ლანას სახლის ზღურბლზე ვიდექი და ისვე ვიცინოდი.
-აუ კაი წავედი მე თორემ დედაჩემი მომკლავს.
-კაი კაი მიდი და გამაგებინე რა საქმეაქ ასეთი.
-კაი.
ბოლოჯერ ვაკოცე დაქალს და კარი გამოვიხურე. უკანა ჯიბიდან ფლეიერი ამოვიღე და ყურსასმენები მოვირგე...
ჩემი playlist-დიდად მრავალფეროვანი არასდროს ყოფლია. საბედნიეროდ თუ სამწუხაროდ ჩმს playlist-ში მხოლოდ და მხოლოდ AnnenMayKantereit-ის სიმღერებია. ეს არის გერმანუი ჯგუფი რომელიც სიგიჟემდე მიყვარს.კნოპკას დავაჭირე რომ სიმღერა დაწყებულიყო და საბედნიეროდ ძებნის გარეშე პირდაპირ Barfub Am Klavier ჩაირთო. ლიპტის გამოძახება არ მინდოდა ამიტომ მეცხრე სართულიდან კიბეებს ჩავუყევი. ალაგ-ალაგ მეც ვყვებოდი სიმღერას. სადარბაზოს კარს რომ მივუახლოვდი უკვე გარკვევით ვხედავდი ჩამობინდებულიყო... ლესელიძეს გავუყევი თავისუფლების მოედნამდე მერე კი ორი ვარიანტი მრჩებოდა ან მეტროთი გავსულიყავი რუსთაველზე და მერე იქიდან ვერაზე ამეხვია ან ტაქსი გამეჩერებინა... მარტო ვიყავი და თანაც საღამო იყო ამიტომაც ისევ მეტრო ვარჩიე... ერთდ-ერთი ადგილი იყო სადაც კომფორტულად ვმგზავრობდი...
ბარათი დავადე აპარატს და გავიარე... ესკალატორზე პატარა ბავშვივით შევხტი და სახელურს მთელი ძალით ჩავეჭიდე... ხომ ამდენი წლის მიუხედავად რაც აქ გავატარე ესკალატორების მაინც მეშინოდა... მეტრო მიყვარდა, მაგრამ ესკალატორები ნაკლებად... როგორცკი ქვევით ჩავიდა სწრაფად გავუხვიე მარცხნივ და ლიანდაგს ბოლომდე გავყევი... სულ უკანა ვაგონში დავჯექი კართან ყველაზე ახლოს მდებარე სკამზე... ფანჯრებს თვალს ვარიდებდი... უფრო მარტივად რომ აგიხსნათ თვალები დავხუჭე და თავი უკან გადავაგდე... ესკალატორიდან მოყოლებული ვგრძნობდი ვიღაცის დაჟინებულ მზერას და ვცდილობდი ყურადღება არ მიმექცია მისთვის...ვიღაც დამიჯდა გვერდით მე კი არც გავნძრეულვარ კარი დაიხურა და მატარებელიც ადგილს მოსწყდა... სიმღერის ხმაშიც მესმოდა მისი ლიანდაგებზე შეხების ხმა... ზოგადად ჩემი ოჯახი არ სარგებლობდა "საზოგადოებრივი ტრანსპორტით", როგორ ეკადრებათ მაია და დათო ასათიანებს საზოგადოებრივი ტრანსპორტით სიარული ანდაც ბატონ თემოს და ლუკას... არც ქალბატონ სტასიას.მე კი უფროს და - ძმებს შრის ყოველთვის გამოვირჩეოდი და არა ამრტო და-ძმებში, მშობლებსაც არ ვგავდი. ხო მე ოჯახში ყველაზე პატარა შვილი ვარ.. ყველაზე უფროსი სტასიააა მერე ტყუპები ლუკა და თემო და ბოლოს მე...გოგო რომელიც ჯერ მესამე კურსზეა და სულ მალე მორჩება სწავლას... სტასია ქირურგია. ლუკა გინეკოლოგის განხრით სწავლობს, თემო ტრავმატოლოგიის აი მე კი ოჯახს გამოვეყავი და სამსახიობოზე ჩავაბარე. წარმოგიდგენიათ მთელი ოჯახი ექიმები არიან მე კი მსახიობი... თავიდნა გაჯიუტდნენ არაფრის დიდებით არ მაბარებიებდნენ საგავრეულო პროფესიააო, მაგრამ მერე მეც ცოტა ვიმსახიობე მეთქი ასე სამედიცინოს დავწერ მეთქი, და მოკლედ მაგრად გავაცურე მთლი ოჯახი...ლანას პირველი კლასიდან ვიცნობ...საბედნიეროდ მანაც ჩემი ფაკულტეტი აირჩია და ვსწავლობთ ასე ერთად და ბედნიერად...
... სად გავჩერდი? ააა ხოოო გვერდზე ვიღაც მომიჯდა. ცოტახანს ვაიგნორებდი დაჟინებულ მზერას მერე თვალები გავახილე და ირგვლივ მიმოვიხედე. არავინ მაკვირდებოდა ყვეალს ფეხებზე ვეკიდე და ეს მომწონდა კიდეც... "ცოტახანს ვიყო ასე ბედნიერად პაპარაცები მერეც მეყოფიან მსახიობი რომ ვიქნები" ჩემთვის გავიფიქრე როდესაც მატარებელმა დაამუხრუჭა და გვერდით მჯდომ ბიჭს მთელი ძალით მივეხეთქე.
-ბოდიშით.
მისი ტუჩები ღიმილმა გააპო და თავი დამიკრა.
-არაუშავს. არაფერია.
ძალიან ხელეოვნური იყო" მსახიობადაცა რ ვარგიხარ". სწრაფად ავიღე პატარა ზურგჩანთა და მეტროდან გამოვედი. ესკალატორებზე ისევ ისეთი რეაქცია მქონდა როგორიც ყოველთვის... აღარ და აღარ მთავრდებოდა. უკვე შევწუხდი... როცა როგორც იქნა აიზლაზნა გადმოვედი და სწრაფად დავტოვე იქაურობა... იქვე ავუხვიე და ვერის ქუჩებს გავუყევი ისევ და ისევ მუსიკებს ვუსმენდი და ვცდილობდი ვიტრინებისთვის და მანქანის მინებისთვის თვალი ამერიდებინა.. ვიღაც ქალი იქვე სარკეებს ყიდიდა ადრე არასდროს მენახა ალბათ მოხეტიალე გარევაჭარი იყო.წინ გადმომიხტა და...