგან შენ პროფესიას ნუ აკვეხებ,
-ახსოვხარ მარიამ, კარგი მახსოერება ჰქონია,თუმცა შენიდავიწყებაა არც ეგეთი ადვილია-სიცილით ჩაილაპარაკა და კარისკენ ანიშნა
-თავხედი, ამის გამოო ვაზღვევინებ.-
-მეტი რაღა უნდა აზღვევინო, სულ მთლად დაასველე, აწ უკვე გამოცვლილი ,ისე უნდა ჩავრეულიყავი, მაგრამ სასიამოვნო დიალოგი იყო დაამძიმდა ჰაერი და ლამის თვალებით ცეცხლი წაუკიდეეე იმ ექიმს.
-გველი ხარ,ახლა რასიფიქრებს, თავის მოწონება მინდოდა და რა გავაკეთე...-მოწყენილმა დააფარა ბოთლს თავი და უკმაყოფილო მიჰყვა მეგის, მთელი გზა ფიქრობდა. სახლში რომ მივიდა მერე სამეცადინოს დაუთმო მთელი თავისი დრო. ფიაქოებიდანაც გაუშვა გუგა დროებით.
მეორე დილით, კვლავ უნივერსიტეტი, შემდეგ დამღლელი დღე, მეგილოსთან ერთად მიუყვებოდა ქუჩას, ციოდა,ქურთუკი შეიკრა ქუჩას გახედა.
-მარიამი რატომ არაფერს ამბობს?
-გამოძიებაზე ვფიქრობ,თან მშიაააა ძალიან მეგილო, კაფეში ხომ არ შევიდეთ სადმე?
-კარგი წამო ჩვენს ადგილზე წავიდეთ ეგრე თუა საქმე, მეც მშია.
-ძალიან კარგი, ასე ჯობია.
რათქმაუნდა დიდი ემოციებით შეარჩია მენიუ და გახალისებული დაჯდა მეგის წინ,
-დიეტა მარო?
-დიეტის დედაც, მშვია.
-გოგოოოოო
-ჩემი დაფ....-სიტყვა ვეღარ დაამთავრაა მარიამააა როცა გაშტერებული მეგის სახეს წააწყდა
-რამოხდა?-მზერა მის მზერის, წყაროსკენ მიმართა უნდა შეეხედა მაგრამ გამწარებულმა მოაბრუნა მეგიმ
-რამოხდა მეგი, რამე ხდება.
-გუგაა აქ და ნუ გადატყდები წელში
-მერე რა მოხდა ადამიანო, არის და იყოს, -მხრები აიჩეჩა ვითომაც არაფერიო, მაგრამ რა არაფერი,
-ბავშვთან ერთადაა?
-კი იმ ბავშვთან მე რომ გეუბნებოდი
-იქნებ არაა შვილი
-როგორ ნახე როგორ ძალიან გავს, აბა ვინ იქნება
-იქნებ ახლო ნათესავია ან ძმა.
-რავიცი ისე ეგეც შეიძლება.
-როგორ გავარკვიო მეგილო
-შენ ხომ შერლოკი გყავს სულში ჩასახლებული,გაგიჭირდება?-ეშმაკურად გახედა მეგიმ
-მართალი ხარ, მოდი ჯერ ვჭამოთ ოღონდ რა..-ძალიან გაერრთნენ იმ საღამოს, გასვლისას გუგას მისალმების ნიშნად თავი დაუკრა და მერე მეგისთან ერთად სახლში წავიდა.დაქანცულს ფიქრის თავიც აღარ ჰქონდა გადაბრუნდა და ეგრევე გაითიშა.
აი დილა კი ნამდვილად არიყო ფიქრის გარეშე, ცალკე ლექციები და ცალკე ფიქრებში გამოჩენილი გუგა, ბავშვთან ერთად.გონება გაფანტულობით შებყრობილი გავიდა სახლიდან და უნივერსიტეტისკენ მიაშურა, ქუჩაზე გადასვლისას,მხოლოდ ის დაინახა მწვანეს აჩვენებდა შუქნიშანი, დიდი ყურადღება არ მიუქცევია, შარფი გაისწორა და ნაბიჯი გადადგა, მაგრამ უეცრად სიმძიმე იგრძნო ფეხებში მის წინ გაელვებული მანქანა შენიშნააა გრძნობა დაკარგა და უგონოდ დაეცა ძირს.
გონს რომ მოვიდა აშკარად ვიღაცის ოთახში იწვა, გაახსენდა რაც მოხდა ფრთხილად წამოსწია თავი.
-მარიმმმ სიზმარში ხარრ-სიცილით ჩამალა თავი ხელებში, თუმცა მერე მიხვდა სიზმარი არიყო,მუხლებზე დაიხედა, შარვალი რომ არ ეცვა და მუხლებიც შეხვეული ჰქონდა კივილი მორთო,, წამოდგომას აპირებდა, ეგეც ვერ მოახერხა. კარის ხმაც მალევე გაისმა და ნაცნობმა სილუეტმა შემოაბიჯა,
-რა ხდებაა? -შეშინებული დაადგა თვით გუგა ხუციშვილი თავზე, ხმა ჩაუწყდა მარიამს გაკვირვებისგან
-აქაც შენნ?
-როგორ ხარ ხათაბალების დედოფალო? -ტუჩის კუთხე ჩატეხა გუგამ.
-აქ....აქ... რა მოხდა აქ რამინდა?
-ძლივს მოვასწარი დამუხრუჭება, მანქანის წინ ჩამიხტი.მერე გაითიშე და აქ მოგიყვანე.
-კი ეტყობა მუხლებს,რომ მოასწარი.
-ჩემი ბრალი არაა, ემოციური შოკის ბრალია,
-მწვანე ენთო ქვეითებისთვის.
-არა, წითელი ენთო, არ დაუკვირდი და პირდაპირი მნიშვნელობით გადაჭერი გზა - ზემოდან უყურებდა და მის დაბნეულ მზერას ადევნებდა თვალს.
-ჯანდაბას თუ ეგრე იყო საავადმყოფოში ვერ წამიყვანე, ან სად ვარ?
-ჩემს ბინაში, მხოლოდ ნაკაწრი გაქვს და გონება შიშის გამო დაკარგე.-ვითომ აქ არაფერიო ისე თქვა საწოლზე ჩამოჯდა და მუხლებზე დახედა.
-შენ შემიხვიე?
-დიახ.
-მოიცა ანუ...
-ხო მე გაგანთავისუფლე შარვლისგან, დაწყნარდი ჩვეულებრივი მოვლენაა ეგ ჩემთვის ექიმი ვარ ასე რომ გასაკვირი არაფერი არააა.-ირონიულად ჩაიცინა.
-გმადლობთ რომ გადამარჩინეთ და მერე იზრუნეთ ჩემზე, ახლა უნდა წავიდე-დაბღვერილმა ახედა და წამოიწია.
-როგორც გინდა, შარვალი გვერდით დევს, მე დაგტოვებ და ჩაიცვი..
-იდიოტი, არაფერია თურმე გასაკვირი-გაბრაზებული დაწვდა შარვალს, ძლივს ჩაიცვა, დაცემისგან ოდნავ ტკიოდა მუხლები მაინც ამიტომ შესაბამისად სიარულზეც აისახებოდა, კედლების დახმარებით გავიდა ოთახიდან და კარისკენ წავიდა, ოღონდ თავი გაიმაგრა გუგას რომ არ დაენახა მისი კოჭლობა, დერეფანში გასულს ბავშვის ხმა შემოესმა და ცოტახანს ყური მიუგდო.
-ის გოგო კარგადაა
-კი, გაიღვიძა
-მუხლები
-არაფერი ჭირს ანდროო,
-ალბათ ძალიან შეეშინდა, მე შემეშინდებოდა გუგა, -საყვარლად ტიტინებდა ბავშვი და თან დემონსტრაციულად ათამაშებდა ხელებს.
-ნუ გეშინია შენ, შენ ჭკვიანი ბიჭი ხარ და ფრთხილად გადახვალ გზაზე, ის კიდევ მოუხერხებელია და გადამირბინა წინ, მაგრამ კარგადაა..
-რომ დაეცა, როგორაა ბიჭო კარგად? -მთელი ემოციით ესაუბრებოდა პატარა შავთმიანი და თვალებს საყვარლად ახამხამებდა, სიცილი ვერ შეიკავა გუგამ, და მარიამსაც ჩაეღიმა,
-შეეშინდა მაგიტომ დაეცა
-აბა არ შეეშინდებიაო
-ვაიმე ანდრო უკვე დამღალეე -და აქ თვალები ქაჩა მარიაამმა,გაარკვევდა იმას რაც აინტერესებდა მაგრამ ფეხი წამოსდროო იქვე მაგიდას დაა ხმაური გამოიწვია, გუგა გამოვიდა.
-ადექი? მე გაგიყვან,
-არ არის საჭირო, მე თვითონ შევძლებ, უნივერსიტეტში უნდა წავიდე,.-ამასობაში პატარა ანდრიაც გვერდით ამოუდგა გუგას.
-გამარჯობა, მე ანდრია ვარ,გუგას ძმა-გაიღიმა საყვარლად-გუგამ თვალებ მოჭუტულმა გადმოხედა, მარიამი კი ბავშვის სითამამეზე გამხიარულდა.
-გამარჯბა მე მარიამი ვარ, -ხელი თმებზე გადაუსვა.
-როგორ ხარ? ფეხები გტკივა ხო?-მუხლებზე დაიწყო ხელები ოდნავ მოიხარა და ინტერესით დაკვირდა,
-არა პატარავ მშვენივრად ვარ..
-ბოდიში დიალოგს რომ გაწყვეტინებთ მაგრამ, ქალბატონო ფეხზე ძლივს დგახართ, ბატონო თქვენ კი ხატვაზე გაგვიანდებათ...-მანქნამდე ჩასვლაში დიდი პროტესტის და მიუხედავად დაეხმარა,ჯერ ანდრია დატოვეს, მარიამმა კი ასეთ მდგომარეობაში უნივერსიტეტში გადაწყვიტა წასვლა. შემდეგი 10წუთი ხმა არ ამოუღიია არცერთს,ფიქრობდა ანდრეაზე და ცოტა უხაროდა ძმა რომ იყო და არა შვილი. გუგას სასიამივნო სურნელინი იყო ყველგან, მთელი არსება მოიცვა და ძლივს იკავებდა თავს არ მივარდნოდა და არ ეკოცნა.თავის ფიქრებზე გაეცინა, მერე ისიც გაახსენდა რომ გუგაზე არაფერი იცოდა და ეს ყველაფერი არასწორი იყო.მოკლედ მთელი ხათაბალა იყო, დაბნეულმა შეაბიჯა კვლავ ძლივს ძლიობით უნივერსიტეტში, მუხლი ტკიოდა თუმცა ლექციის გაცდენა არ შეეძლო ისეთი თემა იყო.
ლექტორი რომ გავიდა კურსელებთან იჯდა ერთ-ერთმა კურსელმა ანანომ, ახალ გადმოსული სტუდენტი წარუდგინა
-ბავშვებოო გაიცანით ეს ჩემი დეიდაშვილი და აწ უკვე ჩვენი ახალი კურსელი, პაპუნა ხუციშვილია.
-პაპ ეს ადამიანები ჯგუფში ყველაზე დაახლოებული პირები არიან ჩემთან.- ანასტასიამ ღიმილით გააცნო ბავშვები, მარიამი, საბა, თამთა და ანდრეა.
-სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა-
-ჩვენთვისაც, გვიყვებოდა შენზეგადარეული ანანო-გაიცინა საბამ და ხელი ჩამოართვა.
-რატომ გადმოხვედი აქეთ?
-რავიცი, ამ უნივერსიტეტს აქებენ, ამიტომ აქაც უნდა ვცადო ბედი
-ნამდვილად საუკეთესოა ზოგიერთ დარგში.
-ეი სამეგობროს ახალი წევრი გვემატება არ უნდა ავღნიშნოთ-საუბარში ჩაერია თამთა..
-სულ აღვნიშნა რატომ გახსოვს თათუშ..
-ანდრიაა ყოველდღე კი არ ფართოვდება წრეე.
-კარგი აზრია, უფრო ახლოს გავიცნობთ ერთმანეთს მე დაგპატიჟებთ სულ ყველას-გაიცინა პაპუნამ და თათულის გადაწყვეტილება მოუწონაა
-არა არაა მაგიტომ არ მითქვამს, როგორ შეიძლება ასე, ჩემი ინიციატივაა ამიტომ ჩვენ უნდა დაგპატიჟოთ
-ხო მართალია ეს გადარეული
-ასე არ გამოვაა, გაცნობის საღამოს მე მოვაწყობ ამ ეეტაპზე, დანარჩენი მერე თქვენზე იყოს-..
-ანუ გადაწყდა, ამ საღამოს მივდივართ ყველაააა ბარში.-ტაში შემოჰკრა ანანომ...რატომღაც მარიამი არ იღებდა ხმას, ნუ დაღლილი იყო და მუხლიც ტკიოდა.
-ე მარო შენ რაიყო რატო არაფერს ამბობ? ხომ წამოხვალ?
-აუ ანო ვერა, ფეხი მტკივა საშინლად თანაც დაღლილი ვარ, სხვა დროს იყოს.
-რა მოგივიდა ფეხზე-ხელი გადახვია საბამ და ლოყაზე უჩმიტა.
-მცირედი ინციდენტი მომივიდა დღეს და ნუ მიწელავ ამ ლოყებს.
-კარგი რა წამოო
-არაა ბავშვებო ვერ გავერთობი ასე რომ სხვა დროს იყოს.-გაიცინა მარიამმა.
ლექციების შემდეგ სახლისკენ დაიძრა, კიბეებზე ჩადიოდა პაპუნა რომ წამოეწია,
-მოგეხმარები-ღიმილით შეაშველა ხელი
-მადლობა, მაგრამ არ შეწუხდე
-რა შეწუხებაა-კიბებზე ჩასვლაში დაეხმარა უნივერსიტეტიდან გავიდნენ, მარიამმა მადლობა გადაუხადა და დაემშვიდობა კიდეც მაგრამ რათქმაუნდა პაპუნამ გაყვანა შესთავაზა, დიდი უარის და მიუხედავად ბოლოს მაინც დაითანხმა და სახლისკენ წავიდნენ.
-მართლა არიყო საჭირო-გზაშიც არ ცხრებოდა მარიამი.
-კიდე ამაზე ვიწყებთ საუბარს? მაინც უნდა გამევლო შენს კორპუსთან თურმე, ასე რომ დაწყნარდი.
-ერთი დღე არაა რაც მიცნობ და უკვე სახლამდე მაცილებ,
-მერე რა, ჩვენ ხო თითქმის კოლეგები ვართ,-მხიარულად ამოთქვა, -მომიყევი ახლა შენზე, ან ფეხზე რა გჭირს.
-მეე არაფერი, დღეს რომ მოვდიოდი, გზაზე გადასვლის დროს წავიქეცი
-ეგ ცუდია,იმედია ძალიან არაა ხომ შენი მუხლი დაზიანებული.
-არა, უბრალო ნაკაწრია, ძალიან რომ იყოს უნივერსიტეტში ხომ არ მოვიდოდი.
-ცუდია დღეს რომ არ მოდიხარ საინტერესო ადამიანი ჩანხარ,
-კარგი რაა, რაიცი როგორი ვარ როცა მართლა 3 საათია მიცნობ.
-იცი ანასტასია თქვენზე რამდენს მიყვებოდა, თან რომ დაგინახე ეგრევე მივხვდი ვინც იყავი რა...ზოგადად ნიჭი მაქვს საინტერესო ადამიანებს ყოველთვის ვარჩევ სხვებისგან და მერე ვუმეგობრდები ხოლმე.
-ამას კომპლიმენტად მივიღებ და მადლობას გეტყვი.
-მე არაფრისთქო გიპასუხებ.
-აქ უნდა ჩავიდე მე-
-კიბატონო
-მადლობა კიდევ ერთხელ რომ მომიყვანე.
-არაფრის, შეხვედრამდე მარიამ
-კარგი დროის გატარებას გისურვებთ საღამოს,-გაუღიმა და მანქანიდან ბრთხილად ჩავიდა.
-მარიამ, რატომ კოჭლობ შვილო? რა მოგივიდა?
-მამა წავიქეციიი და მუხლი ვიტკინე
-რამე სერიოზულია?
-არა მაა, ყველაფერი კარგადა, ნაკაწრია
-კარგი შვილო მაგრამ თუ რამე...
-მამა არაფერი არაათქო, შენ ის მითხარი დედა სადარის?
-ამაღამ ბიცოლასთან რჩება, ცუდადააო, მეც უნდა გავიდე ახლა, საჭმელი მაგიდაზეაო, შენ მეგის დაურეკე ან ნიკას მოვლენ მარტო არ იქნები აქ, მოკლედ თვითონაც დარეკავს მართა
-კარგი,ვიბანავებ მე და მერე ვიმეცადინებ და მეგილოც მოვაა მერე დავურეკავ.-
-კარგი ჭკუით მა..
-ნახვამდის მაა-კოცნის იმიტაცია გააკეთა მერე ოთახში გავიდა., მოწესრიგდა, მართასაც ესაუბრა, ყველაფერი მოაგვარა და ფეხის შეხვევა დაიწყო.
-კრეტინი რომ კითხო ნაკაწრიო, წარმოდგენა არ მინდა სერიოზულ ჭრილობას რას ეძახის, -უკმაყოფილო სახით შეიხვია მუხლი, მერე პიჟამოები ჩაიცვა, შაბათი იყო, მეორე დღეს რათქმაუნდა ლექციები არ ჰქონდა ამიტომაც თავის ,,გამოძიებას" ჩაუჯდა, აიღო დიდი სამბით ლეპტოპი ფურცლები კალამი და გეგმა მოხაზა, თვითონვე ეცინებოდა თავის საქციელზე მაგრამ იხტიბარს არ იტეხდა.
-გავიგებბ გუგაა გავიგებბ რა ხარრ გეუბნები მე შენ-ეშმაკურად ჩაიცინა და დაიწყო დიდი გამოძიება.სიის პირველი თავი ეძღვნებოდა
,,შევაღწიოთ დახურულ პროფაილზე"
მეორე "ჰყავს თუ არა მეორე ნსხევარი"
მთელი სამ საათ ნახევარი ცდილობდა უბრალოდ მის გვერდზე შეძლებოდა გადასვლა და მეგობრებისთბის მისაწვდომი ინფორმაციის ნახვა, საკუთარი facebook და instagram გვერდებით ვერაფერს მოიმოქმედებდა, სხვა გააკეთა და მოთხოვნები ყველგან გაუგზავნა სადაც შეიძლებოდა,
-ნეტავ რა ჯანდაბაად უნდა ეს დახურული პროფილი, ზედმეტი წარმოდგენა აქვს თავზე ალბათ მოტაცების ეშინია-თავი გააქნია, ტელეფონზე ზარის ხმამ გამოაფხიზლა
-გისმენნნნთ,
-კარგად ხარ, რა თ?
-ქალბატონო მეგი, როგორ ესაუბრებით დიდ გამომძიებელს,
-გააფრინე ხო? რა ოხუნჯობა მოიფიქრე, არ თქვა ახლა ისევ იმ ამბავზეე...
- გუგაკოს შესახებ ვადგენ რაღაცეებს-თავდაყირა გადაწვა და ჭერს ახედა.
-აჰაა მშვენიერია..
-ხო დავფიქრდი და არაა არაა არყავს მაგას ცოლ , ისე იქცევაა არ ყავს,
-დაადგინაა ამანაც
-ვადგენ ახლა ვაზუსტებ.რამდენიმე საათია.
-რა დამთხვევაა რამდენიმე საათია მეც რაღაცას ვადგენ
-რას?
-თუ რატომ არ აღებ კარებს
-ჰააა?აქ ხარ ეგრევე ვერ იტყვი-ფეხზე წამოდგა და კარები სასწრაფოდ გააღო, შოკოლადებით ხელ დამშვენებული ბიჭები იდგნენ მის გვერდით, მეგის კი გაბრაზებული სახე ჰქონდა.
-უპსს...ვერ გავიგე, შემოდით სწრაფადდ, ისედაც ძალიან ცივა აქ, -სახლში შეატარა მეგი.
გიო და ნიკოლოზიც დიდი ოვაციებით მიიღო.
-გადარეულო მარტო ხარ? რატო არ აღებდი ამ კარებს ჰაა?
-აარაა გიოუ,კაცები მყავდა ამოყვანილი და ვმალავდიი, რომ არ მოგესწროთ რააა
-როგორ მინდა ზოგჯელ ეს ენა ძირში ამოვაცალოო, -დაუღრინა გიორგიმმ, ნიკამ პირდაპირ სამზარეულოსკენ აიღო გეზი.
-აუ მარ მაჭამე რა რამე, პირდაპირ სამსახურიდან მოვდივარ, დეიდამ მითხრა საჭმელი დავუტოვეო და მაჭამე რაა, -
-დასაპურებლად მოხვედი ჩემთან ჩემკო თვალის სინათლევ, მოგხედავს მარი დეიდა ახლავე.
-გიჟია გეუბნებით გიჟიააა,ამის გაკეთებულ საჭმელს რა შემაჭმევს ბიჭო, თვით მკვლელობას აპირებ.
-გიორგიიიიი სანამ მთელი ხარ და ჩემს სალათაში ჩაყრილი ფოთლებივით არ აგკუწე გაჩუმდი...
-ეს რა ჯანდაბაა ნეტააა-კამათი ნიკას ხარხარმა შეაწყვეტინა, აი მეგი მიხვდა საინტერესო რამე რომ ელოდა და სირბილით გაიქცა და მისი კისკისიც მოედო მთელს ოთახს.
-რა მოხდა ხალხო? მშვიდობა გაქვთ?
-ეს რაარი გეხვეწები მითხარი?-პატარა ქვაბში გაკეთეებული ამოუცნობი ნივთიერება აჩვენა ნიკამ-ეს დეიდას გაკეთებული არ იქნება
-ესს რა გაცინებთ წვნიანია, მე გავაკეთე
-ღმერთო რა ფერია ან რისია?-კოვზით ამოწელა მეგიმმ და თან სიცილით იგუდებოდა
-ნუ დამცინით თუ არ გნებავთ მაცივარში კვერცხია დადექით და შეწვით, მართას გაკეთებული წვნიანი მეორე ქვაბშია, ნამცხვარი ღუმელში-
-არა მართლა თვითმკვლელობა არ გამიზრახავს, იყოს ეს აქ, მეგილო კვერცხი შემიწვი რა.
-უმადური რაც გინდა ის ხეთქე-გაბუტული გავიდა სამზარეულოდან და გიორგის მიეკრო, თან შოკოლადი აიღო და სიამმოვნებით დაიწყო დაგემოვნება.
-შენ არ დამცინი?
-ნწ, მე მომბეზრდა უკვე შენს საჭმელებზე ღადაობა, ცნობილი თემაა არაფერი რო არ გამოგდის.
-გულს მტკენ...-გაიღრიჯა.
-გადარეული ხარ,-თავზე აკოცაა დაა ლამის გაჭყლინტა ისე მოეხვია
-კარგი ბოთეე მოვისრისეე, ისედაც ნახევარი ადამიანი დავრჩი...
-რაშვება ჩემი მარიკოო? რატომ აღარ მიყვება არაფერს.
-არაფერია მოსაყოლი ჩემო ევრიპიდე, შენ რატომ აღარ მიყვები არაფერს?
-მეეც არაფერი მაქვს მოსაყოლი, რა მოვყვე-გახსნილი შოკოლადი აართვა მარიამს და მოკბიჩა
-ეეეე
-რა მოხდა
-მაიმუნი ბიჭი ხარ..
მალევე სამზარეულოდან დაბრუნდა დანაყრებული ნიკოლოზი და უკან მოჰყვა მეგიც, ჯერ სასაცილოდ ებუტებოდა მერე მოლბა და ერთად ჩაუჯდნენ ფილმს.
საბოლოოდ მარიამი ბოლო ხმაზე ღრიალებდა დანარჩენები უბრალოდ უყურებდენ და ხალისობდნენ
-მოიცაა ის მარიამი სად წავიდა ვინც ფილმზე არ ტიროდაა?
-ეს სატირალი იყო აბა რა იყო-ცრემლები ღაპა-ღუპით ცვიოდა-
-შეცვალეს ეს სადმე? -ასევე აცრემლებულ მეგის გახედეს, თუმცა მეგის ცერემლები ფილმებზე არ იყო გასაკვირი, აი მარიამის იყო რადგან არასდროს ტიროდა მსგავს რამეებზე და ყოველთბის დიდ უაზრობად მიაჩნდა.
-გეყოთ რა თქვენი დაცინვა არ მჭირდება.
-ეგ არც უნდა გჭირდებოდეს
-ოო ნიკა, წახვალ ახლა.
-მტირალა მარუსა-ძალით მიიკრო გულზე.
-ბავშვებო, იცი რა მაინტერესებს...
-აბა რა ბატონო გიორგი.
-შენ არ გეცოდინება ნიკაა ბატონ გოგოებს მივმართავ...თქვენი დაქალი რომაა ლიკა, რატომ აღარ ჩანს ეგ ბოლო დროს?
-იმიტომ რომ აღარ აქვს დრო- მეგიმ თქვა და მარიამს ჩამოსდო მხარზე თავი.
-ადრე ისე კარგად იყავით,ნუთუ...
-არა კრეტინო, ისევ კარგად ვართ, უბრალოდ ლიკა... გათხოვდა... გათხოვილია უკვე-
-რაო?
-ხოო,
-ასე უცებ? ან ასე? თქვენ არც კი გითქვამთ, არც ქორწილისთვის მზადება და ამბები.
-ეეჰ ნიკიფორ გამოვედით პრეისტორიული ხანიდან რადროს ქორწილი და ღრეობებია.
-ქორწილი პრეისტორიული არაა.
-კი როგორ არა.
-მაინც მიკვირს,
-ლიკუნასს ისტორია გრძელი ჩახლართული და თქვენთის ნაკლებად საინტერესოა ბიჭებო,
-უბრალოდ დამაიმტერესა ძალიან ახლოს იყავით გადარეულების ტრიო.
-ისევ ისე ვართ, უბრალოდ ის ოდნავ შორსაა.. -ცოტახანს კიდევ დარჩნენ ბიჭები, მერე კი წავიდნენ, მეგი დარჩა მარიამთან, გასაბერი ლეიბი, მოამზადა მარიამმა და კომფორტულად მოთავსდა მეგილოს კი საწოლი დაუთმო, სულ ბოლოს ქსელები შეამოწმა და ჰოპპ, გუგას ინსტაგრამზე დაურთავს ნება მის პროფილს გაჰყოლოდა. ამაზე ცალკე ზარ ზეიმი ატეხა მარიამმა და მოკლედ სულ მალე გაარკვია რომ, არანაირი ცოლი და გულის სწორი არიყო მის ცხოვრებაში, მუ მის გვერდით არცერთი გოგო ჩანდა. რამდენიმე ფოტოს გადახედა დაკმაყოფილი მოთავსდა და უკვე დამშვიდებულმა გახედა მეგის.
-ესეც ასე ეს ამბავი მორჩა.
-ხო ახლა უცოლოზე მოგიწევს ოცნება-ჩაიცინა და ისიც მისკენ გადაბრუნდა.
-მაარრ
-ხოოო
-მოდი ლიკუნას დავურეკოთ..
-არ ეძინება?
-ჯერ 10 საათი არაა, არამგონია, დიდი ხანია არ გვისაუბრია.
-მართალი ხარ,- ლეპტოპი აიღო და მეგილოსთან გადაბობღდა კომფორტულად მოთავსდნენ და ლიკუნას დაურეკეს. რამდენიმე ზარი და მონიტორზე გამოჩნდა, საყვარელი ხუჭუჭა, მწვანე ჩამქრალი თვალებით თუმცა მაინც თბილი და მომღიმარი სახით.
-ლიკოო როგორ ხარ დაკარგულო?-სიცილით შეეკითხა მარიამი და ხელი დაუქნია
-გოგოებოო, კარგადდ თქვენ როგორ ხართ?
-არაგვიშავს, შეგიძლია საუბარი? ცუდ დროს ხომ არ ვრეკავთ?
-არა მეგ მარტო ვარ, ვაპირებდი მეც დარეკვას, მაგრამ დამასწარით-გაიღიმა და მონიტორში გოგოები შეათვალიერა.
-შენ ისევ ჩაწითლებული გაქვს თვალები, კიდევ იტირეე ხო? მოვალ და მაგ იდიოტსსს მე გავუერთიანებ ცხვირ-პირს,
-მარიამმ, მიშო არაფერ შუაში არააა
-კარგი რა ლიკა, აბა რატომ იტირე? ასე როდემდე გაგრძელდება, მეც მოვეხმარები მარიამს.
-არვიცი,არვიცი, ჯანდაბა არაფერი არ ვიცი, ვუძლებ თუმცა მალე ვეღარ გავუძლებ, ამდენი სიბინძურე მომბეზრდა წყნარად მინდა ცხოვრება ყველასგან შორს, არც ჩემი მამიდაშვილის დანახვა მინდა ოდესმე და მითუმეტეს აღარც მიშოსი-დაღლილმა ამოთქვა.
-იქნებ დროა გაშორდე, ერთი წელია იტანჯები.
-გგონია გამომიშვებს მეგი?-სიმწრით ჩაიცინა-არვიცი რა უნდა ადრე არ მიშვებდა,ახლა საერთოდ შეუძლებელია მაგაზე ფიქრი.
-რა რამოხდა?
-ორსულად ვარ-სევდიანი ღიმილიტ გახედა მონიტორს.
-რააა ორსულად? რას აპირებ?
-რას უნდა ვაპირებდე მარ, მიხარია მიუხრდავად ყვრლაფრისა ჩემი გულის ქვეშ პატარა გული რომ ცემს, მერე რა რომ მამამისი არ მიყვარს ის ის საოცრებაა, გუშინ გულის ცემასაც კი მოვუსმინე,
-მოიცაა ეგ ბავშვი... ლიკა.. მიშომ შენზე ..
-არმინდა გახსენებაა მეგი, არაფერი მკითხო-აცრემლებულმა ახედა
-როგორ დაგეხმაროთ? არ ვიცი ასე ვერ გიყურებ,ეგ საზიზღარი ცხოველი მაგასთან რპგორუნდა იყო, ან ბავშვი.რამდენი ხნის ხარ?
-მე-8 კვირაში ვარ, ახლახანს გავიგე, მოშორებასაც კი ვაპირებდი ისე გავბრაზდი და გავმწარდი თავიდან, მაგრამ ... მერე გულის ცემა რომ გავიგე, არ შემიძლია
-იცის ?
-კი, ვუთხარი.
-მერე?
-გაეხარდაა, უცნაირი იყო..
-ლიკააა...ნეტავ რამით შემეძლოს შენი მაგ სახლიდან წამოყვანა
-მხოლოდ ჩემს გვერდით დგომა შეგიძლიათ ამ ეტაპზე..-გაუღიმა-მხოლოდ თქვენ ორი ხართ ისეთი ვისაც ვენდობი, ვინც გამიგებს და ვინაც ყველაფერი იცის...
-იქნებ მიშოს დაელაპარაკო, იცი მე მაინც მგონია ის არაა ისეთი ცუდი ადამიანი...
-ეს კიდე იმას იცავს -მარიამა მეგის დაუბღვირა-ხო არა აწამებს გოგოს.
-უარესი შეიძლება მომხდარიყო, შეიძლება საწუწუნოც არაფერი მაქვს.-
-ლიკა გადმოგიღებ ახლა მონიტორიდან და ჩაგწიხლავ, რა უარესი? ცხოველივით მოგექცა.
-ეს რა აგრესიული გახდა,
-კაცი უნდა ჰორმონები უტევს და აგრესიაში გადადის ყურადღება არ მიაქციო-ახარხარდა მეგი საპასუოდ ბალიში მიიღო მარიამისგან,
-შენ დაგიგროვდება და რომ გნახავ მერე მოგხვდება.
-ხო მართლა როდის გნახავთ?
-არვიცი, თბილისში როდის ჩამოვალ,
-ჩვენ ჩამოვალთ ბათუმს ქათქათას მერე და გნახავთ
-აუ რა კაიაა, მალე ჩამოდით, მომენატრეთ იხვებო
-3 თვეა არ გვინახიხარ, ფიონასავით გამოგკეტა მაგ შრეკმა,
-მეგი გესმის?
-რაა?
-რაღაც დუღს მანდ მემგონი?
-აა ხოო, მარიამის ჰორმონები იქნება არ მიაქციო ყურადღება
-გოგოოოო, რა უკანასკნეი *ვით მიხსენიებთ, -წარბებ შეკრულმა გახედა მარიამმა, მერე სიცილი მაინც ვერ შეიკავა.კარგა ხანს ისაუბრეს ინფორმაციები გაცვალეს, ბოლოს საათ ნახევრიანი საუბრის შემდეგ გათიშეს.
მარიამი და მეგი ერთად ყვნენ, ჩაეძინათ მალევე.
ლიკა კი შორს მათგან, მარტო თავის ფიქრენდათ და პრობლემებთნ ერთ ოთახში, ვერაფრით იძინებდა, არადა უნდოდა საშინლად უნდოდა დაძინება დასვენება რომ არ გაღვიძებოდა უარს არც მაგაზე იტყოდა, თუმცა არა....
როდისღაცა, ალბათ სამი იქნებოდა დაღლილობამ თავისი გააკეთა და მორფეოსის სამყაროში გადაეშვა, ძილ-ბურანში მყოფმა ოთახში ნაბიჯების ხმაც გაიგო.
^^^^
ორშაბათიდან ისევ დაიწყო დამღლელი კვირა, ლექციებს შორის შუალედი ჰქონდა ქალბატონს, ამიტომ კაფეში დაიკავა ადგილი და წიგნის კითხვა გააგრძელა თან საყვარელ ჩაის მიირთმევდა,უცებ მის წინ სკამზე პაპუნა რომ დაჯდა მერე გამოფხიზლდა.
-ჰეი გამარჯობა.
-გამარჯობაა,
-როგორ ხარ? ფეხი როგორ გაქვს?
-მადლობა კარგად ვარ, თქვად როგორ გიკითხოთ?
-მეც არამიშავს,ძალიან მოსაწყენი ლექციიდან მოვდივარ და აქ შეგამჩნიე, ვიფიქრე მოვიკითხავთქო.
-გმადლობთ ყურადღებისთვის ბატონო..
-ჩემი სახელი ხო გახსოვს ისევ,-მხიარუულად აიღო მარიამის ფანქარი და ხელში დაუწყო თამაში.
-კიი მახსოვს პაპუნან, ისე იშვიათი სახელი გქვია.
-კიი, დედა და მამა ჩემს გაშვილებას აპირებდნენ როგორც ჩანს და დამარქვეს პაპუნა.
-კარგი არაა ძალიან ცუდი სახელი,
-კარგი რა მარიამ, ასეთ სიმპათიურ ბიჭს რომ პაპუნა გერქმევა...რავი
-რა თავმდაბალი ხარ..
-ეგ კი, ხელს თუ არ შეგიძლი შეიძლება დავრჩე.
-რავიცი კი, -წიგნი გადადო და სათვალეც მოიხსნა
-მემგონი კითხვას მოგაცდინე.
-სიმართლე რომ ვთქვათ კი მაგრამ არაუშავს, მერე გავაგრძელებ-გაიცინა და ჩაი მოსვა,
პაპუნამაც შეუკვეთა ჩაი, ნამცხვარზედაც დაპატიჟა,შესანიშნავად გაუგეს ერთმანეთს, სიმპათიურთან ერთად პაპუნა ძალიან მხიარული და ჭკვიანი იყო, უფრო კარგად გაიცნეს ერთმანეთი. საინტერესო თემებზე ისაუბრეს, მერე კი ორივე ლექციაზე წავიდა.
^^^
ნელ-ნელა გადიოდა დრო, შემოდგომა მიიწურა და დადგა ცივი, სუსხიანი ზამთარი,არდადეგები მოახლოვდა და უკვე გოგოებიც ცდილობდმენ მის დაგეგმვას, ჯერ ლიკუნასთნ აპირებდნენ ჩასვლას,
ლიკა მარიამის და მეგის უახლოესი მეგობარი იყო, ბევრი მეგობარი ჰყავდა მარიამს თუმცა მეგი და ლიკა სხვა იყო მისთვის, ასევე გოგოებისთვისაც.
ლიკა სულ რაღაც 19 წლის იყო გადარეულებს შორის ყველაზე პატარა თუმცა ოდნავ ცხოვრებისგან დაჩგრული, ობოლი გოგო ,
მამიდამ გაზარდა, არაფერი აკლდა მამისგან დატოვებული ქონების წყალობით, ჰყავდა ბებიაც, რომელიც ძალიან უყვარდა და მისგანაც იგივეს გრძნობდა ხოლმეე, მშვენივრად ცხოვრობდა ერთი შეედვით დიდ მონატრებასთან შეგუებული, საკუთარი ოცნების ასრულების სურვილით შებყრობილი, მანამ სანამ მისი უფროსი მამიდაშვილი ციხიდან არ გამოვიდა და ყველფერი არ აირია, ზაზა ასე რომ ვთქვათ ცხოვრებას აცდენილი კი არა საერთოდ გზის საპირისპირო მხარეს მოძრავი ადამიანი იყო, ფული, ნარკოტიკები, მოსაწევი და თამაში იყო მისთვის წესად ქცეული, გონება დაბინდულს ხშირად არავინ ახოვდა ხოლმე, სახლში დაიწყო მისი მსგავსი ბიჭების აყვანაც,ფული რომ შემოაკლდაა მერე ლიკასაც იმ დღეს დაემუქრა საბრთხე, ფაქტიურად გაყიდა, საკუთარი ბიძაშვილი ლოთ ძმაკაცს(თანაც ისე რომ ლიკამ არც იცოდა ) ერთი ღამით გარკვეული ფულის სანაცვლოდ მიუგდოო, ის დღე კოშმარი იყო, თუმცა ბოლო წამს საიდანღაც სასწაულად მოევლინა მიშო ნაკაშიძე მხსნელის როლში.თუმცა მერე ეს მხოლოდ მითი აღმოჩნდა. დიდი ტანჯვის შემდეგ, ლიკა ახვლედიანი მიხეილ ნაკაშიძის მეუღლე გახდა ძალდატანებით და აქედან დაიწყო კოშმარი, უბრალოდ მოულოდნელად მიიღო გათხოვილის სტატუსი.

