ვითიშები ისე მეძინება, მაგრამ როგორც დაგპირდით დღეს დავდე. თვალები მიჭრელდებოდა რედაქტირების დროს და შეიძლება შეცდომებს წააწყდეთ, წინასწარ მაპატიეთ, მერე ჩავასწორებ.
გელით
..................

ექიმის კაბინეტში მჯდომი მოუთმენლად ელოდა ბატონი ზურას შემოსვლას და ანალიზების პასუხების გაგებას. მის წინ მჯდომი რატიანი ფეხს ნერვიულად ათამაშებდა, იატაკს მიშტერებოდა და ათას რამეზე ერთად ფიქრობდა.
-დარწმუნებული ხარ რომ კარგი ექიმია?
-რავი ვისთანაც გავიკითხე ყველამ ეს მირჩია. დაჟე თვითონ შენმა ექიმმა მითხრა ზურასთან მიიყვანეო. - მხრები აიჩეჩა, მერე წინ გადაიხარა და მუხლებს იდაყვებით დაეყრდნო. მალე მისი ტელეფონიც აწკრიალდა და სესილიას ზარს მაშინვე უპასუხა. - საავადმყოფოში, შენ სად ხარ?.. კეკე თუ მანდაა არ უთხრა… - ძმაკაცს შეხედა და ყიფიანმაც წამსვე ცქვიტა ყურები. - ტიტე წამოვიყვანე ექიმთან… არ არის კარგად პატარა, კარგად ყოფნისგან ძალიან შორსაა.
-რას ბოდავ. - ჩუმად ჩაილაპარაკა წარბშეკრულმა, გიგიმ კი ტუჩებზე თითის მიდებით ანიშნა რომ გაჩუმებულიყო.
-კარგი, სახლში რომ მივიყვან გამოგივლი მერე, სალაპრაკო მაქვს შენთან. - ტელეფონი გაუთიშა და გაურკვევლობაში მყოფ ძმაკაცს შეხედა. - კეკესთა იყო სპიკერზე ჰქონდა ჩართული.
-მერე რა საჭირო იყო მაგის თქმა?
-აბა მეთქვა კარგად არის დახტის აქეთ-იქითთქო?
-დავაი რა. - ხელი აიქნია, შემდეგ კარებში გამოჩენილ ქალს გაუსწორა მზერა. მაშინვე დაიბნა, სირცხვილის გრძნობა იგრძნო და იქიდან აორთქლება მოუნდა.
-გამარჯობათ ბიჭებო… ზურას შვილს ავარია მოუვიდა და იქ წავიდა.
-კარგად არის?
-მოტეხილობები აქვს, მაგრამ გამოჯანმრთელდება. შენ რაც შეგეხება… - ანალიზებს გადაავლო თვალი, შემდეგ დაძაბულ ტიტეს ახედა. - მოეშვი ცოტა, საავადმყოფოს გარეთ ეკატერინეს დედა ვარ, მაგრამ აქ როგორც შენი ექიმი ისე გახლავარ. - სათვალე მოიხსნა, იქვე დადო და ორივეს თვალი მოავლო.
-რა ხდება თამარ, შევძლებ გავლას თუ ვერა?
-მომისმინე ჩემო ძვირფასო. მესმის შენი, მართლა მესმის ახლა რა მდგომარეობაშიც ხარ. უამრავჯერ მაქვს ნანახი როგორ დაარბენინებდი აქეთ-იქით ჩემს გოგოს, მინახავს როგორ ეცეკვებოდი და როგორ აფრიალებდი ჰაერში, მაგრამ არასწორად იქცევი შენთან ყოფნის საშვალებას რომ არ აძლევ…
-ამას რომ მეუბნებით ესეიგი არ გესმით. გირჩევნიათ თქვენი შვილი ინვალიდს დაუჯდეს სახლში მომვლელად, ჩემი მდგომარეობის ყურებით ყოველ წამს ინერვიულოს და ჩემით საპირფარეშოში შესვლას რომ ვერ შევძლებ იმაზე ცრემლები ყაროს? მე ყველაზე კარგად ვიცნობ კეკეს, თქვენზე კარგადაც კი. ვიცი ყველა მისი ხასიათი, რა სწყინს, რაზე ნერვიულობს, რა ახარებს და აბედნიერებს! ისიც ვიცი რომ ახლა ჩემთან ყოფნა უნდა იმის მიუხედავდად რომ აღარაფრის გაკეთება აღარ შემიძლია. გგონიათ არ ვიცი ახლა როგორ არის და როგორ სტკივა? კი, კეკეს დედა ბრძანდებით მაგრამ თქვენზე ნაკლებად არ მიყვარს. თქვენ არ ზიხართ ეტლში, უნარ შეზღუდული არ ხართ, ამიტომ ნუ მასწავლით რა არის სწორი და რა არა! ახლა კი მითხარით რა წერია მაგ ფურცლებზე, შევძლებ სიარულს თუ ვერა?! - სუნთქვა აჩქარებულმა დაამთავრა საუბარი და თვალებ ანთებულმა შეხედა აღელვებულ ქალს.
-რომ არც შეგეძლოს იმდენს გავაკეთებდი რომ ფეხზე დამდგარიყავი… მაგრამ შეგიძლია, მონდომენა, მასაჟები და ვარჯიშები გჭირდება.
ხვალ მოდი და კონკრეტულად გეტყვი რისი გაკეთება დაგჭირდება. ზურა არ ვიცი მოვა თუ არა, დავურეკავ და ვკითხავ, მართლა ძალიან კარგი ადამიანია, საუკეთესო ექიმი, მაგრამ დამიჯერე აქ ჩემზე მეტად არავის უნდა შენი ფეხზე დადგომა. შეიძლება ფულთან პრობლემა არ გაქვს, მაგრამ ზედმეტის დახარჯვას არ გირჩევ. აქ თუ ახლობელი არ გყავს ბოლომდე გამოგწურავენ.
-ანუ საბოლოოდ რა ხდება? - თვალებ გაბრწყინებული შეჰყურებდა საყვარელი ქალის დედას და მის გამოხედვებზე სულ კეკე ახსენდებოდა.
-ზუსტად პასუხს მე ვერ გეტყვი, მაგრამ რამდენიმე თვეში აუცილებლად გაივლი. - დაინახა როგორ გაუჩნდა იმედი იმ მწვანეებში. მაშინ მიხვდა რატომ გიჟდებოდა თავისი ქალიშვილი ამ მწვანე თვალება კაცზე. გამომეტყველება არ შესცვლია, მაგრამ თვალებით იღიმოდა. იქვე მჯდომ რატიანს სახე გაბადრულმა გახედა და ძმაკაცის ღიმილზე თვითონაც გაეღიმა. - უნდა გავიდე, პაციენტები მელოდებიან, ზურამ შენი ვინაობა რომ მითხრა მაგიტომ შემოვედი, თორემ უკან მოგიწევდათ წასვლა.
-თამარ… - ფეხზე წამომდგარს ქვევიდან ახედა და დადიანიც ყველაფერს მიუხვდა.
-მე არაფერს ვეტყვი, მაგრამ გამიხარდება შენ თუ ეტყვი, დაელაპარაკები და ყველაფერს აუხსნი. შენზე ნერვიულობს.
-როგორ არის?
-კარგად არ არის. თავს გაუფრთხილდი და ხვალ აუცილებლად მოდი.
-მადლობა. - კაბინეტიდან გასულმა მკრთალად გაუღიმა ქალს და დამშვიდობების შემდეგ საავადმყოფო დატოვა.
-სი.ი ხარ! - მანქანასთან მისულს კარი გაუღი და დაჯდომაში მოეხმარა.
-რა გინდა, რატომ შემე.ი? - საჭესთან მჯდომს გადახედა წარბშეკრულმა.
-შეგეძლო აქამდე მოსულიყავი!
-ჩაი.ვი გაიგე?! ტვინი მომე.ყნა უკვე ამდენი საუბრით!
-ტიტე.
