კარი გაიღო და ალექსანდრე დავინახე! გული იმდენად ამიძგერდა, რომ მისი ხმა ყურებში მესმოდა. მთელი სხეული მიხურდა, ვღელავდი, ვნერვიულობდი, დაძაბული ვიყავი.. სხეულის თითოეულ წერტილში ყველაფერს ვგრძნობდი! ყველა წერტილი მიფეთქავდა და მიხურდა!! ვუყურებდი და მინდოდა მივახლოებოდი, შევხებოდი, ჩავხუტებოდი, მისი სურნელი შემეგრძნო, მეკოცნა.. თუმცა არ შემეძლო..! ერთმანეთის პირისპირ ვიდექით და ვერცერთი გონს ვერ მოვდიოდით. სანდრო რას ფიქრობდა და რას გრძნობდა არვიცოდი. მის სახეზე ვერაფერი ამოვიკითხე..
-შეიძლება შემოვიდე?
-შემოდი
დიდიხანი ვისხედით ჩუმად. მთელი გზა გონებაში სათქმელს ვალაგებდი, ათასჯერ მაინც დავალაგე და გავიმეორე, თუმცა ყველაფერი დამავიწყდა რისი თქმაც მინდოდა.
მისი გამოხედვა.. რომელიც ასე მიყვარდა.. ის ისეთივე არიყო როგორც ადრე.. არიყო თბილი.. არამედ ცივი..
მისი ღიმილი.. რომელიც ყოველთვის გულს მიფორიაქებდა... ახლა მის სახეზე ღიმილის კვალსაც ვერ დაინახავდით..
მისი თვალები.. მუდამ სიყვარულით და სიხარულით სავსე.. ჩაანაცვლა სევდამ და სიბრაზემ..
სანდრო იყო, თუმცა ისევ ის სანდრო აღარ იყო.. თუმცა არც მე ვიყავი ის ბარბარე..
მეტკინა... ვიცოდი, რომ მომღიმარი და სიყვარულით სავსე თვალებით არ შემხვდებოდა, თუმცა მაინც ძალიან მეტკინა..! თვალზე ცრემლები მქონდა, მინდოდა ხმა ამომეღო, თუმცა ყელში ბურთი მახრჩობდა. სიჩუმეში დიდხანს ვისხედით, შემდეგ კი ეს სიჩუმე როგორც იქნა დავარღვიე..
-მეე.. რაღაც მინდა გითხრა, თუმცა ახლა.. გონებაში ათასჯერ მაინც დავალაგე სათქმელი, თუმცა მიჭირს საუბარი.. მე შენთვის უნდა დამეჯერებინა..
იმდენი რამის თქმა მინდოდა, თუმცა ხმა მიკანკალებდა და ბურთი, რომელიც ყელში მქონდა გაჩხერილი ამის საშუალებას არ მაძლევდა.. აზრებს თავს ვერ ვუყრიდი და ვერ ვალაგებდი.
-მაგაზე ადრე უნდა გეფიქრა და არა ახლა!
მისი ხმა, იმდენად მკაცრი და ცივი იყო გულზე მომხვდა.. მეგონა გულს ხელი ვიღაცამ მაგრად მოუჭირა!
-ვიცი..
-ახლა აზრი რამ შეგაცვლევინა?
-ჩემთან ელენე იყო და მან ყველაფერი მითხრა
-ხოო, თუ ელენე იყო დაუჯერებდი
-მე შენთან სამსახურში მოვედი და თქვენი კოცნის სცენას შევესწარი, იმის მჯეროდა, რაც დავინახე. შემდეგ კი ელენე შემხვდა, მან ისეთი რაღაცეები მითხრა.. ისეთები მელაპარაკა, რომ..
-არ მაინტერესებს ელენე რაზე გელაპარაკა და რა გამოიგონა
-მე იმ დროს მართლა მეგონა, რომ არ გიყვარდი, მეგონა მატყუებდი. მეგონა ელენე გიყვარდა.. იმდენად ვბრაზობდი, რომ არაფრის გაგონება მინდოდა.. მე მართლა.. ელენემ ბოლომდე დამარწმუნა.