ფანჯარაში იჯდა და უყურებდა განათებულ ქუჩებს, სუნთქვა უჭირდა, საშინელ მოუსვენრობას გრძნობდა, გარეთ კი უცნაური ამინდი ტრიალებდა, ზამთრისთვის არადამახასიათებლად წვიმდა და საშინელი ქარი იყო.
ფიქრობდა. ფიქრობდა ძალიან ბევრს საკუთარ ცხოვრებაზე, ფიქრებში დაუკითხავად მიშოც შეიჭრა და სწორედ ამ დროს სახლის კარი შემოაღო, ფიქრებს მაშინვე მოსწყდა ლიკა და კარში მდგომს გახედა.
-საღამო მშვიდობის-ნასვამი ჩანდა, და ქალის სუნამოს სურნელიც მოიტანა, სახეზედაც ეწერა სიამოვნება, გულის რევის შეგრძნება დაეუფლა ლიკას, ძლივს იკავებდა თავს არ ეტირა..
-გამარჯობა-
-რატომ არ გინავს?
-უბრალოდ ვსუნთქავდი, თავისუფლად სუნთქვა მომინდა -სავარძლიდან ადგა და გასვლას აპირებდა მაგრამ მკლავში მოქაჩა მიშომ.
-რატომ არ შეგიძლიაა ნორმალური ადამიანეივით რომ მესაუბრო?
-იმიტომ რომ ნორმალური არ ხარ, -მწვანე სფერობი მის ცისფერება გაუსწორა, სიბრაზისგან ძარღვები დაებერა მიშოს და უფრო მოუჭირა მკლავზე...
-არარობა..რომელიც ინადგურებს თავს და მეც, რა გინდა, საერთოდ აქ რატომ ვარ? გამიშვი და მერე სულ თავისუფლად ინავარდე, ახლაც არ გყოფნის მაგრამ მერე შენს ნაშებს სახლში ამოიყვან ხოლმე საქმეს გაიადვილებ, რატომ იქმნი დაბრკოლებებს?-ძალით არ ჩუმდებოდა, იმას ამბობდა რასაც ფიქრობდა.
-დღეს ზედმეტად ბევრს ჭიკჭიკებ-სახეზე მოუჭირა ხელები-რა მინდა? რა მინდა და შენ მინდიხარრ გესმიიისს? შენნნნ, მანამ იქნები აქ.....
-რა? სანამ არ შევიყვარებთ ერთმაეთს? -ჩაიცინა და სიმწრით გააქნია თავი-ცხოველი ხარ.გესმისს ცხოველი, გგონია ოდესმე დამავიწყდება შენი სიველურე, მუცელში რომ ბავშვი მიზის ის მეცოდებაა, შენნაირი მამა რომ უნდა ჰყავდეს, ფუჭი ცხოვრება და არარსებული ოჯახის დაჯერება რომ მოუწევსს ეს მეცოდება... შენც მეცოდები ძალიან მეცოდები, .მეცოდები იცი..
-გაჩუმდიიი...-სიბრაზით გამოცრაა და მაქსიმალურად ცდილობდა თავის კონტროლს. მუშტი კედელს მიარტყა-გადი, ოთახში შედი,
-კიბატონო გავალ,
-ნუ აგრძელებ ასეე ნუუ აგრძელებბ, კედელს მიაჯახა, მუშტი ძლიერად მიარტყა კედელს, იმდენად ძლიერად სისხლმა დაიწყო დენა, შეშინებულმა დაიწყო ყურება ლიკამ,
-ნუ ცდილიბ... ნუ ცდილობ გამაგიჟო და ჭკუიიდან გადამიყვანო ლიკა, შენნ არგინდა გაიგოო..
-რა არ მინდა? ჯერ მუქარით მომიყვანე და გამომკეტე ამ სახლში მერე კიდევ იძალადე, ხორცის ნაჭერივით მომექეცი.
-ასე არაა ლიკა, არ შემეძლო სხვა გზა არ იყო, ის ღამრ, იმ ღამესს შეცდომა დაუშვი...მეც ვიცი საშინელი ადამიანი რომ ვარ, შენ კი უფრო მაცლი ძალას,
-რა გინდაა მიშო? შენ მაინც იცი რა გინდა?-ცრემლები გადმოყარა და საძინებელში შევჯდა,რათქმაუნდა ვერაფრით დაიძინა, ყველაფრის მიუხედავად მიშოს სისხლიან ხელზე ეფიარებოდა.
****
სანამ ზამთრის სიცივე იდგა და ამ ამბით გაღიზიანებულუ მარიამი უკვე მეასედ ეწუწუნრბოდა მეგის, თავად ქალბატონი ნასიამოვნები მიუყვებოდა ცივ საღამოს,ლამპიონებით განათებულ ქუჩას.
-მეგი არ გადამრიოო ამ გამყინვარებაში, სიბნელეში, სადდ მიეთრევი
-არ მომასწრო ტაქსმა თან კარგი საღამოა.
-კი ძალიან, ფრთხილად იყავი ქარმა არ მოგიტაცოს,
-შენ რას აკეთებ ?
-მე მამასთან ვიყავი სამსახურში, ახლა სახლში წავალ.
-კაია, წადი ახლაა წადიი რატო ცდები მერე
-არა სანამ არ მიხვალ არ გავთიშავ იცოდე.-
-მარიამმ -
-რა გაცინებს ტუტუცო ქალო
-ბებიაჩემივით ნუ ხარ გეხვეწები
-დამცინი,
-წადი ახლა ჩემო პინგვინო, მეც მივალ მალეე
-მმეგიი..-
-გაკოცე, ხმა წყდებაააა...
-ოო კარგი რომ მიხვალ მომწერე.
-კარგი მარიკო -ღიმილით გათიშა მობილური ქურთუკი კარგად შეიკრა და ლამპიონებით განათებულ გზას გახედაა, უცნაურად არავინ მოძრაობდა დღეს, ოდნავ შეეშინდა მაგრამ მერე უკან მომავალი ორი ხმა რომ გაარჩია, თანაც ეს ხმები არც ისე დალაგებული და სასიამოვნო იყო უცნაურმა ჟრუანტელმა დაუარა, ნაბიჯს აუჩქარა და უკან მიმავალმა ორმა არაფხუზელ მდგომარეობაში მყოფმაც, იგივე გააკეთა,
-მეგიილოო მეგილოო მორჩა შენი ტანჯული ცხოვრებაა-ანერვიულებული და აღელვებული უფრო ნაბიჯ აჩქარებული დაიძრააააა უეცრად ქუჩაში საპირისპირო მხრიდან მომავალი ახალგაზრდა დაინახა, არაფერი უფიქრია, არაფერი გაუაზრებია შიშით გონება დაბინდული მიეჭრაა ახლაგაზრდასსს დააა მთელი ძალით მოეხვია.
-საყვარელოოო რატომ დაიგვიანეე, ძალაინ ვინერვიულეე-თვალებდახუჭულმა უთხრა და დაძაბული ერთ ადგილზე გაშეშდა, ბიჭი თითქოს მიხვდა რა ხდებოდა როცა უკან მომავალი ადამიანები შენიშნა, გაკვირვება თავიდან მოიშორა და თვითონაც აჰყვა გოგონას თამაშში, თავადაც მოხვია ძლიერი მკლავები გოგოს და გულზე აიკრა, ორივეს უნცნაურად სასიამოვნო შეგრძნებები დაეუფლა, როცა უკვე ყველაფერი დაწყნარდა უხერხულად მოშორდა მეგი, ნერვიულად გადაისვა სახეზე ხელი.
-მადლობა და დიდი ბოდიში, უბრალოდ....
-არაა ახსნა საჭირო...-საოცარი ოდნავ ბოხი ბარიტონით წარმოთქვა ბიჭმაა და აქ სულ ჩაიფერფლა მეგი,
-კიდევ ერთხელ მადლობა, სასწრაფოდ დაუქნია ტაქსს ხელი და ადგილიდან მოწყდა, ბიჭმა გაიღიმა თავი გააქნია და სახლისკენ გააგრძელა გზა.
***.
.....

მეორე დილით უნივერსიტეტში წავიდა, დილა კარგად დაიწყო და მშვენიერი დღეც გამოუვიდა. დავალება მიეცათ ერთი კვირის მანძილზე უნდა მოემზადებინათ სტატია,მედიცინასთან დაკავშირებით,წყვილებში უნდა ემუშავათ და საბოლოოდ ერთად უნდა წარედგინათ აუდიტორიისთვის, ერთ ჯგუფში ხუციშვილი და მარიამი მოხვდნენ, იმის აღწერა თუ როგორ გაუხარდა და როგორ აჟიტირებული იყო ამ ამბის გამო მარიამი, ძნელია, სულ დაუკარგა პაპუნას მოსვენება, ლექციაზეც და იმის შემდეგაც სულ ამაზე საუბრობდა.
უნივერსიტეტის შენობა ერთად დატოვეს,
-მარიამმ, ერთი კვირაა ჯერ მანამდე, ჩაჯექი ახლა გაგიყვან
-ხო მაგრამ, დრო უცებ გავა,-თან საუბრობდა თან დაჯდა.-რესპოდენტი გვჭიირდება, ვინმე კარგი, ჯერ ეს უნდა ვიპოვნოთ მერე უნდა მოვაგვაროთ მკითხვარები, დავთქვათ შეხვედრა, გადავიღოთ ფოტოები ჩავწეროთ ინტერვიუ, დავალაგოთ, რედაქტირება და მერე გავაცნოთ აუდიტორიას- მთელი ემოციით საუბრობდა.
-იცი ვინმე ვინც შესაძლოა გამოგვადგეს?
-გამოდგომით ერთი გამოგვადგება,მაგრამ ვიცი არ დამთანხმდება, თან ვერც ვეტყვი, არადა საუკეთესო ვარიანტი იქნებოდა-გუგა გაახსენდა, მაგრამ რათქმაუნდა მასთან ვერ მივიდოდა.
-რატოო მეც ვიქნები, ერთად ვეტყვით.
-არა არა არა, დაივიწყე.შენ არავინ მოგეძებნება?
-კი, იცი ვიცნობ, შესანიშნავი ვარიანტი მყავს-
-მართლაა?
-კი, ხვალ მივიდეთ და ვნაოთ, გადავწყვიტოთ და გავარკვიოთ.
-ვინაა? ახლავე მომე კორდინატები გავეცნობი.
-არა, ხვალ გაჩვენებთქო, ხო მენდობი ?
-კიიი
-ხოდა შენი აზრით ვინმე ცუდს ავიყვან რესპოდენტად?
-მაშინ კარგი, ხვალ შევადგენ მკითხვარს იმ ექიმს რომ ვნახავთ.
-კარგი და ახლა არ გშია?
-ისე ცოტა კი
-ეგაა საქმე მოგვარდა ვჩერდებით და მაკში ვჭამთ.
-ბრძენკაცს სძინავს შენში პაპუნია-გაიღრიჯა და ისეით კმაყოფილი სახით შეხედა პაპუნას სიცილი აუტყდა.

მეორე დღეს პაპუნამ წაიყანა საავადმყოფოში.
-ეს საავადმყოფო ვიცი,
-საიდან?
-ცხვირის ოპერაცია გავიკეთე აქ-
-აუ მოიცა შენც პლასტიკურები ტო? -სასაცილოდ გაიჯგიმა პაპუ-შენგან არ მოველოდი, კი ვფიქრობდიი ისე ასე ლამაზი ცხვირი რომ გქონდააა რაღაცას მაგრამ..
-არა ბიჭო...უფრო სწორედ კი,მაგრამ იძულებული გავხდი ცხვირი გამიტეხეს,ასეთი მქონდა სულ მერე საფრთხე დაემუქრა და მაგიტო გავისწორე
-ვინ გაბედა-
-მოედანზე ვიყავით და იქ მოხდა ეს ამბავი, ნუ არ მახსოვს კარგად მხოლოდ ის მახსოვს ცხვირში მთქეფეს.გავითიშე, სიმპათიურმა პრაქტიკანტმა მომადულიერა,
-აუუ, -ახარხარდა პაპუნა
-რა გაცინებსს?
-ისე ყვები ამბავს და ისე იცვლი მიმიკებსს, არ გავიცინო?ვინ იყო ის პრაქტიკანტი?
-ოხ პაპუნაა, რაში გაინტერესებს ვინიყო ჩემი აპოლო,წავიდეთ რაააა
-კარგი არ გაბრაზდე ბავშვი-საყვარლად უბრწკინა ლოყაზე-აპოლო რაატო ისე ჰა?
-სიმპათიურია ძალიან და მაგიტო
-ვუიმე პატარიკოს შეხედეთ რაა...
-პაპუნააა მეტკინა,რა ბავშვივით მექცევი
-მოიცა არ ხარ?...
-შევედით ახლა, შევედით არაა ამის დრო ბიჭო,მერე გაგცემ შენ საკადრის პასუხს.---შემეშინდა, ვკანკალებ-
-მასხარა...
მეორე სართულამდე სიცილით ააღწიეს,მიმღებში ელოდნენ ექიმს,წყალს სვამდა მარიამი,პაპუნას გვერდით გუგა რომ ამოუდგა.
-რაიყოო? ექთანმა თქვა შენი ძმა გელოდება დერეფანშიო -წყალი გადაცდა,კინაღამ დაიხრჩო გუგას სიტყვები რომ გაიგო.
-საქმე გვაქვს მე და ჩენს კურსელს, რომელიც იხრჩობა მემგონი...-სიცილით გადახედა გაკვირვებულ მარიამს,რაც უთხრა წეღან ისიც გაახსენდა და ლამის ტვინში სისხლი ჩაექცა.უხერხულად გაუღიმა.
-ეს მარიამია,მარიამ ეს კიდევ ჩემი ძმა გუგა-გუგა კმაყოფილუ მზერით იყურებოდა,მარიამმა მისალმების ნიშნად თაბი დაუკრა.რეაქცია რომ არ ჰქონდათ ისევ პაპუნა ჩაერთო
-მოიცა თქვენ ორინი ერთმანეთს იცნობთ? -
-კი ჩემი ყოფილი პაციენტია მარიამი, ცხვირის დაკარგვას გადავარჩინე.
-მოიცადე მარო წეღან რომ ამბობდი... ჩემი ძმაა იყო ანუ-ეშმაკურად გახედა მარიამს პაპუნამ, ერჩივნა მიწა ჩასკდომოდა და ჩაეტანა, კიდევ კარგი ცოტა ტონალური წაისვა თორემ ისე წამოხურდა სახეზე უხერხულობისგან აუცილებლად შეეტყობოდა.
- ნამდვილი ძმები ხართ თუ აი ძმაკაცები რო არიან და ძმააო მიმართავენ, ეგეთ?-დაბნეულმა მხოლოდ ეს ამოთქვა.
-რა მოგდის გოგო, ნამდვილი ბიოლოგიური ძმააა-
-მოვრჩეთ ახლა და მითხარით რამ შეგაწუხათ და როტომ მელოდებოდით აქ ორივე ერთად.
-მოკლედ ძმაო ჩემო, შენი დახმარება მჭირდება...მჭირდება რა გვჭირდება, მე და მარიამს სტატია გვაქვს დასაწერი მედიცინასთან დაკავშირებით, ხოდაა
-გვაინტერესებს იქნები თუ არა ჩვენი რესპოდენტი-პაპუნას საუბარი მარიამმა განაგრძო და ინტერესით დააკვირდა გუგას.
-არა.-
-რა არა?
-უარს ვამბობ.
-კარგი რა გუგა ექიმო,
-მართლა კარგი რა, რატომ ხარ წინააღმდეგი? პრესტიჟული გახდები, თან რამდენიმე ჩვეს აუდიტორიაში პლასტიკურ ქირურგთან აპირებს ვიზიტს, - გვერდით ამოუდგა მარიამი,საუბარს ხელებს ახმარდა და სასაცილო სიტუაცია იქმნებოდა.
-არ ვაპირებ ამ ბავშვურ თამაშებში ჩაბმას, და მითუმეტეს ორი გადარეულის სტატიაში მოხვედრას.
-კარგი ხო, პაპუნაა გადარეულია მაგრამ მე რას მერჩი? მართლა მაინტერესებს ეს საქმე და თან სხვა რესპოდენტს ვერ ვიპოვნი...
-ხო შენ არხარ გადარეული რათქმაუნდა-ირონიით დახედა ერთი თავით დაბალს, რომელიც გვერდით მთელი ემოციებით საუბრობდა.
-გუგა, კარგი რა, რა ბავშვური თამაში, ხო შეიძლება რომ დაგვთანხმდე, შენი რა მიდის?
-დრო და ასევე არ მინდა სულელურ სტატიაში მოვხვდეთქო, პაციენტები მყავს ახლა უნდა წავიდე, ნახვამდისსსს -მანამ უყურებდნენ დერეფანში მიმავალს სანამ თვალს არ მოეფარა,
-ეს იყი ის ექიმი ხო შენ რომ აპირებდი ჩაწერას?-ისევ ეშმაკური ღიმილით გადახედა.
-რა მნიშვნელობა აქვს და ასე ნუ მიყურებ გთხოვ რაც ვთქი დაივიწყე ყველაფერი.
-აქვს...
-ახლა რა ვქნათ?-ისევ დერეფანში იყურებოდა მარიამი და არც კი გაუხედავს პაპუნასთვის ისე კითხა.
-დავარწმუნებ,- გაიღიმა-მე მომანდე ეგ საქმე, არ მოიწყინო შენ, ახლა წავიდეთ სახლში გაგიყვან და კითხვებზე დაიწყე მუშაობა, უკვე იცნობ კარგად აპოლო რესპოდენტს.
-პაპუნააა
-უპს ექიმი უნდა მეთქვა.
-მომავალი ექიმი
-როგორცააა...-

შემდეგი ორი დღე წერდა,გეგმავდა, კითხვებს ამუშავებდა, ბოლოს როცა დაითანხმა პაპუნამ გუგა, ერთ-ერთ კაფეში დათქვეს სამივემ შეხვედრა.. მარიამმა ჯერ ფოტოები გადაუღო ბატონ გუგას,მერე კი პირისპირ დასხდნენ და მონაცვლეობით უსვავდნენ შეკითხვებს,
-რამდენი წლის ბრძანდებით ბატობო გუგა?რას ნიშნავს თქვენთვის იყო პლასტიკური ქირურგი?-ამ კითხვაზე მარიამს ჩაეღიმა, შეხვედრა გაახსენდა.
-24 წლის გახლავართ, მე-6 კურსზე ვსწავლობ და ჩემთვის პლასტიკური ქირურგია ცხოვრებაში დასახული მთავარი მიზანია, ის რაც მიტაცებს, პროფესი რომელიც საკუთრად წარმომიდგენია სწორედ ეს.-კიდევ უამრავი კითხვა დასვა მარიამმა სულ საქმეზე გადაერთო,გულისყურით ყველა დეტალს იწერდა, ერთ საათში მორჩნენ ყოველივეს, მოგროვებული მასალა მარიამმა წაიღო გუგა სამსახურისკენ წავიდა.
პაპუნამ კი მარიამი წაიყვანა სახლში.
-მემგონი კარგი გამოვიდა.
-კიი, მაგარი ხარ, ძალიან მაგარი სტატია გამოვა, თავბრუ დამავიე ისე პროფესიონალურად უსვამდი კითხვებს, -გაიღიმა პაპუნამ-ფოტოებიც ლამაზია ახლა ნახე შენ ჩემ ძმის თაყვანისცემა და გოგოების ცუდად გახდომები.-გაიცინაა
-ხო, შენი ძმის მეუღლეს არ გაუმართლა-გაიცინააა მარიამმაც
-გაუმართლა არა, გაუმართლებს-ისევ ეშმაკური ღიმილი, მხიარულად გახედა მარიამს..
-აქ ჩამოვალ მე პაპუ, მადმობა რომ მომიყვანე
-აბა კარგად ლამაზო...

უკან დაიძრა პაპუნა,სიმღერას აუწია, მცირე მაძილი ჰქონდა გავლილი ნაცნობ სახეს მოჰკრა თვალი,მანქანა გააჩერა და დაბლა ჩავიდა, გადაწყვიტა ცოტა ეხალისა.
გვერდით ამოუდგა ქუჩაში მიმავალ მეგის,
- ღამურა ხარ? ღამე დამინახე ეს სიმპათური ბიჭი და ახლა დაგიბნელდა თუ რახდება-თვალებ გაფართოებულმა გახედა მეგიმ
-შენ..თქვენ..
-ხო მე მე ველოდებოდი მეთქი ისევ ჩამეხუტებათქო
-როგორ ბედავთ, ხომ გიხსნ...
-ხო ჩემს სიმპათიურობას ვერ გაუძელი და მომვარდი-ირონიულად დახედა პაპუნამ-ალბათ ღამით ისარგებლე არავინ რომ არ გვიყურებდა, ახლა დღეა და გეშინია-
-რა სისულელეა, თქვენ უბრალოდ... მოიცა არასწორად გაიგეთ, -სახე აწითლებულმა გახედა.
-ისეთი სახე ჰქონდა სიცილი ვერ შეიკავა პაპუმ,-მესმის მესმის, უბრალოდ გეხუმრეე-სიცილით გაუწოდა ხელი
-მე პაპუნა ხუციშვილი ვარ
-სასიამოვნოა,-დაბნეულმაა გამშრალმა შეაქციაა ზურგიი და წავიდა.
-მოიცა სად მიდიხარ? დავიჯერო ასე შეგაშინა სახელმა?
-არა უნდა წავიდე, მე მეჩქარებაა- თმა ნერვიულად გაისწორა
-სახელი მაინც მითხარი
-მე მეგი მქვია, მეგი ღვინიაძე- დაბნეულმა გახრდა.
-სასიამოვნოა მეგი-
-ბოდიში უნდა წავიდე, მე ლექციაზე მაგვიანდება-
-წამოდი შემიძლია გაგიყვანო
-არა არა, არ მინდა ფეხით მირჩევნია გავლა
-კიბატობო მაგრამ რომ გაგვინდება,
-ჯერ არ მაგვიანდება,რომ გესაუბრო მერე დამაგვიანდება,
-გასაგებია, მაშინ აღარ მოგაცდენ, ეგრე წუთებში თუ გაქვს გათვლილი ყველაფერი.
-დიახ, მაქვს. კარგად.
-მომავლ შეხვედრამდე -
ქუჩაზე გადავიდა,მეგი და აჩქღებული ნაბიჯით გაუყვა ტროტუარს დიდხანს უყურებდა პაპუნა ღიმილით მერე მანქანაში ჩადჯდა და წავიდა....

ორი დღე უცებ გავიდა,მარიამის და პაპუნას სტატია, მარიამმა გააცნო ყველას, კარგი გამოვიდა,ნამმუშევარი შეაქეს და ისე მოხდა ერთ ერთ ცნობილ ჟურნალშიც კი გამოაქვეყნეს, სიხარულით აღარ იცოდა რა ექნა მარიამს, სულ ამაზე საუბრობდა, სტატიის ქვეშ მისი სახელი რომ ეწერა საერთოდ დაფრინავდა სიხარულით, არ ასვენებდა არც პაპუნასაც.
ენერგიის დახარჯვაა სჭირდებოდა ამიტომაც სპორტ-დარბაზში წავიდა და ვარჯიშშს შეუდგა, ნამდვილად კარგი იდეა იყო, ორ საათში საუბრის თავჯ ძლივს ჰქონდა, ფეხსაცმლის თასმას იკრავდა გუგა რომ მიუჯდა გვერდით
-მადლობა გითხრა ასეთი კარგი სტატია რომ დაწერე თუ გისაყვედურო ეს გადარეული მდედრები უფრო რომ გადარიე?
-ბატობო გუგაა, თქვენ? რა პატივია ვგოდებ მოგეწონათ ნამუშევარი.
-მე მეგონა უბრალოდ ბავშვური სისულელე იქნებოდა, თუმცა მართლა კარგი გამოსულა,ფოტოც მომეწონა,
-ცუდად გეგონა, მიხარია რომ მოგეწონა.-გაიღიმა და მოციმციმე თვალები მიანათა გუგას.
-შენ როგორ ხარ? პაპუნამ მომახსენა რა აღფრთოვანებული ხარ შენი მუშაობის შედეგით.
-კარგად ვარ, სახლში ვაპირებ წასვლას და კი მართლა მიხარია ჩემი სახელი სტატიის ავტორად რომაა.
-რა დამთხვევაა მეც სახლში მივდივარ წამოდი გაგიყვან, უკვე ცნობილი ხარ და მაინც საშიშია.
-არა არ შეწუხდე, მე თვითონ ექიმო, თან თქვენ უფრო ცნობილი ხართ და თქვენთვის უფრო საშიშია მოძრაობა.
-ხოდა მერე მითუმეტეს, უნდა გამომყვე.
-არამგონია ვინმეს მოგერიება შევძლო.
-ცივა ძალიან, გაგიყვან-მეთქი, და ნუ ჯიუტობ ახლა
-ექიმო ყველა ყოფილ პაციენტთან ასე იქცევი?
-ხშირ შემთხვევაში არ მახსოვს ხოლმე პაციენტები..
-მე
-შენ მახსენებ თავს, თანაც ჩემზე სტატიებს წერ,ამიტომ წამოდი ახლა, წავედით
-კიბატობო, თუკი არიშლი-ღიმილით გაჰყვა უკან და მანქანაში სახე გაბადრული ჩაჯდა,
-დასაწყისი მომეწონა ძალიან, შენი აზრებით რომ ჩაურთე,
-ნუ ფანტაზია კარგი მაქვს...
-რესპოდენტიც ხელს გიწყობდა
-ნუ რავიცი, უკეთესებიც არსებობენ.
-უკაცრავად?
-მივედით უკვე, მადლობა მოყვანისთვისთქო-გაიცინა და გუგას გახედა, სულ ღიმილით ავიდა სახლში, მერე კი დიდხანს იხსენებდა გუგას გამოხედვას და დებილივით იცინოდა.
****
ერთადერთ საყვარელ ფანჯარაზე იჯდა, მიშომ გააღო კარი დაბრუნდა პროდუქტებით ხელში, გულის სიღრმეში რათქმაუნდა ლიკას გაუკვირდა, სახლში ამ დროს და ამ მდგომარეობაში რომ დაბრუნდა ბატონი მიხეილი.
-პროდუქტები ამოვიტანე,მითხარი რამე თუ გინდა, მოგიტან და შეძლების და გვარად გავაკეთებ კიდეც.
-შენ?
-ხო მე...-გახედა თან პროდუქტი იქვე დაალაგა- მომისმინე ვიცი ჩემზე გაბრაზებული ხარ, ისიც ვიცი ნამდვილი ცხოველივით მოგექეცი...ვერცერთი სიტყვა ვერ შეამსუბუქებს იმ მდგომარებას...მაგრამ გთხოვვ ბავშვი ჩემს გამო არ დააზარალო, თავს და მასაც მოუფრთხილდი...-თავ დახრილი ესაუბრებოდა მერე კი ჩაწითლებული თვალები მიაპყრო ლიკუნას,
-შენ საერთოდ ხვდები ახლა რა თქვი? ეს ბავშვი აქ როგორც არ უნდა ჩასახულიყო, ვისგანაც არ უნდა იყოს აქ, მას სულ არაფერი დაუშავებია, ის ჩემი ნაწილია და შენ გგონია მე რამეს ვავნებ მას?-სიმწრით ჩაიცინაა და მიშოს გახედა-ვერ ვხვდები ასეთი როგორ ხარ, საერთოდ თუ გინდა კარგად ვიყო ეცადე შორს იყო ჩემგან.
-ლიკა! შეეგუე იმ აზრს რომ შენი ქმარი ვარ, რასაც შენ მთხოვ ეგ შეუძლებელია.
-მართლა? თავი შორს დაიჭირე ჩემგან,
-შენ ...
-მოვრჩი საუბარს,მადლობა საჭმელისთვის-თავაწეული და თავდაჯერებული გავიდა ოთახში, კარი მიიხურა და ერთიანად მოწყდა ძლივს შეკავებულმა ცრემლებმა გადმოლახეს საზღვრები, საშინლად გრძნობდა თავს, ყველაფრით დაღლილი დიდხანს ტიროდა, მერე ოდნავ დამშვიდდა და სამზარეულისკენ გავიდა, მიშო სახლში აღარ იყო, საჭმელი მოამზადა, მისი ტელეფონი ამღერდა, მიშო იყო უბრალოდ ხმა გაუთიშა ეგონა მოიშორა თავიდანთუმცა რა.მისი ხმა მალევე გაისმა
-ანუ მონსტრი ქმარი-სამზარეულოს კარზე აყუდებულმა მიშომ დაიწყო საუბარი და ლიკას ტელეფონი აათამაშა ხელში.
-კი როგორც ხედავ შენს ნამდვილ სახელს არ გიკარგავ.
-სულელურად მოქცევას და ჩემი ნერვებით თამაშს მოეშვები ოდესმე?
-შენი ბავშვი არ ვარ და არც საკუთრება რამე ამიკრძალო..
-ხარ..-ძალიან ახლოს მივიდა მასთან იმდენად რომ ლიკა დაიბნა, მისი ცხელი სუნთქვა ლავიწებზე ეფრქვეოდა, იმდენად უცნაური გრძნობები დაეუფლა ხმის ამოღება ძლივს შეძლო.
-ხარ, ჩემი საკუთრება ხარ, ჩემი მეუღლე, გინდა თუ არა ასეაა გესმისს ასეე-ხელში დაქაჩა და სხეულზე აიკრო ლიკუნას სიფრიფანა სხეული, შავი სფეროები მის მწვანეებს გაუსწორა, რამდენიმე წუთი გაშტერებული უყურებდა მერე თითქოს გონს მოვიდა, მოიშორა და სილა გააწნა.
-არავის საკუთრება არ ვარ, ნივთი არ ვარ, ხორცის ნაჭერი არვარ რომელსაც იხმარ შენს ჭკუაზე,ყველა მნიშვნელობით... ვერ გიტან.. მძულხარ...ვაი რომ დაწყევლილივით ვერ მოგიშორებ თავიდან, შენი სიგიჟის გამო, რათ გინდა აქ ჩემი ყოფნა როცა ერთი წესიერი დიალოგიც არ გვქონია.
-მერე რატომ არ გვქონდა? სულ შენ მესწერვები, ხომ შეიძლება ადამიანურად ერთხელ ერთი სიტყვა მაინც მითხრა.
-აჰა ადამიანურად? იქცევი ადამიანურად მერე? ათას ვიღაცასთან ნაგორავები მოდიხარ, ხშირად მთვრალი დაბოლილი, შეიძლება ნარკოტიკის ზემოქმედების ქვეშაც ხარ.
-რატომ მერე იცი? იმიტომ რომ ჭკუიდან გადაგყავარ და მაგიტო,
-მანამდენაც ასე იყავი, სულ ასეთი იქნები.
-შენ თუ ასე გააგრძელებ ვიქნები-ვაშლი აიღო და ჩაჯბიჩა.
-მძულხარ.
-ხოო მაგრამ ჩემს ბავშვს ატარებ მუცლით,
-ბავშვს რომლის დანახვაზრც გამახსენდება როგორი ცხოველი ხარ-პირში მიახალა, წამებში მოერია ბრაზი მიშოს, მაგრად მოუჭირა ხელები ერთმანეთს,
-გადი აქედანნნ- გამოსცრა კბილებიდან, იმდენად იყო გაბრაზებული ხვდებოდა ლიკა დარჩენას აზრი არ ჰქონდა ამაყი ნაბიჯებით გავიდა სამზარეულიდან და მალევე მტვრევის ხმა გაისმა, ჭიქები და მინის ჭურჭელი რაც კი ხელთ მოხვდა ყველაფერი დალეწა, კარი მაგრად გადაკეტა ლიკამ და იატაკზე დაჯდა, ხელები მუხლებზე შემოიწყო და თავი ზედ ჩამოსდო, ცრემლები.. ცრემლები იყო იმ დროს ის რაც ამ სამყაროსთან აკავშირებდა, ეს ახალი თამაში იყო, რა აძლევდა ამდენ გამბედაობას თვითონაც ვერ ხვდებოდა.
-გიჟი ფსიქოპატი-სამზარეულოში მიმობნეულ ჭურჭელს მიხედა, სისხლის ლაქებიც იყო, თვალები მაგრად დააჭირა ერთმანეთზე, ყველაფერი მიალაგა მისაღებში გავიდა არ ეგონა სახლში თუ იქნებოდა ბატონი მაგრამ იყო, თავი ხელებში ჰქონდა ჩადებული და ერთიანად კანკალებდა, მომუშტულ ხელებს თავზე ირტყავდა, მიშომ რომ ახედა გაწითლებული თვალებით სიბრაზე მორეულმა, შეეშინდა ლიკას და უკან დაიყო აწითლებული თვალებთ სვლა.გონს მოეგო ოდნავ მოდუნდა მიშო, ხელები გაშალა და იატაკს მიაპყრო მზერა.
-არაფერს დაგიშავებ... არასდროს...-იმხელა ტლივილი ამოაყოლა სიტყვებს გული გაუჩერდა ლამის ლიკას, მის დასერილ ხელებსაც დახედა, გავიდაა...
მიშოს ეგონა არ დაბრუნდებოდა თუმცა დაბრუნდა, სამედიცინო ყუთით,გვერდით მიუჯდა.
-ხელი გაშალე
-არარის საჭირო, შენს მდგომარეობაში მითუმეტეს არც სასურველი.
-ახლა გახსოვს ჩემი მდგომარეობა? ხელები გაშალე, -ჯიუტად შეხედა-მდივანს მიეყრდნო მიშო თავი საზურგეზე მიადო ღრმად ამოისუნთქა და ერთი ხელი გაშალა..
ფრთხილად გაასუფთავა ჭრილობა ლიკამ, მარჯვენა ხელზე საკმაოდ ღრმა ჭრილობები ჰქონდა, მალამო წაუსვა და გადაუხვია, მრცხენა უბრალოდ გაუწმინდა...
-კარგად ხარ?
-გაინტერესებს?
-ისევ არ დავიწყოთ.სახლში ჭურჭელი აღარ დაგვრჩა და არმინდა საფრთხე მე დამემუქროს-ირონიულად ჩაიცინაა და მიშოს გახედა
-არაფერს დაგიშავებ... ნუღარ მიწვევ გთხოვ.. ვიცი ყველაფერი ვიცი...
-არ გიწვევ გაგაფრთხილე..-ბამბები აკრიფა და გასასვლელისკენ წავიდა.
-ხვალ თბილისში მივდივართ, ასე ვერ გავაგრძელებთ.
-იქ რა გვინდა
-დედაჩემთან ვიცხოვრებთ.
აღარაფერი მოუმოქმედებია.
დაჰყვა მიშოს ნებას, ბარგი ერთად ჩაალაგეს,
მეორე დღეს,შუადღეს წავიდნენ თბილისში ნანასთან,ისევ ამდენი ხნის შემდეგ,დიდხანს ეფერებოდა ორივეც, მიშოც ძალიან თბილად ექცეოდა მიას და ნანას,ასეთი არავისთან იყო, ოდნავ დაძაბული იყო თუმცა ეს დაძაბულობაც ნელ-ნელა ქრებოდა საუბარში, ცოტა ისადილეს შემდეგ კი საძინელებში ავიდა ლიკა, მიშოც შევიდა
-როგორ ხარ?
-კარგად ვამ მერ.შენ?
-რა მე?
-სად მიდიხარ?
-გაინტერესებს?
-არა , უბრალოდ ნანამ რომ მკითხოს პასუხი უნდა მქონდეს
-ხოდა შეგიძლია რამე მოიფიქრო.-ოთახი დატოვა..
-ხეპრე იდიოტი, ველური -ამოიბუტბუტა ლიკამ,ბარგს შეეშვა, ნანასთან ჩავიდა
-შვილო წადი დაისვენე,
-ვიქნები, აქ ცხოვრება მომიწევს და ხომ უნდა შევეჩვიო გარემოს.
-მაშინ დარჩი და აგიხსნი ყველაფერს,ძალიან მიხარია აქ რომ ხართ, სულ არ მინდოდა იმ ბათუმში თქვენი ყოფნა ჯერ მიშო რომ იყო მარტო იქ არ მეძინა, არასდროს ვიყავი წყნარად.-ჩაიღიმა ქალმა და კარადა გამოაღო აჩვენა სად რა იდო სამზარეულოში.
-ვაჟბატონზე რომ ვიყავი ფეხმძიმედ, სულ საზამთროს ან მარწყვის მურაბები მინდებოდა ხოლმე, -გაიცინაა ნანამ-თუ მოგინდება აი აქ დევს ბლომად და მიირთვი.
-კარგი
-ტოქსილოზი გააქვს ? როგორ მიდის ორსულობა?
-ჯერჯერობით მშვიდად, არც ტოქზიკოზი მაქვს და მნიშვმელოვნად არც არაფერი მინდება.
-ჯერ პატარა ხარ, მესამე-მეორთხე თვიდან დაიწყებაა ყველაფერი იმედია რთულად არა.
-იმედია...-გაუღიმა ქალს, შემდეგ ოთახები აჩვენა სად რა იყო, მოკლედ გაერკვა ყვრლაფერში, ნანასთან ურთიერთობა ძნელი არ იყო, ძალიან თბილი და მოსიყვარულე იყო, მია იყო მის მიმართ აგრესიული მას შემდეგ რაც მიშოს ცოლი გახდა, ვერაფრით ეგუებოდა ლიკას თუმცა ლიკა მაინც არ ბრაზობდა მასზე და იმედი ჰქონდა რომ დალაგდებოდა ურთიერთობა მათ შორის.
ოთახში ბარგის ამოალაგება დაიწყო, შემდეგ კი წამოწვა, მიშოს ხმაც გაიგო, მიასთან ერთად იცინოდა, ფრთხილად შევიდა ოთახში... ნივთები აიღო და ისევ საააბაზანოში გაუჩინარდა ცოტახანს.
-ხომ კარგად ხარ?
-კი, ცოტა დავიღალე.
-ერთ ოთახში მოგვიწევს ძილი.გავიდოდი გარეთ მაგრამ არმინდა ზედმეტი ყურადღება მივიქციო, იმედია არ შეწუხდები.
-შევეგუები, ორი წელი ხდება შენთან ერთად ტყვეობას ვეგუები,
-თუ არ შეეგუები ეგეც შენთვის იქნება საზიანო,..-
-იმედია ეგ მდივანი კომფორტულია, სარეცელის გაყოფას არ ვაპირებ, ოთახიც გეყოფა.-ირონიულად ჩაიცინა,შუქი ჩააქრო და თვალები დახუჭა...
.....