-მორჩა ვსო! შეეშვი იმის თქმას რომ მოსვლა შემეძლო! არ შემეძლო და გუშინ კეკე რომ არ მენახა ვერც დღეს შევძლებდი! ნუ მეუბნები იმას რომ ყველაფერი კარგად არის და ყველაფერი კარგად იქნება! არაფერი არ არის კარგად, მე არ ვარ კარგად და ყოველ ჯერზე ნუ მამეორებინებ რომ ინვალიდი ვარ! ამის დედაც სავარძელს ვარ მიჯაჭვული და თინას დახმარების გარეშე მოჯ.აც არ შემიძლია! კიდევ თვეები უნდა ვიჯდე ასე გესმის? ისიც კი არ ვიცი ამ თვეებში რა მელოდება. არაფერი არ არის კარგად! ამიტომ ან ვაბშე მოკეტე, ან ჩემთან აღარ მოხვიდე!
-დროებით ინვალიდი ხარ. - მაინც არ ჩერდებოდა გიგი და ყიფიანს დარტყმის სურვილს უჩენდა. აღარაფერი უთქვამს, სახეზე ჩამოისვა ხელი გაბრაზებულმა, შემდეგ გადაშლილი ფეხები ხელით შეატყუპა. ზიზღით დახედა სხეულის უგრძნობ ნაწილებს, თვალი აარიდა და ფანჯარაში გაიხედა. უნდოდა საერთოდ გამქრალიყო, არაფრის ხალისი არ ჰქონდა, ყველაფერი აღიზიანებდა და გიგიც ცალკე ნერვებს უშლიდა თავის გამოშტერებით. ყველაზე მეტად ამ სიტყვებს ვერ იტანდა და მაინც ყველა ერთი და იგივეს უმეორებდა, რომ ყველაფერი კარგად იქნებიდა, მალე ფეხზე დადგებოდა და ისევ შესძლებდა ძველი ცხოვრებით ცხივრებას. თვითონ არ იყო იმაში დარწმუნებული შესძლებდა თუ არა. არ იცოდა ამ ყველაფრის შემდეგ ფეხზე ამდგარი გააგრძელებდა ჩვეული ცხოვრებით ცხოვრებას თუ ისევ იარებით სავსე დარჩებოდა.
კორპუსთან მისულმა ლიფტამდე მიაყვანინა თავი რატიანს, სანამ კარი დაიკეტებოდა შუა თითი აუწია ძმაკაცს დამშვიდობების ნაცვლადდა გიგიმაც სიცილიც გააქნია თავი.

მანქანაში დაბრუნებულმა სწრაფად დაძრა მანქანა. დიდი სიჩქარით გაკვეთა ცარიელი გზები და ჯაჭვლიანების სახლთანაც მალე მივიდა.
-გამოდი მოვედი. - უთხრა თუ არა მაშინვე გაწყვიტა ზარი, მანქანიდან გადავიდა, თან სიგარეტს მოუკიდა და მანქანის კარებს მიეყრდნო. მალე გაიღო სახლის კარიც, იქიდან კი სახე გაბრწყინებული სესილია გამოვარდა. სულ გადაავიწყდა ბრაზი მისი დანახვისას, ინსტიქტურად აეკრა ღიმილი სახეზე და ხელებ გაშლილი შეეგება საყვარელ ქალს.
-მომენატრეე! - როგორც კი მოეხვია მთლიანი სახე დაუკოცნა რატიანს, შემდეგ მონატრებულ ტუჩებსაც დაეტაკა.
-სესა. - ეცინებოდა ქალის ქცევაზე, თან გრძნობდა როგორ უბრწყინავდა თვალები. ახლა უფრო მეტად გრძნობდა მისდამინ მონატრებას და ხელებს მთელი ძალით ჰხვევდა. - ჩემო პატარა. - ხელის გულებში მოიქცია მისი სახე და განათებულ ჭრელ თვალებში ჩახედა.
-წავიდეთ. - ეშმაკურად უელავდა თვალები და მისი გამოხედვაც კი ჟრუანტელს ჰგვრიდა რატიანს.
-ძალიან გაბრაზებული ვარ პატარავ და დიდი დრო დაგჭირდება ბრაზის გასანეიტრალებლად . - მანქანის კარი გაუღო დაბნეულ სესილიას, შემდეგ თავის ადგილზე მითავსდა და სახლისკენ დაიძრა.
-რამე მოხდა?
-განვლილ დროზე და შენს ქცევებზე უნდა ვისაუბროთ… კეკე როგორ არის?
-გუშინ ბარში დაგინახათ.
-რაო მეორე?
-შენი საქმე არ არის. შენი ძმაკაცი დეგენერატია, კეკემ ხომ საერთოდ ჭკუიდან გადამიყვანა ტიტეზე საუბრით.
-არ ვიცი კეკემ რა გითხრა, მაგრამ ტიტეს შეეშვი და დაფიქრდი სანამ რამეს იტყვი. რამდენჯერ გითხარი უკვე ეგ.
-გიგი რა გჭირს? - მთლიანი ტანით შებრუნდა რატიანისკენ და ამღვრეული თვალებით მიაჩერდა.
-ძალიან ცუდია რომ ვერ ხვდები პატარა, სახლში მივიდეთ და მერე ვილაპარაკოთ.
-გიგი.
-მერე ვილაპრაკოთ! - უფრო მკაცრად გაიმეორა და სისწრაფეს უმატა. უხმოდ იმგზავრეს სახლამდე. ბოლოს გაჩერებული მანქანიდან ისე გადავიდა სესასთვის აღარ შეუხედავს, მაშინვე სახლისკენ დაიძრა და კეკეც ცხვირჩამოშვებული აედევნა უკან.
-სესაა! - სახლში შესული წიკლაურის დანახვაზე გახარებული წამოფრინდა სავარძლიდან პატარა რატიანი და ჩამუხლულ სესელიას მთელი ძალით მოეხვია.
-ჩემო ლამაზო. - ლოყები დაუკოცნა ბავშვს, შემდეგ ფეხზე წამოდგა და იქვე ატუზულ ახალგაზრდა ქალს შეხედა.
-სოფ, კესო გაასეირნე. - თავით ანიშნა გოგოს და ისიც თავის ქნევით დასთანხმდა.
-აუუ მე სესასთან მინდაა!
-სიფის გაყევი! რომ მოხვალ მერე იყავი სესასთან.
-კარგი ხო. - თავ ჩახრილმა გაუყარა ხელები ქურთუკში, შემდეგ სოფისთან ერთად დატოვა ბინა.
-ეს ქალი ვინ არის?
-კესოს ძიძა. - პალტოს ღილები შეიხსნა, საკიდზე დაკიდა და მისაღებისკენ დაიძრა.
-ქალი გყავს სახლში და მე ამ დროს არაფერი ვიცი!
-იაფფასიან ეჭვიანობის სცენებს ნუ დამიდგამ ახლა! მოდი აქ, დაჯექი. - სავარძელზე ანიშნა, თვითონ კი მაგიდის ზედაპირზე ჩამოჯდა ნახევრად. - კარგად მომისმინე პატარა, რასაც გეტყვი ყველა სიტყვა სათითაოდ შეუშვი გონებაში, გადახარშე, გააანალიზე და მერე გამეცი პასუხი.
-დებილი რომ გამოგყავარ ხვდები?
-სანამ არ დავამთავრებ ხმა არ ამოიღო!
-გიგი. - დაბნეული უყურებდა საყვარელ კაცს, მართლა ვერ ხვდებოდა რაზე სურდა საუბარი და მის მოლოდინში სხეულიც კი დაეჭიმა. ახლა საუბარზე მეტად მისი ჩახუტება, მოფერება და ალერსი სურდა.
