გამარჯობა, მე სოფი ვარ, 16 წლის მოზარდი რომელსაც ცხოვრება უკვე დანგრეული აქვს, მე ასე ვფიქრობ. კი, 16 წლის ცხვოვრება წართმეული ორსული ვარ, ბევრი დავკარგე, მეტიც, ყველაფერი. ვნანობ ყოველ წამს, ყოველ წუთს და ჩემს დაბადებასაც კი. ბედნიერი ცხოვრება მქონდა 5-6 წლის წინ მე, ჩემი და დედა და მამა სულ ერთად ვიყავით, ყოველ წამს ერთმანეთის ბედნიერებით ვტკბებოდით, მაგრამ იმ საღამოს, როცა მე მამა და ნენე (ჩემი და) ერთად ველოდებოდით დედას, რომ სახლში დაბრუნებულიყო და ზოოპარკში წავსულიყავით კიდევ ერთი დღის გასაბედნიერებლად და გასანათებლას... დარეკა მამას ტელეფონმა, როცა უპასუხა ყველაფერი დამთავრდა ეს იყო ბედნიერი დღის და ბედნიერი ცხოვრების დასასრული. ისე გავარდა მამა სახლიდან ჩვენც კი არ გავხსენებივართ, ტიროდა, გათეთრდა... და ჩვენ იმ დრომდე არ ვიციდით რა ხდებოდა ვიდრე მეზობელი არ მოვიდა ჩვენთან სავაადმყოფოში წასაყვანად გვითხრა: “მამათქვენმა დამირეკა, მასთან უნდა წაგიყვანოთ, თვითონ ვერ ახერხებს მოსვლასო” ჩავჭიდე ნენეს ხელი და წავყევით გიგას (მეზობელ ბიჭს) მეშინოდა, მამას ყველაზე მეტად დედა უყვარს და მის დაკარგვას ვერავინ გადავიტანთთქო ვფიქრობდი, მაგრამ როცა არაფერი ვიცოდი, ტრაგედიის შესახებ რატო მომივიდა თავში 11 წლის ბავშვს დედაჩემის სიკვდილი? ალბათ, გული მიგრძნობდა?! საავადმყოფოში მისვლისთანავე მამა დაგვხვდა მე და ნენეს მაგრად ჩაგვეხუტა და მოსაცდელში დაგვსვა, თვითონ კი გიგასთან სალაპარაკოდ წავიდა. დავინახე როგორ მოსდიოდა ცრემლები, თან ჩვენ გვიყურებდა, თითქოს ვეცოდებოდით, ვხედავდი როგორ აწყნარებდა გიგა მამას. ცდუნებას ვერ ვუძლებდი, მაინტერესებდა რა ხდებოდა, რატო ვიყაბით საავადმყოფოში, სად იყო დედა... ნენეს ვუთხარი არსად წასულიყო, მე მამასთან მივედი ვკითხე დედა სად იყო მან, მითხრა 2 კვირით წავიდა დეიდამისთანო, დავიჯერე რადგან არც კი ვიცოდი იმ ქალის არსებობა, მაგრამ ვიფიქრე, რომ მამა არ მომატყუებდა. შევცდი, მწარედ შევცდი და ყველაფერს მაშინ მივხვდი, როცა ერთ შენობაში ბევრი ბავშვი მისალმებით შეგვხვდა მე და ნენეს. უი, დამავიწყდა თქმა, დედა გარდაიცვალა. ექიმს მოვკარი ყური როცა მამაჩემს ელაპარაკებოდა.




მეგობრებო, ჩემთვის სიახლეა და როგორ შემიფასებთ? ღირს გაგრძელება?♥️ ვიცი ბებრი შეცდომა დავუშვი...