გოგოები ამის შემდეგ ხშირად ნახულობდნენ ლიკუნას, ძირითადად საყვარელ კაფეში ისხდნენ და იქ საუბრბდნენ ძალიან ბევრს, ერთმანეთის ტკივილს და სიხარულს იზიარებდნენ, იცინოდნენ ტიროდნენ და მოკლედ ლიკა ოდნავ გამხიარულდა, აშკარად აკლდა ეს ყველაფერი, სახლში კარგ განწყობაზე ბრუნდებოდა. რამდენიმე კვირა გავიდა ასე.
ნანას სამზარეულოში ხალისით ეხმარებოდა მერე კი ოთახში ავიდა.
ღამით გვიან მოდიოდა მიშო ორ სამსახილურს ათავსებდა ერთად,შემდეგ გასართობადაც და დარდის ჩასახშობათ მიაშურებდა თავის ძმადნაფიცებთან ერთად, ორის ნაევარი იყო ფრთხილად შევიდა ოთახში, ეგონა ლიკას ეძინა თუმცა შესვლა და შუქიც მაშინვე აინთო.
-არ გძინავს?
-არა.
-კარგად ხარ? ხო არაფერი გტკივა?
-მოხვიდოდი და გამაღვიძებდი,ისე აროხინდები ხოლმე,ამიტომ არ დავიძინე -ისე თქვა მიშოს გაეცინა.
-იმედია რაც თქვი ახლა მაგის შინაარსი გესმის ხო...თან არ ვროხინებ ხოლმე მე მაშვდად შემოვდივარ
-როხინებ მეღვიძება.
-იქნებ ჩემი მოსვლა გაფორიაქებს-ისეთი ტონით უთხრა, ლამის სანათი ესროლა ლიკამ
-კი იმდენად ვერ გიტან.ახლა დავიძინებ, არ გამეღვიძლოს ისე იარე.
-სუნთქვასაც ხომ არ ამიკრძალაბდი, იქნებ ესეც ხმამაღლა გამომდის-პერანგი იქვე გაიხადა და მდივანზე დადო, წელს ზემოთ შიშველი შევიდა აბაზანაში. გამოსულს ისევ არ დახვდა მძინარე ქალბატონი ლიკა, ვერ ისვენებდა წრიალებდა.
-რა მოხდა?
-ვერ ვისვენებ..-შეწუხებულმა ამოთქვა და საწოლზე წამოჯდა-
-რამე ხომ არ მოგიტანო.
-არა დაიძინე დაღლილი იქნები..
-გგონია დამეძინება შენც ბორგვაში? ცოტახანში ეგ საწოლი ჭრიალს დაიწყებს იმდენს მოძრაობ.
-აჰა ანუ გაწუხებ? დარჩენილიყავი იმასთან ვისთანაც იყავი რას მოდიოდი მერე,
-ეჭვიანობის ეტაპზე გადავდივართ ლიკუნაა
-შენს პერანგს ქალის გამაღიზიანებელი სურნელი ასდის უბრალოდ, ეგ ვიგულისხმე, რაც გინდა ვისთანაც გინდა ის აკეთე მიშო.-
-ამჯერად ახლოს მივიდაა მიშო სიცილით
ლოყაზე ჩამოუსვა თითები ცხვირის წვერი ლოყაზე გაუსვა, შეკრთა ქალბატონი არ მოელოდა, ჟრუანტელმა დაუარა,დაბალ ხმაზე ჩასჩურჩულა
-კარგი ვეტყვი სუნამო აღარ დაისხას..-ლამის ბოლი გაუშვა ყურებიდან ისე გაბრახდა ლიკა, მიშო კი გულში მოშორდა საბანი დააფარა და ლიკას სახეზე ხალისობდა.
**
სულ მალე ახალი წელიც მოვიდა, 31 დეკემბერი იყო,ახალ წელს მარიამი ხვდებოდა თავბრუდახვეული, ჯერ ვითომ ფუსფუსებდა ნახევარი სამზარეულო გადაწვა კინაღამ და ძლივ გამოაგდო მართამ, წადი არმინდა შენი დახმარებაო, მოწყენილობამ რომ შეაწუხა სავაჭრო ცენტრის დასალაშქრად წავიდა, იქედან ბევრი ნათურებით და ფერადი სათამაშოებით დაბრუნდა და სახლი კიდევ უფრო ლამაზად მორთო, კოტე რომ მოვიდა სახლში თვალები აუბრჭყვიალდა ისე ანათებდა მთელი სახლი.
-მარიამ რაამბავია შვილო
-მამა ახალი წელია, ახალი წელი
-შვილო 20 წლის ხარ ნამდვილად? ნეტა დაბადების წელი ხომ არ აგვერია.
-კაი რა მამა, მოდი დაჯექი დაისვენე ჯერ რო დაიწყე კარიდანვე საუბარი და გარჩევა.
-რას აპირებ ახალ წელს?
-შევხვდები სახლში, მერე ნიკა გამომივლის და ბატონ გიორგისთან და ნაშვილებ ძმა მეგილოსთან ერთად სადმე მაგრა გავერთობით.
-კარგი, ხომიცი ჭკუით რომ უნდა იყო.
-მამა 20 წლის ვარ და ისევ 5 წლის ბავშვივით რატომ მარიგებ, ვერ ვხვდები.
-რაღაც შენი ფერი არ მომწონს მარიამ შვილ-სამზარეულოდან გამოვიდა მართა
-ხო ისე რაღაც სისუსტეს კი ვგრძნობ,შენ საიდანღა მიხვდი
-თვალებიც ამღვრეული გაქვს.
-დედააა კაი ახლა რა-გაიცინა და წამოდგა.
-გიზინაყი არ შეჭამო იცოდე ახალი წლისთვის გვაქვს.
-ზოგჯელ მგონია ნაშვილები ვარ.
-მარიამმ
-კარგი კარგი ოთახში ავალ..-სიცილით ავიდა ფილმის ყურება დაიწყო, მართლა ვერ გრხნობდა თავს კარგად, აი ფეხზე რომ წამოდგა და თავბრუ დაეხვა მერე მიხვდა რაღაც რიგზე რომ ვერ მიდიოდა, თერმომეტი მონახა და ვაი მარიამის მოსწრებას, 39º ჰქონდა ტემპერატურა, ვაი ვაგლახით ასვეს და აყლაპეს წამალი, თორმეტის ნახევარი მოვიდა და გათანგული ესვენა სავარძელში.
-მარიამ დეე აჰა ჩაი დალიე
-გაიგეთ ხმა?
-რა ხმაა?
-საახალწლო გეგმები დაინგრა-ამოისრუტუნა და ჩაი მოსვა.
-გართობა ისედაც არ გაკლიათ...შეატყობინე ბავშვებს?
-კიი, ავუხსენი, არც ჩვენ წავალთ მივალთ შენთანო მაგრამ ვვისრუსი რომ მქონდეს იმათაც გადაედებათ, ისინი მაინც გაერთონ.
-არ მოიწყინო არც შენ, აი მალე დაგიწევს სიცხე, ნახავ.

რაღაც წუთები აკლდა თორმეტს, სკაიპით პაპუნამ დაურეკა ქალბატონს
-პაპუნიკო,
-როგორ ხარრ მარო, რას შვები დღეს? ერთობიი ?
-ვერა,გეგმები შემეცვალა
-რატო?-თერმომეტრიანი ხელი ასწიააა სიცილით
-რა მოგივიდა პატარავ?
-სიცხე მაქვს.
-უი უი, ვერაა კარგი საქმე
-ხო. შენ რას შვერი?
-კლუბში მივდივარ...მარიკოო..
-ხო?
-რაღაცას გკითხავ და მეტყვი ხო?
-გააჩნია რას
-შენი დაქალი ხოა მეგი, და ახლა უშენოდ არც ის წამოვა აქ ვიცი ეგ.
-მერე?
-მერე დღეს სად იქნება?
-მოიცა მეგისგან რა გინდა-ეშმაკურად ჩაუცინა
-გთხოვ მითხარი, მოვალ და ბევრ შოკოლადებს მოგიტან მერე თან
-შენ გგონია დაქალს გავყიდი შოკოლადებზე?
-არა ვიცი შენ რა გულისხმიერი გოგო ხარ.
-მერე რატო მევაჭრები თითქოს პატარა ბავშვს ქრთამავრ,
-მარიამმმმმმ რა ვაჭრობა
-კარგი ხო, კონცერტზე იქნება გამოსული,
-ოქრო ხარ.
-თხილიანები იყოს შოკოლადები-გაიცინაა
-კაი ოქრო, წავედი ახლა მოვიდა ახალი წელი, მე და ჩემი აპოლო იასამნების ქუჩაზე მივდივართ ჯერ
-ოჰ, კაი ერთი, შენნაირ არასერიოზულს მანდ რა უნდა.. და პაპუნაა მე რა გითხარიიიი?!
-ოპს წამომცდა, ძმა უნდა მეთქვა,ეე, იცი მე რა სერიოზული ვარ ? ! ცოტახან სერიოზულ გარემოში გავატარებ მერე შენს მეგილოს გავუვლი
-იცოდე ჩემს სახელს არ ახსენებ
-არ გცხვენია? აბა ბედნიერი ახალი წელი შეგეხმიანები მერე კიდევ და მელოდე მალე მოვალ იცოდე.
-ჩაოოო...-მონიტორი გათიშა.
თორმეტი საათი მოვიდა მაქსიმალურად შეეცადა გართობას მერე უბრალოდ დაწვა და დაიძინა.
^^^
რამდენიმე წუთი იჯდა ლიკა ოჯახთან ერთად, მერე გულის რევის შეგრძნება იგრძნო, არაფერი შეიმჩნია უბრალოდ ყველას დაემშვიდობა და ოთახისკენ წავიდა"
-მოიცა მიშო არ წახვიდე.
-რა იყო მია
-უნდა ვისაუბროთ, როგორც იქნა დავრჩით მარტო?
-მიააა, რამდენჯერ გავიმეორო რომ ლიკას ასე ნუ ებყრობი-მეთქი ამ ახალ წელს უნდა გამაბრაზო?
-მე გაბრაზებ??? რაც ლიკა გამოჩნდა ვეღარ გცნობბბბ,სულ ლიკა ლიკაა... იმ გოგოს არ ჭირდები, კიდევ ისე ჩანს, ცხოვრებას ინადგირებ.
-გთხოვ მოეშვი ლიკას, იცოდე ენას კბილი დააჭირე და მიღე როგორც ოჯახის წევრი,ყველაზე ძვირფასი რომ ხარ ჩემთვის, ჩემი სისხლი და ხორცი ეგ იცი,მაგრამ ლიკა ჩემი ცხოვრების საყრდენია...-მკაცრად თქვა და კიბეები აირაა-ნერვიულად გადაისვა თავზე ხელი და ერთი შეიკურთხა,
-იდიოტი, ის გოგოც რომ ტანჯავს..
-მია ლიკას ცუდად რატომ ექცევი?რას ერჩი შვილო? ბოლოს და ბოლოს მოეშვი იმ გოგოს.
-ჩემი ძმა არ დააფასა, არ აფასებს,მისი წარსულიც ვიცი და არ მინდა ჩემ ძმასთან იყო.
-არ ჩაერიო,ნუ გამაბრაზე მია,შეეშვი ბავშვებს. ლიკა არაა ცუდი ადამიანი არაა,მისი ოჯახისგან განსხვავდება და ასეთ მოპყრობას შენგან არ იმსახურებს-ფეხზე წამოდგა ნანა.
-დედა არაფერში ვერევი უნდალოდ ვერ ვიტან და არ შემიძლია აფერისტობა.
-ორსულადაა და ასე მწარედ ნუ ესაუბრები,აფერისტობას არ გთოვ უბრალოდ შეეგუე იმ აზრს რომ ლიკა მიშოს უყვარს და შენც შეიყვარე.
-ის არუნდა იყოს ახლა აქ, მიშო არუყვარს... მხოლოდ ჩემს ძმას უბრმავდება თვალები...

ოთახში ასულს ლიკა საწოლზე ემბრიონის
ფორმაში დახვდა, დაღლილმა ჩამოისვა სახეზე თითები და გვერდით მიუჯდა, მშვიდად გახედა.
-რა გჭირს?
-არაფერი, საცივის სუნი ცუდაც მომხვდა...
-ცუდად ხარ?
-აღარ, მაგრამ გაიწიე...-ხელით გასწია.
-იქნებ ახალ წელს მაინც არ დაიწყო და არ შემშალო..
-იდიოტო.. შენი სუნამოს სურნელი... გულს მირევსს...-უცებ წამოხტა ფეხზე და ისევ საპირფარეოში გაუჩინარდა, მთელი სხეული დაეჭიმა, შუბლზე მიშოს შეხებამ მოჰგვარა შვება, თმები გადაუწია მერე კი თავი დაუჭირა,
-უკეთ ხარ? წამოდგომას შეძლებ-თანხმობის ნიშნად თავი დააქნია-სახე თავად მობანა მიშიკომ და საწოლში ჩააწვინა.
-გთხოვ ეგ პერანგი გაიხადე... ეგ სუნამოს ფლაკონიც ძალიან შორს წაიღე-
შეასრულა მიშომ მითითება, შხაპი მიიღო, სპორტულები ჩაიცვა და მდივანზე მოთავსდა, უნებურად გაეპარა თვალი მიშოსკენ.
-მიშოოო
-გისმენ.
-ახალი წელია, ახლა მაინც დაწექი კომფორტულად-თვალებ დახუჭული ჩაიწია ლიკა.
-ანუ დავწვე საწოლზე?
-კი, ახალი წელი ხო ჯადოსნურია-საყვარლად ამოთქვა მერე კი მიიწია, არ ეხებოდნენ ერთმანეთს თუმცა სიახლოვეს გრძნობდა ლიკა და ესეც ჰყოფნიდა შინაგანი აჟოტაჟი და ფორიაქი რომ ეგრძნო,ლიკას სუნთქვა რომ ჩაწყნარდა მიხვდა ეძინა, დიდხანს უყურებდა მიშო, ლოყაზე აკოცა ნაზად მერე თვითონაც ჩაეძინა.....
^
მაშინ როცა მეგობრებს ეძინათ ქალბატონი მეგი ერთამბებში იყო თავის მეგობრებთან ერთად, მარიამის გარეშე ვერ ილხენდა ისე როგორც საჭირო იყო თუმცა მაინც ერთობოდა. ცეკვავდა და სიმღერას ჰყვებოდა სხვაგან იყო გადასული, უეცრად წელზე შეხება რომ იგრძნო მაშინ მოსწყდა მუსიკის სამყაროს თვალები ჭყიტა და უკან მიიხედა, მომხიბვლელად უცინოდა პაპუნაააა...
-შენნნნ? -ხმამაღლა დაუყვირა, კიდევ უნდა ეთქვა რაღაც მაგრამ ხელი ჩასჭიდა და მოშორებით გაიყვანა მისი ხმა რომ გაეგო
-ახალწელს გილოცავ მეგი
-აქ რას აკეთებ
-დაგინახე და თვალი ამერიდებინა კარგი რა.
-მგონია რომ გადამეკიდე.
-რა სისულელეა უბრალოდ მეთქი მივულაცავთქო.-მხრები აიჩეჩა
-კარგიი, მეც გილოცავ, მრავალს დაესწარი.მადლობა რომ მნახე ახლა წავალ.
-მოიცაადე ერთ წამს
-რახდება ახლა რაღა ხდება?
-წამოდი, ნაყინზე დაგპატიჟებ.
-უკაცრავად მაგრამ 1 იანვარია უკვე შუაღამე 2 საათი და ნაყინი მართლა არაა კარგი აზრი...-სიცილი ვერ შეიკავა
-კარგი რა.
-არ მინდა ნაყინი, ამ გამყინვარებაში ნაყინის დროა?
-მაშინ წამოდი სახლში გაგიყვან, ამ შუაღამეს აქ რაუნდა ახალგაზრდა გოგოს-
-სიცილით მოხვია ხელი
-ბიჭოოოო
-რაიყო?-ვითომ არაფერიო ისე გახედა
-რატო მიმაწოწიალებ ასე, კაი მთვრალი ძმაკაცივით, თან თითქმის არც კი გიცნობ
-მაშინ წამომყევი ისე როგორც დამჯერე მანდილოსანი და გავიცნოთ ერთმანეთი
-ურევ ახლა.
-არ შეგიძლია უბრალოდ გამომყვე, გეპატიჟები,შენ კი არ გახდევინებ.
-კარგი წამოვალ, ოღონდ მე მარწვის ნაყინი მიყვარს.-სიცილით გახედა
-აბა ცუდი აზრიაო
-თოვლი არაა და იყოს წავა ნაყინი, ცოტახანი დამელოდე გავაფრთხილებ მეგობრებს
-გელოდები...-
რამდენიმე წუთში ერთად გაუყვნენ გზას?ძალიან მაგარი დრო ატარეს ერთად, კაგად გაერთნრნ ბოლოს სახლში მიიყვანა პაპუნამ და დაემშვიდობა ქალბატონ მეგის.
.....
დრო ნელ-ნელა გავიდა, ახალი წლის არეულობამ ჩაიარა,
მეგი და პაპუნა ერთმანეთს დაუახლოვნენ ხშირად დადიოდნენ ერთად ხან კინოში ხან თეატში, ერთობოდნნენ და კომფორტულად გრძნობდნენ თავს ერთად, მათ ურთიერთობას არ ჰქონდა სახელი თუმცა არც ადარდებდათ.
ყელაზე ცუდ მდგომარეობაში სიყვარულით დამწვარი მარიამი იყო რომელსაც გუგა თვეზე მეტი არ ჰყავდა ნანახი... გაგიჟებას იყო, ძალიან უცნაურად არეული, ასეთი არასდროს რომ არ ყოფილა.ყველაფერს ისიც დაემატა რომ ხელი მოიტეხა, ყინულზე მოსრიალდა და ორმაგი მოტეხილიბა ჰქონდა, საკმაოდ სერიოზული.თაბაშირი ცალკე სატარებელი გაუხდა.
უნივერსიტეტიდან ბრუნდებოდა, უკვე ბნელდებოდა, მთელი დღის თავშეკავებაას ბოლო მოეღო და უეცრად წვიმა წამოვიდა, გაჩერებაზე ძლივს შეასწრო თუმცა მაინც დასველდა ყველა მხრიდან ასხავდა წყალი და სულ გაიწუწა, თაბაშირიანი ხელი მაქსიმალურად ეცადა არ დასველებოდა.
ტელეფონი მაშინ დაჯდა და დაუწყო სამარშუტო ტაქსს ლოდინი რომელიც 10 წუთში გამოჩნდებოდა.
ცოტაც და გაიყინებოდა რომ არა საიდანღაც გამოჩენილი პაპუნა, მანანის მინა ჩასწია და ღიმილით გადმოსძახა გოგოს,
-მარიამ
-პაპუნააააააააააააააა-სიხარულით შეხედა ბიჭს
-ჩაჯექი მოდი სწრაფადდ...
-ვაიმე რა კარგია აქ რომ გამოიარე სულ დავლპი- მანქანაში ჩაჯდა-მანქნაას დაგისვრი-თვალებ მოჭუტულმა გახედა
-ეგ არაფერი შე ქალო, მერე რა
-შენ ხარრ?
-მე კი ვარ მე, მაგრამ ეს მაქანა არაა ჩემი ამიტომ ....
-უპს.
-დაწყნარდუ გუგაკოსიაა, მათხოვა...ნუ კაი სხვა გზა არ ჰქონდა ისიც შენ დღეში ჩავარდა.
-რაო
-მის წამოსაყვანად მივდივარ, იმედია წინააღმდეგი არ ხარ ხო?
-არა მაგრამ აქ ჩამოვალ მოდი..
-არა, ასეთ წვიმაში გგონია დაგტოვებ? გუგას წამოვიყვან, წვეულებაზეა მივალთ ჩაჯდება და გამოვბრუნდებით მერე მე მიგიყვან.
-ის რომ იყოს წინააღმდეგი
-ნუ ურევ, მე ვარ მძღოლი და დამემორჩილეთ მეე-გაიცინა და სარკიდან გახედა მარიამს.-
-ხელი როგორ გააქვს?
-კარგად, ერთი თვე უნდა ავიტანო.
-გიხდება თაბაშირი, ხელმოწერას დაგიტოვებ რა მერე.
-აუცილებლად..
-სველი ხარ ხო, გამეყინებიი...
-მალე მივალთ?
-კი აი 10 წუთში, მაგრამ შენ გაცივდები...
-რა ჭკვიანი ხარ, არაუშავს გადავიტან
-მანდ ყავისფერი პარკი დევს
-მერე
-ჩემი ძმის სპორტულებია, -ეშმაკურად ჩაიცინა-ჩაიცვი ეგენი,
-ურევ ხო შენ ? მირჩევნია გავიყინო.
-გაიყინები კი,1 საათში მივალთ შენს სახლამდე დაააა მართლა გაიყინები, ჩაიცვი მე არ შემოგხედავ.
-პაპუნა...შენი ძმა
-მონსტრი კიარაა რატო გეშინია?არაა კია დინჯი სერიოზული, მაგრამ ექიმია და ინსტიქტი არ მიცემს თავს მკვლელობის უფლებას, ჩაიცვი, გარეცხილია ნუ ღელავ, დღეს ჩემი ხელებით გამოვიღე კარადიდან.
-მანქანაში შემოვეჭერი და მის ტანსაცმელს ვისაკუთრებ, არ გამოიხედო შენ
-არა ძმა,არ გცხვენია.
მოკლედ როგორღაც გადაიცვა, ჩამოთბა გუგას სურნელში გაეხვა, გული ამოვარდნას ჰქონდა ცალკე ის ფაქტი მოქმედებდა რომ სულ მალე გუგას შეხვდებოდა.
-ჩათბი?
-კიი..შენი ვალიდან ვერ ამოვალ-გაიცინა და მხარზე დაჰკრა ხელი.
-კიდევ კარგი გუგამ დამირეკა თორე ხო გამეყინებოდი ეს ოქრო ვერცხლი.
-პაპუ მძღოლად დაიწყე მუშაობა და რამე?
-არა უნდა დავლიოო და გავარდა თანამშრომელს გაჰყვა მერე ის თანამშრომელი, გათხლეშილი მთვრალი მიუტანია ნომრამდე, თვითონ მანქანის გარეშე მყოფმა, მე მიხმო საშველად.
-საინტერესოა,-გაიცინაა
-შენ ხო არ გაგვიანდება? სახლში არ ინერვიულონ
-მარტო ვარ მე, მეგილო უნდა მოვიდეს დღესს ჩემთან და ის არ მოვა ჯერ.
-ვაა, საინტერესოაა
-თქვენი თვალებში ციცინი არ მომწინს ძმაო მეე..

-გოგო მარიამ... არ ამალაპარაკოო ვის ციმციმებზე საუბრობ,
-პაპუნაა... ეს რაიყო- ლამის წინ გადაუხტა
-არაფერი მარო არაფერი ისე ვთქვი, აპოლოები რომ დაგთამაშებს ლამაზ თვალებში..
-გაგბრდღვნი ახლა ეს რა წაკბენა იყო ვითომ, რამე არ ვიცი?
-დაწყნარდი ნუ აიფოფრები ხოლმე გოგოოოოო...უი ნახე მოვედით აპოლ კიარა და გუგაც აქააა-საუბარი შეაწყვეტინა, და ეშმაკურად გაიცინა..
-როგორ მინდა მიგახრჩოო...
-წყნარად ფისო...
აჩქარებული ნაბიჯებით წამოვიდა გუგა დ ამარიამი გაშეშდა, კლასიკურად ჩაცმული იყო და ცდილობდა წვიმის წვეთებს მორიდებოდა, თუმცა მაინც საკმაოდ სველი იყო,თეთრი პერანგის პირველი სამი ღილი გახსნილი ჰქონდა თმაც ოდნავ უნებურად არეული შუბლზე ჰქონდა ჩამოწეული, აქა იქ წვიმის წვეთებისგან პერანგი ტანზე ეკვროდდა,
ნერწყვი გადაყლაპა და გუგაც მალე ჩაჯდა მანქანაში, მისი სურნელი ახლოს იგრნო მთლიანად მოიცვაა და მეტყველების უნარი დააკარგვინა.
-სად ხარ ამდენხარ ბიჭო???? გავიყინე
-მერე ეგ პერანგიც გაგეხადა და აღარ შეგცივდებოდა .
-წავედით ახლა.. საშინლად დავიღალე და მეძინება-
-ასეთ ფორმაში რატო ხარ სადაა ქურთუკი?დედამ ხომ გითხრა არ შეგცივდეს თბილად ჩაიცვიო.
-როდის უნდა გაიზარდო შენ? მოეშვი მასხრობას.
-კარგი მასხრობის გარეშე სადააა ქურთუკი?
-თოფურიას გავატანე, ციოდა-
-მოკლედ რაა... შენ და შენი ტანისამოსი სუსტების და დაუცველების მხსნელები ხართ-გაიცინააა და სარკეში მარიამს გახედა რომელიც არც კი სუნთქავდა... გუგამ ვერ შეამჩნია.
-რას გულის...-ინსტიქტურადდ მიიხედა უკან და მარიამი რომ დაინახაა რამდენიმე წამი გაოცებული უყურა ხო არ მეჩვენებაო.-
-მარიამ...
-გამარჯობათ ექიმო, როგორ ხართ?-გამოფხიზლება დაიწყო
-მეჩვენება ხო?
-არა მართლა აქარი ბიჭო
- ვიცი რომ აქაა... ვგულისხმობ,ჩემი ტანსაცმელი აცვია მართლა-თქო?
-აგიხნით ექიმო, ანუ გაჩერებაზე ვიწუწებოდი ხოდა პაპუნა მხსნელი გამომეცხადა, სველი ვიყავი ხოდა რომ არ გავყინულიყავი შენი ტანისამოსი მათხოვა პაპუნამ, რა გპირდები უვნებელს დაგიბრუნებ.
-პაპუნამ გათხოვა ჩემი ტანსაცმელი...
-ხო..კიარა. არუნდოდა მაგრამ შევეცოდე ვიყინებოდი, მოტეხილ ხელს გაციებასაც ხომ სრ მივამატებდი-ისე სასაცილოდ ყვებოდა სიცილი ვერ შეიკავა გუგამმ,
-პაპუნას გახედა სიცილით. და სახეზე თითები ჩამოისვა.
-თუ პრობლემაა ახლავე დაგიბრუნებ და მერე გაციებით რომ მოვკვდები ჩემი სული მოსვენებას არ მოგცემს-სავარძელს ჩამოსდო ხელები და წინ გადაიხარა.
-არ ხარ შენ ნორმალური.-ძლივს იკავებდა მარიამი თავს არ მივარდნოდა და არ ეკოცნა, ისე ჯადოსნურად იღიმოდა საუბრობდა, იქცეოდა, თავის ფიქრებზე ჩაეცინა კაპიშონი წამოიმხო თავზე გუგას სურნელით გაბრუვდა უკან უეყრდნო და მიინააბაა...
-ამოიღეთ ხალხოო ხმააა,მარიამ დაგეძინა გოგოოოო?-ცოტახანში სიჩუმეს და წვიმის მელოდიების ხმას პაპუნას ხმა შეერია
-არა, წვიმის ხმას ვყსმენ.
-არ გიხდება სიჩუმე...
-არც საუბარი ამშვენებს დიდად-გუგამ ირონიულად ჩაიცინა
-ექიმმა საუბრით უნდა გაგკურნოსო, რაარი ეს რეამინაციაში მოვხვდებოდი ეს რომ ჩემი ექიმი იყოს-უკმაყოფილოდ გააქნია თავი.
-შეგახსენებთ გეთაყვა, რომ ვიყავი თქვენი ექიმი და არსად არ მოხვედრილხართ.
-მაგრამ ძალიან მძიმე ფსიქოლოგიური ტრამვა მივიღეე,
-ბავშვთა ფსიქოლოგს მიმართე.
-მადლობა რჩევისთვის, იქ კაციჭამიები მაინც არ იქნებიან.
-კაციჭამია მე მიწოდე?
-არა,თქვენს თავზე რატომ იღებთ?-თაბაშირიანი ხელი ცუდად მოჰყვა და შეიშმუშნა.
-მეორედ თუ არ მოიტეხავთ მაგ ხელს კარგი იქნება.
-დაწყნარდით ბატონო გურამ
-გურამი არ მქვია, გუგა მქვია.
-თეთრი მანდული ჩავაგდო თუ რაიყოთ, რას ხოცავთ თქვენ ერთმანეთს, ძმაო ჩემო ნასვამი ხარ?ამდენს როდის მერე საუბრობ შენ?
-არა, ბატონი გიორგის თრევას მოვუნდი, არ დამილევია.
-ექიმები სვამენნ?
-შენნაირი პაციენტები რომ ეყოლებათ როგორ აბა?
-ვაიმეე პაპუნაა, გააჩერე და გაუშვი მანქანიდან...
-რაო
-პაპუნამ თქვა მძღოლი ვარ და მე მემორჩილრბითო, ხოდა ახლა მას აქვს უფლება.
-ქ.ბ. მარიამ უკაცრავად,ჩემს მანქნაში ჩემივე ტანისამოსით იმყოფებით და მე მაგდებთ? სიცხემაგიწიაათ ეტყობა.
-მე პაპუნა დამეხმარა, ასე რომ...-ხელი თაბაშირიან ხელზე გადაიდო და კმაყოფილი სახით მიეყრდნო უკანა სავარძელს...
ხმა აღარ ამოუღიაა სახლამდე, მერე დიდი მადლობა გადაუხადა პაპუნას, და ჩავიდა, ძალიან საინტერესეო იყო გუგას დიდ ტანსაცმელში, გვარიანად გადაიხარხარა პაპუნამ, დაელოდა როგორ შევიდა კორპუსში მერე კი წავიდნენ ძმები.
-გიჟია ესგოგო- მიმავალს თვალი გააყოლა გუგამ
-რაც არ უნდა იყის მოგწონს ეგ გიჟი ჩემი გამოთვლებით.
-რას ბოდავ პაპუნა ჰა? ხომ იცი ასეთი სტილის მანდილოსნები არ მხიბლავენ,
-ფიცი მწამს ბოლო მაკვირვებს, ამდენს არავისთან საუბრობ.
-არაფერი ბოლო არ გაკვირვებს,
-და რას ნიშნავს მაშინ ასეთი საუბარი მასთან?
-უბრალოდ ისე საუბრობსს მშვიდად ვერავინ ვერ მოუსმენს, მეც კი ვერ მოვუსმენ.
-მხიარულია ძალიან
-არ გვინდა მარიამზე, რასაც ხედავ გეჩვენება, მხოლოდ ერთზე მეფიქრება მე და ის ერთი...
-თოფურიაა, ისიც მარიამი და ძაან მაგრა რო კიდიხარ როგორც კაცი და მარტო მაგრა ძმაკაცობს შენთან ეგ ხო.
-პაპუნაა რა სიტყვებიააა...
-არაფერს ვამბობ გუგა, შენი საქმის შენ იცი.