-დავიწყოთ შენი ქცევებიდან, რომელიც ამ ბოლო თვეების განმავლობაში ჩაიდინე. პირველი! ეჭვიანი არ ვარ, შენც იცი ეგ და მიუხედავად ამისა, საფრანგეთში ვიღაც გამო.სირებულ ტიპებთან ერთად გადაღებულ სურათებს დებდი! მე გაგაფრთხილე გახსოვს? გითხარი რომ წესიერად მოქცეულიყავი, მაგრამ ერთი ყურიდან შეუშვი და მეორედან გამოუშვი. იცი ვერ ვიტან როცა ვიღაც გეხება, გეხვევა ან გეფერება, ეგრევე ტვინში მირტყამს და მიუხედავად ამისა შენ მაინც ვიღაც მ.რეველა ტიპებთან იჩითები, რაც იცი რომ არ მევასება. ლუკა, იკა, ნიკა და სხვა დანარჩენებზე არაფერს ვამბობ, მაგრამ ეს ზედმეტია! ქალი ხარ, 20 წლის ჟღალი რომელიც უნდა იქცეოდეს ისე როგორც ქალს შეეფერაბა. ვერასდროს ვიტანდი ქალებს, რომლებიც კისერზე მეკიდებოდნენ და უსიტვოდ იკერებოდნენ. შენ კი ზუსტად ასე იქცეოდი! იყავი ქართველ ტიპებთან, რომლებსაც შენს შეხებაზე უდ.ებოდათ, მე კიდე სი.ივით ვიჯექი აქ! ზარებე არ მპასუხობდი და აქეთ-იქით დაწანწალებდი! ახლა მითხარი რას გავს შენი საქციელი! ამიხსენი რა გინდოდა იმ ტიპებთან და რატომ იყვნენ ყოველ დღე შენთან!
-გიგი. - თვალებ გაფართოვებული შესცქეროდა ბრაზისგან თვალებ ანთებულ კაცს და ამ კითხვებზე თვითონაც არ იცოდა პასუხი. არც დაფიქრებულა ამ ყველაფერზე, უბრალოდ ერთობოდა მშობლებთან დასასვენებლად ჩასული. - მე… არ ვიცი.
-რა არ იცი?
-უბრალოდ იქ გავიცანი ყველა და დავუახლოვდი, სახლში ხომ არ ვიჯდებოდი მთელი სამი თვე?
-კარგი, მაგრამ ამის მერე! - თითი დაუქნია გამაფრთხილებლად წიკლაურს და მის ამღვრეულ ჭრელებს თაფლისფერი თვალები გაუსწორა. - ამის მერე შეწყვეტ ცანცარს! დაფიქრდები სანამ რამეს გააკეთებ და იტყვი გაიგე?! ნუ იქცევი ქაჯივით, ვაბშე არ გიხდება. კარგი, ორი წლის წინ შეიძლება გიხდებოდა კიდეც და ზუსტად შენმა გაუჩერებელმა მოძრაობამ მიიქცია ჩემი ყურადღება, მაგრამ ახლა 18 წლის აღარ ხარ სესა, 20 წლის ქალი ხარ და არ მინდა ჩემი ქალი ვინმემ ცანცარად ან გიჟად მოიხსენიოს!
-და რა ვქნა, ავდგე და ხასიათი შევიცვალო? მაპატიე ძვირფასო მაგრამ პირფერობა არ შემიძლია, 20 წელს 30-ში ნუ ურევ, მთელი ცხოვრება სერიოზული სახით ვერ ვივლი! ვერ ვიქნები კეკე, ანდაც სხვა დანარჩენი იმიტომ რომ მე ვარ!
-ნუ ყვირიხარ!
-თავი დამანებე საერთოდ!
-ამის დედაც! რით ვერ გამიცანი პატარა?!
-შესანიშნავად გაგიცანი, მაგრამ შენც მიცნობ და იცი რომ ამ შეზღუდვებს ვერ ვიტან! როგორ მოვედით აქამდე? ვიყავით ერთად და თან ცალცალკე. აქამდე არ ჭედავდი არაფერზე და ახლა რა გეტაკა? ვინმე გაიჩინე და მიზეზს ეძებ ჩემთან დასაშორებლად?
-რა? - წარბები ასწია სესას კითხვით გაოცებულმა. შემდეგ ხმით გაიცინა და ფეხზე წამომხტარს ნელა მიუახლოვდა. - რა დებილი ხარ გოგო. - თავზე გადაუსვა ხელი, თან ჭრელებში ჩახედა, სისველისგან უფრო რომ გამწვანებულიყო და ჭკუიდან შლიდა. - მე რას გელაპარაკები და შენ რას მეკითხები ტო? - ხელის გულებში მოიქცია სესას სახე და ტუჩებზე ნაზად შეეხო. მალე მკლავების მოხვევაც იგრძნო კისერზე, სხეულზე მთლიანად აეკრა სესილია და წამსვე მოიცვა ვნებამ ორივეს სხეული. სულ აურია გონება მისმა ვნებიანმა ტუჩებმა. გაბრაზებაც გადაავიწყა და წინა პლანზე მისი ბოლო უჯრედამდე შეგრძნების სურვილი გამოუჭიმა. უკანალზე ჩაფრენილი თითებით სწრაფად შემოისვა წელზე და საძინებელში შესულმა საწოლზე უხეშად დააგდო. სწრაფად გაიხადა ტანზე, შემდეგ ლოგინზე ასულმა შარვალი მოაშორა გრძელი ფეხებიდან, მოკეცილი მუხლები ერთმანეთს დააშორებინა და მათ შორის მოთავსებულმა თითები საცვლის ქვეშ ჩაუცურა.
-ღმერთო… - ქვედა ტუჩს ჩააფრინდა ტუჩებით, თან თმებში შეუცურა თითები ეშმაკურად მომღიმარ კაცს და სახე ახლოს მიაწევინა.
-შევთანხმდით ჩემს პირობებზე? - მაისურის ქვეშ შემძვრალმა მტკივნეულად მოუჭირა ხელი მკერდზე, შემდეგ თბილი სამოსი მთლიანად მოაშორა.
-ვერა! - ტკივილისგან წამოიკვნესა კბილები რომ ჩაავლო ძუ.ძუს თავებზე გიგი, შემდეგ სწრაფი მოძრაობით მუცლით ააკრა საწოლს და გაშლილი ხელი უკანალზე მიარტყა. - ჯანდაბა. - სიცილით ჩარგო სახე ბალიშებში და გიგიც სულ მთლად გაახელა.
-კარგად დაფიქრდი. - საცვალი მაქსიმალურად ზევით ასწია და ქალის ათრთოლებული სხეულის შეგრძნებისას ტანში სასიამოვნოდ გასცრა.
-არ შემიძლი. - სუნთქვა შეკრულმა ჩაილაპარაკა და წამოდგომას შეეცადა, მაგრამ ზურგზე მიბჯენილმა ხელმა ისევ უკან დააბრუნა.
-კარგი. - ქალის მდგომარეობით გახალისებულმა სწრაფად შემოახია საცვალი, წითელ თმებში შეცურებული თითებით თავი წამოაწევინა და მონატრებულ სხეულს ძლიერი ბიძგით შეუერთდა.
სესა იყო სრული პიკი რატიანისთვის, მისი ენერგიით სავსე სხეული რომელიც არასდროს იღლებოდა საყვარელი კაცის გარყვნილი ფანტაზიების შესრულებით.
ბოლოს ზურგზე მწოლი სესას დაცვარულ სხეულზე მის ფეხებს შორის იწვა. თავი მუცელზე დაედო, თითებს კი ქალის სხეულზე დაატარებდა. ენერგია გამოცლილი საყვარელ სურნელს ისუნთქავდა, და გაბრუებული ნელ-ნელა ითიშებოდა. ამას სესას თითებიც ემატებოდა, რომელიც გაუჩერებლად, მომაკვდინებელი სინაზით დასრიალებდნენ მის თმებში და ამ სამყაროს სრულიად სწყვეტდნენ. მოსწყდა კიდეც. სესა კი მომღიმარი დაჰყურებდა მის სხეულზე მოთავსებულ მძინარე რატიანს და გული უფრო მეტი სიყვარულით ევსებოდა.
