-ნოა გაფრთხილებ მოვდივარ
-მოდი შენი დახმარება მჭირდება
-ეს რა არისს
ლილი ოთახში შემოვიდა და მაგიდაზე ფურცლები სახაზავი და ფანქრები დაინახაა.რა საკვირველია ვერ მიხვდა ჩემს გეგმას.ვერ მიხვდა რა მქონდა ჩაფიქრებული
-თუ ამიხსნი კარგი იქნება
-ხომ თქვი რომ იცი სად მალავენ მტკიცებულებებს?
-კიი მერე
-ხოდა ახლა დავხაზავთ გეგმას
-რა გეგმას ნოა სულ შეიშალეე
-დღეს ღამეე გამოვიტანთ.
-მეკაიფები ხო ათასი კამერა მაინც იქნება იქ
-არაუშავს კამერები მე მომანდე
-შენ უბფალოდ მომიყევი  იმ ადგილის შესახებ
-ნოა საშიშია
-ლილი საშიში ეს კია არა ისაა რომ 3 დღეში დედაჩემი იმ შეშლილს გაყვეაბ ცოლად და მე ჯერ კიდევ ცარიელი ხელწბი მაქვს და კიდევ ვერაფერს ვერ ვამტკიცებ
-კარგი ნოა დაწყნარდი
ანერვიულებული ყველაფერი კარგად იქნება
ლილი მომიახლოვდა და ჩამეხუტა მის გვერდით თავს ძალიან მშვიდად ვგრძნობდი.როცა მეხუტებოდა ვგრძნობდი რომ ის ჩემი იყო თავი ოდნავ გამოვწიე და მის ტუჩებს ნაზად შევეხე,მხოლოდ იმის შიშით რო მისგან უარი არ მიმეღო ისე ჩემს ტუჩებს მისი ბაგეების გემოს გაგება კი ძალიან უნდოდათ.ლილიმ თავი შუბლზე მომადო დაა....
-მოდი ეს მოგვიამებით გადავდოთ,მანამდე კი ის ნაძირალა ვამხილოთ
-ანუ უარს არ მეუბნევი?
-კარგი რა ნოა მაგ თემის გარდა სხვა თემაზე ფიქრი არ შეგიძლია?
-არაა როცა შენ გხედავ არაა
მე და ლილი მთელი დღის განმავლობაში ვწერდით და ვსახავდით გეგმას როგირ უნდა გამოგვეტანა ის ყველაფერი რაც იმ ბნელ სეიფში ინახებოდა.ვინ იცის კიდევ რამდენი ადამიანის ცხოვრების დანგრევა შეეძლო იმ სეიფს და ჩვენ ამ ყველაფერს გავაკეთებთ რაც იმ სეიფშია ყველაფერს სააშკარაოზე გამოვიტანთ და ერთხელ და სამუდამოდ სიმარე იზეიმებს.
ჩემს ოთახში ვიყავით როდესაც სახლში დედა შემოვიდა.
-ნოა სახლში ვარ
-დედა...ასე ადრე არ გელოდით
-მელოდით?
დედას კითხვა იყო და ოთახიდან ლილიმ გამოყო თავი გამოირბინა და დედას მიესალმაა
-სოფი როგორ ხარ?
-ბავშვებო თქვენ აქ რას აკეთებთ
-ერთმანეთს ვუახლოვდებით დედა განა და ძმა არ ვართ
-ნოა ჩემს ოთახში  შემოდი თაროზე რაღაც მიდევს და ვერ ვწვდები ჩამომიღე.ლილი ძვირფასო შევალ გამოვიცვლი.
-კარგი სოფი
ლილიმ თვალი ჩამიკრა და დედას გავყევი მივხვდი რომ უკვე დასატუქსად მივყავდი იქ და კვდებოდა ინტერესით ლილი ჩვენთან რას აკეთებდა.
-ნოაა რას აკეთებ?
-არაფერს ლილის ვუახლოვდები ბოლოსდაბოლოს ჩემი დაა ხომ?
-გაფრთხილებ არ გაბედო ამ გოგოს გამოყენება შენი უაზრო მიზნებისთვის.
-ნწ წავალ დაიკოს გავაცილებ.მგელის ბუნაგში.
-ნოა!
-რაა?
-ნორმალურად ისაუბრე
-კი კი
-ლილი ჩაიცვი ძვირფასო გაგაცილებ
-არაა აქ ვრჩები,შენს ოთახში შენს გვერდით
-ლილი კარგად ხარ?სად ჩემთან რჩები?