ფრატუნით ავიდა მარიამი სახლამდე, მეგი მისული დახვდა, ყველაფერი დაწვილებით მოუყვა და ბევრი იცინაა, ისე რომ არც გაუხდიაა
-და რატო არ იხდი მაგას?
-მსიამოვნებს იმ სიმპათიური დეგენერატის სუნელი რა გავაკეთო, ნამდვილიი აპოლოაა- ხელებ გაშლილი დავარდა საწოლზე-შენ ვის წერ ასე სახე გაბადრული და მომცინარი? ჩემი აპოლოს ძმას ხო?
-არავის.
-მომესმა იმედია ხო? რას მალავ დროზე მითხარი.
-ეგეთ სახეს ნუ იღებ გეხვეწები.
-თემას მიცვლი, პაპუნიკოს წერ ხო? ეეე თქვენ კარგად გაქვთ საქმე, მალე შეყვარებულები ვართო გამომიცხადებთ
-მარიამმმმმმმ
-რა? არა?
-მარიამ,
-რას უწუნებ, ტანი შნო და სიმპათიურობა არ აკლია ჩემს პაპუს, ძალ-ღონით სავსე ბიჭია ათენებს იმ დარბაზში, არ სვამს არ ეწევა, მხიარულიანჭკვიანია,წარმატებული სტუდენტი ... მოკლედ მეგილო ასეთები სანთლით საძებარია, მაინც ეს ძმები რა არიან ასეთი იდეალურები. -ბოლო წინადადება სერიოზულად თქვა და მერე თავად გაეცინა...
-მასთან თავს კომფორტულად ვგრძნობ.თითქოს დიდი ხანია ვიცნობ, ზოგჯელ ისეთი საყვარელიაა
-6 თვეა იცნობ, საკმარისი დროა ჩემი აზრით, გასაცნობად თუმცა მაინც მეტი გჭირდებათ ჩიტოებო...
-მე მაძლევს რჩევებს და თვითონ ომი აქ გაჩაღებული.
-იცი დღეს გუგამ თქვა ვიღაც თოფურიას ვათხოვე ქურთუკიო.
-მერე
-უეჭველად მოსწონს ის ვიღაც ან ...
-კაი შენ რა იცი?
-ისე კითხა პაპუნამ და ისე უპასუხა მანაც.
-იქნებ ბიჭია
-არა სულელო გოგოა, ბიჭს რატო ათხოვებდა ქურთუკს?გოგოა და ვგრძნობ გუგასთვის მნიშვნელოვანი-ნაძალადევად გაიღიმა და გუგას კაპიშონში ჩაყო ცხვირი და ღრმად ჩაისუნთქა მისი სურნელი.
-ამ სუნამოს სურნელს ვერ გავარკვევ ნეტა.
-შენ ხომ დიდი შერლოკი ხარ.
-ძალიან მსიამოვნებს ამის სურნელი, ხვალ პარფიუმერიის მაღაზიაში მივიტან და ეცოდინებათ უეჭველი
-უიდვას აპირებ რათამაუნდა ხო.
-ხო აბა მარტო ცოდნა რას მარგებს?
-გიჟი ხარ.

^^^.
^^.
პაუზის შემდეგ მარიამმა გადაწყვიტა ხელ მოტეხილი,მეგის გაჰყოლოდა დარბაზში.
-კარგი აზრია დარწმუნებული ხარ?
-ხო.არ შეგიშლი მე ხელს, ვიჯდები ჩემთვის ხელ მოტეხილი.
-იცი,დღეს პაპუნამ მითხრა თქენს დარბაზში გადმოვალ სავარჯიშოდო.მაგარიაააა ხო..
-ვერ გელევა,ახლა უნდა მოვარჯიშესაც გიყუროს-ეჰჰ გვრიტებოო
-არაფერს ამბობს დაა.
-ქცევები ჩემო მეგილო ქცევები...
- ეგოგო წინ გაიხედე მორჩი დარიგებას და ეგ კალამიც დააგდე რას იწერ?
-არაფერს მეგილო, სუნამოს სახელი ჩავინიშნე.
-გაარკვიე?
-კიი გავარკვიე ჩემი გაურკვეველი რა იქნება აბა ჰა.
-ეს სპორტულები რაღად გინდოდა?
-მოვა დღეს ბატონი და გადავცემ
-რა იცი?
-ვიცი მესიზმრა აქ იყო, -საეჭვოდ გადახედა მეგიმ და შუბლზე მიადო ხელი-რაღაც ვერ გაქვს შენ კარგად,იმ გუგამ სულ გადაგრიაა შენნ... რა გეშველებაა... რა გავაკეთო...-ვითომ შეწუხებულმა ამოთქვა მერე კი ვერ შეიკავა თავი და გულიანად აკისკისდა.
-გაჩუმდი გოგო დაინგრა დარბაზი,
-ეგეც გესიზმრა, მემგონი შენ აქ მაგისთვის გამომყევი.
-ახლა სულ დამცინებს. აი ნახავ თუ არ ვნახო,
-იმდენი ხანია არ გინახია უკვე აღარ იცი რა ქნა?
-ერთი კვირისწინ ვნახე-მხრები აიჩეჩა და გასახდელში შევიდნენ, მოწესრიგდა მეგი და ვარჯიში დაიწყო,მარიამმაც წაივარჯიშა ცოტა რისი საშუალებაც ხელმა მისცა, ორი საათი გაატარეს დარბაზში... მერე უბრალოდ წავიდნენ.-
-კარგი საღამოა კიდევ კარგი ფეხით ვართ.
-აბა არ ჯობია არაფერი.-ქურთუკი შემაკვრევინე ცალხელა მარგოს რა-კნუტის თვალებით გახედა.
-არ აგიხდა სიზმარი და მე მებუზღუნებიი
-გეგონოსს შენნ...-სახე გაუშტერდა როცა მაღაზიაში შესული გუგა დაინახა-აქააა, ახდაა
-მოიცა ახლა მარიამ...გაგიჟდი გოგო-წინ გადაუდგა მეგი...
-რაიყო?
-ვიღაცაა მასთან თან ნახე როგორაა გამოწყობილი, არ გეჩვენება რომ მაგის დაბრუნებისთვის შესაფერისი დრო არაა?
-არის მეგილო არისსსსს...-მარკეტში შეჰყვა,მართლა ვიღაც ახლდა, წვეულებისთვის იყვნენ ორივე გამოწყობილები, გოგოს ულამაზესი ისფერი ტანზე მომდგარი კაბა ეცვა, გუგა კი მუქ ლურჯ შარვალში და თეთრ პერანგში იწონებდა თავს, რაღაც საოცრება იყო, ნერწყვი ხმაურით გადააგორა და ღვინის სექციაში მიმავალს მიჰყვა. უნდა გადაედგა ნაბჯჯი მაიგრამ გაჩერდა.
-რასაკეთებ მარია ამის დროა ან რა უნდა უთხრა ან აქ...ოხხ-მობრუნდა მაგრამ ხმა გაიგო და ცოტახანს მიუყურადა.
-თოფურიების ქალბატონო, რომელი ღვინო წავიღოთ.
-რავიცი გუგს, მე თეთრი ღვინო გამეხარდებოდა მშრალი 2003 ქინძმარაული, მაგრამ რავიცით ბატონ თემურს რომელი მოსწონს,
-მოდი შენს გემოვნებას დავუჯეროთ მოეწონება.
-კარგი ექიმო გუგა-გაიცინა გოგომ, გუგაც იცინოდა სრულიად განსხვავებულად, ღვინო ჩამოიღო და გვერდით გავიდნენ, მარიამი შეუმჩნევლად გამოვიდა ერთიანად ცახცახებდა.
-აბა მიეცი, ახლა ნანობ ალბ..მარიამ რა მოგივიდა რა ფერი გადევს
-არაფერი,წავიდეთ.
-არ მიეცი?
-არა მართლა სისულელე იყო, მართალი გოგო ხარ შენ.
-ფერი არ გადევს რამე გითხრა? მითხარი ახლავე შევალ და ვაჩვენებ ნე სეირს.
-არაფერი..მეგი რას ამბობ-ჩაეცინა გაწეული მეგი რომ დააკავა.
-აბა რაიყო? რატო ხარ ასე.
-მარტო არ იყო იქ, იცი ის გოგო რა ლამაზია? უნაკლო, თოჯინას გავს, ძალიან საყვარელია ისე ესაუბრებოდა გუგას და გუგაც ისე განსხვავებულად უყურებდა ჰაერი აღარ მყოფნიდა-კაპიშონი წამოიფხატა და მეგისთან ერთად გაუყა ქუჩას.
-მარიამ, არ ფიქრობ რომ ძალიან დიდხანს გაგრძელდა ეს აკვიატება?
-ვფიქრობ, ვფიქრობ და ნერვები მეგლიჯება, აღარმინდა ფიქრი მაგრამ მეფიქრება.მოჯადოებულივით ვარ, მის ფოტოს რომ მაინც არ შევხედო მისი სურნელი რომ არ შევიგრძნო ვგიჟდები.რაღაც აუხსნელი გრძნობაა, ვიცი არასდროს არაფრის შანსი არ გვექნება, მაგრამ მე მაინც არ შემიძლია.. უნდა ვოცნებობდე მაინც მასზე,
-მთელი ნახევარი ცხოვრება ამდენი ვიღაც გეხვეოდა და ვაბშე არავის იკარებდი, ახლა რა მოგივიდა მარიამ? რა აიკვიატე.
-აკვიატებაზე მეტია. უბრალოდ არვიცი არაფერი არვიცი მეგო,
-არ მოიწყინო ახლა, ასე არ შეიძლება.
-მართალი ხარ წამოდი კაფეში წავიდეთ და ნამცხვარი ვჭამოთ.
-ხო მაინც ვვარჯიშობთ ფორმას არ დავკარგავთ -ლოყაზე აკოცა, მერე კაი ძმაკაცივით გადახვია ხელი და ხარხარით წავიდნენ ერთ-ერთ კაფეში, საყვარელი მალინის ნამცხარი შეუკვეთა მარიამმა, მეგიმ კი რათამუნდა შოკოლადის ტორტი, გამხიარულდნენ მერე კი ორივე სახლში წავიდნენ...
სახლში მისულ მარიამს მოულოდნრლი სტუმრები დახვდნენ.
-მარიამიი მოვიდააა-გაისმა ხმა და პატარა ცისფერთავლებაა ბიჭი შემოეხვიააა
-ლუკ შენნნნნ აქქ ხარრ-დაიხარა და ძალიან ძალიან ბევრი აკოცა, მისაღებში შესულს, ბიძაშვილი ანდრია დახვდა, მეუღლესთან ანასთან და პატარიკო ელენესთან ერთად, ძალინ გაეხარდა მათი დანახვა დიდხანს ეხვეოდაა მერე ლუკა ჩაისვა კალთაში და სასიამოვნოდ საუბრობდენნ.
-როგორ გამახარეთ, რა კარგია რომ მოხვედით.
-ხო დიდი ხანია არ გვინახიხართ-გაიღიმა ანამ.
-ბიძია რატომ არ წამოვიდა.
-მუშაობდა და ვერ მოახერხა... შენ რაშვები მეთქი გათხოვილი დამხვდება ვიქეიფებთქო, დარჩი შინაბერა დაიღუპა ბიძაჩემი.
-ანდრიაა, ორი შვილის მამა ხარ და კიდევ ვერ დაჭკვიანდი ??
-დაუჭკვიანებელის რა მეტყობა
-ბავშვებო სუფრასთან მოდით რაა, დაღლილები ხართ ვივახშმოთ
-აი ბიცოლა ვიცი მე ასეთი, -პატრა ბავშვივით წამოდგა ანდრია, ქალს მოეხვია მერე კი ოჯახურ წრეში მიუსხდნენ მაგიდას, კოტემ და ანდიან დალიეს საკმაოდ შეთქვრნენ.
-ან წამო ელე დავაწვინოთ, ოთახს გავამზადებ
-აუ კაი იქნება მარიამ, ეძინება ცოტა... -პატარა ქალბატონი დააძინეს შემდეგ კი ბატონი ლუკა შეცუნცულდა.
-გეძინება დე? მოდი მიუწექი ლეს, გამოვიცვალოთ.
-არმინდა მე აქ,მარიამთან მინდა დაძინება-ფეხზე შემოხვია ხელები მარიამს და საყვარლად ახედა.
-ვაიმეე, რა უნდა უქნას ახლა ამას მარიამმაა, რატო ხარ ბიჭო ასეთი, მიპასუხე-გემრიელად აკოცა,
- წამოდი მაშინ ჩემს საწოლში ჩაგაწვენ და მერე მეც მოვალ.
-დიდი ვარ უკვე, შენთან ერთად წამოვალ, არ მეძინება-სასაცილოდ ამოთქვა ლოყაზე აკოცა და მერე გავიდა გარეთ.
-ნეტა ვიცოდე ამ ბავშვებს რას უკეთებ ასეთს
-რავიცი რძალო, სისხლი გვიყივის..-ძმაკაცივით გადახვია ხელი ანას და ისინიც მიჰყვენნ ლუკას.
-კარგია რომ მოხვედით, გამოშორდით იმ რუსთავს, აქეთაც ვცხოვრობთ, სულ რო დაგვივიწყეთ-ბუზღუნუთ მიუჯდა მართა ანდრიას.
-ბიცო ხომიცი ჩემი გრაფიკი არა...
-ოჰჰ საქმის კაცი, ერთი ამას დამიხედეთ
-ამას ისევ ტლიკინი უსწავლია ჩემი ხელი მოგაკლდააა ხოო მარო
-ტლიკინი შენ ისწავლე თუ კაია კრეტინო.
-არცერთი არ იზრდებით.
-კოტიკო, ჩემზე არ უნდა იდარდო, 26 წლის რომაა და 6 წლის ჭკუა არ დაყვა აი ამაზე უნდა ჯავრობდე,მარტო შენ არა მთელიი სანათესაო, თორე აგერ მე რა მიჭირს აბა.კი ვარ ჩემთვის.
-გოგოოოოოოო-ლოყაში მოქაჩა ანდრიამ, პატარა ბავშვებივით იყვნენ. ანდრია და ანა ერთი წლის ჩამოსულები იყნენ საქართველოში, მანამდე გერმანიაში იყვნენ, თუმცა მანძილი მათ ურთიერთობას ვერაფერს აკლებდა, ძალიან კარგი ურთიერთობა ჰქონდათ, მიუხედავად ჩხუბისა ძალიან უყვარდათ ერთმანეთი,ლუკა და ელენეც გიჟებოდნენ მარიამზე, განსაკუთრებულად უყვარდა ლუკას, ალბათ იმიტომ რომ მასთან ბავშვი ხდებოდა მარიამი, მიუხედავად იმისა რომ ლუკა მხოლოდ 5 წლის იყო მაინც მშვენივრად უგებდა და სიამოვნებდა მასთან ურთიერთობა.
ელე კი ჯერ მხოლოდ ორი წლის იყო თუმცა მასაც უყვარდა მარიამთან ყოფნა და მასთან უპრობლემოდ ჩერდებოდა ხოლმე.
დიდხანს ისაუბრეს ბევრი რამე გაიხსენეს მერე კი დასაძინებლად წავიდნენ, სპაიდერმენიანი პიჟამოები ჩაიცვა ლუკამ და მარიამს მოხვია ხელები.
-როგორ მომენატრები ხოლმე ლუკ, -ლოყაზე აკოცა.
-მეც, სულ ვეუბენბოდი მამას წამიყვანე მარიამთანთქო, შენც რომ აღარ მოხვედი მოვიწყინე.
-ვაიმე ჩემი პატარა ბიჭი..დაიძინე ახლა, გვიანია
-არ მეძინება მე, აღარ მეძინება.
-აბა მაშინ მელაპარაკე და ჩაგეძინება.
-რაზე?
-შეყვარებულები როგორ გყავს? მაგალითად-
-აღარ მყავს, მე თიკოები, აღარ მიყვარს
-მოიცა დაშორდი? ნწ.. რა გადაუტანია ბიჭსს მე ახლა ვიგებ.
-თიკო გაბრიელმა მითხრა მე მიყვარსო, მეორე თიკო კიდე აღარ მიყვარს, იმიტომ რომ ტირის ხოლმე-სასაცილოდ ამოთქვა,შეწუხებული სახე ჰქონდა, მარიამი კიდე ცოტაც და გაიგუდებოდა სიცილით.ისეთი საყვარელი იყო, ჯერ კიდევ ბაღის ასაკიდან ჰყავდა შეყვარებული, ნუ რაც გაიზრდებოდა ეს და როგორიც ადვილი მისახვედრია.
-ვაიმეე, ახლა რაღა გეეშველება?
-ახლა კატო მიყვარს, ახლა მოვიდა ჩვენს ჯგუფში, ლამაზი გოგოაა თან არ ტირის და მიღიმის ხოლმე
-შენ ვინ გაიზრდებიიი, ახლავე გყავს შენ ჩემზე მეტი შეყვარებული, ამ 5 წლის ბავშვსს.
-შენ არ გყავს შეყვარებულ?
-არ არც მყოლია.
-მატყუებ,
-არა
-დედა დაიფიცე აბა.
-დედას გეფიცები არ მყავს შეყვარებული-გაკვირვებულმა ახედა ლუკამ,
-ლამაზი რომ ხარ ანუ საჩუქრებს არ გჩუქნის შენი შეყვარებული?
-არა.შენ ჩუქნი კატოს რამეს?
-კი დედას გულსაბნევი ვაჩუქე ახალწელს-თვალების ფახურით ახედა და თმებზე დაუწყო თამაში.
-ვაიმე ჩემი პაწაწინაა, შენ ხარ ჩემი ყველაზე ჯელტმენი და მაგარი ბიჭი..-აკოცაა მერე ხელები მოხვიაა და მალევე ჩაეძინა ორივეს, დილით სახეზე ეფერებოდა ლუკა და ამან გააღვიძა ქალბატონი, დაიჭირა პატარა და ძალიან ბევრჯელ აკოცა თან უღიტინებდა კისკისებდნენ და ერთ ამბავში იყვნენ, მთელი სახლი გამოაფხიზლეს მალე ელენეც შეეუერთდა მერე ამ ამბავს, სანახაობა იყო, მარიამის საწოლზე მოხტუნავე ორი ბავშვი და მესამე არანაკლები, მარიამს ხან ხელზე ექაჩემოდნენ ხან ფეხებში ლამის ცხვირი მოაძრო ელენემ, ანა კარებში იდგა და იცინოდა ფოტო მასალაც ბლომად შეაგროვა.
ხალისს და ღრიანცელს რომ მორჩნენ მერე ისაუზმეს ელეს ისევ ჩაეძინა.

-გთხოვვთ ცოტა ხანს, გავასეირნებ ლუკას არ წახვიდეთ,აი ჩემი ხელის ხათრით-კნუტის თვალებით შეხედა მარიამმა ანდრიას,
-მარიამმმ
-გთხოვ რა, ჯერ ელეს ძინავს მაინც გავიყვან,გავივლით და მალე მოვალთ.
-კარგი მაგრამ იცოდე 1 საათიი
-2 რა, 2 საათში დავბრუნდებით,... ჩემი ხელის ხათრით ასე ნუ მუყურებ -გახარებულმა ჩაკიდა ლუკას ხელი, და წავიდნენ პარკისკენ.
-აბა სად წავიდეთ?
-ჯერ აქ ვისეირნოთ და მელაპარაკე შენ, -გაიცინა ლუკამ და ხელი ჩაჰკიდა მაგრად.
-რაზე?
-რავიცი შენ კარგად მელაპარაკები ხოლემე,
მაგალითად მითხარი თოვლის ბაბუამ საჩუქრები მოგიტანა?
-ვერაა, იცი არ მოუტანია ჩემთვის,
-რატო? -შეწუხებულმა ახედა
-დიდი ხარ უკვე და შენს მაგივრად ბავშვბს მივუტანო.
-ცუდია, შენც ხომ გინდოდა საჩუქარი...ცოტახანს გაჩუმდა თითქოს ფიქრობდა, მერე კი ღიმილით ახედა-იციი დაიმახსოვრე რა გინდა ხოდა მეორე ახალი წელი რომ მოვა მითხარი და ჩემს წერილში ჩავწერ მომიტანს და მერე მოგცემ-მარტივი გამოსავალი იპოვნა და საყვარლადდ ახედა, თავი ვერ შეიკავა მარიამმა და მაგრად აკოცა.
-ჩემი ჭკვიანი ბიჭი რომ ხარ მითქვასმმმ-
-წამოდი ახლა კარუსელებზე გავერთოთ.
-ცოტა რო ცივა
-გავხურდებით..-სირბილით მივიდნენ კარუსელებამდე, მანქანებზე იჯდნენ, მერე ამერიკულ გორაკებზე, სულ ბოლოს რაღაც მატარებელზე შემოჯდა ლუკა და მარიამი ქვემოდან უყურებდა და უქნევდა ხელს, უცდიდა როდის ჩამოვიდოდა, იქვე გრძელ სკამზე ჩამოჯდა, მოულოდნელად, მის გვერდით ანდრო გაჩნდა რომელიც გახარებული მივიდა გოგოს და ღიმილით მიესალმა
-გამარჯობაა, გუგას მეობარო-
-ეიი, ანდრიააა, შენ ხარრ? როგორ ხარ-ლოყაზე აკოცა და მოეხვია..
-კარგად, დაგინახე და მოვედი,
-მიხარია, გამიხარდა ძალიან შენი ნახვა, ვისთან ერთად ხარ აქ?მარტო ხარ კაცო?-
-არა ჩემმა ძმამ წამომიყვანა.შენ?
-მე ჩემს ძმისშვილგან ერფად, აი კარუსელზე ზის, მოდის კიდეც-და ლუკაც მივიდა მათთან
-მარიამ ეს ვინაა-საეჭვოდ დაბღვერილმა გახედა ლუკამ და თან მოეხვია, თითქოს ართმევდნენ და გაშვენა არ უნდაო ისე.
-ლუი გაიცანი ეს ანდიაა ჩემი პატარა მეგობარი, ანდრია ეს კიდე ლუკაა, ჩემი ყველაზე მაგარი ძმისშვილი-ბიჭები ერთმანეთს გააცნო, ლუკა ისევ უბღვერდა თუმცა ანდრიამ დიდი კაცივით ღიმილით ჩამოართვა ხელი, კიდევ აპირებდა რაღაცის თქმას მაგრამ გუგას ხმამ აიძულა გაჩუმებულიყო.
-ანდრიაა, სად დარბიხარ ბიჭო, გული გამიხეთქე- დაბღვერილმა დახედა პატარა ძმას
-უბრალოდ მარიამი დავინახე და წამოვედი ხომ უნდა მენახა- გაკრეჭილმა უთხრა და ხელზე დაქაჩა-ნახე აქქაა და კიდევ ლუკა გამაცნო
-ასე აღარ მოიქცე- თითი დაუქნია მერე მაირიამს მიესალმა. და ლუკამ ისე ჩამოარგვა ხელი თითქოს დიდი ყოფილიყოს,ამაზე გაეღიმა... არ მოეშვა არაფრით ანდრია ერთად ვჭამოთ ნაყიინიო იმდენი მოახერხა ოთხივე წავიდნენ ბიჭებმა კარგად გაუგეს და ბევრს საუბრობდნენ, მარიამი კი გულ აჩქარებული მიჰყვებოდა გუგას, და ნელ-ნელა გონება ებინდებოდა მისი სიახლოვის გამო..
-ქალბატობო მარიამ, მშიდობა გაქვთ? რაღაც არ საუბრობთ?ენაც ხომ არ მოიტეხეთ?
-გიჟი არ ვარ ჩემთვის ვისაუბრო, თქვენ კი ვერ შემოგბედავთ ვერაფერს ვიცი წუხდებით-ირონიით გახედა.
-აა არ ხარ გიჟი?
-მსგავსი საუბრები არ შეგეფერებათ ექიმო.-გვერდი აუარა
-ლუი უნდა წავიდეთ, დროა უკვე.
-აუ კიევ მინდა მე აქ და
-წავიდეთ თორემ ანდრო გაგვიბრაზდება
-კიდევ ხომ შევხვდებით-ანდრიამ შეხედა
-კი აუცილლად ჩამოვალ მარიამთან და მერე ვეტყვი შენთან წამომიყვანოს-საყვარლად დაემშვიდობნენ ერთმანეგს მერე კი სახლში წავიდნენ და დაიშალა სასტავი.

-მარიამ ხო მნახავ კიდე მალე? ახლა შენ ჩამოდი-მოეხვია ლუკა და მოწყენილმა გახედა.
-კი აბა რასვიზავ, აღარ მოგანატრებ თავს ჩემო ლუიკო...
-სკოლა რომარიყოს დავრჩებოდი
-არ მოიწყინო ლუუ, ჩემო პატარიკო-აკოცა მერე ელეს დაემშვიდობა..
-ახლა შენი ჯერია მარიამ, გელოდებით იცოდე გვესტუმრეეთ
-კაი და თქვენ იცოდეთ სოფლისკენ თუ წახვალთ ბავშვებს მე ვიტოვებ
-ხელმოტეხილ ქალს როგორ დაგიტოვებთ ორ გიჟს..
-მეგილო მყავს მე და მოვგვარდებით, თქვენ წადით მარტო სოფელში-გაიკრიჭა ჯერ ანას მოეხვია მერე კი ანდრიას...

იმ დღეს თავს ძალა დაატანა და ცოტა იმეცადინა.მოწყენილობა სუფევდა, საღამოს ფილმს ჩაუჯდა და განტვირთვის საათი მოიწყო.

მძიმედ ასწია თაბაშირიანი ხელი, დღე საშინლად დაიწყო, ცუდად ეძინა და ისეთი შეგრძნება ჰქონდა თითქოს ცემეს, წამოიზლაზნა თავი მოიწესრიგა, ცალი ხელით რაც მოახერხა, შემდეგ მართასთან გავიდა დახმარების სათხოვნელად,თავი უსკდებოდა, ლამის ფესვები გაიდგა სანამ ავტობუსი მოვიდოდა შემდეგ კი ასე უხალისოდ მივიდა უნივერსიტეტში, პირველი ორი ლექცია მშვიდობით მიამთავრა, შემდეგ შუალედზე ერთ-ერთ კაფეში დაჯდა და წიგნი გადაშალა და დაიწყო კითხვა, მანამ კითხულიბდა სანამ პაპუნა არ მოვიდა.
-სალამი მარიამს
-პაპუუნას გაუმარჯოს.
-რაიყო ხომ კარგად ხარ რა სახე გაქვს?
-ამ ხელის გამო საშინლად მეძინა და ახლა ცუდ ხასიათზე ვარ, შენ რას შვრები? როგორ ხარ?
-მეე კარგად.-ღიმილით გახედა-დაგინახე აქ რომ იყავი და მოვედი მარიკუსკუსა
-საეჭვოდ იქცევი.
-არაფერი,
-შენს ძმას ესენი მიუტანე რა-პარკი მიაწოდა-მე ვერსად ვნახე რომ მიმეცა, დაამშვიდე გარეცხილია და საღსალამათი
-კარგი ბატონო მივცემ.
-ძალიან კარგი, მადლობა
-რა გავაკეთო ახლა ეს ხასიათი რომ გამოგიკეთდეს.
-შენ არაფერი შეგიძლია, არც მე.. გადამივლის მერე-გაიღიმაა და მერე ისევ წიგნს დახედა.
-იმ ჟურნალიდან მოვიდა რამე პასუხი?
-აუუ ეგენი ცალკე ნერვებს მაგლეჯენ და მიწეწავენ, ხვალ უნდა გამაგებინონ
-აგიყვანენ აი ნახავ და მერე შენს სტატიებს ვნახავსთ ქვეყნის პრესტიჟულ ჟურნალში-
-კიდევ ერთი ნაბიჯი იქნება წარმატებისკენ,
-მშვენიერი ნაბიჯი-მაგიდაზე დადებული სალფეთქი აათამაშა- წვენზე დაგპატიჟებ ხო
-რავიცი, წინააღმდეგობას არ გაგიწევ მე ...
-უკაცრავად ორი მაყვლის წვენი მოგვიტანეთ, ერთი ჟოლოს და ერთი შოკოლადის ნამცხვარიც-სიცილით გახედა მარიამს.
-შენ რაიცი?
-რა?
-რა მიყვარს
-კაი ეგრე ნუ მიყურებ, გაგიცანი მარო, იმაზე უკეთ ვიდრე შენ გგონია,
-მაიმუნი ბიჭი ხარ ძალიან-გემრიელად შეექცნენ იცინეს, შემდეგ უნივერსიტეტამდე მიაცილა პაპუნამ ლოყაზე აკოცა დაემშვიდობა და თვითონ წავიდა,
დამღლელი ლექციების შემდეგ, გადაქანცული მიუყვებოდა ქუჩას მარიამი, ისევ წვიმაა..
-ჯანდააბააა, ცაო! ასე შეიძლება? ამდენი წვიმაა?! კარგი რაა კარგიი რაააა-ბუზღუნით მიასწრო გაჩერებამდე-ესეც რა ოხრობაა ვითომ შველოდეს რამეს, ყველა გვწრრდიდან წყალი ასხავს, -დაბღვერილი მიიკეცა კუთხემდე, ცოტა შეცივდა და თავბედს იწყევლიდა ოდნავ თბილი მოსაცმელი რომ არ ჩაიცვა, ქოთქოთში მის გვერდით მანქანაა გაჩერდა, გუგა რომ დაინახა ჯერ ეგონა მელანდებაო მერე მიხვდა მართლა იქ იყო დაა მართლა უძახდა,იმდენად გამოშტერდა 5 დაძახებული საკუთარი სახელი ვერ გაიგო, გვერდიდან მოხუცმა ბაბუმ რომ შეანჯღრია ბაბუ შენ გეძახიან მემგონიო მერეეე გამოფხიზლდაა.
-მარიამმმ
-გისმენ
-დაჯექი წაგიყვანნნ
-არა, აი მოდის მარშუტი, -ყვითელი მარშუტიც გამოჩნდა, მოხუცი ქოლგით დაიძრა
-შვილი,შემოიყუჟე არ დასველდები.
-იც..
-არ მოდის, დიდი მადლობა მე წამომყვება-გუგამ გააწყვეტინა მარიამს ღიმილით გახედა ბაბუს, მარშუტთან ერთად წავიდა.
-ეიი რატომ სად მიდუხართ...-ჯანდაააბააააააააააა-გუგასს გახედა დაბღვერილმა თითქოს მის მოკვლას აპირებდა
-დაჯექი გაიყინები ხელი აგტკივდება
-რას აკეთებ.
-დაჯექი,თორემ ძალით ჩაგსვავ.
-ვის ეშინია ნეტა შენი.
-მარიამმმ ცივაა -დიდი კამათის შემდეგ ქალბატონი მითავსდა, ღვედი ძლივს შეიკრა,ხუთ წუთში კი საცობში მოხვდნენ,საშინლად წვიმდა
-ესს რა უბედურებააა ვინ ფამწყევლა დღეს.
-წადი ფეხით თუ გინდა
-თავხედო ცინიკოსო
-როგორ მესაუბრები
-ისე როგორც საჭიროა.
-ხელი როგორ გაქვს?-თემის შეცვლა სცადა გუგამ
-უკეთაც ყოფილა.
-მოუხერხებელი ხარ,ძალიან მოუხერხებელი
-გმადლობთ კომპლიმემტისთვის,ყველა თქვენნაირი ვერ იქნებაბ გუგა -ირონიით გახედა გუგამ მერე კი გზას გახედა, მარიამმა კი ნორმალური სიმღერის მოსმენა გადაწწყვიტა დაა თან უკვე გუგას ნერვებსაც აწყვეტდა
-გააჩერე, გააჩერე ეგ ხელები, რას ეძებ
-სულ წყნარი სიმღერები გაქვს, მძიმე როკს.
-არ მაქვს ეგენი
-რა მოსაწყენი ტიპიც ხარ ისეთივე მელოდიები გაისმის.
-მე მოსაწყენი ვარ?
-ცოტა ძალიან
-პირველად გავიგე.
-ეტობა გულის ტკენა არ უნოდათ ახლაც გეუბნები და დაიხსომე... როგორრც იქნაა გზა გაიხსნა წავედით, თუ ძალიან გულნატკენი არ ხარ.
- გგონია რაც ილაპარაკეე მაბრაზებს-ჩაიცინა საჭს მოჰკიდა ხელები და გზა განაგრძო, კორპუსთან დატოვა, დაქნცული მიესვენა მარაიმი და დაიძინა.