-გაჩუმდი! მიყვარდი ბარბარე! მთელი არსებით მიყვარდი.. შენ კი ყველაფერი ვიღაცის ბოროტი ენის გამო დაანგრიე, არ მენდე მე, ადამიანს, რომელიც ყველაზე მეტად გიყვარდა. ენდე ადამიანს, რომელმაც გიღალატა და გული გატკინა!
-არმინდოდა, მაპატიე
-დამასრულებინე! ნორმალურად ახანის საშუალებაც კი არ მომეცი, არ მისმენდი.. ძალით გამოგკეტე საკუთარ სახლში, რომ მეთქვა ყველაფერი.. თუმა არც კი მისმენდი, გადაწყვიტე, რომ გატყუებდი და არაფრის მოსმენა გინდოდა.. თითქოს შენთვის არაფერს წარმოვადგენდი.. გავბრაზდი, ძალიან გავბრაზდი, რომ ჩემი არ გჯეროდა, თუმცა გავითვალისწინე შენი წარსული. საკუთარ სიამაყეს და საკუთარ თავს გადავაბიჯე, შენგამო, რადგან სიგიჟემდე მიყვარდი.. ყველაფერი გავითვალისწინე და კვლავ ვცადე დალაპარაკება, ახსნა. დაფიქრების საშუალება მოგეცი.. გითხარი რომ არაფერი მომხდარა, სიმართლე გითხარი, ყველაფერი ისე როგორც იყო. წასვლამდე ერთი კვირით ადრე კვლავ მოვედი, კვლავ ვცდილობდი ამეხსნა და მეთქვა რომ მიყვარდი.. გთხოვე რომ დაფიქრებულიყავი.. მთელი გულით გთხოვდი რომ ჩემთვის მოგესმინა, ჩემი დაგეჯერებინა და არ გაგეშვი.. იმედი შენი უარის შემდეგაც მქონდა, მაგრამ შენ.. ბათუმში წახვედი.. ყველაფერი დაიკიდე, მე დამიკიდე, ჩემი აზრი.. და წახვედი.. გული კვლავ მატკინე, კვლავ თავზე გადამიარე, თუმცა მე კვლავ საკუთარ თავს გადავაბიჯე.. გირეკავდი.. ჩვენს საქმეში ჩვენი მეგობრები ჩავრიე, რასაც ვერ ვიტან, მაგრამ.. იმდენად მიყვარდი არ მინდოდა შენი გაშვება.. არ მინდოდა წავსულიყავი.. მინდოდა მუდამ შენ გვერდით ვყოფილიყავი.. აეროპორტში ბოლო წამამდე მქონდა იმედი, რომ ვინმეს მაინც მოუსმენდი, ვინმეს მაინც დაუჯერებდი და მოხვიდოდი..არ გამიშვებდი.. შენ კი.. გონებაში წამითაც კი არ დაგიშვია ის რომ სიმართლეს ვამბობდი. პრობლემა თავიდანვე იყო, არ მენდობოდი. არასდროს! როგორ შეგეძლო?? როგორ შეგეძლო, ერთი ხელის მოსმით დაგენგრია ყველაფერი?!თუმცა ამ ყველაფრის მოუხედავად, კვლავ მქონდა იმედის ნაპერწკლები შერჩენილი.. აქ ჩამოვედი და კვლავ ვეკითხებოდი შენ ამბებს დემეტრეს, კვლავ მქონდა იმედი, კვლავ ვითვალისწინებდი წარსულს, კვლავ გაგიგებდი და გაპატიებდი, მაგრამ შენ..
