უცნობის წერილები(1)
ამ ბოლო წლებში ჩემი ცხოვრება მთლიანად შეიცვალა, მაგრამ მე არ შევცვლილვარ ისევ ისეთი ბაბი ვარ როგორც ადრე ვიყავი, რაღაცატომ მომინდა ძველი ცხოვრება გამეხსენებინა, ხვალ 31 დეკემბერია და გამახსენდა თუ რა მოხდა ოთხი წლის წინ 31 დეკემბრის ღამეს ჩემს ცხოვრებაში. იმ დღეს მთლიანად ყველაფერი რადიკალურად შემობრუნდა, ახალ წელს ვერ ვიტანდი რადგანაც იმ ღამეს გავიგე რომ შეყვარებული რომელიც სიცოცხლეზე მეტად მიყვარდა და აგრეთვე ჩემი საქმროც იყო მიღალატა, იმ დღის შემდეგ იმდენი რამ გადავიტანე რაც ნორმალურმა ადამიანმა მთელი ცხოვრების განმავლობაში უნდა გადაიტანოს.
სულ წამლებზე ვიყავი დამოკიდებული, ყველა მძულდა ჩემ გარშემო მაგრამ ერთ დღესაც მივხვდი თუ ვის გამო ვიყავი ასე, რაც ძალა გამაჩნდა მოვიკრიბე ჩემს თავს შევაძახე:
-ბარბარე შენ ვიღაც იდიოტის გამო მასე არ უნდა იყო, ის ცხოვრებას ირგებს შენ კიდევ ფუჭად კარგავ დროს.- აი მაშინ გავაცნობიერე ყველაფერი, დავუბრუნდი ჩვეულ ცხოვრებას, მეგობრები, სწავლა, გართობა, ეს ყველაფერი ჩემს ცხოვრებაში დაბრუნდა, ამ ყველაფერს კი ორი წლის წინ 2017 წლის 31 დეკემბერს უფრო მეტი ძალა შემატა ერთმა ადამიანმა.
ხვალ კი 2020 წელი დგება.

***
2015 წლის დეკემბერი(2016 წლის დამდეგი)
- ეს როგორ გააკეთე, ვერ გიტან, თვალში აღარ გამეჩხირო თორემ ჩემს თავზე პასუხს აღარ ვაგებ, ხომ იცი ყველაფერზე წამსვლელი ვარ, სულ ფეხებზე ყველაფერი.-ჩემი კივილს ხმა მთელ თბილის ესმოდა.
-გთხოვ ბარბარე დამშვიდი, ყველაფერს აგიხსნი, როგორც გონია მასე არ არის.
-ვაიმე როგორი ნაცნობი სიტყვებია, ყველა მაგას იმეორბს, ნაგავი ხარ, გულს მირევ, აქედან მოშორდი და ჩემთან მოახლოება აღარ გაბედო.-ემოციებს ვეღარ ვაკონტროლებდი.
-ნიკა გირჩევნია წახვიდე.-კარებისკენ მიათრევდა დათა.
-მოდი შენ ნუ ერევი, მარტო ჩვენ ორს გვეხება ეს საქმე.-უხეშად მოიშორა ნიკამ დათას ხელი.
-ბიჭო შენ უკვე ზედმეტები მოგდის, მადლობა თქვი აქედან ცოცხალს რომ გიშვებ, თვალში ნუღარ გვეჩხირები.-კედელზე ააწება ნიკა.
-დათ გთხოვ შეეშვი მასეთი ნაგავი შენს ერთ სიტყვადაც არ ღირს.-როგორც იქნა თავიდან მოვიშორეთ.
ამის შემდეგ კი დაიწყო ჟურნალისტების თავსხმა. თავიდან გარეთ მაინც გავდიოდი, მერე თანდათან სახლში ჩაკეტვა დავიწყე რაც ჩემთვის უარესი აღმოჩნდა, ბოლო ორი წლის განმავლობაში მხოლოდ ორჯერ გავედი გარეთ, არ ვიცი გჯერათ თუ არა მაგრამ ასეა.

***
-ბარბარე სად ჯანდაბაში ხარ?-ბოლო ხმაზე მიღრიალებდა გეგა.
-ახლა გამოვედი სასწავლებლიდან რა იყო?-გაკვრივებით ვუპასუხე.