მისაღებში იჯდა და უყურებდა როგორ აწვალებდა მიშო მიას, ასეთი არასდროს უნახავს, სულ სხვანაირად თბილი და მოსიყვარულე იყო, პატარა ბავშვებს ჰგავდნენ ორივე, უნებურად გაეღიმა..
-ვიროოოოო მეტკინააა ხელი დამსვი.
-გითხარი ძვირად დაგიჯდებააა ჩემი კბენათქო.
-მიშოოოოოო
-ფანჯრიდან გადაგაგდებ.-
-დედააა უთხარი შენს ვირ შვილსს რამეეეე... დეე...-სიცილით ურტყავდა ხელებს ზურგზე.დაბლა ჩამოსვაა
-ბევრს მეტლიკინები
-ტყუილს ვამბობ რამეს?
-გაბლატავებული ხარ ძალიან
-მშიშარა არც არასდროს ვყოფილვარ-მხარზე დაარტყა ხელი და სამზარეულოში გავიდა.
-სხვისი საუბრების მოსმენა არ შეიძლება რძალო, არ გასწავლეს უზრდელობაა-დაბნეულმა ახედა ლიკამ.
-არ გისმენდით მულო, უბრალოდ შეგახსენებთ ეს მისაღები ოთახია და თავისუფლად შემიძლია სიარული,თუ მოსმენა არ გსურდათ სხგან გახვიდოდით.-გაიღიმა და გახედა მერე კი ფეხზე წამოდგა და კიბეებისკენ გაემართა.
-შენ, შენც ერთ-ერთი იმათთაგანი ხარ ვინც ჩემს ძმას ვერ აფასებს და ცხოვრებას უმწარებს.წახვალ ამ სახლიდან. მიშოს ღირსი არ ხარ შენ.-მიაძახა მიამ, ლიკა გაშრა გაშეშდა და უკან მოიხედა-მიუხედავად იმისა რომ არ შეიმჩნია გულის სიღრმეში ძალიან იმოქმედა მიას ყოველმა სიტყვამ, ოთახშიი შევიდა და საწოლზე დაწვა თან მეგის დაურეკა და ცოტახანს ესაუბრა, რომ გათიშა მოწყენილმა გაიხედა ფანჯარაში.მონატრება იგრძნო, ბებოც ენატრებოდა ძალიან სოფელში რომ ელოდა, ნეტავ სადმე წასვლა შეეძლოს ცოტახანი დასვენება შეეძლოს, ფიქრებიდან მიშოს შემოდვლამ გამოყვანა, არაფერი უთქვამს სპორტულები აიღო და გარეთ გავიდა, ცოტახანს იყურა ფანჯარაში მერე კი მარიამთან გასაწყვიტა დარეკვა
-ლიკუნას სალამიი, რახდება ხო მშვიდობაა.
-კი საუბარი მომინდა და დაგირეკე.
-კარგია რომ მე დამირეკე.
-მეგილო ბოლო დროს დაკავებულია სულ და აბა..
-ხო დაგრჩითერთი მარტოსული, რახდება როგორაა საქმეები
-რავიცი კარგად, დავიღალეე ცოტათი
- ლიი ერთი ძალიან მაგარი აზრი მაქვა, თან დაღლლი ხარ და საშენოაა-გაიცინააა და მონიტორს წარბებ აწეულმა დახედა.
-რა ხდება?
-მოკლედ, ბაკურიანში ვაპირებთ წასვლას რა, ხოდა იქნებ შენც წამოხვიდე, რამდენიმე დღწ დავრჩებით,წამო რააა რამდენი ხანია ერთად არ ვყოფილვართ
-იცი...
-არა არაფერი არ ვიცი, მე დაველაპარაკები იმ შენს მიშიკოს, ოღონდ წამოდი რა
-ექიმთანაც მისასვლელი ვარ
-მიდი გაესინჯე დარწმუნდი ყელაფერში და წავიდეთ, მე შენ და მეგი, მეგილის მანქანით დავაწვეთ და 10 დღეში დავბრუნდეთ ისე როგორც ადრე-გახარებულმა გახედა მარიამმაა.
-კარგი კარგი
-ექიმთან წამოსვლა მეც მინდა და შეიძლება?
-კი ოშენ და მეგო წამომყევით, ვაჟბატონი მაინც მიას გამომაყოლებს და მიას თავი არ მაქვს.
-მშვენიერია შევთანხმდით, მეგილოს მე გავაგებინებ
-კარგი მარიამო, ახლა წავალ და ბატონს მოვახსსენებ.
-კარგი, აბა დროებით ხვალ შევხვდეთ.
მიშოს ელოდა რომ აღარ ამოვიდა თვითონ გადაწყვიტა ქვემოთ ჩასვლა, თან ფორთოხალი მოუნდა საშინლად,
სინათლეები არ ენთო მხოლოდ ტელევიზორი იყო ჩართული, მის წინ მივანზე კი მიშოს ეძინა, პლედი ეფარა და ეძინა, ყველაფერი გადაუნდა ისევ ოთახში ავიდა, დიდხანს იწრიალა ვერაფრით ვერ დაიძინა, დიდი ხნის შემდეგ ძლივს ჩაეძინა. დილით გემრიელად ისაუზმა
-მია გაგყვება დღეს ექიმთან
-საჭირო არაა,მარიამი და მეგი მომყვებიან მოვლენ მალე.
-კარგი,
-ხო მართლა თუ ექიმი ნებას დამრთავს ბაკურიანში ვაპირებთ გოგოები წასვლას.
-მარტო? გაგიჟდი ხო?
-არა არ გავგიჟებულვარ, ადრეც სულ დავდიოდით და ახლაც წავალ თუკი ეს საფრთხეს ბავშვს არ შეუქმნის.
-იქ თოვლია ახლა, ცივა გზებიც მოყინულია არმინდა შენ და ჩემს მომავალ შვილს საფრთხე შეგექმნათ
-არანაირი საფრთხე არ არსებობს, დასვენება მინდა, შენ ვერ დამიშლი ვერაფერს, ახლა კი წავალ.-
-რომ გესაუბრები ზურგს ნუ მაქცევ-ხელზე დაქაჩა
-ველურო, გამიშვი, -ხელი გაინთავისუფლა
-ექიმთან წადი, ეს თემა არ დასრულებულა, რომ მოხვალ ვისაუბრებთ.-თავად გა იდა და სამსახურში წავიდა,
-არ დასრულებულა თურმე წავალ, შენს ჯიბრზე წავალ.. ყეყეჩო იდოტო.-ნანას დაემშვიდობა და გოგოებთან ჩავიდა, საბედნიეროდ ყველაფერი რიგზე იყო არც წასვლაზე იყო რაიმე სირთულე,უკეთესიც იყო თუკი ჰაერს გამოიცვლიდა, ოღონდ სიფრთხილისკენ მპუწოდა ასევე ურჩია რომ სიცივეს მორიდებოდა.
-ანუ ხვალვე წავალთ?
-კი შემიძლია.
-მიშოს ესაუბრე?
-ვესაუბრე, წამოვალ ვერ დამიშლის.
-ძალიან კარგი, ანუ წავედით... გველის გუგუნი-მეგიმ ამოთქვა და გახარებული გახედა გოგოებს, საუკეთესო დრო გველის გოგოებოო,
-ხო გამოცდებს მოვრჩი და 10 დღე თავისუფალი ვარ.
-მეც უპრობლემოდ შემიძლია წამოსვლა.
-კარგი მე ჩავლაგდები მაშინ.10 დღე არ გამომიშვებენ ის ვირი ჩამოვა და წამომიყვანს ვიცი.
-ხო მაგრამ მაინც დაისვენებ.
-ხო კარგიაა ძალიან.
ººººº
-აბა ქალბატონო, მიბრძანდებით ბაკურიანში?-სახეზე ეტყობოდა დაღლილობა მიშოს, ოთახის კარზე მიყუდებულმა გახედა.
-კიახ-წიგნი გვერდით გადადო და მიშოს გახედა.
-და მე რომ არ გიშვებ
-შენ ვერაფერს დამიშლითქო მერამდენედ გითხრა.
-შენი ქმარი ვარ ლიკუნა, დაგიშლი.
-არ ამანერვიულო-ამის თქმა პატარა ბავშვივით მოუვიდა, მერე ინანა მიშოს რომ გაეცინა.
-კარგი წახვალ ოღონდ 10 დღე ბევრია 5 დღეში ჩამოვალ და წამოგიყვან თუ არ წამოხვალ ძალით წამოგიყვან.
-ხო ძალის გამოყენება გეხერხება.-მაინც წაკბინა და ირონიულად ჩაიცინა მიშოს სახე რომ შეეცვალა.აბაზანაში გაუჩინარდა მიშო, დაღლილი იყო, სახეზე ეტყობოდა, უცნაურად იგრძნო თავი ლიკამ ვერაფრით მოისვენა საწოლში.
-შეგიძლია საწოლზე დაწვე
-მართლა?
-კი, ნუ თუ გინდა რათქმაუნდა
-ძალიან მოუხერხებელია ეს მდივანი.-ფრთხილად მიუწვა გვერდით ბალიშს შემოხვია ხელები და თვალები დახუჭ-
-მაგრამ რა ხდება?
-არა არაფერი მომხდარა, უბრალოდ შენი და ისედაც ვერ მიტან ეს რომ გაიგოს ძვირფასი ძმა მდივანზე წევს, მოკლედ არმინდა ზედმეტი აყალმაყალი
-გასაგებია, მიასთან მოვაგვარებ არაფერს არ გეტყვის, მის გამო ნუ ინერვიულებ
-არაფერი უთხრა, მისი მესმის, არაფერი არ უთხრა, ახლა უნდა დავიძინო.
-კარგი, ძილინებისა
-ძილინებისა-სანათი ჩააქრო და დაიძინა, ეს იყო პირველი წყნარი დიალოგი მათ შორის დაძაბულიბის და ყოველგვარი ჩხუბის გარეშე, უცნაურად გრძნობდა თავს ლიკა, ორსულობას აბრალებდა და არეულ ჰორმონებს იმას რომ მიშოზე ისე აღარ ფიქრობდა როგორც ადრე, მისი სიახლოვე უცნაურად რევდა და მთელს ტანში ჟრუანტელი უვლიდა.
მეორე დღეს თავად ჩააცილა ბარგი ჩაატანინა.
-გამარჯობათ როგორ ხართ?
-ბატონო მიხეილ.კარგად,თავად?-მეგომ ხელი ჩამოართვა მარიამმა მსუბუქად გადაკოცნა.
-საბურავები ხომ კარგი გაქვთ? მანქანა მექანიკოსთან გყავდათ?
-კი ყველაფერი რიგზეა.
-იმედია ტარ
ება იცი
-სამ წლიანი სტაჟი მაქვს და საერთოდ პირველად კი არ მივდივართ,ლიკ მომეცი ჩანთები რა ჩავაწყო.-
-რომ ჩახვალ მომწერე თუ ჩემი ხმის გაგონევა არ გინდა-ისე უთხრა მიშომ, ისე საყვარელი იყო ჩახუტება მოუნდა ლიკას, აზრების გასაფანტად თავი გაამოძრავა.
-კარგი.
-თავს მიხედე-ლოყაზე აკოცა კარი გამოაღო და დააჯინა, -გოგოები წავიდნენ მიშოც სახლში აბრუნდა.
-ეს მიშო იყო? ცოტა მესაყვარლა იციიი
-არ დაიწყო მარიამ ადამიანები არ იცვლებიან
-ხო მაგრამ იქებ ის ისედაც ასეთია-ლიკა ხმას არ იღებდა მარიამის სიტყვებზე ჩაფიქრდა "იქნებ ის ასეთია..."
სამ საათში უკვე ბაკურიანში იყვნე , ერთ-ერთ სასტუმროში დაბინავდნენ, სამივე ერთად იყო, გზისგან დაღლილებმა დასვენება გადაწყვიტეს დასაწყისისთვის რომ შემდეგ ჯანსაღ აზრზეე დაეგეგმათ დღის გეგმები.

*****
ორი უმაგრესი დღე გაატარესე, ბევრს ერთობოდნენ,საუბრობდნენ სეირნობდნენ, მარიამმა და მეგიმ თხილამურებზე სრიალიც გაბედეს, ლიკა კი მხიარულად უყურებდა ხოლმე აქეთიქით თავით ჩარჭობილ ქალბატონებს, ბევრი ფოტო გადაიღეს..
ლიკამ სასტუმროში გადაწყვიტა წასვლა, მარიიამი და მეგი სრიალს განაგრძობდნენ.
-მარიამმმ მანდ არ დასრიალდე, ვინმეს დაეჯახები-
-აბა გეგონოს, ნამდვილი შუმახერი ვარ
-მარიამმმ არ გაბედოთქო, ცუდი გზებია მანდ, პროფესიონალები ძლივს სრიალებენ.
-თუ დამაგვინდა ჩამომხედე-გაიცინა სათვალე მოირგა ხა გორიდან დაეშვა, ნახევარი გზა მშვიდობით ჩაიარა, ხალხი ნელნელა ირეოდა, ერთ მოსახვევში ვეღარ დამორჩილდა, ვიღაც იყო მის წინ, გვერდი ვერ აუარა და მიეჯახა, მწარედ გაადინა ზღართანი, ოღონდ მარიამმა კი არა მის წინ მდგომმა, თავად რბილად დაეცა ზემოდან...
-რა კაბდაბააა-გაბრაზებული ხმა გაისმა და მარიამი უკვე მიხვდა ვინც იყო, ფრთხილად წამოდგა, ეგონა ელლანდებოდა თუმცა სათვალე მოიხსნაა დაბლა ხალიჩად გაგებულმა ბიჭმა, გუგა იყო, უკმაყოფილო მზერით,
-წინ ვერ იყურებით.
-ბოდიში ექიმო,- თავადაც მოიხსნა სათვალე და თვალების ფახურით ახედა.
-მარიამმმმ...სულ რაღაცას როგორ იშავებ? დიი ხანია რაც ხელიდან თაბაშირი მოგხსნაეს? კიდევ მოგინდა ხო-
-ვერ დაგინახე ცუდად იდექი აქ,
-გზის გვერდით ვიდექი რა გინოდა საერთოდ აქ.
-კარგი ხო ბოდიში მოგიხადე, წავალ თქვენის ნებართვით.-დაბღვერილმა აიღო თხილამურები და მეგისკენ წავიდა.
-ვიღაცას დაეჯახე და მერე გაგლანძღეს,ახლა კი ასე ხარ ხო-წვენი მოსვა და დაქალს გახედა.
-ვიღაცას კი არა ბატონ გუგას დავეჯახე, აქაც არ მშორდება, მე მეგონა დავისვენებდი და აქაცაა, აქაც მოვიდა.
-უპს, საინტერესოაა.
-რა არის საინტერესო?
-არაფერი, ამდენ ადამიანში მაინც და მაინც იმას რომ დაეჯახე, არსებობს რაღაც.
-შენი ჭირიმე რაა წამოდი სასტუმროში წავიდეთ, სანამ რამე შარს გადავეყარეთ კიდევ.- დაბღვერილ მარიამს სიცილით გამოჰყვა მეგი, სასტუმროს შესასვლელში პაპუნა, მარიამის ცხვირის მტერი სანდრო და გიორგი შეხვდნენ გოგოებს.
-გოგოებოო, რა სიურპრიზია-პაპუნამ ორივე გადაკოცნაა, მეგი გაუსუსაა, მეგის გააცვნეს სანდრო და გიროგი, ნუ მარიამი რათქმაუნდა იცნობდა,რა დაავიწყებდა.
-რა სასიამოვნო დამთხვევააა, მარტო ხართ?
-კი, კიდევ ერთი დაქალი გვახლავს ოღონდ-მეგიმ გაუცინა პაპუნას.
-ამას რა ჭირს?
-ჯერერთი ამას სახელი აქვს მერე მეორე არაფერი...
-შენ ძმას დაეჯახა და გაბრაზებულია.
-მეგიი ,-ამის თქმაზე გაბრაზებულმა გახედა მარიამმა.
-უპს.ვერ მოსულა კარგიბამბავი,
-ახლა უნდა დამცინოთ.
-კაი ნუ იგრუზები ტო, მიდი გამოიცვალეთ თქვენი დაქალიც წამოიყვანეთ და კაფეში წავიდეთ, ვისაუბრებთ მარტო რა უნდა აკეთოთ.
-აი ეს აზრი მომწონდ-მარიამმა ქუდი მოიძრო.
-კარგი მაშინ 10 წუთში სასტუმროს წინ რომ კაფეა იქ შევიკრიბოთ.
-ოქეიი- ოთახში ავიდნენ გოგოები, ლიკუნაც გაარკვიეს თბილად ჩაიცვეს და კაფეში ჩავიდნენ, მისულებს გუგაც იქ დახვდათ, ოღონდ სხვა მაგიდაზე იჯდა ორ გოგოსთან და ერთ ბიჭთან ერთად, ძალიან მოედო ეს ყოველივე მარიამის გულს მაგრამ ხომ არ შეიმჩნევდა, პაპუნასთან მივიდა, სამეული იყო და გოგოებიც მათ შეუერთდნენ, ჯერ ყავა და ნამცხვარი შეუკვეთეს.ლიკაც გაიცვნეს.
-ანუ სანდრიკომ გაგილამაზა ცხვირი ხო?
-დიახ, ეს არის ის გმირი.-გაიცინა მარიამმა.
-ამ გოგომ და მისმა ცხვირმა ათი წლის სიცოცხლე წამართვა, მარტო ის ნუ გამოგყავთ მსხვერპლად რა-სანდრომ ამოთქვა.
-აუ თქვენ რა გაქვთ საერთოდ საწუწუნო, ნამდვილი მსხვერპლი მე ვიყავი-საუბარი წამოიწყო გიორგიმ- მარიამი ხომ იყო ცხვირგატეხილი,სისხლი ხომ ვერ შევუჩერე,მერე ეს გიჟი ისე მიაქროლებდა იმ მანქანას ლამის გული გამისკდა, მე ოცი წელი ჩამომკლდა და ტმა გამიჭაღარავდა.
-ყველაზე ნაკლებად მსხვერპლი მე გამოგყავართ,
-რასერჩი არაფერი არ გეტყობა ცხვირზე, მშვენიერია ახალივითაა-
-ჩემი ძმა აკეთებდა ოპერაციას დაა...
-კარგით ნუ მახსენებთ ჩემს ცხვირს, ის თქვით აქ როდემდე რჩებით
-ერთი კვირა აქ ვიქნებით.თავად ქალბატობო?
-ჩვენ კიდევ ერთი კვირა და წავალთ-ლიკუნას თავზე ჩამოსდო თავი და თვალებ აციმხიმებულ მეგის გახედა, პაპუნას რომ უყურებდა ვითომ შეუმჩნევლად.
-ლიკა შენ როგორც გავიგე დაოჯახებული ხარ ხო?
-კი, ორი წელია უკვე.-გაუღიმა პაპუნას.
-ბევრი მსენია მარიამისგან, სულ ლიკა მეგი ლიკა მეგიო ამას იძახის, როცა რამეს მიყვება, ისე ამ ორ გადარეულს როგორ უძლებ?
-ვინააა გადარეულიიიიი-მეგი გამოფხიზლდა
-თქვენ ქალბატობო მეგი და თქვენი გვერდით მჯდომი.
-არც ლიკაა ნაკლები, უბრალოდ ეს ჭკვიანიცაა და ზოგჯელ ფარავს.
-რა საინტერესოები ხართ -საუბარში ჩაერია გიორგი სიცილით.- ხო არ გიცნობთ მაგრამ ისე კომფორტული ადამიანები ხართ უახლოეს სამეგობროში არ ვარ ასე კომფორტულად..
-მეც მაგას ვფიქრობდი..-დიდხანს ისაუბრეს, ბევრი იცინეს, მერე ცოტა დალიეს კიდეც, მარიამმა და სანდრომ ოდნავ ზედმეტი სხვებთან შედარებით ოღონდ...
-გოგოებო არ წავედით-ხელი გადახვია მარიამმა.
- წავიდეთ წავიდეთ, თერთმეტია უკვე-ლიკამ ხელი მოხვია
-მემგონი ოდნავ შეთვერი ხო მარიამ
-კაი რა მეგი, მე ცხოვრებისგან მთვრალი ვარ.
-გიორგუნა სანდრიკო აიტანეეე ნომერში არ დაგრჩესს-გაიცინა და მხარზე დაჰკრა ხელი.
-ვინაა ასატანი ეტყობა.
-ფეხი არ მერევა მეე-ენა გამოუყო.
-შენ არ სვავდი შენ რომ ერთს სვავდი მე მესამეს ვავსებდი და.
-სუსტი მსმელი ხარ...ხამემშვიდობის, კარგი საღამო იყო, მომავალ შეხვედრამდე ბოისს-ხელი დაუქნია დაემშვიდობა და გამოვიდა, გოგოებმაც იგივე მოიმოქმედეს და მარიამს მიჰყვნენ.
-ქალბატონო მარიამმმმ, როდის მერე სვამ ისე შენ?
-დაინახე იქ იყო, მხოლოდ თავი დაგვიკრა, იმ მარიამთან იყო და ჩვენთან არც გადმოუხედია, ის გააცილა, წელზეც კი მოხვია ხელი, უცინოდა...დალევა კიარა ცოტაც და ვიტირებდიიი- ლიკას გახედაა ამღვრეული თვალებით.
-ნწწ, იმათ შორის ქიმია არაა, არაფერიააა
-ამისმა ქიმიამ მომკლა კიდე რააა,-გაიცინა ლიკამ
-რა გეცინება გოგო ჰა? მე ვამჩნევ სასწაული მზერის და განჭვრეტის უნარი მაქვს.
-ისე მეც დავინახე ქიმია დღეს, იმ პაპუნას ისე უყურებდი ემშინდა არ მივარდნონდი დაა არ გეკოცნა.
-ლიკას ჩაეთვალა.
-გაფუჭებული ქალები, ფუუუუ... არანორმალურებიიი..-კარში პირველი შევიდა მეგი და ფეხსაცმელები მოიშორა
-მარტო შენ კი არ ხედავ ქიმიებსს დაო.
-აუ აბაზანაში პირველი შევალ რაა..
-კარგი ლიკაკო შედი მიდი-
-გმადლობთ დაოებო...
სამივე მოწესრიგდნენ ლიკას და მეგის მალევე ჩაეძინათ, მარიამმა ვერაფრით მოისვენა ფრთილად ქამოდგა, ფანჯარაში დაინახა როგორ თოვდა, ისეთი საოცარი, დიდი ფანტელები ცვიოდა სურვილს ვერ შეეწინააღმდეგა, ადგა ქურთუკი გადაიცვაა და ოთახიდან გავიდა, ჩუმად ჩავიდა კიბეებზე და გარეთ გავიდა, საოცარი სანახაობა იყო, საე თოვლის ფანტელებს მიუშვირა და პატრა ბავშვივით იცინოდა, რამდენიმე ფოტო გადაიღო მერე კი შორიდან დაიწყო ფიფქების ყურება, უეცრად ჰაერი დამძიმდა გულმასც გაათმაგებული ძგერა დაიწყო, გვერდითაც ამ ყველაფრის მიზეზი მალევე გამოჩნდა.
-რატომ არ გძინავს მარიამ?
-ვერ დავიძინე-ისევ გარეთ იყურებოდა არ გაუხედავს გუგასკენ.-შენ?
-ვერც მე...
-კარგი წავალ, ღამემშვიდობის-
-მოიცააა-მკლავში დაქაჩაა და მიიზეიდა, ძალიან ახლოს აღმოჩნდა ექიმთან, იმდენად ახლოს ლამის ცეცხლი მოედო და აალდა,
-რას აკეთებბ...-მზერა თვალებიდან ტუჩებზე გააიტანა გუგამ, მოულოდნელად შეეხო მის წითელ ბაგეებს, სხვა განზომილებაში გადავარდა მარიამი, ვერც კოცნაში აჰყვა და ვერც ეეწინაააღმდეგა, იდგა გაბრჰებული და მხოლოდ გუგას ტუჩების მათრობელ გემოს გრძნობდა, ყველა სიგგნალი გათიშა ტვინმა, მხოლოდ გულის ძგერა ისმოდა, სისხლის მაგივრად თითქოს ფერადი ყვავილები ამოძრავდა სხეულში,ფრთხილად შეუძვა ხელი გუგამ და მის ბაგეებს მოშორდა, თუმცა სახესთან მაინც ახლოს იყო, სახიდან წინ ჩამოყრილი თმა გადაუწიაა ჩაიღიმაა და წავიდა, ასე უტქმელად მოსტაცა კოცნა და წავიდა-დიდხან იდგა ასე მარიამი, ბოლოს სიცივემ გამოაფხიზლა, ერთიანად გაბრუებული წავიდა ოთახში,მაინც ცეცხლი ეკიდებოდა ვერ იშორებდა ტუჩებიდან გუგას გემოს. მისი სურნელი ისევ ახკოს იყო, თითქოს ისევ ესებოდა.
ძლივს მოხუჭა თვალები და ძლივს დაიძინა.
****.
მეორე დილით რათქმაუნდა ზღვა ემოცია მოწოლილმა გაიღვიძა, უცნაურად გრძნობდა თავს, უნდა გახარებოდა თუ პირიქით ვერ იგებდა, მშვენიერი ამინდი იყო სასეირნოდ თუმცა გოგოებთან ერთად გასვლა დაეზარა დაწვა და ისევ ფიქრები დაიწოყო, ფიქრები რომლებიც ათასი გაურკვევლობით იყო გაჯერებული.
ლიკა სასტუმროს ერთ-ერთ კაფეში მოკალათდა წიგნით და მეგი გაუშვა სასეირნოდ, იმ იმედით სადმე პაპუნას გადააწყდებოდა, ასეც მოხდა...
-მეგილოო, მარტო ხარ გოგოოო
-კიი,
-როგორ ხარ? რახდება სად არიან შენები?
-კარგად ვარ, მარიამი ვერაფრით გამოვიყვანეთ ნომრიდან ლიკა წიგნით ხელში მოკალათდა ბუხართან, ასე ჯობია და მე ეული წამოვედი-გაიღიმა და პაპუნას გახედა-შენ რაშ შვრები, ვხედავ შენც მარტო ხარ..
-კი, ბიჭებმა ნაცნობები ნახეს და მე წამოვედი, არ შევუშაკე ხელი-ამაზე ჩაიცინაა-ორი ეული შევხვდით და გავისეირნოთ სხვა გზა არაა..
-არ ვარ წინააღმდეგი..
-კარგი მსახიობი ხარ..
-რას გულისხმობ
-გუშინდელს, ისე იქცეოდი თითქოს არ გაინტერესებდა პაპუნაა-ახლოს მიიწიაა
-რას გულისხმობ
-იცი რასაცც ქალბატონო.
-პაპუნაა...
-გისმენთ ქალბატონოო -ლოყაზე გადაუსვა თითები-არ მიყვარს დროის კარგვა, არც უაზრო გაწელვა, მეგი შენ ჩვეულბრივი არ ხარ ჩემთბის და ვგრძნობ არც მე შენთვის.
-ვერხარ ხო შენ? რას ამბობ საერთოდ მომშორდი-გაბრაზებულმა კრა ხელი და ზურგი აქცია, ბუტბუტით დაიწყო სვლა თუმცა ვინ დააცადა მკლავში დაქაჩა პაპუნან და ერთი მოძრაობით აღმოჩნდა მის ტუჩებთან, გაიცინა და მთელი გრძნობით შეაგება ბაგეები მეგის ბაგეებს-შემდეგ მოშორდა დარტყმა უნდოდა ქალბატონს მაგრამ საპასუხოდ ისევ კოცნა მიიღო, მისი ფართხალიც დააიგნორა პაპუნამ
-იდიოტოო
-არქვაა არ მომეწონაოო..-
-გამიშვი ხელები..
-მეგილო ასე ნუ მექცევიი, არ გამოგდის გრძნოვების მალვა რა, დროს რატო ვკარგავთ
-წუხელ ცუდად გეძინაა? რას ბოდავ?
-გაურკვევლობებიდან გამოვიდეთ, მინდა გავერკვეთ და ურთერთობას მივცეთ წოდება, უკვე დროა მემგონი.
-შენ ძალიან ოცნების კოშკები ხომ არ ააგე?
-ნწ, მართლა გეუბნები...მართლა მართლა...
-არანორმალური ხარრ გამიშვი თორემ ვიყვირებ და ხალხი მოვაა, მერე ნახე
-მაშინებბბ-გაიცინა და უფრო მიიკრა გულზე
-რა გეტაკა პაპუნაა
-შენით შევიშალე მეგი...
თვალებში ჩახედა და სიამოვნევის ჟრუანტელმა დაუარა მეგის.-ძლივს გამოშორდაა და უკან მოუხედავად გაიქცა პაპუნა დიდხანს უყურებდა მინავალს, სახეხე თითები ჩანოისვა და თვითობაც-სად გამექცევი მეგი სად, ბოლოს მაინც ერთად აღმოვჩნდებით....