მალე კესარიას ხმაც შემოესმა, ძლივს გაინთავისუფლა თავი კაცის მკლავებიდან, კარადაში მოიძია იქ დატოვებული თავისი ტანსაცმელი, სწრაფად მოწესრიგდა, გიგის ფრთხილად აკოცა ლოყაზე და საძინებლიდან გავიდა.
-აბა, როგორ ხარ ჩემო პატარა? - გვერდზე მიუჯდა კესოს და ტუჩები თავზე მიაწება.
-კარგად შენ?
-მეც.
-შენ და გიგიმ იჩხუბეთ?
-როდის იყო ვჩხუბობდით? უბრალოდ ისე ვენატრებოდი გაჭედილი ჰქონდა.
-აუ მართლა რა, სულ დაბღვერილი დადიოდა, თან სულ ტიტესთან იყო. მე რომ ვნახე ცუდად იყო, არ ლაპარაკობდა, ერხელ გამიღიმა, მერე სხვაგან გაიხედა და მეგონა არ გაუხარდა ჩემი ნახვა. მერე გიგიმ მითხრა რომ ცუდად იყო. ვეღარ დადის და ჩემთან სკოლაშიც ვეღარ მოდის. - მხრების ჩეჩვით დაამთავრა საუბარი, წამებში მოუყვა ყველაფერი და სესამაც ხმა ვეღარ ამოიღო.
-კარგად იქნება, მალე გამოკეთდება და სკოლაშიც მოგაკითხავს ხოლმე. - სახეზე მოკიდა ხელები და სახე დაუკოცნა. - ჩემი ლამაზი, მომიყევი რა ხდება სკოლაში. - თმაზე გადაუსვა ხელი, თან თვალი სამზარეულოდან გამოსული გოგოსკენ გააპარა.
-ჩაი გავაკეთე. - ჭიქები შუშის მაგიდაზე დაალაგა, შემდეგ ერთი ჭიქა აიღო და სავარძელში ჩაჯდა.
-მადლობა. - ეჭვით შეათვალიერა ზედმეტად მოშინაურებული 22 წლამდე გოგო, ჭიქა აიღო და ცხელი ჩაი მოსვა. - ბოდიში წეღან ვერ გაგიცანი.
-არაფერია.
-აქ ცხოვრობ თუ რომლამდე მუშაობ? - ინტერესით მიაჩერდა მის წინ უდარდელად მჯდომს, არ სიამოვნებდა სხვა ქალის სახლში ყოფნა და ეს ჩაის მომზადებაც თავს უცხოდ აგრძნობინებდა.
-11-მდე მიწევს ხოლმე აქ ყოფნა.
-შეგიძლია დღეს ადრე წახვიდე.
-მადლობა, მაგრამ…
-სამი თვის შემდეგ პირველად ვნახე ჩემი კაცი, ჩემს საყვარელ ადამიანებთან ერთად მინდა მარტო ყოფნა და თუ დაფიქრდები მიხვდები რომ ჩემს საყვარელ ადამიანებში არ შედიხარ.
-საათები მეწერება. - თვალი აარიდა გათამამებულ სესილიას, რომელიც გარკვევით, ყველანაირი შემოვლის გარეშე ეუბნებოდა რომ იქიდან წასულიყო.
-ღმერთო ჩემო. - ღრმად ჩაისუნთქა წიკლაურმა და სოფის თვალი გაუსწორა. - დღეს თავისუფალი ხარ, შეგიძლია ახლავე წახვიდე. - პირდაპირ უთხრა, თან ფეხზე წამოდგა. - წყალს გადავივლებ და მოვალ პატარავ… ღამე მშვიდობის სოფი. - წამით გაუსწორა ჭრელი თვალები, ჟღალ თმებში შეიცურა თითები და აბაზანისკენ დაიძრა.
უკან დაბრუნებულს მართლაც წასული დახვდა ქალი. კმაყოფილება იგრძნო დიდი დოზით. დივანზე წამოწოლილ კესოს უკნიდან მიუწვა და მულტფილმის ყურება მასთან ერთად განაგრძო. მაშინ მიხვდა რომ ესეც ენატრებოდა. გიჟდებოდა კესარიაზე, როგორც თავის შვილს, დას და პატარა მეგობარს ისე უყურებდა.
ბოლოს რომ შეამჩნია ნელ-ნელა როგორ ეხუჭებოდა ლამაზი თვალები, ფეხზე წამოაგდო და საძინებელში შესვლა ‘უბრძანა’. როგორც სჩვეოდა ძილის წინ მაგრად მოეხვია, შემდეგ კი თავის ოთახში შევიდა.
ნელა შელასლასდა პატარა სანათით განათებულ საძინებელში. ახლა უკვე მკაფიოდ გრძნობდა მთელი დღის დაღლილობას და სხეულიც საყვარელი კაცის მკლავებში გახვევას და საწოლის შეგრძნებას სთხოვდა.
ნელა მიუწვა წინიდან რატიანს, წვრილი თითები წარბზე ნაზად გადაატარა, შემდეგ ლოყაზე მიეფერა. ცოტა ხანს უყურებდა მძინარე კაცს და ყველა მის ნაკვთს აკვირდებოდა. ვერ აღწერდა რას გრძნობდა ამ კაცის მიმართ, თან მისი სიტყვებიც უტრუალებდა გონებაში. მართალი იყო გიგი, უკვე დრო იყო წლების მატება ეგრძნო და მის გვერდზე იდეალურ ქალად დამდგარიყო.
სწრაფად გამორთო სინათლე, გიგისკენ მიიწია, ცხვირი მკერდზე მიაბჯინა და ხელი წელზე მოხვია. მაშინვე შეირხა რატიანი, ტანზე მიკრულ ქალს ხელი თავქვეშ ამოუდო, მთლიანად თავის მკლავებში ჩამალა და ტუჩები ზუბლზე მიაწება. კაცის სითბოში ჩაფლული გაიტრუნა, გაირინდა და მალე მძინარეს ძილში შეუერთდა.
***
2 წლის წინ.

ბარში მყოფი სავარძელში ფეხებ გადაშლილი იჯდა, სიგარეტს ეწეოდა თან ძმაკაცის საუბარს უსმენდა და მის მონაყოლ ამბავზე გულიანად იცინოდა. ხანდახან თვალს მოცეკვავე ქალისკენ აპარებდა, რომელიც მთელი მონდომებით არხევდა ტანს და გამოხედვაზე ეტყობოდა რომ იმ დროს ყველაფრისთვის მზად იყო. უკვე დიდი დრო იყო ბოლოს ქალთან ყოფნის შემდეგ გასული, აღარავინ აინტერესებდა და ყურადღებასაც აღარავის აქცევდა ეკატერინეს გარდა, მაგრამ იმ დროს დიდი დოზით მიღებული სასმელი ზედმეტად მოქმედებდა, თავის სამუშაოს ასრულებდა, ტვინს ურევდა მამაკაცის აღგზნებულ სხეულს და დიდი მკერდის მქონდე ქალთან მისვლას აიძულებდა. სასმლის ჭიქა მაგიდის ზედაპირზე გაასრიალა, ფეხზე გაჭირვებით წამოდგა და ბარბაცით მიუახლოვდა მომღიმარ ქალს, რომელიც არაფრით წყვეტდა ცეკვას, ეშმაკურად იღიმოდა და კაცს ცდუნებისკენ უბიძგებდა.
უკანალზე ჩავლებული ხელით ტანზე აიკრა ქალის მკვრივი სხეული, თმებში შეცურებული თითებით თავი გვერდზე გადააწევინა და ყელში მტკივნეულად მოუჭირა კბილები.