მისი სიტყვები.. იმდენად მეტკინა.. გაუსაძლისად..სუნთქვა შემეკრა.. მეგონა რომ გული ამომაცალეს.. ამ ემოციებს ვეღარ ვიტევდი ჩემში.. ცრემლების შეკავებას, რომელსაც აქამდე ვცდილობდი მოულოდნელად წამსკდა და ტირილი დავიწყე.. შეგრძნება მქონდა, რომ მთელ სხეულზე დანას მირტყამდნენ.. ვსლუკუნებდი და ხმა მიკანკალებდა და მეც ვკანკალებდი
-მე.. არმინდოდა.. არ ვიცი რა დამემართა! მეგონა კვლავ მატყუებდნენ, კვლავ მიღალატეს.. იმდენად გაბრაზებული და განრისხებული ვიყავი, რომ გონება მთლად ამერია და მეც ავირიე. სიგიჟის ზღვარზე ვიყავი.. მარტო ყოფნა მინდოდა და არავის მოსმენა.. ვნანობ, ახლა ყველაფერს ვნანობ.. მე უბრალოდ.. არც კი ვიცი რას ვფიქრობდი, შენი რატომ არ მჯეროდა.
-ბარბარე ისე მინდოდა ხანდახან ჩემთან ყოფილიყავი ჭკუიდან ვიშლებოდი. შენ კი.. შენ ყველაფერი ერთი ხელის მოსმით დაანგრიე
-შენ რომ წახვედი მას შემდეგ, მე შევიცვალე.. ჩემი ცხოვრება უშენოდ არაფერია.. მთელი 8 თვეა, მტკივა, ყოველდღე მტკივა.. ახლა, როცა გავიგე თურმე ყველაფერი ჩემი ბრალია და მე დავანგრიე.. ახლა ეს გაუსაძლისია. სუნთქვა მინდა მაგრამ არ შემიძლია.. ყოველდღე ვცდილობდი, მესუნთქა, ბედნიერი ვყოფილოყავი, მეცხოვრა, დავმშვიდებულიყავი.. მაგრამ.. არ შემეძლო! უშენობას ვერ შევეგუე.. ვერ ვეგუები.. ვერც ერთი წამით! მაკლდი, ყოველთვის, გაუსაძლისად მაკლდი.. გაგიჟებამდე მენატრებოდი.. ყოვთვის.. ვერ ვიძინებ, ნორმალურად არ მძინავს. იმდენად შევეჩვიე შენთან ერთად ძილს, უშენოდ აღარ შემიძლია! მიყვარხარ, მიყვარდი და მუდამ მეყვარები.. ძალიან გთხოვ მაპატიე! ახლა ნამდვილად მჯერა შენი, მთელი გულით და სულით. გთხოვ დამიჯერე.. ახლა მართლა მჯერა, გთხოვ მაპატიე
-გაკლდი, გიყვარდი, უჩემოდ არ შეგეძლო.. თუ ასე იყო, რატომ არ მოხვედი? რატომ არ მისმენდი? რატომ გამიშვი? რატომ წახვედი? რატომ არ მოხვედი? რატომ არ მახსენებდი? ეს მონატრება და სიყვარული არიყო იმდენად ძლიერი, რომ ჩემთვის დაგეჯერებინა! ჩემი ნდობა გქონოდა! ჩემთვის მოგესმინა, დარჩენა გეთხოვა, არ გაგეშვი და ჩემთან მოსულიყავი. იმდენად არ გჯეროდა ჩემი, იმდენად ბრაზობდი, იმენად არ მენდობოდი, რომ... ყველაფერი, ყველა გრძნობა... მე, ჩვენ, ჩვენი სიყვარული, ჩემო სიყვარული, ჩვენი წარსული, ჩემი სიტყვები, ჩემი თხოვნა, ჩემი მუდარა.. ყველაფერი დაიკიდე! და ყველაფერს ხაზი გადაუსვი!
-მე.. მაპატიე.. არმინდოდა, მართლა არ მინდოდა.. შემეშალა, ძალიან.. მწარედ შევცდი. მაგრამ მე მართლა გენდობი
-ახლა საკმაოდ გვიანია!