-გოგო შენ რა სულ გაგიჟდი, მთელი დღეა გირეკავ, მგონი მთელი თბილისი გადავატრიალე.-შედარებით დამშვიდებული ხმით მიპასუხა.
-ნუ ჯავრობ კარგად ვარ, შენთან მოვდივარ, ყავა დამახვედრე გთხოვ, თორემ თავი გამისკდა.
-ხო კაი და რა მოხდა არ მეტყვი?
-მალე მოვალ და ყველაფერს აგიხსნი.
-კაი გელოდები.-ყურმილი დავკიდე და გავუყევი თოვლით გადათეთრებულ ბილიკს, მალე ცხრა სართულიან ბინასაც მივადექი.
-მობრძანით ქალბატონო ბარბარე.-კარი ფართოდ გამიღო გეგამ.
-აუ იცი რა ცუდად ვარ, იმ დედატკბილმა ლექტორმა ტვინი გამიღუნა.
-ხომ გეუბნებოდი არ გინდა შვილო ეს დეტექტივობა და არ დამიჯერე.-მისაღებისკენ წავედით.
-იმედია ყავა არ დაგავიწყდა.-იმედიანი თვალებით შევხედე.
-ჩემი ძმაკაცი აკეთებს და გამოგიტანს.
-აუ მარტო არ ხარ?
-არა.-შენდ სამწუხაროდ.
-რაღაც უნდა მეთქვა.-მდივანზე დავჯექი და ესემესების ქექვა დავიწყე.
-აბა რა ხდება.-ინტერსიანი თვალებით შემომხედა.
-ნიკა ავარიაში მოყვა და ...-თვალებზე ცრემლები მომადგა.
-კაი ბაბი დაწყნარდი, ეგ ყველაფრის ღირსია.-გულში ჩამიხუტა.
-დღეს გავიგე და მთელი დღეა გამოშტერებული დავდივარ.-უფრო იმატა ცრემლებმა.
-კაი გთხოვ დამშვიდი.-სევდიანი თვალებით შემომხედა.
-ხო კაი სააბაზანოში შევალ, წყალს შევისხავ.
-კაი მიდი.- სამზარეულოს გვერდით იყო სააბაზანოც, ისეთი ყავის სუნი ტრიალებდა შესვლა მომინდა მაგრამ თავი შევიკავე.
-დამშვიდი, დაწყნარდი, ყველაფერი წარსულში დატოვე, შენ ახალი ცხოვრება გაქვს, ყვდლაფერი კარგად იქნება.-სახეზე წაყლს ვისხავდი და თავს ვიმხნევებდი.
-გეგაა სად არის პირსახოცი, გამოსაცვლელია.-სააბაზანოდან გამოსული ვკივოდი.
-სტყუმრების ოთახში რომ კარადაა მანდ დევს.
-კაი.-ოთახში პირდაპირ შევაჭერი ვიღაცას თავიც ჩამოვუღე.
-ვაიმეე, ბოდიში.-იმდენი ბოდიში არავისთვის არ მომიხდია.
-კაი კაი არაუშავს.-თავი გაასწორა ბიჭმა.
-შენ? აქ რას აკეთებ?-გაკვირვებულმა შევხედე.
-მეც ეგ კითხვა დამებადა, როგორც ჩანს სამაგიერო გადამიხადე გუშინდელისთვის.
-როგორი ხუმარა ხარ?-ირონიულად გავუღიმე.
-ბაბი რას შვები ხო ცოცხალი ხარ?-კარები შემოაღო გეგამ.
-ეს კი მაგრამ მე კინაღამ თავი გამიტეხა.
-უკვე ერთმანეთი გაგიცნიათ თქვენ.-გაკრეჭილმა შემომხედა.
-სწორი რომ გითხრა გუშინ გავიცანი, უფროსწორად სიკვდილს გადავარჩინე.
-კაი ხო ნუ იქებ თავს, ისეთი მაინც არაფერი დამემართებოდა.
-ხო აბა რა, მანქანა დაგარტყავდა, საავადმყოფომდე ვერ მიაღწევდი და შენს სამძიმარზე მოვიდოდი.
-გამომიდგა ესეც წინასწარ მეტყველი.-თვალები გადავატრიალე.