-წამომყევი. - ქალის ყურთან დაიჩურჩულა, შემდეგ მთლიანად მოშორდა და საპირფარეშოსკენ აიღო გეზი. საპირფარეშოში შესულმა კედელს სახით ააკრა, კაბა წელამდე აუწია, შემდეგ ჯიბიდან ამოღებული პრეზერვატივი მოირგო, მენჯებზე ჩავლებული ხელებით ქალს ტანი უკან გამოაწევინა და კედელზე ხელის გულებით მიყრდნობილს მაშინვე დაეუფლა, თან გაშლილი ხელი უკანალზე აარტყა.
ორგაზმ მიღწეული სწრაფად მოშორდა ქალის ათრთოლებულ სხეულს, უცებ მოწესრიგდა, ხელები საპნით დაიბანა, პირზეც შეისხა წყალი და იქვე კედელს მიყრდნობილმა სიგარეტს მოუკიდა.
-კარგი ხარ. - მომღიმარმა შეისწორა კაბა და ყიფიანს შეხედა.
-კაი ერთი. - ცინიკურად ჩაიცინა და შინდისფერ კაბაში გამოწყობილი ქალი თავიდან ბოლომდე შეათვალიერა.
-საკუთარ თავში ზედმეტად დარწმუნებულიც ყოფილხარ.
-შენი აზრი ცოტა მკი.დია. - თვალი ჩაუკრა ქალს და მოახლოვებულს კვამლი სახეზე შეაფრქვია.
-მე ნატა.
-კარგი სახელია. - ჩაიცინა, თან თითებიდან ართმეულ სიგარეტს თვალი დანანებით გააყოლა. - ნახვამდის ნატო. - უკანალზე მიარტყა ხელი, შემდეგ კი საპირფარეშოდან გავიდა. - პატარა! - თვალებ გაფართოვებული მიაშტერდა არა ნაკლებ გაკვირვებულ გოგოს, რომელიც ქალების საპირფარეშოში შესვლას აპირებდა. - აქ რა გინდა? - ვეღარ გაბედა შეხება, არადა ძალიან უნდოდა მკლავები მოეხვია და შეწუხებამდე დაეკოცნა ის ლამაზი თეთრი სახე. ეგონა ბინძური ტანსაცმელი ეცვა და რომ შეხებოდა ამ ჭუჭყს კეკესაც გადასდებდა.
-მე… - გაკვირვება ღიმილით ჩაენაცვლებინა ჯაჭვლიანს, მაგრამ ის ღიმილიც სახეზე შეახმა საპირფარეშოდან გამოსული ქალი რომ დაინახა. დაბნეულმა შეათვალიერა შოკირებული თეთრთმიანი გოგო, შემდეგ ყიფიანს ახედა და ზედმეტი პრობლემების აცილების მიზნით იქაურობა წამებში დატოვა. - სესასთან და იკასთან ერთად ვარ. - ხმა ჩამწყდარმა ჩაახველა და ყიფიანს თვალი აარიდა.
-პატარა… - მკლავზე შეხება დააპირა, მაგრამ დენდარტყმულივით უკან გახტა ჯაჭვლიანი. - კეკე.
-არ შემეხო გთხოვ. ამაზრზენია. - კარის სახელურს ჩაეჭიდა და ამღვრეული თვალები წამით გაუსწორა ტიტეს.
-მომისმინე. - ისევ გაიწია გოგოსკენ, მაგრამ სწრაფი მოქმედებით შევიდა საპირფარეშოში და კარი გადაკეტა. - კეკე, გამოდი გთხოვ და ყველაფერს აგიხსნი!
-წადი!
-შემოვამტვრევ იცოდე!
-უბრალოდ წადი! - ხმამაღლა დაუყვირა, თან მაქსიმალურად ცდილობდა ხმა არ გაბზაროდა.
-დედას შევე.ი! - მუშტი მიარტყა რამდენჯერმე კედელს, იქაურობას გაეცალა და ბარიდან ბარბაცით გავიდა.
კარებზე მიყრდნობილი თვალებს მაგრად აჭერდა ერთმანეთს, რა ატირებდა თვითონაც ვერ ხვდებოდა. უბრალოდ არ ესიამოვნა, ეწყინა ტიტეს ქცევა და ძალიან იეჭვიანა. არ იცოდა რას მოითხოვდა ან რა სურდა ტიტესგან. ჯერ მხოლოდ რამდენიმე კვირა იყო გასული მისი გაცნობიდან. შეიძლება ერთი თვეც კი.
მასთან ყოფნა მოსწონდა, თვითონ ტიტეზე გიჟდებოდა და მასთან ერთად გატარებული ყოველი წუთი სიამოვნებდა. არ იცოდა ბოლომდე თავის გრძნობების შესახებ, მაგრამ რამდენიმე წამის წინ ნანახმა გული საშინლად ატკინა. ტირილი უნდოდა, უნდოდა ეჩხუბა დღევანდელი საქციელის გამო, საერთოდ მოშორებოდა და აღარასდროს არ შეხვედროდა, მაგრამ იმასაც უფიქრდებოდა რომ ტიტესთან კოცნის და მოფერების მეტი არაფერი ჰქონდა, ისიც სულ რამდენჯერმე. ალბათ ოდნავ ტიტესი და მისი ჰორმონებისიც ესმოდა, მაგრამ იმაში დარწმუნებული იყო რომ ცოტა ხანს მისგან შორს ყოფნა დასჭირდებოდა ამ ყველაფრის დასავიწყებლად, რადგან მის შეხებას ზიზღი არ გამოეწვია. შედარებით დამშვიდებულმა დატოვა საპირფარეშო, სესას და ლუკას შემატებულ სხვა მეგობრებს თვალი მოავლ, ცოტა ხანს მათთან ჩამოჯდა, მერე კი მიზეზი მოიგონა სახლში წასასვლელად, ყველას დაემშვიდობა და ბარიდან გავიდა. ქუჩას გაუყვა თავჩახრილი, რამდენიმე შენობას გასცდა და ერთ-ერთი შენობის კიბეზე ჩამომჯდარ ყიფიანსაც მოჰკრა თვალი. სიგარეტს ეწეოდა, თან თვალს არ აშორებდა გოგოს სხეულს, ნელ-ნელა რომ უახლოვდებოდა. შედარებით გამოფხიზლებული ჩანდა, სახეც დაელაგებინა, მაგრამ მისი ჩაწითლებული მწვანე თვალები ყველაზე მეტად იქცევდნენ ჯაჭვლიანის ყურადღებას.
-ღამე მარტო სიარული კარგი არ არის პატარა. - დაბოხებული ხმით ჩაილაპარაკა, კეკეც მის წინ გაჩერდა და ჯინსის ქურთუკის ჯიბეებში ხელებ ჩაწყობილი ჩამოუდგა წინ. - მითუმეტეს როცა თეთრი ქალი ხარ, გულ გატეხილი თეთრი ქალი, რომელსაც თავისმა იდიოტმა კაცმა აწყენინა, გული ატკინა და ახლა ცოტაღა აკლია ტირილამდე. - ქვევიდან უყურებდა ურეაქციოდ მდგომს, გამომეტყველება არ ეცვლებოდა, მაგრამ ის კამკამა ცისფერი თვალები სულ ამღვრეოდა და უფრო მეტად კაშკაშებდა. - გაგაცილებ. - ხმა რომ აღარ ამოიღო კეკემ, ფეხზე წამოდგა ყიფიანი, გვერდზე ამოუდგა ჯაჭვლიანს და გზა ჩუმად განაგრძო.
-შეგიძლია დარჩე და ნახო კიდე ვინმე. - ბოლოს ვეღარ მოითმინა და მაინც უთხრა წყენით და ბრაზით სავსე ხმით.
-არაა… არ შემიძლია. მერე ვიღაც მომტაცებს ჩემს ლამაზ თეთრ ქალს, ალბათ სადმე გამოამწყვდევენ, სხეულის ნაწილებს მოაჭრიან და გაყიდიან.
-რეებს ლაპარაკობ? - არ უნდოდა, მაგრამ მაინც გაეცინა და ხელი მხარზე მიარტყა ტიტეს.