-შემოდი ოთახში აგიხსნი
ლილი მეჩურჩულებოდა და ჩემი ოთახისკენ მომათრევდა.
-ნოა ხომ ხვდები რომ სამი დღე ძალიან ცოტაა მათ ამ შავათს ქორწილი აქვთ და ვერ მოვასწრებთ მტკიცებულების მოპოვებას.მათ ხომ ვუთხარით რომ ერთმანეთს აქამდეც ვიცნობდით.მოდი ვუთხრათ რომ ერთად ვართ და იქნება ამისგამო შრიკაონ ცოტახნით თავი,იმის გამო რომ ჩვენი ურთერთობაც არ აურიონ დაფიქრდი...
-შენ თუ ჩემი შეყვარებულობა გინდოდა გეთქვა პირდაპირ
-ნუ სულელობ ნოაა
-კარგი ხომ
ამასობაში დედას ხმაც შემოგვესმა რომელიც ლილის ეძახდაა გამოდი მამაშენი მოვიდაო.როდესაც საძინებლიდან ფავედით ორივე მისაღებში იჯდნენ და გაგას სახეზე ემჩნეოდა რომ გაბრაზებული კი არა გაცოფებული იყო ლილის აქ დანახვით.

-მამიკოო...აქ რა გინდა?
-მაგ კითხვას მე უნდა ვსცამდე?
-მე შეყვარებულთან ვარ
ლილიმ სიტყვა დაამთავრა თუ არა მომეკრა და მომეხუტა,შემდენ დედას და გაგას გავხედე  მათ საზეებზე ჯერ ვერაფერს ამოიკითხავდი ადამიანი მხოლოდ გაკვირვება ეწერათ.
-დიახ...სანამ რამეს გადაწყვეტდით ჯობდა ჯერ ერთმანეთი გაგვეცნო ოჯახით,მაშინ ასეთი სიტუაციაც არ გვრქნებოდა.
-რას სულელიბთ
-რა შუაშია დედა სულელობა? მე და ლილი რამოდენიმე თვეა ერთად ვართ
-ნოაა!ხომ გითხარი...
- ტონს დაუწიე დედა!პატარა ბიჭი აღარ ვარ!არავის გრძნობრვით არ ვთამაშობ.მე ლილი მიყვარს
ამ სიტყვების თქმისას ლილის გავხედე და მივხვდი რომ მის თვალებში უსაზღვრო სითბო და სიმშვიდე სჩანდა.და მივხვდი რომ იგიც იმავეს გრძნობდა ჩემს მიმართ.მიუხედავად იმისა რომ მამაჩემი მამამისმა მოკლა და ეს გრძნობა ორივეს გვტანჯავდა ეს მაინც ასე იყო.მე შემიყვარდა იგი.არ ვიცი როდის,შეიძლებ სულ თავიდან ან შეიძლებ ამ წამს მაგრამ მივხვდი რომ მე ის მიყვარდა.არვიცი როდის შემიყვარდა მაგრამ ეს აშკარა იყო მე ის მიყვარდა. ვუყურებდი ლილის მანამდე სანამ მისმა ბაგეებმა მოძრაობა არ დაიწყო და არ წარმოსთქვა.
-მეც მიყვარს ნოა.

ჩვენ ვუყურებდით ერთმანეთს და ვიწვოდით ერთმანეთის სიყვარულით.ოხ როგორ მინდოდა  ჯერ კიდევ ის წამი ყოფილიყო მის ტუჩებთან რომ ახლოს ვიყავი.მინდოდა ლილის მაგრად ჩავხუტებოდი და დამევიწყებინა ყველაფერი.
ჩვენ ვუმზერდით ერთმანეთს და ამასობადი გაგაც წამოდგა და ორივემ ნელნელა მზერა მისკენ გადავიტანეთ.
-ანუ ერთად ხართ?
-კი მამა
-ძალიან კარგი,სოფი ჩვენს სახლში წავიდეთ ბავშვები მარტო დავტოვოთ.
გაგვიკვირდა მისი ასეთი რეაქცია დედამაც ჩანთები ჩაალაგა და მას გაყვა.
ოხ მისი წასვლისას გული როგორ საშინლად მქონდა ნატკენი.მინდოდა მეტირა ძირს დამეჩოქა და მისთვის მეთხოვა რომ არ წასულიყო არ გაყოლოდა კაც რომელმაც ჩემი ბავშვობა გაანადგურა.ბავშვობა წამართვა და უმამოდ დამტოვა.
ლილი მიხვდა ჩემს ტკივილს და გვერდით მომიჯდა,თავი მხარზე დამადო და მითხრა.