-კაი ახლა გაჩუმდით და გამოდით გარეთ.
იმ დღემაც ჩვეულებრიბად ჩაირა, დიდხანს აღარ დავჩენილვარ გეგასთან, გიორგისაც ადვილად დავუმეგობრდი.
-კაი აბა მე წავედი, ხვალ გნახავ.-გეგას გადავეხვიე და დავემშვიდობე.
-ბარბარე ერთ წუთს დამელოდე მეც მოვდივარ.
-შენ სად მიდიხარ?-გეგამ გავიკვრებით შევხედე.
-რაღაც საქმე მაქვს, რომ მოვალ აგიხსნი.-რაღაც ჩავურჩულა ყურში.
-კაი.-უკმაყოფილო სახე მიიღო.-თუ რამე დამირეკე.
-კაი.-მხარზე ხელი დაკრა და უკან გამომყვა.
-აბა სად მივდვივართ?-მანქანისკენ დაიძრა ამილახვარი.
-მე ფეხით წასვლა მირჩევნია.
-ამ ღამეში მარტო ვერ გაგიშვებ, ჩემი საქმე კი არ იცდის ამიტომ ჯიუტობას მორჩი და მანქანაში ჩაჯექი.-კარები გამიღო.
-კაი ოღონდ ერთი პირობით.-ეშმაკურად შევხედე.
-შენი გამოხედვით ვატყობ უარზე ვიქნები.-ეს მითხრა და ჩაეღიმა, ეცადა დაემალა მაგრამ არ გამოუვიდა.-გისმენ.
-მეც უნდა წამიყვანო მაშინ შენს საქმეზე, თორემ ფეხით წავალ და თუ რამე დამემართა შენი ბრალი იქნება.
-კაი დაჯექი ოღონდ მანქანში იქნები!-საჩვენებელი თითი დამიქნია.
-კაი გპირდები.-მეც მაშინვე დავეთანხმე და მანქანაში ვისკუპე.
ნახევარ საათში ქალქგარეთ მდგარ მიტოვებულ სახლში მივედით, უკუნითი სიბნელე იყო მაგრამ თოვლი კარგად ასრულებდა თავის როლს, თეთრდ ანათებდა და ყველაფერი ნათლად ჩანდა, სავსე მთვარე კი უფრო ამშვენებდა გარემოს.
-აქ კარგ საქმეზე მოხვედი დარწმუნებული ხარ?-გაკვირვებულმა შევხედე.
-მოდი შენ მაგაზე არ იჯავრო კარგი?-უხეშად მომიგო, ძალიან დაძაბული ჩანდა, იარაღი მომიმარჯვა ხელში და მანქნიდან გადავიდა.
-დაიცა რას აკეთებ ეგ რად გინდა?
-ბარბარე დამშვიდი ყველაფერი კარგად იქნება.-ლოყაზე მაკოცა და გადავიდა.
-გიორგი კარები გამიღე.-უკვე მანქანიდან გადასულ ამილახვარს ვიყვუროდი. ისე წავიდა ვითომც ვერ გაეგოს.
-ჯანდაბაა.- კარების გაღებას ვცდილობდი მაგრამ ამაოდ, მოულოდნელად კი იარაღის გასროლის ხმა გაისმა.
-ოღონდ ეს არა.-აი ხომ იცით რო იტვიან ტანში შიშმა გამიარა აი ზუსტად მასე დამემართა, ყველაფეეი გავიხსენე რაც სასწავლებელში უსწავლებიათ და ძლივს ძლივობით კარები გავაღე, არც კი დავფიქრებულვარ ისე შევარდი შენობაში.
-ღმერთო სიმშვიდე რატო არასდროს არ უნდა მეღირსოს. პირველ სართულზე არავინ არ იყო, მეორე სართულზე კი არ ავედი ავფრინდი.
-ჯანდაბა სად გაქრნენ.-მთელი სახლი შემოვიარე და ვერავინ ვერ ვიპოვე.
-სახლის უკანა მხარე.-უცებ გამიელვა თავში აზრმა, კიბებზე უცებ ჩავირბინრ და გარეთ გავედი.
-გიორგიი, ჯანდაბა.- როგორც კი კარი გავაღე, ამილახვარი თეთრ მიწაზე იწვა,მის სისხლს კი თოვლი სულ აეწითლებინა.