-არ იცი? ალბინოსების სხეულის ნაწილები უფრო ძვირი ღირს ვიდრე ჩვეულებრივი ადამიანის, სამკურნალოდ იყენებენ. - მხრები სიჩეჩა, თან თვალი კეკესკენ გააპარა.
-მოკეტე, არ გელაპარაკები შენ.
-სერიოზულად გეუბნები. მაგას თავი რომ დავანებოთ ისეთი საოცრება ხარ ვიღაც ჩემნაირ პრო.ჭს მოეწონები, დაგავლებს ამ სიფრიფანა გოგოს ხელს და მოგიტაცებს.
-ჩემს გასამხიარულებლად რაღაცებს ნუ ბოდავ!
-არაფერს არ ვბოდავ, მე რა ვიცი რამდენ გიჟს მოსწონხარ. ვინმე შენს თმას რომ შეეხოს ალბათ ჩვეულებრივ მოვკლავ. - თითქოს თავისთვის საუბრობდა, ჩუმად, აუღელვებლად, მაგრამ სინამდვილეში სრული ქაოსი ჰქონდა გონებაში. ეშინოდა მისი დაკარგვის და ვერც იმას ფიქრობდა როგორ გაემართლებინა თავი. ვერც გაიმართლებდა, იცოდა დამნაშავე იყო, მაგრამ კეკესგან შორს ყოფნაც არ უნდოდა.
ხმა არ ამოუღიათ სახლამდე, ნელა მიუყვებოდნენ ქუჩას და ამ სიწყნარეშიც გრძნობდნენ ერთმანეთის აჩქარებულ გულისცემას. სიარულის დროს შემთხვევით ეხებოდნენ მკლავებით ერთმანეთს, ან უბრალოდ უნდოდათ შეხებოდნენ, გონებაში თავის თავსაც კი ატყუებდნენ და ამ უბრალი შეხებას, რომელიც ყოველ ჯერზე სხეულში სასიამოვნო შეგრძნებას უტოვებდა, შემთხვევითობას აწერდნენ.
სახლთან მისული ტიტესკენ შეტრიალდა, ქვევიდან ახედა და მწვანეებში ჩააშტერდა. უნდოდა მოხვეოდ, მონატრებული ტუჩები ეგრძნო და მისი სურნელი შეესრუტა, მაგრამ ამის ნაცვლას გაშეშებული იდგა და ქვევიდან უყურებდა ტიტეს.
-ტკბილი ძილი. - თბილად გაუღიმა, წინ ჩამოშლილი თმა ყურს უკან გადაუწია და ლოყაზე ნაზად აკოცა. - ჩემი ტუჩები მხოლოდ შენია. - კეკეს ყურთან დაიჩურჩულა შემდეგ საყვარელ თვალებში ჩახედა, რამდენიმე წამი უყურებდა, შემდეგ დაიხარა და ტუჩებზე ფრთხილად შეეხო. შუბლი კეკეს შუბლს მიადო თვალებ დახუჭულმა, ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა და ჩუმად ჩაილაპარაკა. - მაპატიე. - თავზე გადაუსვა ხელი იგივე პოზაში მდგომმა და ისევ აკოცა მოწყვეტით. - მთვრალი გამოვშტერდი, ჩემი ბრალი არ არის, ჰორმონების ბრალია. სანამ გაგიცნობდი ასეთი იყო ჩემი ყოველდღიური ცხოვრება, მერე შენ გამოჩნდი, ჩემოიჭერი ჩემს გონებაში და გამომაშტერე. ვიცი ეს არ მამართლებს, ჩვეულებრივი ნაბი.ჭვარი ვარ, მაგრამ შენ თავს გეფიცები აღარ განმეორდება. უბრალოდ ერთი შანსი მომეცი. მხოლოდ ერთი. - ლოყაზე ეფერებოდა, თან კეკეს ტუჩებზე ბუტბუტებდა. ცოტა ხანს გაუნძრევლად იდჰა ჯაჭვლიანი, შემდეგ ერთი ნაბიჯით უკან დაიხია და ჩაწითლებულ თვალებში ჩახედა. - კეკე. - ანერვიულებული უყურებდა გოგოს და მის პასუხს დაძაბული ელოდა. ბოლოს მისმა გამოწეულმა ხელმა მიიქცია მისი ყურადღება, მტევანზე დახედა და გამოშვერილი ნეკა თითის დანახვაზე გული შეუთამაშდა.
-გენდობი. - ჩაახველა, ტიტეც აზრზე მოიყვანა და მალევე იგრძნო კაცის მოჭერილი ნეკა თითი თავისაზე.
-გინდა შენი სინაზით და სისაყვარლით ბოლო მომიღო ხო? - გაბადრულმა ამოილაპარაკა, კეკეს გაცინებაც მოახერხა და მის სიცილზე როგორც სჩვეოდა ისე გამოშტერდა. - ერთხელაც გული დამარტყამს პატარა. - ნეკა თითით თავისკენ მისწია და ქალის ტუჩებს ისევ შეეხო.
-უნდა შევიდე. - ლოყებ შეფარკლულმა თვალი ძლივს გაუსწორა გაბრწყინებულ მწვანეებს, თან ქვედა ტუჩზე იკბინა.
-ღამემშვიდობისა. - კარისკენ დაძრულს თვალი გააყოლა, შემდეგ მის ხელის ქნევას თავისიც შეაგება და ბედნიერი გაუყვა გზას. თავის თავს დასცინოდა ასეთ სიტუაციაში რომ გაჰყო თავი. კეკემ სულ გადაავიწყა რამდენიმე საათის წინ საპირფარეშოში მყოფი ქალი, აღარაფერი ახსოვდა იმ წუთებიდან და ქუჩაში მიმავალი მხოლოდ კეკესთან გატარებულ დროზე ფიქრობდა. ფიქრობდა იმაზეც თუ სად წაიყვანდა ხვალ, ზეგ ან მაზეგ. უნდოდა ყველაფერი ეჩვენებინა რაც თვითონ ნანახი ჰქონდა. სხვა უნახავი ადგილები კეკესთან ერთად დაელაშქრა და დარჩენილი დრო მთლიანად მასთან გაეტარებინა. ისე შეშინდა მისი დაკარგვით, ალბათ შეხედვითაც აღარ შეხედავდა არცერთ ქალს.
სახლში მოსული საწოლზე დაემხო სახით, რამდენიმე წამით სუნთქვა შეკრული გაშეშებული იწვა, შემდეგ ლოყა დაადო ბალიშს, ხელები მოხვია და დაგეგმილი მომავლით გაბედნიერებულს მალე ჩაეძინა.
***
ახლა.

“-ტიტეე დამსვი! დაგივარდები და მომატეხავ რამეს! - ყიფიანის მხრებზე შემომჯდარი ხელებს თავზე ხვევდა და მოხარხარე ყიფიანს ბოლო ხმაზე უკიოდა.
-დაწყნარდი პატარა. - ფეხზე მოეკიდა ერთი ხელი, მეორეში ტელეფონი ეჭირა და სამახსოვრო კადრებს იღებდა. მაშინ ბაკურიანში იყვნენ ტყეში ასულები, დიდ თოვლში ძლივს დააბიჯებდა, ცივ ჰაერს ღრმად ისუნთქავდა და კეკეს საუბარზე ხალისობდა. - ჯანდაბა, ფეხი გამეჭედა. - მუხლებამდე თოვლში შემთხვევით ჩადგა ფეხი და ამოღებას ვეღარ ახერხებდა.
-დამსვი! - ისევ წამოიყვირა და ტიტემაც ხელი გაუშვა ჯაჭვლიანს, ისიც უკან გადახრილი ტიტეს მხრებიდან გადავარდა და კივილით თოვლში რბილად ჩაეფლო. ყიფიანის ხარხარი ისმოდა მთელ ტყეში, თოვლში ჩაფლულს უყურებდა და მის ვუზღუნზე უფრო მეტად უმატებდა სიცილს. - აუ ტიტეე! მიშველე რა! - ხელი გაუწოდა ყიფიანს, ის კი ზევიდან დაეცა ტანზე და კეკეც უფრო დაბლა ჩასწია.
