- გაგიმარჯოთ.- ძლივს დაწყნარებულებმა ვუთხარით.
- აე თებე ნახე, დეიდა თინას სახლი როგორც იქნა გაქირავდა.- მხარზე ხელი მსუბუქად მომარტყა.
- ხო ვხედავ.- გავიცინე და კარის ჩაკეტვით (ჩარაზვით) დავკავდი.
-ალექსანდრე, ალექსანდრე დევდარიანი.
- მე კი ნიკა კანდელაკი ვარ.
- თებეა ახვლედიანი.
- ანი მაისურაძე.- თავისი მომაჯადოებელი ღიმილით გაუღიმა. ლიფტის კარი გაიღო.
- სასიამოვნო იყო თქვენი გაცნობა, მაგრამ ახლა უნდა წავიდეთ. კარგად.- წამოვედით.
-კარგად.-თავისთვის ჩაილაპარაკა ნიკამ.- ვერ არიან ხო ცოტა თავიანთ მატორზე.
-ტიპიური გოგოები, ვერ დაინახე როგორ გვიღიმოდნენ. -თავი გააქნია ალექსანდრემ.
-მერავი, ისე კაი ტანზე კი იდგნენ ჰა?
- ტანი იცოცხლეე.- სიცილით შევიდნენ სახლში. იდიოტები ანუ ტიპიური გოგოები არა, მოგივლით თქვენ. მანქანაში ჩავჯექით და უნივერსიტეტისკენ წავედით.
- ისე რა სიმპატიურები იყვნენ თუ დააკვირდი.- სიცილით ვუთხარი.
- უკეთესიც მინახავს.-ტუჩის კუთხე ჩატეხა. მანქანა უნივერიტეტის ავტოსადგომზე გავაჩერეთ და შენობაში შევედით. აუდიტორიაში რომ შევედით ლილემ ხელი დაგვიქნია რომელიც ლექსოს გვერდზე იჯდა. ხოო ლილე და ლექსო უკვე 2 წელია ერთად არიან, მალე დიდი ქორწილიც გველის. პირველ კურსზე გაიცნო და მის მერე ერთად არიან, ოჯახებსაც იცნობენ და ხელიც ნათხოვი აქვს უკვე, მაგრამ ჯერ სწავლა უნდათ რომ დაამთავრონ.
- ლილჩექს მაგვარდ ხარიდ? - სვანურად ვუთხარი.
- აუ თებე ხომ იცი რომ ყველაზე მეტად მაგას ვერ ვიტან სვნურად რომ მიბავ ბაას.
-კარგი ხომ, როგორ ხართქო?
- რავი გოგო, რა მიჭირს. თქვენ როგორ ხართ რო დაიკარგეთ და აღარ გინდათ დაქალი.
- შენ გადააკვდი სიძე ბატონს და ჩვენ დავიკარგეთ?- სიცილით კითხა ანიმ და ჩანთიდან, ბლოკნოტი და კალამი ამოიღო.