-გიო, თვალი გაახილე.-მაშინვე მივარდი და პულსი გავუსინჯე, სუსტი პულსი ქონდა.
-გიორგი მომისმინე, თვალი გაახილზე ახლა გონზე უნდა იყო.-ვცდილობდი გამომეფხიზლებინა.
-ბარბარე.
-როგორ ხარ?-წამოდგომა სცადა.
-როგორ ფიქრობ.-ძლივს წარმოთქვა ეს ორი სიტყვა.
-მაინც ხუმრობის ხასიათზე ხარ, საავადმყოფოში უნდა წაგიყვანო.
-არა არ შეიძლება, ახლა ერთ მისამართ გეტყვი და იქ წავალთ.-მთხოვა რომ წამომეტენებინა, მანქანში წავედით და დავემორჩილე, აღარ შევწინააღმდეგებივარ, იმ მისამართზე წავედი რომელიც მითხრა, ჭრილობა ძალიან ღრმა არ ჩანდა, ჩემი კაშნით გადავუხვიე.
-კარები როგორ გააღე.-გაკვირვებით მკითხა.
-დეტექტივი ტყუილად კი არ გამოვდივარ ეგ თუ ვერ შევძელი კარგად ყოფილა ჩემი საქმე.-სერიოზულად ვუპასუხე.
-ჩემი დეტექტივი გოგო, ხო გადამარჩენ ხოლმე.-გაკრეჭილმა შემომხედა.
-ბევრი ლაპარაკი არ შეიძლება შენთვის გირჩევნია გაჩუმდე.-მისი ნათქვამი დავაიგნორე.
-ოო ექიმობაც ხო არ გიფიქრია.-ისევ მისი ირონია.
-ეგ უკვე შენი საქმე აღარ არის.-უხეშად მივუგე.
-როგორ ადვილად ბრაზდები, კაი ხო ნუ მებუტები, ბოდიში.-საყვარლად შემომხედა.
-მე უცხოებისგან არაფერი არ მწყინს ამიტომ შეგიძლია დამშვიდდე.- მართლა ასე ვიყავი მაგრამ იმაში ვიცრუე რომ ის ჩემთვის უცხო არ იყო.
-შენთვის უხცო არ ვარ, გეტყობა გეწყინა თუ არა.- მაინც არ მეშვებოდა.
არაფერი ამ მითქვამს, მთელი გზა არცერთს ხმა არ ამოგვიღია, როცა მისმა სიჩუმემ დმაეჭვა გავხედე და გონს აღარ იყო.
-ჯანდაბა, გიორგი გაახილე თვალი.-ვცდილობდი თან მანქანა მემართა და თან გონს მომეყვანა.
-გიორგი გაახილე თვალი სადაცაა მოვედით.-დანიშნულების ადგილას თითქმის მისულები ვიყავით, მალევე შევამჩნიე პატარა სახლი რომელიც მარტო იდგა. მანქნა გავაჩერე ვცდილობდი ამილახვარი გონს მომეყვანა, მაგრამ ამოდ, მოულოდნელად კი ერთმა აზრმა გამიარა თავში.
-გამარჯობათ, ბატონი ზურა ბრძანდებით?-დიდხნიანი კაკუნის შემდეგ, შუახნის მამაკაცმა გამიღო კარი, ეტყობოდა ეძინა და ჩემა ასეთმა ვიზიტმა გააკვირვა.
-დიახ მე ვარ მაგრამ თქვენ ვინ ბრძანდებით.-სათვალე გაისწორა და დაკვირვება დამიწყო.
-ახლა ახსნის დრო არ არის მხოლოდ იმის თქმა შემიძლია რომ გიორგი მაქნაში დაჭრილი არის, გამოფხიზლება ვცადე მაგრამ ამაოდ, მარტო კი ვერ მოვიყვანდი აქამდე, ამიტომ გთხოვთ ნუღარ ვკარგავთ დროს, წამოდით და მომეხმარეთ.
-რა დაემართა, რითი არის დაჭრილი.-ვეღარ მოითმინა და მკითხა.