-რომ იცოდე რა საყვარელი ხარ. - შარფი ყელამდე ჩამოუწია და თბილი ტუჩები ვნებიანად დაუკოცნა.”
სწრაფად დახურა ლეპტოპი, თვალები ერთმანეთს დააჭირა და ქვედა ტუჩზე სიმწრით იკბინა. ახლა რომ არ ენახა გაგიჟდებოდა. უბრალოდ მისი დანახვა სურდა, მისი კამკამა ცისფერი თვალების თეთრ წამწამებთან ერთად უფრი ლამაზი რომ ხდებოდა.
-თინა! - საძინებლიდან გასძახა ქალს და ისიც წამებში მასთან გაჩნდა. - დამეხმარე.
-ტვალეტში გინდათ?
-არა და ნუ მომმართავ თქვენობით, რამდენჯერ გითხარი? ამჟამად ჩემთვის ყველაზე ახლო ადამიანი შენ ხარ.
-კარგი, მაშინ რა ხდება?
-შარვლის ჩაცმაში მომეხმარე.
-ახლა?
-ახლა. - საბანი გადაიხადა და თავზე წამომდგარს ქვევიდან ახედა.
-კი მაგრამ…
-ჩემი შავი ჯინსი მომიტანე და მეტი არაფერი თქვა. - საუბარი შეაწყვეტინა, თინასაც სხვა გზა აღარ ჰქონდა, მალე ჩააცვა შარვალი, ყელიანი შავი სვიტერიც მიაწოდა, შემდეგ ეტლზე დაჯდომაში მოეხმარა, ფეხზე ჩაცმას კი თვითონ შეუდგა. - რა სი… დებილობაა, თითი რომ მომტყდეს ვერაფერს ვიგრძნობ. - ოლ სთარის კედებს თასმები იმხელაზე შეუხსნა ფეხი თავისუფლად ჩადო, ბოლოს კარგად შეკრა, საწოლზე დადებული ტელეფონი აიღო და ოთახიდან გავიდა. - ესენი მომაწოდე. - გასასვლელში მდგომმა ანერვიულებულ ქალს დუტზე, ქუდზე და შარფზე ანიშნა და ისიც ისევ დაემორჩილა.
-კი მაგრამ ახლა სად მიდიხარ? მეც წამოვიდე?
-არა! გავისეირნებ და მოვალ. - ყველაფერი რომ მოირგო კარიდან მოშორებით დადგა, თან თავით კარზე ანიშნა თინას.
-ძალიან გვიანია, რამე რომ მოგივიდეს…
-ჩემს გარდა შენ ვერავინ გაგანთავისუფლებს თინა, მე კიდე არ ვაპირებ შენს გაშვებას, ამიტომ გამიღე კარი. - მკაცრად ჩაილაპრაკა, შემდეგ გაღებულ კარში გავიდა და ლიფტისკენ დაიძრა.
ყურსასმენები მოერგო, თან გზას მიუყვებოდა. საათი 11-ს აჩვენებდა, ის კი წინ მიიწევდა და რაც უფრო მეტად უახლოვდებოდა ჯაჭვლიანის სახლს გული უფრო მეტად უჩქარდებოდა. არ იცოდა რას ეტყოდა, უბრალოდ მისი ნახვა სურდა ისე როგორც არასდროს. მთელი სხეული ითხოვდა კეკეს და ალბათ ნერვიულობით გული დაარტყამდა ახლა რომ არ ენახა.
-გამარჯობათ. - თბილად გაუღიმა ვარდების უკან მჯდომ ქალს.
-ტიტე, ეს რა დაგმართნია ჩემო ბიჭო.
-არაფერია ბებო, ავდები ცოტა ხანში.
-მართლა? რაო ექიმმა?
-გაივლი ისევო. - ერთი თეთრი ვარდი ამოაძვრინა და ქალს ათ ლარიანი გაუწოდა. - ხურდა არ მინდა ბებო, არა! ხომ გითხარით უკვე.
-უიმე, სირცხვილია ბიჭო.
-ამ შუაღამისას აქ დგახართ, რა არის სირცხვილი? ერთი დაცვა უნდა დაგიყენოთ.
-რას ამბობ, იმას გავყინავ ახლა აქ?
-წავედი მე და თქვენც წადით, გვიანია. ღამემშვიდობისა.
-ღმერთი გფარავდეს.
-მადლობა ბებო! - ხელის ქნევით დაემშვიდობა ისე რომ უკან არ მიუხედავს.
მალე ჯაჭვლიანების სახლთან მივიდა, გულ აჩქარებული უყურებდა განათებულ სახლს და უკვე ყოყმანობდა, წამით უკან დაბრუნებაც კი გადაწყვიტა, ბოლოს კი ეზოში შევიდა და კარებამდე მისასვლელი კიბეების დანახვაზე თვალები აატრიალა. თავი უკან გადააგდო, თან ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა. ირგვლივ მიმოიხედა, რამდენიმე კენჭიც დაინახა და წვალებით როგორღაც რამდენიმე აიღო, შემდეგ კი კარებს დაუშინა. მალე ანდრიას სახეც გამოჩნდა, ყიფიანის დანახვაზე წამსვე წარბები შეკრა, გარეთ გავიდა და კარებიც დაკეტა.
-აქ რა გინდა?
-შენს სანახავად რომ არ მოვსულვარ მიხვდებოდი. - უხეშად გასცა პასუხი და ჯაჭვლიანსაც ნერვები აუშალა.
-კეკეს ვერ ნახავ.
-შენ დამიშლი? - ცინიკურად ჩაიცინა თან განათებულ ფანჯარას ახედა.
-დაა.ხვიე აქედან!
-არსად არ წავალ სანამ კეკეს არ ვნახავ.
-გარეთ გადი და დაელოდე როდის გამოვა. - მხრები აიჩეჩა უდარდელად, ტიტემ კი ბრაზისგან ანთებული თვალებით ახედა.
-ხომ იცი რომ მიყვარს?
-ვიცი, მაგრამ შენს გარეშე უკეთ იქნება.
-დარწმუნებული ხარ?
-რა გინდა? ხომ გაუშვი? ისე მართლა, მადლობა მისი სიჯიუტის მიუხედავად მაინც რომ გაუშვი და ჩემი და შენს მომვლელად არ დაიყენე. - გულზე ხელ დაკრეფილმა ჩაილაპარაკა. ანთებული სინათლის დახმარებით ტიტეს ჩაწითლებული თვალებიც დაინახა, მწვანეები სადაც ყველანაირი გრძნობა გამქრალიყო ტკივილის გარდა და მერე მიხვდა რომ ზედმეტი ილაპარაკა. არ უნდა ეთქვა ის რაც თქვა და მაშინვე ინანა. - ტიტე…
-გარეთ დაველოდები.
-მისმინე…
-შემეშვი. - ისევ წამოიწყო ააუბარი ანდრიამ, მაგრამ ტიტემ კვლავ გააწყვეტინა, ზურგი აქცია და ეზოც დატოვა.
-ამის დედაც. - თმები აიჩეჩა ჯაჭვლიანმა, სახეზე ჩამოისვა ხელი და სახლში შებრუნდა.
-ვინ იყო? - სამზარეულოდან გამოსულმა კეკემ მაშინვე ჰკითხა და დაბნეული ძმა ეჭვით შეათვალიერა.
-ვიღაცის სახლი მკითხეს. - სწრაფად იცრუა, საფეთქელზე აკოცა დას და ტელევიზორის წინ სავარძელში ჩაჯდა.
