იქნებ, იმ ღამეს ზღაპარში თოვდა,
ჩვენ რომ გვათოვდა გრძნობების ბარდნით...
მე კი, გეძახდი ჩემს გულის ქროლვას
და შენ სუნთქავდი დეკემბრის კრძალვით.

იქნებ, იმ ღამეს ჩვენში რაც მოხდა...
სულაც არ იყო არც ერთი წამით,
მაგრამ ხომ მწერდი?.. გულის ხმით, ჰო და
მეც ხომ ვიწვოდი განცდების ალით.

იქნებ, იმ ღამეს ნატვრამაც კოცნა
ჩვენივე სუნთქვა სიცხადის მალვით,
თუმცა ამას ხომ არა აქვს პოვნა,
რაიმე ახსნა... თუგინდაც წამით,

არც ერთი სიტყვით, არც ერთი ბგერით,
რადგან ეს გული გაიღო კარით
და სიყვარულმა, დრო არ სცნო - თმენით...
სულით - კვლავ რომ ვგრძნობთ და არა ტანით.

იქნებ, ახალ წელს არ ახლდეს თოვა...
იქნებ, გრძნობები გადადნენ ხვალით...
არა - ვარდისფრად თოვლი კვლავ მოვა!
და ზღვას გავცურავთ ამ ფერი ნავით.