-სასროლი იარაღით დაჭრეს, მხარზე არის დაჭრილი, ღრმა ჭრილობა არ ხანს, არამგონია ძვლამდე იყოს მისული, მხარი გადავუხვიე რომ სისხლის დენა შემეჩერებინა, ცოტათი უშველა მგონი, მაგრამ გზაში მაინც გაითიშა.-მალევე მივედით მანქნამდე, გიორგი გადმოვიყვანეთ და სახში შევიყვანეთ.
-შენ აქ დამელოდე, ილოცე რომ ღრმა ჭირლობა არ აღმოჩნდეს.-ექიმა მისაღებში დამტოვა, თვითონ კი ოთახში შეიკეტა.
ერთი საათი არც კი დამჯდარვარ, წინ და უკან დავდიოდი, ერთ ადიგზს ვერ ვჩერდებოდი, უკვე დიდი ხანი გავიდა რაც იქ არიან, ხომ არაფერი დაემართა, სულ ცუდი აზრები მიტრიალებდა თავში.
-იქნებ და შევიდე, არა არა ბარბარე დაშვიდი.-ხმამაღლა ვფიქრობდი.
ამ ფიქრში ოთახის კარიც გაიღო და ექიმი გამოვიდა.
-როგორ არის? გადარჩება?
-დამშვიდი ყველაფერი კარგადაა, შენ. უნდა გადლოდეს გადარჩენას, ახლა დამამშვიდებელი გავუკეთე, დილას გამოფხიზლდება, შენ შეგიძლია მეორე ოთახში შეხვიდე და დაისვენო.-მშვიდად მითხრა ყველაფერი.
-დიდი მადლობა, მაგრამ არ შეგაწუხებთ მე წავალ.
-არ რას ამბობ, ამ დროს რომ გაგიშვა გიორგი ხვალ დილაზე მე გამიბრაზდება.
-კარგით დიდი მადლობა.-ჯერ ასე თბილად არავისთან მისაუბრია, ჩემი თავის მიკვირდა, ოთახი მაჩვენა, თვითონ კი თავისი საძინებლისკენ წავიდა.
-სანამ დავიძინებ ბატონი ამილახვარი ხომ არ მენახა.-ისევ ჩემი სულელური ფიქრები.-კაი რა ბარბარე ნუ სულელობ ექიმა ხომ თქვა სძინავსო, ამიტომ შედი ოთახში და დაიძინე.-ერთმი მე ამას მეუბნებოდა, მეორე მე კი:-იქნებ რამე ჭირდება და ვერ იძინებს, არც დამაშვიდებელმა იმოქმრდა, მოდი სჯობს ვნახო.
მაინც მეორე მეს ვენდე და ოთახის კარი შევაღე, ასე მეგონა მართლა პალატაში მოვხვდითო, ყველაფერი ისე იყო როგორც საავადმყოფოებშია მაგრამ აქ უფრო კარგი ატმოსფერო იყო.
-ბარბარე ვიცოდი რომ მაინც მოხვიდოდი.-თავი ჩემსკენ მოატრიალა, მე კი დამნაშავესავით გავშეშდი, სწორი რომ ვთქვა არ ველოდი მისი ხმის გაგონებას და შემეშინა.
-რატომ არ გძინავს?
-შენ გელოდებოდი.-ისევ ისეთი ეშმაკური მზერა მომაპყრო.
-რა იცოდი რომ მოვიდოდი, ალბათ მადლობის თქმა გინდოდა არა?
-ხო მართალი ხარ უნდა გიმადლოდე გადარჩენას მაგრამ ჩემითაც მოვახერხებდი რამეს.
-ამპარტავანი იდიოტი.-მეგონა ჩემთვის ვთქვი მაგრამ ხმამაღლა მითქვამს.
-მადლობა ასეთი შეფასებისთვის.
-არაფრის.-ირინიულად გავუღიმე და ოთახი დავტოვე.
-აი რატომ უნდა დამიჯერო ხოლმე.-ჩემა ერთმა მემ გამოყო თავი.
-როცა მე მიჯერებ თითქმის ყოველთვის კარგი რამ ხდება, ახლა მშვიდად მაინც დაიძინებ რომ კარგად არია და არაფერი უჭირს.-ჩემი მეორე მეც გამოჩნდა.
-ვაიმე ორივე შემეშვით, მარტო დარჩენა მინდა.-ხელები გავიქნიე თითქოს ორივეს ამ ჟესტით მოვიშორებდი და ჩემს ოთახში შევედი.
შესვლის თანავე დამეძინა, მაგრამ საათი 7ზე დავაყენე და ტკბილად დავიძინე.
7ზე ავდექი და სახლი ჩუმად დავტოვე, გარეთ გსვლისას მეგონა ისევ შუა ღამე იყო მაგრამ მაინც გავუყევი გზას, ტაქსიც მალევე გავაჩერე და სახლში წავედი.
-ვაიმე ღმერთი ჩემი გავიყინე.-სახლში მარტო ვცხოვრობდი, უფროსწორად ჩემ ორ მეგობართან ერთად, სნოუსთან და როქსისთან ერთად.
-ოჰ თქვენ სითბოში ყოფილხართ, იმედია არაფერი გაგიფუჭებიათ.-პირდაპირ მისაღებისკენ წავედი და ბუხართან დავჯექი, აი რა კარგი ყოფილა თურმე სითბო.
სნოუ და როქსი გვერდით მომიცუცქდნენ.
-აბა რა გინდათ? მოგშივდათ? დაიცადეთ ახლავე გაჭმვეთ.-სამზარეულოსკენ წავედი და ორი კუდიც უკან გამომყვა.
-აჰა ჭამეთ, არაფერი გააფუჭოთ, მეც მალე დავბრუნდები.
ოთახში შევედი, წყალი გადავივლე და ისევ ბუხარს დავუბრუნდი, გუშინდელი დღე გამახსენდა და ყველაფრის გადახარშვ დავიწყე მაგრამ ვინ მაცადა.
-მოვდივარრ.
-გოგო შენ რა ჩემი გადარება გინდა? სად ჯანდაბაში ხარ?-გეგა გაგიჟებული შემოვარდა უკან დათა, ლიზა და მაშო მოყვნენ.
-ვაიმე გთხოვ ნუ ღრიალებ ისედაც თავი მისკდება, სჯობს დაჯდე მომისმინო სანამ რამეს მეტყვი.-მეც დავიძაბე და კამათში ავყვევი.
-გოგო რას ამიხსნი, მთელი ღამე გეძებდი, სად არ ვიყავით ...
-დამშვიდითქო, დაჯექით და მომისმინეთ, დასკვნები კი მერე გააკეთე.-ბოლომდე ლაპარაკი არ დავაცადე.
ყველაფერი მოვუყევი რაც გუშინ მოხდა, მეც თანდათან ვიაზრებდი ყველაფერს.
-ჯანდაბაა, ეგ როგორ გააკეთა, ახლა სად არის თვითონ, შენ რომ რამე მოგვსლოდა მასეთ საქმეზე როგორ წაგიყვანა.
-ექიმის სახლშია ისევე, მე დილით ადრე წამოვედი, მოდი ნუ დაპანიკდები.-გაღიზიანებული ხმით ვუთხარი.
-ნუ დავპანიკდები ხო? ხომ არდაგავიწყდა ადრე რის გაკეთებას აპირებდი, ძლივს გამოხვედი მდგომარეობიდან და ახლა კიდე რამეს ამბობ? ხმის გაღების უფლება არ გაქვს, შენს მშობლებს რომ გაეგოთ რაც გააკეთე როგორ გონია კარგად იქნებოდნენ? ცოტა დაფიქრდი რა ჯანდაბას აკეთებ.-ბოლო ხმაზე მიღრიალებდა.
-სჯობს ტონს დაუწიო, მასე ლაპარაკის უფლება არ გაქვს ჩემთან, შენ არავინ გეკითხება მე რას გავაკეთებ, შემეშვით სუყველა, ყველაფერი რაც მოხდა წარსულში დარჩა, მე ახლა ახალი ცხოვრებით ვცხოვრობ და ადრე დაშვებულ შეცდომებს აღარ დავუშვებ, შეგიძლია დაწყნარდე, ჩემს საქმეში მეორედ აღარ ჩაერიო.-ყველა გაკვირვებით მიყურებდა.- ღმერთო ეს რა ჯანდაბა ვთქვი.- ტვინში გამიარა ამ აზრმა.