-წავალ მე დავიძინებ, ხვალ ადრე ვარ ასადგომი. - კიბეებისკენ დაიძრა, მალე ავიდა საძინებელში, გული არათანაბრად უცემდა, თოთქოს გრძნობდა რაღაც ისეთი მოხდებოდა რაც ატკენდა. თითები სულ მთლად გაეყინა, ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა და იქვე დადებულ ტელეფონს სწვდა. - დე, როგორ ხარ?.. არა არაფერი, ისე დაგირეკე… ბევრი პაციენტი გყავთ?.. კარგია… მამას ელაპრაკე?.. ანუ ხვალ ჩამოდის... ხო დაძინებას ვაპირებ… კარგი, გკოცნი. - ტელეფონი საწოლზე მიაგდო, შემდეგ თვითონაც წამოწვა და თაროზე შემოდებულ სურათს შეხედა, სადაც ტიტესთან ერთადიყო ორი თვის წინ ყაზბეგში. ცრემლი გადმოუგორდა თვალიდან. ყოველ დღე უფრო მეტად ენატრებოდა, უნდოდა ენახა, მის გვერდზე ყოფილიყო და ეს ყველაფერი თავის დახმარებით გადაელახა ყიფიანს. აღარც ეს სურათები და ვიდეოები ჰყოფნიდა. ტიტე უნდოდა თავისი ღიმილით, მხოლოდ მისთვის რომ იღიმოდა განსხვავებულად. მის მწვანე თვალებში ჩახედვა ენატრებოდა, ყოველთვის სიყვარულით სავსე რომ შესცქეროდა. ფიქრებში გართულს გარედან გინების ხმა შემოესმა, რომელსაც სიცილიც ერთვოდა თან და კეკეც სწრაფად მიიჭრა ფანჯარასთან. ლამპიონის შუქის ქვეშ დაგდებული სხეული რომ დაინახა სუნთქვა შეეკრა, კარგად ვერ ხედავდა, მაგრამ ზუსტად იცოდა ვინც იქნებოდა. გული გაუჩერდა, გონება საერთოდ გაეთიშა და განძრევასაც ვეღარ ბედავდა. ერთიანად მოაწვა ცრემლები, ცხვირი აეწვა, თვალები ჩაუწითლდა და ცრემლებმაც სწრაფად გადმოკვეთეს ჯებირები. - ტიტე! - შეშლილივით წამოიყვირა და სწრაფად დაეშვა კიბეებზე. - ტიტეა! ღმერთო მიშველე. - ტირილით გავარდა სახლიდან, ანდრია და უტაც აედევნენ უკან, მაგრამ კეკეს აღარაფერი ესმოდა. ერთადერთი რას სურდა ყიფიანთან მიღწევა იყო. ეზოდან სრაფად გავარდა საღამურების ამარა, არც გაუხედავს გზაზე ისე გადირბინა და წამით პიპინმა და აუტანელმა განათებამ თავი აატკია. ყურში წუილი ესმოდა, თავბრუ ეხვეოდა და მაინც ტიტესკენ მიიწევდა. - ტიტე! - ყიფიანთან მუხლებზე დაცემულმა მისი სახე ხელებში მოიქცია და ლოყაზე ოდნავს შემოუტყაპუნა. - ტიტე… გაახილე თვალები! გავგიჟდები… ტიტეე! - ისევ ამოიტირა ხმამაღლა და სუნთქვა აჩქარებული ლოყაზე მიეფერა.
-შედი სახლში! - მკლავში წაავლო ხელი ანდრიამ, გაკაპასებულმა კეკემ კი უხეშად მოიშორა ძმის ხელი.
-თავი დამანებე!
-შემომხედე! - ხელის გულებში მოიქცია დის სახე და თვალებში ჩახედა. - კარგად იქნება გესმის? გაითიშა უბრალოდ. - თავზე გადაუსვა ხელი, თან აკანკალებულს ბოთლიდან წყალი დაალევინა. - დამშვიდდი, შედი სახლში, კარები გაგვიღე და შემოვიყვანთ ჩვენ კარგი?
-ჰო.
-მიდი. - შუბლზე აკოცა ეკატერინეს და სახლისკენ უბიძგა. როგორც კი ეზოში შევიდა ეჭვით მომზირალ უტას შეხედა. - ჩემი ბრალია ხო. - დამნაშავე ბავშვივით ჩაილაპარაკა, ტიტეს მკლავი გადაიხვია მხარზე, უტამაც იგივე გაიმეორა, თან ძირს დავარდნილ ვარდს მოკიდა ხელი და სახლისკენ დაიძრა. - თან ისეთი რამე ვუთხარი მთელი ცხოვრება არ მაპატიებს ალბათ, ხისთავიანი.
-სი.ი ხარ. - ჩუმად თქვა და ტიტეს სხეული სახლში ‘შეიტანა’.
-აუ რა მძიმეა ეს ჩემისა. - კიბეებზე ამავალმა დაიწუწუნა და უტასაც გაეცინა.
-ალბათ მოიმატა უმოძრაობისგან.
-კაი ტეხავს ტო, ცოდოა.
-გავიღადავე ვითომ. - კეკეს საძინებელში საწოლზე დააწვინეს და გათიშულს ზევიდან დახედეს. - აუ ეს ფხიზელიც ასეთი მძიმე იქნება, ან ვაბშე ეტლი სადააქვს?
-იმათმა წაიღეს, გადით, მე მივხედავ. - ბამბებით ხელში შევიდა შიგნით და ყველაფერი ტუმბოზე დაალაგა.
-ხომ იცი რომ არ მევასება…
-ეს აიღე. - ვარდი გაუწოდა უტამ და კეკემაც აცრემლიანებულმა გამოართვა.
-გადით! - უფრო მკაცრად თქვა და ისინიც იძულებულები გახდნენ ოთახი დაეტოვებინათ. ნელა მიუახლოვდა საყვარელ კაცს, ფეხსაცმელი გახადა და ფეხები საწოლზე დაალაგებინა. შემდეგ სვიტერი აუწია და მისი სიწითლეების დანახვისას ცრემლები გადმოსცვივდა. ფრთხილად მოაშორა სვიტერი, ჯერ მალამო წაუსვა, შემდეგ გახეთქილ წარბს მიხედა. გახეთქილ ტუჩზე ოდნავ შეახო ათრთოლებული ტუჩები, სხეულში ისეთმა ტალღამ დაუარა თვალები მიენაბა და დახუჭული ცისფერებიდან გადმოსულმა ცრემლებმა ისევ გაიკვალეს გზა ნიკაპისკენ. ფრთხილად ეფერებოდა სახეზე, შემდეგ წამოზრდილ თმაში შეუცურა თითები, კეფაზე სისველე იგრძნო და როგორც კი საკუთარ ხელს დახედა სისხლი დაინახა. - ღმერთო… - თავი გვერდზე გადააწევინა და თავზე დარტყმისგან მიყენებული ჭრილობაც დაუმუშავა. ბოლოს ყველაფერი აალაგა და მაგ დროს ამღერდა მისი ტელეფონიც. - გისმენ გიგი… აქ არის კი… სძინავს ახლა, ხვალ მოდი… კარგი. - საერთოდ გათიშა ტელეფონი, საბნის ქვეშ შეწვა, ტიტესაც გადააფარა და მხარზე აკოცა.
მთელი ღამე არ სძინებია, მონატრებულ სახეს აკვირდებოდა, ეფერებოდა და ერთი სული ჰქონდა როდის გაიღვიძებდა მისი მწვანეები რომ დაენახა. გული ახლაც არეულად უცემდა, მის მკერდზე დაატარებდა თითებს, მის სურნელს ისუნთქავდა და ხვდებოდა რომ ტოიეს გარდა სხვა არავინ სჭირდებოდა. ვეღარ აიტანდა მისგან ისევ შორს ყოფნას.
დილით ისევ ისე მიშტერებოდა ტიტეს, ვერც გაიაზრა თავზე როგორ დაათენდა. დაინახა ნერწყვი როგორ გადაყლაპა ყოფიანმა, მიხვდა რომ უკვე იღვიძებდა და სუნთქვა შეწყვიტა. მუცლის ტკივილმა აზრზე მოიყვანა, თვალები ოდნავ დააშორა და საყვარელ ცისფერებსაც წააწყდა.
-სამოთხეში ვარ?