-მაგრამ მე..
-ბარბარე მინდა რომ წახვიდე
-ძალიან გთხოვ
-ნუ მთხოვ
-მე არმინდა, არშემიძლია
-სადაც აქმდე შეგეძლო აწიც შეძლებ. მე შანსი ბევრჯერ მოგეცი, ძალიან ბევრჯერ. საკუთარ თავსაც ბევრჯერ გადავაბიჯე.. მე შენი სიყვარული ტკივილს მაყენებს და აღარ მინდა ასე იყოს.. მე ვერ გაპატიებ, არ შემიძლია! მინდა რომ წახვიდე!
თვალები ცრემლებით მქონდა სავსე, ყელი იმდენად მტკიოდა რომ მეგონა ვიხრჩობოდი.. სუნთქვა მიჭირდა.. გულზე სიმძიმეს ვგრძნობდი.. სანდროს სიტყვები მანადგურებდა.. მისი თვალები, მისი სევდა, მისი ცრემლები, მისი სიბრაზე მტკიოდა!! მივხვდი რომ მას ძალიან ძალიან ვატკინე.. ეს მანადგურებდა... მე ხომ მას იმედი გავუცრუე, ვუღალატე.. მისი თვალები.. ყველაფერი იკითხებოდა მათში, სიბრაზე, განრისხება, სიყვარული, ტკივილი, მონატრება, სევდა.. მის ცრემლიან თვალებს ვერასდროს დავივიწყებდი.. მისგან შორს ვიდექი, სურვილი მქონდა მოვხვეოდი და გულში ჩამეკრა.. მას მივუახლოვდი, ის კი უკან დაიხია, კვლავ მივუახლოვდი და ის ისევ უკან დაიხია.. საშინლად მინდოდა მისი სხეულის სითბო მეგრძნო.. ამაზე ყოველ ღამით ვოცნებობდი, მთელი რვა თვის განმავლობაში.. მარტო ღამით არა, ყოველ წუთს, თუმცა ძილის წინ როდესაც საკუთარ თავთან სრულიან მარტო ვრჩებოდი მითუმეტეს, ყველა გრძნობა და ემოცია ერთად მაწვებოდა.. ჯანდაბა!! მის წინ ვიდექი, მასთან ახლოს, მე კი არ შემეძლო!!! ძალიან მინდოდა მას შევხებოდი, ჩავხუტებოდი, მეკოცნა.. მაგრამ.. ამის საშუალებას არ მაძლევდა..
-სანდრო, გთხოვ..
-...
-გთხოვ მაპატიე
-არ შემიძლია
-გთხოვ, არ გამიშვა.. არშემიძლია უშენოდ
-ბარბარე მინდა რომ წახვიდე და გთხოვ წადი
კარი გამიღო.. დიდიხანი ვუყურებდი მას, თვალებში ვუყურებდი და ვემუდარებოდი, რადგან ხმას ვეღარ ვიღებდი, აღარ შემეძლო, ამდენი ძალა აღარ მქონდა.. მან თვალი ამარიდა, ზურგი შემაქცია.. მე კი წავედი.. მისგან წასვლა მიჭირდა, არმინდოდა.. მტკიოდა, ტირილი, ბღავილი, ყვირილი მინდოდა. ამდენი სევდა, სინანული.. ამდენი ემოცია აღარ ვიცოდი სად უნდა წამეღო.. ვაცნობიერებდი, რომ ჩემი ცხოვრების სიყვარული დავკარგე! ჩემს გამო.. ჩემი სისულელის და უნდობლობის გამო..