****
წიგნის კითცვა დაიწყო თუმცა ამ კითხვაში ისე გადავარდა მიშოზე ფიქრებში ვერც გაიაზრა, არ დაურეკავს გუშინდელი საღამოს მერე და ცოტა არ მოსწონდა ეს ფაქტი, წიგნი დადო და მობილურს დახედა.
-წამივედი და აიშვა ალბათ სულ, სადღა ემახსოვრება ცოლი რომ ყავს.... ლიკააა საერთოდ რატომ გაინტერესებს-გაბრაზებულმა გადადო ტელეფონი და ისევ წიგნს ჩახედა, მაინც ვერ იშორებდა ფიქრებს.
-ვინ გაგაბრაზათ ქალბატონო?-გვერდიდან მიშოს ხმა მოესმა,ჯერ ეგონა მომელანდაო მაგრამ აშკარად მის გვერდით იჯდა, იცინოდა სასწაულად რომ უხდებოდა სიცილი თითქოს ახლა შეამჩნია ლიკამ
-შენ აქ რაგინდა
-ვიფიქრე ცოლს სიურპრიზს გავუკეთებ და მასთან ერთად დავისვენებთქო? არ შეიძლება-გასაღეები ხელში აათამაშა და სავარძელს მიეყრდნო.
-დავრეკავდი მაინც, სხვა თუ არაფერი.-პირველად მოუნდა მისი სიახლოვე, არ აღიარებდა თუმცა მოენატრა კიდეც, უნდოდა ისე ეკოცნა როგორც სჩვეოდა ხოლმე, მიუხედავად იმისა რომ ყოველთვის ეწინააღმდეგებოდა მაინც მოუნდა.
-შენც შეგეძლო დარეკა ძვირფასო-შუბლზე აკოცაა -წავალ ნომრების ამბავს მოვაბვარებ-კმაყოფილი მზერით დატოვა გატრუნული ლიკა
-ჯანდაბა შვილო, ასე როგორ მოქმედებ ეს პატარაა მოცუცქნული ჰაა? უკვე მამაშენიც რომ მენატრება და გულუ უცნაურად მიქანავებს-მუცელს დახედა და გაიცინა, მეოთხე თვეში იყო და უკვე ეტყობოდა მუცელი, წიგნის კითხვის განწყობა სულ დაეკარგა ამუტომ ნომერში გადაწყვიტა ასვლა, ფრთხილად შევიდა მარიამი იყო საწოლზე გაწოლილი ეგონა ეძინაა.
-მოხვედი ლიკაკო
-არ გძინავს შენნ?
-არა შენმა დეგენერატმა ქმარმა გამაღვიძა-სიცილით წამოჯდა-რა საყვარელია ისე ჰა?
-მოიცა მიშოს აქ რა უნოდა?
-შენს ბარგზე იყო მოსული
-რაა? თავხედი, იმედი მაქვს არ გაატანე.
-ცოლ-ქმარი ერთ ოთახში უნდა ცხოვრობდესო, ასე რომ როგორ გავუწევდი წინააღმდეგობას ეს ნახევარი ადამიანი, მივასწავლე სად რაიდო და წაიღო..
-მარიამმმმმმმ
-რავქნა ლიკა, ცოლქმრულ ურთიერთობებში ხო არ ჩავერეოდი-სიცილით შემოეხვა და ლოყაზე აკოცა-რანაირი ხარ ლრსულები იმატებენ წონაში და შენ ისევ ისეთი რატო ხარრ ჰაააა
-ვაიმეე მარიამმ, ნუ მეტმასნები შენი ჭირიმე რაა, ვერ ვსუნთქავ...
-ხო რაღათ გინდა ჩემი მოხვევა და ჩახუტება, ქმარი მოგივიდა... ცუდი გოგო..
-ასე ხუმრობა როდის მერე დაიწყე? არ იცოდე მაინც რა ხდება.
-ვიცი და მაგიტო ვხუმრობ, რამდებიც გინდა უარყავი პატარავ,მიშოსსს უყვარხარ და შენც გიციმციმებს ეგ თვალები და გიფართხალებს გული, არ აღიარებ უბრალოდ, ჩხუბობთ სულ და ვერ ხვდები ამ ჩხუბში რომ შემოგიყვარდა
-ვაიმეე, როგორრ გადახვედი შენც მეგის ჭკუაზეე...
-მეგის ჭკუაზე ვერ გადავლ, ისიც მალე გაგვიფრინდება.
-შენ?
-მე ბავშვებს მოგინათლავთ და მერე შინაბერა რომ დავრჩები, მომაკიტხეთ თქვენ ნუ შეგეშინდებათ ჩემი.-სიცილით ტქვა და ისევ გაწვა საწოლზე,
-რატომ ხარ ამ ოთახში ჩაკეტილი, იცი რა კარგი ამინდია? უკვრ კარჩაკეტილ ცხოვრებას იწყებ? 20 წლის შინაბერა ხარ ჯერ, ქალიშვილები საშიშები 40 წლის ემდეგ ხდებიან
-ამას უყურებთ რააააააა....სულ გაგიჟდა და გატუტუცდა ესეც
-წავალ ახლა, ჩემი ბარგი მოვიკითხო მოვიძიოო სად ვრჩები ამ ღამით.
-კიბატონო წაკუნკულდი მე დავრჩები ისევ აქ მარტო.
-ნუ გადამრევ გარეთ გაეთრიე
-არ შემიძლია... ის აქაა და სადმე რომ შემხდვეს გონებას დავკარგავვ, წუხანდელი გამახსენდება ვიცი- ტუჩებზე გადაისვა თითები, თვალებ მოჭუტულმა გამოხედა ლიკამ
-მოიცადე წუხელ რა მოხდა? მარიამმმ? ასეთი სახე რატომ გაქვს?
-არ დამეძინა გარეთ გავედი, მერე მოვიდა და მაკოცა...
-რაოოოოო
-ხოო მოვიდა ბატონი გუგა და მაკოცა, ჯანდაბაა სულ გადამიყვანა ჭკუიდან, მეთამაშება თუ რაუნდა ვერ ვხვდები...
-ეგ იმ მარიამთან არიყო?
-მოიცა რა იმ მარიამთან, ის მოსწონს უბრალოდ, იმ მარიამს არ მოსწონს მემგონი, რავიცი მაგაზე ცალკე მეფიქრება, გადავირევი რაა, რა მეგონა ასეთ დღეში ოდესმე მამრობითი სქესის წარმომადგენელი თუ ჩამაგდებდა.
-უიმეე გაჩერდი აბა მდედრისგან ელოდი რამესს
-ბოროტი ხუმრობები დაგამუღამებინა შენმა ქმარმაა, რაარი ლიკაკო ჰააა- სიცილით გახრდა.
-კარგი წავედი, ნუ გააფრენ შენ, სანამ აქ ხარ გადი გარეთ გაერთე, მაინც მოგიწევს გუგას ნახვა, შეირგე დასვენება რააა
-მარტო გუგა კიარაა, ისედაც მეზარება თოვლში სიარული, ფანჯრიდან უფრო კარგი საყურებელია.
-უიმეეე, მუდოო ხარ, წავედი მეეე...
-მოიც მეგი არ გინახავს?
-ბოლოს პაპუნასთან დავინახე, იმის მერე აღარ.
-ოუუ, კაი კაი, წადი გვრიტო აღარ მოგაცდენ, -ლიკა გავიდა მარიამმა ეშმაკური მზერით მობილურით დაურეკა მეგის.
-გია სად ხარ ქალო? ცუდ დროს გირეკავ?
-რახდება ? რატო უნდა რეკავდე ცუდ დროს.
-რავიცი, რამე საქმეს ხო არ მოგწყვიტე, რაღაც აკანკალებული ხმა გაქვს.
-ენას ამოგაძიძგნი რომ მოვალლ..
-პაპუნას უნდა დაველაპარაკო, დროზე დააწყნაროს შენი ჰორმონები თორე უკვე ძალიან აგრესიული გახდი, არადა ჰერ 21 წლის ხარ, რა ასაკი ახლაა ესაა
-მარიამთქოოო, მოვალ და მერე დაგაწყნარებ მე შენ, გადმოგაგდებ ფანჯრიდან და ჩაგმარხავ თოვლში.
-მოდიხარ?
-კი, კიბეებზე ამივდივარ.
-კარგი კარგი...-ოთახში რომ ავიდა დიდი ემოციებით მოუყვა თავგადასავალს მეგი, სახე უხურდა და ბალიშშს იფარებდა პაპუნა რომ ახსენდებოდა, მერე მარიამმაც უამბო გუგას გამოხტომა და საერთოდ ორივე დაქალები თავბრუ დახვეულები გონება არეულები დიდხანს იჯდენნ და მსჯელობდნენ...
ლიკამ ნომერს მიაკვლია, მცირე კამათის და მიუხედავად ასევე წინააღმდეგობის მიუხედავად მაინც მიშოსთან ერთად დარჩა ოთახში, გარეთ აღარრ გასულა საკმაოდ აცივდა, ამიტომ მისი ჰუდი იპოვნა თბილი წინდები ამოიცვა და ფილმის ყურება დაიწყო.
-ჩემი ჰუდი...
-კომფორტულლია ძალიან
-იქნებ მჭირდებოდა
-კიდევ გაქვს სხვებიც, დიდი ამბავი ახლა ერთი ზედა მათხოვო-ბატობუტი ამოიღო და ჩაახრაშუნა.
-ხოდა ახლა მიიწიე
-სად ?
-სად უნდა მიიწიო? ცოტა ჩაიჩოჩე მეც დავჯდე და მეც ვუყურო ფილმი.
-კარგი, მაგრამ ბატიბუტს არ შემიჭამ-პატარა ბავშვივით ამითქვაა ჩაიწიაა და მიშოც დასვა, ფეხები მაგიდაზე ჩამოსდო და კომფორტულად მოეწყო, ცოტახანს ითბინა ქალბატონმა მერე ვეღარ მოითბინა, მიშოს მხარს მიეყრდო, ბატიბუტი მუცელზე დაიდო და კომფორტულად გააგრელა ფილმის ყურება..
-აჰა ბატიბუტი თუ გინდა, -თასი გაუწოდა მიშოს.
-რა კეთილი ხართ ქალბატონო.
-დიახ, თქვენგან განსხვავებით,
-არმინდა შენ ჭამე.
-გამებუტა მიშიკო...-ქვემოდან ახედაა
-ძალიან შეგცვალა ბავშვმა, აქამდე უნდა გვეფიქრა ბავშვზე.
-ჰაჰ... შენ იფიქრე...
-თემა შევცვალოთ, არ მინდა შენთან კამათი.აქ მაინც არ ვიკამათოთ.
-უკვე ვიკამათეთ, შენს ოთახში რომ გადმომიყვანე,
-ყველაფერზე რატომ გაქვს პასუხი.
-რავიცი... - შუა ფიმის დროს ბატიბუტი გაუთავდათ, მიშოს დააბრალა ლიკა მ შენ ჭამდიო და მაგიტო გამითავდაო, ბავშვუს ჰგავდა სულ სხვანაირად ბრაზობდა, სიცილი რომ დაიწყო მიშომ ლამის ის ჯამი ჩამოაცვა თავზე, საბედნიეროდ ბატიბუტიც და შოკოლადებიც მალევე მოუტანა მიშიკომ და ისევ განაგრძეს ფილმის ყურება, ისევ ისე მოკალათდნენ, სულ არაფერი აღარ ახსოვდათ, ფინალურ მომენტში ტირილი რომ დაიწყო ლიკამ, ძლივა დაამშვიდა მიშომ,მოთქვამდაა მაგრამ რომ გეკითხათ ვერ გიპასუხებდათ, მაინც კარგი საღამო გამოუვიდათ, ერთ საწოლში მოთავსდნენ, ლიკამ არ დაიძინა ისევ წიგნი აიღო ხელში და კითხვა განაგრძო, აი ის წიგნი შუადღეს რომ მიშომ გააწყვეტინა.
-ბავშვს დაღლი, დაიძინე და დამაძინე რაა
-რა პრეტენზიებია, ჩემს გოგონებთან დაგეტოვებინე ვინ გექაჩებიდა ჩემს გადმიყვანას.
-რას კითხულობ ის მაინც მითხარი ასეთი ინტერესით,
-საინტერეზო წიგნია დედებისთვის, მომავალი დედებისთვის, დამაინტერესა და ვკითხულობ
-ხვალ წაიკითხე, მეძინება, ჩემს შვილსაც ეძინება-ხელიდან გამოსტაცა წიგნი და შუქი ჩააქრო.
-როგორ ბედავ-
-იმ წიგნში არ ეწერა რომ დასვენება აუცილებელია-საბანი დააფარა და დაბლა დაქაჩა.
-ჯერ მხოლოდ ათის ნახევარია.
-მთელი დღე არ გაჩერებულხარ, დაიძინე.
-ძალიან გამითამამდი.
-შენც ძვირფასო, არ გამაბრაზო, დაიძინე
-მუქარაა? მაშინებ? რას იზავ რომ გაგაბრაზო-გაბრაზებულმა გახედა, სიბნელეში ოდნავ მოჩანდა მიშოს სახე
-გაინტერესებს რას ვიზავ?...კარგი გაჩვენებ თუკი არიშლი- მისკენ მიიწია ზემოდან დაცერდა, შენდეგ კი მის ტუჩებს დაწვდა, ლამის სული განუტევა ლიკამ, უნდოდა გაეგდო, მაგრამ სად მოაგონდა, იმდენად გაიტაცაა თავადაც აჰყვა კოცნაში თმებში შეუცურა თითები და მოქაჩა, უჰაერობამ რომ შეაწუხათ, სუნთქვააჩქარებულმა შუბლი შუბლზე მიაბჯინაა მიშომ, სახეზე ეფრქვეოდათ ერთმანეთის სუნთქვაა,ცხვირის წვერზე აკოცა, აღარაფერი უთქვამს კმაყოფილი მზერით მოშორდა და ადგილს დაუბრუნდა..
-დამშვიდების ახალი ხერხი ვიპოვნე.
-ახლა ამაზე ისაუბრებს.
-არ ვისაუბრებ.ვიმოქმედებ ხოლმე
-უკვე მაღიზიანებ...-გაბრაზებულმა აქცია ზურგი
-კარგი ძილინებისა, დავიძინეთ-მიზკენ მიიწიაა და ზურგიდან აეკრო.
-რასაკეთებ, მომშორდი.
-არა, ასე მინდა, ბავშვთან ახლოს უნდა ვიყო, შენ ხომ ახლოს ხარ და მეც მინდნაა
-უნიჭო უფანტაზიო კაცო-სიცილი ვერ შეიკავა, აღარ გაუპროტესტებია მალევე ორივეს ჩაეძინათ და დილამდე აღარრცერთი დაბრუნებულა მორფეოსის სამყაროდან....

<><><><>
ლიკა და მიშო 2 დღეში წამოვიდნენ ბაკურიანიდან, საკმაოდ კმაყოფილები.
გოგოებმაც ვერ გაძლეს და ლიკას წასვლის დღეს,უკვე საღამოს დატოვეს ბაკურიანი,
მარიამი სულ გუგაზე ფიქრობდა, არც მეგი იყო ნაკლებ დღეში, როგორღაც ჩააღწიეს თბილისამდე...
შემდეგი ერთი კვირა ყვრლაფერი მწყობრში ჩადგა ერთი შეხედვით არაფერი ხდებოდა მნიშვნელოვანი, სანამ ქალბატონმა მეგიმ დიდი აღფრთოვანებით არ განუცხადა მარიამს რომ ის და პაპუნა უკვე ოფიციალურად შეყვარებულები იყვნენ, რათამაუნდა გაუხარდა, ცოტა ნერვები მოუშალა მაგრამ მაინც ძალიან უხაროდა, მეგი და პაპუნააა არიყვნენ უბრალოები, მათ უბრალოდ არ მოსწონდათ ერთმანეთი, მეტი იყო ეს ყველაფერი და მათი მიზიდულობაც განსხვავებულად იყო ლამაზი..ერთმანეთს ავსებდნენ, გადარეული მეგი და არანაკლები პაპუნა.
საღამო იყო, მიუხედავად იმისა რომ თებერვალი იყო საკმაოდ თბილი საღამო იყო, მეგი პაპუნასთან ერთად კინოში წაბრძანდა ამიტომ მარტო შემორჩა მარიამი, მარკეტში შედიოდა გუგას რომ მოჰკრა თვალი, შეძლებისდაგვარად მიეფარა თვალს, აფართხალრბული ძლივს დააწყნარა, ეუმჩნევლად გამოვიდა გარეთ...
-მარიამმმმ, გიჟდრბიი ჯანდაბაა.. გადაირევიი ასეე, ან რატომ მოერიდე.. თვითონ მოგერიდოსს, რატო გეშინიაა- საკუთარ თავს ესაუბრებოდა და ბოლთას სცემდა, ნერვებ მოშლილმა თავი ასწია და ამაყი ნაბიჯებით გაემართა სუპერმარკეტისკენ, ვითომ ვერ შეამჩნია გუგა, არადა სხეული ეწვოდა, მზერა რომ იგრძნო კინაღამ ფეხი აერია და იქვე გაიშხლართა, იქვე არსებული ფხვნილი აიღო და დიდი ინტერესით დააცქერდა ვითომ კითხულობდა არადაა ცალ თვალს გუგასკენ აპარებდა.
-გიგო წიგნს კითხულობდა უკუღმა, შენ ფხვნილების ეტიკეტს-ხელიდან ააცალა გაასწორა და ისევ დაუბრუნდა, აი აქ ერჩივნა მართკა გახსნილიყო მიწა და ჩაეტანა, დაიწვა, თან მწარედ ნუ არ შეიმჩნია მაინც
-უკაცრავად ვაკვირდებოდი რაღაცას, ბატონო გუგა
-საინტერესოა რას აკვირდებოდით ქალბატონო მარიამ აყირავებულ ინსტრუქციაზე..
-თქვენი საქმე არა
-თვალს მარიდებდი უბრალოდ-კმაყოფილმა ჩაიცინა და ზემოდან დახედა.
-რატომ გადამეკიდრთ? რა გნებავთ? მეგობრები არ ვართ,საერთოდ არაფერი არ ვართ, უბრალოდ ყოფილი პაციენტი,რატომმ არ მეშვები -გაბრაზებულმა დააბრუნა ფხვნილი და ზურგი აქცია.
-არვიცი რა მინდა,ისე ემთხვევა რომ ყველგან შენ ხარ.
-მერე ნუ მომაქცევ ყურადღებას- ვითომ არაფერიო ისე იძახდა არადა ფიქრებში მილიონჯერ მოკლა საკუთარი თავი და დამარხა.
-როგორ ეგ? ვერ გაძლებ ვიცი..
-უკაცრავად? ნარცისიზმით შებყრობილო, თქვენს თავდაჯერებულობას თუ შეიძლბა საზღვრები მიეცით.
-ვტყუი?
-დიახ, არ მაქვს დრო უნდა წავიდე
-გეშინია და მირბიხარ
-რისი უნდა მეშინოდეს?
-ისევ რომ არ გაკოცო-გაიცინაა გუგამ აი ისე მარიამს რომ აგიჟებდა, გულში სასწაულები ხდებოდა, როგორღაც დიდი სასწაულებით მოიკრიბა წასასვლელად ძალა მარიამმა.
-ნახვამდის, თქვენთან საუბარს აზრი არ აქვს.-გარეთ გამოსვლისას ესიამოვნა გრილი ჰაერი, ეს სჭირდებოდა თითქოს, სახლისკენ წავიდა თუმცა თავიდან მაინც ვერ იგდებდა გუგას და მის სიტყვებ, რწმუნდებოდა რომ მის გრძნობებზე ეჭვები ჰქონდა ბატონს, ეს აზრი სულ არ მოსწონდა და მეტად აღიზიანებდა. ვერაფერს იგებდა საერთოდ, დაბნეული წავიდა სახლში, იბანავა და დაიძინა, ფიქრებში ჩაეძინა.

^^^^
ოთახში დადიოდა ლიკა და ნერვიულად ათამაშებდა მობილურს ხელში, რამდენიმე წუთის წინ შემოსულ ესემესს უკვე მეცხრედ კითხულობდა და ნერვიულობას იწყებდა.
ზაზა იყო,
"გათხოვდი და დაგავიწყდა სად გაიზარდე? შენი დახმარწბა მჭირდება, გვჭირდება ლამაზო, მოდი შენს ყოფილ სახლში თუ გზა კიდევ გახსოვს, შენი ძვირფასი ქმარი სახლში დატოვე, პრობლემები არ გჭირდება ვიცი, თუ არ მოხვალ ნამდვილად სანანებლად გექნება მერე საქმე, ლამაზი გოგოა მია" - ანერვიულებულმა ჩაიცვა, მია არ ჩანდა სახლში ამან უფრო გააგიჟა, ვერც მიშოსთვის გაბედა რომ ეთქვა, მდივანზე იჯდა და ტელევიზორს ყურობდა,
-სად მიდიხარ?
-გოგოები ვიკრიბებით, -მოიტყუა და ფეხსაცმელების ჩასაცმელად დაიხარა.
-მალე დაბნელდება, რომ გამოხვალ მომწერე და წამოგიყვან.
-კარგი, -კარი გაიხურა და წავიდა, თითქოს რაღაცას გრძნობდა მიშო, დიდხანს უყურებდა ლიკას გასვლის შემდეგ კარს ჩაფიქრებული...
რამდენიმე ესემესი მისწერა ლიკამ ზაზას თუმცა არცერთს პასუხობდა, ნომერი უკვე გამორთული იყო, რისკავდა საფრთხეს იქმნიდა მაგრმა აღარაფრის ფფიქრის თავი აღარ ჰქონდა, მხოლოდ მიაზე ფიქრობდა ზაზას არაფერი დაეშავებინა...
კარზე აკანკალებულმა დააკაკუნა, მოელოდა ზაზას ან მამიდამისს, მამიდის იმედი ჰქონდა, გულუბრყვილოს ეგონა ის მაინც იქნებოდა სახლში და რამეს გააწყობდა, თუმცა არც ზაზა იყო კარს იქეთ და არც იზო, კარში სულს სხვა იდგა, კინაღამ გრძნობა დაკარგა, სხეული აუცახცახდა, ლამის გრძნობა დაკარგა, შიშმა აიტანა, უკან დაიწყო სვლაა, თუმცა უხეში შეხება იგრძნო, შემდეგ პირზე ააფარეს ხელი ფართხალებდა თუმცა მაინც ვერაფერს გახდა, მდივანზე კმაყოფილი მზერით იჯდა ზაზა.
-აჰა დავით, ჩიტი მოფრინდა, ფული მომე
-მიააა სადააა ზაზა, რა უქენი მიას- ფართხალებდაა და ყვირილით გახედა ზაზას
-სახლში მივიდოდა ალბათ უკვე,- საზარლად ჩაიცინა და ირონიით გახედა.
-მომატყუე...კიდევ ერთხელ გამიმეტეეე, არამზადა არააადამიანოოო...- ტიროდა და მთელ ტკივილს ატანდა არ ჩერდრბოდა, თავბედს იწყევლიდა არავის რომ არ უთხრა და ისე წამოვიდა სახლიდან,
-ეს უფრო ძალა მომატებული მეჩვენება, დაეგდეე წყნარად და მიიღებ საწადელს-გაბრაზებულმა დავითმა ხელი გაარტყა და მდივანზე დავარდა, უკვე ბავშვი გაახსენდა ლიკას და მუცელზე მოიჭირა ხელები.
-როგორც შევთანხმდით-კონვერტი მაგიდაზე დაუდო ზაზას დათომ,
-მშვიდობით.
-ზაზაა, არ გააკეთო ეგ... რა დაგიშავეეე...
-მოკეტე ლამაზო.-ხელები მოუჭირაა დათომ,
-ნუ მოკლავ-გაიცინა ამაზრზენად და წავიდა, წავიდა და დატოვა ისევ ისე მეორედ ლიკა ცხოველ დათოსთან.
-დავრჩით ისევ მე და შენ პატარავ, ხომ გითხარი აუცილებლად ჩაგიგდებ ხელშითქო- ხელები შეუკრა.
-საჭირო ნივთებს მოვიტან და დავბრუნდები ორ წუთში არ მოიწყინო- კარი გაიხურა და სახე წაშლილმა სასოწარკვეთილმა ლიკამ გადარჩენისთვის ბრძოლა დაიწყო, შეკრუხლი ხელებით ძლივს მივიდა მობილურამდე რომელიც ჯერ კიდევ მის ჩანთაში იყო, ტანჯვით ამოიღო და შეეცადა მიშოსთან დარეკვას რომელსაც 30 გამოტოვებულუ ზარი ჰქონდა, მალევე გაისმა ხმაა
-გაგიჟიიიი შენნ სად ხარ, გოგოებთან ვარო და არცერთმა არაფერი იციანნნნ...მითხარი სად ხარ?-გაბრაზებულმა მიაყარაააა მაგრამ ლიკას ხმა რომ გაიგო უცებ შეეცვალაა ხმა.
-მიშველე -დათოს ხმა გაიგო და მობილურიც გაითიშა გაბრაზებულმა მიანარცხა დათომ ტელეფონი კედელზე, ლიკას კი ისე ძლიერად დაარტყა გონება დაკარგაა,
-ბავშვი... -ეს ამოთქვა და უგონოდ დაეცა, გონს რომ მოვიდა საწოლზე იყო ნახევრად შიშველი მიბმული.
-გეგონა ის შენი გარეწარი ქმარი გიშველიდა, ვერ მოგვაგნებს, თუ მოგაგნებს უკვე გვიანი იქნება. გახდას იწყებდ ადა მისკენ იძვროდა.პირაკრული ყვიროდა ფართხალრბდაა ტიროდა თუმცა არაფერი შეეძლო.
-სამი წლის წინაც ასე იყო, იცი როგორ მინდოდი და მინდიხარ, იმ დდ.მ მიშოს რომ არ მოესწრო ენი გემო მეცოდინებოდა, ზემოდან მოექცა და ენით დაუყვა მკერდიდან მუსლისკენ, -ეხებოდა და ლიკას თავი სძულდა...
-მუცელი გაგზრდია...საეჭვოდ- ხელი მოჰკიდა, მეორე გაბრაზდა თითქოს მიხვდა რაშიც იყო საქმე.
-იმ ნაბიჭვრის შვილს ატარებ მუცლით? -გამწარებულმა მოუჭირა სახეზე ხელები- შეშინებული უფრო ატირდა ლიკა და ხელების გათავისუფლებას შეეცადა, ისევ დაარტყა.
-არაუშავს, მერე რა, შენი შვილიც გაქრება...მიშოს შთამომავლობა მაინც რა გასამრავლებელია-სუნთქვააჩქარებული დააწვააა ზემოდან და ბარძაყებზე აუსვა ბინძური ხელები, გაიყინა გაშრა მოკვდა, ტკიოდაა ჯერ არ დაბადებული შვილი საფრთეში ჩააგდო, კვდებოდა და ისევ ცოცხლდებოდაა ცხოველი დათოს შეხებას რომ გრძნობდა, დჭიმული სხეული უფრო დაეჭიმა... თვალები ერთმანეთზე დაჭირაა, და ისევ არ ჩერდებოდა, ცდილიბდა მოეშორებინა, მერე გაქცეულიყო შორს და დაეცვა თავი და ის გული მისი გულის ქვეშ რომ ძგერდა.
წამებში იგრძნო სიმსუბუქე, მერე ხმაც გაიგო, გათიშულმა ისიც დაინახა როგორ სცემდა მიშო დავითს გამწარებული, სისხლი წასკდა სახიდა,
-არაკაცო, როგორ გაბედეე ... როგორ გაბედეე- გაჩერდა მომაკვდავი მიაგდო და ლიკას მივარდა,
-პატარავ...-გაანთავისუფლა და მერე ყველაფერი დაბნელდა, უსაფრთხოდ იყო უკვე გრძნობდა ლიკა, გონებაც გაეთიშა.

გრძნობაზე წამლების სუნმა მოიყვანა, თვალები გაახილა და ოთახს მოავლო თვალი, საავადმყოფოში იყო, ყველაფერი გაახსენდა, ანერვიულებულმა მოავლო ირგვლივ ოთახს თალი მეგი და მარიამი იყვნენ პალატაში და შეშინებულუ მზერით უყურებდნენ ერთმანეთს.
-ლიკაააა, გაიღვიძე მადლობა ღმერთს-გახარებულუ მივიდა და შუბლზე მიაკრო ტუჩები მარიამმა.
-ბავშვი..
-კარგადაა, ორივე კარგად ხართ, მოგისწრო, მიშომ გადაგარჩინაა იმ ნაძირალასგან-შვებით ამოისუნთქაა და ხეი მუცელზე დაიდო, თვალები დაჭირა ერთმანეთს და ისევ ცრემლები წამოუვიდა.
-ძალიან გვანერვიულე,შენც ინერვიულე არარ იტირო, ბავშვი საკმარისად ანერვიულე ისედაც.
-მიშო სადაა?
-საქმეზეა გასული.
-მოკლავს...თავს რამეს აუტეხავს, შარში გაეხვევაა-
-დაწყნარდი, პოლიციაა საქმის კურსშია არაფერი არ მოხდება.
-არ დაწყნარდება ...-ისევ ტირილს იწყებდა, კარი მიშომ რომ გააღო-
-აი მივიდაააა, ხომ ხედავ კარგადაა-მეგიმ ისევ აკოცა მერე მარიამს ანიშნა გავედითო და უთქმელად დატოვეს პალატა..
მიშო იყო ისეთი, ჯერ რომ არასდროს ენახა ლიკას, შეშინებული და ჩამუქებული ჰქონდა ცისფერი სფეროები, გაბრაზებული და საშინლად დაღლილი იყო ემოციურად.არაფერს ამბობდა, მკვლელი მზერით შეხედა ლიკას და სავარძელში მოთავსდა
-მაპატიე...-ამოთქვა მისუსტებული ხმით
-ახლა აარაა რამის გარჩევის დრო, დაისვენე-თავი საზურგეს მიადო და თვალები დახუჭა.
-მითხრა მია გვყავსო...
-ვიცი რაც გითხრა, ესემესები ვნახე, და არ მინდა საუბარითქო.
-თუ ნახე ასე რატომ მიყურებ-მაინც განაგრძობდა და არ ჩუმდებოდა.
-რატო? იმიტომ რომ არ მითხარი, არ მენდე, არ გიფიქრია იმაზე რომ ის შენი მამიდაშვილი ცოხოველია და შეიძლება გატყუებდა, წახვედი და არაფერი მითხარი,ბავშვი ჩააგდე საფრთხეში, ჩვენი შვილი. ლამის ჭკუიდან გადავედი რომ დამეგვიანა ხვდები რა მოხდებოდა ხო? -უმისამართოდ შეიგინა და გაბრაზებული წამოდგა-
-მე... შემეშინდა ზაზას რომ მიასთვის მიეყენებინა ზიანი... თან არ მეგონა დათო თუ იქ იყო... ციხეში იჯდა...სახლში რომ დამიბარა მეგონა მამიდა მაინც იყო სახლში, მეგონა ფულს მომთხოვდა, მიას გამოუვებდა არ მინდოდაა საქემის გართულება, რას წარმოვიდგენდი ასეთი რამე რომ მოხდებოდა.-ერთ წერტილზე გააშეშა თვალები და ცრემლები წამოუვიდა.
-უნდა გეთქვაა ამის დედაც, უნდა გეთვაა მაინც უნდა გეთქვააა-ხელი გაბრაზებულა მიარტყა კედელს, მერე მოფხიზლდა, ლიკას მდგომარება გაახსენდა, მისი ცრემლები რომ დაინახა და ტირილი რომ გაიგონაა მოლბა,ისიც გაიაზრა რომ არანარკლებ სიტუაციაში იყო,უმძიმდა მიშოზე ძლიერაც კი უჭირდა, ამჯერად თავის თავზე გაბრაზებულ, მიუახლოვდაა..
-ჩაიწევი?-მშვიდი სრულიად შეცვლილი ხმით უთხრა და დაელოდა რეაგირებას, მერე გვერდით მიუწვა,
-ძალიან შემაშინე ... თითქოს ჰაერის მიწოება შემიწყვიტეს ეს რამდენიმე საათი...კინაღამ გული გამიჩერდა რომ არ მიპასუხე, გოგოებმაც რომ არაფერი იცოდნენ, საერთოდ ვერ მიხვდები რა ვიგრძენი, კინაღამ ჭკუიდან გადავედი, მეგონა დამტოვე და წახვედი, მერე ის ზარი, შენი ხმა რომ გავიგე მანდ ყველაფერი,
მაპატიე, ზედმეტი მომივიდა,აღარ იტირო ახლა, ყველაფერი დაივიწყე, არც ინერვიულო ყველაფერი კარგადაა,ვერ გაგეკარება ვერასდროსვერცერთი- შუბლზე აკოცა, მერე ხელები მოხვია და გულზე მიიხუტა...ლიკამაც მოხვია ხელები
-ძალიან შემეშინდა,საშილნად ვგრძნობ თავს, ჩემი ბრალია, ბავშვი ჩავაგდე საფრთხეში
-ჩშ...
-მადლობა.შენ რომ არა...
-გამაბრაზებ ახლა, რა მადლობა? ჩემი შვილის დედა უნდა გახდე,სულ რომ არაფერი-თმებზე ეფერებოდა და თან ღიმილით ესაუბრებოდა, გული უჩერდებოდა, ლიკა მის შეხებაზე რომ იძაბებოდა, თავიც კი შესძულდა ოდესღაც თავისი ჩადენილი რომ გაახსენდა, ის შემთხვევაც როცა პირველად განიზრახა დათომ ძალის გამოყენებით დაუფლებოდა ლიკას, მისი აცრემლებული თვალები შველას რომ ითხოვდა, დამფრთხალი რომ იყურებოდა და ყველას ერიდებოდა, ახლა ისევ იგივე შეგრძნება განუახლდა, ხვდებოდა და უბრალოდ ლიკას ტკივილი ტკიოდა, თვითონ განიცდიდა ასე და ლიკას განცდები უფრო მტკივნეული იყო...
-ბებოსთან წაგიყვან სოფელში, უკეთ რომ გახდები,
-მართლა?
-კი, ოღონდ აღარ ინერვუულო,რთულია მაგრამ დაივიწყე ყველაფერი, ვითომ ცუდი სიზმარი იყო, ვითომ რეალურად არაფერი მომხდარა,აღარ იფიქრო...და ჩემი ნუ გეშინია, ასე ნუ იძაბები..
-არ შემიძლია, სულ ის შეხება მახსენდება-თავი გულზე დაადო -შენი არ მეშინია,მიუხედავად იმისა რომ შეშლილი ხარ,მაინც არ მეშინია,-ეცადა გაეღიმაა
-კარგი ამაზე არ გაგცემ პასიხს...იყოს ამ ერთხელ.-მიშომ ჩაიცინა და ისევ აკოცა-სიმავნებისგან მიინაბა ლიკა უბრალოდ მის გულის ხმას უსმენდა,დაამშვიდა მისმა სიახლივემ, უსაფრთხოდ გრძნობდა თავს. მალევე ჩაეძინა თუმცა ძილშიც გრძნობდა მიშოს სოახლოვეს და სიამოვნებდა.

მეორე დღეს გამოწერეს ლიკუნა, გოგონდბთან და მიშოსთან ერთად წავიდა სახლში.ნანა თავს ევლებოდა, მიაც ოდნავ დათბა, რამდენიმე კვირაში ლიკას სოფელშიც წავიდნენ, ნამდვილად კარგად იმოქმედა ამ მოგზაურობამ, მათ შორისაც ახალი სიახლოვის ეტაპი იწყებოდა,ტრადიციად ექცა მიშოზე ჩახუტებულს ძილი, ყველაფერი შეიცვალა აშკარად, აღარც ისე ჩხუბობდნენ, მიშოც მაქსიმალურად ცდილობდა თავისუფალი დრო მოენახა და ლიკასთან ერთდ გაეტარებინა.

მეგი და პაპუნა ისევ ისე სიამტკბილობაში და ჟღურტულში ატარებდნენ დროს, აი მარიამი კი ისევ ისე იწვოდა, დღითი დღე სერიოზულებოდა მისი გრძნობები და აკვიატებები,ფოტოებს ათვალიერებდა და მანიაკივით ყველგან გუგას ფოტოები ჰქონდა. თუმცა კარგად ხვდებოდა შანსები რომ არ ჰქონდა, გოგოები უნდა მისულიყვნენ დილით, ადგომას აპირებდა თუმცა ჩაეძინა ისევ და რომ გაიღვიძა მთლიანად დაცვარულმა და სუნთქვააჩქარებულმა უკვე ოთახში იყვნენ ქალბატონები და სიცილით უყურებდნენ.
-შუადღე მშვიდობის-შოკოლადი მოკბიჩა ლიკამ
-ისეთი სახით გეძინა უხერხულობას ვგრძნოდი- სათვალე თითის ერთი მოძრაობით გაისწორა მეგიმ და მარიამ გახედა ისევ არეული რომიყო.
-მოიცადეთ....-საწოლიდან წამიფრატუნდა პირი დაიბანა და გოგებთან დაჯდა მდივანზე.
-აბა მოყევი?
-რა?
-რა გესიზმრებოდა, ლამის კვნესა რომ დაიწყე.
-რრა მოჩვენებები გეწყება მეგიმ? ყველაფერში კვნესა და გარყვნილობები როგორ გელანდება ჰა? არა სწრაფად უნდა ვუთხრა პაპუნას გიშველოს-საპასუხოდ ბალიში მიიღო თავში მეგისგან
-დაარეტიანებ ასე მეგო, რაღას მოგვიყვება.
-აჰყვა ახლა ესეც.
-მიდი ჰაა ახლაა, ვის ხედავდი სიზმარში.-
-პირად სიზმრებში ნუ მეჭრებით.
-ვგონებ პირადში კიარა ეროტიულში...-გაინაზა მეგი და თითი გამომწვევად ააყოლა პენუარის ბრეტელს.
-ვაიმე დედა, გააჩერეთ ეს ჰორმონებ ათუხთუხებული-სასაცილოდ მოიშორა ხელი მარიამმა და ლიკას შოკოლადს მოტეხა პირში გაუქანა და მიდივანზე მიესვენა.
-ის დეგენერატი მესიზმრა ...-თითქოს გამოაფხიზლესო ფეხზე წამოხტა- ეს რატო მესიზმრაა ისე, ჰუჰჰ ჩამომცხა ამ ზამთარში,
-რა გესიზმრა ადამიანო
-მე და ის, ... როგორ ვთქვა.ისე რეალურად იყო ყვრლაფერიიი-სახეზე ბალიში აიფარა და ვარსკვლავის ფორმაში გაწვა, ლიკა უკვე ხარხარებდა მეგის სუნთქვა აღარ შეეეძლო.
-კიდე ჩემზე იტყვის რამეს.
-ნუ დამცინით... რავქნა სიზმრების მართვა არ შემიძლია.
-თუ გესიზმრა ესეიგი ფიქრობ, გულში ჩაგყვა და...
-ჩუმად ამაზე არ ვფიქრობ ხოლმე მე გაფუჭებულო-
-კარგი ახლა ჩაიცვი და კინოში წავიდეთ.ხომ გცალია დღეს?
-რა ჭკვიანი ხარ, ვობანავებ და მოვალ, მცალია დღეს არც სტატიაზე მაქვს სამუშაო.