-კარგი ქალბატონო ბარბარე, შეგიძლია შენი ცხოვრებით იცხოვრო, მეორედ გზაზე აღარ გადაგეღობები, ჩათვალე არ ვყოფილვარ შენს ცხოვრებაში.-ბოლოს ეს მითხრა და კარს იქით გაუჩინარდა.
-მე გავყვები და ვეცდები დავამშვიდო.-დათაც უკან გაყვა.

***
-გეგა მოიცადე, სად მიდიხარ.-მანქანისკენ მიმავალს ძლივს დაეწია.
-დათა გთხოვ ახლა არაფრის თავი არ მაქვს, მისი დანახვა აღარ მინდა.-გაღიზიანებულმა შეხედა.
-კაი ტო ხომ იცი გულით არ უთქვამს, გაბრაზებული იყო და მაგ პონტში ხო ხვდები.
-გაბრაზებულ გულზე ადამიანი სიმართლეს ლაპარაკობს.-მანქანს მიეყრდნო.
-კაი ნუ ბოდიალობ, ხო იცი რამდენს ნიშნავს მისთვის, შენც ზედმეტი მოგივიდა.
-რა მომივიდა ზედმეტი, თავს გაუვიდა უკვე.-ყვირილი დაიწყო მაგრამ მიხვდა რომ ხმის ტონს აუწია და დადუმდა.
-მოდი ახლა სახლში წადი და მერე გამოიტანე დასკვნები.
-მე უკვე ჩემი სათქმელი ვთქვი, ის ჩემს ცხობრებაში აღარ არსებობს.-მანქანში ჩაჯდა და წამში გაშორდა ადგილს.

***
-ეს რა ჯანდაბა გავაკეთე.-მდივანზე მოკუნტული ტიროდა მატაბელი.
-კაი ბაბი დამშვიდი, მალე შეგირიგდება, ხო იცი როგორ უყვარხარ.-მაშო ვცდილობდა დამშვიდებას.
-ჯანდაბააა, ეს როგორ ვუთხარი, ყოველთვის ჩემს გვერდით იყო, ყველაზე მნიშვნელოვან დროს მან შეძლო ჩემი დახმარება, ჩემი მთელი ბავშობა ის იყო, არა არ მაპატიებს, გული საშინლად ვატკინე.
-კაიი რა ბაბი ხო იცი შენს გარეშე ვერ გაჩერდება.-ლიზაც ჩაერთო საუბარში.
-ლიზა შენ მას არ იცნობ როგორც მე ყველაფერს მაპატიებს მაგრამ ამას არა.-უფრო დამშვიდებულმა უპასუხა.


***
-გიორგი სად არის?-გაცეცხლებულმა შეხედა ექიმს?
-მისაღებ ოთახშია.-ზურამ გაკვირვებულმა უპასუხა.
-ეს როგორ გააკეთე, ბარბარეს რომ
რამე მოსვლოდა, ხომ იციოდი რომ ვერ გადამირჩებოდი, რა ნაძირალა ხარ, მეორედ მასთან გაკარება არ გაბედო.
-შენ ვერ დამიშლი ვერავისთან ურთიერთობას, მას მე საფრთხეში არ ჩაგდები.-გაცეცხლებული წამოვარდა ფეხზე.
-მომისმინე, ბარბარესთან ახლოს რომ გნახო ხომ იცი რისი გამკეთებელი ვარ, არ გირჩევ ჩემთან გადამტერებას.
-ასე რატომ ღელავ მასზე, გიყვარს ხომ, გიყვარს მაგრამ ვერ ხვდები ან იქნებ და არ აღიარებ.-ეშმაკური მხერა მიანათა გეგას.
-შენი ტრა**ის საქმე არ არის მე ვინ მიყვარს და ვინ არა.- მუშტი პირდაპირ ცხვირში მოარტყა, არც მოწინააღმდეგემ დაგვიანა და ორივეს ცხვირიდან სისხლი წამოუვიდა, ზურას რომ არ გაეშველებინა ალბატ გეგას ამილახვარი ხელში შემოაკვდებოდა.
-რა ჯანდაბას აკეთებთ.
-ამლახვარო გირჩევნია ჩემი გაფრთხილება მიიღო.-გეგას ადგილს წამეში მოშორდა.