2 დღეში, საქართველოში დავბრუნდი, რადგან მანამდე რეისი არ სრულდებოდა.. დრო გადიოდა, ჩემს ცხოვრებაში კი არაფერი ხდებოდა.. უნივერსიტში გამოცდები ჩავაბარე და დამეწყო საგაზაფხულო არდადეგები, მე კი არაფრის ხალისი მქონდა. ჩემი ცხოვრება სანდროს გარეშე, გაუფერულდა, სამყაროს შავ-თეთრ ფერებში ვხედავდი.. მინდოდა კარგად ვყოფილიყავი თუმცა არ შემეძლო.. ყოველ დღე ვცდილობდი, რომ მეცოცხლა, მეარსება, მესუნთქა.. მიჭირდა, თუმცა სხვა გზა არ მქონდა.. იქნებ ოდესმე ნელ-ნელა შევძლო და ბედნიერი ვიყო.. რადგან, სწორედ სიცოცხლის რწმენა გვინარჩუნებს სიცოცხლეს! ჩემს ცხოვრებაში არა, მაგრამ ჩემი მეგობრების ცხოვრებაში ბევრი რამ ხდებოდა.. ლილეს და დემეს პატარა გოგონა ეყოლათ, ნიცა. უსაყვარლესი ბავშვი იყო ბუთქუჩა ლოყებით. დეა კი 1 თვის ორსული იყო. ყველანაირად ვცდილობდი დამევიწყებინა ჩემი ცხოვრება და სხვისი ცხოვრებით მეცხოვრა, სხვისი ბედნიერება მეც გამეზიარებინა. თუმცა.... თავს ძალიან უსუსურად და მარტოსულად ვგრძნობდი.. თვალებს ვხუჭავდი და ვცდილობდი სანდროს სახე წარმომედგინა, მისი ყოველი ნაკვთი.. ხანდახან თითებზეც ვგრძნობდი მის სახეს, მის ნაკვთებს.. ამდენი ფიქრისგან მგონი ცოტა გავგიჟდი.. მინდიდა მისი სურნელი კვლავ შემეგრძნო.. იქ დავდიოდი სადაც ერთად ვატარებდით დროს.. ჩვენი მოგონებებით ვცხოვრობდი რადგან ეს ყოფას მიმსუბუქებდა..
ხელები.. გიფიქრიათ რამდენ მოგონებას ინახავს ხელები? რამდენჯერ მოგიწმენდიათ ხელებით ცრემლები, ხან სიხარულის და ხანაც ტკივილის. რამდენჯერ გეჭირათ ხელში იმ ადამიანის ხელი, რომლებიც ახლა ცოცხლები აღარ არიან, ან წავიდნენ თქვენი ცხოვრებიდან, ან დღემდე თქვენს გვერდით არიან. რამდენჯერ უგრძვნიათ ხელებს სიცივე, შიში, ტკივილი, სითბო, სიყვარული, იმედგაცრუება, სიახლოვე... ხელები ყველაფერს ინახავენ!
ბათუმში წავედი, ჩემებთან. აქ ყოფნა თან მიჭირდა და თან მსიამოვნებდა, რადგან ამ დროს სწორედ აქ სანდროსთან ერთად ვიყავი. მინდოდა სანდროს გარეშე ცხოვრება გამეგრძელებინა, თუმცა არ შემეძლო. ყველანაირად ვცდილობდი, რომ გავხალისებულიყავი, საქმე მქონოდა და ნაკლებად მეფიქრა წარსულზე. სანდროს მას შემდეგ ვწერდი, ვურეკავდი, თუმცა არც შეტყობინებებზე მპასუხობდა და არც ჩემს დარეკილს იღებდა. დემეტრესაც რომ ვკითხე მითხრა რომ საერთოდ არ მახსენებდა. მოკლედ, ცხოვრება დუნედ მიედინებოდა.. მე ყოველ დღეს ვიხსენებდი და ვცდილობდი ის გამეკეთებინა რაც ზუსტად იმ დღეებში შარშან, როცა მარტო არ ვიყავი.. ეს თითქოს გამოწვევა იყო, სევდიანი იყო, თუმცა აზარტულიც, რაღაც დოზით სახალისოც და საინტერესოც.