-ნუ იდარდებ დაბრუნდება
-რომ ვერ შევძლოთ და ვერ დავამტკიცოთ?
-ჩვენ ერთად ვართ,ჩვენ ხომ ყველაფერი შეგვიძლია არაა?!
-კი ჩვენ შეგვიძლია
მის ტუჩებს ახლა უკვე შიშის გარეშე დავეწაფე.ვეხებოდი მის ტკბილ ტუჩებს,ხელი წელზე მოვხვიე და ხელში ავიყვანე,ვერ ვაკონტროლებდით ჩვენს სხეულს ვერც მე და ვერც ის.საძინებელში საწოლზე დავვაწვინე და ნელნელა ერთმანეთს შემოვაძარცვეთ სამოსი და დედიშობილანი დავრჩით.მისი ცხელი სხეული მაგიჟებდა რომელიც ჩემს კანს ეკვროდა. უსასრულოდ შემეძლო ამ სხეულის კოცნა და მოფერებაც.ვკოცნიდი მის სხეყლს და არაფერი მახსოვდა ცუდი მხოლოდ მისი სიახლოვე მსიამოვნრბდა.
შუაღამისას გამეღვიძა და საწოლიდან ფრთხილად ავდექი  რომ ლილი არ გამეღვიძებინა შარვალი ამოვიცვი მაისურიც გადავიცვი  მაღაზიაში ჩავალთქო ვიფიქრე სიგარეტს და საჭმელს ვიყიდი რამეს დილისთვის გავიფიქრე როცა ლილის ხმაც შემომესმა.
-საით
- მარკეტში ლილი
-არ წახვიდე
-რატომ?ჩავალ და მალე ამოვალ
-არაა ნოა...მეშინია მამა ასე წყნარად ვერ მიიღებდა ამ ამბავს მეშინია რამე არ დაგიშაოს.
ლილის შუბლზე ვაკოცე და ოთახიდან გავედი.
-არ იდარდო მალე ალოვალ...
ლილის pov:
ნოას სახლიდან გასვლა იყო და იმ წამსვე წამოვდექი საწოლიდან ჩავიცვი და აქეთიქით სიარული დავიწყე ვნერვიულობდი,ხან განჯარასთან მივიდოდი და ვათვალიერებდი ხომ არ მოდიოდა.მამაჩემის ხადიათი ჩემზე უკეთ ხომ არავინ არ იცოდე,შეიძლებ მკვლელები ან ბანდიტებიც კი გაუგზავნოს ნოას.მეშინია დრო გადის და დროის გასვლასთან ერთად უარესად მიტანს შიში,შიშისგან მაკანკალებს კიდეც,უკვე ოცი წუთი გავიდა ნოა კი ისევ არ ჩანს ფანჯარასთან ალბათ მილიარდჯერ მივედი ამ ოც წუთში.ვიყურები ფანჯრიდან და ის კვლავ არ მოდის,საძინებელში გავედი ჩასაცმელად და კარის ხმაც გავიგე  რამოდენიმე წამში მისი ხმაც შემომესმა
-ლილი მოვედი
მისკენ გავიქეცი და ძალიან მაგრად მოვეხვიე
ნოას pov:
სახლში შევედი თუ არა ლილის ლამის აცრემლებული თვალები შემომეგება და ისე მომეხვია როგორც ალბათ არასდროს არავინ არ ჩამხუტებია.
-სად იყავი აქამდე
-ბევრი ხალხი იყო სულელო
ლილიმ აცრემლებული თვალებით ამომხედა და რამოდენიმე წუთი მიყურებდა თვალებში
-მიყვარხარ
-მეც მიყვარხარ
-სულ ცოტა დრო გვრჩება
-ვიცი,ამიტომ ხვალ ყველაფერს მოვაგვარებთ და წამოვიღებთ იმ მტკიცებულებებს
-მინდა ძალიან მალე დამთავრდეს ყველაფერი
-მეც მინდა ლილი ყველაზე მეტად მინდა
ლილი მივიხუტე და კარგახანს ასე ვიდექით.მანამ კარზე ზარი არ დარეკეს.
-მე გავაღებ შედი შენ ჩაიცვი
კარგის გავაღე და ადგილზე გავიყინე
-ნოა პაპავა ხართ?
-დიახ
-მოგიწევთ ჩვენ გამოგვყვეთ
-რატომ?
-დაპატიმრებული ხართ ნარკოტიკული ნივთიერებების უკანონოდ გადატანაში


თქვენი აზრი ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია :*