როდესაც გონს მოვედი,ძალიან ნდავიწყეე ოდნავი სინათლე დავინახე და იქ ვაჯახუნებდი ხელებს და ფეხებს.ვყვიროდი რომ გაეღოთ ჩემთვის კარები და გამოვეყვანე ამ სიბნელიდან.ალბათ რამდენიმე საათი გავიდოდა რაც უშედეგოდ ვყვიროდი,მხოლოდ შებინდებისას მომაქციეს ყურადღება და კარები გამიღეს სადღაც პოლიიცისს მსგავს განყოფილებაში ვიყავი და ორი ბადრაგი მიმათრევდა, სავარაუდოდ იმ ოთახისკენ რომელიც დერეფნის ბოლოს იყო.
ოთახში შემიყვანეს და იქვე მაგიდასთან მდგარ სკამზე დამაჯინეს
-დაიცადე აქ
ორივე ბადრაგი გავიდა ოთახიდან და ცოტახანში კარის ხმა შემომესმა.ზურგს უკან მივიხედე და გაგა დავინახე.
-ნოა აქ რა გინდა
-არც მე ვიცი
-წამოდი სახლში წაგიყვან
ყველაფერი გაურკვევლად იყო იმ მომენტის მერე როდესაც სახლში კარები გავაღე არაფერი აღარ მახსოვს.მანქანაში ჩავსხედით და სახლისკენ წავედით,გზაში კარგახანს სხმას არცერთი ვიღებდით შემდეგ დუმილი გაგამ დაარღვია
-იმედი მაქვს ჭკუა ისწავლე და ჩემს შვილს აღარ გაეკარები
- ვერ გავიგე?!
-ეხლა სახლში მიგიყვან და როგორც გინდა ლილის დაშორდები.
-კი კი თქცენ თუ იტყვით რა თქმა უნდა დავშორდები
-საით მივდივართ შენ სახლში?
ყველაფერი,როგორ დაუშვა რომ დედაჩემი ამ ნაგავს გაყოლოდააა.მანქანის კარებს ხელს ვუჭერდიიი ვგიჟდებოდი,მინდოდა მეყვირა და მეღრიალაა.მაგრამ ძალიან ცუდად ვიყავი და ისევ გავითიშე.
სანამ თვალებს გავახელდი ლილის ხმა მესმოდა ჩუმად რაღაცას ლაპარაკობდა.თვალები გავახილე და საწოლთან მჯდარი დედა და ლილი დავინახე,ლილი ჩემს გვერძე წამოწოლილიყო და დედას რაღაცას ეჩურჩულებოდა.
ნოა:რა ხდება რა შეკრება გაქვთ აქ
სოფი:ნოა როგორ ხარ?
ნოა: შენ მაგაზე არ უნდა დარდობდე
ლილი:ნოა გეყოფა რანაერად საუბრობ
ნოა:საერთოდ რომ იცოდეთ თქვენი დანახვის სურვილიც კი არ მაქვს
სოფი:სად მიდიხარ
ნოა:ჩემი სახლის გასაღები მომეცი და იცხოვრე შენს ქმართა ბედნიერად
სოფი:გეყოფა შვილო დაჯექი და აგიხსნი ყველაფერს
მისი სიტყვებისთვის აღარც მომისმენია ჩავიცვი და გამოვედი.
ლილი:სოფი მე გავყვები არ ინერვიულო.
ლილი:სად მიდიხარ
ნოა:სახლში
ლილი:დაჯექი მანქანაში წაგიყვან
ნოა:ერთ ჰაერს რო ვსუნთქავთ ისიც მეყოფა
ლილი:ნუ სულელობ,მტკიცებულებები ჩვენ გვაქვს
გავოგნდი ამის გაგონებაზე და ხმამაღალი ტონით დავუწყე ლილის საუბარი.
-ჩვენ გვაქვს?!ლილი ჩვენ გვაქვს და მაინც გააყოლეე  იმ ნაგავს დედაჩემი?! უფლება მიეცი ლილი.
-ნოა წამოდი და დამაცადეეე ახსნა!მივიდეთ სახლში და აგიხსნი დაჯექი
მანქანაში დავჯექი და სახლისკენ წავედით.

"ნოა სხვა გზა არ გვქონდა,უნდა გაყოლოდა ცოლად იმ მომენტში მტკიცებულებები არ მქონდა მაგრამ მერე მოვიპოვე,დედაშენმა ყველაფერი იცის მე თვითონ დავჯექი და მოვუყევი და ყველანაერი მტკიცებულებების გარეშე დამიჯერა. ყველაფერი კარგადაა ვაკონტროლებთ ყველაფერს"
-სულ გაგიჟდით ლილი თქვენ იმ მკვლელის გვერდით რა უნდა დედაჩემს ნუ გადამრიე ან შენ საიდან მოიპოვე მტკიცებულებები?
-უბრალოდ ცოტა გავიპრანჭე და როგორღაც შევედი იმ სეიფამდე მაგას  მნიშვნელობა  არ აქვს.ხვალ მამაჩემს უნდა ვახშამი მოაწყოს პრეზიდენტიც ჩვენთან იქნებაა და ყველა ისეთი ადამიანი რომელიც  არ აპატიებ ამ საქციელს ხომ იცი რომ არჩევნებში იღებს მონაწილეობას მთელი ტელევიზიაც ჩვენთან იქნება და ზუსტად იმ დროს შევიტან საჩივარს და საქვეყნოდ აჩვენებენ მის დაკავებას
-ლილი მე სად ვიყავი ამდენხანს
-არ ვიცი საყვარელო,რამდენი გეძებე მაგრამ ვერ გიპოვე
ლილი მომიახლოვდა და ჩამეხუტა მისი სურნელი მაგიჟებდაა და ჭკუიდან გადავყავდი.თავი ვერ შევიკავე და ლილის ტუჩებს ვეცი.მაისური გავხადეე და ყელში ვკოცნიდი წელზე შემოვისვი და საძინებლისკენ წავედით.

ამ დილას ალბათ ყველაზე ბედნიერს გამეღვიძა,რადგან ჩემი საყვარელი ქალი ჩემს  მკლავებში  იყო.მისი თმების სურნელი მაგიჟებდა,მისი ღიმილი მაგიჟებდა დილას რომ გაიღვიძა და გამიღიმაა ალბათ ჩემს ცხოვრებაში ასეთი ბედნიერი არ ვყოფილვარ და იმ წუთას კი ნამდვილად დავრწმუნდი რომ დღევანდელი დილა ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერი იყო,მაშინ დავრწმუნდი როდესაც ტყვიის გასროლის ხმა გავიგონე.დილას ლილის ჩემს მკლავებში გაეღვიძა დილიდან ყველაფერი იდეალური იყო.შუადღისით მაღაზიებში გავიარეთ და დღევანდელი საღამოსთვის შესაფერისი ტანსაცმელი ვიყიდეთ სახლში დავბრუნდით და მომზადება დავიწყეთ. პირველი მომზადებას მე მოვრჩი  და ლილის ველოდებოდი გავიდე დაახლოებით ერთი საათი და ჩაცმა ძლივს დაიწყო.მისაღებში ვიჯექი როცა ოთახიდან გამოვიდა.ალბათ ვერ აღვწერ სიტყვებით მის სილამაზეს,შეუდარებელი იყი შავი მოკლე კაბა ეცვაა და მაღალყელიანი ფეხსაცმელი,მისი გრძელი თმა ლამის საჯდომს ეხებოდა და სურვილს მიჩენდა რომ ისევ გამეხადა ეს კაბაა მისთვის. ჩემს ქალბატონს ხელი მოვკიდე მანქანაში ჩავჯექით და მისი სახლისკენ წავედით გზაში განყოფილებაში შევიარეთ და ლილიმ საჩივარი შეიტანაა მტკიცებულებებიც რათქმაუნდა თან დაურთო. სახლში შესვლისას ყველა ჩვენ მოგვაჩერდა ჩვენ ხომ ერთმანეთს საოცრად ვუხდებოდით.გავიდა დაახლოებით ერთი საათი ან ცოტათი მეტი ყველა კამერების წინ შეიკრიბა  და გაგა კი სიტყვით გამოდიოდაა,ამასობაში პოლიციაც მოვიდა,ყველა შემკრთალი და შეშინებული იყო იმ ინფორმაციის გაგებაზე რაც პოლიციით თანამშრომელმა განაცხადაა,კამერები ჩართული იყო და პირდაპირი ტრანსლაციიით მიდიოდაა,ბორკილების დასადებათ ერთერთი პოლიციელი წავიდა და იარაღის გასროლის ხმა გავიგინე და შემდეგ უეცარი ტკივილი ვიგრძენი და სწორედ მაშინ მივხვდი რომ მთელი ცხოვრებიდ მანძილზე დღეს დილას ვიყავი ბედნიერი.სანამ გონებას დავკარგავდი ლილის და დედას ყვირილის ხმა მესმოდა მე კი ვუყურებდი როგორ მიათრევდნენ იმ ძაღლს პოლიციელები შემდენ ლილის გავხედე და მორჩა...
ლილის pov:
დრო გადიოდაა მე და სოფი საავადმყოფოს კედლებს ვეყრდნობოდით და ისე დავდიოდით,შეშინებულებს გაჩერებაც კი არ გვინდოდა მიუხედავად იმისა რომ უკვე აღარ შეგვეძლო სიარული.
რომ იტყვიან ცრემლი გამომშრალი მქონდა, ვტიროდი მაგრამ ცრემლი აღარ მდიოდა თვალიდან.
ველოდებოდით როდის გამოვიდოდა ექიმი საოპერაციოდან და როდის გვეტყოდა რაიმეს.
დრო გადიოდა მაგრამ ექიმი არ ჩანდა, სოფი რამდენჯერმე გახდა ცუდად და პალატაში გადაიყვანეს.იატაკზე ჩამოვჯექი და ვეყუდებოდი საავადმყოფოს ცივ კედლებს,ვტიროდიი ლამის ბოლო ხმაზე მაგრამ რა აზრი? ჩემი ტირილის ხმა არავის არ ესმოდა ან თუნდაც ვინმეს გაეგონა რა აზრი ქონდა ექიმი მაინც არ ჩანდაა.
დრო გადიოდა მე ვიჯექი და ისევ ცივ კედელს მივყუდებოდი სოფი კი ისევ პალატაში იყო.ველოდიი,ველოდიი მაგრამ ექიმი მაინც არ ჩანდაა.მხოლოდ რამდენიმეე საათის შემდეგ არვიცი რამდენის დაახლოებით 10 ან 11 საათის შემდეგ გამოვიდა ექიმი საოპერაციოდან...
-პაციენტი კრიტიკულ მდგომარეობაშია,ოპერაციან წარმატებით ჩაიარაა და უნდა დაველოდოთ...
-ხომ გადარჩევა ექიმო
-უნდა დაველოდოთ,წინასწარ ვერაფერს ვერ გეტყვით.

დრო გადიოდა წამებს წუთები ენაცვლებოდა,წუთებს საათები,საათებს დრეები,დღეებს კვირები,კვირებს თვეები და მხოლოდ 6 თვის შემდეგ ,როცა თითქმის შეჩვეული ვიყავით იმ აზრს რომ ნოა ჩვენს გვერდით აღარ იყო და მე სოფი და ჩემი პატარა მარტო ვრჩებოდით.6თვის შემდეგ გაახილა ნოამ თვალი და გონს მოვიდა ექიმმა დაგვირეკა თუ არა იმ წამსვე წავედით სახლიდან და საავადმყოფოში მივედით.ნელნელა ვუახლოვდებოდით მის პალატას კარები შეღებული იყო და საწოლზე წამომჯდარი ნოა დავინახე.შემეშინდა და პირველი ოთახში სოფი შევუშვი მე კი გარეთ ველოდებოდი.გული გამალებით მიცემდა რამდენიმე წუთში სოფი გამოვიდა და პალატაში შევედი, ნოას მივუახლოვდი და ჩავეხუტე ჩემთვის ამ ეუთებზე ძვირფასი არაფერი აღარ იყო მთელი მსოფლიოს მასშტაბით.ნოამ მუცელზე ხელი მომკიდა და მკითხა ბავშვის სქესი თუ ვიცოდი და ვუთხარი რომ ბიჭი იყო.და ამის შემდეგ ბედნიერად ვცხოვრობდით მე ნოა სოფი და  მატეო


მადლობა ყველას ვინც კითხულობდით.ვიცი რომ მოკლე იყო უბრალოდ ძალიან ადრე მაქვს დაწერილი და შესწორება არ მინოდოდა არაფრია.პირველი იყო და იმედია მოგეწონათ