სამი ზრდასრული წავიდნენ კარგი მულტფილმი შეარჩიეს და დიდი ემოციებით უყურეს, ძალიან გახალისებული დატოვეს დარბაზი, უკვე გარეთ გადიოდნენ სალაროსთან, გუგა და მარიამი რომ შენიშნა მარიამმა, ერთმანეთს კოცნიდნენ ...სულ დაავიწყდა ყველაფერი, არასასიამოვმოდ გააჟრჟოლაა, სასწრაფოდ დატოვა იქაურობა, მეგიმ შენიშნა ეს სცენა არაფერი უკითხავს,მიხვდა ყველაფერს და ლიკასთან ერთად უკან გაჰყვა მეგობარს დასამშვიდებლად.უკვე მანქანაში იჯდა გოგებიც ჩაჯდნენ.
-კარგად ხარ?
-კი ლიკუნა, მეგ წავიდეთ
-არ ღირს ამაზე ნერვიულიბა.
-მართალია, არაფერი ვართ ერთმანეთის და მააინც რომ ასე მენერვიულებაა, საშინლელი ადამუანი ვარ.
-შენ არა.-
-მე მე მე... ვიცი რომ მასთან არანაირი შანსი არ მაქვს.ისიც ვიცი ის მარიამი რომ უყვარს, გაცვლის ისეთ ლამაზს ჩემნაირში? ის კიცნაც შევდომა იყო, ალბათ მთვრალი იყო.-ღვედი შეიკრა და მინას მიაყრდნო თავი...
^^^^
გაზაფხული და ახალი შანსები.
მარიამმისთვის მესამე თვე იწყებოდა,რაც ლექციების პარარელურად ერთ-ერთ რედაქციაში მუშაობდა, სტატიებს წერდა და დამწყებ ჟურნალისტობას ირგებდა.
სწორედ სტატიაზე მუშაობდა გაზაფხულის მშვენიერ დილას, მეგის გათხოვების ამბავი გაიგო, სრული შოკი იყო.
გვრიტები სვანეთში გაპარულან გაარკვია, აი ეს იყო სასწაული, ერთ კვირაში დაბრუნებულებს როგორც წესი და რიგია უკვე საქორწილო სამზადისი ჰქონდათ წინ, ჯერ იყო ოჯახების გაცნობა, შემდეგ კი ქორწილამდე დარჩენილ ერთ კვირაში თავბრუ დამხვევი სამზადისი და ბოლოს ნანატრი ქორწილის დღე.
სარკის წინ იდგა მეგი და კმაყოფილი უყურებდა საკუთარ ანარეკლს
-ახლა ავტირდები, მოგვესწრო ლიკააკო გოგო, ვათხოვებთ უკვეე-მარიამი სიცილით დაუდგა გვერდით.
-აბა აბაა, გუშინდელივით მახსოვს ისევ სილაში რომ თამაშობდა-ჩაიცინა ლიკამ და შოკოლადი შეჭამა
-ვაიმე შენ რამდენ შოკოლადს ჭამ
-რავქნაა ეს ბავშვი მე მემსგავსება მემგონი და ორმაგი დოზებით მიწევს ჭამა.
-მოიცა და სქესი ისევ არ ვიცით ნათლიებმა ხო?
-არ გვაჩვენრბს ისევ უცნაურად ზის-მუცელზე ხელი გადაიტარა და გოგოებს ახედა,-იგრძნო და ახლა ფართხალებს
-ვაიმეე ესც რა საყვარელიაააა რააა-
-კარგი ახლა ქალიშვილო მეჯვარევ წავედით
-ურევ ახლა შენ, ამას უნდა იძახდე სულ? გათხოვდი და მე მიკბენ, -
-აბა როგო.
-მოვა აქ საღამო და აკანკალდები...-ეშმაკურად ჩააიცინა და გავიდა ვამცნობ სიძეს მოემზადოსო.
-რაიოოო...-
-წავალ მეც გავყვებიი...
ამის მერე იყო ყველაფერი ძალიან კარგად, აღფრთოვანებული პაპუნა, ბევრი ჩახუტება, ბოლოს წავიდნენ ტაძარში ჯერ ჯვარი დაიწერეს შემდეგ ხელის მოსაწერად წავოდნენ ბოლოს კი ფოტოსესიები დაიწყო, მარიამი იყო საოცრება, ყველა გადარია ისე ფოტოგენურად მოძრაობდა, ნეფე-დედოფალი სრულიად შოკი იყო, ულამაზესი ფოტოები გადაიღეს. რამდენიმე ოჯახებთან ერთად მერე ბატონი გუგაა დადგა ძმასთან და სიძესთან ერთად მარიამს რომ შეუცურა წრლზე ხელი მაშინ გაშეშდა ქალბატონი.
-ქალბატობო მეჯვარევ ჩემთანაც გადაიღებთ იმედია ფოტოს.
-პროფილში დავდგები,მერე იტყვით მე გავუკეთე ოპერაციაო-გაიღიმა და კამერას გახედა, მთელი სხეული მოიცვა არეულობამ და სიმხურვალემ რაც გუგას სიახლოვით იყო გამოწვეული...
შემდეგ სიძის მეჯვარემ ბატონმა გიორგიმ მოიტაცა მარიამი და ერთად იღეს ფოტოები, საბოლოოდ დაქანცულები წამივიდნენ დარბაზში, დაიწყო როგორც წესი იყო, პირველი ცეკვა მერე სადღეგრძელოეი ცეკვები და უკვე ნელ-ნელა ყველა შეთვრა და ნამდვილი დროსტარებაც დაიწყო... შუა ქორწილის დროს მარიამი გაუჩინარდა, უკვე სამძებრო სამუშაოები იწყებოდა, მოუოდნელად დარბაზი ჩაბნელდა, ერთი კედელი განათდა რომელზედაც მარიამის და მეგის ბავშვობის ფოტო გამოჩნდა, და ქალბატონმა მარიამმა დაიწყო საუბარი ოღონდ არ ჩანდა.
-მაშინ 3 წლის ვიყავი,პირველად თმით გითრიე- ამ ფაქტის დამადასტურებელი ფოტო გამოჩნდა..
-შემდეგ საწოლიდან ჩამოგაგდე როცა 5 ვიყავით.
-ბაღს რომ ვამთავრებდით, მაშინ პირველად დამენანა შენი გაშვება.
-ერთ სკოლაში აღმოვჩნდით და ორ მუშკეტერს მესამე შემოგვემატა.
-მერე წარსულს ერთად ვიხსენებდით.-საუბარში ლიკა ჩაერია
-16 წლის რომ ვიყავით ერთი წელიანი ჩხუბი მოგვივიდა,მაგრამ ამ ჩხუბმა მეტად დაგვაახლოვა ერთმანეთს, შერიგება ლიკას წყალობით მოხდა.
-18 რომ გავხდი მაშინ პირველად დავლიეთ და იმ ღამით ბევრი სისულელე ვისაუბრეთ მე შენ და მარიამმა...-ისევ ლიკუნამ განაგრძო სიცილით,უსმენდა საუბარს თან ფოტოებს უყურებდა ეკრანზე რომ იცვლებოდა, ცრემლები წამოუვიდა ისეთი საყვარელი იყო მარიამი, მათი წარსული გაახსენდა, უამრავი ტკბილი მოგონება, ფაქტიურად მთელი ცხოვრება,ლიკას და უფრო მარიამს უკავშირდებოდა.ის დღეც ნათლად დაუდგა თვალწინ ერთად რომ დალიეს,გულიანად გაეცინა.
-იმ დღეს ჩანაწერები გამიკეთებია, ერთ-ერთში ამბობდი, რომ გათხოვდები სიგიჟე უნდა მოგიწყოოთო...-აქ ოდნავ დაიძაბაააა მეგი, დააა ჩაიცინა-
-მაშინ გითხრა რომ შენ გათხოვდებოდი პირველი და თუ ასე მოხდებოდა....-გაჩუმდა ლიკა და ჩაიცინა
-არარსებობსსს, ამას არ იზავსს-სახეზე ხელები აიფარა მეგიმ და სიცილი დაიწყო, ყველა გაკვირვებული უყურებდა თუ რა ხდებოდა... სიმღერა დაიწყო,ამასობაში დარბაზში რამდენიმე მოცეკვავე გამოჩნდა, გოგონები, საოცრად მუსიკალურ რიტმულ სიმღერაზე საოცრად ცეკვავდნენ, ისეთი სიმღერა ჩაირთო ძნელი იყო არ გეცეკვა,მალე მოცეკვავეებს შორის ქალბატონი მარიამი გამოჩნდა, ჯერ ერთი ფეხსაცმელი მოიშორა მერე მეორე, საოცრად არხევდა ტანს ბოლოს გაშეშდა მუსიკა შეჩერდა წამები, ისევ ახალი ტალღა და ქალბატონმა მარიამაა მოსაცმელი რომელიც ტანს უფარავდა გაიძრო, -ხმამაღალი შესაძილები მოჰყვა ამ ყველაფერს, თვალი ჩაუკრა მარიამმა მეგის და აქ უკვე მეორე კაბით, რომელიც შერჩეული ცეკვისთვის იყო ზედგამოჭრილი, მოცეკვავეებს შორის მოექცა და საოცარი მოძრაობებით მეგიც აააცეკვა, სულ ბოლოს სკამზე შედგა, მთელი დღის ვარცხნილობა აიჩეჩა და სიცილ კისკისით ფინალური სვლა გააკეთა, ყველა გახალისდა, მეგი საერთოდ უკვე სიმღერას იყო აყოლილი, გადარეული მარიამი იდგა სკამზე თმებ გაჩეჩილი იმ სტილის კაბაში აი მაშინ ბაღში პირველად რომ მივიდა, მეგი რომ გაჩეჩა და ააღრიალა, სიმღერა დასრულდა თუარა მივარდა მარიამს და სიცილით მოეხვია მერე ლიკაც იხმეს
-ორივე ძალიან ძალიან მიყვარხართ.
-ჩვენც.გადაიკისკისა მარიამმა და უკვე ახალ სიმღერას ააყოლეს ტანი...შემდეგ ადგილს დაურუნდა ქალბატონი მარიამი.
-ყოჩაღ ცოლის მეჯვარე, ჩაგეთვლა
-არა ახლა კიარა მაშინ ჩამეთვალა შენი მეუღლე რომ გავჩეჩე-ენა გამოუყო -წავედი მე ეს თმა დავილაგო,
-გიხდება იყოს-
-იდიოტო, შენი ქორწილი არიყოსს, ჩაგილურჯებდი მაგ თვალებს- ბუზღუნით წამოდგა ლიკა გაიყოლა და გავიდა.გამოიცვალა და თმაც ლიკამ ძლივს დაულაგა
-ამხელა თმას რა უნდა მოუხერხო სხვა, აი მშვენიერია
-ხო ასე ჯობია, თავისუფლად ვარ ოქრო ბაჯაღლოვ,
-დავიღალე
-ბატონის ან ქალბატონის ბრალია ეგ მემგონი-მუცელზე აკოცა და გაიცინა-წამოდი ჰაერზე გავიდეთ ცოტახანს დაისვენე მეც ამოვისუნთქებ
-კარგი აზრიამ
...
-გუგა როგორ გიყურებდა რომიცოდე..
-იდიოტი, რა სიმპათიურიააააა
-რამდებიმე გოგოსთან ერთად ხალისობს, თავისი საძმაკაცოც აქაა მშვენივრად ერთობა, მაგრამ მაინც შენსკენ აპარებს სულ თვალებს
-ის გოგოები დეიდაშვილები არიან-ჩაიცინა მარიამამა-პაპუნამ მითხრა, არა ვინ ეკითებოდა ახლააა.
-იმასაც გეტყოდა მარიამი რომ დანიშნულა
-ის კოცნა არ დამვიწყებია.
-გუგას დაავიწყდა როგორც ჩანს...
-ალბათ დეპრესიაშია
-არ ეტყობაა, წამოდი შევიდეთ ახლა, გამომაკითხავს მიშო ცოტახანში-გაიცინა და წავიდა,
გართობა უფრო შევიდაა აზარტში, კოტე და მართა წამოვიდნენ გიჟი მარიამმი დარჩა რათქნაუნდა თითქმის სულ ახალგაზრდები დარჩნენ, მეჯვარე ქალიც კარგად შეთვრა,
-ფრხეები გამძვრა
-ექვისი საათის მერე სულ ცეკვავ კარგია საერთოდ რომ გაქვს.
-ერთი და მორჩება.
-ის ერთი რა იქნება?
-რამე ცეცხლოვანი ტანგო, იფფ-გიორგის გახედა ეჭვით-იცის ნეტა?
-ნწ, საძმაკაცოში მე ვცეკვავდი მხოლოდ ტანგოს ერთ დროს,
-ვინმე მიშოვნე.
-დარწმუნებული ხარ?
-კი, ოღონდ ისეთი მართლა რომ ცეკვავდეს-გაიცინა მარიამაა და პაპუნას გახედა, კმაყოფილი მზერით დატოვა მარიამი-
-სად წავიდა?
-დაწყნარდი არ დაგტოვებს პირეველ ღამეს შენს მსგავსად კი არ ნერვიულობს.
-ოხ...
-კაი ჩემი პარტნიორი უნდა მონახოს, ტანგოს ცეცხლი რომ დავანთო.
-ოჰოო, ეს კარგიაა ქალბატონო მარიამ
-ხო და თქვენც გაგაპარებთ მერე.
-ისევ შენ
-ძალიან ყურადღებას მივიქცევ...მოდის შენი ქმარუკა
-დაიწყე ქალბატონო და მოვლენ
-იცოდე თუ მეღადავები..
-არა მართლა მიდი,
-კიბატონი...-მომხიბვლელად წავიდა მარიამი.
-სასწაულად ცეკვავს ეს და ვინ მოუყვანე-ლოყაზე აკოცაა პაპუნას და მხარზე ჩამოსდო თავი
-არანაკლებ სასწაული, ცეცხლის ალები გამოისახება. დაიწვება მარიამი.. ააალდებაა
-მოიცაა...
-გუგა ეცეკვება- ცხვირის წვერზე აკოცა და ორივემ ღიმილით შეხედა მოცეკვავე მარიამს, რომელიც სხვა განზომილებაში იყო, მაგრამ როცა გუგას სიახლოვე იგრძნო მისი თითები შიშველ წელზე,მისი სუნთქვა ძალიან ახლოს და მისი გამოხედვა შეამჩნიაა სულ სხვაგან გადავიდა, იქ სადაც იყვნენ მხოლოდ გუგა და მარიამი, საოცარ აჟღერებულ ჰანგებთან ერთად... ვნება, ქარიზმა და ქიმია, იმდენად სასიამივნო სანახაობა იყო, იმდენად ცეცხლი ენთო მუსიკის გაგრძელებაც კი მოუნდათ,თუმცა დამთავრდა, სუნთქვააჩქარებულმა გაიღიმა მარიამმა და გუგა დატოვაა, ტაშის ხმა ისმოდა, სიამოვნების ჟრუანტელი ივლიდა.
-ეს მესმის, ყოჩა ქალბატონო-გიორგიმ კარგი ძმაკაცივით გადახვია ხელი.-მეორე ქორწილიც კარგია
-ბოდავ შენ ხარ მტვრალი თუ მე
-ისე ცეკვავდით...
-ყველას ვისაც ეცეკვებიან ცოლად მიყვებიან ხოლმე? კარგი რა გიო-გაიცინაა-წავალ ახლა წყვილი გავაპარო...
პაპუნა და მეგი წავიდნენ, ლიკა და მიშოც წავიდნენ, უკვე დაღლილი იყო საკმაოდ ლიკა.
მარიამიც გამოვიდა გარეთ, მიშოს უნდა გაეყვანა მაგრამ არ გაყვა, გუგამ დატოვა, ლიკამაც ეშმაკურად ჩაიცინა და დატოვა წყვილი...
მერე რა მოხდა?
მერე მოხდა ყველაფერი, ალკოჰოლით გაბრუებული ორი სხეული და ის რაც წარმოუდგენელი იყო.
დილით საშინელმა ტკივილმა გააღვიძა მარიამი, ჯერ ფეხები ჰქონდა დაგლეჯვაზე მერე კი მუცელში გრძნობდა ყრუ ტკივილს, გრძნობაზე ბრუნდებოდა თუმცა მაინც ვერ ბრუნდებოდა, საბოლოდ ვიღაცის ხელი რომ იგრძნო წელზე მაშინ გამოფხიზლდა და კივილი მორთო გვერდით დაწოლილი გუგა რომ დაინახა, ისიც შიშველი იყო მარიამის მსგავსად და აქ უკვე დებილიც მიხვდებოდა თუ რა მოხდა ღამით, დაბნეული წამოდგა გუგა, სხეულზე საბან აფარწბული მარიამი რომ დაინახა წინა ღამე გაახსენდა, დაა მანაც შეშინებულმა და დაბნეულმა გახედა აცრემლებულ მარიმს.
-მარიმმმ...
-არაფერი თქვა, უბრალოდ შებრუნდ რომ ავდგე და წავიდე.
-მ..
-ჩშ.მახსოვს ყველაფერი, ისიც ვიცი არაფერი ყოფილა ძალით, მაგრამ არ ღის ამბების ატეხვა-ჩაიცინა-ჩავთვალოთ არაფერი მომხდარა.
-გაგიჯდი ხო? რა არაფერიი მომხდარა?
-აბა რა გინდა? ამბები ავტეხო, ვიტირო სახე ვიხოკო და გაიძულა ცოლად შემირთო მხოლოდ ერთი ღამის სისუსტის გამო? ჩავთვალოთ ეს დღე არ ყოფილა, საერთოდ ისიც ჩავთვალოთ რომ ერთმანეთს არ ვიცნობთ, ყველაფერი შეცდომა იყო და მორჩა ახლა
-ვერ ხარ სრულ ჭკუაზე ხო- გაბრაზებულმა თავზე გადაისვა ხელები-ვერ ხვდები რაშია ხო საქმე
-ვხვდები, ისე ნუიქცევი თითქოს ენ დაკარგე ქალიშვილობა და შენ გიწუნებენ ამის გამო..-შიმწრით ჩაიცინა-გათხოვებას არ ვაპირებდი ისეაც,
-რაღაც აგერია ტვინში საერთოდ როგორ საუბრობ ან როგორ იქცევი, გეყოს მარიამ..
-შენს პრინციპებს და მამაკაცურ ღირსებებს ვეწინააღმდეგები, ორი მთვრალი ავყევით ვნებას, იმ ღამეს დარჩა ყველაფერი.ეს გაიმეორე და დაწყნარდი,-თავისი სამოსი მოძებნაა სააბაზანოს მიაკვლია გამოიცვალა და საშინელ მდგომარეობაში წავიდა, არ შეიმჩნია მაგრამ საშინლად გრძნობდა თავს, სახეზე ჩალურჯებები ჰქონდა, გასული ღამე რომ ახსენდებოდა სუნთქვა უჩერდებოდა ტაქსით მივიდა სახლამდე ჯერ კიდევ დილის ექვს საათზე დიდხანს იდგა შხაპის ქვეშ, ანარეკლს უყურებდა და ვერ იჯერებდაა, ცრემლებმა ნაკადულებად იწყეს სვლა, მორჩააა გუგასთან ყველაფერი, ამის შემდეგ მის ნახვას ვეღარც შეძლებდა, არც არაფერი ვალდებულება არ ჰქონდა, როგორღაც ადგა, პიჟამოები ჩაიცვა თმა ოდნავ შეიმშრალა და საწოლზე მიესვრნანა...
ცდილობდა იმ ღამის დავიწყებას, გიგას ნახვაც არ სურდა ამიტომ სულ წავიდა ცოტახანს სამსახურიდან განთავისუფლდა და სოფელში ჩავიდა თავის ბებია-ბაბუასთან...

დილით ცუდ ხასიათზე გაიღვიძა ლიკამ ცოტა მუცელიც სტკიოდა,ჯერ იმის გამო იყო ცუდად რომ ექიმს ბავშვის მდგომარეობა არ მოაწონდა, ბოლო ხანებში დასუსტებულია ძალიან მისი გულის ცემაო მერე კი მის გვერდით მიშოც არ იყო, არც შეტყობინება იყო არც დანარეკი და სერიოზუად ანერვიულდა, სასწრაფოდ წამოდგა და თვითონ გადაურეკა, რამდენიმე ზარის შემდეგ, ზარს უპასუხა.
-სად ხარ მიშო? ხომ კარგად ხარ?მთელი ღამე არ მოსულხარ სახლში, - მოელოდა პასუხს თუმცა მიშოს მაგივრად ვიღაც სხვა ქლამა უპასუხა.
-უკაცრავად მიშო აქ არაა გასულია აბაზანაშია,ჩემთანააა, მისი ცოლი ხარ ხო ალბათ შენ?და თმის ძირიდან ფეხის ფრჩხილამდე მოიცვა ტკივილმა, გულში თითქოს დანა ჩაარსვეს.საშინლად გამაღიზიანებელი იყო ქალის ხმა რომელთან ერთადაც მალე მიშოს ხმაც გაისამა
მიშოს ხნაც გაიგო
-ნააიაა ჩემი მოვილურიაა? ვინა?
-ნომერი შეეშალათ საყვარელო, აბა სად გავჩერდით-ტირილით გათიშა ტელეფონი, ანერვიულებული გამოვიდა გარეთ, მოულოდნელად საშინელი ტკივილი იგრძნო, იმდენად საშინელი რომ ჩაიმუხლაა სისხლის წვეთები რომ დაინახა განწირული ხმით დაუძახააა ნანას
-ნანაააა დეიდააააააა მიშველეეთ- კიბეებზე დაფეთებული ამოირბინა მეგიმ რომ დაინახაა დაბნეული დაწვდა მობილურს-მიშველეე მიაააა ბავშვიიიიი მიშველეე-
-არ იტირო ვრეკავ სასწრფოო... სასწრაფოშიი... მორცაა არ იტურო-ხელების კანკალით დარეკა, სასწრაფოს მოსვლამდე ვერაფერი გააკეთეს, საშინლად ტკიოდა მუცელი, აცრემლებული გაჰყვაა მიაა, მიმღებში ანერვიულებული უცდიდა.ექიმი რომ გამოვიდა და უთხრა მდგომარეობა მოკვდა....
კედელს მიეყრდნო და ტირილი დაიწყო, მაშინვე დაურეკა ნანას და მიშოსსაც...
დერეფანში მიაბიჯებდა გამწარებული მიშო შეშინებული, მია რომ დაინახა თითქოს მიხვდაა რაც უნდა ეთქვა მიას და სუნთქვა შეეკრა.
-მია...როგორაა ლიკა? ბავშვი როგორაა?...
ხმა ამოიღეე მიაა-ვერაფერს ამბობდა მხოლოდ ტიროდააა...
-ვერ გადაარჩინეს მიშოოო-და საზარლად ჩაესმაა ყურებში მიას სასოწარკვეთილი ხმა, ჩაიკეცა... თვალებ აწითლებულმაა ახედა მიას...
-ლიკაა...
-საოპერაციოში ჰყავთ, ექიმმა მდგომარეობა დამაკმაყოფილებელიაო-ტირილით ამოთქვა და მოეხვიაა განადგურებულ მიშოს.
-ჩემი ბრალია...-ჩემს გამო მოხდა ყველაფერი..-მხოლოდ ამას იმეორებაა და კედლს არ აშორებდა თვალს.
ნანაც მივიდა. ყველა დამწუხრებული და განადგურებული იყო, ერთი სიკვდილი მაშინ გაიარეს ლიკამ რომ გაიგო ეს ამბავი, დაჭრილი ცხოველივით მთელ სავადმყოფოში გავრცელდა თითქოს მისი ხმა, დამამშვიდებელი გაუკეთეს და ძლივს დააძინეს.
-ჩემი ბრალიაა-ლიკას უყურებდა და მის ხელს არ უშვებდა ხელს.
-რას ბოდავ მიშო.
-ჩემს გამო მოხდა, ჩემს გამო... ვერ მოვედი... მერე კი იმ კახპამმ ის გააკეთა ... განგებ უპასუხა მობილურს... მოვკლავვ...ფეხზე წამოხტა და ძლივს გააკავა მიამ, თუმცა მაინც ვერ დამშვიდდა, საშველად მიშოს ძმაკაცს დაურეკა იოანეს და ცოტა იმან მოარჯილა მაგრად დაარტყა და გამოაფხიზლდა
-იმ ბო*ს მიეზღვევა ოღონდ შენგან არა, გაბრაზებული ხარ და ყველაფერს ნუ გააფუჭებ.
-ლიკაა,განადგურდა საბოლოდდ გავანადგურე, ჩემი თავიც გავანადგურე, ჩემი შვილი..
-ახლა დაწყნარება გჭირდება მიშო არაფერია შენი ბრალი.. გამაგრდი..-იოანე ამშვიდებდა, მაგრამ რა დაამშვიდებდა ბრაზს ძლისვ თოკავდა...
საშინელი ერთი კვირა გაიარეს, ლიკასთან მარიამიც ჩამოვიდა ეს ამბავი რომ გაიგო მაშინვე გამივარდა,
ფეხზე რომ დადგა თითქოს სხვა ადამიანი იყო ლიკა.. უფრო ცივი ვიდრე სულ პირველად მიშომ რომ ცოლად შეირთო...აღარც ტიროდა... ოთახში იჯდა, მარიამი იყო მასთან ფეხზე წამოდგა.
-სად მიდიხარ?
-მიშოს უნდა დაველაოარაკო.
-ლიკაა..
-გთხოვ მარიამმ...უნდა წავიდე- სახლიდან გავიდა, იცოდა სადაც იყო მიშო, რათქმაუნდა იცოდა რომ ბარში იქნებოდაა, არც დფიქეწბულაა ისე წავიდა მასთან, გაკვირვებულმა ეხედ ამიშომ.
-აქ რა გინდა ?
-მოვედი. ყველაფერი უნდა დავასრულოთ მიშო.
-ლიკა, იმ ღამით მართლა არაფერი იყო ისეთი.. ჯანდაბა არაფერი რაც შენ იფიქრე... გეფიცები იოანესთან ერთად ვიყავი.
-არ მინდა არაფრის მოსმენა, არ ვიცი რა იყო და რა არა, ახლა მხოლოდ ის მინდა რომ განვქორწინდეთ, -მკაცრი მზერით გახედა მიშოს.
-კარგი-კიდევ ერთი ჭიქა დალია და ცარიელი მზერით და მშვიდი ხმით უთხრა-დღესვე მოვამზადებინებ საბუთებს, ისე იქნება როგორვ გინდა, აღარ დაგაკავებ ლიკა, ჩემს გვერდით უბერური ხარ, დროაა შენც დაისვენო და ამოისუნთქო ჩემგან, ისე იქნება როგორც შენ გაწყობს-დალია კიდევ ერთი.
-ძალიან კარგი, -ზურგი აქცია და წავიდა ლიკა.
ერთ კვირაში უკვე ყველაფერი მოაგვარეს აღარ იყვენნ ერთად, ლიკაც ცალკე იყო უკვე საცხოვრებლად გაადასული, ყველაფრის მიუხედავად მიშოს მონატრება რომ იგრძნო მაშინ ეტკინა ყველაფერი მთელი არსება... სახლში იჯდა და ტიროდა, მარიამი იყო ამ ხნის მანძილზე მასთან და ცდილობდა დამშვიდებას.
-მტკივა მარიამმ...
-ლიკუუ, ასე ვერ გააგრძელებბ...
-რატომ მენატრება სულის ტკივილამდე მიშო, რატომ ვერაფერს ვუხერხებ თავს...
-იცი პასუხი, იმიტომ რომ სულის ტკივილამდე გიყვარს, სამუდამო ანაბეჭდად დარჩა შენს ცხოვრებაში მიშო,
-მისი დაუდევრობის გამოოო
-მომისმინე, მესმის ბავშვი დაკარგეთ, მიშც ცუდად მოიქცა მაგრამ ექიმაა თქვა რომ ბავშვი სუსტად იყო...
-ნერვიულობის გამო დამეწყო სისხლდნა, იმ ქალის ხმა რომ გავიგე...
-ხომ ფქვა რომ არაფერი ყოფილაა
-რაც არ უნდა ექთვა ფაქტიაა მისი მიზეზით ჩემი გულის ქვეშ აღარ ცემს პაწაწინაა გული..
-ლიკაა,თავს იტანჯავ, იქნებ გაიგო მიზეები, კარგად აწონდაწონო და ეს ტკივოლი მიშოსთან ერთად გადააგოროოო, მასთან ერთად გაუმკლავდე.
-მიყვარსს???
-მაგას მე ნუ მეკითხები, -
-არ მესმის როდის შემიყვარდა...
-სამი წელია მასთან ცხოვრობ
-და აქედან ჩვენი ერთად ყოფნის ნახევარზე მეტი დღე არ ყოფილა მშვიდი, მხოლოდ მაშინ დავმშვიდდით როცა ჩემი პატარა იყო ჩემთან..-ცრემლები გადმოყარა და მარიამს გახედა.-ის ხომ ასეთი პატარა იყო, უკვე მოძრაობდაა, ვგრძნობდი მის პაწაწინაა სხეულს ოორი თვეში უნდა შევხვედროდით მაგრამ პაწაწინა ანგელოზად გადაიქცა... ჩემი პაწაწია....
-ლიკუნაა-მთელი ძალით მოეხვია მარიამი და მასთან ერთად ატირდა...
კვირას კვირა მოჰყვა, და ამასობაში ერთი თქევც გავიდა, მეგიც დაბრუნდა მოგზაურობიდან, დროზე ადრე ჩამივიდა და ისიც გვერდით უდგა ლიკას, ნელ-ნელა უყუჩდებოდა ტკივილი, თუმცა მიშოზე ფიქრებიც დასჩემდა, თან ბრაზობდა და თან დარდობდა მასზე, მანაც დაკარგა შვილი მასაც სტკივა, ძალიან სტკივა.
სამსახურში აპირებდა გასვლას კარზე ზარი რომ გაისმა, ყველას ხილვას ელოდა იქ, მიას გარდა...
-გამარჯობააა-გაუღიმა მიამ გაკვირვებულს
-გამარჯობა..
-შენთან დალაპარაკება მინდა ლიკა, შეიძლება შემოვიდე?
-მოდი-კარი გააღო და შეატარა, მდივანზე ჩამოჯდა.
-რამეს დალევ?
-არა მაგისთვის არ მცალია, უბრალოდ სერიოზული სალაპარაკო გვაქვს მე და შენ?
-რა მოხდა?
-ჩემი ძმა ცუდადაა, და მიდის ლიკაა...
-მე რა შუაში ვარ? ან რა სჭირს ან სად მიდის?
-საზღვარგარეთ მიდის,ახლა თუ ყველაფერს არ გაიაზრებ შენც დაკარგავ და მე და დედაც.-
-მე დავკარგე უკვე, აი მაშიმ იმ ქალთან რომ დარჩა ღამით.
-მეც მაგის დამტკიცებას ვაპირებდი-მსუბუქად გაიღიმა-იმ ღამით მიშო არ ყოფილა ნაიასთან, საერთოდ იოანესთან ერთად იყო საავადმყოფოში, საავადმყოფოში სადაც ნაია მუშაობს, განგებ აიღო მობილური, ძველი ინტერესები ჰქონდა მიშოსთან, განგებ გაგაგონა ის სიტყვები, მიშომ კიდევ იმიტომ ვერ დარეკა რომ მისი მობილური საერთოდ არიყო მწყობრში, თანაც გამწარებულებს შემოათებდათ, იოანეს პატარა ძმაა გახდა ძალიან ცუდად, გესმისს... არაფერი ყოფილა...
თქვენი შვილი კი დაღუპული იყო, ხომ გითხრა ექიმაა რომ 10 საათის გაჩერებული მაინც ჰქონდა გულიო, ნუ იტანჯავ თავს და მიშოსთან წადი, ერთად მოერიეთ ამ გაუსაძლის ტკივილს ლიკა, დროა ფერადი დღეები დაიწყოთ, გამოამინდების დრო დადგა.-იდგა უსმენდა და ვერაფერზე ფიქრობდა.
-შენ ხომ იმ სახლიდან გინდოდა წამოვსულიყავი, აქ რატომ ხარ ახლა ? იქნებ უკეთესიაცაა შენი ძმა რომ წავიდეს..
-მინდოდა მაგრამ მიშოს რომ ვხედავ, იცი შენ იყავი მისი არსებობის ძალა, ადამიანს აღარ ჰგავს, სულ აურია, სვავს და ვერაფერს ვშველით, თუ წავა ...
-როდის მიდის?
-დღეს საღამოს მიფრინავს.
-ფიწრი მჭირდება.
-ნუ გადამრევ ადამიამო.. რა ფიქრი გჭირდება... სამან ძალით წაგათრიეთ ორივე და გამოგკეტეთ სადმე გონზე მოდით, ერთმანეთი გჭირდებათ მიხვდიიით ბოლოს და ბოლოსსს-გაბრაზებული წამოხტა მია,
-დრო არ გაქვს, ადექი აწიე ეგ ლამაზი უკანალი და ჩემს უტვინო ძმასთან წადი... წადი და მაგრად მოკიდე ხელი... თორემ მერე ჩემთან გექნება საქმე და ისედაც მომაკვდავს მე მოგიღებ ბოლოს ადამიანო.-იმდენად კაპასობდა მია, გაეღიმა ლიკას,
-გიჟი ხარ იცი, ზუსტად ისეთი როგორიც მეგონე, ... მანქნით ხარ?
- კი..
-წადი,
-რა?
-რა რა, წადითქო, ვერ გიმასპინძლებ მეც სერიოზულ საქმეზე გავრბივარ, -ბოლოს გაიღიმა ჩანთა აიღო გასაღებიც და მია გაატარა მერე თვითონ მიჰყვა და მის მანქანაში მოთავსა.
-ესეც ასე, ეს მომწონს.
-სადაა? ჩაალაგა ბარგი?
-სახლში იქნება სავარაუდდოოდ რომ წამოვედი ალაგებდა, დიდი გინებით და +18 სიტუაციებით.
-წარმომიდგენია.
-საერთოდ ძაან ფსიხი გახდა, სულ ჩხუბობდა,
-ეგეც წარმომიდგენია, ძლივს მოვარჯულე
-ისევ თავიდან მოგიწევს..
ნანა დახვდა ქვემოთ მიესალმა, და თბილად მოეხვია
-რა კარგია რომ მოხვედი შვილო..
-სადაა?
-ოთახშიაა და ჩემოდანს ელოდება-
-მე მივუტან-ჩაიცინა მერე კი კიბეებს აუყვა,კარი ოდნავ იყო ღია..კარადასთან იდგა ზურგით, რომ შევიდა ვერ დაინახა.
-ნანიკოო მოიტანე ეგ ჩემოდანი და ჩააწყვე ესენი რა, უკვე ნერვები აღარ მაქვსააა-შეცვლილი ხმით თქვა და თავით მიეყრდნო კარადას, საწოლზე დადო ჩემოდანი ლიკამ, მერე ხელიდან მაისური აართვა, -შეხება რომ იგრძნო გაკვირვებულმაა გამოხედაა, ჯერ ეგონა მელანდებაო მაგრამ მერე კიდევ უფრო რეალურად იგრძნო მარიამის შეხება.
-მტვრევა-ლეწვის და არეულობის გარდა არაფერი არ გეხერხება,
-აქ რა გინდა?
-მეორედ გათხოვება გადავწყვიტე და უნდა დაგპატიჟო
-გაგიჟდი და უფრო მინდა გამაგიჟო?
-გავიგე მიდიხარ, რას გავხარ, წვერი მოგზრდია, არ გიხდება, თვალებიც ჩაშავებული გაქვს,
-ლიკა
-შენ დაკეცე ესენი და ჩატეე?მართლა მიემგზავრები?
-კი, შნგან განსხვავებით მე ვერ ვიპოვნე შემცვლელი-თვალები ჩაუწითლდა სიბრაზისგან.
-კაარგად არ ეძებდი, ჩემოდანი აიღო და დაკეცილი ტანსაცმელიი გადმოუყარააა
-გაგიჟდი? ძლივს დავკეცე.
-აღარ დაგჭირდება, ისე ნახე შენი დაკეცილის არევაზე იზმენებში ჩავარდი და ჩემსას არასდროს აფასებდი ბატონო მიხეილ. მასთან მივიდააა ძალიან ახლოს, და მოულოდნელად წაეტანააა ტუჩებზეე,
-კარგი ბიჭი ხარ შემცვლელი რომ არ მოძებნე, ახლა ჩხუბი ძალიან მეზარებოდა,
-ქალბატონო ლიკაა...
-ახალი შანსი, ახალი დასაწყისი, მომენატრე შენთან მინდა ძალიან, კიდევ მომრნატრე ასევე ძალიან და კიდევ მიყვარხარ იმაზე ძალიან ვიდრე ამას ეს გაცვეთილი სიტყვა იტევს..-გაბრწყინებულმაა ახედა, სიცილით მოეხვია მიშო და თაბი მის თმებში ჩამალაა
-წვერი მკბენს,ისევ თავის ზომას დაუბრუნდეს, მე რომ მომწონს, ზუსტად ისე..
-მეც მიყვარხარ, და ყველა უშენოდ გატარებული დღე სასჯელი იყო...
-ორივემ შეცდომები დავუშვით, ახლა ახლიდან დავიწყებთ, მე და შენ უკეთეს ცხოვრებას ვიდრე ადრე გვქონდა,
-ქორწილი როდისაა? როდის მოვიდე?
-არვიცი...
-დაუგეგმავ ქორწილში მპატიჟებდით ქალბატონო ლიკაა?-სიცილით აიტაცა ხელში..
-გაჩერდით ბატონო ჩემს მეუღლეს ვეტყვი.
-ვერ ეტყვით, მე გიტაცებთ...თან სამუდამოდ, არსად არ გაგიშვებთ...-ტუჩებზე დაეკონა მერე დაბლა ჩავიდნენ და ოჯახობას აუწყეს შერიგების ამბავი.
ქორწილი მართლა დაგეგმეს,გადაიხადეს კიდეც, და ერთი მშვენიერი დღესც ჩაეწერათ ისტორიაში, მერე ისევ განაგრძეს ცხოვრება, ხან ჩხუბობდნენ ხან რიგდებოდნენ, ისე როგორც ნორმალურ წყვილს სჩვევია თუმცა ესენი არანაორმალურები იყვენნ.
მეგიმ ახალი ამბავი ახარა საზოგადოებას, ფეხმძიმე იყო და მომავალ ხუციშვილს ატარებდა მუცლით.
მარიამი კი ტელევიზიაში გადაიყვანეს და უკვე ერთ-ერთ დილის გადაცემაში ამზადებდა სიუჟეტებს...
უცნაურად დაემთხვა ყველაფერი, ისევ საავადმყოფოში მივიდა ინტერვიუსთვის, გული ამოუვარდა მთავარი ექიმის გვერდით გუგა რომ დაინახა, იმ ღამის შემდეგ აღარც უნახავს, ქვეყნიდან იყო გასული გუგა როგორც გაიგო, ისევ იგივე სიტუაცია შეიქმნა, რამდენიმე კითხვის შემდეგ გუგასთან გასაუბრებია ჯერი დადგა, პირველიბკითხვა ძლივს დასვა, საერთოდ ძალიან უჭირდა კონცენტრირება, ბიჭის დამაბნეველ ღიმილზე საერთოდ ნაწილებად იშლებოდა, ცოტაც და ხმაც აუკანკალდებოდა, ძლივს მორჩნენ ჩაწერას, წყნარად დაემვიდობა მადლობა მოიხადა და სუნთქვააჩქარებული დატოვაა კაბინეტი, ოქერატორი წავიდა თვითონ წყალი რომ არ დაელია ალბათ დაიხრჩობოდა, წყალი რომ მოსვა და ცოტა სული მოითქვა იგრძნო როგორ დაქაჩა ვიღაცამ, პირზე ხელი ააფარეს და ერთ-ერთი ოთახის კარს ააკრეს,რათმაუნდა ეს ვიღაც გუგა იყო,
-რას აკ...-სიტყვა არ დაასრულებინა ისე დაეწაფა მონატრებულ ტუჩებს,ლამის ხელეში ჩადნა მარიამი.
-საერთოდ ქალბატონო მარიამი ინანებთ იმის გამო რომ ასე ძალიან მომანატრეთ თავი- ხმა ჩახლეჩილმა ამოთქვა გუგამ და ისევ ტუვებს დაწვდაა..
-რა ჯანდაბას აკეთებთ ექიმოო....
-თავხედ ჟურნალისტს სამაგიეროს ვუხდი,-კარი ჩაკეტა, ხელში აიტაცა და ლითონის მაგიდაზე დააწვინა, ფეხები გააშლევინა და ზემოდან მოექცაა.
-ჯანდაბაააააა,სიმთვრალეს ტყუილად ვაბრალებდიიი-ტუჩზე იკბინაა მარიამმა...
-10 წუთი გვაქვს-ეშმაკურად ჩაიცინაა გუგამ ლურჯი მაისური ერთი ხელის მოსმით გადაიძრო და ქალბატონი მარიამის ბარძაყზე აათამაშა თითები, სიცილით აჰყვა კოცნაში, თმებს ჩაებღაუჭა და მოქაჩა
-მეტკინააააა
-მე ეს მიყვარსს-საკუთარი ინიციატივით აკოცა ამჟამად. უფრო აეკროო სხეულზე, ფრთხილად გადააძრო სარაფანი, და მოშიშვლებულ ხერხემალს თითებით აუყვაა ლავიწებიდან მკერდიისკენ გაიკვლია გზა კოცნით,
-ექიმოო-ამოიხვნეშაა დაა ხელი მსუბუქად მიჰკრა.
-ვიცი ვეღარ გავჩერდები მაგრამ ცოტახანს კიდევ
-გუგააა მელოდება სერიგი, შენ კიდევ პაციენტები...-სიცილით ახედა და აკოცა-ეს მაგიდაც ცივია, შენ რა გენაღვლებაა,
-ზემოდან ყოფნის ამბიციები-ჩაიცინა და კაბა აიღო თავად გადააცვა და ტყავს ქურთუკიც მოაცვა, ტუცებზე აკოცა
-შევხვდებით ჩვენ ისევ, თავხედო ქალბატონო.
-კიდე ქალბატონია თავხედი,-ნერწყვი გადაყლაპა გუგას სხეული რომ დაინახა, სიცილით გადაიცვა ფორმა გუგამ,
-გიხდება ეს ფერი,-თმა გაუსწრო, მერე აიწია აკოცა და ანიშნა კარი გააღეო.
-ნახვამდის ექიიმო, -შეუმჩნევლად გამოვიდა, ახალი სხვა ენერგიით დატვირთული, დაფრინავდა უფრო სასიამოვნოდ ვიდრრე ფრთებით ფრენაა, ტელევიზიამდე სულ ღიმილით მივდა, სიუჟეტი როგორც ყოველთვის კარგი გამოვიდა, მთელი დღე ფიქრობდა გუგაზე, და მის შემდეგ ხილვაზე ოცნებოდბა უკვე.
სახლში რომ მივიდა მართა იყო მხოლოდ, ცოტა ჭამა მერე კი ოთახში ავიდა,
ესემესი მოუვიდა.
-მორიგედ დამტოვეს.
-მერე?
-არ გაგიმართლა, გეგმები გადაგვედო, ხვალ უძილარიც ვერაფერს გავხდები.
-ექიმო რა შეუფერებლად იქცევით, სად გაქრა თავდაჭერილი დინჯი გუგა?
-დავბერდი ჩემო მაირიამ, უნდა მოვასწრო ბედნიერება.
-წარმატებები, არ გამომაპარო იცოდე არაფერი.
-იძინებ?
-რავიცი 10 სათზე მაგას აპირებენ ხოლმე დარლილი მოკვდავები.
-ძილინებისა ხვალ გნახამ დღის ბოლოს,
-კარგად...
^^^^
-ზღვა თუ მთა?
-პარკში მივდივართ თუ მიტაცებ?-სიცილით სრულიად არასერიოზულმა წარმოთქვა მარიამაა და წვენი მოსვა
-რა მიხვედრილი ხარ, აი რატომ აგირჩიე შენ და არა სხვა
-გაგიჟდი ხო? სად მიხიახ სმ გზით რატომმ.... გუგა ასე ნუ მეხუმრები რაა...
-არ გეხუმრები, გიტაცებ.
-გუგაა, ასე პრიმატივით მოქცევა შეიძლება? რა მოტაცება? მანქანიდან გადავხტები ახლა, -გაბრაზებულმა გახედა.
-კარგი რაიყო სულ კი არ გიტაცებ, ცოლად კი არ მიმყავხარ, ორი დღით წავიდეთ ბორჯომში.-სიცილით გახედა
-იდიოტო, გააჩერე მანქანა, დაიწყო ბიჭმა ხუმრობა, უნიჭო..
-რაზე გაბრაზდი ახლა შენ
-შენს ცუდ ხუმრობაზე, და უბებართვოდ რომ წამომიყვანე მაგაზე.
-კარგი რა აბა ისე არ წამომყვებოდი და მე კიდევ 2 დღე ძლივს მაქვს დასვენება, გამეფლანგა.
-მაინც კრეტინი ხარ, რა ვუთხრა ჩემებს,
-დიდი გოგო ხარ, სიმართლე უთხარი-გაუღიმა.
-კრეტინი.
-ისე ასე როგორ გინდა ჩემი ვოლბა ჰაა? მოტაცებააო რომ ვთქვი ეგრევე ეგ იფიქრე წამოენთე.
-იცინე ახლა
-როგორ ოცნებობ ჩემზე,
-ნარცისო
-შენი მოტაცება რომ მდომოდა ცხენით მოგიტაცებდი, თან ღამით აივნიდან.
-რომანტიული ადამიანი მეგონე, და უფორ კლასიკური, რა ცანცარა ყოფილხარ-ვითომ შეწუხებულმა თვა მაგრამ ამინც გაიცინა.
-ფაქტია გაგიჟებ ისეთი როგორიც ვარ,
-ოჰ..
-რა ოჰ? ოჰ ის გამო თითქმის ორი წელი, კვირა არ გავიდოდა ჩემი ფბ პროფილი რომ არ მოგენახულებინა ასევე ინსტაგრამი.
-მოიცა შენ...
-ვიზიტორი მქონდა ჩართული და გადევნებდი თვალყურს, არიმჩნევდი მაგრამ ჭკუას რომ კარგავდი ეგეც ვიცოდი..
-რატომ მაკოცე?-სერიოზულმა გახედა-იმ ღამით?ვიცი მაშინ რომ არ გაინტერესებდი, საერთოდ არც მოგწონდი მემგონი.
-მომწონდი, არ ვაღიარებდი, ის კოცნა მთვრალი ვიყავი, შენი რეაქცია მაინტერესებდა თან შენი გაბედნიერება მინდოდა, ხომ გინდოდა ჩემთან სიახლოვე და აგისრულე.
-აღარ დალიო ძალიან მჩატდები.
-შენ აღარ დალიო, როგორც შენ თქვი ერთ დროს მე კი არ მაკარგვინებენ ქალიშვილობას
-არა მართლა შეგცვალეს შენ, იმ გერმანიაში ყოფნის დროს,
-მანძილმა და მონატრებამ გამინათა გონება.
-გამომეღვიძება ახლა.
-მოიცა გესიზმრებოდი ხოლმე?
-არა,
-არ მჯერა, გესიზმრებოდი დარწმუნებული ვარ.
-მაშინ რაღატო მეკითხები?
-საყვარლად ბრაზდები და მაგიტო, აფთარი ხდრბი და მგონია თვალრბს ამომჩიჩქნი
-რა საყვარელი ვყოფილვარრ...
-ძალიან-ჩაიცინა ხელის გულზე აკოცა და გზას გახედა.
-ეს ცხვირი რატოა ასე ლამაზი, ან ეს პროფილი, პლასტიკური გაქვს გაკეთებული.
-არა შენნაირი კიარვარ, აწყობილო ქალო, შენს პროფილსაც არაუშავს ისე, პროფესიონალი ქირურგი მუშაობდა ეტყობა ხო?
-ნწ, პრაქტიკანტია ერთი, გაგაცნობ მერე თუ გინდა...-თმაზე გადაუსვა ხელი და გაუცინა
-რასერჩი ამ თმასს
-მიყვარსს რა გავაკეთო.
-თმაა?
-ხო აბა, -
-საჭესთან ვარ და ცელქობ.
-ვცელქობ თურმე...-მობინდებული იყო უკვე ბორჯომში რომ ჩავიდნრნ, სახლში დარეკა და უთხრა მართას ნუ გადაირევი მეგობართან ერთად წავედიო.მერე მაღაზიაში გავიდნენ ტანსაცმლისთვის ბოლოს ნომერში სხდნენ და შოკოლადის თანხლებით საუბრობდნენ.
-ასე ადვილად დაიწყო ურთიერთობა?
-ეს ადვილია? ორი წელი მოვუნდით.
-არა, განშორების შემდეგ უეცრად იყო, ახსენბის და ბევრი საუბრის გარეშე.
-შენთან საუბარს აზრი არ აქვს, მოქმედებები უფრო ჭრის-თავისკენ მიიზიდა და შოკოლადიან ტუჩებზე დაეწაფა.
-კრეტინოოოოო, და თოფურიას კოცნა?მის მიმართ გრძნობები...
-არ ყოფილა, არც ის კოცნა იყო ნამდვილი, ბამდვილი ის იყო გაყინულ გოგოს რომ ვაკოცე ღამით აივანზე.
-მართლა არ გიყვარდა მარიამი
-არა, უბრალოდ გატაცება იყო, მოხიბლული ვიყავი მისით.მერე მივხვდი, მან მიმახვედრა და კიდევ შენმა გამოჩენამ და ცნობისმიყვარე ქალბატონო მეძინებაა და დავიძინოთ ხო-მაისური გადაიძროო გუგამ
-შენთან დავიძინოო? არა მადლობა.
-კარგი ახლა, მარტო ძილს არ დაჯერდი მახსოვს ერთხელ.
-იმ ღამეს მთვრალი ვიყავი ...-ძალიან მეცინება ისე, პაპუნას და მეგის ქორწილი ასე თუ ჩაივლიდა... მეგის დავცინოდი... ვამხნევებდიი...-სიცილით საუბრობდააა
-არხარ შენ ნორმალური, რაღა მეშველება, ეს ქირურგობას გადარჩენილი ნერვული სისტემა გაქრება.
-გაშინებ პატარავ?
-ოდესმე შენნაირი ადმაიანინთუ შემიყვარდებოდა ვერ წარმოვიდგენდი.
-ამ წამს სიყვარული ამიხსენი?-თვალებ გაფართოებულმა გახედა.
-ეგ იმ ღამე ს ავხსენით, ჯერ ცეკვის დროს მერე კიდე..
-ჩუმათ რა თავხედოაბაა-ხელები ააფარა ტუჩებსე სიცილით-
-სიტყვებით ვერ აიხსნება ის რასაც მე ვგრძნობ, და სიტყვა მიყვარხარ ძალიან შეუსაბამოა, სამუდამო კვალი დატოვე შენ ჩემს ცხოვრებაში,
-ავტირდები ახლა, ასეთი სიტყვები არასდროს უთხვამმთ ჩემი.მისამართით.
-არც უნდა ეთქვათ, მე ვარ შენი პირველიც და ბოლოც აქალგაზრდა ქალბატონო.
-როგორ თქვით ბატონო გუგაა, სამუდამო ანაბეჭდად ჩემს ცხოვრებაშიოო
-დიახ...
-ჩემს ამ ცხოვრებაში, და შემდეგ ცხოვრებაშიც სამუდამო ანაბეჭდი ხარ აპოოლო ექიმო, უკიდეგანოდ,უსაზღვროდდ, გადარეულად მიყვარარ გესმისსსსს მიყვარხარრრრრრ-ხელები შემოხიაა დაა ჩაეხუტა,საპასუხოდ მისი თავიისი ტუჩების შეხება იგრძნო ბაგეებზე.
ბედნიერება.
ეს იყო ბედნიერება.
ეხებოდაა და გრძნობდა საკუთარ ნახევარ ადამიანს.
ყველფერი მართლა მოულოდნელად დალაგდა, სწორედ მაიშინ როცა არ მოელოდნენ.სიმპათიური მორძალებული გემოვნების გუგა, გადარეულ მაირამის ანაბეჭდად იქცა. უბრალოდ სპონტანურად მოხდა შემდეგ ყველაფერი, როგორც სიყვარულს ჩვევია, თუმცა ეს ჩვეულებრივი სპონტანურობა არიყო, პატარა 50 კაციანი უახლოესი ადამიაებით ზღვის სანაპიროზე მოაწყვეს, საკუთარ ქორწილში ქალბატონმა მარიამმა წყალში მოადინა ზღართანი, საშინელება იყო ქორწილამდე 1 საათით ადრე ყველაფერი რომ გაფუჭდა, თუმცა გუგამ მოაგვარა, კარგადაც იხალისა ქალბატონზე შემდგომ.მოკლედ ყველაფერი მშვენივრად ჩატარდა, ერთი კვირით სამოგზაუროდაც იყვენენ შემდეგ კი ოჯახურ ცხოვრებასაც შეუდგნენ...

წელიწად ნახევარი თვალის დახამხამებაში გავიდა,
მეგი და პაპუნა უკვე ხუთი თვის ნაიასთან ერთად განაგრძნობდნენ ცხოვრებას.
მიშოს და ლიკუნას სამი თვის სესილია ჰავდათ. გოგოებთან იყო მარიამი, და პატარებს ეფერებოდა
-რა საყვარლები არიანნნ
-ესენი არიან და შენი როდის მოგვესწრება რძალო, ბიძა აღარ უნდა გავხდე? -სიცილით გახედა პაპუნამ და ბავშვი ხელში აიყვანა.
-რა დედაჩემივით მესაუბრები, ფრთხილად აიყვაე ბიჭო ბავშვი..-
-მოიცა შენ მემგონიისევ შიში გაქვს პატარების ხო
-იდიოტი ხარ, იმედია ნათლიას დაემსგავსება ჩემი იო, და სესოც ასევე..
-ხო გაზარდე სხვისი შვილები, შენი არ გყავდეს.
-რა პირი შეკარით მეგი.
-დაანებეთ ბავშვს თავი, ვინ ხართ, ჯერ ჩამოყალიბება სჭირდება.
-ლიკუნას ესმის ჩემი, მაიმუნო ხალხო, და ამ გუნდას შევჭამ ახლა, ნახე როგორ ჩაეძია- ლიკას ხელებში პაწაწუნა სესილის ეძინა, პატარა ანგეკოზს ჰგავდა, ფრთხილად ჩააწვინა სავარძელში.
-გუგა როდის ბრუნდება მარო?
-დღეს ასრულებს მორიგეობას,აღარ დამირეკია ეძინება სავარაუდოდ.
-იმ ქურურგმა სულ დმიტანჯა ეს გოგო.
-ჩემს ქირურგ ძმასაც აე აგდებს ნაკლებ დღეში შენი ჟურნალისტი გოგო-გაიცინა პაპუნამ, და იოანეს აკოცა-მაა რაარი ეს ახლა რატო დამდორბლე ჰა? ეს რა ვაჟკაცური საქმეაა? მივდიოდი რა გამოიცვლის ახლა-
-მომიყვანე ბავშვიი-სიცილით გამოართვა მეგიმ დაა ორ წუთში ჩაააძინა,
-ძავედი მე ახალგაზრდებო, ნახვამდის ვისთანაც მოვედი იმათმა კი დაიძინეს რაღა მინდა..
-მე წაგიყვან მწარე, მოიცა..
-კარგი მაზლო, არ გეტყვი უარსს- გოგოებს აკოცა მერე დიდი უარის და იუხედავათ მაინც აკოცა ორივეს და სახლისკენ წავიდა, პაპუნამ მიაცილა შემდეგ კი საქმეზე გავიდა.
კარი გააღო, მალე დაბნელდებოდა, ზამთარის სიცივე ტრიალებდა უკან და საოცარი სანახაობა იყო გარეთ, ყავა მოამზადა და აივანზე გავიდა, ლამპიონები ანათებდა ქუჩას, ცაზე კი მთვარე კაშკაშებდა, სიცივისგან გააჟრჟოლა, დიდხანს იდგა და გაჰყურებდა გარემოს, მერე უკნიდან გუგა აეკრო და გამოფხიზლდა.
შემობრუნება როგორც კი ცადა,წამის მრასედში ერთი ხელით თავისკენ შეატრიალა და წელზე მოუჭირა ხელები გუგამ, მისი ტუჩები უფლო მალე იგრძნო მარიამმა ვიდრე დაინახავდა მის სახეს,სიამოვნების ჟრუანტელმა დაუარა და სხეულის კონტროლი დაკარგა, ზამთრის სიცივეში გაყინული სხეულით აეკრო ალბათ იგრძნო გუგამ და ხელებით მარიამის აკანკალებული სხეულის გათბობა სცადა..
-გამეყინები აქ მარიკო- ბოხი ხმით ამოთქვა და ხელის გულზე აკოცა, სახეზე ჩამოყრილი თმა ყურს უკან გადაუწია და შუბლზე აკოცა.
-მომენატრე ექიმო-
-სახლში შევიდეთ, ძალიან ცივა აქ, გაცივდები-მზრუნველი ხმით უთხრა და სახეზე დაუწყო მოფერება
-კარგი შევიდეთ,-წელზე მოხვია ხელი, და სახლში ერთად შევიდნენ.
-მიდი შხაპი მიიღე და მე მაგიდას გავშლი ვივახშმოთ...
-კარგი მაგრამ ხომ კარგად ხარ?
-კი ...-გაუღიმა და ტუჩებზე აკოცა, შემდეგ სამზარეულოში შევიდა და მზა საკვებინმაგიდაზე ლამაზად დააწყო, გუგას დაელოდა შემდეგ კი ერთად დაიწყეს ჭამა.
-დღეს ბავშვები ვნახე.
-მეც მინდა ნახვა, ხვალაც წავიდეთ ერთად, სესილი გაიზრდებოდა უკვე,
-ხვალ აცრაზე მიდის ქალბატონი,
-იო ვნახოთ.
-ხო ვნახოთ, იცი რა საყვარლები არიან, პატარა სიყვარულები...-ღიმილით შეხედა.
-მოწყენილი მეჩვენები.
-არ ვარ, უბრალოდ ასეთ ხასიათზე გავიღვიძე...- ერთად აალაგეს მაგიდა მერე კი მდივანზე მოკალათდა მარიამი, გუგაც მალევე მიუჯდა გვერდით და ზედ აეკრო.
-დავიძინოთ, დაღლილიდა უძილარი ხარ.
-არ ვარ მეძინაა ცოტა, ცოლი მომენატრა მე-ღიმილით დაეწაფა მის ტუჩებს...ძალიან იწყებ ხოლმე მარტო?
-არც ისე, დღე სამსახურში ვარ, კვირაში ყოველ მესამე ღამეს მიჭირს მხოოდ
-ავად ხომ არ ხარ, -სახე ააწევინა და თვალებში ჩახედა.
-ნწ.
-აბა რაღაც გაწუხებს ვგრძნობ.
-გუგაა წელიწად ნახევარია დავქორწინდით.-
-მერე?
-ხომ ვთხვით რომ ბავშვი არ გვეყოლებოდა ჯერ-ჯერობით რადგან გაგვჯჭირდებოდა ჩვენი გრაფიკის გამო...
-ვთქვით...
-არგინდა შენი შვილის დედა რომ ვიყო? გადაგიყვარდი? ბავშვი მინდა გუგა, მეც მინდა შენი მსგავსი პატარა ადამიანი- აცრემლებულმა ახედა, ისრთი საყვარელი იყო იმ წამს გუგამ თავი ვერ შეიკავა, ღიმილით მოხვია ხელები და გულში ჩაიკრა
-რა ფიქრები გაწუხებს მარიამ, რა გადამიყვარდი... უბრალოდ ამ ეტაპზე მეგონა ბავშვის მოვლას ვერცერთი ვერ შევძლებდით.ეგ როგორ იფიქრე? პატარა ადამიანი რომ განვითარდება შენს მუცელში მერე რომ დაიბადება და ჩვენს თვალწინ გაიზრდება... ეგ როგორ არ მენდომება სულელო...ნუ გადამრიე რა გატირებს.
-მე კიდე რა არ ვიფიქრე.
-აღარ იფიქრო ხოლმე, - ზურგიდან აეკრო და თმაზე ჩამოუვა თითებიი...-თუ ბავშვი გვინდა იქნება ბავშვი რა პრობლემააა-ეშმაკურად ჩაიცინა და წამებში აიტაცა ხელში მაირმი
-გუგაააააა, დაგივარდები.-
-53 კგ დამივარდებ? გგონია ტყუილად ვვარჯიშობ? მარიამმ ეს შეურაწყოფაა,
-სულ ჩემს წონას ნუ უსვავ ხაზს,
-ციტა მძიმე ხარ ისე, ეს ჯემპრი გავიხადოთ ჯობია,
-ცალი ხელით გახადააა შიშველი მკერდით სიცილით აერკრო და კისერში აკოცა
-ნწ რა ცელქი ხარ შენ... საწოლზე დაწვინა და ზემოდან მოექცა მოშიშვლებულ მკერდს კოცნით დაუყვა...
ხელებიიი თმაში შეუცირა მარიამმა ისე როგორც ჩვევია ხოლმე და მოქაჩა
-ასე გამამელიტებ.. მტკივაა- შარვლის სათავისკენ ჩააცურა თითები და ხმა შეცვლილმა ამოთქვა
-მიყვარს და...თან მელოტიც მომეწონები, სიმპათიური იქნები, ისევ დაქაჩა და ამჯერად თვითონ აკოცა.
-ცელქობისთვის როგორ ისჯები ხოლმე რომ იცი და მაინც რომ ცელქობ- შარვალი მოაშორა და ნაზად ააყოლა თითები წვივებიდან ბარძაყებამდე, მკერდიდან კოცნის ბილიკებად დაუყვა, მუცელზრ აკოცააა,პერანგი გადაიძრო და ზენოდან მოექცა..
ორი ერთმანეთზე უზომოდ შეყვარებული ერთ მთლიანობად იქცდა.სხვა სამყაროში იყვნენ სამყაროში სადაც მხოლოდ ისინიოო იყვნენ სადაც ფერად დერებში იყო ყველა დეტალი გაფერადებული...

დილით გუგაზე ნახევრად გადაწოლილს გაეღვიძა, სიცილით დაწვდა მძინარე გუგას ტუჩებსს,
-დიიდან ცელქობ-ძილისგან შეცვლილი ხმით ამთქვა და თაბისკენ დაქაჩა.
-თორმეტია ბატონო გუგაა...-
-სად გვეჩქარება?
-შუადღემდე ხომ არ ვიწვებით.
-მართალია, მოდი სადმე წავიდეთ.
-სად?
-ბაკურიანში, სამი დღე გვაქვს.
-გაგიჟდი ახლა?
-ხო იქ იქნება თივლი და კარგი იქნეაა-ზემოდან მოექცააა და სიცილით დაააცხრა ტუჩებზე.
-წავიდეთ მერე,
-ჯერ საქმე გვაქვსს, მკერდზე აკოცა და თვალებში ჭინკებ ათანაშებულმა ახედა-
-გუგააა რატომ ვერ ძღები...
-მომენატრები ხოლმე, რა გავაკეთო, თან ეს სრულყოფილებაა რომ მიმზერს ძნლია თავის კონტროლი.-ტუჩზე იკბინაა და ისევ აკოცა.
-ცუდი კაცი ხარ... იცი რა მიკვირს?
-რა?აბა მითხარირა გიკვირს?
-სულ მიკვირდა, იქ ხომ ამდენ მკერდს უკანალს და სხვა ნაწილებს ხედავ, რატომ არ გძულდება საერთოდ ეს ნაწილები.
-ოოო იქ ვმუშაობ, პროფესიაა, ის რაც მემკვიდრეობამ ვერ შეძლო მე შემიძლია გავაკეთო, თან იქ იდეალურები არ მოდიან, იდეალური ხელოვნებოს ნიმუში ერთი მყავს სახლში დაა აი იმის მზერით ვერ ვძღები.მხოლოდ სხეული კიარაა, ადამიანის სულიც უნდა გიყვარდეს, აი მააშინაა ჭეშმარიტი მიზიდულობა და ნარკოტიკის ეფექტი.
-ჩემი იდეალურობა ქმარი ხარ შენ!საეჭვიანო რომ მაქვს მაგრამ რომ არ მაეჭვიანებ, ისეთი ხარ-ლოყაზე აკოცა.
-ხო საქმეს ვაგრძელებ ასე რომ, ქალბატონო ცნობის მოყვარეობავ.

****
-მარიამ გადამრევ, რატომ არ ეუბნები ორსულობის ამბავს გუგას.
-ვეტყვი.მოიცა ჯერ ვე გავიაზრო.მე დედა ვიქნები არა არ მჯერა-გახარებული წამოდგაა და ბოლთას სცემდა,
-კარგი კარგი მოვა გუგა ჩვენ წავალთ ჯობია შენ საქმე გაქვს
-მტოვეთ?
-კიი, უნდა უთხრა-გაიცინეს გოგოებმა და მარიამი დატოვეს,
გუგას ჰუდი ჩაიცვა და დაელოდა როდის გამოჩნდებოდა გუგა.
-მაროოო სახლში ხარ? მოვედი...
-აქ ვარ გუგა
-ოჰოო მოკალათებულა, ჩენი ჰუდიც მოუგია, ქურთუკი დაიხადა და მერე ტუჩებზე ეამბორა.
-საჭნელი მაგიდაზეა,
-შენ?
-არ მშვია მე, მოწესრიგდი გაძეხი და მოდი მერე-გაიცინა და მხარზე დაარტყა კაგი ძმაკაცივით ხელი... თუთმეტ წუთში მის გვერდით იყო მოკალათებული გუგაც.
-ბა რა ხდება
-ყველაფერი, ცუდადაა შენი საქმე
-რამოხდა
-პრეტენზიების ცხრა თვე გელის, მოგიწევს ისედაც ჭირვეული მეუღლის, გაორმაგებულიჭირვეულობჯს ატანა-პირდაპირ უთხრა და კმაყოფილი სახით გახედა.
-მოიცა რას ამბობ...ანუ...
-მამა გახდები ბატობო ხუციშვილო-გაუღიმა
-რაოოო-გახარებული წამოხტა გუგა, ხელში აიტაცა დიდხანს კოცნა და ატრიალაა, სიხარულით ლამის გააფრინა აქეთ იქით დადიოდა და გაჰყვიროდა შვილი მეყოლებაო
-ესეც გადაირიაა... გუგააააა ასე თუ გაგიხარდებიდა აქამდეეე უნდა დაგვეწყო ეს ბავშვი
-საოცრება ხარ.... ნუ მეც საოცრება ვარ...
-ნარცისი
-ჩემი მემკვიდრეობის ნაწილი გადმოგეცი...
-თქვენმა ნაწილმა გაანაყოფიერა კვერცხუჯრედი და ახლა ცხრა თვის განმავლობაში განაგრბობს განვითარებას, თქვნეულ ტერმინოლოგიას გამივიყენებ.
-მე შენ და ჩვენი შცილი....არ მჯერა..-ბევრი კოცნა და ეფერა.
ამ დღის შემდეგ დაიწყო ყველაფერი, ჯერ ვითომ არაფერი მაგრამ მერე ისეთი პრეტენზიებით ამოძრავდა ისეთი შარიანი გახდა სულ სატანჯა გუგა...
გაბუტული იწვა საწოლში და არფრით იკარებდა გუგას.
-მარიამ.. კარგი რააა რატომ მიბრაზდები ვერ ვხვდები,
-იმ ქალმა მკერდის ფოტო გამოგიგზავნა.-
-კოლეგები ვართ, პაციენტის ფოტო იყო მარიამ, აარ იცოდე მაინც.. კარგი რა
-აღარ გიყვარვარ
-ისევ თავიდან ვიწყებთ-ხელები სახეზე ჩამოისვა.-შენ აღარ გიყვარვარ და აღარ გეცოდებუ სულ არა, მაა შენც რაიყო ჩემი შექმნილი ხარ ბოლისდაბოლოდ როგორ იქცევი, სულ არიე ეს არწული დედაშენი, - სერიოხული სახით დაწვა -
-კიდე ჩვენ გვადანაშაულებს,
-კარგი ჩემი ბრალიააა დავიძინებ თუ შეიძლება..-გადაბრუნდა მაგრმა ვერ მოისვენა მაეიამმა
-მე უნდა გავბრაზებულიყავი, შენ რა გააკეთე ახლა ჰაა?
-უკაცრავად?
-ჩამეხუტე და აღარ თქვა რომ არ მიყვარხარ...ძალიან მიყვარხარ- ხელები მოხვიაა დაა თავი გულზე დაადო-ხომ იცი ეს არეული ჰორმონები, სულ არ მომისმინო ხოლმე, საყვარლად ამოიბუტბუტა და კისერში აკოცა.
-ჩემი გადარეული მარიამი, -
-ჩამეხუტედა დავიძინოთ, დაღლიკი ხარ ვიცი..
-ჩემი საოცრება ხარ...
-შენ კიდევ ჩემმი ცხოვრების სამუდამო ანაბეჭდი ხარ მიყვარხარ იმაზე მეტი გრძნობით ვიდრე ამას სიტყვა იტევს...

მათი ცხოვრება არიყო იდეალური და სწორედ ამიტომ იყო საინტერესო და მრავალფეროვანი.
იდეალური არავიაა, არც უნდა იყოს.
მოსაწყენია. აქ ვტოვებთ ჩვენს ადამიანებს, რომლებუც უკვე თავისთვის აგრძელებენ ერთად ისტორიის, ლამაზი და ზოგიერთი ცუდი დღების წერას. ჩვენ უკვე შემდეგი ისტორია მოვძებდოთ, აი მაგალითად ამ წამს ქუჩა ძალიან საიტერესო გარეგნობის ახალგაზრდამ გადაკვეთა... ... ...

2020.დასასრული

ავტორი :ალტერეგო.

----------
გამარჯობააათ,ვერ წარმოიდგენთ როგორ მომენატრეთ, ალბათ დამივიწყეთ კიდეც იმდენი ხანია აღარ დამიდია ახალი ისტორია, სამწუხაროდ დრო არ მქონდა.თუცა დავბრუნდი და ვიმედოვნებ მოგეწონებათ ისტორია, იმედია წაიკითხავთ.
ძალიან მჭირდება თქვენი შეფასებები.
მნიშვნელოვანია თვქნი აზრი ჩემთვის.
ასე რომ გელოდებით და გიტოვეთ ჩემს კიდევ ერთ ახალ ისტორიას....

მიყვარხართ.
გელით.

ბოდიში ტექსტში უნებურად გაპარული შეცდომებისთვის